KHR Au.fic [8059] IF ; I LOVE [08]

KHR Au.Fic [8059]    IF ; I LOVE   [08]

: KHR Fanfiction Au

: 8059  186927  XS

: Romantic

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ 

: ยามะเนียนใสกิ๊ง....(ไม่ใช่แน่ๆ).......  ส่วนหนูฮายาโตะนิสัยจะไม่ตรงกับคาร์แรคเตอร์หลักนะตัวเอง...^ ^...ก็เค้าอยากเห็นหนูฮายาโตะเวอร์ชั่นน่ารักๆเอ๋อๆมั่งอ่ะ

: จากฟิคใสกิ๊งมันกลายเป็นแบบนี้ได้ยังง๊ายยยยย....

.

.

.

.

.

.

“ พ่อ....เรื่องกรุ๊ปเลือดน่ะ “ 

“ เรื่องนี้...”

ก่อนที่พ่อจะเอ่ยอะไรต่อ ประตูห้องไอซียูก็เปิดออก พวกเราสองคนจึงหันกลับไปสนใจคนที่เดินออกมา เพราะคงไม่มีเรื่องอะไรจะสำคัญกว่าชีวิตของคนที่อยู่ในห้องตรงหน้านี้อีกแล้ว  ชามาลเดินนำหน้าเหล่าพยาบาลสาวออกมาด้วยใบหน้าเหนื่อยอ่อน ยิ้มให้เขากับพ่อน้อยๆก่อนที่จะเอ่ยประโยคที่เขาอยากได้ยินมากที่สุด....

“ ฮายาโตะปลอดภัยแล้ว....พรุ่งนี้เช้าก็ย้ายไปห้องผู้ป่วยธรรมดาได้แล้วละ” 

“ ขอบคุณครับหมอ “  เสียงพ่อร้องตะโกนบอกหมอประจำตัวของพี่ชาย ส่วนตัวเขานั้นทรุดนั่งลงกับเก้าอี้ด้วยความโล่งใจอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เรี่ยวแรงที่มีดูเหมือนจะหายไปทั้งหมด ...ดีใจ...ดีใจมากที่สุดที่นายปลอดภัย...ฮายาโตะ....ขอบคุณสวรรค์...แล้วน้ำตาของเขาก็ไหลออกมาอีกครั้ง แต่คราวนี้มันช่างต่างกับน้ำตาที่ไหลเมื่อชั่วโมงก่อนยิ่งนัก

“ เอาละกลับบ้านกลับช่องกันไปได้แล้ว ที่ห้องนี้น่ะมีพยาบาลสาวสวยเฝ้าอยู่ตลอดเวลา พวกตัวผู้อย่ามาเกะกะ “  ลองชามาลพูดเล่นได้แบบนี้ เขาเองก็คงไม่ต้องห่วงอะไรมากแล้วสินะ  เขากับพ่อจึงตัดสินใจกลับไปนอนที่บ้านแล้วพรุ่งนี้เช้าค่อยรีบมาโรงพยาบาลอีกครั้ง...ดีเหมือนกัน เขาเองก็อยากจะคุยกับพ่อให้รู้เรื่องเหมือนกัน .....บางที.....ความรักที่ฉันมีให้นาย มันอาจจะไม่ผิดก็ได้....ฮายาโตะ....

.......................................................

.........................................

........................

เราสองพ่อลูกกลับมาถึงบ้าน...บ้านที่อยู่มาตั้งแต่เกิดช่างเงียบเหงาเมื่อขาดใครบางคนไป...ตลอดระยะทางจากโรงพยาบาล เขาและพ่อต่างนั่งเงียบจมอยู่ในความคิดของตัวเอง....

“ พ่อ....มีอะไรปิดบังผมอยู่ใช่ไหม”   เขาถามทันทีที่เห็นพ่อพาดเสื้อนอกไว้กับโซฟา...ไม่อยากถูกปิดบังความจริง...ไม่อยากคิดไปเองไปมากกว่านี้อีกแล้ว.....

“ ใช่ “   พ่อทิ้งตัวนั่งลงที่โซฟาตัวยาว  ส่งสายตามองไปยังโซฟาเล็กอีกตัวเป็นทำนองให้เขาไปนั่งตรงนั้น

“ ฉันสัญญากับแม่แกเอาไว้ ว่าจะไม่บอกเรื่องนี้กับแกทั้งสองคน “  พ่อเริ่มพูดหลังจากที่เขานั่งลงเรียบร้อยแล้ว...สายตาของพ่อเหม่อมองออกไปไกล ราวกับว่าจะคำนึงถึงใครบางคนที่อยู่ไกลแสนไกล....

“ แม่แกอยากให้พวกแกรักกันเหมือนพี่น้องจริงๆ  ก็อย่างที่รู้ พี่ชายแกไม่ค่อยแข็งแรงมากนัก...แม่แกเค้าเป็นห่วงมากๆ...เค้ากลัวว่าถ้าแกรู้ความจริง แกจะไม่รักและคอยดูแลฮายาโตะเหมือนที่เป็นอยู่”    ใครว่าล่ะ....บางที...ถ้ารู้ความจริงเขาอาจจะสามารถดูแลร่างบางนั่นได้มากกว่านี้ก็ได้....ตอนนี้เขาเริ่มตื่นเต้นจนเหงื่อไหลซึม....ตั้งใจฟังสิ่งที่พ่อของเขาเอ่ยออกมาทุกคำพูด....

ความหวัง....ไม่มีสิ่งใดจะช่วยเยียวยามนุษย์เราให้มีชีวิตอยู่ได้ดีไปกว่านี้อีกแล้ว....เขาแอบหวังลึกๆมาตลอด....ว่าแท้ที่จริงแล้ว....เขาและพี่ชายของเขา....จะไม่ใช่สายเลือดเดียวกัน......หวัง....มาตลอด...ว่าสักวันเขาจะสามารถเดินจูงมือเล็กของพี่ชายได้โดยที่ไม่ต้องหลบๆซ่อนๆ ไม่ต้องกลัวเกรงต่อสายตาของใคร....หวัง.....ว่าสักวันเขาจะพร่ำบอกคำว่า “รัก”  กับพี่ชายของเขาโดยที่ไม่ต้องกลัวว่าร่างบางๆนั่นจะรังเกียจ......จากที่เคยได้แต่ หวัง.....แต่ตอนนี้.....ความหวังนั่นอาจจะกำลังเป็นจริงแล้วก็ได้.......

“ ฉันน่ะ....ไม่ใช่พ่อแท้ๆของฮายาโตะหรอก “    เขามองพ่อด้วยดวงตาเบิกกว้าง....ในที่สุด.....ในที่สุดสิ่งที่เขาหวังมาตลอดก็กำลังจะเป็นจริง...ขอแค่...ขอแค่.....แม่.......จะไม่ใช่........

“ ตกใจมากสินะ “   พ่อสบตากับเขาอย่างจริงจัง....เหมือนต้องการจะมองตัวเขาให้ทะลุปรุโปร่ง....เขาจะปิดบังความรู้สึกของเขาที่มีต่อพี่ชาย กับผู้เป็นพ่อได้ไหมนะ.....

“ แต่ว่านะทาเคชิ......”   พ่อเว้นจังหวะหายใจ แล้วมองเขาด้วยสายตาจริงจังอีกครั้ง

“ ถึงแม้ว่าฉันจะไม่ใช่พ่อของฮายาโตะ....”

“ แต่....แม่ของฮายาโตะก็คือแม่ของแก........แกมีสายเลือดครึ่งนึงที่เหมือนกับฮายาโตะ...เพราะฉะนั้นเขาก็ “ยังคง” เป็นพี่ชายของแก “

ความเงียบงันที่มองไม่เห็น...กำลังคลืบคลานกลับมาครอบคลุมรอบตัวเขาอีกครั้ง.....

โลกทั้งโลกกลับมาบิดเบี้ยวลงอีกครั้ง....ประโยคที่เน้นย้ำทุกคำพูดของผู้เป็นพ่อช่างตอกย้ำเขาให้จมดิน เจ็บปวดเกินกว่าจะทนรับไหว....ไม่ว่าจะครึ่งนึงหรือแค่เศษเสี้ยว....แต่ยังไง ....ฉันกับนายก็ยังคงหนีชะตากรรมนี้ไม่พ้นใช่ไหมฮายาโตะ......เสียงกรีดร้องดังก้องอยู่ในใจของเขา.....เสียง...ที่ไม่มีใครได้ยิน......มันช่าง....ทรมาน....

“ ฉันเจอกับแม่ของแกตอนที่ฮายาโตะยังอยู่ในท้องอยู่เลย....หลังจากคลอด...เราก็แต่งงานกัน....แล้วหลังจากนั้นปีนึง ก็มีแกออกมา....แม่แกน่ะ กังวลมาตลอดว่าแกสองคนจะเข้ากันไม่ได้....เราถึงต้องปิดบังเรื่องนี้เอาไว้ “    เสียงของพ่อยังคงบอกเล่าความจริงที่แสนโหดร้ายต่อไป....ตอนนี้ในใจของเขาเจ็บปวดยิ่งกว่าครั้งไหน สมองไม่ได้รับรู้อีกต่อไปว่าพ่อพูดเรื่องอะไร.....ไม่อยากฟัง...เรื่องราวที่พยายามจะตอกย้ำให้ชัดเจน...ว่าเขากับร่างบางนั่น.....เป็นพี่น้องกันจริงๆ.......

เวลาผ่านไปนานแค่ไหน....จากนั้นพ่อพูดอะไรต่อไปอีกบ้าง.....เขาไม่ได้รับรู้เลย....ไม่รู้แม้กระทั่งเขาทำหน้าแบบไหนออกไป.....เขาควรจะดีใจเขาควรจะยิ้มรับให้พ่อว่าอย่างน้อยเขาก็เป็นพี่น้องกันจริงๆ...เขาควรจะแสดงท่าทางให้พ่อหมดกังวลว่าเขาจะยังคงเป็นเหมือนเดิม จะยังคงรักและเป็นห่วงพี่ชายของเขาเหมือนเดิม.......เขาควรจะทำแบบนั้น.......ยิ้มออกไป.....ทั้งๆที่ภายในนั้นกลับนองไปด้วยหยาดน้ำตาที่ไม่มีวันที่ใครจะได้เห็น.....เพราะมันไม่สามารถจะหลั่งออกไปภายนอกได้อีกแล้ว....ตลอดไป....

“ ทาเคชิ....ยังไงฮายาโตะก็ยังคงเป็นพี่ชายของแกนะ “     มือใหญ่ของพ่อเอื้อมมาจับที่ไหล่เขา.....สติการรับรู้ของเขาจึงกลับมาอีกครั้ง...พ่อมองเขาด้วยสายตาจริงจังแน่วแน่

“ แกต้องดูแลเขา...ในฐานะน้องชายให้ดีด้วยนะ “    พ่อยังคงตอกย้ำเขาอีกครั้ง

“ ฉันและแก...จะต้องไม่ผิดคำสัญญาที่ให้ไว้กับแม่แกเด็ดขาด....เข้าใจนะทาเคชิ....ดูแลฮายาโตะในฐานะน้องชายเหมือนเดิม”    เขาพยักหน้ารับ....รอยยิ้มที่ฝืนเต็มทนถูกส่งไปให้ผู้เป็นพ่อ.....เข้าใจแล้วครับ......

ความเจ็บปวดที่แสนทรมานนี้ ฉันจะขอรับเอาไว้เอง....ถึงแม้จะเป็นได้แค่น้องชาย...แต่ฉันก็จะยังคงรักนายต่อไป.....ฮายาโตะ.....ถึงแม้ว่าคนที่รับรู้จะมีแค่ตัวฉันเองเท่านั้นก็ตาม.......เพราะคนที่ผิด...คนที่คิดจะรักนาย...ก็คือตัวฉันเอง.....

“ เรื่องนี้...เรารู้กันแค่สองคนก็แล้วกัน....ไม่จำเป็นต้องบอกฮายาโตะหรอก....คงไม่อยากให้เค้าลำบากใจหรอกใช่ไหม” 

“ ครับ”   

“ ฟู่ว....โล่งอกไปที ที่แกยอมเข้าใจอะไรง่ายๆแบบนี้....สมกับเป็นลูกป๋าจริงๆทาเคชิ “    พ่อเลิกทำหน้าจริงจังแล้วหันมายิ้มให้เขาเหมือนปกติ

“ ฉันรู้ว่ามันยากที่จะทำใจ....แต่แกยังรักเค้าแบบน้องชายได้เสมอนะ ทาเคชิ......”    เขาถึงกับเบิกตากว้าง....พ่อหมายความว่ายังไง....พ่อรู้อย่างงั้นหรอ...หรือว่าไม่ใช่....

“พ่อ...คือว่า.....”   เขาเงยหน้ามองพ่ออีกครั้ง....

“ เอาละ....ไปอาบน้ำนอนกันดีกว่า...พรุ่งนี้จะได้ไปหาฮายาโตะกันแต่เช้า....”    พ่อตัดบทและเดินขึ้นบันไดไปโดยไม่ฟังสิ่งที่เขากำลังจะถามเลยสักนิด.....

.

.

.

.

.

คืนทั้งคืนเขานอนไม่หลับเลยสักนิด....ทั้งๆที่เตรียมใจกับเรื่องนี้มาแล้ว...แต่พอมีความหวังขึ้นมาเพียงน้อยนิด...มันก็ทำให้มนุษย์เราเจ็บปวดได้ถึงขนาดนี้เมื่อพบว่าความหวังนั้นมันไม่มีทางเป็นจริงได้อย่างแน่นอน....เขาค่อยๆลุกจากที่นอน....ไม่เป็นไร....บอกตัวเองนับครั้งไม่ถ้วน.....ไม่เป็นไร.....เรื่องแค่นี้มันไม่สำคัญ....แค่นายยังมีชีวิตอยู่....มันไม่สำคัญเลยว่าฉันจะรักนายแบบไหน....พยายามที่จะคิดแบบนี้....ทั้งๆที่มันยากแสนสาหัสจริงๆ

.

.

.

.

.

.

พี่ชายของเขาถูกย้ายจากห้องผู้ป่วยหนักมาอยู่ห้องผู้ป่วยธรรมดาแล้ว....ภาพของร่างบอบบางที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าเขานั่นช่างโหดร้าย....ร่างกายบางๆนั่นมีแต่ผ้าพันแผลเต็มไปหมด ตั้งแต่ศีรษะ ลำคอระหง หน้าอก แขนทั้งสองข้าง และขาข้างนึงยังเข้าเฝือกเอาไว้อีกด้วย ที่ข้อมือบางมีทั้งสายน้ำเกลือและสายให้เลือดระโยงรยางค์ไปหมด หน้ากากออกซิเยนต์ถูกครอบอยู่บนใบหน้าเนียนซีดเซียว ที่หัวไหล่ข้างหนึ่งยังมีรอยเลือดซึมออกมาจากผ้าพันแผล...ลมหายใจอันนิ่งสงบและเบาบางราวกับว่าจะหลุดลอยออกไปได้ทุกเมื่อ....เห็นแบบนั้นแล้วก็เข้าใจได้ทันที....มันไม่สำคัญเลยจริงๆว่าฉันจะรักนายแบบไหน....ขอแค่นายยังมีชีวิตอยู่....ขอแค่นายยังอยู่ข้างๆฉัน....แค่นั้นก็พอแล้ว.....

.

.

.

.

.

.

.

ดราม่ากันมาพอแล้ว....ขอของแถมเบาๆละกันนะวันนี้....^__^”….

.

.

.

.

“ ลาบเลือด........”

“ ต้มเลือด........”

“ เครื่องในสด...........”

“ นี่มันอะไรวะ ไอ้บ้าแซนซัส!!!!”

“ ของเยี่ยมไง...พี่ชายของไอ้สวะนั่นมันเสียเลือดเยอะไม่ใช่หรือวะ คนอุตส่าห์หวังดีหาของเยี่ยมดีๆมาให้แล้วยังจะบ่นอะไรอีกวะ”

“ โว้ย!!!...ถ้าแกเอาของพวกนี้ไปเยี่ยมมัน ฉันว่าแกหาพวงหรีดไปให้มันด้วยเลยแล้วกัน...จะเลือกของเยี่ยมชาวบ้านเค้าก็อย่าให้มันโฉดเหมือนหน้าแกสิวะ”

“ ไอเดียดีนี่....ฉันว่าจะหาดอกไม้ไปฝากพวกมันอยู่พอดี...แกไปซื้อแล้วตามไปที่โรงพยาบาลที่หลังละกัน”

“อ้าว  เฮ้ย!!!....ไอ้ของวอนโดนตื้บแบบนั้นแกก็ไปซื้อเองสิวะ....รอด้วยยยยย”

.

.

.

.

.

.

           

ซึ ซึ คู๊......

ฟิคใสๆ....ฟิคใสๆ....เอาฟิคใสๆของหนูคืนมา....T[]T……..

ในขณะที่แต่งตอนนี้อยู่ก็ฟังเพลง  Never meant to belong…. OST BLEACH เข้าไป....โฮกกกกกกกก...อะไรจะโศกาอาดูรเช่นนี้....T T….

โดยเฉพาะท่อนไวโอลิน.....ไม่ไหวแล้วเว้ยเฮ้ย....ไอ้นี่มันประกอบการ์ตูนแน่หรอฟะ....ฆ่าคนตายได้เลยนะนั่น....

ชอบเพลงนี้มากกกก...ฟังทีไรก็ขนลุกทุกที....นึกถึงฉากที่ใช้เพลงนี้ประกอบขึ้นมาเลย....T T…..เร็นจิ!!!!....

อ่า....ไอ้ที่เพ้อข้างบนนั่นไม่มีอะไร....แค่อยากจะบอกว่าที่ฟิคมันดราม่าได้ขนาดนี้ต้องโทษเพลงนี้เลยค่ะ (โบ้ยกันซึ่งๆหน้างี้แหละ....)

ว่าแต่....มีใครเดาถูกหรือเปล่าเอ่ยว่ามันจะมาลงเอยแบบนี้...ฮี่ ฮี่.....

ยามะก็ยังคงต้องเป็นเด็กอดทนต่อไป 55555...สะใจเว้ยเฮ้ย....อยากกดก็กดไม่ด้าย.....(วอนโดนตื้บแล้วไหมล่ะแก...)

ก็แหม....เฉลยหมดมันก็จบไวอ่ะดิ  หึ หึ....ยังแต่งไม่ครบ 8059 ตอน จะจบได้อย่างไร 55555....(เอ็งได้แก่ตายก่อนแน่ถ้าจะแต่งให้ครบน่ะ.....)

แล้วก็....ขอบคุณทุกๆคอมเม้นต์และผู้ติดตามทุกท่านนะคะ....^ ^….เห็นจำนวนคนอ่านแล้วน้ำตามันไหลพราก....ดีใจค่ะ...ที่ คู่นี้ยังคงเป็นที่รักอยู่ วะฮะฮ่ะ....

เอ่อ....เห็นคอมเม้นต์ของเมื่อตอนที่แล้ว...แล้ว....-_-“.....ตรูจะถูกฆ่าไหมวะเนี่ย ที่สมการสุดท้ายมันดันออกมาเป็นแบบนั้น....รึจะให้คุณฮิกลับมาตบตีแย่งชิงก๊กคุงกับยามะต่อดี ....หึ หึ หึ.....รึว่า.....ให้คุณฮิไปตบตีกับป๋าแย่งหลามดี....(ผลั๊วะ!!!!....โดนตื้บโดยไม่ต้องยั้งคิดแน่คราวนี้...-_-“)....

ยะ....ยังไงก็ติดตามกันต่อไปด้วยนะคะ....^ ^”.....