KHR Au S.Fic HBD.Yama [8059] -- BiOS : 04 --

KHR Au S.Fic HBD.Yama [8059]  -- BiOS : 04 --

: KHR AU Fanfiction

: 8059

: Action  Horrors

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

ผมแหวกผ้าม่านออกเล็กน้อยเพื่อมองออกไปภายนอกที่เริ่มมืดสนิท โชคดีที่เสาไฟฟ้าหน้าบ้านของโกคุเดระยังทำงานอยู่ ถึงแม้ว่าไฟนั้นจะกระพริบติดๆดับๆอยู่บ้าง แต่อย่างน้อยมันก็ช่วยให้แสงโคมไฟอ่อนๆที่ผมเปิดเอาไว้ในบ้าน ไม่กลายเป็นจุดสนใจของพวกศพเดินได้ที่ยังเดินไปเดินมาอยู่ตามถนน

มือจับผ้าม่านมาติดกันตามเดิม ก่อนจะหันกลับไปมองร่างบอบบางที่ยังนอนอยู่บนโซฟา...

ยิ่งเวลาผ่านไป ใบหน้าของโกคุเดระก็ยิ่งซีดเซียว สติสัมปชัญญะก็ดูเลือนรางลงทุกที เขาได้แต่นอนเม้มปากอย่างทรมานโดยที่ผมก็ช่วยอะไรไม่ได้เลย เสียงอื้อๆดังออกมาจากลำคอระหง ราวกับว่าเขากำลังต่อต้านกับความตายที่ค่อยๆกัดกินร่างกายของเขาไปเรื่อยๆ

ผมขยับกายไปยืนมองเขาอยู่ที่ข้างๆโซฟา....ใบหน้าสวยที่ดูทรมานมันทำให้ผมเอื้อมมือเข้าไปหาโดยไม่กลัวว่าเขาจะกลายเป็นซอมบี้แล้วกระโจนเข้ามาทำร้ายผมเลยแม้แต่น้อย

มือลูบเบาๆไปที่แก้มใส ที่ถึงแม้จะซีดขาวแต่ก็ไม่หนาวเย็นเหมือนศพอย่างที่ผมคิด ร่างกายของเขายังอบอุ่น...

นัยน์ตาสีมรกตหรี่ปรือขึ้นมามองหน้าผม ริมฝีปากบางอ้าออกน้อยๆเหมือนจะพูดอะไร แต่ก็ไม่มีเสียงอะไรออกมานอกจากเสียงครางอย่างทรมาน

มือบางของเขายกขึ้นมาจับมือของผมที่ยังอยู่บนแก้มของเขาเอาไว้ มันสั่นระริกจนผมรู้สึกได้

ก่อนที่เขาจะกระชากตัวผมเข้าไปหาอย่างรวดเร็ว!

" โกคุเดระ?!"      ผมเรียกเขาพร้อมกับใจหายวาบ นึกว่าเขาจะลากผมลงไปเพื่อขย้ำคอหอยผมเหมือนที่พวกซอมบี้ข้างนอกนั่นทำกัน

แต่เปล่าเลย...ผมได้แต่คร่อมทับอยู่บนตัวเขา โดยมีใบหน้าสวยอยู่ห่างแค่คืบ...ริมฝีปากที่อ้าน้อยๆนั่นสั่นอย่างพยายามจะห้ามตัวเอง นัยน์ตาสีมรกตสั่นพร่านั้นดูเย้ายวนมากกว่าจะน่ากลัว

จนผมต้องกลืนน้ำลายลงคอ

เขาพลิกตัวผมลงไปให้อยู่ใต้ร่างเขาโดยที่ผมยังไม่ทันตั้งตัว เรี่ยวแรงของเขาเยอะขึ้นมากหลังจากที่โดนกัด

ดูเหมือนว่าอะไรหลายๆอย่างของเขาจะใกล้เคียงกับสภาพของซอมบี้เข้าไปทุกทีๆ

อย่างเช่นตอนนี้.....โกคุเดระกำลังกัดผมอยู่....

ในขณะที่ผมนอนหงายอยู่บนโซฟา เขาก็นอนคว่ำหน้าอยู่บนตัวผม ใบหน้าสวยแนบอยู่กับโคนแขนของผม ถึงจะมองไม่เห็นแต่ผมก็รู้สึกได้ถึงคมเขี้ยวของฟันเขา เพียงแต่มันยังไม่ได้กดลึกลงไป เขาแค่งับท่อนแขนผมจากโคนไล่ไปเรื่อยๆจนจะถึงปลายแขนอยู่แล้ว...

เสียงหอบหายใจที่ราวกับว่าเขากำลังต่อต้านสัญชาตญาณของตัวเองอย่างสุดฤทธิ์นั่นสำหรับผมแล้วมันเย้ายวนจนแทบจะทนไม่ไหว

ใบหน้าเนียนของเขาย้ายจากท่อนแขนมาซุกอยู่ที่ลำคอของผม ก่อนจะงับเบาๆให้ผิวเนื้อของผมรับรู้ถึงรอยฟันของเขา จากนั้นริมฝีปากที่แนบลงมาก็ถอนออกไป และเริ่มกัดต่อไปที่ไหปลาร้า.....ผมได้แต่นอนนิ่งๆให้เขากัดให้พอใจ

“ ฮ้า....อึก....”       ใบหน้าสวยเงยหน้าขึ้นมาจากร่างกายของผม นัยน์ตาสีมรกตดูออดอ้อนจนผมลอบกลืนน้ำลาย

ให้ตายเถอะ....ถ้าซอมบี้มันจะเซ็กซี่ขนาดนี้ละก็ ผมยอมให้เขากัดจนตายเลย!

มือเลื่อนมือไปปลดกระดุมเสื้อของตัวเองออกให้เขา ก่อนจะกัดฟันกดความรู้สึกที่มันเริ่มจะพลุ่งพล่านขึ้นเรื่อยๆ เป็นใครจะทนไหว ถ้าคนที่ชอบมายั่วกันขนาดนี้ 

ผมได้แต่ข่มใจ เพราะยังไงตอนนี้เขาก็เป็นคนป่วย  ได้แต่เงยหน้าขึ้นแล้วปล่อยให้เขาไล่งับไปตามแผงอกและกล้ามท้องของผม....อ๊า....อย่าต่ำลงไปมากกว่านั้นนะ...

มือรีบจับหัวสีเงินก่อนจะดึงให้ใบหน้าเขามาเริ่มกัดใหม่ที่หัวไหล่....นี่ผมไม่ได้เป็นพวกมาโซนะ เพราะว่าเขาไม่ได้กัดเจ็บอะไรเลย...แค่งับน่ะ แค่งับ!

ตามร่างกายน่ะไม่เจ็บ...แต่ไอ้ที่ปวดหน่วงๆอยู่ข้างล่างนี่สิที่มันกำลังทรมานผม!

มือผมเริ่มเลื้อยไปลูบที่สะโพกมนซึ่งอ้าขาคร่อมร่างกายของผมอยู่ ก่อนจะปลดเข็มขัดกางเกงของเขาแล้วล้วงมือเข้าไป ในขณะที่เจ้าของร่างยังคงง่วนอยู่กับการกัดผมไปเรื่อยๆ

ปลายนิ้วแตะสัมผัสส่วนอ่อนไหวในร่างกายเขา เจ้าซอมบี้สะดุ้งน้อยๆ ใบหน้าลอยๆเหลือบลงไปมองนิดหน่อยก่อนจะหันกลับไปสนใจซอกคอของผมต่อ มือผมจึงค่อยๆกอบกุมแกนกายของเขา ได้ยินเสียงครางเบาๆอยู่ที่หู

ผมขยับมือขึ้นลงช้าๆ ดูเหมือนว่าเจ้าซอมบี้จะงับผมที่หัวไหล่ไม่ยอมปล่อย เสียงครางหลุดจากลำคอมาเรื่อยๆ สองขาที่อ้าคร่อมตัวผมก็สั่นระริก ลมหายใจที่เคยนิ่งสนิทของเขาก็เริ่มหอบถี่ขึ้นเรื่อยๆ

“ อื้อ!”      ผมเร่งมือไวขึ้น ไวขึ้น โกคุเดระก็กดฟันลงไปที่ไหล่ผมมากขึ้น มากขึ้น ถึงจะรู้สึกเจ็บๆคันๆอยู่บ้างแต่เสียงครางของเขาก็ทำเอาผมแทบคลั่ง

อยากจะใส่...เข้าไปจัง....

“ อึ๊ก....”       เสียงครางสั้นๆปล่อยออกมาพร้อมกับของเหลวสีขาวขุ่นที่อุ่นวาบมาเต็มมือผม เจ้าซอมบี้ดูจะหมดพิษสงได้แต่นอนราบลงมาบนตัวผมพรางหอบหายใจ

แล้วนัยน์ตาสีมรกตเหนื่อยล้าก็ปิดลงพร้อมกับลมหายใจที่ค่อยๆสม่ำเสมอมากขึ้นเรื่อยๆ....

ซอมบี้ก็หลับได้ด้วยหรอ?

ผมจับไหล่บางของเขาก่อนจะขยับตัวให้เขาลงไปนอนดีๆที่โซฟา ส่วนตัวเองไหลลงมานั่งเช็ดมืออยู่ที่พื้นข้างๆ แผ่นหลังเอนพิงไปกับโซฟา เอียงคอไปก็เห็นใบหน้าของเขากำลังหลับพริ้ม...

ขอโทษนะโกคุเดระ...แต่ฉันทนไม่ไหวแล้ว....

มือเอื้อมไปปลดเข็มขัดของตัวเองก่อนที่จะรูดซิปลง ความเป็นชายตั้งตระหง่านขึ้นมาอย่างไม่ต้องสงสัย ลมหายใจหนักๆถูกปล่อยออกมาพร้อมกับนัยน์ตาที่นิ่งสนิทหันกลับไปมองใบหน้าที่กำลังหลับของเขา

ผมเคยช่วยตัวเองในขณะที่จินตนาการถึงใบหน้าของเขา....แต่คราวนี้ดูเหมือนจะใกล้ความจริงขึ้นมาอีกนิด ในเมื่อผมไม่ต้องจินตนาการ

แต่ได้มองหน้าเขาตรงๆ ในขณะที่มือก็รูดขึ้นลงไปเรื่อยๆ

ลมหายใจติดๆขัดๆถูกระบายออกไป ในขณะที่อารมณ์ก็พุ่งสูงขึ้นเรื่อยๆ...ถ้าเขาตื่นขึ้นมาตอนนี้ เขาคงไม่มีวันรับรักผมแน่....ผมได้แต่ยิ้มกับตัวเอง

มองหน้าเขาครั้งสุดท้ายก่อนที่จะปลดปล่อยออกมาเต็มฝ่ามือ หอบหายใจหนักๆก่อนจะเงยหน้าขึ้นไป หัวของผมคงซุกอยู่แถวๆหน้าท้องของเขาพอดี

ผมได้แต่เฝ้าคิด....ถ้าวันพรุ่งนี้มีสำหรับเราสองคน....มันจะดีแค่ไหนกันนะ....

เสียงโทรศัพท์ดังต่อเนื่องอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ทำให้ผมหรี่ตาขึ้นมามอง...แสงสว่างที่ลอดผ่านผ้าม่านสีขาวเข้ามาทำให้ผมรู้ว่าเช้าวันใหม่มาถึงแล้ว

ตอนนี้ผมนอนแผ่หลาอยู่บนเตียงของโกคุเดระโดยมีเจ้าของเตียงนอนซุกอยู่ที่ท่อนแขนของผม เมื่อคืนหลังจากที่.....นะ.....ผมก็อุ้มโกคุเดระขึ้นมานอนที่ห้องของเขาที่ชั้นสอง

ผมหันหน้าไปมองใบหน้าใสที่ยังคงหลับปุ๋ย...ตอนนี้ใบหน้าของเขาไม่ได้ใกล้เคียงกับซอมบี้เลยสักนิด

เสียงโทรศัพท์ยังคงดังขึ้นอีก ผมผงกหัวขึ้นไปและจำได้ว่ามันน่าจะอยู่ที่บันไดชั้นล่าง ผมจึงขยับร่างกายของตัวเองออกมาจากเตียงช้าๆ แล้วเดินลงบันไดมา

" อะ...สวัสดีครับ"    ผมกรอกเสียงลงไปในหูโทรศัพท์

" นั่นเธอเป็นใครน่ะ? ทำไมถึงเข้าไปในบ้านฉันได้?"        เป็นน้ำเสียงของชายวัยกลางคนที่ฟังดูแล้วน่าจะเป็นพวกหมอหรือไม่ก็นักวิชาการ เพราะวิธีการพูดมันชวนให้คิดได้แบบนั้น....นี่คือพ่อของโกคุเดระ?

" ผม...เป็นเพื่อนของโกคุเดระ"       เผลอหยุดคิดไปหลายวินาที จะตอบว่าเป็นคนที่รักลูกชายของคุณก็คงไม่ได้

" งั้นหรอ...แล้วเด็กคนนั้นอยู่ตรงนั้นไหม?"       หมายถึงโกคุเดระน่ะหรอ? ผมเงยหน้าขึ้นไปมองที่ประตูชั้นสองซึ่งยังเงียบสนิท

" อยู่ด้วยกันที่บ้านนี่แหละครับ แต่ว่าโกคุเดระยังหลับอยู่"      คำพูดของผมคงชวนเข้าใจผิด นี่ถ้าโกคุเดระเป็นผู้หญิงป่านนี้คุณพ่อคงรีบหยิบปืนมายิงผมทิ้งแน่ๆ

" .............ถ้าอย่างงั้นฝากบอกเขาหน่อยก็แล้วกัน"      พ่อของโกคุเดระนิ่งไปพักใหญ่ หวังว่าคงไม่ได้เข้าใจอะไรผิดอย่างที่ผมคิดหรอกนะ

" บอกให้เขาฉีดวิตามินทุกวันตามปกติด้วย ฉันเตรียมเอาไว้ให้เค้าเรียบร้อยแล้ว เค้ารู้ว่าอยู่ที่ไหน"      ไม่รู้ว่าทำไมผมถึงได้ฉุนกึกขึ้นมา นี่คุณพ่อเค้าอยู่ที่ไหนกัน ถึงได้ไม่รู้เลยหรือไงว่ามันเกิดอะไรขึ้นที่นามิโมริ เวลาแบบนี้ยังจะมามัวนั่งกินยาตามปกติได้อยู่อีกหรอ?

" นี่คุณรู้หรือเปล่าว่ามันเกิดอะไรขึ้นที่นี่?"      ผมถามเขาออกไปด้วยน้ำเสียงนิ่ง

" รู้สิ...มีซอมบี้เดินเต็มบ้านเต็มเมืองเลยใช่ไหมล่ะ?"

" ก็ในเมื่อรู้แบบนั้นแล้วยัง"

" ก็เพราะว่ามันเป็นแบบนั้นน่ะสิ เขาถึงจะขาดยาไม่ได้"        

" เขาโดนพวกมันกัดไปแล้วครับ! ถึงฉีดยาไปก็......."        ผมยกมือขึ้นปิดปากทันที...นี่ผมเผลอพูดอะไรออกไปเนี่ย....คุณพ่อเค้าโทรมาเพราะเป็นห่วงลูกชายไม่ใช่หรอ...แล้วผมยัง....ไปทำให้เค้าเสียใจอีก....เสียงที่ปลายสายเงียบหายไป...

" เอ่อ...ขอโทษนะครับ"      เพราะความเครียดที่สะสมมาหลายวัน มันทำให้ความอดทนของผมมันต่ำลงมาก ผมยอมรับผิดกับเขาแต่โดยดี

" งั้นหรอ....โดนกัดไปแล้วหรอ......"       น้ำเสียงของคนเป็นพ่อฟังดูเลื่อนลอยจนผมได้แต่นึกโทษตัวเอง

" แล้วตอนนี้ฮายาโตะเป็นยังไงบ้าง...."

" เขายังหลับอยู่จริงๆครับ และยังไม่มีทีท่าว่าจะกลายเป็นซอมบี้"    

" เขาถูกกัดมานานหรือยัง?"

" เมื่อวาน....ตอนบ่ายๆครับ...."

" งั้นหรอ.....ถ้างั้น ไปปลุกเขาขึ้นมา แล้วให้ฉีดวิตามินนั่นเข้าไปอีกที"       ดูเหมือนคุณพ่อจะยังไม่เข้าใจสถานการณ์สินะ  แต่ก่อนที่ผมจะตัดสายทิ้งไปเสียดื้อๆ ปลายสายก็เอ่ยออกมาเบาๆว่า

" การที่ฮายาโตะยังไม่กลายสภาพเป็นซอมบี้ แค่นี้ก็พิสูจน์ได้แล้วว่ายานั่นใช้ได้ผล"       เสียงที่เหมือนเขาจะบ่นกับตัวเองถึงกับทำให้ผมนิ่งค้าง....ว่าไงนะ?.....ยานั่นกับซอมบี้มันเกี่ยวอะไรกัน?

" เธอเองก็ฉีดไปสักเข็มด้วย โดนกัดแล้วจะได้ไม่เป็นอะไร ถึงเลือดจะไม่เข้มข้นเท่าฮายาโตะที่ถูกฉีดแอนตี้ไวรัสทุกวันก็เถอะ"

....แอนตี้ไวรัส ?......

หมายความว่ายังไงกัน?

" ฉันไม่มีเวลาแล้ว แค่นี้ก่อนนะ"      แล้วคุณพ่อก็วางสายไป มือที่ค่อยๆวางหูโทรศัพท์ของผมชื้นเหงื่อ...หมายความว่ายังไง ที่ว่าโกคุเดระถูกฉีดแอนตี้ไวรัสอยู่แล้วทุกวัน....หรือว่าวิตามินนั่น......

ผมวิ่งตึงตังขึ้นไปบนห้องอย่างห้ามความดีใจไม่อยู่

" โกคุเดระ! นี่...ตื่นเถอะโกคุเดระ!"      มือเขย่าไหล่บางให้ซอมบี้ขี้เซาลืมตาขึ้นมา ร่างบอบบางงัวเงียลุกขึ้นนั่ง

" นี่ฉัน...ยังไม่ได้กลายเป็นซอมบี้อีกหรอ?"       เขาพูดพรางขยี้ตา 

" เกือบแล้วละ...นายกัดฉันซะเต็มตัวเลย จำไม่ได้หรอ?"      ผมเย้าแหย่จนเขาหน้าแดง ถึงความทรงจำอาจจะเลือนราง แต่ผมว่าเขาต้องจำได้แน่ๆว่าเมื่อคืนนี้มันเกิดอะไรขึ้น

แต่หลังจากที่เขาตื่นขึ้นมา ดูเหมือนว่าใบหน้าที่เคยซีดเซียวจะกลับมามีสีเลือดปกติ อาการอยากกัดของเขาก็เหมือนจะไม่มีเหลืออยู่แล้ว

" พ่อนายโทรมา...บอกว่าวิตามินที่นายใช้ฉีดอยู่ทุกวันน่ะ ที่จริงแล้วมันคือแอนตี้ไวรัส...ฉันก็ไม่รู้อะไรหรอกนะ แต่พ่อนายบอกว่าให้นายฉีดมันเข้าไปอีก แล้วน่าจะหายเป็นปกติ"        ถึงแม้ว่าตอนนี้เขาเองก็แทบจะเป็นปกติแล้วก็เถอะนะ แต่ผมก็ไม่กล้าประมาท

" อยู่ตรงไหนล่ะ? เดี๋ยวฉันไปเอามาให้"      ในใจผมมันกำลังดีใจจนเก็บอาการไว้ไม่ไหว ความรู้สึกอยากจะร้องไห้เมื่อวานนี้หายไปจนไม่เหลือแม้แต่เศษเสี้ยว  แค่คิดว่าเขาจะยังคงอยู่เคียงข้างผมไปอีกนานๆ ผมก็ดีใจจนไม่รู้จะว่ายังไง

" ยะ ยิ้มอะไรของนาย"       นัยน์ตาสีมรกตเหลือบมองมาพร้อมหน้าแดงๆ เขาถอดสร้อยที่คล้องคออยู่ก่อนจะยื่นมันมาให้ผม จี้ที่ห้อยอยู่ในสร้อยมันเป็นรูปกุญแจ

" ในห้องครัวมีตู้เย็นสองหลัง ใช้กุญแจนั่นไขตู้เย็นหลังสีขาว แล้วค่อยมาเปิดตู้เย็นสีดำ ชั้นที่อยู่ใต้ช่องแช่แข็งถึงจะเปิดได้ ยาอยู่ในนั้นแหละ"

" อื้อ"      ผมรับกุญแจมาด้วยใบหน้าระรื่น แต่ก่อนที่ผมจะก้าวขาลงจากเตียง มือของเขาก็รั้งชายเสื้อของผมเอาไว้เสียก่อน

" เอามาสองเข็มนะ ของฉัน....กับของนาย"

ผมหันไปมองนัยน์ตาสีมรกตที่ทำเป็นเสไปมองอย่างอื่นด้วยดวงตาเบิกกว้าง.....ผมอยากจะรวบตัวเขาเข้ามากอดเดี๋ยวนี้เลยจริงๆให้ตายเหอะ

เสียงเข็มฉีดยาว่างเปล่าถูกวางลงไปในถาดเงิน มันแทบจะไม่รู้สึกต่างจากการฉีดยาธรรมดาเลยแม้แต่น้อย...ไม่น่าเชื่อว่าเจ้ายาหลอดเล็กๆนี่จะทำให้เราไม่ต้องกลายเป็นศพเดินได้นั่นไป

" พ่อนาย...ทำงานอยู่ในสถาบันวิจัยงั้นหรอ?"       ถ้าจะรู้เรื่องแอนตี้ไวรัสดีขนาดนี้คงเป็นอย่างอื่นไปไม่ได้

" ใช่....หมอนั่นคงจะรู้อยู่แล้วละว่าไวรัสมันอาจจะแพร่ออกมาข้างนอกเข้าสักวัน เพราะงั้นเลยฉีดวิตามิน...ไม่สิ แอนตี้ไวรัสนี่ให้ฉันตั้งแต่เมื่อสองปีก่อน"       ผมเข้าใจแล้วว่าทำไมเขาถึงได้ถามช่างแอร์....เรื่องวันที่อาวุธชีวภาพนั่นถูกสร้างขึ้น

" ทั้งๆที่รู้ถึงขนาดนั้น แล้วทำไมไม่ฉีดให้คนอื่นๆด้วยกันนะ"        เมื่อนึกถึงสภาพของเมืองนามิโมริในขณะนี้มันก็ทำให้รู้สึกหดหู่

" ก่อนหน้าที่ฉันจะฉีดมัน ร่างกายของฉันไม่ได้อ่อนแอขนาดนี้หรอกนะ....แต่พอฉีดมันติดต่อกันซักพัก อวัยวะภายในของฉันหลายอย่างเริ่มทำงานไม่ปกติ...อาจจะเป็นเพราะแบบนั้นหรือไม่ก็....เป็นเพราะจะให้ใครรู้ เรื่องอาวุธชีวภาพนี่ไม่ได้เด็ดขาดละมั้ง"

" อย่างงั้นเองหรอ..."       ผมมองใบหน้าที่อยู่ห่างไม่มากนักของเขา...บางทีก็ไม่เข้าใจพ่อของเขาเหมือนกันนะ ว่าตกลงเป็นเพราะรักเขามากหรือว่ายังไง ถึงได้ตัดสินใจให้เขาเป็นหนูลองยาจนร่างกายอ่อนแอขนาดนี้

“ ไปอาบน้ำเถอะโกคุเดระ เดี๋ยวฉันจะได้ทำแผลที่ไหล่ให้นายด้วย”       ถึงแม้จะไม่ได้กลายเป็นซอมบี้ แต่แผลที่ถูกกัดก็ยังคงอยู่ และมันจะหายตามสภาพร่างกายปกติ

ผมหยิบถาดเงินขึ้น กะว่าจะเอาลงไปเก็บและทำอะไรง่ายๆกิน ความสบายใจทำให้ท้องชักจะกลับมาเริ่มเรียกร้องหาอาหารอีกครั้ง แต่มือบางก็รั้งชายเสื้อของผมเอาไว้อีก

“ แล้วจากนี้....จะทำอะไรต่อ...จะอยู่ที่นี่.....ไหม..”       คำพูดขาดๆหายๆกับท่าทางอายๆของเขาทำให้ผมอยากจะโยนถาดทิ้งแล้วตรงดิ่งไปกระโดดคร่อมซะเดี๋ยวนั้นเลย

“ ฉันก็อยากจะอยู่ที่นี่กับนายหรอกนะ...แต่ว่า...”       ใช่...ยังมีอีกอย่างที่ผมอยากจะไปทำ ยังมีอีกคนที่ผมอยากจะไปเจอ

“ ฮะ ฮะ...ฉันว่าจะกลับไปดูพ่อที่บ้านซักหน่อยน่ะ”      ผมยกมือขึ้นเกาหัว ถึงใบหน้าจะหัวเราะอยู่แต่ในใจนั้นเป็นห่วงยิ่งกว่าใครๆ

“ นายอยู่ที่นี่แหละโกคุเดระ...บ้านหลังนี้...ดูท่าทางว่าพ่อของนายจะสร้างมันเอาไว้รับมือกับซอมบี้โดยเฉพาะเลยละ...นายจะปลอดภัยแน่ๆ...”      ผมยิ้มให้กับนัยน์ตาสีมรกตที่ดูเป็นกังวล

“ ไม่เป็นไรน่า...ถึงนายจะไม่อยาก แต่ฉันก็จะรีบกลับมา”        ผมยิ้มให้เขาเลิกกังวล ก่อนจะเดินออกจากห้องไป

มือวางถาดเงินไว้ในอ่างล้างจาน สายตาที่มองลงไปนั้นว่างเปล่า...ถึงผมจะบอกเขาไปแบบนั้น แต่เอาเข้าจริงก็ไม่มั่นใจเลยว่าจะได้กลับมาจริงๆหรือเปล่า...

จริงอยู่ที่ว่า ผมฉีดแอนตี้ไวรัสไปแล้ว...ถ้าซอมบี้สองสามตัวกัดคงไม่เป็นไร...แต่ถ้ามากันยกฝูง...อย่าว่าแต่แอนตี้ไวรัสเลย ผมอาจจะโดนกัดคอขาด แล้วตายไปเพราะอวัยวะกระจัดกระจายก็ได้

ผมสะบัดหัวไล่ความคิดด้านมืด ผมจะคิดแบบนั้นไม่ได้ ยังไงผมก็จะต้องกลับมา....นึกถึงใบหน้าของโกคุเดระเมื่อคืนนี้เอาไว้สิ…

“ ทำกับข้าวๆๆ”        รีบห้ามตัวเองก่อนจะฟุ้งซ่านไปกันใหญ่

ผมตั้งใจจะออกไปตอนเที่ยง ความจริงแล้วบ้านของผมกับบ้านของโกคุเดระไม่ได้ไกลกันมากนัก เพียงแต่กว่าจะหลบพวกซอมบี้จนไปถึง คงกินเวลาพอสมควร

จานใบสุดท้ายถูกล้างก่อนจะวางเอาไว้บนชั้นโปร่ง ผมเช็ดมือกับผ้าเช็ดมือที่ห้อยอยู่แถวนั้น ที่หางตาแลเห็นโกคุเดระที่น่าจะนั่งอยู่ที่โซฟากำลังก้มๆเงยๆทำอะไรบางอย่างอยู่ที่หน้าตู้เย็น  ผมชะโงกหน้าไปดู ก็เห็นเขากำลังหยิบเข็มฉีดยาทีมีแอนตี้ไวรัสมาเรียงใส่กระเป๋ายา

“ นี่นาย...กำลังคิดจะทำอะไรน่ะโกคุเดระ?”       แล้วก็เป็นอีกครั้งที่เขาหันมามองหน้าผมตรงๆ นัยน์ตาสีมรกตของเขาแน่วแน่จนผมหลบเลี่ยงไม่ได้

“ ฉันจะไปกับนายด้วย”        

“ แต่ว่า...”

“ ฉันจะไป”

เห็นใบหน้าเอาแต่ใจของเขาเป็นครั้งแรก และมันก็ทำให้ผมต้องยกมือขึ้นยอมแพ้

“ นายขับรถเป็นหรือเปล่า?”        จู่ๆเขาก็ถามขึ้นมา ผมพยักหน้าไปแบบไม่ค่อยมั่นใจนัก

“ ในโรงรถมีรถอยู่คันนึง เราจะไปด้วยรถนั่น เพราะชั้นไม่คิดว่าการเดินไปจะปลอดภัยพอ...อีกอย่าง...”       เขาหยุดมือจากการเรียงเข็มฉีดยาแล้วหันมามองหน้าผม สายตาที่มองมาราวกับกำลังขอร้องอยู่กลายๆ

“ หลังจากที่นายหาพ่อเจอแล้ว...ช่วยพาฉันไปที่สถาบันวิจัยที”       จริงสินะ เขาเองก็คงเป็นห่วงพ่อของตัวเองเหมือนกัน หรือว่าผมควรจะพาเขาไปหาพ่อก่อน...ผมอ้าปากกะว่าจะถาม แต่เขาก็ชิงพูดขึ้นมาเสียก่อน

“ ฉันไม่ได้ห่วงหมอนั่นหรอก....หมอนั่นน่ะ เป็นมนุษย์ต่างดาว ซอมบี้โง่ๆพวกนี้ทำอะไรไม่ได้หรอก...เพียงแต่...ฉันแค่มีเรื่องอยากจะถาม...”       ผมแอบขำในใจ ถึงแม้จะเรียกพ่อของตัวเองแบบนั้น แต่ก็ดูท่าทางว่าเขากับพ่อจะสนิทกันดี

“ ตกลง”       ไม่ว่าเขาจะให้ผมไปลงนรกตกเหวที่ไหนผมก็จะไป

เราเก็บข้าวของที่จำเป็นใส่ท้ายรถไปด้วย ผมแทบจะน้ำตาไหลเมื่อเห็นรถที่จอดอยู่ในโรงรถ.....เบนซ์สปอร์ตสีขาว....ผมคงหมดสิทธิ์ขับชนซอมบี้อย่างที่ตั้งใจจะทำตามพระเอกหนังแล้วละ...เกิดพังขึ้นมา ผมคงไม่มีปัญญาชดใช้ให้เขาแน่

“ ขับไปเถอะน่า ไม่ต้องสนใจ ถ้าไหล่ฉันไม่เจ็บก็จะขับให้อยู่หรอก”       คันนี้เป็นรถของเขาอย่างไม่ต้องสงสัย เพราะคุณพ่อจอมเนี้ยบคงไม่ขับรถแบบนี้แน่  โกคุเดระปิดหลังคาขึ้นมาคลุมทั้งหมด แหงละ จะให้เปิดประทุนวิ่งท่ามกลางฝูงซอมบี้ก็กระไรอยู่ ผมขยับเข้าไปนั่งประจำตำแหน่งคนขับ ที่ข้างกายมีตุ๊กตาหน้ารถคนสวยหอบกระเป๋ายาอยู่ด้วย

ผมหันไปมองหน้าเขา ก่อนที่เราจะพยักหน้าลงพร้อมๆกัน

ประตูหน้าค่อยๆอ้าเปิดออก.....

แล้วเบนซ์สปอร์ตสีขาวก็วิ่งออกไปราวกับหงส์ที่ลอยอยู่เหนือทะเลเลือด!

.

.

.

.

.

.

.

To be Con.

อ๊ากกกกกก ถ้าซอมบี้มันจะเซะซี่ขนาดนี้...มากัดมี๊เลยมะ...*q*....

แอบแปะโฆษณาไว้ก่อน แบบว่าไม่รู้ว่าระหว่างอาทิตย์นี้จะได้มาลงอีกไหม(เฮ้ย)....วันอาทิตย์นี้เจอกันที่งาน โคโคโระนะค้า....(อย่าถามว่าจัดที่ไหน เพราะข้าพเจ้าเองก็ยังไม่รู้ =3= เค้าให้หนูไปเฝ้าบูทเฉยๆง่ะ) งานนี้เอาแอนโธ 8059 และ D18 จากงาน Double date ไปขายค่า ยังเหลืออีกไม่มากแล้วน้า มาช่วยกันรับไปเลี้ยงดูหน่อยเร้ววว

แปะหน้าปก!

  

อันนี้รายละเอียดข้างใน!

 KHR [Double Date D18+8059 Anthology] เปิดจองรวมเล่มทางไปรฯค่า

ปล. ข้าพเจ้าเป็นหนึ่งในสต๊าฟนะคะ ซึ่งนั่นหมายความว่าเล่มนี้ทำในนามของหลายคน เพราะงั้นอย่าติดต่อข้าพเจ้าทางเมล์ของ Double date เน้อ เดี๋ยวจะไม่ถึงเอา...^ ^…