KHR AuS.Fic [Valentine] BLACK LotuS : 8059

KHR AuS.Fic [Valentine]  BLACK LotuS : 8059

: KHR Au Fanfiction

: 8059  

: DarkDrama 

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

ดอกบัวคือสิ่งที่ผู้คนเทิดทูล แต่หากสิ่งที่เทิดทูลนั้นกลับดำมืด....

ถึงอย่างนั้นดอกบัวก็คือดอกบัววันยังค่ำ....

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

‘ เพอร์เฟค ‘

คงเป็นคำที่เหมาะสมกับคนที่ยืนอยู่ในสายตาของผมอย่างที่สุด

ผมไม่ได้รู้จักเขาเป็นการส่วนตัว....

คนที่ยืนรับลมอยู่ที่ระเบียงก็เป็นเพียงเพื่อนร่วมชั้นมัธยมปลายปีที่สองคนหนึ่ง เขากับผมอยู่คนละห้องกันและแทบจะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันเลย  เพราะดูเหมือนเส้นทางของผมกับเขาต่างก็แยกกันไปคนละทาง  เขามีผลการเรียนเป็นอันดับหนึ่ง วันๆก็เอาแต่จับปากกาและคงไม่คิดที่จะออกไปโดนแสงแดด ผิวเนียนนั่นถึงได้ขาวจัดต่างจากผมซึ่งวิ่งอยู่ท่ามกลางแสงตะวันแทบจะทั้งวัน  เขามาจากตระกูลนักธุรกิจชั้นนำต่างจากผมซึ่งเป็นลูกชายของร้านซูชิธรรมดาๆ  เขาไม่เคยยิ้มแต่ถึงอย่างนั้นใครต่อใครต่างก็หลงใหลในตัวเขา…

“ โกคุเดระ....”

เสียงของเด็กหนุ่มที่น่าจะเป็นรุ่นพี่ซึ่งเพิ่งเดินมาถึงและตรงเข้าไปรวบเอวบางนั่นเข้าไปแนบชิด ใบหน้าสวยเพียงแค่หันมายิ้มเหยียดที่มุมปาก นัยน์ตาสีมรกตเหยียดมองก่อนที่จะหันหน้ากลับไปที่นอกหน้าต่าง ปล่อยให้อีกคนกอดกระชับโดยไม่คิดจะโต้ตอบใดๆ

ใช่...ทุกคนต่างหลงใหลในตัวเขาและต่างก็คิดว่าตนจะสามารถหยุดยั้งสายลมที่ไม่อาจจับต้องให้กลายมาเป็นของตัวเองได้

แต่มันกี่คนกันแล้ว...ที่โดนหลอกให้รักหัวปักหัวปำแล้ววันหนึ่งก็โดนเขี่ยทิ้งอย่างไม่ไยดี

เขาเป็นคนที่มีเสน่ห์อย่างร้ายกาจ และผู้ชายส่วนใหญ่ก็ไม่อาจต่อต้านอำนาจแห่งไฟราคะของเขาได้ ต่อให้ใจแข็งแค่ไหนหากได้อยู่ใกล้เขา...ไม่นานก็ต้องยอมสยบอยู่แทบเท้า....รายไหนก็รายนั้น

ผมได้ยินชื่อเสียงของเขามามากพอดูและรู้ตัวว่าไม่ควรจะอยู่ใกล้โดยเด็ดขาด ผมไม่รู้ว่าเขาหลายใจหรือว่าไม่เคยรักใครจริง แต่การที่จะกอดหรือจูบกับใครก็ได้แบบนั้นคงไม่ใช่คนที่ผมต้องการมาอยู่เคียงข้างอย่างแน่นอน

คนที่ร้อนราวกับไฟอย่างเขาคงไม่อาจอยู่เคียงข้างน้ำที่เย็นฉ่ำอย่างผมได้...

“ ทาเคชิ! คอยนานไหม?”

น้ำเสียงนุ่มนวลเอ่ยเรียกผมจากทางด้านหลังให้ผมหันไปพบกับใบหน้าสวยที่ยิ้มอย่างอ่อนโยนมาให้ของผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งคบกันมาได้หลายปี เธอคือผู้หญิงที่ดีที่สุด ทั้งน่ารักและอ่อนโยน เธอคือดวงตะวันอันอบอุ่นซึ่งผมสัญญากับตัวเองเอาไว้แล้วว่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมก็จะรักเธอตลอดไป....

ผมส่ายหน้าแล้วยิ้มให้เธอก่อนจะยื่นมือออกไปกุมมือเล็กๆนั่นเอาไว้แล้วก้าวเดินไปตามระเบียงทางเดินด้วยกัน โดยไม่ทันได้เห็นสายตาอีกคู่ที่มองตามมา

ฮึ....ความรักงั้นหรอ?

มันมีจริงซะที่ไหนไอ้ของแบบนั้น....

ริมฝีปากเหยียดยิ้มก่อนที่มือจะผลักคนที่เกาะอยู่ที่หลังออกไปให้พ้นตัว...น่ารำคาญ....ทำไมถึงได้มีแต่คนงี่เง่าทั้งนั้นที่เข้ามาพัวพันกับผม....ทั้งๆที่คิดว่าถ้าทำตัวดีๆซักนิดก็จะยอมคบให้นานสักหน่อยแท้ๆ ผมสะบัดมือที่พยายามจะฉุดรั้งผมเอาไว้ออกอย่างไม่ไยดี ก่อนจะทิ้งให้ผู้ชายที่ร้องไห้คร่ำครวญอย่างน่าสมเพชนั่งอย่างโดดเดี่ยวอยู่ตรงนั้น

ขาก้าวเดินตามคู่รักตัวอย่างของโรงเรียนไปอย่างนึกสนุก....

เขาเป็นคนเดียวที่ไม่หลงไปกับเสน่ห์ลวงตาของผม

ทั้งๆที่ใครๆต่างก็หมายปองในตัวผมแต่เขากลับไม่ยอมเข้าใกล้ มือใหญ่คู่นั้นยังคงจับมือของผู้หญิงคนนั้นอยู่ตลอดเวลา...ผมไม่ได้อิจฉาแต่บางครั้งก็คิดว่าอยากจะลองพิสูจน์ดู...ว่าความรักมันมีจริงๆในโลกใบนี้หรือเปล่า

แผ่นหลังกว้างของเขาช่างเหมาะสมกับแผ่นหลังแบบบางของเธอ....ทั้งสองคนเป็นคู่รักที่ไม่ว่าใครในโรงเรียนต่างก็อิจฉา...เพราะทั้งรูปร่างหน้าตาและนิสัยใจคอนั้นช่างเหมาะสมกันอย่างที่สุด เขาคือนักเบสบอลความหวังของชมรมส่วนเธอก็เป็นผู้หญิงที่น่ารักที่สุดในโรงเรียน

เวลา...ที่เขาและเธอต่างบอกว่ารักกันมา....มันจะเพียงพอที่จะพิสูจน์คำว่ารักหรือเปล่านะ

รัก....คำที่คนอย่างผมคงจะไม่มีวันเข้าใจ....

แสงแดดสีส้มที่ส่องกระทบพื้นทางเดินทำให้ขาของผมรีบก้าวให้เร็วกว่าปกติ วันนี้ผมก็ซ้อมจนเย็นและเธอคงจะรอผมอยู่ที่ห้องเรียนอย่างไม่ต้องสงสัยเพื่อที่เราจะได้กลับบ้านด้วยกัน เธอไม่เคยต่อว่าหรือแสดงท่าทีแง่งอน ไม่เคยเอาแต่ใจให้ผมต้องลำบาก ผมเฝ้าคิดมาตลอดว่าผมช่างเป็นผู้ชายที่โชคดีที่มีแฟนน่ารักและเข้าใจในตัวผม

จนแม้แต่สิ่งที่ผมยกให้เป็นที่หนึ่งคือเบสบอล...เธอก็ยังไม่ว่าอะไร...

พ้นจากเลี้ยวที่มุมบันไดนี้ไปก็จะเป็นห้องเรียนของผมและเธอก็คงจะนั่งรออยู่ที่นั่น แต่ก่อนจะได้ก้าวไปแผ่นอกของผมก็ชนเข้ากับหัวสีเงินของใครบางคนจนอีกฝ่ายล้มลงไปนั่งอยู่ที่พื้น ผมรีบก้มลงไปขอโทษเพราะมัวแต่รีบเลยไม่ทันระวัง แต่เมื่อใบหน้าของคู่กรณีเงยขึ้นมามือที่จะยื่นไปให้จับก็ต้องหยุดชะงัก

....โกคุเดระ ฮายาโตะ.....

....ยามาโมโตะ  ทาเคชิ......

เขาน่าจะระวังตัวให้มากกว่านี้อีกนิด...เพราะมัวแต่รีบเลยเข้าแผนของผมได้อย่างง่ายดาย...

ริมฝีปากเหยียดยิ้มร้ายก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมองคนที่ยืนอยู่โดยเลือกใช้ใบหน้าที่เย่อหยิ่ง มือชะงักค้างที่เหมือนจะยื่นมาให้ ผมก็แสร้งทำเป็นมองไม่เห็นก่อนจะพยายามพยุงตัวลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล และในที่สุดเขาก็ขยับมือที่นิ่งค้างนั่นมาจับที่ไหล่ผมเพื่อช่วยพยุง

ผมปัดมือนั้นออกด้วยใบหน้านิ่ง แสดงให้เขารู้ว่าผมหยิ่งยโสและไม่ต้องการความช่วยเหลือ....เพราะผมรู้....ว่าเขาไม่มีทางหลงเสน่ห์ของผมแน่หากจงใจเย้ายวนเขา...และผมเอง...ก็ไม่ได้ต้องการให้เขามาหลงรักผมเหมือนคนอื่นๆ....แต่สิ่งที่ผมต้องการคือ......

เสียงฝีเท้าแว่วมาไม่ไกล.....ร่างที่ทรงตัวไม่อยู่ของผมจึงเซไปมาก่อนจะล้มลงในอ้อมแขนของเขาที่ยื่นเข้ามารับอย่างไม่ได้คิดอะไร....ที่หางตาแลเห็นผู้หญิงคนนั้นหยุดยืนนิ่งอยู่กับที่....ผมจึงค่อยๆละออกจากอ้อมแขนของเขาอย่างช้าๆ จงใจให้ใบหน้าเฉียดเข้าไปใกล้ปลายจมูกเป็นสันของเขา ก่อนจะช้อนสายตาขึ้นไปสบดวงตาสีเปลือกไม้นั้นเล็กน้อยก่อนจะก้มลงทำให้เขารู้ว่าผมเขินอาย....เพื่อปกปิดรอยยิ้มร้ายที่กำลังจะเผยออกมา

ได้ยินเสียงฝีเท้าของผู้หญิงคนนั้นวิ่งหนีไปก่อนที่ใบหน้าคมของเขาจะเงยขึ้นไปมองอย่างตื่นตะลึง

“ เดี๋ยวก่อน!!!”      เขาตะโกนออกมาพร้อมกับวิ่งตามเธอไป

ส่วนผมก็ได้แต่ยืนยิ้มสะใจอยู่เบื้องหลัง.....มือกำผ้าเช็ดหน้าที่แอบคว้ามาจากกระเป๋ากางเกงของเขา ด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

ความรักมันมีที่ไหนกัน....

แต่หากมันมี....ฉันก็จะทำลายมันเอง....

กว่าที่ผมจะปรับความเข้าใจกับเธอได้ก็ต้องใช้เวลาพักใหญ่ เธอบอกว่าเข้าใจเรื่องทั้งหมดแต่ใบหน้ากลับยังเต็มไปด้วยความคลางแคลงใจ....บางครั้งมันก็ทำให้ผมหงุดหงิด....หงุดหงิดที่เธอไม่สงสัย หงุดหงิดที่เธอไม่ต่อว่าอะไรผมเลย สิ่งที่เราแสดงออกต่อกันมีเพียงความความอบอุ่นและอ่อนโยน....แต่ผมรู้ตัวดีว่าแท้ที่จริงแล้วการที่เราจะรักกันมันไม่ได้มีแต่ด้านนี้ด้านเดียวเท่านั้น....เราไม่เคยทะเลาะกัน....เพราะต่างก็พยายามไม่ทำในสิ่งที่อีกฝ่ายไม่ชอบ.....ผมรู้...ว่ามันเป็นความคิดที่ผิด...เพราะตะกอนแห่งความสงสัยและความไม่พอใจมันมีแต่จะทับถมอยู่ในใจของเรา....จนวันหนึ่ง...มันอาจจะเต็มจนล้นทะลักผลักดันให้สิ่งที่ใส่มันอยู่นั้นพังทลาย....

เธอเดินเงียบๆอยู่ข้างๆผมเช่นทุกเช้า แต่วันนี้ดูจะเงียบผิดปกติ ผมไม่เห็นว่ามีอะไรจะต้องกังวลใจ ใช่ว่าเธอจะไม่รู้ว่าผมเองก็เป็นที่ต้องตาของสาวๆมากแค่ไหน และเธอก็ผ่านมันมาได้ทุกครั้ง....หรือจะเป็นที่ครั้งนี้คนที่เธอรู้สึกว่าต้องสู้ด้วยคือ โกคุเดระ ฮายาโตะ?  เธอจึงกังวลใจจนผมรับรู้ได้แบบนี้

มือของผมกอบกุมลงไปที่มือของเธอก่อนจะบีบเบาๆให้เธอมั่นใจในตัวผม ให้เธอรู้ว่านัยน์ตาสีมรกตคู่นั้นไม่อาจจะทำอะไรผมได้.....

นัยน์ตาสีมรกตที่แตกต่างไปจากที่ผมคิด....มันไม่ได้เย้ายวนหลอกล่อให้ติดกับ แต่มันกลับเต็มไปด้วยความหยิ่งผยองจนน่าสยบ

ผมเดินมาส่งเธอที่หน้าห้องเรียนซึ่งอยู่คนละห้องกับผม เมื่อมือเลื่อนเปิดประตูให้ สายตากลับถูกสะกดด้วยประกายสวยงามที่กระทบเส้นผมสีเงิน ใบหน้าสวยของเขาเหม่อมองออกไปยังนอกหน้าต่าง ร่างบางในเสื้อเชิ้ตสีขาวราวกับจะหายไปกับแสงอาทิตย์ ผมเพิ่งเคยเห็น...ว่าเขางดงามขนาดไหน....และผมลืมไปได้ยังไงว่าเขาเรียนอยู่ห้องเดียวกับเธอ

รอยยิ้มน้อยๆเผยออกมาเมื่อเสียงประตูเลื่อนถูกปิดลง

ขนาดผมนั่งอยู่ตรงนี้ยังรับรู้ได้ถึงสายตาที่เขามองมายังผม...แล้วเธอ...ที่ยืนอยู่ใกล้กันขนาดนั้นจะไม่รู้ได้ยังไง....ผมลุกขึ้นจากโต๊ะช้าๆก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้าที่วางไว้ใต้โต๊ะแล้วเดินไปยังโต๊ะของเธอ

“ ฝากคืนให้เขาด้วย...”     ผมวางผ้าเช็ดหน้าลงไปที่โต๊ะของเธอก่อนจะหันหลังเดินออกจากห้องไป ปล่อยให้ความสงสัยมันชักพาความไม่ไว้ใจมาให้กับคนที่ยังคงนั่งนิ่งอยู่กับที่ต่อไป

ผมเดินไปหยุดอยู่ที่ข้างสนามเบสบอล แน่นอนว่าผมไม่คิดจะใช้วิธีการออดอ้อนออเซาะแบบผู้หญิงชั้นต่ำพวกนั้น ผมไม่มีทางเดินเข้าไปหาใคร มีแต่คนอื่นๆจะเข้ามาหลงใหลในตัวของผมเอง หลงเสน่ห์แห่งความเหย่อหยิ่งถือตัวที่ไม่ว่าผู้ชายคนไหนก็อยากจะกำราบให้อยู่หมัด

เสียงน้ำไหลลงกระทบกับอ่างคอนกรีตทำให้ผมลอบยิ้ม มือใหญ่ของคนที่กำลังล้างหน้าควานหาผ้าขนหนูที่พาดๆไว้แถวๆนั้น ผมจับมันขยับออกไปให้ไกลกว่าเดิมแล้วมือใหญ่นั่นก็ยิ่งควานหาเป็นบ้าเป็นหลังยิ่งกว่าเดิม จนกระทั่งเสียงหัวเราะของผมหลุดออกไปเขาถึงได้ลืมตาขึ้นมาก่อนจะกระโดดถอยหลังด้วยท่าทางเลิ่กลั่ก ผมหัวเราะหนักกว่าเก่าจงใจให้เขาเห็นใบหน้าที่ดูไร้เดียงสาของผมก่อนจะทำท่าทางเหมือนเพิ่งรู้ตัวแล้วกลับมาตีหน้านิ่งหยิ่งผยองดังเดิม

เขามองผมด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป....

แบบนั้นแหละ ดีแล้ว....

ผมทำท่าจะเดินผ่านไปแต่มือของเขาก็คว้าแขนของผมเอาไว้

แบบนั้นแหละ....ดีแล้ว....

“ ขานาย...เมื่อวานนี้ ไม่เป็นไรใช่ไหม? ขอโทษด้วยที่ไม่ได้อยู่ดู”      ที่ชนกันเมื่อวานนั่นน่ะหรอ? จะเป็นไรได้ไงล่ะ? ในเมื่อทุกฉากนั่นคือสิ่งที่ผมสร้างขึ้นมา ผมจึงส่ายหน้าสองสามทีก่อนจะพยายามเดินหนีอีกครั้ง แต่มือของเขาก็ยังคงจับแขนผมเอาไว้

แบบนั้นแหละ....ดีแล้ว....

นั่นก็เพราะว่า.....

“ ทาเคชิ....”       เสียงที่ฟังดูไร้เรี่ยวแรงของผู้หญิงคนนั้นทำให้ใบหน้าคมของเขาตื่นตะลึงก่อนจะมองข้ามไหล่ของผมไป ผมหันหน้าตามไปน้อยๆก่อนจะปล่อยสายตาเหยียดๆอย่างผู้ที่เหนือกว่าไปให้ ผ้าเช็ดหน้าในมือของเธอร่วงลงที่พื้นดินพร้อมๆกับน้ำตาที่ไหลลงมาที่สองแก้มดูแล้วช่างน่าสงสาร

แต่ผมมันร้ายกาจยิ่งกว่าปิศาจ....น้ำตาพวกนั้นจึงไม่อาจทำให้ผมรู้สึกอะไรได้

ไหล่ของเขากระทบกับไหล่ของผมเมื่อเขาวิ่งตามเธอไป...

ความรัก....มันไม่มีอยู่ในโลกใบนี้หรอก....ยามาโมโตะ ทาเคชิ

ข่าวที่ถูกเล่าขานทุกวงสนทนาของเช้าวันนี้คงไม่พ้น เรื่องการเลิกกันของคู่รักตัวอย่างของเขาและเธอที่แพร่ไปอย่างรวดเร็ว ใครจะไปคิดว่าคู่รักที่เหมาะสมและดูจะรักกันมากขนาดนั้นจะเลิกกัน แต่เมื่อชื่อมือที่สามถูกเอ่ยออกไปหลายคนกลับไม่รู้สึกแปลกใจ...ในเมื่อมันคือชื่อของผมเอง

ผมยังคงเดินต่อไปท่ามกลางสายตาเกลียดชังหรือไม่พอใจที่ส่งมาให้...แน่นอนว่าผมไม่รู้สึกอะไร....

ผมไม่เคยรู้สึกผิดที่ทำให้พวกเขาต้องเลิกกัน เพราะหากแค่นี้ยังผ่านมันไปไม่ได้.....ก็อย่าได้รู้จักคำว่ารักเลย

ได้ยินเสียงอ้อนวอนของใครบางคนแว่วมาและผมก็จำได้ว่ามันคือเสียงของเขา....ผมก้าวเท้าเข้าไปอย่างไม่ลังเล ภายในห้องมีเพียงเธอและเขา....มือของเขาพยายามจะรั้งมือของเธอเอาไว้ ใบหน้าของคนทั้งสองมีแต่ความเจ็บปวด ผมจึงได้แต่หยุดยืนดูอยู่ที่ประตู

“ โกคุเดระ! นายบอกเธอสิว่าเราสองคนไม่มีอะไรกัน ไม่รู้จักกันด้วยซ้ำ!”     เขาตะโกนออกมาเพื่อขอให้ผมช่วย

“ ไม่รู้จัก?”      ผมตีหน้าเศร้าก่อนจะพูดออกไปเบาๆ ใบหน้าคมของเขาถึงกับชะงักค้าง ราวกับเพิ่งรู้ว่าอะไรเป็นอะไร...คงจะรู้ตัวได้สักทีนะว่าทุกๆอย่างมันเป็นแผนการของผมเอง ผู้หญิงคนนั้นสะบัดมือของเขาแล้ววิ่งหนีไป แต่คราวนี้เขาไม่ได้วิ่งตามไปแต่กลับมองมาที่ผมด้วยสายตาน่ากลัว

“ ฮึ...”     ผมเพียงแค่หยักไหล่แล้วส่งยิ้มร้ายให้เขา....คิดว่าผมเจอพวกผู้ชายน่ากลัวๆที่ไม่คิดจะยอมเลิกกับผมมาเท่าไหร่แล้วล่ะ? พวกนั้นน่ะทำได้ทุกอย่างเพื่อฉุดรั้งผมเอาไว้เลยนะ...แล้วคิดว่าผมจัดการยังไงถึงได้รอดปลอดภัยมายืนอยู่ตรงนี้ได้กันล่ะ?

“ นายมันร้ายกาจที่สุด”     ผมกัดฟันพูดกับคนตรงหน้าที่เดินจากไปอย่างไม่ไยดี มือได้แต่กำแน่นอย่างเจ็บใจ

ผมหวดลูกเบสบอลอย่างบ้าคลั่ง เพื่อให้เรี่ยวแรงทั้งหมดมันหายไป และเมื่อเดินขึ้นบันไดบ้านแล้วล้มตัวลงนอนบนเตียงผมจะได้หลับไปโดยที่ไม่ต้องคิดอะไรอีก  ผมไม่เคยคิดเลยว่าความรักที่ผมเฝ้าทะนุถนอมมาอย่างดีจะต้องจบลงแบบนี้ ทั้งรอยยิ้มทั้งความอบอุ่นของเธอ มันจะไม่มีอีกต่อไปแล้ว....เพราะเธอไม่เคยพูด เพราะเธอไม่เคยบอก ผมจึงไม่รู้เลยว่าเธอกักเก็บอะไรเอาไว้ในใจบ้าง จนกระทั่งมันระเบิดออกมาผมจึงได้รู้ว่า ที่เราต่างคิดว่าเรารักกันนั้นมันไม่ใช่....ความรักที่มีแต่ด้านดีเพียงด้านเดียวนั้นแท้จริงแล้วมันไม่ใช่ความรัก...

ทั้งๆที่รู้ว่ามันเป็นตะกอนที่สะสมในใจของผมและเธอมานานแล้ว...แต่พอนึกถึงหน้าคนที่ทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างมันพังทลาย ในใจกลับลุกเป็นไฟ

อยากจะแก้แค้น อยากจะบดขยี้ อยากจะทำให้ใบหน้าที่เย่อหยิ่งนั่นเต็มไปด้วยน้ำตาและสำนึกสักทีว่า การเอาความรู้สึกของคนอื่นมาล้อเล่นมันเป็นเช่นไร

และแทนที่ผมจะตามหาผู้หญิงที่ผมรักเพื่อขอคืนดีอีกครั้ง ขาของผมกลับเดินไปตามเส้นทางที่คิดว่าโกคุเดระน่าจะอยู่ ผมควรจะเลิกยุ่งกับเขาและหนีออกมาให้ไกล แต่ใบหน้าเย่อหยิ่งเยาะเย้ยซึ่งทำราวกับว่าทุกคนนั้นต่ำเตี้ยจนต้องกลายเป็นเบี้ยล่างของเขาแบบนั้นมันทำให้ผมทนไม่ได้ ผมอยากจะสอนให้เขาได้รู้จักความเจ็บปวด แต่ผมก็ไม่ได้ฉลาดอย่างเขาถึงจะได้วางแผนและเล่นละครได้ไร้ที่ติเช่นเขา ผมมีก็แต่กำลัง....และคิดว่ามันคือสิ่งเดียวที่เหนือกว่าเขาอย่างแน่นอน

เสียงครางแผ่วเบาดังลอดออกมาจากประตูห้องเรียนซึ่งบัดนี้คงไม่มีใครอยู่แล้ว ในขณะที่ผมต้องอดทนต่อความเจ็บปวดเจียนตาย แต่เขากลับมาหาความสุขอยู่กับใครสักคน....มือของผมกำแน่น...มืออีกข้างกระชับไม้เบสบอลก่อนจะฟาดลงไปจนบานประตูหลุดออกจากผนัง  คนที่กำลังกอดกันอยู่ที่โต๊ะหลังห้องตัวหนึ่งหันมามองที่ผมเป็นตาเดียว

ผู้ชายที่ผมจำได้ว่าเป็นรุ่นพี่คนหนึ่งในโรงเรียนหันมองมาด้วยสายตาตกตะลึง แต่คู่กรณีของผมกลับมองมาด้วยสายตาเย็นชาดังเดิม คอเสื้อของเขาเปิดออกจนเห็นลาดไหล่ รอยจูบสีระเรื่อยังคงฝังอยู่บนต้นคอให้เห็นอย่างชัดเจน....ทั้งๆที่ผมเจ็บจนหายใจแทบไม่ออก....แต่เขากลับ......

ความโมโหพุ่งลิ่วไปทั่วร่างกาย ความชิงชังทำให้ผมขาดสติ มือกระชากแขนเล็กของเขาแล้วลากให้ตามมาก่อนจะหันไปเอาไม้เบสบอลชี้หน้าอีกคนที่ได้แต่ยืนตัวสั่นอยู่ที่เดิม     “เลิกยุ่งกับหมอนี่ซะ ต่อจากนี้ไปเขาจะเป็นของผมคนเดียวเท่านั้น!”

และผมจะเป็นคนเดียว ที่จะทำให้เขาเจ็บปวดอย่างที่สุด!!

ผมผลักเขาเข้าไปในห้องเก็บของก่อนจะล็อคประตูเสียงดังอย่างจงใจให้เขาได้ยิน แว่บหนึ่งซึ่งผมมองเห็นแววตกใจในดวงตาสีมรกตของเขา ก่อนมันจะกลับมาเย็นชาและเย่อหยิ่งดังเดิม

ผมพอจะรู้....ถึงวิธีที่เขาใช้รับมือกับบรรดาผู้ชายที่เคยคบกันมาว่าเขาเขี่ยคนพวกนั้นทิ้งได้อย่างไรถึงไม่มีใครกล้าทำอะไรเขาเลย.....หลอกใช้ความรักของคนพวกนั้น.....เพราะพวกนั้นคิดว่าสักวันโกคุเดระอาจจะกลับมารักตนอีกจึงไม่ทำอะไรรุนแรง ได้แต่เฝ้ารออย่างไร้ความหมาย....

แต่มันใช้กับผมไม่ได้ผล...เพราะว่าผมไม่เคยรักเขา

และผมก็ไม่มีเหตุผลที่จะต้องอ่อนโยนกับคนที่ทำลายความรักของผมด้วย!

ในขณะที่ผมเดินเข้าหา เขาก็ก้าวถอยออกห่าง ท่าทางเหมือนกำลังหาทางหนี มันยิ่งทำให้ผมรู้สึกสนุกที่จะต้อนเขาให้จนมุม กับคนที่เคยแต่ทำร้ายคนอื่นอย่างเขา ให้มาโดนเสียเองบ้างจะได้สำนึกเสียที

“ นี่....ในนี้มันอึดอัด....ไปที่อื่นเหอะนะ”       ดูเหมือนเขาจะเริ่มเปลี่ยนมาใช้ไม้อ่อนอ้อนวอนผม แต่ผมจะไม่มีวันใจอ่อนยกโทษให้คนอย่างเขา  มือของผมบีบลงไปที่ข้อมือเล็กก่อนจะดันแผ่นหลังบางของเขาไปชิดกับผนังห้อง ใบหน้าสวยมีแววตกใจทั้งๆที่พยายามจะทำหน้าให้นิ่งเหมือนเดิม

“ กลัวอะไรล่ะโกคุเดระ....อย่างนายน่าจะคุ้นกับเรื่องแบบนี้ดีนี่?”     ผมแกล้งโน้มหน้าเข้าไปใกล้ลำคอที่เริ่มจะแข็งเกร็งของเขา รอยจูบสีแดงที่ฝังอยู่บนคอขาวทำให้ผมรู้สึกขยะแขยง....ใจจริงแล้วผมไม่ต้องการที่จะถลำลึกกับเขาไปมากกว่านี้ ไม่ต้องการจะสัมผัสร่างกายที่แสนสกปรกซึ่งผ่านมือใครต่อใครมาไม่รู้กี่คนของเขา....เพราะสิ่งที่ผมตั้งใจจะทำคือการใช้กำลังบังคับกักขังให้เขาอยู่ข้างๆผม ไม่ให้เขาไปยุ่งกับใครอีก ไม่ให้เขาไปทำร้ายใครอีก และผมก็รู้ว่ามันคงจะเป็นเรื่องยากและทรมานทั้งร่างกายและจิตใจของเขาได้เป็นอย่างดี....กับคนที่ไม่เคยพออย่างเขา

ใช่...ผมตั้งใจจะทำให้เขาไปไหนไม่ได้....ไม่ได้รับความรักจากใคร...แม้แต่ผม...

“ ปะ...ปล่อย.....”       ผมแกล้งเป่าลมอุ่นๆไปที่ใบหูที่พยายามหลบเลี่ยงของเขา สองแขนก็ยันผนังคร่อมลำตัวบางของเขาเอาไว้ไม่ให้หนีไปไหนได้

“ อย่ามาแตะตัวชั้น! รู้หรือเปล่าว่าชั้นเป็นใคร! บ้านแกอาจจะล้มละลายได้ในชั่วพริบตานะ!”       อ้อ....ใช่....ผมลืมไปได้ยังไงว่าบ้านของเขานั้นมีทั้งเงินและอำนาจ เพราะแบบนี้ใครๆเลยไม่กล้าหือกับเขา....แต่สำหรับร้านซูชิเล็กๆที่ศักดิ์ศรีอยู่เหนือปากท้องแบบครอบครัวของผมแล้ว....

“ ฮึ....คุณหนูเอาแต่ใจอย่างนายคงจะไม่มีใครดัดสันดานแย่ๆให้สินะ ถึงได้เห็นความรู้สึกของคนอื่นเป็นของเล่นแบบนี้น่ะ...”       มือเล็กๆของเขาพยายามผลักแผ่นอกของผมออกอย่างเอาเป็นเอาตาย....

“ บอกให้ปล่อย!”      เขารวบรวมแรงทั้งหมดผลักผมออกมาจนได้ ผมยืนมองท่าทางร้อนลนของเขาด้วยใบหน้านิ่งแบบที่ไม่เคยใช้กับใครมาก่อน แล้วดูท่าทางเขาเองก็จะตกใจกับท่าทีของผมเช่นกัน ใบหน้าสวยนั่นถึงได้ตื่นตระหนกและขาวซีด....ซึ่งผมกลับรู้สึกดีที่ได้เห็นใบหน้าแบบนี้ของเขา.....

“ คนที่สันดานแย่คือแกเองต่างหาก! เหอะ...รักงั้นหรอ?....อย่ามาพูดให้ขำ ถ้ารักกันจริงแค่โดนฉันสะกิดนิดเดียวแค่นั้นมันก็ไม่ถึงกับเลิกกันหรอก ยัยผู้หญิงนั่นก็แค่หาเรื่องเลิกกับแกต่างหากละม้าง”       เขาถอยไปจนสุดขอบผนังก่อนจะกลับมาลอยหน้าลอยตาพูดจาถากถางผม

“ ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้รักแกหรอก...แล้วแกเองรักยัยนั่นจริงๆน่ะหรอ?....ไม่ใช่ว่าคบกันเพราะคนอื่นบอกว่าเหมาะสมหรือไง....น่าสมเพชชะมัด”       ผมจำไม่ได้แล้วว่าเขาทำหน้ายังไงตอนที่พูดประโยคนี้ออกมา เพราะอารมณ์ที่กำลังดีขึ้นของผมกลับดำมืดขึ้นภายในชั่วพริบตาและสติที่มีขาดออกจากกันทันที

โครม!!!

“ คนอย่างนายไม่มีสิทธิ์มาดูถูกความรักของฉัน!!!”      ผมเหวี่ยงร่างบางๆของเขาลงไปนอนอยู่กับพื้นก่อนจะตามลงไปคร่อมแล้วกดสองมือเล็กๆนั่นเอาไว้กับพื้น

“ คนที่สกปรกทั้งตัวและหัวใจอย่างนายไม่มีสิทธิ์....”       ผมโกรธ ผมโมโหอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน โมโหจนอยากจะบีบคอเขาให้ตายๆไปซะ

“ อื้อ!!!!”       ริมฝีปากของผมก้มลงไปจูบที่ริมฝีปากสีสดของเขาด้วยการบังคับ เขาพยายามสะบัดหน้าไปมาแต่ผมยึดปลายคางของเขาเอาไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง บังคับให้เขาอ้าปากออกก่อนที่ผมจะสอดลิ้นเข้าไป...ในเมื่อเขาชอบเรื่องแบบนี้มากนัก....ผมก็จะทำให้เขาตายภายใต้จุมพิตที่เต็มไปด้วยความขมขื่นแบบนี้แหละ....ผมสอดลิ้นเข้าไปพัวพันกับลิ้นของเขาที่ไม่โต้ตอบอะไรแต่กลับต่อต้านผลักไสอย่างเก้ๆกังๆ

?!!!

ทำไมกัน.....ทั้งๆที่เขาน่าจะช่ำชองกับเรื่องแบบนี้....แต่นี่....ราวกับว่า....แค่จูบเขาก็ยังทำไม่เป็น!

“ แฮ่ก แฮ่ก....”       เขาหอบจนตัวโยนเมื่อผมถอนริมฝีปากออกมา มือเล็กข้างที่เป็นอิสระยกขึ้นมาถูริมฝีปากพร้อมกับนัยน์ตาสีมรกตที่มองมาด้วยแววตาสั่นระริก....

เขากำลังกลัว ?

ผมสะบัดหน้าสองสามที....ไม่มีวันจะเชื่อในการกระทำของเขาอีกแน่นอน....คนอย่างเขา....คนที่ทั้งกอดทั้งจูบกับผู้ชายไม่เลือกหน้าอย่างเขา....บางทีอาจจะเชี่ยวชาญเสียจนรู้ว่าจะทำอย่างไร้ให้อีกฝ่ายคิดว่านี่คือครั้งแรกของตนก็เป็นได้ ผมปล่อยให้ความมืดในจิตใจเข้ามาครอบครองสติแทนที่จะเป็นสำนึกด้านดี....ใช่....คนอย่างเขา คนที่ทำลายความรักของผม....หากผมจะทำลายเขาบ้างมันก็คงถือว่าเสมอกันแล้วละ

“ อื้อ!!!!”       ผมฉีกกระชากเสื้อเชิ้ตของเขาออกจากกันก่อนจะฉีกบางส่วนเอามาพันรอบปากของเขาไม่ให้ส่งเสียงอะไรออกมาได้อีก นอกจากรอยจูบที่ต้นคอแล้วบนร่างกายของเขาไม่มีร่องรอยใดๆอีก มันขาวนวลเนียนละเอียดเสียจนผมเข้าใจเลยว่าทำไมใครๆต่างก็หลงใหลในตัวเขา

“ อื้อๆๆๆ!”     เขาต่อต้านผมเต็มกำลังอย่างที่ผมนึกแปลกใจ

“ เป็นอะไรไป...โกคุเดระ....นายก็แค่อ้าขาให้ฉันเข้าไปเหมือนที่นายทำกับคนอื่นไง...ถนัดไม่ใช่หรอ เรื่องแบบนี้....หื๋ม...”       ผมแล่บลิ้นเลียที่สันกรามสั่นระริกของเขา ตอนนี้ไม่มีเค้าความหยิ่งยโสอยู่บนใบหน้าหวาดผวาของเขาอีก และเมื่อผมจับขาของเขาแยกออกจากกัน ร่างทั้งร่างสะดุ้งเฮือกอย่างเห็นได้ชัด

“ อื้อ!!!!”      เขาหลับตาแน่นเมื่อผมดึงดันสอดใส่ความเป็นชายของผมเข้าไปในช่องทางคับแน่นของเขา....มันแน่นเสียจนน่าแปลกใจ....กลิ่นคาวเลือดลอยคละคลุ้งจนผมเผลอขมวดคิ้ว ร่างของเขาสั่นสะท้านปนกระตุกเป็นพักๆ น้ำตาไหลลงมาอาบสองแก้มของเขา......

ทำไม.......?

หรือผมจะเข้าใจอะไรผิด ?

ทำไมร่างกายที่น่าจะคุ้นเคยกับเรื่องแบบนี้ของเขาถึงได้มีปฏิกิริยาตรงกันข้าม ?

ราวกับว่า......นี่คือครั้งแรกของเขา.....

อย่าบอกนะว่า.....เขาไม่เคยมีอะไรกับใครมาก่อน....แม้แต่จูบก็ไม่เคยน่ะ

แต่ปฏิกิริยาจากร่างกายของเขาทุกอย่างก็ไม่ใช่เรื่องที่จะโกหกกันได้เสียด้วย....ทุกอย่างมันบอกแบบนั้นจริงๆ....ว่าผม....คือคนแรกของเขา

เขาสลบไปทันทีที่ทุกอย่างจบสิ้นลง....

ผมได้แต่นั่งกอดเข่ามองร่างขาวบริสุทธิ์ที่หลับใหลไม่ได้สติของเขาอย่างพินิจพิจารณา ขาวขนาดนี้แต่กลับไม่มีร่องรอยอะไรเลย สายตามองไล่ไปจนถึงโคนขา เลือดสีแดงผสมปนเปไปกับน้ำรักของผม เลือดที่ออกเยอะเกินไปจนไม่อาจคิดเป็นอย่างอื่นได้อีก......

นี่ผม.......

กำลังทำอะไรผิดพลาดไปหรือเปล่านะ.....

เขาไม่มาโรงเรียนอีกเลยตั้งแต่วันนั้น.....

แทนที่ผมจะดีใจและหันไปคิดหาวิธีที่จะขอคืนดีกับผู้หญิงที่ผมคิดว่าผมรัก....แต่ผมกลับนึกถึงเรื่องของเธอไม่ออก เพราะตอนนี้ภาพที่วนเวียนอยู่ในหัวของผมกลับเป็นภาพของเขา ที่เดินโซเซจากไปพร้อมกับคราบน้ำตาในวันนั้น

เขาต้องเป็นปิศาจแน่ๆ จึงสามารถทำให้ผมบ้าคลั่งซ้ำแล้วซ้ำเล่าแบบนี้ได้

ผมตัดสินใจแล้วว่ายังไงเย็นนี้ผมก็จะต้องไปคุยกับเขาให้รู้เรื่อง....ทั้งๆที่ไม่รู้เหมือนกันว่ามันคือเรื่องอะไร และมีอะไรที่เราจะต้องคุยกัน ทั้งๆที่เราต่างก็เป็นราวกับศัตรูคู่แค้น เขาทำลายความรักของผมและผมทำลายร่างกายของเขา....ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมควรจะขอโทษเขาหรือควรจะเหยียบย่ำให้เขารู้ถึงความผิดที่เขาทำเอาไว้กับผม

ตอนนี้.....ผมแค่อยากเห็นหน้าเขา.....

สองแขนยังคงโอบกอดตัวเองแน่น พร้อมกับใบหน้าซบลงไปที่หัวเข่า น้ำตายังคงไหลลงมาอย่างกับคนเสียสติ ภาพในวันนั้นไหลวนซ้ำไปซ้ำมาราวกับม้วนฟิล์มที่ถูกฉายซ้ำไม่มีวันจบ

ผมไม่ควรจะรู้สึกอะไร ผมไม่ควรจะร้องไห้....ผมรู้ดี....ว่าคนที่ทำร้ายใครต่อใครมามากมายอย่างผม ที่ถูกทำให้เป็นแบบนี้ก็น่าจะเป็นบาปกรรมที่ตัวเองต้องได้รับ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่อาจกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลลงมาได้ ผมไม่อาจยับยั้งความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นในใจของผมได้

กับคนที่ไม่เคยเชื่อ...ว่าความรักมีอยู่จริงอย่างผม....

ร่างกายจึงเป็นสิ่งเดียวที่จะยืนยันได้ว่า...ผมยังมีส่วนเล็กๆในจิตใจที่ยังอยากจะเชื่อ...ว่าความรักมันมีอยู่จริง....

ผมต้องการจะเก็บร่างกายเอาไว้....ให้คนที่ผมรัก.....เพียงคนเดียวเท่านั้น

ที่ผ่านมาถึงแม้ว่าผมจะทำตัวเหลวแหลก คบใครไม่เลือกหน้า นั่นเพราะว่าผมต้องการที่จะค้นหา แต่หากไม่ใช่....ผมก็ไม่มีทางมอบร่างกายหรือแม้แต่จูบให้อย่างเด็ดขาด ผมรู้ว่าผมทำผิดที่เอาความรู้สึกของคนอื่นมาล้อเล่นเพียงเพื่อค้นหาสิ่งที่เรียกว่าความรักของตัวเอง....ผมผิดที่ทำเพื่อตัวเอง....เพราะเช่นนั้นตอนนี้...ผมจึงไม่มีหน้าที่จะกลับไปค้นหาสิ่งที่เรียกว่าความรักอีกต่อไป....

เพราะถึงผมจะค้นเจอ...แต่ผมก็ไม่มีอะไรเหลือไว้ให้เค้าอีกต่อไป...

สองแขนกอดกระชับตัวเองให้แน่นขึ้นราวกับว่าต้องการบดขยี้ให้มันแหลกสลายไป....ร่างกายที่สกปรกไปแล้วนี่น่ะ

“ โกคุเดระ!!!!”         เสียงตะโกนโหวกเหวกมาจากทางหน้าบ้านทำให้ผมสะดุ้งเฮือก น้ำเสียงที่คุ้นเคยทำให้ร่างกายของผมสั่นระริกอย่างห้ามไม่อยู่

“ ออกมาคุยกันก่อน โกคุเดระ!!”       สองมือของผมยกขึ้นปิดหู ร่างกายถดถอยตามสัญชาติญาณไปอยู่ที่มุมหนึ่งของห้องก่อนจะซุกตัวลงไปราวกับไม่อยากให้ใครหาเจอ....ผมกลัว ผมไม่อยากเจอเขา.....ได้ยินเสียงโครมครามดังขึ้นราวกับเขากำลังพังประตูรั้วบ้านเข้ามาก่อนจะได้ยินเสียงพ่อบ้านออกไปช่วยกันจับตัวเขาออกไป เสียงตะโกนไล่และเสียงร้องเรียกชื่อของผมดังปะปนกัน ผมเอามือปิดหูให้แน่นขึ้นกว่าเดิม....ผมไม่อยากฟัง....ไม่อยากได้ยินอะไรทั้งนั้น.....ผมกลัว

เปลือกนอกที่หยิ่งทระนงและไม่เคยกลัวเกรงต่อสิ่งใดไม่เว้นแม้แต่บาปกรรมแต่เนื้อในจริงๆแล้วกลับเต็มไปด้วยความเหงาและอ่อนแอ....นั่นแหละ....คือตัวผม

ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าทำไมวันนี้ทุกสายตาถึงได้จับจ้องมาที่ผม....

เพราะวีรกรรมที่ผมไปก่อเอาไว้เมื่อวานนั้นทำให้ผมถูกเรียกไปตักเตือนจากผู้อำนวยการเรียบร้อยแล้ว...แน่ละ...การถือไม้เบสบอลไปหวดประตูแถมข่มขู่บ้านของผู้สนับสนุนใหญ่ของโรงเรียนอย่างตระกูลโกคุเดระแบบนั้น....ไม่ว่าใครที่รู้ก็ต้องคิดว่าผมเสียสติไปแล้วแน่ๆที่ทำเรื่องแบบนี้ลงไป

และนั่นมันยิ่งทำให้ข่าวลือของผมกับเขาถูกแต่งแต้มขึ้นอย่างเมามัน ใครๆต่างก็คิดกันว่าผมกับเขาคงจริงจังกับอีกฝ่ายอย่างที่ไม่เคยเป็นกับใครมาก่อน.....คนที่ใจดีไม่ว่าใครจะทำอะไรก็ไม่เคยโกรธอย่างผมถึงขั้นใช้กำลังเพื่อฉุดรั้งให้มาเป็นของตัวเอง....ส่วนคนที่ไม่เคยกลัวอะไรอย่างเขากลับไม่ยอมมาโรงเรียนเสียตั้งหลายวัน....และแน่นอนว่าตอนนี้ผมกับเขาถูกจับคู่ให้เป็นคู่ที่ร้อนแรงที่สุดแห่งปีไปเรียบร้อยแล้ว

ผมควรจะออกมาแก้ข่าวและบอกใครต่อใครว่ามันไม่ใช่อย่างที่คิด....ผมควรจะทำแบบนั้นหากอยากจะกลับไปคืนดีกับผู้หญิงที่ผมคิดว่าผมรัก.....แต่ผมกลับนิ่งเฉย....เพราะตอนนี้สิ่งที่วนเวียนอยู่ในหัวคือ....ผมจะพบกับเขาได้อย่างไรต่างหาก

ถึงแม้จะโดนเตือนว่าหากก่อเรื่องอีกผมจะถูกไล่ออกจากโรงเรียนทันที แต่ตอนนี้ผมก็มายืนอยู่ที่หน้าบ้านของเขาอีกครั้ง

ทำไมกัน....

ทำไมผมต้องสนใจใบหน้าที่ดูเจ็บปวดของเขาด้วย....สิ่งที่ผมทำคือสิ่งที่เขาควรจะได้รับไม่ใช่หรือ....แล้วทำไมผมถึงต้องเอาอนาคตของตัวเองมาเสี่ยงแบบนี้ด้วย

ประตูอัตโนมัติหน้าบ้านของเขาค่อยเลื่อนเปิดออกอย่างช้าๆ ผมขยับตัวเข้าไปยังมุมรั้วของบ้านที่อยู่ติดกันทันที ผมมองเห็นพ่อบ้านลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ออกมาใส่ไว้ในรถและไม่นานร่างบางๆที่ดูจะขาวซีดกว่าปกติของเขาก็ก้าวออกมาจากบ้าน ใบหน้าสวยที่เคยมั่นใจและเชิดขึ้นอยู่ตลอดเวลาวันนี้มันกลับดูเศร้าหมอง ยิ่งเห็นเขาเป็นแบบนี้ผมมีแต่จะยิ่งรู้สึกหงุดหงิด...หงุดหงิดจนแทบจะควบคุมตัวไม่ได้.....สายน้ำที่เคยเย็นฉ่ำอย่างผมกำลังเดือดเพราะเขา...กำลังบ้าคลั่งเพราะเขา....ผมไม่เคยรู้ด้วยซ้ำว่าผมจะเป็นแบบนี้ไปได้...

รถแล่นผ่านหน้าผมไปโดยที่เขาคงไม่รู้ตัว.......กระเป๋าเดินทางและเส้นทางที่รถกำลังแล่นไป.....

มันทำให้ผมกำมือแน่นเมื่อรู้ว่าเขากำลังจะหนีผมไป....

รู้ตัวอีกทีผมก็มายืนอยู่ที่หน้าสนามบินนาริตะ.....

จะว่าผมอ่อนแอก็ช่าง แต่ผมยังไม่พร้อมที่จะเจอหน้าเขา...ถึงเขาหรือใครๆจะเห็นว่านี่มันคือเรื่องเล็กๆที่เด็กม.ปลายจะเผลอมีอะไรกัน...แต่สำหรับผมมันคือเรื่องใหญ่มาก....และมันคงจะกลายเป็นบาดแผลที่มองไม่เห็นไปอีกนานแสนนาน

ผมนั่งลงที่ม้านั่ง...รอเวลาที่กำลังจะมาถึง....ผมไม่รู้ว่าจะไปนานแค่ไหนหรือจะกลับมาที่นี่อีกหรือไม่....เหลียวมองไปที่รอบกายก็พบแต่คนที่ไม่รู้จัก....

เสียงพ่อบ้านเรียกให้ลุกไปที่ช่องตรวจหนังสือเดินทาง....ไม่มีใครสักคนที่จะฉุดรั้งผมเอาไว้....ไม่มีใครสักคนบอกผมว่า อย่าไป....แม้แต่คนที่ควรจะปลอบโยนผมในขณะที่ผมร้องไห้อย่างคนที่ได้ชื่อว่าพ่อกับแม่ของผมก็ตาม

ผมก้าวขาไปข้างหน้าอย่างช้าๆ หากก้าวผ่านช่องข้างหน้านี้ไปแล้ว....อาจจะไม่ได้กลับมาที่นี่อีก....ก้มลงมองพาสปอร์ตในมือก่อนจะตัดสินใจก้าวขาเข้าไปยังช่องทางตรงหน้า....ไม่มีเสียงของใครที่จะฉุดรั้งผมเอาไว้....ฮึ....มันจะมีได้ยังไงล่ะ...ในเมื่อความรักมันไม่มีอยู่ในโลก

“ โกคุเดระ!!!”       เสียงตะโกนก้องจนทุกคนในสนามบินหันไปมองเป็นตาเดียว เสียงที่ทำให้นัยน์ตาของผมเบิกกว้าง  ผมจำได้ดีว่าเสียงนี้เป็นของใคร และนั่นมันยิ่งทำให้ผมรีบก้าวเดินเข้าไปด้านในให้เร็วยิ่งขึ้น มือยื่นพาสปอร์ตให้พนักงานอย่างรวดเร็ว

“ โกคุเดระ!”      ทั้งเสียงตะโกนทั้งเสียงวิ่งใกล้เข้ามาจนผมเผลอก้มหน้า พนักงานรับพาสปอร์ตไปเปิดดูและเมื่อเห็นชื่อของผมเขาจึงได้แต่นิ่งค้าง เช่นเดียวกับผมซึ่งยังยืนนิ่งอยู่กับที่จนกระทั่งมือของใครบางคนคว้าข้อมือของผมเอาไว้แล้วกระชากตัวผมกลับไป

“ โกคุเดระ....แฮ่ก....แฮ่ก....”        ใบหน้าที่มองเห็นทำเอาร่างกายของผมสั่นระริกอย่างที่ยังจดจำได้ดีถึงทุกการกระทำของเขา

“ นายยังไม่ได้ขอโทษชั้นนะ....เพราะงั้นห้ามไปไหนทั้งนั้น”     ถึงคำพูดจะแสนโอหังแต่มือใหญ่ที่กำข้อมือของผมเอาไว้แน่นราวกับกลัวว่าผมจะหนีไปอีกนั่นกลับทำให้รู้สึกตรงกันข้าม   “มานี่!!!”     เขากล้าออกคำสั่งกับคนอย่างผมแล้วยังลากผมออกมาโดยไม่สนใจสายตาของใครอีก

“ บอกตามตรงนะ...ว่าฉันไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงทำแบบนี้....ไม่รู้ว่าจะรั้งนายเอาไว้ทำไมทั้งๆที่นายเป็นฝ่ายทำร้ายฉันก่อน...ฉันรู้แต่ว่ามันหงุดหงิดชะมัดที่เห็นนายทำหน้าแบบนี้น่ะ...เอ้า! ขึ้นไป!”       เขาพูดไปพร้อมกับออกแรงลากผมออกมาจากอาคารผู้โดยสารขาออกก่อนจะบังคับให้ผมขึ้นไปนั่งบนมอเตอไซค์คันใหญ่ และเมื่อผมไม่ยอมทำตามเขาก็อุ้มผมขึ้นไปวางไว้บนเบาะด้านหลังนั่นจนได้ และเมื่อมันออกตัวอย่างรวดเร็วผมจึงจำใจต้องกอดไปที่เอวของเขาอย่างเลี่ยงไม่ได้

ตั้งแต่เกิดมาจนโตป่านนี้....ผมเพิ่งเคยขี่พาหนะชนิดนี้เป็นครั้งแรกนี่แหละ.....เพราะแบบนี้หรือเปล่านะมันเลยทำให้ผมตื่นเต้นจนลืมความรู้สึกในใจไปจนหมด....

เสียงทุ้มต่ำของเครื่องยนต์ตลอดจนความอบอุ่นของอุณหภูมิที่แนบอยู่ที่ด้านหลังทำให้รู้ว่าผมไม่ได้กำลังฝันอยู่....

แต่ทุกสิ่งทุกอย่างมันคือเรื่องจริง....ผมบุกไปฉุดคร่าผู้ที่เป็นดั่งศัตรูออกมาต่อหน้าต่อตาคนนับพัน....นี่ผมทำอะไรลงไป....และเพราะอะไรมันถึงทำให้คนใจเย็นอย่างผมเลือดร้อนขึ้นมาขนาดนี้ ผมจอดรถอีกทีที่หน้าบ้านของผมเอง ดึกขนาดนี้พ่อคงจะหลับไปแล้ว ผมจึงลากเขาเข้าบ้านโดยไม่สนใจว่าเขาจะต่อต้านหรือจะโวยวายยังไง

เมื่อปิดประตูห้องแล้วผมโยนเขาลงที่เตียงของผมเอง ดูท่าทางว่าเขาจะยังกลัวผมอยู่ไม่ใช่น้อยจากร่างกายที่สั่นระริกจนรู้สึกได้ ผมกดร่างของเขาเอาไว้กับเตียงก่อนจะหยิบเนคไทที่ไม่เคยใช้ของผมมามัดข้อมือข้างหนึ่งของเขาเอาไว้กับข้อมืออีกข้างหนึ่งของผม

“ นายจะได้หนีชั้นไปไหนไม่ได้อีก...”       ผมกระซิบบอกเขาที่ข้างใบหูก่อนจะนอนทาบทับลงไปบนร่างกายที่เริ่มจะหมดแรงต่อต้านของเขา

“ อยากจะแก้แค้นอย่างงั้นหรอ”       เขาพูดออกมาอย่างแผ่วเบาด้วยน้ำเสียงเหมือนคนหมดแรง

“ อาจจะใช่...แต่ที่มากกว่านั้นคือฉันต้องการให้นายอยู่ข้างๆ...ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน”       แขนข้างที่เป็นอิสระโอบกอดคนที่อยู่ใต้ร่างอย่างแผ่วเบา ร่างของเขาดูจะนิ่งค้างไป ผมจึงซบใบหน้าลงไปที่ไหล่ของเขา

“ อยู่ข้างๆ....”       น้ำเสียงของเขาฟังดูสั่นเครือ มือของเขาเลื่อนมาโอบไหล่ของผมไว้และไม่นานผมก็ได้ยินเขาปล่อยโฮออกมาจนผมตกใจรีบลุกขึ้นมานั่งมองเขาอยู่บนเตียง

ท่าทางร้องไห้สะอึกสะอื้นเหมือนเด็กๆของเขาทำเอาผมแปลกใจและอดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้....คนที่หยิ่งทระนงและร้ายกาจเช่นเขาจะทำแบบนี้เป็นด้วย

“ ฉันน่ะ....ฉันน่ะ....ยังไม่ยกโทษให้แกหรอกนะ ถึงแกจะคิดว่าฉันคงนอนกับใครต่อใครมาเยอะ แต่ว่า แต่ว่า....ที่จริงแล้ว...ฮึก....เรื่องนี้มัน...สำคัญ...ฉันไม่เคย....ฮึก ฮึก”      เขาพูดไปสะอื้นไป ผมยกมือไปขยี้หัวเขาแทนคำพูดที่จะบอกว่า ผมรู้และเข้าใจทุกอย่าง

“ จะให้ฉันอยู่ข้างๆ...แกคงเตรียมใจเอาไว้แล้วสินะ....ฉันจะเล่นงานแกแน่...ฮึก ฮึก”       เป็นคำขู่ที่ดูไม่ค่อยน่ากลัวเท่าไหร่ แต่ก็คงต้องยอมรับว่าจากนี้ต่อไปชีวิตที่สงบสุขของผมมันคงจะหายไปแล้ว

“ หึ...นายเองก็เหมือนกันนั่นแหละ...จากนี้ต่อไปจะไม่ให้คบกับใครอีกแม้แต่คนเดียว”        ต้องอยู่กับฉันเท่านั้น....

และนั่น....

มันก็กลายเป็นจุดเริ่มต้นของผมกับเขา....

เขาทำให้ผมรู้.....ว่าที่ผ่านมาสิ่งที่ผมคิดว่ามันเป็นความรัก.....มันกลับไม่ใช่เมื่อเทียบกับสิ่งที่ผมมีให้กับเขา.....

เขาทำให้ผมรู้......ว่าความรักมีอยู่ในโลกใบนี้....

ผ่านมาสองเดือนแล้วที่ผมกับเขาค่อยๆโน้มเข้าหากันมากขึ้นเรื่อยๆ นึกถึงวันหลังจากวันนั้นที่ผมตัดสินใจจะกลับไปโรงเรียนตามเดิมแล้วก็ให้ลอบยิ้ม....มันก็เป็นเช่นปกติที่ทุกเช้าพ่อบ้านจะขับรถไปส่งผมที่โรงเรียน...แต่วันนั้นมันต่างออกไป เมื่อจู่ๆรถที่กำลังวิ่งออกจากประตูรั้วบ้านก็เบรกสุดตัวจนผมที่นั่งอยู่บนเบาะหลังแทบหัวทิ่ม...ไอ้บ้าคนหนึ่งกระโดดมาขวางรถเอาไว้อย่างไม่กลัวตาย....และเมื่อผมเงยหน้าไปมอง ร่างสูงที่คุ้นตาของเขาก็เดินมาหยุดลงที่ประตูข้างรถ

เขาเปิดมันออกแล้วกระชากตัวผมลงจากรถ พร้อมกับคำพูดนิ่งๆที่เขาใช้กับผมแค่คนเดียวเท่านั้นว่า

“ ลงมานี่”        ทั้งน้ำเสียงที่นิ่งสนิท ทั้งใบหน้าที่ไร้รอยยิ้ม ทั้งมือที่บีบข้อมือของผมจนเจ็บ ทุกอย่างที่เขาแสดงออกมามันราวกับว่าเขายังคงโกรธกับสิ่งที่ผมทำลงไปอยู่...มันทำให้ความรู้สึกลึกๆในใจของผมมันเจ็บแปลบอย่างหาสาเหตุไม่ได้....ผมเฝ้าคิด....ว่าเขาคงไม่มีวันอภัยให้กับผม....จนกระทั่ง....

“ จากวันนี้เป็นต้นไปเราจะเดินไปโรงเรียนด้วยกัน”       คำพูดที่ออกมาจากปากของเขาทำให้นัยน์ตาของผมเบิกกว้าง ใบหน้าคมของเขาเสมองไปทางอื่นแต่ถึงอย่างนั้นผมก็มองเห็นรอยแดงบนแก้มของเขาได้อย่างชัดเจน....น่าแปลก....กับคำพูดและการกระทำแค่นี้แต่มันกลับทำให้คนอย่างผมถึงกับหลุดยิ้มออกมาอย่างที่ไม่เคยยิ้มให้ใครแบบนี้มาก่อน....ผมยอมรับ....ว่าผมดีใจ

ผมสะบัดข้อมือออกจากมือของเขาก่อนจะหันกลับเข้าไปในรถ แว่บหนึ่งที่นัยน์ตาของผมสบประสานกับนัยน์ตาของเขาซึ่งแววของความผิดหวังมันฉายชัดอยู่เต็มสองตาสีเปลือกไม้นั่น....เขาคงคิดว่าผมปฏิเสธแล้วจะกลับไปนั่งในรถตามเดิม....แต่มันไม่ใช่....ในเมื่อมือของผมคว้าไปที่กระเป๋าของตัวเองแล้วโยนไปให้เขาซึ่งรับเอาไว้แทบไม่ทัน

“ จะให้เดินไปก็ได้ แต่ชั้นจะไม่ถือกระเป๋านั่นเองหรอกนะ!”        ผมพยายามทำหน้างอเพื่อปกปิดรอยยิ้ม เขาทำหน้าเอ๋ออยู่พักนึงก่อนจะกลับมายิ้มกว้างให้ผม

วันนั้นเป็นวันที่ซากุระบาน....รอบกายของผมกับเขาจึงเต็มไปด้วยสีชมพู....

ผมเพิ่งรู้ว่าความอบอุ่นจากมือของใครสักคนที่กอบกุมมือของเราเอาไว้มันเป็นยังไง....

และสิ่งที่เขาพูดเอาไว้ก็เป็นความจริง เพราะจากวันนั้นมาผมก็ต้องถูกเขาลากให้ไปอยู่ข้างๆตลอดและไม่ว่าใครหน้าไหนก็ไม่สามารถจะมาเกาะแกะผมได้อีก

“ ฉันไม่อยากให้ใครโดนนายทำร้ายเหมือนฉันอีก...”      เขาบอกผมมาว่าอย่างงั้น แต่ถึงเขาไม่ทำอย่างนั้นผมเองก็ไม่คิดจะไปยุ่งกับใครอีกแล้ว...เพราะผมรู้...ว่าสิ่งที่ผมค้นหาอยู่นั้น

ผมพบมันแล้ว...

และจากนี้ไป ผมจะดูแลมันให้ดี และเขาจะได้รู้ว่า....ผมยังคงร้ายกาจเหมือนเดิม

ตาของผมจ้องเขม็งไปยังบริเวณทางเดินหน้าห้องของเขา ผมรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นยังรักเขาอยู่และยิ่งเธอรู้ว่าผมกับเขากำลังคบกันอยู่จริงๆเธอก็ยิ่งไม่อยากปล่อยเขาไป....ใช่...ช่วงเวลาที่เธอทำแง่งอนใส่เขาก็เพื่อให้เขาตามไปง้อและจะได้รู้ว่าเธอสำคัญต่อเขา....แต่เธอพลาด....

และผมจะไม่ยอมพลาดเหมือนเธอแน่....

ผมจะไม่วิ่งหนีและรอให้เขาตามไปง้อ....ในเมื่อเขายังไล่ฟาดคนที่จะมายุ่งกับผมซะเลือดท่วมขนาดนั้น ผมก็จะยืมวิธีของเขามาใช้บ้าง

“ ทา....เค...ชิ....อยู่นี่เองหรอ?”      ผมเดินเข้าไปพร้อมกับปรายตามองผู้หญิงคนนั้นก่อนจะเรียกเขาด้วยเสียงหวานทำเอาเขามองหน้าผมอย่างแปลกใจ...แน่นอนว่าเวลาอยู่กันสองคนผมยังคงทำตัวเป็นแมวไม่ยอมเชื่องกับเขาอยู่

“ นี่...เปลี่ยนใจแล้วละ....ฉันไม่ไปกับที่บ้านแล้วแต่จะอยู่ดูนายซ้อมดีกว่า”       ผมควงแขนข้างหนึ่งของเขาก่อนจะกอดแน่น ใบหน้าซบลงไปที่ไหล่แล้วออดอ้อนราวกับลูกแมวตัวน้อย แน่นอนว่าสิ่งที่พูดออกไปผมมั่วขึ้นมาเองทั้งนั้นเพราะฉะนั้นก็ไม่ต้องแปลกใจที่เขาจะทำหน้างง

“ หลังจากนั้นเราจะได้กลับบ้านด้วยกันไง”         ท้ายประโยคผมจงใจมองไปที่ผู้หญิงคนนั้นด้วยใบหน้าที่ทำให้รู้ว่าเหนือกว่าและอย่ามายุ่งกับเขาอีก....เพราะว่าเขาเป็นของผม

“ ฮะฮะ...ก็อย่างที่ได้ยินนั่นแหละ เพราะงั้นขอโทษด้วยนะ”        เขาเกาหัวพร้อมกับปฏิเสธเธอ...สงสัยว่าเธอคงจะมาชวนเขาไปไหนแน่ๆ...และเมื่อเธอเดินจากไปผมผลักแขนที่เนียนมาโอบเอวผมออกพร้อมกระทืบเท้าซ้ำให้จนเขาร้องโอดโอย

“ อย่าให้จับได้นะว่านอกใจ....ไม่งั้นฉันเจื๋อนทิ้งแน่! บอกแล้วใช่ไหมว่าถ้าจะให้ฉันอยู่ข้างๆแกต้องเตรียมรับมือให้ดีน่ะ!”

“ จะ...จ้า.....”         ผมยกเท้าขึ้นมากุมอย่างเจ็บปวด ผมไม่เคยคิดเลยว่าคนที่ไม่มีหัวใจอย่างเขา คนที่เปลี่ยนแฟนเป็นว่าเล่นอย่างเขา เมื่อคิดจะมีใครสักคนขึ้นมาจริงๆจะขี้หึงได้ขนาดนี้ และวิธีการของเขาก็ตรงไปตรงมาตามประสาคุณหนูที่ไม่เคยกลัวอะไร เขาจะบุกเข้ามาแสดงตัวอย่างชัดเจนและลุยกับผู้หญิงทุกคนที่เข้ามาตอแยผม มีอะไรเขาก็จะด่าผมตรงๆไม่เคยเก็บเอาไว้ในใจให้ผมต้องเดา....ผมอยู่กับเขา ผมกลับสบายใจเสียยิ่งกว่า

“ แล้วก็....ฉันให้เวลาแกซ้อมแค่ชั่วโมงครึ่งเท่านั้นนะวันนี้”        เขาสะบัดตัวเดินจากไปทิ้งเอาไว้แต่คำพูดเอาแต่ใจ....ใช่....เขาไม่ยอมให้ผมเห็นเบสบอลสำคัญกว่าตัวเขา....และผมกลับไม่รู้สึกอะไรหากผมจะรักเขามากกว่าเบสบอล

เขาต้องเป็นปิศาจแน่ๆ...ถึงได้ทำให้ผมเปลี่ยนไปถึงขนาดนี้

เกือบทุกเย็นเขาจะแวะมากินข้าวที่บ้านผมแลกกับการช่วยงานเล็กๆน้อยๆในร้านขายซูชิที่ดูเขาจะเข้ากับพ่อของผมได้เป็นอย่างดี ประกายตาของเขาจะสดใสขึ้นมาทันทีที่เห็นมากุโระตัวโตโดนแล่อยู่บนเขียง เป็นภาพที่ผมไม่เคยคิดว่าจะได้เห็นจริงๆสำหรับคุณหนูผู้เย่อหยิ่งอย่างเขาว่าจะมาทำอะไรแบบนี้ได้

เขาจะอยู่กับผมที่ร้านจนมืดจึงจะยอมให้ผมเดินไปส่งที่บ้าน

ผมพอจะรู้แล้วว่าทำไมเขาถึงได้เป็นคนแบบนี้....ไม่เคยรักใคร ไม่เคยเห็นหัวใคร และไม่สนใจว่าจะต้องทำร้ายใครไปบ้าง....เพราะที่ข้างกายเขานั้นว่างเปล่า....ถึงจะมีเงินมีอำนาจ....แต่เขากลับไม่เคยได้รับความรัก จึงไม่เคยรู้ว่าจะแสวงหามันมาอย่างถูกต้องได้อย่างไร....ถึงเขาจะมีพ่อกับแม่ แต่ทั้งคู่ก็แทบจะไม่เคยได้กลับบ้าน

เขาจึงเหมือนกับอยู่ตัวคนเดียวมาตั้งแต่เด็ก....ใช้ชีวิตอย่างสุขสบายแต่ร่างกายกลับเย็นชืดเหมือนศพที่ไร้ซึ่งชีวิตและความอบอุ่น

ผมเอื้อมมือไปกุมมือของเขาที่เดินอยู่ข้างๆ...

“ หื๋อ?”      ใบหน้าสวยของเขาหันมามองด้วยความสงสัย

ผมไม่ได้ตอบอะไรกลับไปเพียงแค่ยิ้มให้แล้วจับมือของเขาเอาไว้แบบนั้น....ผมล้มเลิกความตั้งใจที่จะสอนให้เขารู้จักความเจ็บปวด....แต่จากนี้ไปทั้งผมและเขาคงผลัดกันสอน...ให้อีกฝ่ายได้รู้จัก....คำว่ารัก....

นิ้วเรียวเล็กของเขาสอดประสานเข้ามาตามง่ามนิ้วของผมก่อนที่ใบหน้าสวยจะอมยิ้มแล้วเสมองไปทางอื่น....ผมชอบมองเวลาที่เขาอาย....ถึงแม้ว่าอยู่ต่อหน้าคนอื่นๆเขาจะร้ายกาจขนาดไหน จะเย่อหยิ่งและมองไม่เห็นหัวใคร....แต่ผมรู้...ว่าแท้ที่จริงแล้วเขานั้นบริสุทธิ์ทั้งตัวและหัวใจ....

.

.

.

.

.

.

.

.

สำหรับผม  เขาเหมือนดอกบัว...

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

ดอกบัวคือสิ่งที่ผู้คนเทิดทูล แต่หากสิ่งที่เทิดทูลนั้นกลับดำมืด....

ถึงอย่างนั้นดอกบัวก็คือดอกบัววันยังค่ำ....

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

BLACK  LotuS : 8059

FIN

โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ยาม๊าลูกเขยมี๊กลับมาแล้ววววววววววว T^T ดีใจน้ำตาไหลพรากเลยค่ะ...กับสปอยด์ตอนล่าสุด.....ฮือออออ เพิ่งรู้ตัวว่ารักยามะมากขนาดนี้ ปกติจะตบตีแย่งหนูก๊กกันตลอด(เฮ้ยๆ) คราวนี้เห็นหน้ามันหลังจากที่ลุ้นกันแทบตายว่าลูกสาวตรูจะเป็นหม้ายหรือไม่ อ้า...พอได้เห็นหน้ายามะอีกทีนี่มันดีใจสุดหูรูดไงไม่รู้อ่า >w<  แล้วไอ้ฉากโคลสอัพมาที่หน้าหนูก๊กตอนจบตอนนั่นมันอะไรค๊า อ.อามาโนะขา >w< ร้ากกกก อ.ที่สุดเลยค่า อร๊ายยยยยย กำลังดีใจแบบซึนๆอยู่สินะลูกสาวมี๊ ปลาบปลื้ม.....

อะแฮ่ม....กลับมาก่อนๆ

อะ เอ่อ....เอาดาร์กช็อกโกแลต95%มาให้ในวันวาเลนไทน์ปีนี้ค่า ฮ่าๆๆๆ (ลงเร็วไปหน่อยเพราะกะลังปั่นอีกฝั่งอยู่ อยากให้อารมณ์ทิ้งช่วงเวลาอ่านสักสองสามวัน555)  หลังจากปีที่แล้วให้บิตเตอร์ช็อกโกแลต กับฟิกเรื่อง ของขวัญ ไปแล้ว อิอิ ปีนี้เลยขอขมกว่าเดิมอีกสักเล็กน้อย (เร๊อะ) ความจริงไม่คิดว่าจะแต่งออกมาทันหรอกนะนี่ แต่ว่าดันมีเพลงเพลงหนึ่งออกมาในช่วงวันที่ 26 มกรา แบบว่าฟังแล้วมัน.........สติหลุด..........บอกได้แค่นี้แหละ แต่จะหลุดไปขั้นไหนก็ได้ออกมาเป็น BLACK Lotus ทั้งสองเวอร์ชั่นนี่แหละค่ะ ^ ^” ขออนุญาตไม่แปะเพลงให้ฟังนะคะ แต่หากใครอยากจะรู้ว่าเพลงแบบไหนมันถึงได้ออกมาเป็นฟิกแบบนี้ ลองหามาฟังเอาเอง....LOTUS….Dir en grey ....ค่ะ (เตือนก่อนแล้วนะ)

ฟิกเรื่องนี้ยังมีอีกเวอร์ชั่นนึงนะคะ เป็น 1859 ค่ะ แต่ทางนั้นจะขมน้อยกว่านี้ จะใช้ตัวละครยืนพื้นคือหนูก๊ก ซึ่งหนูก๊กของซีรี่ย์ BLACK LotuS จะสวยเริดเชิดแรง!! เหมือนกันแต่ทั้งสองเวอร์ชั่นต่างกันที่...พระเอก....กร๊ากกกก ก็แบบว่า ถ้าหากหนูก๊กไม่ได้เจอกับยามะแต่ดันไปเจอกับคุณฮิแทน เรื่องราวมันจะเปลี่ยนไปอีท่าไหนต้องลองไปอ่านดูเน้....คาดว่าจะได้ลงวันที่ 14 กุมภา พอดิบพอดี(หรือจะมีเลทก็ไม่รู้ =3=)

แล้วก็....

สุขสันต์วันวาเลนไทน์ค่า......>w<....(ล่วงหน้าเล็กน้อย ครึ ครึ)

ใครรักคนแต่งฟิกเรื่องนี้ยกมือหน่อยจิ....ฮิ้วววว.....(จะมีใครกล้ายกไหมนิ?55)

ช่วงที่ผ่านมาที่ไม่ได้เอา ชิกิ มาลงเลยนั่นก็เพราะมัวแต่เคี่ยว “ดอกบัวสีดำ” นี่แหละค่ะ 8059 อาทิตย์นึงกับ 1859อีกอาทิตย์นึง(นี่ยังไม่เสร็จเลยเนี่ย)....ไม่ได้แต่งฟิกแบบใช้เวลาอยู่กับมันนานๆแบบนี้มานานแล้วเหมือนกันน้า ตั้งแต่บอร์ดดำหายไป....T^T....หวังว่าจะยังคงสนุกอยู่(หรือเปล่า)นะ ไม่ค่อยมั่นใจในตัวเองเท่าไหร่ค่ะหมู่นี้ รู้สึกว่าฟิกที่ตัวเองแต่งไม่สนุกเท่าเดิม แง๊...ทำเอาเกร็งไปหมดจนเรื่องเดิมๆที่ค้างๆอยู่ไม่กล้ากลับไปแต่งต่อกันเลยทีเดียว ^ ^”

อะ เอาเป็นว่า หนุกไม่หนุกยังไงก็ขอบคุณที่อ่านกันจนจบนะคะ....ขอให้ความรักลอยอยู่รอบๆตัวในวันนี้และทุกๆวันเลยค่ะ!! ^ ^

ไปเขียนแบบบ้านตัวเองต่อ....คร่อกกก....จากนี้ไปจะมีเวลาได้ทำอะไรได้แค่ไหนก็ไม่ยู้ T^T แม่ไปซื้อบ้านเก่ามาหลังนึงให้ข้าพเจ้ายำเล่น >w< ช่างไม่รู้อะไรบ้างเล้ยยยยย....คึหึหึ...มันคงจะเป็นบ้านที่เต็มไปด้วย 59 และ 59 และ 59!!! ว่าแต่ใครออกตังค์ค่ารีโนเวทอ่ะ? =[ ]= ปกติเวลาออกแบบให้ชาวบ้านนี่ไม่เคยสนใจว่าจะแพงหูฉี่ขนาดไหน..แต่พอต้องมาทำของตัวเองเริ่มจะรู้ซึ้ง ^ ^” อ่า...ไอ้กระเบื้องนั่นมันแพงเนอะ ^ ^” หรือไม่ก็ ไม้สองนิ้วแปดนี่มันก็ไม่ใช่ถูกๆเนอะ ^ ^” ฮะฮะ หมู่นี้เลยต้องเปลี่ยนจากไปเดินเล่นตามงานการ์ตูนเป็นไปเดินเล่นตามบุญถาวรแทน = =” มีใครเคยไปไหม? มันเป็นสถานที่ที่สุดยอดมากมาย มีขายตั้งแต่พื้นยันหลังคารวมทั้งวัสดุก่อสร้างอีกละลานตา อู้ววว แต่พอไปเดินแล้วก็พบว่า....ไอ้กระเบื้องที่ตรูจะใช้มันไม่มีขายในบุญถาวรนี่หว่า =[ ]= ลืมไปซะสนิท....อ่อก

ปล.หากบ้านหลังนี้เสร็จแล้ว ขออัญเชิญ Yarisสีขาวที่มีหมายเลขทะเบียน  กค 8059 มาจอดสักวันสองวัน เพื่อเป็นสิริมงคลแก่บ้านด้วยนะค้า ครึ ครึ

ปล.2 งานสถาปนิกปีนี้กำลังจัดอยู่ละเน้....>w<...เมืองทองโล้ด....สถาปนิกที่ไปอย่าลืมลงทะเบียนด้วยล่ะ เพราะว่า พวต.3แต้มนะเออ (ฮร๊วกกกก ยุ่งยากจริงจริ๊งงงง ไม่ค่อยได้ใช้แต่ไม่มีก็ไม่ได้ ใบกส.เนี่ย แง่ง แบบว่าไม่อยากไปสอบใหม่ กว่าจะได้มันมาก็นับว่าเป็นการสอบที่จริงจังที่สุดในชีวิตแล้วฮร่ะ ปกติไม่เคยอ่านหนังสือเป็นเดือนๆก่อนจะสอบหรอกนะเฮ้ย)

ปล.3 อยากทำคลิป 8059 อ่ะ....>/////<....

ปล.4 โดนคนแถวๆนี้ (หลายคนด้วย) ล่อลวงให้ติดอนิเมะเรื่องนึงอยู่ค่ะ Nabari no Ou โฮกกก หนุกดีอ่ะ >w<