KHR Au.fic [8059] บันทึกของพี่ชายคนเล็ก : 04 : HBD.YAMA!!!

คำเตือน : กรุณาอย่าคาดหวังอะไรทั้งนั้นกับฟิกเรื่องนี้ (แม้กระทั่งตอนจบ= =”) และมัน NC-17!!!

เราเตือนคุณแล้วนะ....

[AuFic][8059] บันทึกของพี่ชายคนเล็ก [04]

: KHR Fanfiction [Au]

: 8059

: Dark Comedy

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

กล่องกระดาษสี่เหลี่ยมถูกเปิดออก เผยให้เห็นโทรศัพท์เครื่องใหม่ที่เพิ่งถอยมาจากร้านแบบหมาดๆ มือเล็กหยิบมันขึ้นมาก่อนจะปาเครื่องเก่าที่สิ้นชีพในหน้าที่ทิ้งอย่างไม่ใยดี....ชิ....ไอ้มือถือห่วยแตก....ส่งข้อความแค่พันสองพันครั้งต่อวันก็เดี้ยงแล้วหรอ....ไม่ได้เรื่อง!

ใช่....ไม่ได้เรื่องเหมือนไอ้ลูกพี่ลูกน้องตัวดีที่ไม่ยอมโผล่หัวกลับมา....ไอ้เจ้ายามาโมโตะ!!!

มันต้องมีอะไรแน่ๆ....ไอ้พี่น้องนรกสี่คนนั่นมันจะต้องทำอะไรลูกพี่ลูกน้องผู้พิทักษ์ของเขาแน่ๆ ไม่งั้นคนขี้รำคาญอย่างหมอนั่นจะทนโดนจิกด้วยเมสเซสพันครั้งต่อวันที่เขาส่งไปได้ยังไงกัน...อย่างงี้ต้องไปดูให้เห็นกับตาว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่!

แล้วร่างเล็กๆก็ลุกขึ้นเดินออกไปจากห้อง ก่อนจะตรงดิ่งกลับไปยังห้องนอนของตัวเอง....ยูคาตะสีดำสนิทถูกปลดออกช้าๆจนในที่สุดมันก็ลงไปกองกับพื้นทั้งหมด มือเล็กจับเสื้อเชิ้ตสีขาวมาสวมใส่ ก่อนจะรูดกางเกงผ้าสีขาวสะอาดตาขึ้นมาตามเรียวขาแล้วจบด้วยเข็มขัดสีขาวเส้นเล็ก สูทเข้ารูปสีขาวถูกสวมทับเสื้อเชิ้ตขับให้ร่างเล็กๆดูสง่างามสมกับที่เป็นนายเหนือของเหล่ายากูซ่าหน้าโหด รอยยิ้มเล็กๆประดับที่มุมปากก่อนจะฉีดน้ำหอมลงไปที่ซอกคอ มือเล็กเสยผมสีน้ำตาลชี้ฟูให้เข้าที่เข้าทาง แล้วก้าวย่างออกจากห้องด้วยท่วงท่าราวกับพญาหงส์

ตกลงว่า....

คุณเธอเป็นยากูซ่าหรือว่าราชินีกันแน่เนี่ย ?!

ร่างเล็กๆของบอสยากูซ่าแห่งภาคเหนือนั่งไขว่ห้างอยู่ที่เบาะหลังของลีมูซีนสีดำสนิท นัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้จ้องมองไปที่หน้าจอภายในรถ

“ เอาละ...เปิดเครื่องติดตามตัว! ดูซิว่าไอ้ลูกพี่ลูกน้องผู้พิทักษ์ไม่รักดีนั่นมันอยู่ที่ไหน!!!”    แล้วภาพแผนที่เกาะญี่ปุ่นก็ฉายวาบขึ้นมาทันที จุดสีแดงเล็กๆกระพริบอยู่แถวๆทางใต้ของดินแดนแห่งอาทิตย์อุทัย

“ หื๋มม์....ไปไกลถึงโอกินาว่าเลยหรอเนี่ย...ตามไป!!!”      

ย้อนกลับไปเมื่อหลายวันก่อน.....

หิมะสีขาวกำลังโปรยปรายลงมาจนทุกๆส่วนล้วนขาวโพลน ถึงแม้ปุยสีขาวที่ดูเบาเหมือนนุ่นจะให้ความรู้สึกที่อ่อนโยนแต่แท้จริงแล้วมันกลับทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนจมอยู่กับความหนาวเหน็บ....ยิ่งมันโปรยปรายลงมามากเท่าไหร่ จำนวนคนที่จะเดินสวนไปสวนมาบนท้องถนนก็ยิ่งลดลงมากขึ้นเท่านั้น

แสงไฟลอดออกมาจากหน้าต่างของบ้านแทบจะทุกหลัง อากาศที่หนาวเย็นขนาดนี้ผู้คนต่างก็อยากจะหมกตัวอยู่แต่ในบ้านของตัวเองกันแทบทั้งนั้น....

จริงง่ะ?

“ อะ...อะ....ไอ้บ้าตัวไหน....ทะ...ทำหม้อแปลงไฟระเบิดฟะ?!”          เสียงโวยวายที่สั่นระริก(?)ดังมาจากน้องชายคนสุดท้องที่เดินตัวสั่นพั่บๆเข้าไปยังห้องโถงกลางของบ้าน ร่างบางถูกพันเอาไว้ด้วยเสื้อกันหนาวมากกว่าสิบชั้นและผ้าพันคออีกหลายสิบผืนจนแทบไม่เหลือเค้าความเร้าใจจากเรือนร่างบอบบางอีกเลย

ภายในห้องโถงกลางนั้นมืดสนิท มีเพียงแสงไฟสลัวๆจากเตาผิงซึ่งเป็นที่พึ่งพิงยามยากไร้ไฟฟ้าที่โดนไอ้พี่บ้าตัวไหนสักตัวเป่าหม้อแปลงดับอนาถพาลให้ทุกอย่างมันดับวูบไปด้วย

“ หนวกหู!”       เสียงทุ้มแหบแห้งดังมาจากด้านหลังโซฟาเดี่ยวตัวใหญ่ พี่ชายคนโตนั่งเอาขาพาดโต๊ะเตี้ยเหลือบดวงตาสีโลหิตมามองก่อนจะหันไปจับจ้องกองไฟในเตาผิงต่อไป.....เป็นไอ้หมอนี่แหงแซะที่ทำหม้อแปลงเดี้ยงน่ะ.....ร่างบางจิ๊ปากด้วยขัดใจเพราะยังไงก็คงทำอะไรไอ้พี่บ้านี่ไม่ได้ เลยเดินไปนั่งยองๆลงที่หน้าเตาผิง

ไออุ่นจากเปลวไฟทำให้ผิวที่เย็นจนขาวซีดเริ่มจะกลับมาแดงระเรื่ออีกครั้ง เสียงแตกเปรี๊ยะๆของท่อนฟืนชวนให้รู้สึกง่วงงุน....แต่ก่อนที่ร่างบางๆที่เริ่มเลื้อยลงไปกลิ้งอยู่ที่พรมหน้าเตาผิงจะเข้าสู่นิทรา นัยน์ตาเจ้ากรรมก็เหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างเข้า....

หื๋อ?...

นี่มันอะไรน่ะ ?

ก้อนยาวรีสีออกม่วงๆส่งกลิ่นหอมออกมาจากด้านในกองไฟ....ไม่ว่าจะดูยังไงไอ้ก้อนนี่มันก็เป็น “มันเผา” ไม่ผิดแน่.....

อย่าบอกนะว่าไอ้พี่หน้าบากนี่มันมานั่งเฝ้ามันเผาอยู่หน้าเตาผิงแบบนี้น่ะ? ร่างบางหันกลับไปมองพี่ชายคนโตด้วยสายตาเวทนา....แต่ก่อนที่จะได้เข้าใจผิดไปมากกว่านั้น ร่างสูงใหญ่ของใครอีกคนก็เดินออกมาจากเงามืดของโซฟาอีกตัวที่ถูกเลื่อนถอยออกไปจนแทบไม่ได้สังเกตเห็น เส้นผมสีทองเป็นประกายระยิบระยับเมื่อต้องกับแสงของเปลวไฟ ใบหน้าหล่อเหลาหันมายิ้มสดใสให้ก่อนจะคว้าเอาไม้ยาวๆมาเขี่ยมันเผาในกองไฟ....

ของแกเองเร๊อะ!....ไอ้ม้าบ้า!

“ ได้แล้วจ้ะเคียวยะ....กินมันเผาอุ่นๆนี่มันเหมาะกับหน้าหนาวจริงๆเลยน้า....”      ร่างสูงผมทองวิ่งถือมันลั้ลลากลับไปหาเงาตะคุ่มๆที่ไม่ต้องบอกก็รู้ได้ว่าคงไม่ใช่ใครนอกจากพี่ชายคนกลางของเขาแน่ๆ....ว่าแต่พวกแก...นี่มันเตาผิงนะ ไม่ใช่กองไฟข้างถนนจะได้มาเผามันกันได้แบบนี้น่ะ...

หันไปมองไอ้สองตัวนั่นแล้วก็ให้ละเหี่ยใจ....เลยต้องหันไปมองความสดใสที่จะจรรโลงจิตใจที่อีกด้าน

เสียงเคาะคีบอร์ดดังเป็นจังหวะมาจากที่โซฟาตัวยาว ร่างเล็กๆของน้องสาวคนสุดท้องนั่งง่วนอยู่กับการพิมพ์อะไรต่อมิอะไรลงไปในโน้ตบุค.....ช่างเป็นเด็กดีจริงๆ.....ขนาดไฟดับแบบนี้ก็ยังขยันทำรายงานทำการบ้านส่งอีกนะ....มีน้องสาวแบบนี้ถือเป็นความภาคภูมิใจของพี่ชายจริงๆ....

“ โคลม...มีอะไรให้พี่ช่วยก็บอกได้นะ”        นัยน์ตาสีมรกตจ้องมองน้องรักด้วยสายตาภาคภูมิใจหาใดเปรียบ

“ ขอบคุณค่ะ แต่ไม่เป็นไรแล้วค่ะ ใกล้เสร็จแล้ว”       .......พี่ก็ได้ช่วยมาเกือบทั้งเรื่องแล้วละค่ะ ที่เหลือฉันจิ้นต่อเองได้แล้วละ...

ในขณะที่สี่พี่น้องต่างมารวมตัวกันโดยมิได้นัดหมาย เพราะหากอยู่ที่อื่นคงได้หนาวตาย....แล้วอีกคนมีรึจะพลาด

“ คึหึหึ......แอบมาประชุมครอบครัวกันหรือครับ...ไม่บอกผมแบบนี้มีงอนนะครับ...”      ก็บอกแล้วไงเฮ้ย ว่าไม่ได้นัดหมายน่ะ!! แล้วหน้าอย่างแกจะงอนก็งอนไปเหอะ ไม่มีใครไปง้อหรอกนะจะบอกให้!......ใบหน้าสวยของพี่ชายคนเล็กหันหนีเจ้าพี่คนรองที่เดินยิ้มละไมเข้ามาในห้องอย่างหน่ายๆ

“ ถ้าอย่างงั้นก็ขอเปิดอภิปรายเลยแล้วกันนะครับ”      พอก้นหย่อนถึงโซฟาปากมันก็เริ่มทำงานทันที ร่างบางซึ่งกลิ้งอยู่บนพรมหน้าเตาผิงพลิกตัวไปอีกด้านเป็นทำนองว่าไม่อยากฟัง เช่นเดียวกับไอ้สองตัวในเงามืดที่ยังคงกินมันเผาไม่ได้สนใจโลกภายนอก ส่วนพี่ชายคนโตก็หลับคาแก้วเหล้าไปแล้วเรียบร้อย

“ เราควรจะพลิกวิกฤตให้เป็นโอกาสนะครับ...ไหนๆหม้อแปลงไฟก็พังไปแล้ว....ถ้างั้นเราไปอาศัยอยู่ที่บ้านพักตากอากาศเป็นการชั่วคราวดีไหมครับ ถือซะว่าเป็นวันพักผ่อนของครอบครัวที่แสนอบอุ่น...คึหึหึ....”          จะไปทำบ้าอะไร....ในเมื่อป่านนี้ไอ้พี่โหดมันคงไปขู่กรรโชกให้พรุ่งนี้การไฟฟ้ามันก็คงรีบมาเปลี่ยนหม้อให้แล้ว

“ ไปบ้านพักประจำตระกูลที่โอกินาว่ากันไหมครับ ไม่ได้ไปด้วยกันนานแล้วเหมือนกันนะครับ....บ้านทรงยุโรปหลังน้อยที่รายล้อมไปด้วยทะเลสีฟ้าใสที่กว้างใหญ่ไพศาลเหมือนจิตใจของผมนั่น”        ไปทะเลฤดูนี้เนี่ยนะ!.....จะไปนั่งผิงไฟกันที่ชายหาดรึยังไง....ร่างบางตัดสินใจจะเลิกฟังไอ้พี่บ้านี่พร่ำเพ้อแล้วเอาเวลาอันมีค่าไปนอนเสียดีกว่า

“ ก็ดีนะคะ....ไปช่วงนี้ไม่ค่อยมีคนดีด้วย...”       แต่แล้วเสียงเล็กของน้องสาวผู้น่ารักก็ทำให้ใบหูของเหล่าพี่ชายที่ไม่ได้สนใจตั้งแต่แรกยอมหันกลับมาเงี่ยหูฟังจนได้

“ ถ้าโคลมอยากไปพี่ก็จะไปด้วย”       ร่างบางของพี่ชายคนเล็กพลิกตัวกลับมามองน้องสาวด้วยประกายตาตื้นตันต่างจากเมื่อกี้ลิบลับ....โคลมคงอยากให้ครอบครัวของเรารักและสมัครสมานสามัคคีกันมากกว่านี้สินะ....ช่างเป็นเด็กดีจริงๆ.....

แต่ที่จริงแล้วน่ะ.......

“ อยากไปค่ะ”       ......ฉากกลางทะเลก็เร้าใจไม่เบานะคะ....เก็บไว้เป็นตอนพิเศษก็ยังได้เลยค่ะ.....

“ ทะเลช่วงนี้ก็ดี ไม่มีคนสุมหัว”     

“ ถ้าเคียวยะไป ชั้นก็ต้องไปด้วย!”

“ แค่มีเก้าอี้...ที่ไหนชั้นก็อยู่ได้ทั้งนั้นแหละ”

ก็....นั่นแหละ....คือเหตุผลว่าทำไมร่างบางถึงได้มาเดินกินลมชมวิวอยู่ที่ทะเลโอกินาว่าแห่งนี้....

ร่างบางของพี่ชายคนเล็กเดินตัวปลิวออกมายืนสูดลมทะเลอยู่ที่ระเบียงไม้สีขาว...จู่ๆอากาศก็อบอุ่นขึ้นมาอย่างไม่น่าเชื่อ...หากเป็นอะไรที่เกี่ยวกับมนุษย์ก็ยังพอจะเข้าใจได้ว่าพี่ชายตัวดีคงใช้อิทธิพลขู่บังคับให้เป็นไปตามแต่ใจ แต่นี่ถึงขั้นบังคับลมฟ้าลมฝนได้เนี่ย...ไม่น่าจะใช่ฝีมือพี่ชายของเขา.....

แต่เมื่อหันไปเห็นไอ้ตัวหัวสับปะรดวิ่งแก้ผ้าถือสามง่ามอยู่ท่ามกลางแสงแดดยามเช้าราวกับกำลังทำพิธีอะไรสักอย่างอยู่ที่ชายหาด...เขาคงต้องเอากลับมาคิดกันใหม่.....ว่า....

ทำยังไงถึงจะตัดพี่ตัดน้องกับไอ้บ้านั่นได้ฟะ!

“ พี่มุกำลังหาอาหารเย็นอยู่สินะคะ”         น้องเล็กในชุดวันพีชสีขาวบางเบาเดินออกมาจากตัวบ้านพร้อมกับโน้ตบุคคู่ชีพ....ชักอยากจะเขียน “บันทึกของพี่ชายคนรอง” ขึ้นมาตะหงิดๆติดอยู่เพียงเรื่องเดียว....ฟ้ายังไม่ประทานสิ่งมีชีวิตใด(?)ให้มาคู่ครองกับพี่ชายคนรองของเธอได้นี่สิ.....

“ อาหารเย็น ?”       แล้วนัยน์ตาสีมรกตก็เหลือบไปเห็นปลาทูน่า(?)สองสามตัวดิ้นกลุกกลักอยู่ในกระป๋อง ที่ลำตัวมีรูอยู่สามรู.....อ้อ.....ไอ้สามง่ามนั่นมันมีประโยชน์แบบนี้เองเร๊อะ

“ ลงไปที่ชายหาดกันเถอะ”      ปล่อยให้ไอ้พี่บ้านั่นมันหาผักหาปลาของมันต่อไป เพราะถึงยังไงๆเย็นนี้เขาก็จะกินสเต็กเนื้อเชอร์ลอยกับไอ้พี่หน้าบาก ไม่กินปลาบ้านๆกับมันหรอก...

“ ค่ะ”

สองศรีพี่น้องเดินเลาะริมชายหาดที่มีคลื่นสาดเบาๆ หาดแถบนี้เป็นที่ของตระกูลเกือบทั้งหมด เพราะงั้นถึงจะมาฤดูไหนก็ไม่มีใครมาสุมหัวอยู่แล้วละ ไม่รู้จะกังวลกันไปทำพระแสงอะไร...

เดินยังไม่ทันเท่าไหร่ วัตถุแปลกประหลาดก็ทำให้ใบหน้าสวยถึงกับต้องหันไปมอง เพราะหากจะพูดถึงชายหาดคงขาดไม่ได้ที่จะมีร้านขายของทะเลปิ้งย่าง หรือร้านขายหมวก ห่วงยาง หรืออุปกรณ์อะไรต่อมิอะไรที่มันจะสามารถใช้ในทะเลได้น่ะ...แต่นี่....

ซุ้มสี่เหลี่ยมขนาดเล็กถูกก่อสร้างง่ายๆด้วยแผ่นไม้สีขาว ที่ฐานมีลูกล้อทาสีดำทั้งสี่มุม ที่แผงหน้าร้านต่างเต็มไปด้วยกระป๋องน้ำใส่ดอกไม้นานาพรรณ บางส่วนก็ถูกจัดช่อเอาไว้อย่างสวยงามแล้วประดับประดาเอาไว้ตามผนังของร้าน ดูๆไปแล้วมันก็เป็นร้านที่น่ารักใช้ได้ถ้าไม่ติดที่ว่า....มันไม่ได้เข้าพวกกับสถานที่ซึ่งเป็นทะเลแห่งนี้เลยแม้แต่น้อยน่ะสิ ไอ้ร้านดอกไม้เคลื่อนที่ได้นี่น่ะ!

และโดยที่ไม่ต้องเตือน มือของทั้งสองคนยกขึ้นปิดที่หูโดยอัตโนมัติ

“ โว้ยยยยยยยย!!! ถ้าไม่อยากตายก็ไสหัวไป!!!!”        เสียงราวกับฟ้าถล่มตะโกนไล่พร้อมกับร่างโปร่งผมสีเงินยาวเปื้อยกระโดดออกมายืนชี้นิ้วใส่ร่างบาง....แกเองนั่นแหละไอ้ฉลามน้ำลึก ไสหัวลงทะเลไปเลยไป๊....ส่งดอกไม้ลอบฆ่าพี่ชายคนโตของเขามากี่หมื่นกี่ล้านดอกแล้วล่ะ แต่ก็ไม่เห็นว่ามันจะตายไปซักที....ไร้น้ำยาจนไม่น่าจะเป็นนักฆ่าได้แล้วเนี่ย

ร่างบางได้แต่มองอย่างละเหี่ยใจ แล้วพาน้องสาวเดินต่อไป ปล่อยให้ฉลามหัวเงินวางแผนลอบฆ่าของมันต่อไป

ชายหาดที่ขาวสะอาดและไร้ผู้คนมันทำให้รู้สึกปลอดโปร่งโล่งใจดีจริงๆ ร่างบางของพี่ชายคนเล็กยืนบิดขี้เกียจอยู่ไม่ไกลจากเก้าอี้ชายหาดสีขาวสองตัวซึ่งตัวหนึ่งถูกจับจองโดยน้องสาวเพียงคนเดียวซึ่งถึงแม้ว่าจะจรลีมาถึงชายทะเลแต่นิ้วเล็กนั่นก็ยังคงรัวคีบอร์ดอยู่ไม่ห่าง....ช่วยไม่ได้นี่คะ....ใกล้จะปิดต้นฉบับแล้ว......แถมฉากตบจูบที่เหลือก็ยังต้องจิ้นเองอีกต่างหากเพราะดูเหมือนระยะหลังๆมานี้ ยามาโมโตะ ทาเคชิ จะอ่อนโยนกับพี่ฮายาโตะจนไม่เหลือเค้าความเร้าใจที่แม่ยกโรคจิตตั้งหน้าตั้งตาคอยกันเลยค่ะ เลยต้องแต่งเอาเอง.....เหนื่อยหน่อยแหละค่ะงานนี้......

โดยที่เจ้าคนข้างๆก็ไม่ได้รู้ตัวเล้ย....ว่ามีชื่อตัวเองเป็นนายเอกนิยายวายแผ่หลาวางอยู่ทุกแผงหนังสือโดยฝีมือน้องสาวสุดรักสุดหวงนั่นน่ะ

นัยน์ตาสีมรกตยังอุตส่าห์หันไปหาเรื่องพี่ชายอีกคนที่สร้างอาณาเขตส่วนตัวอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล....เก้าอี้ชายหาดสองตัวถูกล้อมรั้วด้วยเสาไม้สี่เสาพร้อมเชือกขึงแล้วเขียนป้ายติดเอาไว้ว่า....สัปป้าห้ามเข้า!!!......เชื่อได้เลยว่าที่ใต้เชือกพวกนั้นมันต้องวางกับระเบิดเอาไว้แน่ๆ.....พี่ชายคนกลางนอนคว่ำอยู่บนเก้าอี้ชายหาดมีสามีทาสของมันบีบครีมกันแดดทาแผ่นหลังเนียนนั่นให้อยู่....เส้นผมสีทองเป็นประกายราวกับดวงตะวันกับใบหน้าหล่อเหลาที่ยิ้มแย้มแจ่มใสอยู่ตลอดเวลาของไอ้ม้าบ้านั่นดูยังง๊ายยังไงก็ไม่น่าจะไปด้วยกันได้กับใบหน้าบูดสนิทอยู่เป็นนิจของไอ้พี่โหดคนนั้นได้เลย.....มันไปทำอีท่าไหนถึงกดเจ้าเคียวยะได้กันวะ? (อยากรู้ก็ไปหา “บันทึกของพี่ชายคนกลาง” ที่วางอยู่ทุกแผงหนังสือมาอ่านสิคะ / โคลม)

“ ลงไปเล่นน้ำกันไหมโคลม....ไหนๆในทะเลก็ไม่มีคนดีออกนะ”        ใบหน้าสวยหันไปมองน้องสาวที่ยอมเงยหน้าขึ้นมาจากคีบอร์ดเล็กน้อย

“ พี่ฮายาโตะไปเล่นเถอะค่ะ เดี๋ยวฉันนั่งดูอยู่ตรงนี้ดีกว่า”       รอยยิ้มน้อยๆถูกส่งมาให้ พี่ชายคนดีก็คิดไปแล้วว่า......โคลม...เธอช่างเป็นเด็กดีจริงๆ...นี่คงจะนั่งเฝ้ามองพี่เพราะกลัวว่าจะเป็นตะคริวแล้วจมหายไปในทะเลไม่มีใครรู้สินะ....หากเป็นแบบนั้นเธอจะได้บอกให้ใครตามไปช่วยทันสินะ....ช่างเป็นเด็กที่น่ารักจริงๆ....

“ อื้อ!”       ใบหน้าสวยยิ้มรับแข็งขันก่อนจะเดินไปที่ชายน้ำโดยไม่สงสัยอะไร....ทั้งๆที่จริงแล้วน่ะ.......ไม่ทันแล้วค่ะ ถ้าไม่ส่งภายในคืนนี้คงพิมพ์ไม่ทันตามกำหนดแน่ๆ อีกอย่าง...คงจะมีใครบางคนรอพี่อยู่ที่ในทะเลแล้วละ ฉันไม่อยากไปเป็น กขค.

แต่ก่อนที่เท้าเปลือยเปล่าจะได้ก้าวลงทะเล ปีศาจสาหร่ายก็โผล่พรวดขึ้นมาจากคลื่นที่ซัดเข้าหาฝั่ง ร่างบางสะดุ้งถอยหลัง แต่เมื่อมองดีๆแล้ว.....ไอ้นี่มัน......

“ คึหึหึ..........”        แกเองเร๊อะ!!!

“ ผมลงไปชมปะการังมาแน่ะครับ....เอานี่มาเป็นของฝากด้วยนะครับ ใส่ซะสิครับจะได้กลายเป็นลิตเติ้ลเมอร์เมด”       นัยน์ตาสองสีระยิบระยับมองมาในขณะที่ยื่นมงกุฎที่ทำจากปะการังมาให้

“ ไอ้บ้า!! ใครจะเป็นลิตเติ้ลเมอร์เมดฟะ!”      น้องชายคนเล็กหันมาด่าแว้ดๆก่อนจะเดินหงุดหงิดลงทะเลไป....

“ แหม....เหมาะออกจะตายไปนะครับ....ไม่เป็นไร เอาไปให้โคลมก็ได้.....”      ใบหน้าเรียวส่ายหน้าช้าๆก่อนจะเดินขึ้นฝั่ง.....แต่ว่าปะการังเนี่ย.....มันเป็นของอนุรักษ์ที่ไม่ควรจะเก็บขึ้นมาไม่ใช่เร๊อะ!

ร่างบางของโกคุเดระเดินเลาะไปตามชายน้ำ ปล่อยให้คลื่นซัดเข้ามากระทบเท้าเปลือยเปล่าเรื่อยๆ สีครามของท้องนภาใสจรดลงกับผืนน้ำที่กว้างใหญ่ไพศาล....ได้มาเดินอย่างสงบแบบนี้ทำให้รู้สึกเหมือนสิ่งที่หนักอึ้งอยู่ในใจดูเหมือนจะถูกปลดระวางลงไป

วันเวลาที่ไม่มีเจ้าหมอนั่นมาตามตอแยนี่มันช่างน่าสุขีจริงน้า....

ถึงแม้จะดูเหมือนจะขาดอะไรไปบางอย่างก็เถอะ......

ขาเรียวตัดสินใจเดินลุยน้ำลงไป ความเย็นสบายของน้ำทะเลทำให้เผลอยิ้ม ฟองคลื่นซัดซาดเข้ามากระทบลำตัวบางมากยิ่งขึ้น จากแค่ข้อขากลายมาเป็นถึงเอว มือบางถอดเสื้อเชิ้ตแขนสั้นที่สวมคลุมเอาไว้แล้วเหวี่ยงไปที่ชายหาดก่อนจะแหวกว่ายลงไปในทะเล

สวย.....ราวกับเงือกน้อยในจินตนาการ.......

ใบหน้าคมของคนที่แอบดูอยู่ลอบยิ้ม ร่างสูงใหญ่ก้าวขาออกมาจากโขดหินให้แสงตะวันส่องกระทบผมสั้นสีดำเป็นประกาย ก่อนที่ร่างนั้นจะจมหายลงไปในทะเลเช่นกัน....

แขนเรียวบางวาดลงไปให้ร่างกายพุ่งไปยังทะเลลึก ดวงตาสีมรกตภายใต้แว่นกันน้ำก้มมองที่ท้องทะเลซึ่งลาดลึกลงไปด้วยความหลงใหล ฝูงปลาการ์ตูนต่างแหวกว่ายสบายใจเช่นเดียวกับปะการังที่เอนลู่ไปตามกระแสของน้ำข้างใต้ จากบริเวณที่เป็นชายหาดร่างบางว่ายไปเรื่อยๆจนกระทั่งเข้าสู่ส่วนที่เป็นโขดหิน เพราะตามัวแต่สนใจความสวยงามของใต้ท้องทะเลจึงไม่ได้ทันสังเกตว่ามีเงาร่างของใครอีกคนกำลังแหวกว่ายเข้ามาใกล้

จนกระทั่งเอวบางถูกรั้งเอาไว้จากอ้อมกอดจากด้านหลัง

“ อื้อ!!!”     ถึงจะอยากชี้นิ้วด่าแต่ทว่าก็ไม่อาจทำได้ด้วยตอนนี้ร่างกายทั้งสองต่างยังคงลอยอยู่กลางทะเลที่ขาไม่อาจหยั่งพื้นถึง

ใบหน้าคมที่รู้จักดีอย่างที่สุดส่งยิ้มมาให้ก่อนจะฉุดร่างบางให้ลงไปในน้ำลึกกว่าเดิม ฟองอากาศพวยพุ่งออกมาจากริมฝีปากบางที่ไม่ทันตั้งตัวก่อนจะกลั้นหายใจดำน้ำลงไปตามแรงลาก ร่างทั้งสองลอยคว้างอยู่ท่ามกลางน้ำทะเลสีใสและฝูงปลาที่ต่างแหวกว่ายเข้ามา  ถึงแม้จะตกใจแต่ความงดงามก็ทำให้นัยน์ตาสีมรกตเป็นประกายและไม่อาจละสายตา

จนกระทั่งอากาศเริ่มจะหมดแขนบางจึงพยายามสะบัดมือใหญ่ที่จับกุมตนเอาไว้ออกไปเพื่อจะขึ้นไปหายใจเหนือน้ำ แต่มือที่เหนียวยิ่งหว่าหนวดปลาหมึกก็ยังไม่ยอมหลุดไปง่ายๆ ไม่ว่าเปล่ามือใหญ่ยังดึงรั้งลำตัวบางเข้าหาก่อนจะประกบริมฝีปากลงมา...นอกจากรสจูบเร้าร้อนสิ่งที่ส่งผ่านมาด้วยนั้นคืออากาศ....

ขาทั้งสองคู่ตีพยุงให้ร่างทั้งสองลอยขึ้นสู่ผิวน้ำทั้งๆที่ริมฝีปากยังคงแนบชิดซึ่งกันและกัน

“ ฮ้า...แฮ่ก...แฮ่ก....กะ...แก!!!”         ใบหน้าสวยแดงระเรื่อหอบหายใจหนักหน่วงท่ามกลางเกรียวคลื่นที่สาดซัดจนลำตัวของทั้งคู่ต่างขยับขึ้นลงตามกระแสน้ำ มือบางวางแปะอยู่ที่แผงอกกว้างอย่างหาที่ยึด

“ไม่เจอกันตั้งหลายวัน คิดถึงฉันบ้างหรือเปล่า”       ไม่ว่าเปล่า มือใหญ่ยังเลื่อนไปจับอยู่ที่เอวบางก่อนจะไหลไปตามสะโพกและบั้นท้าย

“ใครจะไปคิดถึงแก...”      ถึงจะพูดออกไปแบบนั้นแต่เมื่อเงยขึ้นมาสบกับดวงตาสีเปลือกไม้คู่นั้นมันกลับทำให้หัวใจเต้นแรงอย่างไม่น่าให้อภัย ใบหน้าสวยก้มหลบก่อนพยายามขืนตัวออกมาจากสองแขนแข็งแกร่ง

“แต่ฉันคิดถึงนายจะตายอยู่แล้วเนี่ย ฮายาโตะ...”      ร่างสูงพยายามออดอ้อนแต่ไม่ได้มีคำว่าน่ารักอยู่ในสายตาของร่างบางเลยแม้แต่น้อย ด้วยร่างกายที่ลอยคว้างอยู่กลางทะเลทำให้คนขัดขืนทำได้ไม่เต็มที่ ริมฝีปากจึงโดนช่วงชิงไปได้โดยง่าย

“ปล่อยนะไอ้บ้านี่! ถ้าแกคิดจะทำอะไรโรคจิตๆกลางทะเลแบบนี้ละก็....หยุดคิดไปเลยนะ!”      และเมื่อริมฝีปากถูกละออกมา ใบหน้าสวยก็ตะโกนด่าทั้งๆที่ยังคงหอบไม่หาย ถึงจะคิดว่าเขาเป็นแค่ของเล่นแต่มันก็ต้องมีขอบเขตกันบ้าง แล้วอีกอย่าง...

“ วันนี้แกเอาโคลมมาขู่ไม่สำเร็จหรอกโว้ย! เพราะว่าไอ้พี่บ้าหน้าบากก็มาด้วย อย่างแกทำอะไรมันไม่ได้หรอก ฮึ!”        อ้า...เห็นจะจริง....แต่ก็นะ....เขาก็ไม่ได้คิดว่าจะใช้เด็กผู้หญิงคนนั้นมาข่มขู่ร่างบางตรงน้าอีกแล้ว ในเมื่อตอนนี้สิ่งที่เขาต้องการไม่ใช่เพียงร่างกายของฮายาโตะ แต่อีกอย่างที่เขาอยากได้นั่นคือ....

“ หื๋ม....”      ใบหน้าคมจ้องมองเจ้าเด็กอวดดีที่ยังคงถูกขังอยู่ในอ้อมแขนด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ คิดหรือว่าลูกแมวจะมาขู่ราชสีห์อย่างเขาได้ อ้อมแขนขยับเข้ารัดร่างบอบบางให้แนบชิดมากับลำตัวของตนมากขึ้น ผิวเนื้อกับผิวเนื้อแนบไปซึ่งกันและกัน ทำให้ต่างฝ่ายต่างสัมผัสได้ถึงความอ่อนนุ่มและความแข็งแกร่งของกล้ามเนื้อของอีกฝ่ายได้เป็นอย่างดี

“ บอกให้ปล่อยยังไงล่ะฟะ! สมองแกนี่มีปัญหาหรือเปล่า!”        ร่างบอบบางยังคงดิ้นขลุกขลัก แต่กระแสคลื่นที่พัดไปเรื่อยๆก็ทำให้การต่อต้านยิ่งลำบากมากขึ้น

“ ไม่ปล่อย”      พูดจบก็ประกบจูบลงไปอีกครั้ง ก่อนจะไล่กดจูบไปตามซอกคอระหงที่ไม่ว่าจะพยายามยังไงก็หลบไม่พ้น ร่างบางยิ่งดิ้นหนักกว่าเก่า เมื่อร่างทั้งสองลอยตามคลื่นไปจนสามารถมองเห็นกลุ่มคนที่ยังคงนอนเล่นกันอยู่บนเก้าอี้ชายหาดอยู่ไม่ไกล.....ไม่ได้.....จะให้ไอ้พวกพี่บ้านั่นรู้เรื่องนี้ไม่ได้....มือบางยกขึ้นมาหมายจะตบเรียกสติ แต่คนรู้ทันก็ยังคงรู้ทันวันยังค่ำ

“นี่ฮายาโตะ....”       มือใหญ่ล็อคทั้งมือบางทั้งร่างกายเล็กให้ตกอยู่ภายใต้ร่างกายสูงใหญ่ของตน ก่อนจะละออกมาแล้วพูดด้วยใบหน้าจริงจัง

“ ถ้าฉันจะสารภาพกับนายว่า....เป้าหมายของฉันคือนายตั้งแต่แรกแล้วล่ะ....นายจะว่าไง?...”        แล้วคำพูดนั้นก็ทำเอาใบหน้าสวยนิ่งค้างอย่างตกตะลึง

“ มะ....หมายความว่าไง....”        คำพูดเอ่ยออกไปอย่างตะกุกตะกัก เพราะเสียงคลื่นที่สาดซัดทำให้ไม่อาจจะเชื่อได้ว่าสิ่งที่ได้ยินนั้นจะไม่ผิดเพี้ยนไป

“ก็หมายความว่า ฉันไม่เคยสนใจน้องสาวของนายเลย...เพียงแต่...หากใช้น้องสาวของนายมาข่มขู่ นายจะได้ยอมฉันแต่โดยดี”

“ หะ...”       คำพูดถูกกลืนหายไปพร้อมๆกับริมฝีปากที่ประกบลงมา ลิ้นร้อนสอดแทรกเข้าไปขัดขวางไม่ให้ร่างบางได้เอ่ยอะไรออกมา

“ ตอนแรกฉันก็แค่อยากลอง อยากทำให้นัยน์ตาสีมรกตที่แข็งกร้าวของนายโอนอ่อนลงเมื่อยู่ต่อหน้าฉัน แต่ยิ่งรู้จักนายมากขึ้นเท่าไหร่ ฉันก็ยิ่งรู้ตัวว่าฉันคิดผิด...ที่คิดจะไปยุ่งกับนาย ที่อยากให้นายมาเป็นของเล่นของฉัน....เพราะตอนนี้มันกลับกลายเป็นว่า....ตัวฉันเองต่างหากที่ไม่สามารถจะถอนตัวออกมาจากนายได้”       และเมื่อพูดจบก็ประกบจูบลงไปอีก เพื่อไม่ให้เจ้าคนที่จ้องจะโวยวายได้ทำอะไรมากไปกว่ารับฟังทุกถ้อยคำทุกประโยคที่ตั้งใจจะเอ่ยออกไปให้จบเสียก่อน

“ มันกลับกลายเป็นว่า....ฉันดันหลงรักนายเข้าให้แล้วยังไงล่ะ ฮายาโตะ...”       นัยน์ตาสีมรกตเบิกกว้างอย่างไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง ความรู้สึกที่อยู่ภายในจิตใจกำลังสับสนจนตีกันให้ยุ่งเหยิงไปหมด

“ โกหก! ฉันไม่เชื่อแกหรอก ปล่อยชั้น!!”       จะบอกว่าที่สร้างตราบาปและยัดเยียดความอัปยศให้กับเขานี่มันคือความรักอย่างนั้นหรอ ใครจะไปเชื่อลง

“ ฮะ ฮะ ว่าแล้วว่านายต้องไม่เชื่อ....เอาเถอะ เรื่องละเอียดอ่อนอย่างความรู้สึกน่ะฉันอธิบายไม่ถูกหรอกนะ แต่ว่า....ถ้าเป็นร่างกาย....ฉันสามารถจะทำให้นายรู้ได้ว่า....ฉันรักนาย”

สิ้นสุดคำพูด ร่างบอบบางก็โดนลากลงสู่ใต้น้ำ ก่อนที่ร่างสูงใหญ่จะว่ายออกห่างจากฝั่งมากขึ้นเรื่อยๆ และเมื่อเงยหน้าขึ้นสู่ผิวน้ำอีกครั้งก็พบว่าร่างกายกลับรายล้อมไปด้วยโขดหิน แผ่นหลังบางถูกกดให้แนบชิดไปกับแผ่นหิน น้ำที่กระเพื่อมขึ้นลงนั้นอยู่ต่ำกว่าระดับอกเพราะร่างกายถูกยกขึ้นโดยสองแขนแข็งแรง

“ อื้อ!!”      เสียงอู้อี้ดังลอดออกมาจากริมฝีปากที่เริ่มจะแดงช้ำเพราะถูกจูบมาไม่รู้กี่ครั้งแล้ว มือใหญ่รูดกางเกงขาสั้นของร่างบางออกไปอย่างง่ายก่อนจะพาดไว้บนโขดหินกันไม่ให้แผ่นหลังเนียนโดนคมหินบาด

“ อย่า....”      เสียงห้ามเริ่มจะสั่นพร่าเมื่อร่างกายถูกปลุกเร้าจากฝ่ามือที่คุ้นเคย  ถึงอยากจะหนี อยากจะผลักไสออกไปแต่ร่างกายมันกลับไม่ยอมเชื่อฟัง

“ ฮายาโตะ...”      เสียงทุ้มกระซิบอยู่ที่ข้างใบหูคละเคล้าไปกับเสียงคลื่น แสงแดดเจิดจ้าทำให้เห็นใบหน้าของอีกฝ่ายได้อย่างชัดเจน ว่านัยน์ตาสีเปลือกไม้คู่นั้นมันไม่ได้มองเขาอย่างหิวกระหายเหมือนเช่นแต่ก่อน แต่มันกลับมามองด้วยแววตาเว้าวอน

“ มะ....ไม่.....”       ทั้งๆที่ปฏิเสธแต่ใบหน้ากลับแดงระเรื่อ พยายามคิดว่าทุกสิ่งทุกอย่างมันก็เป็นเพียงแค่ความต้องการของร่างกาย ไม่ใช่จิตใจ...ใช่.....เขาไม่ได้อยากจะรักคนคนนี้.....ไม่อยากจะผูกพัน ไม่อยากจะอะไรด้วยทั้งนั้น....แต่ว่า....

“ รักนาย....ฮายาโตะ.....”       แล้วเสียงนั้นก็ทำให้มือที่ตั้งใจจะผลักไสกลับวางลงไปบนไหล่หนาก่อนจะโอบไปที่รอบคออย่างไม่อาจควบคุมได้....ใบหน้าสวยได้แต่กดลงไปกับไหล่ของอีกฝ่ายอย่างเจ็บใจในตัวเอง....แค่ถูกอ่อนโยนด้วย แค่ถูกหลอกล่อด้วยคำว่ารัก....หัวใจไม่รักดีนี่กลับเอนเอียงอย่างง่ายดาย....

“ อึก.....”        ร่างบางสะดุ้งน้อยๆเมื่อช่องทางด้านหลังถูกรุกรานเข้ามาด้วยนิ้วยาวที่ดูท่าว่าจะเข้าไปได้ง่ายกว่าทุกครั้งด้วยของเหลวสีใสที่รายล้อมร่างกายทั้งสองอยู่ในตอนนี้ แขนแข็งแรงอีกข้างพยุงตัวบางให้ลอยอยู่นิ่งท่ามกลางกระแสคลื่นที่สาดซัดเข้ามา

“ ยะ....อ้า.....”       เสียงร้องห้ามถูกเปลี่ยนให้กลายเป็นเสียงครางเมื่อท่อนขาแข็งแรงบดเบียดเข้าไปที่ส่วนอ่อนไหวของร่างบาง เรียวนิ้วขยับเข้าออกอย่างเชื่องช้าที่ด้านหลัง ริมฝีปากที่เคยพร่ำเรียกชื่ออยู่เมื่อครู่กำลังซุกไซร้อยู่ที่ซอกคอระหงก่อนจะฝังร่องรอยเอาไว้ แล้วลากไล้จูบหนักหน่วงไปตามผิวขาวใสที่เริ่มจะแดงระเรื่อตามแรงอารมณ์

“ อื้อ...อะ....”       ร่างบางถูกยกขึ้นอีกเล็กน้อยให้แผ่นอกอยู่พ้นแผ่นน้ำก่อนที่ลิ้นร้อนของร่างสูงจะลากไล้ผ่านยอดอกสีชมพูที่เริ่มจะชูชัน รสชาติของน้ำเค็มไม่ได้ทำให้รู้สึกอะไรไปมากกว่าผิวที่เนียนนุ่มน่าสัมผัส อยากจะกลืนกินร่างตรงหน้าให้หมดทั้งตัวและหัวใจ

“ อะ...อ้า.....ยะ....”        เสียงครางครือผสมปนเปไปกับเสียงคลื่น ร่างกายบางเริ่มขยับขึ้นลงตามจังหวะของการปลุกเร้าเฉกเช่นเดียวกับกระแสน้ำที่สาดซัด นัยน์ตาสีมรกตฉ่ำเยิ้มยิ่งยั่วเย้าให้ร่างสูงเริ่มจะทนไม่ไหว เรียวนิ้วทั้งสามถูกชักออกมาก่อนที่จะสอดใส่ความเป็นชายของตนเข้าไป และน้ำทะเลทำให้ทุกอย่างนั้นลื่นไหลเป็นไปด้วยดี

“ ฮะ...อ้า....”      ใบหน้าสวยสะบัดขึ้นรับแสงตะวันเมื่อความต้องการเริ่มจะสูงขึ้น จังหวะของการเสียดสีเริ่มจะสอดรับซึ่งกันและกัน ถึงจะไม่บอกแต่ก็สามารถรับรู้ได้ว่าเจ้าคนป่าเถื่อนที่ดีแต่บังคับข่มเหงเขามาตลอดกำลังพยายามระงับความต้องการของตัวเองเพื่อไม่ให้เขาเจ็บ

“ ฮายาโตะ...”      เสียงทุ้มยังคงพร่ำกระซิบเรียกชื่อทั้งร่างกายที่ขยับเข้าออกอย่างอ่อนโยน อ้อมแขนแข็งแรงกอดกระชับแผ่นหลังบางเข้ามาแนบชิดลำตัว ถึงแม้น้ำทะเลจะเย็นแต่ภายในอ้อมแขนนั้นกลับอบอุ่น

“ อึก....อะ...”        น้ำใสคลอรื้นที่ดวงตาคู่สวย ความอ่อนโยนที่ได้รับจากคนตรงหน้าราวกับว่าเป็นสิ่งที่โหยหามานาน แต่ถึงกระนั้นจิตใจที่พยายามไม่ยอมรับกลับทำให้ทุกอย่างถูกปิดลงอีกครั้ง  แรงขยับถี่กระชั้นขึ้นเรื่อยๆทั้งเสียงครางเสียงหอบหายใจคละเคล้ากันไป ร่างสูงคลายอ้อมกอดออกก่อนจะย้ายสองมือมาจับกระชับสะโพกมน

“ ฮายาโตะ....ฉันรักนาย”        แล้วทุกอย่างก็จบลงด้วยการสอดแทรกครั้งสุดท้ายที่หนักหน่วงและรุนแรงราวกับจะตอกย้ำถึงความรู้สึกที่พูดออกไป หยาดน้ำขาวขุ่นที่ไหลทะลักออกมาผสมปนเปไปกับกระแสคลื่นที่สาดซัดเข้ามาแล้วหายไป.....ร่างทั้งสองหอบหายใจนิ่งงันอยู่แบบนั้นอีกเนิ่นนาน

อ้อมแขนคลายออกก่อนที่ร่างสูงจะถอนกายออกไปพร้อมกับจัดการร่างกายที่อ่อนแรงจนเรียบร้อย ใบหน้าสวยได้แต่ซบอยู่ที่หัวไหล่ของอีกฝ่าย

“ทีนี้...เชื่อหรือยังว่าฉันรักนาย....”        เสียงกระซิบดังอยู่ที่ใบหู มือบางรวบรวมกำลังที่ยังคงไม่กลับมาดีเท่าไหร่แล้วออกแรงผลักไสร่างสูงให้ออกห่างไป ท่ามกลางความตกใจของร่างสูง  ก่อนจะหลับหูหลับตาว่ายน้ำหนีมาจนขึ้นถึงฝั่งได้ในที่สุด สองขาสั่นระริกพยายามวิ่งไปตามชายหาด ไม่อยากจะรับรู้อะไรทั้งนั้นในตอนนี้

“ เดี๋ยวสิ ฮายาโตะ!”        แต่คนที่อยากจะหนีไปให้พ้นๆกลับตามมาได้เร็วกว่าที่คิด มือใหญ่รั้งแขนบางเอาไว้และลำตัวก็ถูกกระชากกลับเข้าไปในอ้อมอกนั้นอีกครั้ง

“ ปล่อยนะ! ชั้นไม่อยากเห็นหน้าแก ปล่อยสิ!”       ใบหน้าสวยก้มลงทั้งๆที่ร่างกายยังคงขัดขืน และนั่นมันยิ่งทำให้ร่างสูงงงงวย ทั้งๆที่เขาบอกว่ารัก กลับไม่ดีใจแล้วยังคิดจะหนีไปอีกต่างหาก ทำไม เพราะอะไร....

“ มีอะไรก็พูดกับฉันสิฮายาโตะ นายไม่พอใจอะไร บอกฉันสิ!”       สองมือใหญ่จับกระชับสองมือบางที่เอาแต่ทุบตีมาที่แผ่นอกของเขา หากไม่พูดกันให้รู้เรื่อง บางที เขาอาจจะไม่มีโอกาสอีกแล้ว

“ ไอ้บ้า! คนอย่างแก...คนอย่างแกน่ะ...มันเห็นแก่ตัวที่สุด!”       ใบหน้าสวยตะโกนออกมาอย่างระงับความรู้สึกที่อยู่ภายในไม่ไหวอีกต่อไป  และน้ำตาที่ไหลลงมาด้วยนั้นทำให้ร่างสูงถึงกับชะงัก

“ ทุกสิ่งทุกอย่างแกเริ่มมันขึ้นมาเอง ทั้งบังคับให้ชั้นตกเป็นของแก ทั้งเอาน้องสาวชั้นมาข่มขู่บังคับให้ชั้นทำเรื่องน่าอัปยศกับแกนับครั้งไม่ถ้วน แล้วตอนนี้ยังมีหน้ามาบอกว่าแกรักฉันงั้นหรอ....มันง่ายไปไหม....ง่ายไปไหมที่แกไม่เคยสนใจความรู้สึกของชั้นเลย....ไม่เคยสนใจเลยว่าชั้นจะเจ็บปวดเพราะเรื่องบ้าๆที่แกทำกับชั้น ไม่เคยสนใจว่าชั้นจะหวาดกลัวว่าชั้นจะอับอาย แกไม่เคยสนใจความรู้สึกของชั้นสักนิด ได้แต่คิดเอาเองว่าหากแกรักฉันแล้วความรู้สึกพวกนั้นมันจะหายไป  ว่าฉันจะดีใจที่แกรักฉัน....ฉันไม่ใช่สัตว์เลี้ยงของแกนะ  ไอ้บ้า แกมันเห็นแก่ตัวที่สุด!!”        สิ้นสุดเสียงตะโกน ร่างทั้งร่างได้แต่ทรุดฮวบลงไปกับพื้นทรายราวกับได้ระบายสิ่งที่อัดแน่นอยู่ในใจมาตลอดออกไป สองมือบางยกขึ้นมาปิดหน้าก่อนจะก้มลงปล่อยโฮออกไปอย่างไม่คิดจะอายต่อสายตาของใครอีก

“ ฮายาโตะ.....”          ร่างสูงทรุดนั่งตามลงไป ก่อนจะดึงรั้งร่างบอบบางเข้ามากอดเอาไว้

“ ขอโทษ....ฉันขอโทษนะ ฮายาโตะ”        เสียงทุ้มนุ่มนวลเอ่ยออกไปอย่างสำนึกผิด รู้ดีว่ามันไม่อาจจะชดเชยให้กับบาดแผลที่เขาได้สร้างมันเอาไว้ภายในใจของร่างบางได้ และไม่อาจทดแทนมันด้วยสิ่งที่เรียกว่าความรักจากคนอย่างเขาได้เลยก็ตาม.....แต่ก็อยากที่จะ ขอโทษ

“ ฮึก ฮึก....”        สองมือบางทุบลงมาที่แผงอกสองสามครั้งก่อนที่จะเปลี่ยนมาเป็นเกาะเอาไว้ แล้วปล่อยตัวให้ความอบอุ่นจากร่างกายสูงใหญ่แผ่ซ่านเข้ามาแทน.... เนิ่นนานกว่าที่หยาดน้ำตาจะแห้งเหือดไป

“ นี่....ฮายาโตะ......”         เสียงกระซิบเรียกจากใบหน้าคมที่ฝังจมูกลงไปที่กลุ่มผมสีเงินทอประกาย ให้ใบหน้าสวยที่ยังคงซุกอยู่ที่แผงอกขยับเล็กน้อย

“ ฉันขอโทษนะ....ฉันมันเห็นแก่ตัวอย่างที่นายว่าจริงๆนั่นแหละ ทั้งๆที่ทำร้ายนายขนาดนี้ แต่ก็ยังมีหน้ามาบอกว่ารักนายอีก....ฉัน.....อยากจะขอไถ่โทษ.....นายอภัยให้ฉันได้ไหม ไม่ว่าอะไรฉันก็จะทำ.....ได้ไหมฮายาโตะ”       สองแขนโอบกอดร่างบางเอาไว้ ไม่เคยคิดมาก่อนว่าคนอย่างเขาจะยอมทำเพื่อใครสักคนได้มากขนาดนี้

“ ไปตายซะ....”         เสียงงึมงำดังมาจากใบหน้าที่ยังไม่ยอมละออกมา

“ ฮะ ฮะ    จะให้ฉันตายยังไงดีล่ะ นายฆ่าฉันเองกับมือเลยดีไหม ถ้าแบบนั้นฉันถึงจะโอเคนะ”       แรงทุบเบาๆรู้สึกได้จากคนในอ้อมแขน

“ ถ้านายไม่ว่าอะไร....เรามาเริ่มต้นกันใหม่ดีไหม ฮายาโตะ ค่อยๆทำความรู้จักกันใหม่....ฉันจะยังไม่เร่งเร้าให้นายรักฉันตอนนี้.....แต่ฉันจะค่อยๆทำให้นายรักฉันให้ได้แน่ๆ ฉันสัญญา”        คนในอ้อมแขนยังคงฟังนิ่งถึงแม้จะไม่ตอบอะไรแต่การที่ไม่ต่อต้านแบบนี้ก็ถือว่าเป็นนิมิตหมายที่ดี....ใบหน้าคมยิ้มอย่างผ่อนคลาย.....นี่คงจะเป็นครั้งแรกที่คนอย่างเขารักใครสักคนอย่างจริงจัง เพราะไม่เช่นนั้นคงไม่ใช้วิธีการที่อ่อนโยนที่แม้แต่ตัวเองยังไม่อยากจะเชื่อแบบนี้ เพราะหากเป็นปกติแล้ว ของที่อยากได้ก็มีแต่ที่ใช้กำลังแย่งชิงมาแทบทั้งสิ้น.....

“ โอเคนะ...ฮายาโตะ.....”        

“ ไม่โอเคครับ....คึหึหึ......”         แต่ในขณะที่กำลังลุ้นถึงคำตอบของร่างบางเสียงของใครบางคนกลับทำให้ร่างที่กำลังกอดกันกลมอยู่ริมชายหาดถึงกับนิ่งค้างก่อนจะเริ่มหันมาสนใจสภาพรอบกายหลังจากหายเข้าสู่โลกส่วนตัวกันสองคนมานาน

แล้วก็ต้องพบกับความจริงอันโหดร้ายว่า....ไอ้ชายหาดที่ทั้งสองต่างมาตะโกนสารภาพรัก(?)กันปาวๆอยู่นั้น มันก็คือหาดเดียวกับที่สามศรีพี่น้องกำลังนอนเล่นอยู่บนเก้าอี้ชายหาดนั่นแล....

“ นะ....นี่พวกแก....”       ใบหน้าสวยถึงกับพูดอะไรไม่ถูกได้แต่อ้าปากพะงาบๆอยู่ในอ้อมแขนของร่างสูงที่ยังคงไม่ยอมปล่อยตัวน้องชายคนเล็กของบรรดาพี่โหดทั้งหลาย

“ ค่ะ...พวกเรามองเห็นตั้งแต่ที่พี่ฮายาโตะเดินโซเซขึ้นจากน้ำมาจนกระทั่งได้ยินทุกคำพูดที่ทั้งสองพลอดรักกันจนถึงเมื่อกี้นี้แหละค่ะ”       ดีเหมือนกันนะคะ มาให้เห็นกันจะจะแบบนี้ จะได้ไม่ต้องใช้สัมผัสแอบล้วงความลับแบบที่ทำอยู่เป็นประจำ

แล้วถ้อยคำที่น้องสาวคนเล็กเอ่ยออกมาก็ทำเอาพี่ชายคนเล็กถึงกับแข็งเป็นหิน....นี่ก็แสดงว่า.....ไอ้พี่บ้าพวกนี้รู้เรื่องหมดแล้วละสิ.....ฮืออออออ

“ อะ....เอ่อ......คุณพี่ชายทั้งสอง คือว่า.....”           เรื่องระหว่างเขากับฮายาโตะก็ยังไม่ค่อยจะเคลียร์ แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้จะมีเรื่องเร่งด่วนกว่ามาให้เคลียร์ซะแล้วสินะ เมื่อทั้งทอนฟาและสามง่ามต่างมาประจำตำแหน่งเรียบร้อยแล้ว ส่วนเจ้าของมันต่างก็พร้อมใจกันปล่อยออร่าหวงน้องออกมาแบบไม่คิดจะปิดบังเลยแม้แต่น้อย

เล่นกับเด็กสองคนก็ไม่ใช่ปัญหาอะไรสำหรับเขานักหรอกอาจจะหืดขึ้นคอเล็กน้อยแต่ก็มั่นใจว่าชนะแน่

แต่ทว่า....

นัยน์ตาสีโลหิตที่ส่งประกายกร้าวราวกับราชสีห์ที่มองเห็นอยู่ริบๆจากระเบียงบ้านนั่นน่ะสิที่น่าเป็นห่วงกว่า.....สี่คนนี้....ดูเหมือนนิสัยจะไปคนละทาง แต่เอาเข้าจริงก็สามัคคีกันแบบประหลาดๆอยู่ละนะ แล้วยิ่งน้องเล็กโดนฉกไปปู้ยี้ปู้ยำแบบนั้น.....

ร่างสูงของยามาโมโตะขยับถอยพรางยกสองมือขึ้นยอมแพ้.....ยังไงก็สู่ขอกันดีๆดีกว่า.......แต่ดูท่าว่าพี่ชายสองคนที่อยู่ตรงหน้าจะหิวเลือดมากกว่าที่คิด....ทั้งทอนฟาทั้งสามง่ามส่งประกายวิ้บวับ ทำให้ร่างสูงตัดสินใจวิ่งหนีแต่โดยดี

“ ฮายาโตะ....ฉันจะรอนายที่ท่าเรือ....เราหนีไปด้วยกันเถอะนะ......”         ในขณะที่เท้าก็วิ่งแต่ใบหน้าก็ยังหันไปส่งยิ้มให้น้องชายคนเล็กที่ลุกขึ้นมายืนงงๆอยู่ไม่ไกลนัก ใบหน้าสวยขึ้นสีแดงก่อนจะตะโกนด่ากลับมา

“ ไปรออยู่ที่ทางช้างเผือกนู่นเลยไป๊ไอ้บ้า!!!!”      

“ คึหึหึ....ไม่ให้หนีไปได้หรอกนะครับ...”     ไม่หนีได้ไงละครับ...หน้าตาคุณท่านบอกชัดๆเลยว่าหากจับผมได้ คุณท่านต้องย้ายผมไปดองร่วมกับสับปะรดในโกดังร้างใต้ดินที่ไหนซักแห่งแน่นๆ

“ คิดจะฟันแล้วทิ้งงั้นเร๊อะ ไอ้สัตว์กินพืช!”       เปล่าครับ....ผมตั้งใจจะรับผิดชอบทั้งชีวิตเลยนะคร้าบ...เพียงแต่คุณหนูทั้งสองช่วยหยุดจิตสังหารยิ่งกว่ายักษ์มารนั่นสักหน่อยแล้วค่อยๆพูดกันดีๆได้ไหมครับ....ร่างสูงตั้งหน้าตั้งตาวิ่งหนีทิ้งให้ร่างบางของโกคุเดระยืนแสยะยิ้มสะใจอยู่ที่ริมชายหาด....เอ่อ.......ที่รัก....จริงๆแล้วที่รักต้องยืนทำหน้าเหมือนจะร้องไห้เมื่อชายคนรักถูกจับได้ว่าแอบมาพบกันอะไรงี้สิ.....

ขายาววิ่งออกไปยังถนนที่ร้างไร้รถสักคันวิ่งผ่าน ในขณะที่กำลังมองซ้ายมองขวา ไอ้พญายมทั้งสองก็วิ่งไล่กวดมาจนจะถึงตัวอยู่แล้ว

เอี๊ยดดดดดดดดด!!!!

แสงไฟสว่างจ้าส่องมากระทบใบหน้าหล่อเหลา เมื่ออยู่ดีๆรถที่พุ่งหลาวมาราวกับจรวดก็มาหยุดอยู่ตรงหน้า...ขาเรียวเล็กของใครบางคนก้าวลงมาจากรถพร้อมด้วยเพลงสรรเสริญพระราชินีดังกระหึ่มเป็นเพลงเปิดตัว.....มาได้โรคจิตแบบนี้......ใช่แน่ๆ.....

“ สึน้า!!!!! ช่วยด้วยยยยยยยยย.....”

.

.

.

.

.

.

.

.

.

ซึ ซึ คู๊.....

ยังจะมีต่ออีกเร๊อะ!

รู้สึกเรทเรื่องจะพลิกอีกครั้งยังไงไม่รู้....จากดาร์กอยู่ดีๆทำไมเปลี่ยนมารั่วงี้ละเว้ยเฮ้ย! (แต่เรทเอ็นซียังไม่เปลี่ยนนะ555)

ทูน่า...มันต้องเป็นเพราะทูน่าแน่ๆ กร๊ากกก....สึนะเรื่องนี้ตั้งใจไว้ว่าจะให้บุคลิกคุณเธอคล้ายๆกับในแฝดพี่น่ะค่ะ อารมณ์แบบอยู่ต่อหน้าก็ดูเรียบร้อยน่ารัก แต่ที่จริงแล้วมันแอบร้ายเป็นปลาสองสายพันธุ์อยู่ในตัวเดียวกัน ด้านหนึ่งเป็นทูน่า ด้านหนึ่งเป็นปิรันย่า อะไรแบบนี้555

ความจริงแต่งค้างเอาไว้ตั้งแต่ช่วงปีใหม่แหละเรื่องนี้ ^ ^” เพราะงั้นบรรยากาศในเรื่องมันถึงได้ยังเป็นหน้าหนาวอยู่ ^ ^” กะว่าจะเอามาเป็นของขวัญวันปีใหม่ แต่ตอนนั้นจนแล้วจนรอดก็ไม่เสร็จ ^ ^” ประกอบกับเจอพิษซากศพกับดอกบัวเข้าไป....เลยพักเรื่องอื่นเอาไว้หมดเยยอ่ะ แหะแหะ (โดนโบก!) ที่กลับมาแต่งต่อก็เนื่องด้วยจะถึงวันเกิดเนียน....ไม่รู้จะให้อะไร หันไปหันมา...ในเมื่อปีที่แล้วก็แต่งเรื่องนี้ให้มัน ปีนี้ก็เอาอีกซักตอนแล้วกัน วะฮะฮะ

HAPPY BIRTHDAY my เนียน....

ห๊ะ?

ไม่ใช่หรอ ??

เอาใหม่...

HAPPY BIRTHDAY YAMA!!!

ในขณะที่แต่งอยู่นี้ก็มีฝนตกลงมาอย่างกะพายุเข้า ราวกับเนียนจะรู้ได้ว่าเป็นวันเกิดตัวเอง = =” เลยออกมาโปรยปรายสายฝนลั้ลลาป่าวประกาศให้ผู้คนรู้ว่า....วันนี้วันเกิดของสายฝนนะ!   ชิชะ....ตรูจะแต่งฟิกให้เอ็งไม่เสร็จก็เพราะไฟคอยแต่จะดับนี่แหละเนียนเอ้ย....

เอาเป็นว่าขอให้พ่อลูกเขยเบอร์หนึ่งมีความสุขไปชั่วนิรันดร์ ฝันอยากได้ลูกสาวมี๊ก็ขอให้ได้ไปไวๆแล้วกันนะ ฮ่าๆๆ เนียนดีสีไม่ตก!!! หล่อวันหล่อคืน อ.อามาโนะรัก อ.อามาโนะหลงนะจ๊ะ ^ ^ ที่สำคัญขอให้กิจการร้านซูชิเจริญรุ่งเรือง ลูกสาวตรูจะได้ไม่ลำบากหากในอนาคตต้องเป็นลูกสะใภ้ร้านขายซูชิ อิอิ (ตกลงมันอวยพรให้ใครกันแน่?)

ความจริงยังมีฟิกอีกเรื่องที่ตั้งใจแต่งให้เนียนในวันนี้.....แต่ทว่า......กลัวไม่ทันยังไงไม่รู้แหะ เนื่องจากปัญหาทางสภาพจิตของอิคนแต่งเอง ^ ^” เอาเป็นว่า หากวันนี้ไม่ทันก็วันพรุ่งนี้ หากวันพรุ่งนี้ไม่ทันก็วันมะรืน หากวันมะรืนไม่ทันก็....เมื่อนั้นแหละ (โดนโบก!) แล้วอย่าลืมมาอ่านกันน้า....

เขา....ผู้ซึ่งยืนอยู่เหนือซากศพและกาลเวลา กลับปราชัยให้แก่ความงดงามอันบริสุทธิ์

เธอ....ผู้ถูกเรียกว่าศรัทธา กลับหลั่งน้ำตาให้แก่ราชันย์แห่งรัตติกาล

.

.

.

.

.

สิ่งที่ไม่อาจเป็นไปได้ แต่หัวใจกลับเพรียกหา....

.

.

.

.

เพียงเพราะว่า....

จอมราชันย์ผู้ยิ่งใหญ่....กลับสูญเสียหัวใจให้แก่....ดอกไม้ที่อ่อนแอ

.

.

.

.

.

.

.

.

---  Heart of DEMON : หัวใจราชันย์ ---

ภูมิใจนำเสนอมากมายเลยขอบอก ครึ ครึ ถ้าจะให้เทียบกับของเมื่อปีที่แล้ว...มันก็คือ PiERROT ดีๆนี่เอง แต่ไม่ชอกช้ำขนาดนั้นหรอกนะ

แล้วก็....อย่าลืมเข้าไปดู Mad ตัวล่าสุดกันนะค้า...นั่นก็ตั้งหน้าตั้งตาทำมาเป็นเดือนๆเพื่อเนียนโดยเฉพาะ.....กับ.....วนิดา ver.8059!!!

ก่อนดูก็กินยาเบาหวานกันก่อนด้วยล่ะ 5555