Attack on Titan feat.KHR Au.Fic [Levi xEren , 8059] GLIDE : 12

Attack on Titan feat.KHR Au.Fic [Levi xEren , 8059]  GLIDE : 12

: Attack on Titan feat KHR Fanfiction Au

: Levi x Eren , 8059

: Romantic Drama

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

     

      

         

ถึงแม้ว่ามาราเนลโลจะเป็นเมืองเล็กๆ แต่ก็ยังสมกับที่อยู่ในอิตาลี...อาคารที่เพิ่งสร้างมาได้ไม่นานแต่กลับใช้สีและหลังคากระเบื้องที่ให้ความรู้สึกกลมกลืนไปกับผืนดินแม่ทางด้านศิลปะและสถาปัตยกรรมแห่งนี้ได้เป็นอย่างดี...นัยน์ตาสีขี้เถ้าเหลือบมองระเบียงเหล็กดัดของตึกข้างทางที่ประดับประดาด้วยกระถางดอกไม้สไตล์อิตาเลียนก่อนจะกลับมามองที่ถนน...ถึงจะเป็นเมืองเล็กๆ...แต่บรรยากาศนั้นก็น่าอาศัยอยู่จนไม่น่าแปลกใจเลยว่าทำไมมีครอบครัวของคนใหญ่คนโตอยู่ที่นี่ไม่น้อยเลยทีเดียว

มาราเนลโลกลายเป็นที่รู้จักของโลกในฐานะบ้านของเฟอร์รารี่...ที่นี่มีทั้งโรงงาน พิพิธภัณฑ์และสนามทดสอบส่วนตัวของเฟอร์รารี่...กว่าครึ่งเมืองจึงเต็มไปด้วยเรื่องราวของเจ้าม้าลำพองตัวนี้

นัยน์ตาสีขี้เถ้าละจากบรรยากาศบนถนนมามองใบหน้ามนของคนที่เดินอยู่ข้างๆ...ถึงจะไม่รู้ว่าแบบนี้เรียกว่าเดทได้หรือเปล่า แต่พวกเขาก็กำลังเดินอยู่ด้วยกันบนถนนเส้นเล็กๆที่เชื่อมต่อมาจากวงเวียนหน้าโบสถ์ประจำเมือง

แทนที่ริมฝีปากช่างเจรจานั่นจะถามนู่นถามนี่จนน่ารำคาญเหมือนทุกที...วันนี้เจ้าเด็กนั่นกลับเงียบไปจนเขาได้แต่สงสัยว่าเป็นอะไรหรือเปล่า?

ใบหน้าที่เคยแสดงออกถึงความดื้อดึงอยู่เสมอก็ดูซึมๆไม่ร่าเริงเหมือนทุกที ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ก็เคยโดนเขาทำเรื่องเลวร้ายด้วยตั้งหลายอย่างแต่ก็ไม่เคยมีสีหน้าแบบนี้

ใบหน้าเฉยชาหันกลับมามองทางข้างหน้า สองขายังคงก้าวต่อไปโดยไม่พูดอะไร มีเพียงมือเท่านั้นที่เอื้อมไปจับมือบางจนนัยน์ตาสีมรกตเบิกกว้างเมื่อความอบอุ่นไหลผ่านเข้ามา...แววตาที่สั่นระริกจ้องมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของคนที่เดินเยื้องอยู่ข้างหน้าด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยความหนักอึ้ง...ยิ่งก้มลงไปมองมือที่จับมือของตนเอาไว้ก็มีแต่จะยิ่งรู้สึกหน่วงๆในใจ

เพราะคำพูดของผู้เป็นพ่อยังคงดังก้องอยู่ในหัว...

เสียงกระดิ่งหน้าร้านดังขึ้นเมื่อร่างที่ไม่ได้สูงใหญ่ทว่าแข็งแกร่งยิ่งกว่าใครเปิดประตูเข้าไป ร่างโปร่งบางเหลือบมองบาร์เล็กๆที่อีกฝ่ายพาเข้ามาในขณะที่สองขาก้าวไปตามแรงดึงจากฝ่ามือ...เพราะจะว่าไปร้านกาแฟหรือที่คนอิตาลีเรียกกันว่าบาร์น่ารักๆแบบนี้ก็ดูไม่ค่อยเข้ากับหน้าราวกับปลาตายของนักขับมือหนึ่งแห่งทีมม้าลำพองสักเท่าไหร่

ร่างในชุดลำลองของเฟอร์รารี่เลือกนั่งลงที่โต๊ะด้านในสุดก่อนจะสั่งนมร้อนมาให้โดยไม่ถามเลยสักคำว่าเขาอยากจะดื่มอะไร...ถึงแม้ตอนนี้ข้างในจะยังเต็มไปด้วยความหนักใจ...แต่พอได้อยู่ใกล้ๆกับคุณรีไวที่ชอบทำอะไรตามใจแบบนี้จู่ๆก็รู้สึกดีขึ้นมา

แล้วยิ่งจู่ๆคนที่นั่งจ้องหน้าเขาเขม็งก็ยื่นหลังมือมาแตะที่หน้าผาก...ความร้อนผ่าวก็พุ่งเข้าเล่นงานสองแก้มของเขาทันที

“ ตัวก็ไม่ได้ร้อนแล้วนี่?”  คุณรีไวพูดออกมาด้วยใบหน้าครุ่นคิด....รู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูกที่อีกฝ่ายสังเกตเห็นถึงความผิดปกติของเขา...ถึงแม้ว่าร่างแข็งแกร่งจะคิดว่าเป็นเพราะเขาไม่สบายก็ตาม

สองมือจึงเอื้อมไปจับฝ่ามือแข็งกระด้างนั้นเอาไว้ก่อนจะย้ายมันมาแนบกับแก้มใสของตัวเอง...ต่อให้มือข้างนี้จะไม่ได้นิ่มนวลแต่มันกลับอบอุ่นยิ่งกว่ามือของใคร...อุ่นจนอยากจะให้มันจับเขาเอาไว้ให้นานๆ...จับแต่เขาเท่านั้น

“ ยืมหน่อยนะครับ...”   เสียงงึมงำที่ดังออกมาจากใบหน้าที่ขยับคลอเคลียฝ่ามือแข็งแรงทำให้เจ้าของมันถึงกับนิ่งค้าง ใบหน้าเฉยชามองการกระทำราวกับลูกหมานั้นด้วยหัวใจที่กระตุกแปลกๆ....เจ้าเด็กเหลือขอนั่นไม่เขินบ้างหรือยังไงนะ...

“ เป็นอะไร?...เด็กเหลือขออย่างนายมีอะไรต้องคิดด้วยหรือไง?...กลุ้มใจเรื่องของเล่น?”   ถึงจะถามด้วยความเป็นห่วงแต่คำพูดคำจาก็ยังคงสมกับเป็นรีไวแห่งทีมเฟอร์รารี่...ใบหน้ามนของคนฟังแก้มป่องขึ้นมาทันที

“ รถของผมไม่ใช่ของเล่นนะครับ! คุณก็เห็นแล้วไม่ใช่หรอว่ามันสุดยอดแค่ไหน!”  เจ้าเด็กดื้อยอมปล่อยมือของเขาออกก่อนจะเถียงกลับมาทันที ใบหน้าบูดๆก้มลงไปเป่านมร้อนที่ยังมีไอโชยกรุ่นก่อนจะยกมันขึ้นมาดื่ม.....แบบนี้ค่อยสมกับที่เป็น เอเลน เยเกอร์ หน่อย...นายน่ะไม่เหมาะกับใบหน้าหงอยๆหรอกนะ

แต่ก่อนที่จะได้ซักถามอะไรไปมากกว่านั้น...เสียงโทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้นมาขัดจังหวะ...นัยน์ตาสีมรกตเหลือบขึ้นมามองจากหลังแก้วนมแต่เบอร์ที่ขึ้นอยู่ที่หน้าจอมันก็ทำให้เขาไม่กดรับไม่ได้

“ ว่าไง?”   เพราะถ้าไม่ใช่เรื่องคอขาดบาดตาย...เจ้าฮายาโตะจะไม่โทรมา...

“ ท่อแตก....”   แล้วเสียงราบเรียบที่ดังมาตามสายก็ทำให้เขาถึงกับขมวดคิ้ว...

“ ห๋า?...โทรหาเอลวินสิ”   เขากรอกเสียงกลับไปอย่างนึกสงสัยว่าเจ้าเด็กนั่นไปทำอิท่าไหนให้ท่อประปาที่หนากว่าปกตินั่นมันแตกได้...อย่าบอกนะว่าขับรถไปชนมิเตอร์อีกแล้วน่ะ?

“ โทรแล้ว...แต่เอลวินกำลังประชุมเรื่อง F14 T ที่จะใช้ปีหน้าอยู่ บอกว่ากว่าจะเสร็จคงเย็นๆ”   เขาฟังเสียงไม่ทุกข์ไม่ร้อนที่ผ่านโทรศัพท์มาพลางเหลือบมองคนที่นั่งอยู่ตรงหน้า ถึงจะรู้สึกถึงความกังวลที่ส่งผ่านมาจากนัยน์ตาสีมรกตว่าไม่อยากให้เขารับโทรศัพท์ ไม่อยากให้เขาคุยกับใคร ไม่อยากให้เขาไปไหนในเวลาแบบนี้ แต่เขาก็วางใจไม่ได้จริงๆกับเจ้าเด็กที่ชอบทำบ้านพังเป็นหลังๆนั่น

“ แล้วมันแตกเยอะไหม?”

“ ไม่เยอะหรอก...”   แต่เสียงซ่าๆที่ดังอย่างกับน้ำตกที่เขาได้ยินผ่านมือถือนี่มันดูท่าจะแปลผกผันกับคำว่าไม่เยอะของเจ้าฮายาโตะอยู่นะ....เขาถึงกับถอนหายใจออกไป...ถ้าไม่กลับไปดู...สงสัยเขตอุทยานของมาราเนลโลจะได้ทะเลสาบแห่งใหม่

นัยน์ตาสีขี้เถ้าเหลือบมองคนที่นั่งตรงหน้าอย่างชั่งใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากตอบตกลงกับปลายสาย

“ เดี๋ยวชั้นกลับไป...”   แล้วโทรศัพท์ก็ถูกวางสายไปพร้อมกับใบหน้าหงอยๆของคนตรงหน้า...ถึงจะรู้สึกผิดนิดๆแต่มันก็เป็นเหตุสุดวิสัยที่ช่วยไม่ได้...เรื่องแค่นี้คิดว่าเด็กนี่คงจะเข้าใจ...

แต่เขาไม่เข้าใจ....

ไม่เข้าใจเลยสักนิดว่าทำไมคุณรีไวถึงทิ้งเขาไว้แล้วกลับไปง่ายๆแบบนี้...ทั้งๆที่กำลังเดทกับคนที่ได้ชื่อว่าแฟนอยู่ไม่ใช่หรือไง?

หรือว่าไม่ใช่?

ร่างทั้งร่างยังคงนั่งอยู่ที่เดิมทั้งๆที่อีกฝ่ายออกจากร้านไปนานแล้ว....ถึงจะรู้ดีว่าความรู้สึกมันเป็นคนละอย่างกันแต่ยังไงคุณรีไวก็ยังเห็น โกคุเดระ ฮายาโตะ สำคัญที่สุดอยู่ดี...ไม่อย่างงั้นจะเลือกที่จะกลับไปทันทีที่ถูกโทรตามแบบนี้หรอ...

ใบหน้ามนได้แต่ก้มมองสองมือของตัวเองที่บีบกันอยู่ที่หน้าตัก...ถึงจะรู้ว่าความรู้สึกแบบนี้มันน่ารังเกียจแต่เขาก็อดที่จะน้อยใจไม่ได้...

จนบางครั้งก็อยากจะถาม...ว่าผมน่ะ...มีความสำคัญกับคุณบ้างไหม?....ที่ยอมคบด้วยเพราะสงสารหรือว่ารำคาญกันแน่...เพราะถูกเขาตามตื้อหรือว่าเพราะเอาไว้นอนด้วย?

ที่อกข้างซ้ายทั้งเจ็บแปลบทั้งอึดอัดจนแทบจะระเบิดออกมา นัยน์ตาที่พร่าเลือนด้วยหยาดน้ำใสๆจำต้องรีบกระพริบไล่ความขุ่นมัวนั้นออกไป

เรื่องของพ่อยังไม่ทันจะหาทางออกได้ ก็ยังมีเรื่องนี้มาให้คิดมากอีก

ความรัก...มันไม่ง่ายเลยจริงๆ....

แสงแดดยามสายทอประกายสีรุ้งเมื่อตกกระทบกับละอองน้ำที่ลอยอยู่ในอากาศ ถึงแม้มันจะดูเข้ากับความเขียวขจีของผืนป่าในเขตอุทยานของมาราเนลโลแต่คนที่ทำให้เกิดละอองน้ำกลับไม่คิดอย่างงั้น

มือบางพยายามใช้ผ้าพันท่อประปาเพราะเทปกาวเอาไม่อยู่แต่น้ำก็รอดผ่านเนื้อผ้าออกมาก่อนจะพุ่งขึ้นสู่ฟากฟ้าราวกับน้ำพุเหมือนเดิม ใบหน้าสวยที่ยังนิ่งเฉยหันไปหันมาก่อนจะหยิบกะละมังมาครอบมันเอาไว้ ทว่าเพียงไม่นานแรงดันของน้ำก็ทำให้เจ้ากะละมังที่น่าสงสารทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าก่อนจะไปตกอยู่บนยอดไม้ไกลลิบ

ร่างบอบบางได้แต่ยืนมองน้ำที่ไหลนองอย่างไม่รู้จะทำยังไง.....ขับรถมาทับมันเอาไว้ดีไหมนะ?.....แต่จะว่าไปที่มันแตกแบบนี้ก็เพราะเขาขับรถชนมันน่ะสิ...

แล้วในขณะที่กำลังคิดไม่ตก เงาวูบไหวของอะไรบางอย่างก็ทำให้ใบหน้าสวยหันไปมองที่ประตูรั้ว

ร่างสูงใหญ่ในสูทสีดำกระโดดข้ามกำแพงเข้ามาหน้าตาเฉย...ใบหน้าคมยิ้มให้เจ้าของบ้านที่ดันอยู่ตรงนั้นพอดีก่อนจะยกมือเกาท้ายทอย...นัยน์ตาสีมรกตที่มองเขาสลับกับกำแพงรั้วคงจะสงสัยว่าเขาข้ามมันมาได้ยังไงในเมื่อตอนนี้กำแพงนั่นมันมีกระแสไฟฟ้าถูกปล่อยอยู่...นะ....ก็แค่กระโดดให้สูงกว่าเดิมมันก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไรสำหรับเขาหรอก

" ทำอะไรอยู่น่ะโกคุเดระ?"   เสียงทุ้มเอ่ยถาม ร่างสูงใหญ่เดินเข้าไปหาอีกฝ่ายด้วยความแนบเนียนทั้งๆที่เพิ่งจะทำตัวเยี่ยงหัวขโมย ร่างบอบบางไม่ได้ตอบอะไรกลับมาเพียงแค่หันหน้าไปมองก๊อกสนามที่มีน้ำพุ่งออกมาราวกับน้ำพุ

ทำท่อแตกแล้วไม่รู้จะซ่อมยังไง?

เขาได้แต่อมยิ้มกับความไร้เดียงสาของอีกฝ่าย...กับเรื่องบางเรื่องอย่างการใช้ชีวิตประจำวัน เจ้านักขับแห่งพิตการาจสีแดงคนนี้ก็ติดลบได้อย่างไม่น่าเชื่อ

" มีท่อกับข้อต่อสำรองบ้างหรือเปล่า?"  เขาถอดสูทออกก่อนจะพับแขนเสื้อเชิ้ตขึ้นมา...ดูท่าว่าถ้าไม่ซ่อมให้มาราเนลโลคงได้มีทะเลสาปแห่งใหม่แน่

ใบหน้าสวยพยักลงน้อยๆก่อนจะเดินนำไปที่ห้องเก็บของข้างๆโรงจอดรถ และเมื่อมือบางเปิดมันออกเขาก็ต้องอึ้งกับบรรดาอุปกรณ์ทำความสะอาดนับไม่ถ้วนที่เรียงกันอย่างเป็นระเบียบจากใหญ่ไปหาเล็ก มีตั้งแต่ไม้พันสำลีไปจนถึงรถตัดหญ้า...และไม่ใช่แค่อุปกรณ์ทำความสะอาด แต่ห้องเก็บของขนาดไม่เล็กนี่ยังเต็มไปด้วยท่อและข้อต่อขนาดต่างๆห้อยอยู่เต็มผนัง...เหมือนจะบอกเป็นนัยๆว่าบ้านหลังนี้มีคนทำท่อแตกบ่อยขนาดไหน

" อุปกรณ์ทำความสะอาดพวกนั้นเป็นของรีไว ส่วนเครื่องมือซ่อมท่อนี่เป็นของเอลวิน...หยิบมาใช้ได้"   เสียงเรียบเอ่ยบอกให้เขานึกขำอยู่ในใจ นอกจากดูแลทีมเฟอร์รารี่แล้วบิ๊กบอสคนนั้นยังต้องคอยมาซ่อมท่อประปาให้นักขับในทีมอีกด้วยหรอเนี่ย

นัยน์ตาสีเปลือกไม้ไล่มองก่อนจะหยิบท่อกับข้อต่อเส้นหนึ่งขึ้นมาแล้วเดินกลับไปยังก๊อกสนามที่กลายสภาพเป็นน้ำพุ ร่างสูงใหญ่ก้าวขาออกไปนอกรั้วก่อนจะมองหามิเตอร์น้ำและแค่ปิดมันเท่านั้นน้ำประปาทั่วทั้งบ้านก็หยุดไหลทันที...รวมไปถึงน้ำพุจำเป็นนั่นด้วย

" จำไว้นะโกคุเดระ ถ้าคราวหน้าทำท่อแตกอีกก็ให้มาปิดมิเตอร์ตรงนี้ก่อน...นายจะได้ไม่มีชื่อในการสร้างทะเลสาปแห่งใหม่ให้มาราเนลโล ฮะฮะ"   ใบหน้าคมหัวเราะอย่างอารมณ์ดีและมันก็ทำให้ใบหน้าสวยที่นิ่งเฉยมาตลอดถึงกับงอหงิกขึ้นมาทันที

" คะ ใครมันจะไปทำท่อแตกได้ทุกวันกันล่ะไอ้บ้า!......ก็แค่นานๆครั้ง......"   นัยน์ตาสีมรกตเสไปมองต้นไม้ใบหญ้าอย่างไม่ยอมรับผิด ความเยือกเย็นมักจะถูกใบหน้ายิ้มร่านั่นทำลายให้กลายเป็นพายุทุกทีไป ไม่รู้ว่าทำไม

นัยน์ตาสีมรกตแอบเหลือบมองแผ่นหลังกว้างที่นั่งเปลี่ยนท่อประปาให้อย่างไม่กลัวเลอะ ท่อนแขนแข็งแรงที่โผล่พ้นแขนเสื้อซึ่งพับอยู่ที่ข้อศอกมีคราบดินติดนิดหน่อย ปลายเนคไทสีดำซึ่งผูกเอาไว้หลวมๆถูกตวัดใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อที่หน้าอก...เห็นแบบนี้แล้วคงไม่มีใครคิดว่าหมอนี่จะเป็นถึงเพชฌฆาตมือหนึ่งของแก๊งมาเฟียที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในอิตาลีไปได้...ภาพร่างสูงใหญ่ที่ถือดาบเต็มไปด้วยคราบเลือดเพื่อปกป้องเขานั่นราวกับเป็นคนละคน...

ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่เขามองแผ่นหลังกว้างนั่นด้วยสายตาขอบคุณ...

ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่เขายอมเจ้าคนที่แสนจะเหม็นขี้หน้าให้เข้ามาอยู่ในสายตา...

" หิวน้ำจัง โกคุเดระ"   ทั้งๆที่นึกอยากจะเอ่ยปากขอบคุณ แต่พอเห็นใบหน้าเนียนๆนั่นมันก็อดที่จะสะบัดหน้าหนีไม่ได้ รอยยิ้มระริกระรี้เหมือนหมาตัวใหญ่ทำให้รู้สึกหมั่นไส้อย่างบอกไม่ถูก

ร่างบอบบางเดินกระทืบเท้าเข้าบ้านไปหยิบขวดน้ำมายื่นให้ ร่างสูงใหญ่จึงได้แต่แบมือที่เต็มไปด้วยดินโคลนให้ดู แล้วคำพูดที่เอ่ยออกมาจากใบหน้ากรุ้มกริ่มก็ทำให้คิ้วสีเงินกระตุกขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่

" ป้อนหน่อยสิ...นะ...."   อยากจะปาขวดน้ำใส่ใบหน้าบานแฉ่งแล้วแช่งให้มันไปตกท่อตายเลยจริงๆ...ถ้าไม่ติดที่เขายังพอจะเป็นคนดีที่รู้คุณคนอยู่บ้างละก็นะ....

มือบางบิดฝาขวดก่อนจะจ่อไปลวกๆที่ริมฝีปากของอีกฝ่าย เสียงอึกๆของน้ำที่ไหลผ่านลำคอลงไปทำไมทำให้รู้สึกอายอย่างบอกไม่ถูก......มันต้องฆ่าให้ตายจริงๆนั่นแหละไอ้บ้านี่!

“ เอาละ...เดี๋ยวชั้นจะไปเปิดมิเตอร์ นายลองเปิดก๊อกน้ำดูนะ”  ร่างบอบบางหมุนปิดฝาขวดด้วยแก้มร้อนผ่าวก่อนที่จะเพิ่งสังเกตเห็นว่าก๊อกสนามกับท่อที่แตกไปได้ถูกเปลี่ยนเรียบร้อยแล้ว ใบหน้าสวยพยักรับให้กับคนที่กำลังเดินออกไปนอกรั้ว มือบางหมุนปลายสายยางกับก๊อกสนามก่อนจะค่อยๆเปิดมันช้าๆ...น้ำสีดินไหลออกมาก่อนจะค่อยๆใสขึ้นเรื่อยๆจนกลายเป็นน้ำประปาปกติ ท่อที่แตกไปก็กลับมาทำหน้าที่ได้ดีตามเดิม

“ เป็นไงฝีมือชั้น?”  ร่างสูงใหญ่เดินกลับมายืนข้างด้วยท่าทางยืดๆ ใบหน้าคมที่เชิดน้อยๆราวกับกำลังรอคำชมนั่นมันทำให้รู้สึกหมั่นไส้จนเกินจะทน ปลายสายยางที่มือบางจับอยู่จึงฉีดไปที่ร่างในเสื้อเชิ้ตสีขาวทันที

“ หว๋า? โกคุเดระ~~”  

“ ก็แกมันสกปรกนี่ ต้องล้างให้สะอาด ขอบใจซะด้วยล่ะ!”   น้ำจากสายยางฉีดไปตามเนื้อตัวที่เลอะดินโคลนของร่างสูงที่พยายามยกมือขึ้นมาป้องกันใบหน้าซึ่งยังคงหัวเราะร่า

มือใหญ่พยายามจะแย่งสายยางไปจากมือบาง ร่างสองร่างจึงวิ่งไล่จับกันอยู่ในสนาม จากที่เปียกอยู่ฝ่ายเดียวจึงเริ่มเปียกม่อล่อกม่อแลกทั้งสองคน เสียงหัวเราะคละเคล้าไปกับรอยยิ้มจากภายในที่หาดูได้ยากของทั้งคู่ และเมื่อต่างฝ่ายต่างยังไม่ยอมปล่อยสายยางไปง่ายๆ ร่างกายจึงเปียกโชกในที่สุด

ร่างสูงใหญ่ยกมือยอมแพ้ก่อนจะก้มมองใบหน้าสวยที่ดูจะสะใจที่ฉีดน้ำเขาได้จนเผลอยิ้มออกมาตั้งหลายครั้ง...มันทำให้รู้สึกสุขใจอย่างบอกไม่ถูก....มือใหญ่จึงคว้าต้นแขนบางของคนที่เพิ่งก้มลงไปปิดก๊อกสนามให้เดินตามมา มืออีกข้างควานหากล้องโพลารอยด์ในสูทที่ถอดวางเอาไว้

ใบหน้าคมขยับเข้าไปใกล้ๆใบหน้าสวยที่ยังมองกล้องอย่างงงๆ...แล้วเสียงแชะก็ดังขึ้นตามแรงกดจากปลายนิ้ว

กระดาษใบหนึ่งค่อยๆลอดผ่านกล้องออกมาช้าๆ เสียงแกร่กๆทำให้นัยน์ตาสีมรกตจ้องมองมันอย่างสนใจเพราะไม่เคยเห็นกล้องแบบนี้มาก่อน

มือใหญ่คีบมุมของกระดาษแผ่นนั้นมาให้ร่างบอบบางถือเอาไว้

“ สะบัดมันเบาๆสิโกคุเดระ”   มือบางทำตามอย่างสงสัย...และเมื่อก้มลงไปมองกระดาษเปล่าที่ค่อยๆปรากฏสีต่างๆขึ้นมา...จู่ๆหัวใจดวงน้อยก็รู้สึกอุ่นวาบราวกับมันได้ฉาบแสงอาทิตย์เป็นครั้งแรก

ภาพของคนสองคนที่ปรากฏเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมานั้นทำให้รู้สึกราวกับว่ากำลังมองดูภาพของคู่รักคู่หนึ่ง...พึ่งเคยเห็น...ใบหน้าที่อมยิ้มน้อยๆแบบนี้ของตัวเอง

เพราะยามาโมโตะงั้นหรอ.....ที่ทำให้เขายิ้มแบบนี้ได้?.....

รอยยิ้ม....ที่ลืมไปนานแสนนานแล้ว....

มือใหญ่เอื้อมมาดึงรูปออกไปจากมือบาง ก่อนที่ร่างเปียกโชกนั่นจะเดินเข้าไปในบ้านฝั่งขวาของเขาอย่างไม่สนใจว่าจะมีน้ำหยดเป็นทาง นัยน์ตาสีมรกตได้แต่มองตามร่างสูงใหญ่นั่นไปอย่างสงสัยว่าอีกฝ่ายคิดจะทำอะไร

แต่แล้วทุกคำถามก็สิ้นสุดลงเมื่อมือใหญ่ปลดกรอบรูปว่างเปล่าลงมาจากผนังข้างบันได

รูปใบเมื่อกี้ถูกใส่ลงไป...

ถึงแม้จะมอมแมมด้วยกันทั้งคู่แต่ใบหน้าก็ดูมีความสุข...

“ กรอบที่เหลือ...เดี๋ยวไว้เราค่อยๆถ่ายรูปมาใส่กันเนอะ”  ใบหน้าคมหันมายิ้มให้ สองแก้มใสรู้สึกร้อนผ่าวจนต้องกลบเกลือนมันด้วยคำพูดไม่ตรงกับใจ

“ คะ ใครจะอยากได้รูปของแก?!”  ใบหน้าสวยตวัดไปอีกทางอย่างไม่อยากให้อีกฝ่ายเห็นรอยแดงบนแก้ม แต่กระนั้นนัยน์ตาสีมรกตกลับแอบเหลือบมองรูปที่อยู่ในกรอบซึ่งถูกติดไว้ตามเดิม...ทำไมจู่ๆหัวใจก็รู้สึกเหมือนถูกเติมเต็ม...

ทั้งๆที่ไม่เคยใส่ใจจะหารูปอะไรมาใส่จนได้แต่ปล่อยให้มันว่างเปล่าอยู่แบบนี้...แต่ยามที่มันมีอะไรขึ้นมากลับรู้สึกราวกับว่าสิ่งที่โหยหามานานนั้นอยู่แค่เอื้อม...

ผ้าขนหนูสีแดงที่มีโลโก้ม้าลำพองบนพื้นเหลืองถูกส่งให้ร่างสูงที่นั่งน้ำหยดแหมะอยู่ที่หน้าบ้าน เป็นเพราะบ้านของสองนักขับแห่งทีมเฟอร์รารี่ไม่มีเสื้อตัวใหญ่พอให้อีกฝ่ายยืมจึงทำได้แค่เช็ดน้ำให้แห้ง

ร่างบอบบางยืนมองท่อนแขนแข็งแรงที่ขยี้เส้นผมสั้นสีดำของตัวเองเบาๆก่อนจะตัดสินใจถามออกไปด้วยเสียงที่ไม่ค่อยมั่นคงนัก

“ แล้ว...รุ่นที่สิบของแก...ว่ายังไงบ้าง....”  มือใหญ่ชะงักไปก่อนจะหันมามองใบหน้าสวยด้วยรอยยิ้ม...กำลังเป็นห่วงอยู่สินะ ว่าระหว่างเขากับสึนะอาจจะแตกหักเพราะเรื่องที่เขาทรยศวองโกเล่ด้วยการพาตนเองหนี

“ ฮะฮะ ไม่มีปัญหาอะไรหรอก...ก็แค่ตอนนี้โดนพักงาน ชั้นเลยว่าจะมาอยู่กับนายซักพัก”  ใบหน้าที่มีแววกังวลแยกเขี้ยวใส่ทันทีที่เขาพูดจบประโยค

“ ใครจะให้แกอยู่ด้วย?! ไสหัวกลับรังของแกไปเลยนะ!!”  ร่างบางโวยวายอย่างไม่ต้องสงสัยและนั่นมันก็ทำให้เขารู้สึกเบาใจ...เขาไม่อยากให้โกคุเดระไม่สบายใจ...เพราะที่จริงแล้วเขาไม่ได้โดนพักงานอย่างที่ว่านั่นหรอก...แต่กำลังทำงานสำคัญอยู่เลยละ

“ ไม่ได้หรอก...สึนะบอกว่าไม่ให้กลับไปให้เห็นหน้าเป็นเวลาครึ่งปี...ให้ชั้นหาที่สงบๆเพื่อสำนึกผิดซะ...เค้าว่ามางั้นน่ะ ฮะฮะ”  ใบหน้าสวยได้แต่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างไม่รู้จะไล่ไอ้หมีตัวใหญ่นี่ไปยังไง...เพราะตัวเองก็มีส่วนผิดที่ทำให้อีกฝ่ายต้องถูกพักงาน

“ แต่ก็ยังดีที่ไม่ถูกโกรธมากกว่านี้...ว่าไหม?”  ร่างบอบบางหน้างอหงิกก่อนจะเดินไปนั่งลงที่โซฟา ก่อนจะบ่นงึมงำที่ทำให้นัยน์ตาสีเปลือกไม้เบิกขึ้นน้อยๆ

“ ดูสนิทกันดีจังนะ!”  คำพูดงอนๆมันทำให้อดที่จะเอ่ยแซวไม่ได้

“ หึงหรอโกคุเดระ?” 

“ หึงบ้าอะไร!! ชั้นจะฆ่าแกแล้วจะไปหึงทำไม?!!”  หมอนอิงในมือบางแทบจะปาแสกหน้าทำให้เขาหลุดหัวเราะออกไปอย่างชอบใจ

โกคุเดระ ฮายาโตะ ที่สวยและเย็นชากลับร้อนแรงดั่งไฟเมื่ออยู่ในมือเขา…

“ ชั้นกับสึนะเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมต้น...พวกเราก็เป็นแค่เด็กญี่ปุ่นธรรมดาๆที่ใช้ชีวิตสนุกสนานไปวันๆโดยที่ไม่เคยรู้ตัวเลยว่า...ในวันข้างหน้าจะต้องมายืนอยู่บนจุดสูงสุดของวงการมาเฟียอิตาลี...”  สองแขนแข็งแรงเท้าไปที่พื้นก่อนจะเอนหลังเล็กน้อย ใบหน้าคมเหม่อมองท้องฟ้าเมื่อนึกถึงเรื่องราวที่เคยผ่านมา

“ ชั้นน่ะ...ยังจำความรู้สึกที่ฆ่าคนครั้งแรกได้อยู่เลยนะ...ว่ามันน่าหวาดผวา น่าสะอิดสะเอียดขนาดไหน...หมอนั่นก็เคยมีเลือดเนื้อมีหัวใจแล้วจู่ๆก็กลายเป็นแค่ซากศพอยู่ตรงหน้า...ฉันกลัว...กลัวจนไม่รู้จะทำยังไงเลยละ...” 

“ แต่ถึงจะกลัว ชั้นก็ต้องฆ่า...นายคงนึกไม่ถึงหรอกว่าบททดสอบที่พวกเราได้รับมันคืออะไร...การที่เด็กหนุ่มจากแดนไกลจะมาผงาดค้ำฟ้าในวงการเลือดนี้ได้มันต้องแลกกับอะไรมาบ้างนายคงนึกไม่ถึงหรอก...”

“ แต่ไม่ทำก็ไม่ได้...วองโกเล่ยิ่งใหญ่เกินไป...ถ้าไม่ใช่สึนะ...ป่านนี้อิตาลีอาจจะลุกเป็นไฟไปแล้วก็ได้...”

“ อย่าพูดเหมือนกับว่าแกทำไปเพราะต้องการจะกู้โลกแบบนั้นนะ! มาเฟียอย่างพวกแกก็ดีแต่ทำให้คนทั่วไปเค้าเจ็บปวดก็เท่านั้นแหละ”  คำพูดทิ่มแทงดังมาจากร่างบอบบางที่นั่งชันเข่าอยู่บนโซฟา...แบบนั้นแหละดีแล้ว...เขาไม่ได้ต้องการคำปลอบโยนหรือการให้อภัย...แต่สิ่งที่เขาต้องการคือคนที่จะคอยตอกย้ำให้เขารู้ตัว...ว่ามือคู่นี้มันเหม็นคาวขนาดไหน

“ ก็อย่างที่นายว่ามานั่นแหละ...เรื่องเลวๆที่ชั้นไม่เคยคาดคิดว่าตัวเองจะทำลงไปได้...ชั้นก็ทำมาทั้งหมดแล้วละ โกคุเดระ...”  ใบหน้าคมที่เหม่อมองไปยังฟากฟ้ากว้างทำให้คนที่ลอบมองอยู่รับรู้ได้ถึงเรื่องที่อีกฝ่ายต้องเจอมา

บางทียามาโมโตะกับวองโกเล่เดซิโม่ อาจจะไม่ได้ต่างไปจากเขากับรีไวเลยก็ได้...

พวกเราต่างก็ผ่านความโหดร้ายของโลกใบนี้มาจนสามารถยอมรับกับตัวเองว่าเคยเลวมาแค่ไหน...

ที่กลายเป็นคนแบบนี้ล้วนถูกหล่อหลอมมาจากอดีตที่ไม่สามารถจะเลี่ยงได้กันทั้งนั้น...

บางที...พวกเราก็อาจจะแค่เหมือนกัน....

Ferrari F12 Berlinetta วิ่งอยู่บนถนนที่มุ่งหน้าไปยังเขตอุทยานของมาราเนลโล ก่อนที่เสียงโทรศัพท์มือถือซึ่งดังขึ้นมาจะทำให้ความเร็ว 150 กิโลเมตรต่อชั่วโมงลดลงไปนิดหน่อย

“ ว่าไง?”  นัยน์ตาขี้รำคาญยังคงมองตรงไปบนถนน ริมฝีปากขยับราวกับกำลังพูดอยู่คนเดียว

“ ไม่ต้องมาแล้วก็ได้...”  เสียงจากปลายสายทำให้คิ้วขมวดด้วยความสงสัย

“ ว่าไงนะ?”  เขานึกว่าเขาฟังผิดไป แต่เจ้าฮายาโตะก็ยังคงยืนยันคำเดิม

“ ไม่ต้องมาแล้วก็ได้...พอดีมีหมีมาเดินเหยียบท่อที่แตก มันเลยปิดสนิทตามเดิมแล้วละ”   และเขายังไม่ทันจะได้ถามอะไร ปลายสายก็ตัดทิ้งไปเสียดื้อๆ....ไอ้เจ้าเด็กนั่นมันน่านัก!

ฝ่าเท้าที่เหยียบคันเร่งยังกดลงไปในจังหวะสม่ำเสมอ...พอมาคิดดูให้ดีๆแล้วมันจะมีหมีที่ไหนว่านอนสอนง่ายไปเดินเหยียบท่อให้ปิดแบบนั้นได้? ถึงแม้จะมีจริงๆเขาก็ไม่คิดว่าท่อมันจะปิดสนิทแต่น่าจะหักออกเป็นสองท่อนเพราะน้ำหนักของหมีมากกว่า....หรือว่า!!

“ แกเองใช่ไหมไอ้หมีวายร้าย...ยามาโมโตะ ทาเคชิ!!”   เสียงสบถดังอยู่ในรถ ใบหน้านิ่งฟึดฟัดอยากจะรีบๆกลับให้ถึงบ้านแล้วลากคอมันออกไปฆ่าทิ้งจริงๆ!

แต่อีกใจก็นึกห่วงคนที่เพิ่งทิ้งมา...เพราะดูท่าทางเจ้าเด็กเหลือขอของเขาก็จะอาการไม่ค่อยดีนัก...จะกลับบ้านคนเดียวไหวหรือเปล่า?

เอี๊ยดดดด!!!

แล้วเฟอร์รารี่สีแดงเพลิงที่วิ่งมาด้วยความเร็วก็กลับตัวภายในชั่วพริบตาก่อนจะวกกลับไปตามทางเดิม

สองขาก้าวลงมาจากรถก่อนจะเดินเข้าไปในบาร์เล็กๆร้านเดิม ที่โต๊ะตัวในสุดยังคงมีเงาของคนนั่งอยู่และเส้นผมสีน้ำตาลก็ทำให้รู้ว่าเด็กนั่นยังไม่ไปไหน ร่างในเสื้อโค้ทสีดำชุดลำลองของเฟอร์รารี่จึงตั้งใจจะเดินไปหา

แต่แล้วสองขาที่ก้าวเดินด้วยความั่นใจกลับต้องหยุดชะงัก...เมื่อสังเกตเห็นว่า...เด็กนั่นไม่ได้นั่งอยู่คนเดียว....

ตรงหน้าร่างโปร่งบางมีเด็กผู้หญิงผมดำที่เขาจำได้ว่าเป็นเพื่อนที่อยู่ทีมเดียวกับเด็กนั่น...

ถึงแม้เอเลนจะเคยบอกกับเขาว่าเธอเป็นแค่เพื่อน แต่จากสายตาที่เฝ้ามองเอเลนเหมือนกันมันทำให้เขารู้ว่า เด็กผู้หญิงคนนั้นไม่ได้คิดกับคนของเขาแค่เพื่อน

จู่ๆก็รู้สึกไม่ชอบใจขึ้นมา....

นัยน์ตาสีขี้เถ้ามองภาพตรงหน้าพร้อมกับสองมือที่เผลอกำแน่นตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้...มือของเด็กสาวเอื้อมไปสัมผัสใบหน้ามนโดยที่เจ้าของมันก็ไม่ได้คิดที่จะปฏิเสธ ท่าทางที่สนิทสนมกันมันดูมากกว่าคำว่าเพื่อน นัยน์ตาสีมรกตก็กลับมาสดใสยามเมื่อได้พูดคุยกับเด็กสาวคนนั้น

อะไรล่ะ...ก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลยนี่?

แล้วทำไมตอนที่อยู่กับเขาถึงได้ทำหน้าเหมือนคนไม่สบายแบบนั้น?

.......หรือจะเป็นเพราะเรื่องที่เวโรน่าเมื่อวันก่อน?

เด็กนั่น...กำลังกลัวเขาอยู่หรือเปล่า?

เขาลืมไปได้ยังไงว่าเด็กนั่นเห็นเขาฆ่าคนมากับตา....

สองมือที่เต็มไปด้วยเลือดของเขาคงจะทำให้เด็กนั่นหวาดผวาและไม่กล้าเข้าใกล้...

เป็นใครก็ต้องคิดทั้งนั้นแหละ...ว่ามีคนรักเป็นคนที่มีประวัติดำมืดแบบนี้มันจะดีแน่หรือเปล่า...

ต่อให้ตอนนี้จะถูกเฟอร์รารี่เอามาฟอกสีจนหมด...แต่กลิ่นคาวเลือดล้างยังไงก็ไม่มีวันหาย

ถ้าเด็กนั่นอยากจะกลับไปใช้ชีวิตแบบคนปกติ.....มีความรักที่ปกติ....

ถ้าเด็กนั่นอยากจะเลิกกันขึ้นมา.....เขาจะทำยังไง...

เขารู้...ว่าเขาไม่สามารถจะกักขังเด็กนั่นเอาไว้แล้วเด็ดปีกไม่ให้บินหนีไปไหนอย่างที่เคยพูดนั่นได้หรอก

เพราะเขารักเด็กนั่น...

รักและอยากให้มีความสุข....

จนแม้แต่หากคนที่ต้องทุกข์ทรมานจะเป็นเขาเอง เขาก็ยอม

หึ...นี่น่ะหรออดีตราชาของพวกใต้ดินที่ชื่อรีไวคนนั้น...

น่าขำชะมัด...

ทั้งๆที่ตั้งใจจะทำให้แปดเปื้อน แต่เอาเข้าจริงก็ทำได้แค่ทะนุถนอมปีกสีขาวคู่นั้นเอาไว้ไม่ใช่หรือไง?

ทะนุถนอม...ซึ่งไม่ใช่วิถีของซาตานเลยแม้แต่นิดเดียว

ใบหน้านิ่งได้แต่ถอนหายใจก่อนจะลอบมองใบหน้ามนที่เดี๋ยวแง่งอนเดี๋ยวยิ้มแย้มให้กับเด็กผู้หญิงคนนั้น...ถึงจะไม่ชอบใจก็ต้องพยายามสะกดตัวเองเอาไว้ไม่ให้เดินเข้าไปลากตัวเด็กนั่นออกมา......พยายามสะกดตัวเอง...ให้หันหลังแล้วเดินจากไป

ทำไมจะไม่รู้ตัวว่ากำลังหึง...

แต่ไม่อยากให้เด็กนั่นต้องลำบากใจ ทั้งๆที่อยากจะเข้าไปอาละวาดใจแทบขาด

สองขาก้าวกลับไปนั่งในรถสีแดงสด...

ยังมีอีกเรื่อง...ที่เขาพอจะทำให้เด็กนั่นได้....

เสียงแหวกอากาศของรถยนต์ที่สร้างตามหลักอากาศพลศาสตร์ดังก้องอยู่ทั่ว Fiorano Circuit

ถึงแม้จะเป็นช่วงพักจากการแข่งเพื่อย้ายสถานที่จากประเทศหนึ่งไปยังประเทศหนึ่ง แต่นักขับและวิศวกรของทีมก็ไม่ได้พักสักเท่าไหร่ ในเมื่ออีกไม่นานก็จะจบฤดูกาลแข่งขันของปีนี้แล้วและสิ่งที่ต้องเตรียมไว้สำหรับฤดูกาลหน้าก็คือการพัฒนารถแข่งคันใหม่

และตอนนี้เจ้ารถคันที่ว่ามันก็กำลังถูกนำมาวิ่งทดสอบอยู่ในสนามส่วนตัวของทีมเฟอร์รารี่ที่อยู่ห่างจากโรงงานผลิตรถยนต์แค่ข้ามถนน

F14 T สีแดงเพลิงพุ่งทะยานไปบนทางสีเข้มที่ไม่มีแม้แต่พื้นที่ให้ลื่นไถล เพราะนอกจากส่วนที่เป็นถนนแล้วทั้งสนามล้วนเต็มไปด้วยหญ้าสีเขียวสดทั้งหมด...บรรยากาศราวกับอยู่ในชนบทของสนามฟิโอราโน่นั้นทำให้รู้สึกผ่อนคลาย...จะบอกว่าเพราะมันคือ “บ้าน” ก็อาจจะไม่ผิดนัก

รถฟอร์มูล่าวันคันใหม่แล่นเข้ามาจอดในพิตการาจก่อนที่ร่างในชุดนักขับสีแดงจะก้าวขาออกมาจากรถ มือถอดหมวกกันน็อคออกก่อนจะสะบัดเส้นผมสีดำชื้นเหงื่อไปมา...นัยน์ตาขี้รำคาญเหลือบมองวิศวกรสาวประจำทีมที่กำลังถือกระดานจดค่าต่างๆอย่างระริกระรี้ ร่างสูงยาวในชุดหมีสีแดงเดินวนรอบรถก่อนจะก้มหน้าก้มตาจดสถิติที่คิดว่าคงจะทำได้ดีกว่า F138 ใบหน้าภายใต้กรอบแว่นนั่นถึงได้ดูดีใจจนออกนอกหน้านอกตา

ยัยฮันซี่ก็ยังคงคิดค้นระบบที่ดีเยี่ยมออกมาได้อย่างน่าทึ่งเสมอแล้วมันก็มักจะกลายเป็นต้นแบบของรถยนต์ทั่วไปที่กำลังผลิตอยู่ในโรงงานฝั่งตรงข้ามนั่น

เครื่องยนต์ที่ยุ่งยากซับซ้อนแบบนั้นยังคิดออกมาได้...แล้วถ้าเป็นเครื่องยนต์ของรถคันเท่าฝ่ามือล่ะ?

สองขาก้าวฉับๆไปหาวิศวกรสาวทันที ก่อนที่ขาข้างหนึ่งจะยกขึ้นยัน F14 T ขวางหน้าเธอเอาไว้ ใบหน้านิ่งเฉยเงยขึ้นมองใบหน้าภายใต้กรอบแว่นด้วยสายตาดุดัน

“ นี่ยัยแว่น...สอนชั้นทำรถบังคับวิทยุที”   ท่าทางเหมือนจะขู่กรรโชกมากกว่าขอร้องทำให้ใบหน้าภายใต้กรอบแว่นนิ่งอึ้งไป  แต่หลังจากที่จับใจความได้วิศวกรสาวก็ถึงกับปล่อยเสียงหัวเราะดังลั่นออกมาชุดใหญ่

“ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ....”  ร่างสูงยาวที่หัวเราะจนตัวงอทำให้คนที่ความอดทนต่ำยิ่งรู้สึกหงุดหงิดเข้าไปใหญ่ มือจึงดึงหัวกระเซิงๆนั่นขึ้นมาราวกับไม่เคยเห็นว่าอีกฝ่ายเป็นผู้หญิง

“ จะสอนให้ดีๆหรือจะให้ชั้นเอาเจ้านั่นไปเสยกำแพงก่อนล่ะ..ห๋า?”   น้ำเสียงเย็นๆเอ่ยข่มขู่พลางมองไปที่ตัวประกันอย่าง F14T ที่หญิงสาวคงรักมันยิ่งกว่าลูก

“ โอ๊ยๆๆ ยอมแล้วๆๆ”  มือในถุงมือสีดำจับมือของเขาที่กำกระจุกผมสีน้ำตาลนั่นเอาไว้ก่อนจะยอมรับปากแต่โดยดี

“ จะเอาแบบไหนล่ะ? รถบังคับวิทยุมันมีทั้งแบบน้ำมันแล้วก็แบบไฟฟ้านะ?”  ฮันซี่ยืนลูบหัวปรอยๆหลังจากที่เขายอมปล่อยไป มืออีกข้างจิ้มปลายปากกาเอาไว้ที่คางพลางใช้ความคิด...จะว่าไปสิ่งที่อีกฝ่ายถามมาเขาก็ไม่รู้เลยสักนิด

“ .........รถ Tamiya รุ่น F-104 มันใช้ยังไง ก็ทำแบบนั้นแหละ”  และคำตอบของเขาก็ทำให้ใบหน้าภายใต้กรอบแว่นถึงกับยิ้มกริ่ม นัยน์ตาที่มองสวนกลับมานั้นมันดูเจ้าเล่ห์จนเขาอยากจะเสยท่อนขาเข้าที่ใบหน้ากวนๆนั่นนัก...คงจะรู้แล้วสินะ ว่าเขาจะทำรถนั่นไปเพื่ออะไร...

“ โอเค้~~~~ ได้สิรีไว~~~ เดี๋ยววิศวกรประจำเฟอร์รารี่คนนี้จะเขียนแบบรถบังคับวิทยุคันนี้กับมือเลยดีไหม? ข้อแลกเปลี่ยนง่ายๆก็คือนายต้องเอาแชมป์ของปีนี้มาให้ได้ ตามนี้นะ”   ร่างสูงยาวยิ้มร่าเสียยิ่งกว่าตอนจดผลทดสอบของ F14T เสียอีก แผ่นหลังในชุดหมีสีแดงกระโดดเหยงๆจากไปอย่างอารมณ์ดีโดยไม่คิดจะรอฟังคำตอบจากเขา

“ .......นั่นมันก็เป็นเรื่องที่ชั้นต้องทำอยู่แล้วละยัยแว่น”  

นัยน์ตาสีขี้เถ้าจ้องมองหน้าจอมือถืออย่างนึกสงสัย...ตั้งแต่วันที่เจอกันก็ผ่านมาสองสามวันแล้วแต่เจ้าเด็กนั่นกลับไม่โทรมาเลย...

ทั้งๆที่ปกติจะโทรมาแทบจะสามเวลาหลังอาหาร

กลัวเขางั้นหรอ?

ไม่อยากคุยกับเขาแล้วหรือไง?

หรือว่ามีใครที่อยากคุยด้วยมากกว่า?

ประตูเฟอร์รารี่สีแดงถูกปิดลงเสียงดังเพราะคนที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัยนั้นเริ่มอารมณ์ไม่ดีเต็มที.....รู้สึกหงุดหงิดตัวเองที่มัวแต่มานั่งสงสัยอะไรแบบนี้ทั้งๆที่มันไม่ใช่นิสัยของเขาเลยสักนิด....

มือกระชากเกียร์ก่อนที่เท้าจะเหยียบคันเร่งจน Ferrari F12 Berlinetta ทะยานออกไปราวกับม้าพยศ...เสียงกระหึ่มของเครื่องยนต์ดังจากถนนในเขตของเฟอร์รารี่ไปจนถึงหน้าโรงเรียนมัธยมปลายสายวิทยาศาสตร์ประจำมาราเนลโลก่อนที่มันจะจอดรออยู่อย่างนั้น...

เสียงออดดังก้องไปทั่วโรงเรียนเพื่อบ่งบอกว่าคาบสุดท้ายของวันได้สิ้นสุดลงแล้ว

โรงเรียนในอิตาลีเรียนตั้งแต่เช้าติดต่อกันยาว 6 คาบ คาบละ 50 นาที จะมีเบรกเล็กน้อยตอนคาบที่ 3 เพราะฉะนั้นจึงเลิกเรียนตรงกันตอน 13.40 นาฬิกา

และแค่เสียงออดดังเท่านั้นบรรดานักเรียนในชุดไปรเวทต่างก็กรูกันไปที่ประตูเพื่อกลับบ้าน...ไม่มีกิจกรรมใดๆให้ทำต่อ เพราะส่วนใหญ่จะต้องกลับไปกินข้าวกลางวันกันที่บ้าน

ร่างโปร่งบางเองก็เช่นกัน....

สองขาเดินออกมาจากห้องเรียนอย่างใจลอย...เป็นเพราะสองสามวันมานี้พ่ออยู่บ้านราวกับต้องการจะคุมความประพฤติ...เขาจึงไม่มีโอกาสไปหาหรือแม้แต่จะโทรคุยกับคุณรีไวเลย...ถึงแม้จะยังต้องคิดเรื่องพ่อและยังน้อยใจอยู่บ้าง...แต่ความคิดถึงมันก็มีมากกว่า

แล้วเขาก็ตั้งใจว่าวันนี้แหละจะไปหาคนที่อยู่ในความคิดถึงเพราะพ่อเพิ่งจะกลับโบโลญญ่าไปเมื่อเช้าด้วยงานด่วน

“ เอเลน! ไปซื้ออะไหล่ด้วยกันไหม? เห็นที่ร้านบอกว่ามีของใหม่มาละ”  อาร์มินกับมิคาสะที่อยู่คนละห้องโบกมือเรียกก่อนจะเดินมาหาเขา

“ ไม่ละ วันนี้ชั้นมีธุระ”  เขาปฏิเสธไปโดยไม่ต้องมีพิธีรีตอง สองขารีบก้าวเดินออกมาจากตัวอาคารอย่างต้องการจะรีบกลับไปเอารถที่บ้าน

แต่แล้วเสียงฮือฮาก็ทำให้สองขาหยุดชะงัก ทุกสายตาล้วนจ้องมองไปยังเฟอร์รารี่สีแดงที่จอดอยู่ที่หน้าประตูโรงเรียน

เฟอร์รารี่...ที่เห็นได้ทั่วไปในมาราเนลโลแห่งนี้...

แต่เฟอร์รารี่ที่ไม่คิดว่าจะมาจอดอยู่ที่หน้าโรงเรียนมัธยมปลายก็คือเฟอร์รารี่ของชายที่ยืนกอดอกพิงรถสีแดงนั่นอยู่ต่างหาก...

“ คุณรีไว....”   ริมฝีปากสีระเรื่อเอ่ยชื่อของชายคนนั้นออกมาเบาๆ นัยน์ตาสีมรกตเบิกกว้างอย่างไม่อยากจะเชื่อว่าอีกฝ่ายจะปรากฏตัวอยู่ที่นี่ด้วยท่าทางราวกับกำลังรอใครอยู่

มาดักรอเขางั้นหรอ?

หัวใจที่แห้งเหี่ยวมาหลายวันกลับพองโตขึ้นมาทันที แล้วยิ่งร่างที่ไม่ได้สูงใหญ่ทว่าแข็งแกร่งยิ่งกว่าใครเดินตรงรี่มาหาเขาก่อนจะคว้าข้อมือแล้วลากให้เดินตามไป...ในใจมันก็ยิ่งเต้นอย่างรุนแรง

ดีใจ....

ดีใจจนคิดว่าเขาคงเป็นคนที่มีความสุขที่สุดในโลกไปแล้ว....

ร่างโปร่งบางถูกเหวี่ยงให้เข้าไปนั่งที่เบาะข้างคนขับ ถึงจะไม่ได้เบามือเหมือนเคยแต่ใบหน้ามนกลับยิ้มออกมาด้วยหัวใจที่เป็นสุข

ประตูรถฝั่งคนขับปิดลงก่อนที่ F12 Berlinetta จะแล่นออกไป

ใบหน้าที่ดูจะอารมณ์ไม่ดีทำให้เขาพอจะเดาได้ถึงแม้ว่าอีกฝ่ายจะไม่ถามสักคำ ริมฝีปากจึงขยับบอกออกไปเองว่า

“ พ่อผมอยู่บ้านน่ะครับ...เลยโทรไปหาไม่ได้...พ่อดุมากกกกกกกเลยละครับ”   นัยน์ตาดุดันตวัดมามองหน้าเขาก่อนจะหันกลับไปมองถนน

“ คิดจะปิดเรื่องของชั้น?”  เสียงทุ้มถามออกมาสั้นๆโดยไม่ได้หันหน้ามามอง

“ ก็ไม่คิดว่าจะปิดไปตลอดหรอกครับ...แต่ตอนนี้บอกไปพ่อคงไม่ฟัง”   เขาต้องพยายามพูดหลีกเลี่ยงที่จะให้คุณรีไวรู้ว่าพ่อของเขาเป็นใคร...ปล่อยให้อีกฝ่ายคิดว่าพ่อเขาเป็นแค่ข้าราชการหัวเก่าธรรมดาๆไปนั่นแหละดีแล้ว

“ แต่ผมดีใจมากเลยนะครับที่คุณมาหาผม”  ไม่ว่าเปล่าร่างโปร่งบางยังขยับไปกอดหมับที่ท่อนแขนแข็งแรงโดยไม่กลัวว่าอีกฝ่ายจะเสียการควบคุมรถ ใบหน้ามนเอนลงไปซบที่หัวไหล่ในชุดลำลองของเฟอร์รารี่ก่อนที่จะซุกหน้าถูไถไปมาเหมือนลูกหมาเจอเจ้าของ...ดูเหมือนการอ้อนของเขาจะทำให้คุณรีไวอารมณ์ดีขึ้นมานิดหน่อย?

ใบหน้ามนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ในใจนึกไปไกลว่าบ่ายวันนี้จะไปเดทที่ไหนดี

แต่แล้วหัวสีน้ำตาลที่เอนซบอยู่ที่ไหล่ในโค้ทสีดำก็ค่อยๆละออกมา....เมื่อมองเห็นว่า F12 Berlinetta กำลังพาเขาเลี้ยวเข้าไปที่ไหน...

โรงแรม...?

นัยน์ตาสีมรกตเหลือบมองไปรอบกาย เพราะเป็นตอนกลางวันแสกๆสถานที่แบบนี้จึงแทบไม่มีรถจอดอยู่เลย...ใบหน้ามนลอบมองใบหน้านิ่งที่ยังดูไม่ได้สะทกสะท้านใดๆ.....เขาไม่ได้กลัวที่จะมีเซ็กส์กับอีกฝ่าย แต่แบบนี้มันก็อดคิดไม่ได้ว่า ที่คุณรีไวมาหาเขาก็เพราะ....เรื่องนี้...

" เอ่อ...ไปที่บ้านคุณไม่ดีกว่าหรอครับ...."  จะถามก็กลัวคำตอบที่จะได้รับ ริมฝีปากจึงได้แต่เอ่ยออกไปอย่างจำใจ

“ ยุ่งยาก...กว่าจะไป กว่าจะเสร็จ กว่าจะกลับมาส่ง...เสียเวลา”   คำตอบที่ได้รับกลับทำให้หัวใจรู้สึกชาแปลกๆ ถ้อยคำทำร้ายจิตใจที่พูดราวกับว่าเวลาที่ใช้อยู่กับเขามันช่างไร้ประโยชน์ยิ่งทำให้รู้สึกถึงความไร้ค่าของตัวเอง   

ของที่ได้มาง่ายๆ....ก็คงจะเป็นแบบนี้สินะ...

แล้วก็...ทั้งๆที่เขาเพิ่งจะบอกไป...ว่าเรื่องนี้จะให้พ่อรู้ไม่ได้...แต่คุณรีไวก็ยังพาเขาเข้าโรงแรมโดยไม่สนใจใคร...ไม่คิดว่าจะมีใครมาเห็นแล้วเอาไปบอกให้พ่อเขารู้บ้างหรือไง?

เขาไม่รู้...ว่าคุณรีไวจงใจจะท้าทายหรือไม่เคยสนใจคำพูด ไม่เคยสนใจความรู้สึกของเขาเลยกันแน่

สองมือได้แต่บีบกันไปมาอยู่บนหน้าตักก่อนที่ข้างหนึ่งจะถูกกระชากออกไป สองขาแทบจะสาวไปตามเท้าที่ไม่ได้ยาวเท่าไหร่แต่กลับก้าวไวไม่แพ้รถที่ขับอยู่  รู้ตัวอีกทีร่างทั้งร่างก็ถูกเหวี่ยงลงไปบนเตียงเรียบร้อย

“ คุณรีไว เดี๋ยว...”  ยังไม่ทันจะได้พูดได้จาให้สมกับที่ไม่ได้คุยกันมาตั้งหลายวัน มือแข็งแรงคู่นั้นก็จัดการถอดเสื้อผ้าเขาออก นี่ถ้าเป็นโรงเรียนที่ต้องใส่เครื่องแบบมันก็เท่ากับว่าคุณรีไวกำลังถอดชุดนักเรียนของเขา...พรากผู้เยาว์ชัดๆ

“ เดี๋ยวครับ!”  สองมือพยายามฉุดรั้งเสื้อผ้าของตัวเองเอาไว้ แต่ก็ดูเหมือนจะยิ่งทำให้อีกฝ่ายรำคาญหนักกว่าเดิม

“ จะทำหรือว่าจะกลับ?”  พอถูกถามมาแบบนั้นริมฝีปากก็ได้แต่ชะงักค้างไป...จะให้ตอบได้หรอว่าไม่อยากทำ....ไม่อยากทำโดยที่อารมณ์ของทั้งสองฝ่ายก็ไม่ได้พร้อมแบบนี้

“.........”  ใบหน้าได้แต่พยักลงช้าๆโดยไม่ได้พูดอะไรออกไป....

ถ้าไม่ยอม...จะถูกทิ้งหรือเปล่า?...

อีกฝ่ายรักเขาบ้างไหม?...

เขาไม่แน่ใจ....

ทั้งๆที่คบกันแล้ว แต่เขาก็ไม่แน่ใจ...ไม่แน่ใจอะไรเลยสักอย่าง....

บางครั้ง...การกระทำเพียงอย่างเดียวมันก็อาจจะไม่พอ...

เขาเรียกร้องเกินไปงั้นหรอ?

“ อึก...อะ....อื้อ!”   ริมฝีปากสีระเรื่อถึงกับเม้มแน่นเมื่อเสียงน่าอายถูกเปล่งออกไปโดยไม่รู้ตัว มือที่ช่ำชองกำลังล่อลวงส่วนอ่อนไหวของเขาให้ติดกับ ถึงแม้อีกฝ่ายจะเอาแต่ใจแต่ก็ไม่ได้รุนแรงด้วย สัมผัสเปียกแฉะจากเรียวลิ้นที่ลากไล้ไปตามซอกคอ ลาดไหล่ ไหปลาร้า หน้าอก ไปจนถึงหน้าท้องทำให้รู้สึกเคลิบเคลิ้มระคนเสียววาบ

จะว่าไปแล้วนี่ก็แค่ครั้งที่สาม...ตัวเขาเองยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าบนร่างกายมีส่วนไหนบ้างที่จะทำให้ความต้องการทะยานสูงขึ้น แต่เหมือนอีกฝ่ายจะรู้ดี...ตอนนี้ถึงทำให้เขาบิดเร่าอย่างห้ามไม่อยู่

ที่ส่วนปลายของแกนกายถูกกดเอาไว้ทำให้ทรมานแทบขาดใจ เขาได้แต่มองใบหน้าชอบใจของอีกฝ่ายด้วยลมหายใจหอบถี่ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสายตาที่ใช้มองไปมันจะเว้าวอนแค่ไหน ฝ่ามือปล่อยผ้าที่ขย๋ำจนยับยู่ยี่ออกก่อนจะแตะปลายนิ้วลงไปบนมัดกล้ามอันสวยงามบนหน้าท้องของคนที่มองมาจากด้านบน เสื้อเชิ้ตสีแดงเลือดนกของอีกฝ่ายถูกมือเพียงข้างเดียวถอดออกไปจากร่างกายแข็งแกร่งจนท่อนบนเปลือยเปล่า มีเพียงกางเกงสีดำเท่านั้นที่ยังเหลืออยู่...ต่างจากเขา...ที่ไม่มีอาภรณ์ใดเหลือสักชิ้นบนร่างกาย

“ อ้าขาออก”  อีกฝ่ายพูดออกมาด้วยใบหน้าที่ยังนิ่งเฉย มือข้างที่ว่างจับขาเขาอ้าออกจากกันโดยไม่คิดจะรอ ทั้งเสียงครางทั้งร่างกายที่ถอยหนีโดยอัตโนมัติเกิดขึ้นทันทีที่ปลายนิ้วฝืนสอดใส่เข้ามาในช่องทางด้านหลัง...ก็มัน...ยังไม่ชิน...

“ เอเลน...”  แต่แล้วเสียงทุ้มต่ำที่เอ่ยคำซึ่งราวกับมีเวทมนต์คำนั้นออกมา ร่างที่สั่นระริกก็ผ่อนคลายลงทันตา

“ อย่างเกร็งสิ...เอเลน...”  ดูเหมือนอีกฝ่ายจะรู้ จึงพร่ำกระซิบคำนั้นอยู่ข้างๆใบหู....

แล้วไม่ว่าอะไรที่ใส่ไม่เข้า..ร่างกายของเขาก็ค่อยๆรับเอาร่างกายของอีกฝ่ายเข้ามาได้ในที่สุด

“ ฮะ...อ้า...”  ริมฝีปากร้องครางเมื่อผนังภายในถูกเสียดสีอย่างรุนแรง ถึงแม้จะยังเจ็บอยู่บ้างแต่ความรู้สึกดีก็มีมากกว่า

นัยน์ตาที่เอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำตาพยายามเพ่งมองใบหน้าของอีกฝ่าย...สีหน้าแบบนั้น...คุณรีไวเองก็รู้สึกดีสินะ?

แรงขยับเข้าออกยิ่งเร่งจังหวะมากขึ้นเมื่อใกล้ถึงฝั่งเต็มที เสียงครางสอดประสานไปกับเสียงลมหายใจหอบถี่

“ อะ อ๊า....”  จนกระทั่งทุกอย่างไปถึงจุดสูงสุด แรงกระแทกหนักหน่วงที่เบื้องล่างก็ทำให้ร่างกายกระตุกเฮือก ฝ่ามือแข็งแรงยอมปล่อยส่วนอ่อนไหวของเขาให้ปลดเปลื้องความต้องการออกมาพร้อมๆกับที่ช่องทางด้านหลังต้องรองรับอารมณ์ของอีกฝ่ายที่ฉีดพุ่งเข้ามา

เขาทิ้งตัวลงนอนหอบหายใจถึงแม้ว่าช่วงล่างจะยังเชื่อมต่อเพราะอีกฝ่ายไม่ยอมถอนกายออกไป ต้นขาทั้งสองข้างยังคงพาดอยู่บนท่อนขาที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ...แล้วทั้งๆที่คิดว่าอีกเดี๋ยวคุณรีไวคงจัดการร่างกายของเขาให้แล้วก็จบไปในวันนี้

ทว่า...

ดูเหมือนครั้งเดียวจะยังไม่พอ...

มือแข็งแรงจึงปลุกเร้าเขาต่อ ข้างในเองก็รับรู้ได้ถึงสิ่งที่ขยายตัวขึ้นมาอีก

“ เดี๋ยว?....อะ....”  ยังไม่ทันจะได้ห้าม รอบใหม่และอีกหลายๆรอบก็เริ่มขึ้นโดยที่เขาทำได้แค่คราง ถึงจะสุขสมแต่ก็เหนื่อยแทบขาดใจ

เหนื่อย...จนหัวสมองที่เอาแต่คิดอะไรวุ่นวายดูเหมือนจะเบาโหวง…

เหนื่อย...จนไม่รู้ตัวว่ากลับมาถึงบ้านได้ยังไงและตั้งแต่เมื่อไหร่...

เปลือกตาเปิดขึ้นมาอีกครั้งเมื่อรู้สึกถึงสัมผัสที่ลูบไล้อยู่ที่ไรผม ใบหน้านิ่งขยับมาจูบเขาเบาๆที่ขมับก่อนที่จะขับรถจากไป

ตกลงว่า...จะเอายังไงกับเขากันแน่นะ...คุณรีไว....

Ferrari F12 Berlinetta แล่นเข้าไปในบ้านในเขตอุทยานของมาราเนลโลเมื่อความมืดรายล้อมอยู่รอบกาย

ร่างที่ไม่ได้สูงใหญ่ทว่าแข็งแกร่งยิ่งกว่าใครก้าวขาลงมาจากรถก่อนจะเหลือบตามอง Ferrari California ที่จอดนิ่งอยู่ข้างๆ.....เจ้าฮายาโตะอยู่บ้านสินะ...ว่าแต่ไอ้หมีวายร้ายนั่นมันยังอยู่หรือเปล่า?

อยากจะเดินไปดูอยู่เหมือนกันแต่วันนี้ก็ใช้พลังงานไม่ใช่น้อยแล้ว คงไม่มีแรงไปไล่ฆ่าหมีอีก...จะละเว้นการฆ่าสัตว์ตัดชีวิตให้ซักวันก็แล้วกัน

‘ เอามีดไปไว้บนที่นอนด้วย ถ้ามีหมีบุกรุกยามวิกาลก็เชือดมันทิ้งซะ ’    ปลายนิ้วโป้งกดส่งข้อความไปหาเจ้าเด็กในปกครองก่อนจะเดินแยกไปที่บ้านฝั่งซ้ายของตัวเอง

มือเลื่อนประตูออกและเมื่อกดเปิดสวิตซ์...โคมไฟในห้องนั่งเล่นก็ส่องสว่างให้เห็นสิ่งของที่กองอยู่เต็มพื้น

มันคืออุปกรณ์ของรถบังคับวิทยุ....

ก็เพราะแบบนี้แหละ...เลยพาเด็กนั่นมาที่นี่ไม่ได้....

ยังไม่อยากให้รู้...ว่าเขากำลังทำอะไรอยู่...

ยังไม่อยากให้รู้...จนกว่าเขาจะทำมันสำเร็จ...

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

To be Con.

จะได้ให้ไหมเนี่ยอิรถคันนี้ = =””

ปะ เปล่านะ...มี๊ไม่ได้ลำเอียงรักก๊กมากกว่านะ แต่ว่าเอเลนที่โดนรังแก ชอกช้ำระกำทรวง น้ำตาปริ่ม ร้องไห้กระซิกๆ โดนกด มันเร้าใจมี๊จนอดที่จะแต่งออกมาแบบนี้ไม่ได้อ่ะ ^ ^a (โดนไททันเอเลนเหยียบ)

แล้วก็สำหรับตอนนี้จะอยู่ในมาราเนลโลเป็นส่วนใหญ่เลยอ่ะเนอะ คือเชื่อไหมว่าตอนเสริจหาข้อมูลของเมืองนี้ปรากฏว่าขึ้นมาแต่ข้อมูลของเฟอร์รารี่ =[ ]=!! เออ! ตรูรู้แล้วว่ามันเป็นฐานของเฟอร์รารี่ แต่ไม่คิดว่าจะขนาดนี้ คือแทบจะทั้งเมืองมีแต่สัญลักษณ์ม้าพยศของเฟอร์รารี่อ่ะ สุดยอดดดดด คือส่วนตัวแล้วคิดว่าเจ๋งดีค่ะ คุณท่านนึกอยากจะตั้งโรงงานก็ไปหาเมืองเล็กๆโนเนมตั้งเลยไม่ต้องสนใจใครว่าที่นั่นมันจะเป็นเมืองโรงงานหรือเปล่า แล้วก็ทำให้เมืองที่แทบจะชนบทกลายเป็นแหล่งผลิตขนาดใหญ่ กลายเป็นสถานท่องเที่ยวไปซะงั้น  เพราะเค้าจะมีทัวร์ของเฟอร์รารี่ค่ะ พาเข้าไปชมโรงงาน พิพิธภัณฑ์แล้วก็สนามฟิโอราโน่ ซึ่งเป็นสนามทดสอบส่วนตัวของเฟอร์รารี่ก็มีทั้งรถเฟอร์รารี่ปกติและรถฟอร์มูล่าวันที่วิ่งอยู่ที่นี่ แล้วอิสนามนี้นะคะ สวยมากอ่ะฟฟฟฟฟฟฟฟฟ คือรอบๆมันจะเป็นทุ่งหญ้า ตัวสนามเองก็เป็นทุ่งหญ้า คือมีแต่ถนนกับหญ้าเขียวๆอ่ะ อย่างกะวิ่งอยู่ในถนนชนบทอะไรอย่างงั้น คือใครอยากดูรูปก็ลองเสริจ Fiorano Circuit ก็ได้ค่ะ คือไม่อยากแปะที่นี่ ไปขโมยรูปชาวบ้านเค้ามา กร๊ากกกก

ส่วนตัวเมืองเองจะเป็นเมืองเล็กๆที่ไม่มีแม้แต่รถไฟวิ่งผ่าน =[ ]=!! ถ้าจะไปต้องนั่งรถไฟไปลงที่ Modena แล้วนั่งรถบัสต่อไป = =”” แต่เท่าที่ดูในกูเกิลที่มันซูมเห็นรูปด้านอ่ะ เป็นเมืองที่น่ารักมากๆเลยค่ะ >////< กลางเมืองมันจะเป็นวงเวียนอ่ะ แล้วก็มีโบสถ์เล็กๆอยู่ที่มุมนึง จริงๆอาคารเป็นอาคารที่ไม่ได้เก่าเท่าเมืองอื่นๆของอิตาลีนะ แต่การตกแต่งมันก็ทำให้ดูน่าอยู่อ่ะ คือดูแล้วรู้ว่านี่แหละ อิตาลี 555

นอกจากเรื่องของเมืองมาราเนลโลแล้วคุณกวางยังเพิ่งรู้เกี่ยวกับเวลาเรียนของนักเรียนอิตาลีด้วยค่ะ โรงเรียนเค้าเลิกตอน 13.40น.ค่ะ =[ ]=!! แถมโรงเรียนม.ปลายยังแยกสายอย่างชัดเจนแล้วด้วยอ่ะ คือจะมี 5 ประเภท มีรร.สายวิทย์  รร.สายศิลป์(คือศิลปะและวิธีคิดอะไรพวกนี้เลยอ่ะ =[ ]= สมเป็นดาวแม่(?)แห่งศิลปะและสถาปัตยกรรมจริงๆ) ที่เหลือก็สายช่าง ภาษา อะไรอีกอย่างฟ๊ะ คืออ่านชื่อมาแล้วงงว่าตกลงมันยังไงกันแน่เลยไม่ได้จำ(โดนตบ) ใครอยากรู้ก็หาในกูเกิลเอาเด้อ

แหะแหะ สำหรับ GLIDE ก็ต้องขอกราบประทานอภัยจริงๆค่ะที่ดองไว้นานขนาดนี้ T^T ก็...ตัดสินใจอะไรหลายๆอย่างเกี่ยวกับเนื้อเรื่องอ่ะนะ...คือกลัวจะยืดเยื้อไป...แต่จนแล้วจนรอดก็อยากเขียนตามที่ตั้งใจไว้ตั้งแต่แรกโดยคิดว่าคงไม่ตัดอะไรออกแล้วอ่ะนะ เพราะงั้นน่าจะยาวได้ที่เลยเรื่องนี้ *ทรุด* ก็...ฝากฟิคน้อยๆเรื่องนี้ต่อไปด้วยนะค้า ^ ^

ขอบคุณทุกๆการติดตามและทุกๆคอมเม้นต์มากๆเลยนะคะ แล้วเจอกันตอนหน้าค่า

แอบแปะรูปยามะก๊กกับ Ferrari California สเกล 1:12  >/////< น่าร้ากกกกกกกก *ฟัดๆๆๆ*