KHR AuS.Fic [692718 8059] หิมะ...หยดน้ำ...ความรัก...... : 01

KHR AuS.Fic [692718  8059]  ……Yuki  Shizuku  Aishiteru…. : 01

: KHR Au Fanfiction

: 692718  8059 

: Romance Drama Incest

: PG

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

.

.

.

.

.

.

งามพักตร์ งามลักษณ์ น่าหลงใหล  

เจ้าดอกไม้ สวยใส ใครควรค่า

ให้อยากจับ อยากต้อง แล้วนำมา

เป็นของข้า เพียงผู้เดียว ทั้งกายใจ

.

.

.

.

.

.

.

“ อ๋า......ไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย....”       ตำราพิชัยยุทธ์ถูกปิดลงพร้อมกับร่างเล็กที่พยายามอ่านมันมาเกือบทั้งวันเริ่มไหลลงไปนอนคว่ำกับพื้น  คางมนเกยอยู่ที่เสื่อทาทามิให้นัยน์ตากลมโตจับจ้องไปที่ระเบียงห้องซึ่งติดกับสวนเขียวขจีที่มีร่างบอบบางของคนสนิทและเพื่อนเพียงคนเดียวกำลังนั่งคร่ำเคร่งอยู่กับการปักผ้าเช็ดหน้าผืนเล็ก

ใบหน้าน่ารักอมยิ้มกับภาพตรงหน้า....ถึงแม้ว่าโกคุเดระ ฮายาโตะ จะชาญฉลาดจนไม่ว่าจะตำราเล่มไหนๆก็อ่านได้หมด แต่กับเรื่องงานศิลปะและเย็บปักถักร้อยกลับเป็นเรื่องที่อ่อนด้อยสำหรับเจ้าตัว  มือบางที่กำลังจิ้มเข็มลงไปบนเนื้อผ้านั้นมีผ้าพันแผลมากมายแต่กระนั้นใบหน้าสวยก็ยังคงมุ่งมั่นที่จะทำมันต่อไป

ริมฝีปากสีระเรื่อกัดลงไปที่ด้ายเส้นเล็กก่อนจะสังเกตเห็นว่าสายตาของผู้ที่เป็นเจ้านายกำลังมองมา  มือบางจึงยื่นผ้าเช็ดหน้าให้ดูพร้อมรอยยิ้ม

“ เอาไว้เสร็จแล้วข้าจะให้ท่านนะ เป็นรูปดอกซากุระซึ่งเหมาะกับท่านแน่ๆ”      นัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้กลมโตจ้องมองไปยังผืนผ้า เป็นดอกอะไรสักอย่างที่ดูยังไงก็ไม่ใกล้เคียงกับซากุระเลยแม้แต่น้อย แถมหยดสีแดงกระจายตัวเป็นหย่อมๆยิ่งทำให้ผู้เป็นเจ้านายถึงกับยิ้มแห้ง...ซากุระโชกเลือดเลยไม่ใช่หรือนั่น...

“ อะ....อื้อ....”      ใบหน้าน่ารักยิ้มรับพร้อมเหงื่อหยด ร่างเล็กกลิ้งไปมาอยู่บนพื้นสักพักก่อนที่กระดาษแผ่นหนึ่งจะปลิวลงมาตกบนใบหน้า

กระดาษหอมว่างเปล่าซึ่งมีเพียงตราของร้านและย่านที่ตั้ง...

ย่านที่ตั้ง....ซึ่งเป็นย่านร้านค้า.......

มือเล็กจับกระดาษเอาไว้ด้วยใบหน้าเหม่อลอย....เคยได้ยินว่าก่อนที่ท่านแม่จะเข้ามาอยู่ในวัง ท่านเคยอาศัยอยู่ที่ย่านร้านค้ามาก่อน....ที่ที่ท่านแม่เคยอยู่จะเป็นที่แบบไหนกันนะ มันจะโหดร้ายกับท่านเหมือนในตำหนักในแห่งนี้หรือเปล่า?

อยากจะออกไปเห็นสักครั้ง....

“ โกคุเดระคุง ข้าจะออกไปที่ย่านร้านค้า!”

“ หะ....”       มือบางเผลอจิ้มเข็มลงไปบนนิ้วของตัวเองด้วยความตกใจและซากุระหน้าตาแปลกประหลาดก็ถูกย้อมไปด้วยหย่อมสีแดงอีกที่หนึ่งจนได้

“ ท่านว่าไงนะ!”

“ ข้าอยากจะออกไปย่านร้านค้า....และเราจะแอบออกไปไม่ให้ท่านพ่อรู้ด้วย”      ใบหน้าน่ารักจ้องมองใบหน้าสวยที่กำลังอ้าปากค้างด้วยดวงตาเป็นประกาย

“ มะ....”      และยังไม่ทันที่คำว่าไม่จะหลุดออกมาจากปากของคนสนิท ร่างเล็กที่รู้ดีในทุกเรื่องของคนตรงหน้าก็ชิงเอ่ยออกมาเสียก่อน

“ นี่.....โกคุเดระคุง....ข้าได้ยินพวกนางกำนัลเค้าเล่ากันนะว่า....วันดีคืนดีที่ย่านร้านค้าก็จะมีสึจิโนโกะหลงทางมาเลื้อยเพ่นพานอยู่ด้วยละ...เจ้าไม่อยากไปเห็นมันสักครั้งหรอ?”

บางครั้งก็เชื่อคนง่ายอย่างไม่น่าเชื่อเลยนะ เจ้าคนที่เดินด้วยดวงตาเป็นประกายอยู่ข้างหลังเขาเนี่ย....

ใบหน้าน่ารักลอบมองคนสนิทที่เชื่ออย่างสนิทใจว่าอาจจะได้พบสิ่งลี้ลับติดอันดับของญี่ปุ่นมาเลื้อยหลงทางอยู่ที่ย่านร้านค้าจนกระทั่งลงทุนไปขโมยแผนที่ตำหนักเพื่อแอบหลบหนีออกไปมาให้เขาจนได้.....พวกเขาทั้งคู่ถูกเลี้ยงดูมาด้วยกันตั้งแต่ยังเด็กและแทบจะไม่เคยได้ออกไปนอกรั้วของตำหนักชั้นในสุดเลย....แม้แต่พระสนมหรือองค์ชายองค์หญิงบางองค์ยังไม่เคยเจอหน้ากันเลยด้วยซ้ำ  จะมีแค่บางครั้งที่โกคุเดระต้องกลับไปที่คฤหาสน์ตระกูลขุนนางของตัวเองบ้างเท่านั้น

เสียงพูดคุยกระซิบกระซาบดังขึ้นเป็นระยะๆสมกับที่กำลังแอบหนีออกไป....เพราะไม่อยากให้องค์จักรพรรดิผู้เป็นพ่อล่วงรู้ เพราะร่างเล็กรู้ตัวดีว่าตัวเองถูกรักและถูกหวงแค่ไหน ถึงจะทรงอนุญาตให้ออกไปแต่ก็คงเอิกเกริกจนไม่อาจล่วงรู้ถึงวิถีชีวิตที่แท้จริงของชาวย่านร้านค้าได้

เขาก็แค่อยากรู้....ว่าท่านแม่เคยใช้ชีวิตมาอย่างไร.....ก่อนที่จะมาตายไปอย่างน่าสงสารในสถานที่ที่โหดร้ายเช่นนี้....

เงาร่างบอบบางทั้งสองเดินไปตามแผนผังซึ่งดูๆไปแล้วน่าจะพาพวกเขาไปยังทางออกได้

แต่ทว่า......

ใบหน้าสวยและใบหน้าน่ารักต่างแหงนมองสิ่งที่อยู่ตรงหน้าด้วยปากอ้าค้าง ก่อนจะก้มลงมองแผนที่ที่อยู่ในมือบางอีกครั้ง

“ กำแพงมาได้ไงเนี่ย...? แถมสูงปรี๊ดขนาดนี้....”       ใบหน้าน่ารักดูจะหมดเรี่ยวหมดแรงพร้อมกับยิ้มแห้งๆ ในเมื่อมองยังไงในแผนที่ก็มีเพียงขีด ขีดเดียวแท้ๆ

“ เดี๋ยวข้าจะกลับไปหักคอเจ้าหัวหน้ากรมช่างก่อน ท่านรออยู่ตรงนี้นะ”     ใบหน้าสวยหันหน้าพร้อมส่งสายตาอาฆาตไปยังตำแหน่งหลังคาอาคารของไอ้คนทำแผนที่แผ่นนี้ขึ้นมา มีกำแพงสูงขนาดนี้ทำไมไม่เขียนเอาไว้!

“ เดี๋ยว!!! ถ้าเจ้าไปเค้าก็รู้สิว่าเราแอบไปขโมยแผนที่มาน่ะ ตอนนี้ข้าว่าเรามาหาทางข้ามมันไปกันดีกว่านะ”     ผู้เป็นเจ้านายตะครุบตัวคนสนิทเอาไว้ได้ทันพอดี

“ ฮึ! กำแพงแค่นี้ไม่ครณามือข้าหรอก ท่านคอยดูนะ”      ร่างบอบบางหันมาชี้นิ้วเป็นสัญญาณมั่นใจ ......ก็หากเป็นเด็กหนุ่มที่สูงใหญ่ตามปกติกำแพงแค่นี้คงไม่ใช่เรื่องยาก แต่นี่...ดันเป็นเด็กหนุ่มที่ตัวกระเปี๊ยกทั้งคู่......

นึกสภาพคนสวยถลกกิโมโนกระโดดเหยงๆปีนรั้วกันอยู่สองคนแล้วก็ให้เหงื่อตก  ร่างบอบบางที่อาสาเป็นแนวหน้ากำลังพาดขาขึ้นไปบนสันของแนวรั้วก่อนจะขึ้นไปนั่งหอบพร้อมใบหน้าเป็นสีแดงระเรื่ออยู่บนนั้น  มือบางยื่นลงมาฉุดมือเล็กให้ปีนขึ้นไปโดยง่ายขึ้น จากนั้นคนสนิทจึงกระโดดลงไปที่อีกฝั่งของรั้วพร้อมทั้งอ้าแขนรอรับโดยไม่ได้ดูตัวเองเลยว่า ร่างกายก็ไม่ได้ขนาดแตกต่างไปจากคนที่นั่งอยู่บนกำแพงเท่าไหร่นัก

ตุบ....

และแทนที่จะรับได้เลยกลายเป็นว่าล้มลงไปกองกับพื้นทั้งคู่ เสียงหัวเราะสดใสดังขึ้นพร้อมกันเมื่อต่างคนต่างลุกขึ้น...อย่างน้อยๆพวกเขาก็ปีนออกมาได้ละกันน่า....

สองเท้าเล็กก้าวเดินไปตามทางเดินหินไปเรื่อยๆ แผนที่แผ่นที่ใหญ่ขึ้นถูกเปลี่ยนมาไว้ในมือ ดูเหมือนว่าแถวนี้น่าจะเป็นสวนขนาดใหญ่ภายในตำหนัก และที่สุดแนวกำแพงของสวนนี้ก็จะเป็นประตูด้านหลังซึ่งเชื่อมต่อไปยังถนนภายนอก ซึ่งหากดูจากแผนที่ เดินตามถนนนั้นไปไม่นานนักก็จะพบกับย่านร้านค้าซึ่งเป็นสถานที่สำคัญของเมืองหลวงแห่งนี้

แต่ความงดงามตรงหน้าก็พาให้ร่างทั้งสองหยุดยืนมองด้วยความตะลึง  สระน้ำกว้างกำลังไหวกระเพื่อมเล็กน้อย ต้นซากุระน้อยใหญ่โอบล้อมรอบสระและกำลังโปรยปรายกลีบดอกสีชมพูให้ร่วงหล่นลงไปยังผืนน้ำ เสียงลมพัดซู่และสีชมพูของกลีบดอกเสียดสีก่อนที่จะโปรยปรายลงมาอีกครั้ง...และอีกครั้ง....

สวยจนไม่อาจละสายตาไปได้.....

แต่ก็น่าแปลกใจ...ที่สถานที่ที่งดงามขนาดนี้กลับไม่มีใครมาชื่นชมเลย....

หรือจะเป็นเพราะที่อีกมุมหนึ่งของสวนมีเงาดำทะมึนของใครบางคนนั่งอ่านตำราอยู่เงียบๆตั้งแต่เช้าแล้วก็เป็นได้....

นัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้จับจ้องมองภาพตรงหน้าด้วยแววตาหลงใหลและไม่ได้รับรู้เลยว่าภายในสวนแห่งนี้ก็ยังมีคนอีกคนที่กำลังมองตนอยู่ เสียงกรอบแกรบจากข้างกายทำให้ใบหน้าน่ารักหันไปมองคนสนิทที่กำลังหยิบกระดาษกับพู่กันรุ่นพกพาขึ้นมา

“ ทำอะไรของเจ้าน่ะ?”

“ ข้าจะวาดมันเอาไว้สำหรับทำลวดลายของผ้าเช็ดหน้าผืนต่อไป”       เอ่อ....ปล่อยเขาไปก็แล้วกันนะ......ร่างเล็กได้แต่ยิ้มแห้งๆกับความเอาจริงเอาจังของคนข้างๆก่อนจะเดินเข้าไปใกล้กับสระน้ำใสสะอาดจนมองเห็นกลุ่มปลาคาร์ฟสีทองตัวโตแหวกว่ายไปมาอยู่เบื้องล่าง

ยิ่งมองยิ่งเพลิดเพลินจนไม่ได้รับรู้เลยว่ามีเสียงฝีเท้ากำลังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ....เรื่อยๆ....แต่ไม่ได้มาจากคนที่เฝ้าดูอยู่ตั้งแต่เมื่อครู่ แต่มันมาจากทางประตูด้านหลังต่างหาก...

จิตสังหารและความชิงชังพุ่งตรงเข้ามาจนร่างเล็กเริ่มจะรู้สึกได้ และเมื่อหันกลับไปก็ต้องนัยน์ตาเบิกกว้าง ความรู้สึกถึงอันตรายทำให้ร่างทั้งร่างถอยหนีโดยอัตโนมัติ

เส้นผมสีน้ำเงินยาวพลิ้วไหวคลอเคลียไปกับกลีบซากุระที่กำลังร่วงหล่นไปยังพื้นดิน กลิ่นที่ทำให้รู้สึกถึงอันตรายคือกลิ่นของชีวิตที่ย้อมชุดฮากามะจนชุ่มโชก หยดเลือดกลุ่มเล็กๆที่สาดกระเซ็นโดนใบหน้าเรียวหล่อเหลายังคงอยู่ นัยน์ตาสองสีนิ่งสนิทมองตรงมาด้วยสายตาดำมืด ร่างสูงโปร่งที่ราวกับพญามัจจุราชยืนนิ่งอยู่ท่ามกลางต้นซากุระที่กำลังโปรยปราย เป็นภาพที่สวยงามแต่กลับน่าขนลุกจนต้องถอยหนี

องค์ชายที่สอง.....

“ คึหึหึ.....ทำไมคนชั้นต่ำอย่างเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่ได้....”      และเสียงทักพร้อมรอยยิ้มละไมยิ่งทำให้คนได้ฟังเกร็งเขม็ง  ถึงจะนับครั้งได้ที่เจอกันแต่ร่างเล็กก็รับรู้ถึงความเกลียดชังที่ไม่มีปิดบังของคนตรงหน้า...

คนอื่นๆที่เข้ามาถึงแม้จะไม่ชอบหน้าเขาแต่ก็จะพยายามประจบประแจงเพราะรู้ว่าเขาคือคนโปรดของท่านพ่อ ถึงแม้ต่อหน้าจะยิ้มแย้มให้แต่เบื้องหลังแล้วคงชิงชังเขาไม่ได้ต่างไปจากคนตรงหน้านี้เลย

มันผิดด้วยหรืออย่างไรที่ท่านแม่ของเขาเลือกเกิดไม่ได้ ผิดด้วยหรืออย่างไรที่นางเป็นแค่นางกำนัลซึ่งไม่ได้ถูกส่งตัวมาจากตระกูลขุนนางใดๆแต่เป็นเพียงแค่หญิงธรรมดาๆคนหนึ่ง แล้วมันผิดหรืออย่างไรที่ความรักจะเกิดขึ้นได้กับคนทุกคน ไม่เว้นแม้แต่จักรพรรดิกับนางกำนัลที่ถูกติติงว่าชั้นต่ำ

“ ถะ....ถึงแม้ว่าข้าจะไม่ได้มาจากเชื้อสายตระกูลสูงส่งเช่นท่าน แต่ข้าก็ได้ชื่อว่าเป็นน้องชายของท่าน มีเลือดเนื้อเชื้อไขครึ่งหนึ่งเหมือนกับท่าน!”       ร่างเล็กหลับหูหลับตาตะโกนใส่หน้าร่างสูง จากใบหน้ายิ้มละไมจึงเริ่มจะนิ่งสนิทตามเดิม

ยิ่งมองเห็นสายตาที่กล้ามองเขาตรงๆแบบนั้นยิ่งรู้สึกเกลียดจนเข้ากระดูกดำ ยิ่งได้ฟังคำพูดยิ่งทำให้รู้สึกอยากจะฆ่าให้ตายแล้วเอาเลือดในกายมันออกมา  ให้เลือดขัตติยาหายแปดเปื้อน.....ทำไมท่านพ่อถึงได้รักมัน....

หากไม่มีมันกับแม่ของมัน.....ท่านแม่ของเขาก็คงจะ........

ยิ่งนึกถึงเรื่องราวที่ถูกเล่าและตอกย้ำจากผู้เป็นมารดาอยู่ทุกวันยิ่งทวีความเกลียดชัง....

ประกายของอะไรบางอย่างทำให้นัยน์ตาสองสีจ้องมอง และเมื่อเห็นว่ามันคือปิ่นปักผมลายดอกเบญจมาศซึ่งปักอยู่ที่เส้นผมสีน้ำตาลของคนตรงหน้าก็ยิ่งนึกโมโห....ทำไมคนอย่างเจ้าถึงได้รับความรัก ทำไมคนอย่างเจ้าถึงได้รับยศถาบรรดาศักดิ์ทั้งๆที่มันไม่ควรค่าเลยสักนิด

ร่างสูงโปร่งเดินตรงเข้าไปหมายจะดึงปิ่นปักผมนั่นออก แต่ทว่าร่างเล็กกลับต่อต้านอย่างสุดกำลัง

“ เอาออกมา! คนอย่างเจ้าไม่สมควรที่จะได้ใช้มัน!”    มือใหญ่บีบลงไปที่ต้นแขนเล็กจนใบหน้าน่ารักถึงกับนิ่วหน้า แต่ก็ยังไร้ซึ่งความปราณีจากคนที่โดนความโกรธาบดบัง

“ นั่นมันของข้า! ท่านพ่อให้ข้ามาท่านไม่มีสิทธิ์มายุ่งนะ! มุคุโร่!!”      แรงต่อต้านทำให้ความรุนแรงยิ่งเพิ่มทวีแต่สิ่งที่ตัดเส้นด้ายแห่งความยับยั้งชั่งใจกลับเป็นเสียงสุดท้ายที่ร่างเล็กเปล่งออกมา...

“ อย่าบังอาจมาเรียกชื่อของข้า!”      มือใหญ่ผลักร่างเล็กไปด้านหลัง ประกอบกับเท้าเล็กซึ่งเหยียบเพียงหมิ่นแหม่อยู่ที่ขอบสระ

ตูม!!!!

เสียงน้ำแตกกระจายเมื่อร่างขององค์ชายเล็กร่วงหล่นลงไปท่ามกลางความตกตะลึงของคนที่ยืนอยู่ที่ขอบสระ นัยน์ตาสองสีเบิกกว้างก่อนจะพยายามปรับกลับมาให้นิ่งเฉยตามเดิม....นี่คือโทษที่เจ้าสมควรจะได้รับ!  

“ องค์ชาย!!!!!”      และเป็นเสียงตะโกนอย่างตกใจของคนสนิทที่ดังแทรกเข้ามา ร่างบอบบางวิ่งเข้าไปยังขอบสระและทำท่าจะกระโดดตามลงไปแต่แล้วมือใหญ่ของใครอีกคนกลับคว้าลำตัวบางเอาไว้เสียก่อน

“ ปล่อยข้านะ! องค์ชายว่ายน้ำไม่เป็น ข้าต้องลงไปช่วย!”      ใบหน้าสวยโวยวายด้วยความตกอกตกใจ ก่อนที่แผ่นหลังบางจะถูกกอดกระชับให้แนบชิดไปกับแผ่นอกกว้างของใครบางคน ใบหน้าคมขยับเข้ามากระซิบด้วยน้ำเสียงเย็นที่ข้างใบหู

“ แล้วเจ้าว่ายน้ำเป็นหรือไง....โกคุเดระ ฮายาโตะ.....”      เสียงหัวเราะในลำคอเรียกให้ใบหน้าซีดเผือดของร่างบอบบางหันไปมอง ใบหน้าคมหล่อเหลาที่ไม่รู้จักเลยแม้แต่น้อยส่งยิ้มเย็นแฝงไว้ด้วยความเจ้าเล่ห์มาให้ แผลเป็นที่ปลายคางยิ่งทำให้ใบหน้าคมดูอันตราย....หมอนี่เป็นใครกัน?....ทำไมถึงรู้เรื่องที่แทบจะไม่มีใครรู้แบบนี้ได้....

“ เอาละ...เจ้าน่ะไปกับข้าดีกว่า”     แล้วร่างบอบบางในอ้อมแขนก็โดนยกขึ้นพาดบ่า เสียงโวยวายระคนกำมือเล็กที่ทุบตีระรัวลงมาไม่ได้ทำให้ชายชาติทหารรู้สึกอะไรเลยแม้แต่น้อย แต่ก่อนที่จะก้าวเดินจากไป ร่างสูงใหญ่ก็ยังมิวายหันมาบอกกับเจ้านายของตน

“ ระวังอย่าให้ถึงตายนะ....ข้าไม่อยากโดนตัดหัวไปกับท่านหรอกนะ ฮะฮะ”

สิ้นเสียงทหารคนสนิทและเสียงโวยวายของคนที่อยู่บนไหล่ ใบหน้าเรียวก็ยังคงจับจ้องลงไปในสระน้ำที่แตกกระจายเพราะร่างเล็กกำลังตะกุยตะกายหาทางเอาตัวรอด...ท่าทางแบบนั้น....หรือจะจริงอย่างที่เจ้าคนสนิทนั่นพูด.....

คนที่เขาชิงชังคนนี้....ว่ายน้ำไม่เป็น....

แล้วจะให้คนอย่างเขาลดตัวลงไปช่วยอย่างนั้นน่ะหรือ.....

ไม่มีทาง....

นัยน์ตาสองสีได้แต่จับจ้องคนที่กำลังทรมานอยู่ตรงหน้าด้วยแววตาเย็นชาเช่นเดิม  ใบหน้าน่ารักโผล่พ้นน้ำขึ้นมาสำลักก่อนที่จะจมลงไปอีกครั้ง นัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้ที่เผลอไปสบตาด้วยเมื่อครู่ทำให้มือใหญ่กำแน่น

ใบหน้าเรียวสะบัดไปด้านข้างก่อนจะสบถออกมาเล็กน้อย มือคว้าเข้าไปหาสามง่ามในอกเสื้อก่อนจะวางมันลงไปที่พื้น ขาเรียวก้าวเข้าไปใกล้สระขึ้นเรื่อยๆ

ตูม!!!!

เสียงน้ำแหวกกระจายเมื่อร่างของคนด้านบนกระโดดลงไป

แต่ทว่าไม่ใช่องค์ชายที่สอง.....

เส้นผมสีดำสนิทพลิ้วไหวในสายน้ำ ร่างสูงสง่าดำลงไปก่อนจะมองหาและคว้าเอาลำตัวเล็กขึ้นมาจากน้ำ ใบหน้าคมโผล่พ้นน้ำขึ้นมาก่อนที่แขนแข็งแรงจะลากร่างเล็กขึ้นมายังขอบสระ นัยน์ตาสีดำสนิทจับจ้องไปที่ใบหน้าน่ารักพร้อมกับมือใหญ่ที่ตบลงไปเบาๆให้น้ำที่อยู่ในปากสีแดงระเรื่อสำลักออกมา

เหตุการณ์ตรงหน้ายิ่งทำให้เจ้าของนัยน์ตาสองสีตกตะลึง ร่างสูงก้าวถอยหลังด้วยความรู้สึกหลากหลาย

เขาชิงชังร่างเล็กๆนั่นก็จริง แต่สิ่งที่มันกำลังจุกอยู่ที่ลำคอตอนนี้กลับเป็นภาพที่คนคนนี้ยอมกระโดดลงไปช่วย....คนที่เขาเฝ้าอิจฉามาตลอดเพราะรู้ดีว่าไม่ว่าจะอย่างไรก็ไม่มีทางที่จะสู้ได้เลย....ไม่ว่าจะกี่ครั้ง....ไม่ว่าจะเรื่องอะไร....เขาก็ไม่มีทางชนะคนตรงหน้าได้เลย

คราวนี้เองก็เช่นกัน......

แพ้ตั้งแต่ชื่อ เพราะอีกฝ่ายคือองค์ชายหมายเลขหนึ่ง....

เคียวยะ....เจ้ากลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่และจะกลับมาทำไม!

มือใหญ่กำแน่นก่อนจะสะบัดตัวหันหลังแล้วเดินจากไป.....

บางที....

คนที่น่าชิงชังที่สุดอาจจะเป็นเขาเอง ที่ได้แต่เฝ้าอิจฉาสองคนนั่น.....

หนึ่ง คือคนที่มีซึ่งยศถาบรรดาศักดิ์….

สอง คือคนที่มีแต่คนรัก….

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

หิมะ....หยดน้ำ....ความรัก..... : 01 End

.

.

.

โปรดติดตามตอนต่อไป.....ไป......ไป

อ๊ากกกกก เสาร์นี้ช่างจะเข้ามาทำบ้านแล้วววววว แต่แบบยังไม่เสร็จเลย =[ ]= มัวแต่ หิมะ หยดน้ำ ความตาย เอ้ย ความรัก นี่แหละ โฮรกกกก แบบว่าเมามันส์อยู่คนเดียว ฮ่าๆ

วันนี้มาเวิ่นสั้นๆก่อนนะ.....แต่ว่าเมื่อวันก่อนไปซื้อกระถางมาค่ะ 4ใบ สีชมพูกับสีขาว *0* แล้วรู้ไหมว่าทำไมถึงซื้อมา 4 ใบ ครึ ครึ....

ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะค้า....แล้วเจอกันค่า...^ ^...

ปล.ดูเหมือนตอนที่แล้วจะสร้างความสับสนไว้มากทีเดียว ฮ่าๆ สรุปว่า คุณฮิคือองค์ชายที่หนึ่ง คุณมุคือองค์ชายที่สอง และทูน่าคือลูกที่เกิดจากนางกำนัลซึ่งจักรพรรดิรักค่ะ  คนละแม่กันและเพราะเรื่องราวในอดีตของพวกแม่ๆนี่แหละค่ะ ที่ทำให้ดราม่ามันมาตกอยู่ที่ลูกๆด้วย ^ ^