Attack on Titan feat.KHR Au.Fic [Levi xEren , 8059] GLIDE : RED FLAG#1

Attack on Titan feat.KHR Au.Fic [Levi xEren , 8059]  GLIDE : RED FLAG#1

: Attack on Titan feat KHR Fanfiction Au

: Levi x Eren , 8059

: Romantic Drama

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

       

    

         

กระดาษเอสี่หลายต่อหลายแผ่นถูกพลิกอ่านไปเรื่อยๆ นัยน์ตาสีฟ้ายังคงไล่มองตัวหนังสือที่เรียงรายอยู่บนนั้นอย่างไม่ได้สนใจว่ารถที่นั่งอยู่กำลังแล่นไปถึงไหน ปลายนิ้วหัวแม่มือถูกยกขึ้นมากัดราวกับกำลังครุ่นคิดทั้งๆที่กลุ่มคนซึ่งนั่งอยู่หลังรถตู้ต่างส่งเสียงเฮฮา

ยังไม่พอ...

แค่นี้มันยังไม่ดีพอสำหรับเฟอร์รารี่...

คนที่ได้ชื่อว่าทีมบอสของ Scuderia Ferrari หนึ่งในทีมยักษ์ใหญ่ของวงการฟอร์มูล่าวันยังคงจ้องเขม็งไปที่แผ่นกระดาษเหล่านั้นอย่างไม่ลดละ  สถิติและกราฟหลายอย่างที่ค่อยๆต่ำลงบ่งบอกว่าในไม่ช้ามันอาจจะถึงทางตัน  ถึงแม้ว่าห้าสนามหลังสุดจะได้ขึ้นโพเดี้ยมทุกครั้ง  แต่สิ่งที่เขาต้องการคือที่หนึ่งของสนามเท่านั้น  แค่ที่สองกับที่สามไม่ทำให้เฟอร์รารี่ดีกว่าใครๆได้หรอก

ยิ่งก้มลงมาดูรอบความเร็วที่รถวิ่งก็ยิ่งรู้สึกว่ามันสวนทางกับนักขับ...นัยน์ตาสีฟ้าเหลือบมองไปที่กระจกมองหลังซึ่งกำลังสะท้อนใบหน้าของนักขับคนปัจจุบัน....ที่ทำได้จนถึงตอนนี้ก็เพราะว่ารถช่วยเอาไว้...ทั้งๆที่นักขับกับรถควรจะมีความสามารถเท่าๆกันเพื่อให้ต่างฝ่ายต่างพากันไปยังจุดสูงสุด แต่นี่กลับกลายเป็นว่ารถต้องมาคอยช่วยนักขับที่ฝีมือตามมันไม่ทัน...

อาจจะถึงขีดจำกัดของหมอนี่ที่จะเดินไปกับเฟอร์รารี่ได้แล้ว...และเขาก็ไม่เคยลังเลที่จะถอดคนที่ไร้ประโยชน์ออกไป

คงต้องเริ่มมองหานักขับคนใหม่ไว้บ้างแล้ว...

และนี่ก็คือ....เรื่องเมื่อสามปี....ก่อนที่เฟอร์รารี่จะมีนักขับชื่อรีไวกับโกคุเดระ ฮายาโตะ...

ถึงแม้พระอาทิตย์จะลาลับขอบฟ้าไปแล้วแต่เมืองที่ไม่เคยหลับใหลอย่างเมืองใหญ่ที่อยู่เหนือสุดของอิตาลีก็ราวกับจะเพิ่งลืมตาตื่น ด้วยแสงไฟยามค่ำคืนที่ค่อยๆสว่างไสวสาดกระทบผู้คนที่เดินกันพลุกพล่านอยู่หน้ามหาวิหารแห่งมิลาน.....

ด้านหน้า Duomo de Milano ยังคงเป็นทั้งจุดนัดพบ ที่ต่อรถไฟใต้ดิน ห้างสรรพสินค้า สวนสาธารณะ หลายๆคนมาต่อรถไฟเพื่อกลับบ้าน หลายๆคนมานั่งรอเพื่อนฝูงเพื่อเตรียมจะไปสังสรรค์ หลายๆคนเดินจูงมือกับคู่รัก และอีกหลายๆคนก็ถือว่าที่แห่งนี้คือที่ “ทำมาหากิน”

ร่างเล็กๆแลดูบอบบางจนแยกไม่ออกว่านั่นเป็นเด็กผู้หญิงหรือผู้ชายกันแน่เดินฝ่าเข้าไปในฝูงชน ฮูดสีดำที่ถูกยกคลุมหัวนั้นปิดบังทั้งเส้นผมและใบหน้าไปกว่าครึ่ง แต่เพราะเป็นเมืองหนาวประกอบกับเป็นดินแดนที่ขึ้นชื่อเรื่องแฟชั่น การแต่งตัวแบบนี้จึงไม่ได้ถือว่าแตกต่างจากคนอื่นนัก สองมือซุกอยู่ในกระเป๋าเสื้อกันหนาวก่อนจะก้าวขาไปอยู่ตรงหน้าโบสถ์โกธิคขนาดใหญ่ซึ่งถูกแสงไฟสาดส่องจนดูงดงามท่ามกลางหมอกที่ลงน้อยๆแบบนี้

ปลายฤดูใบไม้ร่วงแล้วสินะ...

อีกไม่นานคงจะหนาวจนทำอะไรลำบาก เพราะงั้นวันนี้ก็ควรจะจัดการให้จบๆไปซะดีกว่า

ใบหน้าที่โผล่ออกมาจากเงาของฮูดแค่ปลายคางละจากสถานที่ของพระผู้เป็นเจ้าที่เขาไม่เคยได้รับความรัก...ต่อให้มายืนมองอย่างอ้อนวอนสักกี่ครั้งก็ไม่มีประโยชน์...ไม่มีมีมือแห่งศรัทธาที่ไหนจะยื่นเข้ามาช่วย

มีแต่ตัวเองเท่านั้น...ที่จะทำให้ลมหายใจยืนยาวออกไปได้

มีแต่ตัวเองเท่านั้น...ที่จะทำให้ไม่ต้องทนหนาว ทนหิว

หากจะศรัทธา...เขาก็เลือกที่จะเชื่อในตัวเองมากกว่าพระเจ้าที่ไม่มีตัวตน...

ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้เขาก็เคยเป็นเด็กกำพร้าที่อยู่ในโบสถ์...เคยมีความเชื่อ เคยมีความศรัทธา...

แต่เวลากับเรื่องเลวร้ายที่ต้องพบเจอก็ทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนไป....เปลี่ยน...จากดวงตาที่เคยสดใสให้มีแต่ความมืดมัว...

ร่างในฮูดสีดำกับกางเกงยีนส์สีเข้มยังคงเดินเข้าไปในฝูงชน นัยน์ตาที่อยู่ภายใต้เงาแห่งความมืดสอดส่องมองหาเป้าหมายของคืนนี้ไปเรื่อยๆ ถึงสิ่งที่ทำอยู่จะอันตรายและไม่ใช่เรื่องที่ดีแต่หากไม่ทำก็อดตาย...แน่นอนว่าเขาคงไม่เลือกทางนั้น...ในเมื่อความดีมันไม่ได้ทำให้มีชีวิตรอดอยู่ได้ในเมืองที่โหดร้ายอย่างมิลาน

แล้วสองขาที่เดินไปเรื่อยๆก็ค่อยๆก้าวช้าลง...เมื่อนัยน์ตาคมกล้าเจอเหยื่อของคืนนี้แล้ว....

ร่างสูงใหญ่ของทีมบอสแห่งสครูเดอเลียเฟอร์รารี่ก้าวขาลงมาจากรถเป็นคนสุดท้าย เพราะ Monza สนามแข่งรถสูตรหนึ่งของอิตาลีที่เพิ่งแข่งเสร็จไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่แล้วอยู่ใกล้กับมิลาน พวกเขาจึงเข้ามาหาข้าวกินเพื่อเฉลิมฉลองที่ได้ที่สองของสนามนี้กันที่นี่

เอาเถอะ...ถึงทีมบอสอย่างเขาจะไม่ได้พอใจกับผลงานนัก แต่จะไปทำให้ลูกทีมเสียกำลังใจมันก็คงไม่ใช่...สองขาจึงก้าวเดินตามกลุ่มคนที่ยังอยู่ในชุดสีแดงอย่างพยายามผ่อนคลาย

“ เฮ้ย?!!!”

แต่แล้วเสียงโวยวายที่ดังมาจากหัวขบวนก็ทำให้ร่างกายตื่นเกร็ง ใบหน้าภายใต้กรอบผมสีทองหันไปมองดูว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่

“ หยุดนะโว้ยไอ้เด็กบ้า! เอากระเป๋าชั้นคืนมา!!!”   เป็นเสียงของนักขับประจำทีมของเขาเอง ทั้งคำพูดและเสียงตะโกนอย่างตระหนกตกใจทำให้รู้ว่าคงเกิดเรื่องขึ้นแน่ๆ

พวกหัวขโมยงั้นหรอ?

ถึงจะเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นได้ทั่วไปในอิตาลียิ่งกับสถานที่ที่คนพลุกพล่านอย่างหน้ามหาวิหารแห่งมิลาน แต่ก็นับว่าเจ้าหัวขโมยนั่นกล้าดีไม่เบาที่เดินเข้ามาล้วงกระเป๋าพวกเขาที่มาอย่างไม่คิดจะปิดบังว่าตัวเองเป็นใครในเมื่อทุกคนยังอยู่ในชุดฟอร์มของเฟอร์รารี่

“ แก!! บอกให้หยุดไงวะ!”  นักขับเลือดร้อนของเขาวิ่งตามไปอย่างไร้หัวคิดทันทีและนั่นมันก็ทำให้ลูกทีมของเขาต้องวิ่งตามไปด้วย

ร่างสูงใหญ่นับสิบวิ่งแหวกฝูงชนที่กำลังมีท่าทางงงๆว่าเกิดอะไรขึ้นไป เสียงตะโกนโวยวายไล่หลังมาจนใบหน้าที่อยู่ภายใต้ฮูดสีดำถึงกับเม้มริมฝีปาก หัวใจที่กำลังเต้นระรัวอยู่ใต้อกเสื้อไม่ได้เต้นเพราะความตื่นกลัวแต่มันเป็นเพราะต้องออกแรงวิ่งด้วยความเร็วสูงต่างหาก

ไม่ได้รู้สึกอะไรเลยกับการที่ต้องถูกตราหน้าว่าเป็นหัวขโมย...

ร่างบอบบางอาศัยความเล็กของลำตัวมุดหนีไปตามผู้คนที่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น หลายต่อหลายครั้งที่ต้องปะทะไปกับร่างกายที่ยืนขวางอยู่ หลายต่อหลายครั้งก็ถูกเสียงกรีดร้องตะโกนใส่หู แต่ไม่ว่าจะเกือบถูกมือที่ไล่ตามมาจับได้สักกี่ครั้งเขาก็ยังหลบหลีกมันมาจนได้...ลมหายใจที่พ่นออกมาเป็นไอไม่ได้ทำให้สองขาหยุดวิ่ง นัยน์ตาสอดส่องมองหาอะไรบางอย่างที่น่าจะใกล้เข้ามา

เอี๊ยดดดด!!!

เสียงเบรกทำให้ผู้คนที่เดินกันอยู่เต็มถนนถึงกับถลาหลบโดยอัตโนมัติ รถประกอบเองเก่าๆโทรมๆวิ่งฝ่าเข้ามาอย่างไม่ได้สนใจเลยว่ามันอาจจะไปชนใครเข้า

ปรี๊นนน!!

เสียงแตรลากยาวทำให้ร่างบอบบางในฮูดสีดำกระโดดหลบหัวจ่ายน้ำก่อนจะออกแรงวิ่งให้เร็วขึ้นโดยไม่จำเป็นต้องหันไปมอง...

มาแล้วสินะ...

ร่างบอบบางเลี้ยวเข้าไปที่หัวมุมถนน ถ้าเป็นทางแถวนี้ละก็ไม่มีวันที่พวกนั้นจะรู้ดีไปกว่าหนูโสโครกที่อยู่ที่นี่มาหลายปีแบบเขาหรอก...ผู้คนที่เริ่มบางตาทำให้สองขาวิ่งได้ไวขึ้น เสียงตะโกนไล่หลังดูเหมือนจะยิ่งห่างไกลเมื่อเขาเลี้ยวเข้าตรอกไปอีกหลายตรอก  จุดนัดพบที่อยู่อีกไม่ไกลทำให้กลั้นใจวิ่งจนเต็มแรง...แต่ทว่า...ก่อนที่จะไปถึงอีกเพียงไม่กี่ก้าว...

หมับ!!!

ข้อมือเล็กถูกมือใหญ่ๆของใครบางคนจับเอาไว้ก่อนที่ลำตัวบางจะถูกกระชากไปตามข้อมือที่ถูกจับกุม

แรงกระชากที่มีไม่น้อยทำให้ฮูดสีดำสะบัดจนคนจับมองเห็นปลายผมสีเงินสะท้อนเข้ามาในดวงตา...ถึงจะไม่เห็นหน้าแต่ปลายคางกับปลายผมก็ทำให้ทีมบอสของเฟอร์รารี่พอจะเดาได้ว่าเด็กตรงหน้ามีหน้าตาที่ไม่เลวเลย

“.......!”   ริมฝีปากสีแดงเม้มแน่นก่อนจะพยายามสะบัดข้อมือ แต่ร่างสูงใหญ่ก็ไม่ยอมปล่อยไปง่ายๆ นัยน์ตาสีฟ้าจับจ้องร่างที่เล็กกว่าตัวเองมากอย่างแปลกใจที่เด็กนี่ดูจะไม่ได้ตื่นตระหนกเท่าไหร่ถึงแม้จะถูกจับตัวได้แบบนี้ ดูจากที่ไม่มีเสียงตะโกนบอกให้ปล่อยหรือโวยวายให้ใครมาช่วย

ปรี๊นนนนน!!!

แล้วเขาก็เข้าใจ...ว่าทำไมเด็กนี่ถึงไม่กลัว

รถคันหนึ่งพุ่งเข้ามาพร้อมๆกับเสียงแตรดังลั่น  ไฟที่ส่องมาเต็มหน้าทำให้เขาต้องยกมือขึ้นป้องตา นอกจากแสงสว่างจ้าเขาก็เห็นเพียงแต่รถที่พุ่งเข้ามาไม่หยุดจนคิดว่าคงถูกชนตายแน่ๆ...แต่แล้วชั่ววินาทีที่กันชนเก่าๆนั่นจะชนเขา 

เอี๊ยดดด!!! 

มันกลับหยุดลงแบบเส้นยาแดงผ่าแปด โลหะสีถลอกของกันชนอยู่ห่างจากหน้าท้องของเขาไม่ถึงสามเซ็นต์  หัวใจที่กำลังเต้นระรัวอยู่นี้ไม่รู้ว่ามันเต้นอยู่ที่แผ่นอกซ้ายหรือว่าที่ตาตุ่ม ร่างสูงใหญ่ได้แต่ยืนมองหน้ารถด้วยความตะลึงงันจนข้อมือที่จับเอาไว้สะบัดหนีไปโดยที่ไม่รู้ตัว

ร่างบอบบางเทคตัวกลิ้งไปบนกระโปรงรถก่อนจะกระโดดลงไปที่ประตูข้างคนขับแล้วโหนตัวเข้าไป  ก่อนที่รถคันนั้นจะกระชากตัวถอยหลังทั้งๆที่ประตูรถยังไม่ทันจะปิดดี  เสียงเบรกดังลั่นพร้อมกับควันขโมงเมื่อรถเก่าๆนั่นดริฟท์หมุนตัวกลับก่อนจะพุ่งทะยานออกไป ทั้งความเร็วและการตัดสินใจทำให้ทีมบอสของเฟอร์รารี่ถึงกับยืนนิ่งค้างมองภาพตรงหน้าอย่างไม่กระพริบตา

ไม่ใช่แค่ใจเด็ดอย่างดียว แต่การขับรถแบบนั้นมันต้องมีเทคนิค

การกะเวลาเบรกเองก็ทำได้อย่างยอดเยี่ยม

คนขับรถคันนั้นไม่ใช่แค่ตั้งใจจะขับมารับเด็กนั่นอย่างเดียว...แต่ใช้การขับรถพุ่งเข้ามาข่มขู่เขา ทำให้เขาปล่อยมือของเด็กคนนั้นด้วยความตกใจเพราะคิดว่าจะถูกชน อีกทั้งยังทำให้เด็กคนนั้นหนีไปได้ง่ายขึ้นด้วย

เป็นการขับรถที่ไม่มีเสียเปล่าเลยจริงๆ....

นี่มัน......

“ หืดขึ้นคอเลยนะ”  เสียงทักดังมาจากหลังพวงมาลัย จากความเร็วที่ลดลงทำให้รู้ว่าคนขับกำลังอารมณ์ดี

“ พวกนั้นเป็นนักกีฬา....”  ร่างบอบบางพูดไปหอบไป มือเลิกฮูดให้หลุดออกจากหัวทำให้เส้นผมสีเงินเป็นประกายปรากฏแก่สายตา กระเป๋าเงินที่ไปฉกเอามาได้ถูกดึงออกมาก่อนที่ปลายนิ้วเรียวจะอ้ากระเป๋าออก ใบหน้าสวยก้มลงไปมองปึกธนบัตรที่อยู่ในกระเป๋า ถึงรูปหน้าจะยังเย็นชาไม่เปลี่ยนแต่แววตาพึงพอใจก็ปรากฎอยู่ในดวงตาสีมรกต

“ หึ...มันก็เป็นเพราะนิสัยที่ไม่ยอมล้วงกระเป๋าผู้หญิง คนแก่และเด็กของแกเองไม่ใช่หรือไง ฮายาโตะ”   ใบหน้าสวยหันไปมองคนที่อยู่ข้างๆพลางเม้มริมฝีปาก

“ นายก็ไม่ทำไม่ใช่หรอ รีไว”   จากนั้นก็มีเพียงเสียงหัวเราะในลำคอตอบรับกลับมาก่อนที่ความเงียบงันจะเข้ามาปกคลุมอยู่ภายในรถ

เพราะสำหรับพวกเขาสองคน...ไม่มีอะไรต้องพูดกันมากมายนัก

รถเก่าๆที่พวกเขาปรับแต่งมันขึ้นมาเองวิ่งเข้าไปในย่านที่ไม่มีคนดีๆที่ไหนอยากจะเข้าไป แต่ก็คงปฏิเสธไม่ได้ว่าเป็นเพราะแหล่งเสื่อมโทรมที่ไร้ซึ่งกฎเกณฑ์และกฎหมายใช้ไม่ได้ผลแบบนี้แหละที่ทำให้พวกเขามีชีวิตรอดมาจนถึงทุกวันนี้

และเพราะมันเป็นย่านสลัมที่ทางเดินยังแทบไม่มี รถของพวกเขาจึงจำต้องคลานเข้าไปเพราะใช้ความเร็วมากไม่ได้ ที่หัวถนนเต็มไปด้วยซ่องชั้นต่ำ แสงไฟสลัวๆทำให้หน้าตาดูไม่ค่อยจะได้ของโสเภณีที่ยืนเรียกแขกพวกนั้นพอจะดูได้ขึ้นมาบ้าง ใบหน้านิ่งของคนที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัยหันไปมองอีกคนที่นั่งอยู่ด้วยกันในรถ...บอกตามตรงว่าเจ้าฮายาโตะของเขายังสวยกว่ายัยพวกนั้นเยอะ

“ รีไว~~~ วันนี้ไม่แวะหน่อยหรอ?”  เสียงที่ดัดให้หวานไม่ได้ทำให้ใบหน้านิ่งหันไปมอง ร่างอวบอิ่มถือวิสาสะเท้าแขนลงบนขอบหน้าต่างรถที่เปิดโล่ง เนินอกที่เห็นเป็นร่องแลดูยั่วเย้าแต่มันใช้กับเขาไม่ได้ผล

“ เกะกะ ถอยไป”  ใบหน้านิ่งปฏิเสธอย่างไร้เยื่อไย อันที่จริงก็ใช่ว่าเขาจะไม่เคยนอนกับยัยพวกนี้...ถ้าอยากขึ้นมาเมื่อไหร่ก็ไม่จำเป็นต้องเก็บเอาไว้...และยัยพวกนี้ก็พร้อมจะบริการให้ฟรีๆ คงจะเป็นเพราะความหนุ่มแน่นและหน้าตาที่หาได้ยากในย่านนี้ทำให้เขาเป็นที่กล่าวถึงพอสมควร

แต่ทุกครั้งที่ทำมันกลับจบลงด้วยความน่าเบื่อ....

ไม่มีใครมัดใจเขาได้ ไม่มีใครทำให้เขาอยากทำจนไม่อยากจะลุกจากเตียง...

เพราะแบบนั้น เขาถึงได้ยังอยู่กับเจ้าฮายาโตะตามลำพัง

ร่างบอบบางกระโดดลงจากรถเมื่อมันมาหยุดลงที่หน้าโกดังเก่าๆหลังหนึ่ง ประตูม้วนถูกเลื่อนขึ้นไปให้รถเข้าไปจอด ถึงแม้แหล่งเสื่อมโทรมแห่งนี้จะเต็มไปด้วยอันตราย มีทั้งคนจรจัด คนติดยา คนค้าประเวณี ทั้งสปกรกโสโครกยิ่งกว่ารังหนู...แต่มันก็เป็นที่ซุกหัวนอนของคนที่ไม่มีที่ไปอย่างพวกเขา

ขาเรียวก้าวตามเข้ามาก่อนที่โคมไฟเก่าๆจะค่อยๆกระพริบสองสามทีกว่าจะติด ภาพภายในโกดังปรากฏแก่สายตา มันไม่ได้กว้างใหญ่เพราะแค่รถจอดคันเดียวก็เต็มแล้ว ซ้ำผนังยังเป็นสังกะสีผุๆ บันไดเหล็กสำหรับเดินขึ้นไปบนชั้นลอยซึ่งใช้เป็นที่ซุกหัวนอนก็เต็มไปด้วยสนิม แต่ถึงมันจะทั้งเล็กทั้งโทรม ยังไงมันก็คือบ้านของพวกเขา

แค่นี้ก็ดีกว่าตอนที่เพิ่งมาอยู่ที่นี่ตั้งไม่รู้เท่าไหร่ ตอนนั้นพวกเขายังเด็ก ไม่มีทั้งแรงทั้งกำลังที่จะทำอะไรได้ ต้องเร่ร่อนหาที่นอนไปตามมุมตึกบ้าง ลังเก่าๆบ้าง ข้างกองขยะพวกเขาก็เคยนอนมาแล้ว...จากมือคู่เล็กๆที่ใสสะอาดกลับค่อยๆเรียนรู้ที่จะมีชีวิตอยู่...หากตัวเองไม่สู้ก็คงต้องเป็นแบบนั้นไปจนวันตาย...ภาพของคนจรจัดที่นอนราวกับศพเน่าๆที่ข้างถนนทำให้ไม่อยากจะให้ตัวเองมีสภาพน่าอนาถแบบนั้น ยิ่งหันกลับไปมองคนที่ถูกลากให้ติดร่างแหมาด้วยกันก็ยิ่งรู้สึกว่าเจ้าเด็กนี่ควรจะมีอนาคตที่ดีกว่านี้

ในเมื่อเขาเป็นคนที่ไม่ยอมให้มัจจุราชเอาตัวฮายาโตะไป...เป็นคนที่เอื้อมมือออกไปยื้อแย่งเอาไว้จนต้องแลกมาด้วยแผลเป็นบนแผ่นหลัง...เพราะฉะนั้นเขาจะต้องรับผิดชอบ

จากนั้นมาเขาก็ละทิ้งความหยิ่งทระนง ทิ้งมันไปซะศักดิ์ศรีที่จะทำให้ต้องหิวตาย...ทำยังไงก็ได้ให้ได้เงินมา ไม่ว่าจะลักเล็กขโมยน้อยฉกชิงวิ่งราว เขายอมทำทุกอย่าง...แรกๆก็มีอยู่บ้างที่ไปทับเส้นของพวกที่คุมแถวนี้อยู่...เคยโดนอัดจนลุกไม่ขึ้นไปหลายวันก็มี เคยทำให้นัยน์ตาสีมรกตหลั่งน้ำตาออกมาก็มี...และเพราะว่าไม่อยากจะเห็นมันอีก เขาจึงสาบานกับตัวเองว่าจะต้องแข็งแกร่งยิ่งกว่าใคร จะไม่ให้ใครมารังแกมาทำร้ายให้ได้

พวกเขาใช้ชีวิตบัดซบแบบนั้นอยู่หลายปี เงินที่ได้มามันก็พอกินบ้างแต่ก็มีหลายครั้งที่ต้องหิวโซ เพราะถึงจะหากินอย่างไม่สุจิรตแต่ก็มีแค่เรื่องยาเสพย์ติดเท่านั้นที่เขาสาบานว่าจะไม่เข้าไปยุ่ง ทั้งๆที่มันเป็นหนทางที่จะหาเงินมาได้ง่ายที่สุดแล้วก็มากที่สุด

แต่ก็ใช่ว่าจะมีแค่การขายยาที่ได้เงินดีอยู่อย่างเดียว...การพนันที่ต้องเอาชีวิตเป็นเดิมพัน....มันก็เป็นอีกอย่างที่ได้เงินดีไม่แพ้ใคร

จะตายก็ช่าง...ขอแค่ตอนมีชีวิตอยู่ไม่ต้องทนหิวทนหนาว...เท่านั้นก็พอ…

เพราะคิดแบบนั้น...พวกเขาจึงก้าวเข้าไปในวงการพนันรถอย่างไม่ลังเล...

ร่างแข็งแกร่งนั่งลงไปที่กระโปรงรถก่อนจะรับกระเป๋าตังค์มาจากร่างบอบบางที่เดินไปยังเคาน์เตอร์ครัวอย่างไม่สนใจจะเก็บเงินนั่นเอาไว้ มือบางหยิบแก้วน้ำหนึ่งในสองใบไปรองน้ำจากก๊อกก่อนจะดื่มมันลงคอ เคาน์เตอร์ครัวมีเพียงจานสองสามใบวางเอาไว้ ไม่มีทั้งตู้เย็นทั้งอุปกรณ์ทำครัว ก็นับว่ายังดีที่ทุกส่วนในสถานที่เก่าๆนี้มันยังสะอาดสะอ้านและไม่มีอะไรมาซุกๆเอาไว้ให้งูหรือหนูมาอาศัยเหมือนที่อื่นๆในย่านนี้

“ เยอะเลยนะเนี่ย..ไอ้หมอนั่นท่าทางจะรวยแหะ”   มือแข็งแรงนับธนบัตรปึกหนาที่ร่างบอบบางไปฉกมา ถ้าคิดไม่ผิดกลุ่มคนที่ใส่ชุดสีแดงนั่นน่าจะเป็นพวกนักแข่งรถของทีมเฟอร์รารี่?....แล้วบัตรนักแข่งที่อยู่ในกระเป๋าก็ช่วยยืนยันได้เป็นอย่างดี

หึ...ต่างกันมากเลยนะ...

พวกนักขับที่ถูกกฎหมายกับนักแข่งพนันรถที่ไร้อนาคตอย่างพวกเขา....

“ รีไว...ประตูนี่มันจะหลุด...”   ใบหน้าสวยภายใต้กรอบผมสีเงินหันมามองจากที่หน้าประตูห้องน้ำ เพราะเหตุการณ์ในอดีตทำให้ใบหน้าที่ควรจะสดใสสมวัยกลับเย็นชาราวกับไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับโลกที่สกปรกใบนี้...จะมีก็เฉพาะบางเวลาเท่านั้นแหละที่เจ้าเด็กตรงหน้าจะเลือดร้อนขึ้นมา...

“ เอาพิงไว้อย่างงั้นก่อนแล้วก็ออกมาไกลๆ เดี๋ยวมันก็ล้มทับเอาหรอก พรุ่งนี้ไปตามเดลมาซ่อมให้ซะ”  ใบหน้าสวยพยักรับช้าๆก่อนจะเดินออกมาห่างๆ

ไม่ใช่ว่าเขาอยากจะอยู่ที่แบบนี้ตลอดไปหรอกนะ เพราะงั้นเงินที่ได้มาโดยผิดกฎหมายพวกนั้น...พวกเขาจะใช้มันเพื่อออกไปจากที่นี่

ถึงแม้จะไม่รู้เลยว่า...เด็กกำพร้าที่เติบโตมาในโคลนตมอย่างพวกเขา....จะมีที่ไหนในโลกอันกว้างใหญ่ยอมอ้าแขนต้อนรับบ้าง...

อันที่จริงแค่บัตรนักแข่ง...ไปแจ้งว่าหายแล้วจะทำใหม่สักกี่ใบก็ยังได้...เพียงแต่...มันมีอะไรบางอย่างติดอยู่ในใจของเขา...จนต้องก้าวขามาถึงสถานีตำรวจของมิลาน

การขับรถแบบนั้น....มันสลัดให้หลุดออกไปจากหัวไม่ได้จริงๆ...

“ ผมแค่อยากได้เอกสารในกระเป๋าคืน เงินไม่ต้องก็ได้”   ดูท่าทางบารมีของทีมบอสเฟอร์รารี่จะทำให้ตำรวจที่ดูจะทำงานกันอย่างเอื่อยเฉื่อยหันมาสนใจได้บ้าง นายตำรวจที่รับเรื่องจึงลงบันทึกอย่างตั้งใจ

“ พอจะจำได้ไหมครับว่าหน้าตาเป็นยังไง”

“ อืม...มันมืดมากจนมองไม่เห็นหน้าเลยครับ...รู้แต่ว่าตัวเล็กๆบางๆ...แล้วก็ผมสีเงิน”

“ ผมสีเงิน?!”  มือที่กำลังเขียนบันทึกชะงักไปเมื่อเขาบอกลักษณะเด่นที่จำได้ดี...ว่าปลายผมที่แล่บออกมาจากฮูดสีดำยามที่มันสะท้อนแสงจันทร์นั่นมันสวยงามขนาดไหน...แล้วก็ดูท่าว่าลักษณะเด่นนั่นจะทำให้นายตำรวจตรงหน้ามีท่าทางกังวลจนเขาสงสัย

“ อ่า...ครับ?”

“ ........ไปเจอตัวปัญหาเข้าให้แล้วสิคุณเอลวิน....ดูท่าจะยุ่งยากหน่อยนะงานนี้”   ตัวปัญหา? ที่ว่าตัวปัญหานี่คือเด็กผมเงินตัวเล็กๆนั่นหรือว่าคนที่ขับรถกันแน่? เพราะดูท่าทางจะแสบสันพอกันทั้งคู่

“ ครับ?”

“ โฮ้ย....นายพอจะรู้ไหมว่าไอ้พวกนั้นจะพนันรถกันอีกทีเมื่อไหร่?”   นายตำรวจตรงหน้าหันไปตะโกนถามเพื่อนตำรวจที่นั่งหาวหวอดอยู่ข้างใน แล้วก็ได้คำตอบกลับมาว่า

“ คิดว่าคืนนี้ก็น่าจะมีนะ พวกมันโดนเจ้าสองตัวปัญหานั่นกินเรียบเลยแก้มือกันแทบทุกคืนแหละ ไม่เข็ดกันเลยจริงๆ”

“ อ่า...คุณกลับไปก่อนก็ได้นะครับคุณเอลวิน เดี๋ยวคืนนี้ผมจะพยายามไปเจรจาเอาคืนมาให้”   นายตำรวจทำหน้าระอาที่ต้องเข้าไปทำหน้าที่นี้ แต่ทีมบอสร่างสูงใหญ่กลับตาเป็นประกายกับสิ่งที่ได้ฟัง

“ ......ที่คุณตำรวจบอกว่าพนันรถนี่มัน....”

“ ก็...นั่นแหละ....ผมคิดว่าคนที่ล้วงกระเป๋าคุณไปน่าจะเป็นหนึ่งในแก๊งซิ่งกวนเมืองที่อยู่ในย่านแหล่งเสื่อมโทรมน่ะครับ และพวกมันจะแข่งรถกินเงินพนันกันบนถนนทางหลวงตอนกลางคืนน่ะ....บอกตามตรงนะ พวกนี้มันน่ารำคาญจนตำรวจอย่างเรายังไม่อยากจะไปยุ่งด้วยเลยครับ”

“ หมายความว่าคุณจะเข้าไปตอนที่เค้าแข่งรถกันอย่างงั้นใช่ไหมครับ?!”   น้ำเสียงที่เก็บอาการตื่นเต้นแทบไม่อยู่เอ่ยออกไป...ไม่คิดเลยจริงๆว่าจะได้เห็นการขับรถแบบนั้นอีกครั้งเร็วขนาดนี้

“ อ่า...ใช่ครับ...ผมไม่ค่อยอยากเข้าไปตามหาหมอนั่นในย่านแหล่งเสื่อมโทรมเท่าไหร่ มันสกปรกโสโครก โอ้ย สารพัด”  คงต้องขอบคุณความขี้เกียจของตำรวจอิตาลีจริงๆที่ทำให้เขาอาจจะไปเจอเพชรเม็ดใหญ่ในโคลนตมนั่นเข้า เพราะงั้นริมฝีปากจึงเอ่ยออกไปอย่างไม่ลังเล

“ ผมขอไปด้วยครับ!”

“ หะ...อ่า...ก็ได้อยู่นะครับ....”   คุณตำรวจได้แต่อึ้งไป แต่ทีมบอสของเฟอร์รารี่นั้นกลับมีประกายอยู่ในดวงตาจนเต็มเปี่ยม

อยากเห็น....

อยากเห็นการขับรถแบบนั้นอีกสักครั้ง...

แล้วเขาจะได้ตัดสินใจ...ว่าคนคนนั้นดีพอที่จะดึงเข้ามาเป็นนักขับของเฟอร์รารี่หรือเปล่า

แสงอาทิตย์สว่างสดใสสมกับเป็นวันที่อากาศดีกำลังลอดผ่านฟันเฟืองพลาสติกที่ถูกยกส่องขึ้นไปบนท้องฟ้า

“ ฟันมันบิ่นไปหน่อยนี่นา....”   นัยน์ตาสีมรกตกลมโตหรี่ลงข้างหนึ่งก่อนจะพินิจพิจารณาเฟืองเล็กๆหนึ่งในชิ้นส่วนของรถบังคับวิทยุคันจิ๋วที่ใครๆต่างก็คิดว่ามันเป็นแค่ของเล่น

แต่สำหรับ เอเลน เยเกอร์ มันคือสิ่งที่จริงจังยิ่งกว่าอะไรในชีวิต!

ในเมื่อตั้งแต่เกิดมาก็มีทุกอย่างครบสมบูรณ์อยู่แล้วไม่จำเป็นต้องขวนขวายหาอะไรอีก จึงมีเพียงชัยชนะเล็กๆที่ต้องอาศัยมือของตัวเองสร้างขึ้นมานี่แหละที่ต้องการ

ฟุ้บ!!

เงาดำๆของอะไรบางอย่างวิ่งผ่านหน้าไป ทำให้คนที่กำลังยืนส่องเฟืองอยู่ถึงกับชะงักและกว่าจะรู้ตัวอีกที...เฟืองในมือก็หายไปแล้ว

“ อะ?!!”   ใบหน้ามนที่หลายๆคนชมว่าน่ารักหันไปหันมา ก่อนจะเห็นตัวต้นเหตุวิ่งฉิวหนีไปทางมุมตึก

“ แก!!”   สองขาวิ่งตามเจ้าแมวสีดำสนิทตัวไม่ใหญ่ไม่เล็กนั่นไปทันที ความปราดเปรียวทำให้คนวิ่งตามได้แต่ตะโกนไล่หลัง

“ เอาคืนมานะเจ้าแมวขโมย! นี่!! บอกให้หยุดไง!!”   ยังดีที่ตอนนี้โรงเรียนเอกชนชื่อดังของโบโลญญ่าแห่งนี้ไม่มีใครอยู่แล้วเพราะเลยเวลาเลิกเรียนมาพอสมควร ทำให้ต่อให้เสียงโหวกเหวกจะดังแค่ไหนก็ไม่มีใครโผล่หน้าออกมาตะโกนด่า...แต่ถึงใครจะว่ายังไงคนที่กำลังวิ่งไล่แมวอยู่นั่นก็คงจะไม่สนใจ...ทั้งๆที่มีรูปร่างหน้าตาที่จัดได้ว่าน่ารักมาก แต่ปากดีๆที่ไม่เคยยอมใคร นิสัยก็ดื้อดึงไม่เคยยอมแพ้ทำให้คนที่คิดจะเข้ามาตีสนิทด้วยเพราะฐานะทางบ้านและหน้าตาในสังคมต่างยกธงขาวก่อนจะถอยหนีกันเป็นแถบ

“ บอกให้คืนมาไง!”   ร่างเล็กๆไปหยุดยืนหอบแฮ่กอยู่ใต้ต้นเมเดนแฮร์ที่กำลังเปลี่ยนเป็นสีเหลืองอร่ามทั้งต้น เจ้าแมวสีดำกระโดดขึ้นไปนั่งมองลงมาอยู่บนกิ่งไม้ที่อยู่สูงขึ้นไปให้คนที่เงยหน้าได้แต่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน

“ เอาคืนมานะ!! นั่นมันไม่ใช่อาหาร แกกินเข้าไปละก็ท้องเสียแน่! นี่! บอกให้คืนมาไง!” 

แต่เจ้าแมวก็ยังนั่งเฉยซ้ำยังมองลงมาด้วยสายตาที่ไม่รู้ทำไมเขาถึงได้คิดว่ามันช่างกวนประสาทเสียเหลือเกิน ร่างทั้งร่างจึงพยายามกระโดดสุดตัวเพื่อแย่งเฟืองคืน และก็ดูเหมือนเจ้าแมวกวนประสาทนั่นจะเลือกไปนั่งอยู่บนกิ่งที่สูงกว่ามือของเขาแค่นิดเดียว

“ แกนะแก...เอา...คืน...มา...ฮึบ!”   ร่างเล็กยังคงกระโดดเหยงๆอย่างไม่ยอมแพ้และเพราะว่าแหงนหน้ามองขึ้นไปจึงได้เห็นใบของต้นเมเดนแฮร์ค่อยๆปลิวร่วงลงมาหาตัวเอง…นัยน์ตาสีมรกตจับจ้องไปที่ใบสีเหลืองมากมายซึ่งกำลังโปรยปรายลงมา...ผ่านใบหน้า...ผ่านสองมือ...ผ่านร่างทั้งร่างของเขา...ก่อนที่จะกระจายลงสู่พื้น

มันช่างเป็นภาพที่สวยงาม....จนเผลอหยุดยืนมองโดยไม่รู้ตัว....

เจ้าเหมียวนั่น...ตั้งใจพาเขามาดูนี่งั้นหรอ?

ไม่น่านะ....ใบหน้ามนส่ายไปมาเมื่อเห็นเจ้าตัวต้นเหตุค่อยๆกระโดดลงมาจากต้นไม้ ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้แล้วคายเฟืองคืนอย่างนึกจะง่ายก็ง่าย

แต่ด้วยภาพอันตระการตาที่ได้เห็นทำเอาโกรธมันไม่ลงจนร่างเล็กได้แต่นั่งยองๆลงไป มือยื่นออกไปเกาคางมันช้าๆด้วยรอยยิ้ม

“ ชั้นไม่มีอาหารแมวหรอกนะ แต่ว่ามี.....เอ....เดี๋ยวนะ.....”  มือเล็กล้วงเข้าไปในกระเป๋าก่อนจะควานหาอะไรบางอย่าง ห่อแครกเกอร์ถูกหยิบออกมาก่อนจะถูกบิเป็นชิ้นเล็กๆใส่ฝ่ามือ เจ้าแมวสีดำขยับเข้ามาใกล้ก่อนจะแล่บลิ้นออกมาเลียแครกเกอร์เข้าปาก ความสากของลิ้นแมวทำให้ใบหน้ามนเผลอหัวเราะออกมา

“ ขอบใจที่นายทำให้ชั้นได้เห็นภาพสวยๆนะเจ้าเหมียว”   ถึงแม้แครกเกอร์จะหมดไปจากฝ่ามือแล้วแต่ร่างเล็กก็ยังไม่ลุกไปไหน ปลายนิ้วยังคงเกาคางนิ่มเบาๆด้วยความเอ็นดู

“ คุณหนูครับ...คุณพ่อมารับแล้วครับ”   จนกระทั่งเสียงที่คุ้นเคยเอ่ยเรียกมาจากด้านหลัง เมื่อหันไปดูจึงรู้ว่าคนขับรถของที่บ้านเดินมาตามหาจนถึงที่นี่

“ อ๊ะ! ครับ”  ฝ่ามือเล็กลูบหัวสีดำเบาๆก่อนจะลุกขึ้นยืน ใบหน้ามนก้มลงมามองเจ้าเหมียวด้วยรอยยิ้ม

“ ชั้นไปก่อนนะ”

คนขับเปิดประตูรออยู่ก่อนแล้วขาเรียวจึงก้าวเข้าไป เสียงประตูปิดลงเบาๆก่อนที่รถหรูราคาแพงระยับจะค่อยๆขับออกไปจากโรงเรียนเอกชนชื่อดังอย่างเชื่องช้า....ทั้งตึกเรียนที่เป็นสไตล์เรเนซองส์ซึ่งบ่งบอกความเป็นอิตาลีแท้ๆ ทั้งอาณาบริเวณที่กว้างใหญ่และเต็มไปด้วยต้นไม้เขียวขจีที่ได้รับการดูแลอย่างดีพวกนี้ล้วนบ่งบอกได้อย่างชัดเจนว่าโรงเรียนแห่งนี้ถือเป็นโรงเรียนคุณหนูเพียงไม่กี่ที่ในอิตาลีเลยก็ว่าได้

“ หิวหรือยังเอเลน? กินเค้กนี่รองท้องก่อนไหม?”  คนเป็นพ่อเอ่ยทักเมื่อลูกชายเพียงคนเดียวนั่งลงข้างๆเรียบร้อยแล้ว

“ ว้าว...นี่มันเค้กที่ต้องไปต่อแถวซื้อมาไม่ใช่หรอครับ?”   นัยน์ตาสีมรกตที่เป็นประกายทำให้คนเป็นพ่อมองด้วยสายตาเอ็นดู...เด็กคนนี้เป็นกล่องดวงใจเพียงหนึ่งเดียวของเขา...เขาเฝ้าดูแลทะนุถนอมมาราวกับไข่ในหิน ลิ้นไรแทบจะไม่ให้ไต่ตอม

“ หึหึ...อย่างพ่อน่ะ ไม่ต้องไปต่อแถวหรอกนะ”

“ ได้ไงอ่ะ...กินๆๆ”   ท่าทางที่ไร้เดียงสาราวกับจะช่วยเยียวยาความเหนื่อยล้าจากงานที่ทำมาทั้งวันได้เป็นอย่างดี....ถ้าเพื่อเด็กคนนี้แล้ว....เขาคงจะทำได้ทุกอย่างจริงๆ...เหมือนที่เคยทำมาแล้ว....ที่เวโรน่า...

“ แค่ชิ้นเดียวพอนะ แม่ทำอาหารอร่อยๆรออยู่ที่บ้านแล้ว เดี๋ยวไปกินไม่ไหวจะโดนโกรธเอานะ ฮ่าๆ”

“ คร้าบ”   นัยน์ตาภายใต้กรอบแว่นมองแก้มใสของลูกชายซึ่งตอนนี้มีเค้กเลอะอยู่เล็กน้อย ทิชชู่ถูกเช็ดลงไปให้อย่างแผ่วเบา...การที่เขาต้องมาคอยรับคอยส่งอยู่ทุกวันแบบนี้มันไม่ได้เป็นงานที่น่าเบื่ออย่างที่พ่อแม่บางคนบ่นเลยสักนิด เพราะเขากลับชอบฟังเรื่องราวในแต่ๆละวันๆที่เด็กคนนี้ชอบเล่าให้ฟัง ทั้งเรื่องที่ไปเจอมา ทั้งเรื่องที่ไปทะเลาะกับใคร ทั้งเรื่องที่ไปเอาแต่ใจใส่แม่ค้าในโรงเรียน ถึงจะเป็นคนผิดบ้างถูกบ้าง แต่ทุกอย่างกลับน่าเอ็นดูในสายตาพ่ออย่างเขา

“ วันนี้ผมไปเจอแมวมาด้วย ตัวเล็กๆสีดำสนิทเลย มันอยู่ใต้ต้นเมเดนแฮร์ที่หลังโรงเรียน...เอามาเลี้ยงได้ไหมครับพ่อ?”

“ ถ้าลูกอยากเลี้ยงแมว เดี๋ยวพ่อซื้อพันธ์ดีๆมาให้...แมวจรจัดพวกนั้นอย่าไปเก็บมาเลยเอเลน มันเลี้ยงไม่เชื่องและจะทำให้ลูกโดนข่วนจนบาดเจ็บเปล่าๆ”

“ แต่ว่า....”   ใบหน้ามนหงอยลงเล็กน้อย คนเป็นพ่อจึงเปลี่ยนเรื่องทันที

“ ว่าแต่ลูกเก็บของเสร็จหรือยัง? ช่วงนี้เรากำลังเตรียมย้ายบ้านจะเลี้ยงสัตว์คงลำบากน่าดู พ่อคิดว่าเอาไว้หลังจากที่เราไปบ้านใหม่เรียบร้อยก่อนก็แล้วกัน”   แต่แทนที่ใบหน้ามนจะกระตือรือร้นขึ้น กลับหงอยลงกว่าเดิม

“ พอไปอยู่บ้านใหม่ก็จะไม่ค่อยได้เจอพ่อ....”   และเหตุผลที่ว่ามาก็ทำเอาคนเป็นพ่อหุบยิ้มไม่อยู่

“ หึ...จะอยากอ้อนพ่อก็แค่ตอนนี้แหละ พอโตไปก็ไม่สนใจพ่อแล้ว...อีกอย่างนะ...จากโบโลญญ่าไปมาราเนลโลแค่แป๊บเดียวเอง พ่อกลับบ้านทุกวันก็ยังได้...พ่ออยากให้เอเลนได้อยู่ในสภาพแวดล้อมที่ดีๆ ถึงที่นั่นจะเป็นเมืองเล็กๆแต่ก็อากาศดี คนก็ไม่เยอะไม่วุ่นวายเหมือนในโบโลญญ่า ปัญหาอาชญากรรมก็น้อยมาก ที่ดินก็กว้างขวาง พ่อเลยสร้างบ้านหลังใหญ่เท่าที่ต้องการให้เอเลนได้ไง ลูกจะทำสนามรถทามิย่าไว้หลังบ้านก็ยังได้”   และพอพูดถึงรถบังคับวิทยุเท่านั้นแหละ นัยน์ตาที่เคยหงอยๆก็เปล่งประกายขึ้นมาทันที

“ จริงนะ!”   ใบหน้าภายใต้กรอบแว่นพยักรับ ไม่ว่าเด็กคนนี้อยากจะทำอะไรเขาก็ตามใจทุกอย่าง....ขอแค่อย่างเดียว...

อย่าขัดคำสั่งของเขา...

เขาอาจจะไม่ทำอะไรลูกชายของตัวเองแต่กับคนอื่นแล้วไม่ใช่...เขาพร้อมที่จะขจัดทุกเสี้ยนหนามเพื่อให้เด็กคนนี้มีชีวิตที่ดีพร้อมที่สุด

นั่นแหละ...คือพ่อของเอเลน เยเกอร์

“ อั่ก!!!”   เสียงหอบหายใจผสมผสานไปกับเสียงกระอักเลือดดังมาจากปากของคนที่นอนกองอยู่ที่พื้น แต่ถึงอย่างนั้นคนที่ยืนค้ำหัวอยู่ก็ยังไม่มีแม้แต่ความปรานี หลังเท้ายังคงเตะลงมาที่หน้าท้องอย่างเต็มแรงจนร่างที่นอนคว่ำอยู่ถึงกับปลิวไปกระแทกผนังอีกฝั่ง สติสตังกำลังพร่าเลือนไปเหมือนๆกับดวงตาที่กำลังจะปิดลง

“ โฮ่ย...ยังไม่ทันจะเริ่มสนุกเลยนะ”   ปลายเท้าเสยปลายคางของคนที่โดนต่อยจนบวมไปทั้งหน้า ก่อนจะสะบัดร่างที่แทบจะจมกองเลือดนั่นทิ้งไปอย่างไม่ไยดี ร่างที่ไม่ได้สูงใหญ่ทว่าแข็งแกร่งยิ่งกว่าใครก้มลงไปหยิบใบสัญญาที่มีเลือดเลอะอยู่กว่าครึ่งขึ้นมาก่อนจะฉีกมันเป็นชิ้นๆแล้วโยนให้ชายร่างใหญ่ในชุดช่างโทรมๆที่นั่งคุกเข่าอยู่ไม่ไกลรับเอาไว้

“ คราวหน้าคราวหลังจะทำสัญญากับใครก็หัดดูซักหน่อยสิเจ้าโง่”  นัยน์ตาขี้รำคาญเหล่มองคนตรงหน้าที่มีสภาพช้ำไปทั้งตัวไม่ได้ต่างไปจากคนที่เขาเพิ่งอัดจนสลบไปนั่นเลยสักนิด

“ ขอบคุณรีไว...ขอบคุณจริงๆ”   มือใหญ่ที่เต็มไปด้วยคราบน้ำมันยกขึ้นมาปาดน้ำตาอย่างไม่อาย คำขอบคุณนั้นถูกเอ่ยออกมาด้วยความดีใจขนาดไหนฟังดูก็รู้...ผู้ชายคนนี้ชื่อเดล...เป็นช่างเครื่องที่ทำรถให้พวกเขา เมื่อกี้ก็แค่จะมาตามให้ไปซ่อมประตูแต่ก็ดูเหมือนหมอนี่จะหลงไปทำสัญญาเถื่อนอะไรสักอย่างจนถูกเจ้าหนี้ที่คิดจะเอาเปรียบพวกนั้นเล่นงานอยู่...เขาเลยต้องเข้าไปยุ่งอย่างช่วยไม่ได้

ทั้งๆที่ปกติแล้วต่อให้ใครจะเป็นจะตายยังไงเขาก็ไม่เคยชายตาแล

ไม่เคยคิดจะผูกสัมพันธ์กับใคร ไม่คิดจะตั้งตัวเป็นใหญ่ ชื่อเสียงที่ได้มาก็ล้วนแต่เป็นชื่อที่คนอื่นเรียกกันเองทั้งนั้น

อันที่จริง...

พวกเขาเคยมีเพื่อน...

ทั้งๆที่สนิทกันและคอยช่วยเหลือกันมาไม่รู้เท่าไหร่...แต่พอเกิดเรื่องขึ้น...เพื่อน...ก็กลายเป็นศัตรูได้อย่างง่ายดาย...

เพราะแบบนั้นทั้งเขา ทั้งเจ้าฮายาโตะ จึงไม่คิดจะข้องเกี่ยวกับใครและตัดสินใจอยู่ด้วยกันตามลำพังแบบนี้แหละ

คนอื่น...ยังไงก็คือคนอื่น...

จะทรยศจะหักหลังเมื่อไหร่ก็เกิดขึ้นได้ง่ายๆเลยไม่ใช่หรอ?

เพราะอยู่ในที่แบบนี้ เพราะไม่เคยไว้ใจใคร มันเลยยิ่งทำให้พวกเขาดูเข้าถึงได้ยากและเป็นตัวอันตรายที่ไม่มีใครอยากเข้าใกล้ เป็นคนที่ใครๆในย่านแหล่งเสื่อมโทรมแห่งนี้ก็ต่างเรียกกันว่า…

...ราชาแห่งโลกใต้ดิน....

“ ทำแผลเสร็จแล้วก็ไปซ่อมประตูให้ด้วยล่ะ”   ร่างแข็งแกร่งโบกมือก่อนจะเดินจากไป ตามด้วยร่างบอบบางที่ยืนกอดอกพิงประตูดูอยู่ตั้งแต่ต้นจนจบ

ทั้งๆที่ควรจะพาไปทำแผล หรือควรจะออกมาปกป้องป่าวประกาศว่าห้ามใครมายุ่งกับหมอนั่นแบบที่ฮีโร่ในหนังเขาทำกัน แต่พวกเขาสองคนกลับเลือกที่จะทิ้งเอาไว้แล้วเดินจากมา

ไม่อยากให้หมอนั่นต้องเดือดร้อนเพราะพวกเขาต่างหาก...

ไม่อยากให้ถูกใช้เป็นเครื่องมือในการต่อรองกับพวกเขา ไม่อยากให้เข้ามายุ่งเกี่ยวโดยไม่จำเป็น เพราะถ้าดูแลตัวเองไม่ได้แล้วก็มีแต่จะถ่วงแข้งถ่วงขากันเปล่าๆ...พวกเขาเอง...ก็ศัตรูน้อยเสียที่ไหน

และเพราะแบบนั้น...

เจ้าฮายาโตะเองจึงถูกเขาฝึกฝนร่างกายให้ทุกวัน...

ท่อนขาเรียวเล็กที่ดูราวกับจะหักได้กลับหนักหน่วงจนคนที่ตั้งการ์ดรับยังสะเทือน ร่างแข็งแกร่งก้มหัวหลบท่อนขาที่ยังฟาดเข้าใส่ไม่หยุด...ไม่มีวิชา ไม่มีศิลปะการต่อสู้ที่สวยงาม...ทุกอย่างที่เขาสอนให้คนตรงหน้าล้วนเป็นทักษะการเอาตัวรอดแทบทั้งนั้น

ใบหน้านิ่งถอยหลบฝ่าเท้าที่ตวัดเข้ามาได้แบบเส้นยาแดงผ่าแปด...หึ...ใครที่คิดจะจับตัวเด็กนี่เพื่อต่อรองกับเขาละก็ขอบอกว่ามันคิดผิด!

หมัดเล็กๆสวนเข้ามาอย่างรวดเร็ว แต่แทนที่ร่างแข็งแกร่งจะปัดทิ้งหรือไม่ก็ก้มหลบ มือหนากลับคว้าข้อมือเล็กๆนั่นก่อนจะจับทุ่มลงกับพื้นจนเสียงดังสนั่น

แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังต้องฝึกอีกเยอะละนะ

ร่างแข็งแกร่งขยับไปยืนค้ำหัวคนที่นอนหงายทำหน้าหงิกส่งมาให้ ผ้าขนหนูถูกทิ้งลงไปบนใบหน้าสวยจนร่างบอบบางต้องลุกขึ้นมานั่งพลางเช็ดหน้าเช็ดตา

ร่างที่ไม่ได้สูงใหญ่ทว่าแข็งแกร่งยิ่งกว่าใครเดินไปยืนเท้าประตูโกดังเอาไว้ก่อนจะเหม่อมองออกไปบนฟากฟ้าไกล แสงอาทิตย์ที่สาดส่องเข้ามากระทบร่างกายที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามนั้นทำให้ภาพตรงหน้าดูแข็งแรงและสวยงาม

“ จำเอาไว้....ว่าชั้นไม่ได้ช่วยแกออกมาจากกองเพลิงนั่นเพื่อให้แกมาตายอย่างหมาข้างถนน...ถึงที่นี่มันจะไร้อนาคต...แต่แกเท่านั้นที่ชั้นจะไม่ยอมให้จมอยู่ในความโสมม...หากวันใดที่ชั้นช่วยแกไม่ได้...แกจงใช้สิ่งที่ชั้นสอนให้ปกป้องตัวเองซะ...อย่าให้ใคร...มาทำให้แผลบนหลังของชั้นต้องไร้ค่า”   เสียงที่พูดออกมาลอยๆทำให้ใบหน้าสวยนิ่งค้างอย่างยอมรับ...ถึงจะไม่ได้มีสายเลือดเดียวกัน แต่ความเป็นความตายที่ผ่านมาด้วยกันก็ทำให้สายสัมพันธ์ของพวกเขามันแน่นแฟ้นจนอาจจะเรียกได้ว่า...เป็นครอบครัวเพียงหนึ่งเดียวที่มี

“ มีดพกหรืออาวุธคู่กายมันไม่จำเป็นสำหรับแกหรอกฮายาโตะ ของพวกนั้นมีไปก็จะทำให้แกคุ้นเคยกับอาวุธแค่อย่างเดียวแล้วพอมันถูกแย่งไปแกก็จะทำอะไรไม่ได้เหมือนแมวถูกตัดเล็บ...สิ่งที่ชั้นจะบอกจะสอนแกก็คือ...จงทำให้ทุกอย่างรอบๆตัวแกเป็นอาวุธซะ  ที่ที่เราอยู่มันเป็นที่ที่ไร้กฎกติกาแบบนี้แหละ”  ใบหน้านิ่งหันกลับมา เป็นเพราะแสงแดดย้อนหลังทำให้มองไม่เห็นว่าบนใบหน้าดุดันนั่นกำลังยิ้มอยู่หรือเปล่า

ไม่มีบ้านหลังใหญ่ ไม่มีความสะดวกสบายอันสวยหรู

มีเพียงประสบการณ์ชีวิตเท่านั้นที่ชั้นจะให้แกได้...ฮายาโตะ

เสียงกระหึ่มของเครื่องยนต์ดังไปทั่วทั้งถนน ทางหลวงเส้นใหญ่ทั้งๆที่มีไฟส่องสว่างกลับไม่มีรถสักคันวิ่งผ่าน...ก็ด้วยคนแถวนี้จะรู้กันดี...ว่าที่ตรงนี้คือที่ที่พวกแก๊งแข่งรถจะมาใช้กัน...พอเริ่มดึกทุกคนจึงเลี่ยงที่จะใช้ถนนเส้นนี้

ฝ่าเท้าทั้งสองคู่ก้าวเข้าไปในวงล้อมของรถมอเตอร์ไซค์หลายร้อยคัน ทั้งเสียงตะโกนทักทาย ทั้งไฟที่กระพริบส่องมาให้บ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าคนที่อยู่บนหลังรถพวกนั้นล้วนเป็นคนคุ้นเคย

ฝ่ามือแข็งแรงโยนกุญแจรถให้ร่างบอบบางรับไว้ด้วยใบหน้าที่ยังเฉยชา ก่อนที่เรียวขาจะก้าวไปยังหนึ่งในสองของรถยนต์ที่จอดอยู่บนถนน...

เล่นพวกมันซะ...

เพราะนี่คือสนามเด็กเล่นของแก...ฮายาโตะ

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

To be con.

Attack on Titan ยังมีสปินออฟได้ แล้วทำไม GLIDE จะมีไม่ได้ กร๊ากกกกกก (โดนรุมกระทืบ) 

ปล. เนียนไม่ได้ค่าตัวแพงนะคะ บทมันอยู่ตอนหน้าค่ะ คือจะให้มันออกเยอะก็กลัวว่าจะต้องติดเรทมากกว่า NC-17 กร๊ากกกก แต่ไม่ใช่เอ็นซีด้วยฉากบนเตียง แต่เป็นเอ็นซีที่ความรุนแรงทางด้านอื่นซะมากกว่า = =”” ยังไงก็มาเฟียละนะ

ก่อนจะเวิ่นยาวไปถึงดาวอังคาร ขอแฮปให้อีกหนึ่งน้องสาวที่น่าร้ากกกกของเก๊าก่อน

สุขสันต์วันเกิดนะค้าน้องมิยะ >3<

มีความสุขมากๆๆน้า นี่ก็น่าจะสมหวังดังตั้งใจกับเรื่องเรียนไปได้กว่าครึ่งแบ้วจินะ ถ้างั้นคุณพี่ก็ขออวยพรให้หนูจงฝ่าฟันกับมันไปได้ เข้าไปใหม่ก็ขอให้ได้เจอแต่อะไรที่ดีๆนะคะ เป็นกำลังใจให้ เรื่องสุขภาพร่างกายเองก็เช่นกัน ขอให้แข็งแรงทรงพลังมีกำลังวังชามาดูแลลูกชายได้ตลอดนะคะ อิอิ จิ้นอะไร คิดอะไร ก็ขอให้เอามาปั่นเป็นฟิคได้จนจบทุกเรื่อง (เดี๋ยวหล่อน คำอวยพรมันแปลกๆนะยะ) มีไหกี่ใบก็ทลายได้จนหมดเบยนะคะ...และสุดท้าย...ขอให้อิเนียนในฟ้าถล่มมันจงมานอนหมอบแทบเท้าหนูก๊กด้วยเทอญ...สาธุ // ไม่ใช่แล้ว!!

อ่านะ...5555....ถึงแม้ว่าช่วงนี้เก๊าจะดูเหมือนดูบอลจนไม่ได้ทำอะไร(ก็เป็นแบบนั้นไม่ใช่เร๊อะ) แต่ก็ทำอะไรอยู่บ้างเหมือนกันนะ555 อันที่จริงก็รู้ตัวว่าควรจะปั่นประภาคารตอนจบมาให้...ทั้งๆที่มันเป็นฟิคที่เขียนให้น้องมิยะในทุกวันเกิดตั้งแต่เมื่อสองปีที่แล้วจนป่านนี้ก็ยังไม่จบ *ทรุด* แต่ด้วยความที่ช่วงนี้ต้องตั้งสติปั่น GLIDE ให้จบ เพราะงั้นเลยยังไม่มีโอกาสกลับไปปัดฝุ่นเรื่องนั้น เลยขออนุญาตหย่อนของขวัญเป็นตอนพิเศษของ GLIDE แทนแบ้วกันนะคะ TTvTT *กอดขา* 

ถึงจะติดเรทว่า NC แต่ไม่มีฉากอย่างว่านะ555 แต่มันเป็นความรุนแรงในด้านอื่นอ่ะนะ ตัวเอกของเรื่องไปกระทืบคนตาย วิ่งราว พนันรถ.....ไม่น่าจะ ใสๆPG ได้เนอะ TvT…ก็นั่นแหละ RED FLAG คือชื่อของตอนพิเศษหนึ่งในสี่ตอนที่ตั้งใจจะเขียนค่ะ สำหรับตอนนี้ก็จะเป็นเรื่องเกี่ยวกับอดีตของทุกคนว่าผ่านการใช้ชีวิตมายังไง แล้วเอลวินไปทำอีท่าไหนถึงเอามาเป็นนักขับของเฟอร์รารี่ได้  การเลี้ยงดูที่แตกต่างกันของรีไวกับหนูเลนมันก็เป็นส่วนหนึ่งที่ส่งผลมายังอนาคต อะไรประมาณนี้น่ะค่ะ

ส่วน RED FLAG ชื่อเรื่องนั้นเป็นชื่อของธงที่ใช้ในสนามแข่งรถค่ะ ในการแข่งฟอร์มูล่าวันเองถ้า RED FLAG (ธงสีแดง) ถูกใช้เมื่อไหร่แสดงว่ามีอุบัติเหตุร้ายแรงจนทำให้สภาพสนามไม่สามารถแข่งต่อได้ ทำให้ต้องมีการเคลียร์สนามก่อนโดยนักขับทุกคนจะต้องขับรถกลับไปประจำที่กริดเริ่มสตาร์ทก่อนน่ะค่ะ ที่ยืมชื่อนี้มาใช้ก็เพราะมันเป็นตอนพิเศษที่เล่าถึงการใช้ชีวิตอันตรายๆของคุณรีไวกับหนูก๊ก ก่อนที่จะมาเริ่มต้นสตาร์ทการใช้ชีวิตใหม่อีกครั้งหลังจากที่ได้เจอกับทีมเฟอร์รารี่...ประมาณนี้

ขอบคุณทุกๆการติดตามและขอบคุณทุกๆคอมเม้นต์มากๆเลยนะคะ คุณกวางอาจจะออกนอกอ่าวไปบ้างแต่ก็กำลังพยายามแต่ง GLIDE ให้จบอยู่นะ555 ตอนนี้เป็นฟิคเรื่องเดียวที่อยู่ในหัว ปกติจะปนกันมั่วไปหมด5555 ยะ ยังไงก็ฝากติดตามฟิคน้อยๆเรื่องนี้ด้วยนะคะ TTvTT