KHR Au S.Fic HBD.Yama [8059] -- BiOS : 01 --

KHR Au S.Fic HBD.Yama [8059]  -- BiOS : 01 --

: KHR AU Fanfiction

: 8059

: Action  Horrors

: NC-17

  

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

  

อันนี้เป็นแผนที่โรงเรียนนามิโมริฉบับ BiOS พร้อมเส้นทางที่ยามะวิ่งไป ลายเส้นอาจจะชั่วร้ายไปบ้างก็ทำเป็นมองไม่เห็นทีนะ ฮ่าๆ  ใช้ประกอบการจิ้นเผื่อใครนึกไม่ออก *w* (อันนี้เป็นแผนผัง (PLAN)นะคะ)

ลูกเบสบอลถูกตีออกไปไกลสุดลูกหูลูกตา ได้ยินเสียงร้องครางอย่างหมดแรงออกมาจากปากทีมตรงข้าม จนผมเผลอยิ้ม มือปล่อยไม้เบสบอลลงกับพื้นแล้ววิ่งออกไปเหยียบเบสด้วยท่าทางสบายๆ เพราะไม่ว่ายังไงนั่นมันก็เป็นโฮมรันไปแล้ว

เสียงนกหวีดดังขึ้นให้รู้ว่าวันนี้จบการซ้อมของชมรมเพียงเท่านี้

“ แกนะแก เจ้ายามาโมโตะ...เมื่อไหร่จะเลิกทำโฮมรันซักทีฟ๊ะ”       เพื่อนร่วมชมรมที่คราวนี้ซ้อมอยู่ในทีมตรงข้ามกระโดดมากอดคอผมพร้อมยกมือขยี้หัวให้อย่างหมั่นไส้

“ ฮะ ฮะ ฮะ”      ผมหัวเราะเหมือนทุกๆที ก็มีแต่เรื่องนี้แหละที่ผมสามารถเอาไปอวดใครๆได้

“ หัวเราะอะไร เจ้าเอสของชมรม นี่แน่ะๆๆ”      มีมืออีกหลายคู่ร่วมผสมโรงด้วย เช่นเดียวกับเสียงหัวเราะที่ดังไปตลอดทางจนถึงห้องชมรม

“ นี่พวกนาย...วันนี้อยู่ประชุมเรื่องตารางซ้อมกันด้วยนะ”      รุ่นพี่วาตานาเบะ...กัปตันของชมรมคนปัจจุบันพูดออกมาพรางขยับแว่นตา ถึงแม้ว่าจะเป็นคนมีฝีมือและสมาชิกต่างให้ความไว้วางใจ แต่บางครั้งเพราะเอาจริงเอาจังมากเกินไป คนในชมรมเลยมักอยากแกล้งขึ้นมาซะแบบนั้น

“ รับทราบ! แต่ขอเป็นพรุ่งนี้ก็แล้วกันนะคร้าบ...”       เสียงยานคางดังออกมาจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า และก่อนที่กัปตันผู้มุ่งมั่นจะได้ไล่ตะครุบตัว สมาชิกปีสองก็อันตธานหายไปไม่เหลือแม้แต่เงาของใครสักคน

“ ชิ...ไวอย่างกับปรอทเลยนะไอ้พวกลูกลิงนี่”      

“ หว๋า...อย่าทิ้งเสื้อผ้าเกลื่อนกลาดแบบนี้ได้ไหม...”        เสียงหมดแรงดังมาจากผู้จัดการทีม....คิโยโกะ....ดอกไม้หนึ่งเดียวของทีมเบสบอล ที่ไม่รู้ว่าหลุดมาได้ยังไง เพราะรูปร่างหน้าตานั้นน่ารักระดับดาวโรงเรียนได้

“ เอ่อ....ตกลงจะประชุมไหมครับ?”       โซสุเกะ....สมาชิกปีหนึ่งที่ยังหัวอ่อนเดินเข้ามาถามกัปตันที่เริ่มเข้าสู่โหมดโหด

“ ถึงจะเหลือแค่สามคนก็ต้องประชุม!”     มือดันแว่นตาขยับเป็นประกายก่อนจะหายเข้าไปในห้องชมรมอีกครั้ง

“ เอ๋...นี่รวมฉันด้วยหรอ?....”       ผู้จัดการทีมร้องออกมาอย่างน่าสงสารแล้วเดินตามเข้าไปอย่างเลี่ยงไม่ได้ ได้แต่ปล่อยให้กองเสื้อผ้าระเกะระกะอยู่ที่พื้นห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าตามเดิม

ความเงียบเริ่มเข้ามาปกคลุมห้องชมรมเบสบอล ต่างจากที่ทางเดินมีหลังคาที่เชื่อมระหว่างสองอาคารซึ่งบัดนี้กลับเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะของสมาชิกปีสอง

“ ฮ่าๆๆ เห็นหน้าของกัปตันไหม? ชั้นว่าพรุ่งนี้พวกเราไม่มีชีวิตอยู่จนถึงโฮมรูมแน่ๆเลยว่ะ”       สึกิชิม่า...เป็นทั้งเพื่อนร่วมชมรมและร่วมห้องของผมเอ่ยออกมาพรางหัวเราะอย่างไม่ได้กลัวเกรงตามที่พูดเลยแม้แต่น้อย

“ แล้วเอาไง? จะไปไหนกันต่อไหม?”       คาริยะ....เพื่อนร่วมชมรมของผมอีกคนถามออกมา

“ เกมส์เซ็นเตอร์!!”      ใครสักคนในกลุ่มของพวกเราเสนอขึ้น

“ ฉันคงต้องขอบายละ ต้องกลับไปช่วยพ่อ”      ผมเอ่ยออกไป....ที่บ้านของผมเป็นร้านขายซูชิ ที่ตอนเย็นจะยิ่งขายดีจนมือแทบจะไม่ว่าง อย่างผมถึงจะทำอะไรไม่ค่อยเป็นแต่ก็ยังต้องไปอยู่ช่วย

“ นายมันก็เป็นซะแบบนี้ละน้า...ถึงได้ไม่คืบหน้ากับคิโยโกะจังซักที”    

                                                                                                    

“ ฮะ ฮะ ฮะ”       ผมเบื่อที่จะปฏิเสธเต็มที ดูเหมือนพวกนั้นจะสนุกสนานกับการจับคู่ผมกับผู้จัดการทีม ไม่ว่าผมจะบอกว่าไม่ใช่ยังไงก็ไม่ได้ฟังกันเลย

ผมไม่รู้หรอกนะ ว่าเด็กคนนั้นจะชอบผมจริงอย่างที่พวกนั้นบอกหรือเปล่า แต่สำหรับผมน่ะ...ไม่ได้รู้สึกอะไรด้วยเลย

เพราะว่าผม......มีคนที่แอบชอบอยู่แล้วน่ะสิ

ผมแยกทางกับเพื่อนๆที่หน้าตึกเรียน ก่อนที่จะเดินย้อนกลับมาที่ด้านหลังเพราะถ้าออกทางนี้จะใกล้บ้านผมมากกว่า...สายตาเหลือบมองไปที่หน้าต่างห้องพยาบาลโดยอัตโนมัติ

แล้วก็ต้องแปลกใจเมื่อมองเห็นเงาของใครอยู่ในนั้น

เย็นป่านนี้แล้วทำไมยังมีคนอยู่?

ผมเดินตรงเข้าไป....เสียงหอบหายใจทำให้ฝ่าเท้าถึงกับชะงัก...ร่างกายขยับไปยืนพิงผนังก่อนจะค่อยๆโผล่หน้าเข้าไปดูอย่างกล้าๆกลัวๆ....เป็นไปได้ก็ไม่อยากเข้ามาขัดจังหวะใครนักหรอกนะ...แต่ว่า... “ห้องพยาบาล” ...มันเป็นที่ที่คนที่ผมเฝ้ามองมักจะมาสิงสถิตอยู่เป็นประจำน่ะสิ

แล้วสิ่งที่ผมมองเห็นก็เล่นเอานัยน์ตาเบิกกว้าง

นั่นมัน.....โกคุเดระ?

แต่ว่าเขาไม่ได้กำลังทำเรื่องอย่างว่ากับใคร แต่สิ่งที่อยู่ในมือของเขาน่ะมัน....

เข็มฉีดยา?

ร่างกายของผมมันขยับไปโดยอัตโนมัติอีกแล้ว มือคว้าไปที่มือบางที่กำลังกดเข็มฉีดยาลงไปที่ท่อนแขนของตัวเอง ใบหน้าสวยของเขาเงยขึ้นมามองอย่างตกใจ แต่ก็ยังสะบัดตัวหนีการจับกุมของผมแล้วกดเข็มฉีดยาลงไปจนหมดจนได้

“ แฮ่ก แฮ่ก....”       ใบหน้าสวยมีแต่เหงื่อเกาะพราว ร่างกายที่ดูผอมบางกว่าคนในวัยเดียวกันเซมาตกอยู่ในอ้อมแขนของผมอีกครั้ง

“ นี่นาย...กำลังทำอะไรอยู่เนี่ย...ตอบมาโกคุเดระ นี่มันยาอะไร?!”      ผมคว้าร่างกายของเขาเอาไว้ ต้องคาดคั้นจนกว่าจะยอมตอบให้ได้ เพราะถ้ายานั่นเป็นยาเสพติดผมคงต้องหาทางทำอะไรซักอย่าง

ใช่....คนที่ผมเฝ้ามองมาตลอดก็คือเขานี่แหละ...

“ นาย...?”       เขาหันมามองด้วยสายตาว่าเรารู้จักกันด้วยหรอ?

“ ยามาโมโตะ ทาเคชิ!    ตอบมาก่อนว่านั่นมันยาอะไร?!”        ผมมองหน้าเขาด้วยสายตาจริงจัง....ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะเข้าใกล้เขาได้ขนาดนี้....และในสถานการณ์แบบนี้....

“ ..........”        เขายังคงไม่ตอบ แต่มือบางแปะกระดาษแผ่นหนึ่งมาที่แผงอกของผม....ในกระดาษแผ่นนั้นมีแต่ภาษาอังกฤษซึ่งแน่นอนว่าผมอ่านไม่ออกหรอก เพียงแต่ที่ท้ายชื่อที่อยู่บนหัวกระดาษมันสะกดง่ายๆว่า …..Vitamin…..

“ วิตามิน?”      ถึงจะสงสัยว่ามันมีวิตามินที่ถึงกับต้องฉีดแบบนี้ด้วยหรอ แต่จากอาการของคนตรงหน้าก็ไม่น่าจะเป็นยาเสพติด เพราะโกคุเดระยังมีสติอยู่ ใบหน้าใสยังมีเลือดฝาด นัยน์ตาสีมรกตยังเป็นประกาย และร่างกายก็เริ่มจะทรงตัวได้เรื่อยๆ

“ ปล่อยได้แล้ว”      เขาผลักตัวผมออกมาก่อนจะรีบหันไปเก็บเข็มฉีดยาที่จะว่าไปก็หน้าตาแปลกไปจากเข็มฉีดยาปกติ แล้ววิ่งหายออกไปจากห้องให้ผมได้แต่เหม่อมองตามแผ่นหลังของเขาไปอย่างไม่อาจจะฉุดรั้งอะไรได้

ในเมื่อผมกับเขา.....เราไม่เคยแม้แต่จะพูดคุยกัน....

และในสายตาของเขานั้นจะมีผมอยู่บ้างหรือเปล่าก็ไม่รู้....

ผมไม่ได้เรียนอยู่ในห้องเดียวกับเขา...แต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหา เพราะแม้แต่คนที่อยู่ห้องเดียวกับเขา คนที่เขาพูดคุยด้วยก็ยังเรียกได้ว่า....ไม่มีเลย....

เขามักจะอยู่คนเดียว ไปไหนมาไหนคนเดียว...คนในห้องเดียวกันบอกว่าเขาขาดเรียนบ่อย...และอาจจะเป็นเพราะร่างกายของเขาไม่แข็งแรงเหมือนคนทั่วไป เลยไม่ชอบสุงสิงกับใคร...มันก็มีอยู่หรอกนะคนป่วยที่ไม่อยากให้ใครมาสนใจ ไม่อยากให้ใครมาสมเพชตัวเอง

เพราะแบบนั้นผมเลยได้แต่เฝ้ามอง...

ผมสนใจเขาที่ตรงไหน....ตัวเองก็ยังไม่แน่ใจ....

รู้แต่ว่า....ผมชอบมองทุกกิริยาท่าทางของเขา ความบอบบางนั่นมันเรียกร้องสัญชาตญาณของผมให้เข้าไปปกป้อง....ประมาณนั้น

ใบหน้าก้มลงไปมองที่สองมือของตัวเอง...ความนุ่มของผิวเนื้อของเขายังคงอยู่....กลิ่นหอมอ่อนๆที่โชยออกมาจากตัวเขาก็ยังไม่จางหายไปไหน

อยากสัมผัส....อยากกอดรัดเขาให้มากกว่านี้....

เมื่อคืนนี้ผมนอนแทบไม่หลับ....จากสัมผัสที่มันตกค้างอยู่ที่ร่างกายทำให้ผมรู้ตัวว่า...แค่เฝ้ามองอย่างเดียวมันคงจะไม่พอแล้วสำหรับผม...วันนี้...จะต้องหาทางทำอะไรซักอย่าง เพื่อให้ได้พูดคุยกับเขาอีก

“ ไปนะครับพ่อ”

“ โชคดี ทาเคชิ!”      ผมเปิดประตูเลื่อนของร้านซูชิเก่าแก่ออกมาก่อนจะยกมือป้องตาเพราะแสงแดดที่เจิดจ้ากว่าปกติ....นี่มันยังเช้าอยู่เลยนะ ทำไมวันนี้แดดแรงขนาดนี้

ผมเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงแล้วเดินฮัมเพลงตามปกติ....แต่ทั้งๆที่ผู้คนก็ออกมาใช้ชีวิตกันในแบบที่เห็นทุกๆวัน แต่มันกลับมีอะไรบางอย่างที่ทำให้รู้สึกว่าวันนี้มันต่างออกไป...อะไรกันนะ?

สายตาคมกริบของผมเหลือบมองไปรอบๆกาย สรรพเสียงที่เข้าหูมามันฟังดูนิ่งงันจนรู้สึกขนลุก

จริงๆด้วย....

ไม่มีเสียงของสายลม....ไม่มีเสียงของฝูงนก...ไม่มีเสียงของสิ่งมีชีวิตอื่นใดนอกจากมนุษย์

เกิดอะไรขึ้น?

หรือว่าผมจะหลอนไปคนเดียว?

“ โฮ่ย ยามาโมโตะ! เดินมาคนเดียวอีกแล้วหรอฟ๊ะ พ่อหนุ่มหน้าตาดี! ทำไมไม่หาใครควงมาซักคนละว้า”      ได้ยินเสียงแซวพร้อมแรงกดทับที่ไหล่และลำคอ....สึกิชิม่า...เพื่อนในชมรมนั่นเอง

“ เมื่อไหร่กัปตันโหดนั่นจะเลิกโทรจิกให้มาซ้อมเช้าซักทีว้า”       คาริยะ ที่เดินหาววอดมาร่วมวงอีกคน เสียงหัวเราะเฮฮาทำให้ผมลืมความผิดปกติรอบกายไปทันที

และทุกอย่างก็ยังคงดำเนินต่อไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น...

เสียงลูกเบสบอลกระทบไม้ดังขึ้นเป็นโฮมรันที่สองของเช้านี้ ผมยกมือป้องแดดมองตามลูกสีขาวที่พุ่งไปในท้องฟ้าที่มีเพียงก้อนเมฆสีขาวลอยเอื่อยๆ....ไม่ว่าจะมองขึ้นไปกี่ครั้งวันนี้ก็ยังคงไม่มีนกสักตัว

ความนิ่งงันของบรรยากาศนี่มันอะไรกัน? จะมีใครรู้สึกถึงมันได้แบบผมไหมนะ?

“ เลิกซ้อมได้!”      เสียงกัปตันตะโกนอยู่ไกลๆทำให้ผมยกไม้เบสบอลขึ้นพาดไหล่ก่อนจะเดินสบายๆกลับไปยังข้างสนาม

“ รุ่นพี่ยามาโมโตะคะ...ผ้าขนหนูค่ะ”       ผู้จัดการทีมยื่นผ้าขนหนูสีขาวให้ผมด้วยใบหน้าแดงระเรื่อ ผมรับมาแบบไม่ได้คิดอะไรแต่ไอ้เสียงโฮ่แซวอยู่ข้างหลังนี่สิ

“ ฮิ้วๆ อยากได้ผ้าขนหนูบ้างจังน้า”

“ โธ่...พวกรุ่นพี่นี่ละก็....”      กลายเป็นคิโยโกะที่หันไปเง้างอดใส่พวกนั้นแทนที่จะเป็นผม

ผมเดินไปที่อ่างคอนกรีตยาวที่เอาไว้ล้างหน้า สายตาเหลือบมองระเบียงทางเดินที่เชื่อมต่อไปยังห้องพยาบาลโดยอัตโนมัติ....แล้วผมก็เห็นเขา....เดินอยู่ตรงนั้น

วันนี้โกคุเดระก็มาโรงเรียนสินะ...

แต่ผมยังไม่ทันจะเรียกหรืออะไร เขาก็ผลุบหายเข้าไปในห้องพยาบาลเสียก่อน

ผมได้แต่บอกกับตัวเองว่าไม่เป็นไร...วันนี้....ยังอีกยาวไกล ผมจะต้องหาทางเข้าไปคุยกับเขาให้ได้

วิชาวรรณคดีไม่ว่าจะทำยังไงก็ดูเหมือนจะไม่ค่อยเข้าไปในหัวผมเท่าไหร่เลยแหะ...ผมละสายตาจากหน้ากระดานออกไปมองทิวทัศน์ข้างนอกหน้าต่างแทน พยายามจะรับฟังเสียงของสายลมหรือสิ่งมีชีวิตตัวเล็กตัวน้อยแต่มันก็ยังคงนิ่งสนิท ราวกับว่าพวกมันได้หายไปจากโลกใบนี้แล้วยังไงอย่างงั้น

ได้แต่หัวเราะกับตัวเอง ว่าผมคงจะคิดเรื่องของโกคุเดระจนเพี้ยนไป

อะไรบางอย่างเคลื่อนไหวอยู่ที่หน้าประตูโรงเรียน ทำให้สายตาของผมหันไปสนใจในทันที

คน ?

ใช่....ผมคิดว่ามีใครสักคนที่ดูท่าทางจะเมา มาเกาะอยู่ที่ประตูรั้ว....ก่อนที่จะยื่นแขนเข้ามาและพยายามจะพังประตูด้วยการเอาตัวเข้ากระแทกเหล็กโปร่งสีดำสนิท....

ผมคิดว่าหมอนั่นท่าจะเมาจริงๆ

ดูเหมือนจะมีกรรมการนักเรียนและอาจารย์ฝ่ายปกครองวิ่งออกไปห้ามปราม แต่ไม่ว่าจะพูดอย่างไรชายคนนั้นก็ยังไม่ยอมหยุดที่จะพังประตู จนอาจารย์จับแขนเขาแล้วดันออกไป...และช่วงเวลาหลังจากนั้นผมก็แทบจะลืมหายใจ

เมื่อมือของอาจารย์ที่จับแขนชายคนนั้นอยู่ถูกกระชากออกไปก่อนจะโดนกัดจนขาด...ด้วยปากของชายคนนั้น

เลือดสาดกระจายตามมาด้วยเสียงหวีดร้องของกรรมการนักเรียนที่เดินออกไปด้วยกัน คนที่อยู่แถวๆนั้นต่างก็วิ่งเข้าไปหมายจะช่วย

ประตูโรงเรียนถูกเปิดออก....นักเรียนหลายคนช่วยกันตะครุบตัวชายคนนั้นเอาไว้ แต่ทว่า กลับกลายเป็นฝ่ายถูกกัดเสียเอง...ดูท่าทางว่าชายคนนั้นจะไม่ได้เมาอย่างที่ผมคิดเสียแล้ว

นั่นมัน...อะไรกัน ?

อาจารย์ที่ถูกกัดแขนจนขาดมีท่าทางแปลกไป และชายคนนั้นไม่ว่าจะถูกทุบตียังไงก็ไม่ยอมล้มลง...หมอนั่นมีท่าทางหิวกระหาย ราวกับว่าการได้กัดกินเลือดเนื้อสดๆจะช่วยบรรเทาอาการนั้นได้

ตอนนี้....ดูเหมือนทุกคนในห้องจะหันมาสนใจเหตุการณ์ชุลมุนที่อยู่หน้าประตู ผมมองเห็นชายและหญิงอีกสองสามคนเดินมาตามถนนหน้าโรงเรียน....ด้วยท่าทางเหมือนชายคนแรก

แย่แล้ว!

ผมอยากจะตะโกนบอกนักเรียนที่ออกไปช่วยไกลเกลี่ย แต่ปากมันก็ไม่ยอมขยับ  มีอีกหลายคนที่ถูกกัด และผมก็ได้แต่ยืนนิ่งราวกับถูกตรึงเอาไว้

ใครจะไปคิด....ว่าในอีกไม่กี่ชั่วโมงให้หลัง....หายนะ....จะมาเยือนโรงเรียนนามิโมริของผม

ผมวิ่งไปตามระเบียงทางเดินที่เต็มไปด้วยรอยเลือดสาดกระเซ็น กลิ่นคาวเหม็นคละคลุ้ง รองเท้าผ้าใบสะดุดเข้ากับร่างไร้ลมหายใจของเพื่อนที่เคยยิ้มเคยหัวเราะมาด้วยกันที่บัดนี้นอนเกลื่อนอยู่เต็มไปหมด สภาพร่างกายนั้นเละเทะจนแทบจำไม่ได้ว่าเป็นใคร

บางคนก็ถูกกัดจนตาย บางคนก็มีร่องรอยว่าถูกอะไรบางอย่างฟาดที่หัว...เพราะมันเป็นวิธีเดียวที่จะหยุดคนที่ตายไปแล้วแต่ดันลุกขึ้นมาเดินได้แบบนั้น

โรงเรียนนามิโมริกำลังเต็มไปด้วยสิ่งที่ไม่คิดว่าจะมีจริงอย่าง

.....ซอมบี้.....

“ อุก....”       ผมยกมือขึ้นมาอุดปาก ถึงจะอยากอ้วกแค่ไหนก็ต้องบังคับตัวเองให้วิ่งต่อไป

เสียงอื้ออึงดังอยู่เบื้องหลัง ฝูงศพคืนชีพที่กำลังไล่ตามผมอยู่นั้นต่างก็ใส่ชุดนักเรียน ผมทำได้แค่กัดฟันกรอดแล้ววิ่งอย่างสุดกำลัง....ผมน่าจะเอะใจตั้งแต่รับรู้ได้ถึงบรรยากาศผิดปกติเมื่อเช้า....แต่ใครเล่าจะรู้....ว่าสิ่งที่มีแต่ในหนัง จะออกมาโล้ดแล่นอยู่ในโรงเรียนแบบนี้!

“ โกคุเดระ....ขอให้นายยังปลอดภัยทีเถอะ...”       ผมเฝ้าภาวนาในขณะที่ขาก็วิ่งไป ตอนนี้ในมือของผมไม่มีอาวุธอะไร เพราะฉะนั้นจึงทำได้แค่วิ่งตรงไปยังห้องชมรม

อย่างน้อยที่นั่นก็มีไม้เบสบอล....

มือเลื่อนประตูเปิดออกอย่างรวดเร็วแล้วก้าวขาเข้าไป ตอนนี้ผมเหนื่อยเกินกว่าจะสนใจว่าในห้องจะมีซอมบี้อยู่ไหม 

“ นะ นั่นใคร?”       เสียงที่ถามออกมาอย่างหวาดๆเป็นเสียงของกัปตันที่มีไม้เบสบอลอยู่ในมือ

“ แฮ่ก...ผมเอง....ยามาโมโตะ....แฮ่ก แฮ่ก....”     ผมหอบหายใจพรางยกสองมือขึ้นเพื่อให้เขารู้ว่าผมไม่ใช่ซอมบี้

“ ยามาโมโตะ ปิดประตู!”       เขาตะโกนบอก ทำให้ผมรีบเลื่อนประตูปิดทันที เหนื่อยจนลืมไปซะสนิท

“ แฮ่ก...แฮ่ก...รุ่นพี่ อยู่ที่นี่คนเดียวหรอ”      ผมลงไปนั่งที่พื้นอย่างหมดแรง

“ โซสุเกะอยู่ข้างในอีกคน”       กัปตันชี้นิ้วไปที่เด็กปีหนึ่งที่ยืนถือไม้เบสบอลเฝ้าหน้าต่างอีกบานด้วยอาการหวาดผวา

“ นายยังไม่ได้ถูกกัดใช่ไหม?”      กัปตันขยับแว่นมองไปตามร่างกายของผม ผมจึงได้แต่โบกมือเป็นเชิงปฏิเสธ

“ ดี! ถ้างั้นเราต้องช่วยกัน แล้วออกไปจากที่นี่ให้ได้”     เขาสมกับที่เป็นกัปตันจริงๆ ในขณะที่เด็กปีหนึ่งนั่นดูท่าทางจะกลัวจนแทบไม่มีสติเหลือ

“ แต่ว่า...ผมต้องออกไปตามหาคนคนนึงก่อน...ผมมาที่นี่เพราะจะมาขอยืมไม้เบสบอล”      ผมพูดออกไปในขณะที่ลมหายใจเริ่มเข้าที่ ไม่มีเวลาจะมานั่งพักตราบใดที่ผมยังไม่เห็นว่าโกคุเดระปลอดภัยดี

“ งั้นหรอ....งั้นก็ฝากคิโยโกะด้วยแล้วกัน”       ดูท่าทางจะเข้าใจผิดว่าผมจะไปตามหาผู้จัดการทีม แต่ก็ช่างเถอะ ผมไม่มีเวลาจะอธิบายอะไร จึงได้แต่เดินไปหยิบไม้เบสบอลคู่ใจ

“ ยามาโมโตะ! อย่ากลับมาที่นี่อีก ฉันคิดว่าอีกไม่นานที่นี่จะไม่ปลอดภัย ถ้ายังไงไปเจอกันที่โกดังของพวกชมรมต่อรถ เผื่อจะมีอะไรให้เราพอจะใช้หนีออกไปได้บ้าง...ฉันให้เวลานายจนกว่าจะบ่ายสามนะ อย่าลืมล่ะ!”       ผมพยักหน้ารับก่อนจะสูดลมหายใจเข้าปอด.....เปิดประตูแล้ววิ่งออกไปสุดกำลัง

ก่อนบ่ายสามงั้นหรอ....เหลือเวลาอีกแค่ชั่วโมงเดียวเองไม่ใช่รึไง

“ โกคุเดระ....นายอยู่ที่ไหนกัน....”

ผมก้าวขาวิ่งตรงไปยังห้องพยาบาล...สถานที่สุดท้ายที่ผมเห็นเขาเมื่อเช้า

แต่ในห้องกลับว่างเปล่าไร้เงาของผู้ใด มีเพียงเลือดที่สาดกระจายไปทั่วเตียงที่เขาเคยนอน....ในใจของผมมันร้อนลนขึ้นเรื่อยๆ ใบหน้าได้แต่หันไปหันมาอย่างครุ่นคิดว่าอย่างเขาจะไปที่ไหนได้อีก ไม่ว่ายังไงผมก็จะไม่ตัดใจ...ผมจะต้องหาเขาให้เจอ!

เสียงอะไรบางอย่างดังอยู่ข้างหลังม่านของเตียงที่อยู่ถัดไป

ผมหันไปมองด้วยความดีใจ...บางทีอาจจะเป็นเขา.....ขาผมรีบก้าวเข้าไปหา

“ โกคุเด...!!!”       แต่ทว่าคนที่โผล่ออกมานั้นกลับไม่ใช่คนที่ผมตามหา ใบหน้าที่หิวกระหายกำลังกระโจนเข้ามาหาผม

“ แฮ่.......”        เสียงแหบพร่าดังมาจากลำคอของอีกฝ่าย ดูจากชุดกราวด์เปื้อนเลือดที่สวมใส่อยู่ก็รู้ได้ทันทีว่านี่คืออาจารย์ห้องพยาบาล ผมเอาไม้เบสบอลยันฝ่ามือที่ตะกุยตะกายหมายจะกัดผมให้ได้....ให้ตายเหอะ ทำไมถึงได้แรงเยอะขนาดนี้....แขนที่ยันเอาไว้เริ่มสั่นจนอาจจะต้านต่อไปไม่ไหว.....อาจารย์สาวของห้องพยาบาลคนที่เคยร่าเริงและชอบแซวผมที่ชอบเดินมาแอบมองโกคุเดระที่นอนหลับอยู่ที่เตียง...บัดนี้กลับมีเพียงใบหน้าราวกับสัตว์ป่า....ผมได้แต่กัดฟันกรอด....เป็นแบบนี้ไปแล้วผมคงจะใจอ่อนไม่ได้ ฝ่าเท้ายกขึ้นยันจนอีกฝ่ายล้มลงไปที่พื้นก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆ

ผลั๊วะ!!

ผมฟาดไม้เบสบอลลงไปที่หัวจนในที่สุดอีกฝ่ายก็แน่นิ่งไป  เลือดสาดเป็นจุดๆมาบนใบหน้า แต่ทว่ามันก็ไม่เท่ามือที่สั่นเทาของผม

ถึงพวกมันจะเป็นศพที่คืนชีพขึ้นมา ไม่มีสติ ไม่มีชีวิต ไม่มีจิตวิญญาณ แต่ผม....ก็ไม่ใช่คนที่ใจแข็งพอที่จะฟาดใครด้วยไม้เบสบอลได้โดยไม่รู้สึกอะไร

“ โกคุเดระ...”      พยายามเรียกสติกลับคืนมา แล้วรีบสาวเท้าออกจากห้องไปด้วยความระมัดระวัง เวลาผ่านมาขนาดนี้ อาจจะมีคนไม่น้อยที่ตกเป็นเหยื่อของพวกมัน

“ กรี๊ดดดดดด!!!!”       เสียงร้องของเด็กผู้หญิงดังขึ้นในขณะที่ผมกำลังวิ่งผ่านห้องคหกรรม

“ โธ่เว้ย!”      สบถออกมาดังๆ ทั้งๆที่ไม่มีเวลาแล้วแต่ผมก็ปล่อยผ่านไปไม่ได้

มือกระชากประตูห้องคหกรรมออกก่อนจะกระโดดเข้าไป เหลือบมองเป้าหมายที่อยู่ในห้องก่อนที่ไม้เบสบอลจะฟาดลงไปที่หัวพวกมันอย่างไม่มีลังเล

“ ระ รุ่นพี่ยามาโมโตะ!”       คิโยโกะ...ผู้จัดการทีมของผมนี่เองที่เกือบจะโดนเล่นงาน เธอตรงเข้ามากอดผมเอาไว้ก่อนที่จะร้องไห้โฮ ผมหันไปมองเพื่อนของเธออีกคนที่ยืนตัวสั่นอยู่ที่มุมห้อง

“ พวกเธอไม่เป็นไรใช่ไหม”     ผมดันไหล่ของคิโยโกะออกช้าๆ ผมไม่มีเวลาจะมาปลอบใจใครในตอนนี้

“ ฟังนะ...ไปที่โกดังของพวกชมรมต่อรถ กัปตันรออยู่ที่นั่น แล้วเราจะหนีออกไปด้วยกัน”      ผมตั้งใจจะผละออกมา แต่ทว่ามือเล็กก็รั้งเสื้อของผมเอาไว้

“ รุ่นพี่จะไปไหนคะ?! ให้พวกเราไปด้วยเถอะ เราสองคนคงไปที่โกดังนั่นเองไม่ไหวแน่”      เป็นความจริงที่ว่ามือของคิโยโกะนั้นสั่นระริก ผมได้แต่ถอนหายใจอย่างอ่อนใจ

“ ฉันต้องตามหาคนคนนึง....ไม่รู้ว่าจะไปทันเวลานัดหรือเปล่า ยังไงพวกเธอ....”

“ ให้เราไปด้วยนะคะ!”        เธอยังคงดื้อดึงที่จะตามไป แต่ผมก็เข้าใจแหละว่าคงจะหวาดกลัวเต็มที่....เมื่อกี้...ถ้าผมไม่เข้ามา ป่านนี้พวกเธอคงจะไม่มีลมหายใจไปแล้ว

“ เฮ้อ.....ก็ได้...แต่ต้องดูแลตัวเองกันด้วยนะ”      ทั้งสองคนพยักหน้ารับทั้งน้ำตา คงจะคิดว่าอย่างน้อยก็ดีกว่าไปตายด้วยกันสองคน

ผมวิ่งขึ้นไปชั้นบนของอาคารเรียน เปิดประตูห้องทุกห้อง กวาดสายตาอย่างรวดเร็ว และหลีกเลี่ยงการปะทะให้มากที่สุด....แต่ไม่ว่าที่ไหนก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของโกคุเดระ

“ แฮ่ก...แฮ่ก....รุ่นพี่คะ...จะต้องวิ่งไปอีกไกลไหม คนคนนั้นเค้าอาจจะ....”       นัยน์ตามืดมนของผมตวัดมองไปที่เด็กสาวสองคน ทำให้คำพูดที่จะเอ่ยต่อมานั้นเงียบหายไป

“ ถ้าพวกเธออยากจะไปที่โกดังก่อนก็แยกกันไปได้เลย”        คิโยโกะทำแก้มป่องราวกับกำลังจะบอกว่าไม่พอใจที่ผมเห็นใครคนนั้นสำคัญกว่าตัวเอง

“ เค้าเป็นใครกัน?! ทำไมรุ่นพี่ต้องห่วงขนาดนั้น!”        และด้วยความรำคาญผสมผสานกับความเครียดผมจึงพูดออกไปโดยไม่ยั้งคิด

“ เค้าเป็นคนที่ชั้นรัก....พอใจรึยัง!”        เท่านั้นแหละ....ทั้งสองคนจึงได้แต่วิ่งตามมาโดยไม่ปริปากอะไรอีก

ห้องนี้เป็นห้องสุดท้ายในตึกนี้แล้ว...เป็นไปได้ผมไม่อยากจะเข้าไปนัก เพราะในนั้นมันมีแต่ชั้นหนังสือซึ่งไอ้พวกซอมบี้จะโผล่มาจากซอกไหนก็เห็นได้ยากกว่าห้องโล่งๆ

....ห้องสมุด...

“ กรี๊ดดดด”        แต่ก่อนที่จะได้เอื้อมมือไปยังประตู เด็กสาวเพื่อนของคิโยโกะก็ร้องออกมา มือที่เต็มไปด้วยรอยเลือดของใครบางคนกำลังดึงแขนของเด็กคนนั้นเข้าไปในหลืบ ผมพุ่งตัวเข้าไปก่อนที่ไม้เบสบอลในมือจะฟาดจนเลือดสาดมาเต็มหน้าเด็กสาว

“ ฮืออออ”      ร่างเล็กๆทรุดลงกับพื้นตัวสั่นงันงก ท่าทางเด็กนั่นจะกลัวเกินกว่าจะวิ่งต่อไปไหว...ผมคงต้องพาพวกเธอไปส่งที่โกดังก่อนที่จะตามหาโกคุเดระต่อไป

“ ฉันขอเข้าไปดูในห้องนี้ก่อน แล้วจะพาพวกเธอไปที่โกดัง”       เด็กสาวทั้งสองคนยืนกอดกันตัวสั่น พยักหน้ารับทั้งน้ำตา

ประตูถูกเลื่อนเปิดออก ในห้องนี้เองก็เละเทะไม่แพ้ห้องอื่นๆ ชั้นหนังสือล้มระเนระนาด แต่ถึงแม้จะมีเลือดสาดไปทั่ว แต่ก็ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครหรือศพคืนชีพตัวใดหลงเหลืออยู่

เพราะบรรยากาศมันนิ่งเกินไป....

ถึงแบบนั้นผมก็ยังก้าวขาเข้าไป นัยน์ตากวาดมองจนทั่วเพื่อให้แน่ใจ....ร่างกายขยับไปยังโต๊ะริมหน้าต่างตัวหนึ่งซึ่งผมมักจะมองเห็นโกคุเดระนั่งอยู่เป็นประจำจากทางสนามเบสบอล....แล้วร่างของคนที่นั่งกอดเข่าอยู่ที่ใต้โต๊ะก็ทำเอาผมเบิกตากว้าง....ทำไมผมถึงเพิ่งคิดได้...ว่านอกจากห้องพยาบาลแล้ว...ที่นี่ก็เป็นอีกที่ ที่โกคุเดระชอบมาเป็นประจำ

“ โกคุเดระ.....”      ผมเอ่ยเรียกให้ใบหน้าสวยเงยขึ้นมามองด้วยเสียงเบาหวิว

และเมื่อดวงตาของเราสบประสานกัน ผมก็หยุดยั้งตัวเองไม่ให้โผเข้าไปกอดเขาไม่ได้  ร่างบอบบางถูกดึงเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนก่อนที่ผมจะกระชับอ้อมกอดแน่น

“ ดีใจจริงๆที่นายไม่เป็นไร....”       ผมกระซิบที่ข้างหูเขา ดูท่าทางเขาจะยังงงกับการกระทำของผมจึงได้แต่นิ่งงัน

ผมละร่างกายออกมาก่อนจะมองตาเขาตรงๆ ตอนนี้นอกจากความดีใจแล้วคือจะต้องหนีให้รอด

“ ไปกับฉันนะโกคุเดระ....เราจะหนีออกไปด้วยกัน”         เขาพยักหน้าน้อยๆ ผมจับมือของเขาแน่นก่อนจะส่งสัญญาณบอกเด็กสาวทั้งสองคนที่มีท่าทางตกใจเสียยิ่งกว่าตอนเจอซอมบี้ เพราะคงไม่คิดว่าคนที่ผมตามหาจะเป็นเขา

สายตามองไปยังลานดินระหว่างสองอาคารเรียนซึ่งเป็นทางเดียวที่จะไปโกดัง...เหล่าซากศพเดินได้ยังคงยืนอยู่ประปราย...มือของผมกระชับมือเขาอีกครั้งก่อนจะพูดด้วยเสียงหนักแน่นว่า

“ ไปกันเถอะ!”

.

.

.

.

.

.

.

To be Con.

ห้ามแอบอ่าน Talk ก่อนที่จะอ่านตอนที่ 1 จบนะก๊ะ

เอาละ ไปต่อตอนที่ 2 กันเลย!