KHR Au.Fic [692718 8059] หิมะ...หยดน้ำ...ความรัก...... : 09

KHR Au.Fic [692718  8059]  ……Yuki  Shizuku  Aishiteru…. : 09

: KHR Au Fanfiction

: 692718  8059 

: Romance Drama Incest

: PG

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

.

.

.

.

.

.

นัยน์ตาสองสีจ้องมองกระดาษแผ่นเล็กๆในมืออย่างเลื่อนลอย ก่อนจะค่อยๆปล่อยขาของนกพิราบสีขาวให้เป็นอิสระ

เจ้านกโผบินออกไปตามที่ใจต้องการ....

เขาได้แต่เฝ้ามองตามไปจนลับสายตา....อยากเป็นอิสระ....จากทุกสิ่งทุกอย่างที่พันธนาการเขาเอาไว้....ถึงจะไม่อาจมองเห็นแต่เงาที่ตกกระทบพื้นดินก็ราวกับจะมีโซ่ตรวนเส้นใหญ่รัดพันจนแทบจะหายใจไม่ออก

โซ่ที่เรียกว่าความชิงชัง

มือเผลอยกขึ้นลูบที่ซีกแก้ม ร่องรอยและความเจ็บปวดไม่มีเหลืออยู่แล้วก็จริง แต่ทุกสัมผัสมันกลับหยั่งรากลึกเข้าไปจนไม่อาจจะลืมเลือนได้...ท่านแม่คงจะโกรธมาก.....

ท่านไม่จำเป็นต้องถาม....เพราะอย่างไรข้าก็คือลูกชายของท่าน....

เสียงวิ่งตึงตังทำให้คนที่อยู่ในภวังค์ชายตาไปมองอย่างไม่สบอารมณ์นัก....เพราะเพิ่งตื่นขึ้นมาเลยลืมเสียสนิทว่าเขายังอยู่ที่ตำหนักของเจ้าเด็กที่น่าชิงชังนั่น

“ มุคุโร่!!”      ร่างเล็กๆเปิดประตูพรวดเข้ามาอย่างไม่รักษาไว้ซึ่งมารยาทของผู้ที่ขึ้นชื่อว่าองค์ชาย ก่อนจะขยับกายอย่างฝืนๆเดินเข้ามาหาร่างสูงที่ยังคงนั่งอยู่บนฟูก

“ คึหึหึ....ไร้มารยาทเสียจนข้าไม่อยากจะตำหนิเลยนะเจ้าน่ะ...แล้วมีอะไร....หากไม่ใช่ธุระจำเป็นแล้วละก็เชิญไสหัวไปได้เลยเพราะข้าจะไม่รับฟัง...”       ร่างที่อยู่ในชุดยูคาตะสีขาวซึ่งเจ้าตัวให้คนนำมาจากตำหนักยกสองแขนขึ้นกอดอกก่อนจะปรับสีหน้ามายิ้มละไมแฝงไว้ด้วยความร้ายกาจ

“ เมื่อคืนนี้โกคุเดระคุงไม่ได้กลับมาที่ตำหนัก....พอไปถามท่านพี่ก็ทราบความจริงที่ว่าคนของเจ้าลอบตามโกคุเดระคุงไปด้วย...เพราะฉะนั้นข้าเลยอยากจะรู้ว่า...เจ้าพอจะทราบไหมว่ายามาโมโตะอยู่ที่ไหน”       เพราะเรื่องนี้เองสินะ ถึงได้พรวดพราดเข้ามาหาแบบนี้....ร่างเล็กๆนั่นนั่งลงที่ข้างฟูกอย่างที่ไม่ได้รับเชิญให้ใบหน้าเรียวกระตุกอย่างไม่พอใจ....เขาจะรับมือเจ้าเด็กที่ไม่รู้สึกรู้สาหรือจะว่าไร้เดียงสานี่ยังไงดี...

“ หึ....คงจะพาไปสังหารที่ไหนแล้วก็ได้ละมั้ง”      นัยน์ตาสองสีจ้องลึกลงไปในดวงตากลมโตอย่างพยายามจะขู่เข็ญให้หวาดกลัวสักนิดก็ยังดี

“ ไม่มีทางหรอก...ถึงข้าจะไม่รู้ว่าระหว่างสองคนนั้นรู้จักกันได้ยังไง แต่ข้ารับรู้ได้ว่าคนของเจ้าน่ะ...หลงรักโกคุเดระคุงของข้าเข้าเต็มเปาเลยละ....หรือเจ้าว่าไม่ใช่”       ใบหน้าเนียนใสยังมีหน้ามายิ้มระรื่นคืนมา ให้ใบหน้าเรียวยิ้มกระตุกอย่างไม่รู้จะทำยังไงต่อไป

มันน่าโมโหนัก....

“ แต่ถึงยังไงข้าก็ยังเป็นห่วงน่ะว่า ทั้งคู่จะไปตกหลุมพรางที่ไหนอีกหรือเปล่า...เจ้ารู้อะไรบ้างไหม?”      ใบหน้าเล็กยื่นเข้ามาถามใกล้ๆ นัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้เจือความห่วงใยปนสงสัยอย่างที่ว่าจริงๆ ความสดใสที่ตรงไปตรงมาแบบนี้ทำให้ร่างสูงเผลอผงะถอยหลัง

“ อย่าเอาหน้าเข้ามาใกล้...ข้ารังเกียจ”     ถึงจะพูดออกไปแบบนั้นแต่ความร้อนผ่าวที่ใบหน้าเรียวก็ไม่ใช่เรื่องที่จะโกหกกันได้ และเมื่อร่างเล็กเห็นอาการแบบนั้นของคนตรงหน้าก็รู้สึกว่ามันช่างน่าแกล้ง....

“ หื๋อ?....เจ้าว่าอะไรนะ?”      และใบหน้าใสก็ยิ่งยื่นเข้าไปใกล้มากกว่าเดิม

“ .............”       ดูเหมือนคำพูดจะถูกกลืนหายไปกับดวงตากลมโตที่จ้องอยู่ในระยะประชิด เสียงหัวใจเต้นแรงจนตัวเองยังได้ยินอย่างชัดเจน ใบหน้าเรียวรีบสะบัดไปอีกทางก่อนจะเอาแผ่นกระดาษแผ่นเล็กที่ได้รับมาจากพิราบสื่อสารแปะลงไปบนใบหน้าของเจ้าคนที่ยื่นเข้ามาใกล้แล้วยันมันออกไป แล้วพยายามสงบหัวใจที่กำลังเต้นระรัว

“ อยู่กับยามาโมโตะจริงๆด้วยสินะ...ถ้าอย่างนั้นข้าก็วางใจ...ฮะฮะ”      เจ้าตัวดีก้มลงอ่านข้อความสั้นๆที่ทหารคนสนิทของเขาเขียนบอกเอาไว้

“ ถ้ารู้เรื่องแล้วก็ออกไปจากห้องนี้เสียที....ข้าไม่อยากอยู่ใกล้เจ้านานๆนักหรอกนะ”       พยายามทำให้รู้ว่าชิงชัง แต่กระนั้นก็ดูเหมือนมันจะไม่ค่อยได้ผลนัก

“ เข้าใจแล้ว ถ้าเช่นนั้นข้าจะให้นางกำนัลยกอาหารมาที่นี่ก็แล้วกันนะ”       เจ้าตัวดียิ้มร่าแล้วเดินกระโผลกกระเผลกออกไป.....เข้าใจว่าอะไรของเจ้ากันเนี่ย?

และไม่นานกลิ่นอาหารหอมฉุยก็ลอยเข้ามาในห้องให้คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันด้วยความไม่พอใจ ร่างเล็กๆนั่งลงที่ข้างๆฟูกอีกครั้งก่อนที่ตั่งสำหรับวางอาหารจะถูกนำมาวางลงตรงหน้าคนทั้งสอง ใบหน้าเรียวของร่างสูงหันไปจ้องเขม็งบ่งบอกให้รู้ว่ากำลังไม่ชอบใจกับร่างเล็กที่ยังคงทำเป็นไม่รู้เรื่อง

“ คึหึหึ...นี่มันอะไรกัน...ใครบอกว่าข้าจะกินข้าวกับเจ้า เอาออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ”       ร่างสูงหันมาออกปากไล่อย่างจริงจัง

“ ช่วยไม่ได้นี่นา....ก็คนของเจ้าพาโกคุเดระคุงไป...เพราะงั้นเจ้านั่นแหละที่ต้องรับผิดชอบ”     ใบหน้าน่ารักตอบมาแบบไม่รู้สึกรู้สาก่อนจะก้มลงไปมองอาหารในสำรับด้วยดวงตาเป็นประกาย

“ อะไร?”      และร่างสูงก็เอ่ยถามออกไปด้วยน้ำเสียงนิ่ง ก่อนที่ใบหน้าเล็กจะเงยขึ้นมาแล้วพูดในสิ่งที่ทำให้เขาสะเทือนไปทั้งหัวใจ

“ ก็ข้าไม่เคยกินข้าวคนเดียวนี่...”

.....เจ้าไม่เคยกินข้าวคนเดียว....เพราะเป็นที่รัก.....

.....แต่ข้านั้นไม่เคยกินข้าวร่วมกับใคร....เพราะไม่มีใครรัก.....

.....ช่างน่าอิจฉาและน่าชิงชังจริงๆเลยนะ...เจ้าน่ะ.....

“ อีกอย่าง เรี่ยวแรงของเจ้าก็ยังไม่ค่อยฟื้นดีใช่ไหมล่ะ เพราะงั้นข้าจะดูแลเจ้าเอง....มากินข้าวด้วยกันเถอะนะมุคุโร่”

นัยน์ตาสองสีเบิกกว้างก่อนจะหรี่ลงอย่างช้าๆ....กับแค่คำชักชวนง่ายๆของคนที่เป็นที่รักอย่างเจ้า...ทำไมมันถึงทำให้ข้าอยากจะร้องไห้....

บางที...สิ่งที่เขาต้องการอาจจะไม่ใช่ยศถาบรรดาศักดิ์ ไม่ใช่อำนาจหรือทรัพย์สมบัติ....แต่เป็นคำง่ายๆที่เขาไม่เคยคิดว่าจะได้ยินคำนี้

“ เป็นอะไรไปน่ะ? หรือว่าเจ้าไม่ชอบกินผัก?”    ร่างเล็กพยายามตะแคงคอเพื่อมองหน้าของร่างสูงที่พยายามซุกซ่อนร่องรอยของความดีใจเอาไว้ด้วยการก้มหน้านิ่ง

“ คึหึหึ....ข้าไม่ใช่เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมอย่างเจ้านะ จะได้เลือกกิน”       ร่างสูงยังคงเลือกใช้ถ้อยคำจิกกัดทั้งๆที่มือใหญ่ยอมหยิบตะเกียบขึ้นมาแต่โดยดี นัยน์ตาสองสีมีแววอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัดจนร่างเล็กอดที่จะอมยิ้มไม่ได้

ว่าแต่...ไหนว่าจะดูแลเขา.....แล้วนี่อะไร?....

“ ฮึยย่ะ...แกะ...ไม่...ออก.....”       เปลือกหอยลอยกำลังถูกตะเกียบสองอันที่จับโดยมือเล็กสองมือแงะให้หลุดออกจากกันอย่างเอาเป็นเอาตาย

“ ...............”        ร่างสูงได้แต่นั่งมองอีกคนที่กำลังใช้ความพยายามอย่างหนักด้วยไม่รู้จะสมเพชหรือจะน่าสงสารดี...ทั้งๆที่เป็นถึงตำหนักชั้นในสุด กับแค่หอยลายทำไมพ่อครัวถึงไม่เอาเปลือกออกให้....และเมื่อเจ้าตัวดีเอ่ยบอกเหตุผลออกมามันก็ทำให้เขาถึงกับอึ้งไปหลายวินาที

‘ ถ้าเอาเปลือกออกแล้วมันจะไปสนุกอะไรล่ะเวลากิน....’

ยิ่งนึกภาพในยามที่มีเจ้าคนสนิทร่างบางนั่งแกะเปลือกหอยอยู่ด้วยกันในยามปกติแล้ว....มันอาจจะดูน่ารักหรือไม่ก็อุจาดตาไปเลยก็ได้

ที่ท่านพ่อหวงเจ้าราวกับไข่ในหินไม่ยอมให้ออกไปพบเจอใครมันเป็นเพราะแบบนี้หรือเปล่า....ถ้าเช่นนั้นเขาก็รู้สึกราวกับจะหมดแรงเอาเสียดื้อๆที่ไปเฝ้าจงเกลียดจงชังเจ้าเด็กที่ไร้แก่นสารแบบนี้...

“ อ่ะ...ข้าให้เจ้า...คนป่วยต้องกินเยอะๆนะ”        แล้วมือเล็กก็คีบหอยลายที่แกะเปลือกออกไม่ได้มาวางเอาไว้ในจานเขา พร้อมทั้งยังคีบชิ้นเนื้อของเขากลับไปวางในจานของตัวเองหน้าตาเฉย    “ เพิ่งหายป่วยแบบนี้กินเนื้อมันไม่ดีนะ เพราะมันจะทำให้ย่อยยาก เพราะงั้นข้าจะเสียสละกินมันเองแล้วกัน”      ก็แค่อยากจะกินเนื้อทั้งหมดคนเดียวละสิไม่ว่า และเมื่อใบหน้าเรียวเงยขึ้นมองก็แอบเห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์บนใบหน้าเล็ก....หนอย......

มือใหญ่หยิบตะเกียบก่อนพยายามแกะเปลือกหอยลายอันนั้นให้หลุดออกจากกัน....คอยดูเถอะ....หากเขาแกะมันได้ จะกินเยาะเย้ยให้ดู!

มื้อเช้าผ่านไปด้วยเสียงต่อล้อต่อเถียงและเสียงตะเกียบที่ต่อสู้กันเหนือน่านฟ้าอาหาร   นัยน์ตาสองสีลอบมองร่างเล็กๆที่นั่งเหยียดขาลูบท้องอย่างไม่นึกถึงคำว่ามารยาทอยู่ที่ข้างๆฟูก....เขาเพิ่งรู้....ว่าการกินข้าวร่วมกับใครสักคน....มันสนุกแบบนี้นี่เอง

สายลมเย็นสบายพัดโชยเข้ามาทางประตูบานเลื่อนที่ถูกเปิดเอาไว้ กลีบซากุระปลิวเข้ามาตกอยู่บนผ้าห่มที่คลุมท่อนล่างขององค์ชายที่สองให้นัยน์ตาสองสีเหลือบลงไปมองด้วยสายตาอ่อนโยน....ถึงจะเป็นตำหนักที่ทำออกมาหน้าตาเหมือนกันไม่มีผิด แต่ที่นี่กลับมีบรรยากาศที่แตกต่างไปจากตำหนักของเขาราวฟ้ากับหุบเหว

เจ้าของตำหนักหายตัวไปตั้งแต่ทานอาหารเช้าเสร็จ และไม่กลับมาก่อกวนเขาอีกเลย...ถึงจะสงบหูดีแต่บางทีก็รู้สึกว่ามันสงบเงียบเกินไป

นี่เขาเป็นอะไรไป ?

ใบหน้าเรียวสะบัดไปมา....จะหลงใหลไปกับกลิ่นที่หอมหวานนี่ไม่ได้ เขายังมีภาระและหน้าที่ที่จะต้องทำในฐานะลูกชายของท่านแม่อยู่!

ร่างสูงนั่งนิ่งอยู่บนฟูกพรางเหม่อมองออกไปที่สวนสีเขียวขจี ภายในหัวกำลังขบคิดถึงวิธีต่างๆที่จะใช้เล่นงานเจ้าเด็กที่น่าชิงชัง...แต่ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหน เขาก็กลับจินตนาการออกแต่ภาพรอยยิ้มสดใสที่จะทำลายแผนการของเขาลงจนราบคาบอยู่ร่ำไป....มันน่าเจ็บใจนัก...นี่เจ้าเข้ามาปั่นป่วนอะไรในตัวข้ากัน สึนะโยชิ!

แต่แล้วในขณะที่กำลังขบกรามแน่นอยู่คนเดียว เสียงฝีเท้าก้าวไม่เป็นจังหวะนักก็ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เสียงเดินแบบนี้น่าจะเป็นเจ้าตัวดีที่อาการบาดเจ็บยังไม่ค่อยจะหายดีนักแน่ๆ

และเมื่อประตูถูกเปิดออก....องค์ชายที่สองก็คาดเดาไม่ผิดเลยแม้แต่นิดเดียว

ผู้ที่เดินยิ้มเข้ามาคือร่างเล็กๆนั่นจริงๆ แต่สิ่งที่ทำให้ประหลาดใจคือสิ่งของที่นางกำนัลนั้นถือเข้ามาด้วย

ห่อผ้าสีขาวถูกวางลงระหว่างประตูที่เปิดออกสู่สวน ก่อนที่ร่างเล็กจะเดินตามลงไปนั่งลงที่เบื้องหลัง ใบหน้าเนียนหันหน้าเข้ามาแล้วปรายตามามองที่อีกคนที่ยังคงจ้องไม่วางตา ห่อผ้าถูกปลายนิ้วเรียวเล็กค่อยๆรูดออกไป ให้ปรากฏเป็นสิ่งของที่ดวงตาสองสีเห็นแล้วถึงกับตะลึง

.....โกโตะสีขาวตัวนั้น.....

ภายในใจนั้นทั้งสับสนทั้งร้อนลน และยิ่งเงยหน้าขึ้นไปสบกับดวงตากลมโตที่มองมาด้วยสายตาราวกับจะเอ่ยคำว่าขอบคุณแบบนั้นมันยิ่งทำให้ร่างสูงทำอะไรไม่ถูก...ไม่อยากให้รู้...ว่าเป็นเขาเองที่ไปสั่งให้ประกอบมันขึ้นมาใหม่....แต่คงจะเป็นไปไม่ได้แล้วสินะ ในเมื่อร่างเล็กๆนั่นดูเหมือนจะจงใจยกมันออกมาเพื่อบอกเขาว่าตนนั้นรู้แล้ว

นิ้วเรียวเล็กค่อยๆถูกสวมเล็บสำหรับใช้เล่นโกโตะทีละนิ้วๆ นั่นยิ่งทำให้นัยน์ตาสองสีเบิกกว้างเข้าไปใหญ่

เขาคิดมาตลอดว่าคงไม่มีโอกาสได้เห็นเด็กนั่นเล่นโกโตะตัวนี้อีกแล้ว....

ในเมื่อยังมีโกโตะตัวที่สมบูรณ์กว่าอย่างโกโตะสีดำตัวนั้น...แล้วทำไม.....

“ นี่เจ้า...ไหล่ยังไม่หายดีแล้วนี่คิดจะทำอะไร”       เขาเอ่ยดุออกไปทั้งๆที่ในใจนั้นกำลังเต้นระรัว

“ เจ้าเป็นห่วงข้าหรอมุคุโร่?”        เจ้าตัวดีเอียงคอถามอย่างน่าหมั่นไส้ เขาเบะปากพรางหันหน้าหนี พยายามปรับลมหายใจให้เป็นปกติ

“ ทำไมข้าจะต้องห่วงเจ้าด้วย ก็แค่ไม่อยากจะฟังเพลงที่เล่นไม่ได้เรื่องของเจ้าต่างหาก”       ไม่ใช่เลย....เสียงโกโตะตัวนี้ที่ออกมาจากปลายนิ้วเล็กๆนั้นมันราวกับเสียงสวรรค์...เขายังจำสิ่งที่ช่างทำเครื่องดนตรีบอกได้ดี....โกโตะตัวนี้พิเศษกว่าโกโตะตัวไหนๆ....

“ มันเป็นโกโตะที่เส้นเสียงไม่สม่ำเสมอ ถ้าจะเปรียบก็คงเหมือนคนที่อารมณ์ไม่คงที่.....”        นัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้กลมโตทอดมองอย่างอ่อนโยนมาที่เขาราวกับจะบ่งบอกว่าสิ่งที่พูดออกมานั้นมันหมายถึงใคร

“ เป็นโกโตะที่ใช้ยากและไม่มีใครสามารถใช้มันได้....ไม่มีใครเข้าใจและมองเห็นในความอบอุ่นอ่อนโยนที่มันมี....”        ดวงตากลมโตคู่นั้นยังคงมองมาราวกับว่าจะทะลุปรุโปร่ง และเพราะทุกคำพูดมันทำให้ร่างกายของเขาผ่อนคลายเหมือนในที่สุดก็มีคนรับรู้และเข้าใจ....ทำไมต้องเป็นเจ้า....ทำไม...

“ และต่อให้มันใช้ยากแค่ไหน....ข้าก็ยังคงต้องการที่จะเล่นมันมากที่สุดอยู่ดี”       ร่างกายเหมือนจะนิ่งค้างด้วยถูกสะกดจากถ้อยคำนั้น ร่างสูงนั่งนิ่งงันอยู่บนฟูก นัยน์ตาสั่นไหวและใบหน้าที่ไม่รู้ว่าจะแสดงออกไปยังไงดี....เขาทำไม่เป็น....ใบหน้าที่จะยิ้มได้อย่างจริงใจ

“ นี่มุคุโร่...เจ้าดูสิ....ตั้งแต่มันกลับมาหาข้ามันก็ยิ่งใช้ยากเข้าไปใหญ่แถมจับนิดเดียวก็มีเสียงเอียดอาดอย่างกับจะพังมิพังแหล่...เพราะงั้นข้าเลยคิดว่า....สำหรับเจ้าโกโตะตัวนี้น่ะ...”

“ ข้าจะเล่นมันเพื่อเจ้าเพียงคนเดียว....”          

เสียงกังวานใสดังก้องไปทั่วห้อง

เจ้าเด็กนั่น...รู้ตัวบ้างหรือเปล่าว่าพูดอะไรออกมา...

เจ้าเด็กนั่น...รู้ตัวบ้างหรือเปล่าว่าทำให้ข้าต้องกลายเป็นลูกอกตัญญู.....

ใบหน้าที่อมยิ้มน้อยๆยามก้มลงมองปลายนิ้วของตนซึ่งกำลังบรรเลงโกโตะนั้นคลอเคลียไปด้วยเส้นผมสีน้ำตาลที่พลิ้วไหวไปตามสายลม นัยน์ตาคู่กลมโตนั้นอ่อนโยนราวกับกำลังถ่ายทอดความรักลงไปในบทเพลง  ต้นซากุระใหญ่ที่กลายเป็นฉากหลังกำลังโปรยปรายกลีบสีชมพูให้เป็นประกายตัดกับสีเขียวขจีของสวน แสงอันอบอุ่นทอดมาจากทางด้านหลังให้สิ่งที่อยู่ตรงหน้าราวกับภาพวาดชั้นหนึ่ง

นัยน์ตาสองสีจ้องมองภาพนั้นไม่วางตา เช่นเดียวกับใบหูที่ได้รับรู้ถึงท่วงทำนองที่ไพเราะจับใจ

มันแฝงเอาไว้ด้วยสิ่งที่ทำให้เขารู้สึกอบอุ่นหัวใจอย่างน่าประหลาด

ถึงเขาจะไม่เคยรู้จัก...แต่มันอาจจะเรียกว่า “ความรัก” ก็เป็นได้

ปลายนิ้วหยุดลงเมื่อท่วงทำนองนั้นจบสิ้น นัยน์ตากลมโตเหลือบขึ้นมองคนที่เคยนั่งอยู่ตรงหน้าแล้วก็ต้องอมยิ้มกับภาพที่เห็น....ร่างสูงโปร่งของคนที่บอกว่าเกลียดเขาหนักหนากำลังเอนตัวพิงผนังแล้วหลับไปด้วยใบหน้าผ่อนคลาย ลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอและคิ้วที่ไม่ผูกติดกันดังเช่นปกตินั้นทำให้อีกฝ่ายดูราวกับเด็กๆ

ร่างเล็กขยับตัวอย่างแผ่วเบาเข้าไปนั่งมองหน้าของคนหลับอยู่ใกล้ๆ.....เครื่องหน้าได้รูปยิ่งได้มองยามหลับใหลยิ่งรู้สึกได้ว่าคนตรงหน้านั้นงดงามตามแบบฉบับของชายชาตรี ไล่สายตาจากหน้าผากเนียนมาที่นัยน์ตาซึ่งปิดสนิท เจ้าดวงตาที่หากมันเปิดขึ้นก็คงจะมองเขาด้วยแววชิงชังและเจ้าเล่ห์อย่างร้ายกาจ จมูกเป็นสันนั่นก็น่าจับโยกไปมา ริมฝีปากบางที่คอยแต่จะยิ้มละไมไม่น่าไว้วางใจมาให้ยามนี้มันกลับอมยิ้มน้อยๆ

ทั้งๆที่ยามหลับเจ้าก็ดูไร้พิษภัยถึงขนาดนี้แท้ๆ...

มือเล็กยกขึ้นไปลูบแก้มของคนที่ยังคงหลับไม่รู้เรื่องอย่างเผลอไผล....

ทำไมเขาถึงได้สนใจคนที่ร้ายกาจแบบนี้...

ทำไมเขาถึงได้อยากอยู่ใกล้คนที่บอกและตอกย้ำคำว่าเกลียดเขา....

มือเล็กจับผ้าห่มขึ้นมาคลุมให้ก่อนจะยิ้มออกมาน้อยๆ มือเกลี่ยปอยผมสีน้ำเงินออกไปจากใบหน้าที่ยังหลับสนิท แล้วค่อยๆลุกขึ้นช้าๆ ประตูเลื่อนถูกเปิดออก ร่างเล็กจะหันหน้ามามองอีกครั้งก่อนจะก้าวขาออกไป

แล้วคนที่ยืนกอดอกอยู่ที่หน้าห้องก็ต้องทำให้ร่างเล็กๆสะดุ้งโหยงด้วยไม่นึกว่าคนคนนี้จะมายืนหน้าตายอยู่ที่นี่

“ ทะ...ท่านพี่?!”       นัยน์ตาสีดำคมกริบตวัดมามองราวกับกำลังไม่พอใจอะไรให้ร่างเล็กถึงกับขวัญผวาเข้าไปใหญ่...สงสัยจะมาได้ยินตอนเขาเล่นโกโตะพอดีละมั้ง ทั้งๆที่อีกฝ่ายก็ย้ำแล้วย้ำอีกว่าห้ามไม่ให้เขาขยับร่างกายมากเกินไป...โดนโกรธแหงๆ...งานนี้โดนขย้ำตายแน่ๆ....และเมื่อมือใหญ่ล้วงเข้าไปในแขนเสื้อกิโมโน ร่างเล็กก็ถึงกับยกสองมือขึ้นยอมแพ้หลับตาปี๋     “ ฮี้!! ข้าเปล่านะ ข้าไม่ได้ขยับร่างกายเลยจริงจริ๊ง!!!”

“ ...............”      เสียงโกโตะดังขนาดนั้นใครเชื่อก็บ้าแล้ว แต่เมื่อหลับตารอรับทอนฟาอยู่นานก็ยังไม่รู้สึกเจ็บเสียที ดวงตากลมโตจึงค่อยๆเปิดขึ้นมามองคนตรงหน้าอย่างหวาดๆ

“ เอ๋....?”      แต่แทนที่สิ่งที่จ่อหน้าเขาอยู่จะเป็นทอนฟา มันกลับกลายเป็นท่อนอะไรบางอย่างที่มีขนาดเหมือนก้านธูป

“ ดอกไม้ไฟ........ข้าไปยึดมาจากไอ้พวกชอบสุมหัวที่ตลาด”       ไม่ต้องสารภาพอย่างจริงใจขนาดนั้นก็ได้...เขาได้แต่ยิ้มแห้งกับวิถีชีวิตของอีกฝ่าย ก่อนจะเปลี่ยนมุมสายตากลับไปจ้องมองเจ้าสิ่งที่เรียกว่าดอกไม้ไฟอย่างไม่วางตา....

“ ดอกไม้ไฟนี่...ใช่ไอ้ที่เขาเล่นในงานเทศกาลฤดูร้อนกันหรือเปล่าท่านพี่”      น้ำเสียงสดใสดูจะสนใจและตื่นเต้นไปกับของตรงหน้า เพราะตั้งแต่เกิดมาก็ไม่เคยได้เล่นอะไรแบบนี้เลย...ใช่...เขาเคยเห็นตอนไปศาลเจ้ากับท่านพ่อเมื่อหลายปีก่อน ว่าเด็กชาวบ้านเขาเล่นอะไรบางอย่างที่มีประกายไฟสวยงาม และดูเหมือนมันจะเรียกว่า....ดอกไม้ไฟ

“ ใช่”     ร่างสูงเดินออกนำไปตามระเบียงทางเดิน ก่อนจะเดินลงบันไดไปยังสวนที่อยู่ห่างออกไปจากห้องที่มุคุโร่นอนอยู่

“ ข้าอยากเล่น! สอนข้าเล่นบ้างสิท่านพี่”      น้ำเสียงตื่นเต้นเป็นเด็กๆแบบนั้นมันทำให้คนเดินนำลอบยิ้มอย่างพอใจ

ร่างทั้งสองหยุดลงนั่งยองๆอยู่บนพื้นซึ่งโรยเอาไว้ด้วยกรวดสีขาวเพียงแห่งเดียวภายในสวน มือใหญ่หยิบดอกไม้ไฟขึ้นมาหนึ่งอันก่อนจะเอามันไปจี้ที่คบไฟ จนเกิดประกายฟู่ขึ้นมา

นัยน์ตากลมโตจ้องมองความงดงามของประกายไฟนั้นอย่างไม่อาจละสายตา...สวย....มันสวยจริงๆ....ขนาดตอนนี้เป็นเวลากลางวันมันยังส่องประกายสวยงามได้ขนาดนี้ แล้วหากเป็นเวลากลางคืนมันจะสวยงามขนาดไหนกัน

แต่ใบหน้าคมหาได้มองประกายไฟจากดอกไม้ไฟไม่....นัยน์ตาสีดำกลับจับจ้องไปที่ใบหน้าของคนที่ยังคงตื่นเต้นกับดอกไม้ไฟไม่วางตา

“ ท่านพี่! ข้าขอเก็บเอาไว้เล่นตอนกลางคืนบ้างได้ไหม?”     ร่างเล็กยิ้มออกมาเมื่อนึกอะไรบางอย่างออก...

“ ไม่ได้”      แต่เสียงทุ้มก็ตอบกลับไปในทันที

“ เอ๋?....”       ใบหน้าน่ารักแสดงออกถึงความผิดหวังและแปลกใจ แต่ร่างสูงสง่าก็ยังคงวางหน้านิ่ง....เพราะใจจริงแล้วก็ตั้งใจว่า ถึงเจ้าจะไม่ขอข้าก็จะมาเล่นให้เจ้าดูในตอนกลางคืนอีกครั้งอยู่แล้ว

“ เจ้ามันซุ่มซ่าม หากเล่นคนเดียวคงทำตำหนักไหม้เสียเปล่าๆ.....ให้ข้า...”        และยังไม่ทันที่จะเอ่ยความตั้งใจออกไป ร่างเล็กก็เอ่ยขัดขึ้นเสียก่อน

“ ถะ ถ้าข้าเก็บเอาไว้เล่นกับโกคุเดระคุงก็ไม่เป็นไรใช่ไหมล่ะ นะนะ”     และมันก็ทำให้ร่างสูงจำต้องเก็บประโยคที่จะเอ่ยออกไปเอาไว้เพียงแค่ในใจ....ในเมื่อเจ้าต้องการอย่างนั้นแล้วจะให้ข้าทำอย่างไรได้....

“ ตามใจ”      ใบหน้าคมจำต้องพยักหน้าให้ ความรู้สึกในใจจำต้องกักเก็บมันลงไปให้ลึกที่สุด

“ เย้...ขอบคุณนะท่านพี่”      ใบหน้าของผู้ที่ได้ชื่อว่าน้องชายยิ้มร่าอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว ถึงแม้จะเจ็บปวดอยู่ลึกๆข้างในแต่หากใบหน้าสดใสที่ยิ้มมาให้ด้วยความจริงใจนั้นมันก็ทำให้เขาต้องยอมรับอย่างเลี่ยงไม่ได้....หากยังอยากจะเห็นมันต่อไป....เขาต้องยอมรับในตำแหน่ง “พี่ชาย”

“ จุดไฟที่ด้านนี้หรอ...”       ร่างเล็กหันไปสนใจดอกไม้ไฟอีกครั้ง และทำให้ร่างสูงจำต้องสนใจตาม

“ ด้านนี้ต่างหาก”

ร่างทั้งสองยังคงนั่งยองๆดูดอกไม้ไฟอยู่ด้วยกัน ทั้งรอยยิ้ม ทั้งเสียงหัวเราะ มันช่างอบอวลไปด้วยความรัก

จนคนที่ยืนมองอยู่ไกลๆนั้นถึงกับกำมือแน่น...

ใบหน้าเรียวไร้ซึ่งแววของความอ่อนโยนเฉกเช่นตอนก่อนที่จะหลับไป มันกลับมาเต็มไปด้วยความเคียดแค้นชิงชังอีกครั้ง นัยน์ตาสองสีจับจ้องไปที่แผ่นหลังของคนสองคนที่ดูท่าว่ากำลังสนุกสนานเต็มที่

เพราะแบบนั้นเองสินะ....

เพราะข้าคือคนเดียวที่ยังไม่ตกลงไปในหลุมแห่งความรักที่เจ้าทำเอาไว้ล่อลวงใครๆ....

เพราะข้าคือคนเดียวที่ยังไม่เคยเอ่ยออกไปว่ารักเจ้า....

เจ้าจึงได้พยายามทำทุกวิถีทางให้ข้าหลงใหล....

แต่มันไม่จำเป็นอีกแล้วสึนะโยชิ....

เพราะข้าจะไม่มีวันรักเจ้า....ไม่มีวัน!

ร่างเล็กถือดอกไม้ไฟเต็มสองกำมือมุ่งหน้าไปยังห้องที่ใครบางคนน่าจะกำลังหลับอยู่…

ริมฝีปากสีสดลอบยิ้มกับตัวเอง เมื่อนึกไปถึงใบหน้าของมุคุโร่ยามได้เห็นดอกไม้ไฟเหล่านี้ ภายในใจนั้นตื่นเต้นจนแทบรอให้ถึงคืนนี้ไม่ไหว....

อยากเห็นรอยยิ้มกับดวงตาสองสีที่จ้องมองประกายอันสวยงามของดอกไม้ไฟ....

แต่แล้วเมื่อเปิดประตูเลื่อนเข้าไป....

ภายในห้องนั้นกลับมีแต่ความว่างเปล่า...

“ มุคุโร่....?”

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

หิมะ....หยดน้ำ....ความรัก..... : 09 End

.

.

.

โปรดติดตามตอนต่อไป.....ไป......ไป

กรี๊ซซซซ ทันวันนี้ด้วยอ่ะ ไม่อยากจะเชื่อเลย โฮกกกกกก

เอ้อ....เหมือนเรื่องราวมันจะไม่เดินเลยเนอะ ฮ่าๆๆ ก็เพราะวันนี้มันเป็นวันเกิดสัปป้านี่แหละ แต่ไม่รู้จะให้อะไรดี ฮ่าๆ เลยเนียนไปกะฟิคเรื่องนี้ซะเลย (โดนโบก) ความจริงต้องเอาตอนที่ 8 มาลงก่อนสิน้า....(มันก็ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้วสิเฮ้ย) แต่มันไม่เสร็จอ่ะ =[ ]= แต่ถึงจะข้ามไปก็ไม่มีใครรู้หรอกว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับคู่ 8059 กันแน่ (ก็ใช่น่ะเซ่!!)

เริ่มพูดจาวกวนฟังไม่รู้เรื่อง เนื่องด้วยปั่นกันหูดับตับไหม้ และหมดแรงจากการสครีมอะไรหลายอย่างอย่างต่อเนื่องเกินไป...แง๊~~~ หนูอยากนอนอ่ะ~~~ โหยหวนอย่างงี้มาตั้งแต่เมื่อคืนวันจันทร์ = =” (แอบวูบไปวันนึงด้วยเหอะ)

แล้วทำไมตรูต้องมานั่งทำอะไรแบบนี้ให้สัปป้าด้วย!! ร่างก็โดนยึดไปให้อิปู่ ปู้ยี่ปู้ยำ (TT[]TT) เลิกสนใจมันดีกว่า....ตอนหน้า 1827 โล้ด (กระโดดถีบขาคู่ลอยมาจากปากเกร็ด)

แหมๆๆ อย่าเพิ่งน้อยใจไป ยังไงเค้าก็รักสัปป้านะ คึหึหึ (ดูไม่จริงใจสุดๆเลยครับ...)

เพราะงั้น....

สุขสันต์วันเกิดค่ะ ท่านมุคุโร่!

ขอให้อายุมั่นขวัญยืนเป็นหมื่นๆปีแล้วไปยึดร่างอิปู่มันบ้างถ้ามันกลับชาติไปเกิดใหม่! (นี่แค้นอะไรอิปู่มันมากขนาดนี้เนี่ย = =”) ขอให้ปลารักนกหลง(?)นะคะ ที่สำคัญขอให้อ.อามาโนะขามีเงินเยอะๆจะได้ไปจ่ายค่าตัวคุณท่านได้ มีบทออกมามากมายนะคะ ฮิ้ววววว

ชนแก้วฉลองให้สัปป้าด้วยน้ำแข็งแดง(?)รูปสับปะรด!!

กร๊ากกก ฮ่าๆๆ

ไม่มีอะไรค่ะ แค่สร้างแรงบันดาลใจให้ตัวเอง...แบบว่า เมื่อวันก่อนไปเจอที่ทำน้ำแข็งรูปสับปะรดเข้าเลยซื้อมาอย่างไม่ลังเล พอแช่ออกมาแล้วมันก็เป็นสัปป้าจริงๆด้วยอ่ะ (แหงละ ถ้ามันออกมาเป็นกระต่ายคงได้หลอนกันทั้งบ้านละ) น่ารักง่า....ก็เลยเอาน้ำแดงมาแช่เป็นน้ำแข็ง.....จะกินน้ำแข็งไปชั่วชีวิต >w< (อนาคตเบาหวานมาเยือนแน่ๆ)

เพ้อ.....

ฉันอยากจะข้ามพ้นหนึ่งพันราตรี เพื่อไปบอกกับเธอ.....

บอกว่า “ฉันรักเธอ” ผู้ซึ่งเป็นที่รักของฉัน....

ตัดสินใจแล้วว่าฟิคเรื่องหน้าที่จะลง คือเรื่องนี้!!!   “ Sen no Yoru wo Koete : ข้ามพ้นพันราตรี”

โฮกกกกกกกกกกก ฟังเพลงแล้วมันเพ้อค่ะ! พี่เบียกับเร็นจิร้องออกมาได้โดนสุดๆอ่ะ เสียงพี่เบียอ้อนได้อีก โฮกกก คือถ้าเป็นคนอื่นร้องจะไม่โดนเท่านี้อ่ะ ให้ตายเหอะเค้าเลือกเพลงให้ร้องได้สุดยอดมากกก จากอัลบั้ม Bleach Concept Covers ซึ่งเอาเพลงเปิดเพลงปิดของเรื่อง Bleach มาให้ตัวละครในเรื่องร้อง นักพากย์ของเรื่องนี้ก็ร้องกันได้สุดตรีนทุกคนทุกเพลงเลย สุดยอดมากกกก แต่เพลงที่ฟังแล้วเพ้อมากสุดก็เพลงของพี่เบียกับเร็นจินี่แหละ...ฮ่าๆ ชาวบ้านเค้าจะจิ้นคู่นี้ยังไงอะไรตรูไม่สน เพราะที่ฉันจิ้นอยู่น่ะ คือสองคนนี้กำลังร้องเพลงเพลงนี้ให้อิหนูลูเคียลูกมี๊อยู่สินะ...สินะ....แบบว่าเนื้อเพลงมันใช่อ่า >w<...

ประมาณว่าอยากจะก้าวพ้นคืนวันที่ได้แต่มองเธอโดยไม่อาจบอกรักได้.....เพราะเร็นจิก็เป็นเพื่อนสนิทของลูเคียที่ได้แต่มองมานานแสนนานไม่อาจบอกรักได้เพราะคำว่า “เพื่อนสนิท” มันค้ำคอ....ส่วนพี่เบียนี่ยิ่งหนัก....เพราะลูเคียคือน้องเมีย...ภรรยาที่เสียไปแล้วฝากฝังเอาไว้ให้ดูแลถึงจะมีความรู้สึกอะไรให้ก็ไม่อาจจะบอกไปได้ ได้แต่ปกป้องให้ปลอดภัยจากทุกอย่างเพียงแค่นั้น >w< .....และเนื้อมันยังมีท่อนที่ประมาณว่า...ฉันได้แต่เจ็บปวดเมื่อมองย้อนไปวันข้างหลังที่ไม่ใยดีในตัวเธอ....โฮกกกกกกกกกก ใช่เลยอ่ะ เพราะสองคนนี้ครั้งหนึ่งก็เคยทำเป็นไม่สนใจจนลูเคียต้องร้องไห้มาแล้ว

เพ้อว่ะค่ะ!!

แต่จะว่าก็ว่าเหอะนะ เสียงพี่เบียจะหล่อโฮกไปไหนค๊า.....ส่วนเสียงเร็นจิเพลงนี้ก็ร้องได้นุ่มขาดใจ โฮกกกกก ฟังแต่เสียงนี่นึกไม่ออกเลยนะว่าเร็นจิมันจะเป็นพ่อหนุ่มร่างยักษ์จอมบ้าพลังขี้โวยวายอ่ะ(วันไหนมันหน้ามืดกดลูกสาวตรูขึ้นมานี่มีหักเป็นสองท่อนอ่ะ ขนาดตัวต่างกันมากกกก55)

ที่สำคัญคือ...นึกไม่ถึงเลยว่า Kentaro ซัง คนพากย์เร็นจิสุดยอดจอมบ้าพลังนี่จะเป็นคนเดียวกับคนที่พากย์ คามิโจว ฮิโรกิ หรือฮิโระซัง เคะจอมซึนของ Junjou Romanticaอ่ะ =[ ]= คาเรกเตอร์ต่างกันไปไหมคะ?

น่าน....แล้ววันนี้ตรูก็เวิ่นลืมตัวอีกแล้ว....

พอดีกว่า...

แต่ว่านะ....อย่าลืมดู Sekai ichi Hatsukoi ตอนที่ 10 เช้า(สินะ)วันอาทิตย์กันนะค้า~~~ คู่หลักเค้าจะออกมาอีกแล้ววววววว ฮาโตรี๊ จิอากี้~~~ (คู่หลักบ้านป้าเอ็งเด่ะ!!)

ก่อนไป...ขอหน่อยเหอะ.....

สุดยอดไปไหมมุมนี้....สครีมบ้านแตกเมื่อคืนก่อนค่ะ โฮกกกกกกกกกกกกกกกก

ปล. ตอนนี้ก็ไม่ผ่าน QC อีกเช่นเคย = =”