KHR Au Fic [8059] Blooming Heart : 07

KHR Au Fic [8059]    Blooming Heart : 07

  

: KHR  feat.Natural city  Fanfiction AU

: TYL80 x TYL59  ,  TYL80x59

: Romantic  Drama  Sci-fi

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

“ ฮายาโตะ!!!”

ข้อมือบางถูกเขาฉุดรั้งเอาไว้ แต่มันก็สะบัดออกไปอย่างไม่ไยดี เสี้ยวใบหน้าสวยที่เขามองเห็นนั้นเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ริมฝีปากสีระเรื่อเม้มแน่นอย่างพยายามกักเก็บทุกความรู้สึกเอาไว้…แต่คนที่เจ็บใช่จะมีแต่ร่างบอบบางตรงหน้า...ที่ใจของเขาเองก็เจ็บไม่ได้แพ้กัน

มันก็แน่อยู่แล้ว....จะมีใครบ้างที่เห็นคนที่ตัวเองรักเจ็บแล้วจะไม่เจ็บกว่า....ยิ่งใบหน้าทุกข์ทรมานแบบนั้นมันเกิดจากน้ำมือของตัวเองด้วยแล้วมันยิ่งเจ็บขึ้นอีกเป็นร้อยเป็นล้านเท่า

“ ฮายาโตะ ฟังก่อนสิ”

ถึงแม้ว่ามือที่เอื้อมคว้ามาได้จะถูกสะบัดออกไปไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแต่เขาก็ไม่เคยละความพยายามที่จะง้องอนอีกฝ่าย...มันเป็นแบบนี้เรื่อยมา และมันก็จะเป็นแบบนี้ตลอดไป

“ ปล่อย!”

ร่างบางหันมาดึงมือของตัวเองกลับไป ก่อนจะออกแรงผลักเขาจนได้แต่ผงะถอยหลัง....คราวนี้รู้สึกว่าจะต่อต้านมากกว่าครั้งไหนๆ....ชั่ววูบที่นัยน์ตาสบประสานกันเขารับรู้ได้ถึงความเศร้าสร้อยจากหัวใจที่ทำจากไมโครชิพดวงนั้น....

ไม่อยากเห็น....เขาไม่อยากเห็นสายตาแบบนั้น....

และเขาจะทำทุกอย่างเพื่อปกป้องประกายสดใสของนัยน์ตาสีมรกตเอาไว้ให้ได้....

“ ฮายาโตะ!!”

เสียงตะโกนเรียกดังก้องไปทั่วโถงทางเดินที่ร้างไร้ผู้คน แผ่นหลังโปร่งบางกำลังค่อยๆห่างออกไปเรื่อยๆ ร่างทั้งร่างจากที่เคยวิ่งสุดกำลังกลับชะลอฝีเท้าจนแทบจะกลายเป็นเดิน จากลำตัวตั้งตรงกลับเซไปเซมาก่อนที่จะค่อยๆล้มลงอย่างช้าๆให้เขานัยน์ตาเบิกกว้าง.....แค่เดินมาให้ถึงที่นี่ก็ฝืนเต็มที แล้วยังต้องมาเจอเรื่องสะเทือนใจที่เขาเป็นคนสร้างเอาไว้อีก ....

“ ฮายาโตะ!” 

ร่างตรงหน้าดูเหมือนกับว่าจะแหลกสลายไปกับสายลม อ้อมแขนใหญ่กระโดดคว้าตัวเอาไว้ก่อนที่ร่างบางจะล้มลงไปที่พื้น

“ ฮายาโตะ....”  

ค่อยๆวางร่างที่สลบไสลลงกับพื้นอย่างแผ่วเบา มือใหญ่ยกขึ้นลูบแก้มใสเบาๆเพื่อให้รู้ตัว แต่ใบหน้าสวยกลับนิ่งสนิทตรงกันข้ามกับจิตใจของเขาที่มันกำลังร้อนลนขึ้นเรื่อยๆ

“ ฮายาโตะ ทำใจดีๆไว้ นายต้องไม่เป็นไร....ต้องไม่เป็นไร...”

สองแขนกระชับร่างโปร่งบางก่อนจะอุ้มร่างเบาหวิวแล้วตรงดิ่งหายออกไปในทันที

สายลมอ่อนโยนพัดให้ผ้าม่านโปร่งบางสีขาวพลิ้วคลอเคล้าไปกับแสงแดดสว่างไสว  นัยน์ตาสีมรกตเปิดขึ้นอย่างช้าๆท่ามกลางสายตาเป็นกังวลของคนที่นั่งจับมืออยู่ที่ข้างเตียง

ใบหน้าสวยเหม่อลอยเหมือนกำลังนึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น นัยน์ตาสีมรกตกระตุกไปชั่วครู่ก่อนที่จะพยายามดึงมือออกจากมือใหญ่ของอีกฝ่าย

“ ฮายาโตะ ฟังฉันก่อนสิ”      เขาคว้ามือบางเอาไว้และจะไม่ยอมปล่อยมันไปอีก

“..........”       ไม่มีเสียงด่าทออะไรกลับมาเหมือนที่เคย มีเพียงดวงตาแข็งกร้าวที่จ้องลึกเข้ามาในตาของเขา บ่งบอกให้รู้ว่านี่คือโอกาสสุดท้ายแล้วที่เขาจะได้อธิบายสิ่งที่เกิดขึ้น

ถึงแม้ว่าฮายาโตะจะเป็น MR แต่ก็เป็น MR ที่ถูกพัฒนาด้านสมองจนหากเทียบเป็นมนุษย์ก็จะนับได้ว่า ฮายาโตะเป็นคนที่ฉลาดมาก เพราะฉะนั้นเขาไม่มีทางจะโกหกอะไรอีกฝ่ายได้เลย....แล้วยิ่งเรื่องคราวนี้ มันละเอียดอ่อนเกินกว่าจะปิดบังเอาไว้ได้

อีกอย่างเขาก็ไม่อยากให้ร่างบางเข้าใจผิดไปมากกว่านี้....ไม่อยากให้เจ็บปวดไปมากกว่านี้....

อยากให้รู้....ว่าที่เขาทำลงไปทุกอย่าง เขาทำเพื่อให้เราสองคนยังได้อยู่ด้วยกัน....

เขาทำไปเพราะรัก....ไม่ได้คิดจะหักหลังหรือนอกใจ.....

“ ฮายาโตะ....”        ยกมือบอบบางขึ้นมากอบกุมเอาไว้ก่อนจะแนบริมฝีปากลงไป เขาเงยสบดวงตาสีมรกตใสที่มีแววหวั่นไหว

“ ความจริง....ฉันตั้งใจจะมอบสิ่งนี้ให้นาย หลังจากที่ฉันจัดการทุกอย่างเสร็จแล้ว....แต่ว่า...ในเมื่อนายกำลังจะรู้ความจริงจากสิ่งที่ฉันจะสารภาพ...เพราะงั้น....ช่วยรับมันเอาไว้หน่อยนะ”         ปลายนิ้วลูบแผ่วเบาที่นิ้วนางข้างซ้ายบนมือบาง ก่อนที่กล่องใส่แหวนจะถูกนำออกมาจากอกเสื้อ...ใช่....เขาพกมันเอาไว้ตลอดเวลา....เพื่อเตือนใจว่าจะไม่ใจอ่อนและต้องทำในสิ่งที่ตั้งใจนี้ให้สำเร็จ

แหวนวงเล็กถูกสวมเข้าไปในนิ้วนาง ท่ามกลางนัยน์ตาสีมรกตวูบไหวที่จ้องมองมันตาไม่กระพริบก่อนที่ดวงตาคู่นั้นจะค่อยๆเงยขึ้นมามองที่เขาด้วยสายตาราวกับอยากจะร้องไห้  เขายิ้มอ่อนโยนไปให้แทนคำสาบานต่อหน้าแหวนวงนี้

“ เรื่องที่ฉันบอก....ว่าเราจะแต่งงานกัน มันเป็นเรื่องจริงนะฮายาโตะ...แล้วมันก็ไม่ใช่แค่ทำไปเพราะต้องการให้นายมีความสุขก่อนที่จะจากโลกใบนี้ไป”      นัยน์ตาสีมรกตยังมีแววสั่นไหวเพราะยังไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูด

“ แต่มันจะเป็นการเริ่มต้นชีวิตใหม่ของเราทั้งสองคน”        เขาเน้นย้ำทุกคำพูดด้วยความหนักแน่น...ในเมื่อยังไงฮายาโตะก็จะต้องรู้ความจริงอยู่ดี เพราะฉะนั้นในวันนี้เขาก็จะเล่าความจริงออกไปให้หมด

“ เอ๋?...แต่ฉันกำลัง.....”        ใบหน้าสวยยังคงมีแต่แววของความประหลาดใจและสงสัยในสิ่งที่เขาพูด

“ เด็กคนที่นายเจอเมื่อเช้านั่น....เป็นมนุษย์....”         เขาได้ยินเสียงอุทานออกมาจากริมฝีปากสีระเรื่อพร้อมกับนัยน์ตาสีมรกตที่เบิกกว้าง

“ เขามีชื่อว่า โกคุเดระ....ฮายาโตะ.....ชื่อเหมือนกับนาย...และไม่ใช่แค่ชื่อที่เหมือน...ก็อย่างที่นายเห็น ว่าเด็กคนนั้นราวกับเป็นภาพสะท้อนในกระจกของนาย...ทั้งหน้าตา สีผม สีผิว รูปร่าง ทุกอย่างเหมือนกับนายไม่มีผิด....และมันไม่ใช่แค่นี้...เพราะเด็กคนนั้นยังมีสิ่งสำคัญที่เหมือนกับนายไม่ผิดเพี้ยน นั่นก็คือ.....ดีเอ็นเอ”

“ .............มะ....ไม่จริง”        ร่างบางได้แต่ดวงตาเบิกค้างและใบหน้าที่แสดงออกมานั่นก็บ่งบอกว่าไม่เชื่อสุดๆ

“ อยากรู้ไหม....ว่าเพราะอะไร?”       

“ นั่นก็เพราะว่า....คนที่สร้างนายขึ้นมา....คือพ่อของเด็กคนนั้นนั่นเอง”          ดวงตาคู่สวยยิ่งนิ่งค้างขึ้นไปอีก ใบหน้าใสเหม่อลอยอย่างที่ในสมองคงกำลังประมวลผลจนร้อนระอุ

“ มะ หมายความว่า....ฉันคือ....ร่างจำลองของเด็กคนนั้น.....”          เสียงเลื่อนลอยเอ่ยออกมาเบาหวิว

“ ใช่....พ่อของเด็กคนนั้นจำลองการเติบโตของลูกชายตัวเองแล้วสร้างนายเลียนแบบขึ้นมา นายถึงได้มีอายุมากกว่าเด็กนั่น....เขาสร้างนายขึ้นมา แล้วก็ทำให้ ID ของลูกชายตัวเองถูกระบุว่าตายไปแล้ว เพื่อจะไม่ให้นายถูกกำจัด....ฉันไม่รู้หรอกนะ ว่าเขาหลงใหล MR จนเลือกนายมากกว่าลูกชาย หรือจะมีเหตุผลอื่นในการสร้างนายขึ้นมาอีกหรือเปล่า....”

“ ฉันรู้แต่ว่า....พวกนายสองคน ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อทดแทนกันและกัน.....ต้องมีใครสักคน...ที่ต้องมาทดแทนอีกคนที่เหลืออยู่....”         เขาจ้องมองลึกลงไปในดวงตาสีมรกตอย่างแน่วแน่

“ และในเมื่อพ่อของพวกนายตายไปแล้ว....ฉันก็จะเป็นคนกำหนดเอง.......ว่านาย......จะต้องเป็นคนที่มีชีวิตอยู่ต่อไป ฮายาโตะ”

นัยน์ตาสีมรกตยังคงเบิกค้างอย่างตกตะลึง คงจะคาดไม่ถึงว่าเขาจะลงมือทำเรื่องแบบนี้

“ มะ หมายความว่าไง”        เสียงแผ่วเบาขาดๆหายๆเพราะยังยากที่จะเชื่อได้กับเรื่องที่ได้ฟัง

“ ดอกเตอร์เวลเด้ สามารถถอดย้ายสมองส่วนความทรงจำของ MR  ไปฝังไว้ในร่างกายมนุษย์ธรรมดาได้....ฉันจะให้เขาย้ายความทรงจำของนายไปใส่เอาไว้ในร่างของเด็กคนนั้น...แล้วจากนี้ไป นายก็จะกลายเป็นเพียงแค่มนุษย์คนหนึ่งซึ่งจะมีชีวิตไปอีกหลายสิบปี...เราจะได้อยู่ด้วยกันโดยไม่ต้องมีเวลา 7 ปีมาคอยกั้นขวางไงฮายาโตะ”

“ ความทรงจำและสมองของฉัน....จะไปอยู่ในร่างกายของเด็กคนนั้น?”

“ ใช่...”

“ สมองของฉันจะสามารถใช้และควบคุมร่างกายของเด็กคนนั้นได้?”

“ ใช่....”

“ แล้วถ้าอย่างงั้น....เด็กคนนั้นล่ะ? เด็กคนนั้นจะเป็นยังไงต่อไป?”

“ ..............”

ยามาโมโตะไม่ได้ตอบออกมาเป็นคำพูด แต่เพียงสายตาที่แสดงออกมา เขาก็รับรู้ได้แล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเด็กคนนั้น.....

นายจะยอมเป็นฆาตกรเพื่อให้ฉันมีชีวิตอยู่ต่อไปแบบนั้นใช่ไหม....ยามาโมโตะ

จะต้องมีใครสักคน...ที่ต้องมาทดแทนอีกคนที่เหลืออยู่....นั่นก็หมายความว่าถ้าฉันอยู่ เด็กคนนั้นก็จะต้องตายใช่ไหม?

ทั้งๆที่ชีวิตและลมหายใจมันเป็นของเด็กคนนั้นโดยชอบธรรม แล้วจะให้ฉันไปแย่งเอามาอย่างนั้นหรอ?

เรื่องที่รับรู้ทำเอาช็อคยิ่งกว่าครั้งไหนๆ เขารู้ว่าหมอนี่รักเขามากและทำให้เขาได้ทุกอย่าง และเพราะรู้แบบนั้นเขาจึงไม่อาจโต้เถียงหรือสั่นคลอนความตั้งใจของอีกฝ่ายได้ อีกทั้งเวลาของเขาก็มีไม่มากพอ...ที่จะกล่อมยามาโมโตะให้เลิกคิดเรื่องผิดบาปแบบนี้....จึงต้องฝืนกล้ำกลืนเก็บทุกความรู้สึกลงไปให้ลึกสุดใจ

ใบหน้าเผลอเหม่อลอยมองอากาศธาตุที่ว่างเปล่าตรงหน้าให้สายตาของอีกคนที่เฝ้ามองเต็มไปด้วยความห่วงใย นัยน์ตาสีเปลือกไม้คู่นั้นมองเขาแบบที่คงจะยังกลัวๆว่าเขาจะปฏิเสธและต่อต้านกับแผนการทั้งหมด

ใช่....ในใจเขาอยากจะปฏิเสธ อยากจะต่อต้าน....มันจะดีได้ยังไงถ้าต้องไปอาศัยร่างของใครก็ไม่รู้เพื่อให้มีชีวิตอยู่ต่อ....แต่ก็เป็นเพราะการที่คนอย่างหมอนี่คิดที่จะทำเรื่องแบบนี้ขึ้นมา มันคงไม่ใช่ภาวะปกติ....ถึงแม้ยามาโมโตะจะเป็น MP ที่มีหน้าที่จัดการเก็บกวาด MR แต่หมอนี่ก็ไม่เคยฆ่าคน....MR ต่อให้ฆ่าเท่าไหร่มือก็จะไม่เปื้อนเลือด...แต่กับมนุษย์แล้วมันไม่ใช่...หมอนั่นยอมให้มือเปื้อนเลือดเพราะเขา.....เพราะรักเขามากเกินไป

ยิ่งรู้แบบนั้นก็ยิ่งไม่รู้จะปฏิเสธยังไง

ช่วงเวลาอันน้อยนิดที่เหลืออยู่เขาไม่อยากให้มีอะไรมาทำให้ต่างฝ่ายต่างขุ่นข้องหมองใจ

เขาจะก้มหน้ารับมันไป....แต่ว่า....

สมองสั่งการให้ปรับสีหน้าก่อนจะหันไปมองใบหน้าคม

“ เข้าใจแล้ว”        และคำพูดของเขาก็ทำให้ใบหน้าหล่อเหลานั้นยิ้มโล่งใจ อ้อมแขนใหญ่กอดกระชับลำตัวเขาเข้าไปแนบอก....เสียงหัวใจที่เต็มไปด้วยเส้นเลือดดังเป็นจังหวะให้ได้ยิน

จากตอนแรกที่เจ็บปวดเพราะคิดว่าหมอนั่นกำลังจะสร้าง MR ที่เหมือนเขาขึ้นมาใหม่เพื่อทดแทนกัน...แต่บัดนี้จากความจริงที่ได้รู้มันกลับทำให้หัวใจของเขาสงบนิ่งอย่างที่ไม่คิดว่าจะเป็นแบบนี้ได้....อาจจะเป็นเพราะเขาได้รู้ว่าหมอนั่นรักเขามากขนาดไหน ทั้งๆที่เขาเป็นแค่ MR เรียกไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเป็นสิ่งมีชีวิต

แต่หมอนั่นก็ยังรัก ยังเลือกเขา...

ทั้งๆที่เขาไม่ควรจะเกิดมาด้วยซ้ำ....เพราะถ้าเขาไม่ถูกสร้างขึ้นมา มันก็ไม่แน่ว่าคนที่อยู่กับยามาโมโตะในตอนนี้อาจจะเป็นเด็กคนนั้นก็ได้...สิ่งที่เหนือความคาดหมายอย่างพรหมลิขิตมีให้คิดได้เสมอ

ตัวปลอม...ยังไงก็คือตัวปลอมวันยังค่ำ...

ต่อให้รักมากแค่ไหน มันก็ไม่มีวันจะอยู่ด้วยกันได้....

สิ่งที่ถูกสร้างขึ้นมาทดแทนมนุษย์อย่างเขา...ไม่ว่ายังไงก็ไม่อาจจะเทียบกับมนุษย์จริงๆได้

น่าแปลก...ก่อนหน้านี้เขายังเศร้าสร้อยที่จะต้องจากหมอนั่นไป...แต่ตอนนี้....พอรับรู้ว่าเด็กคนนั้นเป็น “มนุษย์”  เขากลับอบอุ่นในหัวใจอย่างไม่น่าเชื่อ

ในเมื่อยามาโมโตะยอมทำทุกอย่างเพื่อเขาได้มากขนาดนี้....เขาก็จะทำเพื่อหมอนั่นบ้าง....ช่วงชีวิตที่เหลืออยู่จะขอสร้างความรักที่จีรังยั่งยืนและพร้อมจะอยู่กับหมอนั่นไปจนวันตาย ไม่ใช่จะจากไปกลางทางอย่างเขา

“ นี่...ยามาโมโตะ.....”         เขาเงยหน้าที่บัดนี้มันกลับเต็มไปด้วยการตัดสินใจไม่ใช่อมทุกข์แบบเดิมขึ้นไปมองใบหน้าคม

“ พาเด็กคนนั้น...มาอยู่ด้วยกันที่นี่สิ”

ร่างเล็กบางนั่งแกว่งขาอยู่บนโต๊ะทำงานตัวใหญ่แบบนี้มากว่าครึ่งค่อนวัน นัยน์ตาสีมรกตได้แต่เหม่อลอยออกไปยังฟากฟ้าที่อยู่ตรงหน้า...ใบหน้าสวยที่เหมือนเขาราวกับแกะยังคงวนเวียนอยู่ในสมองไม่ว่าจะสะบัดอย่างไรก็ไม่หลุด

แล้วยิ่งชื่อของคนคนนั้น......

แต่ที่น่าแปลกยิ่งกว่าก็คือตัวของเขาเอง....

ถ้าเป็นเมื่อก่อนก็คงจะหนีไปไม่มานั่งรอหมอนั่นอยู่แบบนี้หรอก ในเมื่อรู้ทั้งรู้ว่ามีตัวจริงอยู่แล้วทั้งคน

“ ไม่ใช่ซักหน่อย...จะตัวจริงอะไรก็ไม่เกี่ยวกับฉันนี่ ที่รอก็แค่จะเอา ID ก็เท่านั้นแหละ”        ได้แต่บ่นงึมงำหาข้ออ้างไปอย่างนั้น จนกระทั่งเสียงเคาะประตูดังขึ้นให้หันไปมอง

“ โกคุเดระ....”        น้ำเสียงอ่อยๆดังขึ้น ใบหน้าสวยสะบัดหนีราวกับจะบอกว่าไม่อยากฟังคำแก้ตัว

“ ขอโทษนะ...ฉันไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังนายหรอก...แต่ก็ไม่รู้จะบอกออกไปยังไงดี เพราะนายอาจจะหัวเราะเยาะฉันก็ได้”       นัยน์ตาสีเปลือกไม้แลมองแผ่นหลังเล็กที่ยังไม่ยอมหันมา สงสัยว่าจะยังงอนเขาอยู่

“ คือที่จริงแล้ว....ก็อย่างที่นายเห็นนั่นแหละ....เพราะนายเหมือนกับฮายาโตะ...เอ่อ...คนรักของฉัน.....เพราะงั้นฉันจึงไม่อยากปล่อยให้นายอยู่ในที่ที่อันตรายอย่างเขต 45 เหตุผลที่พานายออกมามันคงน่าหัวเราะใช่ไหมล่ะ แต่ฉันก็อยากให้นายมีชีวิตที่ดีกว่าที่เป็นอยู่นั่นนะ”        .....เขาโกหก.....เขามันเป็นคนเลวและเห็นแก่ตัวถึงได้คิดจะทำเรื่องชั่วช้ากับเด็กคนนี้ได้ลง แต่จนถึงป่านนี้แล้วยังไงก็จะไม่ใจอ่อน ต่อให้ถูกเกลียดถูกสาปแช่งยังไง สิ่งที่เขาทำได้ก็คงมีแต่คำขอโทษที่กล่าวอยู่ในใจเพียงเท่านั้น

“ แล้วก็....ฮายาโตะบอกว่า ให้ชวนนายไปอยู่ด้วยกัน...”

สองมือเล็กถึงกับกำแน่น ริมฝีปากสีสดเม้นเข้าหากันเช่นเดียวกับคิ้วที่แทบจะผูกเป็นโบว์.....เจ้าคนที่ยืนพูดอยู่ข้างหลังนี่มันยังไงกัน....ที่พูดออกมานี่เคยคิดถึงความรู้สึกของเขาบ้างไหม? หรือว่าจะเห็นเขาเป็นแค่เด็กที่ปล่อยให้ผ่านไปไม่ได้เพราะหน้าเหมือนคนรักของตัวเอง?....แล้วอีกอย่าง....จะให้เขาไปอยู่ด้วยกันในฐานะอะไร?

เขาสะบัดหน้าหันไปจ้องมองอีกฝ่ายด้วยสายตาเขียวปั้ด

แต่แทนที่จะได้เห็นใบหน้ายิ้มทะเล้น กลับเป็นใบหน้าจริงจังเหมือนเมื่อตอนที่ชวนเขาออกมาจากเขต 45

ก็เพราะใบหน้าแบบนี้ของแกนี่แหละ...

ใบหน้าแบบนี้ของแกนี่แหละ....ที่มันน่ารำคาญที่สุด

มันจะก่อกวนหัวใจฉันไปถึงไหน!

ฮึ....ในเมื่อกล้าชวน....ฉันก็กล้าไป........แล้วสักวันพวกแกจะต้องเสียใจ!

นัยน์ตาสีมรกตเหลือบมองนาฬิกาครั้งแล้วครั้งเล่า จะว่าตื่นเต้นก็อาจจะเป็นไปได้

ตอนนี้มานึกดูให้ดีๆแล้ว คงไม่มี MR ตัวไหนในโลกที่จะโชคดีอย่างเขา เพราะจะได้เจอกับต้นฉบับของตัวเอง

แต่นอกเหนือจากความตื่นเต้น...ความกังวลก็เริ่มจะกล้ำกลายเข้ามาตามประสาคนคิดมาก....เด็กคนนั้น....จะเป็นยังไงบ้างนะ? นิสัยจะเหมือนเขาแค่ไหน? จะเต็มใจที่จะมาอยู่ที่นี่ไหมนะ? แล้วมันจะเป็นไปตามแผนที่เขาวางเอาไว้หรือเปล่า? เด็กคนนั้นจะเริ่มมีใจให้ยามาโมโตะบ้างหรือยัง? แล้วเขาจะทนได้มากแค่ไหน?

มือบางเริ่มยกขึ้นมาขยี้หัวสีเงิน เขาควรจะหาอะไรทำเพื่อไม่ให้ฟุ้งซ่านไปมากกว่านี้

อ่ะ...ใช่ๆ....อาหาร...เด็กนั่นเป็นมนุษย์ อาจจะหิวก็ได้ถ้ามาถึง....แล้วจะชอบกินอะไร? จะดื่มกาแฟหรือนม?

“ อ๊า....”         แล้วมือก็ยกขึ้นมาขยี้หัวหนักกว่าเก่า

ติ้ด....

เสียงสแกนนิ้วทำให้ละออกจากกาน้ำร้อนที่เตา ร่างกายขยับไปยืนรับที่ประตูโดยอัตโนมัติ....ประตูเปิดออกอย่างช้าๆก่อนที่นัยน์ตาสีมรกตสองคู่จะสบประสานกัน…พอได้มองเต็มตาแบบนี้....

น่าแปลก...ความประหม่าที่ก่อเกิดอยู่ในหัวใจเมื่อไม่นานมานี้กลับมลายหายไปทันที....

ราวกับว่าต่างก็ได้พบเจอกับอีกครึ่งหนึ่งของชีวิตที่ทำหายไป....

เพราะความอบอุ่นในหัวใจ มันไม่ใช่เรื่องที่จะมาโกหกกันได้....

แต่นั่นก็คือความรู้สึกภายในของคนที่ปากไม่ตรงกับใจ…

เพราะสิ่งที่ยามาโมโตะเห็นอยู่ตอนนี้นั้นก็คือ นัยน์ตาสีมรกตของคนที่โตกว่าตวัดมองคนที่เด็กกว่าตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนจะยกสองมือขึ้นกอดอกแล้วพูดพร้อมใบหน้าสวยที่เชิดขึ้นว่า

" ฮึ! ไม่เห็นจะน่ารักเลยซักนิด"      อ่า...ก็เปิดฉากการรู้จักกันได้สมกับที่เป็นฮายาโตะของเขาแหละนะ

" ห๊ะ! ถ้าอย่างชั้นไม่น่ารัก อย่างแกก็ขี้เหร่สุดๆแหละวะ"        แล้วอีกคนก็เถียงกลับมาได้แสบสันพอกัน...ไม่ต้องเถียงกันไปหรอกน่า พวกนายน่ะเหมือนกันยิ่งกว่าฝาแฝดซะอีก

" หนอย...ว่าไงนะเจ้าเปี๊ยก!"

" แกว่าใครเปี๊ยกห๊ะ ไอ้ตัวปลอม!"

" มันก็ต้องเป็นแกอยู่แล้วละ คนที่อายุ14ไม่มีใครเค้าตัวเท่านี้หรอกเฟ้ย แล้วนี่นอกจะจะแคระแกรนไม่พอ เนื้อตัวยังมอมแมมอีกต่างหาก ในฐานะที่ฉันเป็นคนดูแลบ้านหลังนี้ แกจะเข้ามาอยู่ไม่ได้ถ้ายังไม่ได้ผ่านการขัดสีฉวีวรรณจากฉันก่อน  ดีเลย ถ้างั้นวันนี้ฉันจะจับแกอาบน้ำ!"

" เฮ้ย!! ไม่เอานะ! ถึงฉันจะอยู่สลัมแต่ฉันก็อาบน้ำทุกวันนะ ไม่ต้องมายุ่งเลย เฮ้ย ปล่อยนะ!"         เขาได้แต่ยืนยิ้มแห้งอยู่ที่หน้าประตู มือข้างหนึ่งยกขึ้นมาเกาหัวในขณะที่มองร่างโปร่งบางของคนรักลากลำตัวเล็กๆของโกคุเดระเข้าห้องน้ำไปอย่างที่ไม่สนใจซักนิดว่าแฟนตัวเองก็ยืนหัวดำอยู่ตรงนี้....คือ....ถึงนายสองคนจะเหมือนเป็นคนเดียวกันก็เถอะ แต่ยังไงซะโกคุเดระก็เป็นผู้ชายนะ ถึงจะยังเด็กก็ควรจะคิดว่าเขาจะหึงบ้างสิ

" แก๊! อย่ามาถอดเสื้อคนอื่นตามใจชอบสิวะ อ๊ะ กางเกงชั้น!!"        เอ่อ....เขาควรจะรีบออกไปจากตรงนี้ดีไหมนะ? หรือว่าควรจะเข้าไปร่วมวงด้วยดี?

รอยยิ้มนิ่งๆปรากฏบนใบหน้า นัยน์ตาสีเปลือกไม้มองประตูห้องน้ำด้วยสายตาเบาโหวง...ถึงจะโล่งใจที่ฮายาโตะของเขาไม่ต่อต้านอะไรมากอย่างที่คิด แต่การพาโกคุเดระมาอยู่ด้วยกันแบบนี้จะดีจริงๆหรือเปล่านะ ความผูกพันมันจะทำให้พวกเขาใจอ่อนจนไม่กล้าลงมือหรือเปล่า

หรือว่านี่จะเป็นแผนของฮายาโตะ?

หัวที่ปกคลุมด้วยเส้นผมสีดำสะบัดไปมา...ไม่หรอกน่า....

บางที...ฮายาโตะอาจจะอยากทำความรู้จักกับ "ร่างกาย" ของตัวเองในอนาคตอยู่ก็ได้....พอนึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมาทีไร ในใจของเขามันกลับปวดหน่วงๆเหมือนมีหินนับพันก้อนมาถ่วงเอาไว้

ไม่ว่าจะถอนหายใจทิ้งไปเท่าไหร่ หมอกดำๆที่ปกคลุมรอบกายเขาอยู่มันก็ไม่จางหายไปสักที

" ถ้างั้นฉันกลับไปทำงานก่อนนะฮายาโตะ ฝากโกคุเดระด้วยล่ะ"        เขาตะโกนให้คนที่อยู่ในห้องน้ำได้ยิน

" เฮ้ย! แกจะทิ้งฉันไว้กับไอ้ปิศาจนี่หรอ ไม่เอาน้า โอ้ย! เดี๋ยวหนังก็หลุดออกมาหรอก!"        แต่เสียงที่ตอบรับกลับมาดันเป็นเสียงโหยหวนของเจ้าคนที่เด็กกว่า

" เออ! จะไปไหนก็ไป"        เหมือนเขาจะได้ยินเสียงหัวเราะ หึหึ แฝงมาด้วยยังไงไม่รู้...ดูเหมือนจะถูกใจอยู่สินะ

ใช่....ดูเหมือนฮายาโตะกำลังถูกใจ...แต่ตอนนั้นเพราะมัวแต่โล่งใจเขาจึงไม่ทันคิดให้ดี

ว่าแท้ที่จริงแล้วฮายาโตะกำลังถูกใจเรื่องอะไรอยู่กันแน่?

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

To be Con.

ก๊กใหญ่กำลังคิดจะทำอะไร? แล้วก๊กเล็กก็ดูเหมือนมีแผนในใจอะไรบางอย่าง? บางทีคนที่น่าสงสารที่สุดอาจจะเป็นยามะก็ได้ เหอ.... โดนตบแบบไม่ยั้งคิดแน่ถ้าสมการมันผันไปเป็น 5959 กร๊ากกกก ไม่หรอก...มันอ่ะน่าอิจฉาจะตาย ได้อยู่ท่ามกลางสองเคะที่กำลังนัวเนียๆเถียงกันไปมาน่ารักๆแบบนั้น *q*

หะ หายไปนานแต่กลับมาก็มีแค่นี้ แบบว่าไม่กล้าโผล่หน้ามา *กระซิก*  ขอโทษค่าาาา TT[ ]TT

ว่าแต่...ใครยังไม่ได้อ่านฟิคเรื่อง   " หิมะ...หยดน้ำ....ความรัก...."   บ้าง *w* แม่ยก8059 ไม่ควรพลาดเลยนาเรื่องนี้ ฮี่ๆๆๆ ความจริงถึงสมการนำหน้าจะเป็น 692718 ก็เถอะ แต่8059 ในเรื่องนี้ก็โดดเด่นไม่แพ้กัน แถมยังน่ารักม๊ากกกกกกเลยนะคะ เพราะเป็นคู่ที่เอาไว้ตัดความดราม่าของสมการหลัก ถ้าอยากอ่าน8059แบบน่ารักๆงุ้งงิ้งๆละก็ แนะนำเรื่องนี้เยย *w* ที่เอามาโฆษณาก็มิใช่อื่นใด กำลังจะลงตอนต่อไปของเรื่องนี้ในไม่ช้าค่ะ ฮ่าๆๆๆ (หายไปร่วมปีได้ = =")

มีข่าวฝาก (ใครฝากฟ๊ะ?!) ว่า ณ บัดนี้ Poyopoyo มีลิขสิทธิ์มังงะในไทยแล้วนะค้า....ฮิ้วววววว ฮิเดะคุงที่คุณอิจิพากย์พอมาเป็นลายเส้นก็น่ารักไปอีกแบบ =w= ของ Zenshu ค่ะ ตอนนี้ออกเล่ม 1 มาแล้ว ชื่อภาษาไทยว่า “โลกบ้องแบ๊วของแมวตัวกลม”   ปกสีขาวมีจุดใหญ่ๆๆๆสีส้มๆรูปแมว(?)นั่นแหละค่ะ555

แปะรูปฮิเดะคุงตอนปล่อยผม อร๊ายยยยยย ตอนนี้มังงะออกมาถึงตอนที่ 10 แล้วเน้ ยังคงน่ารักน่าหยิกเหมือนเดิม >w<

และ....

มิตรภาพลูกผู้ชายนี่มันอะฮร๊ายยย(?) จริงๆเลยเนอะคะ >w<

=w= ชอบสายตาของเกะ รูปที่5 มากๆ....สายตาน่าคิดสุดๆ เหอ......

แล้วเจอกันตอนหน้าค่า...