KHR Au Fic [8059] Blooming Heart : 06

KHR Au Fic [8059]    Blooming Heart : 06

: KHR  feat.Natural city  Fanfiction AU

: TYL80 x TYL59  ,  TYL80x59

: Romantic  Drama  Sci-fi

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

นาฬิกาแขวนผนังเบี่ยงเข็มยาวไปยังเลข 12 ในขณะที่เข็มสั้นชี้ไปที่เลข 7

ร่างโปร่งบางเริ่มลุกเดินวนไปวนมาอยู่ที่หน้าประตู นัยน์ตาสีมรกตเหลือบมองนาฬิกาอีกครั้ง...ทุ่มนึงแล้ว ทำไมหมอนั่นยังไม่กลับ....ปกติเจ้ายามาโมโตะไม่เคยกลับบ้านผิดเวลา หรือถ้าจะช้าก็จะต้องโทรมาบอก

แต่สองสามวันมานี้....

แผ่นหลังบางเอนพิงกับผนังข้างประตู มือยกกดไปที่หน้าอก....เขารู้สึกได้ว่าอะไหล่ที่อยู่ภายในตัวนั้นไม่ปกติดังเดิม ร่างกายดูเหมือนจะติดๆขัดๆไปหมด ถ้าเป็นมนุษย์ปกติก็คงจะเหนื่อยหอบหรือไม่ก็หมดแรงลุกไม่ขึ้น แต่สำหรับ MR อย่างเขา...มันก็แค่ร่างกายจะค่อยๆขยับไม่ได้ไปเองก็เท่านั้น

เหมือนกับหุ่นยนต์ที่ใกล้จะพัง....มันก็ยังขยับไปจนกว่าจะถึงวาระสุดท้าย

ค่อยๆทรุดนั่งลงที่พื้นต่างระดับหน้าประตู

ที่หมอนั่นกลับบ้านช้า จะเป็นเพราะว่าเขาเป็นแบบนี้ด้วยหรือเปล่านะ?

เขาไม่เคยสงสัยในความรักที่หมอนั่นมีให้ เพียงแต่เขากลับกลัวว่า เพราะความรักที่ยามาโมโตะมีให้เขามากจนเกินไป อาจจะกำลังครอบงำให้หมอนั่นทำผิดกฎของมวลมนุษยชาติเพื่อเขา...

สะบัดหัวจนเส้นผมสีเงินสยายไปมาเพื่อขับไล่ความคิดมากที่เป็นมาตั้งแต่ถูกสร้าง....อ่า...บางทีเขาก็เคยสงสัยนะว่าคนที่สร้างเขามาคิดยังไง ถึงได้กำหนดให้เขามีนิสัยแบบนี้ เพราะไม่ว่าจะดูยังไงก็ไม่น่าจะเป็นที่รักของใครได้เลย ทั้งใจร้อน ขี้โวยวาย คิดมาก ปากร้าย เอาแต่ใจ...ถ้าจะทำ MR แบบนี้ออกมาขาย...จะมีใครซื้อไหมเนี่ย?

เฮ้อ....เผลอถอนหายใจแล้วก็ลุกขึ้นยืน ก่อนที่จะเดินวนไปวนมาที่หน้าประตูตามเดิม

ติ้ด.....

เสียงสแกนนิ้วที่หน้าห้องทำให้สะดุ้งเล็กน้อยก่อนร่างกายจะรีบเด้งตัวกลับไปนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารราวกับว่าเมื่อกี้ไม่ได้ไปทำอะไรหรือรอใครอยู่ที่หน้าประตูเลยนะ

“ กลับมาแล้ว ฮายาโตะ”       น้ำเสียงทุ้มนุ่มดังขึ้นมาในขณะที่ร่างสูงใหญ่ก้มลงไปถอดรองเท้า

“ เฮอะ  ทำไมไม่กลับพรุ่งนี้ไปเลยล่ะ”         ปรายสายตาจิกกัดไปตามนิสัย ก็มีเพียงใบหน้าคมหล่อเหลาที่ส่งยิ้มกลับมาให้

“ งอนหรอที่ฉันกลับช้า?”       ให้ตายสิไอ้นิสัยซึนเดเระแบบนี้ก็ไม่คิดว่าจะมีใครรับได้หรอกนะ  นอกเสียจากไอ้บ้าที่ไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรกับคำด่าของเขาเลยสักนิด แถมมันยังพลิกวิกฤตให้เป็นโอกาสด้วยความเนียนของมันได้อีกแน่ะ

“ ใครมันจะไปงอนฟ๊ะไอ้บ้า! ถอดเสื้อออกมาเซ่ะ!”      ยังไงๆเขามันก็เป็น MR ที่ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อให้คอยอยู่เป็นเพื่อนละนะ และในสายตาของไอ้บ้านี่มันก็คงเห็นเขาเป็นแม่บ้านของมันแหงแซะ เลยจำต้องเข้าไปช่วยจับเสื้อนอกออกให้ไปงั้นแหละ

“ มีอะไรกินมั่งอ่ะวันนี้”     แผ่นหลังกว้างเดินไปเปิดหม้อที่วางอยู่บนเคาน์เตอร์โดยปล่อยให้เขาเก็บเสื้อคลุมตัวนอกให้ตามปกติ...แต่ที่มันไม่ปกติก็เห็นจะเป็นเส้นไยอะไรบางอย่างที่ติดมากับเสื้อสีเขียวอมดำนี่

“ ไสหัวไปอาบน้ำก่อนเลยนะแล้วค่อยมากิน”       เขาส่งสายตาดุๆไปให้คนที่เอานิ้มจิ้มลงไปในหม้อก่อนจะยกขึ้นมาเลีย ใบหน้าคมหันมาหัวเราะพร้อมยกมือยอมแพ้แล้วหายเข้าห้องน้ำไป

และมันทำให้เขามีเวลาก้มลงมาพิจารณาเส้นไยที่อยู่ตรงหน้าได้มากขึ้น

มันเป็นสีเงิน......เหมือนเส้นผม….

แต่ไม่น่าจะเป็นของเขา เพราะว่ามันค่อนข้างจะยาวกว่า

ถ้างั้น....มันเป็นของใครกัน?

เขาเงยหน้ามองเงาร่างที่กำลังฮั่มเพลงสบายใจอยู่ในห้องน้ำ

นายกำลังปิดบังอะไรฉันอยู่หรือเปล่ายามาโมโตะ?

นัยน์ตาสีมรกตเหม่อมองออกไปยังนอกหน้าต่างกระจกบานใหญ่ ร่างเล็กบางนั่งอยู่บนโต๊ะทำงานเรียบโล่งไม่สมกับที่เป็นโต๊ะทำงานเลยสักนิด ขาเรียวแกว่งไปมาตามประสาคนไม่มีอะไรทำ สองแขนก็ยันร่างกายเอาไว้ไม่ให้เผลอเอนหลังลงไป

เขาถูกพาตัวมาอยู่ที่ห้องทำงานของไอ้ผู้พันบ้าที่ขับรถอีท่าไหนไม่รู้จนพุ่งชนบ้านเขาพังเละไม่เหลือชิ้นดี

ไม่รู้หรอกนะว่าหมอนั่นจะตั้งใจหรือเปล่า

แต่ถ้อยคำที่บอกว่าให้ออกมาจากที่นั่นด้วยกัน สำหรับเขาแล้วมัน....

“ ไม่ๆๆ ไม่เห็นจะรู้สึกอะไรซักหน่อย ฮึ!”       สะบัดหน้าจนเส้นผมสีเงินฟุ้งกระจาย ถึงจะไล่ความรู้สึกอะไรออกไปได้แต่ความร้อนผ่าวบนใบหน้าก็ยังคงอยู่

“ ต้องให้ชดใช้ค่าบ้านให้สาสมเลยคอยดู”      ปากบ่นขมุบขมิบด่าคนที่ยังมาไม่ถึง...ก็ที่บอกว่าไม่แน่ใจว่าหมอนั่นจะตั้งใจหรือเปล่าน่ะก็เพราะว่า ตั้งแต่พาเขาเข้ามายังเขต 1 นี่ก็ปาเข้าไปวันที่สี่แล้ว แต่หมอนั่นก็ยังหาที่อยู่ให้เขาไม่ได้ต้องให้นอนอยู่ในห้องทำงานไร้แก่นสารไปวันๆ ถ้าจะให้มาถูกขังอยู่แบบนี้ละก็ สู้อยู่ที่เดิมยังจะดีซะกว่า

ก๊อกๆ

เสียงเคาะประตูดังเบาๆก่อนที่เจ้าคนที่เขาเพิ่งนินทาในใจจะเดินเข้ามา

“ ไปกันหรือยังโกคุเดระ?”       นัยน์ตาสีเปลือกไม้มองไปที่ใบหน้าที่จงใจทำให้รู้ว่ากำลังเบื่อหน่ายซังกะตายของร่างเล็กบางตรงหน้า

“ ไปไหน?”       ดูเหมือนความกะตือรือร้นจะหายไปจากเมื่อวันแรกที่พามาที่นี่ ก็น่าอยู่หรอกเพราะการจะจับเจ้าลิงทะโมนให้มาอยู่เฉยๆแบบนี้ก็คงมีแต่จะทำให้เฉาตายเปล่าๆ ใบหน้าคมเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์จนอีกคนเริ่มจะโดดลงจากโต๊ะที่นั่งอยู่แล้วถอยหนีอย่างหวาดๆ

“ เขตที่ 1 นี่น่ะนะ เป็นเขตที่ดีที่สุดของมหานครโตเกียว เพราะงั้นมันจึงต้องเป็นเขตที่ปลอดมลพิษและเชื้อโรคทุกชนิด...เพราะฉะนั้นนายที่มาจากเขตอันตรายสุดๆอย่างเขต 45 จึงจะต้องมาตรวจร่างกายเสียก่อนฉันถึงจะใช้อำนาจมืดทำ ID ให้กับนายได้”

“ ตรวจร่างกาย!!”        ใบหน้าสวยอ้าปากค้างจนทำให้เขาเกือบจะหลุดหัวเราะออกมา

“ ไม่มีวันซะหรอก! เรื่องอะไรชั้นจะต้องไปถอดเสื้อผ้าให้แกดูด้วย แล้วอีกอย่างชั้นก็ไม่ใช่ตัวเชื้อโรคนะ บริสุทธิ์ปลอดภัยร้อยเปอร์เซ็นต์เฟ้ย!”        ก็ยังไม่ได้ว่าอะไรซักหน่อย ที่สำคัญเขาก็ไม่ได้ถามด้วยว่าบริสุทธิ์หรือไม่บริสุทธิ์

“ เอ้าๆ ถึงฉันจะมีอำนาจนอกกฎหมายแต่เรื่องตรวจร่างกายนี่ไม่มีข้อยกเว้นนะ นายจะกลัวอะไร? เป็นผู้ชายไม่ใช่รึไง?”        เขาไม่สนใจท่าทางขู่เหมือนลูกแมวของเจ้าเด็กนี่หรอก สองแขนแข็งแรงยกลำตัวบางขึ้นพาดบ่าได้อย่างง่ายดายแล้วก้าวขาเดินออกไปจากห้อง

“ ก็ผู้ชายน่ะสิฟ๊ะ ปล่อยชั้นนะเฟ้ย”        โกคุเดระพยายามดิ้น ใบหน้าสวยเฉียดหน้าเขาไปมา รวมถึงเส้นผมสีเงินที่สะบัดมาโดนหัวเขาหลายต่อหลายครั้ง  แต่ยังไงซะเรื่องกำลังก็ไม่มีทางสู้เขาได้หรอก....เสียงโวยลั่นจึงดังไปตลอดทางเดิน

ความจริงแล้ว เขามีอำนาจพอที่จะสั่งให้จัดการเรื่อง ID ให้เจ้าคนบนไหล่ได้โดยไม่ต้องตรวจร่างกาย

เพียงแต่เขาอยากจะรู้ว่าร่างกายของโกคุเดระนั้นแข็งแรง...เพียงพอหรือไม่

อีกอย่างเขาก็ยังติดใจเรื่องเหตุผลของพ่อโกคุเดระ ว่าจะสร้าง MR ขึ้นมาเพื่อเป็นอะไหล่ให้โกคุเดระหรือเปล่า....เพราะถ้ามันเป็นแบบนั้นจริง...การตรวจในครั้งนี้ก็จะต้องพบว่าโกคุเดระเป็นโรคร้ายแรงอะไร....แต่ถ้าไม่พบก็แสดงว่าเหตุผลนี้ไม่ใช่

แล้วผลการตรวจร่างกายก็ไม่พบสิ่งผิดปกติใดๆ

โกคุเดระ ฮายาโตะ ถึงจะดูภายนอกตัวเล็กกว่าเด็กชายอายุเท่านี้ทั่วๆไป แต่สุขภาพส่วนใหญ่ก็แข็งแรงสมบูรณ์ดี

นั่นก็อาจจะหมายความว่า...พ่อของเด็กนั่นหลงใหลในสิ่งที่เรียกว่า MR จนคิดที่จะสร้างมันขึ้นมาแทนลูกชาย....

หมายความว่าคนที่เป็นที่รักคือ ฮายาโตะที่เป็น MR ของเขา?

หรือว่ามันจะมีเหตุผลอื่น?

“ นี่....”        เสียงห้วนๆดังมาจากคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามของโต๊ะกินข้าว เขายิ้มกลับไปให้ร่างโปร่งบางอย่างขอโทษที่มัวแต่นึกถึงเรื่องอื่น เจ้าคนตรงหน้าผมตอนนี้คือฮายาโตะคนโต

“ ผมแกยาวแล้วไม่ใช่หรอเนี่ย?”        ฮายาโตะจ้องมาที่เส้นผมของเขาซึ่งมันคงจะยาวแล้วจริงๆ ยิ่งถูกทักเขาก็ถึงเพิ่งจะรู้สึก

“ นายว่างั้นหรอ? นึกว่าจะชอบหนุ่มเซอร์ผมยาวฉันเลยลองไว้ดู ฮะฮะ”      

“ อย่างแกน่ะมันไม่เซอร์แต่มันคล้ายจะไปทางโจรป่าหน้าโฉดมากกว่าว่ะ ไปตัดซะ!”        น่าน....สั่งได้สมกับที่เป็นศรีภรรยา....เขาจับปลายผมมาดู จะว่าไปหมู่นี้ก็มัวแต่ยุ่งเรื่องของเจ้าฮายาโตะทั้งสองคนนี่จนไม่มีเวลาดูแลตัวเองเลย

“ ตัดให้หน่อยน้า....”         หกปีได้แล้วมั้งที่เขาไม่ได้เข้าไปที่ร้านตัดผมเลย

“ ทำไมฉันจะต้องมาตัดผมให้แกด้วยเนี่ย?! ยุ่งชะมัด”       ถึงปากจะบ่นว่างั้นแต่โกคุเดระก็กำลังก้มตัวลงไปคุ้ยหาอุปกรณ์ตัดผมที่อยู่ในตู้

“ กินเสร็จรึยังล่ะ! เสร็จแล้วก็มานั่งนี่!”       เขาเพียงแค่หัวเราะแล้วเดินไปนั่งตามคำสั่งแต่โดยดี ปลายนิ้วเรียวที่สอดเข้ามาในกลุ่มผมสัมผัสกับหัวเบาๆนั่นทำให้รู้สึกผ่อนคลาย ฮายาโตะใช้มีดโกนค่อยๆเล็มผมของเขาไปทีละน้อยๆ มันอาจจะมีแหว่งบ้างไม่เท่ากันบ้างแต่ทรงผมแบบเขาก็ไม่ใช่เรื่องอะไรที่จะต้องใส่ใจ ในทางตรงกันข้ามเขากลับรู้สึกดีที่อีกฝ่ายเป็นคนตัดผมให้ ใบหน้าเนียนใสตอนขยับเข้ามาใกล้ดูตั้งใจและใส่ใจในตัวเขามันคือภาพที่มองเท่าไหร่ก็ไม่เบื่อ เส้นผมค่อยๆร่วงลงไปกองที่พื้นอย่างนุ่มนวล เชื่องช้า และแผ่วเบา ทั้งๆที่เคยตัดผมกับช่างมีฝีมือมาก็หลายต่อหลายคน แต่ก็ไม่มีช่างคนไหนจะทำให้เขารู้สึกอบอุ่นหัวใจได้เท่ากับที่เส้นผมถูกตัดด้วยมือของคนรัก

“ เสร็จแล้ว...ไปสระผมสิ”       ร่างบอบบางยืนกอดอกมองผลงานของตัวเองก่อนจะไล่ให้ร่างสูงเข้าไปอาบน้ำ

“ ขอบใจนะ”     แต่ก่อนจะเดินจากไปแก้มใสก็ถูกขโมยหอมไปหนึ่งที เสียงตะโกนด่าดังพร้อมๆกับเสียงปิดประตูห้องน้ำ ร่างบางยืนฟึดฟัดอยู่คนเดียวก่อนที่จะก้มลงมองสิ่งที่อยู่ในมือ

นัยน์ตาสีมรกตเต็มไปด้วยคำถาม

ว่าเส้นผมสีเงินที่ติดอยู่บนหัวสีดำๆนั่น....มันเป็นของใคร ?....

และเขาจะต้องรู้ให้ได้ด้วย....

วันนี้เจ้ายามาโมโตะออกไปทำงานแต่เช้า...และวันนี้เขาก็จะทำให้ความสงสัยที่มีมาหลายวันหายไป...

มือกลัดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวเข้ารูปให้เรียบร้อย นัยน์ตาสีมรกตจ้องมองเข้าไปในกระจก ถึงแม้ว่าร่างกายภายนอกของเขาจะยังเหมือนเดิม แต่ตัวเองย่อมรู้ตัวดีว่าตอนนี้เขามันอ่อนแอแค่ไหน...ความจริงก็ไม่ควรจะออกไปข้างนอกด้วยซ้ำ แต่ทว่าเมื่อนึกถึงเส้นผมสีเงินของใครที่ไหนก็ไม่รู้...หัวใจมันก็หยุดไม่อยู่....

การจะมีเส้นผมติดมาได้แทบทุกวัน...ถ้าไม่ใช่ใกล้ชิดกันมากก็แทบจะไม่มีทางเป็นไปได้เลย...

หมอนั่นกำลังทำอะไรอยู่ ?

ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงจะไม่คิดมากเท่านี้...แต่ยิ่งร่างกายแย่ลงและรู้ว่าอีกไม่นานเขาก็กำลังจะสิ้นอายุขัย...ความอาลัยอาวรณ์มันก็ยิ่งทำให้รู้สึกไม่ชอบใจ

ถ้าเจ้ายามาโมโตะคิดที่จะสร้าง MR ที่เหมือนเขาขึ้นมาใหม่...แต่ยังไงมันก็ไม่ใช่เขา

หากเป็นภาษาของมนุษย์ก็อาจจะพูดได้ว่าเขากำลัง “หึง” เพราะหมอนั่นกำลังจะนอกใจ....กำลังจะมีคนใหม่...กำลังจะไม่ใช่ของเขา

นัยน์ตาสีมรกตแข็งกร้าวมองตัวเองในกระจก....เขาจะขอใช้สิทธิ์ความเป็น “คนรัก” เป็นครั้งสุดท้าย...ถ้าเป็น MR ที่จะต้องทำให้หมอนั่นเจ็บปวดซ้ำไปซ้ำมาครั้งแล้วครั้งเล่า เขาจะขอหยุดมันเอาไว้เอง...ถ้าไม่เช่นนั้นอีก 7 ปีถัดไปยามาโมโตะก็จะเป็นแบบนี้อีก...

มือกระชับคอเสื้อให้ปิดบังรอยสีแดงบนต้นคอก่อนจะละจากกระจกไปด้วยสายตามุ่งมั่น

ขาเรียวค่อยๆก้าวเดินออกจากห้อง แสงแดดภายนอกต้องเส้นผมสีเงินเป็นประกาย นัยน์ตาสีมรกตหรี่ลงด้วยความเจิดจ้าของดวงอาทิตย์...ไม่ได้ออกมาเดินข้างนอกแบบนี้มากี่อาทิตย์แล้วนะ....หันไปมองตึกสีขาวที่อยู่ห่างจากย่านที่เขาพักไม่มากนัก...เขาชอบมาที่นี่เพราะมันมีหนังสือมากมายให้หยิบอ่าน มีทั้งหนังสือแบบโบราณที่ยังทำด้วยกระดาษ มีทั้งหนังสืออิเล็กทรอนิกส์ที่บางเฉียบเพราะบันทึกเอาไว้ใน LCD ยามว่างจากงานบ้านเขาก็มักจะหลบมานั่งอยู่ที่นี่ แล้วพอบ่ายๆ เขาก็จะเดินไปตามถนนเล็กๆเส้นนี้...

นัยน์ตาสีมรกตเหลือบมองกลุ่มร้านค้าของสดที่ตั้งอยู่ตรงหน้า...พอบ่ายๆเขาก็จะเดินมาซื้อผักผลไม้ติดมือกลับไปที่บ้าน เพราะเจ้ายามาโมโตะจะขนซื้อมาแต่เนื้อและขนมปัง ถ้าเขาไม่ซื้อผักกับผลไม้ไปให้ หมอนั่นก็ไม่คิดที่จะขวนขวายหามากินเอง....อย่างกับเด็กเลยแน่ะ

ใบหน้าสวยเผลอยิ้มออกมา ก่อนที่มันจะค่อยๆเศร้าหมองลงเรื่อยๆ

บางที....นี่อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วก็ได้ที่เขาจะได้เห็นภาพของสถานที่เหล่านี้...ที่ที่เคยใช้ชีวิตอยู่ทุกๆวัน

แล้วในที่สุดเขาก็มายืนอยู่หน้ากองทัพสำนักงานใหญ่ MP

จะว่าไปแล้ว MR ส่วนใหญ่ไม่ค่อยจะอยากเฉียดเข้ามาใกล้ที่นี่นัก เขาทำใจสู้อยู่พักใหญ่แล้วจึงก้าวขาเดินเข้าไป....หลายๆคนหันมายิ้มให้ทั้งๆที่พวกนั้นเป็น MP...แน่ละ เพราะใครๆที่นี่ต่างก็รู้ดีว่าเขาเป็นใคร

เขาเดินไปที่ลิฟท์...แล้วกดหมายเลขชั้นบนสุด...

หัวใจที่ทำมาจากไมโครชิพร้อนผ่าว...

ถึงมือจะไม่มีเหงื่อออกแต่มันก็สั่นระริก...

บางทีก็ภาวนาให้ภายในห้องที่เขาจะเข้าไปนั้นมันว่างเปล่า...

เสียงสัญญาณลิฟท์ดังขึ้น...เขาสูดหายใจก่อนจะก้าวเดินออกไป...

มองเห็นห้องของยามาโมโตะอยู่ตรงหน้า...

มือเคาะลงไป....

หัวใจไม่ได้เต้นระรัวแต่มันก็ร้อนจนรู้สึกได้...

ถ้าหากว่าจะต้องยืนเคาะอยู่แบบนี้ต่อไปโดยไม่มีใครออกมาเปิดประตูให้ก็คงดี....

เขาคิดแบบนั้น...แต่มันก็ผิด

แกร่ก....

ประตูเปิดออกพร้อมกับนัยน์ตาสีมรกตสองคู่ที่เบิกกว้างอย่างที่สุด

ทั้งหัวใจที่ทำมาจากไมโครชิพ  ทั้งหัวใจที่ทำด้วยเส้นเลือดแทบจะหยุดเต้นพร้อมๆกัน

ในเมื่อคนที่ยืนประจันหน้ากันอยู่นั้น...

ไม่ได้มีอะไรแตกต่างไปจากตัวเองเลยแม้แต่นิดเดียว....

ร่างโปร่งบางของคนที่โตกว่าก้าวถอยหลัง ในใจกำลังเต็มไปด้วยคำถาม ว่าสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้านี้มันคืออะไรกัน

ทั้งๆที่ตั้งใจมาดิบดีว่าถ้าหากยามาโมโตะคิดจะสร้าง MR ที่เหมือนเขาตัวใหม่ขึ้นมา เขาจะเป็นคนหยุดมันเอาไว้เอง แต่ทว่าพอได้เห็นว่าสิ่งที่คิดนั้นมันเป็นความจริงแทนที่จะทำอะไรได้ มือไม้กลับสั่น แต่ที่ไม่มั่นคงที่สุดก็เห็นจะเป็นหัวใจที่กำลังร้อนเป็นไฟ

ถ้าเขาร้องไห้ได้ ป่านนี้น้ำตาคงจะไหลลงมาเต็มหน้าไปแล้ว

ตุบ...

ได้ยินเสียงของหล่นอยู่ไม่ไกล ใบหน้าจึงหันกลับไปมอง

ร่างสูงใหญ่ของคนต้นเรื่องทั้งหมดยืนอยู่ตรงนั้นพร้อมกับถุงใส่อาหารที่หล่นกระจาย

ร่างโปร่งบางขยับวิ่งหนีไปทันที เพราะไม่อยากจะเห็นหน้า ไม่อยากจะฟังคำแก้ตัวใดๆทั้งนั้น

“ เดี๋ยว ฮายาโตะ!!!”        เสียงตะโกนดังลั่นก่อนที่ร่างสูงใหญ่จะวิ่งตามออกไป

ทิ้งเอาไว้แต่ร่างเล็กๆของอีกคนที่ได้แต่ยืนนิ่งค้าง

นัยน์ตาสีมรกตกลมโตนั้นเบิกกว้าง

หมอนั่น...ไม่ได้เรียกเขาหรอ....ชื่อๆนั้นที่ออกมาจากปากของหมอนั่นไม่ใช่ชื่อของเขาหรอ....

หัวใจที่ทำด้วยเส้นเลือดรู้สึกเจ็บแปลบ....

ฮายาโตะของนายนี่.......ไม่ใช่ฉันอย่างงั้นหรอ ?

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

To be Con.

หายไปตั้งอาทิตย์ กลับมาอีกทีเนื้อเรื่องก็ไม่ได้เดินขึ้นเล้ย....แง๊...เค้าขอโทษ TT[ ]TT

ความจริงฟิคเรื่องนี้มันวนเวียนอยู่ในหัวอยู่ตลอดเวลาเลยค่ะ แต่ทว่าอาทิตย์ที่ผ่านมานรกแตกมากเนื่องด้วยงานที่ออฟฟิศ ใช่เซ่ะ ตรูมันยอดมนุษย์ถึงได้ให้ทำสามโปรเจคพร้อมๆกัน =_=  อยากจะแต่งต่อมากๆแต่พอเหนื่อยๆแล้วมันก็เขียนไม่ออก เลยแอบหนีไปดูนารุโตะซะเลย (โดนโบกเหอะ!) ยังง๊าย ยังไงก็ชอบซาสึเกะอ่ะเค่อะ (ใครถามหล่อน?) ไม่มีข้อแก้ตัวให้ซาสึเกะนะ บอกตามตรงว่าที่ตรูชอบก็เพราะมันเลวนี่แหละค่ะ ครึ ครึ หล่อเลวโฉดไม่ฟังใครทำตามแต่ใจตัวเองแบบนี้สิ มี๊ชอบ >////< แต่ซาสึเกะก็มีมุมที่อ่อนโยนอยู่นา >w<

แถมไอ้ที่จิ้นอยู่นี่ก็ออกแนวต้องห้ามบวกเอสเอ็มอบอุ่น(?) คือเกะโตะนี่ก็หวีดอยู่นะ แต่ที่สุดๆของเก๊านี่ขอยกให้ ไอ่คู่น้องพี่หล่อเลวจากตระกูลอุจิวะเลยอ่ะเค่อะ อาจจะแหวกจากชาวบ้านแต่ตรูว่า ซาสึเกะนี่มันแม๊นแมนเนอะคะ เพราะงั้น น้องxพี่ ซาสึเกะกดอิทาจิโล้ด (แหวกไปแล้วหล่อน T[ ]T) ดูอนิเมะไปก็อยากจะแต่งฟิคไป ตอนเด็กๆที่ซาสึเกะอ้อนอิทาจิอ่ะ กำลังคิดว่าในใจลึกๆตอนโต ซาสึเกะก็น่าจะยังอยากอ้อนพี่ชายแบบนั้นอยู่ก็ได้ อ้อนในความหมายไหนของหล่อนยะ?

ปล.ตรูรู้หรอกว่าอิคู่นี้มันจบยังไง แต่ก็ยังจิ้น งื้อ...

ส่วนคาคาชินี่....มาเป็นของหนูเห้ออออออออ…ชอบมว๊ากกกกก

จะว่าไป ทิ้งช่วงไว้นานเหมือนกันนะเนี่ย ไม่ได้อ่านต่อมาตั้งแต่ที่ –ติ้ด- เสียชีวิตนั่นแหละ TTT^TTT ชอบคนในแสงอุษาที่เสียชีวิตหลายคนเลยอ่ะ จะว่าไปก็เกือบทุกคนเลยแหะ (<<ตกลงชอบคนเลว?)

ว่าแต่วันนี้มาเวิ่นอะไรเนี่ย? ไม่ได้เกี่ยวกะฟิคเล้ย ฮ่าๆๆ แล้วเจอกันตอนหน้าค่า ^ ^ เออ...ใช่ๆๆ ยังไม่ได้แปะที่นี่นี่นา....

อย่าลืมมารับกุหลาบน้อยๆ(?)ไปคนละดอกเน้ >w<

ความจริงฟิควาเลนไทน์ปีนี้ก็มีนะ แต่ไม่เสร็จ 555

“ ....เธอบอกว่าหากโผบินขึ้นแล้ว

   จะไม่หวนกลับลงมาอีก

   เพราะเป้าหมายของเธออยู่ที่

   ท้องฟ้าสีครามนั่น.... ”

.... Blue Bird : Ikimono-gakari : Naruto Shippuden OP3 .....