Psycho Pass. OneShot.Fic [Kogami x Ginoza] ชื่อ...ของสัตว์ที่ไร้นาม : หมายเลขยี่สิบสาม

Psycho Pass. OneShot.Fic [Kogami x Ginoza]    ชื่อ...ของสัตว์ที่ไร้นาม : หมายเลขยี่สิบสาม

: Psycho Pass  Fanfiction

: Kogami Shinya x Ginoza Nobuchika

: กรุไม่รู้จะตั้งเรทว่าอะไรดี...= =?

: PGนะ

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

สายฝนที่โปรยปรายลงมาพร่ำๆทำให้ร่างเล็กต้องห่อตัวเข้าหากันก่อนจะวิ่งตากหยดน้ำที่พร่างพรมลงมาจากฟากฟ้า ฝ่าเท้าย่ำน้ำที่เฉอะแฉะอยู่บนพื้นถนนอย่างไม่สนใจว่ามันจะกระเด็นมาโดนเสื้อผ้าหรือไม่ นัยน์ตากลมโตเหลือบมองทางข้างหน้าแลเห็นอาคารสูงลิ่วของกรมความปลอดภัยอยู่อีกไม่ไกล

วันนี้ ผู้สังเกตการณ์ สึเนะโมริ อาคาเนะ มีเข้าเวรตอนบ่ายโมงสามสิบนาที....

และตอนนี้มันก็เลยเวลานั้นมากว่ายี่สิบนาทีแล้ว

“ อือ....กิโนสะซังต้องทำหน้ายักษ์รออยู่แน่ๆ.....”      ในขณะที่ขาก็ยังวิ่งฝ่าสายฝนไม่มีหยุด ใบหน้าเล็กก็ร้องครางออกมาอย่างหวาดๆเมื่อนึกถึงหน้าของคนที่พูดถึง

“ ทั้งๆที่เป็นคนใจดีแท้ๆ....จะยิ้มซักหน่อยก็ไม่ได้...”      ใบหน้าหวาดๆยู่ลงเมื่อนึกถึงใบหน้าที่ไม่เคยยิ้มไม่เคยแย้มของรุ่นพี่ที่เคารพ....ทั้งๆที่ใจดี แต่ความปากร้ายและไม่ค่อยจะตรงกับใจนั้นก็ทำให้ไม่ค่อยมีใครกล้าเข้าใกล้ แถมยังชอบทำหน้าดุจิกกัดไปซะทุกเรื่อง....บางทีก็ทำให้เธอชักจะอยากจะรู้ขึ้นมาตะหงิดๆ

ว่าอย่าง กิโนสะ โนบุจิกะ....จะมีแฟนกับเค้าได้ไหมนะ?

นัยน์ตากลมโตก้มลงมองนาฬิกาที่ข้อมือ เวลายังคงเดินไปเรื่อยๆเช่นเดียวกับขาที่ยังก้าวไม่ถึงสักที...

แต่ทั้งๆที่กำลังวิ่งสู้ฟัดปานนั้น ก่อนทันที่จะเลี้ยวเข้าตึกสูงชะลูด....นัยน์ตาสีน้ำตาลก็ดันเหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างเข้าเสียก่อน

และมันก็ทำให้ผู้สังเกตการณ์ สึเนะโมริ อาคาเนะ...มาถึงห้องของหน่วยสืบสวนคดีพิเศษเอาตอนบ่ายสองโมงตรงพอดีเป๊ะ!

“ แฮ่ก....แฮ่ก......ขอโทษค่ะ....กิโนสะซัง....แฮ่ก.....”      เสียงขอโทษปนเสียงหอบไม่ได้ทำให้อีก 5 คนที่ยังนั่งอยู่ในห้องกันครบแปลกใจได้เท่ากับของที่อยู่ในมือของร่างเล็ก

แน่นอนว่าร่างสูงโปร่งที่เธอเข้าไปรายงานตัวด้วยนั้นกำลังทำหน้ายักษ์จ้องเขม็งมองตรงมาอย่างที่คาดเอาไว้ จะผิดจากที่คิดนิดหน่อยก็ตรงที่ว่าใบหน้าเรียวนั้นมีแววตาแปลกใจมากกว่าจะจิกกัดเธอ

“ อะไรอยู่ในมือเธอน่ะ ผู้สังเกตการณ์ สึเนะโมริ?”        เจ้าสิ่งมีชีวิตสีดำตัวเล็กๆที่กำลังเห่า บ๊อก บ๊อก อยู่นั่นดูยังไงก็ลูกหมาแน่นอน แต่ที่เขาถามเธอออกไปนั้นก็แค่อยากจะรู้ว่าเอามันมาทำไม?

“ ลูกหมาค่ะ....แฮ่ก แฮ่ก...”      ร่างเล็กก้มลงไปเอามือท้าวขาข้างหนึ่งพรางหอบตัวโยน เจ้าลูกหมาสีดำที่ขาทั้งสี่มีสีขาวเหมือนใส่ถุงเท้าถูกอุ้มไว้ด้วยมืออีกข้างหนึ่ง

“ ฉันรู้แล้ว....ที่ถามนี่จะให้เธอตอบว่าเอามันมาทำไม?”       น้ำเสียงนิ่งเอ่ยกดดันอีกฝ่ายตามนิสัยของตำรวจ แต่คนที่ไม่เคยรู้สึกสำนึกอะไรก็ยังคงไม่รู้สึกตามเดิม ใบหน้าน่ารักเงยขึ้นมายิ้มพรางหัวเราะ แหะ แหะ ก่อนจะยกมือขึ้นเกาหัว

“ เห็นมันเปียกฝนหนาวสั่นอยู่ที่หน้ากรมฯ เลยพาขึ้นมา....เผื่อว่าจะมีใครดูแลมันได้น่ะค่ะ....เอ่อ....ความจริงฉันก็อยากจะเอามันไปเลี้ยงอยู่หรอกนะ แต่ติดที่ว่าอพาทเม้นต์ที่อยู่เค้าไม่ให้เลี้ยงสัตว์....”      ใบหน้าน่ารักยังตอบออกมาฉะฉานในเรื่องไม่เป็นเรื่องได้เหมือนเดิม ทำเอาร่างสูงโปร่งได้แต่ถอนหายใจ

“ ผู้สังเกตการณ์ สึเนะโมริ...เธอคงไม่ได้สับสนนะว่าหน้าที่ของพวกเราคือดูแลความปลอดภัยของมนุษย์ ไม่ใช่ตามหาที่อยู่ให้สัตว์หลงทาง”      ปลายนิ้วเรียวขยับแว่นก่อนสายตาคู่คมจะจ้องไปยังใบหน้ายิ้มเจื่อนๆของรุ่นน้อง

“ ถ้าอย่างงั้น....ถ้าฉันจะเป็นคนหาบ้านให้มันเองโดยไม่เดือดร้อนคนอื่นๆในนี้ก็คงไม่เป็นไรสินะคะ?”      นัยน์ตากลมโตที่บางครั้งก็ดื้อดึงอย่างไม่น่าเชื่อนั้นมีแต่จะทำให้คิ้วของกิโนสะ โนบุจิกะกระตุกอย่างช่วยไม่ได้....แต่พักหลังๆมานี้เขาก็ชักอยากจะยอมแพ้ เลยได้แต่ปล่อยเรื่องบางเรื่องไป

“ .........อยากจะทำอะไรก็เชิญ....แต่อย่าให้มาเดือดร้อนฉันก็แล้วกัน”      แล้วศีรษะที่เต็มไปด้วยกลุ่มผมสีน้ำตาลก็ก้มหัวให้ก่อนที่ร่างเล็กๆจะเดินไปหา พวกหน่วยปฏิบัติการอีกสี่คนที่วันนี้ยังอยู่กันครบ

คงจะเป็นเพราะฝนยังตกอยู่ คนที่ออกเวรแล้วอย่างคางาริซัง กับคุนิซึกะซังเลยยังนั่งอยู่ที่นี่

คนแรกที่ร่างเล็กเดินไปหาคือคนที่มีโต๊ะอยู่ใกล้เธอมากที่สุดอย่างโคงามิ ชินยะ....

ใบหน้าคมที่ยังคงเฉยชาปรายตามามองเจ้าหมาสีดำก่อนจะยื่นมือมาหิ้วที่คอของมันเอาไว้ ก่อนจะดึงเข้าไปพิจารณาใกล้ๆ บุหรี่ในปากพ่นควันออกมาโดยไม่ได้สนใจว่ามันจะเป่าเข้าหน้าของเจ้าหมาน้อยเลยสักนิด เล่นเอาคนเก็บมันมาอย่างร่างเล็กนึกเป็นห่วง

“ เจ้านี่...น่าจะเป็นคู่ซ้อมให้ฉันได้นะ?”    และพอคุณท่านพูดออกมาเท่านั้นแหละ มือเล็กของเด็กสาวก็รีบอุ้มเจ้าหมากลับมาทันที.......ขืนโดนคนคนนี้ซ้อมมีหวังตายลูกเดียวแน่!!

“ มาเลยเจ้าหมาน้อย...”       คราวนี้เป็น คางาริ ชูเซย์ ที่เดินอ้าแขนเข้ามาราวกับว่าอยากจะได้มันไปเลี้ยงมากๆ ทำเอาเด็กสาวถึงกับยิ้มหน้าบาน

“ ชั้นจะเลี้ยงแกให้อ้วนจนกลายเป็นกับแกล้มที่แสนอร่อยเอง”       มือที่กำลังจะยื่นเจ้าหมาไปให้หดกลับมาทันที.......นี่มองเห็นมันเป็นแค่ก้อนเนื้อเท่านั้นเร๊อะ?!

“ ฉันเอาไปเลี้ยงให้ก็ได้”       น้ำเสียงนิ่งของหญิงสาวหน้าตายแห่งหน่วยสืบสวนคดีพิเศษดังขึ้นมา ให้ร่างเล็กหันไปมองด้วยดวงตาซาบซึ้ง  คุนิซึกะ ยาโยย รับเจ้าหมาไปพรางจ้องมองหน้าของมันอย่างสงสัย

“ หมานี่ต้องให้กินข้าววันละห้ามื้องั้นหรอ?”      ใบหน้าเล็กของผู้สังเกตการณ์ สึเนะโมนิ่งค้างไป.....หมานะคะ ไม่ใช่ปลาทองจะได้กินทั้งวัน....ใบหน้าน่ารักยิ้มแหยๆก่อนจะขอเจ้าหมาคืนมา.....คงจะปล่อยให้ไปอยู่กับคนที่ไม่รู้เรื่องหมาเลยแบบนี้ไม่ไหวแน่

“ มาซาโอกะซัง......”      แล้วเธอก็เดินไปส่งสายตาเหมือนลูกหมาให้กับคนที่มักจะช่วยเธอได้อยู่เสมอ....แต่ทว่า....เหมือนคราวนี้จะมีจิตสังหารรุนแรงกว่าทุกๆครั้งยังไงไม่รู้? และเมื่อค่อยๆหันไปมองที่ด้านหลัง ก็เห็นกิโนสะซังจ้องเขม็งมาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ....ดูท่าว่าเธอคงจะหางานให้คุณลุงคนนี้เพิ่มไม่ได้เสียแล้ว    

“ เอ่อ...ไม่ได้สินะคะ....”       ทั้งคนถามและคนถูกถามหัวเราะแห้งๆเข้าใส่กัน ทั้งๆที่คนบงการผ่านโทรจิตนั้นเป็นอีกคนที่นั่งอยู่หลังโต๊ะผู้สังเกตการณ์หมายเลขหนึ่งนู้น

“ เอากลับไปวางไว้ที่เดิม....เธอก็เห็นอยู่ว่าเจ้าพวกนี้มีประสิทธิภาพที่จะดูแลอะไรได้ที่ไหน แค่จะออกไปซื้ออาหารหมายังทำไม่ได้เลย”      เสียงนิ่งเอ่ยออกมาอย่างแล้งน้ำใจจากคนที่ขยับแว่นจนเป็นประกายวิบวับ

“ แต่ว่า.......”      ใบหน้าน่ารักหงอลงอย่างน่าสงสาร เช่นเดียวกับเจ้าหมาพันทางสีดำที่ร้องหงิงๆเหมือนรู้ตัวว่าจะต้องถูกทิ้งอีกรอบ

“ ต้องกลับไปหนาวสั่น เปียกฝนอีกแล้วสินะ....”     

“ หงิง....”

“ ดีไม่ดี ถ้าโดนกรมสาธารณสุขจับได้คงโดนเอาไปฆ่าตั้งแต่ยังตัวแค่นี้แน่ๆ......”

“ หงิง.....”

“ น่าสงสารจัง แต่คงต้องบอกลากันแล้วละนะ.....”

“ หงิง......”

เฮ้อ.........

ใบหน้าเรียวภายใต้กรอบแว่นได้แต่ถอนหายใจออกมาอีกรอบ

เห็นภาพหมาตัวเล็กๆสองตัวนั่งคุยกันแล้วมันอดที่จะไม่รู้สึกอะไรไม่ได้ ยิ่งสายตาของไอ้หมาล่าเนื้อสี่ตัวที่จ้องมองมาราวกับว่าเขาเป็นมนุษย์ใจร้ายใจดำยิ่งทำให้ต้องถอนหายใจออกไปอีกหลายๆครั้ง

“ ผู้สังเกตการณ์ สึเนะโมริ...........”      น้ำเสียงปลงตกทำให้ใบหน้าเล็กหันกลับมาด้วยความเริงร่า แต่คนมาดมากก็ยังคงมาดมากอยู่เหมือนเดิม

“ จะให้เลี้ยงไว้ที่นี่ไม่ได้หรอกนะ.....ถึงจะน่ารำคาญแต่ยังไงชั้นก็เลี้ยงหมาล่าเนื้อไว้ตั้ง 4 ตัวแล้ว เพิ่มหมาพันทางโง่ๆนี่ไปอีกตัวก็คงจะไม่เป็นไร และเธอจะต้องเป็นคนไปขอร้องผู้ดูแลคอนโดของฉันเองด้วย”       ใบหน้าเรียวเชิดขึ้นทำเหมือนว่ามันเป็นภาวะจำยอม แต่ถึงอย่างนั้นเด็กสาวก็รู้ดีว่าคนตรงหน้าจริงๆแล้วเป็นคนใจดี แน่นอนว่าเห็นเจ้าลูกหมานี่โดนทิ้งก็คงสงสารจนนึกอยากจะเอาไปเลี้ยงอยู่แล้วแหละ

ไม่รู้จะพูดให้ยืดยาวมีพิธีรีตองไปทำไม ถ้าอยากเลี้ยงก็บอกว่าจะเลี้ยงเองเท่านั้นก็จบแล้ว กิโนสะซัง

เด็กสาวมองคนที่ทำท่าเหมือนต้องรับเจ้าหมาไปเลี้ยงด้วยความจำใจ แต่ถึงอย่างนั้นฝ่ามือที่ลูบหัวสีดำอย่างอ่อนโยนนั้นมันก็โกหกสายตาของใครต่อใครในห้องนี้ไม่ได้

“ ฝากด้วยนะคะ กิโนสะซัง! แล้วก็ขอบคุณมากๆค่ะ!”

สรุปว่าคนที่ไม่ยอมให้มีเรื่องเดือดร้อน  กลับเป็นคนที่เดือดร้อนที่สุดซะเองงั้นสินะ.....?

วันนี้เป็นวันหยุดเพียงวันเดียวที่มีภายในหนึ่งอาทิตย์ของ โนบุจิกะ กิโนสะ….

และมันก็กำลังจะถูกสังเวยไปกับเจ้าลูกหมาสีดำที่ร้องหงิงๆอ้อนจะกินอาหารอยู่ที่ปลายขา

“ แกเพิ่งจะกินไปไม่ใช่หรือไง?”      ใบหน้าเรียวเงยขึ้นมาจากหน้าจอโน้ตบุคที่เปิดค้างเรื่องการดูแลลูกหมาขึ้นมามองเจ้าก้อนขนสีดำที่กำลังแล่บลิ้นเลียนิ้วเท้าเขาแผล่บๆ

ถึงจะทำเป็นไม่สนใจ ถึงจะทำเป็นเลี้ยงเพราะจำใจ แต่ตอนนี้ในห้องของหนุ่มโสดร่างโปร่งคนนี้กลับเต็มไปด้วยอุปกรณ์สำหรับลูกสุนัขอยู่เต็มไปหมด

นัยน์ตาคมกริบจ้องมองเจ้าลูกหมาอย่างใช้ความคิด....ขืนปล่อยให้กินโดยที่ไม่ออกกำลังกายคงได้อ้วนตายกันพอดี....แล้วหมาจะออกกำลังกายได้ยังไง?

สายตาเหลือบไปเห็นสายจูงที่ซื้อมาในเซตอุปกรณ์การเลี้ยงหมาเข้าจึงนึกอะไรบางอย่างออก

เขาควรจะพามันออกไปเดินเล่น?

แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ....มันจะมีที่ไหนให้พาไปเดินได้บ้างล่ะ?

ก็ตั้งแต่ที่มีคดีของ มาคิชิม่า โชโกะ เกิดขึ้น ผู้สังเกตการณ์อย่างเขาเองก็จะออกไปไหนมาไหนนอกกรมตามลำพังไม่ได้เหมือนกัน...เพื่อความปลอดภัย พวกเขาตกลงกันเอาไว้แล้วว่าถ้าเขาหรือสึเนะโมริ จะออกไปไหน...จะต้องมีหน่วยปฏิบัติการณ์คนหนึ่งไปด้วยเสมอ

ถึงแม้บางทีเขาก็ไม่ค่อยแน่ใจว่าใครเป็นฝ่ายดูแลใครกันแน่ก็เถอะ?

ร่างโปร่งเดินวนไปวนมาอยู่ในห้องพรางจ้องมองนาฬิกา....เช้าขนาดนี้ ถ้าเขาโทรไปปลุกเจ้าคางาริ หรือไม่ก็คุนิซึกะแล้วบอกว่าจะพาหมาไปเดินเล่นเนี่ย...คิดว่ามันน่าโกรธบ้างไหม?

ยิ่งเด็กสาวร่างเล็กคนที่ให้เจ้าหมานี่เขามายิ่งไม่คิดจะโทรไปปลุกให้เสียหน้าไปใหญ่

ส่วนมาซาโอกะ โทโมมิ ก็เป็นกรณียกเว้นที่เขาไม่อยากจะอยู่ใกล้...

หึ.....ถ้างั้นก็เหลือตัวช่วยสุดท้าย ที่ไม่ว่าเรื่องอะไรเขาก็กล้ารบกวนและหมอนั่นก็จะไม่เคยปฏิเสธ...

โคงามิ....

สแกนเนอร์ที่ติดอยู่หน้าห้องของโคงามิ ชินยะ ตอบรับกับสายรัดข้อมือทันทีที่ยื่นเข้าไปใกล้ ยังไงซะเขาก็เป็นผู้บังคับบัญชาของอีกฝ่าย ปกติอาชญากรแอบแฝงก็ถูกจำกัดสิทธิอยู่แล้ว เพราะงั้นการที่เขาจะเข้าไปในห้องของอีกฝ่ายโดยไม่ต้องขออนุญาตมันจึงเป็นเรื่องที่ทำได้

นิ้วเรียวยาวผูกสายจูงเจ้าลูกหมาเอาไว้ที่โถงโล่งๆของห้องซึ่งเต็มไปด้วยกระสอบทรายและเครื่องออกกำลังกาย

ก็แค่ทำตามที่โดมิเนเตอร์สั่งก็พอ...ไม่เห็นจะต้องฟิตร่างกายอะไรขนาดนั้นเลยแท้ๆแต่หมอนั่นก็ยังทำ

แต่ก็เพราะมีแนวคิดที่ต่างกันแบบนี้แหละ ร่างกายของโคงามิถึงได้เต็มไปด้วยมัดกล้ามและแข็งแรงบึกบึน ต่างจากเขาที่ถึงแม้จะสูงกว่าเล็กน้อยแต่ร่างกายกลับโปร่งบาง

เรียวขาก้าวเข้าไปที่ห้องด้านในอย่างคุ้นเคย ถึงแม้จะโดนลดขั้นจากผู้สังเกตการณ์มาเป็นหน่วยปฏิบัติการ แต่นิสัยพื้นฐานของโคงามิก็ไม่ได้เปลี่ยนไป....ต่อให้ย้ายที่อยู่กี่ครั้ง ผังห้องของหมอนั่นก็ยังจัดเหมือนเดิม

ห้องนอนของหมอนั่นยังคงเต็มไปด้วยกลิ่นบุหรี่ แสงแดดสลัวๆที่ลอดผ่านม่านเข้ามาทำให้เห็นว่าร่างหนายังคงซุกตัวอยู่ในผ้าห่มในสภาพหลับสนิท

หมอนี่....ถอดเสื้อนอนอีกแล้วหรอ?

ด่ากี่ครั้งก็ไม่เคยคิดจะจำเลยสินะ?

ก็ไม่ได้เป็นห่วงอะไรมากหรอก แต่ถ้าเกิดเป็นหวัดขึ้นมา งานของเขาก็จะลำบากไปด้วย

ใบหน้าเรียวจ้องมองลงไปยังคนที่นอนคว่ำเอาหน้าเกยหมอนใบใหญ่เอาไว้ ท่อนแขนแข็งแรงพาดออกมากอดหมอนหนานุ่มทำให้ผ้าห่มเปิดให้เห็นหัวไหล่และแผ่นหลังกว้างที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ ผมสีดำยุ่งเหยิงช่างชวนให้ยื่นมือไปยีเล่น นัยน์ตาสีดำที่มีแต่แววเฉยชายังคงปิดสนิท ใบหน้าคมจมหายไปในหมอนกว่าครึ่งนั่นก็ยังหายใจเข้าออกอย่างสม่ำเสมอ

ภาพตรงหน้าชวนให้นึกถึงวันเวลาเก่าๆตอนที่พวกเขายังใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน....

แต่ตอนนี้ก็ไม่อาจจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้อีกแล้ว....คนปกติอย่างเขาไม่สามารถจะอยู่ร่วมกับอาชญากรอย่างอีกฝ่ายได้อีก....

และถึงแม้จะทำได้....แต่กับคนที่เลือกที่จะทิ้งเขาไปอย่างหมอนั่น...มันสมควรแล้วหรอที่เขาจะให้อภัย

เลิกกัน....

จึงเป็นคำตอบที่ดีที่สุด....

ปลายนิ้วแตะลงไปบนใบหน้าคมของคนที่หลับสนิทอย่างลืมตัว

แล้วจู่ๆ....เจ้าคนที่คิดว่าหลับสนิทอยู่นั่นก็คว้ามือเรียวก่อนจะกระชากร่างโปร่งลงไปบนที่นอนโดยที่ไม่ทันตั้งตัว เตียงหนายุบตัวลงไปตามน้ำหนักที่มากขึ้น แผ่นหลังบางถูกกดลงไปจนแทบจะจมหายไปกับที่นอน  ใบหน้าเรียวภายใต้กรอบแว่นเหวอไปเล็กน้อยเมื่อมองเห็นสายตาเจ้าเล่ห์ของคนที่พลิกตัวมานอนทับตนตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

“ มายั่วกันแต่เช้าเลยหรือไง กิโนะ?”     รอยยิ้มกวนๆถูกส่งมาให้ ทำให้ใบหน้าเรียวพยายามทำหน้าดุก่อนจะสะบัดไปข้างๆ

“ ชั้นแค่พาหมามาเดินเล่น....”     นัยน์ตาคู่คมเสมองไปที่ข้างเตียงอย่างไม่กล้าที่จะสบตาอีกฝ่ายตรงๆ....กลัวเจ้าโคงามิจะรู้...ว่าหัวใจของเขามันกำลังเต้นแรง

“ หึ....พาลูกหมามาเดินเล่นในห้องของหมาล่าเนื้อ...ระวังจะโดนกินล่ะ”       ถ้อยคำกำกวมถูกเอ่ยออกมาพร้อมกับใบหน้าคมที่ซุกลงไปที่ซอกคอทำให้คนโดนกระทำถึงกับสะดุ้งเฮือก มือเรียวผลักอีกฝ่ายออกไปในทันที

แผ่นหลังกว้างปะทะเข้ากับผนังเสียงดัง ทำให้ร่างโปร่งถึงกับชะงัก.....เขาไม่ได้ตั้งใจที่จะทำรุนแรงแบบนั้น....แต่มันก็ไม่เคยจะห้ามตัวเองได้

ไม่เคยจะทำให้ร่างกายทำตามที่หัวใจต้องการได้สักที...

ใบหน้าเรียวยังคงมองไปที่ร่างหนาอย่างไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี ต่างจากโคงามิที่ดูจะไม่ได้ใส่ใจกับปฏิกิริยาแบบนั้นของเขานัก ใบหน้าคมเพียงแค่ยิ้มบางๆก่อนจะควานหาบุหรี่มาสูบทั้งๆที่เพิ่งจะลืมตาขึ้นมาแท้ๆ

ห้องนี้มันถึงได้มีแต่กลิ่นบุหรี่!

“ นี่แกสูบมากกว่าเดิมหรือเปล่า? แค่กระสุนปืนมันยังทำให้แกตายเร็วไม่พอใช่ไหม?”         นัยน์ตาภายใต้กรอบแว่นจ้องเขม็งไปที่ใบหน้าคมที่ยกยิ้มมุมปากอย่างถูกใจที่โดนบ่น

“ ก็ตั้งแต่ที่อยู่คนเดียว....พอไม่มีคนบ่น มือมันเลยเผลอหยิบมาสูบเรื่อยเลย....ถ้านายไม่อยากให้ชั้นสูบมัน....ก็มาอยู่ด้วยกันสิ”       จู่ๆใบหน้าคมก็ขยับเข้ามาชิดก่อนจะจ้องตาเขา  ให้ใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาทันที

“ ฉะ ฉันจะพาหมาไปเดินเล่น....ถึงจะน่ารำคาญแต่แกก็ต้องไปด้วย”       ใบหน้าเรียวอึกๆอักๆเปลี่ยนเรื่องก่อนจะเสมองไปทางอื่น....ทั้งๆที่พยายามจะทำหน้าให้มันเรียบเฉย แต่คำพูดของโคงามิก็ทำให้หัวใจอดเต้นแรงไม่ได้....เวลาอยู่ด้วยกันสองคนทีไรก็เป็นแบบนี้ทุกที

ทั้งๆที่โดนเขาปฏิเสธอย่างไม่ไยดี...แต่หมอนั่นก็ไม่เคยละความพยายาม

ร่างแข็งแกร่งเดินหายเข้าไปในห้องน้ำสักพักก็กลับออกมาพร้อมกับผ้าขนหนูที่พาดอยู่บนหัวเปียกโชก ร่างกายท่อนบนถึงจะสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวเอาไว้แต่กระดุมก็ยังไม่ได้ติดเลยสักเม็ด ยังดีที่ท่อนล่างใส่กางเกงขาวยาวสีดำเอาไว้เรียบร้อยแล้ว

เจ้าของใบหน้าเฉยเมยเดินมาทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงให้คนที่นั่งอยู่ก่อนแล้วหันไปมองตาขวาง

“ ติดให้หน่อยสิ”      ร่างหนาเอนกายไปข้างหลังพร้อมกับใช้สองแขนยันพื้นที่นอนเอาไว้ ใบหน้าเรียบเฉยปรายตามามองอย่างจะบอกให้รู้ว่าถ้าเขาไม่ทำ เจ้าตัวก็จะไม่ยอมติดกระดุมเองแน่ๆ

“ เมื่อก่อนก็เคยทำให้ไม่ใช่หรอ?....หื๋มห์...กิโนะ”       ไอ้ใบหน้านิ่งๆที่เงยมองเพดานอย่างกวนประสาทนั้นมันได้แต่ทำให้เจ้าของชื่อขมวดคิ้วแน่น ใบหน้าเรียวสะบัดไปข้างๆอย่างพยายามบอกให้ร่างหนารู้ว่าเขาไม่ได้เต็มใจทำหรอกนะ

“ ก็แค่อยากจะรีบๆพาเจ้าหมานั่นออกไปเดินเล่นหรอก!”        มือเรียวกระชากสาบเสื้อเชิ้ตทั้งสองข้างเข้าหากัน ก่อนจะค่อยๆติดกระดุมให้โดยไม่ได้รู้เลยว่าใบหน้าคมกำลังอมยิ้มให้กับใบหน้าแดงๆของตนอยู่

หยดน้ำที่หยดลงจากปลายผมสีดำกำลังไหลลงไปตามกล้ามหน้าท้องที่เป็นมัดๆ มือที่กำลังติดกระดุมอยู่ชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะกลับมาติดมันอย่างพยายามไม่สนใจร่างกายที่สมชายสุดๆของอีกฝ่าย นัยน์ตาคมกริบเหลือบมองหัวยุ่งๆที่ยังเปียกโชกอย่างนึกหงุดหงิด

ทำไมเวลาอยู่กับเขาทีไรถึงได้ทำตัวเป็นง่อยได้อย่างหน้าไม่อายขนาดนี้

หมอนี่เห็นเขาเป็นแม่มันหรือยังไง?

มือเรียวจับผ้าขนหนูก่อนจะขยี้หัวสีดำนั่นอย่างมันมือ ใบหน้าบึ้งๆถูกจ้องมองด้วยใบหน้าอมยิ้มน้อยๆที่อยู่ห่างไม่ถึงคืบ

และก่อนที่ผมจะทันได้แห้ง....ริมฝีปากที่มีแต่กลิ่นบุหรี่ก็แตะลงไปบนกลีบปากของร่างโปร่งที่ไม่ทันตั้งตัว

ดวงตาภายใต้กรอบแว่นเบิกกว้าง มือบางผลักแผงอกแข็งแรงออกไปด้วยใบหน้าแดงเถือก

“ โคงามิ แก....”        แต่ร่างแข็งแรงก็ไม่ได้นั่งฟังคำด่า แต่กลับลุกเดินออกไปด้วยใบหน้าสบายๆ

สายจูงเจ้าลูกหมาอยู่ในมือของหมาล่าเนื้อตัวใหญ่

ผมสีดำยุ่งๆนั่นมันให้ความรู้สึกว่าช่างคล้ายกับขนฟูๆของสิ่งมีชีวิตเล็กๆที่ตัวเองจูงอยู่ยังไงก็ไม่รู้

ใบหน้าเรียวลอบยิ้มยามที่มองคนที่เดินอยู่ข้างๆสลับกับลูกหมาที่วิ่งอยู่ข้างหน้าด้วยท่าทางร่าเริง

“ หมาล่าเนื้อมาจูงหมาบ้านแบบนี้มันน่าหัวเราะนักหรือไง กิโนะ?”       ใบหน้าเรียบเฉยเอ่ยออกมาทั้งๆที่ดวงตายังคงมองไปข้างหน้า

จะว่าไป.....นานแค่ไหนแล้วนะ ที่ไม่ได้ออกมาเดินเล่นด้วยกันแบบนี้....

ถึงแม้จะเจอหน้ากันทุกวัน....แต่ที่ทำงานกับที่บ้าน....ยังไงมันก็ไม่มีทางเหมือนกันได้อยู่ดี

ชายหนุ่มสองคนพาหมามาเดินเล่นคงจะเป็นภาพที่ดูแปลกตา จนบรรดาแม่บ้านที่พาลูกมาเล่นที่สนามเด็กเล่นต่างก็มองมาที่พวกเขาเป็นตาเดียว...แน่นอนว่าคนที่ไม่เคยสนใจอะไรหรือสายตาใครอย่างโคงามิ ชินยะ ย่อมไม่ได้รู้สึกสะทกสะท้าน

ร่างสูงกลับยังคงเดินจูงหมาเดินวนไปรอบๆสวนสาธารณะด้วยใบหน้าเรียบเฉยตามเดิม

ต่างจากร่างโปร่งที่รู้สึกราวกับจะมีไข้เพราะสายตาที่มองมาด้วยความสงสัยพวกนั้น

“ โคงามิ....ฉันนั่งรออยู่ตรงนั้นนะ แกพาเจ้านั่นไปเดินซะ”       นิ้วเรียวชี้ไปที่เก้าอี้ไม้ก่อนจะชี้ไปที่เจ้าหมาน้อยอีกรอบ  ใบหน้าคมพยักรับอย่างไม่ได้ถามอะไร แต่อย่างหมอนั่นต้องรู้อยู่แล้ว...ว่าเขารู้สึกยังไง....

นัยน์ตาที่เคยเฉียบคมและดุดันอยู่เสมอบัดนี้กลับมองตรงไปที่ชายหนุ่มผมดำด้วยสายตาเหม่อลอย  ร่างแข็งแกร่งกำลังก้มตัวลงไปลูบหัวเด็กเล็กๆสองสามคนที่เข้ามาเล่นกับลูกหมา ถึงแม้ใบหน้าคมนั่นจะยังนิ่งเฉยแต่รอยยิ้มน้อยๆก็ปรากฏอยู่บนริมฝีปาก

หมอนั่นเป็นแบบนี้เสมอ...

เป็นแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไร....

ถ้านัยน์ตาสีดำคู่นั้นจ้องมองไปที่อะไรก็จะไม่มีวันปล่อยจนกว่าจะได้มันมาหรือทำสิ่งนั้นจนสำเร็จลุล่วง....

เขาดีใจ....ที่เขาเองก็เคยเป็นสิ่งหนึ่งที่ถูกดวงตาคู่นั้นจ้องมอง และหมอนั่นก็ตื้อเอาไปจนได้....

แต่ก็เพราะนิสัยแบบนั้นของหมอนั่นมันกลับทำให้เขาเคยเสียใจจนแทบจะเป็นบ้า....

ในวันที่ซาซายาม่าถูกฆ่าตาย....สายตาของโคงามิก็ไม่ยอมละจากศัตรูที่มองไม่เห็น....จนไม่ว่าเขาจะขอร้องจะอ้อนวอนยังไง

หมอนั่นก็ไม่ยอมรับการบำบัดจนปล่อยให้ค่าไซโครพาสไต่ระดับจนเกินเยียวยา

ปล่อยให้ตัวเองต้องกลายเป็นอาชญากร

ปล่อยเขาทิ้งไว้ในโลกที่เคยบอกว่าจะอยู่ด้วยกัน.....เพียงลำพัง

บางทีเขาก็อยากจะรู้...

ว่าตอนนี้....

สายตาของโคงามิยังจ้องมองเขาอยู่หรือเปล่า?

ยังคิดที่จะทำให้เขากลับไปอยู่ด้วยกันเหมือนเดิมอีกหรือเปล่า?

แล้วสายตาคู่นั้นจะไม่ยอมปล่อยเขาไปเหมือนที่ไม่เคยปล่อยอะไรจนกว่าจะได้มาอยู่อีกหรือเปล่า?

ในขณะที่ภายในหัวเริ่มมีแต่ความกังวล อะไรบางอย่างเย็นๆก็แตะมาที่ริมฝีปากให้นัยน์ตาภายใต้กรอบแว่นเหลือบลงไปมอง

มันไม่ใช่ลิ้นของเจ้าลูกหมา แต่ว่ามันคือซอฟครีม....

ดวงตาภายใต้กรอบแว่นเหลือบขึ้นไปมองเจ้าของมือใหญ่ที่จับโคนของซอฟครีมจิ้มมาที่ริมฝีปากของเขาด้วยใบหน้าแดงเถือก

ตกลงไอ้บ้านี่มันรู้หรือเปล่าว่าที่เขาหลบมานั่งอยู่ตรงนี้เพราะไม่อยากให้ยัยป้าพวกนั้นเอาไปจิ้นน่ะ?! แล้วแกจะมาสร้างฉากให้คิดทำไม?!!

มือเขาตวัดโคนซอฟครีมในมือของโคงามิเอามาถือไว้เอง ร่างสูงใหญ่นั่งลงข้างๆบนม้านั่งก่อนจะเอนหลังพิงพนักด้วยท่าทางสบายๆ  เจ้าลูกหมาปีนป่ายขึ้นมาบนหน้าตักของเขาเพราะเห็นซอฟครีมในมือ

ถึงจะเสียดายแต่เขาก็ปล่อยให้ลิ้นเล็กๆเลียซอฟครีมอยู่บนหน้าตัก ใบหน้าที่เต็มไปด้วยขนสีดำที่ดูเริงร่าทำให้คนยิ้มยากเผลอยิ้มออกมา

และกว่าจะรู้ตัวว่าเขาเองก็ถูกมองอยู่ก็ต่อเมื่อซอฟครีมถูกเลียไปจนหมด

“ กลับ....กันได้รึยัง?”       ใบหน้าเรียวทนอายต่อไปไม่ไหวจึงตัดสินใจพูดตัดบท เจ้าคนหน้าตายที่นั่งอยู่ข้างๆยิ้มน้อยๆก่อนจะลุกขึ้นยืนโดยไม่พูดอะไร

ให้ตายเถอะ....ทำไมเขาถึงได้ไม่ชินกับสายตาของหมอนั่นเสียที....ทั้งๆที่ถูกจ้องมองมากกว่านี้ก็เคยมาแล้วแท้ๆ

ร่างของทั้งสองคนยังคงเดินเคียงข้างกันไปตามทางเดินของสวนสาธารณะ สายจูงของเจ้าลูกหมาถูกย้ายมาอยู่ในมือของเขาแทน

ในขณะที่เขากำลังจ้องมองหางสีดำที่ส่ายไปมา จู่ๆมืออุ่นๆของคนที่เดินอยู่ข้างๆก็สอดประสานเข้ามาที่มืออีกข้างที่ว่าง

นัยน์ตาภายใต้กรอบแว่นเบิกกว้าง และเพราะความตกใจจึงเผลอสะบัดมือของโคงามิทิ้งไป.....

“ อ่ะ....”       เขาไม่ได้ตั้งใจ.....

ริมฝีปากที่อยากจะอ้าบอกกลับปิดเงียบ....ใบหน้าคมของโคงามิทำเพียงแค่นิ่งเฉยแล้วเดินนำหน้าไป...

นัยน์ตาภายใต้กรอบแว่นจึงได้แต่มองตามแผ่นหลังกว้างนั้นไปด้วยหัวใจที่วูบโหวง

โคงามิคงจะเหนื่อยหน่ายกับเขาเต็มที....เพราะทุกๆครั้งเขาก็มักจะปฏิเสธอีกฝ่ายอย่างไร้เยื้อไยแบบนี้เสมอ....

ทั้งๆที่จริงไม่ได้อยากจะทำแบบนี้....

ในใจมันอยากจะทำสิ่งที่ตรงข้ามกับสิ่งที่ร่างกายแสดงออกมาต่างหาก....

นัยน์ตาภายใต้กรอบแว่นแอบเหลือบมองมือใหญ่ๆของโคงามิที่เดินอยู่ข้างหน้า...แต่ก็ไม่กล้าที่จะยื่นมือของตัวเองออกไปจับมืออีกฝ่ายก่อน

ใบหน้าเรียวได้แต่ก้มหน้ามองพื้นอย่างนึกหงุดหงิดตัวเอง....ทำไมเขาถึงได้เป็นคนแบบนี้...

ถ้าเขาสามารถพูดสิ่งที่ใจคิดอยู่ได้แบบผู้สังเกตการณ์สึเนะโมริบ้างก็คงดี

นัยน์ตาที่สิ้นหวังกับตัวเองเหลือบมองมือใหญ่ๆข้างนั้นอีกครั้ง.....ถ้าหากว่าโคงามิจะละสายตาไปจากเขาเข้าสักวัน....มันคงจะไม่น่าแปลกใจเลย

ถ้าจะต้องถูกทิ้งจริงๆ....มันก็ไม่ใช่ความผิดของใครเลย.....

แต่แล้วในขณะที่เอาแต่เดินมองพื้น จู่ๆมือที่คิดว่าจะปล่อยเขาทิ้งไปกลับสอดประสานเข้ามาใหม่  นัยน์ตาภายใต้กรอบแว่นเบิกกว้างขึ้นมาอีกครั้งเมื่อรับรู้ได้ถึงความอบอุ่นที่สอดแทรกอยู่ทุกปลายนิ้ว

ใบหน้าเรียวหันไปมองคนข้างๆอย่างไม่เชื่อสายตา

“ ไม่ว่านายจะสะบัดมือชั้นออกกี่ครั้ง  ชั้นก็ยังจะจับมันอีก....จับมันไปเรื่อยๆ จนกว่านายจะเลิกสะบัดมันไปเอง”       นั่นคือคำพูดที่ออกมาจากปากของโคงามิ

“ เหมือนเส้นแบ่งระหว่างเจ้าของกับสัตว์เลี้ยงที่นายขีดมันขึ้นมา....สักวัน ฉันก็จะก้าวข้ามมันไปให้ได้...”

ยอมแพ้....

เขายอมแพ้แล้ว....

โคงามิ ชินยะ ยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน.....หากนัยน์ตาสีดำคู่นั้นจ้องมองไปที่อะไรก็จะไม่มีวันปล่อยจนกว่าจะได้มันมา

และตอนนี้หมอนั่นก็กำลังจ้องมองเขาอยู่....

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

To be Con.(ละมั้ง กร๊ากกก)

แต่งตอนนี้จบถึงขั้นผงะตัวเอง....=[ ]=!!!....นี่ตรูทำอะไรอยู่เนี่ย???

คือปกติจะเป็นพวก... Allคนที่ชอบ.... เพราะส่วนใหญ่จะชอบเคะ   อย่าง ....All59.... ไม่ก็ ....All Zura...  ไม่ก็ 3P แต่เป็นแบบเมะรุมเคะ อย่าง  พี่เบียxลูเคียxเร็นจิ (ฮร๊วกกกนี่มันนอมอล!!)   รอยxเอ็ดxอัล  ล่าสุดก็  ฟุชิxยาตะxคามะ(จากK)

ถึงแม้จะมีนานๆทีที่ชอบเมะบ้าง อย่างซาสึเกะ....แต่ก็ยังไม่เคยแต่งฟิคเกะxใครที่นอกจากพี่อิทาจิ (ถึงแม้จะจิ้นเกะโตะ ด้วยก็เหอะนะ ^ ^)

มี Psycho Pass นี่แหละค่าาาาา ที่ทำเอาจะเป็นบ้าเพราะว่าตรูดันชอบคุณโค แล้วสำหรับตัวเองที่จิ้นคุณโคเคะไม่ออก เพราะงั้น....มันต้องเป็นมหาเมะ(=[ ]=?) อ๊ากกกกกกก เพิ่งเคยเข้าสู่โลก  คนที่ชอบAll เป็นครั้งแรก!! คุณโคAll !!! กดแม่งให้หมด!!!(<<อาการหนัก)

ตรงนี้อ่านซักหน่อยนะก๊ะ จะได้ไม่งง

เอาละ.....มาอธิบายกันหน่อย เกี่ยวกับไอ้ฟิคงงๆที่ชื่อว่า   ชื่อ...ของสัตว์ที่ไร้นาม  นี่น่ะ

จริงๆแล้วมันเป็นฟิคสั้นจบในตอนค่ะ (ยกเว้นของอิคู่ดราม่าประจำซอย) และ....เนื้อเรื่องมันไม่ได้ต่อกัน แต่ละพาร์ทแต่ละคู่ไม่เกี่ยวข้องกันโดยสิ้นเชิง!!  ความจริงคือต้องแยกไปเป็นคนละเรื่อง ไปตั้งชื่อของใครของมันไปเลยด้วยซ้ำ...แต่ด้วยความที่มันเป็นฟิคสั้นแบบ One Shot แล้วตรูก็ขี้เกียจตั้งชื่อ เลยให้มันอยู่ภายในร่มคันเดียวกันไปซะ โดยใช้ชื่อเรื่องว่า  ชื่อ...ของสัตว์ที่ไร้นาม  โดย...

ชื่อ...ของสัตว์ที่ไร้นาม  หมายเลข 1-11 จะเป็นหมายเลขตอนที่จะเอาไว้ลงคู่  Kogami x Tsunemori

ชื่อ...ของสัตว์ที่ไร้นาม  หมายเลข 12-22 จะเป็นหมายเลขตอนที่จะเอาไว้ลงคู่  Kogami x Makishima

ชื่อ...ของสัตว์ที่ไร้นาม  หมายเลข 23-33 จะเป็นหมายเลขตอนที่จะเอาไว้ลงคู่  Kogami x Ginoza

ซึ่งแต่ละคู่ก็อาจจะไม่ได้ลงจนครบจำนวนตอนก็ได้ อย่างที่บอกแหละมันเป็นฟิคสั้นจบในตอน เพราะงั้นจะต่อหรือไม่ต่อมันก็จบของมันอยู่แล้ว (ก็ยกเว้นอิคู่ดราม่าที่ไม่จบในตอนแน่นอน55)  จึงเรียนมาเพื่อทราบ ^ ^

แล้วก็ขอบคุณคอมเม้นต์ของสามตอนที่ผ่านๆมามากๆเลยนะค้า ^ ^// ดีใจที่อย่างน้อยก็ยังมีคนอ่าน ฮ่าๆๆๆ ถึงแม้ว่าพอเจออิคู่มืดนั่นแล้วอาจจะเลิกอ่านไปเลยก็เป็นได้ จะงงไปไหน = =”  แล้วเจอกันตอนหน้าค่า  *วิ่งพริ้วๆหลบดาวถล่มใส่ =[ ]=*

แอบแปะรูปพ่อหนุ่มซึนประจำเรื่อง....กิโนะซังตอนโดนลุงมาซาโอกะเหวี่ยง (ตกลงสองคนนี้เป็นพ่อลูกกันป่ะเนี่ย?) ดูหน้ากิโนะช็อตนี้ดิ....โคตรน่ารักอ่ะ....นานๆจะอ้าปากค้างกับเค้าซักที 5555