Attack on Titan. Au S.Fic [Levi x Eren] ในห้อง...ที่แสงส่องไม่ถึง : 01

Attack on Titan. Au S.Fic [Levi x Eren]   ในห้อง...ที่แสงส่องไม่ถึง : 01

: Attack on Titan Fanfiction  AU

: Levi x Eren

: Dark Romance

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

.

.

.

.

.

.

“ นี่เอเลน”

“ นายเกลียดฉันรึเปล่า.....”

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

คริสต์ศักราช 2012....

ปีที่เรื่องของไททันกลายเป็นเพียงหน้าหนึ่งของประวัติศาสตร์มนุษยชาติ...อดีตที่ได้แต่อาศัยอยู่หลังกำแพงกลายเป็นแค่เรื่องราวเก่าๆที่ชนรุ่นหลังเอาไว้ศึกษาเพียงเท่านั้น

กว่าพันปีมาแล้วที่เรื่องของไททันจบลง....โดยมนุษย์เป็นฝ่ายได้รับชัยชนะ

จะยังไงก็ช่างเถอะ....เขาไม่ได้สนใจเรื่องไททันอะไรนั่นสักหน่อย...ที่หวนนึกถึงชื่อซึ่งมีแต่ในตำราก็เพราะสายตาเหลือบไปเห็นหนังสือที่คนที่มาด้วยกันถืออยู่ก็เท่านั้นเอง

เพราะ เอเลน เยเกอร์ เป็นนักศึกษาคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์....เรื่องที่สนใจจึงมีเพียงเรื่องของอาคารและสิ่งก่อสร้างเท่านั้นแหละ

นัยน์ตาสีมรกตละจากปกหนังสือเล่มหนาที่วางอยู่บนหน้าตักของคนที่นั่งสัปหงกอยู่บนเบาะข้างๆ ก่อนจะหันกลับมามองฝ่าสายฝนที่เริ่มจะหนาเม็ดขึ้นเรื่อยๆ จากเสียงดังเปาะแปะของหยดน้ำที่กระทบลงมาบนกระจกรถกลับกลายเป็นเสียงซ่าซ่าของห่าฝนที่จู่ๆก็ตกลงมา ยิ่งทำให้การเดินทางล่าช้าขึ้นไปอีก

แล้วเมื่อไหร่จะไปถึงปราสาทโบราณ...เป้าหมายของงานครั้งนี้กันล่ะ?

ใบหน้ามนกวาดมองเหล่าคนที่ร่วมทางมาด้วยกันก่อนจะถอนหายใจ....เจ้าพวกนี้นี่ไม่รู้จักหวาดกลัวอะไรบ้างเลยหรือไงนะ ถึงได้กล้าหลับเป็นตายกันขนาดนี้...

เป็นเรื่องปกติของนักศึกษาปีที่ 3 ภาควิชาประวัติศาสตร์สถาปัตยกรรมอย่างเขาที่ต้องเสียสละปิดเทอมฤดูร้อนให้กับวิชาเลือกที่บังคับลงอย่างวิชา Measure Drawing....พูดง่ายๆก็คือวิชาจำลองแบบ....ด้วยการทำยังไงก็ได้ตั้งแต่ใช้ตลับเมตรวัดยันส่องกล้องให้อาคารเป้าหมายกลายมาเป็นแบบอยู่ในกระดาษอย่างถูกต้องตามต้นฉบับทุกประการนั่นแหละ

เปรี้ยง!!!

เสียงฟ้าผ่าทำเอาร่างทั้งร่างสะดุ้งเฮือก แต่เปลือกตาของคนที่มาด้วยกันกลับยังไม่ยอมเปิดขึ้นมาเลยสักคน….หลับ...เหมือนโดนมนต์สะกด

นัยน์ตาสีมรกตจึงย้ายไปมองที่คนขับรถซึ่งเป็นเพียงคนเดียวนอกจากเขาที่ยังตื่นอยู่ รถที่เคยแล่นดีๆกลับจอดลงที่ข้างทาง มือที่เคยกุมพวงมาลัยกลับกางแผนที่ออกดู

หลงทางงั้นหรอ?

แต่ก็ไม่น่าแปลกใจ ในเมื่อตอนนี้แทบจะมองไม่เห็นอะไรนอกจากสายฝนที่ยังคงเทกระหน่ำ ทั้งๆที่เมื่อเช้าท้องฟ้ายังสดใส แต่พอบ่ายอากาศกลับเปลี่ยนไปเป็นหลังมือ

เปลี่ยนไปราวกับจะต้อนรับใครสักคน...

แล้วมันก็เป็นการต้อนรับที่ดุดันน่าดู....

สายฝนยังคงเทลงมาไม่มีทีท่าว่าจะหยุด รถมินิบัสที่เคลื่อนตัวได้อย่างเชื่องช้าถูกล้อมรอบเอาไว้ด้วยป่าทึบ แทนที่จะไปถึงปราสาทเก่าตั้งแต่ช่วงบ่ายก็กลายเป็นว่าล่าช้ากว่ากำหนดไปไม่น้อยทีเดียว....

ไฟหน้ารถสาดส่องไปที่ถนนขรุขระ ก่อนจะกระทบกับกำแพงสูงลิ่วที่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้า นัยน์ตาสีมรกตเหลียวมองยามเมื่อรถวิ่งลอดใต้ประตูกำแพงมา.....ครั้งหนึ่งมันเคยเป็นป้อมปราการสำคัญของมนุษย์....เป็นสิ่งที่คอยปกป้องเผ่าพันธุ์ของพวกเขาเอาไว้ แต่บัดนี้กลับกลายเป็นแค่โบราณสถานที่มีไว้เพียงศึกษา

ใบหน้ามนแหงนมองสันกำแพงที่อยู่สูงลิบ....รู้สึกว่าคนในสมัยนั้นจะปีนขึ้นไปโดยใช้เครื่องมือที่ชื่อ อุปกรณ์เคลื่อนที่สามมิติ....ที่มีแสดงเอาไว้ในพิพิธภัณฑ์พร้อมกับชุดของทหาร

รอยยิ้มปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าเมื่อเผลอคิดไปว่า......ถ้าเขาต้องใส่ชุดแบบนั้นบ้างจะเป็นยังไงนะ?

“ หึหึ.....”        พยายามกลั้นเสียงหัวเราะให้อยู่แต่ในลำคอ ถ้าเขาไปพูดเรื่องนี้กับเจ้าคนที่ถือหนังสือประวัติศาสตร์มนุษยชาตินั่นอยู่คงโดนด่ากลับมาแน่...ข้อหาไปลบหลู่ชุดที่หมอนั่นบูชา

แต่ก็นั่นแหละ เขารู้ประวัติศาสตร์มนุษย์เพียงแค่บทเรียนของชั้นมัธยมจะสอนให้ ไม่ได้ศึกษาลึกลงไปเหมือนเจ้าพวกคณะโบราณคดีที่มาด้วยกัน.....เพราะสำหรับเขา...การศึกษาประวัติศาสตร์ของสถาปัตยกรรมนั้นน่าสนใจกว่า

ครืนนนน.....

เสียงฟ้าร้องโหยหวนชวนขนลุก ท้องฟ้าตอนนี้มืดครึ้มจนมองแทบไม่เห็นอะไร มีเพียงเสียงนกกระพือปีกโผบินออกไปให้ตกใจเล่น กับบรรยากาศวังเวงน่ากลัว ทั้งๆที่เมื่อครู่ตอนลอดผ่านกำแพงเข้ามายังมีบ้านเรือนแบบทิวดอร์อยู่เต็มสองข้างทาง ถึงแม้จะเป็นเพียงเมืองร้างที่ถูกรักษาไว้ในฐานะโบราณสถานแต่ก็ยังมีกลิ่นอายของมนุษย์

ผิดกับถนนที่รถกำลังวิ่งอยู่ตอนนี้.....มันช่างเหมือนกับทางสู่แดนประหารไม่ก็สถานจองจำก็ไม่ปาน

ทั้งๆที่มันถูกบันทึกเอาไว้ว่าเป็นปราสาทซึ่งเคยเป็นศูนย์บัญชาการของทหารทีมสำรวจในสมัยไททันนั่นไม่ใช่หรือไงกัน

หรือมันยังมีอะไรที่ลึกลับซับซ้อนไปกว่านั้นอีก?

ใบหน้ามนสะบัดไปมา ก่อนจะก้มมองดูนาฬิกาข้อมืออีกครั้งก่อนจะพบว่าเลยเวลาอาหารเย็นมานานแล้ว

เครื่องยนต์ค่อยๆผ่อนลงจนนิ่งสนิท รถมินิบัสหยุดอยู่ที่ลานกว้างแห่งหนึ่งและเมื่อสายฟ้าฟาดลงมา

เปรี้ยง!!!

ปราสาทโบราณก็ปรากฏแก่สายตาท่ามกลางความมืดมิดทันที.....

นัยน์ตาสีมรกตเบิกกว้าง ร่างทั้งร่างถลาถอยไปจนชิดพนักพิงตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ตัว จู่ๆภาพที่มองเห็นก็ไม่ได้มีแต่ตัวปราสาท....แต่กลับมีภาพของอะไรบางอย่างวิ่งซ้อนทับไปทับมา...ทั้งแผ่นหลังของใครบางคน....ทั้งมือที่ยื่นมาให้....ทั้งร่างกายที่ต่อสู่ดิ้นรน....ทั้งใบหน้าที่มองลงมาราวกับว่าเขาไม่ใช่คน....ทั้งรอยยิ้ม....ทั้งภาพการพูดคุยกันธรรมดาๆจนไปถึงการฉุดกระชากลากถู.....ภาพสุดท้ายคือห้องห้องหนึ่ง......ซึ่งไม่มีแสงสว่างใดส่องถึง....

“ เอเลน.....”

เสียงที่ดังก้องอยู่ในหัวไม่รู้ว่ามันมาจากที่ไหน....มันเป็นเสียงที่ผ่านกระดูกทั้งสามในรูหูเข้ามาหรือว่ามันดังอยู่ในสมอง.....

“ เอเลน......”

เป็นเสียงทุ้มต่ำที่ชวนให้ใจสงบแต่ก็ทำให้หวาดกลัวในเวลาเดียวกัน

“ เอเลน........”

“ เอเลน...........”

“ เอเลน...!!!!”

ฝ่ามือที่ตบเบาๆลงมาบนใบหน้าพร้อมกับเสียงเรียกใกล้ๆทำให้นัยน์ตาที่เบิกกว้างหลุดออกมาจากภวังค์ ทั้งมือทั้งขายังคงชาวาบกับภาพที่รับรู้ เหงื่อเม็ดใหญ่ยังคงไหลลงมาตามขมับ ก่อนที่สายตาจะจับเป็นภาพแห่งความเป็นจริง

“ เอเลน...เป็นไรหรือเปล่า? ยังง่วงอยู่หรอ?”       คนที่โบกมือไปมาอยู่ตรงหน้าเขาคือ มิคาสะ แอคเกอร์แมน ลูกพี่ลูกน้องที่นั่งอยู่ข้างๆมาตลอดทาง ที่จริงแล้วหญิงสาวไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับงานเมชเชอร์ในครั้งนี้เลย เพราะเธอเรียนอยู่คณะวิศวกรรมศาสตร์ แต่ด้วยความเป็นห่วงเขาเกินเหตุจึงบังคับตามมาด้วย  เหมือนกับทุกทีที่ไม่ว่าเขาจะไปไหน เธอก็จะไปด้วยตลอด

“ เหอะ...ขี้เซาแบบนี้จะไหวหรอแกน่ะ”      คำพูดกวนประสาทดังแว่วมาจากร่างสูงยาวเจ้าของหนังสือประวัติศาสตร์มนุษยชาติผู้บูชาชุดทหารสมัยไททันเป็นชีวิตจิตใจ....ไอ้คนที่นั่งอยู่เบาะข้างๆนี่คือ แจน กิลชูไตน์ นักศึกษาคณะโบราณคดีที่มาสำรวจด้วยกัน ถึงเป้าหมายจะเป็นคนละอย่างกับพวกเขาแต่สถานที่ก็คือปราสาทเก่าแห่งนี้เหมือนกัน

“.............”       เขายังไม่มีแก่ใจจะเถียงด้วยจึงได้แต่นิ่งเงียบให้อีกฝ่ายคิดว่าเขายังสะลึมสะลือ ทั้งๆที่ตลอดทางมายังไม่ได้หลับตาเลยสักงีบ

หรือว่าจะเป็นเพราะเหนื่อยจากการเดินทาง เลยเห็นภาพหลอนที่คิดขึ้นมาเองแบบนั้น?

“ ลงกันเถอะเอเลน ถึงแล้วละ....”      เสียงนิ่งของมิคาสะเอ่ยบอก และตอนนี้คนทั้งคันรถก็กำลังขนของลงจากรถกันอยู่

“ เอเลน! จะให้ขนกล้องลงไปเลยไหม?”       ร่างเล็กๆตะโกนถามมาจากทางหลังรถ  อาร์มิน อัลเรลโต เป็นเพื่อนตั้งแต่สมัยเด็กและตอนนี้ก็ยังเรียนอยู่ด้วยกัน.....งานเมชเชอร์จะทำเป็นกลุ่มและแน่นอนว่าพวกเขาก็เลือกที่จะอยู่กลุ่มเดียวกัน

“ เดี๋ยวฉันขนเอง”      เขาตะโกนตอบกลับไปเมื่อเห็นว่าเพื่อนตัวเล็กนั้นตัวแทบจะเท่าขาตั้งกล้องอยู่แล้ว  มันเป็นกล้องสำหรับการทำรังวัด เพราะงั้นจึงมีน้ำหนักพอสมควร แต่ในขณะที่กำลังจะลุกไป กล้องก็ถูกคว้าไปอยู่บนไหล่ของร่างสูงใหญ่

“ ฉันจัดการเอง พวกนายขนกระดาษไปดีๆแล้วกัน ฝนเทลงมาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ระวังเปียกด้วยล่ะ”       ไรเนอร์ บราวน์  เพื่อนในกลุ่มผู้ใจดีราวกับพี่ใหญ่หันมาบอกก่อนจะยกกล้องลงจากรถไป

จริงอย่างที่ว่า ฝนยังเทลงมาไม่หยุด ตอนนี้เรื่องที่เขาต้องสนใจคือจะขนกระดาษไขลงไปยังไงไม่ให้เปียกมากกว่าจะมาสนใจภาพหลอนพวกนั้น

สองแขนโอบอุ้มม้วนกระดาษไขที่ใส่ซูมเอาไว้เป็นอย่างดี ก่อนที่สายตาจะมองฝ่าสายฝนออกไปแล้วรีบวิ่งไปยังประตูทางเข้าปราสาท

ต่อให้ระยะทางจะสั้นแค่นี้ แต่ฝนเม็ดหนาก็ทำเอาเปียกมะล่อกมะแลก พวกเขาเอาอุปกรณ์การเมชเชอร์และเขียนแบบไปกองรวมกันไว้ที่มุมหนึ่งของห้องโถง ก่อนจะเดินไปสมทบกับพวกคณะโบราณคดีที่ไม่ได้มีอุปกรณ์อะไรมากเท่าซึ่งกำลังปรึกษาหารือกันอยู่กลางห้องโถง

บรรยากาศข้างนอกว่าน่าสะพรึงกลัวแล้ว....ข้างในตัวปราสาทกลับวังเวงยิ่งกว่า....นัยน์ตาสีมรกตเหลือบมองไปรอบๆห้องโถงที่ไร้ซึ่งการตกแต่งใดๆ สมกับที่เป็นศูนย์บัญชาการทหาร...ผนังรับน้ำหนักที่เป็นหินก้อนซ้อนๆกันก็ไร้ซึ่งการฉาบเรียบใดๆทั้งสิ้น

ที่นี่จะเคยมีคนอาศัยอยู่ไหมนะ?

เพราะถ้าต้องอยู่ในสภาพแบบนี้ คงจะหดหู่น่าดู

“ เท่าที่ฉันลองเดินลงไปดู รู้สึกว่าสำหรับคืนนี้มีเพียงสองที่ที่เราจะสามารถนอนได้”      เสียงของแจนทำให้เขาหันกลับไปสนใจ  เป็นเพราะสภาพอากาศไม่ดีทำให้การเดินทางล่าช้าซ้ำยังหลงอีก กว่าจะมาถึงนี่ได้ก็เล่นเอาดึกดื่นจนไม่สามารถจะเก็บกวาดปราสาทที่ไม่มีคนใช้มานานจนสามารถนอนได้

เป็นเพราะอาคารด้านในกำแพงทั้งสามชั้นนั้นถูกขึ้นทะเบียนให้เป็นโบราณสถาน เพราะงั้นจึงไม่มีใครอาศัยอยู่ การเมชเชอร์ที่ปกติแล้วจะทำแบบไปเช้าเย็นกลับ จึงต้องมาพักค้างแรมไปโดยปริยายถ้าเลือกที่จะทำเมชเชอร์อาคารในกลุ่มนี้

ก็นับว่ายังดี ที่พวกคณะโบราณคดีก็สนใจที่จะทำรายงานเรื่องของอาคารนี้อยู่เหมือนกัน ไม่งั้นมาแค่พวกเขาคงจะเหงาและวังเวงตาย

“ นั่นก็คือที่ห้องโถงนี้กับห้องโถงชั้นล่าง....เอาเป็นว่าพวกผู้หญิงให้นอนที่ห้องโถงนี้ ส่วนพวกผู้ชายลงไปนอนที่โถงข้างล่างก็แล้วกัน”       ใบหน้ายิ้มแห้งๆของเจ้าแจนดูเหมือนจะรู้อะไรอยู่พอสมควร อย่างหมอนั่นคงจะศึกษาประวัติของปราสาทนี้มาไม่น้อย

แต่สำหรับเด็กถาปัดอย่างเขาก็พอจะเดาได้ไม่ยากละว่า...เพราะอะไรถึงไม่ให้พวกผู้หญิงลงไปนอนข้างล่างที่ดูมิดชิดกว่า

เพราะผังของใต้ปราสาท....ที่ไหนๆมันก็มีเพียงฟังชั่นเดียวเท่านั้น.....นั่นก็คือ

คุกใต้ดิน

“ เอเลน ฉันจะลงไปนอนกับนายด้วย”       มิคาสะหันมาบอกด้วยใบหน้านิ่ง ทำเอาเขาห้ามแทบไม่ทัน

“ จะได้ยังไงล่ะ?! เธอน่ะนอนข้างบนนี่แหละ!”      เขารีบบอกออกไปด้วยใบหน้าเลิ่กลั่ก....ไม่รู้จะห่วงอะไรกันนักหนา....เขาไม่ใช่เด็กๆแล้วแท้ๆนะ

“ แต่ว่า....”

“ อย่าดื้อน่ามิคาสะ”       เขาตัดบทพร้อมกับยกกระเป๋าขึ้นสะพายบ่า โดยทำเป็นไม่สนใจสายตาละห้อยนั่น....และมันก็คงจะมีแต่เขาคนเดียวในโลกที่กล้าทำแบบนี้กับหัวกะทิเข้าขั้นอัจฉริยะอย่างมิคาสะ แน่นอนว่าหญิงสาวไม่ได้หัวกะทิแค่เรื่องเรียน แต่เรื่องกำลังกายก็เหนือกว่าผู้ชายหลายๆคนจนบางครั้งเขาก็รู้สึกอิจฉา

“ นอนซะ พรุ่งนี้เจอกัน”      เขาหันไปดึงผ้าพันคอของคนที่สูงไล่เลี่ยกัน แทนคำว่าราตรีสวัสดิ์ ก่อนจะก้าวขาลงบันไดมา

พวกเขายังไม่มีเวลาแม้แต่จะติดตั้งเครื่องปั่นไฟ คืนนี้เลยต้องใช้ตะเกียงแทนไปก่อน

แสงสลัวๆที่วูบไหวกระทบผนังอยู่นั้นยิ่งทำให้น่ากลัว ผนังทั้งสี่ด้านช่างทึบตันจนให้รู้สึกอึดอัด ความชื้นที่มีมากกว่าข้างบนทำให้รู้สึกหนาวไปจนถึงไขสันหลัง ความวังเวงบ่งบอกได้เป็นอย่างดี ว่าที่นี่คือ คุกใต้ดิน

จากห้องโถงใหญ่ตรงนี้ยังมีทางแยกออกไปทั้งสี่ด้าน คงจะเป็นทางไปห้องขังที่คงจะตั้งเรียงรายขนาบไปแน่ๆ

ถึงแม้ขนจะเริ่มลุกชันกับบรรยากาศน่ากลัวๆ แต่ความเหนื่อยล้าจากการเดินทางไกลก็ทำให้เปลือกตาแทบจะปิดลงมาให้ได้

ประเป๋าถูกวางเอาไว้ง่ายๆ แล้วก็ดูเหมือนกับว่าคนอื่นๆเองก็กำลังจะปิดตาลงอีกรอบแล้วเช่นกัน....ทั้งๆที่หลับมาตลอดทางเนี่ยนะ?

“ ห้ามนอนกรนนะเฟ้ย”       กระเป๋าใบใหญ่ถูกวางลงข้างๆก่อนที่ร่างของแจนจะนั่งตามลงมา....ว่าแต่นอนกรนนี่มันห้ามกันได้หรือไงน่ะ?

“ เสื้อเปียกไม่ใช่หรือไง? เอาไปผึ่งไว้สิ แค่นี้ก็ต้องให้บอก...ฮึ”       นัยน์ตาน่าหมั่นไส้มองมาที่เขาตั้งแต่หัวจรดเท้า ไม่รู้เขาไปทำอะไรให้นะ เจ้าหมอนี่ถึงได้ชอบกวนประสาทเขาอยู่ร่ำไป...ก็แค่ความคิดไม่ค่อยตรงกันนิดหน่อยเอง...มั้ง?

มือขยับไปดึงคอเสื้อก่อนจะก้มลงไปดูแล้วก็เพิ่งรู้ตัวว่ามันเปียกอยู่จริงๆ แจ็กเกตตัวนอกจึงถูกถอดออกไปเหลือแต่เสื้อยืดสีดำข้างในที่ไม่เปียกเท่านั้น

“ โทษทีอาร์มิน”       เอ่ยบอกคนที่ล้มตัวนอนลงอีกข้าง ก่อนจะพาดเสื้อลวกๆเอาไว้บนกระเป๋า เสียงงึมงำเอ่ยออกมาจากใบหน้าภายใต้กรอบผมสีทองทำให้รู้ว่าเพื่อนร่างเล็กกำลังจะเข้าสู่นิทราอีกครั้ง

เขาเองก็ค่อยๆนอนลงไปบนพื้นหินที่เย็นเฉียบ แต่ต่อให้สถานที่จะเลวร้ายขนาดไหน สำหรับเด็กถาปัดอย่างพวกเขาแล้ว แค่มีเวลาให้นอน....ที่ไหนก็กลายเป็นสวรรค์ได้ทั้งนั้น

เปลือกตาจึงปิดลงได้ไม่ยาก....แล้วห้วงนิทราก็เวียนมาอีกครา

ถึงจะบอกว่าที่ไหนก็นอนได้ยังไง แต่บางทีความอึดอัดก็ทำให้นอนไม่หลับได้เหมือนกัน!

ใบหน้ามนลืมตาขึ้นมาด้วยความงัวเงีย ร่างกายเหมือนจะถูกรัดแน่นจนต้องยกสองมือขึ้นดันอะไรบางอย่างที่กอดเขาเอาไว้ออกไป.....

ไอ้คุณแจน....ทั้งๆที่สั่งเขาห้ามกรนแต่ตัวเองกลับนอนดิ้นมากอดเขาเอาไว้ราวกับเป็นหมอนข้างแบบนี้มันน่ายันติดผนังจริงๆ!

ใบหน้างอหงิกทั้งๆที่ยังครึ่งหลับครึ่งตื่น ร่างโปร่งพลิกตัวหันตะแคงไปอีกข้าง....แต่ยังไม่ทันที่สติจะหายไป ท่อนแขนใหญ่ก็พาดมาที่ลำตัวของเขาอีกครั้ง

แล้วมันก็ไม่ได้พาดเปล่าๆ ในเมื่อร่างสูงยาวข้างหลังยังพยายามจะดึงตัวเขาเข้าไปกอดไว้เหมือนเดิม....เส้นที่ขมับกระตุกขึ้นมาเล็กน้อย.....ชั้นไม่ใช่หมอนข้างของแกนะเฟ้ย!

ตุบ!!

ร่างยาวๆของคนที่ยังหลับน้ำลายยืดถูกยันไปชนผนังอีกฝั่ง ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นมานั่งด้วยท่าทางมึนๆ....ไม่ไหวแน่.....ขืนนอนอยู่ตรงนี้มีหวังไม่ได้หลับทั้งคืนแน่.....แค่ไม่ได้หลับซักงีบบนรถก็ทำเอาล้าขนาดนี้แล้ว ถ้าคืนนี้ยังไม่ได้นอนอีก สงสัยว่าพรุ่งนี้คงได้เป็นซอมบี้ไปเมชเชอร์ปราสาทให้เข้ากับบรรยากาศผีสิงแน่นอน

สองแขนยันร่างกายให้ลุกขึ้นเดินโซเซ แสงตะเกียงสลัวๆส่องเข้าไปในทางแยก ทั้งความง่วง ทั้งร่างกายที่ถูกสั่งสอนมาจากวิชาชีพให้สามารถนอนได้ทุกที่ เพราะงั้นต่อให้จะเป็นคุกหรืออะไรเขาก็ไม่เกี่ยง

สองขาจึงเดินเข้าไปยังทางแยกช้าๆ น่าแปลกที่ห้องขังทั้งสองข้างกลับไม่ได้มีลูกกรงเหล็กสนิมเขรอะอย่างที่คิดเอาไว้ แต่กลับเป็นเพียงห้องที่มีบานประตูธรรมดาๆ เขาจึงเอื้อมมือออกไปเปิดประตูห้องห้องหนึ่งอย่างไม่ได้คิดอะไร ก่อนจะเดินเข้าไป

เป็นห้องที่กว้างพอสมควร....แล้วในห้องก็ไม่มีอะไรนอกจากเตียงที่ดูจะใหญ่ไปไหมนะ?...สำหรับนักโทษคนหนึ่ง

อีกทั้งที่หัวเตียงทั้งสองข้างยังคงมีโซ่เส้นใหญ่ถูกยึดเอาไว้ ที่ปลายโซ่มีห่วงหนังที่คงจะเอาไว้รัดข้อมือ....ถ้านี่เป็นห้องขัง....จะมีของแบบนี้เอาไว้ก็คงจะไม่แปลกอะไร

แล้วก็ใครจะสน....คนที่กำลังง่วงสุดขีดล้มตัวลงนอนบนเตียงที่คงจะเคยมีนักโทษไม่น้อยนอนรอคอยความตายอยู่บนนี้ ใบหน้ามนหลับตาลงทันทีที่หัวถึงพื้นเตียง

สติล่องลอยอยู่ระหว่างหลับกับตื่น

จนไม่แน่ใจว่าร่างกายยังทำงานอยู่แค่ไหน.....หู...ยังใช้งานจริงๆอยู่รึเปล่า?

เพราะเสียง.....ของใครบางคนที่ดังแว่วเข้ามา..............

ถึงแม้ว่าตั้งแต่ก้าวขาเข้ามาในปราสาทแห่งนี้ หูเขาก็เหมือนจะได้ยินอะไรบางอย่างจากที่ไกลๆ

ทว่า....

มันกลับชัดเจนจนจับใจความได้......เมื่อเข้าใกล้ห้องห้องนี้........

เปลือกตาพยายามจะลืมขึ้นมาแต่ก็ดูเหมือนว่ามันจะหนักกว่าที่คิด ร่างทั้งร่างจึงได้แต่ทิ้งตัวอยู่บนเตียง ปล่อยให้เสียงเหล่านั้นค่อยๆไหลเข้าไปในหู

“ เฮ้ย....รีบๆตอบมาซะทีสิไอ้หนู....สิ่งที่แกอยากทำคืออะไร?”          

.......เสียง?   เสียงใครกัน?.....มันเป็นเสียงผู้ชาย.....แล้วไอ้หนูที่ว่านั่น...ใครกัน?........

                                               

“ เรื่องดูแลเจ้านี่ให้เป็นหน้าที่ของฉันเอง”      

.......กำลังพูด....เรื่องอะไรกัน?..............

“ ฉันไม่เชื่อใจไอ้เด็กนี่....ถ้ามันเกิดหักหลังหรืออาละวาด ฉันจะฆ่ามันทันที”

........แค่อาละวาด....ถึงกับต้องฆ่ากันเลยหรอ?......ใครกัน? เด็กที่น่าสงสารคนนั้น........

“ ไม่มีใครเหมาะกับหน้าที่นี้เท่าฉันอีกแล้ว”

.......แล้ว “ฉัน” ที่ว่านี่คือใครกัน?........

“ จะให้ผมนอนที่ไหนดีครับ?”

.......เสียง....ของเขาหรอ?..........

“ ห้องนอนของนายอยู่ชั้นใต้ดิน”

.......แล้วนี่ก็เสียง.....ของผู้ชายคนเมื่อกี้...?.....

“ ชั้นใต้ดิน....อีกแล้วหรอครับ...”

.......ทำไมเสียงฟังดูผิดหวัง.....เขา?......กำลังหวังอะไรอยู่?........

“ แน่นอน....นายควบคุมตัวของนายเองไม่ได้ เกิดนายกลายเป็นไททันตอนที่นายหลับขึ้นมา เราจะได้ควบคุมตัวนายอยู่ที่ใต้ดินนั่น”

.........ไททัน?  นั่นมันไม่ใช่เรื่องในอดีตที่ผ่านมาเป็นพันปีแล้วหรอกหรอ?.............

" หัวหน้า...อย่าครับ! แล้วโซ่นี่มันอะไรกันครับ?!"

.........เสียงของเขา?....ที่ฟังดูร้อนลนราวกับกำลังหวาดหวั่นกับอะไรบางอย่างอยู่.....

" หุบปาก! ก็แค่ล่ามเอาไว้ตอนที่นายหลับ จะมีปัญหาอะไร?!"

.........เสียงของผู้ชายคนเมื่อกี้ที่ฟังดูขี้รำคาญ.....ตามมาด้วยเสียงกระทบกระทั่งและเสียงเหล็กลากไปตามพื้น.....โซ่?

นี่มันเรื่องอะไรกัน? แล้วนี่มันคือความจริงหรือความฝัน?

เสียงของใคร?

แล้วทำไมเขาถึงได้มาอยู่ที่นี่?

ที่นี่ที่ไหน?

ทำไม?

เพราะอะไร?

“ แฮ่ก.....แฮ่ก....แฮ่ก........”

นัยน์ตาสีมรกตเบิกโพลงขึ้นมา เหงื่อกาฬไหลท่วมใบหน้า ร่างโปร่งลุกขึ้นนั่งหอบหายใจอยู่บนเตียง....เสียง....ที่ได้ยินอย่างไม่ปะติดปะต่อนั่นคืออะไร ทำไมร่างกายถึงได้รู้สึกชาวาบ

มือยกขึ้นมาหมายจะลูบหน้าลูบตา....คิดเพียงแค่ว่าคงจะเหนื่อยล้าเกินไปถึงได้ฝันแปลกๆ

ทว่า...

เสียงเคร้งคร้างที่ดังขึ้นใกล้ๆก็ทำให้นัยน์ตาเบิกกว้าง.....

เมื่อข้อมือทั้งสองข้างถูกพันธนาการเอาไว้ด้วยโซ่เส้นใหญ่ซึ่งถูกล่ามไว้กับหัวเตียง

ริมฝีปากได้แต่อ้าค้างกับภาพที่เห็น....นี่มันเกิดอะไรขึ้น?

นัยน์ตากวาดมองไปรอบกาย....เขายังอยู่ในห้องของคุกใต้ดินห้องเดิมไม่ผิดแน่ แต่ก่อนที่เขาจะหลับไป....ข้อมือทั้งสองข้างยังเป็นอิสระ

ดวงตาเบิกกว้างก้มลงมองเสื้อผ้าที่สวมอยู่.....แต่แทนที่มันจะเป็นเสื้อยืดสีดำกับกางเกงยีนส์....มันกลับกลายเป็นเสื้อเชิ้ตของชุดนอน....ทำไม?....นี่ไม่ใช่เสื้อของเขา?....แล้วมันมาอยู่บนร่างกายของเขาได้ยังไงและตั้งแต่เมื่อไหร่?

มีแต่คำถามลอยอยู่ในสมอง

เกิดอะไรขึ้นกันแน่?

ริมฝีปากเม้มแน่นก่อนจะตัดสินใจตะโกนออกไป

“ มีใครอยู่ข้างนอกไหม?!!!”      แล้วก็มีเพียงความเงียบที่ตอบกลับมา

“ อาร์มิน!!! แจน!!!.....ไรเนอร์!!!!”       ตะโกนเรียกชื่อเพื่อนที่ร่วมเดินทางมาด้วยกันแต่ก็ยังไร้ซึ่งเสียงตอบรับ

“ ........มิคาสะ!!!!!”        ริมฝีปากที่ตะโกนอยู่เม้มแน่น....แม้แต่เธอก็ยังไม่ยอมตอบฉันงั้นหรอ....แม้แต่มิคาสะก็ไม่ได้อยู่ที่นี่งั้นหรอ?

กึก......

และแล้วความเงียบก็ถูกแทนที่ด้วยเสียงบางอย่าง ก่อนจะตามมาด้วยเสียงฝีเท้าที่ก้าวเข้ามาใกล้ด้วยจังหวะที่ฟังดูก็รู้ว่าเจ้าของฝีเท้านั้นมั่นใจในตัวเองขนาดไหน

แอ้ด....

ประตูค่อยๆถูกเปิดออกช้าๆ ให้เขาเงยหน้ามองผู้มาเยือนด้วยหัวใจที่เต้นระรัว

ใครกัน?

จะเป็นใครที่ก้าวขาเข้ามากัน?

เรียวขาที่ก้าวพ้นประตูมานั้นเป็นของชายคนหนึ่งซึ่งมีร่างกายขนาดกระทัดรัด....น่าจะเตี้ยกว่าเขาเล็กน้อย....ชายผู้มีใบหน้าติดจะเฉยชาแต่ดวงตารีขวางก็ทำให้ดูเหมือนจะอารมณ์ไม่ดี...ชายคนนั้นอยู่ในเครื่องแบบของทหารสมัยโบราณ ถึงแม้จะไม่มีแจ็คเก็ตสีน้ำตาลสวมอยู่ แต่จากกางเกงสีขาวกับสายหนังที่รัดพันยึดกับเข็มขัดก็ทำให้รู้ว่าผู้ชายคนนี้มีชีวิตอยู่ในสมัยไททัน

ใครกัน?

ผู้ชายที่กำลังเดินตรงมาที่เขานี่คือใครกัน?

" หัวหน้ารีไว....."       นัยน์ตาเบิกกว้างไปกับคำที่ริมฝีปากพูดออกไปอย่างไม่รู้ตัว....ไม่สิ....ไม่ใช่ไม่รู้ตัวแต่ปากมันขยับไปเองอย่างที่เขาควบคุมไม่ได้ต่างหาก

" คุณ...มีอะไรหรือเปล่า?....ทำไมถึงเข้ามาในห้องนอนของผม...."        อีกแล้ว....ประโยคที่ไม่ได้ตั้งใจจะพูดนั่นกลับหลุดออกจากปากไป....ราวกับว่าคนที่ควบคุมร่างนี้อยู่จะไม่ใช่ตัวเขาอย่างนั้นแหละ

เหมือนกับเขาแค่ถูกดึงเข้ามารับรู้เรื่องราวในฐานะคนนอกก็เท่านั้น.....

คนที่ถูกเขาเรียกว่าหัวหน้ารีไวยังคงยืนค้ำหัวอยู่ข้างเตียงโดยไม่พูดอะไร สองแขนยกขึ้นมากอดอกเอาไว้ก่อนจะปรายตามองลงมาราวกับจะถามว่า.....จะเข้ามาแล้วมีปัญหาอะไร?....

" นี่มันดึกแล้วนะครับ...."        ตัวเขาพูดออกไปพร้อมกับก้มหน้าหลบสายตาของอีกฝ่าย

เดี๋ยวนะ....เมื่อกี้ตัวเขาพูดว่าที่นี่คือห้องนอนของตัวเอง?.....ในคุกใต้ดินเนี่ยนะ?.....แล้วถ้าอย่างนั้นทำไมเวลานอนยังต้องถูกล่ามเอาไว้แบบนี้อีก?

เขาเงยหน้ามองคนที่ยังคงยืนค้ำหัวทั้งๆที่ตัวเขายังคงก้มหน้าอยู่

ชายคนนี้ถูกเรียกว่าหัวหน้า....ดูจากชุดที่สวมอยู่เป็นไปได้ว่าจะมีตำแหน่งเป็นถึงหัวหน้าทหาร....และรีไวก็คงจะเป็นชื่อ....

บทสนทนาที่ดูจะไร้ซึ่งความหวาดผวาที่ตัวเขาเอ่ยออกไปนั่นแสดงว่าเขาไม่ได้ถูกลงโทษ ไม่ได้ถูกกักขัง....แล้วถ้าอย่างนั้น....ทำไมเขาถึงได้เต็มใจที่จะถูกล่ามเอาไว้ในคุกใต้ดินแบบนี้?

ตกลงนี่มันความฝันหรือคืออะไรกันแน่?

และยังไม่ทันจะได้คิดอะไรไปมากกว่านั้น แรงยุบยวบของเตียงก็ทำให้ร่างกายเผลอขยับหนี....ดูท่าว่าตัวเขาจะคุ้นเคยกับการรับมือกับอีกฝ่ายเป็นอย่างดี

" จะไปไหนเอเลน?"       เสียงทุ้มเอ่ยออกมาพร้อมกับแรงกระชากที่ข้อมือ ถึงจะเห็นว่าตัวเล็กกว่าทว่า คนตรงหน้ากลับแรงเยอะกว่าที่คิด

ร่างทั้งร่างของเขาเซถลากลับไปหาอีกฝ่าย ก่อนที่ข้อมือทั้งสองข้างจะถูกกดลงกับเตียง เสียงเคร้งคร้างของโซ่ดังให้ได้ยิน แต่มันก็ราวกับจะไปช่วยกระตุ้นรอยยิ้มของอีกฝ่ายให้ปรากฏขึ้นมาบนใบหน้านิ่งนั่น

" ฉันก็แค่อยากจะรู้ว่า....นอกจากความเจ็บปวดแล้ว....จะมีความรู้สึกอย่างอื่นที่จะกระตุ้นให้นายกลายเป็นไททันได้อีกหรือเปล่า?"       ถึงแม้ริมฝีปากจะยิ้มน้อยๆแต่ดวงตารีขวางกลับไม่ได้ยิ้มด้วยเลย สองมือของเขาขัดขืนขึ้นมาเล็กน้อย....เล็กน้อยจริงๆเมื่อเทียบกับแรงมหาศาลที่กดลงมาที่ข้อมือ....เล็กน้อยจนเขารู้สึกหงุดหงิด....ว่าทำไมตัวเขาไม่ต่อต้านให้มันมากกว่านี้ ไม่ออกแรงให้มากกว่านี้

หรือว่าระหว่างตัวเขากับผู้ชายคนนี้มันจะมีอะไรมากกว่าที่คิด.....

ทั้งๆที่ถูกกระทำป่าเถื่อนด้วยแท้ๆ ทั้งๆที่ถูกใบหน้าโหดๆนั่นจ้องมองมา....แต่กลับไม่รู้สึกเลยว่าตัวเขาจะรู้สึกกลัว

ถึงแม้หัวใจจะเต้นระรัวอยู่ก็ตาม....

" หะ หัวหน้า.....ถ้าจะทดสอบก็ควรจะให้ผู้บังคับหมู่ฮันซี่อยู่ด้วยสิครับ"      เขาเบี่ยงใบหน้าหลบคนที่กำลังโน้มตัวลงมา...ถึงจะพูดเรื่องอะไรกันก็ไม่รู้.....แต่ดูท่าว่าตัวเขาในตอนนั้นจะไม่ประสีประสานัก ถึงได้ไม่ตระหนักเลยว่าอีกฝ่ายกำลังจะทำอะไร

แต่สำหรับสมัยนี้ที่โลกไร้พรมแดนด้วยอินเตอร์เนต....ทำให้เขารู้ว่าตัวเขากำลังจะถูกผู้ชายที่ตัวเล็กกว่านั่นจู่โจมอย่างแน่นอน

หนีสิ....หนีออกมา.....

" เรื่องนี้นายห้ามบอกใคร...ไม่งั้นฉันจะอัดไม่เลี้ยงเลยคอยดู"        กำลังข่มขู่อยู่งั้นหรอ? แล้วทำไมตัวเขาถึงได้ไม่ต่อต้านอะไรเลย....ทำไม เอเลน เยเกอร์ ถึงไม่ลุกขึ้นมาชี้หน้าด่าหรือว่าแสดงท่าทางแค้นเคืองใจเมื่อเห็นอะไรที่ไม่ถูกไม่ควรอย่างที่ตัวเขาไม่ว่าจะชาติไหนก็น่าจะเป็นแบบนั้นกันล่ะ?

อีกทางที่คิดได้ว่าทำไมเขาไม่ต่อต้าน...นั่นก็อาจจะเป็นเพราะ....ผู้ชายที่ชื่อรีไว....คือคนที่ตัวเขาชื่นชม?

ชื่นชมจนยอมให้ซ้อม....ชื่นชมจนยอมให้ทำอะไรก็ได้แบบนี้เลยน่ะหรอ?

หรือมันจะมีอะไรที่มากกว่านั้น?

ร่างทั้งร่างสะดุ้งเฮือกเมื่อลมร้อนๆเป่าลงมาที่ซอกคอ โซ่ถูกดึงมาพันที่ข้อมือหลายต่อหลายรอบจนมันตึงแน่น....แล้วสองแขนก็ขยับไปไหนไม่ได้อีก....

“ คุณจะทำอะไรน่ะ?”        ตัวเขาถามออกไปด้วยท่าทางตกใจ เมื่อมือของอีกฝ่ายกระชากสาบเสื้อออกจากกัน สองมือพยายามดึงโซ่ที่รู้ว่าไม่มีทางหลุดไปได้แน่แต่ก็ยังดึง เมื่อเริ่มรู้สึกตัวแล้วว่าสายตาเรียบเฉยนั้นช่างไม่น่าไว้วางใจ

ราวกับว่ามันน่าหวาดหวั่นยิ่งกว่าที่เคยเจอมา....

“ ก็บอกแล้วไง....ว่าจะทดสอบดูว่านอกจากความเจ็บปวดแล้ว....ความต้องการ....ยังจะทำให้นายกลายเป็นไททันได้หรือเปล่า?”

“ ตะ แต่ว่า....”      ดูเหมือนตัวเขาก็ไม่ได้ไร้เดียงสาเสียทีเดียว ในเมื่อเข้าใจความหมายของ “ความต้องการ” ที่ว่า จนร่างกายเริ่มจะถอยหนี

“ อยู่นิ่งๆสิเอเลน”     คนสั่งยังคงมีสีหน้าเรียบเฉย แต่ใครมันจะไปทำตามได้ในเมื่อรู้แล้วว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง....ร่างกายจึงดิ้นรนหนักขึ้นจนมือที่พยายามจะแตะตามลำตัวของเขาทำไม่ได้ดั่งใจ และยิ่งนานเข้าก็ดูเหมือนกับว่าใบหน้านิ่งๆนั่นจะยิ่งไม่พอใจ

“ บอกให้อยู่นิ่งๆไงไอ้เด็กนี่!”       ไม่ว่าเปล่าแต่เข่าหนักๆกลับซัดมาเต็มหน้าท้อง

“ อุก.....”       จุกจนต้องงอตัวลงไป ร่างกายเหมือนจะขยับไม่ไหวขึ้นมาทันที

หัวไหล่ถูกมือไม่ใหญ่แต่แข็งแรงกระชากกลับไปให้นอนหงาย....สายตาได้แต่มองการกระทำของผู้ชายร่างเล็กตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ....แบบนี้มันขืนใจกันชัดๆไม่ใช่หรือไง...แล้วทำไมคนแบบนี้ถึงยังถูกตัวเขาเรียกว่าหัวหน้า....ทำไมตัวเขาถึงไม่คิดที่จะแหกปากตะโกนร้องให้ใครมาช่วย?

กางเกงนอนถูกดึงลงไปตามแต่ใจของผู้กระทำ สายตาของคนตรงหน้าจ้องมองลงมาราวกับไม่ได้รู้สึกอะไร....สิ่งที่ทำลงไปก็เพียงแค่การทดสอบเรื่องของไททันอะไรนั่น

และมันก็ทำให้หัวใจรู้สึกเจ็บแปลบชอบกล...

หัวใจ....ที่เพิ่งจะรู้สึกตรงกันเป็นครั้งแรก....ของเขากับตัวเขา

ร่างที่เกือบจะเปลือยเปล่านอนแน่นิ่งอยู่บนเตียง มีเพียงใบหน้าและสายตาเท่านั้นที่ยังขยับไหว....ไม่น่าเชื่อว่าแค่เข่าทีเดียวจะทำเอาร่างกายแทบจะเป็นอัมพาตขนาดนี้

ปลายผ้าพันคอสีขาวระไปตามแผ่นอกเมื่อคนข้างบนโน้มตัวลงมากดริมฝีปากไปตามซอกคอ แรงขบเม้มทำเอาต้องนิ่วหน้า ก่อนจะหอบด้วยเสียงสั่นพร่าเมื่อริมฝีปากไปหยุดลงที่ยอดอก

“ หะ หัวหน้า....พะ พอเถอะครับ....บะ แบบนี้มัน.....”       พยายามเอ่ยเสียงห้ามด้วยความเว้าวอน ทว่าดวงตารีขวางที่มองเสยขึ้นมากลับไม่มีคำว่าจะหยุดเลยแม้แต่นิดเดียว

เพื่อการทดสอบ...ต้องทำกันถึงขนาดนี้เลยหรอ?

อีกฝ่ายไม่รู้สึกอะไรเลยหรือไง....ที่ต้องมาทำกับผู้ชายด้วยกัน....

“ อื้อ!!!”      ริมฝีปากพยายามเม้มแน่นเมื่อแกนกลางลำตัวถูกฝ่ามือสัมผัส ยิ่งผสมกับความวาบหวามที่แผ่นอกยิ่งทำเอาร่างทั้งร่างแทบจะบิดเร่า เป็นความรัญจวนอย่างที่เด็กอย่างเขาไม่เคยรู้จัก

เสียงครางในลำคอยังดังต่อเนื่อง เมื่อมือที่กอบกุมแกนกายของเขาอยู่เริ่มจะขยับมากขึ้น และมันก็ไม่น่าจะใช้เวลานานนักกับคนที่นับว่ายังบริสุทธิ์แบบเขา

ทว่า....

ผู้ชายร่างเล็กตรงหน้ากลับไม่ยอมปล่อยให้เขาไปง่ายๆ  เมื่อเกือบจะสุดปลายทาง....มือที่ขยับกลับหยุดลง

คนที่เหนือกว่ายันร่างกายขึ้นก่อนจะคุกเข่าคร่อมร่างของเขาเอาไว้.....แล้วก้มมองร่างกายที่กำลังสั่นระริกเพราะความต้องการด้วยสายตานิ่งเฉย

มองนัยน์ตาอ้อนวอนของเขา....มองความทรมานของเขา.....ราวกับว่านั่นคือสิ่งที่อีกฝ่ายต้องการ

ริมฝีปากบนใบหน้านิ่งยิ้มที่มุมปากก่อนจะแกล้งขยับหัวเข่าในกางเกงทหารสีขาวมาเสียดสีที่แกนกายสั่นระริก และนั่นมันก็ทำให้เขาทนไม่ไหวจนต้องเปล่งเสียงครางออกไป นัยน์ตาปิดลงไปกับความต้องการที่แทบจะล้นทะลัก หัวคิ้วขมวดมุ่นเข้าหากัน มือทั้งสองข้างก็พยายามดึงโซ่เพื่อให้มันเข้าใกล้ส่วนอ่อนไหวกลางลำตัว....ทำเองก็ได้ในเมื่ออีกฝ่ายไม่คิดจะทำต่อ....แค่ขยับมือเลียนแบบมือคู่นั้นเขาก็น่าจะพอทำได้

ทว่า....โซ่กลับถูกดึงรั้งขึ้นไปด้วยมือของหัวหน้ารีไว....

“ หะ หัวหน้า....อ๊ะ....อ่า.....”       เสียงสั่นพร่ากะจะเอ่ยอ้อนวอน แต่หัวเข่าที่จงใจเสียดสีที่แกนกายก็ทำให้มันกลายเป็นเสียงคราง  ร่างทั้งร่างหอบจนตัวโยน นัยน์ตาฉ่ำเยิ้มมองไปที่คนด้านบนอย่างขอร้อง

แต่ใบหน้าที่ก้มมองลงมาก็เพียงแค่เลียริมฝีปากตัวเองก็จะโน้มตัวลงมาเลียที่ต้นคอเขา

ความต้องการที่ไม่ได้รับการตอบสนองยังคงค้างคาต่อไป

และมันก็ไม่ได้เป็นแบบนี้แค่ครั้งเดียว....

เมื่อเขาเริ่มจะผ่อนลมหายใจได้ มือใจร้ายข้างนั้นก็จะกลับมาปลุกเร้าเขาอีก....และเมื่อจะถึงปลายทางมันก็หยุดลงอย่างจงใจ

ช่างเป็นผู้ชายที่ซาดิสสิ้นดี....

“ อ๊ะ...อ๊า!!!........ฮ่า...ฮ่า.....”        จนเวลาผ่านไปครึ่งค่อนคืนได้.....อีกฝ่ายจึงยอมปล่อยเขาไปแต่โดยดี

ร่างทั้งร่างหอบฮั่ก....น้ำรักมากมายไหลเลอะฝ่ามือของอีกฝ่าย....นัยน์ตาสีมรกตแทบจะปิดลงทันทีเพราะความเหนื่อยอ่อน

แน่นอนว่าถ้าจะถูกทำอะไรต่อไปจากนี้....เขาคงไม่มีแรงจะต้านไหว....ทั้งร่างกายและจิตใจ

“ คืนนี้เอาแค่นี้ก่อนแล้วกัน...”       เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นเมื่อหัวของเขาซบลงบนไหล่ที่อยู่ต่ำกว่า

หมายความว่า.....มันจะยังมีคืนต่อไปอีกหรือยังไง?

แต่ตอนนี้เขาก็ไม่มีแรงจะถามอะไรได้อีก.....

ก่อนที่นัยน์ตาจะปิดลง เสียงทุ้มต่ำก็กระซิบอยู่ใกล้ๆใบหู 

" นี่เอเลน......"     

" นายเกลียดฉันรึเปล่า?"

นัยน์ตาที่กำลังหรี่ปรือจึงเปิดขึ้นมาน้อยๆ ถึงจะมองไม่เห็นอะไรนอกจากไหล่ของอีกฝ่าย แต่เขาก็ตั้งใจจะบอกให้คนใจร้ายได้รู้ว่าเขาไม่ได้ชอบที่จะถูกทำแบบนี้

ทว่า....

ใบหน้ากลับส่ายช้าๆแทนคำตอบ….

เขาควบคุมมันไม่ได้.....

ตัวเขา....ไม่ได้เกลียดอีกฝ่าย….

ทั้งๆที่โดนทำขนาดนี้....

นัยน์ตาค่อยๆปิดลงก่อนที่สติจะหายไปกับห้วงนิทรา.....

แล้วมันก็กลับมาเบิกโพลงอีกครั้งเมื่อเขารู้สึกว่าเรื่องมันไม่ควรจะจบลงแค่นั้น!

ร่างกายลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว เหงื่อเกาะพราวไปทั่วใบหน้าจนรู้สึกได้ แต่เมื่อคิดจะขยับข้อมือเพื่อดึงโซ่ มันกลับมีเพียงอากาศที่พันธนาการอยู่

ไม่มี.....โซ่ไม่ได้มัดอยู่ที่ข้อมือเขาแล้ว?!!

และเมื่อก้มมองลงไปตามร่างกายที่น่าจะมีเครื่องหมายคิสมาร์คอยู่เต็มไปหมด....กลับไม่มีเลยแม้แต่จุดเดียว

ซ้ำตอนนี้เขายังใส่เสื้อยืดสีดำกับกางเกงยีนส์อีกด้วย

ฝัน......?

เรื่องเมื่อกี้มันคือฝันงั้นหรอ?

ร่างกายรีบลุกพรวดออกจากเตียงก่อนจะวิ่งออกไปจากห้อง

แล้วขาก็แทบทรุดลงไปกับพื้นเมื่อมายืนอยู่ตรงห้องโถงของชั้นใต้ดิน.....รู้สึกโล่งใจยังไงบอกไม่ถูก

เมื่อมองเห็นร่างสูงยาวของแจนยังคงนอนน้ำลายยืดอยู่ที่เดิม....

ก็แค่....ฝันไป........?

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

ดวงตาที่ปิดมานานแสนนานค่อยๆเปิดขึ้นช้าๆ

ธารน้ำแข็งก็ไม่อาจรักษาหัวใจที่เต็มไปด้วยไฟร้อนได้อีกต่อไป

.

.

.

.

.

.

“ นี่เอเลน”

“ นายเกลียดฉันรึเปล่า.....”

.

.

.

.

.

“ ถ้านายไม่ได้เกลียดฉัน....แล้วทำไมถึงได้หนีไปล่ะ?”

“ รู้บ้างไหม...ว่าโทษของการทำให้ฉันรอ....มันหนักหนาขนาดไหน.....”

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

To be Con.

งะ งงกันไหมคะ? กับฟิคสองโลกประหลาดๆเรื่องนี้ ฮืออออ พยายามเขียนให้เข้าใจที่สุดแล้วนะ แต่ถ้ายังงงประการใดก็ขออภัยล่วงหน้าค่ะ ตรูว่าน่าจะงงเรื่องที่ว่าฟิคเรื่องนี้มันโผล่มายังง๊ายยยยยมากกว่าไหม?!!!

มะ ไม่ต้องห่วงค่ะ ฟิคประภาคาร ลงวันที่ 16 เดือนนี้แน่นอนค่ะ TT^TTv

เดี๋ยวก่อน....ก่อนจะเวิ่นไปไหนต่อไหน ขอแฮปให้เจ้าของขวัญเค้าก่อน อิอิ

สุขสันต์วันเกิดนะคะน้องการ >w<

มีความสุขมากๆๆๆน้า ขอให้เป็นปีที่ดีๆ เจอกับเรื่องดีๆ(เกรดเอๆด้วย ฮี่) ขอให้สุขภาพแข็งแรงไม่มีโรคไม่มีภัยมากล้ำกลายเลยนะคะ จะได้มีแรงมาสครีมอะไรต่อมิอะไร(?)ด้วยกัน เหะเหะ ส่วนของขวัญชิ้นนี้ก็ไม่แน่ใจว่าจะถูกใจไหมอ่ะนะ เป็นฟิคไททันเรื่องแรก เพราะงั้นถ้ายังมีอะไรแปลกๆก็ขออภัยล่วงหน้า แต่ถ้าชอบสักนิดดดด คนแต่งก็ดีใจแล้วค่ะ >////<

คือนอกจากจะโดนใครบางคน(ชื่อM1)ล่อลวง(?)อยู่ทุกว๊านทุกวันแล้ว ยังเห็นน้องการเกริ่นๆเอาไว้ว่าอยากอ่านรีเอ...โอเค...สายเดียวกัน เพราะงั้น....จัดให้เบย555....ตอนแรกก็ตั้งใจว่าจะ 3P โคกิโนะซาซา ตามที่เคยขอมาให้....แต่เกรงว่าจะไม่ทัน = =” เพราะถ้าเป็นเรื่องนั้นอยากจะลงทีเดียวจบอ่ะนะ เลยเอาเรื่องนี้มาใส่กล่องแทน....ไม่ว่ากันน้า~~~

ส่วนฟิคเรื่องนี้.....ในห้อง ที่แสงส่องไม่ถึง......มีเพลงแรงบันดาลใจด้วยนะเออ....จิ้ม>>Music Inspiration : ในห้อง...ที่แสงส่องไม่ถึง

ก็นั่นแหละ...ถ้าเข้าไปอ่านเอนทรีนั้นก็คงจะรู้ว่า ข้าพเจ้าเป็นสาย All Eren ถึงจะสครีมเฮย์โจวออกนอกหน้า ทว่า...กลับชอบเอเลนมากสุดในเรื่องซะงั้น 555 ก็มันวีนน่ารักดีอ่ะ >w< เกรียนอยู่ดีๆพอเจอเฮย์โจวกลับตามเค้าต้อยๆเหมือนหมาน้อยซะงั้น  แล้วก็ต่อให้จะต่อยกับใครตายพอมิคาสะเข้ามาห้ามก็ฟังง่ายๆเลยอ่ะแถมชอบถูกปกป้องโดยไม่ค่อยจะรู้ตัวจากสาวเจ้าด้วยอ่ะ  แล้วก็เวลาทะเลาะกับแจนมันก็น่ากรี๊ดอ่ะยิ่งเถียงกันก็ยิ่งรักกันนะโบราณเค้าว่าไว้555 แล้วก็ชอบความเป็นพี่ใหญ่ใจดีที่คอยดูแลเอเลนของไรเนอร์ด้วยอ่ะ.....สรุปเลยจิ้นแม่งตั้งแต่....รีไวเอเลน.....มิคาสะเอเลน.....แจนเอเลน....ยัน.....ไรเนอร์เอเลน =[ ]=!!! ....ซักวันคงถูกโมเอะอย่างอาร์มินหลอกให้ตายใจแล้วจับกดเอาได้นะเอเลนถ้าอยู่กับตรูไปนานๆเนี่ย >[ ]<

เพราะงั้นก็....ฝากฟิคน้อยๆเรื่องนี้ไว้ในอ้อมใจอีกเรื่องนะค้า m(_ _)m ยังไม่รู้ว่าจะยาวแค่ไหนอ่ะเนอะ เพราะงั้นเลยใส่ S.fic ไว้ก่อน 5555 จริงๆยังไม่ได้วางพล็อตไปจนถึงตอนจบ แล้วก็ไม่แน่ใจว่าพล็อตจะไปซ้ำกับใครบ้างหรือเปล่านะคะ น้องM1ส่งฟิคคู่นี้มาให้อ่านหลายเรื่องเบย แต่ยังไม่มีเวลาเข้าไปอ่านเลยอ่ะ ^ ^ เลยไม่รู้ว่าของคนอื่นเค้าแนวไหนกัน ถ้าไปเหมือนของใครก็แจ้งได้ค่ะ เดี๋ยวเก๊าแก้ใหม่ ^ ^

ขอบคุณค่า....^ ^….