KHR AuFic HBD.Hayato [8059 1827] Ryuusei : 13.5

KHR AuFic HBD.Hayato [8059 1827]   Ryuusei : 13.5

: KHR Fanfiction Au

: 8059  1827

: Period Drama

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

ร่างเล็กบางของตัวประกันจากอิสุทรงตัวเอาไว้ไม่อยู่อีกต่อไป...ต่อให้พยายามทำใจมายังไงแต่ภาพตรงหน้าก็ทำเอาหัวใจแทบจะแหลกสลาย

อยากจะบอกว่าเขาเชื่อใจ ฮิบาริ เคียวยะ....แต่อีกฝ่ายก็คงจะรู้ดีถึงหน้าที่ของตัวเองเช่นกัน

“ ฮึก...ฮึก....”       น้ำตานั้นห้ามไม่ไหวมานานแล้ว มีเพียงเสียงสะอื้นที่พยายามจะไม่ให้มันหลุดออกจากปากไป

ร่างเล็กบางค่อยๆทรุดลง ปล่อยให้แผ่นหลังครูดไปกับผนังห้องก่อนจะนั่งจมอยู่กับความเจ็บปวดอยู่ตรงนั้น.....ไม่อยากจะรับรู้อะไรอีกต่อไปแล้ว....มือยกขึ้นมาปิดหู นัยน์ตาปิดลงไม่มองดูสิ่งที่อยู่ตรงหน้า แม้แต่วันพรุ่งนี้ตัวเองจะยืนขึ้นมาไหวหรือไม่ก็ยังไม่รู้เลย...

เพล้ง!!!

ถึงแม้ว่าใบหูจะถูกปิดอยู่....แต่จู่ๆเสียงที่ดังโครมครามขึ้นมาในยามวิกาลนั้นก็ทำให้นัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้ต้องเบิกกว้าง ร่างทั้งร่างสะดุ้งขึ้นมาเพราะเสียงข้าวของที่แตกกระจายนั้นไม่ใช่เบาๆเลย

ใบหน้าน่ารักชะโงกไปดูที่ต้นตอของเสียง และก็พบว่ามันดังออกมาจากข้างในห้องของเขาเอง

เกิดอะไรขึ้น?

ร่างเล็กบางลุกขึ้นมาหมายจะวิ่งออกไปห้าม...ไม่ว่าจะยังไงเสียงของความรุนแรงขนาดนี้ก็ไม่น่าจะเป็นบทรักที่ ฮิบาริ เคียวยะ จะมอบให้กับผู้หญิงคนนั้นแน่ๆ

อย่าบอกนะว่า.....

ไม่ทันที่เรียวขาจะได้ก้าวไปใกล้ ประตูห้องก็เปิดออกดัง โครม!!

“ กรี๊ดดดดดด”       หญิงสาวที่ท่านย่าหามาให้วิ่งหน้าตื่นออกมาพร้อมด้วยเสียงกรีดร้องไม่เป็นภาษา กิโมโนที่ควรจะหลุดรุ่ยกลับยังอยู่ครบ เธอวิ่งด้วยใบหน้าตระหนกเข้ามาหาเขาก่อนจะตะโกนเหมือนคนบ้าคลั่ง

“ ไม่เอาแล้วเจ้าค่ะ ข้ากลัว กลัวเหลือเกิน ไม่เอาแล้วๆๆ”        หญิงสาวที่ดูหวาดกลัวสุดชีวิตพยายามจะวิ่งหนี มือของเขาได้แต่จับไหล่ของเธอเอาไว้แต่ยังไม่ทันจะได้พูดอะไรออกไป ก็เป็นข้อมือของเขาเองที่ถูกมือใหญ่จับเข้าให้ก่อนจะกระชากตัวเขาเข้าไปหา

ใบหน้าคมก้มลงมาจูบเขาต่อหน้าหญิงสาวและข้ารับใช้ที่ต่างโผล่ออกมาดู

รสจูบรุนแรงขึ้นเรื่อยๆราวกับว่านี่คือการลงโทษ ฝ่ามือเล็กพยายามดันแผ่นอกแข็งแกร่งออกไป แต่มือใหญ่ก็รั้งเอวเล็กให้ยิ่งแนบเข้ามาหา

เรียวลิ้นนั้นพัวพันอย่างเอาแต่ใจ และต่อให้เขาจะขาดอากาศตายฮิบาริ เคียวยะก็ไม่ยอมปล่อยริมฝีปากของเขาง่ายๆ

“ อื้อ!!”        ใบหน้าคมยอมละออกไปในที่สุด ร่างของเขาแทบจะทรุดลงกับพื้น....หญิงสาวคนนั้นวิ่งเตลิดหนีหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ ที่ตรงนี้จึงมีเพียงเขายืนอยู่กับ ฮิบาริ เคียวยะแค่สองคน

แต่กระนั้นเหล่าคนที่สะดุ้งตื่นเพราะเสียงดังสนั่นเมื่อครู่ก็ยังคงแอบมองอยู่จากในเงามืด

“ ถ้าจะหาเมียให้ข้าละก็....ต้องเป็นผู้หญิงที่ทนให้ข้าซ้อมได้มากกว่าแปดปีโดยไม่มีน้ำตาสักหยด....ข้าถึงจะเอา”        นัยน์ตาสีดำจ้องเขม็งมองมาที่ใบหน้าเขาอย่างคาดโทษ...ผู้หญิงแบบนั้นมันจะไปมีได้ยังไง....แต่ถ้าเป็นผู้ชายแบบเขาละก็....ยืนอยู่ตรงนี้แล้วไง!

ทั้งๆที่แผนการนั้นเพิ่งจะพังไปต่อหน้าต่อตา แต่ทำไมในใจของเขากลับโล่งราวกับขึ้นสวรรค์

จะไม่ให้ข้ารักเจ้าได้ยังไง ฮิบาริ เคียวยะ...

“ ไปกับข้า”       แต่ยังไม่ทันที่จะได้พูดอะไร คนที่ไม่ชอบพูดชอบจาก็จับข้อมือเล็กก่อนจะออกแรงลากให้เดินตามไปด้วยกัน

“ จะไปไหน?!”        นัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้เหลือบมองไหล่หนาของคนที่เดินอยู่ข้างหน้า....หากร่างสูงจะลงโทษเพราะว่าเขาทรยศต่อหัวใจของเราทั้งคู่แล้วละก็....ต่อให้บทลงโทษนั้นจะรุนแรงแค่ไหนเขาก็จะดีใจที่ได้รับมัน

หากแลกกับการที่เจ้าเลือกจะแต่ข้า....รักแต่ข้าคนเดียวเท่านั้น....ข้ายอม...ยอมทุกอย่าง

แต่ทว่า...ร่างสูงใหญ่กลับไม่ได้ตรงดิ่งกลับไปยังห้องของตัวเองอย่างที่เขาคาดเอาไว้....ฮิบาริ เคียวยะ ลากเขาไปที่โรงเก็บม้า ก่อนที่เจ้าม้าสีดำคู่กายจะถูกจูงออกมาและร่างของเขาก็ถูกอุ้มขึ้นไปนั่งบนนั้น ร่างสูงสง่ากระโดดตามขึ้นมาแล้วเจ้าม้าสีดำก็วิ่งออกจากคฤหาสน์คามาคุระท่ามกลางความมึนงงของเขา

“ เจ้าจะไปไหนน่ะ?”       ใบหน้าคมยังคงนิ่งสนิทอย่างที่ดูก็รู้ว่ายังโกรธเขาอยู่

“ ข้า....ขอโทษ”        น้ำเสียงสำนึกผิดถูกเอ่ยออกไป และนั่นก็ทำให้อ้อมแขนแข็งแกร่งตวัดโอบรัดร่างกายเล็กบางเข้าไปแนบกับแผงอก   ใบหน้าคมก้มลงมากระซิบที่ใบหูของคนที่อยู่ในอ้อมแขน

“ อย่าทำแบบนี้อีก....ไม่ใช่ว่าข้าจะนอนกับใครก็ได้...เพราะข้าไม่ได้ไร้หัวใจ”       เสียงทุ้มนั้นทำให้นัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้เบิกกว้าง

เพราะนี่คือคำบอกรักที่หวานที่สุดเท่าที่เขาเคยรู้จักคำบอกรักทั้งหมดในโลก...

ความทุกข์ทรมานในหัวใจที่มีมาจนถึงเมื่อครู่ดูเหมือนจะถูกประโยคๆนี้เป่าจนมลายหายไปจนหมดไม่เหลือหรอ

ทำยังไงดี....เขาดีใจจนหยุดมันเอาไว้ไม่อยู่แล้ว

“ ร้องไห้?”        เสียงทุ้มถามออกมาอย่างแปลกใจเมื่อจู่ๆน้ำอุ่นๆก็หยดลงไปบนมือใหญ่

“ ข้ารักเจ้า....”

“...รักเจ้าเหลือเกิน...รักจนทรมานแทบตาย ตอนที่คิดว่าข้าจะต้องเสียเจ้าให้คนอื่นไป....เจ้าช่างเป็นคนที่โหดร้ายกับข้าเสมอต้นเสมอปลายจริงๆเลยนะ”       ริมฝีปากสีระเรื่อพูดออกไปด้วยเสียงสั่นๆ นี่ก็คือคำบอกรักคำแรกที่เขายอมบอกกับร่างสูงเช่นกัน

“ ข้ารักเจ้า...ฮึก ฮึก”       เขาไม่คิดที่จะห้ามน้ำตาหรือเสียงสะอื้นอีกต่อไป เพราะว่าครั้งนี้มันคือน้ำตาแห่งความดีใจ

ใบหน้าคมจูบเบาๆที่ขมับของคนที่อยู่ในอ้อมแขน

คำว่ารัก ยิ่งอยากจะหยุดม้าสีดำแล้วลากร่างเล็กๆนั่นเข้าพงหญ้าให้รู้แล้วรู้รอด

แต่เพราะคืนนี้ยังมีบางอย่างต้องทำ เขาจึงจำต้องอดทนเพียงแค่กอดกระชับเอวบางเอาไว้เท่านั้น

ม้าสีดำควบผ่านสะพานสีแดง

ทหารยามตรงหน้าประตูต่างแตกตื่นเมื่อมองเห็นว่าคนที่ควบม้าเข้ามาในยามวิกาลแบบนี้เป็นใคร ทั้งประตูทั้งคบไฟต่างถูกเปิดกันจ้าละหวั่น ข้ารับใช้ของคฤหาสน์ริมน้ำที่เข้าสู่นิทราไปกันจนหมดแล้วถูกปลุกขึ้นมาด้วยเสียงทำลายข้าวของจากทอนฟาของร่างสูง

โครม!!   เพล้ง!!

“ ทะ ท่านเคียวยะ?!”        ภาพเจ้าเมืองคามาคุระที่มือหนึ่งถือทอนฟามือหนึ่งจับข้อมือบางของร่างเล็กๆที่ลากติดมือมาด้วยกันนั้นทำให้ข้ารับใช้ต่างแตกตื่น

“ ไปตามท่านย่าออกมา...ข้ามีเรื่องจะพูดด้วย”      และนัยน์ตาสีดำอำมหิตมันก็ไม่คิดที่จะให้อีกฝ่ายปฏิเสธ ข้ารับใช้ต่างวิ่งลนลานไปตามที่ร่างสูงสั่ง

และไม่นาน....หญิงชราก็เดินออกมาด้วยใบหน้านิ่ง

“ บุกมาป่านนี้มีอะไรกัน เคียวยะ?”        นัยน์ตาคมกริบเหลือบมองไปที่ร่างเล็กอย่างที่พอจะคาดเดาได้ว่าแผนการของพวกตนคงจะพังไปเรียบร้อยแล้ว และดูท่าว่าผู้เป็นหลานชายก็จะไม่ยอมทำตามที่ต้องการด้วย

จะบอกว่าไม่สนใจเรื่องทายาทเลยแบบนั้นสินะ...

“ การหาคนมาเป็นเจ้าเมืองคนต่อไปมันเป็นหน้าที่ของท่านไม่ใช่หรือไง?”      ใบหน้าคมพูดออกไปในขณะที่จ้องมองใบหน้าของหญิงชราอย่างที่ไม่ได้คิดจะกลัวเกรงหรือแม้แต่จะเคารพ

เขาทนต่อกฏเกณฑ์แบบนี้มาทั้งชีวิตแล้ว และจะไม่ยอมให้มันมาทำให้สึนะโยชิต้องเป็นเหมือนแม่ของเขาเด็ดขาด!

“ ลูกหลานตระกูลฮิบาริกับยามาโมโตะยังมีอีกมากมายไม่ใช่รึยังไง? ไปเอามาสักคนก็น่าจะใช้ได้แล้วนี่?”

“ อย่ามัวมาใช้สึนะโยชิทำเรื่องแบบนี้....มันเสียเวลาเปล่า”

“ เพราะข้าคงไม่อาจมีลูกให้พวกท่านได้....ถ้าไม่จำเอาไว้ละก็...แม้แต่ท่านข้าก็ไม่ละเว้นหรอกนะ....ท่านย่า”

นัยน์ตาสีดำสนิทจ้องมองผู้ที่สูงอายุกว่าอย่างที่จะบอกให้รู้ว่าเอาจริง และร่างสูงสง่าก็ไม่แม้แต่จะอยู่ฟังคำคัดค้านใดๆ  

ผู้เป็นหลานชายลากร่างเล็กบางนั่นออกไปนานแล้ว....เหลือทิ้งไว้แต่หญิงชราที่นั่งทอดสายตาอย่างหมดหวัง

เพราะมันไม่ใช่หมดหวังจากเจ้าเมืองคามาคุระที่มาจากสายตระกูลฮิบาริแค่คนเดียว....

แต่ดูเหมือนว่าผู้เป็นน้องชายที่มาจากสายตระกูลยามาโมโตะเองก็คงจะไม่มีหวังเรื่องทายาทแล้วเช่นกัน

เพราะเท่าที่ฟังจากหลานสาวที่ไปงานชิงดาบมา...จากสายตาที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมามากก็ทำให้มองออกได้ทันทีว่ามิซึโกะเองก็คงเอาชนะเจ้าเด็กผมเงินคนนั้นไม่ได้แน่ๆ

ข้าควรจะยื่นมือเข้าไปช่วยมิซึโกะ...หรือตัดใจแล้วไปหาทายาทจากลูกหลานคนอื่นดีนะ?

ม้าสีดำออกวิ่งอีกครั้ง...

นัยน์ตากลมโตเหลือบมองท่อนแขนแข็งแรงที่โอบอยู่รอบตัวเขาเพื่อกุมบังเหียนบังคับม้า

ทุกๆถ้อยคำที่ฮิบาริ เคียวยะพูดกับท่านย่ามันยังคงดังก้องอยู่ในหู....และเขาจะไม่มีวันลืมมันไปจนชั่วชีวิต

เพราะทุกถ้อยคำที่ร่างสูงพูดออกไปนั้น....มันคือถ้อยคำที่ทำเพื่อปกป้องเขา...

“ เจ้าไม่เสียใจเรื่องลูกแน่นะ?”       ใบหน้าน่ารักเอ่ยถามลอยๆกับคนที่ยังคงมองตรงไปข้างหน้า ริมฝีปากของใบหน้าคมที่และเห็นท่ามกลางความมืดนั้นมันกำลังยิ้มน้อยๆ

“ ถ้าเจ้าอยากมี ข้าจะทำให้ทุกคืนเลย เอาไหมล่ะ?”       คำหยอกเย้าที่หาได้ยากยิ่งของปีศาจเย็นชาทำเอาใบหน้าเล็กแดงระเรื่อ ข้อศอกของร่างเล็กกระทุ้งลงไปที่กล้ามหน้าท้องของคนที่อยู่ด้านหลังเบาๆเพื่อรับคำหยอกล้อของอีกฝ่าย

แผ่นหลังบางทิ้งตัวลงไปแนบกับแผ่นอกที่ขยับขึ้นลงตามจังหวะของเจ้าม้าสีดำ

นัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้แลเห็นดวงดาวที่ตกลงมาจากฟากฟ้าสีดำ....ในใจไม่ได้นึกอธิษฐานอะไรอีกนอกจากคำว่า....ขอบคุณ...

เพราะพรที่ข้าขอ...ดวงดาวได้มอบให้ข้าก่อนที่มันจะตกลงมาเสียอีก....

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

โปรดติดตามตอนต่อไป....

ไม่ต้องแปลกใจว่าทำไมมันสั้น = =””

เพราะจริงๆแล้วมันต้องเป็นท่อนเปิดตอนของตอนที่ 14

แต่ทว่า...เนื่องจากยัยมี๊รู้สึกได้ถึงจิตสังหาร...เลยตัดเอามาลงให้ก่อนที่จะวายปราณเสียสิ้น = =”” ซึ่งก็ดีเหมือนกันค่ะ เพราะว่าตอนที่ 14 จะได้เวิ่นเรื่องของยามะก๊กแบบเต็มสตรีม ฮ่าๆๆ ใกล้ถึงทางโค้งสุดท้ายของเรื่องนี้แล้ววววว เย้ๆๆๆ เป็นกำลังใจให้มันปั่นจนจบก่อนจะถึงวันเกิดยามะกันด้วยน้า... ^ ^v....เดี๋ยว!! วันเกิดยามะเลยเร๊อะ!!

จริงๆอ่ะ...เคยวางเป้าหมายเอาไว้เหมือนกันนะว่าอยากจะจบ ดาวตก ภายในเดือนนี้ แล้วเดือนกุมภาก็ต่อ Blooming Heart แล้วเดือนมีนาก็เป็น หิมะฯ....แต่ดูจากสภาพการณ์แล้วสงสัยจะล้มเหลวอีกตามเคย TT[ ]TT ทำไมเป็นคนอย่างงี้~~~

คุณโค! โทษคุณโคเลยค่ะที่มาทำให้เราหลงรักจนออกนอกลู่นอกทาง! (โดนโดมิเนเตอร์ยิงดับ) แปะรูปซะเลยนี่แน่ะ!! จากเพลงเปิดตอนที่ 13 ค่ะ โคตรชอบอ่ะ >w<

ละ แล้วก็...สำหรับโปรเจคที่ดองไว้นานแสนนาน ฮ่าๆๆ ตอนนี้ปกพร้อมแล้ว!!!

เลื่อนลงไปดูแล้วจะเซอร์ไพรส์ เพราะคนที่ได้ขึ้นปกเล่มนี้คือ.....

พี่น้องอุจิวะค่าาาา >[ ]<//

ยังเหลือเนื้อในที่ยังไม่เสร็จอีกตอนนึงค่ะ สำหรับเล่มนี้นี่ต้องเรียกว่า รวมของแรร์? 555 ก็นะทำสนองนี้ดตัวเองโดยเฉพาะเลยอ่ะเล่มนี้  ^ ^” สำหรับคนทั่วไป(?)ก็เอาไว้รอ รัตติกาลฯหมายเลขสามเอาแล้วกันน้า....คาดว่าน่าจะรวมแค่สองเรื่องค่ะ นั่นคือ.....Lipstick กับ BiOS

ปกหน้างามโฮกนี่เพิ่งได้มาจากน้องสโนว์ผู้น่ารักเจ้าเก่าของเรานี่เอง เป็นของขวัญวันเกิดที่โฮกมากกกกกกก ลูกชายมี๊โคตรของโคตรของโคตรหล่อ!! คือวันที่ได้รูปนี้มานี่แบบ สครีมจนหมดเรี่ยวหมดแรงอ่ะ ชอบมากกกกกกกกกกกกก ว่าแต่นี่เอามาทำปก คนวาดเค้ายังไม่รู้เลยนะเนี่ย กร๊ากกกกกก  จริงๆขอให้น้องเค้าวาดปกให้เมื่อนานมาแล้วค่ะ ขอคู่นี้นี่แหละ เพราะตั้งใจให้เป็นไฮไลท์ของเล่ม(คือมันเป็นบ้าเป็นหลังมากค่ะตอนนั้น ตั้งใจรวมเล่มนี้ขึ้นมาเพื่อ ...จะรักตลอดไป...โดยเฉพาะ555) ถ้าได้อ่านครบทุกเรื่องก็น่าจะเดาคอนเซ็ปออกเลยว่า ฟิคที่อยู่ในเรื่องคือ ฟิคดาร์กกับฟิคเงียบ...โดยเฉพาะไอ้เรื่องสุดท้ายนั่น ทั้งดาร์กทั้งเงียบกันเลยทีเดียว ฮ่าๆๆ

ก็...ฝากไว้สำหรับคนที่สนใจเก็บนะคะ แต่คนที่ไม่สะดวกเก็บก็ไม่เป็นไรน้า เพราะว่าทุกตอนที่อยู่ในเล่ม มีลงอยู่ในโกดังนี่ทั้งหมดค่า

เร็วๆนี้(ไหม)