Attack on Titan. Au S.Fic [Levi x Eren] ในห้อง...ที่แสงส่องไม่ถึง : 03

Attack on Titan. Au S.Fic [Levi x Eren]   ในห้อง...ที่แสงส่องไม่ถึง : 03

: Attack on Titan Fanfiction  AU

: Levi x Eren

: Dark Romance

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

ความรู้สึกวูบโหวงกับร่างกายที่ราวกับล่องลอยอยู่ในอากาศมันช่างทำให้รู้สึกสบาย

ยิ่งความอบอุ่นของอะไรบางอย่างที่แก้มแนบอยู่ยิ่งทำให้รู้สึกดีจนเผลอกดใบหน้าลงไปอีก

เหมือนจะได้ยินเสียงเต้นของหัวใจ.....อยู่ไกลๆ.....

“ เอเลน.....”

เสียงทุ้มต่ำกระซิบเบาๆทำเอาไม่อยากจะลืมตาตื่น ไหล่สองข้างห่อตัวเองเข้าไปอีกก่อนจะเอนเข้าหาไออุ่นที่รู้สึกได้ว่ามันอยู่ใกล้ๆ

“ เอเลน?”

เสียงเดิมเรียกซ้ำทำให้นัยน์ตาสีมรกตตัดสินใจเปิดขึ้นช้าๆ ภาพตรงหน้ายังคงเบลอๆจนดูแทบไม่ออกว่าใครเป็นคนเรียกเขา มีเพียงประกายสีทองของเส้นผมที่มองเห็นอยู่เลือนราง

“ เป็นไงบ้างเอเลน?”    

เสียงนั้นยังคงพูดกับเขาต่อ ดูเหมือนภาพที่เขาเห็นจะเป็นโลกปัจจุบัน เพราะฉะนั้นดวงตาที่อยากจะปิดลงจึงพยายามที่จะลืมขึ้นมา

จากความพร่าเลือนค่อยๆกระจ่างชัดขึ้นเรื่อยๆ จนในที่สุดก็มองเห็นว่าเจ้าของเสียงนั้นเป็นใคร

“ ไรเนอร์.....”

“ ใช่....นายเป็นลมอยู่ในห้องน้ำ ฉันเลยอุ้มขึ้นมา”        

....เป็นลม?....

และเมื่อเหลือบตามองสภาพของตัวเองก็พบว่า ตอนนี้เขายังอยู่ในอ้อมแขนของไรเนอร์จริงๆ ร่างสูงใหญ่กำลังอุ้มเขาเดินขึ้นบันไดด้วยท่าทางสบายๆ ความอบอุ่นที่ใบหน้าแนบอยู่ก็คือแผงอกของอีกฝ่ายนี่เอง

สองแขนแข็งแรงสอดอยู่ที่ใต้ขากับที่แผ่นหลัง ร่างกายเปลือยเปล่าดูเหมือนจะมีเพียงผ้าสีขาวผืนใหญ่ห่อเอาไว้เท่านั้นเอง

.....แล้วทำไมเขาถึงได้มาอยู่ในสภาพราวกับเจ้าหญิงแบบนี้ได้เนี่ย?

“ ปล่อยชั้นลงก็ได้ไรเนอร์ ชั้นเดินเองได้”      เสียงเซื่องๆทำให้ใบหน้าภายใต้กลุ่มผมสีทองก้มลงมามองด้วยรอยยิ้ม

“ ไม่ได้หรอก....ถ้าชั้นไม่พานายไปถึงห้องที่ใช้นอน มิคาสะคงดักฆ่าชั้นแน่”      ใบหน้ามนยังคงเหม่อน้อยๆมองอีกฝ่ายอย่างไม่เข้าใจ

“ มิคาสะบอกว่าจะแบกนายขึ้นมาเอง....ถึงยัยนั่นจะแข็งแรงแค่ไหน แต่บันไดที่นี่มันก็ทั้งแคบทั้งชันขนาดนี้....อันตรายออกใช่ไหมล่ะ?....เพราะงั้นฉันเลยอุ้มนายขึ้นมาให้แทน”      ใบหน้าเหนื่อยๆพยักหน้ารับก่อนจะอยู่นิ่งๆให้ร่างสูงใหญ่อุ้มไปแต่โดยดี ตอนนี้เขาคิดอะไรไม่ออก

ภาพในห้องน้ำนั่นยังคงชัดเจนอยู่ในหัว เนื้อตัวยังรับรู้ได้ถึงอุณหภูมิของผู้ชายร่างเล็กคนนั้น....เพราะครั้งนี้ถูกดึงเข้าไปโดยมีความรู้สึกทางร่างกายไปด้วย

สิ่งที่ผู้ชายร่างเล็กคนนั้นทำกับตัวเขาในอดีตจึงแจ่มชัดบนร่างกายของเขาในตอนนี้เช่นกัน

ไรเนอร์วางเขาลงบนเตียงของห้องพักทหารห้องหนึ่งซึ่งตอนนี้มันถูกทำเป็นห้องนอนชั่วคราวของพวกเขา มิคาสะที่ยืนรออยู่ก่อนหน้าตรงรี่เข้ามาหาเมื่อเห็นว่าเขาลืมตาขึ้นมาแล้ว

" เอเลน เป็นไงบ้าง?"       มือเย็นๆของหญิงสาวแนบลงมาตามใบหน้าของเขาด้วยสีหน้าเป็นกังวล....มิคาสะก็ห่วงเขาเกินเหตุแบบนี้ทุกทีนั่นแหละ

" ปล่อยให้นอนพักซักหน่อยก็แล้วกัน เดี๋ยวฉันลงไปข้างล่างก่อนนะ ถ้ามีอะไรก็ตะโกนเรียกล่ะ"      ร่างสูงใหญ่เดินหายออกไปจากประตู เด็กสาวจึงนั่งคุกเข่าลงข้างเตียงก่อนจะมองหน้าเขาอย่างเป็นห่วง

" ไม่เป็นไรหรอกน่า....ไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ"      เขาเอ่ยบอกพรางพลิกตัวไปอีกทาง ไม่อยากให้มิคาสะเห็นใบหน้าเหนื่อยล้าของเขามากนัก เพราะรู้ว่าเด็กสาวคงกังวลจนไม่เป็นอันทำอะไร

" งั้นก็นอนเถอะ....ตั้งแต่มาถึงที่นี่หน้าเอเลนดูซีดๆตลอดเลยรู้ไหม"     ถ้อยคำที่เต็มไปด้วยความห่วงใยทำให้ใบหน้ามนแดงระเรื่อ

" อื้อ....ขอบใจนะมิคาสะ"      เสียงงึมงำดังออกมาจากคนที่ยังขดตัวอยู่ในผ้าสีขาว  จนเมื่อเสียงฝีเท้าเดินออกจากห้องไป เขาถึงได้ค่อยๆคลายตัวออก

นัยน์ตาสีมรกตก้มลงมองร่างกายของตัวเองที่ยังคงถูกผ้าห่อเอาไว้....ตามตัวไม่ได้มีรอยจูบหรือรอยกัดอะไรเหลืออยู่ ถึงแม้ว่าช่วงล่างจะยังรู้สึกถึงการถูกทำร้าย ทว่าความรู้สึกเจ็บมันกลับไม่ได้ฝังลึกลงไปในร่างกาย เป็นความรู้สึกราวกับว่าเจ็บแต่ก็ไม่ได้เจ็บ....

ร่างทั้งร่างขดตัวเข้าหากัน หากหลับตาจะฝันถึงภาพพวกนั้นอีกหรือเปล่า

เรื่องผิดบาปแบบนี้....มันเกิดขึ้นกับเขาจริงๆอย่างนั้นหรอ?

การทดสอบไททันนั่นมันอะไรกัน...มันสำคัญถึงขนาดต้องทำกับเขาแบบนี้เลยหรอ?

หัวสมองรู้สึกหนักอึ้ง  จนเปลือกตาค่อยๆปิดลงช้าๆ พร้อมๆกับสติที่ค่อยๆเข้าสู่นิทราไป

เช้าวันใหม่มาเยือนพร้อมกับท้องฟ้าสดใส

วันนี้พวกเขาจะได้เริ่มทำหน้าที่ของตัวเองเสียที หลังจากที่เสียเวลาเมื่อวานไปทั้งวันกับการทำความสะอาดปราสาท

" 5 เมตร 30 เซ็นต์!"      เสียงตะโกนโหวกเหวกดังมาจากโคนี่และซาช่าที่กำลังใช้ตลับเมตรยาววัดรอบฐานของปราสาท คนนึงจับปลายด้านหนึ่ง ส่วนอีกคนก็จับปลายอีกด้านพร้อมกับอ่านตัวเลขให้ อาร์มินจดบันทึก

" จากพื้นถึงใต้คาน 3 เมตร 10 เซ็นต์"      ส่วนอีกด้าน เบลทรูท ก็กำลังใช้ตลับเมตรสั้นวัดความสูงของอาคารในส่วนที่ยังใช้มือวัดได้ การวัดความสูงไม่จำเป็นต้องมีคนช่วยจับเพราะงั้น จึงมีแอนนี่คอยจดบันทึกให้เพียงคนเดียว

ส่วนความสูงรวมของอาคารซึ่งไม่สามารถปีนขึ้นไปวัดได้ก็จะใช้การส่องกล้องเอา ซึ่งมันเป็นหน้าที่เขากับไรเนอร์ แต่ก่อนที่จะทำอย่างนั้นการสเก็ตรูปร่างอาคารง่ายๆเอาไว้ใส่ตัวเลขที่วัดได้ก็สำคัญเช่นกัน

กระดานสเก็ตแผ่นเล็กถูกอุ้มไว้ในอ้อมแขนของเขา ก่อนที่มืออีกข้างจะใช้ดินสอสเก็ตรูปด้านอาคารเป็นลายเส้นง่ายๆลงไปบนกระดาษ ได้ยินเสียงถ่ายภาพดังอยู่ไม่ไกล....ไรเนอร์คงกำลังใช้กล้องดิจิตัลธรรมดาเก็บภาพรายละเอียดของอาคารเอาไว้ใช้ดูประกอบเวลาเขียนแบบ

“ เอเลน!”       เสียงเรียกจากร่างสูงใหญ่ทำให้เขาเงยหน้าขึ้นไปมอง

“ หื๋อ?”

“ ขยับเข้าไปยืนใกล้ๆประตูนั่นหน่อยสิ จะเทียบสเกลน่ะ”       มือที่ถือกล้องอยู่ส่งสัญญาณให้เขาขยับไปทางขวา การเทียบสเกลในภาพถ่ายก็ถือว่าเป็นสิ่งที่ควรทำ เพราะเมื่อกลับมาดูรูปอีกครั้งอย่างน้อยก็จะรู้ได้ว่า จากพื้นถึงระดับลายใต้ประตูนั้นสูง 170 เซ็นต์.....ซึ่งก็คือความสูงของเขาที่ยืนอยู่ข้างๆ

“ อื้อ”    เขาเงยหน้ามองประตูหินก่อนจะขยับเข้าไปใกล้อย่างไม่ได้คิดอะไร ก่อนจะก้มลงสเก็ตภาพต่อ เสียงถ่ายภาพยังคงดังต่อเนื่องไปเรื่อยๆ   โดยที่เขาไม่ได้สนใจจะเงยหน้าขึ้นมาดู......ว่าไรเนอร์กำลังถ่ายอะไรอยู่กันแน่

แต่สิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดนั้น......กลับอยู่ในสายตาของใครบางคน......ตลอดเวลา....

พอแดดเริ่มแรง มนุษย์ที่มีช่วงชีวิตกลางวันสั้นกว่ากลางคืนอย่างพวกเขาต่างก็เข้ามาหลบแดดอยู่ที่โคนต้นแอปเปิลใหญ่ที่แผ่กิ่งไพศาล ดูท่ามันจะมีอายุยืนนานพอๆกับปราสาทเลยก็เป็นได้

แบบสเก็ตที่มีตัวเลขกำกับไว้แล้วถูกรวบรวมไว้ด้วยกัน เพราะมันต้องถูกนำไปเขียนเป็นแบบเข้ามาตราส่วนอีกที ซึ่งวิธีการนั้นจำเป็นต้องใช้โต๊ะดร๊าฟและเครื่องมือเขียนแบบที่อยู่ในปราสาท

ความจริงสมัยนี้แล้วการเขียนแบบสามารถทำได้ง่ายๆด้วยคอมพิวเตอร์เพียงเครื่องเดียว ไม่จำเป็นต้องแบกทั้งโต๊ะ ทั้งอุปกรณ์มากมายไปไหนมาไหนด้วยอีกแล้ว ทว่า อาจารย์ก็ยังสั่งมา ว่าให้เขียนมันด้วยมือ

เงาร่างของใครบางคนนั่งลงมาข้างๆ ท่าทางอยู่ไม่สุขทำให้รู้ว่าเป็นโคนี่ โดยที่เขาไม่จำเป็นต้องเงยหน้าขึ้นไปมอง

" พวกนายเริ่มส่องกล้องกันไปบ้างหรือยัง?"       เพื่อนที่ขนาดตัวไม่ได้ต่างไปจากเขาเอ่ยถามขึ้นมาพรางหยิบกล้องดิจิตัลไปเปิดดู

" ยังเลย...ไรเนอร์กำลังหาตำแหน่งตั้งกล้องระดับอยู่"      เขาตอบออกไปทั้งๆที่ยังก้มหน้าสเก็ตรูปด้านของปราสาทต่อไป

“ ไหงมีแต่รูปเอเลนฟ๊ะ? ไอ้เจ้าไรเนอร์! เดี๋ยวก็โดนมิคาสะกระทืบตายหรอก”      เสียงพูดดังมาจากคนข้างๆทำให้เขาเผลอยิ้มอย่างไม่คิดอะไร

“ บ้าน่ะ หมอนั่นให้ชั้นยืนเทียบสเกลต่างหาก”

“ อื้อ....ดีแล้วละที่แกเป็นคนแบบนี้ เอเลน”    

“ ห๋า?”      โคนี่พูดในขณะที่ก้มมองภาพในกล้องด้วยสายตาปลงๆ....เทียบสเกลยังไง? ในเมื่อในรูปมันมีแต่นายคนเดียวเนี่ย เอเลน?

สายลมที่พัดเอื่อยเฉื่อยทำให้ร่างกายที่ยังรู้สึกเหนื่อยๆอยากจะหลับตาลงขึ้นมาทันที บรรยากาศสบายๆทำให้มือที่กำลังสเก็ตภาพเริ่มขยับช้าลง แผ่นหลังบางเอนแนบไปกับโคนต้นแอปเปิล ริมฝีปากขยับบอกคนข้างๆอย่างเคยชิน เพราะมันเป็นคำพูดติดปากของเด็กถาปัดที่มักจะวูบไปได้ตลอดเวลา

" โคนี่....ขอสิบนาที......."

แล้วก็สติจะค่อยๆหายไปพร้อมๆกับลมหายใจที่เข้าออกสม่ำเสมอ.....

จากความว่างเปล่าจู่ๆกลับรู้สึกว่าภาพจางๆของแผ่นหลังมากมายค่อยๆชัดเจนขึ้นช้าๆราวกับหมอกควันที่ก่อตัวขึ้นเป็นรูปเป็นร่างของมนุษย์นับร้อยเดินสวนกันไปมาอยู่ในย่านร้านตลาด โดยมีเขาหยุดยืนนิ่งอยู่คนเดียว

จากเสื้อผ้าของคนที่เดินอยู่รอบกายทำให้รู้ได้ว่าเขาถูกทำให้เห็นภาพในอดีตอีกแล้ว

แต่คราวนี้เขาไม่ได้อยู่ภายในปราสาท แต่กลับมาเดินอยู่ในย่านร้านตลาด

ฮูดสีเขียวถูกยกขึ้นมาคลุมหัวจนแทบจะมองไม่เห็นใบหน้า....นี่ตัวเขาไปทำอะไรไว้ถึงได้ดูจะต้องหลบๆซ่อนๆขนาดนี้......ที่ต้องถูกกักตัวอยู่ในปราสาทไร้ผู้คนบางทีอาจจะมีผลเกี่ยวเนื่องกัน...

“ เด็กคนนั้นไง...ที่ว่ากลายเป็นไททัน....ลูกชายฉันก็อยู่ในศาลทหารวันนั้นด้วย บอกว่าไม่ผิดตัวแน่...”      เสียงซุบซิบนั้นพุ่งเป้ามาที่เขาอย่างแน่นอน ในเมื่อไม่ว่าจะเหลือบไปทางไหนสายตาที่มองมาล้วนเป็นสายตาหวาดผวาและไม่ไว้วางใจ

“ แล้วมันจะไม่จับพวกเรากินจริงๆหรอ?....ปล่อยให้เดินปะปนกับผู้คนแบบนี้จะไม่เป็นไรจริงๆหรอ?”     

“ นั่นสิ.....”      อะไร?....มันเรื่องอะไรกัน?.....รู้แต่ว่ามันคงจะมีผลกระทบต่อจิตใจของตัวเขาไม่น้อย

เพราะ เอเลน เยเกอร์ ในตอนนั้นได้แต่ยืนนิ่ง นัยน์ตาสั่นไหวไปกับคำพูดของคนอื่นๆ เขาที่อยู่ในร่างนั้นรู้ดีว่าขามันสั่นจนก้าวไม่ออกขนาดไหน

“ เฮ้ยเอเลน...”     แต่แล้วจู่ๆมือแข็งแรงก็โอบไปรอบหัวของเขาก่อนจะดึงเข้าหาตัวเอง นัยน์ตาที่เบิกกว้างของเขามองเห็นเพียงต้นคอของอีกฝ่ายเมื่อหัวยังคงถูกกดเอาไว้กับไหล่ของหัวหน้าทหารรีไว

หัวหน้า...กำลังปกป้องเขา?

“ กลับกันได้แล้ว”       เสียงแข็งๆเอ่ยออกไปโดยไม่ได้กลัวเกรงสายตาหวาดผวาที่มองมาจากรอบๆ และเมื่อผู้คนเห็นว่าผู้ชายร่างเล็กคนนั้นเป็นใครก็ดูเหมือนจะเบาใจกันไปได้บ้าง

ก็ตราบใดที่เจ้าไททันอยู่กับทหารที่เก่งที่สุดในราชอาณาจักร....ต่อให้อาละวาดขึ้นมา คนคนนั้นก็คงฆ่ามันได้ไม่ยาก.....

แม้จะมาถึงปราสาทเรียบร้อยแล้วแต่ใบหน้ามนก็ยังคงหม่นหมอง

เขาได้แต่มองตัวเองผ่านกระแสความคิดของหญิงสาวที่ยืนอยู่ไม่ไกลที่ไหลผ่านเข้ามาในหัวโดยไม่รู้ตัว

ทั้งๆที่เป็นคนที่เกลียดไททันมากที่สุดแต่สุดท้ายแล้วกลับกลายเป็นไททันไปเสียเอง ซ้ำยังต้องมาถูกสายตาที่ตัวเองเคยใช้มองสิ่งที่เกลียดเข้าไส้มองมาที่ตัวเองแบบนั้น...เป็นใครก็คงจะทำใจลำบาก.......

นี่เขาเคยเกลียดไททันมาก?  แล้วยังมีส่วนเกี่ยวข้องกับมันอีก? ถึงได้ต้องมาอยู่ในปกครองของผู้ชายร่างเล็กคนนั้นที่ดูเหมือนจะเป็นที่ไว้ใจจากคนทั่วไปไม่น้อย

“ เพ็ตโทร่า...เดี๋ยวฉันจะพาหมอนี่ไปหาฮันซี่”     เสียงทุ้มเอ่ยบอกหญิงสาว และเมื่อใบหน้าภายใต้ผมบ๊อบพยักหน้าและหายเข้าไปในตัวปราสาท

ข้อมือของเขาก็ถูกมือแข็งแรงข้างนั้นฉุดรั้งให้เดินตามไป

ก่อนจะมาหยุดลง....ที่ใต้ต้นแอปเปิลต้นใหญ่......

“ ไหนว่า....จะพาไปหาผู้บังคับหมู่ฮันซี่ไงล่ะครับ?”      เสียงหงอยๆถามออกไป เพราะนึกว่าจะให้ไปทดสอบอะไรต่ออีก

ร่างกะทัดรัดไม่พูดอะไรแต่ทิ้งตัวนั่งลงไปที่โคนต้นแอปเปิล แผ่นหลังได้รูปเอนพิงไปกับเปลือกไม้สีน้ำตาลเข้ม ขาเรียวที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเหยียดยาวออกมาไขว้กันเอาไว้ ก่อนจะใช้ดวงตาแข็งกร้าวมองมาที่เขา

“ นั่งลงเอเลน”      แล้วตัวเขาก็ทำตามคำสั่งอย่างไม่คิดจะขัดขืน ร่างโปร่งบางนั่งลงไปไม่ไกลจากผู้เป็นหัวหน้า....ทว่า....

“ มานั่งตรงนี้”      นัยน์ตาคมกริบบ่งบอกว่า “ตรงนี้” ของหัวหน้ารีไว คือบนท่อนขาตน ไม่ใช่บนผืนหญ้า

“ ?!!!.....”      เขาผงะไปเล็กน้อยก่อนจะเสหน้าหาตัวช่วย และเมื่อหันกลับไปเห็นดวงตารีขวางของคนใจร้อน เขาก็ต้องลอบถอนหายใจก่อนจะลุกไปหาอย่างเก้ๆกังๆ

เรียวขาที่ยังยู่ในกางเกงทหารและสายหนังก้าวข้ามท่อนขาแข็งแรงก่อนจะหย่อนตัวคร่อมลงไปช้าๆ  แล้วก็ดูเหมือนว่าจะไม่ทันใจอีกฝ่าย มือของหัวหน้ารีไวจึงกระชากต้นแขนเขาจนหน้าเซถลาลงไปแทบจะชนกับใบหน้าของอีกฝ่าย

“ ช้า”      ใบหน้าเรียบเฉยเอ่ยออกมาก่อนจะกดท้ายทอยของเขาลงไปรับจูบเอาแต่ใจ เรียวลิ้นสอดใส่เข้ามาราวกับว่าเขาเป็นเพียงแค่คนที่อีกฝ่ายนึกจะทำอะไรก็ได้ จนบางทีเขาก็นึกโมโหตัวเองว่าทำไมไม่ต่อต้านอีกฝ่ายบ้าง....ต่อให้ชื่นชมยังไงมันก็ต้องมีขอบเขตบ้าง

“ หะ หัวหน้า....คุณก็พิสูจน์ไปแล้วนี่ครับว่าผมไม่ได้กลายเป็นไททันเพราะความรู้สึกแบบนี้ แล้วยังจะต้องทดสอบอะไรอีกละครับ?”      สองมือยันแผ่นอกที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อพรางหอบหายใจ ใบหน้าที่ละออกมาถึงกับร้อนผ่าว

“ หุบปาก! ฉันจะทดสอบอะไรมีหน้าที่ต้องบอกนายด้วยหรือไง?”      ประโยคเอาแต่ใจนั่นมันช่างเข้ากับใบหน้าโหดๆได้เป็นอย่างดี นัยน์ตารีขวางยังคงนิ่งเฉยทั้งๆที่ฝ่ามือกำลังเลื่อนลงไปปลดเข็มขัดของเขาจนได้ยินเสียง

“ ตะ แต่คนโดนทำมันผมนะครับ....อ่ะ...”       แล้วมือนั่นก็ล้วงเข้าไปบีบคลึงส่วนอ่อนไหวของเขาจนแทบจะห้ามเสียงครางไม่อยู่ จู่ๆก็จะถูกทำแบบนี้ทั้งๆที่เป็นกลางวันแสกๆแถมยังอยู่ในที่ที่ใครก็มองเห็นได้แบบนี้....

ใบหน้ามนจึงพยายามสกัดกั้นอารมณ์จนดูน่าสงสาร เสียงครางอย่างทรมานในลำคอกลับทำให้อีกฝ่ายยิ้มที่มุมปาก ทั้งๆที่มือบางพยายามห้าม ทว่าคนกระทำกลับไม่คิดที่จะหยุด

กางเกงถูกดึงลงไปแค่พอให้ความเป็นชายของอีกฝ่ายสอดใส่เข้ามาได้เท่านั้น ถึงแม้ทุกอย่างจะดูฝืนๆ....ทว่า....สภาพที่ต้องหลบๆซ่อนๆรีบๆร้อนๆแบบนี้ กลับทำให้หัวใจเต้นระรัวยิ่งกว่าที่เคยถูกทำมานั่นเสียอีก

สะโพกถูกมือแข็งแกร่งชักนำให้ขยับขึ้นลง และเพียงไม่นานความต้องการก็ถูกปลดปล่อยออกมาพร้อมๆกับความอุ่นวาบที่แผ่ซ่านเข้าไปในร่างกาย

ใบหน้ามนซบลงไปที่หัวไหล่แข็งแรงก่อนจะหอบหายใจ....ทำไมอีกฝ่ายถึงทำเรื่องแบบนี้ได้โดยไม่รู้สึกผิดเลยสักนิด.....

“ รู้ไหม....ว่าสิ่งที่ฉันทำกับนายเรียกว่าอะไร?...ตอบมา”      นัยน์ตาสีมรกตเบิกกว้างก่อนจะพยักหน้าอย่างอายๆ....หลังจากถูกทำเรื่องแบบนั้นเขาก็กลุ้มใจแทบตาย คิดว่าความรู้สึกดีที่เกิดขึ้นกับตัวเองนั้นมันคือความวิปริต จึงแอบไปหาตำราชั้นในสุดของห้องสมุดที่เรียกไม่ค่อยได้ว่าห้องสมุดของกองทหารทีมสำรวจมาอ่านดู....จึงได้รู้ว่าสิ่งที่หัวหน้ารีไวทำกับตนเองนั้นมันเรียกว่า.....

“ เซ็กซ์....”      ริมฝีปากบอกออกไปด้วยใบหน้าแดงเถือก ได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอมาจากคนที่นั่งอยู่ข้างใต้

ใบหน้าของหัวหน้ารีไวขยับขึ้นมานัวเนียอยู่แถวๆซอกคอจนเขาเผลอห่อไหล่ ลมหายใจยังไม่ทันจะเข้าที่ดีด้วยซ้ำ เสียงทุ้มต่ำก็เอ่ยกระซิบออกมาเบาๆที่ข้างใบหู

“ เอเลน....จำเอาไว้...ว่ามีแต่มนุษย์เท่านั้นที่จะมีเซ็กซ์ได้....ไททันน่ะ....ทำไม่ได้หรอกนะ”      นัยน์ตาสีมรกตเบิกกว้าง ร่างทั้งร่างนิ่งค้างไปด้วยความอุ่นวาบที่แผ่ซ่านมาจากหัวใจ

หัวหน้ากำลังจะบอกว่าเขาเป็นเพียงแค่ “มนุษย์” คนหนึ่ง....ไม่ใช่ไททันอย่างที่ใครๆเค้าประณามกัน...

“ เอเลน.......”

“ เอเลน....เอเลน!....ตื่นได้แล้ว! สิบนาทีมาตั้งหลายรอบแล้วนะเฟ้ย!”      แรงเขย่าเบาๆไหวอยู่ที่ไหล่ทำให้นัยน์ตาสีมรกตค่อยๆเปิดขึ้นช้าๆ

“ หัวหน้า...รีไว....”      ริมฝีปากเผลอเอ่ยชื่อออกไปทั้งๆที่ดวงตายังคงพร่ามัว

“ ใครฟ๊ะ?!!”     เสียงที่คุ้นหูของโคนี่ทำให้รู้ว่าเขาไม่ได้อยู่ในภาพของอดีตอีกต่อไปแล้ว

สิ่งที่เห็นในคราวนี้มีทั้งเรื่องที่ยังไม่รู้จนอึดอัดใจกับสิ่งที่ทำให้ข้างในรู้สึกอบอุ่นอย่างน่าประหลาด

ถึงแม้จะโหดร้ายและชอบใช้กำลัง แต่ลึกๆในใจเขากลับเกลียดหัวหน้ารีไวไม่ลง

“ เอเลน! ตื่นยังเนี่ย?! ชั้นจะไปวัดผังอาคารกับยัยซาช่าต่อแล้วนะ!”      โคนี่โบกมือไปมาตรงหน้า เขาเพียงแค่พยักรับด้วยสายตาที่ยังดูงัวเงีย เพื่อนร่างเล็กลุกเดินจากไป ที่ใต้ต้นแอปเปิลจึงเหลือเขาอยู่ตามลำพัง....คนอื่นๆก็คงแยกกันวัดอาคารตามที่ได้แบ่งงานกันไว้แล้วสินะ

“ พร้อมยังเอเลน?”      ร่างสูงใหญ่เดินถือไม้วัดระดับเข้ามาหา เขาเพียงแค่พยักหน้าก่อนจะลุกตามไป

แสงแดดยามบ่ายยังคงร้อนแรงไม่เปลี่ยน ต่อให้หน้าที่ของเขาจะมีแค่ยืนถือไม้วัดระดับกับจดบันทึกค่าที่ไรเนอร์ส่องกล้องแล้วบอกมา....ทว่า....ความร้อนก็มีแต่จะทำให้เหงื่อไหลจนแทบจะกลายเป็นสายน้ำ

ใบหน้ามนเงยมองพระอาทิตย์อย่างรู้สึกเคืองๆ ก่อนจะก้มลงมาจดค่าที่ร่างสูงใหญ่ตะโกนบอกลงไปในภาพสเก็ตรูปด้านอาคารที่เขาเขียนขึ้นมา

แสงแสบตาทำให้ต้องมองกระดาษด้วยดวงตารีหยี๋ ก่อนที่เงาร่างของใครบางคนจะตกกระทบลงมา ทำให้เขาเงยหน้าขึ้นมอง

“..........?”       ยังไม่ทันจะได้ถาม มือใหญ่ๆของไรเนอร์ก็กดผ้าขนหนูชุ่มน้ำลงมาบนใบหน้าของเขา....

ความเย็นสบายทำให้เผลอเชิดหน้ารับก่อนจะหลับตาพริ้ม...

“ เย็นดีจังไรเนอร์”      มือบางก็ยังไม่ยอมละไปจากกระดาษและดินสอ แต่ใบหน้ามนกลับซุกหน้าไปมาให้ฝ่ามือใหญ่จับผ้าขนหนูไว้ให้แบบนั้น

เสียงหัวเราะดังคละเคล้าไปกับบรรยากาศแห่งความสุข ร่างสูงใหญ่ยังคงหยอกเย้าร่างโปร่งบางท่ามกลางแสงแดดสดใส

ท่าทางสนิทสนมของคนที่กินนอนอยู่ด้วยกันมาตลอด 3 ปีโดยที่เจ้าตัวอาจจะไม่รู้สึก....

ว่ามันทำให้ใครบางคนไม่พอใจ.....

จู่ๆสายลมที่เคยเบาสบายกลับกลายเป็นแรงกระโชก ใบไม้ปลิวว่อนเช่นเดียวกับกระดาษที่วางอยู่บนกระดานสเก็ต  มือบางมัวแต่ยกขึ้นมาป้องใบหน้าจากเส้นผมทำให้ไม่ทันจับกระดาษเอาไว้ เมื่อเงยหน้าขึ้นมาอีกที....ความพยายามตลอดบ่ายที่ผ่านมาจึงปลิวขึ้นไปบนฟ้าเป็นที่เรียบร้อย

“ เหวอ!!!!”       ร่างโปร่งพยายามกระโดดคว้าแผ่นกระดาษสเก็ตที่จดค่าระดับที่วัดได้เอาไว้ ทว่าก็ไม่ไวเท่าสายลมที่จู่ๆก็พัดมาโดยไม่รู้ตัวพวกนั้น

กระดาษลอยขึ้นไปติดค้างอยู่บนกันสาดหินหนาหนักที่ดูยังไงก็คงไม่มีวันหักลงมา  ใบหน้ามนได้แต่ยืนมองตาละห้อยอย่างไม่รู้จะทำยังไงในเมื่อมันอยู่สูงเกินเอื้อมของเขาไป

“ สงสัยต้องปีนขึ้นไปเอา”        ไรเนอร์ยืนมองพรางประเมินความสูง เขาไม่ได้คัดค้านอะไรเพราะดูแล้วไม่น่าจะมีอันตราย จึงได้แต่ปล่อยให้ร่างสูงใหญ่เดินเข้าไปใกล้กันสาดที่อยู่เหนือหัวขึ้นไปไม่น้อยทีเดียว

ฝ่าเท้าของไรเนอร์เหยียบขึ้นไปบนฐานหินของอาคารที่ลดหลั่นกันขึ้นไป จนในที่สุดมือก็เอื้อมถึงกันสาด

ครึก!

เสียงแครกของอะไรบางอย่างดังก้องอยู่ในหัว ทั้งๆที่ภาพตรงหน้าก็ไม่มีอะไร.....เสียงที่เขาได้ยินมันดังราวกับว่ามีส่วนหนึ่งของร่างกายที่หักไป นัยน์ตานิ่งค้างอย่างสงสัยว่าหูเขาแว่วไปหรือว่าเกิดอะไรขึ้น....ทำไมถึงได้ยินเสียงราวกับกระดูกหรือไม่ก็อะไรบางอย่างในตัวหักแบบนี้....ทั้งๆที่มนุษย์ไม่น่าจะได้ยิน?

โครม!!!!!

แล้วเสียงราวกับฟ้าถล่มก็ทำให้เขาเงยหน้าขึ้นมามองพร้อมกับหัวใจที่หล่นวูบ....เมื่อจู่ๆกันสาดที่ดูแข็งแรงราวกับเหล็กกล้ากลับพังทลายลงมาจนไม่เหลือชิ้นดี

“ ไรเนอร์!!!!”       เขาตะโกนออกไปพร้อมกับใบหน้าตื่นตะลึง สองขารีบวิ่งเข้าไปหาคนที่ตกลงมาพร้อมๆกับกันสาดแล้วยังโดนหินก้อนใหญ่นั่นทับเอาไว้อีก หัวใจเต้นระรัวด้วยความกลัวว่าเพื่อนจะเป็นอะไรไป

“ ว๊าก!!”      เสียงร้องอย่างตกใจดังขึ้นที่ด้านหลัง เพราะเสียงที่ดังมากทำให้พวกโคนี่ที่อยู่ไม่ไกลวิ่งมาดู

“ ไรเนอร์!!”     มือของเขาแหวกซากกันสาดเข้าไปก่อนจะปัดเศษเล็กเศษน้อยที่พอทำได้ออก ในใจได้ภาวนาว่าอีกฝ่ายจะไม่เป็นอะไร และแล้วก็เห็นใบหน้าโชกเลือดของไรเนอร์จนได้

เกิดอะไรขึ้น? ทำไมจู่ๆกันสาดนั่นถึงได้พังลงมา?

เขาไม่มีเวลาจะสนใจเรื่องนี้อีก สองมือช่วยกันดึงตัวร่างสูงใหญ่ออกมาจากใต้กองหิน ก่อนจะรีบหามส่งโรงพยาบาลที่อยู่ไกลออกไปไม่ใช่น้อย

กว่าเรื่องโกลาหลภายใต้ความเป็นความตายที่น่าหวาดหวั่นนั้นจะจบลง พวกเขาก็แทบจะหมดแรงเมื่อกลับมาถึงปราสาทอีกครั้งตอนพลบค่ำพอดี

ยังโชคดีที่ไรเนอร์ไม่ได้รับบาดเจ็บถึงชีวิตหรือต้องสูญเสียอวัยวะอะไรไป

ยังโชคดี.....ที่อีกฝ่ายยังมีลมหายใจ.....

เขานั่งหมดแรงอยู่ในห้องโถงของปราสาท โคนี่เป็นคนไปนอนเฝ้าไรเนอร์อยู่ที่โรงพยาบาล ปราสาทที่เงียบเชียบอยู่แล้วจึงยิ่งวังเวงหนักกว่าเก่า

สงสัยว่าตั้งแต่พรุ่งนี้ไปพวกเขาต้องระมัดระวังกันให้มากขึ้น ตัวปราสาทเองก็เก่าแล้วมันอาจจะเกิดอุบัติเหตุอย่างวันนี้ขึ้นมาอีกก็ได้

อุบัติเหตุ?

จู่ๆก็ดันนึกถึงคำพูดของผู้ชายร่างเล็กคนนั้นขึ้นมา....

‘ เอเลน....จำเอาไว้นะ....ว่าอย่าให้ใครทำแบบนี้กับนายได้....ถ้าไม่ฟังละก็...จะไม่ได้มีแค่นายเท่านั้นที่จะโดนชั้นอัด....แต่คนที่ทำนายจะต้องตายด้วยมือชั้น’       

ไม่จริงน่ะ......

ใบหน้ามนสะบัดไล่ความคิดฟุ้งซ่านก่อนจะหัวเราะเบาๆ เขากับไรเนอร์ไม่ได้ทำเรื่องแบบนั้นกันอยู่ซักหน่อย อีกอย่าง...

จริงอยู่ที่เขาถูกทำให้เห็นภาพอะไรต่อมิอะไรแต่นั่นมันก็เป็นเพียงแค่ภาพในอดีต

ผู้ชายคนนั้นไม่สามารถมาทำอะไรเขาตราบเท่าที่ยังอยู่ในโลกนี้ได้หรอก

นอกเสียจากว่าอีกฝ่ายจะยังไม่ตาย....แล้วก็ยังอยู่ที่นี่

จะว่าไปก็ชักอยากจะรู้....ถึงจุดจบของเจ้าผู้ชายวายร้ายที่ทำลายความบริสุทธิ์ของเขาคนนั้น

บางที่เจ้าแจนอาจจะรู้ก็ได้?

“ แจน!!!”      เสียงเรียกทำให้พงศาวดารโบราณในมือใหญ่ร่วงผล็อยลงไปเพราะความตกใจ

“ อะไรของแกวะเอเลน! อย่ามาทำให้ตกใจได้ไหมวะ!!”      ใบหน้ายาวหันมาชี้หน้าด่าตามประสา แต่ร่างโปร่งบางก็หาได้สนใจแล้วเดินตรงเข้าไปยิงคำถามใส่ทันที

“ มีบันทึกเอาไว้บ้างหรือเปล่า....ว่าหัวหน้าทหารที่ชื่อรีไว....ตายยังไง”      ร่างสูงยาวชะงักไปนิดๆกับคำถามที่ไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยซ้ำยังเป็นเรื่องที่คงไม่มีใครเค้าถามกันแบบนี้

“ ดูนายจะสนใจหัวหน้าทหารรีไวเสียจริงๆเลยนะ...เป็นไงล่ะ! บอกแล้วว่าทีมสำรวจสมัยไททันน่ะเจ๋งจะตาย หลังจากนี้นายก็มาบูชาชุดทหารซะเอเลน”     ถึงจะพูดจาน่าหมั่นไส้แต่ร่างสูงยาวก็กำลังค้นหาบันทึกที่อยู่ในหนังสือเล่มหนานั่นให้

“ เออน่ะ! ว่าไง?”     ใบหน้ามนชะโงกเข้าไปราวกับจะช่วยหาจนหัวแทบจะชนกัน และมันก็ทำให้อีกฝ่ายลอบกลืนน้ำลายเล็กน้อย

“ เดี๋ยวนะ....อือ.....”     ปลายนิ้วยาวไล่ไปตามหน้าสารบัญ ก่อนจะพลิกกระดาษไปที่หน้านั้น ดวงตาไล่อ่านไปมาก่อนจะเอ่ยปากบอกเขาว่า

“ มีรายงานแค่ว่า หัวหน้าทหารรีไวหายสาบสูญไป....”      แล้วคำพูดถัดมาก็ทำเอาเขาตัวชาอย่างไม่ทราบสาเหตุ

 

“ แม้แต่ศพก็หาไม่พบ”

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

To be Con.

ชะ! ตรูว่าแล้วว่าเมื่อทอล์คของตอนที่สองว่าจะพูดเรื่องนี้ไปก็ลืม....ดราม่าซีดี ของ Kamiya Hiroshi (Rivaille) x Kaji Yuki (Eren Jaeger) ค่ะ *w* มีคน(ชื่อบารินนี่ซัง)แปะลิ้งค์มาให้ แล้วมันแบบว่า ใช่มากกกกกกกอ่ะ!! จริงๆมันคงเป็นดราม่าซีดีของนิยาย BL สักเรื่องที่ทั้งสองคนนี้เค้าเคยพากย์ด้วยกันเอาไว้นั่นแหละ แต่พอเอามาฟังพรางจิ้นตามว่ามันคือเสียงของ รีไวซามะกับเอเลน ตามเสียงนักพากย์แล้วมันก็ฟินมากกกกกกกกเลยอ่ะ!!! ไม่เชื่อลองฟังดูนะคะ อิอิ  (ปล.ใช้หูฟังแทนลำโพงก็ดีนะคะ เพราะว่าเสียงครางของเอเลน(คาจิยูกิซัง)นี่ก็ใช่ย่อยนะ *q*)  จิ้ม>> Kamiya Hiroshi (Rivaille) x Kaji Yuki (Eren Jaeger)

แว่วเสียงมาจากคอมเม้นต์ของตอนที่แล้วว่า “อย่าดองนะฮะพี่” อึก....เหมือนมีศรมาปักใจจึกๆ...จะ จะพยายามอย่างยิ่งเบยค่ะ ฮ่าๆๆ ถ้ามีแววจะอู้จะดองเมื่อไหร่ก็ฝากล่อลวง(?)ด้วยแล้วกันนะค้า มันจะได้ไม่ลงไห ^ ^””

เป็นคนเบื่อง่ายค่ะจริงๆแล้วน่ะ แต่ถ้าทุ่มเททำอะไรซักอย่างก็จะทำอยู่นั่นเอง แต่ถ้าไม่สนใจต่อให้เอาช้างมาฉุดก็ไม่แลจริงๆอ่ะนะ เรียกว่าหาความพอดีในตัวเองไม่ค่อยจะได้เท่าไหร่ ทำอะไรตามอารมณ์มากถึงมากที่สุด รับปากอะไรก็ไม่ค่อยจะทำได้ ^ ^”” เพราะงั้นต้องกราบขออภัยหลายๆคนจริงๆค่ะ ที่ให้รอในหลายๆเรื่อง ^ ^””

ส่วนฟิคตอนนี้อาจจะมีศัพท์เทคนิคทางสถาปัตยกรรมอยู่เล็กน้อย จริงๆก็อยากจะเขียนรายละเอียดของการส่องกล้องมากกว่านี้อยู่หรอกนะ ทว่า....ลืมไปแล้วอ่ะว่ามันใช้ยังไง =[ ]=!! คือตอนที่เรียนวิชานี้ก็ทำงานเป็นกลุ่มแบบนี้แหละค่ะ เพราะงั้นก็จะแบ่งหน้าที่กันไป แล้วข้าพเจ้าไม่ได้เป็นคนส่องกล้องโดยตรงอ่ะนะ จำได้ว่าเคยไปแจมส่องกะเค้าอยู่หน่อยๆเอง เลยลืมเกลี้ยงไปแล้วอ่ะ  ตอนนั้นทำเมชเชอร์โบสถ์ของวัดโพธิ์ค่ะ(หลังวัดพระแก้วอ่ะ) ค่าระดับที่ใช้เลยไม่เยอะเท่าพวกที่ทำเจดีย์ ส่องสองสามทีก็เรียบร้อยแล้วอ่ะ ^ ^ ส่วนใหญ่ไปเน้นรายละเอียดภายในอาคารมากกว่า อย่างฐานพระ ประตู หน้าต่าง(ถึงจะฟังดูธรรมดาๆแต่ถ้าคุ้นเคยกับประตูหน้าต่างของวัดใหญ่ๆในไทยแล้วจะรู้ว่ามันไม่ธรรมดาเลย ตรูต้องนั่งวัดนั่งแกะลายกระจังเอยอะไรต่อมิอะไรเอยทีละตัวเบยนะ แบบที่เขียนก็ล้นโต๊ะดร๊าฟได้อีก = = A0 ได้อ่ะ)

ขอขอบคุณคอมเม้นต์และทุกการติดตามมากนะค้า 555 ไม่คิดว่าฟิคมึนงงปานนี้จะมีคนอ่านด้วยอ่ะ โฮววววว ขอบคุณค่ะ เพราะงั้นเพื่อเป็นการขอบคุณ เลยนั่งวางพล็อตเรื่องนี้จนจบแล้วค่ะ ถ้าได้เขียนต่อจนถึงขั้นนั้น มันจะเป็นฟิคที่ดีที่สุดเรื่องหนึ่งของข้าพเจ้าอีกเรื่องนึงเลย 555 (ถึงแม้คนอ่านอาจจะไม่คิดแบบนั้นก็ตาม กร๊ากกกก)

แล้วเจอกันตอนหน้าค่ะ >w<