KHR AuS.Fic [692718 8059] หิมะ...หยดน้ำ...ความรัก...... : 03

  

KHR AuS.Fic [692718  8059]  ……Yuki  Shizuku  Aishiteru…. : 03

: KHR Au Fanfiction

: 692718  8059 

: Romance Drama Incest

: PG

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

.

.

.

.

.

.

จงเกลียด ยิ่งเกลียด ยิ่งจงชัง

จงรัก ยิ่งรัก ยิ่งชักพา

ยิ่งจงชัง ยิ่งรัก สิเน่หา 

เหมือนคู่กรรม ถูกนำพา มาพบกัน

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

ข้ารับใช้ในตำหนักพระสนมเอกกำลังวิ่งวุ่นไปกับการเตรียมข้าวของเครื่องใช้สำหรับงานชมดอกไม้ที่กำลังจะจัดขึ้นในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า....และป่านนี้พระสนมคนอื่นๆที่ได้ถูกรับเชิญมาก็คงกำลังเตรียมตัวเดินทางมายังตำหนักแห่งดอกอะจิไซแห่งนี้เช่นกัน

มิใช่มีเพียงซากุระ...แต่อะจิไซเองก็กำลังผลิบาน....

นัยน์ตาสองสีจับจ้องไปยังกลุ่มคนที่กำลังจัดเตรียมเบาะรองนั่งอยู่ที่ระเบียงชมสวนภายในตำหนักของตน ริมฝีปากคลี่ยิ้มละไมให้ใครต่อใครที่เดินผ่านไปต้องขนลุก....ทุกสิ่งทุกอย่างเตรียมพร้อมเพื่อเจ้าแล้วสึนะโยชิ....จะยังเหลือก็แค่....

“ คึหึหึ.....ช่วยจัดการกับคนสนิทตัวน้อยคนนั้นให้ทีก็แล้วกันนะ ยามาโมโตะ”       สิ้นเสียงพูด เงาร่างที่ยืนพิงผนังอยู่เบื้องหลังทำเพียงยิ้มรับเยือกเย็นก่อนจะเดินจากไป

“ ดูสิว่าเจ้าจะทำเช่นไร....คึหึหึ...”     อย่างเจ้า....หากไม่มีคนสนิทอยู่เคียงข้างก็คงไม่ต่างไปจากเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมที่ทำอะไรเองไม่เป็นเช่นนั้นหรอก สึนะโยชิ.....

กลีบซากุระพัดโปรยปรายปลิวกระจัดกระจายเข้าไปยังตัวเรือนของตำหนักชั้นในสุดที่กำลังวุ่นวายอยู่เช่นเดียวกัน....แต่ทว่าไม่ได้เกิดจาการเตรียมงานใดๆแต่เป็นเพราะ...

“ หว๋า...โกคุเดระคุง!!!”       ร่างเล็กขององค์ชายเพียงหนึ่งเดียวของตำหนักแห่งนี้ตรงเข้าไปล้อมหน้าล้อมหลัง เจ้าของเส้นผมสีเงินผู้ได้ชื่อว่าคนสนิทซึ่งไม่เจียมสังขาร เท้าข้างหนึ่งถูกพันเอาไว้ด้วยผ้าพันแผลและยังเดินกะเผลกๆ อยู่แท้ๆแต่กลับลุกขึ้นมายกโกโตะสีขาวหน้าตาเฉย

“ ให้นางกำนัลยกไปเถอะ เจ้าอย่าเพิ่งขยับตัวสิ”      ไปทำอีท่าไหนถึงได้กลับมาด้วยสภาพนี้ได้ก็ไม่รู้แหะ  ร่างเล็กได้แต่ปลงตกกับคนสนิทจอมดื้อดึง

“ ได้ยังไงล่ะ โกโตะตัวนี้คือของสำคัญของท่าน ข้าไม่ให้ใครมาแตะได้ง่ายๆหรอก!”      ใบหน้าสวยยังมีหน้าหันมาเถียงพร้อมอ้อมแขนเล็กที่กอดโกโตะตัวนั้นแน่น

“ อะ...เอาน่า....สำหรับข้า เจ้าสำคัญกว่าโกโตะนะ”      แค่นั้นแหละ....เจ้าหมาน้อยยอมปล่อยโกโตะไปด้วยประกายตาวิ้งวับจนองค์ชายร่างเล็กถึงกับเหงื่อหยด

โกโตะสีขาวถูกรับไปโดยนางกำนัลคนหนึ่งซึ่งคงจะนำมันไปยังที่หมายก่อนที่ร่างเล็กจะตามไป...นัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้ได้แต่เหม่อมองออกไปยังกิ่งก้านซากุระที่อยู่ด้านนอก....เมื่อวานนี้เขาได้รับจดหมายเชิญมาจากทางตำหนักของพระสนมเอก ให้ไปร่วมเทศกาลชมดอกไม้ด้วยกันและยังต้องการให้เขาบรรเลงโกโตะเพื่อเป็นเกียรติแก่งานสักเพลงสองเพลง

“ ข้าไม่อยากให้ท่านไปเลยจริงๆ”       เสียงเง้าหงอดปนห่วงใยเอ่ยออกมาจากคนที่อยู่ด้านหลัง  โกคุเดระค้านหัวชนฝาที่จะให้เขาไปร่วมในงานนี้ แต่เขากลับคิดว่ามันอาจจะเป็นการดีที่เขาจะได้ออกไปจากตำหนักชั้นในสุดแล้วได้รู้จักกับใครๆบ้าง....ถึงแม้ว่าสถานที่แห่งนั้นมันน่าจะเป็นสถานที่ต้องห้ามสำหรับเขา

ตำหนักของพระสนมเอก...ตำหนักของมุคุโร่....

แค่นึกถึงนัยน์ตาสองสีที่มองเขาซึ่งกำลังจะจมน้ำอย่างไม่ใยดีแล้วก็ให้เจ็บใจ....เขาจะไม่มีวันยอมแพ้ให้แก่คนคนนี้!

“ ไม่เป็นไรหรอกน่า...เจ้าก็ไปกับข้าด้วยนี่...ไม่เห็นจะมีอะไรน่าเป็นห่วง”     ถึงแก้มใสจะขึ้นสีแดงระเรื่อแต่ใบหน้าสวยก็ยังคงบูดบึ้งเมื่อนึกถึงที่ที่จะต้องไป

“ น่าเป็นห่วงสิ! ในเมื่อที่นั่นน่ะมี....”       คำพูดกลับชะงักค้างเมื่อใบหน้าคมซึ่งมีรอยแผลเป็นที่ปลายคางแว่บเข้ามาในหัว นัยน์ตาสีมรกตสั่นระริกด้วยความโกรธ  ในใจกำลังด่าชุดใหญ่แต่ก็จะให้นายเหนือหัวของตัวเองรู้ไม่ได้ว่าเขาไปพลาดท่าเสียทีไอ้เจ้าจอมวายร้ายนั่นมา  นอกจากมันจะเป็นตัวการทำให้เขาบาดเจ็บแล้ววันที่มันอุ้มเขามาส่งก็ยังบังอาจแย่งชิงผ้าเช็ดหน้าที่เขาตั้งใจปักให้องค์ชายไปจากอกเสื้อของเขาเองอีกต่างหาก....คอยดูนะ....ถ้าเจอหน้ามันอีกเมื่อไหร่จะด่าให้พอใจเลยคอยดู!

“ มีองค์ชายที่สองที่จ้องจะเล่นงานท่านอยู่นะ”      โกคุเดระพาดพิงไปถึงอีกคนให้นัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้มีแววกังวลขึ้นมาอีก

ทำไม....คนที่ได้ชื่อว่าพี่ชายคนนั้นถึงได้จงเกลียดจงชังเขานัก...บางทีก็อยากจะรู้อยู่เหมือนกัน....ทั้งๆที่เขาไม่เคยไปทำอะไรให้เลยแม้แต่นิดเดียว

“ ยังไงก็แล้วแต่  ท่านห้ามไปไหนที่อยู่นอกสายตาของข้าล่ะ ถ้าใครกล้ามาทำร้ายท่านละก็ข้าจะตีให้หัวแบะเลย”       นัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้เหลือบมองคนสนิทที่ยืนถือดาบขนาดกลางด้วยท่าทางขึงขังแล้วก็อดที่จะอมยิ้มไม่ได้....ก่อนอื่นเจ้าหัดเอามันออกมาจากฝักให้ได้ก่อนเถอะโกคุเดระคุง....ดาบน่ะเค้าเอาไว้ฟันไม่ใช่เอาไว้ตีหัวแบะนะ

“ วันนี้ท่าทางจะลมแรง เดี๋ยวข้าไปหยิบฮาโอริให้ท่านก่อน”      ถึงอยากจะห้ามว่าอย่าเดิน แต่ดูท่าเจ้าคนสนิทคงไม่ยอมฟังแน่ และตอนนี้เจ้าตัวก็เดินกะเผลกๆออกจากห้องไปแล้วอีกต่างหาก ใบหน้าน่ารักจึงหันกลับไปสนใจกลีบซากุระที่กำลังโปรยปรายลงมา ความอ่อนโยนที่ทำให้นึกถึงใบหน้าของใครบางคน....

เสียงฝีเท้าซึ่งเหยียบลงที่พื้นระเบียงนั้นช่างเงียบเชียบสมแล้วที่ถูกฝึกมาอย่างดีถึงแม้จะมีร่างกายที่ใหญ่โตแค่ไหนก็ตาม  กว่าที่คนซึ่งกำลังจะตกเป็นเหยื่อจะรู้ตัวก็ต่อเมื่อมือใหญ่ตรงเข้าปิดลงไปที่ริมฝีปากสีระเรื่อ และอ้อมแขนแข็งแรงล็อคลำตัวบางให้แนบชิดมาที่แผ่นอกอุ่น

“ อื้อ!!!”      ร่างบอบบางพยายามดิ้นรนจนเส้นผมสีเงินสะบัดกระจายส่งกลิ่นหอมฟุ้งจนคนที่ถือวิสาสะจับตัวเอาไว้อดที่จะสูดดมไม่ได้ ใบหน้าคมก้มลงไปกระซิบที่ข้างหู

“ ไปเดินเล่นกับข้าซักวันก็แล้วกันนะ โกคุเดระ...”       รอยแผลเป็นที่ปลายคางทำเอานัยน์ตาสีมรกตเบิกกว้าง ถึงแม้พยายามจะต่อต้านแต่เรี่ยวแรงก็ใช่ว่าจะสู้ไหว อ้อมแขนแข็งแรงจึงช้อนตัวบางขึ้นได้อย่างง่ายดาย ก่อนจะเดินออกไปทิ้งเอาไว้แต่เสื้อคลุมฮาโอริที่ตกอยู่ที่พื้น...

ทำไมไปนานจัง....

ร่างเล็กขององค์ชายคนสุดท้องเดินวนไปวนมาอยู่ภายในห้องพร้อมกับเหลือบมองไปที่บานประตูเลื่อนเป็นระยะๆ ปกติแล้วโกคุเดระจะทำอะไรรวดเร็วสมกับที่เป็นคนใจร้อนเสมอ ถึงแม้ว่าคราวนี้จะบาดเจ็บจนเดินได้ช้าลงแต่ทว่าก็ไม่น่าจะหายไปนานขนาดนี้

ใบหน้าน่ารักหันไปมองเงาของแดดซึ่งกำลังบ่งบอกว่าใกล้เวลาที่จะต้องเดินทางไปยังตำหนักของพระสนมเอกแล้ว  ร่างเล็กตัดสินใจเดินออกไปตามระเบียงทางเดินที่ดูจะเงียบเชียบผิดปกติ ก่อนที่สายตาจะแลไปเห็นกองเสื้อฮาโอริของตนซึ่งหล่นอยู่ที่พื้น......ไม่มีทางที่โกคุเดระจะทำเสื้อของเขาตกไว้แบบนี้แน่....มันเกิดอะไรขึ้นกัน ?!

มือเล็กหยิบเสื้อคลุมขึ้นมาสำรวจดูแต่ก็ไม่พบสิ่งใด นัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้จึงแลมองไปรอบๆก่อนจะเห็นท่อนแขนของใครพาดอยู่ที่มุมทางเลี้ยว ร่างทั้งร่างวิ่งเข้าไปใกล้ก่อนจะพบสาวใช้นอนสลบอยู่

“ นี่!....นี่เจ้า....เป็นอะไรหรือเปล่า?”      มือเล็กเขย่าท่อนแขนจนคนที่นอนอยู่เริ่มรู้สึกตัว

“ เจ้าเห็นโกคุเดระบ้างไหม?”      แต่คำตอบคือใบหน้าที่ส่ายไปมา

“ ถ้างั้นพอจะรู้หรือไม่ว่าใครทำร้ายเจ้า”

“ ข้า...ไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร....หันไปอีกทีก็เห็นแค่ตัวสูงใหญ่แล้วก็....แผลเป็นที่ปลายคางเท่านั้นเองเจ้าค่ะ.....”      

“ งั้นหรือ...งั้นเจ้าไปให้หมอดูเถอะ...”         สาวใช้ก้มหัวให้แล้วเดินจากไป.....แผลเป็นที่ปลายคางอย่างนั้นหรือ.....ถ้าจำไม่ผิด ดูเหมือนว่าทหารคนสนิทที่ติดตามมุคุโร่อยู่ก็จะมีแผลเป็นที่ปลายคางเช่นเดียวกัน.....

“ หรือว่า.........”       ความคิดเริ่มจะปะติดปะต่อ....เขาไม่คิดว่าจะมีใครกล้าทำร้ายโกคุเดระด้วยฐานะของตระกูลซึ่งเป็นชนชั้นของขุนนางที่คานอำนาจถึงครึ่งหนึ่งของประเทศ ที่แม้แต่องค์จักรพรรดิเองยังต้องเกรงใจ แต่ที่มาจับตัวโกคุเดระไปหรือมันจะเป็นเพราะ......

วันนี้เขาต้องไปตามคำเชิญซึ่งถูกประกาศให้รู้โดยทั่วกันแล้วว่าเขาจะไป......

ซึ่งถ้าหากเขากลับคำและไม่ไปนั่นอาจทำให้หลายๆคนซึ่งส่วนใหญ่มีศักดิ์ไม่น้อยเลยเกิดความไม่พอใจในตัวเขา....

และสิ่งที่จะทำให้เขาตัดสินใจไม่ไปร่วมงานนั่นก็เพราะไม่มีโกคุเดระอยู่ข้างกาย....นั่นคงจะเป็นความคิดของพี่ชายที่ชิงชังเขาเข้าไส้คนนั้น.....คงจะคิดว่าเขาก็เป็นเพียงแค่เด็กน้อยที่ไม่มีเพื่อนแล้วจะทำอะไรไม่ได้อย่างนั้นใช่ไหม.....

มือเล็กกำเสื้อฮาโอริในมือแน่น....เจ้าคิดว่าข้าคงจะไม่กล้าไปเหยียบถิ่นศัตรูด้วยตัวคนเดียวอย่างนั้นใช่หรือไม่?

ใครจะดูถูกข้าก็ช่าง....แต่ไม่ใช่เจ้า....ข้าจะไม่ยอมแพ้และไม่ยอมให้เจ้าดูถูกข้าได้เด็ดขาด มุคุโร่!

เสียงอื้ออึงเริ่มจะดังขึ้นอย่างที่คิด.....ใบหน้าเรียวหล่อเหลายิ้มละไมเมื่อได้ยินคำพูดจากบรรดานางสนมชั้นสูงที่ถูกเชิญมาร่วมงาน เมื่อต่างก็มานั่งรออยู่นานแล้วแต่แขกคนสำคัญก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะโผล่มา

“ คิดว่าเป็นลูกรัก...ถึงได้กล้าให้พวกเรามานั่งรอแบบนี้ใช่ไหม....”       เสียงพูดคุยเริ่มชัดขึ้นเรื่อยๆตามระยะเวลาที่ต้องรอคอย หลายคนเลือกที่จะมางานนี้เพราะทราบข่าวว่าองค์ชายเล็กซึ่งถูกเลี้ยงดูราวกับไข่ในหินและแทบจะไม่ได้ออกไปไหนง่ายๆจะมางานนี้ด้วย

“ พระสนมเอก....ท่านไม่จำเป็นต้องรอเด็กนั่นหรอกนะ....มันสำคัญตัวผิดไปแล้ว”       คำพูดเอ่ยออกมาจากด้านหลังพัดที่คลี่ปิดไปกว่าครึ่งใบหน้าของพระสนมคนที่นั่งใกล้ร่างสง่างามของหญิงที่ยังคงนั่งนิ่งอยู่ที่ตำแหน่งประธานของงานนี้  ใบหน้าถึงแม้จะมีริ้วรอยแห่งวัยแต่ก็ยังคงไว้ซึ่งความงดงามและเย่อหยิ่งถือตัวยิ้มน้อยๆที่มุมปาก แต่ก็ยังคงนิ่งเฉยไม่เอ่ยปากเปิดงานออกไป

นัยน์ตาสองสีจ้องมองภาพตรงหน้าด้วยความพอใจ....เท่านี้มันก็เพียงพอแล้วที่จะเป็นบ่อเกิดแห่งความเกลียดชังในตัวเจ้า สึนะโยชิ....

ร่างสูงโปร่งลุกขึ้นเพื่อขอตัวออกไปจากงาน เพราะมันก็ไม่ใช่สิ่งที่เขาชอบนักกับการต้องมาคบค้าสมาคมกับคนพวกนี้....แต่ทว่าเพียงแค่หันหลัง เสียงที่เคยดังอยู่โดยรอบกลับเงียบสนิท

ร่างเล็กที่ตกเป็นจำเลยเดินอย่างสง่าผ่าเผยเข้ามายังระเบียงชมสวน....ให้นัยน์ตาสองสีเบิกกว้าง....และต้องเบิกกว้างยิ่งกว่าเมื่อร่างที่ตนชิงชังนั้นเดินเข้ามา....ด้วยตัวคนเดียว.....

“ โปรดให้อภัยแก่ข้าด้วย....เกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้นกับคนสนิทของข้าจึงทำให้ล่าช้า”      ร่างเล็กคุกเข่าลงตรงหน้าพระสนมเอกก่อนที่จะก้มหัวจรดพื้นเพื่อขออภัยด้วยใจจริง ทั้งกริยาท่าทางที่แสดงออกถึงความอ่อนน้อมทำให้สายตาที่จ้องมองมาจากโดยรอบกลับเปลี่ยนไป....

และนั่นมันก็ทำให้แผนการที่เฝ้าวางเอาไว้พังทลาย

พร้อมกับสายตาที่มองไปที่ร่างตรงหน้าด้วยความตะลึงงัน เพราะไม่คาดฝันว่าเด็กคนนั้นจะไร้ซึ่งความอ่อนแออย่างที่คิด ร่างสูงโปร่งได้แต่ยืนนิ่งอยู่กับที่พร้อมกวาดสายตามองไปรอบๆ.....เจ้าจะมาทำไม.....ไม่รู้หรืออย่างไรว่าที่นี่ไม่ปลอดภัยสำหรับเจ้า

จากใบหน้าที่เคยยิ้มละไมกลับกลายเป็นนิ่งสนิท  นัยน์ตาสองสีเหลือบมองมารดาของตนเป็นระยะๆ  ใบหน้านิ่งสวยนั้นยังคงนิ่งเฉยก่อนที่มือเรียวของนางจะยกขึ้นโบกเพื่อบอกเป็นทำนองว่าไม่เป็นไรให้แก่คนที่ยังคงก้มคำนับอยู่

ทั้งๆที่ควรจะไม่พอใจ แต่ด้วยเหตุอันใดเขากลับโล่งอก....

งานชมดอกไม้ดูเหมือนน่าจะผ่านไปได้ด้วยดี

แต่ทว่า....

โกโตะสีขาวที่ควรจะถูกส่งมาถึงนานแล้วกลับยังคงไร้วี่แววจนเจ้าของเริ่มรู้สึกกังวล และท่าทางลุกลี้ลุกลนราวกับเด็กๆซึ่งเริ่มจะเก็บเอาไว้ไม่อยู่ก็ถูกจับได้โดยสายตาของคนที่จับจ้องมองอยู่ตลอดเวลา

“ ข้าขอตัวสักครู่...”      ร่างเล็กคลานเข้ามาขออนุญาตพระสนมเอกก่อนที่จะลุกออกไปจากงานโดยแทบไม่มีใครรู้เนื่องด้วยต่างยังคงพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน เช่นเดียวกับรอยยิ้มเย็นที่มุมปากสีแดงสดที่คงจะไม่มีใครทันได้เห็นนอกจากผู้ซึ่งเป็นลูกชายที่จับตามองทั้งสองคนอยู่ตลอดเวลา

“ มุคุโร่?”     นางเรียกเบาๆเมื่อเห็นว่าเขากำลังจะลุกตามออกไป

“ ข้าก็แค่จะตามไปดูว่าเจ้าเด็กนั่นมันจะไม่มาทำอะไรยุ่มย่ามที่ตำหนักของเรา...ท่านแม่”      

แผ่นหลังเล็กขยับไปข้างหน้าอย่างเชื่องช้า เนื่องด้วยนัยน์ตากลมโตคู่นั้นกำลังมองหาของสำคัญ ถึงแม้จะไม่คิดว่ามันจะถูกนำมาวางเอาไว้ตามข้างทางแบบนี้แต่ก็ดูเหมือนไม่มีที่แห่งไหนจะให้มองหาได้อีก ในเมื่อห้องทุกห้องต่างถูกปิดเอาไว้อย่างมิดชิด และร่างเล็กเองก็มีมารยาทพอที่จะไม่เปิดห้องของผู้อื่น

นัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้เริ่มฉายแววกังวลมากขึ้นเรื่อยๆ ไม่รู้ว่านางกำนัลคนนั้นยังนำโกโตะมาไม่ถึงหรือว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่...มันคือของสำคัญซึ่งได้รับมาจากผู้เป็นพ่อ...ถ้าหากเกิดอะไรขึ้น.....

ใบหน้าน่ารักหันไปหันมา หลังจากที่เดินตามระเบียงทางเดินมาเรื่อยๆจนสุดทาง ร่างเล็กก้าวลงบันไดมาเดินตามทางเดินหินที่อยู่เบื้องล่าง จะด้วยลางสังหรณ์หรืออย่างไรก็ไม่ทราบทำให้เผลอก้มลงมองหาตามใต้ถุนเรือนแทนที่จะเป็นในห้องหับด้านบน

ขาเรียวเล็กภายใต้กิโมโนตัวยาวก้าวเดินไปเรื่อยๆจนในที่สุดก็ไปสะดุดกับอะไรบางอย่าง....อะไรบางอย่างที่ทำเอาดวงตาเบิกกว้าง....เมื่อไม่ว่าจะมองจากมุมไหนสิ่งที่อยู่แทบเท้าของตนนั้นก็คือชิ้นส่วนสีขาวที่มาจากโกโตะของเขาอย่างแน่นอน   มือเล็กค่อยๆแหวกพุ่มไม้ซึ่งชิ้นส่วนสีขาวนั้นโผล่ออกมาด้วยดวงตาที่เริ่มจะสั่นพร่าพอๆกับหัวใจที่เต้นอย่างรุนแรง  และเมื่อพุ่มไม้ถูกแหวกออกจนหมด...สิ่งที่ปรากฏแก่สายตาคือ...เจ้าโกโตะสีขาวที่เคยสวยสง่ากลับถูกทำลายจนไม่เหลือชิ้นดี.....

ร่างทั้งร่างนิ่งงันได้แต่ยืนมองโกโตะตัวนั้นด้วยหัวใจที่เจ็บแปลบ....

เฉกเช่นเดียวกับร่างสูงโปร่งซึ่งแอบเดินตามอยู่ข้างหลังและเห็นทุกสิ่งทุกอย่างด้วยสายตาของตัวเอง....

ทั้งที่ตั้งใจจะปั้นใบหน้าเย้ยเยาะกลับทำไม่ได้เมื่อมองเห็นรอยน้ำตาบนแก้มใสที่ไหลลงมาไม่หยุด.....

และมือใหญ่ยกขึ้นไปหาไหล่บางโดยที่ไม่รู้ตัว.....

แรงขยับทำให้ร่างเล็กรู้ตัวในที่สุด ว่ามีใครอีกคนแอบเดินตามมา และเมื่อยิ่งหันกลับไปเห็นว่าคนคนนั้นเป็นใคร ภาพโกโตะที่ถูกทำลายก็ฉายชัดขึ้นมาทันที  ไหล่บางเบี่ยงหลบมือที่กำลังจะเอื้อมมาจับก่อนจะหันไปเผชิญหน้า ถึงแม้ว่าน้ำตาจะยังคงไหลลงมาแต่นัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้ก็แข็งกร้าว

“ คงจะสาแก่ใจเจ้าแล้วสิ ที่ได้กลั่นแกล้งข้าแบบนี้!”      ร่างเล็กตะโกนใส่หน้าคนที่ยังคงยืนนิ่งด้วยทำอะไรไม่ถูก

“ ไม่ได้มีแต่เจ้าเท่านั้นที่จะรู้สึกชิงชังได้หรอกนะ! เพราะข้าเอง....เพราะข้าเองก็เกลียดเจ้า!  เกลียดเจ้าเช่นกัน!!!”        สิ้นสุดเสียงตะโกน ร่างเล็กหมุนตัวกลับแล้ววิ่งหายไปอย่างรวดเร็ว....เร็วเกินกว่าที่อีกฝ่ายจะได้พูดอะไร.....

ร่างสูงโปร่งได้แต่ยืนนิ่งด้วยสิ่งที่เกิดขึ้นนั้นมันเกินความคาดหมาย....เกินความคาดหมายตั้งแต่ที่เห็นเจ้าเดินเข้ามาในตำหนักของข้าแล้ว.....ทั้งๆที่ข้าควรจะดีใจที่ได้เห็นเจ้าร้องไห้....แต่ทำไม.....

นัยน์ตาสองสีจับจ้องมองโกโตะสีขาวที่พังยับ ก่อนที่จะย่อตัวลงบรรจงเก็บเศษชิ้นส่วนขึ้นมาทีละชิ้น....ทีละชิ้น......

ภาพตรงหน้านั้นพร่ามัวไปหมด เรียวขาได้แต่วิ่งไปอย่างไร้ทิศทาง รู้แต่ว่าอยากจะวิ่งหนีไปจากความร้ายกาจของคนคนนั้นให้มากที่สุด ในใจทั้งเจ็บปวดและไม่เข้าใจ ทั้งเขาทั้งโกโตะตัวนั้นไม่เคยทำอะไรให้แล้วทำไมต้องมาทำร้ายทำลายกันแบบนี้ สองมือยกขึ้นมาปาดน้ำตาลวกๆให้สามารถมองเห็นทางได้บ้างแต่กระนั้นก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่าตนจะวิ่งไป ณ แห่งหนใด...อยากกลับไปหาโกคุเดระ อยากกลับไปหาท่านพ่อ....อยากจะกลับไปหาใครสักคนที่จะยื่นมือมาซับน้ำตา อยากจะกลับไปหาใครสักคนที่จะยื่นมือมาโอบกอดปลอบโยน

ตุบ....

และด้วยที่เอาแต่วิ่งโดยไม่ได้รู้ทิศรู้ทาง ร่างเล็กจึงวิ่งไปชนเข้ากับแผงอกของใครบางคนเข้า

“ ข้าขอโทษ...”       ใบหน้าน่ารักหลับหูหลับตาก้มหน้าขอโทษแล้วเตรียมจะวิ่งจากไปเพราะไม่อยากให้ใครเห็นสภาพที่อ่อนแอเช่นนี้ของตัวเอง แต่กลับเป็นมือใหญ่ของคนที่โดนชนยื่นมาจับข้อมือเล็กเอาไว้แน่น

“ ...........”       แรงบีบที่ข้อมือทำให้ร่างเล็กเงยหน้าขึ้นมองทั้งน้ำตา.....ใบหน้าที่มองมาด้วยแววตานิ่งสนิทแต่กลับหนักแน่นจนคนที่กำลังไร้เรี่ยวแรงถึงกับมองด้วยนัยน์ตาสั่นไหว...ถึงแม้จะไม่มีคำพูดใดๆแต่แค่ได้เห็นหน้ากลับรู้สึกอุ่นใจจนเผลอซบลงไปที่แผ่นอกกว้าง

“ ท่าน....พี่...ฮึก...ฮึก......”        มือเล็กกำที่สาบเสื้อกิโมโนสีดำสนิทก่อนจะปล่อยโฮออกไป ทั้งความเจ็บปวดและเจ็บใจจึงไม่อาจอดทนอดกลั้นความรู้สึกและน้ำตาเอาไว้ได้อีก และเป็นเพราะคนตรงหน้าให้ความรู้สึกเฉกเช่นคนในครอบครัวจึงกล้าที่จะร้องไห้ไปต่อหน้า....ถึงอ้อมแขนนี้จะเย็นชาแต่สิ่งเดียวที่รับรู้ได้คือมันจะปกป้องเขาเอาไว้จากภัยอันตรายทั้งปวง

“ ..............”      ร่างสูงขององค์ชายที่หนึ่งได้แต่ยืนนิ่งให้คนที่ได้ชื่อว่าน้องชายซบหน้าลงไปร้องไห้อยู่แบบนั้น.....อยากจะยกสองแขนขึ้นมากระชับร่างกายเล็กๆนี่เข้าหาตัว อยากจะโอบกอดอยากจะปลอบโยน.....แต่ก็ไม่อาจทำได้.....

ข้าไม่รู้...ว่าควรจะซับน้ำตาให้เจ้าอย่างไร....ควรจะปลอบโยนเจ้าอย่างไร....หรือควรจะพูดอะไรกับเจ้า....ข้าไม่รู้เลย....

เพราะตลอดเวลาข้าได้แต่สร้างความหวาดกลัวให้ผู้อื่น....เพราะตลอดเวลาข้าไม่เคยรู้จักว่าจะรักอย่างไร....

ยิ่งกับเจ้าด้วยแล้ว.....ข้ายิ่งไม่รู้ว่าควรจะกอดเจ้าแบบน้องชายทั้งๆที่ในใจข้าไม่ได้คิดแบบนั้นได้อย่างไร....

มือใหญ่จึงทำได้เพียงยกขึ้นไปวางไว้บนเส้นผมสีน้ำตาลก่อนจะลูบอย่างแผ่วเบา

ประตูเลื่อนถูกเปิดออกหลังจากงานชมดอกไม้นั้นสิ้นสุดลงแล้ว....ร่างสง่างามของหญิงผู้เป็นเจ้าของตำหนักเดินเข้าไปแต่ยังไม่ทันที่จะได้ปิดประตู เสียงทุ้มของผู้เป็นลูกชายก็ดังแทรกเข้ามาเสียก่อน

“ ท่านเป็นคนสั่งให้ทำลายมันใช่หรือไม่....โกโตะสีขาวตัวนั้น...”       ใบหน้าที่ถูกแต่งแต้มอย่างงดงามหันไปมองลูกชายของตนก่อนจะแย้มรอยยิ้มแทนคำตอบ  ให้ใบหน้าเรียวหล่อเหลานั้นนิ่งสนิท ร่างสูงโปร่งโค้งคำนับผู้เป็นมารดาก่อนจะหันหลังกลับไปโดยไม่พูดอะไร

“ มุคุโร่....”       เสียงไพเราะแต่ก็เยียบเย็นดังเช่นยาพิษเอ่ยเรียกให้แผ่นหลังกว้างที่กำลังจะเดินจากไปต้องหยุดชะงัก

“ เจ้าอย่าได้เผลอไปเห็นใจมันอย่างเด็ดขาด....เข้าใจที่แม่พูดใช่ไหม”       และคำพูดนั้นก็ได้ย้ำลงมาอีกครั้ง แต่ครานี้ร่างสูงกลับไม่ตอบอะไรและเดินจากไปในที่สุด

ม้าสีขาวปลอดวิ่งช้าๆไปตามทางที่แทบจะเรียกไม่ได้ว่าทาง ในเมื่อมันเป็นเพียงแผ่นหินแตกๆที่แทรกอยู่ระหว่างพงหญ้าสีเขียวก็เท่านั้นเอง ใบหน้าคมของคนบังคับม้ายังคงยิ้มรื่นไม่ได้รู้สึกรู้สากับร่างบอบบางที่พยศเสียยิ่งกว่าม้าที่นั่งซ้อนอยู่ข้างหน้าเลยสักนิด ทั้งเสียงด่าทอทั้งมือบางที่พยายามก่อกวนและลอบทำร้ายไม่ได้ทำให้ชายชาตินักรบหวั่นเกรง ยามาโมโตะยังคงควบม้าเข้าไปยังป่าลึกขึ้นเรื่อยๆ มือหนึ่งก็จับเอวบางเอาไว้ไม่ให้ดิ้นจนเผลอตกลงไปจนได้ขาแพลงอีกข้าง กลิ่นหอมยวนใจที่หลั่งไหลออกมาจากร่างบางๆในอ้อมแขนทำให้เผลอกดจมูกลงไปที่ซอกคอด้านหลัง และแน่นอนว่า....

“ เจ้า!!! ไอ้เจ้าบ้า!!! ไอ้เจ้าหน้าไม่อาย เจ้าทำอะไรข้า! บอกให้หยุดม้าเดี๋ยวนี้นะ ข้าจะกลับตำหนัก”       ไม่ด่าเปล่า เล็บคมยังข่วนลงมาที่ท่อนแขนแข็งแรงให้แสบๆคันๆสมกับเป็นลูกแมวจอมดื้ออีกต่างหาก

“ ถ้าข้าหยุดม้าแล้วเจ้าจะทำยังไงล่ะ? จะเดินกลับไปหรือยังไง? ไกลอยู่นะ แล้วแถวนี้ก็มีเสืออยู่เพี้ยบเลยด้วยละ”       ใบหน้าสวยที่เห็นเพียงด้านข้างกำลังขมวดคิ้วแก้มป่องด้วยคงกำลังโมโหสุดขีด นอกจากโดนลักพาตัวมาแล้วยังโดนบังคับให้ขี่ม้าซึ่งเป็นสิ่งที่เจ้าตัวทำไม่เป็น กว่าที่เขาจะจับขึ้นม้ามาจนถึงนี่ได้ก็เล่นเอาได้แผลอยู่หลายรอย

“ เจ้าก็บอกม้ามันสิ ว่าให้พาข้ากลับ ส่วนเจ้าก็ถูกทิ้งอยู่ที่นี่แหละ!”       จะมีใครยอมทำแบบนั้นให้เจ้าไหมเนี่ย...แล้วอีกอย่างข้าก็คุยกับม้าไม่รู้เรื่องหรอกนะ....เขาได้แต่หัวเราะกับความเอาแต่ใจของคนในอ้อมแขน....บรรยากาศข้างทางเริ่มจะเปลี่ยนไป....จากที่เคยมีแต่ต้นไม้ใหญ่รกทึบกลับค่อยๆบางตาลงด้วยต้นไม้พันธุ์ดีที่ดูเหมือนจะถูกปลูกขึ้นมาด้วยความตั้งใจ จากที่เคยระเกะระกะกลับค่อยๆเป็นระเบียบขึ้นเรื่อยๆ

เจ้าม้าสีขาวหยุดลงที่โคนต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง ก่อนที่ร่างสูงจะกระโดดลงไปแล้วอุ้มอีกคนที่อยู่บนหลังม้าลงมา แค่ฝ่าเท้าเหยียบพื้นได้เท่านั้นแหละ ร่างบอบบางก็ตั้งใจจะวิ่งหนีเต็มที่ ดีที่มือใหญ่จับเอาไว้ได้เสียก่อน

“ ปล่อยข้านะ! ไอ้เจ้าโจรใจบาปหยาบช้า ถ้าเจ้าทำอะไรข้าละก็ ปู่ข้าไม่ไว้หน้าเจ้าหรือองค์ชายของเจ้าแน่!”      เจ้าลูกแมวยังคงขู่ฟ่อตามประสาแต่ร่างสูงก็ยังคงยิ้มรับ

“ อยู่นิ่งๆเถอะน่า....ขาเจ้าพิการอยู่แบบนี้ เที่ยวเดินไปเรื่อยตกเขาไปจะทำยังไง....แล้วก็ไม่ต้องห่วงหรอก ข้าน่ะรู้ดีว่าศักดิ์ของข้าต่ำกว่าเจ้าขนาดไหน...”       เป็นความจริงอีกข้อที่เขาคงต้องยอมรับ....เพราะถึงแม้ตอนนี้เขาจะเป็นแม่ทัพของกองทัพแห่งองค์ชายที่สอง....แต่หากเทียบกันแล้ว โกคุเดระที่เป็นหลานชายสายตรงของสมุหกลาโหม....ไม่ว่าเขาจะพยายามขนาดไหนก็ไม่อาจเข้าใกล้ได้เลย

“ ฮึ....รู้ก็ดีแล้ว เพราะงั้นพาข้ากลับไปได้แล้ว เจ้าบ้า!”       ใบหน้าสวยเชิดขึ้นก่อนจะสะบัดไปอีกทางอย่างออกคำสั่ง  ใบหน้าคมลอบยิ้มก่อนจะจับมือบางแล้วลากให้เดินตามไป....

ความต่างชั้นระหว่างข้ากับเจ้าไม่เคยเปลี่ยนได้....เช่นเดียวกับหัวใจของข้าที่อยู่กับเจ้าเสมอมาและจะไม่มีวันเปลี่ยนไป

ถึงข้าจะไม่อาจเอื้อมที่จะคว้าตัวเจ้ามา....แต่ข้าก็จะไม่มีวันปล่อยเจ้าไป

ขอเพียงได้เฝ้ามองและปกป้องเจ้าเท่านั้นคือสิ่งที่ข้าต้องการ

“ ข้ามีอะไรอยากให้เจ้าดู....”       แน่นอนว่าคนโดนลากให้ตามมาย่อมไม่มีวันรับฟังและยังคงโวยวายไม่ได้หยุดปาก

ไม่ไกลมากนักจากจุดที่เจ้าม้าสีขาวยืนอยู่....จากป่าสีเขียวกลับกลายเป็นป่าสีชมพู....จากต้นไม้หลากหลายพันธุ์กลับกลายเป็นต้นซากุระเพียงอย่างเดียวเท่านั้น กลีบอันอ่อนโยนปลิวว่อนไปตามสายลมและบางส่วนก็ตกลงไปกระทบกับผิวน้ำใสในบึงกว้าง ความงดงามทำให้นัยน์ตาสีมรกตถึงกับเบิกกว้างด้วยแทบไม่อยากจะเชื่อสายตาว่ายังมีสถานที่ราวกับสรวงสวรรค์ที่ถูกซุกซ่อนจากสายตาของผู้คนแบบนี้อยู่อีกหรือ

เสียงลมพัดซู่หอบเอากลีบซากุระมาคลอเคลียอยู่รอบกายบาง ใบหน้าสวยเผลอยิ้มออกมาโดยที่ไม่รู้ตัว สองแขนยกขึ้นรับสัมผัสที่ราวกับถูกโอบกอดเอาไว้ด้วยเหล่าซากุระสีหวาน ผมสีเงินพลิ้วไหวไปกับกลีบดอกที่ไหลลงไปตามความอ่อนนุ่มของเส้นผม นัยน์ตาสีมรกตเหลียวมองไปรอบกายด้วยประกายตาสุกใสสวยงามราวกับอัญมณี  ให้คนที่เฝ้ามองอยู่ถึงกับลืมหายใจ นัยน์ตาสีเปลือกไม้ไม่อาจละสายตาไปจากภาพตรงหน้าได้แม้แต่วินาทีเดียว

จนกระทั่ง....

“ นั่นมัน....ผ้าเช็ดหน้าของข้า!”        นัยน์ตาสีมรกตหันกลับมาจ้องมองที่ร่างสูงตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ตัว  ดวงตาวาววับจ้องเขม็งมาที่ผืนผ้าสีขาวซึ่งร่างสูงพันเอาไว้ที่ด้ามดาบคู่ชีวิตซึ่งตอนนี้มันเหน็บอยู่ที่เอว

“ นี่น่ะหรอ? เจ้าให้ข้าแล้วมันก็ต้องเป็นของข้าสิ ฮะฮะ”      มือใหญ่ปลดผ้าเช็ดหน้าลายซากุระหน้าตาแปลกประหลาดที่ยังไม่ทันจะปักเสร็จด้วยซ้ำเอามาชูไว้เหนือหัวกันเจ้าคนที่ตัวเล็กกว่าจะแย่งกลับคืนไป

“ หน้าด้าน! ใครให้เจ้าตั้งแต่เมื่อไหร่กัน เจ้าแย่งของข้าไป เอาคืนมานะ!”       ร่างบอบบางพยายามกระโดดแย่งแต่ด้วยความสูงที่แตกต่างกันมากอีกทั้งขายังบาดเจ็บอยู่จึงไม่อาจคว้ามาได้     “บอกให้เอามาไงล่ะ!”      ในเมื่อแย่งไม่ได้ คนสวยเอาแต่ใจจึงเปลี่ยนมายืนชี้นิ้วสั่งแทน และดูเหมือนร่างสูงเองก็คงไม่คิดที่จะคืนให้ จึงได้แต่ชูผ้าผืนน้อยเอาไว้แบบนั้น

“ หนอย.....”        ใบหน้าสวยขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างหงุดหงิด....ทำไมเจ้าบ้านี่มันถึงได้กวนประสาทแบบนี้นะ....แต่แล้วสายตาก็เห็นอะไรบางอย่างเข้า....

“ จะคืนมาดีๆไหม?!”      ยามาโมโตะส่ายหน้าปฏิเสธอย่างชัดเจน ให้ร่างบางถึงกับสติหลุด  มือบางคว้าไปที่ดาบที่ร่างสูงเหน็บเอาไว้ที่เอวออกมาทั้งฝักเพราะไม่ทันระวังตัว ก่อนจะหันไปโยนดาบด้ามสำคัญลงน้ำไปอย่างไม่ใยดี

“ โกคุเดระ!”      ร่างสูงหันไปมองดาบที่กำลังจะจมน้ำไปด้วยแทบไม่เชื่อสายตา ส่วนตัวการกลับเดินกะเผลกๆหนีไปต่อหน้าต่อตา

“ เดี๋ยว โกคุเดระ! หยุดเดี๋ยวนี้นะ!”      เสียงทุ้มตะโกนไล่หลังไป ทั้งห่วงดาบก็ห่วง แต่ร่างบางนั่นก็ไม่อยากจะให้คลาดสายตา ใบหน้าคมหันมาสบถก่อนที่จะตัดสินใจเดินลุยน้ำลงไปเพื่อเก็บดาบขึ้นมาก่อนแล้วค่อยไปลงโทษเจ้าตัวแสบไม่เจียมสังขารทีหลัง

“ ฮึ....สมน้ำหน้า...”        ร่างบอบบางเดินกลับมาที่เจ้าม้าสีขาว แต่จนแล้วจนรอดก็จนปัญญาที่จะขี่มันกลับไปได้  ปกติแล้วม้าก็สูงกว่าตัวเองอยู่แล้ว แล้วยิ่งเจ้าม้าตัวนี้ยิ่งสูงใหญ่เป็นพิเศษ จึงไม่ใช่อะไรที่คนขาเจ็บเช่นตนจะขึ้นไปบนหลังมันได้เลย

แต่คนดื้อก็คือคนดื้อวันยังค่ำ ร่างบอบบางไม่เพียงจะยืนรอแต่กลับออกเดินไปทั้งอย่างนั้น.....ไม่รู้ละ จะเจอเสือหรืออะไรก็ช่าง แต่มันก็ยังดีกว่ารอให้เจ้าบ้านั่นมากลั่นแกล้งเขาอยู่แบบนี้....แล้วยิ่งเขาโยนดาบที่น่าจะสำคัญลงน้ำไป เจ้านั่นก็คงจะโกรธมาก เรื่องอะไรเขาจะต้องอยู่ให้ถูกลงโทษด้วย....

ขาเรียวภายใต้กิโมโนตัวยาวพยายามก้าวเดินไปให้เร็วที่สุดเท่าที่ขาซึ่งบาดเจ็บอยู่จะทำได้ ทางเดินที่แทบจะดูไม่ออกว่าทางเดินก็ทำให้ลำบากไม่น้อย กิ่งไม้ตามข้างทางเกี่ยวชายกิโมโนตัวสวยจนเส้นไหมหลุดลุ่ย แต่กระนั้นด้วยทิฐิจึงไม่ทำให้ร่างบางหยุดเดิน

เสียงฝีเท้าเดินเยาะๆตามมาที่ด้านหลังให้ใบหน้าสวยหันกลับไปมอง....เจ้าม้าสีขาวเดินตามมาโดยไร้ซึ่งเจ้าของมันบัญชา

“ เจ้าจะตามข้ามาทำไมเนี่ย....ข้าขี่เจ้าไม่เป็น แล้วก็ไม่รู้หรอกนะว่าจะพาเจ้าไปหลงทางรึเปล่า เพราะงั้นกลับไปได้แล้ว...”      เสียงใสยังคงพูดกับม้าหน้าตาเฉยก่อนจะหันกลับไปเดินต่อ....และดูเหมือนว่าเจ้าม้าตัวนั้นก็ยังคงเดินตามไม่ยอมกลับไป

“ ฮึ....ตื้อเหมือนเจ้านายของเจ้าเลยนะ”      ถึงจะพูดแบบนั้นแต่ใบหน้าสวยกลับอมยิ้ม....อย่างน้อยก็คงดีกว่าเดินหลงป่าอยู่คนเดียว....

“ โกคุเดระ!!!”        เสียงทุ้มตะโกนก้องไปทั่วเมื่อมองไม่เห็นแม้แต่เงาของร่างบาง....เขาไม่น่าชะล่าใจ....เพราะคิดว่ายังไงๆโกคุเดระก็ไม่มีทางขี่ม้าหนีกลับไปก่อนได้....แต่เขาคิดผิด....เพราะตอนนี้ที่ตรงหน้าของเขาไม่มีแม้แต่เงาของสิ่งมีชีวิตใดหลงเหลืออยู่....เขาคงจะประมาทความชาญฉลาดของร่างบอบบางมากเกินไป

“ .........”       ใบหน้าคมนิ่งสนิทเหลียวมองไปรอบกาย ก่อนจะก้มลงมองไปที่ดาบในมือ  หยดน้ำยังคงไหลลงมาเป็นทาง ปกติชิงุเระคินโทคิก็หนักอยู่แล้วยิ่งเวลานี้ยิ่งหนักขึ้นเป็นเท่าตัว....หนัก....พอๆกับสิ่งที่อยู่บนบ่าซึ่งมีชื่อว่าความรับผิดชอบ.....

“ โกคุเดระ!!!”       มือใหญ่กระชับดาบแน่นก่อนจะออกวิ่งไปตามทางเดิน  ป่านี้ไม่ใช่ว่าใครจะเดินเข้าออกได้ง่ายๆ เพราะมันมีทั้งสัตว์ร้ายและหลุมพรางมากมาย....นอกจากความโกรธที่ทำให้จิตใจดำมืด...สิ่งที่มีมากกว่าในตอนนี้คือความกังวลและร้อนใจด้วยเป็นห่วงความปลอดภัยของร่างบอบบาง

ขอให้เจ้ายังคงปลอดภัยทีเถอะ...โกคุเดระ.......

ร่างสูงโปร่งหอบเอาห่อผ้าซึ่งข้างในคือเศษชิ้นส่วนโกโตะสีขาวก้าวเดินไปตามตรอกซอกซอยเล็กๆในตัวเมืองย่านพักอาศัยอย่างไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าเหตุใดจึงคิดที่จะทำเช่นนี้....เขาน่าจะสั่งให้เอามันไปเผาไฟมากกว่าจะนำมันมายังที่ที่คนไร้ซึ่งความอ่อนโยนอย่างเขาจะเข้าใจแห่งนี้

มือใหญ่ข้างที่ว่างเปิดประตูเลื่อนหน้าบ้านเก่าซอมซ่อก่อนจะก้าวขาเข้าไปด้วยท่าทางสง่างามตามปกติ  ภายในแทบจะเรียกไม่ได้ว่าบ้านเพราะผนังทุกด้านต่างเต็มไปด้วยเครื่องดนตรีที่ดูๆไปแล้วจะไม่มีชิ้นใดที่เสร็จสมบูรณ์เลยแม้แต่ชิ้นเดียว  ชายชรานั่งหันหลังให้ด้วยกำลังง่วนกับการร้อยสายของเครื่องกำเนิดเสียงบางอย่าง

และเมื่อร่างสูงวางห่อผ้าลง ถึงแม้จะยังไม่ได้พูดอะไรแต่หูที่ดียิ่งกว่าคนปกติของชายชราก็ทำให้ใบหน้าใจดีหันกลับมามองด้วยรอยยิ้ม

“ มีอะไรให้รับใช้รึ องค์ชาย...”       ก็ไม่น่าแปลกใจที่ชายคนนี้จะรู้จักเขา เพราะเจ้าตัวเองก็เข้าๆออกๆที่ตำหนักชั้นในอยู่บ่อยๆด้วยตำแหน่งช่างทำเครื่องดนตรีมือหนึ่ง

“ ซ่อมมันได้หรือไม่....”       มือใหญ่คลี่ห่อผ้าออกและดูเหมือนว่าชายชราตรงหน้าจะรู้จักเจ้าโกโตะสีขาวตัวนี้ดี.....คงเพราะเป็นคนสร้างมันมากับมือนั่นเอง

“ น่าสงสารน่าดู...ใครช่างใจร้ายทำลายเจ้าได้ลง...”      สายตาอ่อนโยนทอดมองไปที่โกโตะสีขาวก่อนจะย้ายมามองที่ใบหน้าเรียว    “ คงต้องใช้เวลานานพอดู...เพราะโกโตะตัวนี้ถูกสร้างขึ้นมาให้มีลักษณะจำเพาะ หากท่านเล่นโกโตะเป็น ท่านก็จะรู้ว่ามันไม่เหมือนโกโตะตัวไหนๆในโลก........เป็นโกโตะที่เส้นเสียงไม่สม่ำเสมอ...หากเป็นคนก็คงเปรียบเสมือนคนที่อารมณ์ไม่คงที่ มีทั้งความชิงชังริษยาแต่กระนั้นกลับเป็นคนขี้เหงา.........คนที่จะเล่นมันได้ คนที่จะทำให้มันแสดงออกมาซึ่งเสียงแห่งความรัก...คงมีแต่เจ้าของของมันเท่านั้น......”      ชายชราเดินหันหลังก่อนจะกลับไปนั่งลงที่หน้าโต๊ะตัวเดิม

“ แล้วอีกอย่าง....ก่อนหน้าที่ท่านจะมา ได้มีใครอีกคนมาสั่งให้ข้าสร้างโกโตะอยู่ก่อนแล้ว....เพราะฉะนั้นท่านคงต้องรอหน่อย”      และส่วนปลายของโกโตะที่ชายชรากำลังสร้างมันขึ้นมาก็ทำให้คนที่บังเอิญได้เห็นถึงกับใบหน้าชาวาบ

โกโตะสีดำสนิท.....

สีที่ราวกับเป็นสัญลักษณ์ของคนคนนั้น.....

ใบหน้าเรียวก้มลงอย่างที่ไม่สามารถระบุได้ว่าตอนนี้ตัวเองรู้สึกอย่างไรกันแน่....มันไม่ใช่ความอิจฉาเหมือนที่เป็นมา....มันไม่ใช่ความเคียดแค้นชิงชัง....แต่ตอนนี้เขารู้สึกราวกับกำลังพ่ายแพ้....

แต่เขาไม่รู้ว่ากำลังพ่ายแพ้ให้แก่สิ่งใด....

เคียวยะ....สึนะโยชิ....หรือว่าพ่ายแพ้ให้แก่หัวใจของตัวเอง....

“ คึหึหึ......เสร็จเมื่อไหร่ข้าวานท่านเอามันไปส่งให้แก่เจ้าของเขาด้วยก็แล้วกัน....”

ถึงแม้ว่าเจ้าอาจจะไม่ต้องการมันแล้วก็ตาม.....

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

หิมะ....หยดน้ำ....ความรัก..... : 03 End

.

.

.

โปรดติดตามตอนต่อไป.....ไป......ไป