KHR AuS.Fic [Valentine] BLACK LotuS : 1859

KHR AuS.Fic [Valentine]    BLACK LotuS : 1859

: KHR Au Fanfiction

: 1859 

: Dark Romance

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

 

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

ดอกบัวคือสิ่งที่ผู้คนเทิดทูล แต่หากสิ่งที่เทิดทูลนั้นกลับดำมืด....

ถึงอย่างนั้นดอกบัวก็คือดอกบัววันยังค่ำ....

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

เพล้ง!!!

เสียงกระจกแตกทำให้หูที่ดีกว่าคนปกติตั้งผึง ใบหน้าคมหันขวับพร้อมกับออกเดินไปยังต้นเสียงทันที ชายเสื้อกักกุรันที่คลุมอยู่บนไหล่พลิ้วไหวไปตามจังหวะการก้าวเดิน

ปีนี้เป็นปีสุดท้ายแล้วที่ ฮิบาริ เคียวยะ จะได้เดินไปเดินมาอยู่ที่นี่....โรงเรียนมัธยมปลาย นามิโมริ... ปีสุดท้ายแล้วที่เขาจะได้คอยดูแลสถานที่แห่งนี้ให้เป็นระเบียบเรียบร้อยสมกับเป็นที่ที่เขารักและดูแลมันมาอย่างดี…..ถึงแม้ว่าหนึ่งปีที่ผ่านมานี้จะเรียกได้ไม่ค่อยเต็มปากเต็มคำนักว่ามันเรียบร้อยดีก็เถอะ

เงาร่างของใครบางคนปรากฏแก่สายตาของฮิบาริ เคียวยะ มือที่ชุ่มโชกไปด้วยเลือดของเจ้าหมอนั่นไม่ได้ทำให้เขาสนใจไปได้มากกว่ากระจกหน้าต่างที่แตกละเอียดอยู่ที่พื้น หยดเลือดที่ไหลลงไปจากฝ่ามือเป็นหลักฐานชั้นดีว่าเจ้าหมอนี่แหละที่ทำความเสียหายให้แก่โรงเรียนของเขา และทอนฟาคู่นี้ก็ไม่เคยปราณีไม่ว่าอีกฝ่ายจะเจ็บเจียนตายแค่ไหน

ฮิบาริ เคียวยะ ไล่ฟาดคนทำผิดจนอีกฝ่ายตาลีตาเหลือกวิ่งหนีไป นัยน์ตาสีดำหยุดมองไปที่รอยสองสามรอยใกล้ๆกับหน้าต่างที่แตกละเอียด.....คราบเลือดยังคงติดอยู่ที่ผนัง....เจ้าหมอนั่นเจ็บแค้นเรื่องอะไรถึงได้มาลงกับผนังนี่จนมือแตกแบบนั้น?

ใช่....ปกติแล้วไม่ใช่เรื่องที่คนอย่างฮิบาริ เคียวยะจะต้องรู้ เขารู้แค่ว่าใครทำผิดแล้วก็ลงโทษมันก็แค่นั้น....แต่กระดาษแผ่นหนึ่งซึ่งตกอยู่ใต้กองกระจกก็ทำให้นัยน์ตาสีดำละเลยไปไม่ได้....

มันเป็นรูปของใครบางคน....เนื้อกระดาษนั้นยับยู่ยี่ซ้ำยังมีรอยน้ำซึ่งยังคงเปียกแฉะอยู่..........น้ำตา?

และแทบจะไม่ต้องมอง ฮิบาริ เคียวยะ ก็รู้ได้ทันทีว่านั่นมันเป็นรูปของใคร.....

เพราะตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมานี้ เขาต้องปวดหัวกับการไล่ฟาดไอ้พวกสัตว์กินพืชที่เที่ยวอาละวาดเพราะคนในรูปนั่นบอกเลิก....คนที่เพิ่งย้ายเข้ามา และกลายเป็นที่ต้องตาของใครต่อใครจนคนมากมายต่างแย่งชิงกัน และเจ้าตัวเองก็ดูเหมือนจะสนุกสนานกับการเปลี่ยนคู่ควงไปเรื่อยๆ เพราะแบบนั้นมันเลยยิ่งทำให้ฮิบาริ เคียวยะต้องตามเช็ดตามล้างไอ้พวกที่โดนทิ้งจนขาดสติแล้วมาลงที่ข้าวของในโรงเรียนของเขา

คนที่เป็นต้นเหตุแห่งความวุ่นวายทั้งหมด....

คนที่เขาควรจะขย้ำยิ่งกว่าใคร มันจะได้ไม่มีแรงไปทำให้คนอื่นบ้าคลั่ง....

....โกคุเดระ ฮายาโตะ....

.....ฮิบาริ  เคียวยะ.....

คงต้องขอบคุณสักหน่อย เพราะถ้าไม่มีคนคนนี้ โกคุเดระ ฮายาโตะ คงลำบากขึ้นอีกไม่ใช่น้อย นัยน์ตาสีมรกตเหลือบมองร่างสูงเพรียวที่ยืนทำหน้าบอกบุญไม่รับอยู่ที่หน้าประตูโรงเรียน ในขณะที่กรรมการคุมกฎคนอื่นๆกำลังตรวจเช็คสภาพความเรียบร้อยของนักเรียนที่กำลังทยอยกันเดินเข้าโรงเรียน....ใบหน้าคมกับเส้นผมสีดำ....ทุกๆอย่างของคนคนนั้นดูราวกับมัจจุราชที่น่าสะพรึงกลัว....อีกทั้งยังความโหดเหี้ยมก็ทำให้ใครๆต่างก็ไม่กล้าเข้าใกล้

แต่ไม่ใช่กับ โกคุเดระ ฮายาโตะ....

ร่างระหงก้าวลงจากรถ ใบหน้าสวยปรายตามองไปยังกลุ่มคนที่อยู่ในชุดกักกุรันสีดำ แค่สายตาก็ทำให้หลายคนถึงกับหน้าแดง....โกคุเดระ ฮายาโตะ ทำเพียงแค่เดินเชิดหน้าด้วยท่าทางหยิ่งทระนงเช่นปกติแล้วเดินผ่านหน้าหัวหน้ากรรมการคุมกฎไปอย่างไม่กลัวเกรง.....ทำราวกับอีกฝ่ายเป็นเพียงแค่อากาศธาตุที่ไม่มีอะไรต้องสนใจ....คงจะมีเพียงแค่เขานี่แหละที่กล้าทำแบบนี้ต่อหน้าฮิบาริ เคียวยะ

ด้วยฐานะและชาติตระกูลที่ไม่ได้เป็นรองกัน ทำให้ต่างฝ่ายต่างไม่จำเป็นที่จะต้องก้มหัวให้แก่กัน ถึงแม้โกคุเดระ ฮายาโตะ จะรู้ดีอยู่แก่ใจว่าคนตรงหน้าคงจะไม่พอใจเขาอยู่บ้างที่มาสร้างความวุ่นวายให้กับโรงเรียนที่หมอนั่นรัก แต่ที่ยังคงไม่ทำอะไรเขานั่นก็เพราะคงไม่อยากมีเรื่องกับครอบครัวของเขามากกว่า

แต่มันก็ไม่ใช่สิ่งที่โกคุเดระ ฮายาโตะ จะใส่ใจอีกเช่นกัน...เขาไม่แคร์หรอกว่าครอบครัวจะเดือดร้อน หรือใครจะเป็นจะตายยังไง

ความรักความผูกพัน...มันก็เป็นเพียงแค่สิ่งที่คิดไปเอง....

ไอ้ของแบบนั้นมันไม่มีอยู่ในโลกนี้หรอก...

ที่หมอนั่นรักโรงเรียนนักหนา ที่จริงแล้วมันก็เป็นแค่ความต้องการที่จะยึดครองให้เป็นของของตัวเองไม่ใช่หรือไงกัน

รอยยิ้มร้ายปรากฏอยู่บนใบหน้าสวย....โกคุเดระ ฮายาโตะ หันหน้ากลับไปก่อนที่นัยน์ตาท้าทายจะไปสบกับนัยน์ตาสีดำที่เหลือบมองมา....เวลาที่เหลืออยู่ของนาย ฉันจะทำให้ต้องจดจำไปจดวันตายเลยดีไหมนะ ฮิบาริ เคียวยะ...

หมู่นี้.....มันมากขึ้นหรือเปล่า? ไอ้พวกสัตว์กินพืชเสียสติที่โดนทิ้งแล้วเที่ยวมาทำลายข้าวของในโรงเรียนของเขา....ฮิบาริ เคียวยะสะบัดทอนฟาก่อนที่คราบเลือดจะสาดกระเซ็นไปเต็มพื้น แขนทั้งสองข้างเริ่มจะอ่อนล้า เพราะไล่ฟาดไอ้พวกใช้การไม่ได้แทบทุกวันไม่ได้ว่างเว้น แรกๆมันก็สนุกดีอยู่หรอก แต่พอมันเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ เศษซากของการถูกทำลายก็มีแต่จะยิ่งสร้างรอยแผลให้กับโรงเรียนของเขามากขึ้นเท่านั้น

เงาดำทะมึนเดินไปตามระเบียงทางเดินอย่างช้าๆด้วยใบหน้าหงุดหงิด ออร่าสีดำที่ฮิบาริ เคียวยะ ปล่อยออกไปรอบกายทำให้นักเรียนที่เดินสวนไปมาต่างหลบกันให้ควั่ก....เขาไม่เข้าใจ....ว่าทำไมไอ้พวกสัตว์กินพืชอ่อนแอพวกนั้นมันถึงต้องบ้าคลั่งแบบนั้น กับแค่ความรัก...ของคนคนหนึ่ง...ไม่เห็นจำเป็นจะต้องมีเลยสักนิด....สัตว์กินพืชที่อยู่ตัวคนเดียวไม่ได้ก็สมควรจะโดนเขาขย้ำตายแล้วละ...เพียงแต่ว่า....

เมื่อนึกถึงใบหน้าของตัวต้นเหตุแล้วก็ให้หงุดหงิด

โกคุเดระ ฮายาโตะ...เป็นคนที่คนอย่างเขาไม่เข้าใจ....หมอนั่นขาดความรักไม่ได้หรือไม่เคยมีความรักกันแน่? ถึงได้หลอกให้ใครๆไปรักไปสนใจแล้วก็เขี่ยทิ้งอย่างไม่ไยดี...เขาไม่เข้าใจ...เพราะฮิบาริ เคียวยะ ไม่เคยสนใจใครและไม่คิดจะให้ใครมารักมาสนใจ ไม่ต้องการที่จะอยู่ร่วมกับใคร.....

เพราะความรักเป็นสิ่งที่ไม่จำเป็น....

สายตาคมปราบตวัดมองลูกน้องคนหนึ่งซึ่งเดินเหม่อลอยผ่านหน้าไป ท่าทางหย่อนยานแบบนั้นยิ่งทำให้ฮิบาริ เคียวยะ ไม่สบอารมณ์จนเร่งจังหวะขาก้าวเดินตามไปเพื่อจะสั่งสอนให้รู้ว่าคนที่จะสวมกักกุรันได้นั้นจะต้องทำตัวยังไง!

แต่แล้วเมื่อมาหยุดยืนอยู่ที่หน้าประตูห้องเรียนซึ่งเปิดแง้มอยู่ นัยน์ตาสีดำสนิทที่ลอบมองเข้าไปก็ต้องเบิกกว้าง เมื่อแผ่นหลังของลูกน้องของตนมีแขนเล็กบางของใครอีกคนโอบกอดตอบรับอยู่ที่มุมๆหนึ่งของห้อง...ปกติแล้วใครจะกอดกับใครเขาไม่เคยสนใจหากมันจะไม่เป็นการสุมหัวเกินสองคน....แต่เพราะประกายเส้นผมสีเงินที่โผล่ออกมาจากเบื้องหลังของลูกน้องตนนั่นต่างหากที่ทำให้ละสายตาจากไปไม่ได้....โกคุเดระ ฮายาโตะอย่างงั้นหรือ?....แต่เมื่อเช้าเขายังเห็นหมอนั่นควงกับเด็กปีสามที่อยู่ห้องเดียวกับเขาอยู่เลยนี่?....แล้วตอนนี้กลับกำลังกอดอยู่กับอีกคน....

ช่างเป็นสัตว์กินพืชที่ร้ายกาจและน่าชิงชังจริงๆ

เขาไม่เข้าใจ....ว่าทำไมใครๆถึงยังต้องการร่างกายที่เน่าเหม็นแบบนั้นจนถึงขั้นบ้าคลั่งกันอีก....ถึงแม้ว่าฮิบาริ เคียวยะ จะไม่รู้จักความรัก....แต่การที่จะไปกอดกับใครก็ได้แบบนั้นมันก็ไม่มีอยู่ในกฎระเบียบที่ดีของโรงเรียนเสียด้วย....

มือใหญ่ยกขึ้นไปจับที่ขอบประตูเตรียมจะเลื่อนเปิดออก แต่สายตาดันไปหยุดชะงักอยู่ที่มือเล็กที่กำลังถอดกักกุรันของลูกน้องของเขาออกก่อนจะทิ้งมันลงกับพื้นห้อง ใบหน้าสวยที่ฮิบาริ มองเห็นนั้นไม่ได้เย้ายวนผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า ทว่ามันกลับหยิ่งยโส....จนน่ากำราบให้อยู่หมัด....หรือจะเป็นเพราะแบบนั้น ผู้ชายมากมายเลยต้องการที่จะปราบพยศและกักขังสายลมที่ร้อนราวกับไฟนี้ให้เป็นของตัวเองแต่เพียงผู้เดียว....ทั้งๆที่รู้ทั้งรู้ ว่ามันแทบจะเป็นไปไม่ได้

นัยน์ตาสีมรกตที่เย็นชาและเย่อหยิ่งเหลือบมองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าก่อนที่ใบหน้าสวยจะยิ้มเหยียด มือที่เคยโอบกอดอีกฝ่ายกลับผลักไสอย่างเบื่อหน่ายก่อนที่ร่างกายบางๆนั่นจะลุกออกมา ผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าได้แต่ทำหน้าเหวอราวกับไม่เข้าใจสายลมที่แปรปรวนเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาคนนี้  และฮิบาริ เคียวยะ คงจะเฝ้ามองอยู่แบบนั้นถ้าหากว่า....

ขาเรียวนั่นจะไม่จงใจเดินเหยียบลงไปที่เสื้อกักกุรันซึ่งกองอยู่ที่พื้น....ฝ่าเท้าเล็กราวกับตั้งใจจับวางให้ย่ำลงไปที่ปลอกแขนสีแดงที่เขียนไว้อย่างชัดเจนว่า “คุมกฎ” ....ใบหน้าสวยยังคงเชิดขึ้นมีเพียงนัยน์ตาสีมรกตที่ปรายตาลงไปมองแค่เล็กน้อยก่อนที่รอยยิ้มเยาะเล็กๆจะเผยออกมา

ฮิบาริ เคียวยะ ไม่รู้หรอกว่าร่างบางตรงหน้าจงใจให้เขาเห็นหรือไม่ หรือแค่เดินพลาดไปเหยียบแค่นั้น....แต่การกระทำที่ราวกับกำลังท้าทายและไม่เห็นกฎระเบียบอยู่ในสายตาก็ทำให้เลือดขึ้นหน้า....บวกกับความหงุดหงิดที่เกิดจากเจ้าตัวต้นเหตุที่อยู่ในใจมานาน มันก็ทำให้ร่างแข็งแกร่งตรงดิ่งเข้าไปคว้าแขนเล็กของโกคุเดระ ฮายาโตะ แล้วลากให้เดินตามไปทันที

ประตูห้องรับแขกเปิดออกก่อนที่ร่างบางที่โดนลากมาจะถูกเหวี่ยงลงไปที่โซฟาเพียงตัวเดียวภายในห้อง โกคุเดระ ฮายาโตะยังคงนิ่งเฉยด้วยท่าทางเย่อหยิ่งตามเดิม ใบหน้าสวยนั่นไม่ได้แสดงอาการตื่นตระหนกเหมือนที่คนอื่นๆเป็นยามเมื่อเจอกับเขา แขนเล็กยังพยายามยันตัวเองให้ลุกขึ้นจากโซฟา แต่มันคงจะเป็นไปไม่ได้ในเมื่อตอนนี้ทอนฟาถูกคว้าออกมาแล้วพาดลงไปที่ลำคอระหงนั่น

“ หื๋ม....คิดจะทำร้ายชั้นอย่างงั้นหรอ?....โรงเรียนของนายจะเป็นยังไงคงรู้ดีใช่ไหม หากว่าชั้นมีแม้แต่รอยแผลเท่าแมวข่วนน่ะ?”        ใบหน้าสวยยังคงพูดด้วยความท้าทาย.....น่าหงุดหงิดจริงๆ....ฮิบาริ เคียวยะ ได้แต่ขมวดคิ้วกับความอวดดีของคนตรงหน้า ทั้งๆที่ตกเป็นรองอย่างเห็นได้ชัด แต่แววตาจองหองนี่มันก็ไม่ได้หายไปจากนัยน์ตาสีมรกตแม้แต่นิดเดียว....มันน่าขย้ำ....น่าขย้ำให้ตายนัก......ถ้าไม่ติดที่ว่าตระกูลโกคุเดระมีอิทธิพลพอๆกับบ้านของเขาจริงอย่างที่เจ้าเด็กอวดดีนี่ว่า เขาคงจัดการจนไม่เหลือชิ้นดีแล้วป่านนี้

นัยน์ตาสีมรกตจ้องมองตอบกลับมายังดวงตาของฮิบาริ เคียวยะ อย่างไม่กลัวเกรงทั้งๆที่ถูกกดให้อยู่ใต้ร่าง ปกติแล้วเขาไม่เคยคิดจะเฉียดเข้าไปใกล้คนคนนี้ เพราะที่ใดมีโกคุเดระ ฮายาโตะ ที่นั่นก็จะมีแต่ความวุ่นวาย...แต่พอได้มามองใบหน้าเนียนใสนั่นใกล้ๆ.....แม้แต่คนที่ไม่เข้าใจเรื่องของความงามอย่างเข้ายังรู้สึกได้เลยว่า....โกคุเดระ ฮายาโตะ มีทุกอย่างของคำว่า...สวย....

ชักจะไม่แปลกใจว่าทำไมไอ้พวกสัตว์กินพืชเสียสติถึงได้ต้องการ

แต่คนที่ไม่เข้าใจถึงความสวยงามและความรักอย่างฮิบาริ เคียวยะ ก็ยังคงไม่เข้าใจวันยังค่ำ....ใบหน้าคมได้แต่แสยะยิ้มเมื่อนึกอะไรบางอย่างออก....เขามีวิธีที่จะจัดการกับเจ้าสาเหตุแห่งความวุ่นวายนี่อย่างแสบสันจนมันคงจะไม่กล้าไปคบกับใครและคงไม่มีใครกล้าคบกับมันอีกอย่างแน่นอน

และเขาไม่ได้ทำร้ายมัน เพราะงั้นตระกูลโคตรเหง้าของมันจึงไม่อาจเล่นงานโรงเรียนของเขาได้....

นัยน์ตาสีดำสนิทจ้องมองใบหน้าสวยที่ยังคงลอยหน้าลอยตา นึกหมั่นไส้รอยยิ้มร้ายๆที่ร่างที่อยู่ข้างใต้ส่งมาให้....ดี....ในเมื่อกล้าท้าทาย ฮิบาริ เคียวยะ ถึงขนาดนี้.....เขาก็จะทำให้รู้เองว่า ใครที่เป็นฝ่ายเหนือกว่า....ใบหน้าคมโน้มลงไปใกล้โดยที่อีกฝ่ายไม่ทันตั้งตัว ก่อนที่ริมฝีปากจะกดจูบลงไปที่ริมฝีปากนิ่มให้ใบหน้าสวยที่เคยเย่อหยิ่งถึงกับเบิกตาค้าง มืออีกข้างที่ไม่ได้กดทอนฟาไว้กับคอของร่างข้างใต้บีบลงไปที่ปลายคางมน บีบบังคับให้ริมฝีปากสีระเรื่ออ้าออกก่อนจะส่งลิ้นร้อนเข้าไปข่มแหงและกวาดต้อนความหวานที่ภายใน....

ถึงแม้ว่าฮิบาริ เคียวยะจะไม่รู้จักความรัก....แต่กับแค่จูบเขาก็ทำเป็น....แต่คนที่โดนล่วงเกินเสียอีกที่ดูท่าทางจะผิดไปจากที่คิด....ทั้งๆที่คบผู้ชายมาไม่รู้กี่ร้อยกี่พันคนแต่ทำไมถึงยังดูไร้เดียงสาเสียจนคนบังคับจูบแปลกใจ.....ใบหน้าคมละออกมาจากใบหน้าสวยแดงระเรื่อที่ยังคงตกใจค้าง ความรู้สึกเมื่อครู่ทำให้ฮิบาริ เคียวยะสงสัยจนอยากจะพิสูจน์ให้รู้ว่าร่างบางที่หอบจนตัวโยนนี่จูบไม่เป็นจริงๆหรือว่าเสแสร้งกันแน่

ริมฝีปากบดเบียดลงไปอีกครั้ง ใบหน้าสวยพยายามส่ายหน้าต่อต้านแต่ปลายคางที่ถูกยึดเอาไว้ก็ไม่อาจทำอะไรได้มาก ลิ้นเล็กที่โต้ตอบไม่เป็นได้แต่ผลักไสอีกฝ่าย เช่นเดียวกับมือเล็กซึ่งทุบลงไปที่แผ่นอกของคนด้านบนที่ทาบทับลงมายิ่งกว่าเดิม

ไม่เคยจูบกับใครจริงๆน่ะหรอ?....ทั้งๆที่กอดใครเค้าไปทั่วแบบนั้นน่ะนะ?

ฮิบาริ เคียวยะ ละใบหน้าออกมาอีกครั้ง พร้อมกับนัยน์ตาสีมรกตที่มองตามมาอย่างแค้นเคือง มือเล็กยกขึ้นหมายจะฟาดลงไปที่ใบหน้าของคนด้านบน แต่เขาก็รับมันเอาไว้ได้เสียก่อน

กริ๊ก.....

เสียงล็อคเบาๆของอะไรบางอย่างทำให้การต่อต้านชะงักลง ใบหน้าสวยหันไปมองที่ข้อมือข้างที่ถูกจับเอาไว้อย่างแทบไม่เชื่อสายตา....ฮิบาริ เคียวยะ คล้องกุญแจมืออีกข้างไว้ที่ข้อมือของตัวเองก่อนที่จะกดล็อคลงไป....โซ่เส้นหนายึดข้อมือของทั้งสองเอาไว้ด้วยกันทันที

ฉันไม่ได้ทำร้ายแก.....แต่อิสระและปีกที่จะโบยบินไปล่อลวงใครต่อใคร....ฉันจะเป็นคนเด็ดมันเอาไว้เอง....โกคุเดระ ฮายาโตะ

“ อื้อๆๆๆ”        โกคุเดระ ฮายาโตะ พยายามเปล่งเสียงให้ดังที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ผ้าที่คาดปิดปากเอาไว้ก็ไม่อาจส่งผลอะไรกับคนที่รับฟังอยู่ที่ปลายทางของโทรศัพท์ได้ ใบหน้าคมของเจ้าคนที่จับเขามัดพร้อมปิดปากเรียบร้อยแบบนี้กำลังแนบอยู่กับมือถือของเขาเอง คำพูดโกหกที่หมอนั่นพูดกับคนที่บ้านของเขานั้นราวกับกำลังจะลากเขาลงไปในนรก....และเพราะเป็นคำพูดของฮิบาริ เคียวยะ ก็คงทำให้คนที่บ้านของเขาคงไม่ติดใจสงสัยอะไร....ว่าลูกชายเพียงคนเดียวของตระกูลโกคุเดระ ไม่ได้มาติวหนังสือแต่ถูกจับขังอยู่ที่บ้านฮิบาริต่างหาก!

ฝาพับมือถือถูกปิดลงพร้อมนัยน์ตาสีดำเจ้าเล่ห์หันมาส่งประกายเยาะเย้ยอย่างผู้ที่อยู่เหนือกว่า มือใหญ่เอื้อมมาปลดผ้าที่มัดมือเล็กออกจากกัน ทำให้โกคุเดระ ฮายาโตะตรงเข้าทำร้ายอีกฝ่ายทันที แต่คนที่ช่ำชองเรื่องการต่อสู้มีหรือจะรู้ไม่ทัน มือใหญ่คว้าโซ่แล้วดึงเบาๆแค่นั้นก็ทำให้ร่างของเขาเซถลาเข้าไปหาแผ่นอกของอีกฝ่ายอย่างไม่ทันตั้งตัว....เสียงเคร้งคร้างของเหล็กที่กระทบกันทำให้อยากจะกัดลิ้นตายๆไปซะ....เกือบจะลืมไป ว่าข้อมือของเขายังคงถูกเชื่อมอยู่กับข้อมือของอีกฝ่ายด้วยกุญแจมือเหมือนเดิม

“ แก....”       โกคุเดระ ฮายาโตะ กัดฟันกรอดในขณะที่เงยหน้ามองอีกฝ่ายอย่างหาเรื่อง แขนแข็งแรงจงใจกวนประสาทด้วยการโอบไปที่รอบเอวบางก่อนจะกระชับเข้าหาตนเอง

“ ปล่อย!!!”       มือเล็กผลักเจ้าของใบหน้านิ่งที่มองมาด้วยใบหน้ากวนประสาทแบบตายด้านนั่นให้ออกไปจากตัว....ทำไมคนอย่างโกคุเดระ ฮายาโตะถึงตบะแตกจนเสียความเยือกเย็นและความเย่อหยิ่งที่ภูมิใจหนักหนาไป....ใช่ว่าเขาจะไม่ใช้เสน่ห์ล่อลวงที่เขาเคยใช้กับใครต่อใครได้ผล....เพราะหลังจากที่ถูกจับใส่กุญแจมือ มีหรือที่เขาจะไม่ใช้ไม้อ่อนออดอ้อนให้อีกฝ่ายปล่อยตัว ทั้งบีบน้ำตาให้ดูน่าสงสาร ทั้งเย้ายวนให้อีกฝ่ายตายใจ....แต่มันกลับใช้ไม่ได้กับคนอย่าง ฮิบาริ เคียวยะ!

“ ฉันง่วงแล้ว”       ใบหน้าคมหาวหวอดพร้อมกับเดินไปที่เตียงโดยไม่สนใจคนที่ถูกผูกติดเอาไว้กับตัวเอง....โกคุเดระ ฮายาโตะ เซถลาไปตามแรงของอีกฝ่ายก่อนจะมาหยุดยืนอยู่ที่หน้าเตียงขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่กลางห้องเพราะอีกคนนั้นลมตัวนอนลงไปแล้วเรียบร้อย เขากวาดสายตาไปมา ห้องของหมอนี่เรียบโล่ง นอกจากเตียงแล้วก็ไม่เห็นมีอะไรอีก....ฮึ เห็นเป็นบ้านแบบญี่ปุ่น นึกว่าหมอนี่จะปูฟูกนอนกับพื้นเสียอีก พอเห็นว่าเป็นเตียงใหญ่ที่นอนได้เกินสี่คนแบบนี้เลยอดที่จะแปลกใจไม่ได้....เพราะมันไม่ได้เข้ากับบ้านหลังนี้เอาเสียเลย

“ นี่! แล้วจะให้ชั้นนอนตรงไหน ชั้นไม่นอนเตียงเดียวกับแกแน่!”       โกคุเดระ ฮายาโตะที่เห็นแล้วว่าเสน่ห์นั้นไม่สามารถเอามาใช้กับเจ้าคนตายด้านเย็นชาตรงหน้าได้ จึงเลิกที่จะเสแสร้งแล้วแสดงออกไปซึ่งตัวตนจริงๆ ที่ถึงแม้จะเย่อหยิ่งแต่ความเอาแต่ใจและไม่เคยเห็นหัวใครนั้นกลับมากกว่า

“ อยากจะนอนบนพื้นก็เชิญ...ไม่ถือว่าผิดระเบียบ”       เสียงงึมงำทำเอาเส้นประสาทของเขาแทบจะขาดผึง

“ ถ้าอย่างงั้นแกนั่นแหละ ลงไปนอนข้างล่าง!”       มือเล็กกระชากโซ่แล้วพยายามลากอีกคนลงจากเตียง แต่ร่างกายที่แข็งแกร่งนั่นก็หนักกว่าที่คิด ไม่เพียงแต่ไม่ขยับ มือใหญ่ยังกระชากโซ่กลับจนโกคุเดระ ฮายาโตะล้มลงไปบนเตียง ฮิบาริ เคียวยะพลิกตัวขึ้นมานั่งคร่อมเขาเอาไว้ มือทั้งสองข้างถูกจับกดจนแทบจมหายไปกับเตียงนุ่ม

“ ..........”         นัยน์ตาสีดำที่แทบจะปิดอยู่รอมร่อหรี่มองเขา ใบหน้าคมนั่นไม่ต้องบอกก็รู้ว่ากำลังไม่สบอารมณ์

“ ถ้าทำให้ชั้นตื่น...โดนขย้ำแน่....”      ฮิบาริ เคียวยะจงใจโน้มใบหน้าลงมากระซิบที่ข้างหู มือสอดเข้ามาลูบเอวบางที่อยู่ภายใต้เสื้อตัวใหญ่ราวกับจะบอกให้รู้ว่าจะขย้ำในความหมายไหน....และนั่นทำให้คนโดนขู่ได้แต่นิ่งค้าง ร่างทั้งร่างของคนที่อยู่ด้านบนเอนทาบทับลงไปที่ลำตัวบาง ใบหน้าคมซบอยู่ที่ซอกคอของคนที่แทบจะแข็งเป็นหินไปแล้ว

ทั้งๆที่ผ่านมือใครต่อใครมาไม่รู้ขนาดไหน....แต่ทำไมกลิ่นของหมอนี่ถึงยังหอมได้ขนาดนี้....กลิ่นที่นักล่าอย่างเขารู้จักดี.........กลิ่นที่บริสุทธิ์

ฮิบาริ เคียวยะ จงใจกระชับอ้อมแขนกอดคนที่นอนนิ่งเป็นไม้กระดานราวกับว่ากลัวว่าเขาจะทำอะไร....ทำไมถึงกลัวขนาดนั้น?....ทั้งๆที่น่าจะเคยกับเรื่องแบบนี้มาไม่รู้เท่าไหร่.....คนที่เปลี่ยนแฟนเป็นว่าเล่นแต่ทำไมกลับสะดุ้งทุกครั้งที่เขาสัมผัส.....

ชักจะน่าสนใจขึ้นมาแล้วสิ....

ฮิบาริ เคียวยะ ยืนมองใบหน้าสวยที่ยังคงหลับปุ๋ยไม่รู้เรื่องแม้กระทั่งแสงแดดอ่อนๆของยามเช้าจะเข้ามากระทบที่ใบหน้า ความขาวผ่องเนียนใสและเครื่องหน้าที่ได้รูปลงตัวทำให้นัยน์ตาสีดำราวกับถูกสะกด ไล่สายตาลงไปเรื่อยๆที่ลำคอระหงและลาดไหล่ที่โผล่พ้นคอเสื้อที่เปิดออกนั่นก็ขาวราวกับน้ำนมและไร้ซึ่งร่องรอยใดๆ....ชักอยากจะรู้ว่าจะมีเพียงแค่กลิ่นเท่านั้นหรือเปล่าที่บริสุทธิ์.....หรือว่าแม้กระทั่งร่างกายก็จะ.....

หัวสีดำสะบัดไปมาก่อนจะกลับมาทำหน้าเย็นชาเช่นเดิม....เขาไม่ได้กักขังเจ้านี่เอาไว้ทำแบบนี้ แต่สิ่งที่ต้องการจะสั่งสอนน่ะมัน.....มือจับไปที่โซ่ก่อนจะกระชากแรงๆจนร่างที่นอนนิ่งแทบจะตกเตียง คนเพิ่งตื่นโวยวายขึ้นมาทันที

“ อะไรของแก!”

“ ไปอาบน้ำ”        แล้วร่างบางของโกคุเดระ ฮายาโตะ ก็โดนลากไปอีกครั้ง เจ้าตัวต้นเหตุแห่งความวุ่นวายตัวร้ายจอมเย่อหยิ่ง บัดนี้ก็เป็นได้แค่เพียงลูกนกที่ตกอยู่ในกำมือเขา...สัตว์กินพืชยังไงก็ยังคงเป็นแค่สัตว์กินพืช....ไม่มีทางต่อต้านเขาได้อย่างแน่นอน

เขาเคยคิดอย่างนั้น....แต่ทว่า.....

โกคุเดระ ฮายาโตะ ไม่ใช่สัตว์กินพืช......

นัยน์ตาสีดำลอบมองแผ่นหลังขาวสะอาดไร้รอยขีดข่วนใดๆด้วยความแปลกใจ....จะมีผู้ชายคนไหนทนได้ที่จะไม่ทิ้งร่องรอยเอาไว้บนผิวที่ขาวบริสุทธิ์แบบนั้น....ฮิบาริ เคียวยะสะบัดหน้ากลับมาแล้วยืนหันหลังให้ตามเดิม แรงกระตุกน้อยๆที่ข้อมือทำให้รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังขยับมือที่ถูกล่ามเอาไว้ด้วยกันไปบนผิวขาวใสนั่น.....แค่คิด....ความอดทนก็แทบจะพังทลาย....ใช่....เขาเองก็เป็นผู้ชาย.....

สันกรามขบกันแน่นก่อนจะก้าวขาออกเดิน คนที่กำลังอาบน้ำอยู่จึงถูกลากมาด้วยโดยปริยาย ใบหน้าสวยที่มีหยดน้ำเกาะพราวหันมามองด้วยความสับสนเพราะตามอารมณ์ที่แปรปรวนของคนที่อยู่ตรงหน้าไม่ทัน

โกคุเดระ ฮายาโตะ ไม่ใช่สัตว์กินพืช......แต่เป็นสิ่งที่ร้ายกาจยิ่งกว่านั้น....เพราะเป็นสิ่งที่คนอย่างเขาไม่ถนัดที่จะรับมือ....

เงาร่างทั้งสองก้าวเข้าไปในเขตของโรงเรียน  แน่นอนว่าทุกสายตาต่างจ้องมองมาที่ฮิบาริ เคียวยะ และคนที่โดนล่ามติดกันด้วยความสงสัย....เขาไม่คิดที่จะปิดบังเพราะนี่คือสิ่งที่ต้องการให้คนรับรู้....แต่จะรับรู้ว่าอย่างไรก็ให้มันไปคิดกันเอาเอง....ดูจากใบหน้าตกใจ เสียดาย หรือทนดูไม่ได้ของผู้ชายบางคนก็พอจะรู้แล้วว่าพวกมันคิดกันว่ายังไง แต่นอกจากนั้นยังมีใบหน้าเห็นใจ ดีใจ หรือแม้แต่สายตาสมน้ำหน้าที่ส่งมายังคนที่เดินตามหลังเขา....แต่ไม่ว่าพวกมันจะคิดกันว่ายังไง....สิ่งเดียวที่เขารู้แน่ๆคือตั้งแต่นี้ต่อไป จะไม่มีใครกล้าเข้ามายุ่งเกี่ยวกับโกคุเดระ ฮายาโตะอีก.....

เพราะคงไม่มีใครอยากตายจนกล้าเข้ามายุ่งกับ....คนของฮิบาริ เคียวยะ

นัยน์ตาสีดำเหลือบมองคนที่เดินตามอยู่เบื้องหลัง ใบหน้าหยิ่งยโสนั่นไม่ได้เปลี่ยนไปเลยแม้แต่นิดเดียว มันยังคงเชิดขึ้นราวกับไม่ได้รู้สึกว่าตนนั้นตกเป็นรอง และไม่ว่าสายตาของใครจะมองมาว่ายังไง นัยน์ตาสีมรกตคู่นั้นก็ไม่เคยสนใจ  แต่แทนที่ฮิบาริ เคียวยะ จะรู้สึกหงุดหงิดที่เจ้าตัวต้นเหตุแห่งความวุ่นวายนี่ไม่รู้สึกสำนึก เขากลับรู้สึกสนุกราวกับนักล่าที่เจอเหยื่อชั้นดีที่ไม่ยอมแพ้ง่ายๆ....ยิ่งมันร้ายกาจและพยศเท่าไหร่ หากสยบมันลงได้ย่อมมีค่าควรที่จะจดจำ

คนอื่นๆคงไม่มีใครกล้า ก็เหลือแค่ร่างบางตรงหน้านี่แหละ...ว่าเขาจะขย้ำมันยังไงดี

การมีชีวิตอยู่ในวันนี้แค่วันเดียวนั้นราวกับจะกัดกินพลังชีวิตของโกคุเดระ ฮายาโตะ ไปกว่าครึ่งค่อน  เพราะตั้งแต่เช้าจรดเย็นขาของเขาก็แทบจะไม่ได้หยุดเดินแถมยังต้องก้าวตามจังหวะที่เร็วกว่าปกติของฮิบาริ เคียวยะ ให้ทัน เพราะถึงจะดึงดันต่อต้านไปก็มีแต่จะเจ็บตัวเปล่าๆ....เขาไม่ใช่คนโง่ที่จะดูไม่ออกว่าคนอย่างหมอนั่นมันไม่มีหัวใจหรือแม้แต่ความเห็นใจให้ใคร

ก็เหมือนกับเขาที่ไม่เคยคิดว่าความรักมีจริงอยู่ในโลก....

ต่างกันก็ตรงที่หมอนั่นเลือกที่จะอยู่ตัวคนเดียว แต่เขาเลือกที่จะหลอกใช้ให้มีแต่คนมาห้อมล้อมคอยเอาใจ

โกคุเดระ ฮายาโตะ ทิ้งตัวลงที่โซฟาที่ลากมาให้ติดกับโต๊ะทำงานภายในห้องรับแขก ภายในหัวสมองกำลังคิดหาวิธีที่จะทำให้ตัวเองหลุดออกไปจากสภาพแบบนี้ เพราะหากคิดไม่ผิด สิ่งที่เจ้าคนซึ่งนั่งทำงานอยู่หลังกองเอกสารพวกนั้นต้องการคือทำให้เขาอับอายจนไม่มีใครกล้าเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเขาอีก...แต่สิ่งที่เขากังวลกลับไม่ใช่เรื่องพวกนั้น....

มันเป็นเรื่องเล็กๆที่ใครหลายคนคงคาดไม่ถึง....ว่าคนที่ทำตัวเหลวแหลกและไม่เชื่อในความรักอย่างเขาจะคิดว่ามันคือเรื่องใหญ่....

ใบหน้าสวยก้มลงมองไปที่กุญแจมือ มืออีกข้างเผลอยกมาลูบมันเบาๆ....จะปล่อยให้เป็นแบบนี้นานกว่านี้ไม่ได้....เพราะถึงจะไม่มีหัวใจ แต่ฮิบาริ เคียวยะ ก็เป็นผู้ชายคนหนึ่ง...

แรงยุบของโซฟาทำให้โกคุเดระ ฮายาโตะ หลุดออกจากภวังค์แล้วหันไปมองที่ข้างกาย ข้อมือข้างที่ถูกใส่กุญแจมือเอาไว้ถูกกระชากไปโดยคนที่นั่งลงมาก่อนที่นัยน์ตาสีดำคู่นั้นจะจ้องมองมันอย่างพิจารณา....ทั้งแรงกระชากทั้งแรงเสียดสีทำให้ผิวขาวที่อยู่ใต้กุญแจมือมีแผลเป็นเรื่องธรรมดา....หรือหมอนั่นจะสังเกตเห็นท่าทางของเขาเมื่อครู่แล้วคิดว่าเขาคงจะเจ็บ....เป็นอย่างที่คิดเพราะไม่นานกล่องปฐมพยาบาลก็มาวางอยู่ตรงหน้า

“ ทำเอาเอง”       คำพูดแล้งน้ำใจเอ่ยออกมาสั้นๆ แต่ดวงตาสีดำสนิทคู่นั้นก็ยังคงจ้องเขม็งราวกับกำลังบังคับว่านี่คือคำสั่ง ไม่ใช่คำที่แสดงความเห็นใจ ใบหน้าสวยที่เย่อหยิ่งยามเมื่ออยู่ต่อหน้าคนอื่นเปลี่ยนเป็นบูดบึ้งเอาแต่ใจขึ้นมาทันที มือหยิบอุปกรณ์ที่อยู่ในกล่องออกมาทำแผลให้ตัวเองช้าๆ จนกระทั่งผ้าพันแผลค่อยๆถูกพันไปรอบๆข้อมือด้วยท่าทางทุลักทุเล

ไม่รู้ว่าทนไม่ได้หรือว่ารำคาญที่ไม่เสร็จเสียที มือใหญ่จึงดึงข้อมือข้างนั้นแล้วพันแผลให้เสียเอง.....ความรู้สึกแปลกประหลาดที่ทำเอาใบหน้าของโกคุเดระ ฮายาโตะ ร้อนผ่าวจนสายตาเผลอไปมองหน้าของคนที่ยังคงก้มหน้าก้มตาพันแผลให้ซึ่งเพิ่งจะรู้ตัวว่ามันอยู่ใกล้กับใบหน้าของตัวเองมากขนาดไหน....ใกล้จนมองเห็นได้ถึงรอยแผลที่ยังคงมีเลือดซิบๆที่อยู่บนใบหน้าคม.....หมอนี่....ไม่สนใจตัวเองหรือว่าทำแผลไม่เป็นกันแน่

หรือที่ไม่ยอมทำให้เขาจะเป็นเพราะแบบนี้....

ผ้าพันแผลถูกผูกเป็นโบว์ให้อย่างสวยงาม นัยน์ตาสีดำเจ้าเล่ห์เสมามองพร้อมกับรอยยิ้มเยาะเล็กๆ....โกคุเดระ ฮายาโตะ ก้มลงมองผลงานของอีกฝ่ายด้วยเส้นเลือดที่ขมับเต้นตุบๆ...เขาไม่ใช่หมาหรือแมวนะ....จะได้ผูกโบว์เอาไว้ที่ขาหน้าแบบนี้!

แล้วก่อนที่มือใหญ่จะปิดกล่องพยาบาลลง เขาก็คว้ามือข้างที่ใส่กุญแจมือของหมอนั่นไว้เสียก่อน แน่นอนว่ามันก็มีรอยแผลไม่ได้น้อยไปกว่าที่ข้อมือเขา และอย่างหมอนี่คงไม่คิดที่จะทำแผลเองแน่ๆ รอยยิ้มร้ายเผยขึ้นที่ริมฝีปากสีระเรื่อก่อนจะหยิบแอลกอฮอล์ราดลงไปจนใบหน้าคมถึงกับหลับตานิ่งอย่างระงับความเจ็บแสบ....ฮึ...อย่าคิดว่าจะแกล้งเขาได้ฝ่ายเดียวนะ!

คนที่กล้าเอาแอลกอฮอล์ราดคนอย่างฮิบาริ เคียวยะ ก็คงจะมีแต่เจ้าคนที่นอนหลับปุ๋ยอยู่บนเตียงนี่คนเดียวเท่านั้นนี่แหละ  นัยน์ตาสีดำก้มลงมองผ้าพันแผลที่ข้อมือด้วยความรู้สึกแปลกประหลาด  ทั้งๆที่เท็ตสึก็เคยทำแผลให้เขาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแต่มันกลับไม่ได้รู้สึกเหมือนที่มือเล็กๆคู่นั้นทำให้เขาเลย  สายตาเบนไปมองใบหน้ายามหลับของอีกฝ่ายแล้วก็ให้รู้สึกร้อนขึ้นมาที่ใบหน้าของตัวเอง....ภาพใบหน้าสวยที่ขยับเข้ามาใกล้และนัยน์ตาสีมรกตคู่นั้นจ้องเขม็งมาที่ใบหน้าของเขาก่อนที่พลาสเตอร์ยาจะแปะตามลงมาที่รอยแผลบนแก้มเมื่อตอนเย็นที่ผ่านมายังคงติดตา....และเมื่อนึกถึงมันก็ราวกับว่าเขาจะสูญเสียความเป็นตัวของตัวเองไป

ทั้งๆที่คิดว่าเขาสามารถจัดการกับทุกๆเรื่องได้ด้วยมือของตัวเอง...แต่ดูท่าว่าการขย้ำคนตรงหน้าให้สำนึกผิดและยอมจำนนจะไม่ใช่งานง่ายๆเสียแล้ว....ในเมื่อตัวเขาเอง...

ฮิบาริ เคียวยะล้มตัวลงนอนก่อนที่จะคิดอะไรต่อไป...ใบหน้าคมหันไปมองร่างที่นอนขดตัวอยู่ที่ริมสุดของเตียงอีกด้าน.....อะไรหลายๆอย่างของโกคุเดระ ฮายาโตะ ทำให้เขารู้สึกผิดคาด ถึงแม้ความหยิ่งผยองที่น่าปราบพยศนั่นจะเป็นสิ่งที่เขารู้อยู่แล้ว แต่ความเอาแต่ใจเหมือนเด็กๆกับการที่อีกฝ่ายระวังเนื้อระวังตัวกว่าที่คิดนี่สิที่เขาประหลาดใจ ที่เขาเคยนึกดูถูกเอาไว้ว่าอีกฝ่ายคงจะใช้ร่างกายเข้าแลกเพื่ออิสระทำให้เขาต้องกลับมามองเจ้าคนตรงหน้าใหม่

มือออกแรงดึงโซ่ให้ร่างที่จะตกจากเตียงอยู่รอมร่อมขยับเข้ามาสู่อ้อมแขน....ทั้งๆที่เขาไม่ชอบให้ใครก่อกวนเวลานอนจึงมักจะหลับอยู่เพียงลำพัง แต่ครั้งนี้ร่างกายกลับขยับเข้าหาอีกฝ่ายโดยที่ไม่รู้ตัว....

คงต้องหาทางหลุดออกไปให้เร็วที่สุด....โกคุเดระ ฮายาโตะ ส่งสายตาคาดโทษไปที่คนซึ่งยังคงนั่งอ่านเอกสารไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรอยู่ที่โต๊ะเพียงตัวเดียวในห้องรับแขก....จะไม่ให้เขาคิดมากได้ยังไงในเมื่อวันนี้เป็นเช้าวันที่เท่าไหร่แล้วที่ตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าตัวเองอยู่ในอ้อมแขนของหมอนั่น

ถึงแม้ดวงตาสีดำเย็นชาแฝงแววเจ้าเล่ห์นั่นจะบ่งบอกว่ากำลังแกล้งเขาเล่น แต่มันก็ไม่มีอะไรรับประกันได้ว่าอีกฝ่ายจะไม่หน้ามืดแล้วทำอะไรเขาขึ้นมาจริงๆ

โกคุเดระ ฮายาโตะ....ท่องให้ขึ้นใจเอาไว้ ว่าฮิบาริ เคียวยะ เป็นคนไม่มีหัวใจ นอกจากความโหดร้ายที่ลากเขาไปไหนมาไหนโดยไม่สนใจว่าเขาเต็มใจหรือจะเจ็บหรือไม่แล้ว คนอย่างหมอนั่นจะไม่มีวันมีความรู้สึกอย่างอื่นกับเขาอีก....ไม่มีทางที่จะ “รัก” เขาได้...เพราะเช่นนั้นจึงไม่ใช่คนที่ควรจะมอบร่างกายให้....

เพราะถึงมันอาจจะเป็นเรื่องเล็กๆสำหรับใครๆ แต่มันคือเรื่องใหญ่สำหรับ โกคุเดระ ฮายาโตะ....คนที่ไม่เคยเชื่อเรื่องความรัก....

เพราะเช่นนั้นร่างกายจึงเป็นสิ่งเดียวที่จะเป็นหลักฐานว่าเขายังมีส่วนลึกๆในจิตใจที่อยากจะเชื่อ...ว่าความรักมีอยู่บนโลกใบนี้จริงๆ......

เขาต้องการจะเก็บร่างกายเอาไว้ให้คนที่เขารัก....เพียงคนเดียวเท่านั้น

ถึงที่ผ่านมาจะใช้ชีวิตเหลวแหลกแค่ไหน หลอกใครต่อใครให้มาหลงรักแต่หากไม่ใช่เขาก็จะเลิกทันที และไม่เคยมอบร่างกายหรือแม้แต่จูบให้กับใคร...จูบ....ที่โดนหมอนั่นช่วงชิงเอาไปแล้ว....นัยน์ตาสีมรกตเหล่มองร่างที่อยู่หลังโต๊ะด้วยแค้นหนักกว่าเดิม

ตุบ....

กล่องข้าวถูกวางลงบนโต๊ะรับแขกก่อนที่ฮิบาริ เคียวยะจะนั่งลงข้างๆ มือที่จับเอกสารจนถึงเมื่อครู่เปิดกล่องอาหารออกโดยไม่พูดอะไร....นี่อย่าบอกนะว่าหมอนี่คิดว่าเขาหิวข้าวถึงได้นั่งส่งจิตสังหารไปให้แบบนั้นน่ะ!

เป็นวันที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ที่ถูกล่ามติดกันเอาไว้แบบนี้....แต่ถึงอย่างนั้นความหยิ่งยโสของโกคุเดระ ฮายาโตะ ก็ไม่เคยหายไปจากร่างกายที่ดูจะขาวผ่องยิ่งกว่าเดิมเมื่อต้องเดินอยู่ข้างๆคนที่เปล่งแต่ออร่าสีดำออกมาแบบนั้น ร่างสูงที่เดินนำอยู่ข้างหน้ากำลังตรวจตราความเรียบร้อยของโรงเรียนตามปกติ และเขาก็ถูกลากออกมาด้วยทุกครั้ง

ดูเหมือนหมู่นี้ข้าวของในโรงเรียนจะแทบไม่มีความเสียหาย....ตั้งแต่ที่เขาถูกประกาศทางอ้อมว่ากลายเป็นคนของฮิบาริ เคียวยะไปแล้ว....หลายคนคงจะเห็นดีเห็นงามด้วยสินะ โดยเฉพาะเจ้าคนที่เดินนำหน้าเขาอยู่นี่....ไม่รู้ว่าเพราะแบบนี้หรือเปล่า หมู่นี้คนตรงหน้าเลยดูอารมณ์ดีกว่าปกติ....อย่างน้อยๆเวลาจะลากเขาออกไปไหนก็มีการกระตุกเบาๆบอกให้รู้ล่วงหน้า ไม่ใช่ว่าเอะอ่ะอะไรก็ลากออกไปเลยเหมือนเมื่อก่อน

เสียงพูดคุยของคนกลุ่มหนึ่งลอยเข้ามาให้คนที่เบื้องหน้านั้นชะงัก....ใบหน้าคมหันไปมองในช่องประตูห้องเรียนที่เปิดแง้มเอาไว้ ด้วยความสงสัยเขาจึงเดินเข้าไปใกล้ๆ....เสียงหัวเราะสนุกสนานเฮฮานั้นก็เป็นธรรมดาของบทสนทนาทั่วไปของเด็กม.ปลาย....ถ้าหัวเรื่องในการสนทนานั้นมันจะไม่ได้มีชื่อของเขาอยู่ด้วย.....และแน่นอนว่าคนพวกนั้นกำลังเมามันกับการพูดถึงเขาในทางเสียๆหายๆ คงจะกำลังสะใจที่เขาโดนคนที่โหดร้ายอย่างฮิบาริ เคียวยะจัดการจนอยู่หมัด

เขาก็ทำเพียงก้มหน้าแล้วปล่อยให้เรื่องมันผ่านหูไปเช่นทุกครั้งที่ผ่านมา....แต่ทว่าคนตรงหน้ากลับเปิดประตูแล้วตรงดิ่งเข้าไปหากลุ่มคนพวกนั้น....ทอนฟาถูกหยิบออกมาใช้ด้วยใบหน้าคมนิ่งสนิทที่เขาไม่ได้เห็นมาหลายวัน....หมอนั่นกำลังโกรธ?

แล้ว....ฮิบาริ เคียวยะ จะโกรธเรื่องอะไรกันล่ะ?

แสงแดดยามเย็นทอแสงสีส้มผ่านหน้าต่างห้องรับแขกเข้ามา ร่างสูงยังคงเดินนำหน้าร่างบางอยู่เช่นเดิม แต่ก่อนที่ฮิบาริ เคียวยะจะได้เดินหน้าต่อไป โซ่ที่ข้อมือก็กระตุกเบาๆ ร่างทั้งร่างชะงักค้างก่อนที่จะหันกลับไปแล้วพบเพียงใบหน้าที่เปลี่ยนไปของโกคุเดระ ฮายาโตะ....

“ ฉันไม่สนหรอกว่าใครจะนินทายังไง....แกเองก็ไม่เห็นจะต้องไปใส่ใจซักหน่อย”        นิ้วเรียวแปะพลาสเตอร์ยาลงไปที่ใบหน้าของคนที่นั่งประจันหน้ากันอยู่บนโซฟา ใบหน้าที่เคยหยิ่งยโสบัดนี้กลับเซื่องซึม....เขาชินแล้วกับคำครหาว่าร้าย ทุกครั้งก็ทำเพียงแค่เมินเฉยเพื่อไม่ให้ตัวเองต้องรับรู้และเจ็บปวด...ในเมื่อเขาเลือกที่จะเป็นคนแบบนี้เอง....มันก็ช่วยไม่ได้ที่จะมีคนไม่น้อยเกลียดชัง....

“............”       มือของฮิบาริ เคียวยะจับยึดปลายคางของเขาโดยที่ไม่ทันตั้งตัว มันบังคับให้เขาเงยหน้าแล้วสบไปที่ดวงตาสีดำซึ่งมองมาด้วยแววตานิ่งสนิท....แววตาที่มั่นคงของคนคนแรกที่ปกป้องเกียรติของเขา....

ใบหน้าคมโน้มลงมาใกล้ก่อนจะประทับริมฝีปากลงมาที่ริมฝีปากของเขา ไม่รู้ว่าคนตรงหน้าจะรู้ตัวหรือเปล่า แต่เขาเองกลับเผลอไผลปล่อยให้อีกฝ่ายล่วงล้ำเข้ามาโดยที่ไม่รู้ตัว....เพราะไม่เคยถูกปกป้อง จึงไม่เคยรู้เลยว่ามันมีพลังมากขนาดนี้....พลังที่จะราวกับจะทำให้ความมัวหมองและโดดเดี่ยวในใจราวกับจะหายไป...

หลังจากที่ริมฝีปากถูกละออกมา  โกคุเดระ ฮายาโตะรีบยกมือขึ้นผลักไสแผ่นอกของอีกฝ่าย ใบหน้าที่เสหลบไปอีกด้านนั้นแดงระเรื่อ นึกต่อว่าตัวเองที่ดันเผลอใจไปกับคนตรงหน้า.... ฮิบาริ เคียวยะเองก็ดูจะสับสนอยู่ชั่วครู่ก่อนที่ใบหน้าคมจะพยายามปรับให้นิ่งดังเดิม

“ ฉันก็แค่ขย้ำพวกสัตว์กินพืชที่ชอบสุมหัวก็เท่านั้นแหละ....”      ใบหน้าคมพูดขณะที่เสไปมองอีกฝั่ง ต่างคนจึงต่างไม่รู้เลยว่าใบหน้าของอีกฝ่ายนั้นกำลังแดงแค่ไหน....

มันเกิดอะไรขึ้นกับตัวเขากันแน่....?

ฮิบาริ เคียวยะ ลอบมองคนที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ที่โซฟาเงียบๆ....ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่คนคนนั้นเข้ามาอยู่ในสายตา....เพราะกุญแจมือและโซ่เส้นนี้....หรือว่ามันตั้งแต่ก่อนหน้านั้น ?

จะเพราะอะไรหรือตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ช่างมัน แต่สิ่งที่เขารู้ตอนนี้คือเขากำลังจะสูญเสียความเป็นตัวของตัวเองไปทุกทีๆที่อยู่ใกล้ๆคนคนนี้....

ใบหน้าคมกลับมาเย็นชาเพราะรู้ว่าไม่ควรจะปล่อยให้เป็นแบบนี้....ความรักไม่จำเป็นสำหรับเขา....ใครจะเป็นยังไงก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเขา....ร่างสูงลุกออกจากโต๊ะโดยไม่บอกไม่กล่าว ทำเอาอีกคนที่ถูกผูกติดกันโดนลากออกมาไม่รู้ตัว ใบหน้าสวยนิ่วหน้าก่อนจะมองไปที่ข้อมือ....อย่าไปสนใจ...ใครจะเป็นยังไงก็ไม่เกี่ยวกับเขา...

โกคุเดระ ฮายาโตะ คือตัวปัญหา....นั่นคือสิ่งที่เขาต้องจำให้ขึ้นใจ

ฮิบาริ เคียวยะ คือคนไม่มีหัวใจ.....นั่นคือสิ่งที่เขาต้องจำให้ขึ้นใจ

จู่ๆหมอนั่นก็เป็นบ้าอะไรขึ้นมาอีก ถึงได้ลุกออกมาด้วยท่าทางเย็นชาราวกับว่าคนที่จูบเขาก่อนหน้านี้ไม่ใช่คนเดียวกัน....โกคุเดระ ฮายาโตะ ก้าวขาให้เร็วขึ้นกว่าเดิมเพราะคนตรงหน้าไม่คิดจะรอเขาแต่อย่างใด จากที่อยู่ด้วยกันมาหลายวัน มันทำให้เขารู้ว่าคนตรงหน้ากำลังหงุดหงิด...แต่มันเรื่องอะไรกันล่ะ?

ถ้ามันเป็นเพราะเขา...ถ้างั้นก็เอากุญแจมือนี่ออกสิ!

ถึงแม้จะเป็นเพียงสิ่งที่คิดอยู่ในใจ แต่เรียวขาก็หยุดยืนนิ่งอยู่กับที่ไม่ยอมเดินตามคนอารมณ์ร้ายข้างหน้าไปอีก และนั่นมันก็ทำให้โซ่ที่เคยหย่อนยานเพราะใครสักคนจะยอมโอนอ่อนให้อีกฝ่ายนั้นตึงจนไม่สามารถขยับไปไหนได้ ใบหน้าคมหันมามองอย่างคาดโทษแต่ก่อนที่จะได้ทะเลาะกัน เสียงฝีเท้าของคนกลุ่มใหญ่ก็แว่วมาให้ได้ยิน  ฮิบาริ เคียวยะ ขยับมายืนบังข้างหน้าเขาทันทีที่เห็นว่าใครกำลังยืนล้อมเราสองคนเอาไว้

“ นะ...นี่....ไอ้พวกนั้นมันอะไรกันน่ะ”        เขาถามออกไปเพราะไม่เคยรู้สึกว่ามีอะไรน่ากลัวเท่านี้มาก่อน กลุ่มคนที่ดูยังไงก็อันธพาลชัดๆ

“ ก็แค่สัตว์กินพืชชอบสุมหัว ที่กำลังจะโดนขย้ำ”       ใบหน้าคมยังคงนิ่งไม่เปลี่ยนแปลง นัยน์ตาสีดำมีแววดุดันปนสนุกสนานกับการที่จะได้จัดการกับกลุ่มคนตรงหน้า....เขารู้....ว่าฮิบาริ เคียวยะ นั้นแข็งแกร่ง แต่ทว่าจำนวนคนที่มากขนาดนี้แถมมือข้างหนึ่งยังถูกผูกติดกับเขาเอาไว้....จะสู้ได้ยังไง....

แต่ในขณะที่เขากำลังสั่นกลัว มือใหญ่ข้างที่ใส่กุญแจมือเอาไว้ก็กอบกุมมาที่มือของเขาแล้วดึงให้ร่างของเขาเข้าไปอยู่ใกล้ๆ....ถึงแม้จะไม่พูดอะไรแต่การกระทำที่ราวกับจะบอกว่าจะปกป้องเขามันก็ทำให้นัยน์ตาเบิกกว้าง

คนที่ไม่มีหัวใจ....ทำแบบนี้ได้ด้วยหรอ ?

ชั่วพริบตาที่ศัตรูบุกล้อมเข้ามา มือใหญ่ข้างนั้นก็กระชับมือของเขา ก่อนที่ร่างแข็งแกร่งจะขยับนำพาให้ร่างของเขาขยับตามไป และไม่ว่าศัตรูจะมาทางไหนก็ดูเหมือนทอนฟาเพียงข้างเดียวนั้นจะพยายามรับเอาไว้ได้หมด

“ อ๊ะ!”      เขาอุทานออกไปอย่างตกใจเมื่อเห็นว่าไม้หน้าสามกำลังหวดเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ และด้วยความตกใจจึงเผลอหลับตาแน่น เสียงไม้ฟาดโดนอวัยวะบางส่วนก่อนที่ร่างของเขาจะล้มลงกับพื้น

“ อึก....”     แต่ถึงจะล้มลง เขากลับไม่เจ็บเลยสักนิด นัยน์ตาสีมรกตเปิดขึ้นอย่างช้าๆ ก่อนจะพบว่าตัวเองอยู่ในอ้อมแขนที่คุ้นเคย เขาได้แต่เงยหน้ามองใบหน้าคมที่อยู่ใกล้ด้วยดวงตาเบิกกว้าง

“ ทำไม....”       แต่ใบหน้าของฮิบาริ เคียวยะก็ยังคงมองไปข้างหน้า และไม่มีวี่แววว่าจะยอมแพ้เลยสักนิด แขนที่โอบรอบตัวเขาพยุงให้ยัดยืนขึ้น ใบหน้าเย็นชาแสยะยิ้มราวกับมัจจุราช....หมอนั่นกำลังโกรธ....

และความโมโหก็ทำให้ความดุดันของฮิบาริ เคียวยะพุ่งสูงขึ้น....เป็นความผิดของพวกมันเองที่ทำให้เขาโกรธมากขนาดนี้...หากว่ามันจะมาลุยกับเขาตรงๆ เขาก็กะว่าจะแค่ขย้ำพวกมันแค่เบาะๆ....แต่นี่....

ภาพที่คนในอ้อมแขนกำลังจะถูกเล่นงานมันกำลังเปลี่ยนให้เขากลายเป็นปิศาจ

และจะไม่มีการให้อภัยกับใครก็ตามที่คิดจะมายุ่งกับคนของเขา

เสียงอาวุธสุดท้ายหล่นลงกับพื้นก่อนที่ร่างคู่ต่อสู้จะล้มลงตามไป เสียงหอบหายใจของเขาดังก้องไปทั่ว พอๆกับเสียงหัวใจเต้นระรัวของคนในอ้อมแขน ฮิบาริ เคียวยะ ค่อยๆจับไหล่บางก่อนจะดันตัวให้ใบหน้าสวยละออกมาจากแผ่นอก...... ใบหน้าสวยที่นิ่งค้างอย่างตกใจกลัวมันกลับส่งผลมาที่หัวใจของเขาจนเจ็บแปลบ.....

เพราะอะไรกัน....

มือยกขึ้นลูบใบหน้าที่ยังคงตกใจ นั่นทำให้สัมผัสได้ถึงร่างกายที่กำลังสั่นระริก....โกคุเดระ ฮายาโตะ กำลังกลัว......เพราะอยู่ใกล้คนอย่างเขาถึงได้ต้องเป็นอย่างนี้....

ใบหน้าคมก้มลงแล้วจับมือที่ยังสั่นของอีกฝ่ายก่อนที่จะก้าวเดิน

คนอย่างฮิบาริ เคียวยะ สมควรที่จะอยู่คนเดียว....เป็นเหมือนเม่นที่ไม่อาจเข้าใกล้ใครได้เพราะหนามที่แหลมคมของตัวเอง....ไม่อาจกอดหรือสัมผัสใครได้เพราะหนามที่แหลมคมนั้นจะกลับเป็นฝ่ายทำร้ายคนที่รักเอง

ร่างบางๆของโกคุเดระ ฮายาโตะ ยังคงนั่งเหม่ออยู่บนเตียง....

และมันเป็นภาพที่ทำให้ เจ้าของนัยน์ตาสีดำที่เฝ้ามองอยู่นั้นถึงกับปวดหนึบในหัวใจ มือกำลูกกุญแจในมือแน่นก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปนั่งลงที่ตรงหน้าร่างบาง ช่วงเวลาที่ผ่านไปอย่างเชื่องช้าและเงียบเชียบเพราะสิ่งเดียวที่เกิดขึ้นคือใบหน้าที่ต่างจ้องมองซึ่งกันและกัน

ถ้าหากเจ้าของนัยน์ตาสีมรกตคู่นี้ไม่ได้อยู่ใกล้ๆเขา ก็คงไม่ต้องหวาดกลัวและตกอยู่ในอันตราย....

มือเอื้อมไปจับข้อมือเล็กที่ถูกพันธนาการ แล้วไม่นานเสียงปลดล็อคกุญแจมือก็ดังขึ้น

“ ไปสิ....”       ใบหน้าสวยมองที่หน้าเขาอย่างตกตะลึงก่อนจะก้มลงมองที่ข้อมือของตัวเองช้าๆ กุญแจมือถูกดึงออกไปพร้อมกับร่างของเขาที่ลุกขึ้นยืนปล่อยให้ปลายโซ่อีกข้างร่วงหล่นลงไปที่พื้น

“ ...............”       หันไปมองใบหน้าสวยที่ยังคงก้มมองที่ข้อมือของตัวเอง ก่อนจะตัดสินใจก้าวเดินออกมา....ไม่ใช่ทุกคนหรอกนะที่ฮิบาริ เคียวยะจะยอมปล่อยไป....ไปซะ...รีบๆไปให้เร็วๆ ก่อนที่ฉันจะ....

.......กริ๊ก.......

เสียงล็อคเบาๆดังขึ้นพร้อมกับโซ่ที่ข้อมือของเขามันตึงจนขาไม่อาจก้าวต่อไปได้อีก....นัยน์ตาสีดำเบิกกว้างเมื่อหันกลับไป....ข้อมือเล็กที่เป็นอิสระกลับถูกล็อคอีกครั้งด้วยมือของเจ้าตัวเอง

โกคุเดระ ฮายาโตะ...ไม่ใช่สัตว์กินพืช......แต่เป็น....

“ .............”       ยังคงไม่มีคำพูดใดๆ เพราะต่างฝ่ายต่างยังหาเหตุผลที่ตัวเองทำแบบนี้ไม่ได้....มือเล็กจับสำลีชุบยาแล้วทามาที่ต้นแขนที่มีเลือดซิบของเขา ใบหน้าสวยที่เต็มไปด้วยความกังวลนั้นมันดูอ่อนโยนจนไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นใบหน้าของจอมวายร้ายแสนเย่อหยิ่งคนนั้น และตอนนี้มันกำลังอยู่ใกล้กับใบหน้าของเขามาก มากเสียจนได้กลิ่นหอมที่มักจะโชยออกมาจากตัวของคนคนนี้...กลิ่นที่บริสุทธิ์

ผ้าพันแผลถูกพันให้ที่ต้นแขน ลมหายใจที่แทบจะรินรดกันทำให้เขาห้ามใจไม่อยู่ ใบหน้าโน้มลงไปหาริมฝีปากสีระเรื่อที่แสนนุ่มนิ่ม นัยน์ตาสีมรกตกระพริบมองเล็กน้อยก่อนที่จะหลับตาลง....สัมผัสที่อ่อนหวานค่อยๆละเรื่อยจะริมฝีปากเข้าไปที่ภายใน ลิ้นร้อนพัวพันซึ่งกันและกันจนลมหายใจแทบจะหายไป

สองแขนโอบรัดลำตัวบางให้เข้ามาแนบชิด หลังจากละออกมาจากความหอมหวานในริมฝีปาก ใบหน้าของเขาก็ตรงเข้าไปกดลงที่ซอกคอหอม ผิวละเอียดที่ขาวบริสุทธิ์กำลังจะถูกเขาแต่งแต้มร่องรอยสีกุหลาบลงไป เช่นเดียวกับร่างกายที่เขารับรู้ได้ในทันที ว่ามันไม่เคยผ่านมือของใคร

โกคุเดระ ฮายาโตะ ยังคงบริสุทธิ์ผุดผ่อง....และเขาจะเป็นเจ้าของคนคนนี้แต่เพียงผู้เดียว

มือเอื้อมไปจับที่มือเล็กก่อนที่เรียวนิ้วทั้งหมดจะสอดประสานซึ่งกันและกัน เสียงกุญแจมือจากข้อมือทั้งสองกระทบกันเสียงก้องกังวานใส เช่นเดียวกับเสียงลมหายใจที่สอดรับซึ่งกันและกันไปจวบจนรุ่งเช้าจะมาเยือนอีกครั้ง....

นัยน์ตาสีมรกตของโกคุเดระ ฮายาโตะกระพริบปริบๆท่ามกลางแสงสว่างที่ส่องผ่านเข้ามาจากหน้าต่าง ร่างกายรู้สึกปวดหนึบจนขยับแทบไม่ไหว แต่ที่ยิ่งกว่านั้นคือแขนแข็งแรงที่พาดอยู่ที่ลำตัวของเขา อ้อมแขนและร่างกายอบอุ่นซึ่งโอบกอดเขาเอาไว้....

คงไม่เคยมีใครได้รู้.......ว่าอ้อมกอดของมัจจุราชนั้นอ่อนโยนแค่ไหน....

และมัจจุราชที่แสนน่ากลัว กลับเป็นคนสอนให้เขารู้ว่า....สิ่งที่เรียกว่าความรักมันมีอยู่จริง....

ใบหน้าคมขยับมาคลอเคลียกับใบหน้าสวยของคนที่อยู่ในอ้อมแขน ฮิบาริ เคียวยะกระชับอ้อมกอดก่อนที่จะหยิบลูกกุญแจออกมาอีกครั้งแล้วไขมันลงไปที่กุญแจมือทั้งสองข้าง...ถ้อยคำที่กระซิบลงไปที่ใบหูสีแดงระเรื่อนั่นบ่งบอกให้รู้อย่างชัดเจนว่าต่อจากนี้ไป ไม่จำเป็นที่จะต้องใช้กุญแจมือคู่นี้อีก…

เพราะสิ่งที่จะพันธนาการเราทั้งสองคนเอาไว้ด้วยกัน....

คือตัวและหัวใจของกันและกัน.....

เท่านั้นก็เพียงพอแล้ว.....

.

.

.

.

.

.

.

โกคุเดระ ฮายาโตะ ไม่ใช่สัตว์กินพืช....

.

.

.

.

.

.

.

.

โกคุเดระ ฮายาโตะ คือดอกบัว...

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

ดอกบัวคือสิ่งที่ผู้คนเทิดทูล แต่หากสิ่งที่เทิดทูลนั้นกลับดำมืด....

ถึงอย่างนั้นดอกบัวก็คือดอกบัววันยังค่ำ....

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

BLACK  LotuS : 1859

FIN

=[ ]=

มะ...มาแล้ว....ฟิกสับสนชีวิตแห่งปี.....โอกกกกกก คนในฟิกแม่งก็ซึนสับสน คนแต่งก็งงสับสน สรุปว่ามันได้ฟิกประเภทไหนออกมาฟะนี่ อ๊ากกกกกกกก  อ่านแล้วสับสนตรงไหนก็ข้ามไปเด้อ (โดนโบก)  แบบว่าคนแต่งเกิดอาการสับสนในตัวเองเล็กน้อยค่ะ ฮ่าๆๆ...แบบว่า...ทั้งอยากจะให้คุณฮิดาร์กตบจูบ....แต่อีกใจก็อยากจะเห็นคุณฮิอ่อนโยน....จับหัวแล้วสะบัดไปมา...ตกลงจะเอายังง๊ายยยยย >[ ]<

= =” จนแล้วจนรอดเลยออกมาเป็นเงี้ยแหละ....ก้มกราบขออภัย....รู้ตัวว่ายังแต่งฟิก 1859 ได้ไม่ดีเท่าไหร่ จะพยายามต่อไปค่ะ T^T เป็นอีกสมการที่รัก เพราะงั้นเลยอยากจะลองเริ่มต้นใหม่อีกครั้งค่า ^ ^ ว่าแต่นี่ยังไม่เลยวันวาเลนไทน์สินะ เพราะงั้นก็....

สุขสันต์วันแห่งความรักกันอีกรอบเน้....

ขอบคุณสำหรับคนที่ส่งความรักมาให้ทั้งหลังไมค์และหน้าไมค์นะค้า เหะเหะ ส่วนใครที่จะเอาไม้หน้าสามฝังตะปูมาให้อันนั้นไม่เอานะค้า แง๊ (นี่มันแอดว๊านยิ่งกว่าหม้อไหกะละมังอีกนะเนี่ย5555) ...คุณกิตโหดร้ายยยยยเอารถมาอย่างเดียว ไม้หน้าสามไม่อ๊าวววว ว่าแต่เป็นคนที่ทวงฟิกจิกกัดได้สม่ำเสมอมาก ฮ่าๆๆ (เอ็งก็แต่งให้เค้าซะทีเหอะ!)

อ่า...และสำหรับคนที่เพิ่งมาอ่าน “ดอกบัวสีดำ”  พาร์ทนี้เป็นครั้งแรก ....ฟิกเรื่องนี้มีสองเวอร์ชั่นนะคะ อีกเวอร์ชั่นนึงเป็น 8059 ซึ่งขมกว่านี้อีกเล็กน้อย ถ้าอยากได้ดาร์กช็อกโกแลตวันวาเลนไทน์ก็ลองพลิกไปอ่านทางฝั่งนั้นได้ค่ะ ^ ^

แล้วเจอกัน.....(ตอนนี้อยากอ่านสปอยด์สุดหูรูดเลยเว้ยเฮ้ย >w< ยาม๊า!!!)