Attack on Titan. One-Shot.Fic [Levi x Eren] ดอกหญ้า...ฟ้าคราม...ความรัก...

Attack on Titan. One-Shot.Fic [Levi x Eren]  ดอกหญ้า...ฟ้าคราม...ความรัก...

: Attack on Titan Fanfiction 

: Levi x Eren

: Warmhearted Romantic

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

           

        
 

กิ่งไม้ไม่ใหญ่ไม่เล็กถูกโยนลงตะกร้า ตั้งแต่ย้ายมาอยู่ในกระท่อมกลางป่าแบบนี้พวกเขาก็แทบจะไม่ได้ผ่อนคลาย...

อะไรหลายๆอย่างมันเปลี่ยนไปแล้ว...

ทั้งความคาดหวังของมวลมนุษย์ ทั้งพวกพ้องที่เคยมี...บัดนี้...แม้แต่หน่วยสำรวจเองก็ยังแทบจะไม่มีที่ยืน...

หน่วยรีไวที่ถูกตั้งขึ้นมาใหม่ถึงได้ต้องมาหลบๆซ่อนๆอยู่ในป่าอย่างไร้คนสนับสนุนแบบนี้

ใบหน้ามนเงยขึ้นมองท้องฟ้า...

อ่า....

บางทีเขาก็สงสัยนะว่า เราจะทำแบบนี้ต่อไปเพื่ออะไร จะทนลำบากแบบนี้เพื่ออะไรในเมื่อไม่มีใครต้องการ

พั่บ...

นกสีขาวโผบินออกไปจากยอดไม้ให้นัยน์ตาสีมรกตทอดมองตาม

ปีกแห่งอิสรภาพ...

ใช่แล้ว...

ที่พวกเขายังกัดฟันสู้...ก็เพราะยังหวังอยู่...ว่าสักวันเราจะได้โผบินออกไปในโลกกว้าง มิใช่อยู่เป็นหมูในฟาร์มตามที่เคยเป็นมา....

ต่อให้จะไม่มีใครเห็นค่า พวกเขาก็จะไม่ย่อท้อ

ขอแค่มีผู้ชายคนนั้นอยู่...

กิ่งไม้กิ่งสุดท้ายถูกโยนลงตะกร้า...ใบหน้ามนอมยิ้มน้อยๆเมื่อนึกถึงผู้ชายปากร้าย อารมณ์ร้อน นิสัยดิบเถื่อนแต่กลับรักความสะอาดยิ่งกว่าใคร...

ผู้ชายที่ไม่ได้มีร่างกายสูงใหญ่....

แต่หัวจิตหัวใจกลับยิ่งใหญ่เกินใคร...

เพราะหัวหน้ายังยืนหยัดสู้ พวกเขาถึงได้ยังอยู่จนถึงวันนี้...

ท่อนแขนผอมบางยกตะกร้าขึ้นเขย่าเพื่อให้กิ่งไม้สำหรับทำฟืนขยับลงไปกองรวมกันอยู่ก้นตะกร้า ตอนนี้ทุกคนในหน่วยต่างยุ่งกันจนหัวหมุน มีทั้งต้องออกไปรับสารที่จะถูกส่งมาจากข้างนอก ต้องปลอมตัวออกไปดูลาดเลาหรือสืบเรื่องต่างๆ...จะมีก็แต่เขานี่แหละที่ต้องอยู่แต่ที่นี่ ในฐานะอาวุธชิ้นสุดท้ายที่จะตายหรือทำหายไปไม่ได้

เพราะถ้าไม่มีไททันที่ถูกฝึกจนเชื่องแบบเขาอยู่...ความหวังของหน่วยสำรวจก็จบ

เมื่อก่อนเขาเคยคิดมากอยู่เหมือนกันนะว่า...ตัวเองเป็นอะไรกันแน่...มนุษย์หรือว่าสัตว์ประหลาด...

แต่หลังจากที่ไปอยู่ในความดูแลของหัวหน้าทหารรีไว...คนคนนั้นก็ทำให้เขาสงบลง

จะเป็นอะไรก็ช่าง ขอแค่มีผู้ชายคนนั้นอยู่...เขารู้ว่าหัวหน้าจะควบคุมเขาได้...ไม่ว่าจะเป็นเด็กดื้อๆอย่างเอเลน เยอเกอร์ หรือจะเป็นสัตว์ประหลาดอย่างไททันก็ตาม

ฮึ....

เขาว่าหัวหน้านั่นแหละที่เป็นปีศาจ....

ไม่งั้นจะเอาเขาอยู่ได้ยังไง...

ที่ผ่านมามีใครเคยทำได้เสียทีไหน...

ในขณะที่กำลังจะยกตะกร้าขึ้นมาสะพายบ่า นัยน์ตาก็เหลือบขึ้นไปเห็นแอปเปิลสีแดงห้อยอยู่บนต้นไม้

อ่า...

กลิ่นหอมๆนี่คือกลิ่นของแอปเปิลเองสินะ...

นัยน์ตาสีมรกตปิดลงก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ถ้าไม่นับบรรยากาศกดดันจากการที่ต้องคอยหลบๆซ่อนๆแล้วละก็...ที่นี่นับว่าเป็นที่ที่ดีทีเดียว

กระท่อมไม้หลังไม่ใหญ่ไม่เล็กที่ตั้งอยู่กลางป่า ด้านหนึ่งมีทุ่งหญ้าสูงถึงเอวแต่ก็เต็มไปด้วยดอกไม้ป่านานาพันธุ์ หากวันไหนลมเปลี่ยนทิศเขาก็จะได้กลิ่นของมันลอยไปถึงที่กระท่อม

นอกจากอิสรภาพแล้ว....

การได้ใช้ชีวิตอย่างสงบก็อาจจะเป็นสิ่งที่เขาโหยหา....

จะต้องถูกซุกซ่อนแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหนกันนะ...

จะต้องเป็นแบบนี้ไปทั้งชีวิตเลยหรือเปล่า...

ใบหน้ามนสะบัดไปมาก่อนจะกลับมามีสายตามุ่งมั่น...

ก็แค่ทลายกำแพงให้หมด...

ตะกร้าใส่ฟืนถูกวางลงบนพื้นหญ้าอีกครั้ง ใบหน้ามนเงยขึ้นไปบนต้นไม้ก่อนจะจับจ้องผลแอปเปิลด้วยสายตาเป็นประกาย

ทุกคนกลับมาเหนื่อยๆ ถ้าได้กินเจ้านี่ก็คงจะทำให้รู้สึกดีขึ้น...

ร่างโปร่งบางจึงปีนขึ้นไปช้าๆ ฝ่ามือค่อยๆเอื้อมไปบิดผลแอปเปิลก่อนจะหย่อนลงไปที่โคนต้นซึ่งมีหญ้าแห้งปูรออยู่

ฮึบ...

ขออีกลูกเดียว....

“ โฮ่ย...ทำอะไรอยู่น่ะไอ้เด็กเหลือขอ?”

จู่ๆก็มีเสียงทักดังอย่างไม่บอกไม่กล่าว ทำให้ฝ่าเท้าที่ตกใจเผลอไปเหยียบกิ่งอ่อนเข้า

กร๊อบ?!!

“ เหว๋อ?!!!!!”

ร่างโปร่งบางร้องเสียงหลงก่อนจะหล่นลงมาในชั่วพริบตา

พลั่ก!!!!

เสียงของหนักตกกระทบพื้นทำให้คนที่ยืนอยู่ก้มหน้าลงไปดู ใบหน้าที่ยังไม่รู้สึกรู้สาว่าตัวเองเป็นคนทำให้คนอื่นเค้าร่วงลงมานั่นทำให้คนที่นั่งลูบก้นปรอยๆถึงกับยู่หน้า

“ หัวหน้า! จะมาก็ให้ซุ่มให้เสียงกันบ้างสิครับ!”

“ จะให้ชั้นตะโกนเรียกแกตั้งแต่ตอนไหนล่ะ จะไปรู้ได้ไงว่าแกอยู่แถวนี้”  คำพูดไร้เยื่อไยนั่นมันน่าเอาแอปเปิลยัดปากจริงๆ นัยน์ตาสีมรกตได้แต่มองอีกฝ่ายอย่างเคืองๆแต่ก็ทำอะไรไม่ได้

“ กลับกันได้แล้ว แกไม่ควรจะออกจากบ้านไปไหนคนเดียวนะรู้ไหม”

เอ๋?...

นี่มาตามเขางั้นหรอ?

จู่ๆก็รู้สึกว่าหุบยิ้มไม่ได้....

หัวหน้าอาจจะห่วงเขาในฐานะอาวุธหรืออะไรก็ตาม แต่มันก็คือความห่วงใยซึ่งผู้ชายแข็งกระด้างคนนี้ไม่มีให้คนอื่น

ร่างโปร่งบางลุกขึ้นหมายจะตามอีกฝ่ายกลับบ้าน แต่ความเจ็บแปลบที่แล่นลิ่วขึ้นมาจากข้อเท้าก็ทำให้ถึงกับทรุดลงไปอีกครั้ง

“ อึก......”   เจ็บจัง....

“ โฮ่ย? เป็นอะไร?”   ร่างแข็งแกร่งเดินเข้ามาดูถึงแม้จะยังกอดอกอยู่ก็ตาม

“ ไม่เป็นไรครับ...อึ๊ก.....”   ร่างโปร่งบางพยายามลุกขึ้นอีกครั้งแต่ความเจ็บที่ทำเอาน้ำตาปริ่มนี่ก็มีไม่น้อยทีเดียว ร่างกายจึงยืนไม่ไหวได้แต่นั่งกุมข้อเท้าอยู่ที่พื้น

สงสัยว่าตอนที่ตกลงมาเมื่อกี้ขาจะแพลง....

“ ไหนดูซิ?”   ฝ่ามือแข็งแรงดึงขาเรียวที่พับเพียบอยู่ออกไปดู ใบหน้ามนจึงได้แต่เสไปทางอื่นอย่างอายๆ ถึงจะดีใจที่คนอย่างหัวหน้าทหารรีไวจะมาทำอะไรแบบนี้ให้ก็เถอะนะ

“..............”   ร่างแข็งแกร่งเงียบไปทำให้เขาได้แต่หันมามองอย่างสงสัย

“ มันเป็นยังไงบ้าง...ครับ?...”

“ ฝืนเดินไปอาการจะยิ่งหนัก ตอนนี้ไม่แน่ใจว่ามันหักหรือเปล่า”  แล้วจู่ๆร่างแข็งแกร่งก็ลุกขึ้นพร้อมกับสอดแขนเข้ามาอุ้มเขาในท่าอุ้มเจ้าสาว…

“ เหว๋อ?!! เดี๋ยวก่อนครับหัวหน้า!!!”  ถึงแม้ว่าอีกฝ่ายอาจจะไม่รู้สึกอะไร แต่เขาไม่ไหวหรอกนะแบบนี้

มันน่าอายไม่ใช่หรือไง....

จนแล้วจนรอดร่างแข็งแกร่งก็ยอมเปลี่ยนไปแบกร่างโปร่งบางขึ้นหลังแทน…

ท่อนแขนบอบบางโอบกอดอยู่รอบลำคอแข็งแกร่ง ใบหน้ามนซบอยู่บนไหล่ที่แบกรับอะไรไว้มากมาย ปลายผมที่ตัดสั้นเกรียนทำให้รู้สึกจักจี้จนเผลอหัวเราะออกมา

“ ฮะ ฮะ ฮะ”

“ ขำอะไรไอ้เด็กเหลือขอ? สบายจังเลยนะ?”  เสียงนิ่งที่เอ่ยออกมาแสดงถึงความสบายใจมากกว่าจะดุดันตามปกติ

เพราะต้องมาอยู่ในกระท่อมหลังเล็กๆแบบนั้นกันทั้งหน่วย อีกทั้งร่างโปร่งบางยังมีมิคาสะตามติด ทำให้พวกเขาทั้งคู่แทบจะไม่มีเวลาอยู่ด้วยกันสองต่อสอง

ทั้งๆที่ตอนอยู่ที่ปราสาทมันแทบจะตรงข้าม....

เพราะอยู่ด้วยกันมากเกินไป...ความสัมพันธ์ของพวกเรามันถึงได้เลยเถิด...

ถึงจะมองว่าเขาเป็นสัตว์ประหลาด เป็นปีศาจที่ต้องควบคุม...แต่หัวหน้าก็ยังนอนด้วย....

ความรัก...มันอาจจะยากเกินไปสำหรับคนที่ไม่เหมือนมนุษย์มนาอย่างพวกเขาสองคนจะเข้าใจ.....แต่สิ่งหนึ่งที่รับรู้ได้คือแรงดึงดูดที่โน้มพวกเราเข้าหากัน...

ขอแค่ได้อยู่ด้วยกัน....

เสียงกิ่งไม้ในตะกร้าที่อยู่บนหลังบางดังเป็นจังหวะเมื่อสองขาแข็งแรงก้าวเดินไปตามทางที่แทบจะเรียกไม่ได้ว่าถนน มันเป็นเพียงคันดินที่เตียนโล่งกว่าที่อื่นก็เท่านั้น

ใบหน้าเฉยชามองตรงไปข้างหน้าที่มีเพียงทุ่งหญ้าและท้องฟ้าสีคราม

ทิวทัศน์ที่ไม่คิดว่าจะได้เห็น...

ที่ผ่านมามีแต่สีดำของกำแพงที่มืดมิดกับสีแดงของโลหิตที่หลั่งไหลไม่มีวันจบสิ้น...จนบางครั้งเขาก็คิด...ว่าจะดิ้นรนต่อไปเพื่ออะไร

แต่น้ำหนักบนแผ่นหลังก็ทำให้รู้ว่าเขาไม่ได้เดินอยู่ตามลำพังอีกต่อไปแล้ว...

หัวใจของเด็กนั่นกำลังเต้นระรัว...

แรงสั่นไหวจากสิ่งที่อยู่ใต้อกซ้ายส่งผ่านแผ่นหลังมา...มันรู้สึกราวกับว่าจะได้ยินเสียงของหัวใจพูดอะไรบางอย่าง

อะไรบางอย่าง...ที่เขารู้ดี...

เพียงแต่ไม่สามารถจะทำให้มันเป็นคำพูดได้ก็เท่านั้นเอง

จะต้องใช้คำไหน...จะต้องพูดอย่างไร...ถึงจะสามารถอธิบายเสียงของหัวใจนั่นได้กันนะ?

ใบหน้าค่อยๆหันกลับไปหาคนที่อยู่บนแผ่นหลังช้าๆ ใบหน้ามนที่เกยอยู่บนไหล่ก็ไม่หนีไปไหน

เปลือกตาเพียงแค่ปิดดวงตาที่มีสีราวกับอัญมณีลงเท่านั้นเอง

เขาจับจ้องใบหน้ามนที่อยู่ใกล้แค่คืบ...ตั้งแต่แพขนตาที่แนบอยู่บนแก้มใส ไล่มาที่จมูกโด่งรั้น...จนกระทั่งมาจบลงที่ริมฝีปากสีระเรื่อ...

ความนุ่มนิ่มของมันกำลังหลอกล่อให้เขาขยับใบหน้าเข้าไปใกล้...ลมหายใจที่เป่ารดซึ่งกันและกันทำให้แรงดึงดูดยิ่งทบทวี...

เขาไม่สามารถปฏิเสธได้เลยว่าหัวใจของตัวเองก็กำลังเต้นแรงอยู่เช่นกัน

ริมฝีปากขยับเข้าไปหากลีบปากที่รออยู่ช้าๆ ช่วงเวลาที่ใกล้จะถึงยิ่งพาลให้ใจเต้นหนักกว่าเดิม...ความรู้สึกบางอย่างก็เริ่มก่อตัวขึ้นมาด้วย

ใบหน้าคมเอียงเล็กน้อยก่อนที่ริมฝีปากจะแตะลงไปที่กลีบปากสีระเรื่อแล้วปล่อยให้มันซึมซับสัมผัสที่แสนอ่อนโยนนั้นให้นานเท่านาน

แล้วจากความอ่อนหวานก็ค่อยๆร้อนลุ่มมากขึ้นเรื่อยๆเมื่อเขาบดเบียดริมฝีปากลงไป หลังจากที่ถอยออกมาเล็กน้อยก็จุมพิตลงไปใหม่...หลายต่อหลายครั้ง

และเมื่อเขาแลบลิ้นเลียกลีบปากนิ่ม นัยน์ตาสีมรกตก็ปรือปรอยขึ้นมาพร้อมๆกับริมฝีปากที่อ้าออกน้อยๆอย่างเขินอาย

ปลายลิ้นจึงสอดใส่เข้าไป...

ความหอมหวานระคนเร่าร้อนทำให้ต่างถอนริมฝีปากออกจากกันไม่ได้

ซ้ำแล้วซ้ำเล่าที่เขาเฝ้าจูบลงไป

ไม่พอ....

แค่นี้มันไม่พอ....

ท่อนแขนแข็งแรงค่อยๆปล่อยร่างโปร่งบางลงพื้นช้าๆ แต่ปลายขาที่บาดเจ็บยังไม่ทันจะได้แตะผืนดิน ลำตัวโปร่งก็ถูกอุ้มจนลอยอยู่กลางอากาศอีกครั้ง

และแทนที่จะเดินตรงกลับบ้าน

ร่างที่ไม่ได้สูงใหญ่ทว่าแข็งแกร่งยิ่งกว่าใครกลับแวะลงข้างทาง....

ร่างโปร่งบางถูกวางลงไปในพงหญ้าที่สูงท่วมเอว กลิ่นสดๆของใบไม้ทำให้รู้สึกมึนงงก่อนที่มันจะค่อยๆถูกแทนที่ด้วยกลิ่นของดอกหญ้าและดอกไม้ป่านานาพันธุ์

ตอนนี้พวกเขามองไม่เห็นอะไร...นอกจากใบเรียวยาวของยอดหญ้าที่เป็นดั่งผนังและท้องฟ้าเป็นหลังคา

“ หัวหน้า...ที่แบบนี้มัน.....”   มือบางยกขึ้นมายันแผ่นอกของเขาก่อนจะกวาดสายตามองไปรอบๆกายอย่างไม่ไว้ใจ...คงจะกลัวใครมาเห็นเข้า

“ กลับไปที่บ้านก็ทำไม่ได้ไม่ใช่หรือไง...อีกอย่างชั้นก็ไม่คิดจะทนไปถึงนั่นด้วย”  ไม่ได้ทำมาสองอาทิตย์กว่าทั้งๆที่เห็นหน้ากันทุกวัน....แบบนี้มันทรมานกันชัดๆ

ก่อนหน้าที่จะมาเจอเจ้าเด็กเหลือขอนี่เขาก็ยังอยู่มาได้...แต่ช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกันในปราสาทมันกลับทำให้เขาเสพย์ติด

อยากเมื่อไหร่ก็ทำได้...แล้วร่างกายของเด็กนี่ก็ทำให้รู้สึกดีจนไม่สามารถจะไปหาคนอื่นได้อีก...

“ ถ้ากลัวใครจะเห็นก็รีบๆให้ชั้นทำซะ”  ถึงจะมีเสียงเง้างอดดังเข้ามาในหูแต่เด็กนั่นก็ไม่ได้ต่อต้านอะไร

มือจึงสอดเข้าไปในเสื้อตัวบางส่วนข้างบนก็กดริมฝีปากลงไปที่ซอกคอ เขาชอบเวลาคลอเคลียอยู่บนผิวเนื้ออ่อนๆบริเวณนี้ ทั้งๆที่มันเป็นจุดตายที่ง่ายที่สุดแต่มันกลับทำให้ใบหน้าของเจ้าเด็กนี่ดูมีความสุข

ปลายลิ้นชื้นแฉะแลบเลียไปตามซอกคอก่อนจะไล่ลงไปที่ไหล่บอบบาง ข้างล่างมือก็ปลดเข็มขัดกางเกงของเด็กนี่ออกก่อนจะดึงมันให้หลุดออกไปจากขา

ร่างกายที่เริ่มหอบหายใจจากความต้องการโถมทับลงไปบนร่างกายบางที่อยู่ในสภาพกึ่งๆจะเปลือย ฝ่ามือแตะลงบนส่วนอ่อนไหวอย่างไม่คิดจะให้พักหายใจหรือต่อต้านใดๆ

“ ฮะ...อ้า...”   เสียงครางแผ่วเบาคละเคล้าไปกับเสียงยอดหญ้าที่เสียดสี ใบหน้าที่รู้สึกดีเหยียดเงยขึ้นฟ้าเมื่อเขาครอบงำความเป็นชายเล็กๆนั่นด้วยริมฝีปาก

อาจจะเป็นเพราะไม่ได้ทำมานาน ความต้องการจึงแทบจะล้นทะลัก  เขาละริมฝีปากออกไปทั้งๆที่ยังไม่ยอมให้ปลดปล่อย ฝ่ามือจับเรียวขาให้แยกออกจากกัน...ถึงจะดูรีบร้อนแต่มันถึงขีดจำกัดของเขาแล้ว

“ อื้อ!!”  แกนกายสอดใส่เข้าไปทันทีโดยที่ไม่ได้เล้าโลม

นัยน์ตาสีมรกตถึงกับปิดแน่น หยดน้ำไหลลงมาตามแก้มก่อนที่ริมฝีปากสีแดงจะอ้าออกน้อยเพื่อผ่อนลมหายใจ

ผนังที่โอบรัดเขาอยู่ข้างในมันทำให้แทบจะคลุ้มคลั่ง

“ โฮ่ย...เคยบอกแล้วใช่ไหมว่าถ้ารัดแบบนี้นายจะเจ็บตัว”  เขาก้มลงไปกระซิบที่ใบหูแดงด้วยเสียงสั่นพร่า

“ ก็หัวหน้า....”   ใบหน้างอนๆเสไปมองทางอื่นก่อนที่เขาจะรู้สึกว่าช่องทางข้างล่างเริ่มผ่อนคลาย...มันจะแน่นขึ้นทุกครั้งที่ไม่ได้ทำนานๆ...ถึงมันจะเป็นการท้าทายความอดทนของเขาแต่แน่นๆแบบนี้ก็ทำให้รู้สึกดีจริงๆ

“ อื้อ!”   สองแขนบางถึงกับผวาโอบมาที่รอบคอเมื่อจู่ๆเขาก็ขยับกาย เพราะไม่มีอะไรหล่อลื่นทำให้ใบหน้ามนจำต้องกัดริมฝีปากแน่น

ชอบจริงๆ...สีหน้าที่ดูไร้ทางสู้ของเจ้าเด็กนี่...

“ อ้า....”  เสียงครางดังผสมผสานไปกับเสียงสวบสาบของแรงเสียดสีที่มีแต่จะยิ่งมากขึ้น

รอบนี้อาจจะดูเร่งรีบไปหน่อยแต่เขาจำเป็นต้องปล่อยออกมาก่อนบ้าง

ก็ไม่ได้บอกนี่นะ...ว่าจะทำแค่ครั้งเดียว....

ถึงแม้ยอดหญ้าจะยังคงพัดพาไปในทางเดิม แต่ท้องฟ้าที่เคยมีสีครามสวยงามกลับค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีส้ม

ร่างแข็งแกร่งทิ้งตัวนอนลงข้างๆร่างโปร่งบางที่ยังหอบหายใจหนักหน่วง...

ไม่ไหวแล้ว…

ถ้าขืนทำมากกว่านี้เขาต้องตายแน่...

มือสั่นๆดึงกางเกงมาสวมใส่ก่อนจะหันไปแยกเขี้ยวใส่คนที่สอดมือมาดึงเอวเขาให้ขยับเข้าไปหา

“ พอแล้วนะครับหัวหน้า..แฮ่ก...แฮ่ก....”   จะให้ตายกันไปข้างเลยหรือไง ไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหนขนาดนี้!

“ ทดแทนในส่วนของสองอาทิตย์...”  ร่างแข็งแกร่งนอนแผ่หลาท่ามกลางกอหญ้าที่ดูสูงใหญ่เมื่อมองจากมุมที่นอนอยู่ ใบหน้านิ่งมองตรงไปที่ท้องฟ้ากว้างอย่างผ่อนคลาย

“ โธ่....”   ร่างโปร่งบางขยับเข้าไปใกล้ๆก่อนจะใช้ท่อนแขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามต่างหมอนแล้วนอนมองท้องฟ้าผืนเดียวกัน…

“ ผม...ดีใจมากเลยครับ...ที่คุณออกมาตาม...ที่คุณเป็นห่วงผม”   ริมฝีปากสีระเรื่อพูดออกไปด้วยเสียงลอยๆ จากนี้ไปจะเกิดอะไรขึ้นอีกก็ไม่รู้ เขาก็ได้แต่หวังว่าอีกฝ่ายจะออกตามหาเขาแล้วเอากลับมาเหมือนอย่างวันนี้

“ ฮะ ฮะ ถึงมันอาจจะเป็นเพราะผมเป็นไททันก็เถอะนะ”

ใบหน้าคมนิ่งไป....และในขณะที่เขาคิดว่าอีกฝ่ายคงไม่พูดอะไร...แต่มันกลับมีคำพูดหลุดออกมาจากปากของหัวหน้า

เป็นคำที่ทำให้ใจเต้นระรัว...

“ ชั้นก็แค่ใช้มันเป็นข้ออ้าง....”

“ เพราะนายเป็นไททัน เป็นอาวุธที่ต้องรักษาไว้อย่างดี...ชั้นเลยใช้ข้ออ้างนี้เพื่อให้นายถูกดูแลอยู่ในที่ที่ปลอดภัย....”

“ ชั้นยินดีที่จะออกไปเสี่ยงภัย เพียงเพื่อปกป้องนายให้ยังมีลมหายใจอยู่ในกระท่อมหลังนี้...”

“ นั่นคือความรู้สึกทั้งหมดที่ชั้นมี....เอเลน”

สำหรับคนทั่วไปมันคงเป็นประโยคธรรมดาๆ

แต่ว่าสำหรับพวกเขา...มันคงจะเป็นคำสารภาพรัก...

นัยน์ตาสีมรกตเบิกกว้างก่อนจะโผเข้าไปซบที่แผงอกแข็งแรง

“ หัวหน้า~~~~”   จากนี้ไปไม่ว่าจะต้องเจอกับอะไรหรือจะต้องถูกจับตัวไปอีกกี่ครั้ง...เขาก็จะไม่กลัว

เพราะรู้ว่ายังมีคนคนนี้...ที่จะเฝ้าตามหาและไปช่วงชิงเขากลับมา...

.

.

.

.

“ ถ้าเรื่องจบแล้วแต่งงานกับผมเถอะ”

“ นั่นมันใช่เรื่องที่แกจะพูดหรือไงไอ้เด็กบ้า”

“ เห๋...ไม่แต่งหรอ?....”

“ ..........คนที่ขอ...ต้องเป็นชั้นสิ....”

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

FIN

เหม่อ....

อย่าเพิ่งทุ่มไหม๊า~~~~~~

เค้าปั่น GLIDE อยู่จริงๆนะ >[ ]< วางพล็อตไปจนจบแล้วด้วยนะ เขียนคลุมทั้งเรื่องเอาไว้แล้วด้วยนะ วางตอนพิเศษให้สี่ตอนเลยด้วยนะ แง๊~~~

นะ...ก็เพราะว่าหลังจากตอนที่ 15 ไปมันเป็นช่วงสุดท้ายของเนื้อเรื่องแล้ว และไม่ได้วางพล็อตอย่างจริงจังเอาไว้ก็เลยใช้เวลาเป็นอาทิตย์เลยค่ะในการตบตีจนมันเป็นเรื่องเป็นราว...ถึงจะบอกว่ามันเป็น GLIDE FINAL แต่ก็น่าจะกินไปกว่า 5 ตอนแหละกว่าจะจบ ^ ^” แล้วก็ ถ้าได้รวมเล่มน่าจะมีตอนพิเศษสั้นๆ(?)ถึงสี่ตอน กร๊ากกกก เพราะในเนื้อเรื่องหลักมันดราม่าจนไม่สามารถจะยัดได้ เลยต้องตัดไปเป็นตอนพิเศษ ว่าจะเขียนตอนที่รีไวกับก๊กเข้ามาเป็นนักขับของเฟอร์รารี่ ว่าเอลวินไปควานหามาได้ยังไง ในอดีตสองพ่อลูกนี่เป็นแก๊งซิ่งแบบไหน555  แล้วก็เรื่องในอนาคตของทั้งสองคู่ เอ็นซีของ8059จะอยู่ในนี้ กร๊ากกกก แล้วก็ฉากบอกรักของนักขับปากแข็ง อิ๊อิ๊ ตอนนี้(?)เอาไปสี่ก่อน ถ้าบ้าพลัง(?)อาจมีเพิ่ม555 ก็อย่างที่รู้กันว่า GLIDE นั้นหาข้อมูลเยอะมาก ต้องใช้ให้คุ้ม อิอิ

ส่วน ดอกหญ้า...ฟ้าคราม...ความรัก... ชื่อแม่งจะคุ้นไปไหน555555 ไปลอกชื่อฟิคตัวเองมาอีกแล้วค่ะ ถึงอันนั้นจะเป็น หิมะ...หยดน้ำ...ความรัก... ก็เถอะนะ แถมแนวเรื่องไปคนละทางกันเบย ปาดเหงื่อ นั่นก็หนึ่งในไหที่ใหญ่ไม่แพ้ดาวตก แถมทุกครั้งที่กลับมาแต่ง พล็อตก็เปลี่ยนไปเรื่อยๆ ไม่ได้สั้นลงนะแต่ยาวขึ้นๆถถถถถถถ จะจบไหม!!

กลับมาพูดถึงฟิคเรื่องนี้กันต่อ...ก็นะ...เมื่อวานตอนบ่ายๆในระหว่างที่คุณกวางกำลังปั่น GLIDE อย่างเมามันส์ ก็มีคน(ชื่อคุณแน๊ต)ส่งรูปถ่ายมาให้สองใบ แล้วคือมันดาเมจมว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก คุณกวางมันเสียสติทันทีที่เห็นรูปค่ะฟฟฟฟฟฟฟ ใครจะไปคิดว่าฟิกม่าเอเลนที่หน้าโหดจนหามุมถ่ายไม่ค่อยจะได้จะมีพลังทำลายล้างขนาดนี้ โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก แปะรูปตัวต้นเหตุ กร๊ากกกก

ก็นั่นแหละค่ะ ตัวเองมโนไปว่าคุณรีไวแบกเอเลนมาแล้วหันไปจุ๊บๆกัน >/////< แล้วหลังจากนั้นฉากเริ่มมา ดอกหญ้า(?) ฟ้าใส(?) อะไรต่อมิอะไรจนกระทั่ง.......เป็นเรื่องเป็นราวอย่างที่อ่านกันไปนี่แล TTvTT คุณกวางมันมีความสามารถในการออกทะเลสูงค่ะ *พรากๆๆ*

นะ ประจวบเหมาะกับวันนี้เป็นวันเกิดของน้องสาวที่น่ารักสองคนพอดี (นี่แก...ตั้งใจแน่หรือเปล่าเนี่ย)  ก็เลยตั้งใจนะคะ ตั้งใจ ปั่นมาให้ >v<

สุขสันต์วันเกิดนะค้าคุณแน๊ต

สุขสันต์วันเกิดนะค้าน้องการ

>w< ขอให้มีความสุขที่สุดในสามโลกเรยนะคะ อยากได้ฟิกเกอร์ตัวไหนขอให้ได้ อยากเห็นสมการไหนในการ์ตูนเรื่องไหนก็ได้เห็นนะคะ(เดี๋ยวหล่อน) คำอวยพรเต็มๆเก๊าส่งไปล่วงหน้าพร้อมการ์ด(?)แบ้ว เพราะงั้นถ้าอ่านมาถึงนี่ก็รับหัวใจของคุณกวางไปอีกอย่างนะก๊า จะเน่าก็ให้มันมีขอบเขตบ้างหล่อน

ขอบคุณทุกๆการติดตาม ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านนะคะ5555 นับวันก็จะมีแต่ฟิคอัลไลไม่รู้ แง๊~~ ผิดพลาดประการใดให้อภัยคุณกวางมันด้วยนะคะ เกือบๆจะฟิคสดอีกแบ้วค่ะ TTvTT

ปล.อีกหนึ่งแรงผลักดันของฟิคเรื่องนี้....มีคน(ชื่อน้องอิง)ส่งเพลงนี้มาให้ฟังค่ะ55555 คือแม่ง...ตั้งแต่ชื่อเพลงอ่ะฟฟฟฟฟฟ คือสาเหตุมันมาจากสปอยด์ตอน58ที่คุณรีไวชูหนึ่งนิ้ว...นะ...แม่ยกก็แปลความกันไปสิคะฟฟฟฟฟ...มีทั้ง ขอแค่เอเลนคนเดียวบ้างละ คืนนี้ไม่ใช่แค่ครั้งเดียวบ้างละ (เค้าเปล่าพาดพิงใครเบยนะ =3=) ยิ่งพอน้องอิงส่งเพลงนี้มาให้......ร้อยล้านครั้งเลยหรอคะคุณรีไวฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ....โถลูกแม่...จะมีชีวิตรอดไหมนั่น แอร๊ยยยยย  สงสัยว่าร้อยล้านครั้งอัลไล ตามไปฟังได้ในเพลงเค่อะ555

นะ...คุณกวางมันเลยอยากจะเขียนซักครั้ง(?) แต่ใน GLIDE มันยังไม่มีซักครั้ง(?)แบบเปรี้ยวๆมีแต่แบบชอกช้ำระกำทรวง(?) เลยเปิดเรื่องใหม่เพื่อซักครั้ง(?)เลยแบ้วกัล อร๊าาาาาาา >[ ]< แล้วเจอกันในเรื่องหลักค่า