Donten
ni Warau Au S.Fic [Shirasu x Soramaru] “จะรักตลอดไป” : 05 [END]
:
Donten ni Warau Fanfiction
:
Shirasu x Soramaru
:
Dark Drama
:
NC-17
คำเตือน :
เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ
คิ้วสีดำขมวดเข้าหากันมากกว่าเดิมเมื่อไม่ว่าจะหันไปทางไหนก็ไม่เห็นเส้นผมสีขาวเหนือแผ่นหลังกว้างนั่นแม้แต่น้อย
มือบอบบางดึงสาบเสื้อคลุมเนื้อเบาเข้าหากันก่อนจะกุมมันเอาไว้เหนือหัวใจที่กำลังเต้นระรัว
ความเป็นห่วงทำให้แขนขาของเขาอ่อนแรงจนแทบจะบังคับให้ตัวเองเดินต่อไปไม่ไหว
จากที่วิ่งลงบันไดมาสองขาจึงก้าวช้าลงอย่างเห็นได้ชัด
อ่างอาบน้ำสีเลือดที่มีร่างสูงใหญ่นอนสลบไสลอยู่มันกลายเป็นบาดแผลฝังอยู่ในใจของเขา...เขากลัว...กลัวจนวิตกจริต...กลัวว่าทุกครั้งที่แผ่นหลังกว้างนั่นหายไปจากสายตาของเขา...เขาจะเห็นมันอีกครั้งในผืนน้ำสีแดงเหมือนวันนั้น...
ถึงแม้จะออกตามหา...แต่เขาก็ไม่กล้ามองไปแม้แต่บนถนน...คุณชิราสึจะกระโดดออกไปให้รถชนอีกหรือเปล่า...จะหยิบเศษแก้วจากขวดเหล้าที่คนเมาทำแตกเอาไว้มากรีดข้อมือตัวเองอีกหรือเปล่า...ไม่กล้ามองขึ้นไปบนอาคารที่ตั้งเรียงรายอยู่ริมถนนเพราะกลัวว่าจะมองเห็นร่างสูงใหญ่ยืนอยู่บนดาดฟ้าแล้วทิ้งตัวลงมา...ความวิตกกังวลกำลังจะทำให้เขาเป็นบ้า...ถ้าไม่ได้เห็นคุณชิราสึภายในวินาทีนี้เขาจะต้องเป็นบ้าแน่ๆ!
แค่พี่ชาย...ทำไมถึงได้เป็นห่วงจนเหมือนคนเสียสติแบบนี้
เขาจะต้องวิตกไปทำไมในเมื่อรู้ทั้งรู้ว่าอีกฝ่ายไม่ปกติ
ความรักที่รุนแรงของคุณชิราสึมีแต่จะทำร้ายให้เขาต้องทรมานไม่ใช่หรือไงกัน ที่เขาเป็นห่วง
ที่เขากังวลก็เป็นแค่ความรู้สึกรับผิดชอบเท่านั้นเองไม่ใช่เหรอ...ก็แค่ความรับผิดชอบ
ก็แค่ความรู้สึกผิดที่ทำให้อีกฝ่ายเป็นแบบนั้นเขาถึงยังอยู่ข้างๆ
ยังไม่ยอมละสายตาไปไหน แค่นั้นไม่ใช่หรือไงกัน?!
ทำไม?
ทำไมกันล่ะ? ทั้งๆที่เวลาแบบนี้ในหัวของเขาควรจะมีแต่ภาพของเอริแต่เขากลับนึกถึงหน้าของผู้หญิงคนนั้นไม่ออก!
“ขอโทษนะเอริ...ฉันต้องอยู่ที่นี่
ต้องอยู่ข้างๆเขา...เพราะคุณชิราสึขาดฉันไม่ได้ เขาจะฆ่าตัวตายถ้าไม่มีฉัน”
ซะที่ไหนกันล่ะ...คนที่ขาดอีกฝ่ายไม่ได้คือเขาต่างหาก...คนที่ขาดคุณชิราสึไม่ได้คือเขาต่างหาก!
คิด...ว่าสิ่งที่ตัวเองทำให้คุณชิราสึเป็นเพราะตัวเองรู้สึกผิด
ทั้งๆที่มันไม่ใช่เลย...เขาไม่อยากยอมรับต่างหากว่าความรู้สึกที่ตัวเองมีให้พี่ชายคนนั้น...มันไม่ได้ต่างจากความรู้สึกที่คุณชิราสึมีให้เขาเลย
ไม่อยากจะยอมรับว่าตัวเองก็ไม่ปกติเหมือนกัน!!
ถ้าความรักของคุณชิราสึเป็นความรักที่รุนแรง
ทำได้ทุกอย่างเพื่อให้ได้มาแม้แต่การทำร้ายตัวเอง
แล้วสิ่งที่เขาทำกับคุณชิราสึล่ะมันต่างกันตรงไหน?
ไม่เคยมีใครรู้หรอกว่าเขาจงใจ...จงใจทุกอย่างตั้งแต่การทำให้พี่ชายคนนี้หลงรัก
จงใจเลือกเรียนที่นี่เพื่อให้ได้อยู่ด้วยกัน จงใจตอบรับคำสารภาพรักของเอริ...ทุกอย่างเขาจงใจเพื่อให้ได้อยู่ในสายตาของคุณชิราสึเพียงผู้เดียว!
เขาไม่อยากจะยอมรับ…ว่าตัวเองจะเป็นไปได้มากขนาดนี้
ไม่อยากจะยอมรับ...ว่าตัวเองก็มีความรักที่ร้ายกาจเช่นกัน
ถึงได้ใช้ความรู้สึกผิดเป็นข้ออ้างที่จะอยู่ข้างๆคุณชิราสึเรื่อยมา...ทำตัวเป็นท้องฟ้าที่หม่นหมองทั้งๆที่จริงแล้วมันดำมืดยิ่งกว่าราตรีกาลเสียอีก
ตรู้ด....
โทรศัพท์ที่อยู่ในเสื้อนอกดังยังไม่ทันจะถึงวินาที
ปลายนิ้วก็รีบกดรับเพราะคิดว่าเป็นคนที่อยู่ในห้วงคำนึงโทรมา...เพราะเขายังหวังว่าคุณชิราสึก็คงแค่ออกไปซื้อของที่ร้านสะดวกซื้อเท่านั้นเอง
“คุณชิราสึ?!
คุณอยู่ที่ไหนครับ?!” แต่แล้วเสียงที่ดังตอบมาจากปลายสายก็ทำให้เขาผิดหวัง
“พี่โซระ!
นี่ผมเองนะ!”
“.....จูทาโร่เองเหรอ...มีอะไรหรือเปล่า?”
นี่ไม่ใช่เวลาที่จะมาคุยเรื่องสารทุกข์สุกดิบกับน้องชายเลยเขารู้ดี
แต่น้ำเสียงตื่นๆของจูทาโร่ก็ทำให้เขาตัดสายทิ้งไปไม่ได้
“แย่แล้วพี่โซระ!
พี่เท็นน่ะ...ฮึก...พี่เท็นน่ะ...ฮืออออ”
แล้วจู่ๆเสียงจากปลายสายก็เปลี่ยนเป็นร้องไห้โฮ
ปกติแล้วเขามักจะใจเย็นกับเจ้าน้องชายขี้เล่นคนนี้เสมอ
แต่มีคราวนี้แหละที่เขาอยากจะตวาดกลับจริงๆ นัยน์ตากังวลกวาดมองไปรอบกายอย่างร้อนใจ...คุณชิราสึอยู่ที่ไหนกันนะ?
“ใจเย็นๆก่อนสิจูทาโร่...ค่อยๆพูดมาว่าพี่เท็นกะเป็นอะไร?”
น้ำเสียงติดจะรำคาญเอ่ยกลับไปอย่างพยายามใจเย็น
อย่างพี่บ้านั่นก็คงแค่ไปเมาตกท่อที่ไหนนั่นแหละ
“พี่เท็นถูกรถชน!
ตอนนี้ถูกพาไปโรงพยาบาลแล้วแต่ยังไม่ฟื้นเลย!”
ร่างทั้งร่างถึงกับหยุดชะงักเมื่อได้ฟังสิ่งที่จูทาโร่บอก
โทรศัพท์ในมือแทบจะร่วงลงพื้นจากที่รู้สึกรำคาญแต่ตอนนี้กลับหัวใจหล่นวูบ...พี่เท็นกะถูกรถชน?....ไม่จริง...ไม่จริงใช่ไหม....
ร่างโปร่งบางทรุดลงนั่งที่เก้าอี้ข้างถนนอย่างหมดแรงเป็นห่วงพี่ชายก็ห่วง
แต่คุณชิราสึล่ะจะเป็นยังไงบ้าง...
“พี่โซระ?
พี่โซระยังฟังอยู่ไหมครับ?!”
เสียงสั่นๆจากปลายสายทำให้เขาหลุดออกมาจากภวังค์ก่อนจะยกโทรศัพท์ขึ้นแนบหูอีกครั้งด้วยท่าทางเหม่อลอย
“พี่...ฟังอยู่...” เสียงเลื่อนลอยเอ่ยออกไป นัยน์ตาทอดมองถนนที่ทอดลงไปยังในเมือง
แสงไฟระยิบระยับที่เคยมองดูด้วยกันกับคุณชิราสึเวลานี้มันช่างดูพร่ามัว...คงจะเป็นเพราะรู้ว่าถึงเวลาที่ต้องเลือก
“พี่โซระกลับมาได้ไหม...กลับมาตอนนี้เลยได้ไหม...ผมใจคอไม่ดีเลย...” เสียงจูทาโร่ร้องเรียกเขาอยู่ที่ปลายสาย
แต่น้ำเสียงสั่นเครือนั่นกลับเป็นดั่งสายฟ้าฟาดลงมากลางหัวใจของเขา...พี่เท็นกะจะเป็นหรือตายก็ยังไม่รู้
จูทาโร่ก็ไม่มีใครอีกแล้วนอกจากเขา...แล้วจะให้เขา...เดินต่อไปเพื่อตามหาเจ้าของเส้นผมสีขาวนั่นได้ยังไง
ฮึก...มืออีกข้างยกขึ้นมาปิดปาก
เวลาที่เลือกได้ยากลำบากแบบนี้มันช่างเจ็บปวดเหลือเกิน...แล้วมันก็ยิ่งตอกย้ำให้เขารู้...ว่าคุณชิราสึเป็นอะไรสำหรับเขา
ในที่สุดก็รู้ตัว...ในที่สุดก็ต้องยอมรับอย่างไร้ข้อโต้แย้ง...
ว่าเขาไม่ได้รักคุณชิราสึเหมือนพี่ชาย...
แต่รัก...ในฐานะผู้ชายคนหนึ่ง...
รักมาตลอด...
“พี่โซระ....” เสียงสั่นๆจากปลายสายทำให้เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ...ถึงจะเลือกได้ยากแต่เขาก็ทิ้งพี่ชายกับน้องชายของเขาไม่ได้...คุณชิราสึต้องเข้าใจ...ต้องเข้าใจแน่ๆ
“พี่จะกลับไป...กลับไปเดี๋ยวนี้เลย...รอหน่อยนะจูทาโร่”
โทรศัพท์ถูกตัดลงแค่นั้น...ขอโทษนะครับคุณชิราสึ...ขอแค่ผ่านเรื่องของพี่เท็นกะไปได้...แล้วผมจะกลับมาสารภาพกับคุณทุกอย่าง
จะกลับมาบอกคุณด้วยปากของผมเอง...
ว่าผมรักคุณแค่ไหน...
ได้โปรด...รอผมอีกนิดเดียว...
สายลมอ่อนโยนปะทะเข้ากับใบหน้าพัดพาให้เส้นผมสีขาวที่ยาวปรกลงมาพลิ้วไหวจนเผยให้เห็นนัยน์ตาสีม่วงเศร้าหมองที่ซ่อนอยู่ข้างใน
แสงแดดยามเช้าเริ่มฉาบไล้ท้องฟ้าเช่นเดียวกับที่มันกระทบลงบนใบหน้าของคนที่ยืนอยู่บนดาดฟ้ามาทั้งคืน
สองแขนเท้าลงไปบนราวกันตกด้วยท่าทางเหม่อลอย เขาเฝ้ารอคอยอยู่ที่นี่
ในท่านี้มานานแค่ไหนกันแล้วนะ
โซระมารุ....
ในที่สุดก็ไม่มาสินะ...
ทั้งๆที่ชั้นอยู่ใกล้แสนใกล้
ทั้งๆที่ชั้นไม่ได้ไปไหนไกลจนนายจะตามหาไม่เจอ...
แต่ที่นายไม่มาก็คงจะเป็นคำตอบที่เพียงพอแล้วว่า...ชั้นแพ้เดิมพันในครั้งนี้...
ตกลงนายก็แค่รู้สึกผิดถึงได้อยู่ข้างๆชั้น...ไม่ใช่ใช้ความรู้สึกผิดเพื่อเป็นข้ออ้างอย่างที่ชั้นหลงคิดไปเอง...
ในที่สุดชั้นก็เข้าใจเสียที...ว่าคนที่คิดไปเองมันคือชั้นคนเดียว
คิดไปเอง...ว่าสักวันนายจะรักชั้น...
แต่ในเมื่อวันนั้นคงไม่มีวันมาถึง...ชั้นก็จะไม่ฝืนใจนายอีกต่อไป
ชั้นจะเดินออกไปจากชีวิตนาย...จะไม่มาให้เห็นหน้าอีก
ร่างสูงเดินอย่างเชื่องช้าลงบันไดกลับไปที่ห้อง...มันว่างเปล่าไม่มีทั้งรอยยิ้มและไออุ่นอะไรทั้งนั้น...โซระมารุไม่อยู่...ท้องฟ้าของเขาไม่มีอีกต่อไปแล้ว...
มือใหญ่เก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าด้วยร่างกายที่ไร้วิญญาณ
มีดปอกผลไม้วางอยู่บนจานที่ยังมีแอปเปิ้ลเหลืออยู่อีกครึ่งลูก...อยากจะเอามันกรีดลงที่ข้อมือซ้ำแล้วซ้ำเล่า...แต่มันจะมีประโยชน์อะไรถ้าโซระมารุอยู่กับเขาด้วยหัวใจที่เจ็บปวด
ถึงเขาจะเลวร้ายโรคจิตในสายตาของใครต่อใคร...แต่ที่สุดของหัวใจแล้วเขาก็อยากให้โซระมารุมีความสุข...
ถึงแม้จะเป็นเขาไม่ได้ก็ตาม
แกร่ก...
ภาพภายในห้องที่เคยมีความสุขด้วยกันถูกนัยน์ตาสีม่วงกวาดมองเป็นครั้งสุดท้าย
หัวใจราวกับกำลังแตกสลายแล้วปลิวหายไปกับสายลม...ถ้ามันลอยไปอยู่เคียงข้างท้องฟ้านั่นได้ก็คงจะดี...
แกร่ก...
ประตูห้องถูกปิดลงเช่นเดียวกับหัวใจของเขา
ลาก่อนนะ...โซระมารุ...
จะรักตลอดไป...
นั่นคือคำที่มีให้นายเพียงผู้เดียว...
“นายจะไปจริงๆเหรอโซระมารุ~
จะทิ้งพี่ชายที่บาดเจ็บไปได้จริงๆเหรอโซระมารุ~~
นายใจร้ายแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน โฮ~~~”
มือบางยันใบหน้าของคนที่มีเฝือกรัดทั้งตัวซึ่งกำลังกอดแขนเขาแน่นอย่างนึกหมั่นไส้
พอฟื้นขึ้นมาได้ก็โวยวายน่าหนวกหูทันที
แหกปากได้ขนาดนี้คงไม่เป็นไรแล้วละ...พี่ชายคนโตของเขาน่ะ!
“ปล่อยซักทีเถอะครับ!
ผมต้องกลับไปเรียนนะ! จริงๆเล้ย~
เมาจนเดินออกไปนอนกลางถนนเนี่ย คราวหน้าให้รถทับให้ตายไปเลยแล้วกัน!” การที่เขารีบกระโดดขึ้นรถไฟเที่ยวสุดท้ายของคืนนั้นแล้ววิ่งกระหืดกระหอบมาจนถึงโรงพยาบาลเพื่อที่จะพบว่าสาเหตุทั้งหมดมันก็แค่ไอ้พี่ไม่ได้เรื่องนี่เมา!...เมาจนถูกรถเฉี่ยวแล้วที่ไม่ยอมฟื้นขึ้นมาก็เพราะว่าแฮ้งค์! มันทำให้เขานึกอยากจะกระทืบซ้ำให้ตายคาเตียงคนไข้ไปเลยจริงๆ
เขาไม่น่าเลือกไอ้พี่บ้านี่แล้วทิ้งคุณชิราสึเอาไว้เลยจริงๆ!
“ใจร้าย~
นายไม่ต้องการพี่คนนี้แล้วสินะ ฮือออ”
ยิ่งร่างสูงใหญ่ราวกับหมีควายนั่นทำท่างอแงเป็นเด็กอ้อนแม่แค่ไหนก็มีแต่จะทำให้น่าหมั่นไส้หนักกว่าเดิม
มืออีกข้างยกขึ้นมาช่วยกันยันใบหน้าที่พยายามจะซุกไซ้ถูไถให้ออกไปห่างๆ
“หยุดเลย” เสียงดุๆทำให้คนป่วยทำท่าหงอยเหงาอย่างน่าถีบมากกว่าจะน่าสงสาร
“จะว่าไปคนใจร้ายก็ไม่ได้มีแต่นายนี่นะ
เจ้าชิราสึล่ะ?! เพื่อนรักเจ็บจะเป็นจะตายจะมาเยี่ยมกันบ้างก็ไม่มี ชิ!” แต่แล้วชื่อที่หลุดออกมาจากปากของผู้เป็นพี่ชายอย่างไม่ได้ตั้งใจนั่นก็ทำให้เขาชะงักค้างไปชั่ววินาที...ก่อนที่จะพยายามปรับสีหน้าให้กลับมาเป็นดังเดิม
“ผมเป็นคนบอกเค้าเองแหละว่าไม่ต้องมา....คุณชิราสึเค้า....งานยุ่งน่ะ...” ปลายเสียงต้องใช้ความพยายามอย่างหนักที่จะควบคุมมันให้ดูเป็นธรรมชาติ
เพราะเขาไม่อยากให้พี่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นระหว่างเขากับคุณชิราสึ
“งอนแล้ว!
ทั้งนายทั้งหมอนั่นเลย!”
คนเจ็บตวัดผ้าห่มก่อนจะพลิกตัวไปอีกฝั่ง
เพราะแบบนั้นจึงไม่ทันเห็นใบหน้ากลืนไม่เข้าคลายไม่ออกของเขา...ถ้าพี่รู้พี่จะคิดยังไงกันนะ...ที่เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อกับน้องชายที่ตนหวงแหน...เพราะน้องชายที่ตนหวงแหนคิดไม่ซื่อกับเพื่อนสนิทคนนั้นก่อน
นัยน์ตาสีดำทอดมองแผ่นหลังของผู้เป็นพี่ชายพลางนึกขอโทษอยู่ในใจ...
“งั้น
ผมกลับก่อนนะครับ อย่าดื้อกับคุณพยาบาลล่ะ”
เสียงอ่อนโยนเอ่ยบอกเบาๆก่อนที่จะก้าวขาเดินจากมา
สักวัน...เขากับคุณชิราสึจะกลับมายอมรับและสารภาพผิดทุกอย่าง
ถ้ามันจะมีวันนั้นละก็นะ...
สองขาวิ่งอย่างรีบร้อนออกจากสถานีรถไฟ
ความจริงในใจของเขามันร้อนลนมาหลายวันแล้ว...อยากจะรีบกลับมาหาคุณชิราสึ
กลับมาปรับความเข้าใจกัน
ปัง!
ประตูห้องที่คุ้นเคยเปิดออกอย่างรวดเร็ว
ตอนนี้เขาไม่สนใจอีกแล้วว่ามันจะส่งเสียงรบกวนข้างห้องหรือไม่ หรือมันจะถลอกเพราะกระทบกับผนังอย่างรุนแรงหรือเปล่า...เขาก็แค่อยากจะเข้าไปในห้องเร็วๆ...
เข้าไปเพื่อจะพบว่า...
ในห้องนั้นมันว่างเปล่า...
“คุณชิราสึ?”
ริมฝีปากสีระเรื่อเอ่ยเรียกอีกฝ่ายเบาๆ...สองวันที่เขาอยู่ต่างจังหวัดเขาไม่ได้รับโทรศัพท์จากโรงพยาบาลหรือหน่วยกู้ภัยที่ไหนแสดงว่าคุณชิราสึยังปลอดภัย...ไม่ได้บาดเจ็บ...ไม่ได้คิดจะฆ่าตัวตาย...
“คุณชิรา...สึ...?....” ทั้งๆที่เบาใจและเชื่อมั่นว่าร่างสูงใหญ่นั่นคงจะกลับมารอเขาอยู่ในห้องนี้...แต่ความเงียบงันมันคืออะไรกัน
“คุณชิราสึ...อยู่หรือเปล่าครับ?”
ยิ่งก้าวขาเข้าไปเท่าไหร่ยิ่งใจคอไม่ดี...ถึงแม้ว่าครั้งนี้มันจะไม่มีกลิ่นเลือด
ไม่มีหนองน้ำสีแดงฉาน...แต่ก็เพราะว่ามันไม่มีอะไรเลยน่ะสิ
เขาถึงได้หวั่นใจยิ่งกว่าเดิมหลายร้อยเท่า...ไม่มีกระดาษโน้ตที่มักจะเขียนบอกกันเสมอว่าจะไปไหน
ไม่มีข้าวของเครื่องใช้ของคุณชิราสึเหลืออยู่เลย
ไม่มี...ไม่มีกลิ่นไอว่าร่างสูงใหญ่ยังอยู่ที่นี่เลย
ไม่จริง...
ไม่จริงใช่ไหม....
ร่างทั้งร่างเดินโซเซเข้าไปหาตู้เสื้อผ้าที่เปิดอ้าเอาไว้น้อยๆ...ครึ่งหนึ่งมันเป็นพื้นที่ของเขา
ส่วนอีกครึ่งที่ว่างเปล่ามันเป็นที่ของคุณชิราสึ...
ไม่มี...
ไม่มีเสื้อผ้าเหลืออยู่สักตัว...
ไม่มี...
ไม่มีอะไรเหลือเลย!!
“คุณชิราสึ!!
คุณอยู่ที่ไหน?! ออกมาหาผมเดี๋ยวนี้นะ!!”
เสียงตะโกนราวกับคนบ้าคลั่งดังก้องไปทั่วห้อง
เขาร้องเรียกทั้งน้ำตาที่ไหลลงมาโดยไม่รู้ตัว
คุณชิราสึไม่อยู่แล้ว...คุณชิราสึทิ้งเขาไปแล้ว
ทำไม...
ทำไมกันล่ะ?...
ทั้งๆที่แค่อีกนิดเดียวเราก็จะเข้าใจกันอยู่แล้วไม่ใช่หรือไง
แล้วทำไมถึงทิ้งเขาไป?!!
“ฮึก....” สองขาทรุดนั่งลงข้างๆเตียง
มีเพียงหมอนที่หัวสีขาวเคยหนุนเท่านั้นที่ยังเหลืออยู่...กลิ่น...ของมันยังเหลืออยู่....
“ฮึก...” เจ็บ...ทรมาน...หายใจไม่ออก...การถูกทิ้งไปมันเจ็บปวดขนาดนี้เลยเหรอ...เขาเคยทำให้คุณชิราสึเจ็บแทบตายขนาดนี้เลยเหรอ...
“ขอโทษ...ผมขอโทษ...กลับมาได้ไหม...คุณชิราสึ
ฮึก...” รสชาติเค็มๆไหลเข้าไปในปาก
น้ำใสๆไหลนองใบหน้าจนเปียกแฉะไปทุกพื้นที่ ใต้แผ่นอกซ้ายทุลนทุลายจนแทบจะแตกสลายเสียให้ได้
ถ้าเอาหน้าซุกลงไปในหมอนแล้วตายไปพร้อมกับกลิ่นของคุณชิราสึได้ก็คงจะดี...คุณชิราสึเองก็คงจะคิดแบบนี้เหมือนกันในวันที่เขาเดินจากไป
เพราะโรงพยาบาลไม่โทรมาเขาเลยวางใจ
เพราะหน่วยกู้ภัยไม่ติดต่อเขาเลยคิดว่ายังพอมีเวลา
แต่ที่จริงแล้วมันไม่ใช่...
มันไม่ใช่!!
คุณชิราสึไปแล้ว...คุณชิราสึไปจากเขาแล้ว....
ตอนนี้เขาอยากจะให้โทรศัพท์ดัง
จากโรงพยาบาลหรือหน่วยกู้ภัยที่ไหนก็ได้! โทรบอกเขาสิ! โทรบอกเขาทีว่าคุณชิราสึนอนรักษาตัวอยู่ที่ไหน เพราะถ้าคุณฆ่าตัวตาย
ถ้าคุณทำร้ายตัวเอง...อย่างน้อยคุณก็จะไปจากผมไม่ได้เพราะว่าคุณบาดเจ็บ!
“ฮือออออ........” ไหล่ทั้งสองข้างสั่นสะท้านอย่างน่ากลัว
น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลอาบแก้ม
ไม่รู้เลยว่าร้องไห้อยู่แบบนั้นนานแค่ไหน...เพราะแค่หันไปเห็นห้องที่เคยมีกันและกันแล้วมันก็แทบทนไม่ได้
นี่คือบทลงโทษของคนบาปอย่างเขาใช่ไหม...
ทั้งๆที่ความรักอยู่ในมือมาตลอดกลับปล่อยมันทิ้งไป...ต้องรอให้สูญเสียถึงจะรู้ตัว...
แล้วจากนี้...เขาจะไปหามันได้จากที่ไหนอีก...หัวใจที่คุณเอามันไปด้วยดวงนั้น
จะไปหาได้จากที่ไหน....
คุณชิราสึ
บอกผมที!!!
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
นัยน์ตาสีดำทอดมองผ้าสีขาวที่คลุมเฟอร์นิเจอร์ที่เหลืออยู่ในห้องด้วยสายตาอ่อนโยน...5
ปีแล้วที่เขาอยู่ที่นี่โดยไม่มีคุณชิราสึ...
หลังจากวันนั้นเขาก็ไม่เคยตัดใจ
ยังคงเฝ้าตามหาเป็นบ้าเป็นหลัง ถึงแม้จะยังไปเรียนจนจบมาได้
แต่ทุกๆวันมันช่างทรมานจนแทบขาดใจ
ภาพตอนที่อยู่ด้วยกันมันยังคงกัดกินหัวใจของเขาทุกครั้งที่ก้าวขาเข้ามาในห้องห้องนี้...แต่ถึงจะเจ็บปวดแค่ไหนเขาก็ไม่คิดจะย้ายออกไป
เพราะยังหวัง...ว่าคุณชิราสึจะกลับมา...
แต่มันก็มีเพียงความว่างเปล่าเท่านั้นที่อยู่ข้างกายเขา
5
ปี....เป็นเวลาที่มากพอสำหรับการรอคอย
พอแล้ว...
จากวันนี้ไปเขาจะไม่รออีกแล้ว
สองขาก้าวออกไปจากห้องพร้อมด้วยกระเป๋าเดินทางใบใหญ่
ตั๋วเครื่องบินที่มีปลายทางอยู่ที่ปารีส
ประเทศฝรั่งเศสโผล่พ้นกระเป๋าสะพายออกมาเล็กน้อย
มือบางโบกเรียกแท็กซี่ก่อนจะเอ่ยบอกคนขับด้วยน้ำเสียงมั่นคง
“ไปสนามบินนาริตะครับ”
แท็กซี่สีดำออกวิ่งช้าๆ
ทิ้งอพาทต์เม้นต์ที่เคยอยู่ด้วยกันเอาไว้เบื้องหลัง นัยน์ตาทอดมองทิวทัศน์ที่เต็มไปด้วยความทรงจำเป็นครั้งสุดท้าย
คุณชิราสึครับ...
เรื่องของเรามันคงจะจบลงแล้วจริงๆ...จากวันนี้ไปผมตั้งใจจะเริ่มต้นชีวิตใหม่
ถึงแม้ผมจะไม่มีหัวใจอีกต่อไปแล้ว แต่ผมก็ยังมีความฝัน
ผมรักคุณนะครับ
จะรักตลอดไป...
นั่นคือคำที่มีให้คุณพียงคนเดียว...
ลาก่อน....
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
จะรักตลอดไป
Story
Never END.
ในที่สุดก็จบแล้ว
เย้ๆๆๆ // หลบไหและอะไรต่อมิอะไรที่พุ่งมาถถถ
อะ
เอาน่า...สำหรับซีรี่ย์ “จะรักตลอดไป” มันก็ตับทลายแบบนี้แหละ แต่คุณกวาง
เมิงจะตับแตกเพราะโดนกระทืบ!! =[ ]=!!
ก็นะ
ถ้าได้อ่านเวอร์ชั่นซาสึเกะกับพี่อิทาจิ
กว่าจะลงเอยกันได้ก็เป็นเจ้าชายนิทราไปซะแปดปี = =””
น้องฟ้าแค่ห้าเอ๊ง // ผลั๊วะๆๆๆ// ก็จะเห็นได้ว่าพระเอกเรื่องนี้ออกแนวเลวสุดติ่ง
ก็ต้องมีผลกรรมที่ทำเอาไว้มาเป็นอุปสรรคบ้างอะไรบ้างแหละนะ =v= แต่คุณกวางก็ยังรักตัวกลัวตายน่า เพราะงั้นมี Special Part เหมือนของเวอร์ชั่นซาสึอิทาแหละ =v= ยังไงก็ฝากติดตามต่อกันอีกนิดดดดด
m(_ _)m
รู้สึกจะไม่ได้อัพฟิคมาเดือนกว่าหรือสองเดือนนี่แหละไหมนะ5555
คืองานแม่งสุดชีวิตสุดขีดมากค่ะช่วงนี้ถถถถ TT[ ]TT
กลับถึงบ้านก็เหนื่อยจนไม่อยากจะทำอะไรนอกจากโม่ยเอเลนไปวันๆ
อันที่จริงตั้งใจจะลงฟิคอีกทีนู้นเลย 26 มีนา
แต่ทว่าเมื่อวันก่อนจู่ๆก็มีคอมเม้นต์ทวงฟิคน้องฟ้ามา 2 อันติดกันโดยมิได้นัดหมาย5555
ก็เลยแทรกให้ค่ะ อิ๊อิ๊ ขอบคุณที่ยังคิดถึงเรื่องนี้กันอยู่นะก๊า >////<
หยิบDontenแบบเล่มๆของNED มาอ่านใหม่ก็ยังสครีมน้องฟ้ากับชิราสึซังไม่เปลี่ยน
ฮืออออออน้องฟ้าน่ารัก ชิราสึซังก็น่ารัก หล่อเลวแสนดี(?)มี๊ชอบฟฟฟ
แล้วเจอกันตอนหน้าค่า
ขอบคุณสำหรับทุกๆคอมเม้นต์ ทุกๆเสียงทวงและทุกๆการติดตามนะก๊า =///=
กรี๊ดดด มาต่อแล้ววว เจ็บปวดใจแทนทั้งสองคนมากๆเลยค่ะคุณกวาง
ตอบลบรอๆตอนต่อไปค่าา ขอบคุณที่อัพฟิคสนุกๆให้อ่านนะคะ
เป็นกำลังใจให้ค่าา
ความคิดเห็นนี้ถูกผู้เขียนลบ
ตอบลบจบแว้วตอนแรกอ่านจบแทบร้อง ลงมาอ่านที่คุณกวางเขียนไว้ว่าจะมีตอนพิเศษต่อดีใจมากกกก เป็นกำลังใจให้ค่ะแต่งต่อไป
ตอบลบ