KHR Au.fic [8059] IF ; I LOVE [10]

: KHR Fanfiction Au

: 8059  186927  XS

: Romantic

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ 

: ยามะดาร์กใสกิ๊ง....(อะไรของมันวะนั่น?).....  ส่วนหนูฮายาโตะนิสัยจะไม่ตรงกับคาร์แรคเตอร์หลักนะตัวเอง...^ ^...ก็เค้าอยากเห็นหนูฮายาโตะเวอร์ชั่นน่ารักๆเอ๋อๆมั่งอ่ะ

: กลับมาใสกิ๊งอีกแล้ว....T T….ดีใจจนน้ำตาไหลพราก......ชิลๆกันซักตอน ก่อนพายุจะเริ่มโหมกระหน่ำอีกครั้ง....

.

.

.

.

“ฮ้า....ฉันเกลียดโรงพยาบาลกับหน้าเจ้าชามาลที่สุด!!!!”    พี่ชายของเขาตะโกนออกไปสุดเสียงเมื่อเราทั้งคู่มายืนอยู่ที่ริมฝั่งแม่น้ำที่ไหลเอื่อยเฉื่อย.....วันแรกที่พี่ชายของเขาออกจากโรงพยาบาล.....

จากวันนั้นเวลาล่วงเลยผ่านไปนานแค่ไหนกันแล้วนะ....หนึ่งชั่วโมงผ่านไปเป็นหนึ่งวัน....หนึ่งวันผ่านไปเป็นหนึ่งเดือน.....หนึ่งเดือนผ่านไปเป็นหนึ่งปี......เวลายังคงไหลไปอย่างไม่มีหยุดหย่อน....เหมือนกับตัวและหัวใจของเขาที่ยังคงไหลไปวนเวียนอยู่รอบๆตัวของร่างบอบบางของพี่ชายไม่เคยได้หยุดหย่อนเช่นกัน....

เราสองคนยังคงใช้ชีวิตอยู่ตามปกติ....ไปโรงเรียนด้วยกัน....หัวเราะด้วยกัน....เดินเคียงคู่กัน.....ไม่มีวันไหนที่เราห่างกัน....เพียงแต่....เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่า....หัวใจของเราเข้าใกล้กันบ้างหรือเปล่า....หรือจะเป็นหัวใจของเขาเพียงฝ่ายเดียวที่ขยับเข้าไปใกล้อีกฝ่าย.....

ไม่รู้เลย....และก็ไม่กล้าถาม....ไม่กล้าแสดงอะไรออกไปทั้งนั้น....กับคำว่า “พี่ชาย” ที่ยังคงวนเวียนอยู่ในสมองของเขา......มันเป็นคำเพียงคำเดียวที่คอยฉุดรั้งสติและความต้องการทั้งหมดของเขา.....ไม่ให้ทำอะไรร่างบางที่รักแสนรักไปมากกว่าที่เป็นอยู่.....ถึงแม้จะทรมาน....แต่เขาก็ไม่เคยคิดที่จะลากคนที่เขารักจนหมดหัวใจคนนี้...เข้ามาสู่บาปที่เขาเป็นผู้วาดมันขึ้นมา.....

………………………………………..

.

…………………….

.

………….

“มัดผมให้หน่อยสิ”     ในขณะที่เขากำลังสาละวนกับการหั่นผักและเนื้ออยู่ในห้องครัว....คนที่เก็บตัวเงียบอยู่บนห้องมาทั้งวันก็เดินเข้ามาหาเขา พร้อมกับยื่นที่มัดผมมาให้เขา.....ดูจากสภาพผมเผ้าที่ยุ่งเหยิงเล็กๆของคนตรงหน้าก็ต้องอมยิ้มออกมา.....นี่คงจะพยายามมัดเองมาแล้วใช่ไหมเนี่ย....เขารับที่มัดผมจากมือเล็กๆนั่นมาไว้ในมือ.....

“หันหลังมาสิ”       ร่างบอบบางของพี่ชายทำตามที่เขาบอกแต่โดยดี....มือใหญ่ของเขาค่อยๆรวบเส้นผมสีเงินนุ่มสลวยราวกับเส้นไหม กลิ่นหอมอ่อนๆโชยมาต้องจมูกของเขา....รวบผมทั้งหมดไว้แล้วมัดด้วยที่มัดผม....ต้นคอระหงเผยให้เห็น....ลาดไหล่ขาวเนียนที่โผล่พ้นเสื้อคอกว้างที่ร่างบางสวมใส่.....แล้วจะให้ทนได้อย่างไร.....ศีรษะที่ปกคลุมด้วยกลุ่มผมสีดำของเขาโน้มลงไปจุมพิตแผ่วเบาที่หลังคอระหงนั่น....คนที่ยืนกอดอกรออยู่สะดุ้งเล็กน้อย แล้วหันมามองหน้าเขา.....

“แมลงน่ะ....ฉันไล่มันไปแล้วละ”     ใบหน้ามนของพี่ชายพยักหน้าหงึกหงัก  ก่อนจะเดินไปเปิดดูหม้อบนเตาที่เขาเตรียมเอาไว้....

“หมู่นี้แมลงเยอะแหะ....ฉันโดนมันกัดที่คอตั้งหลายครั้งแล้วเนี่ย....แกเองก็ระวังไว้มั่งล่ะ....ใกล้จะแข่งชิงแชมป์ระดับเขตแล้วนี่นา”     เขาแอบสะดุ้งกับคำพูดของร่างบาง.....ก็ไอ้แมลงที่ว่านั่นน่ะ.....

“ อื้อ....ว่าแต่วันนี้อ่านหนังสือจบแล้วหรอ”    เขารีบเปลี่ยนเรื่อง......

ช่วงเวลานี้นักเรียนปีสามของโรงเรียนต่างกำลังคร่ำเคร่งไปกับการอ่านหนังสือ เพื่อเตรียมสอบเข้าโรงเรียน ม.ปลาย กันอย่างเอาเป็นเอาตาย....พี่ชายของเขาเองก็เช่นกัน....ถึงแม้ว่าเจ้าตัวน่าจะสอบเข้าได้อย่างสบายๆ....แต่ร่างบางก็ไม่เคยประมาท....เขาเองก็กำลังอยู่ในช่วงซ้อมอย่างหนัก ในเมื่ออีกไม่ถึงสองอาทิตย์ ก็จะมีการแข่งขันเบสบอลระดับเขต ที่โรงเรียนของเขาก็เป็นหนึ่งในทีมที่ได้เข้าไปสู่รอบชิง.....

“ ใส่ไอ้นี่ด้วยสิ...เดี๋ยวเสื้อก็เปื้อนหมดหรอก”    ใบหน้ายิ้มทะเล้นของคนตรงหน้าถือผ้ากันเปื้อนสีชมพูตรงมาที่เขา.....ช่วงที่พี่ชายกำลังคร่ำเคร่งกับการอ่านหนังสือ...เขาจึงต้องเป็นพ่อบ้านไปโดยปริยาย....

“ อยากจะรู้จริงๆว่าใครให้ไอ้ของแบบนี้นายมาเนี่ย”    ก้มลงไปมองผ้ากันเปื้อนสีชมพูมีระบายติดรอบๆ และลายสับปะรดเล็กๆสีเหลืองบริเวณหน้าอกแล้วก็ต้องแอบถอนหายใจ....ยังไงเขาก็ต้องใส่...เมื่อคนตรงหน้าแปะเจ้าเสื้อน่าขนลุกนั่นไว้ที่หน้าอกเขาแล้วเขย่งตัวอ้อมรอบคอเขาเพื่อผูกเชือกให้....มีดีอยู่ก็แค่อย่างเดียวเนี่ยแหละ.....

“ ฮะ ฮ่า ฮ่า....น่ารักชะมัด....ทำกับข้าวให้อร่อยๆล่ะคุณพ่อบ้าน”    หลังจากที่หัวเราะสภาพของเขาจนพอใจ....ร่างบอบบางของพี่ชายก็หายขึ้นไปบนห้องอีกครั้ง......

ได้แต่ภาวนา....ขอให้วันคืนที่แสนสุขและสงบนิ่งแบบนี้อยู่กับเราสองคนไปตราบจนนิรันดร.....แค่นี้เขาก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว.........อย่างนั้นหรือ.............

…………………………………………….

.

…………………………

.

…………..

“ ทำอะไรนานจังวะ ไอ้ฉลามสวะ”   กัปตันจอมโหดของเขาเอ่ยทักฉลามหนุ่มแห่งชมรมว่ายน้ำ ที่เดินเข้ามาหาพวกเขาด้วยใบหน้าห่อเหี่ยว......ตอนนี้เขานั่งอยู่ที่สวนในโรงเรียน ม.ปลายนามิโมริ...สถานที่ที่เด็ก ม.ต้นปีสามกำลังทำข้อสอบเข้ากันอย่างเคร่งเครียด....เขาก็แค่มารอรับพี่ชายของเขา....แต่ดันมาเจอกัปตันจอมโหดที่เพิ่งเข้าห้องสอบไปไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็เดินลอยชายอย่างสบายใจออกมา....จึงได้มานั่งคุยกันอย่างลูกผู้ชายอยู่ใต้ต้นไม้แห่งนี้นี่แหละ....

“ ทำไม่ได้...เลยนั่งเล่น....หิว....เลยเดินออกมานี่แหละ”     ฉลามหนุ่มตอบออกมาก่อนที่จะหย่อนตัวนั่งลงข้างๆกัปตันของเขา

“ เออ....งั้นก็ไปหาอะไรกินกันเหอะ....เจอไอ้ข้อสอบพวกนั้นแล้วมันหดหู่ชะมัด”   ..... ขอถามอะไรอย่างนึงเถอะ....พี่ท่านทั้งสองคนได้ทำข้อสอบบ้างหรือเปล่าเนี่ย....ก็รู้อยู่หรอกนะว่า....ด้วยดีกรีนักกีฬาขนาดทีมชาติยังจ้องตาเป็นมัน...นั่นมันทำให้สองคนนี้ได้โควตาของโรงเรียนนี้เรียบร้อยแล้ว....แต่ก็ช่วยทำข้อสอบไม่ให้ขายหน้านักเรียนดีเด่นอย่างพี่ชายของเขาหน่อยเหอะ.....

“ว่าแต่พวกแกสองคน....วันนี้มีซ้อมหรือเปล่าวะ”    ฉลามหนุ่มหันมามองหน้าเขาและรุ่นพี่แซนซัสสลับกัน....

“ มี...เดี๋ยวกินข้าวเสร็จแล้วแกก็ไปกับฉันด้วย”    ถึงปากของหน้าโหดๆจะบอกออกไปแบบนั้น.....แต่วันนี้มันมีซ้อมที่ไหนเล่า.....นี่คงกำลังวางแผนอะไรแกล้งรุ่นพี่สคอลโล่อีกตามเคยละสิ......วันพรุ่งนี้แล้ว...ที่ชมรมของเขาจะเข้าแข่งชิงแชมป์ระดับเขต....วันนี้จึงไม่มีการซ้อมใดๆทั้งสิ้น....เพื่อให้นักกีฬาได้พักผ่อนอย่างเต็มที่....

“ งั้น....เดี๋ยวฉันไปก่อนล่ะไอ้สวะ”   กัปตันหันมาส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ให้เขา พร้อมกับหยิบถุงอะไรบางอย่างที่มีรูปสับปะรดติดอยู่....ชิ้นส่วนของผ้าและระบายสีชมพูแล่บออกมาจากปากถุงเล็กน้อย....เขาได้แต่ลอบกลืนน้ำลาย....ถึงจะเห็นมันแค่แว่บเดียว แต่เขาก็จำได้ดี......ก็ลักษณะของของในถุงนั่นน่ะ......เหมือนกับไอ้ของที่เขาโดนร่างบางของพี่ชายจับใส่ทุกครั้งที่เข้าครัวเลยน่ะสิ.....หันไปมองหน้าฉลามหนุ่มแล้วก็ได้แต่ยิ้มแห้งๆส่งไปให้.....ยืนโบกมือน้อยๆส่งให้พร้อมกับคำว่า.......”โชคดีนะครับรุ่นพี่”........ที่ไม่ได้เอ่ยออกไป.......

ไม่ต้องเห็นก็พอจะนึกภาพออกแล้วละว่า.....จะมีใครหูดับไปอีกซักกี่ราย......

เขาก็ยังคงนั่งรอพี่ชายของเขาอยู่ที่เดิม......ถึงไม่อยากจะคิด....แต่อีกไม่นานแล้วสินะ.....ที่เขาต้องอยู่ห่างจากร่างบางนั่น.....เขาได้แต่ถอนหายใจ....มันช่วยไม่ได้ ...เขาทำอะไรกับเรื่องนี้ไม่ได้เลย....เขาใช้ประโยชน์จากคำว่า”น้องชาย” เพื่อเข้าใกล้ร่างบางนั่นมาตลอด...แต่คราวนี้คำว่า”น้องชาย”กำลังจะแยกพวกเขาออกจากกัน.....

นั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย....แล้วก็ต้องหันกลับไปดูบริเวณระเบียงทางเดินของอาคารเรียน...เมื่อได้ยินเสียงขวดแก้วหล่นดังสนั่น ราวกับว่ามันหล่นลงมาทั้งถาดยังไงยังงั้น....ชายผมทองใบหน้าหล่อเหลาคนหนึ่งกำลังก้มๆเงยๆเก็บมันอยู่....เขาละสายตาหันกลับมาสนใจสนามกว้างที่เขานั่งอยู่นี่แทน.....อีกตั้งปีนึง....กว่าที่เขาจะได้เข้ามาเล่นเบสบอลที่สนามนี้....ตั้งปีนึง....ที่ฉันอาจจะต้องห่างจากนาย......

…………………………………………….

.

………………………

.

…………..

เสียงเชียร์และเสียงโห่ร้องดังก้องไปทั่วสนาม...วันนี้สนามกีฬาที่กว้างใหญ่ของจังหวัดกลับเต็มไปด้วยผู้คน....ความร้อนระอุของเกมส์ภายในสนามยิ่งเรียกเรี่ยวแรงและความบ้าคลั่งของคนรอบๆสนามได้อย่างถึงที่สุด....วันนี้เขาวิ่ง...และวิ่งมาไม่รู้กี่รอบ ไม่รู้ว่าไกลแค่ไหน ไม่รู้ว่าระยะทางเป็นเท่าไหร่ ความรู้สึกที่มีเพียงแค่ต้องการเอาชนะ....ต้องการให้เกมส์นี้เป็นที่จดจำว่าครั้งหนึ่ง...พวกเขาเคยได้รับชัยชนะโดยการนำทัพของกัปตันที่เขาเคารพยิ่ง ที่กำลังวิ่งอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยอยู่ในสนามนั่น....

เสียงตะโกนดังสนั่นกว่าใคร ที่มาจากมุมหนึ่งของอัฒจรรย์ เรียกรอยยิ้มเล็กๆที่มุมปากของใบหน้าโหด...ก่อนที่กัปตันของเขาจะวิ่งเข้าแตะเบสได้อย่างสบายๆ ในเมื่อลูกบอลสีขาวนั่นมันเป็นโฮมรันไปแล้ว....เสียงตะโกนด้วยความยินดีดังสนั่นอีกครั้งพร้อมด้วยร่างโปร่งบางของคนผมเงินยาวสลวยลุกขึ้นโบกไม้โบกมือให้อย่างดีใจ....

ลูกสุดท้ายแล้ว....ถ้าเขาทำได้....ทีมของเขาก็จะชนะ.....ความกดดันค่อยๆก่อตัวขึ้นในใจของเขา....ทุกคนในทีมเหนื่อยกันมากพอแล้ว......ทีมคู่แข่งนั้นมีฝีมือสมกับเป็นผู้เข้าชิงชนะเลิศจริงๆ....คะแนนที่ทิ้งกันไม่เคยห่าง  คะแนนที่ไล่กันมาติดๆ....ถ้าเขาพลาด.....มันอาจจะจบลงด้วยความว่างเปล่าซึ่งไม่มีใครต้องการ

หันไปมองอีกด้านของอัฒจรรย์ ....ที่ที่มีกำลังใจของเขานั่งอยู่....ร่างขาวผ่องเจิดจรัสท่ามกลางแสงตะวันมองมาที่เขา....คิ้วเรียวขมวดเล็กน้อยริมฝีปากเม้มแน่น.......นายกังวลเรื่องของฉันอยู่ใช่ไหม ฮายาโตะ......ไม่จำเป็นต้องขมวดคิ้ว...ไม่จำเป็นต้องกังวล.......เพราะฉันจะชนะ....ฮายาโตะ......

ราวกับว่าร่างบางของพี่ชายจะรับรู้ได้ว่าเขาต้องการบอกอะไร....เมื่อดวงตาสีเปลือกไม้ของเขาสบเข้ากับนัยน์ตาสีเขียวสดใสของเจ้าตัว....รอยยิ้มอ่อนโยนก็ถูกส่งมาให้เขาทันที....คิ้วที่ขมวดเล็กน้อยเริ่มคลายออก....ริมฝีปากแดงอิ่มคลี่ออกแล้วพูดออกมาเบาๆ.....เขาเข้าใจทุกคำพูด....ถึงแม้ว่าเสียงจะส่งมาไม่ถึง....แต่เขาก็รู้ว่าพี่ชายของเขาพูดว่าอะไร....เขารู้.......

มือกระชับไม้เบสบอลแน่น แล้วยกขึ้นในตำแหน่งที่มันควรจะอยู่ ....หลับตาสูดหายใจเข้าลึกๆ......ฉันจะชนะ.......ลืมตาขึ้นมาพร้อมกับหวดลูกบอลสีขาวที่พุ่งเข้าหาเขาอย่างเต็มแรง.....ลูกบอลพุ่งออกนอกสนามด้วยความเร็วและแรง.....มันกำลังจะไปไหน....มันกำลังจะไปหาใคร......พุ่งออกไปราวกับหัวใจของเขาที่กำลังไปยังคนที่นั่งอยู่ท่ามกลางแสงแดดระยิบระยับนั่น.....

วิ่งจนสุดกำลัง......เท้าเหยียบเบสพร้อมกับเสียงไชโยโห่ร้องของคนทั้งสนาม.........

.........  “ฉันอยู่ตรงนี้ ทาเคชิ”  ..............

ไม่ต้องบอกถ้อยคำให้กำลังใจใดๆ  ไม่ต้องมีคำหวานๆ......แค่นายอยู่ตรงนี้......มันก็เป็นทุกอย่าง เป็นทั้งหมดของเขา.....รัก...และกำลังใจ.....

................................................

.

.............................

.

..............

.

“ กลับมาแล้วคร้าบบบ”   ถึงจะบอกแบบนั้นแต่ก็ไม่มีใครขานรับอยู่ดี เพราะตอนนี้พ่อของพวกเขาคงกำลังง่วนอยู่กับการทำขนมอยู่ที่ร้าน....เขาและพี่ชายก้าวขาเข้าไปในบ้าน....ขาที่ล้าไปหมดเพราะวิ่งมาไม่รู้เท่าไหร่....

“ ไม่ไปฉลองกับเพื่อนๆที่ชมรมแบบนี้จะดีหรอ....ฉันไม่อยากให้นายมานั่งหงอยอยู่ที่บ้านหลังจากที่ได้แชมป์มาแบบนี้หรอกนา....ส่งฉันแล้วจะไปกับเพื่อนๆบ้างก็ได้”     เสียงนุ่มของพี่ชายบอกออกมาหลังจากที่เขาวางอาหารสำหรับมื้อเย็นลงที่โต๊ะ....

“ ไม่ละ.....วันนี้เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว ของีบอยู่บ้านดีกว่า”     เขาบอกออกไปแบบนั้นเพื่อให้พี่ชายของเขาสบายใจ

“ อีกอย่างยังไม่ได้แสดงความยินดีกับนายเลย.....”      เขาจับมือบางของพี่ชายฉุดรั้งให้นั่งลงมาข้างๆเขาบนโซฟาตัวใหญ่

“ ยินดีด้วยที่สอบเข้าได้ที่ 1”    เขาบอกคนตรงหน้าพร้อมด้วยรอยยิ้ม....แก้มเนียนใสของพี่ชายแดงระเรื่อขึ้นเล็กน้อย....ใบหน้ามนเชิดขึ้นแก้เขินพร้อมกับพูดว่า

“ ก็งั้นๆแหละ...ข้อสอบมันง่ายจะตาย....ใครทำไม่ได้ก็แย่แล้ว”    คาดว่าคงมีหลายคนจามกันให้ฟึดฟั้ด.....ทั้งคนที่ร้องคาราโอเกะจนคนรอบข้างต้องหรี่เสียงโทรทัศน์กันแทบไม่ทัน และคนที่นั่งดื่มเหล้าราวกับน้ำที่อยู่ข้างๆ....อาจจะรวมไปถึงใครบางคนที่โดนโอตาคุสับปะรดใช้แรงงานอยู่ในไร่สับปะรดหลังบ้านนั่นก็ด้วย......

“ ตะ...แต่ว่าวันนี้  แกเองก็ทำได้ดีนะ”   ใบหน้าที่เชิดขึ้นอยู่นั้นแดงกว่าเดิมอย่างเห็นได้ชัด

“ เพราะงั้น....ฉันมีรางวัลจะให้....หลับตาก่อนสิ”     เขามองหน้าใสนั่นด้วยแววตาสงสัย.....ไปเตรียมอะไรให้ตั้งแต่เมื่อไหร่ละนั่น.....ก็ตั้งแต่แข่งเสร็จก็อยู่กับเขาตลอดนี่นา......แต่เมื่อเจอแววตาดุเล็กๆที่ส่งมาให้  เขาจึงต้องหลับตาลงอย่างไม่มีทางเลี่ยงได้....

มือบางของคนตรงหน้าผลักให้เขาหงายหลังลงไปนอนกับพื้นโซฟา  ไม่นานนักเขาก็รับรู้ได้ว่ามีน้ำหนักของใครบางคนนั่งทับลงมาที่กลางตัวเขา  มือนุ่มทั้งสองข้างจับมาที่ใบหน้าเขาให้อยู่นิ่งๆ ก่อนที่สัมผัสนุ่มนิ่มของริมฝีปากแดงอิ่มจะประทับลงบนหน้าผากของเขา....เนิ่นนานราวกับอยู่ในฝัน.....ตอนนี้ใบหน้าของเขาคงจะแดงยิ่งกว่าลูกเชอรี่แน่ๆ.....

กว่าจะรู้ตัวอีกที ก็เมื่อน้ำหนักตัวของอีกคนหายไปแล้ว  ลืมตาขึ้นก็พบกับความว่างเปล่า....หันหน้าไปมองตามเสียงดังตึงตังที่วิ่งขึ้นบันไดบ้านไปแล้วก็ต้องอมยิ้ม......มือเผลอยกขึ้นลูบหน้าผากตัวเอง.....เมื่อกี้.....ฉันไม่ได้ฝันไปใช่ไหม ฮายาโตะ....

แล้วแบบนี้...ฉันจะไปไหนได้ล่ะ........

.

.

.

.

.

.

.

ซึ ซึ คู๊........

กรี๊ดดดดด....หนูฮายะ....มาจุ๊บหม่ามี๊แบบนั้นบ้างสิลูก....>[]<…..อิจฉายามะสุดหูรูด.....

ว่าแต่....สปอยด์ตอนล่าสุดนี่......ทำไมคิเคียวคุงต้องยื่นหน้าเข้าไปใกล้ขนาดนั้นด้วยละค้า....>[]<…..จิ้นกระจาย”วาย”วอดอีกแล้วค่ะ....>.<….

ร้ากกกก อ.อามาโนะขาที่สุด!!!!.....

.

.

.

แถมค่ะ

.

.

.

.

“ คึ หึ หึ.....ทำข้อสอบเป็นยังไงบ้างครับเมื่อวานนี้น่ะ”

“ คนอย่างฉันน่ะ...เลือกได้เสมออยู่แล้วล่ะ ว่าจะอยู่ที่ไหน”

“แล้ว......ตอนนี้เลือกได้หรือยังละครับ.....ว่าจะอยู่ที่ไหน”

“ถ้าเลือกไม่ได้ก็คงไม่มาที่นี่หรอก”

“คึ หึ หึ....งั้นก็ทานพายสับปะรดนี่ก่อนสิครับ...ผมอบเองกับมือเลยนะ”

“นี่......”

“ครับ?...”

“ไอ้ผ้ากันเปื้อนนั่นน่ะ ขอเปลี่ยนเป็นสีอื่นได้ไหม”

“อะไรกันครับ....ผ้ากันเปื้อนสีชมพูกับลายสับปะรดเล็กๆนี่....ไม่น่ารักหรอครับ”

“...............”

“สีนี่...สึนะโยชิคุงอุตส่าห์ช่วยเลือกเลยนะครับ”

“...............”

“ผมว่า...มันก็เข้ากับผมออกนะครับ.....ไม่คิดอย่างนั้นหรือครับ ฮิบาริคุง”

“................”

“อย่ามัวแต่กินสิครับ...ตอบคำถามผมก่อน”

“ จะขย้ำให้ตาย....”

.

.

.

.

จบเหอะ......

วังวนความรั่วมันเริ่มจะลุกลามไปยังคุณฮิแล้ว....อย่าน้า....>[]<…..

เอ่อ...มีใครสังเกตเห็นตัวละครใหม่บ้างไหมคะ.....ฮี่ ฮี่.....

มีตัวละครใหม่...แต่ไม่มีสมการใหม่....แล้วเค้าคนนั้นจะไปตกที่สมการไหนล่ะ.....^ ^…..

ตาคนเนี้ย....เป็นตัวแปรที่ไปได้ทั่วเลยเชียวละ55555....