KHR AuFic HBD.YamaGoku [8059 1827] Ryuusei : 19 [END]

KHR AuFic HBD.YamaGoku [8059 1827]   Ryuusei : 19 [END]

: KHR Fanfiction Au

: 8059  1827

: Period Drama

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

ฝูงม้าแห่งกองทัพคามาคุระหยุดลงอีกครั้งที่หน้าบ้านไม้หลังใหญ่ซึ่งดูภายนอกแล้วไม่ได้ต่างไปจากบ้านชาวนาทั่วๆไปแม้แต่น้อย

“ หึ...”       ใบหน้าคมของเจ้าเมืองคามาคุระยิ้มที่มุมปาก....จะมีบ้านชาวนาที่ไหนมาตั้งอยู่กลางป่ากลางเขาที่ไม่มีแม้แต่นาสักผืนแบบนี้บ้าง ดูยังไงก็น่าสงสัยชัดๆ

“ ค้นให้ทั่ว!”      คำสั่งเอ่ยออกมาจากปากของคนที่กระโดดลงจากหลังม้าไปนานแล้ว ร่างสูงสง่าเดินนำเข้าไปหาประตูไม้ที่ดูน่าจะเป็นทางเข้าอย่างไม่กลัวว่าจะเจอกับกับดักอะไรเลย เพราะที่นี่ต่างเต็มไปด้วยร่องรอยว่ามีคนอยู่...มีคนเข้าออกเป็นจำนวนมากทีเดียว

ครืด....

“ อ๊ะ?! กรี๊ดดดดด!!!”        เสียงกรีดร้องอย่างตกอกตกใจดังขึ้นมาทันทีที่มือใหญ่เปิดประตูเลื่อนเข้าไปโดยพลการ หญิงสาวที่ดูยังไงก็ไม่ใช่สาวชาวบ้านแต่น่าจะเป็นพวกข้ารับใช้ต่างทำหม้อไหกะละมังในมือร่วงกราวลงพื้นเมื่อเห็นว่ามีผู้บุกรุก

“ ทะ ทหารคามาคุระ!!”      และพวกเธอคงจะเป็นข้ารับใช้ของตระกูลนักรบแน่ๆ ถ้าไม่เช่นนั้นคงจะแยกไม่ออกหรอกว่า พวกเขาคือทหารของฝ่ายไหน เพียงแต่พวกเธอยังไม่รู้ว่าเขาเป็นใครถ้าไม่เช่นนั้นคงไม่ใช่แค่ของในมือหรอกที่จะร่วงลงพื้น

“ กรี๊ดดดดด!!”       หญิงสาวต่างวิ่งหนีกันจ้าละหวั่นและเขาเองก็ไม่มีเวลามาสนใจพวกเธอ

ร่างสูงสง่าเดินดุ่มๆเข้าไปในตัวบ้านหลังใหญ่ นัยน์ตาคมกริบกวาดมองไปจนทั่ว ดูท่าว่าพวกคนของตระกูลโกคุเดระคงจะกลบดานอยู่ที่นี่ทั้งหมดแน่ๆ เพราะว่าบ้านที่กว้างใหญ่หลังนี้คงจะจุคนได้ไม่น้อยเลยทีเดียว อีกทั้งยังมีห้องหับมากมายทั้งชั้นบนและชั้นล่าง

“ อย่าปล่อยให้มันเข้าไปได้!!”      เสียงตะโกนดังอยู่ด้านนอก แล้วเสียงปะทะก็ดังขึ้นทันที

“ .......”      ใบหน้าคมถึงกับสบถออกมาเมื่อหันไปเห็นทหารอิสุที่คงจะเฝ้ายามอยู่รอบๆกำลังประดาบกับทหารที่ติดตามตนมา ร่างสูงสง่าก้าวขาเข้าไปในบ้านโดยไม่สนใจเสียงการต่อสู้ที่อยู่ข้างหลัง....เขาไม่มีเวลาที่จะมาเสียไปเพราะเจ้าพวกนี้!

ประตูเลื่อนบานแล้วบานเล่าถูกกระชากเปิดออกก่อนที่จะมีเพียงความว่างเปล่าที่รออยู่ ใบหน้าคมเริ่มจะกัดฟันกรอดอย่างอารมณ์เสีย ความหงุดหงิดที่แสดงออกไปบนใบหน้าดูจะขัดแย้งกับภายในใจที่เต็มไปด้วยความร้อนลน...ห่วง...กังวล

เจ้าอยู่ที่ไหนกัน......

อยู่ที่ไหน......

เรียวขาก้าวขึ้นไปตามบันไดแคบๆ ประตูห้องของชั้นใต้หลังคาถูกกระชากเปิดออก แต่ก็ยังไม่มีแม้แต่เงาของคนที่เขาเฝ้าตามหา สองมือใหญ่ได้แต่กำแน่น ยิ่งเวลาผ่านไปแค่ไหนก็มีแต่จะยิ่งควบคุมตัวเองไม่อยู่

ถึงจะรู้ว่าสึนะโยชิจะไม่เป็นอันตรายใดๆหากอยู่กับพวกอิสุ จะไม่โดนทำร้ายร่างกาย จะไม่ถูกฆ่าให้ตาย จะมีชีวิตรอดต่อไปได้

ต่อให้เขาไม่มาช่วย....สึนะโยชิก็จะยังมีชีวิตอยู่โดยได้รับการดูแลจากพี่น้องของตน

แต่เพราะแผนที่ที่ถูกเขียนด้วยเลือดแผ่นนั้น....มันทำให้เขารู้ว่าสึนะโยชิไม่ได้อยากจะอยู่ที่นี่

แต่อยากจะกลับไปกับเขา...กลับไปคามาคุระ

แค่นั้นมันก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้ข้าบุกมาหาเจ้าทั้งๆที่รู้ว่ามันคือกับดัก

แค่นั้นมันก็เพียงพอแล้วที่ข้าจะไม่ยอมยกคามาคุระให้ใคร เพราะมันคือที่ที่ข้ากับเจ้าจะกลับไป

ยิ่งคิดถึงช่วงเวลาที่เสียไปกับคำว่าทิฐิที่เอาแต่ปล่อยให้ต่างฝ่ายต่างทุกข์ใจโดยไม่หันหน้ามาคุยกัน....พยายาม....ที่จะเอาคำว่าเป็นตัวของตัวเองมาขวางกั้น....

แล้วยังไง....ตอนนี้ไม่มีสึนะโยชิ เขายิ่งไม่เป็นตัวของตัวเอง

ฮิบาริ เคียวยะที่เต็มไปด้วยความโหดร้ายเลือดเย็นเห็นทุกอย่างเป็นผักปลา....มันหายไปพร้อมกับเงาของเจ้า...สึนะโยชิ

ใบหน้าคมหันซ้ายแลขวาพยายามมองหาผนังหรืออะไรก็ตามที่จะบ่งบอกว่ามีห้องลับที่ถูกซุกซ่อนเอาไว้....แต่มันก็ไม่มีที่ไหนในบ้านที่ดูน่าสงสัยเลย

ร่างที่เริ่มส่งรังสีทะมึนก้าวขาไวๆลงมายืนอยู่ที่ห้องโถงใหญ่อีกครั้ง นัยน์ตาคู่คมเริ่มกวาดมองโดยรอบ....ยังมีตรงไหนอีก....ยังมีตรงไหนที่เขายังไม่ได้เข้าไปค้นหา....

จนกระทั่งสายตาไปหยุดอยู่ที่ชายผ้าซึ่งโผล่ออกมาจากฝาตู้บานหนึ่ง มือใหญ่จึงกระชากให้มันเปิดออก

“ กรี๊ด!!! ยะ อย่าทำอะไรข้าเลยนะ”       ไม่ใช่.....ไม่ใช่สึนะโยชิของเขา.....แต่เป็นเพียงข้ารับใช้ที่กลัวจนตัวสั่นคนหนึ่ง

“ บอกมา....ว่าสึนะโยชิถูกขังอยู่ที่ไหน?!”       เสียงเย็นถามออกไปในขณะที่ยกทอนฟาขึ้นมาจ่อบนคอของหญิงสาวที่น่าสงสาร

“ สึนะโยชิ?  ขะ ข้าไม่รู้จัก....ไม่รู้จริงๆ....”       หากเป็นเมื่อก่อนเขาคงฟาดริมฝีปากที่ตอบคำถามไม่ได้ดั่งใจนั่นไปแล้ว.....แต่ตอนนี้เขากลับจ้องคนตรงหน้าอย่างพยายามคาดคั้นความจริง ใบหน้าของหญิงสาวเต็มไปด้วยความหวาดผวาแต่ดวงตากลับบ่งบอกว่าไม่รู้จักคนที่ชื่อสึนะโยชิจริงๆ....บางที....การที่ร่างเล็กบางถูกขังอยู่ที่นี่ก็อาจจะเป็นความลับแม้แต่คนที่อยู่ที่นี่เองเช่นกัน

“ ถ้างั้น...ห้องที่ยามาโมโตะ ทาเคชิ กับ โกคุเดระ ฮายาโตะพักอยู่คือห้องไหน?”      บางทีสองคนนั้นอาจจะขังตัวประกันคนสำคัญเอาไว้ใกล้ตัว หญิงสาวยกมือไม้สั่นชี้ไปที่ห้องๆหนึ่งซึ่งอยู่ทางหลังบ้าน

ร่างสูงสง่าตรงดิ่งไปที่ห้องนั้นทันที....เขาเคยเข้ามาดูแล้วครั้งหนึ่ง แต่ก็อาจจะยังดูไม่ละเอียดพอ  ประตูห้องถูกกระชากให้เปิดออก เช่นเดียวกับบานตู้ทุกบานที่อาจจะเชื่อมต่อไปยังห้องลับแต่กลับพบแค่ความว่างเปล่าเช่นเดิม

มือที่กำทอนฟาอยู่ถึงกับสั่นระริกด้วยความโมโห...มาถึงนี่แล้วทำไมยังหาไม่เจออีก!!

โครม!!!

ประตูบานเลื่อนด้านที่ติดกับระเบียงด้านนอกถูกฟาดจนพังยับ แล้วสายตาคมกริบก็มองเห็นชิงช้ากับม้าสองตัวที่ถูกผูกเอาไว้ใกล้ๆ

ม้าสองตัวนั่น.......

คราบเลือดจำนวนไม่ใช่น้อยที่ติดอยู่ที่ขาของมันทำให้เขารู้ว่ามันคงไม่ได้ถูกเลี้ยงอยู่ที่นี่....แต่มันน่าจะเพิ่งมาจากสนามรบ

มีความเป็นไปได้ว่ายามาโมโตะ ทาเคชิ กับ โกคุเดระ ฮายาโตะ จะกลับมาแล้ว....แล้วทำไมถึงไม่เฝ้าอยู่ที่บ้านหลังนี้?

ร่างสูงสง่ากระโดดลงไปตรงที่ที่ม้ายืนอยู่และดูเหมือนรอยเท้าที่มีคราบเลือดติดอยู่เล็กน้อยจะไม่ได้เดินเข้าไปในบ้าน....แต่กลับเดินไปยังโรงเก็บฟืนที่อยู่ไม่ไกล

ขายาวก้าวเดินตามไปทันที ฝ่าเท้ายกขึ้นยันประตูไม้เก่าผุจนพังโครมลงไป แสงแดดสาดส่องไล่ความมืดข้างในทำให้เห็นเพียงกองฟืนมากมาย ทว่า...ท่อนไม้กลับถูกวางไว้อย่างเป็นระเบียบกว่าที่คิด ร่างแข็งแกร่งจึงเดินเข้าไปช้าๆ สายตาคมกริบกวาดมองไปจนทั่ว....ถึงจะมีฟืนถูกวางไว้เต็มพื้นที่ แต่หากมองดีๆจะเห็นว่ามันมีทางให้เดินได้อยู่

แล้วมันก็เชื่อมมาถึงประตูในที่สุด......

นัยน์ตาสีดำเหลือบมองบานไม้ที่ฝังอยู่บนพื้น มันช่างดูกลมกลืนจนเผลอคิดไปว่ามันเป็นแค่ทางลงไปยังห้องใต้ดินธรรมดาๆ

มือใหญ่ยกบานไม้ขึ้นมาก่อนจะก้าวขาลงไป ความร้อนใจมันทำให้ไม่ต้องคิดอะไรมาก บันไดไม้ส่งเสียงดังเอี๊ยดๆ และเมื่อสายตาเริ่มชินกับความมืด สิ่งที่เห็นก็เป็นอย่างที่คิดจริงๆ

ที่ปลายบันไดนั้นไม่ได้เป็นห้องใต้ดิน...แต่กลับเป็นทางเดินยาวซึ่งทอดไปยังที่ไหนสักแห่ง และเมื่อเดินพ้นฐานของอาคารออกมา แสงแดดรำไรกลับส่องลงมาจากช่องระแนงที่อยู่เหนือหัว....ใช่แล้ว.....มันคือทางระบายน้ำ....แต่ในยามศึกสงครามมันก็เป็นทางลับด้วยเช่นกัน!

ใบหน้าคมแสยะยิ้มก่อนจะย่างสามขุมไปตามทางเดินเรื่อยๆ.....เรื่อยๆ......

และแล้วปลายทางเดินก็ไปหยุดลงที่หน้าประตูอีกบานหนึ่ง ซึ่งน่าจะอยู่ไกลจากบ้านหลังใหญ่นั่นมาพอสมควร

ใบหน้าคมจ้องมองไปยังบานไม้เก่าๆอย่างพยายามห้ามหัวใจไม่ให้เต้นระรัวไปมากกว่านี้....มันน่าเจ็บใจจริงๆที่เจ้าทำเอาข้าอาการหนักขนาดนี้ สึนะโยชิ....สองมือกระชับทอนฟาแน่นก่อนจะค่อยๆเปิดประตูบานนั้นออกช้าๆ

แสงสว่างจ้าของภายนอกทำให้ต้องยกมือขึ้นมาป้องสายตา เห็นเพียงเงาร่างของใครบางคนที่ยืนรออยู่ไม่ไกล

แต่แล้วหัวใจที่เต้นระรัวก็ต้องชะงักค้างอย่างกับจะหยุดเต้นไปอีกครั้งเมื่อสายตาค่อยๆชินกับแสงสว่าง

เพราะคนที่ยืนรออยู่....คือน้องชายตัวอันตรายของเขาเอง.....คือยามาโมโตะ ทาเคชิ!

“ เสียใจด้วยนะ สึนะไม่ได้ถูกขังอยู่ที่นี่หรอก....”       ใบหน้าคมยิ้มเย็นให้ผู้เป็นพี่ชาย ถึงแม้ใบหน้าของฮิบาริ เคียวยะจะไม่ได้เปลี่ยนไปเลยแต่ทว่าบรรยากาศรอบร่างสีดำนั่นก็ทำให้รู้ว่ากำลังโกรธจัด มือที่กำทอนฟายิ่งกำแน่นเมื่อเห็นร่างบอบบางที่นั่งอยู่ข้างหลังเขาค่อยๆลุกขึ้นมายืนอยู่เคียงข้าง

ยามาโมโตะ ทาเคชิ กับ โกคุเดระ ฮายาโตะ....กำลังยืนเผชิญหน้าอยู่กับ ฮิบาริ เคียวยะ!!

นัยน์ตาสีดำจ้องเขม็งมาอย่างไม่กลัวเกรง แต่ทว่าในความเยือกเย็นนั้นมันกลับแฝงไปด้วยความร้อนลนจนคนที่เป็นน้องชายดูออก

“.................”         ถึงแม้ริมฝีปากหนักนั่นจะไม่เอ่ยถามอะไรออกมาแต่นัยน์ตาคู่นั้นมันก็เต็มไปด้วยความสงสัย....ว่าคนที่ตนตามหาอยู่ที่ไหนกันแน่

ใช่.....สึนะไม่ได้อยู่ที่รังลับแห่งนี้จริงๆ

ถึงแม้พวกเขาจะบอกกับร่างเล็กบางนั่นว่าอยู่ที่รังลับของตระกูลโกคุเดระ ทว่า....พวกเขาโกหก

สึนะโยชิถูกขังอยู่ไกลออกไปจากรังลับแห่งนี้พอสมควร....นั่นก็เพราะโกคุเดระคาดว่าอาจจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น

ยังไงก็จะปล่อยให้ทั้งสองคนเจอกันไม่ได้....เพราะฮิบาริ เคียวยะจะกลายเป็นปิศาจทันทีที่ได้ตัวสึนะโยชิไป...จนบางทีเพลงดาบคู่ก็อาจจะเอาไม่อยู่

พวกเขารู้ดี....ว่าสภาพของคนที่ต้องการปกป้องคนที่ตนรักนั้นมันเป็นยังไง

ทำได้ทุกอย่างขนาดไหน....

เพราะพวกเขาเองก็กำลังเป็นอยู่

ร่างสูงใหญ่กับร่างบอบบางที่ยืนอยู่เคียงข้างกันค่อยๆชักดาบออกมาจากฝักก่อนจะชี้มันไปยังคนตรงหน้าด้วยสายตาแน่วแน่

นี่แปลว่า....สึนะโยชิสามารถติดต่อกับฮิบาริ เคียวยะได้จริงๆ....โดยใช้วิธีอะไรสักอย่าง....ซึ่งถึงแม้พวกเขาจะไม่รู้ก็ไม่เป็นไรเพราะจากนี้ไปมันคงไม่จำเป็นอีกต่อไปแล้ว

เพราะ ฮิบาริ เคียวยะ จะต้องตายอยู่ที่นี่!

ขาเรียวก้าวไปตามระเบียงทางเดินยาวเหยียด ชายกิโมโนพลิ้วไหวไปตามจังหวะการเดินที่แทบจะเรียกได้ว่าวิ่ง ใบหน้าน่ารักหันไปหันมา มือบางยกขึ้นวางอยู่ที่หน้าอกอย่างไม่รู้จะทำยังไงดี ในเมื่อสถานที่ที่อยู่ตรงหน้านั้นไม่ได้ใกล้เคียงกับรังลับของตระกูลโกคุเดระในความทรงจำเลยแม้แต่น้อย

แต่ภาพของเรือนตรงหน้ากลับคุ้นตายิ่งกว่า........เพราะว่ามันคือบ้านใหญ่ของตระกูลโกคุเดระนั่นเอง!

เขาโดนยามาโมโตะกับฮายาโตะหลอกเข้าให้แล้ว สองคนนั้นไม่ได้ขังเขาเอาไว้ที่รังลับแต่กลับพาเขามาขังไว้ที่เนินล้างโลหิตของตระกูลโกคุเดระ

ถ้าอย่างงั้นตอนนี้ ฮิบาริ เคียวยะจะเป็นยังไงบ้าง....อาจจะไปถึงรังลับนั่นแล้วก็ได้ อาจจะกำลังเผชิญหน้ากับยามาโมโตะแล้วก็ได้

สองขามีแต่จะต้องรีบก้าวออกไปด้วยหัวใจที่เริ่มจะร้อนลน ที่เขายอมเขียนแผนที่ให้เพราะอยากจะหลีกเลี่ยงการปะทะ ไม่อยากให้ทั้งสองคนต้องมาสู้กัน.....ไม่อยากให้มีการสูญเสียไปมากกว่านี้อีกแล้ว

หรือที่จริง...เขาไม่ควรจะบอกฮิบาริ เคียวยะ ว่าเขาอยู่ที่ไหน....หรือเขาควรจะเขียนบอกไป ว่าไม่ต้องมาช่วย....

แต่ว่า....รู้ตัวอีกที...แผนที่ก็ถูกเขียนเสร็จแล้ว

เขาอยากกลับไป....

ก็แค่อยากกลับไปอยู่ในอ้อมแขนของคนที่รักอีกครั้งก็เท่านั้นเอง

เรียวขาก้าวผ่านหน้าห้องที่คุ้นตา ใบหน้าเล็กถึงกับนิ่งค้างไปชั่วครู่ ถึงจะถูกทำลายจนประตูหักพัง แต่มันก็ยังคงเป็นห้องที่เขาจำได้ดี.....ห้องของฮายาโตะ

นัยน์ตาเหลือบเข้าไปเห็นกังหันกระดาษสีซีดมากมายที่ถูกปักอยู่เต็มสวนรกร้าง อีกทั้งยังโซ่เส้นใหญ่ที่ถูกทิ้งเอาไว้อยู่กลางห้อง

จู่ๆหัวใจก็ปวดแปลบขึ้นมา

ทั้งๆที่พวกเขาสี่คนต่างก็ทำทุกอย่างลงไปเพื่อคนที่ตนรัก

แล้วทำไมเรื่องราวถึงต้องมาจบลงแบบนี้ด้วย...

ไม่มีทางไหนที่จะทำให้เราอยู่ร่วมกันได้เหมือนเมื่อก่อนเลยหรือไง

ร่างเล็กสะบัดหน้าก่อนจะวิ่งออกมา ถึงจะไม่รู้ว่าควรจะต้องทำอะไรแต่เขาก็ต้องรีบไปให้ถึง

ม้าสองสามตัวถูกผูกเอาไว้ที่ใกล้ๆต้นไม้ใหญ่หลังเรือน ดูเหมือนพวกตระกูลโกคุเดระจะเริ่มกลับมาเก็บกวาดที่นี่เพราะมั่นใจในชัยชนะและจะกลับมาอยู่ที่บ้านใหญ่หลังนี้อีก

ร่างเล็กบางกระโดดขึ้นหลังม้าก่อนจะบังคับให้มันทะยานออกไป นัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้มองตรงไปข้างหน้า ต่อให้สายลมจะปะทะเข้ามาแค่ไหนแต่ความเร็วของเจ้าม้าก็มีแต่จะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

รอก่อนนะ....ข้ากำลังจะไปหาเจ้าเดี๋ยวนี้....

เสียงเหล็กกล้าของทอนฟาปะทะกับคมดาบดังลั่น สถานที่ที่สู้กันอยู่นั้นคือกลางป่าของอิสุซึ่งยามนี้ใบไม้กำลังเปลี่ยนเป็นสีส้ม

นัยน์ตาสีดำคู่คมกริบตวัดมองทั้งสองคนที่ประสานดาบกันอยู่ตรงหน้าอย่างรู้สึกไม่สบอารมณ์....กะแล้ว....ว่า ยามาโมโตะ ทาเคชิ กับ โกคุเดระ ฮายาโตะนั้นคงไม่ธรรมดาหากได้ต่อสู้อยู่คู่กัน

ทั้งๆที่คิดอย่างนั้นมาตลอดแต่เขากลับไม่เคยหาทางป้องกันเลย....นั่นก็เพราะที่ผ่านมาเขามั่นใจในฝีมือของตัวเองมากเกินไป....คิด....ว่ายังไงเสียหากเล่นงาน โกคุเดระ ฮายาโตะซึ่งน่าจะเชิงดาบอ่อนกว่ายามาโมโตะ ทาเคชิ....เท่านั้นเพลงดาบที่ประสานกันอยู่ก็จะเสียสมดุลแล้วทั้งสองคนก็คงไม่อาจจะทำอะไรเขาได้

แต่เขาก็คิดผิด

ในเมื่อตั้งแต่ที่เริ่มสู้กันมาเวลาก็ผ่านไปไม่ใช่น้อย....ทว่าเขากลับยังไม่สามารถเข้าถึงตัวจุดอ่อนของเพลงดาบนี้ได้เลย

ยังไม่สามารถตรงเข้าไปเล่นงานโกคุเดระ ฮายาโตะ ได้เลย

ไม่ใช่ว่ายามาโมโตะ ทาเคชิจะใช้เพลงดาบปิดทางเอาไว้ให้....แต่เพลงดาบที่ทั้งสองคนใช้ราวกับมันถูกคิดค้นขึ้นมา....เพื่อให้คนทั้งคู่กลายเป็นหนึ่งเดียว

เหมือนเขากำลังต่อสู้อยู่กับคนแค่คนเดียว....แต่มีดาบสองเล่มและพลังที่เพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า

เพราะฉะนั้นเขาจึงไม่สามารถจะเข้าไปเล่นงานใครในสองคนนั้นก่อนได้เลย

มีแต่ต้องจัดการไปพร้อมๆกันเท่านั้น

ใบหน้าคมของเจ้าเมืองคามาคุระสบถออกมาน้อยๆ สายตาคมกล้ายังคงจ้องหาช่องทางทำลายเพลงดาบที่แข็งแกร่งที่สุดตั้งแต่ที่เคยพบเจอมา....ทว่ามันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

ไม่ง่ายเลย.....ในยามที่จิตใจของเขาไม่ปกติแบบนี้ ความร้อนลน ความกังวลมีแต่จะยิ่งทำให้หัวสมองมืดทึบ ยิ่งรู้สึกว่าเป็นรองมากขึ้นเท่าไหร่ ทอนฟาที่จะใช้ตอบโต้ไปก็มีแต่จะยิ่งรู้สึกติดๆขัดๆเท่านั้น

ร่างสูงสง่าเพิ่มความเร็วในการหวดทอนฟาเข้าไปอีก เรียวขาขยับเข้าใส่อีกฝ่ายอย่างไม่ได้กลัวเกรงเพลงดาบที่เหนือกว่า ท่อนเหล็กเสยใบหน้าคมของน้องชายที่หงายหลังหลบก่อนที่รอยยิ้มร้ายจะถูกส่งกลับมาให้พร้อมกับประกายสีเงินของดาบอีกเล่มที่ตวัดมาจากทางด้านหลัง ให้ร่างสูงสง่าของเจ้าเมืองคามาคุระต้องยกทอนฟาขึ้นมารับคมดาบของโกคุเดระ ฮายาโตะที่ถึงแม้จะไม่หนักเท่าน้องชายของเขาแต่วิถีดาบกลับฉลาดน่าดู เพราะมันทำให้เขาต้องรับด้วยท่ายาก สองขาจึงทรงตัวไม่อยู่จนจำต้องปล่อยให้ทั้งตัวล้มกลิ้งลงไปกับพื้นก่อนจะกระโดดตั้งหลักขึ้นมายืนจังก้าส่งสายตาดุดันจ้องมองทั้งสองคนอีกครั้ง

ลมหายใจเริ่มจะหอบถี่ การขยับร่างกายขนาดนี้ไม่ใช่สิ่งที่จะทำกันได้นานนัก ใบหน้าสวยของโกคุเดระ ฮายาโตะ เองก็เช่นกัน เหงื่อเม็ดเล็กไหลลงมาตามไรผมสีเงิน จะมีก็แต่ยามาโมโตะ ทาเคชิเท่านั้นที่ยังคงอยู่ในท่าทางสบายๆ

นัยน์ตาสีเปลือกไม้แลมองผู้เป็นพี่ชายด้วยสายตายิ้มเหี้ยม คนตรงหน้าเหนือกว่าเขามาตั้งแต่เกิด เพราะงั้นจึงไม่คิดที่จะสนใจมองน้องชายของตัวเองเลยสินะ ถึงได้ปล่อยให้เขาต้อนจนต้องมาอยู่ในสภาพแบบนี้

จริงๆเขาก็ถอดใจไปนานแล้ว ทั้งเรื่องของตระกูลและเรื่องแผ่นดินคามาคุระ....ทว่า....เจ้าเป็นคนทำให้ข้าต้องกลับมาทวงมันคืนเองนะ

หากคำสั่งประหารนั้นมันไม่ได้พาดพิงมาถึงโกคุเดระ ฮายาโตะ....ระหว่างเราก็ยังคงเป็นแค่พี่ชายกับน้องชายที่ไม่ได้ญาติดีกันเหมือนเดิม

มิใช่ศัตรูอย่างที่เป็นอยู่ในตอนนี้....

ร่างทั้งสามขยับเข้าหากันอีกครั้ง ทั้งทอนฟาและดาบคู่ยังคงฟาดฟันกันแทบไม่ได้หยุดพัก

มือที่กุมดาบอยู่ทั้งคู่ต่างไม่คิดที่จะปราณี เช่นเดียวกับมือที่ถือทอนฟาเองก็ไม่คิดที่จะยอมแพ้....สายตาของทั้งสามคนยังคงแน่วแน่ ถึงแม้ว่าจะมีหลายครั้งที่ร่างสูงสง่าของเจ้าเมืองคามาคุระจะเสียหลักให้ต้องถอยไปตั้งรับอยู่บ่อยๆ

ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่ยอมกันง่ายๆ

ร่างสูงสง่าหอบหนักหน่วง นัยน์ตาสีรัตติกาลยังคงจ้องเขม็งไปยังร่างอีกสองร่างที่ยืนอยู่ตรงหน้า ตอนนี้ยามาโมโตะ ทาเคชิ เองก็เริ่มจะหอบบ้างแล้ว ใบหน้าคมที่ยังคงนิ่งสนิทของน้องชายคงจะกำลังสงสัย ว่าทำไมเขาไม่ตายๆไปซะ ทุกอย่างจะได้จบลงด้วยดี

ช่วยไม่ได้....เขาเองก็ไม่ใช่ผู้ชายที่จะมาเสียสละชีวิตเพื่อให้คนที่ตัวเองรักมีชีวิตรอด

แต่เราจะต้องมีชีวิตต่อไปทั้งคู่.....ข้าจะไม่อยู่คนเดียว...และเจ้าก็จะต้องไม่อยู่คนเดียวเช่นกัน สึนะโยชิ

ร่างสูงสง่าขยับทอนฟาเข้าหาทั้งสองคนอีกครั้ง แสงแดดที่เคยสว่างจ้าบัดนี้กลับทอดลงมาเพียงแสงรำไร ทอนฟาตวัดเฉียดใบหน้าสวยไปไม่ถึงคืบก่อนที่นัยน์ตาสีดำจะมองแดดที่อ่อนแสงลงอย่างครุ่นคิด....ไม่ได้การ....หากเขาไม่รีบจบเรื่องทางนี้แล้วหาตัวสึนะโยชิให้เจอ....กองทัพที่ไร้แม่ทัพนั่นคงจะต้านอิสุเอาไว้ไม่อยู่แน่

หัวใจที่พะว้าพะวงอย่างที่แทบจะไม่เคยเป็นแบบนี้ทำให้สมาธิขาดหาย...และคู่ต่อสู้ตรงหน้าก็ไม่ใช่ว่าจะละสายตาไปได้ง่ายๆเสียด้วย.....แค่พริบตาเดียว....พริบตาเดียวเท่านั้นที่คมดาบสีดำตวัดมาจากไหนไม่รู้ แต่เป้าหมายอยู่ที่ลำคอของเขาแน่นอน

เคร้ง!!!

ทอนฟายกขึ้นรับโดยสันชาติญาณ เหงื่อแตกพลั่กลงมาตามไรผมสีดำก่อนที่หางตาจะมองเห็นประกายสีเงินของคมดาบอีกเล่มที่ตวัดเข้ามา ร่างสง่าก้มหลบก่อนจะหวดทอนฟาออกไปโดยมีเป้าหมายอยู่ที่หน้าท้องของร่างบอบบาง ทว่ามือใหญ่ของยามาโมโตะ ทาเคชิก็ตวัดลำตัวบางให้ออกห่างจากเขาแล้วหันตัวเองเข้ามารับทอนฟาที่น่าจะหลบไม่พ้นแทน

“ อั่ก!!”      แต่ก่อนที่ร่างสูงใหญ่จะปลิวไปตามแรงอัดปลายดาบสีดำก็ยังเร็วพอที่จะตวัดสวนเข้ามา และระยะที่กระชั้นชิดมันก็ทำให้ผู้เป็นพี่ชายหลบไม่ได้เช่นเดียวกัน

โครม!!

ใบไม้สีส้มร่วงกราวลงมาเมื่อลำตัวหนากระแทกลงไปที่โคนต้น ร่างบอบบางรีบวิ่งตามไปดูด้วยใบหน้าตื่นๆ แต่ร่างสูงใหญ่ก็เพียงแค่ส่ายหน้าว่าไม่เป็นไร ยามาโมโตะลุกขึ้นยืนช้าๆพรางกุมท้องที่โดนทอนฟาอัดเข้าไปเต็มๆก่อนจะจ้องเขม็งไปยังผู้เป็นพี่ชายที่ยืนโซเซอยู่ไม่ไกล

เลือดสีแดงไหลลงมาตามแขนข้างหนึ่ง เสียงหอบหายใจที่ออกมาจากใบหน้าคมนั้นไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะเหนื่อยหรือเป็นเพราะเสียเลือดกันแน่

ใบหน้าคมของน้องชายแสยะยิ้มร้าย....อีกไม่นานแล้วสินะ

อีกไม่นานแล้ว....ที่เจ้าจะต้องมอบทั้งลมหายใจ ทั้งคามาคุระมาให้ข้า!

ดาบในมือใหญ่กระชับแน่นก่อนที่ร่างสูงจะพุ่งออกไปอย่างไม่คิดที่จะให้ผู้เป็นพี่ชายได้หยุดพัก ใบหน้าของฮิบาริ เคียวยะได้แต่ผงะนิ่งค้างเพราะรู้ตัวดีว่าจากแผลเมื่อกี้ทำให้เขาไม่อาจจะหลบพ้นคมดาบนี้ไปได้แน่ๆ

มีแต่จะรับมันยังไงให้ไม่โดนจุดตายเท่านั้น

และในขณะที่กำลังจะเบี่ยงตัวหลบ....

เงาของอะไรบางอย่างก็แว่บเข้ามาในสายตา....

มันช่างเป็นเงาที่คุ้นยิ่งกว่าอะไรดี....

เพราะมันคือเงา.....ของคนที่เขาเฝ้าตามหามาตลอด….

“ สึนะโยชิ!!!”

ทว่าเสียงตะโกนก้องนั้นไม่ได้ร้องออกไปเพราะความดีใจ

แต่ที่ร้องออกไปเพราะตอนนี้หัวใจแทบจะหล่นหายไปกับสายลมที่พัดเข้ามาราวกับพายุ

เมื่อสายตามองเห็น....ว่าแผ่นหลังเล็กๆนั่นกำลังขยับเข้ามาขวางระหว่างตัวของเขา....กับคมดาบของยามาโมโตะ ทาเคชิ!!

สวบ!!!

คมดาบสีดำทะลุลำตัวออกมาจนนัยน์ตาของคนที่มองอยู่ถึงกับเบิกกว้าง

ทุกอย่างผ่านไปอย่างรวดเร็ว.....รวดเร็วเหลือเกิน

เร็วจนห้ามไม่ทัน

“ เคียวยะ!!!”

มือบางทั้งสองข้างยื่นออกไปจับไหล่แข็งแกร่งด้วยความสั่นระริก ร่างทั้งสองร่างทรุดลงไปกับพื้นพร้อมๆกัน เลือดกระอักออกมาจากริมฝีปากของร่างสูงจนทำให้นัยน์ตากลมโตของคนที่เพิ่งโผล่ออกมาสั่นพร่าราวกับกำลังจะสิ้นใจให้ได้กับภาพที่เห็น ในหัวหมุนคว้างราวกับรับไม่ได้ถ้ามันจะกลายเป็นเรื่องจริง

ดาบที่เสียบทะลุร่างนั้นมันควรจะทะลุลำตัวของเขาไม่ใช่หรือไงกัน....แล้วทำไม....ทำไมตอนนี้มันถึงได้ทะลุออกมาจากลำตัวของ ฮิบาริ เคียวยะได้….

ทำไม!!!

คมดาบสีดำถูกถอนออกไปจากแผ่นหลังของฮิบาริ เคียวยะท่ามกลางสายตาที่ตกตะลึงของทั้งยามาโมโตะและโกคุเดระ  มือบางถึงกับปล่อยให้ดาบร่วงลงไปข้างลำตัว ร่างทั้งร่างชาวาบไปกับภาพตรงหน้า....เมื่อจู่ๆสึนะโยชิผู้เป็นพี่ชายก็พุ่งเข้ามาขวางคมดาบของยามาโมโตะที่กำลังจะสังหารฮิบาริ เคียวยะ.....ในขณะที่เขาได้แต่กรีดร้องอย่างเสียสติเพราะคิดว่าดาบนั้นมันจะเสียบลงไปบนร่างเล็กๆของผู้เป็นพี่ชาย

ทว่า...

มือใหญ่ของฮิบาริ เคียวยะกลับตวัดคว้าลำตัวเล็กบางของสึนะโยชิโดยสันชาติญาณ....ตวัดมันเข้ามาก่อนที่จะพลิกแผ่นหลังของตัวเองออกไปรับคมดาบนั้นแทน

ทั้งๆที่ผ่านมาต่อให้จะล้มไปกี่ครั้ง แต่ผู้ชายคนนั้นก็ไม่เคยยอมแพ้ ไม่เคยแม้แต่จะยอมให้คมดาบของพวกเขาเฉียดเข้าไปใกล้

แต่นี่กลับยอมรับมันด้วยตนเอง

เพื่อปกป้องคนที่ตนรัก....ถึงกับยอมรับดาบนั้นด้วยตัวเอง...

ร่างสูงใหญ่ยืนหอบหายใจหนักหน่วง  นัยน์ตาสีเปลือกไม้มองตรงไปที่พี่ชายซึ่งทรุดอยู่ในอ้อมแขนของร่างเล็กๆ

นี่น่ะหรือ คือคนที่สั่งประหารข้า....เพราะคนที่อยู่ตรงหน้าในตอนนี้ก็มีเพียงผู้ชายคนหนึ่งซึ่งกำลังปกป้องคนที่ตนรักก็เท่านั้นเอง

“ อึก.....เจ้า....แฮ่ก แฮ่ก....ไม่เป็นไรใช่ไหม...สึนะ....โยชิ....”      ถึงแม้ว่าร่างกายจะทรุดลงไป ถึงแม้เลือดจะไหลจนกิโมโนเปียกชุ่ม แต่ร่างสูงสง่ากลับยื่นมือไปประคองใบหน้าของคนที่ตามหามาตลอด ฝ่ามือที่เปื้อนเลือดกลับลูบไล้ใบหน้าเล็กด้วยความอ่อนโยน

ใบหน้าน่ารักเพียงส่ายไปมา สองมือใหญ่จึงกอดกระชับลำตัวบางเข้ามาในอ้อมแขนโดยไม่สนใจว่าแผลของตนจะฉีกขาดยังไง ใบหน้าคมซบลงไปที่ไหล่เล็กตามที่หัวใจเรียกร้อง  ความเย็นชาที่พยายามสร้างมาเป็นเกราะป้องกันตัวกลับพังทลายไม่เหลือชิ้นดีเมื่อได้เห็นใบหน้านี้อีกครั้ง

ไม่เคยคิดมาก่อนเลย....ว่าคนอย่างเขาจะรักใครได้มากขนาดนี้....รักจนถึงขั้นที่....ยอมมอบให้แม้แต่ลมหายใจ

เสียงใบไม้ที่ดังกรอบแกร่บอยู่ข้างหลัง ทำให้ใบหน้าคมของเจ้าเมืองคามาคุระผงะออกจากไหล่เล็ก

ถึงแม้ว่าที่หน้าท้องจะเจ็บจนดวงตาเริ่มจะพร่ามัว แต่มือที่ถือทอนฟาอยู่กลับตวัดตัวไปยังคนที่ยืนอยู่ข้างหลัง อ้อมแขนแข็งแรงยังคงปกป้องร่างเล็กบางเอาไว้ราวกับจะไม่ให้ใครมาพรากออกจากกันได้อีก

“ แฮ่ก....แฮ่ก....”        ร่างสูงสง่าหอบหายใจจนคนที่อยู่ในอ้อมแขนนึกกลัว ยิ่งเงยหน้ามองขึ้นไปเห็นร่างสูงใหญ่ของยามาโมโตะยังคงยืนค้ำหัวอยู่ตรงนั้นมันก็มีแต่จะทำให้หัวใจหล่นวูบ

“ ยามาโมโตะ!! หยุดเถอะ ข้าขอร้อง.....ได้โปรด....ฟังคำขอร้องจากคนที่เคยช่วยชีวิตเจ้าไว้สักครั้ง....อย่าฆ่าเขาเลย....อย่าฆ่า....”       ร่างเล็กบางพลิกตัวไปป้องกันร่างของฮิบาริ เคียวยะที่เริ่มจะโงนเงนเอาไว้ นัยน์ตากลมโตจ้องมองปลายดาบสีดำที่ยังคงชี้ตรงมาด้วยสายตาสั่นระริก

จากที่สองแขนแข็งแรงเคยโอบกอดตนไว้ บัดนี้กลับเป็นฝ่ายร่างเล็กที่กอดร่างของเจ้าเมืองคามาคุระไว้ในอ้อมแขน ใบหน้าที่ราวกับจะร้องไห้มองมาด้วยสายตาอ้อนวอน

อ้อนวอนจนอีกคนที่ยืนอยู่ด้วยกันทนไม่ไหวอีกต่อไป

“ ยามาโมโตะ....”        โกคุเดระขยับมากันไม่ให้ร่างสูงใหญ่ขยับเข้าไปใกล้พี่ชายมากกว่านี้ ร่างบอบบางกอดร่างสูงใหญ่เอาไว้ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามอง นัยน์ตาสีมรกตดูเหมือนจะยอมแพ้ให้กับความเด็ดเดี่ยวของฮิบาริ เคียวยะไปแล้ว

เพราะรู้....เพราะเข้าใจ.....ว่าทำไมผู้ชายที่โหดร้ายคนนั้นถึงได้ทำแบบนี้.....เพราะรู้ดียิ่งกว่าใครในเมื่อพวกเขาเองก็เป็นแบบนั้นเช่นกัน

“ ทุกอย่าง...มันเป็นความผิดของข้าเอง....”      ริมฝีปากสีระเรื่อของร่างเล็กเอ่ยออกมาเมื่อมองเห็นว่ายามาโมโตะมีท่าทีที่สงบลงบ้าง...อย่างน้อยๆในตอนนี้ปลายดาบสีดำก็ยังไม่ยอมขยับไปไหน

“ ตอนนั้น....ข้ามัวแต่รีบร้อน มัวแต่เป็นห่วงฮายาโตะ....จึงไม่ทันไตร่ตรองให้ดี....ว่าแท้ที่จริงแล้วเจตนาของพี่เจ้าคืออะไร....”      นัยน์ตากลมโตมองสบประสานมาด้วยแววตาจริงจังทั้งขอร้อง อ้อมแขนเล็กๆยังคงกอดร่างสีดำที่ทำได้แค่นิ่งฟังอย่างไม่มีแรงจะขยับอีก

“ ฮิบาริ เคียวยะ ไม่ได้ตั้งใจจะฆ่าเจ้าจริงๆ.....”        คำพูดที่ออกมาจากริมฝีปากสีระเรื่อมีแต่จะทำให้ใบหน้าคมของยามาโมโตะนิ่งงัน

“ สิ่งที่เจ้าทำลงไปกับอาของเจ้า มันไม่ใช่เรื่องที่เจ้าเมืองอย่างเขาจะนิ่งดูดายได้เจ้าก็รู้....เจ้าฆ่าคน.....ฆ่าคนทั้งๆที่ไม่ได้อยู่ในสภาวะสงคราม.....ฆ่าคนอย่างอุกอาจขนาดนั้นเจ้าคิดว่าเจ้าจะถูกเพิกเฉยต่อการลงโทษได้หรือไงกัน.....คิดว่าเจ้าจะยังอยู่ในคามาคุระได้โดยที่ใครๆจะไม่รู้สึกอะไรกับเจ้าเลยหรือยังไงกัน....พี่ชายของเจ้าเป็นผู้ปกครองคามาคุระ หากเขาไม่ลงโทษเจ้า ปล่อยเจ้าลอยนวลต่อไป แล้วใครจะยังเชื่อถืออีก....และต่อให้มันเป็นคำสั่งประหาร แต่คนที่ส่งไปฆ่าเจ้ากลับเป็นแค่พวกไร้น้ำยาซึ่งเป็นลูกน้องอาของเจ้า...พวกเขามีความแค้นกับเจ้าอยู่ ในเมื่อเจ้าเป็นคนก่อมันขึ้นมา พี่ของเจ้าก็แค่ต้องการให้เจ้าสะสางเรื่องของเจ้าด้วยตัวเองก็เท่านั้น”

“ แล้วจะกลับมาคามาคุระในฐานะตัวแทนของความหวาดกลัวที่จะทำให้ผู้คนไม่กล้าหือกับเจ้าอีก....หรือจะหนีไปที่ไหนกันสองคนมันก็แล้วแต่เจ้า”

“ เพราะฉะนั้นเมื่อพี่เจ้ารู้ ว่าข้าปล่อยพวกเจ้าไปแล้ว เขาจึงไม่ได้คิดที่จะไปตามล่าตัวพวกเจ้ากลับมาประหารอีก.....ถ้าฮิบาริ เคียวยะต้องการฆ่าพวกเจ้าจริงๆ....ไม่มีทางที่คนอย่างเขาจะส่งทหารตามเจ้าไปแค่กองเดียว แต่เขาต้องตามล่าตัวเจ้าด้วยตัวของเขาเองต่างหาก”

“ ยามาโมโตะ.....ข้ารู้....ว่าลึกๆในใจเจ้า....ก็คงเดาได้....ถึงเจตนาที่แท้จริงของพี่ชายเจ้า”

คำพูดที่ราวกับจะตอกย้ำมีแต่จะทำให้ใบหน้าคมถึงกับถอนหายใจออกมา

ใช่....เขารู้....รู้มาตลอด...ว่าผู้เป็นพี่ชายไม่ได้เอาจริง

แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็แค่ให้อภัยไม่ได้....กับคำสั่งประหารที่มีให้โกคุเดระ ฮายาโตะ

ใบหน้าคมก้มลงไปมองใบหน้าสวยของคนที่กอดตนอยู่ นัยน์ตาสีมรกตในตอนนี้มันไม่มีแววมืดมนของคนที่ติดอยู่ในความแค้นหลงเหลืออยู่อีก

คมดาบสีดำจึงยอมลดลงไป....ในที่สุด......

เสียงฝีเท้าวิ่งเร็วๆเข้ามาก่อนจะเห็นหน้าทหารอิสุและพี่ชายคนโตที่คงจะเพิ่งมาจากสนามรบเพื่อมาสมทบทางนี้ ทั้งหมดกำลังตรงเข้ามาล้อมพวกเขาเอาไว้ สายตาทุกคู่ต่างรอฟังคำสั่งจากร่างสูงใหญ่แต่เพียงผู้เดียว

“ ประกาศออกไป....ว่าอิสุมีชัยชนะเหนือคามาคุระแล้ว....และข้า....ยามาโมโตะ ทาเคชิ....คือคนที่จะปกครองคามาคุระต่อไป”

และไม่นาน เสียงโห่ร้องก็ดังก้องอยู่ทั่วผืนดินอิสุ.....

“ แต่ข้าไม่ยอมให้ฮายาโตะไปอยู่ที่คามาคุระกับเจ้าแน่!”

พี่ชายคนโตของโกคุเดระยื่นคำขาดทันทีในที่ประชุมของครอบครัว...ตอนนี้ตระกูลโกคุเดระกลับมาอยู่ที่บ้านใหญ่ในอิสุเรียบร้อยแล้วหลังจากที่ประกาศชัยชนะและเป็นอิสระจากการปกครองของคามาคุระ

เหล่าทหารต่างแยกย้ายกันไปพักเพราะหลังจากนี้คงจะต้องเจองานหนักกับสิ่งที่สงครามหลงเหลือเอาไว้ให้

บ้านเมืองที่เหลือแต่เศษซากซ้ำยังถูกทิ้งร้างมานานคงต้องถูกบูรณะกันครั้งใหญ่

ไม่มีใครอยากให้สงครามเกิดขึ้นมาอีก.....หากจะต้องมาพบเจอกับสภาพแบบนี้

“ ถ้าโกคุเดระไม่ไป....ข้าก็ไม่ไปด้วย....เจ้าคิดว่าข้าทำสงครามมาทั้งหมดนี้เพื่อให้ข้าต้องมาแยกกันอยู่กับโกคุเดระหรือยังไง?”      ร่างสูงใหญ่ของยามาโมโตะยืนกอดอกเถียงพี่ชายคนโตด้วยใบหน้านิ่ง

“ ถ้าเจ้าไม่ไปแล้วจะปกครองคามาคุระได้ยัง?”         พี่ชายคนโตเริ่มย้ายมือมาเท้าสะเอวก่อนจะพูดใส่ไอ้คนที่พูดไม่รู้เรื่องตรงหน้า

“ ถ้างั้นโกคุเดระก็ต้องไปกับข้าด้วย”       อีกคนก็ยังคงยืนกรานความต้องการของตัวเอง โดยที่คนในครอบครัวคนอื่นๆได้แต่ยืนมองทั้งสองคนเถียงกันโดยไม่รู้จะพูดอะไร

“ แต่บ้านป่าเมืองเถื่อนที่แสนอันตรายอย่างคามาคุระ จะให้ข้ายอมให้ฮายาโตะไปอยู่ได้ยังไง....ไม่ได้....ยังไงก็ไปไม่ได้!”      คนที่นั่งฟังอยู่โดยรอบต่างแอบถอนหายใจในความเอาแต่ใจของคนทั้งคู่.....ไม่ยักรู้ว่าแม่ทัพผู้น่าเกรงขามในสนามรบจะกลายเป็นเหมือนเด็กเอาแต่ใจเมื่ออยู่ในบ้าน

พี่ชายคนโตไม่ยอมให้น้องเล็กสุดที่รักอย่าง โกคุเดระ ฮายาโตะ ตามไปอยู่กับ ยามาโมโตะ ทาเคชิ ที่ต้องกลับไปปกครองคามาคุระ เพราะเกรงว่าอาจจะเกิดอันตรายจากบ้านเมืองที่กำลังระส่ำระสายเพราะต้องเปลี่ยนผู้ปกครอง ซ้ำยังเป็นคนที่เพิ่งจะก่อเรื่องแล้วหนีไปร่วมมือกับอิสุอีกต่างหาก....กลัว...ว่าจะมีใครคิดแค้น เพราะคนที่จงรักภักดีต่อ ฮิบาริ เคียวยะเองก็คงมีอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน

ส่วนคนที่ได้ชื่อว่าน้องเขยกลับยืนกรานว่า ถ้าโกคุเดระ ฮายาโตะ ไม่ไปด้วย ตนก็จะไม่กลับคามาคุระเช่นกัน.....แล้วถ้าอย่างนั้นจะปกครองคามาคุระได้ยังไง

และในเมื่อต่างฝ่ายต่างก็ไม่ยอมลดราวาศอก จึงยังเถียงกันหน้าดำหน้าแดงมาตั้งแต่เมื่อหลายชั่วโมงก่อนหน้านี้แล้ว

“ เอาละๆ....ปล่อยพวกเจ้าเถียงกันไปแบบนี้มีหวังเย็นนี้คงไม่ได้กินข้าวกันพอดี”        และแล้วก็เป็นเสียงนุ่มนวลของนายหญิงโกคุเดระที่ยื่นมือเข้ามาสอด ในขณะที่คนอื่นๆต่างทำหน้าเอือมระอาและกะว่าจะปล่อยให้เถียงกันให้พอใจตามประสาคนที่ไม่ค่อยจะลงรอยกัน

“ เจ้า....จะไม่ยอมปล่อยให้ฮายาโตะไปคามาคุระใช่ไหม?”       ผู้เป็นแม่หันไปถามลูกชายคนโตที่พยักหน้ารับทันที

“ ส่วนเจ้า....ก็จะไม่ไปไหนถ้าฮายาโตะยังอยู่ที่นี่ใช่ไหม?”       ใบหน้างดงามหันไปถามคู่กรณีและคำตอบก็ออกมาเหมือนกัน

“ ถ้าเช่นนั้นปัญหาของเรื่องนี้ก็มีอยู่แค่เรื่องเดียว....คือหาใครสักคนไปปกครองคามาคุระ....ใช่ไหม?”       ใบหน้าของทั้งคู่พยักลงพร้อมกัน

“ ถ้าเช่นนั้น.......”        แล้วใบหน้างดงามของนายหญิงแห่งตระกูลโกคุเดระก็หันไปหาร่างเล็กบางของลูกชายต่างภรรยาที่นั่งอยู่ในที่ประชุมด้วยเพราะถือว่าเป็นคนของตระกูลเช่นกัน

“ สึนะโยชิ.....เจ้าช่วยดูแลคนที่จะปกครองคามาคุระต่อให้พวกเราได้ไหม”        ไม่ใช่แค่นัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้กลมโตเท่านั้น แต่ดวงตาของทุกๆคนในบ้านต่างก็เบิกกว้างไปกับคำพูดของผู้เป็นแม่

อาจจะมีแค่เจ้าของนัยน์ตาสีเปลือกไม้....ที่ไม่ได้รู้สึกตกใจแถมยังเป็นฝ่ายลอบยิ้ม

“ ท่านแม่! ท่านหมายความว่าจะให้ ฮิบาริ เคียวยะ......”         ลูกชายคนโตยอมปล่อยประเด็นของยามาโมโตะให้ตกไปก่อนจะมาตกใจกับความคิดของผู้เป็นแม่แทน....ถึงจะรู้ดีว่าผู้ชายอันตรายคนนั้นก็ไม่ได้ต่างไปจาก ยามาโมโตะ ทาเคชิ แต่ ฮิบาริ เคียวยะก็ไม่ใช่คนที่จะยอมอยู่ภายใต้อำนาจของใคร....จะยอมฟัง สึนะโยชิแค่ไหน.....

อีกทั้งกับสึนะโยชิเอง....เด็กคนนั้นจะยอมให้อภัยคนที่หลอกใช้ตนง่ายๆอย่างพวกเขางั้นหรือ?

สายเลือดที่มีร่วมกันเพียงครึ่งเดียว อีกทั้งยังแทบไม่ได้อยู่ด้วยกันเลย จะทำให้พวกเขาเชื่อใจ...ว่าทั้งสองคนจะไม่ลุกขึ้นมาก่อสงครามเพื่อเอาอิสุไปอยู่ใต้ฝ่าเท้าของตนอีกอย่างนั้นหรือ?

สายตาและใบหน้าที่แสดงออกว่ายังคงเต็มไปด้วยความคลางแคลงใจของพวกพี่ชายทำให้ใบหน้าน่ารักก้มลงไปมองพื้นอย่างรู้ตัวดี....ว่าน้องชายที่มีสายเลือดร่วมกันเพียงครึ่งเดียวอย่างเขาคงไม่อาจทำให้ใครเชื่อใจได้....ว่าจะไม่คิดก่อสงครามขึ้นมาอีก

ทั้งๆที่เขาเชื่อมั่นว่าจะสามารถกล่อมผู้ชายคนนั้นได้....ฮิบาริ เคียวยะ ไม่ได้โหดร้ายอย่างที่ใครๆคิด....แต่หากไม่มีใครเชื่อเหมือนที่เขาเชื่อ....มันก็คงไม่มีความหมายอะไร....

แต่แล้วในขณะที่ทุกคนต่างยังจมอยู่กับความคลางแคลงใจ เสียงใสของคนที่เป็นดั่งหัวใจของอิสุกลับเอ่ยออกมา ให้นัยน์ตากลมโตถึงกับเบิกกว้าง

“ ทำได้สิ! ข้าเชื่อว่าเจ้าทำได้ ท่านพี่!”        ใบหน้าสวยของน้องเล็กยิ้มสดใสมาให้พี่ชายต่างมารดา ที่ยังมีสีหน้าตกตะลึง

ถึงแม้คำพูดมันจะต่างกัน ทว่ามันกลับทำให้เขานึกถึงเสียงใสที่เคยตะโกนอยู่ไม่ไกลว่า

‘ อธิษฐานสิ!’

และมันก็เป็นคำพูดที่ทำให้เขายืนหยัดขึ้นมาได้ทุกครั้งไม่ว่าจะล้มลงไปมากแค่ไหน....เป็นคำพูด...ที่เต็มไปด้วยพลังและกำลังใจให้เขามีชีวิตอยู่ต่อไป

และมันก็เป็นคำพูด....ที่เปลี่ยนสายตาของพี่ชายให้หันมาเชื่อใจเขาได้ด้วยเช่นกัน

สองมือเล็กจับลงไปที่สองมือของผู้เป็นน้องชายก่อนจะส่งยิ้มไปให้

“ ได้สิฮายาโตะ....เรื่องที่คามาคุระให้ข้าจัดการเอง”

การประชุมที่ผ่านมาอย่างยาวนานในที่สุดก็หาข้อสรุปได้เสียที ต่างฝ่ายจึงต่างแยกย้ายไปทำหน้าที่ของตน

ถึงแม้ว่าพวกพี่ชายจะไม่ได้เชื่อเต็มร้อย แต่ทว่ามันก็น่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุดในตอนนี้

ในเมื่อพวกตนก็ไม่สามารถปล่อยน้องเล็กให้ต้องไปอยู่ในที่ที่อันตรายแบบนั้นได้และก็เข้าใจความรู้สึกของยามาโมโตะ ทาเคชิที่เถียงหัวชนฝาไม่ว่ายังไงก็ไม่ยอมไป...ถึงจะทำตัวเอาแต่ใจแต่กับคนที่ทำลายบ้านเมืองจนราบคาบเพื่อให้ได้ตัวฮายาโตะไป คงไม่มีอะไรสำคัญกว่าการได้อยู่ด้วยกัน

ถึงแม้จะไม่รู้เลยว่า การปล่อย ฮิบาริ เคียวยะ กลับไป จะเป็นการปล่อยเสือเข้าป่าหรือไม่....แต่ยังไงซะก็อาจจะไม่มีอะไรต้องกลัว ในเมื่ออิสุเองก็ยังมีเสืออยู่อีกตัว

ตราบใดที่ ยามาโมโตะ ทาเคชิ ยังอยู่ในอิสุ....พวกเขารู้ว่าที่นี่จะยังปลอดภัย

ร่างสองร่างของพี่น้องแห่งอิสุเดินเคียงคู่กันไปท่ามกลางแสงจันทร์ที่ฉาบไล้ลงมาทั่วสวน

“ จะต้องกลับคามาคุระคืนนี้เลยอย่างนั้นหรอ?”         เสียงหงอยๆเอ่ยออกมาจากใบหน้าสวย ทำให้ผู้เป็นพี่ชายหันไปมองด้วยรอยยิ้ม

“ คนคนนั้นน่ะ ไม่อยากจะอยู่ที่นี่แม้แต่วินาทีเดียวนั่นแหละ ข้าต้องรีบพากลับไปก่อนที่จะอาละวาด”      ใบหน้าน่ารักที่เอ่ยถึงฮิบาริ เคียวยะที่ยังถูกขังอยู่ในคุกของเนินล้างโลหิตนั้นเต็มไปด้วยความสุข

“ ท่านพี่....ข้าขอโทษ....กับสิ่งที่ผ่านมาทั้งหมด....ทั้งๆที่เจ้าดีกับข้า....แต่ข้ากับยามาโมโตะก็ยังทรยศ ยังหลอกใช้ความเชื่อใจของเจ้าได้....”       ปลายเสียงที่รู้สึกผิดทำให้มือของผู้เป็นพี่ชายเอื้อมไปลูบเส้นผมสีเงินเบาๆอย่างเอ็นดู

“ ข้ารู้...ข้าเข้าใจ....ว่าทำไมเจ้าถึงต้องทำแบบนั้น....มันเป็นสิ่งที่ยากจะอภัยให้พวกเจ้าได้....แต่ข้าก็อยากจะเลือกการให้อภัย”      สิ่งที่ผู้เป็นพี่ชายพูดออกมาทำให้นัยน์ตาสีมรกตถึงกับน้ำตาคลอ

“ ดูบ้านของเจ้าสิ...ทั้งๆที่มันเคยสวยงามแต่กลับต้องมาอยู่ในสภาพแบบนี้....ดูเมืองอิสุที่เคยเจริญรุ่งเรืองสิ...ต้องล่มสลายกลายเป็นซากปรักหักพังแบบนี้....ทุกอย่างล้วนเป็นเพราะสงคราม....เป็นเพราะต่างฝ่ายต่างไม่ยอมให้อภัย”

“ ข้าไม่อยากให้มันเกิดขึ้นมาอีก....ไม่ว่าจะที่คามาคุระหรืออิสุ”

“ ท่านแม่ของเจ้าเคยบอกกับข้าว่า....สิ่งที่จะหยุดยั้งสงครามได้ก็คือสายสัมพันธ์....และเจ้าก็เป็นคนยื่นมันมาให้กับข้า....ฮายาโตะ....ข้าสัญญาว่าตราบใดที่ข้ายังมีชีวิตอยู่ คามาคุระจะไม่คิดทำสงครามกับอิสุอีก”

สิ่งที่นัยน์ตากลมโตสื่อออกมามันบ่งบอกถึงคำสัญญานั้นได้เป็นอย่างดี ใบหน้าสวยของผู้เป็นน้องชายจึงรับสัญญานั้นด้วยรอยยิ้ม ใบหน้าของทั้งคู่ค่อยๆหันไปมองท้องฟ้ายามราตรี

หากจะมีดาวตกลงมาสักดวง...

พวกเขาคงอธิษฐานด้วยเสียงเดียวกัน....

‘ ขอให้สายสัมพันธ์นี้คงอยู่ไปชั่วกาลนาน....’

เสียงแซ่กแซ่กแหวกหญ้าสูงท่วมเข่าหยุดลงตรงหน้าคุกฝั่งตะวันออกของเนินล้างโลหิต

ร่างสูงใหญ่หันหลังพิงลูกกรงไม้ก่อนจะเงยหน้ามองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวพร่างพราว....รังสีดำทะมึนยังคงถูกส่งออกมาจากหลังกรงขังไม่ได้หยุด....และนั่นมันก็ทำให้ใบหน้าคมของผู้เป็นน้องชายยิ้มสบายๆ

“ เป็นไงบ้างล่ะ? คนที่ดีแต่จับคนอื่นขังอย่างเจ้า ต้องมาถูกขังเสียเองมันรู้สึกยังไง?”      น้ำเสียงติดจะกวนประสาทเอ่ยลอยๆ และเพราะว่าแสงจันทร์ส่องเข้าไปไม่ถึงด้านในของคุกจึงทำให้ไม่รู้...ว่าเจ้าเมืองคามาคุระกำลังทำหน้ายังไงอยู่

“..............”      แต่ความนิ่งเงียบก็ทำให้รู้ว่าคงไม่ได้พอใจกับสภาพแบบนี้นักหรอก

“ ฮึ....”       ผู้เป็นน้องชายได้แต่กอดอกพรางหัวเราะในลำคอ ต่อให้อยู่ด้วยกันสองต่อสอง สำหรับพวกเขาก็ไม่มีเรื่องอะไรให้พูดกันอยู่ดี

“ ข้ากับเจ้า...เราต่างก็คิดว่าเราเป็นเจ้าของ....แต่แท้ที่จริงแล้ว...นกสองตัวนั้นต่างหากที่ทำให้เราละสายตาจากไปไม่ได้…….จากนี้ไป ข้าขอคืนกรงให้กับเจ้า เพราะนกของข้ามีกรงที่น่าอยู่กว่าแล้ว”

ถึงแม้จะมีเพียงความเงียบที่ตอบกลับมา แต่นัยน์ตาสีเปลือกไม้ก็ยังคงยิ้ม ร่างสูงใหญ่เตรียมจะก้าวเดินจากไป ทิ้งเอาไว้เพียงคำพูดที่ทำให้คนที่อยู่ในห้องขังได้แต่เอนหลังพิงผนังอย่างปล่อยวาง

“ เหตุผลที่ข้าปล่อยเจ้าไป ข้าคิดว่าเจ้าคงเข้าใจ....มันไม่ใช่ความสมเพช....แต่มันคือเหตุผลเดียวกับที่เจ้าไม่คิดจะฆ่าข้าอย่างจริงจังนั่นแหละ...พี่ชาย”

รถเทียมม้าออกตัวช้าๆท่ามกลางการโบกมือลาที่ถูกส่งมาจากผู้เป็นน้องชาย นัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้กลมโตมองใบหน้าสวยเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะโบกมือกลับไป

แรงโยกเยกยิ่งเพิ่มขึ้นเรื่อยๆตามจังหวะการวิ่งของม้าและมันก็ทำให้สองคนที่มายืนส่งอยู่นั้นค่อยๆไกลออกไปจากสายตาทุกทีๆ

“ แผลเจ้าเป็นยังไงบ้าง?”     ใบหน้าน่ารักหันกลับมาหาคนที่ยังนั่งหน้านิ่งเอนหลังพิงอยู่กับผนังรถเทียมม้า

เพราะตั้งแต่ตอนนั้นพวกเขาก็ถูกจับแยกออกจากกัน.....ฮิบาริ เคียวยะ ถูกจับไปขังอยู่ในคุกของเนินล้างโลหิตทันทีเพราะต่างก็ไม่มีใครกล้าปล่อยเอาไว้ในห้องธรรมดา หมอถูกตามไปรักษาให้ในคุก ส่วนเขาเองก็ได้แต่ยืนมองอีกฝ่ายอยู่อีกฝั่งของกรงขัง

ทั้งๆที่อยากจะเข้าไปลูบไล้ใบหน้าที่ถึงแม้จะดูเย็นชา แต่เขาก็รู้ว่า ฮิบาริ เคียวยะ กำลังเจ็บปวด....

เจ็บปวด...ที่ต้องเสียคามาคุระไป....

ร่างเล็กบางขยับชันเข่าเข้าไปนั่งลงตรงหน้าคนที่ยังทำหน้านิ่ง ต่อให้ร่างกายจะโอนไปเอนมาตามแรงของรถเทียมม้าแต่มือเล็กก็ยังเอื้อมออกไปก่อนจะแตะลงที่บาดแผลที่ถูกพันเอาไว้อย่างดี ปลายนิ้วค่อยๆลากขึ้นไปตามกล้ามเนื้อ...ผ่านแผ่นอกแข็งแกร่งและลาดไหล่ที่เคยปกป้องเขาเอาไว้จากคมดาบก่อนจะหยุดลงที่ปลายคาง

มือเล็กค่อยๆเลื่อนไปประคองใบหน้าคมก่อนจะยันตัวเองให้คุกเข่าจนใบหน้าของเขาสูงพอ.....ที่จะแนบริมฝีปากลงไปบนริมฝีปากของร่างสูง

ความโหยหา ความห่วงใย ส่งผลให้จูบที่แสนแผ่วเบากลับตราตรึงเข้าไปในทุกอณูของร่างกาย….

ใบหน้าน่ารักละออกมาช้าๆ ก่อนที่สายตาทั้งสองคู่จะสบประสานกัน ในระยะที่ใกล้จนแม้แต่ลมหายใจก็ไปถึง

นัยน์ตากลมโตสั่นพร่าก่อนจะเอ่ยสิ่งที่อัดแน่นอยู่ในใจออกไป

“ ข้าขอโทษ.....”

“ ทุกอย่าง....มันเป็น....ความผิดของข้าเอง....ขอโทษ...ที่ข้าไม่เชื่อใจเจ้า....ขอโทษ...ที่หนีออกมา.....ขอโทษ...ที่ทรยศหักหลังเจ้าตั้งไม่รู้กี่ครั้ง....แต่เจ้าก็ยังออกมาตามหาข้า ยังออกมาช่วยข้า...จนเจ้าต้องเสียแผ่นดินที่เจ้ารักยิ่งกว่าชีวิตไป.....ข้าขอโทษ......ขอโทษ..........”        ใบหน้าเล็กก้มลงไปมองพื้นอย่างไม่อาจสู้สายตาคมกล้าคู่นั้นได้ หยดน้ำตาร่วงลงไปก่อนจะซึมหายไปกับเสื่อทาทามิ  สองมือที่เคยประคองใบหน้าคมอยู่ค่อยๆละออกมาเพราะรู้ดีว่ามือคู่นี้ไม่สมควรที่จะไปแตะต้องคนตรงหน้าอีก

มือที่เอาแต่สร้างความเดือดร้อนให้กับเจ้า.....

แต่ก่อนที่ปลายนิ้วจะได้ละไปจากปลายคาง ข้อมือทั้งสองข้างกลับถูกมือใหญ่รวบเอาไว้ 

แล้วก็กลายเป็นใบหน้าคมที่ก้มลงมาจูบอีกครั้ง...

รสจูบนั้นไม่ได้แผ่วเบาเหมือนที่เขาเป็นฝ่ายเริ่มก่อน แต่ครั้งนี้มันกลับเร่าร้อนเอาแต่ใจ ซ้ำยังรุกเร้ารุนแรง ความหอมหวาน การหายใจแทบจะถูกดูดไปจนหมด แล้วเสียงหอบก็ดังขึ้นมาทันทีที่ใบหน้าละออกจากกัน

ใบหน้าคมจ้องมองมาที่ใบหน้าเล็กทั้งๆที่ลมหายใจยังไม่ปกติ อ้อมแขนแข็งแกร่งดึงลำตัวบางเข้ามากอดรัดเอาไว้แน่น จนนัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้ได้แต่เบิกกว้างอยู่กับแผ่นอกของอีกฝ่าย

แล้วเสียงหัวใจเต้นแรงที่ได้ยินก็ทำให้นัยน์ตากลมโตที่เบิกขึ้นค่อยๆหรี่ลง ความอบอุ่นที่ส่งผ่านมาทั่วร่างทำให้ใบหน้าที่เศร้าหมองค่อยๆแปรเปลี่ยนไปเป็นรอยยิ้ม

ต่อให้ร่างสูงจะไม่ได้พูดอะไร แต่การแสดงออกของฮิบาริ เคียวยะ ก็ทำให้เขารู้....ว่าอีกฝ่ายเป็นห่วงเขามากแค่ไหน

รักเขา....มากแค่ไหน....

ร่างเล็กบางจึงยอมจมหายไปในอ้อมแขนโดยไม่ดิ้นหนีไปไหนอีก....จะไม่ปล่อยให้ความรู้สึกผิดมาทำให้เขาต้องแยกจากอ้อมแขนคู่นี้อีก....จะเก็บมันเอาไว้เพื่อเป็นบทเรียน เป็นความทรงจำ....เพราะมันทำให้เขาได้รู้จักกับคำว่า.....รัก....

“ เจ้าเจ็บใจและเคียดแค้นหรือเปล่าที่ศึกคราวนี้เจ้าเป็นฝ่ายพ่ายแพ้”       น้ำเสียงอู้อี้ดังออกมาจากอกเสื้อ นัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้ใสแจ๋วเงยมองใบหน้าคม....เพราะรู้ว่าอีกฝ่ายไม่ชอบความพ่ายแพ้และก็เป็นคนที่ชนะมาตลอดชีวิต....

แต่มือใหญ่กลับย้ายมาประคองใบหน้าเล็กเอาไว้ ก่อนที่นัยน์ตาสีดำจะจ้องมองมาอย่างไม่วางตา น้ำเสียงอ่อนโยนเอ่ยออกมาเป็นครั้งแรก....กับประโยคที่ทำเอาน้ำตาไหลโดยไม่รู้ตัว...

“ สิ่งที่ข้าได้กลับคืนมา.....มันทำให้ข้าคิดว่าข้าไม่ได้พ่ายแพ้....”

ใบหน้าเล็กยิ้มให้อีกฝ่ายก่อนจะก้มมองพื้นอย่างเขินอาย…ร่างกายยังคงอิงแอบแนบชิด....

ไออุ่นกรุ่นอยู่ในรถเทียมม้า....ที่ยังคงมุ่งหน้ากลับคามาคุระ...

กลับไปยัง “บ้าน” ของตน

นัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้แลมองไปที่ท้องฟ้ายามราตรี....ถึงแม้ตอนนี้จะไม่มีดาวตกลงมาก็ไม่เป็นไร

เพราะข้าแค่อยากจะขอบคุณ...

ที่ช่วยทำให้คำขอของข้า.....เป็นจริงขึ้นมา....

บาดแผลจากสงครามค่อยๆจางหายไป เฉกเช่นเดียวกับสภาพบ้านเรือนของอิสุที่ค่อยๆถูกบูรณะขึ้นมาใหม่

ที่บ้านใหญ่ของตระกูลโกคุเดระเองก็เต็มไปด้วยเสียงตอกตะปูและเสียงโหวกเหวกโวยวายไม่แพ้ที่อื่นๆ ทั้งข้ารับใช้ทั้งเจ้านายต่างลงมือลงแรงให้คฤหาสน์อิสุที่เคยงดงามกลับคืนสู่สภาพเดิม

ร่างบอบบางในกิโมโนสีขาวหอบกระดาษสาญี่ปุ่นเดินเข้าไปในห้องของตัวเองซึ่งนับว่าเป็นส่วนที่เสียหายน้อยที่สุดของบ้าน มีเพียงประตูโชจิเท่านั้นที่ต้องเปลี่ยนกระดาษสาใหม่ เพราะกระดาษที่ติดอยู่เดิมเต็มไปด้วยรอยขาดวิ่น  

ใบหน้าสวยหันไปมองผนังที่เคยกั้นระหว่างห้องของเขากับห้องของยามาโมโตะที่บัดนี้ถูกถอดออกไปแล้วทำให้ห้องทั้งสองกลายเป็นห้องเดียวกัน....พลันใบหน้าก็ร้อนผ่าวขึ้นมา

หัวสีเงินสะบัดจนเส้นผมฟุ้งกระจายก่อนจะหันไปสนใจโครงประตูไม้ตรงหน้าต่อ กระดาษสาถูกวางลงไปที่พื้น แต่ยังไม่ทันจะได้ทากาวลงไป ใครบางคนก็เดินมาตามระเบียง

" กลับมาแล้วโกคุเดระ....เจ้าทำอะไรอยู่?"         ร่างสูงใหญ่เดินด้วยท่าทางสบายๆเข้ามาในห้อง ก่อนจะกอดหมับลงมาที่เอวบาง

" ปล่อยข้านะ! เจ้าไม่เห็นหรือไงว่าประตูนี่มันมีแต่รู คนข้างนอกมองเห็นไปถึงไหนต่อไหนน่ะ!"       ร่างบอบบางยังคงดิ้นให้หลุดจากอ้อมแขนแข็งแกร่ง ใบหน้าสวยหันมาแยกเขี้ยวใส่ทำให้ร่างสูงใหญ่จำต้องปล่อยไปแต่โดยดี

" ฮึ่ม....เจ้าบ้านี่...."       มือบางจัดคอกิโมโนให้เข้าที่ทั้งๆที่ยังมองอีกฝ่ายตาเขียว....เมื่อก่อนถึงจะชอบหยอกเย้าเขาแต่ก็ไม่เคยทำรุ่มร่ามด้วยขนาดนี้....หรือที่จริงแล้วหมอนี่เก็บมันไว้มาตลอดนะ? พอทุกอย่างถูกเปิดเผยเลยไม่คิดจะห้ามตัวเองอีกต่อไป....แล้วทำไมเขาจะต้องมาหน้าแดงด้วยเนี่ย?!!

" โอ๊ย?!! โกคุเดระ?"       พับกระดาษสาถูกฟาดใส่ร่างสูงใหญ่ที่ทำได้แค่รับมันไว้ก่อนจะจับตัวคนที่ทำร้ายตนให้อยู่นิ่งๆ ใบหน้าสวยแดงเถือกอย่างที่ดูก็รู้ว่ากำลังอาย ทำให้ใบหน้าคมได้แต่ยิ้มกริ่ม

" ทำอะไรอยู่น่ะ? ให้ข้าช่วยไหม?"        ร่างสูงใหญ่ยอมเปลี่ยนเรื่องเมื่อเหลือบไปเห็นประตูที่ยังคงไม่ได้แปะกระดาษ พรางคิดขึ้นมาได้ว่า ถ้าไอ้ประตูรอบๆห้องพวกนี้มันยังไม่เสร็จ ร่างบอบบางตรงหน้าก็คงจะไม่ยอมให้เขากอดแน่ๆ

" แล้วงานเจ้าล่ะ? เรียบร้อยแล้วหรอ?"      ร่างบอบบางละออกมาจากอ้อมแขนก่อนจะกลับไปซ่อมประตูต่อโดยมีอีกคนตามไปช่วยอยู่ข้างๆ

" ที่เหลือเป็นงานของช่างแล้วละ ข้าแค่ไปดูวันละครั้งก็พอ"       นัยน์ตาสีมรกตเหลือบมองใบหน้าคมของคนที่ยื่นมือไปทากาวบนโครงประตูไม้ด้วยท่าทางสบายๆ....ยามาโมโตะ รับหน้าที่คอยดูแลเรื่องการทำท่าเรือเพื่อสานต่อจากที่คามาคุระเคยเริ่มต้นเอาไว้...คอยดูแลเรื่องความปลอดภัยของอิสุแทนที่จะขึ้นบัญชาการทุกอย่างเองทั้งๆที่มีสิทธิ์ทำได้ในฐานะคนที่ยึดครองเมืองนี้กลับคืนมา....แต่ยามาโมโตะก็ไม่ทำ

ร่างสูงใหญ่ยกหน้าที่ปกครองอิสุให้เป็นของพี่ชายคนโต....

ไม่ยอมขึ้นเป็นเจ้าเมือง....แต่ใครๆก็รู้กันดีว่าอิสุจะมีคนคนนี้อยู่เบื้องหลัง....

“ เจ้าคิดเอาไว้อยู่แล้วใช่ไหม? ว่ามันจะต้องเป็นแบบนี้?”       ใบหน้าสวยพูดออกไปในขณะที่วางกระดาษสาลงบนโครงประตู

“ หื๋อ?”      แต่ใบหน้าคมกลับหันมาทำหน้าตาไม่รู้เรื่อง

“ ไม่ต้องมาทำหน้าไขสือ!”

“ เจ้าตั้งใจจะปล่อยให้พี่ของเจ้าปกครองคามาคุระต่อไปตั้งแต่ที่ตัดสินใจไม่ฆ่านั่นแล้วใช่ไหม?”      

“ หึ....จะยังไงกันน้า....”       ใบหน้าคมพยายามบ่ายเบี่ยงแต่มีหรือที่ร่างบอบบางจะไม่รู้ทัน

ที่ยามาโมโตะประกาศว่าคามาคุระพ่ายแพ้ต่ออิสุ....ที่ยามาโมโตะไม่ได้ปล่อยพี่ชายตนกลับไปแต่โดยดีตั้งแต่แรก ก็เป็นเพราะถ้าทำแบบนั้น...ทั้งพี่ชายของเขา ทั้งทหารของอิสุคงจะไม่พอใจ....ว่าการรบที่ราวกับเล่นขายของของเด็กๆนี่มันคืออะไร พวกตนต้องหลั่งเลือดไปเพื่ออะไร ในเมื่อท้ายที่สุดก็จะปล่อยให้ฮิบาริ เคียวยะที่เป็นศัตรูลอยนวลกลับไป....แล้วก็เพราะยามาโมโตะเองก็รู้ดี....ว่ายังไงซะ ต่อให้อิสุชนะ....บรรดาพี่ๆของเขาก็ไม่มีวันยอมปล่อยให้เขาไปไกลหูไกลตาถึงคามาคุระแน่

ยามาโมโตะเลยใช้มันเป็นข้ออ้าง....ว่าถ้าเขาไม่ไป....ตนเองก็จะไม่ไปด้วย

แล้วใครต่อใครที่รู้ดีว่า ที่ยามาโมโตะทำลงไปทุกอย่างก็เพื่อเขา ก็คงจะเข้าใจดีเรื่องที่ยามาโมโตะจะไม่ยอมแยกจากเขา และในเมื่อมันเป็นแบบนั้นก็คงจะเลี่ยงไม่ได้ที่จะให้ ฮิบาริ เคียวยะ ปกครองคามาคุระต่อไปในฐานะเมืองพันธะของอิสุ

ต่อให้จะถูกเรียกว่ายังไง แต่ผลลัพธ์มันก็เป็นไปตามที่ยามาโมโตะต้องการ....นั่นก็คือ ผู้เป็นพี่ชายไม่ตายและได้คามาคุระคืนไป....ยังไงแผ่นดินผืนนั้นก็ยังอยู่ในมือของคนคนนั้นตามเดิม

“ เจ้ารู้ไหม...ว่าทำไมพ่อข้าถึงมีลูกชายแค่สองคน?”       แล้วจู่ๆคนที่บ่ายเบี่ยงมาตลอดกลับพูดออกมา

“ ใครจะไปรู้กะพ่อเจ้าล่ะ?!”        ใบหน้าสวยค้อนน้อยๆก่อนจะทำเป็นไม่สนใจทั้งที่จริงแล้วกำลังฟังอย่างตั้งใจ

“ ที่เขามีลูกแค่สองคนและกำหนดเอาไว้ว่าให้พี่ข้าเป็นว่าที่เจ้าเมืองตั้งแต่เกิด ส่วนข้าก็ถูกส่งตัวไปให้อยู่ในดินแดนของศัตรู....นั่นก็เพราะพ่อข้าตั้งใจเอาไว้ว่า....ลูกชายคนโตจะต้องเป็นหนึ่งเรื่องการปกครอง ส่วนลูกชายคนรองจะเป็นหนึ่งเรื่องการทำสงคราม....และเมื่อข้ากับพี่ข้าอยู่ด้วยกัน....ไม่ว่าใครก็จะไม่อาจต้านทานคามาคุระได้”

“ เพียงแต่พ่อข้าคาดการผิดไปนิด....นั่นก็คือพ่อข้าลืมตระหนักไปว่าดินแดนศัตรูอย่างอิสุ จะมีเจ้าอยู่”      ใบหน้าคมยิ้มเจ้าเล่ห์พรางจ้องมองมาทำให้ใบหน้าสวยแดงระเรื่อขึ้นอย่างควบคุมตัวเองไม่อยู่

“ แต่ถึงแม้จะผิดจากที่คาดไปเล็กน้อย แต่ความตั้งใจส่วนใหญ่ของพ่อข้าก็ยังสัมฤทธิ์ผล....พี่ข้าปกครองคามาคุระได้อย่างไม่มีที่ติ....ส่วนข้า...ไม่ว่าสงครามที่ไหนก็จะไม่มีคำว่าพ่ายแพ้....แต่หากข้ากับพี่ข้าสลับหน้าที่กัน....ผลมันคงไม่ออกมาเป็นแบบนี้”

“ ข้า....ปกครองบ้านเมืองไม่ได้หรอก โกคุเดระ.....”        

ใบหน้าสวยนิ่งอึ้งไปกับการยอมรับอย่างลูกผู้ชายของร่างสูง....เพราะแบบนี้นี่เองถึงได้ปฏิเสธ....ตอนที่พี่ๆของเขาต้องการให้ยามาโมโตะปกครองอิสุ....

แต่ทั้งๆที่รู้ตัวดีว่าไม่มีความสามารถด้านการปกครอง....ถึงอย่างนั้นตอนที่เขาถูกไล่ล่ากลับยอมรับที่จะทวงเมืองคืนมาและจะทำเรื่องที่ไม่ถนัดอย่างการเป็นเจ้าเมืองคามาคุระ...เพื่อไม่ให้ใครมาสั่งประหารเขาได้อีก

แก้มใสถึงกับร้อนผ่าว....ยามาโมโตะรักเขาขนาดไหน....คงไม่จำเป็นต้องถามกันอีกแล้ว....

“ ฮึ!....ยอมรับแล้วสินะ ว่าเจ้ามันก็เป็นได้แค่ไอ้จอมทำลายล้างเท่านั้นน่ะ!”       แต่จะให้ยอมกันง่ายๆก็คงไม่ใช่ลูกชายคนเล็กของตระกูลโกคุเดระ ใบหน้าสวยจึงยิ้มเยาะพรางมองร่างสูงด้วยสายตาเย้ยหยัน แต่อีกคนก็หาได้รู้สึกน้อยใจไม่ ใบหน้าคมกลับยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะก้มลงมากระซิบที่ใบหู

“ ใครว่าข้าเป็นได้แค่จอมทำลายล้างล่ะ....ข้าน่ะ....ยังมีอีกอย่างที่เป็นได้....นั่นก็คือสามีของเจ้าไงโกคุเดระ”      แค่นั้นแหละ ใบหน้าสวยก็ถึงกับแดงแปร๊ดในทันที มือบางบิดลงไปที่ท่อนแขนแข็งแรงเข้าเต็มรัก

" โอ๊ย! ฮ่าๆๆ"       เสียงหัวเราะถูกใจดูเหมือนจะดังกว่าเจ็บปวด ใบหน้าคมยังคงยิ้มร่าอย่างที่คงจะไม่มีใครเคยรู้ว่า แม่ทัพผู้สยบทุกดินแดนมาแล้วคนนี้จะยิ้มเป็น

นัยน์ตาสีมรกตลอบมองคนข้างๆที่ยังอารมณ์ดี....หากนึกย้อนไปถึงเมื่อวันแรกที่เจอกัน เขาเองก็ไม่คิดว่าจะมีวันได้เห็นรอยยิ้มแบบนี้

ใบหน้าสวยหันกลับมาสนใจบานประตูที่อยู่ตรงหน้า แต่ทว่ายังไม่ทันจะแปะเพิ่มไปได้เท่าไหร่....อะไรบางอย่างก็ยื่นออกมาให้เห็นเต็มสองตา

.....กังหันอันน้อยที่ทำจากกระดาษสา.....

นัยน์ตาสีมรกตเบิกขึ้นก่อนจะหันไปมองหน้าคนที่ยื่นมันมาให้

“ ตอนนี้ยังหากระดาษสีแดงไม่ได้....ยังไงก็ช่วยรับมันไปก่อนก็แล้วกันนะ...โกคุเดระ”        นัยน์ตาสีมรกตสั่นไหวเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆยื่นมือออกไปรับมันมาพรางอมยิ้ม

“ เอาไว้ข้าจะทำสวนให้เจ้าใหม่ แล้วก็ปลูกหญ้ามอสให้เต็ม...เจ้าจะได้เอามันไปปักที่นั่น ทุกๆวัน...ทุกๆวัน....”        นัยน์ตาสีเปลือกไม้มองตรงไปที่ใบหน้าสวยอย่างอ่อนโยน ก่อนจะค่อยๆหันไปมองสวนรกร้างที่หญ้าสูงท่วมขา ทว่าสวนนั้นกลับเต็มไปด้วยกังหันหลากสี ถึงแม้กระดาษจะซีดไปมากแล้วก็ตาม

ภาพของโกคุเดระที่นั่งพับกังหันแล้วค่อยๆปักมันจนเต็มสวนแจ่มชัดอยู่ในจินตนาการของเขา ร่างบอบบางที่ถูกกักขังตามลำพังอยู่ที่นี่คงเฝ้าภาวนาจากใจจริงให้เขาปลอดภัยต่อให้ตัวเองจะถูกพรากจากคำว่าอิสระไปแล้วก็ตาม

แค่คิดหัวใจก็ทั้งเจ็บปวดทั้งเต็มตื้นไปพร้อมๆกันจนมันแยกไม่ออก....ทั้งเศร้าหมองที่ต้องปล่อยให้โกคุเดระเผชิญกับเรื่องแบบนี้ ทั้งดีใจที่อีกฝ่ายเฝ้าคิดถึงเขาทุกวินาที

แต่จากนี้ไปเขาสัญญาว่าจะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นอีก....

จะรัก...จะดูแล...จะห่วงใยให้ยิ่งกว่าชีวิตของเขา

นัยน์ตาสีเปลือกไม้เหลือบมองไปที่ท้องฟ้าใส....

ต่อให้ตอนนี้จะมองไม่เห็นดาวที่ตกลงมา...

แต่ว่าเขาจะทำคำที่เคยขอไว้....ให้เป็นจริง....

...โกคุเดระ ฮายาโตะ...

...ข้าจะอยู่กับเจ้า...ตลอดไป.....

ฤดูกาลค่อยๆผันผ่านไปเรื่อยๆ

จวบจนฤดูใบไม้ผลิเวียนมาบรรจบครบสิบครั้ง.....ซากุระก็ยังคงชูช่อสง่างามสมความตั้งใจ....

คฤหาสน์คามาคุระกลับคืนสู่สภาวะสงบสุขมานานนับสิบปี ตั้งแต่ที่ได้นายหญิงของบ้านคืนมา

ทุกๆหย่อมหญ้าของแผ่นดินที่มีแต่กลิ่นสงครามกลับสงบลงจนไม่น่าเชื่อว่าเมื่อก่อนเคยเป็นดินแดนแห่งนักรบ

แต่กระนั้น เสียงดาบปะทะกันก็ยังคงดังลั่นออกมาจากโรงฝึกของคฤหาสน์คามาคุระไม่เคยเปลี่ยน

แต่สิ่งที่เปลี่ยนไปคือคนสองคนที่กำลังหันคมดาบเข้าหากันอยู่กลางห้องโถงกว้าง กลับไม่ใช่เจ้าเมืองคามาคุระกับนายหญิงของบ้านอย่างที่ทหารต่างชินตามาเป็นสิบๆปี

เพราะช่วงสี่ห้าปีหลังมานี้ คู่ฝึกของทั้งสองคนกลับกลายเป็นเด็กชายผมสีดำที่อายุยังไม่ถึงเก้าปีดีด้วยซ้ำ

นัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้กลมโตยืนมองร่างสูงสง่าของฮิบาริ เคียวยะที่กำลังส่งจิตสังหารให้กับเด็กชายผมดำที่ก็จ้องเขม็งสวนกลับไปอย่างไม่ยอมแพ้ ปลายดาบคมกล้าต่างชี้ไปที่หน้าของอีกฝ่าย หากไม่รู้ว่านี่คือการฝึกซ้อมคงต้องคิดว่าทั้งคู่กำลังต่อสู้กันอยู่แน่ๆ

ยังออมมือไม่เป็นเหมือนเดิมเลยนะ....เจ้าเมืองคามาคุระคนนั้น...

ใบหน้าน่ารักส่ายน้อยๆพรางอมยิ้ม มือเล็กยกผ้าขึ้นมาซับเหงื่อตามใบหน้า ก่อนจะมองไปยังเด็กชายผมดำอย่างภาคภูมิใจ

ยามาโมโตะ ทาเครุ.....คือชื่อของเด็กชายตรงหน้า

จะไม่ให้เขาภาคภูมิใจได้ยังไง ในเมื่อเขาเป็นคนเลี้ยงเด็กคนนั้นมากับมือตั้งแต่แรกเกิด

ทาเครุ คือลูกชายของลูกหลานคนสำคัญจากสายตระกูลยามาโมโตะ ถ้าจำไม่ผิดรู้สึกว่าพ่อของเด็กคนนั้นจะเคยประลองดาบกับฮายาโตะในงานชิงดาบด้วย....

เพียงแต่ตอนนี้ทั้งพ่อทั้งแม่ของเด็กคนนั้น....ไม่ได้มีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้ว....

ยามาโมโตะ ทาเครุ จึงถูกเลี้ยงดูมาในฐานะทายาทเพียงหนึ่งเดียวของเจ้าเมืองคามาคุระแทน

ร่างสูงสง่าของเจ้าเมืองคามาคุระลดดาบในมือลงหลังจากที่คิดว่าการสอนของวันนี้เพียงพอแล้ว  ฮิบาริ เคียวยะก้าวเดินมาหาเขาในขณะที่ปล่อยให้เด็กชายผมดำทบทวนเพลงดาบกับนายทหารต่อไป

ใบหน้าของเด็กชายยังคงนิ่งสนิทไม่ได้ต่างไปจากใบหน้าของผู้ปกครองเลยแม้แต่น้อย  ความคมคายบนใบหน้าเล็กๆนั่นทำให้คาดเดาได้ไม่ยากว่าคงจะหล่อเหลาไม่เบายามเติบใหญ่ ร่างกายเองก็มีโครงร่างที่สมบูรณ์....ข้ารับใช้หลายคนที่อยู่ที่นี่มาเกินยี่สิบปีต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า....ถ้าโตไป...เด็กคนนั้นจะต้องเหมือนยามาโมโตะ ทาเคชิ อย่างแน่นอน

ร่างเล็กบางยังคงยืนมองไปที่เด็กชายปล่อยให้ฮิบาริ เคียวยะเช็ดหน้าเช็ดตาอยู่ข้างๆ

ถึงแม้หน้าตาจะคล้ายยามาโมโตะ แต่นิสัยนี่คงต้องบอกว่าแทบจะถอดแบบไปจากฮิบาริ เคียวยะ ก็ว่าได้....จริงอยู่ที่ลดความโหดร้ายลงไปมาก แต่ความเยือกเย็นจนแทบจะกลายเป็นด้านชา ทั้งยังไม่ค่อยจะยอมพูดยอมจา กลับอยู่ในตัวเด็กคนนั้นอย่างครบถ้วน

" ทั้งๆที่ข้าก็เลี้ยงดูมาด้วยความรักความอ่อนโยนแท้ๆ แล้วทำไมนิสัยถึงได้ไปเหมือนพวกเจ้าสองพี่น้องไปได้นะ?"       ใบหน้าน่ารักถอนหายใจอย่างปลงๆ

" แต่อย่างน้อยเขาก็ยังรักเสียงดนตรี.....ถึงแม้ว่าจะเล่นโกโตะด้วยใบหน้าตายด้านแบบนั้นก็เถอะนะ....อ้า....ข้าละอยากจะเห็นทาเครุหัวเราะจริงๆ"        นัยน์ตาสีดำคมกล้าเหลือบมองร่างเล็กบางที่กำลังคร่ำครวญอยู่ข้างๆ ริมฝีปากชักรอยยิ้มเล็กน้อยก่อนจะกลับไปทำหน้านิ่งดังเดิม

" วันนี้ข้าจะออกไปลาดตระเวน บอกเจ้าเด็กนั่นให้ไปกับข้าด้วย"        เสียงทุ้มเอ่ยออกมาจากใบหน้าคม ก่อนที่ร่างสูงสง่าจะเดินจากไป ใบหน้าน่ารักได้แต่มองตามอย่างอ่อนใจ.....ชักอยากจะรู้จริงๆว่าตอนฮิบาริ เคียวยะอยู่กับทาเครุสองคนจะพูดอะไรกันบ้างหรือเปล่า

ทั้งๆที่ทำตัวราวกับเป็นพ่อ แต่ก็ยังไม่ยอมพูดยอมจาเหมือนเดิม

" ทาเครุ"       ร่างเล็กบางเรียกเด็กชายผมดำ ก่อนจะพยักหน้าบอกให้ตามมา

ร่างสองร่างเดินเคียงคู่กันไปตามระเบียงทางเดิน เด็กชายผมดำยังคงมองไปตรงหน้าด้วยสายตานิ่งสนิท ต่างจากนัยน์ตากลมโตที่หันมามองสำรวจร่างกายเล็กๆด้วยสายตาอ่อนโยน

" เจ้าตัวโตขึ้นอีกแล้วสินะ สงสัยว่าข้าคงจะต้องปักผ้าแล้วตัดกิโมโนให้เจ้าใหม่"      เด็กชายผมดำยังคงนิ่งเฉย แต่ถึงจะไม่แสดงอาการอะไรออกมาทว่าแก้มใสกลับแดงระเรื่อ และปฏิกิริยาแบบนั้นมันก็ทำให้คนที่ฟูมฟักมากับมือถึงกับทนไม่ไหว

" อ๊า....ถ้าเจ้าอยากจะยิ้มก็ยิ้มออกมาสิ...."       ร่างบางคุกเข่าลงไปก่อนจะรวบลำตัวเล็กมากอดเอาไว้ ใบหน้าน่ารักแนบลงไปที่แก้มใสของเด็กชายก่อนจะฟัดไปมา

" ข้าต้องไปลาดตระเวน...."      ร่างเล็กที่ยืนนิ่งพูดออกมาเบาๆ ทำให้คนที่ยังกอดอีกฝ่ายด้วยความเอ็นดูยอมละออกไป

" ระวังตัวด้วยนะ...ถึงแม้ว่าตอนนี้จะไม่ค่อยมีอันตรายอะไรแล้วก็ตาม แต่เจ้าก็อย่าวู่วามล่ะ นะ?"       สองมือบางจับต้นแขนของเด็กชายที่ได้แต่พยักหน้ารับ ก่อนที่แผ่นหลังเล็กๆจะเดินไปอีกฝั่งของระเบียงทางเดิน ปล่อยให้เจ้าของนัยน์ตากลมโตได้แต่ยืนมองจนลับสายตา

ถึงจะรู้ดีว่าเด็กตัวแค่นี้ไม่ควรจะไปเอาเรื่องเอาราวอะไรมากมาย แต่ทว่า ด้วยหน้าที่ในอนาคตที่เหมือนจะถูกกำหนดเอาไว้แล้ว ทำให้เด็กชายต้องถูกขัดเกลามากกว่าคนทั่วไปหลายเท่า ทั้งเรื่องเพลงดาบ การต่อสู้ เขตแดน การปกครอง.....และอีกไม่นาน เรื่องของการสงคราม....ยามาโมโตะ ทาเครุ ก็กำลังจะได้เรียนรู้กับครูที่ถือว่าเป็นหนึ่งโดยตรง

และเพราะแบบนั้นมันจึงทำให้เด็กชายมีเวลาเหลืออยู่ในคามาคุระอีกไม่มากแล้ว...

บ้านเมืองที่เคยล่มสลายกลับกลายมาเป็นเมืองเศรษฐกิจโดยใช้เวลาเพียงไม่กี่ปี ด้วยทำเลของพื้นที่ซึ่งยื่นออกไปในทะเลทำให้อิสุกลายเป็นเมืองท่าที่ไม่ว่าจะเรือสินค้าจากที่ใดก็ล้วนต้องมาขึ้นฝั่งที่นี่ทั้งนั้น

แผ่นดินที่เหลือแต่ซากจึงกลับมามั่งคั่ง  ทั้งอาคารสถานที่หรือถนนหนทางต่างก็กลับมาสวยสดงดงามตามเดิม

ถึงแม้ภายนอกจะวุ่นวายไปกับการค้าขายแลกเปลี่ยนสินค้า แต่ในบ้านใหญ่ของตระกูลโกคุเดระกลับยังคงเงียบสงบ

จะมีส่วนที่มักจะเสียงดังอยู่บ้างแต่มันก็เป็นไปตามประสาบ้านที่มีเด็กอยู่หลายคน เพราะบรรดาพี่ชายต่างก็มีทายาทของตนรายละคนสองคน

และหนึ่งในนั้น....ก็กำลังมุดออกมาจากกออะจิไซที่ปลูกไว้ในสวน....

ร่างเล็กๆยกมือขึ้นปัดเศษใบไม้ตามตัวออกลวกๆก่อนจะค่อยๆย่องขึ้นไปบนระเบียงทางเดิน กิโมโนที่เคยเป็นสีขาวรับกับผมยาวประบ่าสีเงินตอนนี้มันเต็มไปด้วยฝุ่นผงจนแทบจะดูไม่รู้ว่าเมื่อสักครู่มันเคยเป็นสีขาว

" ฮายาโนะ!!"        เสียงตะโกนเรียกทำให้ร่างเล็กๆของเด็กหญิงสะดุ้งโหยงอย่างที่ดูก็รู้ว่ามีความผิดอะไรติดตัว

" ข้าบอกเจ้ากี่ครั้งแล้ว ว่าให้ล้างเท้าก่อนขึ้นบ้าน!"       แต่แทนที่จะสำนึกผิด ใบหน้าจิ้มลิ้มกลับหันไปทำแก้มป่องใส่คนที่เดินดุ่มๆเข้าไปหา นัยน์ตาสีมรกตกลมโตจ้องมองคนที่มีศักดิ์เป็นอาอย่างหาได้กลัวเกรง

" แล้วดูหัวหูซิ! ดูได้ซะที่ไหน ไปมุดอะไรมาเนี่ย?! ใบไม้ถึงได้ติดมาจนมอมแมมแบบนี้?!"      ร่างบอบบางที่แทบจะถอดแบบกันมากับเด็กหญิงตรงหน้ายกมือขึ้นท้าวสะเอวราวกับคุณแม่ขี้บ่น

" เจ้าเป็นเด็กผู้หญิงนะ ทำไมถึงได้ซนเป็นลิงขนาดนี้!"       อีกมือก็ชี้นิ้วขึ้นมาอย่างสั่งสอน ใบหน้าที่เรียกได้ว่าคล้ายกันมากกำลังจ้องเขม็งไปที่กันและกันอย่างไม่มีใครยอมก่อน

" ข้าไม่ได้ซนนะ! แล้วก็ไม่ได้ไปมุดอะไรมาด้วย! ท่านอานั่นแหละ บ่นข้ามากๆ ข้าจะเอาไปฟ้องท่านย่าว่าท่านรังแกข้า!"      เสียงใสเถียงออกมาทันใด ยิ่งทำให้คนที่ได้ชื่อว่าท่านอาถึงกับขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน

" หนอย....ข้าก็จะฟ้องท่านแม่ ว่าเจ้ามันดื้อ! แล้วก็เถียงคำไม่ตกฟาก!....ข้าละอยากจะรู้นักว่าเจ้าไปได้นิสัยแบบนี้มาจากใคร?!!"

ร่างสูงใหญ่ได้แต่ยืนมองสองอาหลานเถียงกันฉอดๆ ทั้งๆที่รูปลักษณ์ภายนอกนั้นจะบอกว่าเป็นแม่ลูกกันก็ยังได้

เพราะ โกคุเดระ ฮายาโนะ....ลูกสาวเพียงคนเดียวของพี่ชายคนโตนั้นราวกับถอดแบบโกคุเดระ ฮายาโตะออกมาเลยน่ะสิ....

ไม่ว่าจะใบหน้าเล็กๆน่ารัก เส้นผมสีเงินเป็นประกาย สายตาแข็งกร้าวราวกับมรกต รูปร่างบอบบางน่าทะนุถนอม....แค่ดูก็รู้...ว่าโตไปคงจะสวยไม่แพ้ผู้เป็นอาแน่ๆ

ขนาดนิสัยยังได้มาเกือบหมด....แต่ก็อาจจะต้องบอกว่าเป็นที่การเลี้ยงดูด้วยละมั้ง...ในเมื่อ โกคุเดระ ฮายาโนะ เป็นลูกสาวคนเดียวของเจ้าเมืองอิสุ แล้วยังเป็นหลานคนเล็กในบรรดาลูกพี่ลูกน้องที่เกิดกับพี่ชายคนอื่นๆของโกคุเดระ ซ้ำยังเป็นเด็กผู้หญิงเพียงคนเดียวในบรรดาพี่ชายทั้งหมด จึงถูกรัก ถูกหวง ถูกตามใจมาตั้งแต่เกิด....เป็นเหมือนโกคุเดระ ฮายาโตะในสมัยก่อนไม่มีผิด

แล้วจะว่าไป...เพราะพี่สะใภ้ไม่ค่อยแข็งแรง...ฉะนั้นคนที่เลี้ยงดูเด็กคนนั้นมาก็ไม่ใช่ใคร....ก็โกคุเดระ ฮายาโตะเองนั่นแหละ....เพราะงั้นไอ้นิสัยดื้อ ปากไม่ตรงกับใจ ไม่ยอมใคร รักในความถูกต้อง ก็ได้มาจากคนเป็นอาแทบทั้งหมด

ร่างสูงใหญ่อมยิ้มพรางส่ายหน้าน้อยๆ ถ้าเขาไม่คอยห้าม สงสัยว่าวันนี้ก็คงจะยืนเถียงกันไม่จบไม่สิ้นอยู่ตรงนั้นนั่นแหละ

“ โกคุเดระ...จดหมายจากคามาคุระถึงเจ้าแน่ะ....คงถึงเวลาแห่งสัญญาแล้วละ”      ร่างสูงใหญ่เดินเข้าไปแทรกระหว่างอาหลาน มือหนึ่งยื่นจดหมายให้ร่างบอบบางส่วนอีกมือหนึ่งก็รับร่างเล็กๆที่โผเข้ามากอดเอว

“ ท่านอาทาเคชิ พรุ่งนี้สอนข้าขี่ม้าบ้างสิ! ข้าจะเอาไปเยาะเย้ยเจ้าพวกพี่ๆบ้านั่น”      เป็นเพราะเขาตามใจ ไม่จู้จี้ขี้บ่นกับฮายาโนะเหมือนคนเป็นอาแท้ๆ ร่างเล็กจึงติดเขาแจและมักจะมาอ้อนให้สอนเพลงดาบมั่งละ ขี่ม้าบ้างละ อะไรก็แล้วแต่ที่เด็กผู้หญิงเค้าจะไม่ทำกัน

“ อย่างเจ้าน่ะ ไปเรียนปักผ้ากับท่านย่าเลย”      มือบางดึงตัวหลานสาวจอมแสบออกไป ใบหน้าเล็กยู่ยี่ก่อนจะแล่บลิ้นให้แล้ววิ่งหนีไป

“ หนอย....ทำไมถึงได้ลิงแบบนี้นะ! เพราะเจ้านั่นแหละยามาโมโตะ! ตามใจกันเกินไปแล้ว!”      ใบหน้าสวยหันมาแหว๋ใส่ก่อนจะกระทืบเท้าเดินจากไป....น่าน....กลายเป็นความผิดเขาซะงั้น....ต้องให้เขาเอากระจกไปส่องให้ไหม ว่าเด็กคนนั้นเหมือนตัวเองขนาดไหน

ใบหน้าคมได้แต่อมยิ้มพรางเดินตามไป

ยามบ่ายที่ไม่วุ่นวายทำให้บรรยากาศของเรือนฝั่งนี้ดูเงียบสงบ ร่างบอบบางที่เดินก้าวขาเข้ามาในห้องเหลือบมองสวนด้านในที่เต็มไปด้วยกังหันสีแดง

ยามาโมโตะยังคงทำกังหันกระดาษให้เขาทุกวัน....

รอยยิ้มน้อยๆปรากฏอยู่บนใบหน้าสวย แล้วมันก็ต้องยิ้มพรางขำออกมาเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นกังหันเบี้ยวๆบูดๆที่ถูกปักแทรกๆอยู่กับกังหันอันที่ร่างสูงใหญ่ทำให้

ไม่ต้องบอกก็แยกออกว่าอันไหนเป็นของใคร....

“ โกคุเดระ ข้าไปลาดตระเวนนะ เจ้าตอบจดหมายของสึนะไปได้เลย”      ใบหน้าคมยื่นหน้าเข้ามาบอก

“ เข้าใจแล้ว....เจ้ารีบไปเลย...ก่อนที่เจ้าตัวแสบจะมาแง้วๆขอตามไปด้วย”      ร่างสูงใหญ่ยิ้มรับก่อนจะหายตัวไปจากบานประตู

และเพียงไม่นาน....เจ้าตัวแสบที่ว่าก็เดินหน้าบูดเข้ามาในห้องของผู้เป็นอาราวกับว่าเป็นห้องของตัวเอง

ร่างเล็กคงกลับไปอาบน้ำอาบท่าแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้ามาใหม่ แก้มใสจึงแดงระเรื่อน่าสัมผัส และเมื่อนัยน์ตาซุกซนเห็นคนเป็นอานั่งเขียนหนังสืออยู่ที่โต๊ะเตี้ย ร่างเล็กจึงตรงดิ่งเข้าไปหาทันที

“ ท่านอา....ทำอะไรอยู่น่ะ?....คามา...คุระ.....?....ท่านกำลังเขียนจดหมายไปคามาคุระหรอ?”      ลำตัวเล็กมุดเข้ามาที่หน้าตักก่อนจะชะโงกหัวสีเงินไปอ่านตัวหนังสือที่อยู่บนกระดาษทั้งๆที่ยังไม่ได้รับอนุญาต

“ มานี่เลย....มัดผมให้มันเรียบร้อยหน่อยสิเจ้านี่”       แต่ผู้เป็นอาก็ไม่ได้ตอบอะไรเพียงแต่ดึงเจ้าคนที่ซนเป็นลิงไม่สมกับเป็นเด็กผู้หญิงให้นั่งลงบนตัก ก่อนที่มือบางจะรวบเส้นผมสีเงินนิ่มมัดครึ่งหัวให้

“ ข้าอยากไปคามาคุระบ้าง ท่านพาข้าไปด้วยนะ!”      ใบหน้าน่ารักหันมายิ้มดีใจทำให้ผู้เป็นอายิ้มอย่างระอา....อายุยังไม่ทันจะถึงแปดขวบดีแต่เจ้าเด็กนี่กลับรู้ไปซะทุกเรื่อง

“ ใครว่าข้าจะไป....ข้าแค่ส่งจดหมายไปหาท่านอาของเจ้าที่อยู่ที่นู่นต่างหาก”      และพอบอกไปแบบนั้น...

“ ขี้งก!”       ใบหน้าเล็กบูดขึ้นทันทีก่อนจะหนีออกไปจากอ้อมแขนบาง ใบหน้าสวยไม่ได้สนใจอาการงอนของหลานสาวแล้วนั่งเขียนจดหมายต่อไป

แต่อีกฝ่ายก็งอนอยู่ได้ไม่นาน มือเล็กแอบดึงกระดาษสีแดงออกมาจากตู้เก็บของของยามาโมโตะ ก่อนที่เด็กหญิงจะย้ายมานั่งเอาหลังพิงเอาไว้กับหลังของผู้เป็นอาแล้วก้มหน้าก้มตาพับกระดาษจนมันกลายเป็นกังหันหน้าตาแปลกๆจนได้

“ ข้าไม่ได้รักท่านหรอกนะ ฮึ!”      กังหันสีแดงยื่นมาให้ก่อนที่เจ้าตัวดีจะหันไปหยิบตำราขึ้นมาอ่านทั้งๆที่ยังไม่ยอมละไปจากแผ่นหลังของผู้เป็นอา

ถึงจะชอบเถียงกันแต่ฮายาโนะก็มักจะอยู่รอบๆตัวของโกคุเดระ ฮายาโตะ จนกลายเป็นภาพชินตา...ที่สองอาหลานมักจะไปไหนมาไหนด้วยกันเสมอ

สายลมเย็นๆพัดเอื่อยๆให้เส้นผมสีเงินพลิ้วไหวน้อยๆ บรรยากาศสบายๆทำให้คนที่เล่นมาจนเหนื่อยเริ่มจะเปลือกตาหนักขึ้นเรื่อยๆ ร่างเล็กค่อยๆเอนลงไปตามแรงโน้มถ่วง และก่อนที่หัวจะถึงพื้น เจ้าของแผ่นหลังที่ร่างเล็กพิงอยู่ก็หันมารับเอาไว้ได้ทัน ร่างบอบบางขยับตัวหลานสาวให้นอนลงข้างๆ เพราะมือเล็กนั่นยังคงจับชายกิโมโนของเขาไม่ยอมปล่อย

ใบหน้าสวยก้มมองเด็กหญิงด้วยสายตาเอ็นดู...

เจ้าตัวแสบนี่...จะต้อนรับตัวประกันคนนั้นด้วยดีไหมนะ?

จดหมายตอบรับถูกส่งกลับมายังคฤหาสน์คามาคุระ....

เด็กชายผมดำถูกเรียกตัวเข้าไปพบผู้ปกครองทั้งสองคนของตนทันที

“ ยามาโมโตะ ทาเครุ......ข้าจะส่งเจ้าไปเป็นตัวประกันอยู่ที่อิสุ....ไปเก็บของใช้ที่จำเป็นแล้วเตรียมออกเดินทางอาทิตย์หน้า”      คนที่มีศักดิ์เป็นทั้งอาและก็เป็นทั้งพ่อเอ่ยออกไปโดยไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไร

“ ตัวประกัน?”      เด็กชายได้แต่ทำหน้าไม่เข้าใจกับสิ่งที่อีกฝ่ายพูด...เพราะคิดมาตลอด....ว่าตนเองคือว่าที่เจ้าเมืองคามาคุระ....แล้วทำไมถึงส่งให้เขาไปเป็นตัวประกัน?

“ มันเป็นหน้าที่ของเจ้า ในเมื่อข้าไม่มีทายาทคนอื่นอีกแล้ว”      เสียงทุ้มเอ่ยออกไปเมื่อเห็นใบหน้าไม่เข้าใจของเด็กชาย

ร่างบางที่นั่งอยู่ข้างๆมองเด็กชายด้วยสายตาสงสาร ป่านนี้ในหัวใจดวงน้อยคงทั้งแปลกใจ ไม่เข้าใจ น้อยใจ และอะไรอีกหลายๆอย่าง....ซึ่งเขาเข้าใจดีกับความรู้สึกแบบนี้

มือบางเอื้อมออกไปหมายจะปลอบโยน ทว่ามือใหญ่กลับห้ามเอาไว้

ยังเร็วเกินไปที่จะบอกเหตุผลให้รู้....เพราะสิ่งที่อยู่ตรงหน้านั้นถือว่าเป็นบททดสอบชั้นดี ว่าเด็กคนนี้จะสามารถยืนหยัดต่อสู้กับอุปสรรคชิ้นใหญ่นี้ได้หรือไม่

จะเหมาะสม....ที่จะเป็นเจ้าเมืองคามาคุระและอิสุในอนาคตหรือไม่....

“ แต่ก่อนที่เจ้าจะไป....ข้ามีสิ่งหนึ่งอยากจะมอบให้”       ร่างสูงสง่าหันไปหยิบดาบเล่มหนึ่งออกมาจากแท่นวางดาบ

เล่มที่ยังเหลืออยู่บนแท่นคือดาบประจำคามาคุระซึ่งมีสีขาวบริสุทธิ์

เพราะฉะนั้นดาบเล่มที่ถูกยื่นมาตรงหน้าเด็กชายก็คือดาบคู่กายของ ฮิบาริ เคียวยะ

ดาบสีดำสนิทซึ่งเป็นดาบประจำตระกูลฮิบาริ....

นัยน์ตาของเด็กชายเบิกกว้างอย่างไม่คิดว่าดาบเล่มนั้นมันจะกลายเป็นของตน มือเล็กยื่นออกไปรับด้วยความมั่นคง......ความสับสน ความน้อยเนื้อต่ำใจที่มีอยู่เมื่อครู่ดูเหมือนจะหายไปในทันที....เพราะหากผู้ปกครองของเขาคนนี้ไม่รัก ไม่เชื่อใจ คงไม่มีวันมอบดาบเล่มนี้ให้ทั้งๆที่เขาไม่ได้เป็นคนของสายตระกูลฮิบาริ....ไม่ได้มีสายเลือดของคนตรงหน้าแม้แต่นิดเดียว

“ และหากเจ้าได้ดาบประจำตระกูลของเจ้ามาเมื่อไหร่...เจ้าก็มารับดาบเล่มนั้นไปได้เลย”      ใบหน้าคมหันไปมองดาบสีขาวบริสุทธิ์ที่ยังคงวางอยู่บนแท่น

นัยน์ตาของเด็กชายสั่นไหวด้วยความดีใจก่อนจะกลับมามั่นคงดังเดิม

หัวสีดำโค้งให้คนที่นั่งอยู่ตรงหน้าแล้วสาบานว่าจะไม่ทำให้ความเชื่อใจนี้ต้องพังทลายลงไปอย่างแน่นอน

“ เจ้าต้องกินข้าวให้ครบทุกมื้อนะ...เวลานอนก็ต้องห่มผ้าให้ถึงคอด้วย....ถ้าโดนใครรังแกก็บอกท่านอาฮายาโตะนะ หรือว่าจะส่งเหยี่ยวมาบอกข้าก็ได้ ข้าจะรีบไปช่วยเจ้าเอง...”     มือบางลูบหน้าลูบหัวเด็กชายอย่างไม่อยากจะให้ห่างออกไปจากอก

“............ข้าไม่อยากให้เจ้าไปจากข้าเลยน่ะ ทาเครุ.....”         เสียงครวญครางดังขึ้นมาพร้อมสองแขนที่รวบลำตัวของเด็กชายมากอด จนใบหน้าเล็กที่ยังดูนิ่งๆอยู่ถึงกับแดงระเรื่อ

“ ได้เวลาที่ข้าต้องไปแล้ว....”        เสียงนิ่งเอ่ยออกมาทั้งๆที่หน้ายังแดงๆ

นัยน์ตาคู่คมของเจ้าเมืองคามาคุระได้แต่มองสองอาหลานล่ำลากันอยู่หน้ารถเทียมม้า แล้วก็ดูท่าว่าคนเป็นอาจะไม่ยอมปล่อยไปง่ายๆซะด้วย  จนถ้าบอกว่าสองคนนั้นเป็นแม่ลูกกันก็คงไม่ผิด ในเมื่อสึนะโยชิเป็นคนเลี้ยงดูเด็กคนนั้นมากับมือ ย่อมรักและกังวลไปจนทุกเรื่องที่เกี่ยวข้องกับทาเครุ

“ ...........”       ร่างสูงสง่าจึงเดินเข้าไปใกล้ ทำให้อ้อมแขนบางยอมปล่อยเด็กชายไปแต่โดยดี ถึงแม้จะไม่มีคำพูดใดๆหลุดออกไปจากใบหน้าคม แต่นัยน์ตาสีดำก็มองตรงไปที่เด็กชายราวกับจะบอกว่า....โชคดี

ในที่สุดรถเทียมม้าของตัวประกันจากคามาคุระก็มุ่งหน้าไปยังอิสุ....

ความจริงแล้วการแลกเปลี่ยนตัวประกันในครั้งนี้ไม่ได้มีเหตุผลทางการทหารแต่อย่างใด  แต่มันเป็นเหตุผลทางการปกครอง....เพราะพวกเขาทั้งสี่คนเห็นพ้องต้องกันแล้วว่า อยากจะทำให้ ยามาโมโตะ ทาเครุ เป็นอย่าง ยามาโมโตะ ทาเคชิ

เป็นคนที่รู้ทุกเรื่องราวของทั้งอิสุและคามาคุระ

พวกเขากำลังจะสร้างเจ้าเมืองที่ดีที่สุดให้กับคามาคุระและอิสุ

เด็กคนนี้ไม่ใช่ตัวประกัน....แต่จะเป็นความหวังของทั้งสองเมือง

คฤหาสน์แห่งอิสุที่ไม่ได้ต้อนรับแขกสำคัญมานาน ตอนนี้บ้านทั้งบ้านจึงกำลังวิ่งกันวุ่นวาย

รถเทียมม้าที่ถูกส่งมาจากคามาคุระวิ่งเข้ามาจอดที่หน้าบ้านใหญ่ตระกูลโกคุเดระ และเด็กชายที่รู้จักในฐานะตัวประกันก็กำลังก้าวเดินลงมาจากรถ

ถึงแม้จะยังจัดเตรียมห้องหับไม่เรียบร้อยแต่ข้ารับใช้ต่างก็หยุดมือเพื่อหันมาสนใจเด็กชายวัยเก้าขวบที่เดินด้วยท่าทางสง่าผ่าเผยเข้าไปในเรือนรับรอง

และเมื่อเจ้าเมืองอิสุที่นั่งรออยู่ได้เห็นหน้าเด็กชายเข้า รอยยิ้มที่มุมปากก็กระตุกขึ้นมาทันที....จะไม่ให้รู้สึกไม่ถูกชะตากับเจ้าเด็กตรงหน้าได้ยังไง ในเมื่อเด็กชายนั้นช่างคล้ายกับยามาโมโตะ ทาเคชิ น้องเขยตัวดีที่ทำพิษเอาไว้มากมายกับพวกพี่ๆอย่างเขาในตอนที่ยังเด็กเท่านี้

แล้วยิ่งคนของเขาที่เพิ่งจะเดินเข้ามาในห้องหลังจากที่เรียกตัวไปกำลังนั่งลงบนเบาะรองนั่งใกล้ๆ

ภาพซ้อนทับของอดีตก็เหมือนจะโผล่ขึ้นมาให้สะกิดใจเล่น

นั่นเป็นครั้งแรก....ที่ยามาโมโตะ ทาเครุ ได้เผชิญหน้ากับ โกคุเดระ ฮายาโนะ.....

“ นี่คือลูกสาวของข้า...โกคุเดระ ฮายาโนะ...และเธอจะรับหน้าที่ดูแลเจ้าตลอดเวลาที่อยู่ที่นี่”      เจ้าเมืองอิสุหันไปพูดกับเด็กชายผมดำด้วยท่าทางเป็นทางการ นัยน์ตาเฉยชาเพียงแค่เหลือบมามองใบหน้าของอีกฝ่ายเล็กน้อย เล่นเอาเจ้าคนที่อยู่ไม่สุขถึงกับคิ้วกระตุกขึ้นมาทันที

“ ฮายาโนะ...นี่คือทายาทของคามาคุระ....ตั้งแต่วันนี้เค้าจะมาอยู่กับเรา เจ้าช่วยดูแลเค้าด้วย”     ใบหน้าเล็กถึงจะเริ่มงอหงิกแต่ก็โค้งรับคำสั่งแต่โดยดี

มานึกดูให้ดี...บทสนทนาแบบนี้มันเคยเกิดขึ้นมาแล้ว....เมื่อยี่สิบกว่าปีก่อน....

“ ถ้าเจ้ามีเรื่องเดือดร้อนอันใดหรือมีสิ่งใดที่ต้องการก็บอกฮายาโนะได้...เอาละ...เชิญพักผ่อนตามสบาย”      เมื่อผู้เป็นพ่อเอ่ยออกมาเช่นนั้นหมายความว่าให้ออกไปจากห้องได้ ร่างเล็กจึงได้แต่โค้งคำนับแล้วเดินนำอีกคนออกมา

“ เจ้าชื่ออะไร?”      ร่างเล็กเอ่ยถามทำลายความเงียบ แต่คนที่เดินตามมาก็ยังไม่ยอมตอบ ลูกสาวของเจ้าเมืองอิสุจึงตวัดตัวกลับไปจ้องใบหน้าของคนที่เดินอยู่ข้างหลังเขม็ง

“ ข้าถามชื่อของเจ้า?!”      น้ำเสียงห้วนห้าวหาญไม่สมรูปร่างหน้าตาทำให้ร่างที่สูงกว่าจำต้องเอ่ยตอบทั้งๆที่สีหน้ายังคงนิ่งเฉย

“ ยามาโมโตะ....ทาเครุ...”     ก็แค่นั้นแหละ! ร่างเล็กตวัดตัวกลับมาเดินต่อก่อนจะแอบเหลือบมองคนที่เดินอยู่ข้างหลังเป็นระยะๆ บรรยากาศดำมืดที่ส่งผ่านออกมาทำให้คิดว่าหมอนี่ไม่คิดที่จะยิ้มจะแย้มให้เจ้าของบ้านอย่างเธอบ้างหรือไงกัน

ห้องของเด็กชายถูกจัดให้อยู่ใกล้ๆห้องของผู้เป็นอาที่ใช้นาม ยามาโมโตะ ร่วมกัน....ถึงแม้ว่าคืนนั้นจะยังไม่ทันได้พบเจอกันก็ตาม

หริ่งเรไรต่างร้องกันระงม คบไฟในห้องถูกดับลงเพราะได้เวลาที่ใครๆต่างก็เข้านอน

เสียงเคาะที่ประตูหน้าห้องทำให้นัยน์ตาของเด็กชายจำต้องเปิดขึ้นมาในความมืด มือควานหาไม้ขีดไฟก่อนจะจุดเทียนที่ตั้งอยู่ข้างฟูกนอนให้สว่างพอจะมองเห็น นี่เป็นคืนแรกที่ต้องมานอนต่างบ้านต่างเมือง ทั้งๆที่กำลังจะข่มตาให้หลับลงได้อยู่แล้วแท้ๆ แต่ก็โดนปลุกขึ้นมาเพราะใครบางคนจนได้

“ เจ้า....จะไปห้องน้ำใช่ไหม มาสิ ข้าจะไปเป็นเพื่อน...”     ร่างเล็กๆของเจ้าเด็กผมสีเงินยืนขยุกขยิกอยู่หน้าห้อง นัยน์ตาของเด็กชายได้แต่จ้องมองด้วยความสงสัยว่าเขาอยากจะไปห้องน้ำตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? แล้วโกคุเดระ ฮายาโนะมาจากไหน? ห้องของเธอไม่ได้อยู่ฝั่งเรือนเจ้าเมืองอิสุหรอกหรอ?

และเมื่อหันไปมองประตูห้องข้างๆที่เปิดอยู่ก็รู้ได้ทันที ว่าเจ้าเด็กตรงหน้านอนอยู่ที่ห้องของผู้เป็นอานี่เอง

“ มาสิ ไม่ต้องกลัวหรอกน่า!”      ไม่ว่าเปล่า มือเล็กนั่นยังจับแขนเขาก่อนจะออกแรงลากให้เดินตาม....แล้วไหงคนที่มาเป็นเพื่อนถึงได้วิ่งเข้าห้องน้ำไปก่อนเขาแบบนี้ล่ะ?

สรุปว่าคนที่กลัวจนมาเข้าห้องน้ำเองคนเดียวไม่ได้คือเจ้าคนปากดีนี่เองสินะ....

นัยน์ตาของเด็กชายเหลือบมองแผ่นหลังเล็กของคนที่มีอายุน่าจะน้อยกว่าตนปีสองปีซึ่งกำลังเดินนำเขากลับไปที่ห้องพัก เส้นผมสีเงินที่พลิ้วไหวไปตามจังหวะการก้าวเดินมันทำให้ละสายตาไปไม่ได้ยังไงก็ไม่รู้

“ นี่! ไหนๆเจ้าก็ตื่นแล้ว ข้าจะพาไปดูที่ดีๆเอาไหม?”      จู่ๆคนที่เดินนำหน้าก็หันมาถามเอาดื้อๆ และยังไม่ทันที่จะปฏิเสธ มือเล็กๆนั่นก็ลากแขนเด็กชายให้เดินตามไปอย่างเสียมิได้

ร่างเล็กพาเดินผ่านเรือนพักที่ต่างก็ปิดไฟเข้านอนไปกันหมดแล้ว แสงจันทร์สลัวๆทำให้รู้ว่าเวลานี้ร่างทั้งสองกำลังเดินผ่านพงหญ้าขึ้นไปบนเนินที่อยู่ด้านหลัง แล้วร่างเล็กบางก็ไปหยุดยืนอยู่ข้างๆต้นไม้ใหญ่ที่ยืนต้นโดดเดี่ยวอยู่บนยอดเนินที่มีเพียงผืนหญ้าหน้านุ่มปกคลุม

โกคุเดระ ฮายาโนะ นั่งลงไปกับพื้นหญ้าอย่างไม่กลัวว่ากิโมโนเนื้อดีจะมีรอยเปื้อน ใบหน้าเล็กหันมามองเด็กชายผมดำเป็นทำนองว่าให้นั่งลงไปข้างๆ แต่อีกคนเพียงแค่ขยับไปยืนใกล้ๆโดยไม่มีทีท่าว่าจะลดตัวลงไปนั่งตามที่อีกฝ่ายต้องการ

เขาไม่คิดจะผูกความสัมพันธ์กับใคร เพราะในฐานะตัวประกันแล้วมันไม่จำเป็น

ใบหน้าน่ารักบูดเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าเขาไม่ยอมทำตาม แต่ประกายระยิบระยับของท้องฟ้ายามราตรีก็ทำให้เด็กหญิงหันไปสนใจมันมากกว่า

และเมื่อหมู่ดาวที่พร่างพราวอยู่บนฟ้ามีดวงหนึ่งตกลงมา

ฝ่ามือเล็กก็เกาะมาที่มือของเขา

เสียงใสที่ไม่คิดจะจดจำกลับตราตรึงอยู่ในใจนับแต่วินาทีนั้นโดยไม่ทันได้ตั้งตัว

เป็นเสียง....ที่มักจะก้องอยู่ในใจทุกครั้งที่เขาอ่อนล้าหรือว่าท้อแท้

เป็นเสียง....ที่ทำให้มีกำลังใจที่จะยืนหยัดและสู้กับทุกสิ่งทุกอย่างต่อไป

เป็นเสียง...ที่ทำให้ ยามาโมโตะ ทาเครุ กลายเป็นเจ้าเมืองคามาคุระและอิสุได้อย่างสมบูรณ์

น้ำเสียงตื่นเต้นที่ตะโกนออกมาว่า

“ อธิษฐานสิ!”      

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

….Ryuusei….

....FIN....

พบกับตอนพิเศษของ ยามาโมโตะ ทาเครุ กับ โกคุเดระ ฮายาโนะ ได้ใน  “Satsuki”  ที่นี่ เร็วๆนี้ค่ะ

และ

ตอนพิเศษ Ryuusei 19.5 ดูดาวกันอีกครั้งกับ 1827 และ 8059 ได้ในรวมเล่ม Ryuusei ค่า

เอาละ ต่อไปก็ถึงช่วงเวิ่น555

แต่....ก่อนที่จะออกนอกโลก ขอแอบแฮปให้พี่สาวเก๊าก่อนนะ *w*

สุขสันต์วันเกิดนะค้าพี่จอม >3<

มีความสุขมากๆๆน้า ขอให้สุขภาพแข็งแรงสมบูรณ์ มีพละกำลังล้นเหลือ เขียนโดได้วันละ50หน้าเบย ฮ่าๆๆ ...ก็นะ....ถึงแม้ว่ามันอาจจะเรียกไม่ค่อยได้ว่าของขวัญ แต่ยังไงดาวตกตอนนี้ก็ตั้งใจปั่นมาให้ทันวันนี้เลยนะ ไม่งั้นก็ยังอีกนานอ่ะ555(โดนตบ) Happy Happy นะพี่ ฮิ้ววววว

ส่วนฟิคเรื่องนี้.....อ้า......*นั่งเหม่อ*....ในที่สุดก็จบแล้วจริงๆด้วยเนอะคะ คนแต่งก็ทั้งดีใจ ทั้งใจหายหน่อยๆ ก็อยู่ด้วยกันมา 9 เดือนได้ เฮ้ย...จะว่าไปก็ไม่ได้ช้าอะไรมากนี่หว่า? แต่มันน่าจะเร็วกว่านี้ได้ถ้ายัยคนแต่งมันไม่อู้!!  ต้องขอขอบคุณทุกๆการติดตาม ทุกกำลังใจ ทุกการล่อลวง(?) ทุกเสียงพูดคุยและถามถึงจริงๆค่ะ ถ้าจะถามว่าประทับใจอะไรในเรื่องนี้ คงตอบแบบไม่ยั้งคิดเลยอ่ะว่า ประทับใจการทวงฟิคค่ะ ^ ^”” ดาวตกนี่เป็นเรื่องที่ทวงกันได้ดุเดือดเลือดพล่านมากกกกก ฮ่าๆๆ คือถ้าอยู่ใกล้ๆคงได้มีคนเขย่าคอให้นังคนแต่งมันเขียนต่อซักทีแน่อ่ะ ง่า....เค้าขอโทษ ^ ^””....นอกจากหม้อ ไห กะละมัง โอ่ง ตะหลิว กระทะเทฟล่อน ไมโครเวฟ จะมากันจนทำห้องครัวได้แล้ว ยังมีคนสั่งฝนดาวตกให้มาถล่มใส่อีกต่างหาก =[ ]=!! ไม่กลัวยัยมี๊เดี้ยงแล้วจะแต่งต่อไม่ได้กันเลยนะพวกเธอว์ 555

เอาน่ะ....อย่างน้อยถ้าคุณอ่านเรื่องนี้จบคุณก็จะรู้ศัพท์ญี่ปุ่นคำนึงแล้วละ....ว่า Ryuusei แปลว่า ดาวตก....กร๊ากกกกกกกกก อ่ะอีกคำนึงกะได้.....Satsuki แปลว่า เดือนห้า....ครึ ครึ จะเกี่ยวอะไรกับเดือนห้าต้องรอดูตอนหน้า ฮี่....มันอาจจะไม่เกี่ยวเลยก็เป็นได้ เพราะยัยมี๊มักจะตั้งชื่อแบบไม่มีแก่นสาร =3=

เชื่อไหมว่า เพราะฟิคเรื่องนี้ทำให้อยู่กับเพลงๆนึงมาถึงเก้าเดือน.....ก็ Ryuusei ของ AYABIE นั่นแหละ ฟังจนหลอนแล้วเนี่ยค่ะ แต่ว่ามันอย่างบิ๊วท์อ่ะ ยังคิดอยู่ว่าถ้าว่างๆจะอัพเอนทรีเพลงแรงบันดาลใจของเรื่องนี้เพิ่ม เพราะที่เคยลงไว้มันมีแค่2เพลงเองใช่ป่ะ แต่ระหว่างทางก็มีเพลงที่ฟังตอนแต่งมาเพิ่มเรื่อยๆ ไว้จะอัพเพิ่มให้หมดเบยค่ะ

มาพูดถึงความประทับใจของคนแต่งเกี่ยวกับตัวเนื้อเรื่องกันบ้าง  คือจริงๆแล้วน่ะ ตั้งใจแต่งเป็นเรื่องสั้นค่ะ = =” มีแค่ยามะกะก๊กสองหน่อเท่านั้นแหละตอนแรก แล้วก็ตามประสาคุณกวางมันแหละ ยิ่งวางพล็อตยิ่งยาว...ยาวจนมันกลายเป็น 600หน้า A5 ไปได้ยังง๊ายยยยยยย ฟิคสั้นไม่ใช่เร๊อะ?!!! ....อือ....นั่นแหละ.......แต่โดยส่วนตัวแล้วคิดว่าความยากของเรื่องนี้ส่วนใหญ่จะเป็นซีนอารมณ์ของคุณฮิค่ะ คือจะถ่ายทอดความรู้สึกคุณท่านออกมายังไงให้ยังดูเป็นคุณท่านอยู่ ไม่มากไปหรือน้อยไป ไม่แสดงออกว่ารักแต่ก็รัก โอ๊ยยยมันยากมากกกกกก เพราะงั้นเวลา 1827 เจอกันทีไรเลยมักไปเล่นทางทูน่าซะมากกว่าอย่างที่เห็น ฮ่าๆๆ ส่วนของคนที่แต่งง่ายสุด.....ยามะเลยค่ะ.....แต่งบทมันนี่อย่างกะเอาวิญญาณตัวเองสวมลงไป กร๊ากกกกก อินี่ก็อยากจะกดก๊กตลอดเวลาเหมือนยามะนี่แหละสินะ ส่วนช่วงไหนแต่งยากที่สุด....อือ....น่าจะเป็นช่วงที่ยามะไปเอาตัวก๊กมาจากอิสุ คือพล็อตของช่วงนั้นมีการเปลี่ยนแปลงจากตอนที่วางเอาไว้ครั้งแรกแบบพลิกฝ่ามือเลยอ่ะค่ะ กว่าจะตัดสินใจได้ว่าจะเอาแบบที่เขียนอยู่นี้ก็มึนอยู่นาน แก้กันอยู่หลายรอบมาก น่าจะเป็นช่วงตอน 11-12 ประมาณนั้นแหละ แล้วความรู้สึกของก๊กเองตอนนั้นก็ก้ำๆกึ่งๆ ต้องเกลียดยามะทั้งๆที่ในใจก็ยังรักอยู่ แต่งยากมากกกกกกกก .....ส่วนช่วงที่แต่งแล้วลื่นไหล ขอยกให้ตอนเขียนแผนการรบเลยค่ะ มันส์สุดขีดมากอ่ะ ฮ่าๆๆ ทั้งตอนที่ยามะไปตีอิสุ และช่วงหลังที่ไปเอาอิสุคืนนี่แหละ.....อีกช่วงที่แต่งแบบรวดเดียวจบก็คือดราม่าซีนของ 1827 ช่วงที่ทูน่าหาภรรยาให้คุณฮินั่นแล ปากก็กัดผ้าเช็ดหน้าไปมือก็รัวไม่หยุดมากอ่ะ555   แล้วก็ตอนจบของเรื่องนี้....โดยส่วนตัวแล้วคิดว่าเป็นฟิคที่จบดีที่สุดตั้งแต่แต่งมาแล้วอ่ะ คือชอบตอนจบของเรื่องนี้มากๆๆๆๆ ที่ชอบไม่ใช่เพราะมันจบแฮปปี้อย่างเดียว แต่การวนลูปเหมือนกลับไปเริ่มใหม่ในชีวิตของคนอีกคนที่จะมาสานต่อให้เรื่องของคนรุ่นก่อนจบลงอย่างสมบูรณ์แบบนี้ เป็นอะไรที่ดูมีอนาคตดีอ่ะ(<<อะไรของมัน = =?)

ก็นะ....เมามันส์กับมันซะขนาดนี้ เลยตั้งใจจะทำรวมเล่มให้ด้วยค่ะ สำหรับ ดาวตก....เคยไปแง้มๆเอาไว้ในเฟสอยู่บ้าง เลยมาแปะที่นี่ด้วยดีก่า

อันนี้เป็นหน้า  2-3-4-5 ที่อยู่ในรวมเล่มนี้ค่ะ  ดูความหนาในหน้าสารบัญดิ.....ที่เห็นนั่นคือตอนที่ 19ยังไม่เสร็จนะ นั่นคือการกะหน้าคร่าวๆเอา แต่พอตอน 19 เสร็จแล้วก็ให้คิดว่า สงสัย 650 หน้าจะเอาไม่อยู่ เพราะยังมี 19.5 ที่จะเพิ่มเข้าไปอีกหน่อย แล้วไหนจะ Satsuki อีก = =”” .....อดีตฟิคสั้น....แต่ทำลายสถิติรวมเล่มแฝดซะงั้น =[ ]=!! (แฝดแค่ 530หน้าค่ะ ยังหนาปานดิกชันนารี แล้วเล่มนี้.......)

แอบโฆษณา ฮิฮิ ว่าเล่มนี้ปกโดยน้องสโนว์(Snow_fredel)ผู้น่ารักเจ้าเก่าของเรานี่เอง ยังไม่เห็นก็รู้ว่าสวยแน่555.....และยังมี Character Illus.วาดโดยพี่จอม Iarladiel Wankoด้วยน้า ขอบอกว่ายามะในชุดเกราะเท่ห์โฮกมากกกกกกกแล้วที่ทำเอาต่อมจิ้นกระเจิงเพราะว่ามันเป็นฉากที่ก๊กกำลังสวมเกราะให้น่ะสิ วี๊ดว๊าย >/////< ….และภาพประกอบอาคารสถานที่ก็วาดโดย WAKETSUซังคนเดิม ไอ้ที่ทำงานถมขาวตั้งใจจะติสแต่จริงๆแล้วมันไม่เสร็จนั่นแหละ

เสร็จเมื่อไหร่จะมาแจ้งให้ทราบอีกทีนะคะ  ขอบคุณค่า  ^ ^

อือออออ ฟิคยาววววว ของปีที่แล้วนี้ก็เป็นอันจบไปอีกเรื่องนึง จากนี้ไปก็ตั้งใจจะต่อ ฟิคประภาคาร จากนั้นคงเป็น Blooming Heart ค่ะ ยังไงก็ฝากสองเรื่องนี้กันอีกรอบนะค้า ฮ่าๆๆ (ถ้าไม่มีอะไรบางอย่างมาล่อลวงไปอีกอ่ะนะ....คือคุณท่านรีไวล์ ณ ไททัน นี่มันน่า(?)มาก!!!)

แล้วเจอกันค่า ^ ^

อ๊ะ!!!!! สดๆร้อนๆ แอบแปะรูปที่แคปมาจากตัวอย่าง Gintama the Movie 2 หน่อย...ไม่ไหวแล้วว้อยค่า~~~~~ TakaZuraที่ feat.อยู่ในคนเดียวกันนั่นมันอะร๊ายยยยยยย ตายๆๆๆๆๆ สงสัยจะได้งานงอก โฮกกกกกอ่า~~~~ แต่ละคนสวยหล่อกันทั้งนั้นเลยอ่ะ *ปลื้มใจจนน้ำตาไหลพราก* อยากดูเนอะคะ ฮืออออออออออ