KHR AuS.Fic [692718 8059] หิมะ...หยดน้ำ...ความรัก...... : 04.1

KHR AuS.Fic [692718  8059]  ……Yuki  Shizuku  Aishiteru…. : 04.1

: KHR Au Fanfiction

: 692718  8059 

: Romance Drama Incest

: PG

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

.

.

.

.

.

.

จอมใจ นวลใย เจ้าจอมขวัญ

เมื่อพบกัน เมื่อสัมผัส พลันสับสน

ดั่งดอกไม้ อ่อนแอ คราแค่ยล

แท้จริงเจ้า จอมคน จอมหัวใจ

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

รอบกายค่อยๆเย็นลงขึ้นเรื่อยๆตามแสงสว่างที่ค่อยๆหายไป ยิ่งเดินผ่านป่าที่เต็มไปด้วยไม้ใหญ่ แสงจากดวงตะวันยิ่งส่องลงมาได้น้อยตามลงไปด้วย  ร่างบอบบางเดินสะเปะสะปะไปแบบไม่ได้รู้ทิศรู้ทาง ทางที่ขึ้นมายังป่าแห่งนี้แต่เดิมก็แทบจะแยกจากพงหญ้าไม่ออกอยู่แล้ว บัดนี้มันยิ่งไม่มีเค้ารอยของทางเดินอีกต่อไป

เขากำลังเดินอยู่ที่ไหนกันแน่เนี่ย.....

นัยน์ตาสีมรกตมองไปรอบกายอย่างเริ่มจะหวาดหวั่น สองมือบางยกขึ้นมากุมกันอยู่ที่ด้านหน้า ไหล่บางเริ่มจะห่อเข้าหากันด้วยเริ่มรู้สึกกลัว....ในเมื่อตอนนี้เริ่มจะรู้ตัวแล้วว่าตนน่าจะหลงทาง เสียงสัตว์กรีดร้องอยู่รอบกายให้สะดุ้งเป็นพักๆ ถึงจะถูกเลี้ยงอยู่ในตำหนักแต่เขาก็พอจะแยกแยะออกว่าเสียงอะไรเป็นอะไร และอะไรคือเสียงที่จะมาดี อะไรคือเสียงที่จะมาร้าย...

มีเพียงเสียงกุบกับที่เดินตามอยู่ด้านหลังที่ยังพอจะทำให้อุ่นใจได้บ้าง  ทั้งหมดเป็นเพราะเจ้าบ้านั่น! เพราะเจ้าบ้านั่นคนเดียวที่ทำให้เขาต้องมาหลงป่าและหวาดผวาเช่นนี้ ในใจนึกด่าทอชุดใหญ่...อย่างน้อยๆการได้ด่าเจ้าบ้านั่นมันก็ทำให้เขาหายกลัวไปได้บ้าง

แต่แล้วเสียงคำรามดังก้องไปทั่วป่าก็ทำให้ร่างที่กำลังเดินอยู่ถึงกับนิ่งงัน....ด้วยเสียงของมันนั้น....ฟังยังไงก็ต้องเป็นสัตว์ร้ายกระหายเลือดที่ดุดันนั่นแน่ๆ

“ มะ....ไม่เอานะ.....อย่ามาทางนี้นะ.....”      ใบหน้าสวยเริ่มหันมองไปรอบกาย สายตาพยายามเพ่งมองทุกสิ่งทุกอย่างภายใต้เงาไม้สลัวๆของแสงแดดยามเย็น

“ ฮืออออ แล้วเมื่อไหร่เจ้าบ้านั่นจะหาข้าเจอเนี่ย....นานเกินไปแล้วนะ เจ้าบ้าๆๆ!!!”       มือบางเริ่มทุบไปที่ต้นไม้ใกล้ตัวอย่างต้องการจะระบายความหวาดกลัว  และนั่นมันก็ช่วยให้คนที่กำลังเป็นห่วงจนแทบคุ้มคลั่งที่เดินวนไปวนมาอยู่ไม่ไกลเริ่มจะสังเกตได้ถึงกิ่งไม้ที่สั่นไหวผิดธรรมชาติ และยิ่งประกอบกับรอยเท้าม้าที่กดชัดลงไปในดินอ่อนนุ่มแทบนั้น....

“ โกคุเดระ!!!”       เสียงทุ้มตะโกนเรียกให้ร่างบางที่อยู่ไม่ไกลถึงกับหันหน้ามองหาไปมา  ร่างสูงใหญ่วิ่งผ่านพงหญ้าหนาจนเข้าไปยังเขตป่าสูงใหญ่  แล้วแผ่นหลังบางก็มองเห็นอยู่รำไรยืนเคียงข้างอยู่กับเจ้าม้าสีขาวตัวใหญ่

“ โกคุเดระ....”       ใบหน้าสวยหันกลับมามองด้วยแววกึ่งจะร้องไห้กึ่งจะดีใจ ร่างบางขยับจะเข้ามาหาแต่ทว่า....หากเขาจำไม่ผิด....ที่แถวๆนี้......

“ เดี๋ยวโกคุเดระ!...อย่าขยับ!!!”      

“ ห๊ะ?!  อะ....!!!”      

เสียงร้องตกใจดังออกมาพร้อมๆกับที่ฝ่าเท้าเหยียบลงไปบนกับดัก จากพื้นดินที่มองเห็นกลับกลายเป็นหลุมลึกลงไปและร่างบอบบางก็กำลังกลิ้งตกลงไป ร่างสูงใหญ่กระโดดเข้าคว้าร่างบางมาไว้ในอ้อมแขนและถึงแม้นว่าร่างทั้งสองจะกลิ้งลงไปตามพื้นดินอ่อนนุ่มนั่นพร้อมกัน

ผลั่ก!!!

แรงกระแทกทำเอาชาวูบตั้งแต่หัวจรดลำตัว ก่อนที่ร่างทั้งสองจะหยุดนิ่งอยู่กับที่....ที่ก้นหลุมลึก....

“ โกคุเดระ....”       ถึงแม้จะมึนเบลอแต่มือใหญ่ก็จับสำรวจร่างในอ้อมแขนด้วยความเป็นห่วง ร่างทั้งร่างพยายามลุกขึ้นนั่งพิงกับอะไรบางอย่างที่คล้ายก้อนหินใหญ่

“ อื้อ....เอามือเจ้าออกไปจากเอวข้านะ!”       ยังปากเก่งได้แบบนี้คงไม่เป็นอะไรมากมั้ง....แต่ที่หัวเขานี่สิ....

“ อ๊ะ!!! หน้าเจ้า! เลือดอาบเลยเจ้าบ้า!”       กลิ่นคาวเลือดและสัมผัสของเหลวอุ่นๆไหลผ่านขมับลงไปที่ข้างแก้มทำให้เขาพอจะรู้แล้วว่าสาเหตุของความมึนเบลอนี่คืออะไร...สงสัยว่าหัวคงจะแตกตอนไปกระแทกเข้ากับก้อนหินเมื่อครู่

“ เจ้าไม่เป็นอะไรใช่ไหม โกคุเดระ...”      แต่กระนั้นกลับไม่รู้สึกเป็นห่วงตัวเอง มือใหญ่ยังคงลูบไล้ซีกแก้มใสของคนที่นั่งคุกเข่ายื่นหน้าสวยๆนั่นเข้ามามองหน้าเขาใกล้ๆ

“ ไม่เป็น....แต่ว่าเจ้าน่ะ.....เจ้า....”       แสงสลัวๆที่ส่องลงมาทำให้มองเห็นว่านัยน์ตาสีมรกตกำลังสั่นระริก  มือบางฉีกชายกิโมโนของตัวเองออกก่อนจะพยายามห้ามเลือดให้เขา

“ เจ้าบ้า! เจ้าน่ะ....โง่หรือเปล่า....จะกระโดดตามข้าลงมาทำไมเล่า.....ถ้าเจ้าอยู่ข้างบนก็ช่วยข้าขึ้นไปได้แท้ๆ....เจ้าบ้า...เจ้าบ้า!!!”      ถึงจะกำลังด่าอยู่แต่น้ำเสียงที่จับได้กลับกำลังสั่นระริก  ได้ยินเสียงฉีกชายกิโมโนเพิ่มอีก แต่ตอนนี้ดูเหมือนเขาจะเริ่มตาพร่ามัวอย่างไรไม่รู้....

“ ห้ามหลับนะ!”     ฝ่ามือบางตบลงมาไม่ได้ออมแรงเลยแม้แต่น้อย เล่นเอาคนเจ็บถึงกับน้ำตาเล็ด

“ ข้าจะตายก็เพราะเจ้าตบข้านี่แหละ....”

“ ห้ามตาย!!”       มือบางพยายามห้ามเลือดที่หัวเขา ชายกิโมโนตัวสวยสั้นขึ้นเรื่อยๆด้วยแรงฉีกจากเจ้าของ

“ เป็นห่วงข้าหรือ?...”        และนั่นก็ทำเอาเขาต้องหลับตาแน่นอีกครั้ง เมื่อมือบางผูกผ้าพันแผลให้ด้วยเต็มแรง

“ ใครจะห่วงเจ้า!.....ถ้าเจ้าตายแล้วใครจะพาข้ากลับไปล่ะ เจ้าบ้า...”       ใบหน้าสวยเสไปมองทางอื่น....เอาเถอะ....ถึงแม้จะเป็นเพียงผลพลอยได้แต่ก็น่าดีใจออกนะที่คนอย่างเขาจะได้รับความห่วงใยจากคนที่เป็นดั่งหัวใจ

“ แล้วนี่...มีทางจะขึ้นไปได้บ้างไหมเนี่ย?....เจ้าเป็นคนทำขึ้นมาเองใช่ไหม ไอ้หลุมบ้าๆนี่น่ะ”       ร่างบางแหงนหน้าขึ้นไปมองปากหลุมที่อยู่ไกลแสนไกล

“ คงต้องรอให้ใครมาช่วย เพราะมันคือหลุมพราง...ถ้ามีทางออกแล้วจะเป็นหลุมพรางได้ไงล่ะ ฮะฮะ”

“ ระ....รอคนมาช่วย....แล้วจะมีใครรู้ได้ไงล่ะว่าข้ากับเจ้าอยู่ที่นี่น่ะ....ข้าไม่อยากตายอยู่กับคนบ้าอย่างเจ้าหรอกนะ....”      ใบหน้าสวยทำหน้าอยากจะร้องไห้จนอีกคนอดที่จะอมยิ้มไม่ได้ มือใหญ่ดึงร่างบางให้ลงมานั่งอยู่ข้างๆกัน

“ ไม่ต้องห่วงหรอก...ที่นี่เป็นเขตตำหนักฤดูร้อนของพระสนมเอก....นายข้าน่ะ....ถึงแม้จะดูเป็นคนที่เจ้าเล่ห์และร้ายกาจ....แต่ความจริงเขาไม่ใช่คนอย่างที่เจ้าคิดหรอกนะ เขาจะมาช่วยเราอย่างแน่นอน”

“ องค์ชายบ้าที่ชอบหาเรื่ององค์ชายของข้านั่นน่ะหรอ....เชื่อเจ้าข้าก็บ้าแล้ว!”      เสียงเง้างอดแสดงออกว่าไม่เชื่อจากใจจริง

“ ข้าขอพักสักครู่นะ โกคุเดระ.....”        เลือดคงออกไปไม่น้อยเลย ตอนนี้เขารู้สึกเพลียจนดวงตาเริ่มจะเปิดขึ้นมาไม่ไหว หัวได้แต่เอนซบลงไปที่ไหล่บางซึ่งก็ยอมอยู่นิ่งแต่โดยดี

อาจจะเป็นเพราะเห็นว่าเจ้าปลอดภัย....ข้าจึงวางใจและหลับลง....

ข้ามคืนผ่านพ้นไปท่ามกลางความกังวลใจของคนที่รอคอย....

ร่างเล็กเดินวนไปวนมาอยู่ภายในห้องของตัวเอง ก่อนจะเดินออกไปชะโงกหน้าดูห้องข้างๆว่าร่างบางของคนสนิทจะกลับมาหรือยังเป็นระยะๆ  จากตอนแรกก็ไม่คิดว่าโกคุเดระจะเป็นอะไร คิดว่าคงจะโดนจับตัวไปเพื่อให้แผนกลั่นแกล้งเขาสำเร็จแล้วก็คงถูกปล่อยตัวกลับมา

แต่ทว่า....ผ่านไปแล้วทั้งคืน....แต่เพื่อนสนิทของเขากลับยังไม่มาปรากฏแม้แต่เงา....

หรือมุคุโร่จะเคืองแค้นที่กลั่นแกล้งเขาไม่สำเร็จ จึงคิดที่จับตัวโกคุเดระเอาไว้....ยิ่งคิดถึงโกโตะสีขาวที่ถูกทำลายตัวนั้นก็ยิ่งเป็นห่วง....กลัว...ว่าคนสนิทอาจจะถูกทำร้ายเฉกเช่นโกโตะสีขาวของเขา

มือบางหยิบฮาโอริสีโอรสออกมาคลุมกายก่อนที่จะเดินออกไปจากห้อง นัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้ฉายแววมุ่งมั่น ถึงเขาจะอ่อนแอและไม่มีพละกำลังใดๆ แต่หากเห็นเพื่อนตกอยู่ในอันตรายคงจะนิ่งเฉยอยู่ไม่ได้ ต่อให้ต้องไปเผชิญหน้ากับคนที่โหดร้ายคนนั้น เขาก็จะไม่ยอมแพ้  สองมือเล็กกำแน่นอย่างมุ่งมั่น ก่อนจะตัดสินใจแอบย่องออกไปจากตำหนักชั้นในสุดตั้งแต่ฟ้ายังไม่ทันสาง

ก่อนจะมายืนหลบอยู่หลังต้นซากุระใหญ่ที่ริมบึงใกล้กับประตูทางออกที่เคยพบมุคุโร่....เพราะนอกจากช่องทางนี้แล้ว....คนที่ไม่รู้เรื่องของโลกภายนอกเช่นเขาก็ไม่รู้แล้วว่าจะลอบติดตามคนคนนั้นออกไปหาโกคุเดระได้ยังไง

แล้วก็เป็นไปตามคาด.....

ร่างสูงโปร่งที่ทำให้เขานอนร้องไห้มาทั้งคืนกำลังเดินอย่างเชื่องช้าราวกับคนไร้เรี่ยวแรงแตกต่างไปจากยามปกติ ถึงแม้จะติดใจสงสัยอยู่บ้างแต่ก็ไม่ใช่ธุระอะไรของเขาที่จะต้องไปเห็นใจคนที่ทำร้ายเขามาหลายต่อหลายครั้งคนนั้น ร่างสูงเดินตรงไปที่ประตูหมู่ตำหนักก่อนจะเดินผ่านทหารยามไปโดยที่ไม่มีใครทักท้วงใดๆ

ถึงจะร้ายกาจขนาดไหน...แต่ก็ได้ยินมาว่ามุคุโร่เป็นจอมทัพที่ทัดทียมกับท่านพี่ของเขา

ร่างเล็กขยับกายเดินตามออกไป ทหารยามต่างหันมามองที่เขาเป็นตาเดียวด้วยคงประหลาดใจว่าเขาเป็นใครถึงได้มาเดินเข้าออกในสถานที่ต้องห้ามแบบนี้  และนั่นมันก็ทำให้คนที่เขากำลังตั้งใจจะสะกดรอยตามรู้ตัวได้ทันที

“ คึหึหึ.....มาเดินตามข้าแบบนี้....ต้องการจะแก้แค้นแทนโกโตะตัวนั้นหรืออย่างไร”       ทั้งสายตาทั้งใบหน้าที่ไม่ได้สำนึกผิดนั้นทำเอามือเล็กถึงกับกำแน่น

“ ข้ามาตามหาโกคุเดระ....และเจ้าก็เป็นผู้ต้องสงสัยว่าเป็นคนจับตัวคนสนิทของข้าไป”      นัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้มองตรงไปที่นัยน์ตาสองสีอย่างไม่เกรงกลัว เขาจะไม่มีวันแสดงความอ่อนแอให้คนคนนี้เห็นอีกเป็นครั้งที่สอง

ใบหน้าเรียวมองร่องรอยบอบช้ำใต้ดวงตาสีน้ำตาลไหม้ ภายใจจิตใจเกิดความหวั่นไหวขึ้นมาอย่างหาสาเหตุไม่ได้ แต่ก็น่าตกใจที่เจ้าเด็กที่เขานึกชิงชังมาตลอดคนนี้กลับกล้าที่จะออกมาเผชิญหน้ากับเขาเร็วขนาดนี้.....และอาจจะเป็นเขาเอง....ที่ยังไม่มีแก่ใจจะอยากทำอะไรคนตรงหน้าในตอนนี้

ร่างโปร่งทำเพียงแค่ยิ้มละไมที่ใครๆเห็นต่างก็ขนลุกแล้วเดินจากไป....แต่มันกลับใช้ไม่ได้กับร่างเล็ก

ม้าสีขาวตัวใหญ่ประจำกายถูกนำออกมาจากคอก....เมื่อคืนนี้ยามาโมโตะไม่ได้กลับมาที่ตำหนัก ถึงเขาพอจะรู้มาอยู่บ้างว่าสาเหตุที่แท้จริงที่ทหารคนสนิทของเขาคนนี้ยอมเข้ามาเป็นทหารรับใช้เขานั้นก็เพื่อตามหาใครสักคนหนึ่ง และดูเหมือนจะพบคนคนนั้นเข้าให้แล้ว....แต่ยามาโมโตะไม่เคยขัดคำสั่ง....เพราะเช่นนั้นจึงเป็นไปไม่ได้ที่จะหนีหายไปกับเด็กคนนั้น.....บางทีอาจจะเกิดอะไรขึ้น......และพอมาดูที่คอกม้าซึ่งไม่มีม้าของยามาโมโตะอยู่จึงพอจะรู้ได้ทันทีว่าทหารคนสนิทของเขาไปอยู่ที่ไหนกัน....

ร่างสูงกระโดดขึ้นม้าสีขาวตัวโตและเตรียมที่จะควบออกไปยังเขตตำหนักประจำตระกูลของทางฝั่งมารดา แต่ทว่า.....ร่างเล็กๆของเจ้าเด็กที่เขาชิงชังกลับกระโดดออกมาขวางม้าเอาไว้จนหยุดแทบไม่ทัน

“ อะไรของเจ้าอีกล่ะ....”      ใบหน้าเรียวได้แต่มองนัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้ที่ฉายแววจริงจังอยู่บนหลังม้า

“ ข้าจะไปด้วย”

“ คึหึหึ....คิดหรือว่าข้าจะพาตัวเกะกะอย่างเจ้าไปด้วย....”       ถึงพยายามจะพูดออกไปด้วยรอยยิ้มละไมตามที่ถนัด แต่ทว่าอะไรบางอย่างในดวงตาสีน้ำตาลคู่นั้นกลับทำให้เขาไม่สามารถที่จะเป็นตัวของตัวเองอยู่ได้

“ ข้าจะไปตามหาโกคุเดระกับเจ้า”     ความจริงจังทำให้ใบหน้ายิ้มละไมกลายกลับมานิ่งเฉย ถึงจะนึกรังเกียจอยู่บ้างแต่หากไม่ทำอะไรเจ้าเด็กนี่ก็คงจะยืนขวางทางเขาอยู่แบบนี้

“ ถ้าอยากจะไปก็ไปขี่ม้าเอาเอง”     ใบหน้าเรียวมองไปที่ใบหน้าน่ารักด้วยแววนิ่งสนิท พยายามจะแสดงออกให้รู้ว่าเขารังเกียจ....แต่แล้ว....

“ ข้าขี่ม้าไม่เป็น....และจะนั่งไปกับเจ้า...ลงมาพาข้าขึ้นไป”      ถ้อยคำเอาแต่ใจที่ทำเอาร่างสูงถึงกับชะงักค้าง ด้วยไม่คิดว่าเจ้าเด็กตรงหน้าจะกล้าเอาแต่ใจใส่เขา เพราะตลอดมาคิดแต่ว่าเด็กนี่อ่อนแอและคงจะเป็นเหยื่อให้เขากลั่นแกล้งได้ง่ายๆ แต่อะไรหลายๆอย่างที่ผ่านมาก็ทำให้เขาเริ่มจะรู้แล้วว่ามันไม่ได้เป็นอย่างที่เขาคิด ยิ่งคราวนี้ยิ่งทำให้เขารับมือแทบไม่ถูก

ร่างเล็กขยับเข้ามายืนอยู่ข้างๆม้า ก่อนจะแหงนมองขึ้นมาด้วยดวงตากลมโตใสแจ๋ว ให้คนที่นั่งอยู่บนหลังม้าได้แต่ทำหน้าเหวอจนแทบไม่เหลือมาดขององค์ชายจอมร้ายกาจ ก่อนที่จะพยายามปรับสีหน้ากลับไปให้ดูนิ่งเฉยตามเดิม

“ เจ้านี่มันน่าโมโหจริงๆ....”       แต่ถึงอย่างนั้นร่างสูงกลับกระโดดลงจากหลังม้าแล้วจำใจอุ้มร่างเล็กขึ้นไปนั่งบนนั้นก่อนจะกระโดดตามขึ้นไปนั่งซ้อนอยู่ด้านหลัง

ม้าสีขาววิ่งออกไปจากเขตตำหนักชั้นในพร้อมด้วยร่างสองร่างบนหลัง....ร่างสองร่างที่ต่างก็แปลกใจว่าคนที่นั่งอยู่ใกล้กันขนาดนี้คือคนที่ทะเลาะและตะโกนว่าเกลียดชังซึ่งกันและกันอยู่เมื่อวานนี้หรือเปล่า....

แสงแดดยามเช้าส่องลงมาจากพื้นดินด้านบน ตกกระทบที่วงหน้าให้ดวงตากระพริบขึ้นมาอย่างช้าๆ ทั้งร่างกายทั้งหัวสมองดูเหมือนจะหนักอึ้ง นัยน์ตาสีเปลือกไม้พยายามปรับให้เข้ากับความสว่างจ้าของแสงตะวัน ก่อนจะหันไปหาคนที่อยู่ด้วยกันมาทั้งคืน แรงกดทับที่หน้าตักทำให้ใบหน้าคมก้มลงไปมองก่อนจะอมยิ้มออกมาน้อยๆ

ภาพของร่างบอบบางซึ่งนอนขดตัวหนุนหัวเอาไว้ที่ตักของเขาราวกับลูกแมวตัวน้อยนั้นราวกับจะทำให้ความเจ็บปวดทั้งมวลบนร่างกายนั้นหายไป  สิ่งที่มองเห็นเป็นยิ่งกว่ายาชั้นดีที่ไหนๆ  มือใหญ่ยกขึ้นไปลูบเส้นผมสีเงินนิ่มอย่างแผ่วเบา  และในไม่ช้านัยน์ตาสีมรกตก็กระพริบเปิดขึ้นมาด้วยความงัวเงีย

“ นี่เจ้าไม่ได้เป็นผีมาหลอกข้าใช่ไหม...”     ร่างบอบบางลุกขึ้นนั่งขยี้ตาให้รู้สึกว่าช่างคล้ายแมวน้อยยกขาหน้าขึ้นมา

“ ผีที่ไหนออกมาตอนสว่างจ้าขนาดนี้ล่ะ ฮะฮะ”

“ ผีเจ้าบ้าอย่างเจ้าไงล่ะ!”      พอตื่นขึ้นมาก็เริ่มด่าเลยสินะ....ใบหน้าคมได้แต่อมยิ้ม....เสียงท้องร้องโครกครากดังมาให้ได้ยินก่อนที่เจ้าของจะร้องออกมา

“ ข้าหิวแล้ว....เจ้าเป็นทหารเดนตาย ไม่มีวิธีหาอาหารบ้างเลยหรือไง”      มือบางยกขึ้นลูบท้องที่ไม่มีอะไรตกถึงมาตั้งแต่เมื่อวาน  ร่างสูงแหงนหน้ามองไปยังด้านบนก่อนที่จะทำหน้าครุ่นคิด

เสียงผิวปากทำให้อะไรบางอย่างที่อยู่ปากหลุมเริ่มขยับจนดินร่วนซุยร่วงกราวลงมา จากนั้นอีกสักพักเจ้าม้าสีขาวก็ยื่นหน้าก่อนจะคายของที่คาบเอาไว้มาให้ มันคือถุงย่ามที่ถูกมัดติดไว้กับบังเหียน  ใบหน้าสวยดูจะตื่นเต้นกับเจ้าม้าสีขาวอยู่ไม่น้อย

“ นี่ ม้าของเจ้ามันฉลาดมากเลยนะ ไม่เหมือนเจ้าเลยซักนิด มันแกะปมเองได้ด้วยละ”

“ ฮะฮะ ก็ข้าเป็นทหารเดนตายนี่  ฝึกม้าแค่นี้ข้าทำได้อยู่แล้วละ....”       และข้าก็กำลังจะปราบพยศคนที่ยิ่งกว่าม้าอย่างเจ้าด้วย....

“ คิดว่ายังกินได้อยู่น้า...ข้าเตรียมไว้สำหรับมื้อกลางวันเมื่อวานน่ะ”       ในถุงย่ามมีกระบอกน้ำและห่อข้าวอยู่....ดูเหมือนจะรอดตายไปได้สำหรับวันนี้

“ เมื่อไหร่จะมีคนมาช่วยซะที....เจ้าไม่มีวิธีเรียกนกแล้วให้มันไปบอกคนอื่นๆอย่างนั้นหรอ”       จะทำได้ยังไงกันล่ะ....ร่างสูงยิ้มแห้งมองคนใจร้อนที่เริ่มจะเดินวนไปวนมาใช้ความคิดอยู่ตรงหน้า ภาพซ้อนทับจากวัยเยาว์ทำให้เขาเผลอยิ้มออกไป

แต่โกคุเดระคงไม่มีวันจำได้.....

ไม่สิ....ไม่ใช่ว่าจำไม่ได้....แต่เจ้าไม่เคยมีข้าอยู่ในความทรงจำเลยต่างหาก เพราะว่าเจ้าไม่เคยรู้จักข้าเลยด้วยซ้ำ....

เพราะมีเพียงข้าที่เฝ้ามองเจ้าจากเงามืดแต่เพียงฝ่ายเดียวเสมอมา....

ตลอดการเดินทางมีเพียงความเงียบงันกับเสียงฝีเท้าม้าเพียงเท่านั้น....แต่ก็ใช่ว่าร่างที่นั่งอยู่ในอ้อมแขนจะกลัวหงอ เพราะแท้ที่จริงแล้วใบหน้าเล็กกลับกำลังมองสิ่งต่างๆรอบกายอย่างสนอกสนใจ ศีรษะสีน้ำตาลนั้นหันไปหันมาจนบางครั้งเส้นผมอ่อนนุ่มปลิวมาสัมผัสที่ใบหน้าของเขา

“ ผมเจ้านี่มันน่ารำคาญจริงๆ จับตัดให้เหี้ยนเลยเสียดีไหมนะ...คึหึหึ.....”      แทบจะไม่ต้องใช้เสียงดังมากมาย เพราะริมฝีปากของเขานั้นอยู่ไม่ไกลจากใบหูของอีกฝ่าย เฉกเช่นเดียวกับร่างกายที่ไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าจะได้ใกล้กันมากขนาดนี้....ทั้งๆที่น่าจะรังเกียจ....แต่ราวกับถูกกลิ่นหอมอ่อนๆที่โชยออกมานั่นสะกดเอาไว้

“ ถ้าเจ้าตัดผมข้า...ผมของเจ้ามันก็จะต้องหลุดออกมาด้วยเช่นกัน”      ใบหน้าเล็กหันมามองด้วยสายตาดุ  เรี่ยวแรงจะสู้เขาได้ก็ยังแทบจะไม่มีแท้ๆ แต่กลับไม่ยอมแพ้และเข้มแข็งกว่าที่คิด  เมื่อศีรษะเล็กหันกลับไป ปิ่นปักผมรูปดอกเบญจมาศที่เขาเคยคิดจะยื้อแย่งก็มองเห็นจากมุมนี้ได้อย่างชัดเจน....จะยอมปล่อยไปก่อนสักวันก็ได้....

ม้าสีขาววิ่งขึ้นเขาไปเรื่อยๆ ถึงแม้จะเป็นต้นไม้ไม่ได้สวยงามอะไรแต่นัยน์ตากลมโตกลับมองมันด้วยความตื่นตา  ดูท่าจะจริงที่ว่าท่านพ่อเลี้ยงดูเจ้าเด็กนี่มาราวกับไข่ในหินแล้วก็แทบจะไม่ได้ออกไปไหน  แต่ที่เขาสงสัยคือ....ทั้งๆที่เขาตั้งตัวเป็นศัตรูขนาดนี้ แต่ยังกล้าที่จะออกมาด้วยตามลำพัง.....เจ้าเด็กนี่ไม่เคยรู้ถึงอันตรายหรือว่าไว้ใจคนง่ายเกินไปหรือเปล่า?

“ เจ้าไม่กลัวข้าจะลวงมาฆ่าทิ้งหรืออย่างไร”      

“ ไม่นี่....ถึงเจ้าจะชิงชังข้า....แต่ว่าบรรยากาศรอบกายของเจ้ามันไม่ได้บอกข้าว่าเจ้าอยากจะฆ่าข้า.....อีกอย่าง.....”       ร่างเล็กนิ่งเงียบไปนานให้ทุกอย่างพลันเงียบงัน เพราะอีกคนก็กำลังตั้งใจฟังอยู่

“ เจ้าไม่ได้เป็นคนทำลายมันใช่ไหมล่ะ.....โกโตะของข้าน่ะ....”       นัยน์ตาสองสีเบิกกว้างเมื่อได้ฟัง ความหนักอึ้งในใจที่เกิดขึ้นมาโดยไม่มีสาเหตุตั้งแต่เมื่อวานดูเหมือนจะค่อยๆถูกทำลายลงไป ไม่อยากจะยอมรับว่าทั้งหมดมันเป็นเพราะเขาเอาแต่เฝ้าคิดเรื่องของเจ้าเด็กที่น่าชิงชังคนนี้

“ คึหึหึ....แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้แปลว่าข้าจะไม่เกลียดเจ้าหรอกนะ...”      ต้องพยายามย้ำกับตัวเองก่อนที่หมอกมายาเช่นเขาจะโดนท้องนภาสดใสล่อลวงออกไปให้ติดกับ

“ ก็ช่างเจ้าสิ”      คนที่อยู่ในอ้อมแขนหันไปสนใจกับดอกไม้ป่าที่เจ้าม้าวิ่งผ่าน

“ แต่ว่านะ.... ‘ยิ่งเกลียดมาก ก็ยิ่งรักมาก’ ....เจ้าก็อย่าให้เป็นแบบนั้นก็แล้วกัน”     

.....นี่เจ้า....เตือนข้าหรือว่าอย่างไรกัน.......

......แต่มันดันทำให้หัวใจของข้าเต้นแรงนี่สิ...ที่ข้าหงุดหงิด.........

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

หิมะ....หยดน้ำ....ความรัก..... : 04.2 To be Con.

เหม่อ.......แล้วสไลด์ตัวลงไปที่พื้นก่อนจะก้มหัวลงไป....ขอโทษค่ะคุณเปา!!! ฮือออออ ตั้งใจจะแต่งให้จบตอน 4 แล้วเอาลงทีเดียว แต่ด้วยสภาพร่างกายเหี่ยวๆของข้าพเจ้าตอนนี้....แม้แต่ตอนที่ 4 มันก็ยังทำให้เสร็จไม่ด๊ายยยยย แง....* พิมพ์ไปดมยาดมไป *

อะเอาเป็นว่า...มาทำไอ้นี่กันก่อนละกัน....^ ^”....

HAPPY BIRTHDAY ค่ะคุณเปา~~~

ขอคุณพระศรีรัตนตรัยจงดลบันดาลให้คุณเปามีความสุขมากๆและสุขภาพแข็งแรงไม่มีโรคไม่มีภัยนะคะ  อันที่จริงก็อยากจะให้ท่านช่วยดลบันดาลใจ อ.อามาโนะขาให้เข็นบทสัปป้าออกมาเยอะๆอยู่หรอก แต่ก็กลัวท่านจะไม่เข้าใจ ฮ่าๆ เอาเป็นว่าขอให้มีสัปป้าอยู่รอบกายจะได้ยิ้มมมได้ทุกวันนะคะ ^ ^

ส่วนของขวัญที่ดูขาดๆเกินๆชิ้นนี้ก็....ต้องขออภัยอย่างแรงกล้าเลยค่ะ....ความจริงตั้งใจมากๆว่าจะแต่งให้จบในวันนี้....แต่ทว่า....พอมันมานั่งจิ้นไปจิ้นมา.....มันก็ยาวออกไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ = =”  แถมเป็นพีเรียดเลยไม่อยากเร่งเร้า และมันก็ incest ด้วยเพราะงั้นจะมาลงเอยที่เรารักกันทุกอย่างก็จบ...มันก็คงไม่ได้....อ่า....ตอนนี้ในหัวตอนจบมัน...สุดยอดพระเอกมากๆอ่ะ

แต่เหมือนเมื่อตอนที่แล้วจะมีคนเชียร์ให้มีพระเอกสองคนอยู่สินะ กร๊ากกกก แถมยังเกิดเดือนเดียวกันซะอีกแน่ะ ^ ^ (พิชเกิดวันเดียวกับพ่อหนูก๊กเลยอ่ะ *0* (พ่อก๊กหรือก็คือที่รักของดิฉันเอง กร๊ากกก .....totchi in the moon…))  ขอบคุณมากๆนะค้า พอรู้ว่ามีแม่ยก 1827 มานั่งอ่านอยู่ด้วยเลยเริ่มเกร็งขึ้นมาทันที ฮ่าๆ เพราะนี่คือครั้งแรกที่แต่งสมการนี้ ก็เลยไม่รู้ว่ามีอะไรแปลกๆไปบ้างหรือเปล่า โค้งขออภัยไว้ล่วงหน้าค่ะ  อ่านเม้นต์แล้วอยากตอบจริงจังเลยนะนี่ ขอบคุณทุกคนมากๆเลยค่ะ....แต่ตอนนี้ ขอลาไปนอนซักคืนสองคืนก่อนนะ เดี๋ยวมาใหม่ zzZZZ

อ๊ะ....ใครคิดว่ายามะคือองครักษ์ของหนูก๊กเหมือนในเรื่อง Reino de Espana ละก็....ผิดแล้น....เพราะว่าอดีตของยามะดำมืดกว่านั้นมากค่ะ ฮี่ๆ อยากรู้กันไหมล่ะ??

ส่วน ReboCon กำลังพยายามอัพอยู่ค่ะ แต่ว่าอาทิตย์ที่ผ่านมา เนตมันนรกมากๆเลยอ่ะ อัพ Listen to the Sterio อยู่ห้าหกรอบได้ละ =”= ไม่รอดซักที แง่ง....เพราะงั้น Right now เวอร์ชั่นทูน่าบาจิล กับ Kokou no Pride เวอร์ชั่นนีโกะซังก็รอหน่อยนะคะ T^T

และ.....คาโต้ซัง เป็นนักร้องจริงๆด้วยยยยยยยย สครีมลั่นบ้าน ขอบคุณข้อมูลจาก Mashumaroซัง นะคะ >w< (ตอนนี้กำลังฟัง Brilliant Snow อยู่ค่ะ เสียงเค้าเพราะมากมายอ่ะ ชอบขาดใจ)   คาโต้ซังคือคนพากย์ คิเคียว ค่ะ (Kato Kazuki) และคือคนที่ร้องเพลง Easy go เพลงเปิดที่เอ่อ...เท่าไหร่นะ? ของรีบอร์นด้วยค่ะ

ครึ ครึ....ก่อนไปนอน.....ไปเจอไอ้นี่มาเลยว่าจะเอามาแฮปคุณเปาซะหน่อย....กร๊ากกกก....คุณอิจิใช่ไหมน่ะ 555 น่าร้ากกก เหมือนจะเป็นโฆษณาอะไรซักอย่าง?

http://www.youtube.com/watch?feature=related&hl=th&v=i561kb9SdIs

อันนี้กับเคนซังคนพากย์พี่โน่ว  คุณอิจิทำผมทรงนี้แล้วหล่อบัดซบเลยอ่ะ ชอบเว้ยค่ะ !!!

http://www.youtube.com/watch?v=4fIU0j0B4ZY&feature=related

ลาละคืนนี้....คร่อกกกก.....