KHR AuS.Fic [692718 8059] หิมะ...หยดน้ำ...ความรัก...... : 02

KHR AuS.Fic [692718  8059]  ……Yuki  Shizuku  Aishiteru…. : 02

: KHR Au Fanfiction

: 692718  8059 

: Romance Drama Incest

: PG

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

.

.

.

.

.

.

เฝ้ารอ เฝ้าคอย ได้พบหน้า

กาลเวลา ผันผ่าน นานแค่ไหน

เจ้านวลใย พริ้มเพรา ใช่เปลี่ยนไป

ให้ข้าคง หลงใหล เจ้าเช่นเดิม

.

.

.

.

.

.

.

.

ความสั่นไหวและเบาโหวงราวกับว่าตัวเองกำลังล่องลอยอยู่กลางอากาศทำให้เปลือกตาบางค่อยๆเปิดขึ้นอย่างยากเย็น สิ่งที่เห็นไม่ใช่สวรรค์หรือนรกอย่างที่คิด แต่กลับเป็นสวนสีเขียวขจีที่แทรกอยู่ระหว่างหมู่ตำหนักที่ไม่คุ้นตา...กับอ้อมแขนของใครบางคนที่กำลังอุ้มร่างของตนอยู่

นัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้เหลือบมองใบหน้าคมเจ้าของวงแขนและตกใจเสียยิ่งกว่าที่จะรู้ว่าตนได้ตายไปแล้ว เพราะคนที่อุ้มเขาอยู่นั้น....ก็มัจจุราชดีๆนี่เอง....

ร่างทั้งร่างสะดุ้งเฮือกเมื่อดวงตาสีดำคมกริบคู่นั้นเหลือบลงมามอง ก่อนจะกลับไปมองทางโดยไม่สนใจคนที่กลัวจนตัวลีบอยู่ในอ้อมแขน ใบหน้าซีดเซียวของคนเพิ่งจมน้ำยิ้มแหยๆแล้วทำใจดีสู้หมี(?)ถามออกไป...

“ ทะ...ท่านช่วยข้าไว้อย่างนั้นหรือ....”

“ ..........”         มีเพียงความเงียบงันกับนัยน์ตาสีดำที่เหลือบลงมามองเพียงแค่นั้น ยิ่งทำให้ใบหน้าเล็กยิ่งเหวอเข้าไปใหญ่  นี่เขาหนีเสือมาปะหมีใช่ไหมเนี่ย...ทำไมสัตว์ร้ายสองสายพันธุ์ถึงได้มาอยู่ในตำหนักแบบนี้!!

“ เจ้ายังตายไม่ได้เจ้าสัตว์กินพืช.....เพราะเจ้าจะต้องโดนข้าขย้ำโทษฐานที่บุกรุกเข้ามาในเขตของข้าและทำให้ปลาคาร์ฟของข้าตกใจเสียก่อน”

ฮี้....นั่นไง....ตายแน่...คราวนี้เขาตายแน่ๆ เพราะใครๆก็รู้ดีถึงเรื่องความเฉียบขาดและไร้ปราณีของว่าที่จักรพรรดิคนนี้ ถึงแม้จะถูกส่งตัวไปอยู่ที่นาระเพื่อศึกษาเรื่องการปกครองตั้งแต่เมื่อเกือบสิบปีที่แล้ว แต่ข่าวเรื่องความแข็งแกร่งและโหดเหี้ยมกับคนที่ไม่ทำตามคำสั่งก็ดังมาจนถึงที่เมืองหลวงแห่งนี้

ก่อนหน้าที่จะไปอยู่ที่นาระก็เช่นกัน.....องค์ชายที่หนึ่งคือคนที่เขาเห็นหน้าค่าตาบ่อยที่สุดเพราะเป็นอีกคนที่ใกล้ชิดกับท่านพ่อไม่ได้น้อยไปกว่าเขา....แต่กระนั้นใบหน้าของเด็กชายผมดำคนนั้นก็ไม่เคยหันมายิ้มให้เขาเลย มีแต่ทำเมินเฉยเหมือนๆกับที่เจ้าตัวมักจะทำกับคนอื่น...เป็นคนที่เย็นชาจนไม่มีใครกล้าเข้าใกล้

ภาพในอดีตไหลย้อนกลับเข้ามาในหัวจนเปลือกตาชักจะหนักขึ้นมาอีกครั้ง มือเล็กยกขึ้นแล้วกำไปที่คอกิโมโนของร่างสูงก่อนจะผล็อยหลับไป

ใบหน้าคมก้มลงมามองก่อนจะอมยิ้มน้อยๆ.....

หนึ่งในสิ่งที่ทำให้ข้าอยากจะกลับมาให้เร็วที่สุดก็คือเจ้า....สึนะโยชิ

.......................................................................................................................................................................

แรงทุบจากกำปั้นเล็กๆที่แผ่นหลัง สำหรับนักรบที่เคยผ่านสงครามมาแล้วไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งมันจึงเป็นเช่นแรงของเด็กๆที่ไม่อาจทำให้ขาของร่างสูงใหญ่หยุดลงได้ เจ้าของใบหน้าคมซึ่งมีแผลเป็นที่ปลายคางยิ้มรื่นเริงกับปฏิกิริยาราวกับม้าพยศของคนบนบ่า เสียงโวยวายดังไม่เคยหยุด ปากสีระเรื่อนั่นก็พร่ำออกคำสั่งทั้งๆที่ตัวเองตกเป็นรองอยู่แท้ๆแต่กลับไม่คิดจะอ้อนวอน

เจ้ายังคงหยิ่งทระนงไม่เคยเปลี่ยนไปเลยจริงๆ....

“ บอกให้ปล่อยข้ายังไงล่ะ เจ้าบ้า! เจ้าปิศาจชั่วร้าย เจ้าผู้ชายไม่ได้เรื่อง เจ้า...เจ้า....เจ้า!!!”        ดูเหมือนจะสรรหาคำด่าไม่ได้แล้วสินะ ใบหน้าคมจึงได้ยินเสียงกันฟันกรอดอยู่ที่ข้างหู

“ อยู่นิ่งๆสักพักนึงเหอะน่า....นายข้าไม่ปล่อยให้นายเจ้าตายหรอก”        น้ำเสียงทุ้มสบายๆมีแต่จะทำให้คนโดนจับตัวโมโหหนักกว่าเก่า มือบางฟาดลงไปที่แผ่นหลังกว้างดังผลั่ก  แต่เจ้าคนตายด้านนี่ก็ไม่รู้สึกอะไรตามเดิม เจ้าหมอนี่มันเป็นคนแน่หรือเปล่าเนี่ย มือบางจึงรัวลงไปอีกครั้งพร้อมขาเรียวที่ลอยอยู่กลางอากาศก็พยายามอาละวาดเต็มที่

“ ฮะฮะ เจ้านี่มันดื้อนักนะ”      นัยน์ตาสีเปลือกไม้เหลือบขึ้นไปมองที่กิ่งไม้ใหญ่ก่อนจะนึกอะไรดีๆออก

ขายาวกระโดดขึ้นไปบนต้นไม้อย่างชำนาญ แต่คนบนบ่ากลับร้องเสียงหลง มือจากที่เคยทำร้ายร่างกายเขาอยู่หยกๆกลับกอดที่คอร่างสูงแน่น ขายาวยังคงปีนป่ายขึ้นไปเรื่อยๆจนแน่ใจว่ามันจะสูงพอที่คนบนบ่าจะกระโดดลงไปไม่ได้

“ เอ้า...นั่งรออยู่ตรงนี้สักพักแล้วกันนะ”      แล้วร่างบอบบางก็ถูกปล่อยตัวลงบนกิ่งไม้ที่ดูแข็งแรงเพียงพอสำหรับแรงอาละวาด ก่อนที่ร่างสูงใหญ่จะกระโดดกลับลงไปยืนเฝ้าอยู่ที่โคนต้น

“ เจ้าบ้า!! เจ้าพาข้าลงไปนะ!”      เสียงโวยวายยังคงดังลงมาไม่ขาดสาย ใบหน้าคมแหงนขึ้นไปมองคนที่นั่งอยู่บนกิ่งไม้พร้อมสองแขนกอดลำต้นเสียแน่นแล้วก็ให้ลอบยิ้มปนถอนหายใจ ทั้งๆที่กลัวนะน่ะ แต่ก็ยังปากเก่งอยู่ได้อีก

“ เฮ้อ....ข้าชื่อ ยามาโมโตะ ทาเคชิ ไม่ใช่เจ้าบ้า....ถ้าเจ้าอยากลงมาก็เรียกชื่อข้าให้เพราะๆหน่อยสิ  โอ๊ย!!!”       ยังไม่ทันจะพูดจบกิ่งไม้ไม่ใหญ่ไม่เล็กก็ร่วงผล็อยลงมาโดนหัวเขาเต็มๆ และเมื่อเงยหน้าขึ้นไปก็พบกับใบหน้าสวยกวนประสาทส่งยิ้มเยาะเย้ยมาให้แบบที่ไม่ได้รู้ตัวเล้ยว่าตัวเองกำลังเสียเปรียบอยู่น่ะ

“ เอางั้นหรอ โกคุเดระ....”      แล้วมือใหญ่ก็เขย่าโคนต้นไม้ให้สั่นสะเทือนจนคนข้างบนกระโดดกอดลำต้นหลับตาปี๋ ถึงจะกลัวแต่ปากร้ายๆนั่นยังคงด่ากราดลงมาไม่ได้หยุดเช่นเดิม

“ ไอ้เจ้าบ้า! คอยดูนะถ้าข้าลงไปได้ข้าจะให้องค์จักรพรรดิสั่งตัดหัวเจ้า!”

“ งั้นข้าก็ไม่ควรพาเจ้าลงมาน่ะสิ?”

“ มะ ไม่ใช่...เจ้าควรพาข้าลงไป แล้วจากนั้นข้าจะไม่ให้เจ้ารู้หรอกว่าข้าจะสั่งตัดหัวเจ้าน่ะ”      อะไรของเค้าละนั่น....แต่คำพูดเอาแต่ใจแบบนั้นกลับทำให้ใบหน้าคมถึงกับหัวเราะไม่หยุด....หากเขาคือปิศาจแห่งสงครามในสนามรบแล้วละก็....ขอแค่ที่นี่และต่อหน้าคนคนนี้เพียงเท่านั้น....ที่ข้าจะขอเป็นเพียงผู้ชายธรรมดาๆคนหนึ่ง....

“ พาข้าลงไปสิ! ข้าจะต้องไปช่วยองค์ชายของข้า ขึ้นมาพาข้าลงไปเดี๋ยวนี้!”     

“ น่าๆ”      ยามาโมโตะโบกมือให้ก่อนจะหันหลังพิงที่โคนต้นไม้พร้อมกับหลับตาลง ให้คนที่ก้มลงมองถึงกับสั่นเป็นเจ้าเข้า ทั้งโมโหคนข้างล่าง ทั้งเป็นห่วงองค์ชายที่รักยิ่งชีพ และก็คงไม่มีใครคาดคิดว่าเขาจะภักดีได้แม้แต่ร่างกายจะเป็นเช่นไรก็ช่าง!

ตุ้บ!!

เสียงของหนักๆหล่นลงกระทบพื้นทำให้นัยน์ตาสีเปลือกไม้เบิกกว้างก่อนจะหันไปดูที่พื้นดินเบื้องหลัง หัวใจที่กำลังพองโตถึงเมื่อครู่หล่นวูบเมื่อเห็นว่าร่างบอบบางหล่นลงมากองอยู่ที่พื้น ร่างกายขยับเข้าไปหาโดยไม่ต้องผ่านการสั่งการจากสมอง....ทำไมเจ้าถึงได้ทำอะไรโง่ๆแบบนี้

“ ปล่อยข้า ข้าจะไปหา...”

“ ไม่ให้ไป!!!”       เสียงทุ้มตะหวาดออกไปเป็นครั้งแรกทำให้คนที่ปากเก่งมาตลอดถึงกับสะดุ้งเฮือกด้วยความกลัว ใบหน้าสวยนิ่วหน้าเมื่อพยายามยันกายให้ลุกขึ้นแต่ความเจ็บแปลบที่ข้อเท้าก็เล่นงานจนไม่อาจทรงตัวอยู่ได้

“..............”      และเมื่อเห็นคนดื้อยังพยายามที่จะไปแม้ตัวเองจะเจ็บขนาดไหน มือใหญ่ก็กระชากร่างบอบบางเข้าหาอ้อมแขนก่อนจะอุ้มขึ้นแล้วเดินตรงดิ่งไปในทางที่ตรงข้าม แต่คราวนี้ริมฝีปากสีระเรื่อกลับไม่โวยวายเช่นเดิมราวกับกำลังรับรู้ได้ถึงรังสีอันตรายที่ร่างสูงปล่อยออกมา

ใช่...เขาโกรธ....ไม่พอใจที่ร่างบางไม่รักตัวเอง....แต่ที่เหนือกว่านั้นคือเขาโกรธตัวของเขาเองที่เป็นคนทำให้ร่างกายในอ้อมแขนนี้ได้รับบาดเจ็บ....ถ้าหากโกคุเดระเป็นอะไรไปเขาจะให้อภัยตัวเองได้อย่างไร...ในเมื่อ....

แขนแข็งแกร่งวางร่างบอบบางลงอีกครั้งที่ตำหนักซึ่งไม่คุ้นตา ประตูบานเลื่อนถูกปิดลงก่อนที่ร่างสูงจะเดินจากไป นัยน์ตาสีมรกตมองไปรอบๆห้อง ถึงความปวดระบมที่ข้อเท้าจะอาการหนักขึ้นแต่ก็ไม่ทำให้คนช่างสังเกตและนัยน์ตาสีมรกตซุกซนหยุดลงได้  เจ้าหมอนั่นพาเขามาที่ไหนกัน ตำหนักแถบนี้หากจำไม่ผิดน่าจะเป็นกลุ่มตำหนักของพระสนมเอกหรือก็คือแม่ขององค์ชายที่สอง....ตำหนักของมุคุโร่

ถ้าเช่นนั้นก็เป็นไปได้ว่าเขาถูกจับมาขังเอาไว้ในรังโจรเป็นแน่....ใครจะไปยอมอยู่เฉยกัน!

ร่างบอบบางพยายามขยับตัวไปใกล้ประตูเลื่อน แต่ก่อนที่มือบางจะได้เปิดออกไป มือใหญ่ของอีกคนก็เลื่อนประตูออกอย่างรวดเร็ว

“ นั่นเจ้าจะไปไหนน่ะ?”      ใบหน้าคมนิ่งสนิทถามขึ้นมาเมื่อเห็นท่าทางแปลกๆของคนที่อยู่ในห้อง  “นั่งลง!”   กลับกลายเป็นยามาโมโตะที่ออกคำสั่งกับร่างบาง แถมเจ้าตัวยังต้องทำตามอย่างเสียไม่ได้

“ ถ้าเจ้าไม่ยื่นขามาแล้วข้าจะทำแผลได้ยังไง...”       นัยน์ตาสีเปลือกไม้มองจอมดื้ออย่างอ่อนใจเมื่อร่างบางยังพยายามนั่งทับส้นตามเดิม  “บอกให้ยื่นขามายังไงล่ะ!”    มือใหญ่พยายามจับไหล่บางส่วนอีกมือพยายามยื้อแย่งจับขาของร่างบางให้เหยียดมาข้างหน้า

“ อย่ามาแตะต้องตัวข้านะ! ใครจะให้คนบ้าอย่างเจ้าทำแผลกัน ปล่อยนะ!”      แต่เจ้าคนไม่เจียมสังขารของตัวเองก็ยังคงดื้อและต่อต้านสุดฤทธิ์ และกว่าจะปลุกปล้ำจนเจ้าตัวแสบยอมให้ทำแผลได้ก็เล่นเอานักรบหนุ่มถึงกับปาดเหงื่อ....จับดาบฆ่าคนยังไม่เหนื่อยใจเท่าทำแผลให้เจ้าเลยให้ตายเถอะ....

“ โอ้ยยย!!! เบาๆหน่อยสิ!!! มือคนหรือมือหมีกันแน่เนี่ย โอ้ย!!”     และแน่นอนว่าเจ้าคนตรงหน้ายังคงแหกปากโวยวายไม่ได้หยุดเช่นเดิม...

แต่ไม่รู้ว่าจะด้วยเจ็บแผลหรือว่าความเหนื่อยกันแน่ที่ทำให้เจ้าคนที่โวยวายจนถึงเมื่อครู่ผล็อยหลับไปในที่สุด มือใหญ่พันผ้าพันแผลให้ก่อนจะเหน็บปลายผ้าให้เรียบร้อย หากยอมอยู่นิ่งๆตั้งแต่แรกก็คงไม่เจ็บตัว.....แต่หากอยู่นิ่งๆก็คงไม่ใช่คนอย่างเจ้าสินะ โกคุเดระ....

ท่อนแขนแข็งแกร่งค่อยๆช้อนลำตัวบางที่นั่งหลับพิงผนังให้เข้ามาอยู่ในอ้อมแขนก่อนจะอุ้มพามานอนที่ฟูกหนาที่กลางห้อง  มือใหญ่เกลี่ยเส้นผมสีเงินซึ่งละอยู่ที่ใบหน้าก่อนจะลูบไล้ลงไปที่แก้มใส  นัยน์ตาสีเปลือกไม้จับจ้องที่วงหน้าสวยหลับสนิทอย่างไม่วางตา....

ในที่สุดข้าก็หาตัวเจ้าพบจนได้...โกคุเดระ.....

มันนาน....จนข้าจำไม่ได้แล้วว่ามันผ่านมากี่เดือน...กี่ปี....

แต่ที่ข้ารู้คือ....นับจากนี้ไปข้าจะไม่มีวันปล่อยเจ้าไปอีกอย่างแน่นอน

.................................................................................................................................................................................

เสียงกรนเบาๆพร้อมกับน้ำลายหยดน้อยไหลย้อยลงมาจากที่มุมปาก หากเป็นคนอื่นกล้ามาทำแบบนี้ต่อหน้า เขาคงไล่ฟาดให้ตายด้วยทอนฟาไปแล้ว แต่นี่.....กลับเป็นคนคนนี้ ที่ไม่ว่าจะทำตัวน่าเกลียดขนาดไหนแต่มันกลับยังน่ามอง

มือใหญ่หมายจะเอื้อมไปลูบที่เส้นผมสีน้ำตาลดูนุ่มนิ่มแต่ทว่าใบหน้าที่หลับปุ๋ยอยู่จนถึงเมื่อครู่กลับขยับไหวเล็กน้อย ก่อนที่นัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้จะค่อยๆลืมขึ้นมาช้าๆ

“ งืม....หมีละโกคุเดระคุง...ข้าเจอหมีด้วยละ...งืม....”       แต่ก่อนที่จะได้ละเมอไปมากกว่านั้นร่างเล็กก็เด้งผึงขึ้นจากฟูกเมื่อปรับสายตามองดูให้ดีแล้วว่าสิ่งที่ตนคิดว่าฝันไปเองนั้นมันไม่ใช่....ที่นั่งอยู่ตรงหน้าไม่ใช่หมีแต่เป็นคนที่ร้ายกาจพอๆกับหมีต่างหาก

“ ทะ...ท่าน....”       เจ้าของใบหน้าน่ารักที่ยังคงงัวเงียพยายามนั่งทับส้นให้เรียบร้อยเฉกเช่นกิริยาที่มักทำเมื่ออยู่ต่อหน้าคนอื่นที่ไม่ได้สนิทชิดเชื้อ...คนอื่น...ซึ่งไม่สามารถที่จะทำตัวตามสบายด้วยได้....

“ แล้วข้า....ฮะ...ฮ้าว....”      แต่ด้วยความง่วงงุนก็ทำให้ร่างเล็กเผลอหาวหวอดไปต่อหน้าว่าที่จักรพรรดิองค์ต่อไปก่อนจะรีบเอามือตระครุบปิดปาก....นี่เขาทำอะไรลงไป ปกติจะไม่เคยเผลอไผลปล่อยให้กิริยาไม่งามแบบนี้หลุดไปต่อหน้าคนอื่นเพราะไม่อยากให้ใครกล่าวหาว่าเป็นเพราะสายเลือดของท่านแม่....แต่กับคนตรงหน้า....ซึ่งให้ความรู้สึกราวกับว่าเป็นครอบครัวมันเลยทำให้เผลอไปอย่างนั้นหรือ

“ .....................”       มีแต่สายตาคมกริบที่มองมาที่เขาตั้งแต่หัวจรดเท้า โดยไร้ซึ่งคำพูดใดๆ นั่นยิ่งทำให้นัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้ไม่กล้ามองสบไปตรงๆจึงได้แต่เสมองไปรอบๆห้อง

ห้องกว้างใหญ่ซึ่งปูด้วยเสื่อทาทามิชั้นดีมีเพียงฉากที่ถูกทำขึ้นอย่างประณีตขวางกั้นระหว่างฟูกที่เขานอนอยู่กับภายนอกเพื่อกันผู้อื่นมองเห็น และมีเพียงด้านหนึ่งของผนังทั้งสี่ที่มีชั้นไม้ตัวยาวสีเข้มวางอยู่ บนนั้นมีเพียงแท่นวางดาบและสิ่งของอีกเพียงเล็กน้อยบ่งบอกถึงความสำคัญของมัน และหนึ่งในนั้นทำให้นัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้เบิกกว้าง

ร่างเล็กลุกขึ้นก่อนจะเดินตรงดิ่งเข้าไปมองดูอยู่ใกล้ๆ....เหมือนจริงๆด้วย.....ลูกบอลสีแดงที่หายไป

“ นี่ของข้าใช่หรือไม่...อะ เอ่อ....ข้าหมายถึงมันเหมือนของข้าเลย ฮะฮะ”      ถึงจะเป็นคนทวงถามแต่ยามเมื่อหันไปเห็นใบหน้าคมนิ่งสนิทมองมาด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก ร่างเล็กจึงได้แต่ตัวหดลีบเท่าเดิม...น่ากลัวไปไหมเนี่ย พี่ชายของข้าคนนี้....

แต่เพราะลูกบอลที่มองเห็นอยู่มันคือสิ่งสำคัญที่เขาจำได้ว่าเขารักและหวงมันมากเมื่อตอนยังเด็กเพราะได้รับมันมาจากท่านพ่อ ดูจากลวดลายที่อยู่บนลูกบอลแล้วไม่คิดว่าจะหามีลูกอื่นอีก  นั่นทำให้เขากล้าที่จะถามออกไป....ลูกบอลที่หายไปของเขา....ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่...ในสภาพที่ดูเหมือนจะได้รับการดูแลอย่างดีให้เป็นสิ่งที่สำคัญ

“ ข้าเก็บได้ แล้วตอนนี้มันก็เป็นของข้าแล้ว เจ้ามีปัญหาอะไร?”       ฮี้....ก็แค่ถามอ่ะ ทำไมต้องลุกขึ้นมาทำหน้าน่ากลัวแบบนั้นด้วย....องค์ชายร่างเล็กถอยไปยืนส่ายหัวตัวลีบอยู่ที่ข้างประตูเลื่อนจึงไม่ทันได้เห็นสีหน้าประหม่าแบบที่คงไม่เคยมีใครได้เห็นบนใบหน้าเฉยชาของคนตรงหน้า

ข้าไม่ได้เก็บมันมาได้หรอก.....

แต่ข้าช่วงชิงมันมา....

เหมือนที่ข้ากำลังจะทำกับเจ้า....สึนะโยชิ

“ จะอยู่ที่นี่อีกนานแค่ไหน หรือว่าจะรอให้ข้าขย้ำเจ้าซะก่อน”    

“ แหะแหะ...”      มะ ไม่ต้องไล่กันก็ได้.....ร่างเล็กได้แต่ยกมือขึ้นยอมแพ้พร้อมกับหัวเราะแห้งๆ

“ กลับไปได้แล้ว”

แล้ว......

ทั้งๆที่ไล่กันแบบนั้นแล้วไหงคุณท่านถึงได้มาเดินตามเขาต้อยๆแบบนี้เนี่ย....

นัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้เหลือบมองร่างสูงผมดำขององค์ชายที่หนึ่งซึ่งยังคงเดินตามอยู่ไม่ไกล เขาจะคิดเข้าข้างตัวเองได้ไหมนะ ว่าคนตรงหน้ากำลังจะเดินไปส่งเขาที่ตำหนัก....ใบหน้าน่ารักลอบยิ้มให้กับตัวเอง....ถึงแม้ว่าคนซึ่งได้ชื่อว่าพี่ชายคนนี้จะไม่เคยหันมามองเขาเลย ไม่เคยแสดงออกว่ารักเขาเฉกเช่นพี่ชายควรจะรักน้องชาย แต่การกระทำหลายๆอย่างตั้งแต่ในอดีตเมื่อลองมองย้อนกลับไปจากตรงนี้ก็พอจะรับรู้ได้ว่า....คนตรงหน้าใช่ว่าจะไม่รักใช่ว่าจะไม่ห่วง....เพียงแต่เป็นแค่คนที่แสดงออกไม่เป็นก็เท่านั้นเอง

ใบหน้าอมยิ้มพร้อมเสียงหัวเราะคิกคักของร่างเล็กๆที่เดินอยู่เบื้องหน้าทำเอาใบหน้าคมเริ่มรู้สึกร้อนผ่าวก่อนพยายามหันไปมองอย่างอื่น....ทำไมถึงมีแต่เจ้า ที่ทำให้ข้ารู้สึกเช่นนี้....

“ เอ่อ....คือ.....”     แล้วบทสนทนาแรกของการเดินทางก็ดังขึ้นมาจากร่างเล็ก

“ ข้าเรียกท่านว่า....ท่านพี่....ได้หรือเปล่า?”       และถ้อยคำนั้นก็ราวกับจะตอกย้ำถึงฐานะของตนให้คนที่เดินอยู่เบื้องหลังชักสีหน้าที่เปลี่ยนไป.....ฮึ.....ท่านพี่อย่างนั้นหรือ.....ทำไมกับข้าเจ้าถึงเรียกว่าท่านพี่....แต่กับเขา....ทำไมเจ้าถึงได้เรียกชื่อ.....

ข้าไม่ต้องการให้เจ้าชื่นชมข้าในฐานะ....พี่ชาย

“ ถึงตำหนักของเจ้าแล้ว เข้าไปก่อนที่ข้าจะขย้ำ!”       ร่างสูงหันมาบอกด้วยใบหน้าบูดสนิทที่ทำเอาคนมองได้แต่สงสัย ในเมื่อก่อนหน้านี่ยังดูเหมือนจะอารมณ์ดีๆอยู่เลยไม่ใช่หรือ...หรือว่าเขาจะพูดอะไร.....ผิดไป

ไม่อยากให้ข้าเรียกท่านว่าพี่ชาย....เพราะข้าไม่คู่ควรอย่างนั้นใช่ไหม...

ลูกของนางกำนัลอย่างข้า คงไม่อาจร่วมสายเลือดกับลูกของพระชายาอย่างท่านได้ใช่หรือไม่....

ร่างเล็กโค้งคำนับก่อนที่จะเดินเข้าตำหนักไป

โดยที่ต่างฝ่ายต่างก็ไม่รู้เลยว่ามีสายตาของใครบางคนจับจ้องมองอยู่.....

ถึงจะไม่รู้ว่าสองคนนั้นพูดอะไรกันก็ตามแต่ภาพที่เห็นก็ทำให้ใบหน้าเรียวหล่อเหลาถึงกับบึ้งตึง....ก็แค่แวะมาดู ว่าเจ้าเด็กนั่นมันตายไปแล้วหรือยัง....ใช่....ที่เขาไม่ชอบใจก็คือนอกจากมันยังไม่ตายแล้วยังมาเดินยิ้มระรื่นอยู่กับผู้ชายคนนั้น.....นัยน์ตาสองสีจ้องมองแผ่นหลังกว้างของเจ้าของเส้นผมสีดำอยู่เบื้องหลังเงาไม้

เขากับเคียวยะอายุเท่ากัน....และเมื่อก่อนหน้านี้ก็เคยมีสิทธิ์ที่จะได้เป็นองค์ชายที่หนึ่งเหมือนกัน....

แต่ทว่าทุกสิ่งทุกอย่างก็พังทลายเพราะว่าแม่ของเจ้าเด็กนั่น....ทุกอย่างหลุดลอยออกไปจากมือของเขาเพราะแม่ของเจ้าเด็กนั่น!

ถึงจะไม่รู้สาเหตุแต่ท่านแม่ของเขาต้องถูกปลดจากตำแหน่งว่าที่พระชายาก็เพราะแม่ของเจ้าเด็กที่น่ารังเกียจคนนั้น แล้วตอนนี้มันยังมีหน้ามาพูดคุยแย้มยิ้มให้กับเจ้าคนที่เป็นราวกับคู่แข่งตลอดกาลของเขาคนนั้นอีก

เกลียด.....

เขาเกลียดและชิงชังพวกมันทั้งคู่......

เขาเกลียดใบหน้านิ่งหยิ่งยโสที่ทำราวกับไม่เคยมองเห็นใครอยู่ในสายตาแต่กลับจ้องมองเจ้าเด็กนั่นด้วยสายตาอ่อนโยน

และเขาเกลียดเจ้าเลือดชั้นต่ำที่ไม่มีอะไรดีแต่กลับมีแต่คนรัก!

ทำไม....

เพราะอะไร.....

เขาไม่เข้าใจ.......

ใบหน้าเรียวเปลี่ยนจากบึ้งตึงมายิ้มละไมเมื่อนึกอะไรบางอย่างออก

“ คึหึหึหึหึ........”

ในเมื่อเจ้าทำให้คนหลงรักเจ้าได้....ข้าก็ทำให้คนเกลียดเจ้าได้เช่นกัน.....สึนะโยชิ

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

หิมะ....หยดน้ำ....ความรัก..... : 02 End

.

.

.

โปรดติดตามตอนต่อไป.....ไป......ไป

ไปเยือนดินแดนแห่งนรกมาค่ะหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา ฮ่าๆๆ ทั้งเรื่องงานเรื่องบ้าน เล่นเอาหมดแรงสลบเหมือดกันทุกวันเลยทีเดียว เพราะงั้นใครส่งเมล์มาแล้วข้าพเจ้ายังไม่ได้ตอบกลับไปก็ขอให้รู้ไว้นะคะว่าอ่านแล้วและได้รับกำลังใจแล้ว โฮกฮาก หายเหนื่อย >w< ขอบคุณค่า....

แล้วก็ขอบคุณสำหรับคำตอบของคำถาม4ข้อด้วยนะคะ ยังต้องการอยู่เรื่อยๆเน้....ขอเรียนเชิญท่านผู้มีจิตศรัทธาร่วมตอบคำถามอีกได้ค่า....ส่วนคนที่ตอบมาแล้วข้าพเจ้าอ่านหมดแล้วละ แบบว่ามีคู่ที่รีเควสแล้วคาดไม่ถึงอีกหลายคู่เลยอ่ะ อย่างเช่น Fong59 ของบารินนี่ซัง *0* จริงด้วยอ่ะ ไม่เคยจิ้นคู่นี้เลยทั้งๆที่มันก็ 1859 ดีๆนี่เอง(ที่ไหนเล่าเฮ้ย!)  แล้วก็ของคุณกิต....ฮ่าๆๆๆ คนนี้นี่ยังไม่ได้อ่านก็รู้แล้วว่าจะตอบเรื่องอะไร ฮ่าๆๆ ขอบคุณมากๆค่า จุ๊บๆ

อ๊ะ....เมื่อวันก่อนโดนล่อลวงให้ไปสมัครเฟสบุคมาค่ะ =[ ]= เอิ่ม...แอดมาได้นะคะ แต่ข้าพเจ้ายังใช้ไม่ค่อยเป็น ฮ่าๆๆ (จะแอดมาก็บอกเค้าด้วยเน้ว่าตัวเองเป็นใคร เพราะไม่รับแอดของคนแปลกหน้าค่ะ แบบว่ากลัวอ่ะ) แล้วมันต้องใช้อะไรบ้างอ่ะ??  ชื่อข้าพเจ้าหรือเปล่านะ??  ใช้ชื่อ Waketsu Saya อ่ะค่ะ ยะ ยังไงก็ลองดู.....= =”...ไม่แน่ใจ....เอ่อ....

ไปดีกว่า....

ปล.สปอยด์ตอนล่าสุด....ในที่สุดคุณมุก็โผล่หัวสัปป้าออกมาแล้ว อร๊ายยยยยยยยย ออกมาอย่างเท่ห์อ่า.....สัปป้าสองแฉกปะทะสัปป้าแฉกเดียว!!! ตอนหน้า!!!! (โดนคนแถวนี้เสียบด้วยสี่ง่าม?) ว่าแต่อิปู่ขาทำอะไรหนูโคลมค๊า แง่งๆๆๆเดี๋ยวก็ตบสับปะรดหลุดซะหรอก! (ยืมคนแถวๆนี้อีกคนมาใช้555)