Attack on Titan Au S.Fic [Levi x Eren] -- BiOS : another story B : 04 --

Attack on Titan Au S.Fic [Levi x Eren]  -- BiOS : another story B : 04 --

: Attack on Titan AU Fanfiction

: Levi x Eren

: Action  Horrors

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

ฟังเพลงนี้ก่อนอ่านตอนนี้จะได้อรรถรสมากขึ้นค่ะ TT^TT  Bios เวอร์ชั่นภาษาไทยค่ะ

บ้าน...ที่ไม่ได้กลับมาแค่วันเดียวกลับดูรกร้างไปถนัดตา...ความกว้างใหญ่ของมันยิ่งอยู่ในสภาวะแบบนี้ยิ่งมีแต่จะทำให้รู้สึกเคว้งคว้างหาทางออกไม่เจอ

เขารอให้เอเลนก้าวขาผ่านซุ้มประตูรั้วเข้ามาก่อนที่จะปิดตายประตูไม้บานใหญ่นั่นไปซะ...เพราะเขาคงจะไม่ได้ออกไปจากที่นี่อีก

ใบหน้ามนเหม่อลอยมองสวนแบบญี่ปุ่นเขียวขจีก่อนที่ร่างกายโปร่งบางจะหยุดนิ่งอยู่ตรงนั้น นัยน์ตาสีมรกตเหลือบมองประตูบ้านราวกับกำลังไม่แน่ใจว่าตัวเองคู่ควรที่จะได้เข้าไปหรือเปล่าจนเขาต้องคว้าข้อมือผอมบางนั่นขึ้นมา

“ ที่นี่คือบ้านของชั้น...และจากวันนี้ไปมันก็จะเป็นบ้านของนาย...เอเลน”

ดวงตากลมโตมองเขาด้วยแววสั่นไหว ขาทั้งสองข้างค่อยๆก้าวตามแรงดึงของเขาเข้าไปใน “บ้านของพวกเรา” แต่ยังไม่ทันจะพ้นโถงทางเข้า ร่างโปร่งบางก็หยุดเอาเสียดื้อๆ

“ คุณ...ทิ้งผมไว้ที่นี่...แล้วกลับไปที่ฐานทัพเถอะนะครับ...”   เสียงแผ่วเบาดังออกมาจากใบหน้าที่ก้มมองพื้น

“ คนพวกนั้น...ต้องการคุณ...”   ……แล้วนายล่ะ...ต้องการชั้นบ้างหรือเปล่า?

เขาก็รู้ว่าทุกเรื่องมันเป็นการตัดสินใจโดยพละการของเขาเอง...เอเลนอยากจะออกมาจากคุกนั่นไหม...อยากจะอยู่ใกล้ๆเข้าหรือเปล่า...เขาไม่เคยถาม...ไม่เคยถามเจ้าตัวเลยสักคำ...เพราะทุกอย่างที่ทำลงไปก็เพื่อตัวของเขาเองทั้งนั้น

จะบอกว่าเขาฉวยโอกาสก็คงไม่ผิดที่คิดจะใช้สถานการณ์เลวร้ายเพื่อให้ได้อยู่ใกล้เอเลน...เพราะถ้าไม่มีเรื่องของซอมบี้เกิดขึ้น...ลูกกรงเหล็กนั่นมันก็คงจะขวางกั้นพวกเราอยู่แบบนั้นเอง

“ แล้วนายจะไม่ถามชั้นบ้างหรอ ว่าชั้นต้องการใคร?”   เขาเปลี่ยนคำถามเพราะไม่อยากให้เอเลนรู้ ไม่อยากให้เอเลนสงสัย.....ว่าเขามันก็เป็นแค่ผู้ชายเห็นแก่ตัวคนหนึ่งก็เท่านั้นเอง

“ ............แต่ว่าคุณไม่ควรจะเอาชีวิตมาทิ้ง....เพราะคนอย่างผม....”   เขาทอดสายตามองใบหน้ามนที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด....จะเถียงกันไปให้ได้อะไรขึ้นมา...ในเมื่อเวลาของพวกเรามันเหลืออยู่ไม่ถึงข้ามคืน

“ เอเลน...ฟังชั้นนะ...”   เขาย้ายมือที่จับข้อมือบางมาวางไว้ที่ไหล่ทั้งสองข้างของเอเลน บังคับให้นัยน์ตาสีมรกตสั่นระริกมองสบประสานมาที่ดวงตาของเขา

“ ชั้นไม่รู้หรอก...ว่าทางเลือกไหนจะให้ผลลัพธ์ที่ดีกว่ากัน...เพราะฉะนั้นชั้นจึงขอเลือกทางที่มันจะทำให้ชั้นไม่ต้องมานั่งเสียใจในภายหลัง...นั่นก็คือการได้อยู่กับนายตราบจนลมหายใจสุดท้ายของชั้น”  นัยน์ตาสีมรกตเอ่อคลอไปด้วยน้ำตาทันทีที่ฟังจบแต่กระนั้นมันก็ยังเต็มไปด้วยความสับสน

“ ทำไม...ทำไมกันละครับ...ทำไมถึงเป็นผม?...”   มือผอมบางยกขึ้นมาปาดน้ำตาที่เริ่มไหลลงมาอย่างห้ามไม่อยู่ ท่าทางเหมือนเด็กๆนั่นทำให้เขาถอนหายใจด้วยรอยยิ้มจางๆ...ถ้าไม่พูดออกไปตรงๆคงไม่เข้าใจสินะ...อีกอย่าง...ถ้าไม่พูดตอนนี้ก็อาจจะไม่มีโอกาสได้พูดอีก....

“ ........ความรัก...มักจะไม่มีเหตุผลแบบนี้แหละ....เอเลน...ชั้นก็แค่รักนายเท่านั้นเอง”

ใบหน้ามนมองเขาด้วยนัยน์ตาเบิกกว้าง หยาดน้ำใสๆที่เพิ่งถูกเช็ดไปรื้นขึ้นมาเต็มขอบตาก่อนจะร่วงลงมาอีก ริมฝีปากสีระเรื่อสั่นระริกเหมือนอยากจะพูดอะไรแต่ก็นึกคำพูดไม่ออก ท่าทางแบบนั้นมันทำให้เขาเผลอดึงตัวเข้ามากอดเอาไว้อย่างห้ามไม่อยู่

อ้อมแขนรับรู้ถึงร่างกายที่ยังอบอุ่น บรรยากาศที่นุ่มละมุนอาจจะเป็นผลมาจากต่างฝ่ายต่างก็รู้ดีว่าคำบอกรักนี้มันอาจจะช้าเกินไป...

พวกเขาถึงได้มีเวลาอยู่ด้วยกันแสนสั้นเหลือเกิน....

น้ำใสๆไหลล้นไปจากขอบอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่ที่มีไออุ่นๆลอยกรุ่นอยู่ น้ำที่หายไปถูกแทนที่ด้วยร่างกายเปลือยเปล่าของคนสองคนที่ค่อยๆนั่งลงไป

มือหยาบกร้านที่เคยแต่จับปืนเทสบู่เหลวลงไปบนฟองน้ำก่อนจะบีบเบาๆจนฟองสีขาวฟูขึ้นมา นัยน์ตาสีขี้เถ้าจับจ้องปุยนุ่มๆนั่นอย่างไม่คิดว่าคนอย่างหัวหน้าทหารรีไวจอมเย็นชาจะสามารถดูแลใครสักคนได้แบบนี้...

ฟองน้ำถูกวางลงไปบนบนแผ่นหลังบอบบางที่อยู่ตรงหน้า ก่อนจะค่อยๆลูบไล้ช้าๆจากต้นคอไปตามบ่าที่แทบจะไม่มีความหนา จากไหปลาร้าที่เห็นได้อย่างชัดเจนไล่ละเรื่อยไปจนถึงหัวไหล่ ท่อนแขนผอมบางถูกเขายกขึ้นมาจากในน้ำก่อนที่สัมผัสนุ่มๆจะค่อยๆขัดเบาๆจากหัวไหล่ไปตามลำแขนที่ดูจากเริ่มขาวซีดมากกว่าเดิม ยิ่งฟองน้ำถูกลากไล้ไปไกลเท่าไหร่ แผงอกแข็งแรงก็ยิ่งแนบชิดกับแผ่นหลังบอบบางมากขึ้นเท่านั้น ลมหายใจจากใบหน้าของเขาเป่ารดต้นคอระหงที่ยังมีฟองสบู่ติดอยู่...

ถ้าเป็นเวลาปกติ อารมณ์ร้อนคงลุกโชนไปนานแล้ว...ทว่าเวลานี้...ร่างกายโปร่งบางที่เริ่มจะเย็นเฉียบมากขึ้นทุกทีก็มีแต่จะทำให้หัวใจได้แต่ปวดหนึบจนแทบจะไม่มีความรู้สึกอย่างอื่นอีก

เอเลนกำลังจะตาย....

เขาจำต้องกัดริมฝีปากของตัวเองเพื่อข่มความรู้สึกไม่ดีเอาไว้ให้ลึกที่สุด...เป็นเพราะรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังจะตายมันเลยยิ่งทำให้เวลาแต่ละนาทีนั้นมีค่ายิ่งกว่าทองคำเสียอีก

ฟองน้ำถูกลูบไล้ไปจรดปลายนิ้ว มีเพียงเสียงซ่าๆของน้ำที่ไหลลงไปจากขอบอ่างเท่านั้นที่ดังแทนบทสนทนาของพวกเขา...ไม่ใช่ว่าไม่อยากจะพูด...แต่พูดอะไรไม่ออกต่างหาก

แล้วก็ดูท่าว่าเอเลนเอง....ก็เริ่มจะไม่มีสติเพียงพอที่จะขยับริมฝีปากได้อีกแล้ว...

นัยน์ตาสีขี้เถ้าเหลือบมองไปที่ผ้าพันแผลบนท่อนแขนบางอีกข้างซึ่งดูเหมือนเลือดจะหยุดไหลไปแล้ว  ใบหน้านิ่งขยับเข้าไปใกล้ใบหูของคนที่ดวงตาเริ่มจะไม่สะท้อนภาพใดทั้งๆที่ไม่ถึงชั่วโมงมานี้มันเพิ่งจะมีภาพของเขาสะท้อนอยู่ในนั้น...

เขาพยายามบังคับน้ำเสียงที่เอ่ยออกไปให้ราบเรียบที่สุดทั้งที่มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

“ อาบน้ำเสร็จ...ชั้นค่อยทำแผลให้นายใหม่นะ...”   ใบหน้ามนยังคงนิ่งเฉยราวกับไม่ได้รับรู้ถึงคำพูดของเขาเลย ปฏิกิริยาราวกับตุ๊กตามีแต่จะทำให้ที่อกซ้ายของเขามันเจ็บจนแทบจะตายให้ได้

บางทีก็นึกสมเพชตัวเอง...เป็นถึงหัวหน้าทหาร...แต่แค่คนที่ตัวเองรักเพียงคนเดียวก็ยังดูแลไม่ได้...

เขาดึงร่างโปร่งบางให้ลุกขึ้นยืนอยู่ในอ่าง  ผ้าขนหนูผืนใหญ่คลุมลงไปที่ไหล่ทั้งสองข้างก่อนที่เขาจะเช็ดหยดน้ำตามร่างกายออกให้  ความเย็นเฉียบที่แผ่ออกมาจากตัวของเอเลนมีแต่จะทำให้เขาต้องฝืนกล้ำกลืนก้อนอะไรบางอย่างที่จุกขึ้นมาถึงลำคอลงไป

ความเย็นแบบนี้....มันคืออุณหภูมิของศพ....

ถึงแม้จะเดินตามแรงลากของเขาได้ แต่เอเลนก็ไม่รับรู้อะไรอีกต่อไปแล้ว ร่างกายที่สั่นสะท้านขึ้นเรื่อยๆนั้นมันเป็นปฏิกิริยาที่เขารู้จักดี...ว่ามันเป็นปฏิกิริยาของคนที่กำลังจะกลายเป็นซอมบี้...

เขาปลดผ้าขนหนูที่พันรอบกายโปร่งบางลงไปกองอยู่ที่พื้นเมื่อพวกเขามายืนอยู่กลางห้องนอน ยูกาตะสีดำถูกสวมลงมาลวกๆบนร่างกายของเขา แต่ยูกาตะสีม่วงอ่อนกลับค่อยๆถูกบรรจงสวมลงไปบนร่างกายของเอเลน

มันเป็นยูกาตะที่แม่ของเขา...เตรียมเอาไว้ให้เจ้าสาวของลูกชายเพียงคนเดียว...

จริงๆก็อยากจะใส่กิโมโนสีขาวตัวนั้นให้อยู่หรอกนะ.....แต่มันคงจะหนักเกินไปสำหรับเอเลนในตอนนี้...

สองมือค่อยๆกระชับสาบเสื้อเข้าหากัน สองขาก้าวไปยืนอยู่ข้างหลังก่อนจะค่อยๆพันโอบิรอบเอวบาง......รูปร่างของเอเลนเหมาะกับยูกาตะมาก.....เหมาะมาก....จนขอบตารู้สึกร้อนผ่าว...

ท่อนแขนดึงร่างโปร่งบางเข้ามากอดเอาไว้โดยห้ามตัวเองไม่ไหวอีกต่อไป ความเย็นจากแผ่นหลังบอบบางส่งผ่านเข้ามาเต็มทุกพื้นที่ของแผงอกแข็งแรง

“ เอเลน....”

“ เอเลน....”

“ เอเลน....”

เขารู้ดี....ว่าต่อให้เรียกต่อไปแค่ไหนก็คงจะไม่มีเสียงตอบรับกลับมาอีก

เพราะว่าเอเลน...จากเขาไปแล้ว...

น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลลงไปเปียกอยู่ที่หัวไหล่บอบบาง

จะบอกว่าเขายืนกอดศพอยู่แบบนั้น...มันก็คงไม่ผิดอะไร....

แต่ต่อให้จะตายไปแล้ว....แต่เอเลนก็ยังเป็นคนที่เขารัก....

และจะรักตลอดไป...

เขาไม่คิดจะเปลี่ยนใจ ไม่คิดที่จะหนีไป....

อาจจะดูเหมือนเขาทำเรื่องโง่ๆ ที่จะยอมตาย ยอมให้ซอมบี้ที่ไม่ใช่เอเลนอีกต่อไปแล้วกัดเอา....แต่เขาก็ไร้ซึ่งเรี่ยวแรงที่จะเปลี่ยนใจ

ความรู้สึกหมดอาลัยตายอยาก...มันเป็นแบบนี้เองสินะ....

จะดิ้นรนต่อไปเพื่ออะไร...ในเมื่อมีชีวิตรอดไปก็คงต้องอยู่ตัวคนเดียว...อยู่ในบ้านที่เวิ้งว้างว่างเปล่าหลังนี้...คนเดียว...

หึ...ไม่สมกับที่เป็นนายเลยนะรีไว...

แต่อย่างน้อยหลังจากที่ตายกลายเป็นซอมบี้ไปแล้ว...เขาก็ไม่อยากให้ทั้งตัวเองทั้งเอเลนออกไปเดินเพ่นพ่านหาอาหารอยู่ข้างนอก ประตูทุกบาน ทางออกทุกทางจึงถูกปิดตายอย่างแน่นหนาที่สุด

สักวัน...คงจะมีคนเข้ามา แล้วช่วยฆ่าพวกเขาสองคนเอง

มือวางค้อนก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง นัยน์ตาสีขี้เถ้าเหลือบมองร่างโปร่งบางที่นั่งคอพับพิงข้างฝาด้านหนึ่งอยู่...ดูเหมือนอาการสั่นสะท้านจะหายไปแล้ว?

“ เอเลน?”  ถึงจะรู้ว่าเป็นไปไม่ได้ที่ร่างโปร่งบางจะฟื้นขึ้นมาราวกับมีปาฏิหาริย์เหมือนที่ในหนังชอบใช้กัน แต่มันก็เลิกหวังไม่ได้...นี่เขาคงจะเริ่มเพ้อไปแล้วสินะ

แต่แล้วหัวสีน้ำตาลที่ก้มอยู่กลับขยับเล็กน้อยราวกับกำลังตอบรับกับเสียงเรียกชื่อของเขา...และมันก็ทำให้สองขาหยุดถลาเข้าไปหาไม่ได้

ทว่า...

ใบหน้ามนที่เงยขึ้นมากลับไม่ได้ส่งยิ้มให้เขา...แต่มันกลับแยกเขี้ยวใส่!!!

โครม!!

“ อึก!”   เขาเตรียมใจเอาไว้อยู่แล้วเพราะงั้นจึงไม่คิดจะต่อต้านแรงมหาศาลที่กดเขาลงกับพื้นเสื่อทาทามิ ใบหน้าได้แต่แหงนมองเพดานโดยปล่อยให้หัวสีน้ำตาลนั่นจู่โจมร่างกายของเขาต่อไป

เสียงหื่อๆในลำคอนั้นฟังดูเหมือนคนหายใจไม่ออก มือบางกระชากคอยูกาตะของเขาออกจากกันก่อนจะอ้าปากกัดลงมาที่ไหล่ของเขา

นัยน์ตาได้แต่ปิดแน่นรับความเจ็บปวดและความตายที่คงจะเกิดขึ้นในไม่ช้า

ถึงแม้ใบหน้ามนที่ดูซีดเซียวนี้จะยังเป็นใบหน้าของเอเลน...แต่คนตรงหน้าก็ไม่ใช่เอเลนของเขาอีกต่อไปแล้ว...เป็นเพียงซอมบี้ที่หิวกระหายเลือดและเนื้อสดๆเท่านั้น

เจ้าซอมบี้ที่คร่อมอยู่เหนือตัวเขายังคงกัดอยู่ที่ไหล่ไม่ปล่อย แต่ยิ่งเวลาผ่านไปเท่าไหร่นัยน์ตาที่ปิดลงของเขาก็มีแต่จะยิ่งขมวดคิ้วด้วยความสงสัย

ก็จริงอยู่ที่ลาดไหล่รับรู้ถึงรอยฟันของเจ้าซอมบี้นี่ได้ แต่ว่ากลับไม่มีรอยไหนสักรอยที่กดลึกลงมาจนได้เลือด

ริมฝีปากของเจ้าซอมบี้ไล่กัดจากลาดไหล่ไล่ลงไปจนถึงต้นแขน....จะเรียกว่ากัดมันก็ไม่เชิง....ถ้าพูดให้ถูกคงต้องบอกว่าเจ้าซอมบี้นี่กำลัง “งับ” เขาอยู่มากกว่า

นัยน์ตาสีขี้เถ้าเปิดขึ้นมาเพื่อมองซอมบี้แปลกๆตัวนี้ให้เต็มสองตา...แล้วเขาก็เพิ่งจะรู้ตัวว่า...เขาคิดผิด...ที่ลืมตาขึ้นมา!

“ อึก.....ฮ้า......ฮ้า.....”   ริมฝีปากสั่นระริกนั่นดูเหมือนจะกำลังพยายามห้ามตัวเอง แต่อาการ “อยากกัด” ของซอมบี้ก็ดูเหมือนจะมีอนุภาพที่เหนือกว่า ริมฝีปากสีระเรื่อนั่นจึงอ้าออกน้อยๆก่อนจะงับเข้ามาที่ท่อนแขนของเขาก่อนจะปล่อยออกแล้วงับใหม่ไปที่หัวไหล่

ใบหน้ามนที่ดูทรมานทำไมมันถึงได้ดูเร้าใจมากกว่าจะน่าสะพรึงกลัว ทั้งเสียงหอบหายใจ ทั้งความนุ่มนิ่มจากริมฝีปากที่ยังคงงับเขาไปเรื่อยๆ จากลาดไหล่ค่อยๆกัดขึ้นไปที่ซอกคอ แล้วก็ค่อยๆงับลงมาตามกล้ามเนื้อที่แผงอกลงไปจนถึงหน้าท้อง มือบางตะกุยจนยูกาตะหายไปจากร่างกายท่อนบนของเขาก่อนจะไล่งับไปตามสีข้าง

นี่มันอะไรกัน....

หมอนี่เป็นซอมบี้สายพันธ์ไหน...ทำไมถึงได้เย้ายวนจนเขาได้แต่กำมือแน่นเพื่อระงับน้องชายไม่ให้มันตื่นขึ้นมา

“ แฮ่ก...แฮ่ก........อึ๊ก.....”  ไม่งับเปล่ายังส่งเสียงครางในลำคอมายั่วอีกต่างหาก แล้วก็ดูเหมือนเจ้าซอมบี้จะเริ่มเบื่อท่อนบนของเขามันจึงเริ่มแหวกยูกาตะสีดำท่อนล่างออก

เฮ้ๆ....อย่าต่ำลงไปมากกว่านี้นะ....

มือแข็งแรงจึงดึงลำตัวโปร่งบางขึ้นมาก่อนจะปล่อยให้ใบหน้ามนเริ่มงับใหม่จากลาดไหล่ลงไป....

ไม่ไหว....

เพราะรอยกัดเบาๆทั่วแผงอกบวกกับใบหน้าที่ดูยั่วเย้า...มันเริ่มจะทำให้อวัยวะที่อยู่กลางหว่างขาเริ่มจะรู้สึกหน่วงๆขึ้นมา

ก็ใครจะไปคิด...ว่าซอมบี้จะมีสายพันธ์ที่เซ็กซี่ขนาดนี้ด้วย!!

“ เอเลน....”    เขาเอ่ยเรียกออกไปด้วยเสียงสั่นพร่า แล้วใบหน้ามนก็เงยขึ้นมาราวกับรับรู้ว่าเขากำลังเรียกชื่อตนอยู่....เจ้าซอมบี้นี่รู้เรื่อง?

แต่ดูเหมือนจะทนต่ออาการ “อยากกัด” ของตัวเองไม่ไหว ใบหน้ามนจึงก้มลงไปงับตามผิวเนื้อของร่างกายเขาต่อไป

ไม่ไหว....

แบบนี้ไม่ไหวแน่รีไว....

มือจับหัวสีน้ำตาลขึ้นมา แต่ริมฝีปากอ้าน้อยๆก็สั่นระริกจนดูน่าสงสาร นัยน์ตาสีมรกตยังคงมองมาที่แผงอกของเขาด้วยน้ำตาคลอ....อยากงับเขาขนาดนั้นเลยหรอ?

“ โธ่โว้ย!”   เขาสบถออกมาอย่างทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว มือปล่อยให้เจ้าซอมบี้ก้มลงไปไล่กัดร่างกายของเขาตามสบาย

เอาเลย...อยากกัดแค่ไหนก็เอาเลย....

แต่จะมาโทษเขาทีหลังไม่ได้นะ เพราะว่าเขาเป็นผู้ชาย!!

ลมหายใจที่หอบหนักไม่ได้มีแต่เจ้าซอมบี้เท่านั้น แต่เขาเองก็ตกอยู่ในอาการเดียวกัน  ฝ่ามือเลื่อนไปยังรอยแหวกของยูกาตะสีม่วงอ่อนก่อนจะสอดมือเข้าไปในกางเกงชั้นในแล้วกอบกุมส่วนอ่อนไหวของเจ้าซอมบี้ตัวดีที่ยังง่วนอยู่กับซอกคอของเขาเอาไว้

คิ้วสีน้ำตาลขมวดเข้าหากันแต่กระนั้นก็ยังไม่ยอมหยุดงับไหล่เขา

“ อ๊ะ...”   ร่างโปร่งสะดุ้งน้อยๆเมื่อมือของเขาลากไล้ไปตามแกนกายของตน

“ อื้อ!!....”   เสียงอื้อๆดังออกมามากขึ้นเรื่อยๆเมื่อมือของเขาขยับเข้าออกในจังหวะที่เร็วขึ้น แต่เสียงของเจ้าซอมบี้ก็ดังอยู่แค่ในลำคอเท่านั้นเพราะริมฝีปากนิ่มยังไม่ยอมปล่อยไปจากไหล่ของเขา

รู้สึกถึงแรงกัดที่มากกว่าเดิมนิดหน่อยที่ไหล่ ก่อนที่เสียง “อื้อ” สุดท้ายจะดังขึ้นมาพร้อมๆกับที่น้ำสีขาวขุ่นไหลทะลักออกมาเต็มฝ่ามือ

“ ฮ้า....ฮ้า....ฮ้า.....”   ใบหน้ามนเหม่อลอยละออกมาจากลาดไหล่ก่อนจะหอบหายใจหนักหน่วง

และไม่นาน...นัยน์ตาสีมรกตที่ไม่คิดจะรับผิดชอบอะไรทั้งนั้นก็ค่อยๆปิดลงช้าๆ พร้อมกับลมหายใจที่เข้าออกอย่างสม่ำเสมอ

หลับ?

ซอมบี้หลับได้ด้วยหรอ?

นี่มันอะไรเป็นอะไรกันแน่ เขางงไปหมดแล้ว

“ อึก....”   เขาพลิกร่างโปร่งบางที่ทิ้งตัวลงมาบนตัวเขาให้ลงมานอนที่พื้นดีๆ เขามองใบหน้าใสที่หลับพริ้มไปด้วยริมฝีปากที่ต้องกัดฟันแน่น....

คิดจะหลับไปโดยไม่รับผิดชอบไอ้ของที่ตัวเองปลุกขึ้นมาเลยงั้นสินะ....ซอมบี้นี่มัน....ร้ายกาจจริงๆ

เขาโน้มตัวลงไปใกล้คนที่ยังหลับไม่รู้เรื่อง ใบหน้าซุกไซ้ลงไปที่แก้มใสก่อนจะกดจูบไล่ไปจนถึงซอกคอ ฝ่ามือขยับไปกอบกุมความเป็นชายของตัวเองก่อนจะสัมผัสมันเบาๆ

ไม่เคยคิดเลยจริงๆว่าคนอย่างหัวหน้าทหารรีไวจะต้องมาช่วยตัวเองด้วยการลักหลับเด็กที่อายุน้อยกว่าเท่านึงแบบนี้!

“ อึก....”  เสียงครางดังออกมาจากในลำคอเมื่อมือขยับรูดเข้าออกช้าๆ ริมฝีปากยังคงคลอเคลียอยู่ที่ซอกคอระหง ลมหายใจร้อนๆถูกระบายออกไปรดใบหน้ามน

ร่างกายจริงๆของเอเลน...มันให้ความรู้สึกดีกว่าในจิตนาการที่เขามักจะใช้มันเวลา.........ตั้งเยอะ

ริมฝีปากนิ่มถูกแตะด้วยริมฝีปากของเขาก่อนที่มันจะลากมาไล้วนอยู่บนแก้มใสอีกครั้ง ฝ่ามือข้างล่างก็ขยับถี่ขึ้นเรื่อยๆ เรื่อยๆ

“ อึก....”   หน้าผากจรดอยู่กับหน้าผากใส ลมหายใจหอบหนักเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่มันจะค่อยๆสงบลงเมื่ออารมณ์พุ่งถึงจุดสูงสุด

นัยน์ตาสีขี้เถ้าเหลือบลงไปมองน้ำสีขาวขุ่นที่หยดลงไปบนหน้าท้องของคนข้างใต้ที่ยังหลับไม่รู้เรื่องรู้ราว

ถ้ารู้ว่าเขาทำเรื่องแบบนี้กับตัวเองที่กำลังหลับอยู่...เด็กนี่จะยอมมาเป็นเจ้าสาวให้เขาไหมนะ...

เช้าวันใหม่ที่เขาถอดใจที่จะได้เห็นไปแล้วกลับมาเยือนในที่สุด

แสงแดดรำไรที่ลอดผ่านกระดาษสาที่กรุประตูเข้ามาทำให้ห้องที่เคยมืดมิดกลับค่อยๆสว่างไสวขึ้นเรื่อยๆ...เหมือนกับชีวิตของเขา...ที่มันน่าจะดับไปแล้วแต่มันกลับยังคงอยู่

นัยน์ตาสีขี้เถ้าเหลือบลงไปมองฝ่ามือของตัวเองช้าๆ ทุกสัมผัสยังคงอยู่ให้เขารับรู้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานไม่ใช่ความฝัน แล้วนัยน์ตาก็ค่อยๆเหลือบขึ้นมามองคนตรงหน้าที่ยังหลับตาพริ้ม

เอเลนไม่ได้กลายเป็นซอมบี้....หรือจะพูดให้ถูกคือเอเลนกลายเป็นซอมบี้ที่ดูเหมือนจะไม่สมบูรณ์เท่าไหร่...เพราะอะไรบางอย่างที่เขายังหาสาเหตุไม่ได้

ฝ่ามือลูบลงไปบนแก้มใสที่กลับมามีสีอมชมพูอีกครั้ง อุณหภูมิของร่างกายก็กลับมาอบอุ่นเฉกเช่นอุณหภูมิของมนุษย์

เขาไม่คิดว่าเรื่องทั้งหมดมันจะเป็นปาฏิหาริย์ แต่มันจะต้องมีสาเหตุ มีที่มาที่ไปแน่ๆ

บางที...สาเหตุมันอาจจะเกิดขึ้นมาตั้งแต่ครั้งแรกที่เอเลนถูกพามาอยู่ในคุกทหารเลยก็ได้

ถ้าไปที่สถาบันวิจัยนามิโมริ...อาจจะได้รู้ความจริงก็ได้...ว่าเอเลนเป็นอะไรกันแน่

“ อื้อ.....”   คิ้วสีน้ำตาลขมวดเข้าหากันเมื่อใบหน้ามนรับรู้ได้ถึงการรบกวน เขาฝ้ามองภาพตรงหน้าด้วยสายตาอ่อนโยน

ไม่คิดเลยจริงๆว่าจะมีวันนี้....วันที่เขาตื่นขึ้นมาโดยมีคนที่เขารักนอนอยู่เคียงข้าง...

“ เอเลน...”  ใบหน้าขยับเข้าไปใกล้ๆใบหูก่อนจะกระซิบแผ่วเบา ลมร้อนๆถูกเป่าลงไปให้เปลือกตาที่ยังปิดสนิทค่อยๆขยุกขยิกก่อนจะเปิดขึ้นช้าๆ

“ เฮย์....โจว....?....”   ใบหน้ามนดูเหม่อลอยเล็กน้อย ในหัวสีน้ำตาลนั่นคงกำลังนึกว่าที่ผ่านมามันเกิดอะไรขึ้น แล้วจู่ๆแก้มใสก็แดงระเรื่อขึ้นมาพร้อมกับนัยน์ตาสีมรกตที่เบิกค้าง

เด็กนี่....รู้เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน?

รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร มีอาการยังไง แล้วเขาทำยังไงถึงได้ยอมสงบลงได้....เอเลนรู้ตัวทุกอย่าง...เพียงแต่ควบคุมตัวเองไม่ได้?

“.............อ๋า~~~”   ร่างโปร่งบางพลิกตัวไปอีกฝั่งด้วยใบหน้าแดงเถือก ก่อนจะขดตัวเข้าหากันด้วยความอาย

อาการแบบนี้...คงจะไม่รู้สินะว่าหลังจากที่ตัวเองหลับไปแล้ว มันมีอะไรเกิดขึ้น....

“ เอเลน.....”  เขายันตัวขึ้นมาเอ่ยเรียกใกล้ๆใบหูแดงระเรื่อ

“ ........ครับ............”   มีเพียงเสียงตอบรับเบาๆออกมาจากใบหน้าที่ยังซุกอยู่ในอ้อมแขนของตัวเอง

“ หันมาทางนี้หน่อยได้ไหม....”  ร่างกายโปร่งบางนิ่งไปพักใหญ่กว่าจะยอมค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา แล้วค่อยๆหันกลับมาหาด้วยท่าทางอายๆ

เขาไล่มองคนตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้า....ร่างโปร่งบางในยูกาตะสีม่วงอ่อนเป็นมนุษย์แน่นอน....

สองแขนดึงร่างโปร่งเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด ริมฝีปากกดจูบลงไปบนหัวสีน้ำตาลที่ไม่ต่อต้าน สองแขนผอมบางก็กอดเอวเขาเอาไว้เช่นกัน

ดีใจ....

ไม่เคยรู้สึกดีใจอะไรเท่านี้มาก่อนเลย...

ดีใจ...ที่เราทั้งคู่ต่างก็ยังมีชีวิตอยู่...

เป็นเพราะไม่มีความทรงจำว่าโตมาจนป่านนี้ได้ยังไง เพราะฉะนั้นไม่ว่าจะสิ่งของเครื่องใช้หรืออะไรก็ตามที่วางอยู่ในบ้านมันก็ดูจะน่าตื่นตาตื่นใจสำหรับเอเลนไปเสียหมด

อาหารแบบญี่ปุ่นถูกวางลงไปตรงหน้าร่างโปร่งบาง นัยน์ตาสีมรกตไล่มองซุปมิโสะ ปลาย่าง และข้าวสวยร้อนๆก่อนจะกลืนน้ำลายลงคอ....เป็นซอมบี้ที่กินอาหารได้ตามปกติสินะ...

“ กิน....ได้ใช่ไหมครับ....”   ใบหน้ามนเงยขึ้นมาก่อนจะช้อนนัยน์ตาใสแจ๋วขึ้นมาถาม...ไอ้ท่าทางแบบนั้นน่ะขอทีได้ไหม....อย่าใช้มันถ้าไม่อยากให้เขาตบะแตก!

“ ต้องพูดว่า...จะทานแล้วนะครับสิ”  ใบหน้ามนส่งยิ้มมาให้ก่อนจะพยักหน้าแรงๆ

“ จะทานแล้วนะครับ”

“ เดี๋ยวเอเลน...”

“ ..........?”  ใบหน้ามนเงยมองเขาด้วยแววตาสงสัย

“ บอกแล้วไงว่าก่อนกินข้าวหรือก่อนจะทำอะไร...ต้องทำยังไง”   ใบหน้ามนดูจะชะงักไปก่อนที่นัยน์ตาสีมรกตจะเสลงไปมองพื้น แก้มใสขึ้นสีแดงระเรื่อขึ้นมาทันที

“ คนปกติ...เค้าทำกันจริงๆหรอครับ......”  เสียงงึมงำถามออกมาอย่างไม่แน่ใจ

“ ใช่สิ...ใครๆเค้าก็ทำกันทั้งนั้นแหละ เร็วเข้า จะได้กินข้าว”  เมื่อถูกเขาเร่งเร้านัยน์ตาสีมรกตจึงตวัดกลับมามอง ก่อนจะยื่นตัวเข้ามาหาแล้วหลับหูหลับตาแตะริมฝีปากนิ่มลงมาบนริมฝีปากของเขา...

บางที...การที่เด็กนี่ไม่มีความทรงจำ...มันก็มีเรื่องดีๆบ้างอยู่เหมือนกันนะ

จากนี้ไปเขาจะสอนให้เอง...การใช้ชีวิตในโลกแบบคนปกติ?

“ แล้วจากนี้ไป...จะอยู่ที่นี่หรอครับ...”   ใบหน้ามนเอ่ยถามในขณะที่พยายามใช้ตะเกียบจิ้มปลาเข้าปาก....ดูเหมือนเขาจะต้องสอนตั้งแต่วิธีใช้ตะเกียบเลยสินะ...

“ ชั้นไม่คิดว่าเราจะอยู่ที่นี่ได้นาน...ทั้งอาหาร ทั้งน้ำ...มันมีเหลืออยู่แค่พอใช้ชีวิตได้ไม่กี่วัน”  เขาพูดในขณะที่มือก็สาธิตวิธีการใช้ตะเกียบให้นัยน์ตาใสแจ๋วดู

“ เราจะกลับไปที่กองบินที่ 6 กัน...พวกที่อยู่ที่นั่นคงใช้เครื่องบินลำเลียงบินหนีไปแล้ว...แต่ถ้าแค่เราสองคนละก็ ยังมี F15 ที่ยังใช้ได้อยู่”

“ เราจะบินตามไปลงที่ฐานทัพมิซาว่าซึ่งอยู่ใกล้เมืองนามิโมริ...แล้วเราจะไปสถาบันวิจัยของที่นั่นกัน....ชั้นอยากรู้....ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับร่างกายของนายกันแน่...” 

มือบางชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะมองหน้าเขาด้วยสายตากังวล

“ ผม...มีเรื่องที่ต้องบอกคุณ.....”   มือบางวางตะเกียบลงบนถ้วยข้าวสวย ก่อนจะบีบมือของตัวเองด้วยอาการของคนที่ไม่แน่ใจว่าจะพูดออกมาดีไหม แต่แล้วใบหน้ามนที่เต็มไปด้วยความกังวลก็ดูเหมือนจะตัดสินใจได้ นัยน์ตาที่สะท้อนภาพของเขาถึงได้มองตรงมาด้วยแววเชื่อมั่น

“ นี่คือ...รอยแผล...ที่ถูกซอมบี้กัดเมื่อวาน...”  เอเลนยกท่อนแขนที่ถูกพันผ้าพันแผลเอาไว้ขึ้นมา...เมื่อวานเขาตั้งใจว่าจะทำแผลให้ใหม่แต่ก็ลืมไปเสียสนิท

ผ้าพันแผลถูกปลดออกช้าๆ....แล้วนัยน์ตาของเขาก็ต้องเบิกกว้าง...เมื่อมองเห็นว่ารอยแผลที่น่าจะบวมช้ำกลับไม่เหลือร่องรอยอะไรไว้เลย

ผิวหนังบริเวณที่เขาจำได้ว่ามันเป็นรอยแผลลึกจนเลือดไหลออกมามันกลับเรียบตึง...รอยแผลที่น่าจะมีอยู่กลับเป็นเพียงผิวหนังธรรมดาๆราวกับว่าเมื่อวานไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นกับมัน

เป็นไปไม่ได้....

คนธรรมดาไม่สามารถสมานแผลจนหายไปภายในพริบตาได้แบบนี้แน่ๆ

ไม่มี...

มันไม่มีเหลืออยู่เลยแม้แต่คราบเลือด!!

“ ผม...อาจจะเป็นสัตว์ประหลาดก็ได้...ไวรัสซอมบี้ถึงทำอะไรผมไม่ได้....”

BMW Z4 สีดำวิ่งเลาะเรียบชายฝั่งไปเรื่อยๆ

สายลมที่ปะทะเข้ามายังใบหน้านั้นเป็นเพียงสายลมอ่อนๆตามความเร็วที่ไม่ได้แสดงถึงความเร่งรีบ เขาเหลือบมองใบหน้าของคนที่นั่งอยู่ข้างๆด้วยรอยยิ้มน้อยๆ

เส้นผมสีน้ำตาลสะบัดไหวไปตามแรงลมเบาๆ ใบหน้ามนอมยิ้มมองภาพของทะเลที่ส่งประกายระยิบระยับด้วยดวงตาเป็นประกาย...แค่เห็น...ก็รู้สึกเป็นสุขจนคิดว่าคนทั้งโลกคงกำลังอิจฉาเขาอยู่แน่ๆ

ถึงแม้จะไร้ซึ่งเสียงของสิ่งมีชีวิตอื่นใด มีเพียงเสียงซ่าๆของเกรียวคลื่นที่สาดกระทบชายฝั่งเท่านั้นมันก็เพียงพอแล้ว

เหมือนโลกใบนี้...มีเพียงแค่พวกเขาสองคนเลยนะ...

บรรยากาศอ่อนโยนค่อยๆจางหายไปเมื่อรถสปอร์ตแล่นเข้าไปใกล้กองบินที่ 6 ฐานทัพโคมัตสึ

เขาไม่แปลกใจเลยที่ว่าตั้งแต่ออกจากบ้านมายังไม่เจอซอมบี้เลยสักตัว...เพราะคนที่นี่คงจะหนีไปกันหมดแล้ว...และที่เมืองโคมัตสึ...ก็ไม่มีมนุษย์เหลืออยู่อีก

ไม่สิ...มีมนุษย์กับลูกครึ่งซอมบี้อยู่ตรงนี้อีกสองคน

ทว่า...

ในขณะที่คิดแบบนั้นอยู่...

ตุ้บ!!!

BMW Z4 สีดำก็ชนซากศพเดินได้ที่มาเดินเพ่นพ่านขวางทางวิ่งของรถจนลอยกระเด็นข้ามหัวไป

ที่กองบินที่ 6 ยังมีซอมบี้เหลืออยู่? ถึงแม้จะน้อยกว่าเมื่อวานมากก็ตาม....

ไม่หรอกน่า....ไม่น่าจะเป็นไปได้ที่จะยังมีคนเหลืออยู่....

รถวิ่งไปจนถึงรันเวย์ด้านหลัง ประตูโกดัง A เปิดคาอยู่ แล้วสิ่งที่ทำให้เขารู้ว่าความพยายามของเขาบรรลุผลก็เมื่อสายตามองไม่เห็นเครื่องบินลำเลียงจอดอยู่....พวกนั้นหนีไปกันจนได้สินะ....

แล้วสายตาก็หันไปหา โกดัง B ที่มีฝูงบินโจมตีอย่าง F15 จอดอยู่ในนั้นเป็นตับ

ว่าแต่เขาจะเข้าไปยังไงให้ไอ้ซอมบี้ที่เดินประปรายอยู่รอบๆนี่ไม่พุ่งกระโจนเข้ามาดี?

ทั้งๆที่ไม่มีคนเหลืออยู่แล้ว ทำไมพวกมันยังไม่ไปที่อื่น?

แต่ก็นั่นแหละ...เขาคงจะถามหาเหตุผลอะไรกับสิ่งไม่มีชีวิตแถมไม่มีสมองพวกนี้ไม่ได้ด้วย

BMW Z4 สีดำจอดห่างจากประตูโกดังพอสมควร

ปรี๊นนนนนน!!!!!

ฝ่ามือแข็งแรงบีบแตรเสียงดังลั่นจนไอ้พวกซอมบี้หันมาตามเสียง...เขาไม่คิดว่าจะมีใครได้ยินแล้วมาเปิดประตูให้ แต่สิ่งที่เขาต้องการจะทำมันก็แค่การล่อไอ้พวกซอมบี้ออกมาห่างๆจากโกดัง B ก็เท่านั้นเอง

และก็ดูเหมือนมันจะได้ผล

“ เอเลน...จับให้แน่นๆล่ะ”  แล้วในขณะที่ฝูงซอมบี้ใกล้เข้ามาเต็มที บีเอ็มสปอร์ตก็พุ่งชนพวกมันจนล้มระเนระนาด

รถสีดำตรงดิ่งเข้าไปหาประตูโกดังอย่างตั้งใจจะชน

แต่ทว่า...

ชั่วพริบตาที่คิดว่าหน้ารถจะปะทะเข้ากับประตู....แผ่นเหล็กมันก็เปิดขึ้นเสียก่อน

เอี๊ยด!!!!!

เสียงเบรกดังลั่นท่ามกลางความมึนงงของเขา ประตูโกดังปิดลงราวกับมีเซ็นต์เซอร์

ไม่สิ...ไม่มีของแบบนั้นแน่...แต่จะต้องมีใครบางคนเปิดมันรับเขาเข้ามา!!

“ ระวังตัวด้วย”  เขาหันไปบอกเอเลนก่อนจะเปิดประตูรถ ปืนพกในมือถูกปลดไกอย่างพร้อมจะสอยอะไรก็ตามที่พุ่งเข้ามา

แล้วในขณะที่ขาก้าวเข้าไปใกล้ล้อลูกใหญ่ของ F15 เสียงที่คุ้นเคยก็ทำให้เขาต้องตวัดตัวเอเลนเข้ามาในอ้อมแขน

แกร่ก!!!

ปากกระบอกปืนสีดำกระบอกหนึ่งจ่ออยู่ที่หัวของเขา เช่นเดียวกับปืนของเขาที่จ่ออยู่ที่ใบหน้าของหมอนั่นเช่นกัน

ใบหน้า....ที่คุ้นเคยดีเสียยิ่งกว่าอะไร...

“ ยู!!!!”

“ อะไรกัน...นายเองหรอรีไว...รู้ไหมว่าชั้นหัวใจจะวายเลยน่ะ”  ร่างสูงใหญ่นั่งยองๆลงไปอย่างหมดแรงอย่างที่ปากว่า

“ ทำไม...แกยังอยู่ที่นี่.....”  เขาถามออกไปอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา ใบหน้าบานแฉ่งนั่นเพียงแค่ยักไหล่ก่อนจะตอบออกมาอย่างไม่ใส่ใจ

“ ก็หลายๆเรื่อง...ว่าแต่นายเถอะทำไม....เฮ้ย!!! เด็กนั่น!!!”   ยูชี้ไปที่เอเลนราวกับเห็นผี...ก็ไม่แปลกหรอก...กับคนที่คิดว่าน่าจะตายไปแล้วกลับยังมายืนตาใสอยู่แบบนี้ได้ เป็นใครก็คงตกใจทั้งนั้น

“ แกต้องเชื่อชั้น...เด็กนั่นไม่ได้เป็นซอมบี้”  เขากระชากคอเสื้อยูขึ้นมาก่อนจะบอกด้วยสีหน้าจริงจัง

“ ถ้านายบอกแบบนั้น...ชั้นก็จะเชื่อ”  ยูยิ้มรับด้วยรอยยิ้มจางๆจนเขายอมปล่อยหมอนั่นไป...ความเชื่อมั่นในกันและกันเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้พวกเขาคบกันมาได้ยืดยาวจนถึงป่านนี้

“ ชั้นจะไปที่สถาบันวิจัยนามิโมริโดยใช้ F15 นี่”   เขาเดินสำรวจตรวจดูความพร้อมของเครื่องบินรบที่ปกติก็มีการเตรียมพร้อมให้ออกบินได้ตลอด 24 ชม.อยู่แล้ว เพราะงั้นจึงไม่ต้องห่วงว่ามันจะต้องซ่อมหรือต้องไปเอาอะไหล่ที่ไหนมาเปลี่ยนอย่างเจ้าเครื่องบินลำเลียงนั่น

“ นายล่ะ? จะไปด้วยกันไหมยู?”  เขาหันไปถามและนั่นมันก็เป็นครั้งแรก...ที่เขามองเห็นใบหน้าเจ็บปวดของหมอนั่น

“ ชั้น...จะอยู่ที่นี่....”  เขาได้แต่มองหน้าเพื่อนเพียงคนเดียวด้วยความแปลกใจ ไม่ใช่ว่าหมอนั่นขับเครื่องบินไม่เป็น ไม่ใช่ว่าหมอนั่นไม่กล้าที่จะต้องไปลุยฝ่าดงซอมบี้อีก

แต่มันคงจะมีอะไรสักอย่าง...ที่ทำให้ใบหน้าที่ยิ้มแย้มกวนประสาทอยู่ตลอดเวลาเศร้าหมองได้มากขนาดนี้

เกิดอะไรขึ้นกับหมอนี่กัน....

“ อ๊ะ?!!”  เสียงอุทานของเอเลนดังขึ้นทำให้เขาหันไปมองอย่างตกใจ ร่างกายรีบพุ่งถลาเข้าไปเพราะคิดว่าอาจจะมีซอมบี้หลุดเข้ามา

แต่ทว่า...

สิ่งที่ปรากฏแก่สายตาของเขามันมีแต่จะทำให้ร่างกายชาวาบ

นี่ใช่ไหม...คือสาเหตุที่ทำให้ยูไม่อาจจะไปจากที่นี่ได้

นี่ใช่ไหม...คือสาเหตุที่ทำให้ใบหน้าของหมอนั่นเต็มไปด้วยความเจ็บปวดอย่างที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน

ฮิโนะนั่งอยู่ที่พื้นโกดังด้วยใบหน้าซีดเซียว ร่างกายเล็กๆสั่นสะท้านอย่างรุนแรงและยิ่งพวกเขาเข้าไปใกล้ใบหน้าที่เคยน่ารักก็เหมือนจะมองมาด้วยสายตาราวกับว่าไม่เคยรู้จักกัน

นี่มัน...สภาพของคนที่กำลังจะกลายเป็นซอมบี้....

ฮิโนะถูกกัด?

เสียงกึงๆดังตามจังหวะที่ร่างกายเล็กๆนั่นพยายามจะกระโจนเข้ามาหาพวกเขา แต่ที่ทำไม่ได้นั่นก็เป็นเพราะกุญแจมือที่ล็อคแขนบางข้างหนึ่งเอาไว้กับท่อเหล็ก ท่าทางดิ้นรนที่ดูทรมานนั้นทำให้ที่ข้อมือเล็กๆเต็มไปด้วยรอยบาดของกุญแจมือ

เขาหันไปมองยูอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา แล้วสองมือก็ตรงเข้าไปคว้าคอเสื้อของหมอนั่นก่อนจะตวัดตัวใหญ่ๆไปจนติดข้างฝา

โครม!!

เสียงอะไรจะร่วงลงมาเขาไม่คิดจะสนใจมันอีกต่อไปแล้ว...เขาก็รู้ว่าหมอนี่ไม่ค่อยจะลงรอยกับน้องชายต่างสายเลือดคนนั้น...แต่เขาไม่เคยรู้เลยว่ายูจะเกลียดฮิโนะถึงขนาดไหน...ถึงได้ทำเรื่องแบบนี้ลงไป

ไม่ฆ่า...แต่กลับขังเอาไว้...

ไม่ยอมให้ตายไปแต่โดยดี...แต่กลับปล่อยให้มีสภาพที่น่าสมเพชเวทนา

“ ยู!! แกทำอะไรลงไป!! แกรู้ตัวหรือเปล่า!!!”  เขาต่อยลงไปบนแก้มของหมอนั่นที่ไม่คิดจะโต้ตอบเลยแม้แต่น้อย

“ แกยังเป็นคนอยู่หรือเปล่า?!! แกตอบชั้นมาซิ!!”   เขาเขย่าคอเสื้อจนหัวหมอนั่นได้แต่สั่นคลอน

“...........”   หมอนั่นยังไม่คิดจะพูดอะไรออกมา เวลาที่เป็นเรื่องของฮิโนะทีไร ยูมักจะเยือกเย็นได้จนน่ากลัว....น่ากลัว....จนเขารู้สึกเหลืออดขึ้นมา

ฝ่ามือสะบัดปล่อยคอเสื้อของหมอนั่นออกไป สองขาก้าวเข้าไปหาฮิโนะพร้อมกับปืนพกที่ยกขึ้นมา

สภาพแบบนี้...มันกลายเป็นซอมบี้ไปแล้ว...

ช่วย......ไม่ได้อีกต่อไปแล้ว....

“ หยุดนะรีไว!! ไม่งั้นชั้นจะยิงนาย!!”  แล้วก็จริงอย่างที่หมอนั่นพูด เพราะปืนสีดำก็กำลังส่องมาที่ร่างกายของเขาเช่นกันแล้วก็เชื่อได้เลยว่าปืนทั้งสองกระบอกไม่พลาดเป้าแน่

เขาหันไปมองหน้าเพื่อนสนิทอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา...แล้วก็ไม่อยากจะเชื่อสายตาเข้าไปใหญ่ เมื่อดวงตาที่เคยสดใสมันกลับมีน้ำตาไหลลงมา

“ ชั้นฆ่าหมอนั่นไม่ได้....”

“ นายน่าจะเข้าใจความรู้สึกนี้ดีไม่ใช่หรอรีไว....”

“ ฉันไม่ได้เกลียดฮิโนะ....ไม่ได้เกลียด....”

“ แต่ชั้นรักหมอนั่น....รักตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น....รักแม้จะรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ตั้งแต่วันที่เราต้องเป็นแค่พี่น้องกัน!!!”

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

To be Con.

เอิ่บ...รู้สึกจะมีทุกอารมณ์เลยนะตอนนี้ สิ้นหวัง หวาน บู๊ ดราม่า TT[ ]TT อะ เอาเป็นว่าขอบคุณมากๆนะค้าที่อ่านมากันจนถึงตอนนี้555

ดูเหมือนซอมบี้เอเลนต่างจากซอมบี้ก๊กตรงที่แผลของซอมบี้ก๊กจะไม่หายไปในทันทีแบบซอมบี้เอเลนนะก๊า เพราะงั้นคนละสายพันธ์กัน อิ๊อิ๊อิ๊

ส่วนเพลงที่แปะอยู่ตอนต้นเรื่องก็เป็นเพลงเดียวกับเพลงที่เป็นแรงบันดาลใจของฟิคเรื่องนี้ค่ะ แต่อันนี้จะเป็นเวอร์ชั่นภาษาไทย ขอบคุณคุณฝ้ายผู้ร้องเพลงนี้นะคะ ร้องได้โฮกฮากมากจนจิ้นทะลุมิติ(?)ไปแล้วอ่ะคุณกวาง ขอบคุณน้องน้ำผึ้งมากๆนะค้าที่ไปหาเพลงนี้มาให้ คือมันเข้ากับบรรยากาศของตอนนี้สุดๆเลยอ่ะ โฮวววววววววว คือคุณกวางฟัง BiOS มาก็ตั้งหลายปีแต่เพิ่งรู้ความหมายนี่แหละค่ะ ก็ไปกันได้กับฟิคตรูอยู่เหมือนกันนะ555 ใครสนใจเชิญฟังเวอร์ชั่นออริจินัลได้ที่นี่เบยค่ะ

คนที่ทำเพลงนี้ก็เป็นคนเดียวกับที่ทำเพลงให้ Attack on titan ซาวาโนะซังของเรานี่เองแหละ อร๊ากกกกกกก ทำไมเป็นคนที่ทำเพลงได้สุดยอดขนาดเน้!!! >/////< เห็นน้องชาชักบอกว่า BiOS ภาษากรีกมีความหมายว่า “สิ่งมีชีวิต” ด้วยค่ะ  *[ ]* อะไรจะเข้ากะฟิคตรูขนาดนี้(ตรงไหนฟ๊ะ) แอร๊ยยยยย >/////<

ฮ่าๆๆ เพิ่งได้รับคอมเม้นต์จากคุณแน๊ตถามมาว่าไม่รวมเล่ม BiOS เวอร์ชั่น 8059 หรอ...คือจริงๆน่ะ...มันถูกกำหนดมานานแล้วค่ะว่า BiOS กับ Lipstick จะถูกรวมอยู่ในเล่มเดียวกัน ภายใต้ชื่อว่า รัตติกาลไม่หวนกลับ : หมายเลขสามค่ะ .....ทว่า...แม้แต่หมายเลขสองแม่งก็ยังไม่เสร็จเลยเว้ยค่ะ ทั้งๆที่เหลืออีกนิดดดดดเดียว *ทรุด*  คุณกวางมันมีปัญหาจบงานไม่ค่อยเป็นอย่างที่ว่านั่นแหละ T^T แต่ยังไงก็ต้องขอบคุณจริงๆนะคะที่สนใจ ขอบคุณสำหรับคำสครีมที่ทำเอาคนแต่งอ่านแล้วน้ำตาไหลพรากนั่นด้วยนะคะ >////< ดีใจ~~~

แล้วเจอกันตอนหน้าค่า >v<