Attack on Titan. Au Fic [Levi x Eren] ในห้อง...ที่แสงส่องไม่ถึง TYL : 12

Attack on Titan. Au Fic [Levi x Eren]   ในห้อง...ที่แสงส่องไม่ถึง TYL : 12

: Attack on Titan Fanfiction  AU

: Levi x Eren

: WarmHearted  Romantic

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

TYL มาจาก Thousand Years Later ค่ะ กร๊ากกกก คุ้นซะยิ่งกว่าคุ้นเบยนะหล่อน ภาคต่อแบบชิลๆของ “ในห้อง...ที่แสงส่องไม่ถึง” คือแบบ คุณกวางมันเสียดายคาแรคเตอร์ค่ะ เลยกะว่าจะเขียนหนุ่มถาปัดกับผู้บริหารโรงพยาบาลคู่นี้ต่อไปแบบไม่เอาเรื่องเอาราวอะไรมากนัก(โดนโบก) ฮ่าๆๆ สำหรับใครที่สนใจว่าหลังจากที่ทั้งสองคนได้เจอกันแล้วจะใช้ชีวิตต่อยังไงก็เชิญมาสัมผัสได้ ส่วนใครที่คิดว่ามันควรจะฟินอยู่แค่นั้นก็ไม่ต้องอ่านต่อแล้วกะได้ค่า เนื้อเรื่องในภาคนี้เป็นของปัจจุบันล้วนๆอ่ะนะ Au. เต็มที่แล้วนั่นเอง เหะเหะ

“ ก้มหน้าลงไป!!!”

เปล่า...นั่นไม่ใช่คำพูดที่หัวหน้าทหารรีไวจะใช้พูดกับ เอเลน เยเกอร์ หรอก...

เพราะต่อให้ชายร่างเล็กคนนั้นจะเป็นคนดุดันแค่ไหนแต่ก็ไม่เคยตะคอกใส่เขาแบบไร้เหตุผล.....เพราะถ้าเขาทำอะไรให้ไม่พอใจเมื่อไหร่ ถ้าเป็นในอดีตก็คงจะประเคนท่อนขามาให้เลยโดยไม่ต้องเอ่ยปากพูด...แต่ถ้าเป็นในปัจจุบัน หัวหน้ารีไวก็ลงมือเลยเหมือนกัน

โกรธทีไรก็จับกดเลยทันทีเหมือนกัน!!!

ใบหน้ามนเม้มริมฝีปากพรางทำแก้มป่องอย่างนึกเคืองกับเรื่องที่กำลังนึกถึงอยู่ ที่สะโพกรู้สึกเจ็บจี๊ดๆขึ้นมาทันทีที่นึกเรื่องนี้

“ เอเลน?”       เสียงกระซิบด้วยความสังสัยดังมาจากคนที่ยืนอยู่ข้างๆ

อ่า....เรื่องหัวหน้าจะยังไงก็ช่างมันก่อนแล้วกัน เพราะว่าตอนนี้ตัวเขานั้นมีหน้าที่ที่สำคัญกว่า

“ ผมบอกให้ก้มหน้าลงไปไงครับ?! คาง ชิด อกน่ะเข้าใจไหม?!!!”

ใช่ครับ...ตอนนี้ เอเลน เยเกอร์กำลังรับหน้าที่พี่ว้ากอยู่

แล้วคนที่ไม่ได้ดุร้ายอย่างเขา ทำไมถึงได้มาเป็นพี่ว้ากได้....คงต้องย้อนความกลับไปเมื่อหลายอาทิตย์ก่อน...

มันก็เป็นเรื่องปกติที่แต่ละปีจะมีนักศึกษาใหม่เข้ามา และหน้าที่รับน้องก็จะถูกรับผิดชอบโดยรุ่นพี่ปีสี่ซึ่งเป็นปีที่เหมือนจะงานน้อยที่สุดในห้าชั้นปี

และวันนี้ปีสี่ทั้ง 60 ชีวิตก็กำลังนั่งประชุมกันเรื่องรับน้องกันอยู่ในสตู

“ เฮ้ย! ตื่นได้แล้วพวกมึง”      โทรโข่งประจำชั้นปีแหกปากอยู่กลางห้องแทนหัวหน้าชั้นปีที่นั่งยิ้มอยู่ข้างๆ ถึงแม้โคนี่จะตัวเล็กแต่ก็เสียงดังกว่าใคร

เสียงตะโกนปลุกหลายคนที่พาดหัวเอาไว้กับโต๊ะดราฟต์ที่วางระเกะระกะประมาณว่าใครนึกจะหันหน้าเข้าหาพระอาทิตย์ก็ทำ อยากจะอยู่ในมุมดำๆมืดๆ อยากจะหันหน้า หันหลัง หันข้างเข้าหาหน้าต่างก็ตามสะดวก หรือแม้แต่บางกลุ่มที่ใช้โต๊ะล้อมเป็นคอกแล้วปูเสื่อปูที่นอนไว้ตรงกลางก็ยังมี

ที่จริงวันนี้ยังไม่เปิดเทอม แต่พวกเขาก็เพิ่งเข้ามาส่งงานเมชเชอร์ที่ไปทำกันมาในช่วงปิดเทอม ประกอบกับนึกอะไรไม่ออกก็ไปคณะเลยมารวมตัวกันได้ไม่ยากเมื่อจู่ๆหัวหน้าชั้นปีก็นัดประชุมขึ้นมา  แน่นอนว่าหัวข้อของวันนี้คือเรื่องรับน้อง

“ ยังไม่ทันจะเปิดเทอมเลยนะว้อยยย ว่างไม่ได้กันเลยนะเชี่ยพวกนี้ หลับตลอด...เอ้า! ไรเนอร์! ว่ามา”       เมื่อดูท่าทางว่าหัวที่ฟุบอยู่ตามโต๊ะจะผงกขึ้นมาหมดแล้ว หัวหน้าชั้นปีถึงได้เริ่มทำหน้าที่ซักที

“ เรื่องที่จะประชุมวันนี้ก็มีสองสามเรื่อง...ของที่จะให้น้อง...คอนเซปต์ในการทำป้ายห้อยคอ...และกำหนดตัวพี่ว้าก...เริ่มจากพี่ว้ากก่อนเลยดีไหม?”        และเมื่อคำถามนั้นหลุดออกมาจากปากของไรเนอร์ สายตาทั้งสตูก็มองมาที่ร่างโปร่งบางของ เอเลน เยเกอร์ เป็นตาเดียว

เล่นเอานัยน์ตาสีมรกตสะลึมสะลือของคนที่หนีมานอนอยู่บนที่นอนของอาร์มินซึ่งปูอยู่ใต้โต๊ะเพราะเมื่อคืนโดนทำโทษด้วยการถูกจับกดทั้งคืนเนื่องจากเผลอทำขนมหกเลอะห้องนั่งเล่นตอนเล่นเกมอยู่ ถึงกับตื่นขึ้นมาเต็มตา

“ ......?”       แล้วก็ดูเหมือนคนที่ไม่เคยรู้ตัวก็ยังคงไม่รู้ตัว ถึงได้ทำหน้างงจนเพื่อนสนิทร่างเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆถึงกับอ่อนใจ นัยน์ตาของอาร์มินไล่มองไปที่เอเลนอย่างเข้าใจเพื่อนๆในสตู

ก็นะ...เพราะว่าเกณฑ์การคัดเลือกพี่ว้ากของคณะเขาเท่าที่ผ่านๆมาทุกรุ่นมันก็มีอยู่ไม่กี่ข้อ....เกรดต้องดี มีความรับผิดชอบ มีการตัดสินใจที่ดี และข้อสุดท้าย...ต้องหน้าตาดี

มันอาจจะเป็นมุกล้อเล่น แต่เขาก็เห็นว่ามันเป็นแบบนั้นจริงๆทุกปี....เพราะว่าตลอดการรับน้องเกือบสองเดือนของคณะเขา น้องๆปีหนึ่งจะไม่ได้เห็นหน้าพี่ว้ากเลย

ตลอดช่วงที่มีการว้ากหรือเรียกตามภาษาของคณะเขาว่า “การซ่อม” น้องปีหนึ่งจะต้องก้มหน้าตลอดเวลา จะเงยหน้าได้ก็ต่อเมื่อพี่ว้ากไม่ได้อยู่ในสายตาและได้รับอนุญาตแล้วเท่านั้น  ตอนช่วงเวลาเรียนเอง พวกพี่ว้ากก็จะต้องซ่อนตัวและไม่ทำให้น้องๆรู้ว่าตัวเองคือพี่ว้าก เรียกว่าแทบจะต้องหายตัวไปจากคณะเลยก็ว่าได้

เพราะงั้นมันจึงไม่ใช่งานที่ง่าย...ส่วนเหตุผลที่ว่าทำไมต้องเลือกคนหน้าตาดี....มันก็แค่ไอ้เพื่อนขี้อิจฉากลัวว่าน้องปีหนึ่งน่ารักๆจะพากันกรี๊ดแล้วก็เสร็จไอ้พวกหน้าตาดีกันไปเสียหมดจึงต้องเก็บพวกมันไว้ อย่างน้อยๆสักเดือนสองเดือนก็ยังดี เป็นเหตุผลที่แซวกันเล่นๆแต่เห็นมันก็ทำกันจริงๆทุกที

แต่กรณีของเอเลนอาจจะต่างไปอยู่เล็กน้อย...

ก็แค่อยากเก็บเอาไว้ แค่ไม่อยากให้ใครเห็นมากไปกว่านี้ ซักเดือนสองเดือนก็ยังดี

เพราะถึงเจ้าตัวจะมี “ตัวจริง”  อยู่แล้วก็เหอะนะ แต่ว่าอย่างน้อยตอนอยู่ที่คณะก็เอาไว้เป็นอาหารตาของพวกเขาซักหน่อย ถ้าโดนรุ่นน้องมาแย่งไปมากกว่านี้คงเหมือนซอมบี้ที่ขาดสารอาหาร?

“ โอเค...ได้มาหนึ่งคนแล้วนะ คนต่อไป.........”        แล้วไรเนอร์ก็เขียนชื่อคนที่ยังนั่งงงลงไปบนบอร์ดหน้าห้อง โดยที่ไม่มีใครคัดค้าน

แล้วจากนั้นมา เอเลน เยเกอร์ ก็ต้องทำหน้าที่พี่ว้ากโดยที่ยังไม่เข้าใจเหตุผลต่อไป...

“ บอกให้ก้มหน้าไง อยากให้เพื่อนคุณเหนื่อยหรือไงครับ”       ร่างโปร่งบางเข้าไปยืนประกบข้างรุ่นน้องที่ตัวโตกว่าตัวเองอยู่พอสมควร...ดูเหมือนเรื่องที่พี่ว้ากมักจะหน้าตาดีจะไม่ได้รู้กันอยู่แค่ในหมู่รุ่นพี่เท่านั้น แต่พวกปีหนึ่งเองก็พอจะรู้อยู่บ้างเช่นกัน เพราะงั้นการได้แอบมองหรือตามล่าหาตัวพี่ว้ากก็เป็นอะไรที่หอมหวานและเร้าใจไม่น้อยทีเดียว

ยิ่งแค่ได้เห็นรูปร่างที่โปร่งบาง เห็นแค่ช่วงล่างจากการที่ก้มหน้าอยู่ก็ยิ่งทำให้อยากรู้ว่าคนที่มีรูปร่างแบบนี้จะหน้าตายังไง....เพราะงั้น “ก้มหน้าลงไป!” จึงถูกตะโกนแทบจะทุกนาที

“ เมื่อวานนี้ผมเห็น...ว่ามีเด็กผู้หญิงกลับบ้านคนเดียว...ทำไมคนที่ดูแลถึงไม่ไปส่งครับ? ผู้ชายนอนลงไป!!”       แล้วแต่ละวันที่พี่ว้ากช่างสรรหาเรื่องมาสั่งสอนก็เริ่มต้นขึ้น

ทั้งเรื่องที่ต้องท่องรายชื่อเพื่อน ทั้งชื่อจริง นามสกุล ชื่อเล่น รหัส ให้ได้ครบทุกคน...ทั้งเรื่องเครื่องแต่งกาย....แล้ววันนี้ก็เป็นเรื่องที่ผู้ชายจะต้องดูแลผู้หญิง

ปกติแล้วตอนที่รับน้องวันแรกจะมีการถามอยู่แล้วว่าน้องผู้หญิงคนไหนบ้านอยู่ตรงไหน แล้วก็จะให้น้องผู้ชายที่บ้านอยู่ในละแวกเดียวกันคอยดูแล ไปรับไปส่ง หรือแม้แต่ตอนที่อยู่ในมหาวิทยาลัย น้องผู้หญิงในคณะก็จะเดินไปไหนมาไหนเองโดยไม่มีผู้ชายไปด้วยไม่ได้

ใบหน้ามนที่เพิ่งจะอ้าปากตะโกนปาวๆอยู่ถึงกับหลุดยิ้มออกมา เมื่อนึกถึงตอนที่ตัวเองอยู่ปีหนึ่งซึ่งเขาต้องคอยดูแลแอนนี่...ผู้หญิงที่แข็งแรงกว่าเขาแน่นอน แถมยังไม่มีมนุษยสัมพันธ์ ชอบไปไหนมาไหนคนเดียวจนเขาโดนลงโทษอยู่บ่อยๆ แล้วการลงโทษก็ไม่ได้โดนแค่คนเดียว แต่ผู้ชายทั้งชั้นปีจะโดนไปด้วย ทั้งวิดพื้น ทั้งวิ่งรอบคณะ

แค่นั้นยังไม่พอ...เมื่อแอนนี่ยอมไปไหนมาไหนกับเขาแต่โดยดี...เขายังต้องมาคอยปวดหัวกับมิคาสะที่ตามมาส่งรังสีประหลาดๆอยู่ข้างๆเขาอีกด้วย...ไม่รู้อะไรกันนักหนานะ?

ไม่อยากจะคิดเลยว่า....ถ้าเป็นตอนนี้ เขาจะยิ่งปวดหัวหนักกว่าเดิมแค่ไหน...เพราะหัวหน้ารีไวเองก็ดูไม่ค่อยจะชอบใจเท่าไหร่นัก ถ้าเขาต้องเข้าไปข้องแวะกับใครมากๆเข้า

“ อย่าให้ผมเห็นอีกนะครับ...ไม่งั้นเหนื่อย!!”

“ เหนื่อย!!!”

เสียงตะโกนสุดท้ายดังออกมาก่อนที่พี่ว้ากจะเดินจากไปให้พี่ใจดีปลอบน้องๆกันต่อ...แล้วการซ่อมที่ยาวนานของวันนี้ก็จบลง

ร่างโปร่งบางเดินกึ่งวิ่งกลับไปที่สตู มือควานหากระเป๋าที่วางระเกะระกะอยู่ที่พื้นก่อนจะล้วงมือถือออกมา

“ อะ....”      59 misscall นี่มันอะไรเนี่ย แล้วก็ไม่ใช่ของใครเลยนะ เพราะชื่อที่ขึ้นอยู่บนหน้าจอคือชื่อของหัวหน้าทั้งนั้น

“ เอเลน! ปาร์ตี้สตูปีสองคืนนี้ อยู่ด้วยนะ”      เสียงใครบางคนตะโกนไล่หลังมา

“ เออ!”      ใบหน้ามนหันไปตะโกนตอบก่อนจะหันกลับมาสนใจมือถือต่อ...ทำไงดีเนี่ย...จะโกรธหรือเปล่านะที่เขาไม่ได้รับ...ขืนโทรกลับไปตอนนี้แล้วบอกว่าคืนนี้จะอยู่ปาร์ตี้มีหวังโดนกระทืบจมที่นอนแน่

“ เฮ้ย น้องจะแยกย้ายแล้วว่ะ รีบออกไปกันก่อนเหอะ เอเลนไปด้วยกันเลยไหมวะ?”        เพื่อนที่เป็นพี่ว้ากด้วยกันยื่นหน้าออกไปดูนอกสตู เขาได้แต่เก็บมือถือยัดลงกระเป๋าอย่างลุกลี้ลุกลนก่อนจะรีบวิ่งออกไปโดยทิ้งกระเป๋าเอาไว้แบบนั้น โดยไม่ทันเห็นว่ากระเป๋ามันสั่นเพราะมือถือที่อยู่ข้างใน

บางทีก็สงสัยนะว่าทำไมต้องมาหลบๆซ่อนๆแบบนี้ด้วยเนี่ย?

ร่างโปร่งบางมาเดินโต๋เต๋อยู่นอกคณะรอเวลามืดๆค่อยกลับไปอีกที ตั้งใจว่าคืนนี้คงไม่อยู่ปาร์ตี้ที่มีทุกเย็นวันศุกร์ในช่วงรับน้องแบบนี้ เนื่องจากแต่ละชั้นปีจะค่อยๆเฉลยว่าใครเป็นพี่รหัสของน้องปีหนึ่งคนไหน อย่างอาทิตย์นี้ก็เป็นของชั้นปีที่สอง อาทิตย์หน้าก็ปีสาม และกว่าจะถึงปีของเขาก็อาทิตย์สุดท้ายนู่นแหละเพราะว่าเป็นปีที่รับผิดชอบการรับน้องและเป็นปีที่มีพี่ว้าก น้องรหัสของพวกเขาก็ต้องเดากันไปว่าพี่ของตนจะเป็นคนไหน

มือบางยกขึ้นมาดูนาฬิกาที่ข้อมือ ป่านนี้หัวหน้ารีไวคงคิ้วกระตุกแทบตายแล้วมั้งเนี่ย ที่จริงจะกลับเลยก็ได้อยู่หรอกแต่ดันรีบจนไม่ทันตัดสินใจหยิบมือถือกับกระเป๋ามาด้วยนี่สิ

“ ป้า! กาแฟเย็นแก้วนึง”       เพราะตะโกนมาตลอดเลยคอแห้งเป็นผง ปากสั่งกาแฟไปทั้งๆที่ใจลอยไปถึงคนที่คอนโด...มันถึงได้ลืมนึกไปไงว่า...เขาไม่มีกระเป๋าแล้วจะเอาตังค์มาจากไหน?!!

ร่างโปร่งบางได้แต่ยืนเหงื่อแตกอยู่หน้าร้านกาแฟ มือพยายามล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงยีนส์สีเข้มรวมทั้งตบๆไปตามเสื้อแขนสามส่วนสีดำที่อยู่ข้างในซึ่งถูกสวมทับด้วยเสื้อคอกว้างแขนสั้นสีขาวตัวบาง....และแล้วจากการค้นมาทั้งตัวก็พบเงินอยู่สิริรวมทั้งหมด...เหรียญเดียว...

สงสัยต้องใช้การเจรจาแล้วละ...

“ ป้า...คือว่า....”

“ ไม่ได้! ถ้าเป็นเด็กคณะอื่นก็ยังพอหยวนให้ได้ แต่ไอ้พวกเด็กถาปัดนี่ไม่เด็ดขาด!”       แล้วป้าร้านกาแฟก็ปฏิเสธมาอย่างฉะฉานราวกับไม่รู้จักกันก็ไม่ปาน

“ อะไรล่ะ ผมก็มาซื้ออยู่ทุกวันทำเป็นจำไม่ได้หรือไงป้า! ก็แค่ลืมหยิบกระเป๋าตังค์มาเดี๋ยวจะเดินไปเอาให้อยู่นี่ไง”      แล้วคนปากไวใจร้อนก็พ่นออกไปทันทีที่พบความสองมาตรฐานจากป้าร้านกาแฟที่น่าจะรู้จักกันดี

“ ก็เพราะจำได้น่ะสิ ถึงต้องให้จ่ายสดงดเชื่อ...ขอติดไว้ทีไรอีกสี่ห้าวันนู้นแหละกว่าจะเอามาคืน แล้วก็ไม่ใช่ว่าจะนึกขึ้นมาได้เองด้วยนะต้องให้ป้าตะโกนเรียกปาวๆ มันเป็นอะไรกันนักกันหนาห๊ะถึงได้ลืมกระเป๋าตังค์กันทั้งคณะแบบนี้เนี่ย?!”       ก็นะ...คนเราเวลาง่วงนอนขึ้นมาไม่ว่าอะไรมันก็ลืมทั้งนั้นแหละ ใบหน้ามนได้แต่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างเถียงไม่ออก น้ำตาปริ่มขึ้นมาทันทีที่เห็นแก้วกาแฟมาวางอยู่ตรงหน้า

“ ป้าอ่ะ....”

“ จ่ายมาถ้าจะกิน”     ยังมีหน้ามากระดิกนิ้วทั้งๆที่รู้ว่าเขาไม่มี ริมฝีปากสีระเรื่อได้แต่เม้มแน่นจนแก้มป่อง นัยน์ตาสีมรกตคู่โตได้แต่จ้องแก้วกาแฟเขม็ง

ตอนนี้เหมือนคนจะลงแดงเพราะขาดคาเฟอีน ทำเอาพาลด่าไปถึงเจ้าแจนที่วันนี้มันไม่มาป้วนเปี้ยนอยู่หน้าคณะของมันให้เขาไถเงิน หรือแม้แต่ยัยมิคาสะที่ปกติต้องตามกลิ่นเขาได้ทุกครั้งที่ออกมาจากคณะ

ไปไหนกันหมดเนี่ย?!! อยากจะลงไปดิ้นกับพื้นจริงๆให้ตาย

“ ผมจ่ายให้ก่อนไหมครับ?”     แล้วก็ราวกับมีเสียงสวรรค์ดังขึ้นข้างๆ เมื่อจู่ๆก็มีชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ทำอะไรก็ดูดีไปหมดในสายตาคนเสี้ยนคาเฟอีนมากระซิบบอกแบบนี้ ใบหน้ามนจึงพยักหน้ารัวๆโดยไร้ซึ่งความเกรงใจ

“ ขอบคุณ”      มือรีบหยิบกาแฟมาดูดพรางหันไปมองเย้ยคุณป้าว่าโลกนี้มันก็ยังมีคนดีอยู่บ้างเหมือนกันเฟ้ย โดยไม่เคยโทษตัวเองเลยสักนิด...และเพราะแบบนั้นมันเลยทำให้ยังไม่ทันมองผู้ช่วยชีวิตให้ดีๆว่าอีกฝ่ายเป็นใครกันแน่

“ รุ่นพี่...อยู่ปีสี่ใช่ไหมครับ?”       เอ๋??? รู้ได้ไง? นัยน์ตาสีมรกตจึงหันไปจับจ้องใบหน้าที่หล่อเหลาเอาการทีเดียวให้ดีๆ

“ อ๊ะ!”      แล้วปากก็หุบลงไปแทบไม่ทัน เมื่อไอ้เด็กที่ยืนอยู่ข้างๆไม่ใช่ใครที่ไหน....มันคือน้องรหัสปีหนึ่งของเขาเอง!!

“ อะ อื้อ”      ใบหน้ามนเสไปทางอื่นพรางก้าวขาจะเดินกลับคณะ....ตายละสิ...ความลับจะแตกไหมเนี่ยว่าเขาคือพี่ว้ากและยังเป็นพี่รหัสของมันอีกต่างหาก

“ ผมไม่เคยเห็นหน้าพี่เลย?...อ่ะ...พอจะรู้ไหมครับว่าพี่รหัสปีสี่ของผมเป็นใคร มีแต่คนบอกผมว่าน่ารักที่สุดในชั้นปี”      พรูดดดดดด! กาแฟแทบจะพุ่งออกจากปาก ใครมันไปหลอกเด็กแบบนั้นวะ?!

“ ทะ โทษที...ฉันบอกไม่ได้หรอก...แต่ที่แน่ๆแกกำลังโดนหลอก เพราะพี่รหัสแกเป็นผู้ชาย”      แล้วเขาก็รีบจ้ำอ้าวหนีขึ้นสตูไป

โดยไม่ทันจะได้เห็นสายตาและรอยยิ้มที่มุมปาก....ของคนที่ได้ชื่อว่าน้องรหัส

ร่างโปร่งบางเดินดูดกาแฟเข้าไปในสตู ดูเหมือนเพื่อนๆจะกลับมากันเกือบหมดหลังจากที่ปล่อยน้องไปพักเพื่อเตรียมตัวปาร์ตี้ในคืนนี้

ก็นะ...จริงๆมันก็แค่หาเรื่องกินเหล้ากันก็เท่านั้นแหละ ไม่เห็นจะมีอะไร แล้วทุกชั้นปีก็จะอยู่กันครบโดยไม่ต้องนัดหมายอีกต่างหาก...ถ้าเวลาทำงานให้มันได้แบบนี้บ้างก็คงดี!

“ แดกเหล้าๆๆ”      โคนี่ยังคงทำหน้าที่โทรโข่งของชั้นปี  ได้ยินเสียงกลองคณะแว่วขึ้นมาจากข้างล่าง...เริ่มกันแล้วสินะ

มือบางเตรียมจะยกกระเป๋าขึ้นพาดบ่า...คืนนี้คงอยู่ไม่ได้ ไม่งั้นคงโดนหัวหน้าโกรธจนกดกันตายไปข้างแน่...แค่คิดถึงปริมาณ Misscall ก็ขนลุกแปลกๆ

แต่ขายังไม่ทันจะได้ก้าวไปไหน ท่อนแขนใหญ่ก็พาดมาที่ลำคอ ร่างทั้งร่างแทบจะถลาไปตามแรงดึง

“ จะไปไหนเอเลน? คืนนี้อยู่เหอะน่า...นายนี่ไม่ค่อยจะมีปฏิสัมพันธ์กับคนในคณะเลยนะ........ทั้งๆที่มีแต่คนอยากรู้จัก”       ประโยคสุดท้ายถูกพูดงึมงำจนเจ้าคนที่ขึ้นชื่อว่ามนุษยสัมพันธ์ยอดแย่ถึงกับฟังไม่ออก

“ ไรเนอร์....ปล่อยเหอะน่า จะให้ชั้นอยู่ไปทำไม บอกกี่ครั้งแล้วว่าไม่ดื่มเหล้า!”       อีกอย่าง ลางสังหรณ์มันบอกว่าถ้าเขาไม่กลับไปภายในหนึ่งชั่วโมงนี้จะต้องมีระเบิดพุ่งตรงมาที่นี่แน่ๆ

“ อยู่แป๊บเดียวก็ได้น่า...แล้วก็ไม่ได้จะให้นายดื่มเหล้าซักหน่อย...นี่ไงแก้วนาย...โค้ก100%”        นัยน์ตาสีมรกตเหลือบมองใบหน้าที่อยู่ใกล้แค่คืบ ใบหน้าเอาจริงเอาจังจนน่าแกล้งถอนหายใจออกมาอย่างปฏิเสธไม่ลง

“ แป๊บเดียวนะ”        มือบางวางกระเป๋าลงพรางรับแก้วที่มีน้ำสีน้ำตาลเข้มที่คุ้นตาขึ้นมาดื่ม

ก็แค่โค้กธรรมดาๆ…

โค้กธรรมดาๆ??

ก็นะ....คงมีแต่เอเลนที่เห็นว่ามันธรรมดา เพราะว่าใครๆเค้าก็รู้กันว่ามันผสมเหล้าเอาไว้ครึ่งนึง!

แล้วคนที่มีร่างกายซึ่งไม่ค่อยจะได้ซับแอลกอฮอล์....มันจะไปไหนรอด...........

โดนมอม 1000%!!

แต่ก็นะ...รู้ทั้งรู้ว่ามันไม่ดี แต่ก็ไม่มีใครคิดจะคัดค้าน...เพราะสภาพตอนเมาของ เอเลน เยเกอร์....น่าดูน้อยซะที่ไหน

ในขณะที่หน้าตึกคณะสถาปัตย์กำลังเริ่มสังสรรค์ด้วยเสียงดนตรีที่เล่นกันเอง....

ใครบางคนกลับกำลังขับรถแข่งกับเครื่องบินมุ่งหน้ามาทางนี้...

เบนซ์สปอร์ตสีขาววิ่งฝ่าไฟแดงไปหน้าตาเฉย ต่อให้เสียงเบรคเสียงแตรจะดังลั่นถนนก็ดูเหมือนคนที่ขับมันอยู่จะไม่ได้สนใจเลยสักนิด

ฝ่าเท้าของหัวหน้าทหารรีไวยังคงเหยียบคันเร่งจนแทบจะจมหายไปกับพื้นรถ ถึงแม้ว่าใบหน้าจะยังคงนิ่งสนิทราวกับไม่ได้สำนึกว่าทำอะไรผิด แต่ข้างในใจกลับกำลังร้อนเป็นไฟ

แค่วันนี้ทั้งวันเขาติดต่อเจ้าเด็กนั่นไม่ได้เลยก็ทำเอาหงุดหงิดงุ่นง่านจนเดินพล่านไปทั่วห้อง ทั้งๆที่โทรไปเกือบร้อยครั้งไม่เคยรับ แต่กลับมารับเมื่อกี้นี้เพียงครั้งเดียว

แล้วก็เป็นครั้งเดียวที่ทำเอาเขาแทบคลั่ง

เพราะหลังจากที่ได้ยินเสียงเขา เอเลน เยเกอร์ กลับตอบมาด้วยเสียงยานคางว่า...

“ หัว....หน้า.......เมี้ยว~~~~~”

จากนั้นมันก็โดนตัดสายไป....

เมี้ยวอะไร? แล้วไอ้เสียงดังลั่นที่อยู่รอบๆนั่นมันอะไร? แล้วไหนจะเสียงยานคางเหมือนคนเมานั่นอีก?

ไอ้เจ้าเด็กเหลือขอนั่นมันกำลังทำอะไรอยู่?!!

เสียงเบรคดังสนั่นก่อนที่เบนซ์สปอร์ตสีขาวจะพุ่งเข้าไปจอดอยู่ที่หน้ามหาวิทยาลัย แล้วร่างที่ไม่ได้ใหญ่โตอะไรทว่าแข็งแกร่งที่สุดของมวลมนุษย์ชาติก็ก้าวขาฉับๆเดินลงจากรถตรงดิ่งไปยังทางที่คุ้นเสียยิ่งกว่าคุ้น

เสียงดนตรีดังขึ้นเรื่อยๆเมื่อเดินเข้าใกล้ตึกคณะของเจ้าเด็กนั่น....นี่มันเวลาหลับเวลานอนของคนปกติไม่ใช่หรือไงกัน?...มันเป็นเวลาที่มหาวิทยาลัยน่าจะเต็มไปด้วยความน่าสะพรึงกลัว  ทว่า เพราะมีคณะของเจ้าเด็กนั่นอยู่มันเลยทำให้ยังสามารถเดินเข้าเดินออกได้เหมือนกับไม่มีอะไร

แต่เขาก็ไม่แปลกใจนักหรอกที่มันจะมีเสียงเพลงดังออกมาจากตึกที่มีคนใช้ชีวิตอยู่ทั้งคืนและแสงไฟก็ไม่เคยหายไปจากตึกคณะสถาปัตย์....แต่ดูท่าว่าวันนี้จะไม่เหมือนกับทุกครั้งที่เขามาหิ้วเอเลนกลับบ้าน...เพราะเสียงดนตรีมันดังกว่าปกติราวกับกำลังเล่นสด?

และเมื่อขาพาตัวเองพ้นจากมุมทางเดิน ใบหน้าที่นิ่งสนิทอยู่เสมอก็ต้องเผลออ้าปากน้อยๆ นัยน์ตารีขวางชะงักค้างไปกับภาพตรงหน้า

นี่เขามาถูกที่แน่หรือเปล่า?

ทำไมมันถึงได้เหมือนกับกำลังมีงานสังสรรค์กันอยู่ที่หน้าคณะ แถมดูท่าว่าจะเริ่มเมากันเละแล้วซะด้วย!!

กลิ่นเหล้าลอยหึ่งจนเผลอยกมือขึ้นปิดจมูก....ชักจะไม่แปลกใจแล้วว่าทำไมเสียงของเอเลนถึงได้เป็นแบบนั้น...แต่มันยังติดใจก็อิตรง “เมี้ยว” นี่แหละ!

นัยน์ตารีบกวาดมองหาเป้าหมาย ถึงแสงไฟจะสลัวๆแต่กับคนที่คุ้นเคยกับขนาดร่างกายของอีกฝ่ายดีอย่างเขาก็หาเจอได้ไม่ยากนักหรอก สองขารีบก้าวดุ่มๆเข้าไปหาเมื่อมองเห็นว่าเจ้าเด็กเหลือขอนั่นนั่งอยู่ในกลุ่มเพื่อนรุ่นเดียวกัน

แต่ยังไม่ทันจะได้ก้าวเข้าใกล้ ภาพที่เห็นอยู่ก็ทำเอาชะงักค้างไป....เหมือนจะได้ยินเสียงเส้นความอดทนของตัวเองขาดดังผึง

ก็ถ้า เอเลน เยเกอร์ จะเมาแล้วอาละวาดเป็นไททันขาดสติ หรือเมาแล้วนั่งร้องไห้พร่ำเพ้อพรรณนา หรือว่าเมาแล้วหลับไม่รู้เรื่อง เขาคงจะไม่รู้สึกอะไรเท่าไหร่เพราะนั่นมันก็เป็นอาการของคนเมาทั่วไป....แต่มันดันไม่ใช่แบบนั้น....

เพราะเจ้าเด็กนั่นกำลังนั่งคร่อมอยู่บนหน้าตักของเจ้าเพื่อนหัวทองแล้วร้อง “เมี้ยวๆ” อยู่น่ะสิ!

แถมไม่ได้ร้องเปล่า ยังเอาหน้าเข้าไปคลอเคลียใครต่อใคร...จากหมาเชื่องๆกลายเป็นแมวขี้อ้อนไปซะงั้น!!

สันกรามได้แต่กันฟันกรอด ก่อนจะเดินเข้าไปกระชากข้อมือบางให้หันหน้ามาหา

แล้วเสียงกรุ๊งกริ๊งก็ดังออกมาจากกระพรวนสีทองที่กระแทกตาเขาเข้าอย่างจังเมื่อมันถูกห้อยเอาไว้กับปลอกคอที่ถูกสวมอยู่ที่คอของเอเลน!

นี่เล่นอะไรกันอยู่เนี่ย?!!!

“ ไอ้เจ้าเด็กเหลือขอ.....กลับบ้านเดี๋ยวนี้เลย!!!”      แล้วมือแข็งแรงก็คว้าหลังคอของเจ้าแมวเมาขึ้นมาก่อนจะอุ้มพาดบ่าเดินออกไปอย่างไม่สนใจสายตาของคนที่ยังมีสติเหลือพอจะมองเห็น

เสียงแง้วๆยังคงดังมาตลอดทาง พอๆกับเสียงโอดครวญด้วยความเสียดายที่ไล่หลังมา

ทำไมถึงได้เมาแล้วระรานเขาขนาดนี้กันนะเจ้าเด็กนี่!

จะเมาทั้งทีก็ทำตัวให้มันดีๆหน่อย! อาละวาดเข้าไปสิ! ด่ากราดเลยก็ยิ่งดี! จะได้ไม่มีคนอยากจะเข้าใกล้...แต่นี่อะไร....เมาแล้วเป็นแบบนี้ก็ยิ่งมีแต่คนจะเข้ามาหยอกเย้าเอาน่ะสิ!

ขังไว้ซะดีไหม? หรือเอาไปซ่อนไว้เหมือนเมื่อก่อนดี? เขาจะได้ไม่ต้องมาคอยหึงหน้ามืดแบบนี้!!

ร่างโปร่งบางถูกโยนเข้าไปในรถก่อนที่เขาจะกลับไปนั่งหลังพวงมาลัย...แต่ยังไม่ทันจะสตาร์ทเครื่อง ลำตัวบางก็ขยับเข้ามาก่อนจะยื่นใบหน้ามาคลอเคลีย

“ หัวหน้า....เมี้ยว~~”       ใบหน้าแดงระเรื่อซบลงที่แผงอกก่อนจะเสยนัยน์ตาสีมรกตใสแจ๋วที่มีแววหยาดเยิ้มมาให้ ไอ้ท่าทางออดอ้อนเหมือนลูกแมวนั่นมันกำลังทำให้เขาต้องกำมือแน่น

คราวนี้ไม่ได้เป็นเพราะความหึงหวง...แต่มันเป็นเพราะต้องอดทน!

สองมือดันลำตัวบางให้ไปติดกับเบาะของตัวเองก่อนจะเอาเข็มขัดนิรภัยมัดตัวเอาไว้ก่อนที่เจ้าแมวเมานี่จะมาก่อกวนเขาระหว่างขับรถจนกลับไม่ถึงคอนโด

“ ฮะฮะ...มัดเอาไว้ด้วยละ...มัดเอาไว้ด้วยละเมี้ยว~”       แล้วก็ดูท่าว่าจะไม่ได้ทำให้สลดลงเลย แต่เสียงใสยังคงหัวเราะชอบใจไปตลอดทาง...อาการเดียวกับลูกแมวที่มักจะเห็นทุกอย่างเป็นของเล่นไปซะหมด

แล้วเบนซ์สปอร์ตสีขาวที่แทบจะบินไปยังไงก็แทบจะบินกลับมาอย่างงั้น

ประตูรถถูกเปิดออกก่อนที่หัวหน้าทหารรีไวจะมายืนหงุดหงิดเพราะต้องพยายามแกะเข็มขัดนิรภัยที่ไม่รู้ว่าไอ้คนที่ถูกมัดไว้มันทำอีท่าไหนถึงได้พันแน่นยิ่งกว่าเดิม...สภาพอย่างกับลูกแมวเล่นเส้นไหมแล้วก็ถูกพันเอาไว้ด้วยไหมนั่นแหละยังไงอย่างงั้น

“ โฮ่ยเอเลน  อยู่นิ่งๆสิ”       เสียงเมี้ยวๆยังคงดังออกมาจากใบหน้าแดงระเรื่อที่ยิ้มระรื่น สองมือที่กำเอาไว้เลียนแบบมือแมวนอกจากจะไม่ช่วยแล้วยังก่อกวนเขาด้วยการเข้ามานัวเนียอีกต่างหาก...ให้มันได้แบบนี้สิ!

มือแกะเข็มขัดนิรภัยออกหมดจนได้ ท่อนแขนแข็งแรงอุ้มเอาลำตัวบางขึ้นมาบาดบ่าเอาไว้....ขืนให้เดินไปเองคงได้แวะไปก่อเรื่องที่ไหนไม่ก็กระโดดผลอยลงจากชั้นสามแน่ๆ

และกว่าประตูห้องจะถูกเปิดออกมาได้ ร่างแข็งแกร่งก็รู้สึกเหนื่อยสายตัวแทบขาด

ให้เขารับมือกับสภาพหมดเรี่ยวหมดแรงหลังจากส่งงานเสร็จไม่ก็หลังแปลงเป็นไททันมันยังจะง่ายกว่านี้หลายเท่า....เพราะไอ้เจ้าแมวที่ร้องเมี้ยวๆอยู่บนบ่านี่ไม่รู้จริงๆว่าจะต้องรับมือยังไง

จับนอนมันทั้งอย่างงี้เลยแล้วกัน

ฝ่าเท้าจึงก้าวเข้าไปในห้องก่อนจะวางคนบนบ่าลงบนเตียง มือกดใบหน้าที่เข้ามาคลอเคลียให้นอนลงไป แต่มือบางก็ยังไขว่คว้ามาเหมือนอยากจะเล่นต่อ

“ หัวหน้า....หัวหน้า...หัวหน้า....เมี้ยว~~”      ทั้งท่าทาง ทั้งกระพรวนที่ยังติดอยู่ที่คอทำเอาต้องลอบกลืนน้ำลาย  เจ้าเด็กนี่จะรู้ตัวบ้างไหมว่าตอนเมาตัวเองเป็นยังไง?

“ เฮ้อ....”       ไม่รู้แหงแซะ....ดูจากความซื่อบื้ออย่างไม่น่าให้อภัยในเรื่องบางเรื่องแล้ว เขาว่าเจ้าเด็กนี่คงถูกมอมเหล้าแน่ๆ

หนอย...ไอ้พวกเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อพวกนั้น....

“ เมี้ยว~~~”       แต่ยังไม่ทันจะมีเวลาคิดหาวิธีแก้เผ็ด เจ้าแมวเมาที่ถูกกดให้นอนลงกลับมุดตัวขึ้นมานัวเนียอยู่ที่ซอกคอของเขา

“ นอนลงไปซะเอเลน นายเมาแล้ว”       สองมือจับไหล่บางก่อนจะดันตัวออกไป ใบหน้าอ้อนๆมองย้อนกลับมาก่อนจะส่งเสียงยานคาง

“ ม่าย ด้าย มาววววว”       แล้วร่างโปร่งบางก็เลื้อยกลับเข้ามาซุกอยู่ที่ตักของเขา

“ .....ไม่ได้เมาแล้วเป็นอะไร? ไอ้สภาพย้วยไปย้วยมาแบบนี้เนี่ย?”      เขาพยายามจะคุมสติตัวเองให้ได้ ไม่ให้หลงไปกับการยั่วเย้าอย่างไม่รู้ตัวของเด็กนี่...ทั้งๆที่เขาพยายามขนาดนี้แล้วดูไอ้เด็กนี่มันตอบกลับมา...

“ เป็น...แมว....เมี้ยว เมี้ยวววว”       เหมือนจะได้ยินเสียงเส้นความอดทนขาดดังผึงอีกรอบ

แต่ก่อนที่เขาจะได้จับเจ้าแมวเมานี่กดลงกับพื้นเตียง แรงโถมเข้ามาก็ทำเอาเขาต้องเป็นฝ่ายหงายหลังลงไปเอง ร่างโปร่งบางตามขึ้นมานั่งคร่อมอยู่บนหน้าท้องก่อนจะโน้มตัวลงมาซุกไซร้ใบหน้ากับแผงอกของเขา ใบหน้าแดงระเรื่อละออกไปทำหน้าไม่ชอบใจเล็กน้อยก่อนที่มือของเจ้าเด็กนั่นจะปลดกระดุมเสื้อของเขาออกให้เหลือเพียงแผงอกเปลือยเปล่า ใบหน้ามนที่นัวเนียลงมากับผิวเนื้อถึงค่อยดูเคลิบเคลิ้มกว่าเดิม

“...........”       สันกรามได้แต่กัดฟันกรอดกับท่าทางแบบนั้น....พอกันที!

“ เมี้ยว ?”         แล้วเจ้าแมวเมาก็ร้องออกมาได้แค่นั้นก่อนจะถูกจับพลิกกลับลงไปนอนกับพื้นเตียง ที่จริงเขาก็ไม่ได้อยากจะสานต่ออาการยั่วเย้าที่เขาไม่ได้เป็นคนสร้างขึ้นมาเองแบบนี้นักหรอก...แต่ถ้าเจ้าเหมียวมันจะยั่วสวาทขนาดนี้ละก็นะ....

กางเกงยีนส์สีเข้มถูกดึงออกไปจากเรียวขา เจ้าแมวเมาที่ยังไม่รู้ตัวว่ากำลังจะโดนทำอะไรยังคงทำหน้าออดอ้อน ก่อนที่แก้มใสจะแดงหนักกว่าเก่าเมื่อเขาแตะลงไปที่แกนกลางร่างกาย

“ เมี้ยววว? อื้อ...”       เสื้อยืดทั้งสองตัวถูกถอดออกก่อนที่นัยน์ตาสีมรกตจะปิดลงเพราะจู่ๆก็รู้สึกเสียวซ่านที่หน้าอกเมื่อปลายลิ้นชื้นแฉะแตะลงไปบนยอดสีชมพู

“ หัวหน้า...เมี้ย..อ่ะ อาาา....”       จากเสียงเหมียวๆค่อยๆมีเสียงครางแทรกเข้ามา ร่างกายของเจ้าแมวเมาบิดเร่าเมื่อเขาเพิ่มความเร็วในการขยับรูดขึ้นลงที่เบื้องล่าง ใบหน้ามนสะบัดเงยอย่างทรมานระคนสุขสมเมื่อความต้องการทางกายถูกปรนเปรอให้จนใกล้จะถึงจุดสูงสุด

แต่ยังไม่ทันจะถึงฝั่ง มือของเขาก็หยุดลง

“ แฮ่ก....อึก......เมี้ยว?....”        นัยน์ตาสีมรกตที่มีน้ำตาปริ่มมองมาที่เขาด้วยแววตาสงสัย ริมฝีปากร้องครางเม้มสั่นระริกเพราะความต้องการที่ไม่ได้รับการปลดปล่อย มือบางตะกุยมาที่ท่อนขาของเขาที่แทรกอยู่ระหว่างขาเรียวทั้งสองข้าง

ร่างโปร่งบางที่สั่นน้อยๆ กับใบหน้าออดอ้อนที่ดูทรมาน...แค่เห็นมันทำเอาความต้องการของเขาพุ่งขึ้นสูงจนแทบจะไม่ต้องใส่เข้าไปก็ยังเสร็จได้ด้วยซ้ำ

แล้วความคิดอะไรบางอย่างก็แว่บเข้ามาในหัว

มือควานหาโทรศัพท์ที่กองอยู่แถวๆนั้นขึ้นมาก่อนจะกดถ่ายรูปลงไป...เอาให้เห็นกระพรวนที่คอชัดๆ....แล้วกดส่งเข้ามือถือของเอเลนที่ป่านนี้คงจะอยู่ที่ไอ้พวกเพื่อนสนิทคิดตีท้ายครัวพวกนั้น

“ หึ.....”      จะได้รู้กันไป ว่าเอเลน เยเกอร์ เป็นของใคร!

เมื่อภารกิจรองเสร็จสิ้นลง ก็ถึงเวลาของภารกิจหลักเสียที 

แต่ดูเหมือนจะไม่ทันใจเจ้าแมวเมาที่ถูกทำค้างเอาไว้ ร่างโปร่งบางที่ยังร้องเมี๊ยวๆ จึงโถมเข้ามาจนเขาหงายหลังลงกับพื้นเตียง ร่างเปลือยเปล่าขยับขึ้นมานั่งคร่อมก่อนจะเป็นฝ่ายดึงซิปกางเกงของเขาลง

และเมื่อความเป็นชายที่ขยายใหญ่พ้นออกมา ร่างโปร่งบางก็หย่อนตัวเองลงไปรับมันเข้าไปทันที

“ อึก...อื้อ!”       คิ้วสีน้ำตาลขมวดมุ่นเข้าหากัน...สงสัยจะเป็นเพราะว่าเมาเลย On Top ด้วยตัวเอง

“ เอเลน...เดี๋ยวก่อน”      เขาพยายามห้ามใจก่อนจะจับบั้นท้ายมนให้อยู่นิ่งๆ ถ้าไม่เตรียมความพร้อมก่อนมีหวังพรุ่งนี้เด็กนี่ลุกไม่ขึ้นแน่

“ อื้อ~~”     แต่ใบหน้ามนกลับส่ายไปมา เหมือนกับว่าทนไม่ไหวแล้ว จู่ๆเจ้าแมวเมาก็กดตัวเองลงมาในรวดเดียว

“ อ้า!!!!”       เสียงร้องดังออกมาพร้อมใบหน้ามนที่สะบัดเงยขึ้น สองมือที่ทาบทับอยู่ที่แผงอกแข็งแรงนั้นถึงกับสั่นระริก

“ ......ชิ”       สันกรามถึงกับกัดฟันกรอดเพราะต้องอดทนขนาดหนัก ท่อนแขนกระชับแผ่นหลังบางก่อนจะพลิกให้อีกฝ่ายหงายหลังลงไปแทน

“ อะ ฮะ....หะ...หัวหน้า...”        เสียงครางดังขึ้นทันทีที่หัวถึงพื้น เพราะไม่ได้มีแต่เจ้าแมวเมานี่ที่ทนไม่ไหว แกนกายที่สอดใส่อยู่ในช่องทางคับแน่นอยู่แล้วขยับเข้าออกทันที

เสียงครางดังระงมผสมผสานไปกับเสียงหอบหายใจ ยังมีเสียงเหมียวๆที่ขาดๆหายๆไปอยู่บ้างตามแรงกระแทกที่ได้รับ ความต้องการที่ขยับขึ้นสูงมีแต่จะทำให้ในห้องนั้นร้อนระอุ

“ หะ....จะ จะ...อ๊า!!”       คำพูดเอ่ยออกมาได้แค่นั้นก่อนที่มันจะถูกเปลี่ยนเป็นเสียงครางสูง น้ำสีขาวขุ่นพุ่งเลอะเต็มหน้าท้องเช่นเดียวกับภายในที่รู้สึกได้ถึงความอุ่นวาบที่แผ่ซ่านเข้ามา

“ ฮ้า....ฮ้า......”       เจ้าเหมียวจอมยั่วลงไปนอนกองอยู่ที่พื้นเตียงด้วยใบหน้าล่องลอยน้อยๆ แก้มใสขยับเข้ามาคลอเคลียฝ่ามือของเขาที่ยังยันพื้นอยู่ใกล้ๆก่อนจะหลับตาพริ้ม

หนอย....คิดว่าจะปล่อยให้นอนง่ายๆงั้นหรอ?

ในเมื่อตอนให้นอนก็ไม่ยอมนอน เพราะงั้นตอนนี้....ห้ามนอน!

“ เมี้ยว??”       เจ้าเหมียวร้องด้วยความสงสัย เมื่อเขาจับขาเรียวให้แยกออกจากกันอีก แกนกายที่ยังสอดอยู่ข้างในไม่ได้มีทีท่าว่าจะถูกดึงออก....ทว่า....

“ อ๊ะ...อ๊า~~~~”

“ หัวหน้า~~~~~”

“ เมี้ยวววว~~~~~~~”

เสียงเหล่านี้ก็ยังดังต่อไปอีกทั้งคืน....

นัยน์ตาสีมรกตเปิดขึ้นมาอย่างที่รู้สึกว่าวันนี้เปลือกตามันหนักกว่าปกติ  แล้วก็ไม่ได้มีแค่เปลือกตาแต่กลับรู้สึกว่าร่างทั้งร่างมันหนักอึ้งจนขยับแทบไม่ไหว

ในหัวก็เหมือนจะหมุนคว้างจนภาพที่มองเห็นเป็นแค่ภาพเบลอๆ

นี่เขาเป็นอะไรไปเนี่ย?

มองเห็นเงาวูบไหวที่ขยับเข้ามายืนอยู่ข้างๆ กลิ่นสะอาดๆแบบนี้คงไม่ใช่ใครที่ไหน

“ หัวหน้า......”        น้ำเสียงอ่อนแรงเอ่ยเรียกอีกฝ่ายพร้อมกับมือซึ่งเป็นอวัยวะเดียวที่ยังขยับไหวจับไปที่ชายเสื้อสีดำ ทำเอานัยน์ตาสีขี้เถ้ามองลงมาพรางถอนหายใจ

สายตาไล่ไปตามแผ่นหลังเปลือยเปล่าที่มีเพียงผ้าห่มคลุมเอาไว้ ทั้งแฮ้งค์ ทั้งมีเซ็กส์ตลอดคืน จะลุกไม่ขึ้นแบบนี้มันก็สมควรละ

ถึงจะยังโมโหเรื่องเมาไม่รู้เรื่อง...แต่ยังไงซะ เขาที่จับเด็กนี่กดไม่ยั้งก็มีความผิดอยู่นิดหน่อย...

“ จะอาบน้ำให้แล้วกัน”      แล้วร่างโปร่งบางก็ถูกอุ้มขึ้นมาจากที่นอนก่อนจะหายเข้าไปในห้องน้ำอีกพักใหญ่

กว่าจะได้มานั่งอยู่ที่โต๊ะกินข้าวก็ทำเอาระบมไปทั้งตัว

นัยน์ตาสีมรกตมองแผ่นหลังของคนที่เดินไปอุ่นอาหารให้อย่างนึกเคือง ตั้งแต่สะโพกลงไปที่มันเจ็บจี๊ดๆนี่คงไม่ใช่ฝีมือใครเลยสินะ ในเมื่อตอนอาบน้ำ...ของของหัวหน้า...ก็ไหลลงมาตามเรียวขาของเขาไม่ใช่น้อย

ว่าแต่เขากลับมาถึงบ้านได้ไงกันนะ?  จำได้ว่าเมื่อคืนนั่งดื่มโค้กอยู่กับพวกไรเนอร์?

“ วันนี้ต้องไปมหาวิทยาลัยหรือเปล่า?”       เสียงทุ้มถามออกมาในขณะที่วางจานลงที่ตรงหน้าเขา

“ ไปครับ...วันนี้มีเรียนเช้าแล้วตอนเย็นก็รับน้อง...อ๊ะ! หัวหน้า เมื่อวานขอโทษนะครับที่ไม่ได้รับโทรศัพท์ พอดีว่าติดรับน้องอยู่....เอ...ว่าแต่ผมเอาโทรศัพท์ไปไว้ที่ไหนนะ?”      ในขณะที่ใบหน้ามนกำลังกวาดตามองหาโทรศัพท์มือถือของตัวเองไปทั่วห้อง ใบหน้านิ่งเฉยกลับลอบยิ้ม....เมื่อนึกถึงใบหน้าของไอ้พวกที่เก็บโทรศัพท์ของเอเลนเอาไว้ตอนที่มันได้เห็นรูปที่เขาส่งไปให้

“ ลืมอยู่ที่มหาลัยละมั้ง เมื่อวานตอนที่ชั้นไปหิ้วแกกลับมาก็ไม่เห็นมีอะไรติดตัวมาซักอย่าง...นอกจากไอ้นั่น”      แล้วพอปลายนิ้วของหัวหน้ารีไวชี้มาที่คอ ก็ดูเหมือนร่างโปร่งบางจะพึ่งรู้สึกตัวว่ามันมีอะไรบางอย่างรัดอยู่ เสียงกรุ๊งกริ๊งของกระพรวนทำเอาใบหน้ามนถึงกับเหงื่อแตกพลั่ก และเมื่อหันไปมองเงาของตัวเองในกระจกก็ถึงกับโหยหวนออกมาแทบไม่เป็นภาษา

“ ไอ้ปลอกคอนี่มันอะไรกันเนี่ยยยยยยย!!!”

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

To be Con.

มีคนกระซิบบอกว่าอยากอ่านรีเอ...*w*....เลยชะแว๊บมาปั่นให้ แหะแหะ

สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังนะคะ น้อง Jirawadee อิอิ

ไม่กล้าเรียกว่าของขวัญ เพราะมันก็เป็นฟิคสนองนี๊ดตัวเองซะส่วนใหญ่อ่ะนะ ฮ่าๆๆ ยังไงก็ขอให้มีความสุขมากๆๆๆนะค้า >w<

จริงๆภาคนี้มันไม่มีอะไรมากนักอ่ะนะ เอาไว้อ่านเพลินๆ แหะแหะ เพราะจะว่าไปแล้ว ทั้งๆที่ตัวเองก็คุ้นเคยกับเด็กถาปัดดี แต่ก็ไม่เคยแต่งฟิคที่เกี่ยวกับเด็กถาปัดเลย ^ ^” ไหนๆก็ไหนๆละ อุตส่าห์ได้เอเลนเป็นพรีเซ็นต์เตอร์ทั้งทีเลยขอต่อซักหน่อย *w* ตกลงมันเป็นฟิคตีแผ่?

อนึ่ง...มันถูกเขียนมาจากประสบการณ์ตรงของคุณกวางซึ่งมาจากมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งเมื่อนานมาแล้ว = =”” เพราะงั้นถาปัดที่อื่นๆอาจจะไม่ได้เป็นแบบนี้ก็ได้อ่ะนะ ฮ่าๆๆ โปรดใช้วิจารณญาณในการรับชม *w* แล้วก็ที่จริงแล้ว หน้าที่รับผิดชอบในการรับน้องจะเป็นปีสามอ่ะนะ ไม่ใช่ปีสี่ตามที่เขียนในฟิค (ถึงแม้ว่ามันจะเป็นปีที่ว่างที่สุดจริงๆก็เถอะ ปีสี่นี่เป็นปีแห่งการพลีชีพช่วยพี่ๆน้องๆเลยค่ะ ฮ่าๆๆ)

และตั้งแต่ตอนที่ 12 นี้เป็นต้นไปมันจะไม่ได้ถูกรวมอยู่ในรวมเล่มอ่ะนะ กะว่าจะเขียนไปเรื่อยๆแบบไม่มีจุดจบ(เฮ้ย!!) หรืออาจจะจบแค่ตอนนี้เลยก็ได้ ก็...เอาไว้ถ้ามันมากพอแล้วถ้าจะรวมเล่มก็รวมเล่มแยกกันไป เพราะเนื้อเรื่องมันแทบจะแยกเป็นอีกเรื่องนึงได้เลย = =””

โอยยยย ขอจบการเวิ่นแต่เพียงเท่านี้ เพราะคงเห็นอยู่ว่ามันคาฟิค 8059 เรื่องนึงเอาไว้ อร๊ากกกกกก เดี๋ยวนะ!!! ปั่นอยู่ค่ะ โฮกกกกกก

ปล.เรื่องรวมเล่ม “ในห้อง...ที่แสงส่องไม่ถึง” กำลังอยู่ระหว่างการผลิตค่ะ ถ้าได้เรื่องได้ราวยังไง เปิดจองเมื่อไหร่ จะมาแจ้งให้ทราบในโกดังแห่งนี้อีกทีนะค้า ขอบคุณทุกๆเสียงถามไถ่ค่ะ ดีใจมากๆเบย >v<

ปล.2 เบนซ์สปอร์ตสีขาวคันนี้เป็นคนละคันกับที่ขับหนีซอมบี้ใน BiOS นะ ฮ่าๆๆๆ ดักไว้ก่อนเดี๋ยวใครแซว กร๊ากกกก ในตอนที่ 10 ยังไม่ได้ตัดสินใจ แต่ก็คิดว่ามันน่าจะเข้ากับเอเลนดี เลยยืมมาใช้อีกซักเรื่อง ^ ^