KHR AuFic HBD.Hayato [8059 1827] Ryuusei : 11

KHR AuFic HBD.Hayato [8059 1827]   Ryuusei : 11

: KHR Fanfiction Au

: 8059  1827

: Period Drama

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

“ นอกจากวิธียิงธนูกับบทเรียนในตำราแล้ว...ที่บ้านของเจ้าเคยสอนเอาไว้หรือเปล่า....วิธีการใช้ร่างกายมีสัมพันธ์กันฉันสามีภรรยาน่ะ”

“ คนที่ซุกซนอย่างเจ้า รู้จักมันหรือเปล่า หื๋ม?”

ไหล่บางสะดุ้งเฮือกเมื่อท่อนแขนแข็งแรงกอดกระชับลำตัวของตนเข้าไปแนบแผงอกอุ่นๆ บัดนี้แม่ทัพแห่งคามาคุระไม่ได้สวมชุดเกราะเพราะมันคงไม่จำเป็นในเมื่อได้รับชัยชนะอย่างเด็ดขาดแล้ว

“ ถ้าเจ้าทำแบบนั้น...เจ้าจะได้ไปเพียงตัวข้า....ข้าจะไม่มีวันยอมยกหัวใจให้กับคนที่ทำลายบ้านเมืองของข้า!”      มือบางพยายามผลักไสแผ่นอกนั้นออกไป

“ ไม่ต้องห่วงหรอกโกคุเดระ....ไม่ว่าจะร่างกายหรือหัวใจของเจ้า ข้าก็จะเอามันมาเป็นของข้าให้หมด...เอามาเป็นของข้าเพียงคนเดียวเท่านั้น”     ใบหน้าคมยิ้มเย็นๆกลับมาให้ คำพูดที่เอ่ยด้วยน้ำเสียงนิ่งเต็มไปด้วยความมั่นใจจนร่างบางนึกหวาดหวั่น....ต้องเฝ้าตอกเฝ้าย้ำกับตัวเองว่าเขาจะไม่มีวันให้อภัยคนตรงหน้า...คนที่ฆ่าท่านแม่ของเขากับมือถึงแม้ว่าจะเป็นคนที่เคยรักมามากแค่ไหนก็ตาม

“ เจ้า....ไม่ใช่ยามาโมโตะคนที่ข้ารู้จัก....ไม่ใช่ยามาโมโตะคนที่เคยบอกว่ารักข้า...เจ้าไม่ใช่...เจ้าไม่ใช่!!!”     ใบหน้าสวยตะโกนใส่หน้าอีกฝ่ายที่ยังคงยิ้มสบายๆราวกับคำด่ามันคือคำชม จู่ๆมือที่เคยกอดรัดลำตัวบางก็ยกขึ้นจับที่ท้ายทอยก่อนจะกดให้หัวสีเงินขยับเข้ามารับจุมพิตอย่างรวดเร็ว ริมฝีปากบดขยี้กลีบปากสีระเรื่อจนช้ำกว่าจะยอมละออกไป

“ เจ้า!!....เจ้ามัน...........ยามาโมโตะคนนั้นจะไม่มีวันทำร้ายข้า....ยามาโมโตะคนนั้นจะไม่มีวันทำให้ข้าร้องไห้......เพราะฉะนั้นเจ้าไม่ใช่!!”       ร่างบอบบางยังคงพยายามดิ้นรนให้พ้นจากอ้อมแขนแข็งแกร่งคู่นั้นทั้งๆที่รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้

“ หึ....เดี๋ยวเจ้าก็จะได้รู้...ว่าใช่หรือไม่ใช่...ถึงเจ้าจะไม่เคยเห็นร่างเปลือยเปล่าของข้า แต่เจ้าน่าจะจดจำร่างกายของข้าได้ดี”       คำพูดหยอกเย้าเอ่ยออกมาจากใบหน้าคม และเมื่อได้ฟังมีหรือที่อีกคนจะไม่ต่อต้าน ร่างบางที่พยายามจะขัดขืนยิ่งถูกกอดรัดมากกว่าเดิม ทั้งเสียงด่าทอทั้งมือบางยังคงผลักไสไปตลอดทางที่ม้าสีดำวิ่งผ่าน

นายทหารต่างมองสองคนบนหลังม้าเป็นตาเดียว ด้วยไม่คิดว่าคนที่ดูเย็นชาและไม่สนใจอะไรอย่างยามาโมโตะ ทาเคชิ จะฉุดคร่าหญิงสาวที่ดูบอบบางอ่อนแอแต่ก็มิได้กลัวเกรงคนที่เป็นถึงแม่ทัพแห่งคามาคุระแบบนั้นกลับไปด้วย....แล้วคำร่ำลือก็แพร่ไปอย่างรวดเร็วว่านั่นคือ คนของตระกูลโกคุเดระ...

โกคุเดระ ฮายาโตะ....คนที่ถูกระบุชื่อ....อยู่ในสาล์นศึก

ค่ายทหารของคามาคุระต่างเต็มไปด้วยบรรยากาศแห่งชัยชนะ ถึงแม้ว่าทหารกว่าครึ่งจะยังปักหลักอยู่ในอิสุก็ตาม

ม้าสีดำวิ่งฮ่อเข้าไปภายในรั้วไม้ไผ่ของค่ายทหาร แค่รู้ว่าคนบนหลังม้าเป็นใครทหารส่วนใหญ่ก็ออกมาโห่ร้องยินดีต้อนรับกันอยู่แล้ว และยิ่งมีร่างบอบบางที่ส่งเสียงโวยวายมาแต่ไกลก็ยิ่งทำให้ใครต่อใครในค่ายสนใจเข้าไปใหญ่

“ ปล่อยข้านะ!!”      ร่างสูงใหญ่กระโดดลงจากหลังม้าก่อนจะอุ้มร่างบอบบางที่ยังต่อต้านสุดชีวิตขึ้นพาดบ่า ใบหน้าคมยังคงนิ่งเฉยทำเพียงแค่พยักหน้าให้เหล่าทหารก่อนจะมุ่งหน้าไปยังกระโจมของตน นัยน์ตาสีเปลือกไม้ที่ใช้มองใครต่อใครยังคงมืดมนและเพราะแบบนั้นจึงไม่มีใครกล้าถามหรือกล้าเข้ามาขัดขวาง

ถึงแม้จะสงสัย...ว่าร่างในกิโมโนสีขาวที่กล้าต่อปากต่อคำกับคนที่ดำมืดอย่างยามาโมโตะ ทาเคชิ มีความสำคัญยังไงถึงได้เอากลับมาด้วยโดยที่ไม่ฆ่าทิ้งเหมือนคนอื่นๆ

ร่างบอบบางถูกโยนลงไปบนฟูกง่ายๆที่อยู่ในกระโจม และแค่ถูกปล่อยให้เป็นอิสระเท่านั้นแหละ คนปากดีที่แสนจะดื้อดึงก็เตรียมจะลุกขึ้นวิ่งหนีทันที

“ ปล่อยข้า! ข้าจะกลับไปหาท่านแม่!!”      ดีที่แขนแข็งแรงคว้าลำตัวเอาไว้ได้ทัน ร่างบอบบางจึงกลับเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนของยามาโมโตะอีกครั้ง

“ ไม่มีที่ให้เจ้ากลับไปได้อีกแล้วโกคุเดระ....ข้าทำลายมันไปหมดแล้ว....ทั้งแม่เจ้า พี่ชายเจ้า บ้านของเจ้า....ไม่มีเหลือแล้ว....ที่เดียวที่เจ้าจะอยู่ได้...ก็คือข้างกายข้า”      น้ำเสียงทุ้มกระซิบอยู่ที่ใบหู และนั่นมันก็ทำให้ริมฝีปากสีระเรื่อขบเม้มจนแทบจะเลือดซิบ

แบบนั้นมันไม่ได้เรียกว่า...รัก....

ยามาโมโตะก็แค่ต้องการทำให้เขาเป็นสิ่งของของตัวเองเท่านั้น

ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ร่างสูงเปลี่ยนไปขนาดนี้...ทั้งที่เมื่อก่อนเขาเคยดีใจที่ได้รับความรักจากอีกฝ่าย

แต่ตอนนี้มันไม่ใช่....

เขาเจ็บปวด...เขาทรมาน....กับความต้องการของยามาโมโตะ....

“ ข้าไม่มีวันอยู่กับเจ้า! ต่อให้ตายข้าก็จะไม่อยู่กับเจ้า!”      ใบหน้าสวยตะโกนออกไปด้วยสายตาเอาจริง...ถ้าจะต้องอยู่โดยถูกกักขังเอาไว้กับคนที่ไม่อาจจะรักได้ สู้ตายๆไปซะยังจะดีกว่า!

นัยน์ตาสีมรกตที่พร่ามัวไปด้วยหยาดน้ำตาแลเห็นดาบคู่กายของยามาโมโตะที่เคยเห็นมาหลายครั้ง...และครั้งนี้มันก็เพิ่งจะชโลมไปด้วยเลือดของอิสุ

ถ้าเช่นนั้นมันก็ควรจะมีเลือดของเขาอยู่บนนั้นด้วย

เขาควรจะต้องรับผิดชอบ...ที่ทำให้อิสุกลายเป็นแบบนั้น....

นัยน์ตาสีมรกตเหลือบมองใบหน้าคมที่ยังคงมองตรงมาที่เขา....ถึงจะไม่อาจให้อภัยคนตรงหน้าได้ แต่เขากลับไม่เคยเสียใจเลยที่ปล่อยให้ยามาโมโตะมีชีวิตอยู่....และในเมื่อเขาเป็นคนเลือกเส้นทางนี้ให้กับยามาโมโตะ

เขาควรจะต้องรับผิดชอบ...ด้วยชีวิตของเขาเอง

มือบางคว้าดาบออกมาจากเอวของร่างสูงโดยที่อีกฝ่ายไม่ทันจะจับไว้ เพราะไม่คิดว่าโกคุเดระจะทำเรื่องแบบนี้

คมดาบที่วาดเข้าใกล้ลำคอระหงทำให้นัยน์ตาสีเปลือกไม้เบิกกว้าง ในใจปวดวูบกับภาพที่เห็น

“ โกคุเดระ!!!”     เพราะเป็นเสียงเรียกที่คุ้นเคยทำให้มือบางชะงักไปเล็กน้อย

และนั่นมันก็เพียงพอแล้วที่มือใหญ่จะคว้าคมดาบนั้นเอาไว้ได้

ถึงจะโดนบาดจนเลือดไหลย้อยแต่ยามาโมโตะก็แย่งดาบออกมาจากมือบางจนได้....ดาบคู่กายถูกปาออกไปปักอยู่นอกกระโจมอย่างไม่ใยดีทันที

“ ใครให้เจ้าทำแบบนี้! ใครให้เจ้าคิดฆ่าตัวตาย...โกคุเดระ!”      จากใบหน้าที่เคยยิ้มเย็นๆกลับแปรเปลี่ยนเป็นใบหน้าโกรธจัด มือใหญ่ที่ยังมีเลือดไหลจับข้อมือเล็กทั้งสองข้างก่อนจะกระชากตัวบางเข้ามาปะทะแผงอก คนที่เพิ่งคิดจะปาดคอตัวเองสะดุ้งเฮือกเพราะไม่เคยเห็นร่างสูงที่เป็นแบบนี้มาก่อน

ไม่ว่าจะโหดเหี้ยมขนาดไหน จะเย็นชา จะมืดมน จะอ่อนโยน จะยิ้มแย้ม หรือจะหยอกเย้า....นัยน์ตาสีมรกตก็เคยเห็นมันมาจนหมด

แต่ยามาโมโตะที่กำลังโกรธ.....เขาเพิ่งเคยเห็น

“ ยังจะถามอีกหรอว่าใครทำให้ข้าอยากจะตาย!”       แต่ก็ใช่ว่าจะมีแต่คนตรงหน้าเท่านั้นที่โกรธได้ คนที่สมควรจะโกรธ คนที่สมควรจะเกลียดมันน่าจะเป็นเขามากกว่า!

และเมื่อต่างฝ่ายต่างไม่ยอมลดราให้แก่กัน....

“ ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าตาย.....แต่ถ้าเจ้าไม่เห็นคุณค่าชีวิตของตัวเองแล้ว...ก็จงเอามันมาให้ข้า!”      ร่างบอบบางถูกเหวี่ยงไปบนฟูกก่อนที่ร่างสูงจะตามลงไปคร่อมไว้

“ หยุดนะ!! จะทำอะไร!! อย่า!!!”        ข้อมือบางข้างหนึ่งถูกกดลงไปกับฟูกสีขาวจนแทบจมจมหายลงไป มือใหญ่กระชากโอบิสีแดงออกไปจากเอวบางทำให้กิโมโนตัวสวยหลุดออกจากกันทันที

เพี๊ยะ!!!

มือบางข้างที่ไม่ได้ถูกพันธนาการตบลงไปที่ใบหน้าของคนที่อยู่ด้านบนจนหน้าหัน และเมื่อใบหน้าคมหันกลับมาข้อมือบางข้างนั้นก็ถูกกดลงกับฟูกทันที

“ อย่านะ ยามาโมโตะ!!”      เสียงตะโกนห้ามดังก้องไปทั่วกระโจม ร่างบอบบางได้แต่ดิ้นรนขัดขืนแต่ใบหน้าคมก็ยังคงฝังลงไปที่ซอกคอระหงก่อนจะกดเม้มจนขึ้นสีแดง  ริมฝีปากร้อนลากไล้ไปตามแก้มใสจนหยุดลงที่กลีบปากสีระเรื่อ

“ อื้อ!!”     ริมฝีปากที่ไม่ยอมให้อีกฝ่ายเข้ามาแต่โดยดีถูกบังคับให้อ้าออกด้วยมือใหญ่ที่บีบคางมนเอาไว้ ร่างที่ดิ้นไปมาอยู่ข้างใต้ถูกน้ำหนักที่มากกว่าเยอะกดจนแทบขยับไม่ได้อีกต่อไป เรียวลิ้นเกี่ยวกระหวัดรุกล้ำด้วยความรุนแรง และเมื่อร่างที่ขัดขืนมาตลอดเริ่มผ่อนแรง ใบหน้าคมจึงละออกไปก่อนที่นัยน์ตาสีเปลือกไม้จะจ้องมองลงไปในดวงตาสีมรกตที่รื้นไปด้วยหยาดน้ำตา

“ จำไว้....ข้าลงโทษเจ้าเพราะเจ้าคิดที่จะหันคมดาบใส่คอของตัวเอง....หากเจ้าไม่ทำเช่นนั้นข้าคงไม่คิดที่จะข่มเหงเจ้า โกคุเดระ”       นัยน์ตาสีเปลือกไม้ที่เคยมืดมนกลับมีแววอ้อนวอนเหมือนตอนที่ร้องขอให้เขาหนีไปด้วยกัน

ใบหน้าคมฝังลงไปที่ซอกคออีกครั้งพร้อมๆกับเรียวขาขาวที่ถูกแยกออกทั้งๆที่กิโมโนหลุดลุ่ยยังคงอยู่บนร่างกายบาง

“ อย่า.......อ๊า!!!”       กลีบปากสีระเรื่อร้องออกมาไม่เป็นภาษาเมื่อช่องทางคับแน่นถูกแกนกายของอีกฝ่ายสอดใส่เข้ามาโดยที่ไม่มีแม้แต่การเล้าโลม

เพราะมันคือการลงโทษ....อย่างนั้นสินะ

น้ำใสๆไหลลงมาจากดวงตาคู่สวยทันที.....เจ้าทำลายบ้านเมืองของข้า ฆ่าครอบครัวของข้า....แค่นั้นมันยังเป็นการลงโทษไม่พอใช่ไหม

คนที่บีบบังคับข้าคือเจ้าเองไม่ใช่หรือยังไงกัน....ยามาโมโตะ....

แรงขยับที่เบื้องล่างทำเอาแทบสิ้นสติ มันไม่ได้มีความปราณีเลยสำหรับครั้งแรกของคนที่ยังบริสุทธิ์

ทั้งเสียงร้องห้าม ทั้งเสียงสะอึกสะอื้น ทั้งหยาดน้ำตา หรือแม้แต่หยดเลือดที่ไหลลงมาตามเรียวขา....ไม่ว่าอะไรก็ไม่อาจจะหยุดยั้งความปรารถนาที่รุนแรงของร่างสูงได้เลย

กว่าที่ทุกอย่างจะจบลง นัยน์ตาสีมรกตก็ได้แต่เลื่อนลอยไปยังที่ที่ไกลแสนไกล

อ้อมแขนแข็งแรงกอดกระชับเอวบางเข้ามาหาตัวเมื่อลมหายใจเริ่มจะคงที่....ไม่ได้รู้สึกผิด...ที่ทำเรื่องแบบนี้ลงไป....ถ้อยคำแผ่วเบาแต่ถูกเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจังถูกกระซิบบอกที่ข้างใบหูบาง

“ อยู่กับข้า.....แล้วข้าสัญญาว่า...............................”

คำพูดต่อไปคืออะไร ร่างบอบบางก็ไม่อาจจะรั้งสติเอาไว้ให้รับรู้มันได้อีก ความเหนื่อยล้าทั้งกายและใจทำให้นัยน์ตาสีมรกตปิดลงพร้อมกับลมหายใจที่เข้าออกอย่างสม่ำเสมอ

มือใหญ่ได้แต่เกลี่ยไล้เส้นผมสีเงินนุ่มให้พ้นใบหน้าใส ริมฝีปากที่เฝ้าพูดจาร้ายๆใส่กลับจูบเบาๆลงไปบนหน้าผากของคนที่หลับไปแล้ว

เจ้าจะเสียใจบ้างไหม...ที่ช่วยข้าเอาไว้ในวันนั้น...โกคุเดระ....

ข้ายังยืนยันคำเดิม....ว่าข้ารักเจ้า....เพราะฉะนั้นช่วยอยู่กับข้าจนกว่าจะถึงวันที่ข้าจะสามารถบอกความจริงทั้งหมดกับเจ้าได้จะได้ไหม....

ข้าไม่อาจต้านกระแสของสงครามได้ ไม่อาจช่วยเหลือครอบครัวของเจ้าซึ่งเป็นศัตรูคู่แค้นได้......มีเพียงเจ้าเท่านั้นที่ข้าสาบานว่าจะปกป้องเอาไว้ด้วยชีวิต

ไม่ว่าจะต้องใช้วิธีใดก็ตาม...

เสียงกรีดร้องที่ดังออกมาจากกระโจมท่านแม่ทัพแห่งคามาคุระทำให้ทหารทั้งกองทัพต่างก็รู้ดีว่ามันเกิดอะไรขึ้นในกระโจมสีขาวหลังนั้นแต่ก็ไม่มีใครพูดอะไร....ในเมื่อนั่นมันเป็นสิทธิ์ของแม่ทัพผู้ได้รับชัยชนะ

“ บอกทหารทุกคนว่าให้เตรียมตัวกลับบ้านกันได้แล้ว ส่วนอิสุก็ปล่อยไว้แบบนั้นแหละ รอให้พี่ข้าเข้ามาจัดการเอง”      

คำสั่งดังออกมาจากปากของยามาโมโตะ ทาเคชิ ที่ออกมาจากกระโจมอีกครั้งโดยมีร่างที่สลบสไลอยู่ในอ้อมแขน

ทำให้ทหารคามาคุระทั้งหลายต่างถอนกำลังออกไปจากแผ่นดินที่เหลือแต่ซากปรักหักพังอย่างรวดเร็ว เพราะต่างก็อยากจะกลับไปพบหน้าคนที่ปักผ้าให้....

อิสุ ถูกทิ้งเอาไว้...โดยที่ไม่แม้แต่จะมีใครจัดการกับศพ.....

ไม่นาน....กองทัพที่กลับมาพร้อมกับชัยชนะจึงมาถึงคามาคุระในที่สุด

และเชลยศึกเพียงหนึ่งเดียวที่คามาคุระจับกลับมาก็เป็นศูนย์รวมสายตาของประชาชนคนทั่วไปอย่างเลี่ยงไม่ได้ เมื่อขบวนม้าของกองทัพค่อยๆเคลื่อนผ่านเข้าประตูเมือง

ในยามนี้ชื่อเสียงของแม่ทัพเพียงคนเดียวที่สามารถโค่นอิสุลงได้ตั้งแต่มีศึกสงครามกันมาในประวัติศาสตร์อันยาวนานอย่าง ยามาโมโตะ ทาเคชิ กำลังแพร่ขยายไปถึงหูทุกคนในคามาคุระ แน่นอนว่าประชาชนทุกคนต่างต้องการจะมาต้อนรับและยลโฉมน้องชายผู้เก่งกาจของเจ้าเมืองคนใหม่กันทั้งนั้น

เพราะแบบนั้นแหละ....เชลยศึกที่ได้รับเกียรติถึงขนาดนั่งมาบนหลังม้าตัวเดียวกันกับ ยามาโมโตะ ทาเคชิ จึงเป็นที่รู้จักชั่วข้ามวันในคามาคุระเช่นกัน

เชลยศึกที่เป็นคนของตระกูลโกคุเดระ....

เชลยศึกที่ไม่มีใครแตะต้องได้ นอกจาก ยามาโมโตะ ทาเคชิ

กองทัพถูกสั่งให้แยกย้ายโดยไม่ต้องรวมพลอีก  ขบวนม้าของท่านแม่ทัพมุ่งหน้าสู่คฤหาสน์เจ้าเมืองทันที ไม่แม้แต่จะเข้าไปร่วมพิธีฉลองชัยที่ชาวบ้านต่างจัดเอาไว้ให้

“ ข้าจะเข้าไปรายงานพี่ข้าเอง พวกเจ้าจะไปงานฉลองหรือจะแยกย้ายกันไปก็ตามสบาย”     ร่างสูงใหญ่หันมาสั่งเหล่ารองแม่ทัพผู้ติดตามทั้งๆที่ยังอยู่บนหลังม้า ไม่มีพิธีรีตองใดๆราวกับว่าเด็กหนุ่มไม่ได้สนใจในเรื่องของชัยชนะ....ทว่า...สายตาทุกคู่ดูเหมือนจะรู้ดีว่าที่ยามาโมโตะ ทาเคชิ รีบร้อนจะกลับไปยังคฤหาสน์เจ้าเมืองคามาคุระนั่นเป็นเพราะอะไร

ในเมื่อเชลยศึกที่จับกลับมาได้นั้นถูกแสดงออกอย่างชัดเจนว่าเป็นของของตน

ม้าสีดำหยุดลงเมื่อมาถึงที่หมายจนได้ เสียงเอะอ่ะโวยวายดังขึ้นทันทีที่ร่างสูงกระโดดลงจากหลังม้า

“ ปล่อยข้า!!”      รู้ทั้งรู้ว่าขัดขืนไปก็ไม่มีประโยชน์ แต่ร่างบอบบางแสนดื้อรั้นก็ยังคงพยายามจะสะบัดข้อมือที่ถูกจับกุม ตลอดเวลาที่ถูกกักขังอยู่ในอ้อมแขนบนหลังม้าก็ใช่ว่าจะยอมนั่งนิ่งๆมาดีๆ ถึงใบหน้าสวยนั่นจะหมองเศร้าไปบ้าง แต่คนที่ไม่เคยกลัวอะไรก็ยังคงไม่กลัวอะไรตามเดิม ร่างบอบบางนั่นทั้งดิ้นทั้งทำร้ายร่างสูงใหญ่จนต้องตัดสินใจมัดข้อมือทั้งสองข้างเอาไว้ด้วยกัน  และพอมันถูกปล่อยให้เป็นอิสระเมื่อร่างบอบบางถูกอุ้มลงมาจากหลังม้า คนปากดีจึงออกฤทธิ์ทันที

“ บอกให้ปล่อยไง! ข้าจะไม่ไปไหนกับเจ้าทั้งนั้น! ปล่อยข้า!!”       ร่างบอบบางยังพยายามขัดขืนทุกวิถีทาง เรี่ยวแรงเล็กๆที่ไม่ยอมเดินไปตามแรงลากทำให้ร่างสูงเริ่มรู้สึกหงุดหงิด...ทั้งๆที่เจ็บจนจะก้าวขาไม่ไหวแล้วแท้ๆแต่ก็ยังดื้อ!

“ อ๊ะ?!! ปล่อยข้าลงนะ เจ้าบ้ายามาโมโตะ!!”     ลำตัวบางถูกจับยกขึ้นพาดบ่าก่อนที่เรียวขาภายใต้ฮากามะสีดำจะเดินอย่างมั่นคงไปตามระเบียงไม้ที่เชื่อมต่อไปยังเรือนรับรองของเจ้าเมืองคามาคุระโดยไม่ได้สะทกสะท้านกับฝ่ามือเล็กๆที่ทุบหลังตนอยู่เลย

“ ปล่อยข้าๆๆๆ!!”     เสียงโวยวายที่ดังไปตลอดทางเรียกให้เหล่าข้ารับใช้ต่างโผล่หน้าออกไปดูด้วยความอยากรู้อยากเห็น....เพราะจะว่าไปก็นานมากแล้วที่คฤหาสน์เจ้าเมืองไม่มีใครส่งเสียงดังเอะอ่ะขนาดนี้

บ้านหลังนี้อยู่ด้วยความเงียบและแรงกดดันที่ดำมืดมาตลอด....

ครืด!!!

ประตูบานเลื่อนถูกเปิดออกโดยไม่มีเสียงบอก และมือใหญ่ก็ไม่คิดจะปิดมันราวกับว่าตั้งใจจะให้คนทั้งบ้านได้ยิน

ร่างบอบบางถูกวางลงข้างๆก่อนจะถูกมือใหญ่ยึดข้อมือเอาไว้ นัยน์ตาสีเปลือกไม้จับจ้องมองไปยังผู้เป็นพี่ชายที่นั่งอยู่ในตำแหน่งที่ผู้เป็นพ่อเคยนั่ง สายตาดุดันทั้งคู่ต่างสบประสานซึ่งกันและกันก่อนที่ใบหน้าคมของผู้เป็นน้องชายจะเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงนิ่ง

“ ข้าเอาแผ่นดินของอิสุมาให้เจ้าแล้ว ต่อไปเจ้าจะทำอะไรกับมันก็เรื่องของเจ้า...เพียงแต่....”      ท่อนแขนแข็งแรงรั้งเอวบางให้โกคุเดระเข้ามาอยู่ในอ้อมแขน ใบหน้าคมก้มลงไปมองใบหน้าสวยที่ยังคงบึ้งตึงก่อนจะหันหน้าไปเผชิญหน้ากับพี่ชายอีกครั้ง   คำประกาศนั้นดังก้องกังวานจนคนทั้งบ้านได้ยิน

“ นี่คือสินสงครามของข้า...ใครหน้าไหนก็ห้ามแตะต้อง”

มีเพียงฮิบาริ เคียวยะ เท่านั้นที่ยกยิ้มอย่างไม่ใส่ใจ ราวกับว่าเป็นสิ่งที่รู้อยู่แล้ว นอกนั้นคนทั้งบ้านที่ได้ฟังต่างก็ตกตะลึง เหล่าข้ารับใช้ต่างจ้องมองมาที่ร่างบอบบางที่พวกเธอต่างก็คิดว่าเป็นผู้หญิงเป็นตาเดียว

เงาแห่งความริษยากำลังบอกพวกเธอว่า บ้านที่เคยเงียบเชียบ คงไม่อาจจะเงียบได้อีกต่อไป เค้าลางแห่งความวุ่นวายคงจะเกิดขึ้นในไม่ช้านี้เป็นแน่ ในเมื่อนายน้อยทาเคชิพาสินสงครามคนนั้นเข้ามาโดยไม่เคยตระหนักเลยว่า.....

คู่หมั้นของตนนั้นร้ายกาจขนาดไหน...

ริมฝีปากสีแดงสดของหญิงสาวที่ยืนมองอยู่ที่เรือนซึ่งห่างออกมาขบเม้มอย่างไม่พอใจ นัยน์ตาสีดำจ้องมองไปยังร่างที่ยืนอยู่ข้างๆคู่หมั้นของเธออย่างจงเกลียดจงชัง ถึงจะไม่รู้ว่ามันเป็นใครมาจากที่ไหน แต่การที่ยามาโมโตะ ทาเคชิ ประกาศออกมาแบบนั้นนั่นก็แสดงให้เห็นว่ามันเป็นของสำคัญที่จะไม่ยอมให้ใครมาแตะต้อง

ถึงจะเป็นแค่สินสงคราม ถึงจะเป็นแค่เชลยศึกที่เอาไว้รองมือรองเท้า แต่กับคนที่ไม่เคยสนใจอะไร ไม่ว่าจะตำแหน่งหน้าที่ ยศถาบรรดาศักดิ์ ผู้หญิง หรือแม้แต่คู่หมั้นอย่างเธอ....มันก็อดทำให้ไม่รู้สึกอะไรไม่ได้

“ ท่านหญิงมิซึโกะ.....”       เสียงข้ารับใช้ประจำตัวเรียกอย่างหวาดๆ ทำให้สายตาที่เต็มไปด้วยความชิงชังสะบัดกลับมาพร้อมกับใบหน้าที่เชิดขึ้น

“ กลับเรือน! ข้าจะต้องไปถามท่านพ่อให้รู้เรื่อง....ว่ามันเป็นใคร”

และข้าจะไม่หยุดแค่นี้แน่....ถ้ามันคิดจะมาแย่งท่านพี่ทาเคชิไปจากข้า!!

เสียงโวยวายยังคงดังไปตลอดทางที่ร่างบอบบางถูกอุ้มผ่าน ถึงจะบอกว่าคนบนบ่านั่นเป็นแค่สินสงคราม แต่ความหวงแหนก็ดูจะมีมากกว่าจนคนในบ้านต่างก็สงสัย

อีกทั้งเมื่อมองดูให้ดีแล้วนั่นก็ไม่ใช่หญิงสาวอย่างที่คิด แต่กลับเป็นเด็กหนุ่มที่มีรูปร่างหน้าตางดงามจนถ้าคนเย็นชาอย่างนายน้อยของพวกเธอจะหลงใหลมันก็ไม่น่าจะแปลกใจ เพียงแต่อีกฝ่ายก็ไม่คิดจะยอมแต่โดยดีหรือแม้แต่จะมีท่าทางหวาดกลัวแบบที่เชลยศึกควรจะเป็น

ก็สมกับที่ไปทำลายบ้านเมืองเพื่อพรากเอาตัวเค้ามานั่นแหละ

เรือนส่วนตัวของยามาโมโตะ ทาเคชิ ตั้งแยกออกมาจากกลุ่มเรือนหลักเล็กน้อย อาคารไม้แบบญี่ปุ่นถูกล้อมรอบเอาไว้ด้วยสวนที่เต็มไปด้วยต้นโมมิจิที่หากเป็นในฤดูใบไม้ร่วงแล้ว ที่นี่คงจะงดงามตระการตา

ทว่าตั้งแต่ที่ผู้เป็นแม่ตายจากไป....ลูกชายคนรองของตระกูลยามาโมโตะก็ไม่เคยคิดว่าที่นี่จะมีความงดงามหลงเหลืออยู่อีก

จะบอกว่าไม่รู้จักสิ่งที่เรียกว่างดงามอีกเลยตั้งแต่นั้นมาก็ว่าได้....จนกระทั่งได้เจอกับคนที่ยังดิ้นอยู่บนบ่า...ตั้งแต่ได้พบหน้าโกคุเดระ ฮายาโตะ

และวันนี้...ที่เรือนส่วนตัวของเขา...มันก็กำลังจะกลับมางดงามเหมือนเดิมอีกครั้ง

“ สินสงครามอะไร?! อย่าทำเหมือนข้าเป็นสิ่งของของเจ้านะ! ข้าจะไม่อยู่กับเจ้าแน่ ข้าจะกลับอิสุ จะไปอยู่กับท่านแม่!”      ร่างบอบบางถูกวางลงอีกครั้งบนพื้นเสื่อทาทามิที่ไม่ได้ใช้มานาน และพอต้องมายืนด้วยขาที่สั่นอย่างห้ามไม่ได้ของตัวเองจึงเพิ่งจะรู้ว่าร่องรอยที่ถูกทำร้ายเอาไว้มันยังเจ็บไม่หาย

“ เดินตรงๆให้มันได้ก่อนเถอะ ก่อนคิดจะกลับไปอิสุน่ะ”      ยามาโมโตะที่ใช้ใบหน้ายิ้มน้อยๆหยอกเย้าเขาแบบนี้....มันยิ่งทำให้นึกถึงช่วงเวลาในอดีตที่เคยอยู่ด้วยกัน และพอมันเป็นแบบนั้นแล้ว.....

“ ข้าเกลียดเจ้า!”       คงจะตอกย้ำกับตัวเองเพียงในใจไม่ได้อีกต่อไป ใบหน้าสวยจึงตะโกนออกไปให้ทั้งตัวเองและอีกฝ่ายรับรู้

ว่าจะไม่มีคำว่า...ให้อภัย....

“ แต่ข้ารักเจ้า”       ร่างบอบบางถูกรวบตัวเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนก่อนที่จะถูกดันจนล้มลงไปด้วยกัน คราวนี้ข้อมือทั้งสองข้างถูกกดอยู่บนเสื่อทาทามิ ไม่ใช่บนฟูก

“ คนที่รักกันจะทำร้ายกันแบบนี้น่ะหรอ? ข้าเกลียดเจ้าๆๆๆๆ จะเกลียดเจ้าไปจนวันตายเลย!! อื้อ!!”       และทุกครั้งที่คำว่าเกลียดหลุดออกมาจากริมฝีปากสีระเรื่อ รอยแดงๆบนต้นคอระหงก็จะเกิดขึ้นใหม่จนแทบจะไม่มีพื้นที่ว่าง

“ ถ้าเช่นนั้นก็จงเกลียดข้าให้พอ เกลียดให้สมกับที่ข้าเป็นคนทำลายทุกสิ่งทุกอย่างของเจ้า”       เสียงทุ้มต่ำที่พร่ำกระซิบอยู่ที่ใบหูมีแต่จะทำให้ร่างบอบบางสับสน

ทั้งๆที่เจ้าเอาแต่บอกว่ารักข้า แต่ทำไมถึงได้ต้องการความเกลียดชังจากข้ากลับไป....?

“ อ๊ะ?! หยุดนะ!!”      ใบหน้าสวยตะโกนห้ามเมื่อจู่ๆมือใหญ่ก็แหวกรอยแยกของกิโมโนเข้าไปลูบไล้ที่ต้นขา ร่างกายที่ยังจดจำรสรักที่รุนแรงนั้นได้ดีเริ่มจะสั่นระริกอย่างห้ามไม่ได้

“ บอกให้หยุดไง!”      มือบางตั้งใจจะตบใบหน้าคมเรียกสติ แต่มือใหญ่ก็รับไว้ได้ทัน

“ ใครจะให้เจ้าตบได้ทุกครั้งล่ะ มือบางๆแค่นี้แต่หนักเอาเรื่องนะ...โกคุเดระ”        ใบหน้ายิ้มเย็นๆก้มลงมากระซิบที่ใบหูราวกับกำลังหยอกล้อยิ่งทำให้คนที่จนหนทางสู้ยิ่งเจ็บใจเข้าไปใหญ่

แต่มีหรือที่ร่างบอบบางจะยอมถูกรังแกง่ายๆ มือบางรวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมดผลักร่างสูงออกไปจนหงายหลัง ถึงแม้จะไม่รู้ว่าจะร้องขอให้ใครช่วยได้แต่ก็ยังดีกว่าถูกข่มเหงอยู่ในเรือนหลังนี้ตามลำพัง ร่างบอบบางลุกพรวดพราดหมายจะวิ่งออกไปจากห้อง แต่แล้วมือที่กำลังจะเลื่อนเปิดประตูจำต้องชะงักค้างเมื่อจู่ๆเสียงแหวกอากาศของอะไรบางอย่างก็ดังอยู่ข้างหลัง

ฉึก!!!

คมดาบแวววับอยู่ตรงหน้าให้นัยน์ตาสีมรกตเบิกกว้าง....ดาบคู่กายของยามาโมโตะปักทะลุประตูบานเลื่อนสองบานให้ติดกัน....และนั่นก็ทำให้มันเปิดออกไปไม่ได้อีกต่อไป

“ จะให้ข้าล่ามโซ่เจ้า เหมือนตอนที่เจ้าอยู่ที่อิสุดีไหม โกคุเดระ?”      เอวบางถูกคว้าเข้าหาร่างหนาอีกครั้ง น้ำเสียงนิ่งสนิทที่กรอกอยู่ที่ใบหูบ่งบอกให้รู้ว่ายามาโมโตะเอาจริง

“ ที่นี่คือคามาคุระ....มันไม่ใช่ที่ที่ปลอดภัยเหมือนในบ้านของเจ้า เพราะฉะนั้นอย่าอยู่นอกสายตาของข้า...โกคุเดระ”        นัยน์ตาสีเปลือกไม้ที่จ้องมองกลับมามีแต่จะยิ่งทำให้ร่างบอบบางสับสน

เจ้าเหมือนจะใช่ยามาโมโตะคนที่ข้ารักแต่ก็เหมือนจะไม่ใช่....

“ เจ้ากำลังทำอะไรอยู่กันแน่ ยามาโมโตะ?  บอกข้าไม่ได้หรือไงกัน?”      และเมื่อใบหน้าสวยถามออกไปด้วยสายตาจริงจัง ใบหน้าคมกลับตอบกลับมาด้วยสายตาเจ้าเล่ห์

“ ข้าก็กำลังทำให้เจ้าหลงกลไงโกคุเดระ จะได้ยอมข้าดีๆ แล้วก็ถ้าวันนี้เจ้ายังดื้อจะหนีอีกละก็....ข้าจะลงโทษเจ้าแน่”      รอยยิ้มที่มุมปากทำให้คนที่อุตส่าห์จะยอมเชื่อใจผงะไปทันที ในใจได้แต่โทษตัวเองว่าไม่น่าเสียรู้ให้คนใจร้ายแบบนั้น และมันก็จะไม่มีวันเป็นแบบนี้อีก!

“ ฝันไปเถอะว่าข้าจะยอมเจ้า! จำเอาไว้เลยว่าข้าเกลียดเจ้า!!”      

เสียงโครมครามผสมเสียงร้องห้ามยังคงดังออกมาจากเรือนของน้องชายเจ้าเมืองคามาคุระอยู่อีกสักพัก ก่อนที่มันจะค่อยๆเงียบหายไปตามแสงอาทิตย์ที่ค่อยๆลาลับขอบฟ้า

เพราะมัวแต่หอบโกโตะไปเล่นอยู่ที่ชายป่า ร่างเล็กบางของตัวประกันจากอิสุถึงเพิ่งได้รู้ว่ากองทัพคามาคุระของยามาโมโตะ ทาเคชิ เข้าประตูเมืองมาแล้ว....แน่นอนว่าเรื่องราวของเชลยศึกเพียงคนเดียวที่ถูกพากลับมาก็เข้าหูร่างเล็กมาด้วยเช่นกัน

และมันคงเดาได้ไม่ยากเลยจากลักษณะที่โดดเด่นซึ่งข้ารับใช้เล่าให้ฟัง...ว่าเชลยศึกคนนั้นคงจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากน้องชายคนเล็กของเขา

ร่างเล็กบางแค่ตั้งใจจะเข้าไปทักทาย....แต่เมื่อยิ่งเดินเข้าไปใกล้เรือนของยามาโมโตะ ทาเคชิ เสียงร้องห้ามที่ดังลอดออกมาก็มีแต่จะทำให้คนเป็นพี่มีแต่จะตกตะลึง

ภาพความทรงจำในวันเก่าๆที่เขาเคยโดนฮิบาริ เคียวยะ ข่มเหงรังแกมันกำลังซ้อนทับลงไปบนภาพของผู้เป็นน้องชายกับยามาโมโตะ

ซึ่งเขายอมไม่ได้....

จะยอมให้เกิดเรื่องร้ายๆแบบนั้นกับฮายาโตะไม่ได้....

ในตอนนั้นเขาเองไม่มีใครที่จะช่วยเหลือได้ เลยต้องทนฝืนกล้ำกลืนทุกความเจ็บปวดอยู่คนเดียว...แต่ตอนนี้ ฮายาโตะยังมีพี่ชายอย่างเขาอยู่ทั้งคน เขาจะไม่ยอมให้น้องชายต้องถูกทำร้ายอยู่ตามลำพัง

ตัวประกันจากอิสุเตรียมจะเดินเข้าไปที่เรือนของยามาโมโตะ แต่ทว่า....มือของใครบางคนกลับรั้งแขนเล็กเอาไว้เสียก่อน

“ จะไปไหน”      เสียงนิ่งสนิทของฮิบาริ เคียวยะเอ่ยออกมาให้นัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้มองตอบกลับไปด้วยความจริงจัง

“ ข้าจะไปช่วยฮายาโตะ”

“ ข้าไม่ให้เจ้าไป”     น้ำเสียงนิ่งที่ออกมาจากใบหน้าเย็นชามีแต่จะทำให้ร่างเล็กรู้สึกโกรธ  ทั้งๆที่คิดว่าฮิบาริ เคียวยะน่าจะอ่อนโยนลงบ้าง แต่ก็ดูเหมือนว่าเขาจะคิดผิด

“ แต่นั่นมันน้องชายของข้านะ!”      ยังไงเขาก็ไม่ได้ใจร้ายใจดำเหมือนคนตรงหน้า แขนเล็กพยายามสะบัดให้หลุดจากการจับกุม

“ อีกคนก็น้องชายข้าเหมือนกัน?”        ใบหน้าน่ารักผงะไปกับคำพูดของอีกฝ่าย ก่อนจะหันไปมองใบหน้าคมอย่างไม่เชื่อสายตา

“ เจ้าไม่ต้องมาทำเป็นรักน้องเลย! ที่ผ่านมาเจ้าเคยใยดียามาโมโตะซะที่ไหน?! พวกเจ้ามีลับลมคมในอะไรกันหรือเปล่า? บอกข้ามานะ!”      แต่ใบหน้าคมทำเพียงแค่ยิ้มที่มุมปากกลับมาให้....ดูยังไงก็ไม่น่าไว้ใจชัดๆ

“ ไม่ต้องห่วงไปหรอก เด็กนั่นไม่เป็นอะไรหรอก”       ถึงแม้น้ำเสียงจะยังนิ่งสนิทแต่ร่างเล็กกลับคิดว่ามันแฝงเอาไว้ด้วยความสบายๆ ราวกับว่าฮิบาริ เคียวยะไม่จำเป็นต้องใส่ใจกับเรื่องที่น้องชายของตนทำเพราะมันเป็นแค่เรื่องธรรมดาๆ

“ จะไม่เป็นอะไรได้ยังไง?!”        แต่ยังไงมันก็ไม่ได้เป็นเรื่องธรรมดาสำหรับเขา!

“ เจ้าเองก็ไม่เห็นเป็นไรนี่?”       น้ำเสียงที่เอ่ยประโยคนี้ออกมาทำไมเขาถึงได้รู้สึกว่ามันช่างยียวนนัก!

“ เจ้า!”      นิ้วเล็กยกขึ้นชี้หน้าอีกฝ่ายอย่างไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาด่าได้ และจะว่าไปก็คงมีแต่เขานี่แหละที่กล้าทำแบบนี้ต่อหน้า ฮิบาริ เคียวยะ

“ ฟังข้านะ....ข้าไม่ได้เข้าข้างยามาโมโตะ ทาเคชิ...แต่กับคนที่ถล่มอิสุจนราบเป็นหน้ากลองแบบนั้น เจ้าคิดว่าจะเลี้ยงมันเอาไว้ใช้งานได้ยังไง?”      มือใหญ่จับมือที่ชี้หน้าตนอยู่ออกไปก่อนจะจ้องมองลงไปในดวงตาสีน้ำตาลไหม้ด้วยสายตาจริงจัง

“....น้องชายของเจ้าคือคำตอบทั้งหมด”

“ อีกอย่าง....ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าเข้าไปขวาง ยามาโมโตะ ทาเคชิ....เพราะข้ารู้ดีว่าเจ้าจะเจอกับอะไรหากไปขวางทางของมัน...มันทำลายเมืองของเจ้าทั้งเมือง ฆ่าครอบครัวของเจ้าทั้งบ้าน แล้วเจ้าคิดว่าอย่างเจ้า....มันจะฆ่าไม่ได้อย่างงั้นหรอ?”       นัยน์ตากลมโตผงะไปเล็กน้อย ถึงแม้ร่างสูงจะไม่ได้บอกออกมาตรงๆแต่สิ่งที่พูดนั้นมันก็ตีความได้ว่า....เป็นห่วงเขา?

แต่ถึงอย่างนั้นเสียงร้องที่ดังออกมาจากเรือนของยามาโมโตะ ทาเคชิ ก็ทำให้หัวใจของผู้เป็นพี่ชายเย็นลงไม่ได้ง่ายๆ

“........ข้าไม่สนน้องเจ้าหรอก! ข้าจะไปช่วยน้องข้า!”       ใบหน้าคมได้แต่ถอนหายใจในความดื้อรั้นของอีกฝ่าย....นี่ถ้าเป็นคนอื่นที่กล้าขัดคำสั่งเขาแบบนี้ ป่านนี้คงลงไปกองเป็นก้อนเนื้อไปแล้ว

“ ถ้างั้นก็ช่วยไม่ได้”       คามาคุระที่เพิ่งเปลี่ยนเจ้าเมืองคนใหม่ อะไรหลายๆอย่างก็ยังไม่ค่อยจะเข้าที่เข้าทางดี เขาไม่อยากให้มีเรื่องวุ่นวายภายในบ้านอีก

สองแขนแข็งแรงจึงยกร่างเล็กบางที่ทำท่าจะเดินไปยังเรือนของยามาโมโตะ ทาเคชิ ให้มาอยู่บนบ่าของตน

“ เอ๊ะ?! เจ้า! ปล่อยข้าลงนะ!”       ก่อนจะพาเดินไปในทิศทางตรงกันข้าม....แล้วกักขังเอาไว้ใต้ร่างของตนจนกว่าดวงตะวันของเช้าวันใหม่จะมาถึง....

ร่างกายที่ถูกใช้มาอย่างหนักเมื่อได้พักเต็มๆทั้งคืนก็ดูเหมือนจะกลับมาขยับได้ดั่งใจตามปกติ...ร่างบอบบางยังคงนอนนิ่งอยู่บนฟูกเพราะไม่อยากจะลืมตาขึ้นมาพบว่าคนที่นอนกอดตนอยู่ข้างๆนั้นเป็นใคร

เมื่อคืนนี้ยามาโมโตะเพียงแค่จับเขาอาบน้ำแล้วก็นอนกอดเอาไว้ทั้งคืน...โดยที่ไม่ได้ทำอะไรมากไปกว่านั้น....

ถึงแม้ร่างกายจะดีขึ้น แต่จิตใจมันก็ยังคงไม่ได้ดีขึ้นเลย...

เขามีชีวิตรอดอยู่บนความตายของพี่น้องชาวอิสุแบบนี้...มันจะดีแล้วจริงๆหรือ?

หรือบางที.....นี่มันก็อาจจะเป็นบทลงโทษที่สาสมแล้วก็เป็นได้....เพราะเขาไม่รู้เลยว่าอนาคตของตัวเองจะเป็นเช่นไร...จะใช้ชีวิตอยู่ในคามาคุระได้หรือไม่....

ไม่รู้เลย....

มือเผลอขยุ้มอกเสื้อของคนที่นอนอยู่ข้างๆอย่างลืมตัว.....ถึงแม้อีกฝ่ายจะไม่ใช่ยามาโมโตะคนเดิม...แต่ร่างสูงก็เป็นเพียงคนเดียวที่เขาสามารถพูดคุยด้วยได้...ท่ามกลางบ้านเมืองที่ไม่รู้จักใครเลยแบบนี้....เขาไม่เคยหวัง...ว่าคนที่นี่จะให้การต้อนรับเชลยศึกจากแผ่นดินที่พ่ายแพ้เช่นเขา

ตอนนี้ความรู้สึกของยามาโมโตะที่ต้องไปเป็นตัวประกันอยู่ตามลำพังมันเป็นเช่นไร....เขาเพิ่งจะเข้าใจอย่างถ่องแท้

สัมผัสเบาๆที่แนบอยู่ที่หน้าผากทำให้จู่ๆหัวใจก็เต้นแรงขึ้นอย่างไม่มีสาเหตุ รอยจูบที่อบอุ่นกำลังแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายจนความกังวลที่ลอยอยู่ในหัวเมื่อครู่จู่ๆก็หายไป  เส้นผมที่ถูกลูบอย่างอ่อนโยนก่อนที่ริมฝีปากของยามาโมโตะจะกดจูบลงมาบนกระหม่อมอีกครั้งมันทำให้อยากจะรั้งตัวคนที่นอนอยู่ข้างๆมากอดไว้

แต่เขาก็ทำแบบนั้นไม่ได้......

ภาพของอิสุที่ถูกทำลายไปจนราบคาบกับภาพของท่านแม่ที่ล้มลงตรงหน้าทำให้เขายื่นมือเข้าไปหายามาโมโตะไม่ได้.....

จะปล่อยหัวใจให้กลับไปรัก....ไม่ได้....

“ มีคนอยากพบเจ้าแน่ะ....”       เสียงกระซิบเบาๆเอ่ยบอกจากคนที่ยังไม่ยอมละอ้อมกอดออกไปจากร่างกายบาง นัยน์ตาสีมรกตแข็งกร้าวค่อยๆเปิดขึ้นมาอย่างสงสัย

ใครกันจะอยากพบเขา? ทั้งๆที่ไม่น่าจะมีใครอยากรู้จักเชลยศึกอย่างเขาไม่ใช่หรือไง?

“ เจ้ายังจำเพลงดาบคู่ของเราได้ใช่ไหม?.....ใช้มันซะ ถ้ามีใครคิดจะรังแกเจ้า....ข้ารับรองว่าจะไม่มีใครสู้เจ้าได้ถึงแม้เจ้าจะมีแรงน้อยกว่าก็ตาม”      ใบหน้าคมส่งยิ้มอ่อนโยนมาให้ นัยน์ตาสีมรกตสั่นไหวเล็กน้อยก่อนจะผลักแผ่นอกกว้างให้ออกไปจากร่างกายของตน....

ข้าไม่รู้แล้วว่าจะเกลียดหรือว่าจะรักเจ้าดี....เจ้ามันขี้โกงที่สุด!!

ร่างบอบบางลุกขึ้นอาบน้ำแต่งกายอยู่ภายในห้องด้านใน มือผูกโอบิสีแดงเลือดนกลงบนกิโมโนสีขาวที่ยามาโมโตะเตรียมเอาไว้ให้ ผ้าเนื้อดีที่สัมผัสผิวขาวทำให้รู้ว่าอีกฝ่ายยังคงใส่ใจเขามากมายขนาดไหน....แล้วยิ่งสายตามองไปเห็นดาบสีดำที่วางอยู่ใกล้ๆ นัยน์ตาสีมรกตยิ่งสั่นไหวอย่างไม่รู้จะทำยังไงกับความรู้สึกของตนเองดี

“ ดาบนี่ข้าให้เจ้าเอาไว้....หากมีใครคิดจะทำร้ายเจ้า จงใช้มันโดยไม่ต้องลังเล”      ร่างสูงพูดกับเขาเมื่อเช้าก่อนจะยื่นดาบเล่มนั้นมาให้....มันคือดาบประจำกายของยามาโมโตะ....ดาบ.....ที่ไม่น่าจะยอมให้ใครได้แตะต้องง่ายๆ

“ แล้วก็ห้ามคิดจะใช้มันปาดคอตัวเองอีกล่ะ? ไม่งั้นข้าจะลงโทษเจ้าเอาให้ลุกไม่ขึ้นไปซักครึ่งเดือนเลยเป็นไง?”     ใบหน้าคมพูดหยอกเย้าจนเขาได้แต่ใช้ดาบเล่มนั้นแหละไล่ฟาดอีกฝ่ายจนหนีออกไปจากห้อง

“ ถ้าจะปาดคอละก็...มันต้องเป็นคอเจ้าไม่ใช่คอข้า!!”      นั่นคือเสียงสุดท้ายที่เขาตะโกนไล่แผ่นหลังกว้างออกไป....ตอนนี้เขาไม่คิดที่จะตายอีกแล้ว

เพราะรู้ว่าการมีชีวิตอยู่ต่อไปด้วยความรู้สึกผิดแบบนี้ มันยากกว่าการตายๆไปซะเป็นไหนๆ และมันก็คือโทษที่เขาควรจะต้องได้รับ....มือลูบดาบสีดำสนิทที่เคยชโลมไปด้วยเลือดของชาวอิสุด้วยดวงตาที่เหม่อลอย

อีกอย่าง....เขาจะยังตายไม่ได้ จนกว่าจะได้รู้....ว่าคำสัญญาที่เขาไม่ได้ฟังมันจนจบนั้น....มันคืออะไรกันแน่....

เรือนหลังนี้ไม่มีห้องรับรอง เพราะฉะนั้นผู้มาเยือนจึงถูกจัดให้นั่งรออยู่ที่ชานกว้างด้านหน้าซึ่งล้อมรอบไปด้วยต้นโมมิจิแทน บรรยากาศรอบกายนั้นแสนจะผ่อนคลาย แต่คนสองคนที่นั่งเผชิญหน้ากันอยู่นั้นกลับไม่ได้ทำให้รู้สึกเลยว่าผ่อนคลาย

นัยน์ตากลมโตสีน้ำตาลไหม้จ้องเขม็งไปยังร่างสูงใหญ่ของยามาโมโตะ ทาเคชิ อย่างโกรธเคือง และถึงแม้ว่าร่างสูงใหญ่จะทำเหมือนไม่รู้สึกรู้สาอะไรแต่กระนั้นก็ยังไม่ยอมลุกไปไหนทั้งๆที่เขาบอกแล้วว่าอยากจะคุยกับฮายาโตะ ตามลำพัง

ทั้งๆที่ทำร้ายน้องชายของเขาแต่กลับหวงเอาไว้แบบนี้.........เหมือนกันไม่มีผิด!

ใบหน้าน่ารักยิ่งหงุดหงิดอย่างหาดูได้ยากเมื่อนึกถึงเจ้าคนที่จับเขาไว้ไม่ยอมปล่อยทั้งคืน จนมาช่วยฮายาโตะไม่ทันคนนั้น...มันน่าโมโหนัก!

ครืด....

เสียงประตูเลื่อนถูกเปิดออกช้าๆทำให้ใบหน้าน่ารักเงยขึ้นไปมอง....อะไรบางอย่างในจิตใจมันเอ่อล้นขึ้นมาอย่างหาสาเหตุไม่ได้เมื่อได้เห็นหน้าของคนที่กำลังเดินออกมานั่นเต็มๆตา

“ ฮายาโตะ.....”       ถึงแม้ว่าร่างกายและใบหน้าใสนั่นจะเติบโตขึ้น แต่ความรู้สึกที่บริสุทธิ์ผุดผ่องนั้นก็ยังคงอยู่จนรู้สึกได้ในทันที และดูเหมือนอีกฝ่ายก็จะจำเขาได้

“ เจ้า.........สึนะโยชิ....?”        และยังไม่ทันที่เขาจะได้ตอบรับ ร่างบอบบางก็โผเข้ามากอดจนร่างเล็กๆแทบจะล้มหงายหลัง หัวใจที่เคยโหยหามาตลอดราวกับถูกเติมเต็มจนคิดว่าช่วงเวลาแห่งความสุขแบบนี้ถ้าสามารถหยุดมันไว้ได้ก็คงจะดี

ดีใจ.....ดีใจจริงๆที่ได้พบเจ้าอีกครั้ง....

“ เจ้าหายไปไหนมา? เจ้ารู้ไหมว่าข้าวิ่งไปทั่วอิสุเลยนะเพื่อตามหาเจ้า”      ใบหน้าสวยยังคงซุกอยู่ในอ้อมกอดเล็กๆของผู้เป็นพี่ชายให้ใบหน้าน่ารักได้แต่ยิ้มรับกับความไร้เดียงสาที่ยังคงอ้อนเขาราวกับเป็นเด็กๆเหมือนแต่ก่อน

“ ข้าถูกส่งตัวมาอยู่ที่นี่...ในฐานะตัวประกันจากอิสุ”      และเมื่อคำพูดอ่อนโยนนั้นหลุดออกไปจากปาก ร่างบอบบางก็ละออกมาจากอ้อมแขนของผู้เป็นพี่ชายก่อนจะมองใบหน้าที่ล้อมกรอบไปด้วยเส้นผมสีน้ำตาลนั้นอย่างเต็มไปด้วยความสงสัย

“ ตัวประกันจากอิสุ?”       คำพูดของพี่ชายคนโตที่เขาเคยเฝ้าสงสัยว่าลูกชายถึงสองคนที่ต้องสูญเสียไปในแผนการตัวประกันของท่านพ่อนั้นมันยังไงกันแน่ กำลังลอยวนเวียนอยู่ในหัว....ไม่จริงน่า...หรือว่าคนตรงหน้านี่จะเป็น......

“ ใช่......ข้าคือพี่ชายต่างมารดาของเจ้า”        ใบหน้าน่ารักยิ้มน้อยๆกลับมาให้ด้วยไม่แน่ใจว่าฮายาโตะจะยอมรับมันได้หรือไม่ กับพี่ชายที่อยู่ด้วยกันมาปีกว่าแต่กลับไม่เคยได้เรียกว่าพี่เลยสักครั้ง....อีกทั้งเขาเองยังรู้ดีว่า ฮายาโตะรักแม่ของตนมากขนาดไหน....จะยอมรับได้หรือเมื่อรู้ว่าท่านพ่อของตนยังมีผู้หญิงคนอื่นนอกจากแม่ของตนอยู่ด้วย

“ ถ้าอย่างงั้นเจ้าคงลำบากมากๆเลยสิ ที่ต้องมาอยู่ที่นี่คนเดียว”      แต่แล้วคำพูดของผู้เป็นน้องชายกลับทำให้นัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้เบิกกว้างก่อนที่มันจะรื้นไปด้วยหยาดน้ำตา

มือดึงร่างบางๆของคนตรงหน้าเข้ามากอดเอาไว้อีกครั้ง....จริงๆด้วย....ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน ไม่ว่าจะต้องไปพบไปเจอกับอะไรมาบ้าง...แต่ยังไงเสีย...

เขาก็ยังคงรักผู้เป็นน้องชายคนนี้ไม่เปลี่ยนแปลง

รัก....และหวังดีจากก้นบึ้งของหัวใจที่เขามี

“ อืม....ต้องขอโทษที่ขัดจังหวะนะ แต่ว่าโกคุเดระยังไม่ได้กินข้าวเช้า ข้าขอตัวเขาคืนได้หรือไม่”        จู่ๆเสียงทุ้มกระแอมกระไอก็ดังขึ้นมาขัดบรรยากาศที่กำลังสวยงาม คนเป็นพี่ชายถึงกับจ้องเขม็งไปยังร่างสูงใหญ่ที่เดินเข้ามาลากตัวน้องชายของตนออกไปต่อหน้าต่อตา

เจ้าเด็กนั่นมันจะหวงของไปไหน?!

ถึงแม้จะดีใจก็เถอะที่ดูๆไปแล้วฮายาโตะจะไม่ได้ถูกทำร้ายมากมายนัก...สภาพของผู้เป็นน้องชายดูต่างจากเขาตอนที่โดนฮิบาริ เคียวยะข่มเหงอยู่มากพอสมควร

“ เจ้าเองก็น่าจะต้องกลับไปซ้อมดาบกับข้าได้แล้วนะ สึนะโยชิ”      แล้วจู่ๆน้ำเสียงนิ่งอีกเสียงก็ดังอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยอยู่ด้านหลัง ใบหน้าน่ารักหันไปมองอย่างหวาดๆแล้วก็เป็นฮิบาริ เคียวยะอย่างที่คาดจริงๆ....หมอนี่ตามเขามาตั้งแต่เมื่อไหร่? เมื่อเช้าเขาอุตส่าห์กล่อมให้หลับแล้วหนีออกมาเงียบๆแล้วเชียว

ตัวประกันจากอิสุถูกลากกลับไปยังอีกฝั่งของคฤหาสน์เช่นเดียวกับเชลยศึกจากอิสุที่ถูกลากกลับเข้าไปในห้อง

การอยู่ร่วมชายคาเดียวกันของสองพี่น้องแห่งคามาคุระดูเหมือนกำลังจะดีขึ้นเรื่อยๆ

แต่ใครเลยจะรู้....ว่าในอนาคตอันใกล้ มันจะมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง.....

สายตาชิงชังถูกส่งมาจากที่ไกลๆ และนั่นมันก็ไม่ได้ทำให้ร่างบอบบางที่นั่งเล่นกังหันลมอยู่ที่ระเบียงไม้รู้ตัวเลยสักนิด 

นัยน์ตาสีดำสนิทเช่นเดียวกับเส้นผมยาวดำขลับกำลังจ้องมองไปยังเส้นผมสีเงินเป็นประกายสว่างสไวด้วยความริษยา

ริมฝีปากสีแดงสดเม้มแน่นจนข้ารับใช้ที่อยู่ใกล้ๆต่างหวาดผวา

โกคุเดระ ฮายาโตะ......ข้าจะทำให้เจ้ารู้....ว่าคนที่อยู่เหนือกว่า....คือคู่หมั้นอย่างข้ามิใช่สินสงครามเช่นเจ้า!!

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

โปรดติดตามตอนต่อไป....

= =”””

หนีดีกว่าตรู....อะไรมันจะสับสนได้ใจปานนี้ว้อยยยยยย โฮกกกกกกกกกกกกกกกก ตอนนี้มันแต่งยากมากๆเลยค่ะ จะพิศวงงงงวยยังไงก็โปรดให้อภัยด้วยนะคะ >_<”” แต่ถ้าค่อยๆทำความเข้าใจกับนิสัยและสิ่งรอบตัวที่หล่อหลอมให้ยามะมันต้องเป็นแบบนี้แล้วน่าจะพอเข้าใจความรู้สึกของมันมากขึ้น ก๊กเองความจริงก็ดีใจที่ได้เจอยามะอีกครั้งแต่ก็เพราะพ่อเจ้าประคุณทูนหัวดันก่อเรื่องไว้ซะขนาดนั้น ทั้งๆที่ใจก็รักแต่ก็คงให้อภัยการกระทำนั้นไม่ได้....ส่วนยามะที่เห็นว่ามันไม่ได้สะทกสะท้านกับการกระทำของมันเลยนั่นเพราะว่าความจริงแล้วมันมีไพ่ตายที่จะทำให้ก๊กใจอ่อนซุกซ่อนเอาไว้ค่ะ 5555 ใกล้ๆจบนู่นแหละถึงจะบอกได้ เหอเหอ

แปะรูปประกอบการจิ้นซักหน่อย ครึ ครึ

สถานที่จริงคืออาคารหนึ่งในวัด Jojakkoji : Arashiyama ค่ะ แอบขอยืมมาเป็นฉากเรือนของอิยามะในตอนนี้ซักหน่อยแล้วกันนะคะ >////< 

ระเบียงไม้หน้าเรือนที่ทูน่านั่งรอก๊ก...ช่วยจินตนาการว่ามันจะมีเบาะรองนั่งกับชุดน้ำชาวางไว้บนพรมสีแดงอะไรงี้ด้วยนะ555

มุมที่มองย้อนกลับมาค่ะ

สระน้ำเล็กๆในสวน ที่ใบเมเปิลร่วงหล่นลงไป >////<

มุมนี้มองออกไปจากเรือน จะเห็นหลังคาของเรือนอื่นวับๆแวมๆ

ระเบียงทางเดินที่เชื่อมต่อจากเรือนนี้ไปยังเรือนอื่นๆ

รูปพวกนี้ถ่ายเองกับมือก๊ะ สีสันของฤดูใบไม้ร่วงมันช่างได้ใจจริงๆ >////< bb (ปล.กล้องมือถือนะคะ โปรดอภัยถ้ามันจะไม่วิ้งเท่ากล้องปกติ ^ ^” ตลอดทั้งทริปใช้กล้องมือถือถ่ายทั้งหมดเลย (รูปของเรื่อง “ความทรงจำในคืนสีเทา” นั่นก็ด้วย) เพราะกล้องปกติเดี้ยง T^T คือสงสารมือถือมันสุดๆเลย ลุยทั้งหิมะ ฝน แดด โชกอ่ะ = =)

ต่อไปก็........เหะ เหะ.......

สุขสันต์วันปีใหม่นะค้า >[ ]<

ปี 2013 แล้วววววว เร็วเนอะ ^ ^ จำได้ว่าเพิ่งจะแต่งเรื่อง “พราว” ไปหยกๆเอง หมดไปอีกปีนึงอีกแล้ววววว ปีนี้ก็ขอให้เป็นปีที่ดีๆสำหรับทุกคนนะคะ ^ ^ มีความสุขมากๆ สุขภาพแข็งแรงสมบูรณ์ มีแต่รอยยิ้มถ้วนหน้านะคะ ^ ^

สำหรับทางนี้เอง ปีที่ผ่านมาก็ต้องขอขอบคุณมากๆค่ะสำหรับแรงเชียร์และกำลังใจที่มีให้กันมาตลอด ปีหน้าก็ขอฝากเนื้อฝากตัวอีกปีนะคะ m(_ _)m

HAPPY NEW YEAR 2013 ค่ะ ^ ^//

ฮัดช่ะ!! ยื่น สคส.ปีใหม่ไปให้ >////<  Alice(?) in อ่าง Macaron?  กรั่กๆถ้าไม่รีบมารับไประวังเหมียวป่ากินหมดไม่รู้น้า >w<