KHR AuFic HBD.YamaGoku [8059 1827] Ryuusei : 16

KHR AuFic HBD.YamaGoku [8059 1827]   Ryuusei : 16

: KHR Fanfiction Au

: 8059  1827

: Period Drama

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

ข้าไม่อาจต้านกระแสของสงครามได้ ไม่อาจช่วยเหลือครอบครัวของเจ้าซึ่งเป็นศัตรูคู่แค้นได้.....มีเพียงเจ้าเท่านั้นที่ข้าสาบานว่าจะปกป้องเอาไว้ด้วยชีวิต

.

.

.

.

.

.

.

ไม่ว่าจะต้องใช้วิธีใดก็ตาม...

ใบไผ่แห้งๆถูกเหยียบย่ำจนดังกรอบแกรบ ขายาวภายใต้ฮากามะสีดำสนิทวิ่งนำหน้า มือข้างหนึ่งจับข้อมือบางของคนที่อยู่ในกิโมโนสีขาวให้วิ่งตามมา และไม่ว่าร่างที่หอบหายใจหนักหน่วงนั้นจะสะดุดล้มลงไปกี่ครั้ง ข้อมือที่ถูกรั้งเอาไว้ก็ทำให้กิโมโนสีขาวยังคงสะอาดใสไร้มลทิน

“ ไหวไหม โกคุเดระ?”     ใบหน้าคมเหลือบมองใบหน้าสวยที่แดงระเรื่อปนหอบหายใจ ถึงจะเป็นห่วงเป็นใยแต่ขาทั้งสองคู่จำต้องวิ่งต่อไป

“ แฮ่ก แฮ่ก ไหว....”       ชายกิโมโนสีขาวสะบัดพลิ้วไปตามแรงวิ่ง ภาพของเงาร่างสีดำกับเงาร่างสีขาวที่เคลื่อนไหวท่ามกลางป่าไผ่สีเขียวนั้นช่างดูงดงามถึงแม้จะอยู่ในสถานการณ์คับขันแบบนี้ก็ตาม

แสงแดดรำไรลอดผ่านใบไผ่สูงเสียดฟ้าลงมา ใบหน้าคมหันกลับไปมองข้างหลังเป็นระยะๆ ถึงแม้ท่าทางของเขาจะไม่ได้เปลี่ยนไปหากแต่ในใจนั้นกำลังขุ่นมัวอย่างถึงขีดสุด

กี่ครั้งแล้วที่ต้องหนีหัวซุกหัวซุนแบบนี้....ตัวเขาคนเดียวยังไม่เท่าไหร่....แต่ที่เจ็บใจยิ่งกว่าคือโกคุเดระต้องมาเจอกับเรื่องแบบนี้ด้วย

เป็นสิ่งเดียวที่เขายอมไม่ได้....

พอกันที....กับการหนี

พอกันที....กับการต้องอยู่ภายใต้คำสั่งของใคร

จากนี้ไป.....หากเขามีชีวิตรอด....เขาจะกลับมาทวงทุกอย่างคืน จะยืนอยู่บนจุดสูงสุด

เพื่อไม่ให้ใครมาสั่งประหารโกคุเดระได้อีก!

นัยน์ตาสีเปลือกไม้เต็มไปด้วยความมืดมนแต่ก็แน่วแน่อย่างถึงที่สุด ฝ่ามือใหญ่กอบกุมมือบางเอาไว้ในขณะที่สองขาก็ยังคงวิ่งต่อไป....จะไม่ให้มือที่เขาจับอยู่ต้องพบเจอกับเรื่องแบบนี้อีก

แนวป่าไผ่กำลังจะสิ้นสุดลงในไม่ช้า ใบหน้าคมหันมองไปรอบกายเพราะเป็นไปได้ว่าคนที่ตามมาอาจจะขี่ม้ามาดักรออยู่แถวนี้ ถึงแม้จะมีป่าไผ่ขวางกั้นอยู่แต่หากว่ายอมอ้อมไปสักหน่อย ฝีเท้าม้าก็น่าจะตามทันพวกเขาได้ไม่ยาก

ร่างสีดำกับร่างสีขาววิ่งต่อเข้าไปยังชายป่าหนาทึบ....วิ่งลงไปทางใต้....วิ่งไปทางชายแดนที่เชื่อมต่อกับอิสุ

ใบหน้าสวยเหลือบมองแผ่นหลังของคนที่วิ่งนำหน้าด้วยความสงสัย มือใหญ่ยังคงจับกระชับมือของเขาเอาไว้แน่น รวมทั้งเส้นทางที่ยามาโมโตะวิ่งไปนั้นก็หาใช่จะวิ่งไปมั่วๆ

แต่ร่างสูงใหญ่กลับวิ่งตรงไปยังที่ที่น่าจะอันตรายพอกัน....ในเมื่ออิสุตอนนี้นั้นมันน่าจะเต็มไปด้วยทหารของคามาคุระไม่ใช่หรือไงกัน?

หรือเจ้ายังปิดบังอะไรข้าเอาไว้อีก....

แต่ยังไม่ทันจะได้เอ่ยถาม เสียงฝีเท้าม้าหลายสิบตัวที่ดังไล่หลังเข้ามาใกล้เรื่อยๆก็ทำให้แผ่นหลังถึงกับแข็งเกร็งไปชั่วขณะ ทุกส่วนของร่างกายรวมทั้งประสาทการรับรู้ถูกลับให้คมกริบ ใบหน้าของทั้งคู่ต่างแปรเปลี่ยนกลับมานิ่งสนิท นัยน์ตาเปลี่ยนกลับมาเอาจริง รวมไปถึงจิตสังหารที่เริ่มประสานเข้าหากันทั้งๆที่ไม่ได้จับดาบคู่กันมานาน แต่ด้วยความคุ้นเคยจึงไม่ยากเลยที่จะกลับมาใช้เพลงดาบร่วมกันได้ในทันที

มือใหญ่ส่งดาบที่เป็นของแม่ตนให้กับร่างบอบบาง ก่อนที่มือของตัวเองจะย้ายไปกอบกุมดาบประจำตระกูลทั้งๆที่สองขายังคงวิ่งไปข้างหน้า

เสียงม้าดังไล่หลังมาจนรู้สึกได้ว่าหนีไม่ทันอีกต่อไป.....

“ โกคุเดระ!”

เสียงทุ้มตะโกนเรียกอีกฝ่ายก่อนที่ร่างทั้งสองจะตวัดหันแผ่นหลังเข้าหากันโดยที่ไม่ต้องนัดแนะ ใบหน้าคมและใบหน้าสวยต่างจับจ้องกองทหารม้าที่วิ่งเข้ามาล้อมร่างของทั้งคู่เอาไว้อย่างไม่กลัวเกรง และยังไม่ทันที่อีกฝ่ายจะได้ตั้งตัว ฝ่าเท้าของทั้งสองคนก็ถีบตัวก่อนที่ดาบคู่สังหารจะตวัดตัดคอคนบนหลังม้าจนร่างต่างก็ร่วงหล่นลงมา

“ ฆ่าพวกมันให้ได้!!”        ทั้งเสียงตะโกนและเสียงร้องโหยหวนต่างดังคละเคล้ากันไป เช่นเดียวกับเสียงดาบที่ปะทะกันสนั่นป่า

แล้วก็ดูเหมือนว่าร่างสูงใหญ่จะจัดการได้ไม่ยาก ทางร่างบอบบางเองก็เช่นกัน.....ร่างสีขาวที่พลิ้วไหวราวกับสายลมตวัดปลายดาบเพียงแผ่วเบาแต่กลับตรงเป้าจนทหารหลายคนเริ่มหวาดผวา และเมื่อใครคิดที่จะถอยหลัง มัจจุราชสีดำก็กำลังง้างดาบรอจนคอได้แต่หลุดกระเด็น

เลือดสีแดงสดสาดกระเซ็นไปทั่วผืนป่าในเวลาเพียงไม่นาน ฝูงม้าที่แตกตื่นต่างวิ่งทยานหนีหายไปจนหมด ทิ้งเอาไว้แต่ร่างของเจ้านายพวกมันที่ได้แต่นอนนิ่งไม่ไหวติงอยู่ที่พื้นดิน

เพลงดาบคู่.....ชื่อมันก็บอกเอาไว้อยู่แล้วว่าต้องใช้เป็นคู่....

และเมื่อใช้เป็นคู่เมื่อไหร่....ก็จะไม่มีใครในคามาคุระที่จะเอาชนะพวกเขาได้.....

เสียงฝูงม้ายังไม่ได้หมดไปแต่เพียงเท่านี้ ทว่าดูเหมือนจะยังมีอีกกองตามมาอยู่ไกลๆ ใบหน้าคมได้แต่ก้มมองป้ายสังกัดของทหารที่เหลือแต่ร่างไร้วิญญาณด้วยความสงสัย....ทั้งๆที่ฮิบาริ เคียวยะ น่าจะใช้ทหารของตัวเองในการตามล่าเขา....แต่ทำไมถึงให้ทหารในกองของท่านอาที่ถูกเขาฆ่าตายมาตามล่าแค่กองเดียว

ทั้งๆที่ถ้าเป็นทหารของผู้เป็นพี่ชาย น่าจะมีโอกาสต้านเขาไว้ได้นานกว่านี้แท้ๆ

“ ยามาโมโตะ!”        ได้ยินเสียงโกคุเดระตะโกนเรียกและเมื่อหันกลับไปมอง จึงได้เห็นว่าสองแขนบอบบางกำลังหอบลูกธนูที่คงจะเก็บมาจากตัวทหารที่ล้มตายอยู่ที่พื้น

“ แถวนี้มีเนินบ้างไหม เราต้องจัดการกับพวกที่เหลือด้วยเจ้านี่....”         ธนู....งั้นสินะ....เขาพยักหน้ารับก่อนมือจะดึงม้าสีดำเพียงตัวเดียวที่ยังไม่วิ่งเตลิดหนีไป  ร่างบอบบางตวัดตัวกระโดดขึ้นไปนั่งบนหลังม้าก่อนที่เขาจะตามขึ้นไปคร่อมที่ด้านหลัง บังเหียนถูกดึงจนเจ้าม้าสีดำหันตัวกลับก่อนจะออกวิ่งไปยังเนินเขาที่อยู่ไม่ไกล

ทั้งเสียงหอบหายใจของเขาและร่างบอบบางต่างผสมผสานกันจนแยกไม่ออก จากสภาพร่างกายที่ทั้งวิ่งมาไกลพอสมควร อีกทั้งยังเพิ่งสู้กับทหารทั้งกองไปอีก....ถ้าต้องสู้กับพวกที่ตามมาด้วยระยะประชิด พวกเขาอาจจะเสียเปรียบเรื่องกำลัง

แต่ถ้าเป็นธนู....อาวุธที่โกคุเดระถนัดที่สุดละก็....

ต่อให้หลับตาก็ยังยิงถูก!

ม้าสีดำหยุดลงบนเนินที่อยู่สูงจนมองเห็นกองทหารที่อยู่เบื้องล่าง ร่างบอบบางกระโดดลงจากหลังม้าก่อนที่จะตรงดิ่งไปทิ้งลูกธนูทั้งหมดลงที่หลังพุ่มไม้  โกคุเดระยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นราวกับกำลังรวมรวมสมาธิ ใบหน้าสวยเงยขึ้นมองเป้าหมายด้วยสายตาเยือกเย็น......และนั่นเป็นสายตาที่เขาชอบมองเป็นที่สุด

คงไม่เคยมีใครรู้หรอก...ว่าโกคุเดระเองก็มีสายตาเฉกเช่นมัจจุราชเหมือนคนอื่นๆในตระกูลนักรบ

คงไม่เคยมีใครรู้.....เพราะสายตาแบบนี้มันจะมีเอาไว้ใช้เพื่อเขาเท่านั้น....

ร่างในชุดสีขาวคุกเข่าลงกับพื้น ก่อนที่ลูกธนูสามดอกจะถูกจับมาเรียงบนคันธนู การง้างคันศรแต่ละครั้งของร่างบอบบางนั้นช่างงดงามจับใจ และเมื่อลูกธนูพุ่งออกไป เสียงร้องโหยหวนก็ดังมาจากเบื้องล่างทันที

มือบางยังคงหยิบลูกธนูขึ้นมายิงอย่างต่อเนื่อง ร่างสูงใหญ่จึงขยับเข้าไปยืนใกล้ๆ ก่อนที่ธนูอีกคันจะช่วยกันเก็บกวาดลมหายใจของกองทหารที่ไม่ทันจะได้เห็นคู่ต่อสู้อย่างพวกเขาด้วยซ้ำ

ธนูลูกสุดท้ายปักลงไปกลางแผ่นหลังของทหารที่กำลังจะหนีเข้าป่า และเมื่อร่างทั้งร่างร่วงลงมาจากหลังม้าพร้อมๆกับลมหายใจที่ดับไป ร่างสีดำกับร่างสีขาวก็ได้แต่ทรุดนั่งลงบนเนินเขาด้วยลมหายใจหอบถี่

นัยน์ตาสีเปลือกไม้มองไปรอบกายอย่างระแวดระวัง ที่ตอนนี้ยังไม่เห็น ฮิบาริ เคียวยะ อาจจะเป็นเพราะสึนะช่วยถ่วงเวลาเอาไว้ให้ก็เป็นได้

“ โกคุเดระ....ไว้ค่อยพักบนหลังม้านะ”      ร่างสูงใหญ่ดึงร่างบอบบางให้ลุกขึ้นก่อนที่ทั้งสองคนจะควบม้าออกไป....ต้องไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้

จนกระทั่งท้องฟ้าแปรเปลี่ยนจากสีใสกลายเป็นสีดำ เจ้าม้าถึงได้หยุดพักอีกครั้งที่วัดร้างแห่งหนึ่ง

“ พวกนั้นคงไม่ตามมาแล้วละ”        ดูจากเสียงที่เงียบหายไปเลยตั้งแต่กองทหารของท่านอาถูกกำจัดไปจนหมด ถึงแม้จะสงสัยแต่เขาก็คิดว่าผู้เป็นพี่ชายน่าจะติดพันอยู่กับสึนะโยชิจนไม่อาจมาตามล่าพวกเขาได้สะดวก

มือใหญ่ยื่นไปให้มือบางวางลงมาก่อนที่เรียวขาจะก้าวข้ามกองไม้ที่ล้มขวางประตูทางเข้าอยู่ ภายในนั้นเต็มไปด้วยหยากไย่และฝุ่นผงหนาทึบ ฝาผนังผุพังจนอากาศภายนอกผ่านเข้ามาให้รู้สึกเย็นวูบ

ร่างทั้งสองนั่งลงไปที่ผนังไม้ด้านหนึ่งซึ่งพอจะเหลือสภาพที่ดีกว่าที่อื่นอยู่นิดหน่อย ใบหน้าคมจ้องมองใบหน้าสวยที่สะท้อนสีขาวผ่องของแสงจันทร์อย่างสำรวจตรวจตราว่าร่างบอบบางไม่ได้รับบาดเจ็บที่ไหน

ลมหายใจของทั้งคู่กลับมาเป็นปกติเรียบร้อยแล้ว ดาบสองเล่มถูกวางลงที่ข้างกาย ก่อนที่จู่ๆร่างสูงใหญ่จะดึงร่างบอบบางเข้าไปกอดเอาไว้

“ อะ อะไรของเจ้า?”      เสียงตะกุกตะกักเอ่ยออกมาก่อนที่ใบหน้าสวยจะเงยขึ้นมามองจากในอ้อมแขน

“ ข้าสาบาน....ว่าครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้าย....ที่เจ้าจะต้องมาหนีแบบนี้เพราะข้า”       คำสาบานหนักแน่นเอ่ยออกไปพร้อมกับนัยน์ตาสีเปลือกไม้จริงจัง และเป็นเพราะว่าใบหน้าคมยังคงนิ่งเฉยอยู่ได้แบบนั้นมันก็ทำให้ร่างบางรู้ว่ายามาโมโตะคงจะมีแผนอะไรอยู่ในใจ

“ ได้เวลาที่เจ้าจะต้องบอกข้าแล้วนะยามาโมโตะ....ว่าเจ้าจะมุ่งหน้ากลับไปที่อิสุทำไม?”      หากจะหนี....ก็ควรจะหนีไปที่อื่นที่ไม่ใช่คามาคุระกับอิสุ.....นัยน์ตาสีมรกตคาดคั้นทั้งยังดันร่างกายของตัวเองออกจากอ้อมแขนแข็งแกร่งเพื่อรับฟังความจริงทุกสิ่งทุกอย่าง

“ ฉลาดสมกับที่เป็นเจ้าจริงๆ....ใช่แล้ว....ข้ากำลังจะกลับไปที่อิสุ....แน่นอนว่าไม่ได้คิดจะกลับไปใช้งานทหารคามาคุระที่อยู่ที่นั่นหรอก....ข้ายังมีกองกำลังที่แข็งแกร่งยิ่งกว่านั้นซุกซ่อนอยู่”       สิ่งที่ร่างสูงพูดออกมามีแต่จะทำให้นัยน์ตาสีมรกตเบิกกว้าง หัวใจดวงน้อยเต้นระรัวอย่างไม่รู้สาเหตุ แต่รอยยิ้มของยามาโมโตะในเวลานี้มันคงทำให้เขามีความหวังกับเรื่องอะไรบางอย่าง

“ เจ้าจำคำสัญญาของข้าได้ไหม....ที่ข้าเคยให้เจ้าเอาไว้ ในวันที่ข้าได้ตัวเจ้ามาจากอิสุ”       ใบหน้าใสแดงระเรื่อขึ้นมาทันทีที่นึกถึงเรื่องราวในค่ายทหารวันนั้น ใบหน้าสวยส่ายช้าๆ....ไม่ใช่ว่าจำไม่ได้แต่เขาไม่ได้ฟังจนจบ....ในเมื่อเขาแทบจะสลบไปในทันทีที่อีกฝ่ายข่มเหงเขาเสร็จ

“ ถ้าเช่นนั้นข้าจะบอกมันกับเจ้าอีกครั้ง....”

“ อยู่กับข้า.....แล้วข้าสัญญาว่า....แม่ของเจ้าจะปลอดภัย...รวมทั้งพี่ชายของเจ้าที่ล้มลงไปเพราะคมดาบของข้าด้วย"     

เสียงกระซิบอยู่ที่ใบหูทำให้นัยน์ตาสีมรกตเบิกกว้าง

" เจ้า?! หมายความว่า...."      ใบหน้าคมพยักหน้าช้าๆ นัยน์ตาสีเปลือกไม้ที่เคยเย็นชากลับมาอ่อนโยนจนคิดว่าคนตรงหน้าคือยามาโมโตะคนเดิมของเขา

“ ท่านแม่กับพี่ชายของเจ้ายังมีชีวิตอยู่....และตอนนี้ก็ยังอยู่ที่อิสุ”

เสียงทุ้มเอ่ยออกไปด้วยรอยยิ้ม นัยน์ตาสีมรกตสั่นพร่าจากหยาดน้ำตาแห่งความดีใจมันทำให้เขานึกถึงนัยน์ตาสีมรกตของนายหญิงแห่งตระกูลโกคุเดระในวันที่เขาลงดาบกับนาง....

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

“ มาจนได้สินะ”        ร่างระหงของนายหญิงแห่งตระกูลโกคุเดระยังคงนั่งอย่างสงบนิ่งอยู่ภายในห้องรับรองของบ้านใหญ่ ถึงแม้ว่าภายนอกจะเต็มไปด้วยเสียงโห่ร้องและควันไฟก็ไม่ได้ทำให้ใบหน้าสวยมีแววหวาดผวาแต่อย่างใด  ใบหน้าที่คล้ายกับลูกชายคนเล็กเงยขึ้นมามองร่างสูงใหญ่ของแม่ทัพแห่งคามาคุระด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนที่เคยมีให้กันเฉกเช่นเดิม

ร่างสูงใหญ่ของลูกชายคนรองของตระกูลยามาโมโตะก้าวขาลงไปนั่งทับส้นตรงหน้านางก่อนจะก้มหัวลงไปคาราวะทั้งๆที่ยังอยู่ในชุดเกราะโชกไปด้วยเลือด

“ ลูกชายของท่านที่โดนคมดาบสังหารของข้าทุกคน....ยังมีชีวิตอยู่....และเพื่อให้ท่านรอดอย่างที่จะไม่มีทหารคามาคุระคนไหนสงสัย...ข้าจำเป็นต้องทำเช่นนั้นกับท่านด้วย...โปรดให้อภัยข้าได้หรือไม่ท่านหญิง”       ใบหน้าคมเงยขึ้นมามองรอยยิ้มที่คุ้นเคยกันดีอย่างรู้สึกผิดต่อนาง.....ทั้งๆที่เขาทำให้อิสุวอดวายไปขนาดนี้ นางก็ยังคงยิ้มให้เขา

“ ไม่ใช่ท่านหญิง....เรียกข้าว่าท่านแม่สิ...เพราะข้าเองก็เห็นเจ้าเป็นลูกชายคนหนึ่งของข้าเช่นกัน”      คำพูดที่แสนอ่อนโยนมีแต่จะทำให้นัยน์ตาสีเปลือกไม้สั่นพร่า

“ ......ท่าน....”

“ ว่าไง...”      สายตาอ่อนโยนยังคงมองมาที่เขาด้วยรอยยิ้ม เขาก้มลงไปให้หัวจรดพื้นอีกครั้งก่อนจะเอ่ยเรียกนางว่า...

“ .....ท่านแม่...”

“ จากนี้ไปข้าขอฝากฮายาโตะเอาไว้กับเจ้าจะได้หรือไม่”      น้ำเสียงที่ฝากฝังลูกชายของตัวเองกับเขานั้นยังคงสงบราวกับว่านางเชื่อจนหมดใจว่าเขาจะดูแลโกคุเดระได้

“ ข้าสัญญา...ว่าข้าจะปกป้อง โกคุเดระ ฮายาโตะ ด้วยชีวิต....จะรักเขายิ่งกว่าลมหายใจของตัวเอง...เขาจะเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของข้า...ข้าสัญญา”      

“ ถ้าเช่นนั้นก็ทำตามที่เจ้าเห็นสมควรเถอะ”      รอยยิ้มสุดท้ายที่ได้เห็นถูกส่งมาให้ ก่อนที่นางจะเดินนำออกไปเพื่อพาเขาไปพบกับโกคุเดระที่ถูกขังอยู่.....

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

“ ถึงจะใกล้เคียงกับจุดตายมากแต่ที่ที่ดาบของข้าแทงลงไปนั้นไม่ใช่จุดตาย...ทั้งแม่เจ้า ทั้งพี่ชายเจ้าคนที่ถูกข้าแทงจะยังมีชีวิตอยู่....ข้าจำเป็นต้องทำแบบนี้เพราะหากแม่ของเจ้าไม่ถูกข้าฆ่า ยังไงก็จะต้องโดนทหารคนอื่นฆ่าตายอยู่ดี....”        เสียงทุ้มเอ่ยบอกร่างบอบบางที่ยังนั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นด้วยความดีใจกับสิ่งที่ได้ฟัง

“ เพื่อให้พวกเขามีชีวิตรอดจนกว่าจะมีคนของอิสุมาพบเจอในภายหลัง....ข้าจำเป็นต้องทำเช่นนั้น”       มือใหญ่ยกขึ้นช่วยปาดน้ำตาบนใบหน้าสวยด้วยความเอ็นดู ร่างบอบบางโผเข้ามาซบอยู่ที่แผงอกของเขาราวกับได้เจอยามาโมโตะคนเดิมของตัวเอง กลุ่มผมสีเงินที่อยู่ตรงหน้าทำให้ใบหน้าขยับลงไปกดจูบอย่างรักใคร่

“ เช่นเดียวกับการที่ข้ารับหน้าที่เป็นแม่ทัพเข้ามาทำลายเมืองของเจ้า...ครึ่งหนึ่งเป็นเพราะข้าอยากได้ตัวเจ้าคืน....แต่อีกครึ่งหนึ่ง....ถ้าข้าไม่ทำแล้วปล่อยให้ฮิบาริ เคียวยะรับหน้าที่นี้ละก็....พวกเจ้าจะต้องถูกฆ่าตายทั้งหมดอย่างแน่นอน....แม้แต่เจ้าเอง...ข้าก็อาจจะช่วยไว้ไม่ได้”

“ แล้วทำไม....ทำไมเจ้าไม่บอกข้ามาดีๆล่ะ? ทั้งๆที่เจ้าทำเพื่อข้าขนาดนี้ ทำไมถึงปล่อยให้ข้าเกลียดเจ้าอยู่แบบนั้นล่ะ?”       เสียงอู้อี้ดังออกมาจากแผงอก

“ ที่ข้าไม่คิดจะบอกกับเจ้านั่นก็เพราะว่า....ข้าอยากให้เจ้าเกลียดข้า แสดงออกมาว่าชิงชังข้าเพราะว่าข้าฆ่าแม่เจ้า ฆ่าครอบครัวเจ้า...นั่นก็เพราะหากเจ้ารู้ความจริง เจ้าอาจจะดีกับข้าเหมือนเดิม...แล้วคราวนี้คนทั่วทั้งคามาคุระย่อมต้องสงสัย ว่าเหตุใดเจ้าจึงไม่โกรธแค้นข้า....และพวกเขาก็จะรู้ในที่สุด...ว่าจริงๆแล้วทั้งแม่ ทั้งพี่ชายของเจ้ายังไม่ตายและยังหลบซ่อนอยู่ในอิสุ”       ทุกถ้อยคำที่ออกมาจากปากของยามาโมโตะทำให้น้ำตาไหลออกมาจากนัยน์ตาสีมรกตอย่างห้ามไม่ได้....ยามาโมโตะต้องอดทนแบกรับความเกลียดชังจากคนที่ตัวเองรัก ทั้งๆที่ทุกอย่างที่ทำก็ทำเพื่อเขาทั้งนั้น

“ ข้าจำเป็นต้องปิดบังเรื่องนี้กับทุกคน....เพื่อรอเวลา.....รอเวลาจนกว่าครอบครัวของเจ้าจะแข็งแกร่งพอที่จะอยู่รอดได้ด้วยตัวเอง....รอจนกว่าจะไม่มีใครมาทำอะไรพวกเราได้”        ใบหน้าสวยซบลงไปที่แผงอกกว้างอย่างไม่รู้ว่าจะขอบคุณทุกสิ่งทุกอย่างที่ยามาโมโตะทำให้ยังไงดี

เจ้าคือยามาโมโตะคนเดิมของข้า.....คือยามาโมโตะ ทาเคชิที่ข้ารัก...

เจ้าไม่เคยเปลี่ยนไปเลย....ไม่เคยเปลี่ยนไปแม้แต่วินาทีเดียว....

ยิ่งถ้อยคำพร่ำกระซิบที่อยู่ที่ใบหู มันก็มีแต่จะทำให้หัวใจดวงน้อยเต็มตื้นจนไม่มีพื้นที่ให้กับความรู้สึกอื่นใดอีก

" เพราะข้ายังยืนยันคำเดิม....ว่าข้ารักเจ้า...โกคุเดระ"

“ แล้วเจ้า...คิดจะทำยังไงต่อไป”        เสียงใสเอ่ยถามเมื่อความรู้สึกเริ่มสงบลงได้บ้าง ตอนนี้ระหว่างพวกเขาไม่มีความคลางแคลงใจใดๆหลงเหลืออยู่อีก

นัยน์ตาสีเปลือกไม้ที่มองสวนกลับมานั้นมันมีแต่ความมุ่งมั่นและแววตาแบบนั้นของยามาโมโตะ มันก็ทำให้เขารู้ดีว่า....ต่อให้สิ่งที่ขวางหน้าอยู่จะเป็นอะไร....ผู้ชายคนนี้ก็จะบดขยี้แล้วก้าวข้ามมันไปได้จนหมด

“ ข้าจะเอาคามาคุระคืนมา...แล้วสยบทุกคนให้อยู่ใต้ฝ่าเท้าข้า”      มือใหญ่ยื่นมาประคองใบหน้าสวยด้วยความอ่อนโยน

“ เพื่อเจ้าจะได้ไม่ต้องหนีอีกต่อไป”

นัยน์ตาสีมรกตมองตรงมาที่ใบหน้าคมด้วยสายตาไร้ซึ่งแววสั่นไหว.....น่าแปลกที่หัวใจกลับนิ่งสงบกับสิ่งที่ได้ยิน....ไม่ได้ตื่นตระหนก ไม่ได้หวาดกลัวกับการใหญ่ซึ่งยามาโมโตะคิดที่จะล้มล้างคามาคุระของฮิบาริ เคียวยะ

เปล่า.....เขาเองก็ไม่ได้อยากจะครอบครองคามาคุระหรอก

แต่หากการที่ยามาโมโตะจะกลายเป็นใหญ่ที่สุดในแผ่นดิน แล้วจะทำให้ร่างสูงใหญ่นั่นไม่ต้องถูกใครสั่งประหารอีก....เขาก็ยินดีที่จะปล่อยให้มันเป็นไปแบบนั้น

เพราะการต้องทนมองคนที่ตนรักถูกสั่งฆ่า.....มันเจ็บยิ่งกว่าร้อยคมมีดมากรีดลงที่หัวใจเสียอีก

สองครั้งกับคำสั่งประหาร.....มันเพียงพอแล้วที่คนคนหนึ่งจะรับไหว.....

“ เราจะไปรังลับของตระกูลเจ้าที่อิสุ....ครอบครัวของเจ้าอยู่ที่นั่นกัน....พวกนั้นยังคงรวบรวมกำลังทหารเท่าที่จะทำได้เอาไว้ที่นั่น....แค่ลำพังพี่ชายของเจ้าไม่อาจทำอะไรกองทัพของคามาคุระได้...แต่ไม่ใช่ข้า”       รอยยิ้มร้ายปรากฏอยู่ที่มุมปากและใบหน้าสวยก็ไม่คิดที่จะคัดค้านใดๆ หัวสมองอันชาญฉลาดตั้งใจเอาไว้แล้วว่าจะใช้มันเพื่อยามาโมโตะให้ถึงที่สุด

“ ข้าจะนำทัพเล็กๆของอิสุชนะทัพที่แข็งแกร่งที่สุดในดินแดนอาทิตย์อุทัยอย่างคามาคุระให้ดู”

“ ตระกูลฮิบาริและยามาโมโตะมั่นใจในเพลงดาบของตัวเองมาก ว่าเป็นหนึ่งจึงไม่เคยรู้จุดอ่อนของตัวเอง แต่เจ้ากับข้ารู้ และเราจะใช้เพลงดาบคู่ของเราเอาชนะมันให้ดู”

“ แล้ว...พี่ชายของเจ้าล่ะ...ฮิบาริ เคียวยะไม่ได้ใช้ดาบ...ข้าเคยประลองกับพี่ชายข้าที่ใช้เพลงดาบรับทอนฟาของพี่เจ้า และข้าก็รู้ว่ามันไม่มีจุดอ่อนเลย”        ร่างบอบบางที่นั่งอยู่ข้างๆเอ่ยออกมาด้วยใบหน้าครุ่นคิด

ต่อให้รู้สึกผิดกับพี่ชายของตัวเองแค่ไหนที่เขาคิดจะฆ่า ฮิบาริ เคียวยะ แต่มันคงไม่มีทางอื่นให้เดินร่วมกันได้อีก

เขาไม่ใช่คนดี....ที่จะไม่รู้สึกอะไรกับคนที่สั่งประหารตัวเขาเองกับยามาโมโตะหรอก

“ ฮึ เจ้าคิดว่าข้ากลับไปนั่งๆนอนๆอยู่ที่คามาคุระเฉยๆรึยังไง...มีสิ...จุดอ่อนของพี่ชายข้าน่ะ”       ใบหน้าคมหันมายิ้มอย่างรู้ดี

“ มันไม่ได้อยู่ที่ทอนฟาหรือว่าความเก่งกาจด้านใดเลย เรื่องพวกนั้นพี่ข้าไม่มีจุดอ่อน....”

“ แต่จุดอ่อนเดียวของผู้ชายคนนั้น...มันอยู่ที่...พี่ชายของเจ้า”

ฮิบาริ เคียวยะ รัก สึนะโยชิ

รักจนยอมที่จะทำให้มันกลายเป็นจุดอ่อนของตัวเอง....เหมือนกับที่เขาเองก็มี....จุดอ่อนเพียงอย่างเดียวคือที่หัวใจ

“ แล้วเจ้าจะแน่ใจได้ไงว่าเจ้าไม่ได้คิดไปเอง แน่ใจหรอว่าพี่เจ้าจะทิ้งทุกอย่างได้เพื่อพี่ข้า”       ใบหน้าสวยย่นหน้าอย่างไม่ค่อยอยากจะเชื่อ เพราะในสายตาของร่างบอบบาง ฮิบาริ เคียวยะ ก็เป็นเพียงแค่เจ้าจอมมารร้ายที่ชอบใช้กำลังบังคับพี่ชายผู้แสนดีของตนเท่านั้นแหละ

“ ฮะฮะ อย่างน้อยครึ่งนึงพวกข้าก็เรียกได้ว่าพี่น้องกันนะ ถึงจะเกลียดเข้าไส้ยังไงก็ต้องยอมรับว่าเรามีนิสัยบางอย่างคล้ายกัน...ข้าดูออก เพราะพี่ข้าจะไม่เข้าไปยุ่งด้วยแน่ถ้าไม่ใช่คนที่สนใจ สำหรับคนคนนั้นแล้ว “กฎเกณฑ์” อยู่เหนือสิ่งใดๆ พี่ข้าน่ะยึดติดกับคามาคุระ ยึดติดกับตระกูลแต่ก็มีเพียงเรื่องของพี่เจ้าที่เขายอมแหกกฎ ทั้งๆที่น่าจะฆ่าตัวประกันอย่างพี่เจ้าไปตั้งนานแล้วแต่ทำไมยังไว้ชีวิต....เจ้ารู้ไหม...ว่าสึนะเป็นไส้ศึกให้กับเมืองของเจ้า...แต่เขากลับไม่โดนพี่ข้าฆ่าทั้งๆที่รู้ดี....เจ้าคิดว่ามันเป็นเพราะอะไร.....”

“ ก็เหมือนกับข้าที่ไม่ยึดติดกับอะไรไม่ว่าจะคามาคุระหรือตระกูล ข้าก็ทิ้งได้ ข้าก็ทำลายได้หมด แต่มีเพียงเรื่องของเจ้าที่ทำให้ข้ายอมกลับไปยึดติดกับมัน ข้าต้องเอาคามาคุระกลับมาเป็นของข้าให้ได้ก็เพราะเจ้ายังไงล่ะ”      

นัยน์ตาสีเปลือกไม้มองเข้าไปในดวงตาสีมรกต ความเชื่อมั่นที่เคยมีให้กันและกันดูเหมือนมันจะยิ่งมากขึ้น....จนตอนนี้พวกเขากล้าพูดได้เลยว่า....จะไม่มีอะไรมาสั่นคลอนหัวใจของพวกเขาได้อีก

“ ไม่ต้องห่วง...สึนะโยชิ....พี่ของเจ้าจะไม่มีอันตราย”         รอยยิ้มจางๆถูกส่งมาให้ร่างบอบบาง....นัยน์ตาสีมรกตวูบไหวไปเล็กน้อยก่อนจะกลับมาแน่วแน่ดังเดิม.....เขารู้ดีว่าผู้เป็นพี่ชายจะไม่ได้รับอันตรายที่ร่างกาย....แต่ที่หัวใจ....เขาคงจะกล่าวอะไรไม่ได้นอกจากคำว่า....

ขอโทษ.....

“ นอนเถอะโกคุเดระ....เรายังต้องเดินทางอีกหลายวัน กว่าจะพ้นชายแดนของคามาคุระข้ามเข้าไปในอิสุ”      ร่างสูงใหญ่ขยับเข้ามานั่งใกล้ๆก่อนจะกดหัวสีเงินให้เอนซบลงไปที่แผ่นอกของตน

“ อีกอย่าง....เจ้าคงต้องช่วยข้าวางแผนรับมือพี่ๆของเจ้าด้วยละนะ ฮะฮะ”       เสียงหัวเราะกับแผงอกที่อบอุ่นทำให้ใบหน้าสวยเผลอยิ้มออกมา...ถึงแม้ว่าจะอยู่ในระหว่างหนี...ถึงแม้ว่าจะไม่รู้เลยว่าพี่ๆของเขาจะยอมช่วยหรือไม่

แต่หัวใจกลับอบอุ่นและพร้อมที่จะเผชิญหน้ากับทุกสิ่งทุกอย่างเคียงข้างผู้ชายคนนี้....

มือบางสอดประสานเข้าไปในมือใหญ่ ก่อนที่นัยน์ตาสีมรกตจะเหม่อมองไปยังท้องฟ้าสีดำ....หากมีดาวสักดวงตกลงมา...

ข้าจะขออธิษฐาน....ให้แผนการทั้งหมดลุล่วงไปได้ด้วยดี....และที่สำคัญคือ ขอให้เราได้อยู่ด้วยกันแบบนี้...ตลอดไป

เสาที่ปักเขตแดนบ่งบอกว่าข้างหน้าคือแผ่นดินของอิสุ   ร่างสีดำและร่างสีขาวก้าวผ่านมันไปโดยไม่รู้สึกตื่นเต้นเหมือนเมื่อครั้งแรกที่ได้เห็นมันอีก

ทุกความทรงจำที่พวกเขาเคยหนีมาจนถึงที่นี่ของเมื่อเกือบสองปีก่อนยังคงฉายชัดอยู่ภายในใจ ฝ่ามือใหญ่จึงเอื้อมมาดึงมือบางไปจับเอาไว้ราวกับกลัวว่าจะถูกจับให้แยกกันอีก

“ เจ้าว่าท่านพ่อจะยอมให้ข้ากับเจ้าอยู่ด้วยกันจริงๆหรอ?”      ร่างบางเอ่ยออกมาด้วยความกังวล เพราะผู้เป็นพ่อนั้นหัวรั้นมากกว่าที่คิดเยอะ อาจจะไม่ยอมช่วยพวกเขา บางทีอาจจะไม่ยอมรับอะไรเลยด้วยซ้ำ

“ โกคุเดระ.....”      เสียงทุ้มได้แต่เงียบหายไป เพราะไม่กล้าที่จะบอกว่า.....พ่อของร่างบางไม่ได้ล้มลงไปเพราะคมดาบของเขา....

จากตรงนี้ไปทุกอย่างล้วนยังอยู่ในความทรงจำ....พวกเขาหนีมาทางไหน ต้องลำบากเพียงไร....ทุกอย่างยังคงจดจำได้เป็นอย่างดี

ฝ่าเท้าทั้งสองคู่เหยียบย่ำไปบนใบไม้แห้งที่หล่นอยู่เต็มพื้น เพราะผืนป่าที่สูงเสียดฟ้าทำให้ต้นหญ้าเล็กๆแทบจะไม่ขึ้นเลยเพราะไม่มีแสงแดดส่องลงมาถึง ร่างสูงใหญ่ไม่ได้เดินมุ่งหน้ากลับเข้าไปในตัวเมืองอิสุ แต่กลับเดินไปในทิศทางตรงกันข้าม ซึ่งร่างบอบบางก็รู้ดีว่าอีกฝ่ายกำลังจะพาไปที่ไหน

รังลับของตระกูลโกคุเดระ.....

บ้านไม้หลังไม่ใหญ่ไม่เล็กหลังหนึ่งถูกสร้างซุกซ่อนเอาไว้ในป่าที่ห่างออกมาจากตัวเมืองพอสมควร ทุกคนในตระกูลโกคุเดระรู้จักที่นี่ดีเพราะมันคือแหล่งกลบดานของพวกตนหากมีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้น....ตอนเด็กๆพวกเขามักจะหนีมาเล่นด้วยกันที่นี่เสมอ.....เพราะตอนนั้นไม่เคยคิดเลยว่าวันหนึ่งบ้านไม้หลังนี้จะได้ใช้งานจริงๆ

เสียงแซ่กๆของฝ่าเท้าที่เหยียบใบไม้แห้งยังคงดังบ่งบอกให้รู้ว่ามีคนกำลังใกล้เข้าไป....ทุกอย่างยังคงนิ่งสนิททั้งๆที่มองเห็นบ้านไม้หลังนั้นอยู่ไม่ไกล

ยามาโมโตะเคยมาที่นี่....เพื่อมาเอาดาบของแม่ตนคืน....อีกทั้งยังมาดูว่าทุกคนมีชีวิตรอดตามความตั้งใจของเขาหรือเปล่า....

“ เจ้ารออยู่ที่นี่ก่อนนะ โกคุเดระ”       ใบหน้าคมหันมาบอกร่างบอบบาง ก่อนจะให้ยืนรออยู่ที่หลังต้นไม้ใหญ่

ร่างสูงใหญ่เดินตรงเข้าไปด้วยท่วงท่าสบายๆเหมือนเดิม นัยน์ตาสีเปลือกไม้มืดมนยังคงแน่วแน่ และเขารู้ดีว่า.....ถึงแม้ทุกอย่างจะยังคงเงียบงัน ถึงแม้บ้านไม้ข้างหน้าจะเหมือนไม่มีใครอยู่....แต่เบื้องหลังความว่างเปล่านั้นมันมีสายตามากกว่าสิบคู่ที่จ้องมองเขาอยู่

และตอนนี้สายตาเหล่านั้นมันก็กำลังกระจายอยู่รอบตัวเขา!

เคร้ง!!!

ประกายสีเงินของคมดาบแว่บเข้ามาทางหางตาก่อนที่ร่างสูงใหญ่จะรับมันเอาไว้ได้ด้วยคมดาบสีดำ และเมื่อมองหน้าเจ้าของคมดาบที่มาจากเงามืดนั้น ใบหน้าคมก็ต้องยิ้มร้ายออกมารับ

“ ไม่เจอกันนานเลยนะ....”       ใบหน้านิ่งสนิทที่ส่งกลับมาให้นั้นยังคงไม่ยิ้มไม่แย้มให้เขาเหมือนเดิม นัยน์ตาของพี่ชายคนโตของโกคุเดระยังคงมองเขาอย่างชิงชังไม่ได้เปลี่ยน

“ คราวที่แล้ว....ข้าอุตส่าห์ปล่อยเจ้าลอยนวลกลับไปตามคำสั่งของท่านแม่....แต่ถ้าคราวนี้เจ้ายังรนกลับมาหาที่ตายเองมันก็ช่วยไม่ได้”       ใบหน้านิ่งยิ้มหยันน้อยๆถึงแม้สายตานั้นจะยังชิงชังแต่ทว่ากลับไม่มีจิตสังหารปล่อยออกมาอย่างที่ปากว่า ได้ยินเสียงฝีเท้าอีกนับสิบคู่ที่อยู่รอบๆตัวค่อยๆก้าวออกมาจากเงาไม้และปลายดาบทั้งหมดต่างก็ชี้มาที่ร่างสูงใหญ่ของคนที่ทำลายอิสุลงกับมือ

นัยน์ตาของพี่ชายคนโตเหลือบมองใบหน้าของ ยามาโมโตะ ทาเคชิ อย่างไม่สบอารมณ์

ถึงจะไม่อยากยอมรับ ก็คงต้องยอมรับ....ว่าที่พวกเขารอดตายมาได้เป็นเพราะลูกชายคนรองของตระกูลยามาโมโตะคนนี้....

ทุกคนที่ยืนอยู่ที่นี่ล้วนแล้วแต่ล้มลงด้วยคมดาบของยามาโมโตะ ทาเคชิทั้งนั้น....ทว่า.....กลับไม่มีใครสักคนที่สิ้นลมหายใจ....จริงอยู่ที่สภาพร่างกายเหมือนคนตาย...แต่หลังจากที่ทหารของคามาคุระถอนตัวออกไปจากเมืองที่เหลือแต่ซากปรักหักพัง...หลังจากที่ชาวบ้านช่วยกันขนศพพวกเขาออกมาเตรียมจะฝัง.....นัยน์ตาของพวกเขากลับลืมขึ้นมาอีกครั้งราวกับปาฏิหาริย์

แต่เมื่อสอบถามทุกคนแล้วจึงรู้ว่าปาฏิหาริย์ไม่ได้มีจริง....แต่สิ่งเดียวที่เกิดขึ้นกับพวกเขาคือดาบที่เสียบทะลุร่างกายล้วนมาจากชายคนเดียวกัน

ยามาโมโตะ ทาเคชิ ช่วยชีวิตพวกเขาเอาไว้....

ถึงแม้จะเจ็บใจที่ถูกศัตรูที่ทำลายบ้านเมืองจนราบเรียบแถมยังลักพาตัวฮายาโตะไปแบบนั้นมาช่วยเอาไว้

ทว่า....

เมื่อลองคิดดูให้ดี....

หากคนที่นำทัพคามาคุระเข้ามาไม่ใช่ ยามาโมโตะ ทาเคชิ....แต่เป็น ฮิบาริ เคียวยะ.....

ยังไงซะอิสุก็ถูกทำลายจนย่อยยับอยู่ดี และบางทีสภาพอาจจะเลวร้ายยิ่งกว่านี้ด้วยซ้ำ....ยามาโมโตะไม่ได้สั่งให้ฆ่าทุกคนที่ขวางหน้า แต่หากเป็นฮิบาริ เคียวยะอาจจะไม่ใช่....แล้วชาวบ้านที่ยังเหลือรอดคอยมาส่งเสบียงให้พวกเขาอยู่ในตอนนี้ก็คงจะตายไปกันหมดแล้ว

ยามาโมโตะ ทาเคชิ รู้ตัวดีว่าตนไม่อาจหยุดยั้งสงครามได้ ไม่อาจเอาตัวเข้าไปขวางได้....จึงทำได้แค่เดินตามน้ำไป....ยอมเป็นหมากบนกระดานศึกที่โหดร้าย...เพื่อให้ได้เป็นคนเพียงคนเดียวที่มีสิทธิ์ขาดในการเก็บกวาดอิสุ....แล้วคอยแอบช่วยพวกเขา....รวมทั้งยังทำให้ฮายาโตะยังมีชีวิตอยู่.....ถึงแม้จะอยู่ในฐานะเชลยแต่ก็ยังมีชีวิตอยู่

เรื่องนี้ทั้งเขา ทั้งน้องๆ ทั้งทหารที่อยู่ที่นี่ต่างก็รู้แก่ใจดี

“ ท่านพี่!!! หยุดนะ!!”       เสียงและประโยคที่แสนคุ้นเคยทำให้คมดาบที่ยังกดดันกันหยุดชะงักค้างไป เช่นเดียวกับใบหน้าของกลุ่มคนทั้งหมดที่ค่อยๆหันไปมองต้นเสียง

ร่างบอบบางในกิโมโนสีขาวกำลังวิ่งตรงเข้ามาหา ทั้งใบหน้าทั้งท่าทางนั้นชวนให้คิดถึง

“ ฮายาโตะ.....”     ดาบในมือของพี่ชายคนโตนั้นลดลงทันทีที่เห็นหน้าน้องเล็กที่เป็นดั่งหัวใจ

“ ท่านพี่!”      ร่างบอบบางโผเข้าหาอ้อมแขนของพี่ชาย ความคิดถึงความห่วงใยทำให้สองแขนยกขึ้นไปสวมกอดแผ่นหลังบอบบางก่อนจะกดร่างนั้นมาแนบอก

“ ฮายาโตะ.....”       มือใหญ่ดันร่างบอบบางออกเล็กน้อยก่อนจะย้ายสองมือมาประคองใบหน้าสวย นัยน์ตาเฝ้าพิจารณาใบหน้าที่เฝ้าคิดถึงทุกวันทุกคืน ถึงแม้จะดูผอมลงไปบ้างแต่อย่างอื่นก็ต้องนับว่า ยามาโมโตะ ทาเคชิ ดูแลหัวใจของพวกเขาเอาไว้ได้เป็นอย่างดี สองแขนรวบลำตัวบางเข้ามากอดให้หายคิดถึงอีกครั้ง ทั้งเส้นผมสีเงิน ทั้งนัยน์ตาสีมรกต....ไม่คิดเลยว่าจะได้พบกันเร็วขนาดนี้

ใบหน้าสวยที่ซุกอยู่กับแผงอกของพี่ชายเม้มปากแน่นอย่างพยายามกลั้นไม่ให้หลุดร้องไห้ด้วยความดีใจออกมา ต่อให้เขาจะเติบโตไปแค่ไหนแต่ในสายตาของพวกพี่ๆ เขาคนนี้ก็ยังคงเป็นแค่น้องเล็ก ยังคงเป็นเด็กไม่รู้จักโตอยู่นั่นเอง ฝ่ามือมากมายลูบลงมาที่เส้นผมอย่างเอ็นดู....เมื่อได้เห็นว่าพี่ชายทั้งห้ายังอยู่กันครบก็ยิ่งรู้ตัวว่าเขารักครอบครัวนี้มากแค่ไหน

นัยน์ตาสีมรกตเหลือบไปมองยามาโมโตะที่ยืนยิ้มน้อยๆอยู่ไม่ไกลด้วยสายตาขอบคุณ

ขอบคุณ....ที่ช่วยรักษาสิ่งที่มีค่าที่สุดของเขาเอาไว้....

ใบหน้าสวยละออกมาจากแผงอกของพี่ชายก่อนจะกลบเกลื่อนความอายด้วยใบหน้าเอาแต่ใจตามเดิม แต่ทว่า....เมื่อเสียงนุ่มนวลเสียงหนึ่งเรียกชื่อเขาให้ได้ยินจากทางด้านหลัง....เขื่อนน้ำตาที่พยายามกักกั้นไม่ให้สิ่งใดไหลลงมามันก็พังทลายลงทันที

“ ฮายาโตะ....”      ร่างบอบบางค่อยๆหันกลับไปช้าๆ แล้วยิ่งเห็นว่าร่างระหงที่แสนคิดถึงยืนยิ้มมาให้....ยังมีลมหายใจ....ใบหน้าสวยก็ปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อายใครทันที

“ ท่านแม่.....”       แขนเล็กโผเข้ากอดผู้เป็นมารดาก่อนจะร้องไห้ราวกับเด็กๆ ทั้งเรียกรอยยิ้มให้กับทุกคนที่เห็น ทั้งเป็นขวัญและกำลังใจให้กับพี่ชายและเหล่าทหารของอิสุได้ดียิ่งกว่าอะไร

เพราะ โกคุเดระ ฮายาโตะ นั้นเป็นหัวใจของอิสุ....

ในเมื่อตอนนี้หัวใจกลับมาหาร่างกายแล้ว....ต่อให้จะยังไม่สมประกอบแต่มันก็พร้อมที่จะต่อสู้กับทุกสิ่ง

“ เจ้าอายุเท่าไหร่กันแล้ว...ยังจะมาอ้อนแม่เหมือนเด็กๆ...ดูสิ...ไม่อายคนอื่นบ้างหรือไง”       ใบหน้างดงามของนายหญิงแห่งตระกูลโกคุเดระยิ้มอ่อนโยนมาให้พร้อมทั้งลูบหน้าลูบตาให้ลูกชายคนเล็กที่ยังสะอึกสะอื้น

“ ท่านยามาโมโตะ....ขอบคุณท่านจริงๆ....ที่ช่วยดูแลเด็กคนนี้ให้เป็นอย่างดี”        ร่างระหงหันกลับไปโค้งน้อยๆให้ร่างสูงใหญ่ที่ยังคงยืนอยู่ไม่ไกล

“ เข้าไปคุยกันข้างในเถอะ...ข้ารู้ว่าท่านมาที่นี่คงไม่ได้แค่พาฮายาโตะมาคืนพวกเราเท่านั้น”     

ประตูไม้ที่ดูไม่ได้วิจิตรสวยงามถูกเปิดออกก่อนที่บรรดาพี่น้องของตระกูลโกคุเดระจะเดินเข้าไปข้างใน ทิ้งให้ทหารต่างกระจายตัวกันเฝ้าอยู่รอบๆบ้านตามเดิม

ทั้งหมดต่างนั่งลงที่หน้าหลุมเตาไฟง่ายๆ ที่สร้างตามแบบบ้านของสามัญชนทั่วไป พื้นไม้กระดานเย็นเฉียบก็บ่งบอกได้ดีว่าที่นี่ไม่มีสิ่งอำนวยความสะดวกใดๆ ไม่มีความหรูหราตระการตาอย่างเรือนเจ้าเมืองที่เคยอยู่

หากแต่ยังคงมีชีวิตอยู่กันครบ....ต่อให้เป็นสถานที่แบบไหนมันก็กลายเป็นบ้านได้ทั้งนั้น

แต่จะว่าครบก็คงไม่ถูกนัก ในเมื่อตั้งแต่เหยียบเข้ามาที่นี่ ร่างบอบบางยังไม่ได้เห็นเงาของผู้เป็นพ่อเลยแม้แต่นิดเดียว

“ ท่านแม่....แล้วท่านพ่อล่ะ?”       ถ้วยชาที่กำลังถูกวางลงตรงหน้าชะงักไป เช่นเดียวกับสีหน้าของทุกคนที่อยู่ที่นั่น....ไม่เว้นแม้แต่สีหน้าของยามาโมโตะ ทาเคชิเอง

“ พ่อของเจ้าตายไปแล้ว...”       น้ำเสียงแผ่วเบาเอ่ยออกมาจากริมฝีปากของผู้เป็นแม่ ใบหน้าสวยได้แต่นิ่งค้างอย่างไม่เชื่อหู นัยน์ตาสีมรกตหันมามองยามาโมโตะที่นั่งอยู่ข้างกายทันที

“ ไหนเจ้าบอกว่า....”

“ ท่านพ่อไม่ได้ถูกผู้ชายคนนั้นฆ่าหรอก”      พี่ชายคนโตพูดตัดบทขึ้นมาเมื่อเห็นว่าน้องเล็กหันไปคาดคั้นกับลูกชายคนรองของตระกูลยามาโมโตะ.....ที่คงจะไม่รู้เรื่องการตายของบิดาตน....เพราะหากยามาโมโตะ ทาเคชิรู้....ผู้เป็นพ่อก็คงจะยังมีชีวิตอยู่

“ พวกเราพบศพของเขาอยู่ที่หน้าคุ้งน้ำ....ในสภาพคว้านท้องตัวเอง.....ท่านพ่อคงจะรู้สึกผิดที่ทำให้อิสุล่มสลายลงไปแบบนี้....จึงคิดจะรับผิดชอบด้วยการฮาราคิรี”      ใบหน้าของคนได้ฟังต่างสลดลงไป ใบหน้าสวยเองก็เต็มไปด้วยความเศร้าหมอง

“ ท่านพ่อเสียไปแล้วด้วยความตั้งใจของตัวท่านเอง....พวกเจ้าและพวกเราไม่ต้องเศร้าโศกเสียใจไปหรอก....ในเมื่อเรายังอยู่ เจตนารมณ์ของท่าน เราจะสานต่อเอง”      พี่ชายคนโตเอ่ยออกมาทำให้ใบหน้าสวยเงยขึ้นมามองก่อนจะพยักหน้ารับ....สมกับที่เป็นว่าที่เจ้าเมืองอิสุคนต่อไป....พี่ชายไม่ได้หวั่นไหวเลยแม้แต่นิดเดียว

“ เอาละ....ทีนี้ก็บอกธุระของเจ้ามาได้แล้ว....ยามาโมโตะ ทาเคชิ”      สายตาดุดันถูกส่งให้กันทันที....ทั้งสองคนนี้ยังคงไม่ยอมลงให้กันง่ายๆเหมือนเดิม

แต่ภาพที่เห็นตรงหน้ากลับทำให้ร่างบอบบางลอบยิ้ม ไม่เว้นแม้แต่พี่ชายคนอื่นๆที่ดูเหมือนจะมองยามาโมโตะด้วยสายตาที่ดีขึ้น

“ ข้าจะทวงคามาคุระคืนมา จะทำให้มันเป็นของข้า....และจะช่วยพวกเจ้าเอาอิสุคืนมาด้วยเช่นกัน”       ถ้อยคำก้องกังวานดังไปทั่วบ้าน....น่าแปลกที่กลับไม่มีใครหัวเราะเยาะความคิดที่ใหญ่เกินตัวแบบนั้นเลยสักคน ตรงกันข้าม....ขนแขนของทุกคนต่างลุกชันขึ้นมา....เพราะรู้ว่าคนตรงหน้าจะสามารถทำให้คำพูดนั้นเป็นจริงได้

“ แล้วเราจะเชื่อได้ยังไง...ว่าเจ้าจะไม่ทรยศหักหลังพวกเราเหมือนที่เจ้ากำลังทำกับพี่ชายของเจ้าอยู่ในตอนนี้....จะไม่ทำลายอิสุอีกเป็นครั้งที่สอง”

“ ฮึ.....เจ้ารัก โกคุเดระ ฮายาโตะ หรือเปล่า?.....หากเจ้าสามารถหันคมดาบใส่น้องชายคนเล็กของเจ้าได้เมื่อไหร่ ข้าก็จะเป็นศัตรูกับเจ้าอย่างแน่นอน”        ขนทั่วร่างถึงกับลุกชันไปกับคำพูดของ ยามาโมโตะ ทาเคชิ....นัยน์ตาของพี่ชายคนโตจ้องลงไปในดวงตาสีเปลือกไม้ที่มีแต่ความแน่วแน่.....และเขาก็รู้ว่ายามาโมโตะ ทาเคชิ ทำอย่างที่พูดได้จริงๆ

ทำได้ทุกอย่างเพื่อน้องชายคนเล็กของเขาจริงๆ

ทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างได้.....ไม่ขึ้นอยู่กับใคร.....มีเพียงหัวใจเท่านั้นที่ยกให้กับฮายาโตะ

ยอม....ให้ โกคุเดระ ฮายาโตะ เป็นเพียงจุดอ่อนเดียวของตัวเอง

เพราะฉะนั้นต่อให้เคยชิงชังกันมามากมายเพียงใดก็ยังเข้าใจได้ดี....ว่าที่ที่ยามาโมโตะ ทาเคชิ จะยืนอยู่ได้ไม่ใช่ในแผ่นดินของคามาคุระ.....แต่เป็นที่อิสุ....เพราะที่นี่ทุกคนล้วนแล้วแต่รักฮายาโตะและจะไม่มีใครทำร้ายเด็กคนนั้นได้

“ ว่าไง.....เจ้าจะยอมช่วยข้าหรือไม่”       ใบหน้าคมยิ้มที่มุมปากอย่างที่รู้ในคำตอบ เพราะทุกสิ่งทุกอย่างล้วนสื่อผ่านสายตาของพี่ชายคนโตมาจนหมดแล้ว

“ ได้สิ....ข้าจะช่วยเจ้า”

ร่างสูงสง่าของเจ้าเมืองคามาคุระยืนนิ่งอยู่หน้าเรือนเดี่ยวที่ตั้งอย่างเดียวดายกลางป่าโมมิจิที่บัดนี้ใบยังคงเป็นสีเขียว  นัยน์ตาสีดำสนิททอดมองคนที่ยังคงสลบสไลอยู่ภายในเรือนผ่านลูกกรงไม้แน่นหนาของคุกชั้นสูงแห่งคามาคุระ

สภาพของสึนะโยชิในตอนนี้ ไม่ต่างอะไรกับนกน้อยบาดเจ็บที่ถูกขังอยู่ในกรงอันสวยงาม

จะหนีก็ไม่ได้....จะตายก็ไม่ได้......

นัยน์ตาสีดำยังคงทอดมองใบหน้าเล็กที่ยังไม่ได้สติด้วยสายตาอ่อนแรง....ไม่เคยมีใครทำให้เขาเป็นแบบนี้ได้.....ไม่เคยมีใครสอนให้เขารู้จักความรู้สึกเจ็บ....ถึงแม้ว่าคนที่โดนทำร้ายจะไม่ใช่ตัวเขาเองได้แบบนี้

ร่างสง่าหันแผ่นหลังไปพิงเอาไว้กับลูกกรงไม้ก่อนจะแหงนมองใบโมมิจิที่เคลื่อนไหวตามสายลม  ในหัวหวนนึกถึงเรื่องราวภายในห้องของเรือนกลางน้ำที่ร่างเล็กบางคงจะไม่ได้ฟังจนจบ.....ถ้าไม่เช่นนั้นก็คงจะเข้าใจ....ว่าสิ่งที่เขาต้องการคืออะไรกันแน่

.

.

.

.

.

“ ในเมื่อยามาโมโตะ ทาเคชิ ไม่ยอมเชื่อฟัง เป็นดั่งเสือที่เลี้ยงไม่เชื่อง...เพราะฉะนั้นก็คงต้อง...”

“ ฆ่าพวกมัน....ทั้งคู่.....”

คำสั่งที่ดังออกไปจากริมฝีปากของเขาทำให้คนที่รับฟังอยู่ในห้องต่างก็กระหยิ่มยิ้มย่อง แต่ทว่า....

“ และในเมื่อพวกเจ้าเป็นคนร้องขอมา เพราะฉะนั้นก็จงรับหน้าที่นี้ด้วยตัวเองซะ”       

“ ไปฆ่ายามาโมโตะ ทาเคชิ กับ โกคุเดระ ฮายาโตะ ด้วยมือของพวกเจ้าเอง นี่คือคำสั่ง....ที่ข้ามอบให้กับพวกเจ้า”         เมื่อสิ้นสุดคำสั่ง ใบหน้าของเขาก็หันกลับไปมองท้องน้ำอย่างไม่คิดจะรับฟังอะไรอีก ทิ้งให้กลุ่มคนที่เหลืออยู่ต่างนั่งหน้าซีดมองหน้ากันและกันอย่างรู้สึกราวกับว่าตนรนหาที่ตาย

คำสั่งที่มอบให้กับพวกตนโดยเฉพาะ นั่นหมายความว่าถ้ายังฆ่าสองคนนั้นไม่ได้ก็ห้ามกลับมาให้เห็นหน้า....ทว่า....ใครๆในคามาคุระต่างก็เคยเห็นฝีมือของคนคู่นั้นกันมาหมดแล้ว...ต่อให้ตัวเล็กบางอย่าง โกคุเดระ ฮายาโตะ แต่ฝีมือก็ไม่ได้ด้อยไปกว่ายามาโมโตะ ทาเคชิ เลย

หากไม่ใช่ ฮิบาริ เคียวยะแล้ว คงไม่มีใครจัดการกับสองคนนั้นได้....

พวกนั้นเลยคิดจะยืมมือเขาไปแก้แค้นให้กับนายของตนแทนที่จะเอาตัวเองเข้าไปเสี่ยงจัดการเอง

ใบหน้าแต่ละคนที่นั่งอยู่ในห้องนอกจากจะซีดเผือดยังต้องจำกัดฟันกรอดรับคำสั่งแล้วออกไปจากเรือนหลังนั้นอย่างช่วยไม่ได้

ในเมื่อเขารู้ทันและไม่ยอมเต้นไปตามแผนของพวกมัน

.

.

.

.

.

ใบหน้าคมลอบถอนหายใจอย่างที่ไม่เคยคิดจะทำแบบนี้ต่อหน้าใคร นัยน์ตาแลกลับไปมองร่างที่ยังสลบไสลด้วยหัวใจที่ปวดลึกๆ...ปวด...อย่างที่ไม่รู้ว่ามันปวดอยู่ที่ใดกันแน่

ทั้งๆที่เขาตั้งใจจะให้ ยามาโมโตะ ทาเคชิ สะสางเรื่องที่ก่อเอาไว้ด้วยตัวเอง

ทั้งๆที่เขากับสึนะโยชิไม่จำเป็นต้องยื่นมือเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้เลยแท้ๆ....ไม่จำเป็นต้องมาผิดใจกันด้วยเรื่องนี้เลยแท้ๆ....

แล้วทำไมเจ้าถึงไม่เชื่อใจข้า....

ทำไมถึงได้ทรยศต่อหัวใจของข้าซ้ำไปซ้ำมาแบบนี้....

ไม่คิดว่าข้าก็รักเจ้าบ้างเลยหรือยังไง....

ไม่คิดว่าข้าก็มีหัวใจที่จะเจ็บได้เหมือนๆกับเจ้า....

ทำไมถึงได้หันคมดาบเข้าหาข้า…..

ข้าโมโหที่เห็นเจ้าทรยศข้า...แต่ว่าข้าก็เจ็บทุกครั้ง....ที่เห็นเจ้าถูกทำร้ายด้วยมือของข้าเอง…

นัยน์ตาสีดำทอดมองร่างเล็กบางเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนเรียวขาจะก้าวเดินจากมาด้วยสายตาที่อ่อนแรง

ขออยู่ให้ห่างจากเจ้าสักพัก....เพื่อที่ข้าจะได้ไม่ต้องทำร้ายเจ้าด้วยมือของข้าเองอีก....

เพื่อให้ข้ากลับมาเป็นตัวของตัวเอง...กลับมาเป็น ฮิบาริ เคียวยะ ที่โหดเหี้ยมและไม่มีหัวใจคนเดิม....

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

โปรดติดตามตอนต่อไป....

เอาละสิ.....สองพี่น้องแตกหักกันซะแล้ว.....แล้วเรื่องราวจะเป็นเช่นไรต่อไป....ว่าแต่ยัยมี๊นี่หายหัวจากเรื่องนี้ไปไหนมาตั้งเดือนกว่า อ่า.....คุณโคเบยค่ะ.....โทษคุณโคกับคุณกิโนะเบยค่ะ >w<

ก่อนอื่น....เห็นอะไรที่หัวเรื่องกันไหมเอ่ย.....แต๊นนนนนน เปลี่ยนจาก HBD.Haya มาเป็น HBD.YamaGoku แล้วน่ะ เห็นเปล่า.....ผลั๊วะ!!! โดนรุมตื้บ!!....ยืดเยื้อออกมาตั้งขนาดนี้ยังมีหน้ามาลั้ลลา!! ง๊ากกกกกกกกก ในที่สุดมันก็ชนวันเกิดยามะจนได้สินะคะ ฮือออออออออออออ มี๊ขอโต๊ด T^T

ปีนี้เนียนเลยไม่ได้ กดก๊กที่อื่นเลย ของขวัญอย่างอื่นเลย ต้องอยู่กดก๊กในดาวตกต่อไป  

อ่ะนะ....ก่อนจะเวิ่นอย่างอื่น งั้นขอแฮปให้ยามะก่อนแล้วกัน ฮิ้วววว

สุขสันต์วันเกิดนะจ๊ะพ่อลูกเขยคนดี!!

ขอให้ปีนี้แกก็จงเป็นพ่อมหาจำเนียน(?)ของมี๊ต่อไป หล่อขึ้นทุกวันทุกคืนเลยนะยะ เพราะถ้าแกไม่หล่อชั้นไม่ยกลูกสาวให้หรอกนะยะ(แน่ใจนะว่านี่คือคำอวยพร ^ ^”) มีความสุขที่สุดในสามโลกเลยย่ะ ปกติก็ยิ้มหน้าบานอยู่แล้วปีนี้ก็ขอให้กลายเป็นดอกทานตะวันไปเลยนะยะ HAPPY BIRTHDAY จ้ะ YAMA ของมี๊ ฮิ้ววววว

อ่า....ฝากข่าวประชาสัมพันธ์(?) ตอนนี้มีรีปริ๊นท์ “วิชาเนียน ร้อยเล่มเกวียน” วางจำหน่ายแล้วนะคะ ใครสนใจอยากเก็บอะไรเนียนๆ(?)ไว้ในบ้าน ก็เชิญเข้าไปดูก่อนได้ใน..... เปิดสั่งรวมเล่ม “วิชาเนียน ร้อยเล่มเกวียน” ค่ะ

ส่วนอีกเล่มที่กำลังจะออกตามมาติดๆ....เป็นคุณโคกิโนะค่ะ....มากระซิบๆเผื่อใครจะสนใจ แหะแหะ ขอบคุณมากนะค้า

โอเค ต่อไปก็มาเม้าท์เรื่องดาวตกกันบ้าง....คืออยากจะกราบบบบบขอบพระคุณทุกๆเสียงทวงมากมายเลยค่ะสำหรับเรื่องนี้ ^ ^ เพราะทุกเสียงทวงจิกกัดตบตีของท่านมันสะท้านเข้าไปถึงทรวงยัยมี๊เลยค่ะ ฮ่าๆๆๆ จากที่ว่าจะอู้ซักหน่อย ช่วงสงกรานต์ที่ผ่านมาเลยนั่งเฝ้าดาวตกไม่ได้ไปเล่นน้ำที่ไหนกับเค้าเลยค่ะ อูยยยยย เมามันส์มากอ่ะ

ก็....อยากให้ติดตามอ่านกันไปจนจบก่อนนะคะ อย่าเพิ่งขว้างหม้อไหกะละมังอะไรมาตอนนี้!! มีเยอะแล้ว!! แล้วคุณจะรู้ว่า......คุณมีทอนฟาของคุณ ผมมีหัวใจของผมก็พอแล้ว....(ผิดมาก!!!)

งั้นเอาใหม่.....คุณมีอิสุของคุณ ผมมีคามาคุระของผมก็พอแล้ว ฮิ้วววววว (ผิดที่สุด!) ไร้สาระสิ้นดี = =”

วันนี้ลงสองตอนนะค้า ไปพบกับตอนที่ 17 กันเลย!