Psycho Pass. OneShot.Fic [Kogami x Ginoza] ชื่อ...ของสัตว์ที่ไร้นาม : หมายเลขยี่สิบสี่

Psycho Pass. OneShot.Fic [Kogami x Ginoza]    ชื่อ...ของสัตว์ที่ไร้นาม : หมายเลขยี่สิบสี่

: Psycho Pass  Fanfiction

: Kogami Shinya x Ginoza Nobuchika

: Bitter Romance

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

เจ้าลูกหมาขนดำยังคงวิ่งนำหน้าด้วยท่าทางร่าเริง ต่างจากเจ้าของซึ่งเดินถือสายจูงอยู่ข้างหลังด้วยใบหน้านิ่วคิ้วขมวดที่เสไปมองข้างทางมากกว่าจะมองข้างหน้า มือเรียวยังคงถูกมือของคนที่เดินอยู่ข้างๆจับเอาไว้

ดีที่เป็นตอนเช้า....เขาจึงไม่ต้องกังวลว่าจะมีใครเห็นมากนัก

อาคารห้องพักของหน่วยปฏิบัติการหรือที่รู้กันว่ามันคือเขตกักกันอาชญากรที่ยอมเป็นหมาล่าเนื้อของกรมความปลอดภัย ตั้งอยู่ข้างหน้า

ชั่ววูบหนึ่งเขากลับคิดว่าทำไมมันไม่ตั้งอยู่ให้ไกลกว่านี้อีกนิด....

“ ให้ฉันเดินไปส่งนายก่อนไหม?”       เสียงทุ้มราบเรียบเอ่ยถามออกมาจากปากของโคงามิ

“ ไม่ต้อง....ตอนแกเดินกลับมาจะลำบากถ้าเจอโดรนของกรมเข้า”       เพราะอาชญากรจะไม่สามารถออกไปนอกกรมหรือเขตที่พักได้...ถึงแม้คอนโดของร่างโปร่งจะอยู่ติดกับกรมเพียงแค่ถนนกั้นก็ตาม

“.......หึ”        เสียงหัวเราะในลำคอดังมาจากคนข้างๆซึ่งเขาไม่รู้ว่าโคงามิขำเรื่องอะไร หรือกำลังหัวเราะสมเพชตัวเองที่ไม่อาจจะดูแลเขาได้ก็ไม่แน่ใจ

มือที่สอดประสานกันอยู่ยังคงไม่ยอมปล่อยถึงแม้ว่าจะเดินมาจนถึงทางเข้าอาคารที่พักของร่างแข็งแกร่งแล้วก็ตาม  โคงามิยังคงเดินไปเรื่อยๆ และเขาก็ยังคงถูกลากให้ไปด้วยกันโดยไม่ทันจะได้รั้งตัวเองเอาไว้

รู้ตัวอีกทีก็มายืนอยู่ที่หน้าห้องของเจ้าคนหัวยุ่งไปซะแล้ว

“ กิโนะ....”       เสียงนิ่งเรียกชื่อเขาดังมาจากคนที่ยืนอยู่ข้างๆ

“ ........?”      ใบหน้าเรียวหันไปมองเมื่อจู่ๆโคงามิก็เงียบไป  ใบหน้าคมเฉยชาเงยมองไปบนอากาศก่อนที่ประโยคซึ่งทำเอาเขาผงะไปจะดังออกมาจากริมฝีปากรสบุหรี่

“ มี SEX กันไหม”

“ จะ จู่ๆเกิดบ้าอะไรขึ้นมาน่ะ?!!!”        มือที่ถูกจับมาตลอดทางสะบัดมือใหญ่ออกทันที ร่างกายเตรียมจะเดินหนีแต่แขนกลับถูกโคงามิรั้งเอาไว้ และเมื่อรู้ตัวอีกทีแผ่นหลังก็ปะทะเข้ากับผนังด้านในของห้องก่อนที่แขนแข็งแรงจะกางกั้นตัวเขาเอาไว้ไม่ให้หนีได้อีก  นัยน์ตาสีดำเย็นยะเยือกมองมาที่ใบหน้าของเขาพร้อมๆกับเสียงประตูเหล็กที่ปิดลง

“ ไม่ได้บ้า  แต่นายทำให้ฉันอยาก”       ใบหน้าเรียวอ้าปากค้างน้อยๆ....เขาเนี่ยน่ะ?....ไม่เห็นจะเข้าใจเลยว่าอย่างเขาจะไปทำให้หมอนั่นเกิดอารมณ์ขึ้นมาได้ยังไง?

ผู้หญิงก็ไม่ใช่....น่ารักก็ไม่น่ารัก....ปากร้ายแถมยังไม่ตรงกับใจอีก

“ แกมันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ....”         นัยน์ตาคู่คมภายใต้กรอบแว่นจ้องเขม็งกลับไปเรียกรอยยิ้มถูกใจให้เผยอยู่บนใบหน้าคม  เจ้าลูกหมาถูกปล่อยให้วิ่งเล่นอยู่ในห้องโถงด้านหน้าในระหว่างที่เจ้าของมันถูกลากไปที่ห้องด้านใน

ร่างโปร่งถูกเหวี่ยงลงไปบนเตียงที่ยุบยวบก่อนที่อีกฝ่ายจะเดินเข้ามาช้าๆแล้วก้าวขาคร่อมเอาไว้  ใบหน้าของคนที่คุกเข่าอยู่ด้านบนมองลงมาด้วยสายตาราวกับหมาล่าเนื้อที่เห็นเหยื่อ

ใบหน้าของคนด้านใต้เต็มไปด้วยความกังวล

นานแล้ว....ที่ไม่ได้มีเซ็กซ์กัน

ลึกๆในใจมันเรียกร้องให้เขาปล่อยมันไป....แต่ความผิดชอบชั่วดีก็มีแต่จะทำให้เขาต้องคิดให้หนัก....ว่าถ้าเขาเลยตามเลยแบบนี้มันจะดีแน่แล้วหรอ?

ถ่านไฟเก่าที่พยายามแค่ไหนกว่าจะดับมันไปได้ มันอาจจะลุกติดขึ้นมาเพราะร่างกายไม่รักดีนี่ก็ได้

นึกให้ออกสิ.....ว่าเขาเคยเจ็บเจียนตายขนาดไหน ตอนที่ตัดสินใจเลิกกัน...

โคงามิเป็นคนเลือกที่จะทิ้งเขาไปก่อนนะ  แล้วทำไมถึงยังใจอ่อนกับหมอนี่อีก

คำขอร้องทั้งน้ำตาของเขา โคงามิยังไม่เคยฟัง....แล้วทำไมเขาจะต้องฟังคำขอร้องของหมอนี่ด้วย

ปฏิเสธสิ.....

สะบัดมือ สะบัดร่างกายออกไปเหมือนที่เคยปฏิเสธอีกฝ่ายได้ตลอดนั่นสิ....

รีบๆปฏิเสธ....ก่อนที่ร่างกายที่เคยมือนี้มันจะไม่ยอมเชื่อฟังคำสั่งของตัวเองอีกต่อไป....

คนที่คุกเข่าคร่อมร่างกายโปร่งยิ้มน้อยๆเมื่อเห็นใบหน้ายุ่งที่ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าป่านนี้ข้างในมันกำลังตีกันมั่วขนาดไหน  และมีหรือคนที่เคยตื้อจนได้มันมาครอบครองแล้วครั้งหนึ่งจะไม่รู้ว่าจุดอ่อนของกิโนะสะ โนบุจิกะ อยู่ตรงไหน

“.......กิโนะ.......นะ.......”       ใบหน้าคมโน้มลงไปกระซิบที่ใบหูเบาๆทำให้นัยน์ตาที่กำลังสับสนถึงกับกระตุกก่อนจะนิ่งค้างไป น้ำเสียงยามออดอ้อนเขาแบบนี้มันกลับเซ็กซี่ไร้ความเย็นชา และมันทำให้จินตนาการเตลิดไปไกลจนอดไม่ได้ที่ยอมโอนอ่อน

เขาแพ้....น้ำเสียงแบบนั้นของโคงามิ ชินยะ

ร่างทั้งร่างราวกับถูกสะกด ทั้งแขนทั้งขาไม่ยอมยกขึ้นมาต่อต้านได้แต่อยู่นิ่งๆให้อีกฝ่ายค่อยๆปลดกระดุมเสื้อออกตามแต่ใจ

กางเกงขายาวถูกรูดออกไปจากเรียวขา ทั้งๆที่เสื้อเชิ้ตถูกแหวกออกให้เห็นแผงอกแบนเรียบเพียงแค่นั้น

โคงามิมักจะไม่ถอดเสื้อเขาออกจนหมดเวลาที่มีอะไรกัน หมอนั่นชอบเห็นเขาในสภาพเสื้อผ้าหลุดลุ่ยมากกว่าจะเปลือยเปล่า....ชอบทรมานเขามากกว่าจะปล่อยให้สุขสม....หมอนั่นมีนิสัยของหมาล่าเนื้อที่ชอบไล่ต้อนเหยื่อมากกว่าจะฆ่าให้ตายแบบนี้มาตั้งแต่ก่อนที่จะเป็นอาชญากรเต็มตัวด้วยซ้ำ!

“ อึก....”       เสียงครางถูกกลั้นเอาไว้ในลำคอเมื่อลาดไหล่ถูกกดจูบ และถ้าเขาไม่ยอมร้องออกไป โคงามิก็จะยิ่งแกล้งเขามากขึ้น

“ ชั้นอยากได้ยินเสียงนาย....โนบุจิกะ”     นัยน์ตาภายใต้กรอบแว่นเบิกขึ้นเมื่อได้ยินชื่อของตนจากริมฝีปากรสบุหรี่ โคงามิจะเรียกชื่อเขาเฉพาะตอนที่เราอยู่ด้วยกัน.....บนเตียง

“ อย่ามาเรียกชื่อฉัน...”       ถ้าอยากมีเซ็กซ์ก็ทำไป แต่ช่วยอย่าเหลือความผูกพันเอาไว้จะได้ไหม....

“ หึ....”       ใบหน้าคมเพียงแค่ยิ้มที่มุมปาก กระดุมเสื้อเชิ้ตของโคงามิเองก็ถูกปลดออกทั้งแถบจนมองเห็นแผงอกที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม แต่ท่อนล่างของหมอนั่นยังอยู่ครบ

ปลายนิ้วที่เคยลั่นไกปืนใส่อาชญากรแอบแฝงมานักต่อนักกำลังลากจากรอยแดงบนลาดไหล่ที่ตนฝากเอาไว้ ลงมาตามเนินอกของคนที่เริ่มทำหน้ายุ่งอยู่ด้านใต้....เพราะไม่เคยทำมานานและเขาเองก็ไม่คิดจะไปทำกับใครหรือแม้แต่ช่วยตัวเอง เพราะฉะนั้นทุกที่ที่ปลายนิ้วของโคงามิลากผ่านมันจึงร้อนขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ และเมื่อริมฝีปากพยายามเม้มไม่ให้เสียงหลุดลอดออกไป ร่างสูงใหญ่ที่คร่อมตนอยู่จึงหยุดนิ้วเอาไว้บนยอดอกของเขาก่อนจะบดขยี้มันจนร่างกายได้แต่บิดเร่า

“ อื้อ!!”      และเมื่อเขายังไม่ยอมเปิดปาก ริมฝีปากของโคงามิก็งับลงไปที่ยอดอกอีกข้างและคราวนี้

“ อ้า!! พอได้แล้ว!!”       เสียงครางสั้นๆก็หลุดออกไปจนได้ ใบหน้าร้อนผ่าวไปกับเสียงของตัวเองอย่างช่วยไม่ได้ นัยน์ตาที่อยู่ภายใต้กรอบแว่นเหลือบมองหัวสีดำยุ่งเหยิงที่ยังไม่ยอมละออกมา ที่ยอดอกยังรับรู้ได้ถึงปลายลิ้นที่ไล้เลียมันจนร่างกายเผลอสั่นระริก

“ อะ....อื้อ”       โคงามิยังไม่ยอมปล่อยยอดอกของเขาง่ายๆ ปลายลิ้นชื้นแฉะยังคงเลียและกัดเบาๆทำเอาเขาเริ่มจะอยู่นิ่งไม่ไหว ใบหน้าเงยสะบัดขึ้นพร้อมด้วยนัยน์ตาสองข้างที่ปิดแน่น ที่สีข้างและเอวบางรู้สึกได้ว่าฝ่ามือของโคงามิกำลังลูบผ่านก่อนจะไปหยุดอยู่ที่แถวๆต้นขา

“ ฮะ  อ้า...”      ไม่ไหว....เขาต่อต้านคนข้างบนไม่ได้จนในที่สุดก็ต้องยอมปล่อยให้เสียงครางหลุดออกจากปากไป ใบหน้าเจ้าเล่ห์ยอมละออกมาก่อนจะยิ้มอย่างพึงพอใจ ริมฝีปากรสบุหรี่ก้มลงไปไล้เลียไปทั่วแผงอกของเขาราวกับจะกลืนกิน จนในที่สุดมันก็มาหยุดอยู่แถวซอกคอ ปลายลิ้นแฉะๆทำให้รู้สึกวาบหวามเช่นเดียวกับเบื้องล่าง...มือใหญ่ที่เคยลูบอยู่ที่ต้นขาค่อยๆย้ายมาที่หน้าท้อง

“ อึก...อื้อ!”       หมอนั่นจงใจจะแกล้งเขาเพราะแรงปลุกเร้าที่ซอกคอรวมไปถึงที่ยอดอกก่อนหน้านี้มันทำให้เขาตื่นตัวขึ้นมาบ้างแล้วแต่ฝ่ามือที่ลูบอยู่ที่หน้าท้องก็ยังคงจงใจลูบผ่านไปมา ไม่ยอมเข้าไปจับกุมส่วนไวความรู้สึกของเขาสักที

“ ว่าไงกิโนะ.....อยากให้ฉันทำอะไร?”       น้ำเสียงหยอกเย้าแบบนั้นมันช่างร้ายกาจ แต่อีกคนก็ปากแข็งเกินกว่าที่จะยอมเอ่ยร้องขอออกไปง่ายๆ ริมฝีปากที่เคยพูดจาร้ายๆใส่ใครต่อใครยังคงเม้นแน่น ทั้งๆที่น้ำตาแห่งความต้องการเริ่มจะเอ่อคลอเบ้าตา

“ หึ.....”       รอยยิ้มพึงพอใจฉายอยู่บนใบหน้าของโคงามิ เพราะหมอนั่นรู้อยู่แล้วว่าเขาจะไม่มีวันร้องขอต่อให้ค้างคาแค่ไหน มือใหญ่ค่อยๆแตะลงมาที่แกนกายของเขาทำเอาร่างทั้งร่างสะดุ้งเฮือก

“ อะ อื้อ”      เพราะไม่ได้โดนสัมผัสมานานความต้องการจึงพุ่งขึ้นสูงได้ไม่ยาก นัยน์ตาเผลอปิดแน่นเมื่อแกนกายถูกรูดขึ้นลงด้วยมือที่เริ่มจะครอบงำสติเขา

“ อะ อ้า....”       เสียงครางยิ่งถูกปล่อยออกไปอย่างเกินจะห้ามไหว เมื่อมือใหญ่เริ่มขยับขึ้นลงรุนแรงขึ้น ตอนนี้สติที่มีเริ่มกระเจิดกระเจิงไปตามอารมณ์ที่พุ่งพล่าน ร่างกายเผลอแอ่นรับมือของอีกฝ่ายอย่างเคยชิน เรียวขาถูกแยกออกจากกันตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

“ อึก...อ่ะ!!!”       และก่อนที่จะไปถึงฝั่ง จู่ๆปลายนิ้วที่เคยชักนำกลับกดลงที่ปลายยอด ปิดกั้นหนทางที่จะปลดปล่อยจนเขาต้องกัดฟันแน่น....หมอนั่นแกล้งเขาอีกแล้ว

“ อื้อ!!!”      ลองส่งเสียงครางออกไปพร้อมกับนัยน์ตาเว้าวอนเพราะตอนนี้ภายในร่างกายของเขามันกำลังพุ่งพล่านและถ้าไม่ปล่อยมันออกไปเขาจะต้องทรมานจนไม่อาจทนไหว ข้างล่างมันเริ่มจะปวดหน่วงๆ ส่วนร่างกายข้างบนก็เริ่มหอบฮั่ก แต่นัยน์ตาสีดำคู่นั้นกลับจ้องมองลงมาโดยไม่ได้มีแม้แต่ความเห็นใจ

ซึ่งนั่นมันก็ทำให้เขารู้แล้วว่า โคงามิไม่เคยเปลี่ยนไปเลย....

หมอนั่นจะไม่ยอมให้เขาไปถึงฝั่งคนเดียว ต่อให้เริ่มก่อนนานแค่ไหน หากจะปลดปล่อยก็ต้องพร้อมกัน

และนั่นมันคือช่วงเวลาที่แสนทรมานเขาของ

“ อะ....คะ...โค....”       ไม่ไหว...เขาทนไม่ไหวแล้วจริงๆ...คราวนี้เลยเรียกชื่อของอีกฝ่ายเผื่อหมอนั่นจะยอมปล่อยเขาไป

“ โคหรอ?”       ใบหน้าคมกลับทำไม่รู้เรื่อง ทำเอาเขานึกด่าตัวเองอยู่ในใจ....รู้ทั้งรู้ว่าเวลามีเซ็กซ์กันทีไรเขาจะโดนทรมานจนแทบตายแบบนี้ แล้วทำไมถึงยังยอมหมอนี่ทุกที!

“ ชะ......”     ริมฝีปากอ้าออกด้วยความพยายาม ใบหน้าร้อนเป็นไฟจนตัวเขาเองก็รู้แล้วว่าป่านนี้มันคงจะแดงก่ำ....อาย.....มันน่าอายจะตายที่จะต้องเรียกอีกฝ่ายว่า

“ ชินยะ........อื้อ!!”       แล้วอะไรบางอย่างก็สอดแทรกเข้ามาในช่องทางคับแน่นด้านหลัง ช่องทางที่ไม่ได้ใช้ทำเรื่องแบบนี้มานานมันคับจนรู้สึกอึดอัด  ลมหายใจยิ่งติดขัดมากขึ้น แล้วเจ้าคนที่กลั่นแกล้งเขายังจะตามมาปิดปากที่ใช้ช่วยหายใจด้วยริมฝีปากกลิ่นบุหรี่นั่นอีก ร่างกายจึงบิดเร่าอย่างช่วยไม่ได้

“ อื้อ!!”       เรียวลิ้นที่เกี่ยวพันกันนั้นทำให้เคลิบเคลิ้ม ได้ยินเสียงน้ำลายแว่วเข้ามาในหู สิ่งแปลกปลอมที่สอดเข้ามามันคือนิ้วไม่ผิดแน่เพราะตอนนี้มันค่อยๆสอดเข้ามาอีกอันก่อนจะหมุนวนเพื่อขยายช่องทาง มืออีกข้างถึงแม้จะกดแกนกายของเขาเอาไว้แต่มันก็ยังขยับไปมาและนั่นมันก็ยิ่งทำให้สติของเขากระเจิงจนกู่ไม่กลับ

“ ฮ้า....อ้า....”      ริมฝีปากละออกมาพร้อมกับน้ำลายที่ไหลเชื่อมต่อกัน นัยน์ตาภายใต้กรอบแว่นตอนนี้ดูเลื่อนลอยและหยาดเยิ้ม ช่องทางที่คับแน่นเริ่มจะเคยชินจนเผลอขยับตอบรับนิ้วมือที่ขยับเข้าออกช้าๆ

“ ฉันจะเข้าไปแล้วนะโนบุจิกะ”       ชื่อที่เอ่ยออกมาจากริมฝีปากของโคงามิในยามนี้มีแต่จะยิ่งทำให้สติไร้การควบคุม ใบหน้าเผลอพยักรับก่อนที่เรียวขาจะแยกออกกว้างให้อีกฝ่ายเข้ามาได้สะดวก....ถ้าไม่ใช่โคงามิ ชินยะ คงไล่ต้อนเขาจนมีสภาพแบบนี้ไม่ได้แน่

“ อึก!!!”     ปลายนิ้วถูกถอนออกไปก่อนจะเปลี่ยนเป็นแกนกายที่ใหญ่กว่ามาก ร่างทั้งร่างกระตุกรับความอุ่นร้อนที่สอดเข้ามา ใบหน้าคมกัดฟันเพราะความคับแน่นของช่องทางที่ไม่มีใครผ่านเข้ามาเป็นเวลานาน แรงเสียดสีทำเอาเขาแทบจะดิ้นพล่าน ผนังภายในราวกับจะขาดออกจากกัน มันทั้งเจ็บทั้งจุกแน่น

“ ชะ ชินยะ....อึก....”       ปลายนิ้วจิกลงไปที่ท่อนแขนแข็งแรงอย่างระบายความเจ็บที่เบื้องล่าง  โคงามิก็คงรู้จากความคับแน่นจึงก้มลงมาประกบจูบเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของเขา แกนกายก็ถูกมือใหญ่ขยับขึ้นลงและเพราะแบบนั้นมันจึงทำให้เขาเผลอบีบรัดแกนกายของโคงามิที่คาอยู่ในตัวโดยไม่ได้ตั้งใจ

“ ......ชิ...”       ใบหน้าคมละออกมาจากริมฝีปากของเขาด้วยใบหน้าที่ขมวดคิ้วน้อยๆ และนั่นมันก็ทำให้เขาต้องเบิกตากว้างเพราะรู้แล้วว่าความอดทนของโคงามิกำลังจะหมดลง

“ โทษนะ”      หมอนั่นเอ่ยบอกออกมาแค่นั้นแล้วเขาก็ต้องร้องออกมาจนสุดเสียง เมื่อแกนกายใหญ่กระแทกเข้ามาจนมิด

“ อ๊า!!!!”       ร่างทั้งร่างสั่นสะท้าน แต่คนด้านบนที่ความอดทนแตกกระเจิงก็ไม่คิดจะหยุดให้เขาได้พักหายใจหายคออีก ร่างแข็งแกร่งยังคงขยับร่างกายออกแล้วกระแทกเข้ามาด้วยความรุนแรง ผนังภายในที่ถูกแกนกายใหญ่เสียดสีร้อนเป็นไฟ และมันก็ทำให้เสียงครางส่งออกไปเพราะอารมณ์ของคนที่ถูกกระทำเองก็กำลังพุ่งขึ้นสูง

“ อ้า ฮ้า!!”      นั่นเพราะโคงามิเองก็รู้จักร่างกายของเขาเป็นอย่างดี เพราะฉะนั้นหมอนั่นจึงรู้ว่าต้องขยับเข้าหาจุดไหนถึงจะเรียกเสียงครางของเขาออกมาได้มากที่สุด

แรงขยับที่หนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆสอดประสานกับเสียงครางอย่างบ้าคลั่ง ร่างทั้งสองร่างกอดก่ายกันจนไม่มีช่องว่างทั้งๆที่ช่วงล่างยังขยับสอดรับกันไม่หยุด ใบหน้าคมซุกไซ้อยู่ที่ซอกคอจนกระทั่งแรงกระแทกครั้งสุดท้ายที่จมลึกเข้าไปในร่างกายซึ่งมาพร้อมๆกับเสียงครางที่ดังสูงสุด น้ำอุ่นๆฉีดวาบเข้ามาเช่นเดียวกับที่มันไหลเลอะอยู่บนหน้าท้อง

เสียงหอบหายใจดังก้องไปทั่วห้องอยู่นาน ร่างทั้งสองร่างยังคงนิ่งค้างอยู่ในท่าเดิมจนกระทั่งลมหายใจเริ่มจะเข้าที่ แต่ร่างสูงใหญ่ก็ยังไม่มีท่าทีจะถอนกายออกไป

“ โคงามิ?”      ใบหน้าที่ยังร้อนผ่าวเหลือบไปมองหัวสีดำที่ยังคงซุกใบหน้าอยู่ที่ซอกคอของเขา เพราะไม่เชื่อแน่ว่าคนที่แข็งแรงอย่างกับช้างสารอย่างหมอนั่นจะเหนื่อยจนหลับไป

“ ขออีกรอบได้ไหมกิโนะ....”      แล้วก็เป็นเขาที่ต้องผงะไป สองแขนเตรียมจะผลักร่างกายของอีกฝ่ายออกแต่แกนกายที่ยังค้างๆคาๆอยู่ในร่างกายของเขามันก็กำลังขยายอย่างที่รู้สึกได้

“ แกนี่มัน....”      ใบหน้าได้แต่แดงเถือกขึ้นมาอีกครั้งอย่างช่วยไม่ได้....ก็ถ้าร่างกายของหมอนั่นมันจะต้องการไม่มีที่สิ้นสุดแบบนี้ ไอ้คำขอนั่นมันก็ไม่จำเป็นต้องมาพูดกับเขาหรอก ในเมื่อไม่ว่าจะยังไงก็ต้องจับเขากดให้ได้อยู่แล้วนี่?!!

และกว่าจะได้พักก็เล่นเอาสะโพกแทบจะขยับไม่ไหว....

นัยน์ตาสีดำลืมตาขึ้นมาด้วยความงัวเงีย ก่อนจะควานหาแว่นตาที่ถูกถอดออกเพราะเขาพยายามจะหนีมาสวมใส่ มือยกขึ้นมาดูเวลาที่สายรัดข้อมือก่อนจะพบว่ามันบ่ายคล้อยไปแล้ว ร่างกายที่ถูกใช้อย่างหนักหน่วงลองขยับดูแล้วก็พบว่ามันขยับได้ยากอย่างที่คิด ความเฉอะแฉะที่ยังคงถูกทิ้งเอาไว้ในร่างกายทำให้รู้สึกไม่สบายตัว ดีที่เจ้าคนที่นอนพาดแขนหนักๆเอาไว้บนตัวเขามันยอมถอนร่างกายออกไปแล้ว ไม่งั้นเขาคงได้ลำบากแน่ถ้าต้องดึงร่างกายออกมาจากความเป็นชายของหมอนั่นเอง

ใบหน้าหลับปุ๋ยของโคงามิอยู่ห่างไปไม่ถึงคืบ พอได้มองใกล้ๆแบบนี้ก็ยิ่งนึกถึงช่วงเวลาในอดีต....ต่อให้เข้าเวรดึกดื่นแค่ไหน แต่พอเช้าขึ้นมาก็มักจะได้เห็นใบหน้าแบบนี้ของหมอนั่นอยู่เสมอ

รอยยิ้มน้อยๆเผยออกไปบนใบหน้าของเขาอย่างช่วยไม่ได้....

สายตามองเลยไหล่หนาที่ยังคงกอดเขาเอาไว้ไปที่โต๊ะทำงานของโคงามิ

ทั้งรูปที่ใช้ในคดีต่างๆทั้งโน้ตย่อเอกสารรายงานที่สำคัญยังคงถูกแปะเอาไว้บนผนังเหมือนเคย....เจ้าคนไร้ความโรแมนติกนี่ยังคงไม่คิดจะแปะรูปอย่างอื่นเพิ่มความสุนทรีให้ชีวิตนอกจากรูปที่ใช้ในเรื่องงานเหมือนเดิม....

ทุกวินาทีที่มีแต่เรื่องงานของหมอนั่น....บางทีเขาก็แปลกใจเหมือนกันนะว่าคนอย่างโคงามิ ทำไมถึงได้เลือกเขา

ใบหน้าเรียวอมยิ้มน้อยๆเมื่อมองเห็นเสื้อโค้ทคอตั้งสีเทาซึ่งมีขนฟูๆสีขาวรอบคอที่ถูกพาดอยู่ที่เก้าอี้

ต่อให้เลิกรากันไป แต่โคงามิก็ยังใส่เสื้อตัวนี้ให้เขาเห็นทุกวัน....

มันเป็นเสื้อที่เขาซื้อให้....ตอนวันครบรอบวันเกิดอายุ 23 ของหมอนั่น....

หมอนั่นยังคงใส่มันให้เขาเห็นทุกวัน....

ราวกับจะตอกย้ำว่าโคงามิไม่เคยยอมรับ....เรื่องที่เราเลิกกัน

เขาขยับใบหน้าเข้าไปใกล้เจ้าคนที่ยังหลับสนิทโดยพยายามไม่ให้รู้ตัว ก่อนจะจูบเบาๆไปที่หน้าผากของโคงามิแล้วขยับกายออกจากอ้อมแขนแข็งแรง มือหยิบเสื้อเชิ้ตที่ตกอยู่ข้างเตียงขึ้นมาสวมเพราะยังไงก็ทำใจเดินตัวเปล่าไปจนถึงห้องน้ำไม่ได้

และพอจะลุกขึ้น มือของคนที่คิดว่ายังหลับอยู่ก็จับมาที่ข้อมือของเขาจนร่างแทบจะเซถลาลงไปหา

“ อยู่ต่ออีกหน่อยสิ”       ใบหน้างัวเงียมีแววออดอ้อนจนนึกไม่ออกเลยว่านี่มันคือใบหน้าของอาชญากรที่ยิงอาชญากรด้วยกันมานักต่อนัก

“ ฉันต้องกลับไปเอาอาหารให้เจ้าหมานั่นกิน ส่วนแกเองก็มีเข้าเวรตอนเย็นไม่ใช่หรือไง? ปล่อยได้แล้ว....ไม่ใช่ว่าจะเจอกันแค่วันนี้เสียเมื่อไหร่.....”       ประโยคสุดท้ายถูกพูดออกไปด้วยเสียงงึมงำ แต่นั่นก็ทำเอาใบหน้าคมถึงกับยิ้มออกมา มือใหญ่ยอมปล่อยข้อมือเขาออกแต่โดยดี

“ นายจะไม่ตั้งชื่อให้เจ้าลูกหมานั่นซักหน่อยหรอ? เป็นหมาไม่มีชื่อแบบนี้ก็น่าสงสารแย่....”       แต่ถ้าไม่มีเจ้าของคอยเรียกชื่อนั้นมันจะยิ่งน่าสงสารมากกว่า....

เขามองไปที่คนซึ่งยังอยู่ในผ้าห่มด้วยสายตาอ่อนโยน

“ โคยะ....เป็นไง?”      เขาเอ่ยออกไปด้วยรอยยิ้มแล้วก็ต้องขำกับใบหน้ามุ่ยของโคงามิที่ส่งกลับมาให้

“ ก็ดี...เพราะถ้าวันไหนที่ฉันไม่อยู่ จะได้ให้เจ้า โคงามิ ชินยะ นั่นคอยเฝ้านายแทน!”       ใบหน้างอนๆผลุบเข้าไปในผ้าห่ม และเขาก็เผลอยิ้มก่อนที่จะเดินจากมา

โดยที่ไม่ได้นึกเลยว่า....วันที่หมอนั่นจะไม่อยู่....มันจะมาถึงในอีกไม่ช้า

มือที่ถือโดมิเนเตอร์อยู่ชื้นเหงื่อจนแทบจะเปียกโชก...

ในใจมันเต็มไปด้วยความกังวลถึงแม้ใบหน้าจะยังคงพยายามทำให้มันดูเรียบเฉย

นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน ?

ผู้สังเกตการณ์สึเนะโมริ แจ้งเข้ามาว่าเพื่อนของเธอ ฟูนาฮาระ ยูกิ หายตัวไปและโคงามิที่เข้าไปเดินสำรวจในอาคารร้างของจุดที่นัดพบกลับหายตัวไปด้วยอย่างไร้ร่องรอย....ในตอนแรกเขาคิดว่าเจ้าโคงามิคงเล่นแผลงๆอะไรสักอย่าง เขาจึงกล้าท้าให้ทุกคนในหน่วยยิงมันด้วยโดมิเนเตอร์ซะถ้าเจอตัวมัน

เพราะเขารู้ว่ายังไงซะ โคงามิก็ไม่มีทางหักหลังต่อหน้าที่ของตำรวจที่หมอนั่นรักอยู่แล้ว....

ไม่มีทางที่โดมิเนเตอร์จะทำให้ร่างของหมอนั่นระเบิดเป็นเสี่ยงๆได้แน่นอน....

แต่แล้ว....

กลับมีเสียงร้อนลนขอความช่วยเหลือมาจากโคงามิ....

นี่มันเรื่องอะไรกัน?!

ใครก็ได้บอกเขาที!!

เสียงของโคงามิที่เป็นแบบนั้นมันกำลังจะทำให้เขาเป็นบ้า!!

ห่วง....

ห่วงจนแทบจะเป็นบ้า!!!

อยากจะวิ่งตรงไปหา แต่หน้าที่ของหัวหน้าก็ทำให้เขาทำแบบนั้นไม่ได้ ต้องทำตามแผนอย่างใจเย็น ทั้งๆที่ความจริงในใจเขามันกำลังร้อนลนไปหมด

กลัว....

กลัวว่าจะไม่ได้เจอกันอีก กลัวว่าหมอนั่นจะเป็นอะไรไป....

ในขณะที่ก้าวขาอย่างเร่งรีบในใจก็ได้แต่ภาวนาให้หมอนั่นปลอดภัย....จะให้เขาแลกด้วยอะไรก็ยอม

ยิ่งได้เห็นสภาพของสถานที่ตรงหน้าในใจก็ยิ่งกังวลจนแทบบ้า

“ นี่มันอย่างกับสนามรบ...ไม่สิ ลานประหารมากกว่า”      ผนังเก่าๆมีแต่ร่องรอยกระสุนปืน คราบเลือดแห้งกรังยังคงติดอยู่เต็มไปหมด

“ ไม่ใช่แค่ 3 หรือ 4 คน ประมาณโหลนึง...ไม่สิ เลวร้ายที่สุดก็ประมาณ100คน ที่ตายที่นี่สินะครับ”      คางาริที่เดินมาด้วยกันพูดออกมา..และมันก็ทำให้เขาเสียวสันหลังวาบ....

ขออย่าให้โคงามิต้องเป็นหนึ่งใน100คนนั่นเลย...

หัวใจกำลังเต้นรุนแรงด้วยความกังวล

ตอนนี้เขาพอจะเข้าใจแล้วว่า ทำไมโคงามิถึงยอมปล่อยให้ตัวเองกลายเป็นอาชญากร....ทำไมถึงยอมทิ้งโลกที่สวยงามไปเพียงเพื่อจะจับเจ้าคนที่ฆ่าลูกน้องของตนมารับโทษ

เพราะถ้าเป็นเขาในตอนนี้....

หากโคงามิโดนฆ่าตาย...เขาเองก็คงจะยอมกลายเป็นอาชญากรแน่ๆ

ไม่ว่ายังไงก็ไม่มีวันปล่อยไอ้คนที่ทำร้ายคนที่เขารักไปแน่ๆ

และก่อนที่ค่าสัมประสิทธิ์อาชญากรรมของเขาจะสูงขึ้น....เสียงเรียกจากสายรัดข้อมือก็ดังขึ้นมาเสียก่อน

มาซาโอกะ โทโมมิ แจ้งมาว่าพบตัวโคงามิแล้ว....ถึงจะอาการสาหัสแต่ก็ยังไม่ตาย....

ตอนนั้น...ถ้าคางาริกับคุนิซึกะไม่ยืนอยู่ด้วย เขาคงเผลอร้องไห้ด้วยความโล่งใจไปแล้ว.....

สองขารีบวิ่งไปหา....

และเมื่อมองเห็นว่าโคงามิยังดิ้นพลาดๆไปมากับหัวที่โดน มาซาโอกะ โทโมมิ โขกเอาไว้เพื่อไม่ให้ขยับไปไหนอีก....ในใจก็โล่งจนเข่าแทบจะทรุดลงไป....

“ ไม่ยอมง่ายๆเลยสินะ....ให้ตายเถอะ...”       ถ้าหมอนั่นหันมาเห็น...ว่าเขาทำหน้าแบบไหนตอนที่พูดคำนั้นออกไป...หมอนั่นจะต้องยิ้มหน้าบานจนน่าหมั่นไส้แน่ๆ

รองเท้าหนังก้าวไปตามทางเดินที่เงียบงันของโรงพยาบาล

เวลาดึกขนาดนี้....ปกติแล้วทางโรงพยาบาลจะไม่ให้เข้าเยี่ยมแล้ว แต่เพราะว่าเขาคือตำรวจ หลายๆที่จึงสามารถเข้าออกได้ตามใจ

ประตูห้องผู้ป่วยเดี่ยวถูกเปิดออก และร่างสูงโปร่งก็ก้าวขาเข้าไปด้วยความเงียบเชียบ....

คนที่นอนอยู่บนเตียงยังคงหลับสนิทและเขาก็ไม่คิดจะปลุกขึ้นมา จึงได้แต่ยืนมองใบหน้าคมที่ยังคงล้อมกรอบด้วยผมสีดำยุ่งๆเหมือนเดิม

อย่าว่าแต่จะหาอะไรมาเยี่ยมได้เลย เขาเองยังมาด้วยชุดสูทเต็มตัวเพราะเพิ่งจะตรงดิ่งออกมาจากกรมความปลอดภัยเมื่อไม่กี่นาทีนี้เอง....กว่าจะจัดการเคลียพื้นที่ในคดีที่โคงามิเพิ่งจะไปเจอมาได้ก็ทำเอาไม่ได้นอนมาสองวันติดแล้ว

กว่าเขาจะได้มายืนอยู่ตรงนี้ โคงามิก็ผ่าตัดเอากระสุนที่สีข้างออกเรียบร้อยแล้ว

ไม่เคยจะได้จับมือแล้วนั่งอยู่ข้างๆเป็นกำลังใจให้ได้เลย ทั้งๆที่เขาเองก็ห่วงจนแทบจะเป็นบ้า แต่หน้าที่ก็คือหน้าที่...ยิ่งสึเนะโมริยังทำงานไม่ได้แบบนี้ เขาก็มีแต่ต้องประคับประคองกันไปเรื่อยๆจนกว่าจะสภาพจิตใจจะหายดี

จะไม่ปล่อยให้ยัยเด็กนั่นต้องเป็นเหมือนโคงามิ....เพราะเขารู้ดีว่าคนที่อยู่ข้างหลังต้องเจ็บปวดขนาดไหน....

ถึงแม้ว่าชั่ววินาทีหนึ่ง เขาเองก็คิดที่จะปล่อยให้ตัวเองกลายเป็นอาชญากร หากโคงามิถูกฆ่าตายไปก็ตาม....

“ กิโนะ....?”       เสียงแหบแห้งดังขึ้นมาจากเตียงคนไข้ ทำให้เขาที่ก้มหน้าคิดอะไรอยู่เงยขึ้นมองใบหน้าของโคงามิด้วยความผงะไปเล็กน้อย

“ ฉันทำให้แกตื่นหรือเปล่า?”        ใบหน้าเซียวๆเพียงแค่ยิ้มน้อยๆมาให้

“ นายควรจะต้องทำให้ฉันตื่นนะ....คิดจะไม่ให้เห็นหน้ากันเลยหรือไง? ฉันน่ะ”

“ หุบปากแล้วนอนไปได้แล้ว!”       อย่าพูดคำว่า ‘คิดถึง’ ออกมาเชียวนะ....ยิ่งเขาไม่ได้นอนมาแบบนี้อาจจะเผลอตอบรับไปแบบมึนๆก็ได้

ใบหน้าเรียวสะบัดไปอีกทาง ถึงจะยอมรับว่าห่วง ถึงจะยอมรับว่ายังรักหมอนี่มากยิ่งกว่าอะไร...แต่เขาก็ไม่ยอมกลับไปคืนดีง่ายๆหรอกจะบอกให้!

ต้องทำให้สำนึก ว่าทิ้งเขาไปแล้วจะเจออะไรบ้าง!

“ กิโนะ....”      แรงดึงที่แขนเสื้อทำให้ต้องเหลือบตาไปมอง นัยน์ตาสีดำที่มองมายังเขาเหมือนลูกหมามากกว่าจะเป็นหมาล่าเนื้อนั้นทำให้ต้องหันไปจ้องตาด้วยความสงสัย

“ ขอโทษนะ....เสื้อตัวนั้นที่นายให้ฉันมามัน.....”       หมายถึงเสื้อโค้ทที่เขาซื้อให้ ซึ่งมันกลายเป็นเสื้อที่ใช้คลุมศพของ ฟุนาฮาระ ยูกิ ไปแล้วน่ะหรอ?

มือเลื่อนไปจับมือที่เกาะแขนเสื้อเขาอยู่ก่อนจะประสานสายตาของโคงามิกลับไปด้วยสายตาที่อ่อนโยน

“ เจ้าบ้า...เสื้อน่ะจะกี่ร้อยตัวชั้นก็ซื้อให้แกได้....แต่ชีวิตของแกมีแค่ชีวิตเดียว...ต่อให้มีเงินแค่ไหนชั้นก็ซื้อมันคืนมาไม่ได้หรอกนะ”

ใบหน้าคมดูจะอึ้งไปก่อนที่เจ้าคนหน้าตายจะยิ้มออกมาจนน่าหมั่นไส้

แต่ถึงยังไง....เขาก็อยากจะบอกให้โคงามิรู้ไว้...ว่าตัวเองมีความสำคัญกับเขามากขนาดไหน

ถึงแกจะเลือกเป็นอาชญากร  ถึงแกจะยอมทิ้งอิสระทั้งหมดไป 

แต่ไม่ว่าแกจะเลือกทำอะไร ฉันก็สามารถให้อภัยแกได้หมด....

ยกเว้นเรื่องเดียว....

ถ้าแกตายไปโดยทิ้งฉันเอาไว้ตามลำพัง

ฉันจะไม่มีวันยกโทษให้

เข้าใจไหม?

โคงามิ ชินยะ

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

To be Con.(ละมั้ง กร๊ากกก)

รีบแปะแล้วรีบหนี อิย๊าาาาาา >[ ]<

แบบว่าหมู่นี้โดนแฟนอาร์ตของ Psycho Pass นี้ทำพิษค่ะ ฮือออออ ล่าสุดนี่ก็เพิ่งโดนภาพคุณโคสุดเถื่อนทำพิษไป ที่ใครบางคน(ชื่อน้อง M1)ส่งมาล่อลวงนั่นแหละ!! แต่ไม่ใช่ภาพที่ทำให้เกิดเรื่องนี้หรอกนะ 5555 แต่เกิดเป็น AU เรื่องยาวเลยแหละอันนั้น กรุจะเอามันเป็นของขวัญให้ตัวเอง!! แน่นอนว่าไม่ได้อยู่ภายใต้ชื่อ    “ชื่อ..ของสัตว์ที่ไร้นาม”

ละ แล้วเจอกันค่ะ =w=

ตรงนี้อ่านซักหน่อยนะก๊ะ จะได้ไม่งง

เอาละ.....มาอธิบายกันหน่อย เกี่ยวกับไอ้ฟิคงงๆที่ชื่อว่า   ชื่อ...ของสัตว์ที่ไร้นาม  นี่น่ะ

จริงๆแล้วมันเป็นฟิคสั้นจบในตอนค่ะ (ยกเว้นของอิคู่ดราม่าประจำซอย) และ....เนื้อเรื่องมันไม่ได้ต่อกัน แต่ละพาร์ทแต่ละคู่ไม่เกี่ยวข้องกันโดยสิ้นเชิง!!  ความจริงคือต้องแยกไปเป็นคนละเรื่อง ไปตั้งชื่อของใครของมันไปเลยด้วยซ้ำ...แต่ด้วยความที่มันเป็นฟิคสั้นแบบ One Shot แล้วตรูก็ขี้เกียจตั้งชื่อ เลยให้มันอยู่ภายในร่มคันเดียวกันไปซะ โดยใช้ชื่อเรื่องว่า  ชื่อ...ของสัตว์ที่ไร้นาม  โดย...

ชื่อ...ของสัตว์ที่ไร้นาม  หมายเลข 1-11 จะเป็นหมายเลขตอนที่จะเอาไว้ลงคู่  Kogami x Tsunemori

ชื่อ...ของสัตว์ที่ไร้นาม  หมายเลข 12-22 จะเป็นหมายเลขตอนที่จะเอาไว้ลงคู่  Kogami x Makishima

ชื่อ...ของสัตว์ที่ไร้นาม  หมายเลข 23-33 จะเป็นหมายเลขตอนที่จะเอาไว้ลงคู่  Kogami x Ginoza

ซึ่งแต่ละคู่ก็อาจจะไม่ได้ลงจนครบจำนวนตอนก็ได้ อย่างที่บอกแหละมันเป็นฟิคสั้นจบในตอน เพราะงั้นจะต่อหรือไม่ต่อมันก็จบของมันอยู่แล้ว (ก็ยกเว้นอิคู่ดราม่าที่ไม่จบในตอนแน่นอน55)  จึงเรียนมาเพื่อทราบ ^ ^