Attack on Titan. Au S.Fic [Levi x Eren] Ich liebe dich...ภาษาเยอรมันที่แปลว่า “ฉันรักเธอ” : 03

Attack on Titan. Au S.Fic [Levi x Eren]  Ich liebe dich...ภาษาเยอรมันที่แปลว่า “ฉันรักเธอ” : 03

: Attack on Titan Fanfiction Au

: Levi x Eren

: Romantic Drama

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

   

        

“ โอ่ย...นัดหน้าก็ชิงแล้วไม่ใช่หรอ?...มิดฟิลด์เพลย์เมคเกอร์มามีเรื่องตอนนี้จะไม่เป็นไรหรือไงเนี่ย....”

บทสนทนาระหว่าง แจน กิลชูสไตน์ กับ ไรเนอร์ บราวน์ เพื่อนต่างสัญชาติที่ทำงานพาร์ทไทม์อยู่ที่เดียวกับเขาดังเข้ามาในหู...ใจที่ลอยไปไกลถึงได้กลับเข้าสู่ร่างเพราะคำว่า “นัดชิง” มันทำให้รู้ว่าบทสนทนาที่ทั้งสองคนกำลังพูดถึงคงไม่พ้นทีมชาติเยอรมันของเขาไม่ก็อาร์เจนติน่า

“ นั่นสินะ ถ้าโดนแบนไม่ให้ลงสนามไม่แย่หรอเยอรมัน? เอเลน!นายว่าไง?”   ไม่ต้องสงสัยแล้วว่าเป็นแคมป์ของทีมไหนที่เกิดเรื่อง  ร่างโปร่งบางเดินเข้าไปหยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมาทันที เพราะมัวแต่จมอยู่กับเรื่องของตัวเองมาตั้งแต่เมื่อคืนทำให้ไม่รู้เรื่องเลยว่าเกิดอะไรขึ้น

“ เหวอ?...นายไม่เป็นไรแน่หรอเอเลน? ขอบตาบวมช้ำเชียว? ให้ชั้นประคบน้ำแข็งให้หน่อยไหม?”  ไรเนอร์ถึงกับผงะเมื่อเห็นสีหน้าไม่สู้ดีของเขาใกล้ๆ...ก็เมื่อคืนร้องไห้เกือบถึงเช้ามีหรือมันจะไม่บวมแดง

ใบหน้ามนส่ายเบาๆเพื่อปฏิเสธความหวังดีของอีกฝ่ายก่อนจะปลีกตัวเตรียมเดินออกไปจากห้อง...ตอนนี้เขาอยากรู้ว่าข้ามคืนที่ผ่านมามันเกิดอะไรขึ้นกับแคมป์ทีมอินทรีเหล็กของเขามากกว่าจะสนใจใบหน้าของตัวเอง...แต่ขายังไม่ทันจะได้ก้าวไปไหน ผ้าขนหนูเย็นๆก็โปะลงมาบนหัว

“ แกไม่ให้พวกชั้นทำให้ก็เอาไปประคบเองเลยไป...เชอะ...มีดีอยู่แค่หน้าตาอย่างเดียวแท้ๆยังไม่รู้จักดูแล!”  ปากหาเรื่องของแจนทำงานทันทีและใบหน้ามนก็งอหงิกใส่คนที่หวังดีแต่ปากร้ายนั่นก่อนจะคว้าผ้ามาไว้ในมือ

“ ขอบใจ!!”  ริมฝีปากสีระเรื่อตะโกนออกไปก่อนจะสะบัดหน้าแล้วเดินไปนั่งอ่านหนังสือพิมพ์เงียบๆคนเดียว

มือบางซับผ้าขนหนูเปียกไปตามขอบตาพลางไล่อ่านตัวอักษรบนหนังสือพิมพ์ไปด้วย แล้วข่าวพาดหัวตัวมหึมาก็ทำเอาผ้าในมือถึงกับร่วงลงพื้น

นี่มันอะไรกัน?!

ทำไม...คนที่ไปมีเรื่องถึงเป็นคุณรีไวได้ล่ะ?!!

นัยน์ตาสีมรกตกวาดอ่านเนื้อหาด้วยความร้อนลน...เท่าที่ข่าวลงเอาไว้ดูเหมือนว่าเมื่อคืนมิดฟิลด์จอมดุของทีมชาติเยอรมันจะไปต่อยพนักงานรักษาความปลอดภัยของที่ไหนสักที่เข้า....

หรือว่า...จะเป็นตอนหลังจากที่ทะเลาะกับเขา? แล้วรปภ.คนนั้นก็คือรปภ.ที่อพาทเม้นต์ของเขาเอง?!

มือบางพลิกหน้าหนังสือพิมพ์เข้าไปอ่านรายละเอียดด้วยสีหน้ากังวล....ตอนนี้ทางฟีฟ่ากำลังตัดสินอยู่ว่าจะลงโทษหรือไม่ยังไง...อาจจะถูกปรับหรือถ้าร้ายกว่านั้นก็อาจจะโดนแบนไม่ให้ลงสนามในนัดต่อไป...ซึ่งนับว่ามันเป็นนัดสำคัญที่สุดในชีวิตของนักเตะทุกคน...เพราะมันคือนัดชิงชนะเลิศฟุตบอลโลก...

หนังสือพิมพ์ถูกปิดลง ใบหน้ามนยังคงชะงักค้างก่อนที่นัยน์ตากลมโตจะกรอกไปมาด้วยความวิตก...ถึงตัดสินใจแล้วว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับอีกฝ่ายอีกแต่ก็ยังเป็นห่วง

มีอะไรที่เขาพอจะช่วยได้ไหมนะ....

มือบางกำโทรศัพท์มือถือจนแทบจะชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อซึ่งไหลออกมาจากฝ่ามือ ร่างโปร่งเดินวนไปวนมาอยู่ภายในห้องแต่งตัวของพนักงานตามลำพัง ใบหน้าก้มลงไปมองเบอร์โทรศัพท์ในหน้าจอมือถือครั้งแล้วครั้งเล่า....แค่กดโทรออกเพื่อถามข่าวคราว...เพื่อให้กำลังใจ...ทำไมมันถึงได้ยากเย็นนัก

จะว่าไปที่ผ่านมาเขาก็ไม่เคยโทรหาอีกฝ่าย และคุณรีไวก็ไม่เคยโทรมาเช่นกัน...คนคนนั้นชอบที่จะโผล่มาหาเขาด้วยตัวเองอยู่เสมอ

ทำไมกันนะ...

กลัวใครจะจับได้? หรือกลัวจะถูกดักฟังโทรศัพท์หรือไง?

ร่างทั้งร่างถึงกับรู้สึกหมดแรงจนต้องทรุดนั่งลงไปบนเก้าอี้เหล็ก....นั่นสินะ...เขาไม่ควรจะโทรไป...เพราะเป็นแค่คนที่ถูกซุกซ่อนเอาไว้...

โทรศัพท์ของคุณรีไวมีเอาไว้รับสายจากตัวจริงอย่างผู้หญิงคนนั้นเท่านั้นแหละ...

จนแล้วจนรอดเวลาพักก็หมดไปกับการนั่งจ้องโทรศัพท์มือถือ....

และจนแล้วจนรอดวันทั้งวันนี้เขาก็ไม่ได้โทรไปเพราะหลังจากหมดช่วงพักก็ยุ่งแทบหัวหมุนเนื่องจากแขกพากันเข้าร้านล้นทะลักจนต้องต่อคิวยาวไปถึงหัวถนน กว่าจะเลิกงาน กว่าจะกลับถึงที่พักก็เล่นเอาแทบคลาน

ร่างโปร่งล้มตัวคว่ำหน้าลงไปบนที่นอน ใบหน้ามนซุกลงกับหมอน หมดแรงจนน้ำท่ายังไม่อยากจะลุกขึ้นไปอาบ

ป่านนี้คุณรีไวจะเป็นยังไงบ้างนะ?

เรื่องที่เขาพอจะทำได้ เขาก็ไปทำให้หมดแล้ว...

การก้มหัวขอร้องใครไม่ใช่งานถนัดของเขาแต่ถ้ามันจะทำให้การพิจารณาโทษของคุณรีไวลดลง...เขาก็ยินดีที่จะก้มหัวให้ รปภ.คนนั้น...ขอร้อง...ว่าอย่าเอาเรื่องคุณรีไวเลย...

นัยน์ตาสีมรกตทอดมองไปบนโต๊ะเขียนหนังสือ..ห่อคุกกี้ยังคงวางอยู่ตรงนั้น...

ถึงแม้ทุกครั้งจะเจ็บแปลบที่หัวใจ...แต่มันก็อดไม่เคยได้ที่จะไม่คิดถึง....

นี่เขาเป็นพวกมาโซหรือไงกันนะ...

รู้ทั้งรู้ว่ามันเจ็บแต่ก็ยังยอมถูกทำร้ายเพราะความหวังลมๆแล้งๆที่ไม่มีวันจะเป็นจริงไปได้…

เพราะทุกอย่างมันเป็นแค่ความฝัน....

ตื่นเถอะเอเลน...

“ เฮ้ย...ตื่นสิฟ๊ะ จะมายืนหลับหัวทิ่มตรงนี้ไม่ได้นะโว้ย!”  นัยน์ตาสีมรกตที่เหม่อลอยเหลือบมามองเจ้าของเสียงโวยวายอย่างไม่มีกะจิตกะใจจะต่อกรด้วย ซึ่งปฏิกิริยาโต้ตอบของเขาในตอนนี้ก็มีแต่จะทำให้คู่กัดฟ้าประทานอย่างแจนแปลกใจ

“ นี่แกเป็นเอามากเลยนะเนี่ยเอเลน...ไปติดเชื้อบ้ามาจากป่าอเมซอนหรือเปล่าวะ?”   ถึงปากจะกัดจิกสารพัดแต่มือใหญ่ก็แนบลงมาที่หน้าผากของเขา

“ ไม่มีไข้นี่?”   แจนก้มลงไปมองที่มือของตัวเองด้วยความสงสัยเพราะเขาไม่ได้ตัวร้อนทั้งๆที่มีอาการเหมือนคนป่วย....แน่ละ...พิษไข้จากหัวใจมันส่งผลอยู่ข้างในต่างหาก...

“ ช่างเถอะน่า”   เขายกมือขึ้นปัดมือใหญ่นั่นก่อนจะเดินละออกมาด้วยใบหน้าลอยๆ ในหัวยังคงคิดแต่เรื่องของคุณรีไวจนตอนนี้มันชักจะปนเปกันยิ่งกว่าปมด้ายที่แกะไม่ออก

ผ่านมาอีกวันนึงแล้วสินะ และเขาก็ได้แต่ตามข่าวคราวของอีกฝ่ายผ่านทางหนังสือพิมพ์เพียงอย่างเดียว

แบบนี้...มันก็ไม่ได้ต่างไปจากแฟนบอลทั่วๆไปเลยไม่ใช่หรอ?

ก็ใช่...สำหรับคุณรีไว...เขาคงไม่ได้ต่างไปจากคนอื่นๆที่ยืนอยู่บนถนนนี่หรอก....

ถึงได้ถามคำถามร้ายกาจแบบนั้นกับเขาได้....

“ หนังสือพิมพ์ฉบับเช้ามาแล้วครับ”   เสียงของไรเนอร์ที่เพิ่งเดินเข้ามาในร้านทำให้ใบหน้าซังกะตายกระตือรือร้นขึ้นมานิดหน่อย มือบางคว้าไปที่หนังสือพิมพ์ก่อนที่มันจะถูกวางลงบนเคาน์เตอร์ด้วยซ้ำ

‘ ระหว่างรอคำตัดสิน เลิฟสั่ง รีไว อัคเคอร์มันแยกซ้อม’

ข่าวพาดหัวทำให้นัยน์ตาสีมรกตไม่ต้องเสียเวลาไล่หา มือพลิกหน้าข้างในทันที แล้วยิ่งอ่านมากเท่าไหร่ความกังวลใจมันก็มีแต่จะเพิ่มมากขึ้นเท่านั้น

สรุปสั้นๆว่าคำตัดสินจากฟีฟ่าในกรณีของคุณรีไวยังไม่ออกมาก็จริงแต่ โยคิม เลิฟ โค้ชของทีมชาติเยอรมันก็สั่งให้คุณรีไวแยกไปซ้อมตามลำพัง อีกทั้งจากข่าวที่เขียนไว้ก็ดูเหมือนคุณรีไวจะไม่ค่อยมีสมาธิในการซ้อมจนทำให้อาจจะถูกดรอปจากตำแหน่งตัวจริงก็ได้....นี่ยังไม่รวมไปถึงโทษที่แอบหนีออกมาจากแคมป์อีก....

เพื่อนๆนักเตะหลายคนยังออกมาให้สัมภาษณ์ว่าที่ผ่านมาต่างก็คิดว่าคุณรีไวคงเป็นคนสุดท้ายในแคมป์เลยจริงๆเรื่องที่จะหนีออกไป ถึงแม้เรื่องต่อยตีของผู้ชายคนนี้จะไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรก็เถอะ...หลายๆคนยังไม่อยากจะเชื่ออยู่เลย...ว่าข้างนอกมันมีอะไรน่าสนใจถึงขนาดที่จะทำให้คนไม่สนโลกอย่างรีไว อัคเคอร์มันแอบหนีออกไปแบบนี้...จะว่าเรื่องผู้หญิงก็ไม่น่าใช่ในเมื่อก็มีแฟนสาวระดับท็อปของวงการนางแบบอยู่ทั้งคน....เจ้าตัวเองก็ไม่ยอมปริปากว่าออกไปทำอะไร ตอนนี้สื่อเลยเริ่มพุ่งเป้ามาที่เรื่องนี้มากกว่าเรื่องโทษที่จะได้รับจากทางฟีฟ่าเสียอีก

ทั้งหมดมันเป็นเพราะเขาหรือเปล่านะ?

ไม่อยากจะคิดเข้าข้างตัวเองเลยจริงๆ....

วันนี้เขาไม่ได้นั่งจ้องโทรศัพท์แต่กลับถอนหายใจจนหมดไปอีกวัน...

หงุดหงิดตัวเองที่ทำอะไรไม่ได้ ทั้งๆที่ผ่านมาไม่ว่าจะเรื่องเล็กเรื่องใหญ่แค่ไหน คนอย่างเอเลน เยเกอร์ก็ไม่เคยกลัวและพร้อมจะลุยกับทุกคนและทุกเรื่อง....แต่คราวนี้พอมันเป็นเรื่องของหัวใจที่ตกหลุมรักไปโดยไม่รู้ตัวเขาถึงได้เพิ่งจะรู้จักกับความอ่อนแอของตัวเองเป็นครั้งแรก

“ เฮ้อ....”  และเพราะสภาพดูไม่ได้แถมยังใจลอยจนจดออเดอร์ผิดๆถูกๆ ทำให้วันนี้เขาได้เลิกงานไวกว่าปกติด้วยคุณฮันเนสทนดูไม่ไหวจนบอกให้กลับไปพัก

ร่างโปร่งเปิดประตูหลังของร้านออกมาก่อนจะพบว่าแม้แต่ยางจักรยานมันก็ยังไม่เป็นใจถึงได้แบนแต๊ดแต๋แบบนี้  ใบหน้ามนถอนหายใจอีกครั้งก่อนจะยืดตัวขึ้นแล้วเดินเหม่อจากไป

ช่างมันปะไร...เดินกลับเอาก็ได้...

ร่างโปร่งก้าวขาช้าๆเข้าไปในตรอกซึ่งทะลุไปโผล่ถนนข้างๆร้าน...ที่ที่เขาเคยนัดเจอกับคุณรีไว...

รอยยิ้มจางๆฉาบอยู่บนใบหน้าเมื่อนึกถึงคนที่เคยมายืนพิงราวกั้นถนนรอเขา...จากนี้ไปมันคงไม่มีอีกต่อไปแล้ว...

ไม่มี....

นัยน์ตาสีมรกตเหลือบขึ้นมองราวกั้นซึ่งคิดว่ามันว่างเปล่า....แต่แล้วเงาที่ฉาบไล้ลงบนถนนก็ทำให้ดวงตาทั้งคู่ถึงกับเบิกกว้าง

เมื่อราวกั้นที่ควรจะว่างเปล่ากลับมีร่างของคนที่คิดถึงยืนล้วงกระเป๋าพิงมันอยู่ตรงนั้น…

“ คุณรีไว....”

ชื่อของอีกฝ่ายหลุดออกไปจากริมฝีปากของเขาอย่างแผ่วเบา...เงาร่างที่ไม่คิดว่าจะมายืนอยู่ตรงนี้และไม่ควรจะมายืนอยู่ตรงนี้ด้วยมีแต่จะทำให้เขาตื่นตะลึง

หนีออกมาในเวลาแบบนี้เนี่ยนะ?

ถึงจะดูบ้าบิ่นและไม่กลัวอะไรแต่สีหน้ากังวลใจของคุณรีไวนั่นมันอะไร...

‘ จะเอาอะไรหรือไง? เสื้อผ้า? กระเป๋า? หรือว่าเงิน?’ 

ทั้งๆที่คิดแต่เรื่องของอีกฝ่ายมาตลอดแต่พอได้มาเจอหน้ากันประโยคใจร้ายนั่นก็ยังคงดังก้องอยู่ในหัว มือบางทั้งสองข้างจึงได้แต่กำแน่น....

กำให้แน่นๆ...

เพื่อตอกย้ำกับตัวเอง...ว่าสิ่งที่กำลังจะทำเขาไม่ได้เผลอไผลไปกับดวงตาสีขี้เถ้าเว้าวอนคู่นั้น....แต่มันเป็นความตั้งใจของเขาเอง

ถึงแม้ว่าสุดท้ายแล้วคนที่ต้องเจ็บจะเป็นเขาเองก็ช่างมัน!

สองขาที่ควรจะหันหนีกลับตรงเข้าหาอีกฝ่าย ฝ่ามือยื่นไปคว้ามือแข็งแรงคู่นั้นเอาไว้ก่อนจะออกแรงลากให้เดินไปด้วยกัน

ถ้าเป็นที่นั่นละก็คงไม่เป็นไร....

ร่างทั้งสองหยุดลงที่ลานเล็กๆซึ่งถูกขนาบด้วยผนังด้านหลังของตึกแถว กำแพงสามด้านถูกพ่นด้วยสเปรย์เป็นลวดลายกราฟฟิตี้ ลานแบบนี้หาได้ทั่วไปในบราซิลเช่นเดียวกับโกลฟุตบอลขนาดเล็กที่ตั้งอยู่ในลาน

ตลอดทางที่เดินมาไม่มีแม้แต่บทสนทนาใดๆ ในตอนนี้เองใบหน้าคมก็ยังไม่คิดจะพูดอะไร ร่างโปร่งบางจึงได้แต่ทิ้งตัวนั่งลงไปบนม้านั่งข้างๆกำแพง

สองแขนยันพื้นม้านั่งเอาไว้ก่อนจะเงยหน้ามองท้องฟ้า....เรื่องของเขาจะเป็นยังไงก็ช่างมันเถอะ...แต่ในฐานะแฟนบอลแล้วเขาก็อยากจะให้คุณรีไวได้ลงสนามในนัดชิงชนะเลิศจริงๆ

เขาไม่สามารถจะเดินเคียงข้างอีกฝ่ายในห้างสรรพสินค้าชื่อดังได้ ไม่สามารถจะซื้อของแบรนด์เนมราคาแพงให้ได้...สิ่งเดียวที่พอจะทำให้ได้ก็คือความผ่อนคลายและความสบายใจ....

“ นี่ๆ...พี่ชายหน้าคล้ายรีไว อัคเคอร์มันเลย...เพราะงั้นคงจะเตะบอลเก่งใช่ไหมล่ะ? สอนพวกผมหน่อยนะๆๆ”   เสียงเจี๊ยวจ๊าวดังอยู่รอบๆตัวคุณรีไวและเขาก็ได้แต่หันไปมองด้วยรอยยิ้มบางๆ

“ มาเล่นกันๆ”

“ โฮ่ย...เดี๋ยวสิ...”   คุณรีไวเองก็ถึงกับเหวอเมื่อเจอเด็กๆรุมล้อม...เขาเจอที่นี่เข้าโดยบังเอิญ มันเป็นลานเล็กๆที่มักจะมีแต่เด็กๆมาเตะบอลกันและเขาก็มักจะถูกลากเข้าไปเล่นด้วยโดยที่ยังไม่ทันจะได้ปฏิเสธ ถึงจะหัวหมุนไปกับเจ้าเด็กที่ไม่ค่อยจะรู้ประสีประสา แต่ว่ามันก็สนุกดีเหมือนกัน...และเขาก็อยากจะให้คุณรีไวได้รู้สึกสนุกแบบเขาบ้าง

ก็ฟุตบอลมันสนุกใช่ไหมล่ะ?

ร่างโปร่งบางนั่งมองคนที่ดูจะไม่ได้เต็มใจที่จะต้องลงไปวิ่งไล่เด็กๆในสนามนัก ถึงจะทำหน้าบูดแต่คุณรีไวก็ยังยอมเตะบอลส่งให้และทักษะการเลี้ยงบอลหลบก็ดูจะใช้ไม่ได้ผลกับเจ้าเด็กที่เข้าไปช่วยกันกอดเอวคุณรีไวไม่ให้ไปยิงประตูได้ เสียงหัวเราะดังกลบเสียงดุดันที่ไม่ได้เอาจริงเอาจังเท่าไหร่ และเพราะต้องต่อกรกับลิงทโมนไปทั่วลานไม่นานเหงื่อจึงเกาะพราวไปทั่วใบหน้าคม

ร่างแข็งแกร่งทิ้งตัวลงมานั่งหอบอยู่ข้างๆเขา สีหน้าที่ดูผ่อนคลายขึ้นทำให้เบาใจว่าอย่างน้อยก็คิดไม่ผิดที่พามาที่นี่

“ ยังไง....ผมก็อยากให้คุณได้ลงสนามในนัดชิงจริงๆ...”   คำพูดลอยๆเอ่ยออกไปจากริมฝีปากก่อนที่เขาจะเงยหน้ามองท้องฟ้าอีกครั้ง ปล่อยให้ความน้อยเนื้อต่ำใจมันลอยไปกับก้อนเมฆ...แค่ช่วงเวลานี้ก็ยังดี...

“ ขอโทษ...”   เสียงทุ้มที่ดังมาจากข้างๆทำให้นัยน์ตาของเขาเบิกกว้าง ใบหน้าหันไปหาคุณรีไวทันที

ผู้ชายคนนี้ขอโทษเขางั้นหรอ? หูแว่วไปหรือเปล่านะ?

“ ชั้น....ไม่ได้ตั้งใจจะดูถูกนาย...ที่ถามออกไปแบบนั้นก็เพราะว่าอยากจะให้อะไรกับนายบ้าง...อะไรก็ได้ที่นายอยากได้หรืออยากให้ชั้นทำ...แต่ชั้นก็ไม่รู้ว่าจะต้องถามยังไง...”   สิ่งที่คุณรีไวพูดทำให้เขานิ่งงันมีเพียงหัวใจเท่านั้นที่เต้นโครมคราม...

อะไรกัน....แค่ไม่รู้ว่าจะพูดยังไงน่ะหรอ? ทั้งๆที่แค่อยากจะให้อะไรกับเขาบ้างแต่เพราะการสื่อสารที่ไม่ใช่เรื่องถนัดเลยทำให้พูดออกมาแบบนั้น? ทำให้เขาเข้าใจว่าอีกฝ่ายเห็นว่าเขาเป็นแค่คู่นอนที่หาซื้อกันง่ายๆ...ทั้งๆที่มันอาจจะไม่ใช่?

เพราะการให้...ก็ถือเป็นความรักรูปแบบหนึ่ง...

“ หึ...”   เขาหัวเราะในลำคอก่อนจะหันกลับไปมองท้องฟ้า

พวกเรานี่มันบ้าจริงๆ...

“ ไม่ต้องให้อะไรผมหรอกครับ...ผมไม่ได้ต้องการอะไร...”   เขาตอบออกไปด้วยน้ำเสียงสบายๆ

เพราะสิ่งที่ผมต้องการคุณคงให้ผมไม่ได้...

ประตูห้องปิดลงพร้อมๆกับเสื้อเชิ้ตตัวนอกไหลลงไปกองอยู่ที่พื้น ริมฝีปากยังคงพัวพันซึ่งกันและกันถึงแม้ว่าร่างทั้งร่างจะถูกดันให้ถอยไปเรื่อยๆจนในที่สุดแผ่นหลังบางก็ชนเข้ากับขอบหน้าต่างที่เปิดกว้างเอาไว้

“ อืม....เดี๋ยวครับ....”   วงกบล่างที่กว้างจนขึ้นไปนั่งได้กำลังถูกใช้งาน ยังดีที่มีราวโปร่งๆกั้นเอาไว้ไม่งั้นเขาคงตกลงไปแน่...ในสภาวะที่ไร้เรี่ยวแรงแบบนี้...

“ อ่ะ...อย่าครับ..ตรงนี้มัน....”   ซอกคอถูกซุกไซร้ทำให้สติแทบกระเจิง เสื้อยืดตัวในถูกมือใหญ่สอดเข้ามาก่อนจะดึงมันขึ้นราวกับคนกำลังจะลงแดง หลายๆครั้งคุณรีไวก็จู่โจมเขาแบบรีบร้อนราวกับเขาเป็นสารเสพติด ถึงจะบอกว่ามีเวลาทั้งคืนแต่กลับกลายเป็นว่ามีเวลาแค่ไหนก็ไม่พอ

“ อ้า....คุณ...หนีออกมาวันนี้...ไม่เป็นไรหรอครับ...”   เสียงสั่นพร่าพยายามเอ่ยออกไปให้จบประโยค...ไม่ใช่ว่าถูกกักบริเวณอยู่หรือไงกันนะคุณรีไว...แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายก็จะไม่ได้สนใจคำถามของเขา ริมฝีปากร้อนยังคงขบเม้มอยู่ที่ลาดไหล่และลำคอ

“ อื้อ...!”   นัยน์ตาสีมรกตถึงกับปิดแน่นเมื่อยอดอกถูกปลายนิ้วแข็งแรงหยอกล้อเช่นเดียวกับเบื้องล่างที่ถูกหัวเข่าที่เคยใช้เดาะบอลมานับไม่ถ้วนกดลงมา แรงเสียดสีทำเอาแทบคลั่ง

ในขณะที่ซอกคอยังถูกจู่โจมไม่หยุด ที่บั้นท้ายก็รับรู้ถึงความอบอุ่นของฝ่ามือที่ค่อยๆสอดเข้าไปในกางเกง ปากทางถูกหยอกเย้าด้วยปลายนิ้ว เพราะไม่มีอะไรชโลมอยู่ทำให้นัยน์ตาถึงกับปิดแน่นเมื่อมันพยายามจะสอดเข้ามา

“ แน่น...”  เสียงทุ้มกระซิบคำพูดน่าอายอยู่ที่ใบหูเรียกสีเลือดฝาดไปทั่วใบหน้า  ฝ่ามืออีกข้างละออกมาจากยอดอกก่อนจะยื่นปลายนิ้วแข็งแรงมาให้ปลายลิ้นของเขาไล้เลีย...รู้ทั้งรู้ว่าสิ่งนี้มันกำลังจะเข้าไปแทนที่นิ้วที่ค้างคาอยู่ข้างหลังแต่ก็ต้องเลียมันด้วยความอาย...ก็ถ้าน้ำลายไม่มากพอก็จะเป็นเขาเองนี่แหละที่ต้องเจ็บตัว

หัวคิ้วสีน้ำตาลถึงกับขมวดเมื่อสองนิ้วสอดเข้าไปรวดเดียว ได้ยินเสียงปลดเข็มขัดและไม่นานกางเกงของเขาก็ถูกดึงลงไปกองอยู่ที่พื้น สองขาถูกจับอ้ากว้างทั้งๆที่ยังไม่ค่อยจะพร้อมดี

“ อื้อ~~”   สองแขนผวาโอบไปรอบคอแข็งแรงก่อนจะกอดเอาไว้เมื่อความเสียวซ่านแล่นผ่านขึ้นมาจากเบื้องล่าง แกนกลางลำตัวถูกสอดใส่เข้ามาด้วยใบหน้ารู้สึกดีของคุณรีไว

นัยน์ตาสีมรกตสั่นพร่าเหลือบไปมอง Christ the Redeemer ซึ่งมองเห็นจากหน้าต่าง ถึงแม้ท่าทางของพระองค์จะทรงให้อภัย...แต่กับพวกเขา...ทั้งๆที่อยู่ต่อหน้าพระผู้เป็นเจ้าก็ยังกล้าทำเรื่องที่ผิดต่อแฟนสาวของคุณรีไว...

ช่างเป็นคนบาปเสียจริงๆ

ใบหน้ามนละออกมาจากลาดไหล่แข็งแรง สองมือสั่นระริกค่อยๆประคองใบหน้าคมก่อนจะจุมพิตลงไปที่ริมฝีปากอย่างอ่อนโยน

ขอแค่เวลานี้....

ขอแค่ได้อยู่ด้วยกันอีกสักนิด...

เขาก็ยินดีที่จะทำผิด...

นัยน์ตาสีขี้เถ้าเฝ้ามองไปยังใบหน้าหลับพริ้มก่อนจะขยับไปจูบลงบนขมับเบาๆ ร่างกายเปลือยเปล่าลุกขึ้นมาจากที่นอนก่อนจะเดินไปหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาสวมใส่

แต่แทนที่จะเดินออกไปจากห้องอย่างทุกที วันนี้เงาร่างที่ไม่ได้สูงใหญ่ทว่าแข็งแกร่งยิ่งกว่าใครกลับไปยืนนิ่งอยู่หน้าโต๊ะเขียนหนังสือ...

ใบหน้าคมหันกลับมาดูว่าอีกคนยังคงหลับใหล มือใหญ่กวาดหาอะไรบางอย่างบนโต๊ะ และเมื่อบัตรนักเรียนที่มีชื่อ เอเลน เยเกอร์ ปรากฏแก่สายตา โทรศัพท์มือถือก็ถูกหยิบขึ้นมาถ่ายรูปทันที

ที่อยู่.....คือเป้าหมายที่กล้องมือถือโฟกัสจนชัดเจน....

มิวนิคงั้นหรอ....

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

To be Con.

จนเยอรมันได้แชมป์ จนบอลโลกจบไปชาติเศษแล้วถถถถถถ = =””” ก็นะ ฟิคสเปนเมื่อ 2 ปีก่อน ยังอยู่ที่ intro อยู่เรย ฟิคเยอรมันมาถึงตอน 3 ได้นี่ก็ถือว่าดีกว่าเยอะละนะ5555 (จะโดนจับถ่วงน้ำพร้อมไหเข้าซักวันยังไม่รู้ตัว....)

เหม่...ยินดีกับแฟนบอลทีมอินทรีเหล็กด้วยแบ้วกันนะคะ *w* คว้าแชมป์สมัยที่ 4 มาครองได้อย่างสวยงาม ^ ^

แล้วก็ไม่ใช่แค่บอลเท่านั้นที่จบไปชาติเศษ อันที่จริงฟิคตอนนี้ตั้งใจจะแต่งแฮปน้องโจเมะ กับน้องหมวยด้วย...นะ...ย้อนหลังไปไกลเรย TvT

สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังนะคะ น้องโจเมะและน้องหมวย >////<

ขออนุญาตแฮปคู่อีกแล้นเพราะว่ามีวันคล้ายวันเกิดวันเดียวกัน อิอิ  มีความสุขมากๆๆเด้อ ขอให้เป็นปีที่ดีๆมีแต่เรื่องฟินๆ อยากได้โดเล่มไหนได้ อยากได้ฟิกเกอร์ตัวไหนได้ อยากให้ใครคู่กะใคร(?)ก็เป็นไปตามนั้นนะคะ เหะเหะ

ส่วนฟิคตอนนี้ก็ยังคงสั้นเหมือนเดิม(โดนตบ) จากที่ได้คุยกับน้องบางคนทำให้คุณกวางต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ คือลืมนึกไปว่ามีคนอ่านหลายท่านที่ไม่ได้ดูบอล อินี่ก็เลยลืมอธิบายศัพท์เฉพาะเลย แง๊ ขอโทษค่ะ

ก็...เริ่มจากตำแหน่งมิดฟิลด์ของคุณรีไวก่อนเบยแล้วกันนะ มันคือตำแหน่งกองกลางค่ะ หน้าที่ก็มีทั้งตัดเกมคู่ต่อสู้แล้วก็ต่อบอลจากแดนหลังไปยังกองหน้า เรียกว่าเป็นศูนย์บัญชาการก็น่าจะได้อยู่นะ555 โดยส่วนตัวแล้วคิดว่าเป็นตำแหน่งที่เท่ห์มาก โดยเฉพาะพวกเพลย์เมกเกอร์คนคอยทำเกม คอยส่งลูกให้กองหน้าไปยิงประตูเนี่ย >w< เพราะมีความรู้สึกว่ามิดฟิลด์น่าจะต้องแข็งแรงแข็งแกร่งมาก ก็เลยให้คุณรีไวเล่นตำแหน่งนี้ซะเลยค่ะ555

ทีมชาติเยอรมัน มีฉายาว่าอินทรีเหล็ก เท่าที่ดูบอลมานานพอสมควรคิดว่าทีมชาตินี้เป็นทีมที่เล่นบอลระบบได้แข็งแกร่งที่สุดในโลกแล้วค่ะ คือระเบียบวินัยเป๊ะมากอ่ะ ทุกตำแหน่งทุกคนสำคัญเท่ากันหมด

บอลทัวร์นาเม้นต์ หลักๆใหญ่ๆก็จะมีบอลโลกกับบอลยูโร จะแข่งกันอยู่ราวๆ 1 เดือนในนามทีมชาติค่ะ จัดกันทุกๆ 4 ปี (บอลโลกจะสลับกับบอลยูโรทุกๆ2ปี) คือใครถือสัญชาติอะไรก็เล่นให้กับชาตินั้น ซึ่งมันจะต่างจากบอลสโมสรซึ่งเป็นอาชีพของนักบอล อันนั้นสามารถไปค้าแข้งได้ในลีกของทุกชาติและจะแข่งกันทั้งปี  บอลโลกคัดทีมชาติมาจากทั่วโลก ส่วนบอลยูโรแค่ชาติที่อยู่ในยุโรป  เจ้าภาพที่จัดการแข่งขันก็จะเวียนกันไป ของปี 2014 นี้ก็จัดที่บราซิลตามท้องเรื่องนั่นแล

มีไรอีกหว่า? ใครเจอศัพท์ตรงไหนแล้วงงๆก็ถามได้ค่ะ555

ขอบคุณทุกการติดตามและทุกๆคอมเม้นต์นะคะ เป็นเรื่องที่ไม่คิดว่าจะมีเสียงทวงที่หลอนจับใจขนาดนี้ ^ ^ ขอบคุณค่า เหะเหะ แล้วเจอกันตอนหน้า....เมื่อไหร่จะจบว้า TTvTT จะหมดเดือน 7 แบ้วนะ พอขึ้นเดือน 8 คุณกวางจะไม่แต่งเรื่องอื่นอีกนอกจาก GLIDE!! ไหนๆก็ไหนๆละ ปักหมุดมันให้เป็นฟิควันที่ 9 เดือน 9 ของปีนี้ไปเรยค่ะ มันจะได้จบแน่นอน กร๊ากกกกกกก จะว่าไปก็เริ่มแต่งเมื่อเดือน 9 ของปีที่แล้วนี่นะ >////<