KHR Au S.Fic HBD.Yama [8059] -- BiOS : 09 : END --

KHR Au S.Fic HBD.Yama [8059]  -- BiOS : 09 : END --

: KHR AU Fanfiction

: 8059

: Action  Horrors

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

ในที่สุดรั้วสูงตระหง่านของกรมทหารก็มองเห็นอยู่ไกลๆ ได้ยินเสียงสึกิชิม่าปลุกคาริยะให้ตื่นก่อนที่อาวุธจะถูกจับขึ้นมาโดยมือของพวกเราอีกครั้ง

และเมื่อเบนซ์สปอร์ตแล่นโฉบไปที่ประตูทางเข้า ดวงตาของพวกเราก็ต้องเบิกกว้างกับภาพที่เห็น

คนในนั้นกลายเป็นซอมบี้ไปหมดแล้ว....

เพราะศพที่ลุกขึ้นมาเดินเพ่นพ่านไปมาอยู่ภายในรั้วทหารนั้นล้วนแต่งกายด้วยชุดของรั้วแห่งชาติหรือไม่ก็ชุดของหน่วยวิจัย

ต้องยอมรับว่าผมเริ่มจะหายใจไม่ทั่วท้อง เพราะปกติแล้วเราจะเลี่ยงที่จะปะทะกับซอมบี้กลุ่มใหญ่ขนาดนี้ แต่นี่....มันไม่มีเวลาแล้ว....

“ ทุกคน...ฟังให้ดีนะ...”      กัปตันพูดออกมาในขณะที่ดวงตาภายใต้กรอบแว่นยังคงจ้องเขม็งไปที่ภาพตรงหน้า

“ ตึก A เป้าหมายของเราคือตึกที่กำลังมีการก่อสร้างต่อเติมนั่น พอคาซาโนริขับรถเข้าไปที่ใต้ตึกให้พวกนาย 4 คนลงไปจัดการเรื่องแอนตี้ไวรัสตามแผนซะ ส่วนฉันกับคาซาโนริจะขับรถวนล่อพวกมันอยู่ข้างล่าง อย่างน้อยๆก็น่าจะพอดึงความสนใจของพวกมันออกมาจากตึกนั่นได้บ้าง”      ผมรู้ว่าสึกิชิม่ากับคาริยะอยากจะคัดค้านแผนเสี่ยงตายของกัปตันเช่นเดียวกับผม แต่ก็รู้ดีว่าถ้าไม่มีตัวล่อ เราคงฝ่าฝูงซอมบี้ทั้งหมดนั่นไปไม่ได้แน่

“ สึกิชิม่า ถือไอ้นี่ไหวไหม?”      กัปตันส่งปืนเอ็ม16ให้สึกิชิม่าที่มีเพียงมือเปล่า

“ แล้วกัปตันล่ะครับ?”

“ ฉันเอาปืนพกไว้ก็พอ...ที่เหลือก็แค่เชื่อใจหมอนี่”      ใบหน้ามนหันมายิ้มน้อยๆพร้อมกับชี้นิ้วโป้งไปที่ประธานชมรมต่อรถที่ยังคงหน้าตายไม่ได้สะทกสะท้านอะไรกับดงซอมบี้ที่ตัวเองต้องเอาตัวเข้าไปล่อพวกมัน  กัปตันส่งปืนพกอีกกระบอกให้คาริยะ

“ ฝากด้วยนะ”

นั่นคือคำพูดสุดท้ายก่อนที่สายตาของพวกเราทุกคู่จะจับจ้องไปยังตึกที่อยู่เยื้องไปเบื้องหลัง เสียงเบนซ์สปอร์ตดังกระหึ่มจนไอ้พวกซอมบี้หันมามองทางเราเป็นตาเดียว มันเริ่มเคลื่อนไหวเช่นเดียวกับรุ่นพี่คาซาโนริที่เร่งเครื่องเป็นสัญญาณเตรียมพร้อม

“ เอาละ....ลุย!!”

ล้อบดถนนเสียงดังแสบแก้วหูก่อนที่เบนซ์สปอร์ตสีขาวจะพุ่งทะยานเข้าไปในดงซอมบี้ที่ต่างยื่นแขนยื่นมือเพื่อไขว่คว้าตัวพวกเรา ผมยกแขนขึ้นป้องกันแผ่นหลังบางของโกคุเดระที่ถูกจับให้ซุกตัวอยู่ที่หน้าตัก พวกเราต่างก็ก้มหัวให้ต่ำที่สุดเพราะ

ตุบ ตุบ โครม!!!

ซากศพแล้วศพเล่าลอยข้ามหัวไปด้วยแรงปะทะที่หน้ากระโปรงรถ ผมหรี่ตามองไมค์ซึ่งค้างอยู่ที่ 250 กิโลเมตรต่อชั่วโมงพรางยิ้มแหยๆ ถ้าเป็นสภาวะปกติผมไม่มีวันนั่งรถไปกับรุ่นพี่คาซาโนริแน่!

แต่ก็เพราะแบบนั้นแหละมันทำให้ยังไม่ทันที่จะกระพริบตา ประตูทางเข้าตึก A ก็มาอยู่ตรงหน้า

เอี๊ยดดด!!!

รถหมุนตัวกลับทันทีก่อนที่อีกไม่กี่วินาทีจะชนเข้ากับผนังตึก

“ โดดลงไปเลย!!”      สิ้นเสียงกัปตัน ผมก็คว้าตัวโกคุเดระก่อนจะพาเขาก้าวขากระโดดลงจากรถมา สึกิชิม่ากับคาริยะโดดลงที่อีกฝั่ง แล้วเบนซ์สปอร์ตก็พุ่งทะยานกลับเข้าไปในฝูงซอมบี้อีกครั้ง เสียงดังกระหึ่มนั่นทำให้เหล่าซากศพเดินได้ตะเกียกตะกายตามไปโดยไม่สนใจคนเป็นๆอีก 4 คนที่ยืนเงียบกริบอยู่ตรงนี้เลยสักนิด

สายตาคมกล้าของพวกเราได้แต่มองตามหลังรถคันนั้นไปด้วยความมุ่งมั่น ว่าจะไม่ทำให้ความตั้งใจนี้ของกัปตันทั้งสองคนสูญเปล่าอย่างแน่นอน

ผมพยักหน้าให้สึกิชิม่าก่อนจะหันตัวกลับไปหาประตูทางเข้าตึก สองมือพยายามผลักให้มันเปิดออกแต่แล้วมันก็ยังคงนิ่งสนิท

“ ล็อคเอาไว้หรอเนี่ย?”     สึกิชิม่าก้มตัวลงไปจ้องที่รูลูกบิดประตู ถึงแม้ที่ด้านข้างจะมีแผงคีย์การ์ดและปุ่มตัวเลขกรอกรหัสอยู่ แต่ที่นี่ไม่ใช่สถาบันวิจัยของพ่อโกคุเดระ เพราะงั้นร่างบางๆที่ยืนอยู่ข้างๆผมจึงช่วยอะไรไม่ได้

“ เอาปืนยิงเลยเป็นไง?”     สึกิชิม่าหันมาถามความเห็นผมซึ่งผมก็ได้แต่พยักหน้า มีเพียงโกคุเดระเท่านั้นที่ยกมือขึ้นห้ามเอาไว้

“ นายลองเอาด้ามปืนกระแทกกระจกดูก่อน”     ผมงงกับสิ่งที่เขาบอกแต่ก็พยักหน้าให้สึกิชิม่าลองดู ด้ามปืนเอ็มสิบหกกระแทกลงไปที่บานกระจกติดตายที่อยู่ด้านบนของบานประตู

“ เอ๋?”      แต่แทนที่มันจะแตกแหลกละเอียด มันกลับเด้งให้ด้ามปืนกระดอนออกมาหน้าตาเฉย

“ เป็นประตูกันกระสุนจริงๆด้วย....”     โกคุเดระยืนกอดอกมองประตูอย่างใช้ความคิด ผมกับสึกิชิม่าได้แต่ยืนมองเขาอย่างอึ้งๆ

“ แบบนี้คงต้องหาทางเข้าอื่น...”      ใบหน้าสวยตัดใจง่ายๆแล้วหันไปมองหาทางเข้าอื่นอย่างที่ว่าจริงๆ แต่ไม่ว่าจะประตูหน้าต่างบานไหนต่างก็ถูกปิดเอาไว้และไม่ต้องสงสัยเลยว่ามันจะไม่ใช่บานกันกระสุน

“ บางที...ข้างในตึกที่ปิดตายหลังนี้ มันอาจจะมีซอมบี้ที่ถูกขังอยู่ก็ได้นะ...”      ผมพูดออกไปพรางนึกถึง อาคารเก็บตัวอย่างการทดลองของสถาบันวิจัย

“ นี่....แล้วถ้าเราไปเข้าที่ตึกข้างๆนั่นล่ะ?”       ในที่สุดเจ้าคาริยะก็ทำให้ผมรู้ว่ามันยังตื่นอยู่หลังจากที่พูดประโยคนั้นออกมา ผมหันไปมองตามสายตาเหม่อๆของหมอนั่นที่ยืนมองประตูทางเข้าตึก B ที่เปิดอ้าอยู่

“ จริงด้วย!”        ไม่ใช่ว่าตึกทั้งสองมันจะมีทางเชื่อมกันอยู่หรอกนะ แต่ก็ต้องบอกว่าเหมือนสวรรค์เป็นใจ อย่างที่บอกในตอนแรกว่าตึก A กำลังมีการก่อสร้างต่อเติมอาคารอยู่ เพราะงั้นที่ว่างระหว่างสองตึกนี้จึงมี ทาวเวอร์เครน ขนาดใหญ่ตั้งอยู่...และตอนนี้ที่ปลายทั้งสองข้างของทาวเวอร์เครนก็หยุดค้างอยู่ที่ตึกทั้งสองฝั่งพอดี....ราวกับเป็นสะพานเชื่อมต่อที่ลอยอยู่กลางอากาศ

แถมประตูที่เปิดอ้าอยู่แบบนั้นมันก็บ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าตึก B นั้นปลอดภัยกว่า เพราะซอมบี้ข้างในคงจะออกมากันหมดแล้ว

ถึงจะบอกดั่งสวรรค์เป็นใจอย่างนั้นก็เถอะ แต่ตอนนี้ผมก็รู้สึกว่าอยู่ใกล้กับสวรรค์แค่เอื้อม นัยน์ตาเหลือบลงไปมองพื้นดินเบื้องล่างที่อยู่ห่างจากจุดที่ผมยืนอยู่ไม่รู้กี่สิบเมตร ในเมื่อตัวเลขที่ติดอยู่ที่ข้างผนังตึก B คือชั้นที่ 6

สายตาเหลือบขึ้นมามองโครงทรัสเหล็กที่สานกันจนกลายเป็นคานของทาวเวอร์เครน ที่ปลายอีกข้างเหยียดไปยังผนังซึ่งมีหน้าต่างของตึก A อยู่ ถึงจะบอกว่ามันเชื่อมถึงกัน แต่มันก็ไม่ได้ยึดติดอาคารทั้งสองหลังอยู่ด้วยกัน...ทาวเวอร์เครนนั้นหมุนไปมาได้แล้วแต่การบังคับ และมันก็ยืนอยู่ด้วยขาเหล็กสูงเป็นทาวเวอร์ของมันเอง...ไม่ได้เชื่อมต่อกับอะไรใดๆทั้งนั้น

ผมลอบกลืนน้ำลายเมื่อมายืนจ้องมองมันอยู่ใกล้ๆ....นี่พวกเราต้องเดินไปบนโครงเหล็กที่ไม่มีแม้แต่ราวกันตกแบบนี้น่ะหรอ?

สวรรค์ช่างเป็นใจให้ไปหาสิ้นดี....

“ ไป...กันเถอะ!”       ถึงจะกลัวไปยังไงก็เปล่าประโยชน์ ในเมื่อตอนนี้มีเพียงทางเดียวที่จะเข้าไปยังตึก A ได้

ผมกระโดดลงไปยืนโงนเงนอยู่บนคานเหล็ก เสียงเอี๊ยดอ๊าดดังขึ้นมาทันทีที่มันต้องรับน้ำหนัก โกคุเดระที่จะต้องโดดเป็นคนต่อมาได้แต่ยืนนิ่งไม่ยอมขยับ....ผมรู้ว่าเขากลัว....เพราะงั้นผมจึงมองเขาด้วยรอยยิ้มแล้วยื่นมือไปให้

เขายื่นมือมาจับมือผมไว้อย่างกล้าๆกลัวๆแล้วหย่อนขาตามลงมา คานเหล็กเอียงวูบไปเล็กน้อย แต่ถ้าเทียบน้ำหนักของผมสองคนแล้วมันยังไม่ได้หนึ่งในสิบของซีเมนต์หรือแท่งเหล็กที่เครนอันนี้ต้องขนย้ายเลยสักนิด เพราะงั้นมันจึงค่อยๆปรับระดับกลับไปตรงดังเดิม

ผมก้าวขาค่อยๆเดินออกไปด้วยใจเต้นระรัว สมาธิจดจ่ออยู่กับโครงทรัสเพื่อไม่ให้เหยียบพลาดจนร่วงลงไป มือของโกคุเดระกำมือผมแน่น

เครนวูบไหวเล็กน้อยทำให้รู้ว่าสึกิชิม่ากับคาริยะกำลังหย่อนตัวและเดินตามมา ผมก้าวต่อไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ จนในที่สุดบานหน้าต่างของตึก A ก็อยู่ห่างอีกไม่ถึงเมตร

ผมจะโล่งใจตอนนี้มันยังง่ายไป ในเมื่อผมคงต้องหาทางเปิดมันให้ได้เสียก่อน

“ ไม่น่าจะเป็นบานกันกระสุน...ใช้ปืนยิงกระจกให้แตกได้เลย”     บางทีผมก็สงสัยนะว่า โกคุเดระแยกแยะกระจกและอาวุธสงครามพวกนี้ได้ยังไง ?

ผมรับปืนพกมาจากคาริยะ ก่อนจะเล็งมันไปที่กระจกฝ้าของหน้าต่าง ผมรู้ว่าแรงถีบของปืนนั้นมหาศาลขนาดไหน เพราะงั้นจึงย่อตัวลงไปนั่งอยู่บนคานเหล็ก อย่างน้อยถ้าจะหงายหลังจะได้ไม่พากันร่วงลงไป

และเพราะว่านั่งลงไปแบบนั้น...มันเลยทำให้ผมรอดมาได้อย่างหวุดหวิด

ปัง!!!

เสียงปืนดังพร้อมกระจกฝ้าที่แตกละเอียด แต่ใครจะรู้ว่าสิ่งที่สวนกระสุนปืนออกมาหาพวกเราจะคือมือหลายสิบคู่!!

“ เหว๋อ!!!”       แขนซีดเซียวแทรกรอยแตกของกระจกออกมากวาดอากาศอยู่บนหัวผมให้พวกเราทุกคนได้แต่ตะลึงงัน โกคุเดระดึงแขนลากตัวผมถอยออกมาจนพ้นระยะที่พวกมันจะเอื้อมถึงได้อย่างหวุดหวิด

ในตึก A เต็มไปด้วยซอมบี้อย่างที่คิดจริงๆด้วย!

“ ทะ ทำไงดี...”     พวกเราได้แต่นิ่งค้างมองฝูงซากศพที่ตะเกียกตะกายหน้าต่างพยายามจะยื่นตัวมาหาพวกเราที่ได้แต่ยืนคว้างลอยอยู่กลางอากาศ จะเดินหน้าต่อไปก็ทำไม่ได้ จะถอยหลังกลับไปที่ตึก B ก็.....

ทำไม่ได้แล้วตอนนี้!!

“ เฮ้ย! สึกิชิม่า!!”      ผมตะโกนเรียกสึกิชิม่าด้วยใจที่แทบจะหล่นลงไปที่ตาตุ่ม เพราะมัวแต่จดจ่อจะไปยังตึก A จึงไม่ได้ระวังหลัง ถึงได้เพิ่งเห็นว่ามีซอมบี้นับสิบตัวกำลังเดินโงนเงนมาออกันอยู่ที่ประตูที่เราออกมา

โดนต้อนโดยสมบูรณ์แบบ....

“ นายสองคนปีนขึ้นบนกันสาดนั่นไหวไหม?!”        คาริยะเงยหน้ามองชั้นที่สูงขึ้นไปของตึก A ก่อนที่จะบอกกับผมและโกคุเดระ ดูเหมือนนั่นจะเป็นกันสาดของชั้นที่สูงที่สุดของตึก A...ที่ที่มีปืนเป้าหมายของเราอยู่

“ ไม่ไหวก็ต้องไหวละ....”    สายตาของผมจดจ้องไปที่ Slab คอนกรีตของกันสาด อย่างผมเทคตัวขึ้นไปบนนั้นจากพื้นที่ไม่มั่นคงนี่ยังแทบจะหืดขึ้นคอ...แล้วโกคุเดระจะไหวไหมเนี่ย? แต่ตอนนี้คงไม่มีเวลาให้คิดมากนัก ผมโยนดาบขึ้นไปก่อนจะเหลือบตามองมือหลายสิบคู่ที่เอื้อมออกมาจากหน้าต่าง...ถ้าพลาดไปนิด...ไม่ตกลงไปก็คงเสร็จไอ้พวกนั้นแน่ๆ

ผมสูดหายใจก่อนจะก้าวขาวิ่งไปบนโครงเหล็กเพื่อเป็นแรงส่ง ขายาวก้าวกระโดดเทคตัวขึ้นไปก่อนที่แขนแข็งแรงจะเท้าปลายกันสาดแล้วดีดตัวขึ้นไปกลิ้งอยู่บนนั้นได้สำเร็จ ปลายนิ้วซีดเซียวของพวกซอมบี้เฉียดลำตัวของผมไปไม่ถึงคืบ  อีกสามคนที่ยืนลุ้นอยู่นั้นแทบจะหยุดหายใจ

“ มาสิโกคุเดระ...จับมือฉันไว้ ไม่ต้องกลัวนะ”       เขายืนแหงนหน้ามองผมด้วยสายตาเหมือนลูกนกที่น่าสงสาร ใบหน้าสวยหันกลับไปมองทางข้างหลังซึ่งพวกซอมบี้เริ่มจะไต่โครงทรัสของเครนมาแล้วก็หันกลับมาก่อนจะมีดวงตาที่แน่วแน่ขึ้น ขาเรียวเดินมาตามเครนอย่างไม่มั่นคงนัก นัยน์ตาสีมกรตมองสลับระหว่างมือของผมกับมือของฝูงซอมบี้ที่อยู่ใกล้ตัวกว่าไปมา

“ อย่าเพิ่งโดดนะ!!”     แต่แล้วในขณะที่มือของโกคุเดระจะยื่นมาหามือผม สึกิชิม่าก็ตะโกนบอกก่อนที่เสียงกระสุนปืนเอ็มสิบหกจะดังรัว

ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ซอมบี้ที่ไต่ตามเครนมาจนใกล้จะถึงตัวถูกสอยร่วงไปยังพื้นเบื้องล่าง

“ อ๊ะ?!”      โกคุเดระอุทานออกมาเบาๆเมื่อรู้สึกได้ว่า พื้นที่ไม่มั่นคงอยู่แล้วเริ่มจะขยับไปมา

ใช่....ตอนนี้เครนกำลังเริ่มจะหมุน....เพราะแรงสั่นสะเทือนจากปากกระบอกปืนเมื่อครู่!!

“ บัดซบ!!”      สึกิชิม่าสบถออกมาท่ามกลางดวงตาที่เบิกกว้างของผม

“ คาริยะ ถือนี่ไว้ที!”     หมอนั่นส่งเอ็มสิบหกให้คาริยะ ก่อนจะก้าวพรวดๆมายังตัวของโกคุเดระ

“ โทษทีนะ”      และชั่วพริบตาที่เครนกำลังจะเคลื่อนห่างออกไปจากกันสาดที่ผมนั่งรออยู่ สึกิชิม่าก็อุ้มร่างของโกคุเดระขึ้นแล้วออกแรงเหวี่ยงจนตัวบางๆนั่นลอยหวือผ่านมือของฝูงซอมบี้ให้ผมยื่นแขนไปรับไว้แทบไม่ทัน

“ อุก...”    ทั้งน้ำหนักและแรงเหวี่ยงทำให้ทั้งผมทั้งร่างในอ้อมแขนต่างหงายหลังล้มลงกันพื้นกันสาดด้วยกันทั้งคู่ แขนที่กอดลำตัวของโกคุเดระเอาไว้ยังสั่นระริก

ตอนนี้ใจของผมมันหายวูบไปไหนแล้วก็ไม่รู้

“ ไอ้บ้าสึกิชิม่า!!!”       ผมชะโงกหน้าไปตะโกนด่าไอ้คนที่ทำเรื่องแผลงๆ หมอนั่นยังคงยืนยิ้มอยู่บนเครนที่หมุนห่างออกไปจากตึกทั้งสองฝั่ง

“ อย่าส่งเสียงดังสิฟ๊ะ! ที่เหลือก็ฝากด้วยล่ะพ่อสุดหล่อ”      หมอนั่นยังคงยิ้มแย้ม ปืนเอ็มสิบหกที่รับคืนมาจากคาริยะถูกลั่นไกออกไปอีกสองสามนัด...เสียงที่เกิดนั้นดังพอที่จะทำให้ฝูงซอมบี้ที่อยู่ในตึก A หันมาสนใจได้จนหมด....

ผมมองสองคนที่ยังติดอยู่บนเครนด้วยสายตาเจ็บปวด ถึงจะดูว่าน่าจะปลอดภัยตราบใดที่ไม่ตกลงไป....แต่ใครจะรู้ว่า....เครนจะไปหยุดอีกทีที่ตรงไหน....

แถมสองคนนั่นยังจงใจส่งเสียงดังราวกับว่าจะช่วยล่อซอมบี้พวกนี้เอาไว้ให้อีก

“ โธ่เว้ย!”     ผมได้แต่สบถเบาๆ

“ รีบไปจัดการให้จบก่อนที่เครนจะหยุดลงอีกทีกันเถอะ”      มือบางของโกคุเดระวางลงมาบนมือผม

“ อืม”      ผมพยักหน้ารับแล้วจับมือของเขาไว้ ....รอหน่อยนะทั้งสองคน!

ผมยื่นหน้าไปมองทางเดินที่เงียบกริบ  ดูท่าว่าพวกซอมบี้จะอยู่ชั้นข้างล่างนี้กันหมดจึงไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆบนชั้นนี้เลย  ผมค่อยๆเลื่อนหน้าต่างบานเลื่อนที่เปิดแง้มไว้ก่อนจะโหนตัวเข้าไปในอาคาร ในที่สุดผมกับโกคุเดระก็มาถึงห้องเพียงห้องเดียวบนชั้นสูงสุดของตึก A ของหน่วยวิจัยขีปนาวุธจนได้

ประตูที่ปิดอยู่ตรงหน้าชวนให้คิดว่าถ้ามันเป็นประตูกันกระสุนหรือต้องใช้รหัสในการเปิดแล้วพวกผมจะทำยังไง เพราะดูท่าว่ามันจะแน่นหนาพอสมควร....ยังไงที่นี่ก็ทำวิจัยเกี่ยวกับขีปนาวุธนี่นะ จะปล่อยให้คนนอกเข้าออกได้ง่ายๆก็กระไรอยู่

ครึก....

เสียงปลดล็อคของลูกบิดดังให้ผมอ้าปากค้าง เมื่อมือของโกคุเดระหมุนมันและเปิดออกได้หน้าตาเฉย...บทจะง่ายทำไมมันง่ายขนาดนี้!

“ มันไม่ได้ล็อค สงสัยตอนที่เกิดเรื่องคงไม่มีใครมัวมาใส่ใจล็อคห้องละมั้ง”      เขายังคงพูดด้วยเสียงนิ่งๆ

ผมก้าวขาเดินตามเขาเข้าไปในห้องที่ยังคงสว่างไสวด้วยแสงไฟที่ยังเปิดอยู่ครบทุกดวง ไม่อยากจะคิดเลยว่าตอนกลางคืนห้องนี้จะอันตรายขนาดไหน โต๊ะที่เต็มไปด้วยเครื่องมือทดลองถูกวางติดผนังทั้งสองข้าง กองเอกสารที่อยู่บนโต๊ะปลิวกระจัดกระจาย บนพื้นมีสายไฟพาดไปมามากมายจนอดกลัวไม่ได้ว่าถ้าผมไปเดินสะดุดสายไหนเข้ามันจะพาลทำให้ข้อมูลของขีปนาวุธหายวูบไปหรือเปล่า เสียงติ้ดๆดังมาจากจอคอมพิวเตอร์ที่ไม่มีใครใช้ นี่มันเปิดอยู่แบบนี้มากี่วันแล้วเนี่ย

ในขณะที่ผมมัวแต่สนใจอุปกรณ์หน้าตาแปลกๆรอบๆตัว โกคุเดระก็เดินตรงดิ่งไปที่แท่นซึ่งตั้งอยู่กลางห้อง มือบางของเขากดแป้นคีบอร์ดตรงหน้าโดยไม่กลัวว่าจะมีสัญญาณกันขโมยดังขึ้นมาเลยสักนิด

“ ไอ้นี่น่ะหรอ ปืนไมโครอิเล็คตรอน RX อะไรที่ว่านั่น”      ผมขยับเข้าไปยืนข้างๆเขา สายตาจับจ้องเข้าไปในหลอดแก้วตรงกลางซึ่งข้างในมีวัตถุหน้าตาจะว่าคล้ายปืนก็ไม่เชิง แต่มันมีขนาดเล็กกว่าที่ผมคิดเอาไว้มากทีเดียว

“ ไม่ใช่...ดูเหมือนกับว่ามันจะเป็นโมเดลต้นแบบหัวจรวดนำวิถีซึ่งที่นี่กำลังพัฒนาขึ้นมา”     เขาตอบผมด้วยใบหน้าเรียบเฉย....เฮ้ย!!...เดี๋ยวสิ!....แล้วไอ้ของอันตรายแบบนั้นนายจะไปกดเล่นสุ่มสี่สุ่มห้าได้ง๊าย!

“ น่าจะเก็บเอาไว้ที่อื่น...”      ในขณะที่ผมกำลังจะเอ่ยห้าม เขาก็ละความสนใจจากขีปนาวุธตรงหน้าไปให้ผมโล่งอก เขานี่มันตัวอันตรายจริงๆ...ในหลายๆความหมายเลย

“ ตรงนี้มีประตูอยู่ด้วย แต่ว่ามันล็อคอยู่แหะ”     ผมลองผลักประตูดูแต่ก็ไม่มีทีท่าว่ามันจะยอมเปิดออกแต่โดยดี มันไม่มีลูกบิดจึงคิดได้ว่ามันคงใช้ระบบเซ็นเซอร์อะไรสักอย่าง แปลว่ามันต้องเก็บของสำคัญเอาไว้แน่ๆ

“ แย่ละสิ”      โกคุเดระยื่นหน้าไปจ้องมอนิเตอร์ขนาดเล็กที่ติดอยู่ข้างประตู ใบหน้าสวยมีแววกังวลจนผมสังเกตได้

“ มีอะไรหรอ?”     เขาหันมามองผมก่อนจะเอ่ยประโยคที่ทำเอาร่างของเราทั้งคู่นิ่งงัน

“ มันเป็นระบบสแกนลายนิ้วมือ....”

ไม่มีทางเลือก...ถึงแม้จะน่าสะอิดสะเอียดแค่ไหนผมก็ต้องทำ....ผมมองหน้าเขาก่อนที่จะพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ

ขาก้าวลงบันไดไปช้าๆโดยมีโกตุเดระเดินตามลงมาติดๆ สายตาของผมจ้องเขม็งไปยังทางเดินที่มีเงาวูบไหว

“ ปืนนั่นจะใช้ได้เลยไหมนะ....”     เพราะหากเอาลายนิ้วมือไปได้ก็คงไม่มีเวลาอีกมากนัก

“ ฉัน....ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับมันเลย....”     เสียงของโกคุเดระที่ตอบกลับมาฟังดูไม่มั่นใจต่างไปจากตอนปกติ

“ เอาน่า...มาถึงขั้นนี้แล้ว....คงมีแต่ต้องลุยละนะ”       ผมสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนจะก้มลงหยิบเศษกระจกที่ตกอยู่แถวๆนั้นขึ้นมา ก่อนจะปามันออกไปที่อีกฝั่งของทางเดิน

เพล้ง!!!

เสียงกระจกแตกดังก้องกังวาน ผมได้แต่กลืนน้ำลายกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นในอีกไม่กี่วินาที....ก็นี่มันครั้งแรกเลยนี่นะ ที่ผมบ้าพอจะเรียกซอมบี้เข้ามาหาด้วยตัวเอง

เงาโงนเงนโผล่มาไม่ช้าไม่เร็ว สองมือกระชับดาบมั่นและเมื่อเงานั้นโผล่พ้นมุมผนัง

ฉัวะ!!!

คมดาบก็ตัดสบั้นทั้งแขนทั้งคอของมันออกจากลำตัว

“ ยามาโมโตะ!”      โกคุเดระตะโกนอยู่ข้างหลัง ผมไม่มีเวลาจะมองอะไรได้แต่หลับหูหลับตาคว้าแขนที่ร่วงอยู่ตรงนั้นก่อนจะหันหลังออกวิ่ง

ผมได้ยินเสียงตู้ล้มลงไปตามบันไดไล่หลังมา ผสมผสานไปกับเสียงปืนที่ดังอยู่นอกหน้าต่าง....คงจะเป็นโกคุเดระที่ล้มตู้ขวางซอมบี้ไว้และเป็นสึกิชิม่ากับคาริยะที่ยิงปืนเพื่อล่อพวกซอมบี้ที่เหลือให้ยังคงอยู่ที่เดิม

“ เร็วเข้า!”     โกคุเดระตะโกนเรียก ผมก้าวขาเข้าไปในห้องพร้อมกับเสียงปิดประตูดังโครม ร่างบางๆของเขาช่วนดันโต๊ะเก้าอี้มาขวางประตูไว้อีกที

ผมนั่งลงหอบอยู่กับพื้นก่อนจะวางแขนเน่าเฟะลงอย่างพะอืดพะอม โกคุเดระหยิบผ้ามาหุ้มมันไว้ก่อนจะเอาไปแตะที่เครื่องสแกน ถึงจะเป็นมือที่ไม่มีแรงเต้นของชีพจรแล้ว แต่มันก็ยังใช้เปิดประตูได้

ครืด.....

และเมื่อบานประตูอ้าออก สิ่งที่ซุกซ่อนอยู่ข้างในก็ได้แต่ทำให้ผมกับโกคุเดระนัยน์ตาเบิกกว้าง

ห้องทั้งห้องเรียบโล่งไม่มีอะไรเลยนอกจากแท่นที่อยู่ตรงกลาง สิ่งที่ตั้งอยู่บนแท่นคือหลอดแก้วขนาดยักษ์ที่รายล้อมไปด้วยแป้นคีย์บอร์ดเป็นวงกลม แค่สภาพภายในห้องก็ว่าน่าตื่นตะลึงแล้ว...แต่ไอ้ของที่อยู่ในหลอดแก้วนั่นยิ่งน่าตื่นตะลึงยิ่งกว่า....เพราะไม่ว่าจะมองจากมุมไหนมันก็คือระเบิดปรมาณูชัดๆ

“ โกคุเดระ...”     แค่จะเรียกเขาผมยังรู้สึกหมดแรง...มือบางกดรัวลงไปบนคีย์บอร์ดอย่างที่ไม่กลัวเลยสักนิดว่าจะเผลอไปกดปล่อยระเบิดเข้า

“ มันไม่ใช่ปรมาณู...แต่ไอ้นี่แหละไมโครอิเล็คตรอน RX”      นัยน์ตาสีมรกตของเขากรอกไปมาตามข้อมูลที่ฉายขึ้นอยู่บนหลอดแก้ว

“ ว่าไงนะ?! ไอ้สิ่งที่หน้าตาเหมือนระเบิดนี่น่ะหรอปืนที่ว่า?!”       ผมได้แต่อ้าปากค้าง

“ ไม่ผิดแน่....เพราะข้อมูลที่ขึ้นอยู่มีแต่เรื่องการแตกตัวเป็นโมเลกุลทั้งนั้น....”       อะไรก็ไม่รู้ละ เอาเป็นว่าถ้าเขาว่างั้นผมก็เชื่อตามนั้น เพราะยังไงเขาก็ถนัดเรื่องการใช้สมองมากกว่าผมเยอะ

ว่าแต่....พ่อของเขาหลอกอะไรพวกนักวิจัยขีปนาวุธอยู่หรือเปล่าเนี่ย?....บอกว่าจะช่วยสร้างระเบิดปรมาณู แต่ที่จริงแล้วเป็นแค่ปืนเอาไว้ฆ่าซอมบี้อย่างงั้นใช่ไหม? หน้าตามันถึงได้ออกมาลวงโลกขนาดนี้!

กึง....กึง......

เสียงกระแทกประตูข้างนอกทำเอาผมสะดุ้งโหยง ใบหน้าหันไปมองอย่างหวาดๆ ดูท่าไอ้พวกซอมบี้บางส่วนจะตามผมมาจนได้สินะ

“ ใส่แอนตี้ไวรัสลงไปเลยได้ไหม?”     ผมหันไปถามเขาพรางกระชับดาบในมือ ใบหน้าสวยยามนี้ดูเครียดจัด

“ ต้องปลดล็อครังกระสุน....แต่จะทำยังไง.....”     เสียงสุดท้ายคล้ายจะบ่นกับตัวเอง ปลายนิ้วเรียวจิ้มรัวไปบนแป้นคีย์บอร์ด ผมมองเขาอย่างเอาใจช่วยก่อนจะละใบหน้ามาที่ประตูข้างนอก ตู้เหล็กอีกหลายใบถูกผมล้มลงมาขวางประตูเอาไว้ ก่อนจะไล่ปิดไฟที่ไม่เป็นจนหมด อะไรที่ผมพอจะทำได้ก็ต้องทำไปก่อน

ผมหันไปมองหน้าใสที่บัดนี้เริ่มมีเหงื่อหยดลงมา ดูท่าว่าการปลดล็อคจะไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เสียงข้างนอกเองก็ยังคงดังกดดันอย่างต่อเนื่องและผมเองก็รู้ดีว่า อีกไม่นานประตูบานนั้นก็คงจะพังลงมา....

“ บ้าเอ้ย!”      ได้ยินโกคุเดระสบถอย่างร้อนลนเป็นครั้งแรก มือบางกระแทกคีย์บอร์ดก่อนจะพยายามถอดรหัสใหม่ มีแต่สมการทางคณิตศาสตร์วิ่งขึ้นมาเต็มไปหมด ผมเดินเข้าไปบีบไหล่เขาอย่างให้กำลังใจ

“ ต้องถอดสมการพวกนี้ให้ได้...แล้วแป้นสำหรับกดรหัสถึงจะโผล่ขึ้นมา”    เขาพูดเบาๆพรางคำนวณตัวเลขพวกนั้นแบบที่ผมเองก็ดูไม่ทัน...หมอนี่เป็นเด็กมัธยมปลายเหมือนผมหรือเปล่าเนี่ย?! ผมได้แต่ยืนมองเขาอย่างทึ่งๆ สลับกับมองสมการที่วิ่งอยู่บนหลอดแก้ว เชื่อแล้วละว่าคนที่จะปลดล็อคระเบิดปรมาณูได้จะต้องไม่ใช่คนธรรมดาๆ

ติ๊ง!

ดูเหมือนเขาจะทำสำเร็จ เสียงสัญญาณสั้นๆดังขึ้นมาก่อนที่ใบหน้าสวยจะถอนหายใจอย่างผ่อนคลาย แป้นที่มีแต่ตัวหนังสือภาษาอังกฤษโผล่ออกมาจากฐานโดยใช้เวลาไม่นาน

“ เอ๋?”      คราวนี้เป็นเสียงของผมเมื่อมองเห็นแป้นที่ว่า ก็ไอ้ที่เขาถอดสมการหน้าดำหน้าแดงอยู่เมื่อครู่นี่มันก็แค่ใช้ปลดล็อคไอ้แป้นใส่รหัสนี่เท่านั้นเองหรอ? นี่แปลว่าต้องนั่งถอดรหัสที่จะใส่ลงไปอีกหรือเปล่า? มันจะซับซ้อนสมกับที่เป็นการปล่อยระเบิดปรมาณูมากเกินไปไหม?

“ ไม่ต้องห่วง...จากนี้ไปน่าจะเป็นการวางระบบของไอ้พ่อบ้านั่นเพราะงั้น....”      โกคุเดระพูดด้วยความมั่นใจก่อนที่ปลายนิ้วจะกดลงไปบนแป้นช้าๆ เป็นคำว่า....HAYATO....

อืม...ถ้าเป็นคนอื่นนอกจากพ่อลูกคู่นี้คงไม่มีวันปลดล็อคมันได้แน่ๆ...

ครืดดด.....

“ รังกระสุนปลดล็อค....”    เสียงดิจิตอลดังขึ้นมาให้ผมสะดุ้งน้อยๆพร้อมกับแผ่นเหล็กที่ฐานของปืนเปิดออกช้าๆ ในนั้นมีช่องคล้ายลูกโม่ของปืนเพียงแต่ขนาดมันช่างพอดีกับหลอดทดลองเหลือเกิน

“ โกคุเดระ!”     ผมเรียกชื่อเขาอย่างตื่นเต้น ก็ในเมื่อสิ่งที่เหนื่อยยากทำมาทั้งหมดมันใกล้จะสำเร็จอยู่แค่เอื้อม มือบางหยิบแอนตี้ไวรัสออกมาจากอกเสื้อก่อนจะวางมันลงไปในรังกระสุน มือดันล็อคให้เข้าที่ก่อนที่แผ่นเหล็กจะปิดลงอีกครั้ง

เสียงการทำงานของระบบภายในดังขึ้นมาให้เราถอนหายใจ ใบหน้าทั้งเขาและผมดูโล่งใจจนบอกไม่ถูก

แต่แล้วเสียงดิจิตอลที่ดังตามออกมากลับฉุดกระชากความรู้สึกของเราให้จมหายลงไปในหลุมที่มืดมิดอีกครั้ง

“ กรุณาปลดล็อคลำปืน...”

ทั้งผมทั้งโกคุเดระได้แต่ยืนนิ่งค้าง.....หมายความว่าไงกัน......

“ ต้องปลดล็อคอีกชั้นนึง.....”     เสียงของโกคุเดระเบาหวิวในขณะที่พูดออกมา

โครม!!!

เสียงประตูและตู้ที่ขวางอยู่ล้มลง ไอ้พวกซอมบี้คงพังมันเข้ามาได้แล้วสินะ....ผมกับโกคุเดระได้แต่หันไปมองประตูที่ปิดซ้อนอยู่อีกชั้นด้วยสายตาที่เลื่อนลอย.....

“ เหลือกระสุนอีกแค่แถวเดียวแล้วละ...คาริยะ”      ร่างสูงของสึกิชิม่ายังคงพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

“ อยากนอนจัง....”     ร่างที่เล็กกว่านั่งห้อยขาพรางหาวหวอดอยู่บนโครงทรัสเหล็ก

“ อีกเดี๋ยว...ก็ได้นอนแล้วน่า...”     ร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างๆกันหันหน้าไปมองท้องฟ้า

ใช่....อีกเดี๋ยว....ทุกอย่างก็กำลังจะจบแล้ว....เหมือนกับเครนที่ขยับช้าลงเรื่อยๆและอีกไม่นานมันก็คงจะหยุดหมุนลง....ที่ตรงประตูกับหน้าต่างซึ่งมีมือมากมายยื่นออกมาพอดี.....

“ ไปทางไหนต่อดีล่ะวาตะจัง...”       เสียงเนิบนาบเอ่ยออกมาจากคนที่กุมพวงมาลัยอยู่ข้างๆ

“ ขับไปกลางสนามหญ้านั่นก็แล้วกัน”     มือบางขยับแว่นจนกลายเป็นนิสัยเมื่อต้องใช้ความคิด....แต่ตอนนี้ก็คิดอะไรไม่ออกแล้วจริงๆ....

“ เมื่อไหร่จะบอกให้ขับกลับบ้านซักที ฉันยังมีรถที่ต้องต่ออยู่อีกหลายคันนะ”     ถึงจะพูดแบบนั้นแต่คาซาโนริก็ยังขับเบนซ์สปอร์ตพุ่งฝ่าฝูงซอมบี้ตรงดิ่งไปที่กลางสนามหญ้าตามคำสั่ง

“ ขับไปเถอะน่า อีกเดี๋ยวก็ได้กลับแล้ว”     ....ถ้ารถมันจะขับกลับไปถึงละก็นะ....

ดวงตาภายใต้กรอบแว่นมองไปที่สัญญาณไฟแดงเล็กๆที่หน้ารถ....สัญญาณเตือนที่กระพริบมาได้ซักพักเพื่อบอกว่า...

น้ำมันกำลังจะหมด....และรถก็กำลังจะหยุดวิ่ง.....

ติ้ด...ติ้ด....ติ้ดดดดดดด.................

เสียงสัญญาณลากยาวและทำให้สายตาทั้งหกคู่ของพวกเราจ้องมองไปที่จุดเดียว จากความหวังที่ริบหรี่เต็มทีกลับฉายวาบขึ้นมาอีกครั้งพร้อมๆกับแสงสว่างที่พุ่งออกมาจากทุกทิศทุกทางรอบปืนไมโครอิเล็คตรอน RX ที่จู่ๆหลอดแก้วซึ่งครอบมันอยู่ก็เลื่อนหายลงไปในแท่นเหลือไว้แต่ปืนรูปร่างคล้ายระเบิดปรมาณูเท่านั้นที่ยังตั้งอยู่ที่เดิม

“ กะ เกิดอะไรขึ้นน่ะโกคุเดระ?”      ผมหันไปถามเขาในขณะที่เท้าก็ยันซอมบี้ที่กำลังจะง้างปากขึ้นกัดผม รู้สึกว่าเรายังไม่ทันจะได้ปลดล็อคลำปืนเลยนี่นา

“ มะ ไม่รู้เหมือนกัน แต่ดูเหมือน...ปืนนี่จะพร้อมยิงแล้วนะ....แปลว่ามีใครสักคนปลดล็อคมันจากที่อื่น...หรือว่า!”

“ พ่อของนายไง!!”    ผมตะโกนบอกเขาด้วยความดีใจ เสียงสัญญาณยังคงดังต่อเนื่อง ปุ่มสีแดงที่ใหญ่พอกับฝ่ามือถูกเลื่อนขึ้นมาบนแท่นแทนคีย์บอร์ด

“ กดเลยโกคุเดระ!!”     สิ้นเสียงของผมมือบางของเขาก็กระแทกลงไปทันที

ฝาผนังทั้งสามด้านถูกเปิดออกเช่นเดียวกับเพดานด้านบนซึ่งค่อยๆเลื่อนหายไป แล้วไม่นานแสงสว่างวาบก็ฉายไปทั่ว รังสีสีทองแผ่ขยายออกไปเป็นวงกว้างไกลสุดลูกหูลูกตา

ในที่สุดก็ทำสำเร็จจนได้สินะ....

ผมหันไปยิ้มให้ใบหน้าใสที่ยังคงอยู่ในแสงสว่าง

ซอมบี้ที่ถูกไวรัสเข้าครอบงำร่างกายค่อยๆสลายกลายเป็นผุยผงเมื่อถูกรังสีนั้นพาดผ่าน

ส่วนคนที่แค่โดนกัดแต่ยังไม่ตายก็มีเพียงเชื้อไวรัสเท่านั้นที่โดนขจัดออกไป ส่วนร่างกายและลมหายใจนั้นยังคงอยู่

แอนตี้ไวรัสที่สมบูรณ์แบบ กำลังชำระล้างโลกใบนี้อีกครั้ง แล้วนำมันให้กลับมาสงบสุขดังเดิม...

.

.

.

.

.

.

.

.

.

คืนวันที่ไม่น่าจะเป็นไปได้ผ่านไปโดยที่มันจะไม่มีวันหายไปจากความทรงจำของผม...

ตอนนี้ทุกอย่างเริ่มกลับเข้าสู่สภาวะปกติ ทางการกำลังเร่งฟื้นฟูเมืองขนาดหนัก ถึงแม้คนที่เหลืออยู่จะมีไม่มากนัก แต่สักวันเราคงกลับไปเป็นเหมือนเมื่อก่อนได้แน่ๆ

ไม่มีซอมบี้หลงเหลืออยู่อีกต่อไปแล้ว.....

ซะที่ไหนกันล่ะ?!

“ เฮ้...โกคุเดระ?”     ในขณะที่ผมกำลังลงมือแร่ปลาเพื่อทำอาหารเย็นให้เขากินอยู่นั้น จู่ๆก็รับรู้ได้ถึงแรงชนเบาๆที่แผ่นหลัง เมื่อหันไปก็มองเห็นกลุ่มผมสีเงินกำลังเอาหัวชนมาที่หลังของผม ก่อนที่ใบหน้าสวยจะเงยขึ้นมาช้าๆ นัยน์ตาสีมรกตนั่นมีแววอ้อนนิดๆอย่างที่ผมจะไม่ได้เห็นแน่ในสภาวะปกติ

“ เดี๋ยวสิ กำลังทำกับข้าวอยู่นะ”      ริมฝีปากนิ่มกำลังไล่งับไปตามท่อนแขนของผมช้าๆ

หึหึ.....ใครว่าซอมบี้หมดไปจากโลกนี้แล้วกันล่ะ....ในเมื่อยังเหลือซอมบี้ตัวเป็นๆอยู่ตรงนี้อีกทั้งคน!

“ ตามใจ...”      ผมวางมือจากมีดก่อนจะหันไปมองปลาตัวน้อยที่ถูกแร่ค้างไว้อย่างพอใจ...กลิ่นเลือดปลามากุโร่ก็เป็นอีกอย่างที่เขาแพ้อย่างนั้นสินะ....

ความจริงซอมบี้ในโลกนี้ยังเหลืออยู่อีกสามตัว....คาริยะ...กัปตัน...และโกคุเดระ

เพราะทั้งสามคนนี้ได้รับแอนตี้ไวรัสตัวที่ไม่สมบูรณ์และฤทธิ์มันดันแรงกว่าตัวที่สมบูรณ์ แต่ก็ช่างเถอะ เพราะผมก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไรที่จะใช้ชีวิตอยู่กับเจ้าซอมบี้ที่เซ็กซี่ตัวนี้ เพียงแต่เจ้าพวกลูกครึ่งซอมบี้แต่ละคนก็จะแพ้กลิ่นเลือดที่ไม่เหมือนกัน

อย่างเจ้าคาริยะจะแพ้กลิ่นเลือดของสึกิชิม่า....

ผมก็แค่ค่อยๆหาว่าโกคุเดระแพ้กลิ่นเลือดของอะไรบ้างจะได้เก็บไว้เป็นจุดอ่อน เอ้ย! เก็บไว้เป็นข้อมูลไม่ให้เขาเข้าใกล้กลิ่นพวกนี้

ผมอุ้มเจ้าซอมบี้ไปนั่งลงที่เตียงบนชั้นสอง....ในที่สุดก็ได้เวลาเอาคืนให้สาสมกับที่เขาทรมานผมเอาไว้แล้วสินะ หึหึ...

มือปลดกระดุมเสื้อของตัวเองออก ใบหน้าสวยขยับเข้ามาใกล้ก่อนจะอ้าปากแดงระเรื่อกัดลงไปที่ลาดไหล่ของผม....เอาเลย...เชิญกัดให้พอใจ...เพราะยังไงคืนนี้นายก็ไม่รอดแน่โกคุเดระ

ผมล้วงมือเข้าไปนวดคลึงส่วนอ่อนไหวของเขาที่ยังอยู่ในกางเกง เจ้าซอมบี้ครางอื้อๆแต่ก็ยังไม่ยอมละริมฝีปากออกจากไหล่ผม สองมือค่อยๆโอบกอดเขาให้ล้มตัวลงไปบนที่นอนก่อนจะจับร่างขาวผ่องนั่นถอดเสื้อผ้าออกจนหมด

“ อะ อื้อ”      เขามองมาด้วยสายตาเว้าวอน คงคิดจะอ้อนให้ผมส่งหัวไหล่ไปให้เขางับละสิ  ได้ตามคำบัญชา...

ผมขยับลำตัวเข้าไปใกล้ให้เขากัดไหล่ผมอย่างที่ต้องการ ส่วนมือข้างหนึ่งก็วนไล้ไปทั่วท้องน้อยของเขาให้เจ้าซอมบี้กระตุกเล่น เสียงครางครือฟังดูเคลิบเคลิ้มทำให้ผมตัดสินใจจับเรียวขาขาวแยกออกจากกัน แต่ก่อนที่ได้จะสอดปลายนิ้วเข้าไปนั้น

ผลั๊วะ!!!!

ม้วนกระดาษของบทละครก็ถูกตีลงมาบนหัวผมอย่างแรงจนได้แต่หันไปมองใบหน้าสวยที่งอหงิกของเจ้ากระต่ายซึ่งยืนอยู่ข้างๆ

“ แกจะดูฉากน่าอายนี่ไปอีกกี่ร้อยรอบกันห๊ะ มาซ้อมได้แล้ว!”      เจ้ากระต่ายตัวดีกดรีโมตปิดฉากสุดท้ายของหนังที่ผมกำลังตั้งใจดูไปต่อหน้าต่อตา

“ อ๊า...โกคุเดระใจร้าย....ก็นั่นมันเป็นฉากที่ทุกคนตั้งใจรอคอยเลยไม่ใช่หรอ...แล้วนี่ก็เป็นหนังทำเงินสูงสุดในรอบปี ที่เราสองคนแสดงร่วมกันเป็นเรื่องแรกเลยนะ”    

“ หนังเฉพาะทางขนาดนี้ก็ยังอุตส่าห์ทำเงินได้ด้วยนะ ชั้นละไม่อยากจะเชื่อ”     เจ้ากระต่ายทำแก้มป่องเดินออกจากห้องนอนไป

นั่นสิ....หนังเฉพาะทางแบบนี้ไม่มีทางทำเงินเป็นอันดับหนึ่งได้แน่ ถ้าไม่ใช่เพราะคนแสดงนำคือผมกับเจ้ากระต่าย....เมื่อตอนที่มันประกาศฉายครั้งแรกเรียกเสียงฮือฮาไปทั่วทั้งเกาะญี่ปุ่น เพราะโกคุเดระ ฮายาโตะ เจ้าหญิงแห่งเสียงเปียโน ไอดอลคนดังยอมแสดงหนังโฮโมเป็นเรื่องแรก....แล้วยิ่งคนที่มาแสดงคู่กันคือผม...ยามาโมโตะ ทาเคชิ มือเบสแห่งวงร็อคชื่อดังที่ไม่เคยรับงานแสดงที่ไหนมาก่อนด้วยแล้ว....ดังเป็นพลุแตกเลยละสำหรับหนังแหวกๆเรื่องนี้

ก็นะ....ที่ผมรับแสดงเพราะเจ้ากระต่ายตัวดีนี่แหละ....เห็นบทออกมาถึงเนื้อถึงตัวขนาดนี้จะให้ใครมาแสดงแทนได้ไง

“ จะมาซ้อมได้รึยัง!!”      เสียงเจ้ากระต่ายตะโกนมาจากข้างนอกทำให้ผมได้แต่อมยิ้มแล้วก้มลงหยิบบทละครเวทีที่เขียนชื่อบนปกเอาไว้ว่า “โฉมงามกับเจ้าชายอสูร” แล้วเดินตามเขาออกไป

ก็นะ....ตอนนี้พวกผมกำลังจะขึ้นเวทีแสดงเรื่องนี้กันอยู่ละ

ใครที่ยังไม่ได้ซื้อบัตรก็รีบๆเข้านะ เพราะผมก็ไม่แน่ใจว่ามันจะหมดไปรึยัง

แล้วเจอกัน!

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

FIN

จบแล้วววววว ยะฮู้ววววววววววว สำหรับใครที่ไม่เข้าใจตอนจบก็หาอ่านได้ในเรื่อง   Lipstick  นะก๊ะ ฮ่าๆๆๆ

จบแล้วเป็นไงบ้าง แหะแหะ ขอบคุณทุกๆคนที่ตามอ่านกันมาจนถึงตอนที่ 9 นี้นะคะ ไม่มีอะไรจะบอกนอกจากซึ้งใจมาก เวลาที่มีคนถามว่า Bios ตอนต่อไปลงหรือยังคะ =w= แบบว่าอยากจะรีบกลับมาปั่นให้มันเสร็จให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยอ่ะ ขอบคุณมากๆๆนะค้า m(_ _)m

มีข่าวแอบประกาศนิดๆ แต่ว่าตอนนี้ยังไม่เสร็จนะ แต่เรื่องที่จะลงในเล่มนี้ก็มีทั้งหมด 6 เรื่องนี่แหละค่ะ นั่นก็คือ.... รวมเล่ม รัตติกาลไม่หวนกลับ : หมายเลขสอง ค่ะ เล่มนี้ต้องขอบอกว่าทำขึ้นมาด้วยความเอาแต่ใจของตัวเองล้วนๆเลย ฮ่าๆๆ เพราะจะเห็นได้ว่าคัดเอามาเฉพาะฟิคที่ดาร์กดราม่าหนักๆแทบทั้งนั้นเลย ที่สำคัญ...ปกมีเซอร์ไพรส์แน่ค่ะ คึหึหึ...

เป็นหน้าคู่สารบัญ แต่ว่าเลขหน้าอาจจะมีการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยนะ เพราะว่าตอนนี้ตัดสินใจจะรวม Kizuna Second Story กับ  “จะรักตลอดไป” Special Part เข้าไปด้วย

เล่มนี้อาจจะทำน้อยเพราะแม่งมีแต่ฟิคแรร์อย่างที่เห็น555 และขายทางไปรษณีย์เท่านั้นค่า

ก่อนจากไป....มีใครยังไม่เห็น 8059 เวอร์ชั่นคนแสดง(?)บ้าง *w*

 http://www.youtube.com/watch?v=E0xxNRbnXHU

สุดยอดเรียลเลยเว้ยค่า คุณอิจิคุณอิโนะ โฮกกกกกกกกกกกกกกกก นี่มันไม่ใช่แค่นักพากย์อย่างเดียวแล้ว!! กรี๊ซซซซซซ

สะบัดหัวแล้วไปปั่นเรื่องต่อไปดีกว่า เหอ....

ปล.ตอนนี้ติดอนิเมะมากมาย หนึ่งในนั้นก็คือ..... Naruto SD - Rock Lee no Seishun Full-Power Ninden….

อ๊ากกกกก เนจิน่ารักมว๊ากกกกกกก เนจิมันให้ความรู้สึกเหมือนซึระยังไงไม่รู้ แบบว่าเป็นคุณชายดูดีที่เก่งสารพัด แต่ส่วนใหญ่จะถูกลากไปทำอะไรที่รั่วไม่สมกับหน้าตาอ่ะ น่าร้ากกกกกก ในเรื่องจะมีฉากที่เนจิพูดว่า “นี่ฉันกำลังทำอะไอยู่เนี่ย?” เยอะสุดๆ แต่ก็ยังอุตส่าห์ให้ความร่วมมือด้วยใบหน้ายิ้มแย้มซะขนาดนั้นนะพ่อคุณ 555