KHR Au.fic [8059] IF ; I LOVE [12]

: KHR Fanfiction Au

: 8059  186927  XS

: Romantic

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ 

: ยามะดาร์กใสกิ๊ง....(อะไรของมันวะนั่น?).....  ส่วนหนูฮายาโตะนิสัยจะไม่ตรงกับคาร์แรคเตอร์หลักนะตัวเอง...^ ^...ก็เค้าอยากเห็นหนูฮายาโตะเวอร์ชั่นน่ารักๆเอ๋อๆมั่งอ่ะ

: ครึ ครึ....ใครที่เชียร์ DXX ก็ต้องบอกไว้ก่อนว่า....เสียใจด้วยนะฮ้า.....พ่อม้าก็เป็นเพียงแค่ คนที่เดินไปเดินมาในเรื่องเท่านั้นแหละ....ฮี่ ฮี่....(ปล.ใครเขวี้ยงหม้อไหกะละมังอะไรมา มาเก็บกลับไปด้วยนะ ที่บ้านมีเยอะแล้วค่า......)

.

.

.

.

ช่วงเวลาแห่งความทรมานนั้นช่างผ่านไปอย่างเชื่องช้า....หนึ่งเดือนที่ผ่านมาราวกับเป็นความฝันที่แสนอึดอัด...อยากจะตื่นก็ตื่นไม่ได้ ได้แต่วิ่งวนไปวนมาอยู่ภายในความฝัน ความยาวนานอันไม่มีที่สิ้นสุด พยายามที่จะหนีอะไรบางอย่าง เหนื่อยแทบขาดใจแต่ก็ไม่สามารถตื่นจากมันมาได้.....ตัวเขาในตอนนี้คงเหมือนกับภูเขาไฟร้อนระอุ ที่สามารถจะปะทุขึ้นได้ทุกวินาที......

.....หึงไม่เลือกหน้า....

.

.

.

วันนี้เขาเลิกซ้อมเร็วกว่าปกติ จึงมุ่งหน้าออกจากโรงเรียนก่อนเวลาที่ออกมาทุกวัน ขาปั่นจักรยานโดยไม่สนใจสิ่งรอบข้าง .....แต่ความเร็วของจักยานก็คงไม่เท่าความเร็วของหัวใจเขา ที่ตอนนี้คงวิ่งไปถึงร้านเบเกอรี่ที่มีใครบางคนอยู่ที่นั่นไปแล้ว.....

เขาจอดรถจักรยานไว้ที่หน้าร้านตามปกติ...มองผ่านกระจกร้านเข้าไปเห็นเด็กผู้หญิงยังนั่งกันอยู่เกือบเต็มร้านเหมือนเดิม...แต่แล้วสายตาของเขาก็ไปสะดุดเข้ากับคนคนหนึ่งซึ่งเรียกความหงุดหงิดให้กับเขาได้ไม่น้อย....

ดีโน่........

หมอนั่นมาทำอะไรที่ร้านในช่วงเวลาแบบนี้....นี่พวกนายเจอกันที่โรงเรียนทั้งวันแล้วยังไม่พออีกหรือไง ...ทำไมต้องตามร่างบอบบางนั่นมาถึงที่นี่ด้วย ....แค่คิด ความหวงมันก็เริ่มเข้าครอบงำเขาจนเริ่มควบคุมตัวเองไม่อยู่

ขายาวของเขาก้าวเข้าไปในร้านอย่างรวดเร็ว....เสียงกระดิ่งดังกว่าปกติเพราะประตูถูกกระชากออก...เขาเดินตรงไปยังร่างบอบบางของพี่ชายที่กำลังยกแก้วกาแฟไปเสิร์ฟให้กับชายผมทองที่นั่งยิ้มไม่รู้เรื่องรู้ราวอยู่ตรงริมหน้าต่างนั่น.....แก้วกาแฟวางลงบนโต๊ะพร้อมกับมือหนาของเขาจับข้อมือบางๆนั่นแล้วลากร่างบอบบางออกมาจากร้านโดยไม่ฟังเสียงร้องเรียกของคนในร้าน...หรือแม้แต่เสียงของคนที่เขาพาตัวมาด้วยเลยแม้แต่น้อย.....

ขายาวก้าวออกไปด้วยอารมณ์ขุ่นมัว มือใหญ่ของเขากำข้อมือเล็กของคนข้างหลัง ออกแรงดึงลากเอาตัวบางๆของพี่ชายให้กึ่งเดินกึ่งวิ่ง ตามแต่ขาที่สั้นกว่าของอีกคนจะก้าวให้ทันเขา....ระยะทางเริ่มไกลจากร้านออกมาเรื่อยๆ....ผู้คนเริ่มบางตาลงเรื่อยๆ.....บางที สติของเขาเองก็คงไม่รู้หรอก ว่ากำลังจะพาร่างบางๆนี่ไปที่ไหน.....รู้แต่เพียงว่า....ขอแค่ไกลจากทุกคน ขอแค่ไม่มีใครเอื้อมมาถึง.......

จนกระทั่งสรรพเสียงเซ็งแซ่รอบข้างเงียบงันลง แทนที่ด้วยเสียงสิ่งมีชีวิตเล็กๆและเสียงสายน้ำที่ไหลเอื่อยเฉื่อย เขาจึงหยุดลง......ได้ยินเสียงหอบหายใจของคนที่เขาลากมาได้อย่างชัดเจน เมื่อหันกลับไปมองก็เห็นร่างบางของพี่ชายยืนโน้มตัวลงไปข้างหน้าพร้อมกับมือทั้งสองข้างที่ยันเข่าไว้ ร่างบางหอบฮัก...

เมื่อเสียงหอบหายใจเริ่มเบาบางลง มือบางของพี่ชายข้างหนึ่งเอื้อมออกมาจับมือของเขาไว้ ทั้งที่อีกมือยังคงยันเข่าของตัวเองอยู่ตามเดิม....ใบหน้าเนียนใสแดงระเรื่อจากความเหนื่อยเงยหน้ามองมาที่เขา

“ เจ้านั่น.....ดีโน่......มาเยี่ยมผู้ปกครองของนักเรียน.....ในชั้น......ตามหน้าที่....ของครูประจำชั้น.....แค่นั้น....เอง....”     ริมฝีปากสีสดของพี่ชายขยับบอกเขาทั้งๆที่ยังหายใจไม่ปกติดีด้วยซ้ำ

“ เหนื่อยมากไหม....ขอโทษนะฮายาโตะ”      คนตรงหน้าทำให้เขาเย็นขึ้น ...มือของเขาจับมือบางๆนั่นแน่น พร้อมกับดึงมือนั้นให้นั่งลงไปที่ผืนหญ้าหนานุ่ม

ยามเย็นแสงแดดทอประกายสีส้มต้องระลอกคลื่นของผืนน้ำใสระยิบระยับ มองเห็นก้อนกรวดและหมู่ปลาตัวเล็กผ่านสายน้ำใสได้อย่างชัดเจน ริมฝั่งแม่น้ำทั้งสองฝั่งมีต้นซากุระปลูกเรียงราย....ยามไม่ใช่ช่วงเวลาแย้มบาน จึงเป็นแค่ต้นไม้ใหญ่ที่ออกใบสีเขียวเหมือนต้นไม้ทั่วไป 

“ เหนื่อย....ถ้าแกยังห่วงไม่เข้าเรื่องแล้วเที่ยวลากฉันไปนู่นมานี่แบบนี้บ่อยๆ”    ใบหน้าสวยทำแก้มป่องแล้วหันมาจ้องตาเขาตรงๆ  …ดีแล้วละที่นายเข้าใจว่าฉันแค่ห่วง....ไม่ใช่หวง

“ ขอโทษ  ก็เจ้านั่นมันดูไม่น่าไว้ใจนี่นา”     แต่ในแง่ไหน  เขาไม่ได้บอกร่างบอบบางออกไป.....

“ โอย.....ไม่ต้องห่วงไปหรอกน่า....กับเจ้าบ้านั่นน่ะ....ฉันไม่คิดจะอยู่ใกล้อยู่แล้ว....มันจะเผลอทำอะไรร่วงลงมาใส่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้...อย่างกับเล่นเกมส์ต้องรอดเลยละเวลาอยู่กับเจ้านั่น”      รอยยิ้มเวลาร่างบางข้างๆพูดถึง ชายผมทองคนนั้นทำเอาเขากำมือแน่น.....หวง....

“ มีแต่แกเท่านั้นแหละ ที่ฉันรู้สึกปลอดภัยเวลาอยู่ใกล้ๆ”    มือบางที่เอื้อมมากุมมือที่กำแน่นของเขา กับคำพูดของพี่ชาย ทำให้เขาถึงกับเบิกตากว้าง.....อยากจะคิดเข้าข้างตัวเอง...จะได้ไหมนะ......

“ ฮายาโตะ....”    มือที่กำแน่นค่อยคลายออก....คงจะมีแต่สายลมที่เย็นฉ่ำนี่ละมั้ง...ที่จะสามารถพัดเอาความบ้าคลั่งของเขาไปได้....

“ ฮ้า....แถวนี้อากาศดีชะมัด....วันนี้ไม่ต้องกลับไปที่ร้านแล้วก็ละกัน....”     พี่ชายของเขายืดแขนทำท่าบิดขี้เกียจ หลับตาสูดอากาศบริสุทธิ์รอบกายเข้าไปเต็มปอด....เห็นท่าทางไร้ความกังวลและคลางแคลงใจใดๆแบบนั้นแล้ว มันก็ทำให้เขาเผลอยิ้มตามออกไปด้วย.....

สายลมแผ่วเบาและเสียงน้ำกระทบก้อนกรวดดังเอื่อยเฉื่อย ทำให้คนที่ใช้พลังงานไปกับความบ้าคลั่งอย่างเขาถึงกับง่วงงัน ....ดวงตาสีน้ำตาลเริ่มหรี่ปรือ....แต่ก่อนที่มันจะหลับลง ก็รับรู้ถึงแรงดึงที่แขน  ....มือบางของคนที่นั่งข้างๆจับแขนเขาแล้วดึงให้ตัวเขาล้มลงไปด้านข้าง....ลำตัวสัมผัสกับผืนหญ้านุ่ม แต่ศีรษะของเขาสัมผัสได้กับความนุ่มของตักอีกคนที่นั่งอยู่ด้วยกัน....เงยหน้ามองขึ้นไปก็พบกับดวงตาสีเขียวเป็นประกายที่ก้มมองลงมา ....ใบหน้าอมยิ้มที่ทำเป็นไม่รู้เรื่อง.......

เขาพลิกตัวให้หน้าหันเข้าหาลำตัวบางของคนที่เขาหนุนตักอยู่ แขนยาวสองข้างยกขึ้นโอบไปรอบเอวของพี่ชาย เอาหน้าซุกไว้กับหน้าท้องแบนราบ  ได้ยินเสียงหัวเราะน้อยๆลอยมาจากคนที่นั่งอยู่.....ถึงแม้จะไม่มีเสียงพูดคุย แต่ตอนนี้ในใจเขามันช่างอบอุ่น....คนที่เขารักยังคงอยู่ในอ้อมแขนของเขา.....

......จะมีทางไหนไหมนะที่จะทำให้....อ้อมแขนนี้ยังคงมีนายอยู่ตลอดไป......

.......ฉัน....จะต้องทำยังไง........

.

.

.

.

.

ซึ ซึ คู๊.....

อืม....วันนี้มันสั้นๆเน๊อะ 55555

เห็นฟิคอารมณ์ขึ้นๆลงๆเดาทางไม่ถูกแบบนี้ ว่าตอนไหนมันจะใสตอนไหนมันจะดราม่าแบบนี้ก็ไม่ต้องแปลกใจ....

อารมณ์เดียวกับคนแต่งเป๊ะ....55555....เป็นพวกมึนงงในชีวิตค่ะ5555

.

.

.

.

.

ของแถมวันนี้....>.<…..

คนที่ถูกลืม....

พ่อม้าผู้น่ารัก.....>[]<....

.

.

.

.

.

“ ฮายาโตะคุงหายไปนานเลยน้า....แล้วฉันจะรู้ได้ยังไงล่ะเนี่ย ว่าคนไหนคือคุณพ่อของฮายาโตะ.....”

“ มัดแกละสองข้างนั่นก็คงไม่ใช่....คนนั้นก็ใส่กระโปรงสั้นแบบนั้นก็คงไม่ใช่....เอ....อ่ะ...หรือว่าคนนั้น...เอ๋...คุณพ่อของฮายาโตะคุงไม่น่าจะมีหน้าอกนี่นา.....เอ.....แล้วคนไหน...ละ....เฮ้ย!!!!!”

โครม เคร้ง เพล้ง!!!!!

“ ง้ายยยย!!!! ตกโต๊ะตายไปหรือยังวะดีโน่!!!!”

“สะ....สคอวโล่....อูย....จู่ๆก็อย่าเอาหน้ามาแปะที่ข้างกระจกแบบนี้สิ ตกใจจนโต๊ะพังเลยเนี่ย”

“เหอะ....คนปกติเค้าคงแค่ตกใจจนทำแก้วหล่น...แต่ไอ้ม้าบ้าอย่างแก ...ตกใจอีท่าไหนวะ ...โต๊ะมันถึงได้แตกเป็นเสี่ยงๆแบบนี้เนี่ย....”

“ .....ไอ้ฉลามสวะ..........”

“ อ่ะ....อะไรวะไอ้บ้าแซนซัส...แล้วนี่จะจับมือทำไมวะ”

“ กลับบ้านเดี๋ยวนี้เลย!!!”

“ อะไรวะ....ปล่อยนะโว้ยยย...............”

.

.

.

“ อ้าว....ไปซะแล้ว.....ว่าแต่....คุณพ่อของฮายาโตะคุง.....”

“ หวัดดีคร้าบบบบ....เอ๋....ฮายาโตะคุงไม่อยู่แหละมุคุโร่....แปลกจัง”

“ โอ้....สึนะมาพอดีเลย....ครูมีเรื่องจะถามหน่อย”

“ ครูดีโน่!!! หวัดดีครับ วันนี้มาเยี่ยมผู้ปกครองของฮายาโตะคุงหรือครับ”

“ ใช่....แต่ว่า.........”

“ สึนะโยชิคุง...ผมว่าเรากลับบ้านกันดีกว่านะครับ คึ หึ หึ....”

“ เอ๋...แต่ว่าครูเค้า....อ๋า....ปล่อยมือชั้นนะมุคุโร่...>[]<….”

“ เอ่อ.............ทำไมไปกันหมดเลยล่ะ.....”

.

.

.

“ จะว่าไปแล้ว....ทำไมวันนี้ถึงได้เจอแต่คนนู้นจูงมือคนนี้หนีเราไปกันหมดเลยนะ....T T.....”

“ อ่า....นั่น....ถ้าเป็นคนนั้น...คงไม่มีใครกล้ามาจูงมือไปแน่....ขอถามเรื่องคุณพ่อของฮายาโตะคุงหน่อยเถอะ...”

“ เฮ้.....เคียวยะ!!!!....คือว่า คุณพ่อ.....ชะเฮ้ย!!!”

“ กำลังหงุดหงิดอยู่พอดี...มาให้ขย้ำซะดีๆ….”

.

.

.

.

โหย......แถมซะยาวเชียวนะวันนี้ อ่านรู้เรื่องไหมอ่ะคะ ว่าใครเป็นใคร.....^ ^.....

ขอบคุณทุกคนที่ตามอ่าน ตามให้กำลังใจกันนะคะ....มันใกล้แล้วค่ะ.....กับสิ่งที่ทุกคนรอคอย ฮี่ ฮี่.....