KHR Au S.Fic [1859] -- Wo Ai ni : 01--

ปล.ฟิคบรรยายล้วนๆ ไม่ควรอ่านตอนง่วงนอน ฮ่าๆๆ และ....คุณฮิไม่ซึน =[ ]= ....บุคลิกและสภาพแวดล้อมของตัวละครเปลี่ยนไปค่อนข้างเยอะนะคะ  บอกกันไว้ก่อน ^ ^

KHR Au S.Fic [1859]    -- Wo Ai ni : 01--

: KHR Fanfiction Au

: 21Hibari x 14Gokudera

: Romantic Action

: PG

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

ปืน......นั้นเข้าใจง่าย....

มันไม่เคยทรยศ....มันไม่เคยเรียกร้อง....

มันไม่เหมือนกับสัตว์กินพืชที่เรียกว่ามนุษย์.....

ทั้งทรยศหักหลัง....ทั้งเรียกร้องต่างๆนานา....

มนุษย์......เข้าใจยาก......

ชิ้นส่วนอาวุธที่ฉุดคร่าชีวิตถูกเช็ดทำความสะอาดก่อนจะถูกประกอบกลับเข้าที่เดิม ปืนสีดำสนิทถูกเสียบลงไปที่ซองใส่ซึ่งเหน็บอยู่ที่รักแร้ เสื้อโค้ทสีดำตัวยาวสะบัดสวมลงมาทับจนไม่อาจมองเห็น  แสงไฟรำไรลอดเข้ามาทางมู่ลี่บานเกล็ดหลุดห้อยของบานหน้าต่างเก่าคร่ำคร่าตกกระทบให้เห็นใบหน้าคมเย็นชา เป็นเพียงส่วนเดียวที่มองเห็นได้ในความมืด เพราะส่วนอื่นๆของร่างกายล้วนปกคลุมด้วยสีดำ  ริมฝีปากบางเฉียบยกยิ้มก่อนจะสะบัดของที่ซุกซ่อนเอาไว้จนมองเห็นเป็นประกายสีเงินแวววับในมือ

ถึงปืนจะเข้าใจง่ายและทำให้ทุกอย่างจบภายในนัดเดียว แต่สิ่งที่เขาเลือกที่จะใช้กลับกลายเป็น.......ทอนฟา

เพราะมันทำให้ได้ลิ้มรสชาติการตายอย่างช้าๆ ของเหยื่อที่ร่ำไห้ด้วยใบหน้าบิดเบี้ยว....สัตว์กินพืชอ่อนแอที่มีแต่จะต้องโดนขย้ำ!

เสียงกอกแก่กดังขึ้นที่ด้านหลัง ตามสัญชาตญาณของนักฆ่า ทอนฟาจึงพุ่งออกไปจากมือในทันที ก่อนที่มันจะไปปักลงที่ผนังห่างจากใบหน้าของผู้มาใหม่ไม่ถึงคืบ

“ มีงานใหม่น่ะครับ”         และใบหน้าเรียวของผู้ส่งสาร ก็ดูจะไม่ได้สะทกสะท้านกับการต้อนรับของเจ้าบ้านมากนัก มือภายใต้ถุงมือสีดำหยิบเอากระดาษแผ่นหนึ่งออกมาจากเสื้อโค้ทหนังตัวยาว ก่อนจะไล่สายตาสองสีอ่านให้อีกฝ่ายได้ยิน

“ งานนี้ท่าจะยากสำหรับคุณ....เพราะสิ่งที่ต้องทำคือ.... “คุ้มครอง” .....ไม่ใช่ “ฆ่า””

“ ...............”

“ โกคุเดระ  ฮายาโตะ.....นั่นคือชื่อที่เค้าจะใช้เมื่อไปถึงสนามบินนาริตะ ประเทศญี่ปุ่น.....ผู้ว่าจ้างคือประธานกลุ่มธุรกิจใหญ่ที่สุดในฮ่องกง ให้คุณคุ้มครองทายาทเพียงคนเดียวให้ปลอดภัยในขณะที่อาศัยอยู่ในญี่ปุ่น”

“ นานแค่ไหน”

“ ปีครึ่ง....คุณหนูนั่นจะไปเรียนในฐานะนักเรียนแลกเปลี่ยน....แต่นั่นก็แค่เบื้องหน้าแหละนะ”       ร่างสูงโปร่งยักไหล่อย่างไม่ยี่หระนัก

“ คึหึหึ......มาจ้างนักฆ่าชั้นแนวหน้าอย่างคุณให้คุ้มครองเนี่ย....คิดว่าคงไม่ได้ไปเรียนแบบนักเรียนธรรมดาหรอก”

“ ...............”

“ อ้า....แล้วก็น่าดีใจอยู่ไม่ใช่หรือครับ....ที่คุณจะได้กลับบ้านเกิดเมืองนอน.....กลับไปใช้ชื่อที่ไม่ได้ใช้มาเสียนานอย่าง....ฮิบาริ เคียวยะ....นั่นน่ะครับ”       มือภายใต้ถุงมือหนังพับเก็บกระดาษไว้ที่เดิม แล้วสาวเท้าไปยังประตูหน้าห้องบ่งบอกว่า เรื่องที่จะสนทนามีเพียงแค่นี้

“ อีกสองวัน...ช่วยไปรับตัวคุณหนูคนสวย แล้วออกเดินทางด้วยเครื่องบินส่วนตัวให้ไปถึงญี่ปุ่นก่อน 6 โมงเย็นด้วยนะครับ”

“ อีกเรื่องนึง.....ผมไม่คิดว่าคุณหนูนั่นจะชอบให้คุณทักทายเธอด้วยทอนฟาแบบนี้หรอกนะครับ...ยังไงก็อดใจเอาไว้หน่อยล่ะ”      ใบหน้าเรียวของผู้มาเยือนเบือนไปมองทอนฟาที่ปักอยู่ที่ผนัง ก่อนจะยกมือขึ้นโบกแล้วเดินหายออกไป

ใบหน้าคมยังคงเหม่อมองออกไปยังทิวทัศน์ของราตรีที่แสนวุ่นวายภายในย่านพักอาศัยของคนชั้นล่างที่แออัดยัดเยียด ห้องพักเก่าๆที่มีเพียงเตียงเหล็กขึ้นสนิมกับกลิ่นอับๆ ที่ใช้เพียงซุกหัวนอนและหลบซ่อนตัว เขาอยู่ที่นี่จนเคยชินกับกลิ่นสกปรกและกลิ่นของเลือด  อยู่ที่นี่....ที่ย่านสลัมของเมืองใหญ่และศิวิไลอย่าง.....ฮ่องกง....

นัยน์ตาคู่คมเหลือบลงไปมองกลุ่มคนและเสียงดังเซ็งแซ่ จากเบื้องล่าง.....อีกสองวันเขาก็จะหนีหายไปจากความวุ่นวายเหล่านี้.....ไม่มีอะไรให้อาลัยอาวรณ์.....เพียงแต่รู้สึกราวกับว่าเลือดในกายมันจะเต้นขึ้นมาเล็กน้อย เมื่อรู้ว่ากำลังจะต้องไปที่ไหน...และจะต้องกลับไปใช่ชื่อที่ทิ้งมาเสียนานจนเกือบลืมไปแล้วว่า

เขาชื่อ ฮิบาริ  เคียวยะ....

ฮึ...แต่คิดดีแล้วหรอ ที่จะให้นักฆ่าอย่างเขาไปคุ้มครอง..... ไม่กลัวหรือไงว่าเขาจะเผลอขย้ำไปโดยไม่รู้ตัวน่ะ

ไม่ใช่ว่าตื่นเต้นจนนอนไม่หลับ แต่กับคนที่ปลิดชีวิตผู้อื่นราวกับผักปลาแบบเขา ช่วงเวลาแห่งการนอนหลับกลับกลายช่วงเวลาแห่งฝันร้าย เขาจึงใช้เวลาที่จะพักเพียงไม่นานแล้วเลือกที่จะตื่นแต่เช้าเพื่อลงมาสูดอากาศที่ก็ไม่ได้ถือว่าจะบริสุทธิ์สดใสอะไร ขายังคงก้าวเดินผ่านไปยังย่านตลาดเก่าคร่ำคร่าที่ยังคงเต็มไปด้วยความวุ่นวายของฝูงชนซึ่งมาจับจ่ายใช้สอย ถึงจะน่ารำคาญแต่มันก็เป็นแหล่งกลบดานชั้นดี เพราะกลิ่นที่ผสมปนเปพวกนี้มันช่วยลบเลือนกลิ่นคาวเลือดที่ลอยคละคลุ้งออกมาจากร่างกายของเขาได้เป็นอย่างดี

เสียงพูดคุยต่อราคาไปจนถึงด่าทอดังข้ามหัวไปมา ตรอกแคบๆนั้นเบียดเสียดไปด้วยชาวจีนจนดูน่าอึดอัด  แต่เขาก็ยังแฝงกายเข้าไป

เขาไม่ได้เปลี่ยนไปหรอก....

ยังคงไม่ชอบสถานที่ที่เต็มไปด้วยคนมาสุมหัวกัน....แต่ที่ยังเดินอยู่ท่ามกลางกลุ่มควันของอาหารข้างทางและเสียงดังเซ็งแซ่แบบนี้ได้นั่นก็เพราะเขามองไม่เห็น....ว่าที่อยู่รอบกายเป็นสิ่งมีชีวิต....

บัดนี้สำหรับเขามีเพียงเป้าหมายเท่านั้นที่เป็นสิ่งมีชีวิต และต้องริดมันทิ้งไปก็เท่านั้น

ขาเลือกที่จะไปหยุดอยู่ที่หน้าร้านโจ๊กเก่าๆ ก่อนจะตรงเข้าไปนั่งที่โต๊ะหนึ่งในสองตัว สภาพภายในร้านทั้งคับแคบทั้งเหม็นอับ แต่ชามใส่โจ๊กนั้นกลับหอมกรุ่นและอบอุ่นอย่างไม่น่าเชื่อ สายตาเหลือบมองรอบๆกายอย่างระแวดระวัง เพราะเลือกที่จะใช้ชีวิตอยู่กับกลิ่นเลือด ดวงตาจึงต้องถูกลับจนคมกล้าอยู่เสมอ

หนังสือพิมพ์ยับยู่ยี่ถูกกางขึ้นมาบังใบหน้าเอาไว้ หน้ากระดาษแผ่นข้างในถูกพลิกเปิดๆไปแบบไม่ได้ใส่ใจอะไรนัก จนกระทั่งดวงตาเหลือบไปเห็นหน้าที่เกี่ยวกับวงสังคมชั้นสูง.....ภาพทายาทเพียงคนเดียวของกลุ่มธุรกิจชื่อดังถูกพิมพ์หลาอยู่หนึ่งในสี่ของหน้า.....นัยน์ตาจึงจับจ้องมองอย่างจดจำรายละเอียด

เพราะพรุ่งนี้ชีวิตของเด็กนี่ก็กำลังจะตกอยู่ในกำมือของเขา...

ร่างเล็กๆดูบอบบางแต่กลับโดดเด่นอยู่ท่ามกลางวงล้อมจากผู้คนที่อยู่ในชุดสูทหรูหราของงานราตรี แต่ที่น่าแปลกใจคือเด็กนี่เป็นผู้ชายหาใช่คุณหนูคนสวยอย่างที่ไอ้หัวสับปะรดเจ้าเล่ห์นั่นบอก ถึงรูปร่างจะไม่ใกล้เคียงกับเด็กวัยเดียวกันแต่ถึงอย่างนั้น ทายาทนักธุรกิจพันล้านก็มางานในสูทเข้ารูปสีขาวทั้งตัว.....ถ้าเป็นลูกสาวคงไม่มีพ่อแม่ที่ไหนยอมให้มาเปิดตัวด้วยชุดแบบนั้นแน่

“ นี่อะไรน่ะ?”       เสียงเจือความสงสัยปนเอาแต่ใจของใครบางคนแว่วเข้ามาในหู และเมื่อเหลือบมองอยู่เบื้องหลังหนังสือพิมพ์นัยน์ตาของเขาก็เผลอหรี่ลงอย่างใช้ความคิด

ไม่น่าจะเป็นไปได้.......

“ ปลาหมึกเสียบไม้ไงแม่หนู...มีอยู่ทั่วเกาะฮ่องกงขนาดนี้อย่ามาทำเป็นไม่รู้จักน่า...ว่าไง...จะเอากี่ไม้ ถ้าไม่เอาก็หลีกไปซะ เกะกะๆ”        เจ้าของร้านเชื้อชาติจีนแท้พูดจากับลูกค้าแบบไม่ใส่ใจนัก มือปัดๆไล่คนที่ยังคงยืนจ้องถาดอาหารเสียบไม้ย่างข้างถนนที่เต็มไปด้วยมันเยิ้มอย่างสนอกสนใจ

“ กินได้หรอ?”       ใบหน้าสวยที่ไม่ต่างไปจากในหนังสือพิมพ์ที่เขาถืออยู่เบ้ปากหลังจากมองกองอาหารบนถาดอยู่นาน

“ วะ! ยัยเด็กนี่! หาเรื่องกันหรือไง ห๊ะ!”      ร่างท้วมหน้ามันจากควันเตาย่างเดินอาดๆออกมาจากหลังร้าน แต่ร่างบอบบางในเสื้อแขนยาวมีฮูดสีดำกับกระโปรงสั้นลายสก๊อตสีแดงเลือดนกส่งให้ขาขาวยิ่งดูเรียวสวยภายใต้ถุงน่องสีดำกับรองเท้าบูทสูงคนนั้น กลับไม่เกรงกลัว ใบหน้าสวยเชิดขึ้นจนผมสีเงินสั้นระต้นคอส่องประกายระยิบระยับเมื่อจับต้องกับแสงแดด

ไม่น่าจะเป็นไปได้........

“ ก็ถามดีๆนี่!”       แต่ไอ้ท่าทางไม่กลัวใครและเอาแต่ใจแบบนั้น มันกลับทำให้เขาตัดสินใจลุกขึ้นจากเก้าอี้ ก่อนจะตรงดิ่งไปคว้าแขนเล็กแล้วออกแรงลากจนร่างทั้งร่างแทบจะติดมือไป

“ อ๊ะ!! นายเป็นใครเนี่ย! ปล่อยนะ!! บอกให้ปล่อย!”        เสียงโวยวายลั่นนั่นไม่ได้ทำให้คนรอบข้างหันมาสนใจมากนัก...เพราะย่านร้านตลาดแบบนี้ความชุลมุนวุ่นวายเกิดขึ้นได้เสมอ ไม่ว่าจะร้องแค่ไหนหรือจะเป็นจะตายยังไง ก็ยังคงไม่มีใครสนใจและต่างดำเนินต่อไปแต่ชีวิตของตน

มือที่แข็งแรงดุจคีมเหล็กของเขายังคงบีบข้อมือเล็กแล้วลากให้เดินตามมา นัยน์ตาเหลือบมองใบหน้างอง้ำนั้นเป็นระยะๆสลับกับลอบสังเกตรอบๆกายที่เห็นได้ชัดว่ามีอะไรบางอย่างผิดปกติ.....

ถึงแม้ว่าจะไม่มีใครดูออกเลยก็ตาม....

แขนเล็กยังพยายามที่จะสะบัดมือของเขาให้หลุด ท่าทางพยศยิ่งกว่าม้าอีกทั้งนัยน์ตาสีมรกตแข็งกร้าวเอาแต่ใจบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าเด็กนี่ถูกเลี้ยงดูมาอย่างถูกตามใจแค่ไหน

ก็สมกับที่เป็นทายาทเพียงหนึ่งเดียวของกลุ่มธุรกิจอันดับหนึ่งของฮ่องกง....

แต่ยิ่งสะบัด มือของเขาก็ยิ่งบีบรัดข้อมือเล็กๆนั้นมากยิ่งขึ้น ริมฝีปากสีแดงนั่นตั้งใจจะโวยวายออกมาอีก แต่ชั่วพริบตาที่ประกายสีเงินของอะไรบางอย่างแว่บเข้ามาในดวงตา ทั้งริมฝีปากทั้งข้อมือต่างก็ถูกเขาหยุดและฉุดรั้ง ร่างบางๆเซถลาซบลงมาที่หน้าอกก่อนที่แขนอีกข้างของเขาจะตวัดกอดเอาไว้แล้วกลิ้งไปตามพื้นพร้อมๆกัน

ปัง! ปัง! ปัง!!!

เสียงปืนดังลั่น และไม่นานเสียงกรีดร้องก็ดังก้องไปทั่วย่าน ความสับสนอลหม่านจากผู้คนมากมายที่พยามจะวิ่งหนีตาย ทำให้เขาพลิกตัวก่อนจะดันร่างในอ้อมแขนเข้าไปยังซอกตึก หลบสายตาของนักฆ่าชั้นปลายแถวได้อย่างไม่ยากเย็น

พอจะเข้าใจแล้วว่าทำไมถึงเลือกให้เขามาคอยคุ้มครองเด็กนี่ ทั้งๆที่เขาเป็นนักฆ่า

นักฆ่าย่อมเข้าใจนักฆ่า....และน่าจะรู้ว่ากระสุนจะมาจากทางไหน

ฮึ...แบบนี้ก็น่าสนุกดี....เกมส์ที่เดิมพันด้วยชีวิต

ร่างในอ้อมแขนขยุกขยิกให้เขาก้มหน้าลงไปมอง ใบหน้าใสที่อยู่ใกล้แค่คืบนั้นกำลังพยายามยื่นหน้าอย่างกล้าๆกลัวๆออกไปมองภาพเบื้องหลังโดยใช้ไหล่ของเขาเป็นที่กำบัง เสียงหัวใจเต้นระรัวได้ยินชัดเจนจากร่างกายที่แนบชิด จากใบหน้าที่เอาแต่ใจกลับกลายเป็นกังวล แต่โดนตามล่าขนาดนี้เด็กนี่กลับไม่ได้หวาดกลัวจนไร้สติ

แปลว่าคงรู้ตัวอยู่แล้วงั้นสิ....

ก็แค่สัตว์กินพืชตัวเล็กๆที่ต้องเป็นเหยื่อในเกมส์ไล่ล่าของเขา

ริมฝีปากเผลอแสยะยิ้มเพราะในใจกำลังตื่นเต้นกับการละเล่นตรงหน้า.....ดูซิว่าพวกมันจะทำยังไง....ถ้าหากเขาจะไม่ยอมให้ใครมาแย่งเหยื่อตัวนี้ไปจากเขา....หากเด็กนี่จะต้องตายเขาจะเป็นฝ่ายขย้ำมันเอง

แขนบางๆถูกลากให้ออกเดินอีกครั้ง ท่ามกลางซอกซอยเหม็นอับที่เขารู้จักทางหนีทีไล่เป็นอย่างดี เจ้าสัตว์กินพืชนั่นยังคงพยศเหมือนเดิมถึงแม้จะต่างจากเมื่อก่อนหน้านิดหน่อยนั่นก็คือริมฝีปากสีแดงนั่นไม่ร้องโวยวายให้หัวกระสุนมันตามหาพวกเขาเจอได้ไวขึ้น

โทรศัพท์มือถือสีดำถูกยกขึ้นมายามที่เด็กนั่นคิดว่าเขากำลังเผลอ แต่ก่อนที่จะได้กดอะไรลงไปไหล่บอบบางทั้งสองข้างก็ถูกเขาจับจนแผ่นหลังกระแทกกำแพง นัยน์ตาสีมรกตปิดลงด้วยรู้สึกเจ็บเพียงชั่วครู่ก่อนจะกลับมาจ้องมองที่เขาเขม็งอย่างเคียดแค้น ริมฝีปากแดงระเรื่อเผยอออกคงตั้งใจจะด่าอะไรแต่เขากลับหยุดมันด้วยคำพูดเพียงคำเดียว

“ โกคุเดระ ฮายาโตะ...”        

ใบหน้าใสนิ่งค้างอย่างตกตะลึง ร่างกายที่เคยต่อต้านกลับนิ่งงันในทันที

“ นะ....นายรู้จักชื่อนั้นได้ยังไง....”

“ เพราะฉันคือคนที่จะต้องไปญี่ปุ่นพร้อมกับแก”          เขาตอบไปอย่างไม่ใส่ใจนักก่อนจะหันหลังไประแวดระวังใครก็ตามที่กำลังจะเดินผ่านไป และในขณะที่กำลังจะขยับกายมือของเจ้าสัตว์กินพืชนั่นก็คว้ามาที่แขนเสื้อ

“ นายคือบอดี้การ์ดของฉัน ตามที่ป๊าบอกงั้นหรอ? ฉันจะไม่เชื่อจนกว่านายจะบอกชื่อของนายมา!”       นัยน์ตาสีมรกตแข็งกร้าวมองสบประสานมาอย่างเอาจริงเอาจัง มันทำให้เขาเบือนหน้าหนีก่อนจะยิ้มเหยียด ชื่อของเขาน่ะหรือ......

“ ฮิบาริ  เคียวยะ”

โครม!!!

เสียงลังไม้ล้มระเนระนาด เขาเพียงแค่เหลือบตาไปมองและไวเท่าสัญชาติญาณมือก็คว้าหัวสีเงินให้ก้มหลบลง

ปังๆๆ!!!

เสียงปืนดังติดต่อกันอีกหลายนัด ทำให้ไม่มีเวลาสงสัยอะไรอีกต่อไป ขาทั้งสองคู่วิ่งไปตามตรอกเล็กๆที่ทั้งมืดทั้งแคบ เสื้อโค้ทสีดำถูกตวัดคลุมร่างเล็กๆที่ก้มหัวซุกตัวอยู่ในอ้อมแขนของเขา เสียงกันสาดผุพังร่วงกราวไล่หลังมาไม่ขาดสาย...... ช่างเป็นพวกที่ใช้กระสุนได้เปลืองจริงๆ....

แสงสว่างตรงหน้าบ่งบอกให้รู้ว่าตรอกแคบๆนี่กำลังจะสิ้นสุดลง เสียงรถวิ่งทำให้รู้ได้ว่าข้างหน้าคือถนนใหญ่ เขารู้ดีว่าไม่ควรจะวิ่งออกไป ....แต่ทว่า.....มันไม่ทันแล้ว เมื่อคนในอ้อมแขนวิ่งนำออกไปด้วยความตระหนกจนไม่ได้มองหรือรับรู้สิ่งรอบกาย

สิ้นสุดแสงสว่างจ้า  นัยน์ตาสีมรกตเบิกกว้างเมื่อต้องยืนเผชิญหน้าอยู่กับชายในชุดสีดำที่ต้องการชีวิตของตน….

แผ่นหลังบางได้แต่ชะงักงันราวกับเวลานั้นหยุดอยู่กับที่....

ปัง!!!

มือบางจับกุมอยู่ที่หน้าอกของตัวเอง แต่ทว่าคนที่ล้มลงไปกลับเป็นชายตรงหน้า ใบหน้าสวยที่ยังคงหวาดผวาและเกร็งเขม็งค่อยๆหันมามองเขาที่ก้าวเข้าไปยืนเคียงข้าง

เขม่าลอยคลุ้งจากปากกระบอกปืนในมือ….

ไม่มีเวลาให้แม้แต่จะหายใจ....มือของเขาคว้าแขนบางให้ร่างของเด็กนั่นเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนอีกครั้งก่อนจะตวัดตัวกลับไปหาตรอกคับแคบ....เขาไม่ได้จะก้าวเข้าไป.....เพียงแต่ยืนมั่นอยู่กับที่พร้อมปากกระบอกปืนที่แน่วแน่....และใครก็ตามที่ก้าวขาออกมา......

ปัง! ปัง! ปัง!!

ระยะห่างระหว่างเขากับเจ้าเด็กนั่นยังคงมีเท่าที่แขนจะเอื้อมถึง จะบอกว่าเด็กนั่นยอมเดินตามมาอย่างเงียบๆก็คงไม่ถูกนักในเมื่อเขาเป็นฝ่ายลากมาเอง ใบหน้าใสดูเหนื่อยล้าและการที่เห็นเขาฆ่าคนไปต่อหน้าต่อตาด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึกเช่นนี้คงทำให้อีกฝ่ายเข็ดขยาดและหวาดกลัว....เพราะเช่นนั้นจึงเลิกคิดที่จะต่อต้านแล้วกระมัง

ประตูเหล็กเก่าๆถูกเปิดออกโดยไม่ต้องไขกุญแจ ในห้องนี้ไม่มีของมีค่าอะไรให้ต้องรักษา อีกทั้งเวลาที่หนีมาคงไม่มีเวลาพอที่จะมัวมานั่งไข และเมื่อเหวี่ยงร่างเล็กๆเข้าไปในห้อง กลอนที่ดูแน่นหนาพอสมควรก็ถูกสับลง 

นัยน์ตาสีมรกตมองที่ประตูสลับกับหน้าของเขาราวกับอยากจะพูดอะไร แต่จนแล้วจนรอดก็ทำเพียงแค่เสหน้าไปอีกทาง

พฤติกรรมทุกอย่างก็เป็นเหมือนๆสัตว์กินพืชทั่วๆไป....ที่จะหวาดกลัวต่อสัตว์กินเนื้อที่ร้ายกาจราวกับปิศาจเช่นเขา.....

ไม่มีอะไรต่างไปเลย.......

ไม่ว่าใครก็หวาดกลัว ไม่ว่าใครก็ไม่อยากจะเข้าใกล้ จนสุดท้ายแล้วก็จะหนีไปไม่เว้นแม้แต่คนที่เคยบอกว่าจะรักและจะอยู่เคียงข้างกันจนกว่าหมดลมหายใจ....คนที่ทำให้เขาทิ้งชื่อ ฮิบาริ เคียวยะ แล้วจากบ้านเกิดมา....

ถึงแม้เจ้าเด็กนี่จะทำให้เขาต้องกลับไปใช้ชื่อที่ไม่อยากคิดถึงอีกครั้ง.....แต่มันกลับไม่มีอะไรที่ต่างไปเลย.....

“ เหม็น......”        คำพูดที่ทำเอาเขาหลุดออกจากภวังค์แล้วหันใบหน้าเรียบเฉยกลับไปมองเจ้าตัวดีที่เดินไปหยุดอยู่ที่หน้าเตียงเหล็กขึ้นสนิม

“ จะให้ฉันอยู่ที่นี่น่ะหรอ? ไม่เอาด้วยหรอก ทั้งสกปรกทั้งเหม็น พาไปหลบในที่ที่มันดีกว่านี้หน่อยสิ อย่างเช่นในร้านเค้กที่คนธรรมดาเค้าไปกินกัน”       ใบหน้าหยิ่งยโสกลับมาเชิดขึ้นอีกครั้งพร้อมกับสองแขนที่ยกขึ้นมากอดอก....จะบอกว่าความเอาแต่ใจมันมีมากกว่าความหวาดกลัวอย่างงั้นหรอ?

ชักจะน่าสนใจขึ้นมานิดหน่อย....แบบนี้คงต้องปล่อยเอาไว้ก่อนที่จะขย้ำทิ้ง

เขาแสยะยิ้มแล้วเดินเข้าไปหาคนตรงหน้าที่ยังคงจ้องกลับมาอย่างไม่กลัวเกรง มือยกขึ้นจับลำคอระหงอย่างรวดเร็วจนอีกฝ่ายไม่ทันตั้งตัวก่อนจะออกแรงกดให้แผ่นหลังบางๆติดไปกับผนัง นัยน์ตาสีมรกตแข็งกร้าวปิดลงข้างหนึ่ง เขาคงจะเผลอใส่แรงมากไปหน่อย....ถึงจะปากกล้าแต่เด็กนี่ก็ยังเป็นแค่เด็กที่ถูกเลี้ยงดูมาราวกับไข่ในหินแถมบอบบางยิ่งกว่าแก้วเจียระไน

“ ผู้ชายสินะ...”        มือที่บีบต้นคอลูบอยู่ที่คอหอย อวัยวะอีกอย่างที่สามารถทำให้แยกแยะได้ว่าคนตรงหน้าเป็นเพศอะไรกันแน่ ถึงแม้จะค่อนข้างแน่ใจว่าเด็กนี่เป็นผู้ชาย แต่ยามที่แต่งตัวราวกับเด็กผู้หญิงแบบนี้แล้วมันก็ทำเอาสับสนได้ไม่ยาก

“ ห๊ะ!! อ๊ะ!! ชะ ชั้นไม่ได้มีรสนิยมแบบนี้นะ แต่ว่า...แต่ว่า........”          ใบหน้าเนียนก้มงุด สีแดงระเรื่อลุกลามไปทั่วใบหน้าอย่างรวดเร็ว แต่ไม่นานใบหน้านั้นก็เชิดกลับมาพร้อมกับนัยน์ตาสีมรกตแข็งกร้าวเฉกเช่นเดิม

“ แต่ว่า...?”

“ กะ...ก็แค่.....”        ถึงจะทำเป็นห้าวหาญ แต่เจ้าสัตว์กินพืชตัวเล็กๆนี่ก็ยังอ้ำๆอึ้งๆไม่ยอมบอกตามเดิม

“ หนีออกมาเลยต้องปลอมตัว?”       และราวกับเขาพูดแทงใจดำ ร่างตรงหน้าสะอึกก่อนจะสะบัดหน้าหนี

“ ก็ชั้นไม่อยากไปญี่ปุ่น...”         ใบหน้าใสพ่นลมหายใจทำแก้มป่องก่อนจะบ่นงึมงำถึงความในใจ นัยน์ตาที่แข็งกร้าวคู่นั้นดูราวจะหงอยเหงาอยู่ชั่วครู่

“ ลูกแหงติดบ้าน ?”        

“ แก๊!!”         และเมื่อเจอเขาพูดจายั่วโมโห นัยน์ตาคู่นั้นก็กลับมาแข็งกร้าวพร้อมทั้งแยกเขี้ยวใส่อย่างไม่กลัวเกรง....วูบหนึ่งที่เขาเผลอยิ้มออกมาราวกับว่าไม่ได้รู้สึกสนุกแบบนี้มานาน

“ แกจะอยากไปหรือไม่อยากก็ไม่ใช่ธุระของฉัน....แต่วันพรุ่งนี้แกจะต้องไปถึงญี่ปุ่นก่อน 6 โมงเย็น...และอยู่ที่นั่นจนกว่าหน้าที่ของฉันเสร็จสิ้น”

ชักจะน่าสนใจขึ้นมาแล้วสิ....

การใช้ชีวิตร่วมกัน.....ระหว่าง....

คนที่ทิ้งสิ่งที่เรียกว่าหัวใจไปแล้วแบบเขา....

กับคนที่ยังมีหัวใจแต่ไม่อาจกลับไปอยู่ใกล้ๆหัวใจของตัวเองได้อย่างเด็กนี่.....

.

.

.

.

.

.

.

.

.

To be Con.

เหม่อ........เมื่อไหร่จะไปถึงญี่ปุ่น..... (=_=)....Intro ยาวไปไหมเนี่ย?? ล่อไปทั้งตอนเลย อ๊ากกกกกก

เดินคอตกไปซบไหล่น้องสโนว์....แง~~~ เค้าขอโทษ~~~~....ความตั้งใจแรกคือ ระวีกานดา...แต่ทว่าดองไว้นานจัดเลยไม่รู้ว่าตอนนี้คาแรคเตอร์ของตัวละครมันเปลี่ยนไปกันขนาดไหนแล้ว พอจะลงมือแต่งฟิคเข้าจริงๆเลยออกอาการเกร็งสุดหูรูด เพราะงั้น....หันกลับมามองหลุมเดิม....ฟิครีบอร์นละกัน...ถ้างั้นแต่ง 1869 ตามที่เคยขอไว้ดีก่า....ก็หายไปลั้ลลาได้ซักพักหลังจากตัดสินใจได้...แต่ทว่า....นึกยังไงก็นึกไม่ออกว่าตรูอยากจะเขียนอะไร =[ ]= หันมาดูปฏิทิน....7วัน....7วัน.....ไม่ทันแน่ โฮกกกกก

งั้นหยวนๆ 1859 ละกัน เล่นมันง่ายๆงี้แหละ วะฮะฮะ (โดนโบก!)....แบบว่า....พอดีวันไหนซักวันเดินผ่านโทรทัศน์ซึ่งใครซักคนในบ้านเปิดเอาไว้แล้วมันกำลังฉาย  “ลิลลี่สีเลือด” (กุหลาบเฮ้ย…สีกุหลาบ)อยู่ นึกสงสัยว่าเรื่องมันเกี่ยวกับอะไร เลยยืนดูซะ...^ ^”....(ออกทะเลได้อีกชีวิตมัน).....นางเอกรวย หนีอาเตี่ยมาจากฮ่องกง แล้วพระเอกคอยเป็นบอดี้การ์ดให้ เพราะนางเอกถูกอาเตี่ยตามให้กลับฮ่องกงไปแต่งงาน.....อะฮ้า.....คุณฮิก๊กเลยนี่หว่า...ยืมหน่อยแล้วกันส่วนที่เหลือเดี๋ยวฉันจิ้นต่อเอง......(นี่มันลอกพล็อตชาวบ้านเค้านี่เฮ้ย!/ ไม่ใช่ชาวบ้านนะ นี่มันโสภี พรรณรายเลยนะ เรียนรู้จากครูถือว่าไม่ผิด...แถได้อีก)   ....ค่ะ....นี่คือแฟนฟิคชั่น  “ลิลลี่สีเลือด” feat.KHR ค่ะ..... (สรุปว่าไม่ได้มีเค้าเรื่องของเดิมทั้งสองเรื่องเลยงั้นสินะ....= =)

เป็นครั้งแรกที่เขียนแบบ Hibari ‘s Side ล้วนๆ ถ้าผิดพลาดประการใดก็ต้องขออภัยไว้ ณ ที่นี้ค่ะ สำหรับเรื่องนี้พอจะเข้าใจเลยค่ะว่าอ่านแล้วจะไม่รู้ว่าจะคอมเม้นต์เรื่องอะไร ฮ่าๆๆ แต่คนแต่งอยากแต่งแบบนี้เอง แบบที่มันเงียบๆงึมๆ ค่อยเป็นค่อยไป เบาๆเหมือนจะไม่ค่อยมีอะไรเกิดขึ้น แต่สายใยบางอย่างจะค่อยๆถักทอไปเรื่อยๆ  >/////<

ตอนแต่งฟังเพลงพวกนี้อยู่ค่ะ โดยเฉพาะเพลง Koishikute ของ Piko ที่เป็นแรงบันดาลใจของฟิคเรื่องนี้เลยละค่ะ บรรยากาศมันเลยดูเหงาๆเหมือนเพลง ต้องขอบคุณเจ้าของวันเกิดจริงๆที่แนะนำเพลงนี้ให้ได้รู้จัก ^ ^

และสุดท้ายที่อยากจะตะโกนกู่ร้องบอก หวออายหนี่ ( Wo ai ni) ให้ก้องโลก

สุขสันต์วันเกิดค่ะน้องสโนว์~~

ตอนต่อไปจะตามมาโดยไวนะคะ ปั่นไฟลุกอยู่ตอนนี้ ^ ^