Attack on Titan. Au S.Fic [Levi x Eren] Ich liebe dich...ภาษาเยอรมันที่แปลว่า “ฉันรักเธอ” : 02

Attack on Titan. Au S.Fic [Levi x Eren]  Ich liebe dich...ภาษาเยอรมันที่แปลว่า “ฉันรักเธอ” : 02

: Attack on Titan Fanfiction Au

: Levi x Eren

: Romantic Drama

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

           

คงไม่มีใครเชื่อแน่ว่านักเตะชื่อก้องโลกอย่างรีไว อัคเคอร์มันจะมานั่งพิงราวกั้นถนนเพื่อรอใครสักคนอยู่ตรงนี้

แสงไฟสลัวๆทำให้ดูมืดมัวจนคนทั่วไปไม่รู้ว่ามิดฟิลด์ของทีมชาติเยอรมันอยู่ตรงนั้น ไม่เช่นนั้นคงไม่มีทางยืนอยู่คนเดียวแบบนี้ได้แน่ๆ เพราะปกติแล้วไม่ว่าเขาจะไปที่ไหน จะทำอะไร มักจะตกเป็นเป้าสายตา เป็นแหล่งหาข่าวของปาปารัซซี่และมีแต่แฟนบอลรุมล้อมอยู่เสมอ

ทั้งๆที่ไม่คิดจะยิ้มจะแย้มให้ใคร ใบหน้าก็บอกบุญไม่รับแต่กลับมีเสน่ห์จากฝีเท้าที่ดุดันและรูปร่างหน้าตาที่สมชายชาตรี

ภายใต้เสื้อสีดำเต็มไปด้วยมัดกล้ามที่ผ่านความฟิตจนยึดตำแหน่งตัวจริงเอาไว้ได้อย่างเหนียวแน่นทั้งๆที่เยอรมันนั้นมีนักเตะชั้นดีมากมายและรีไว อัคเคอร์มันก็ไม่ได้เล่นอยู่ในลีกประจำชาติอย่างบุนเดสลีก้า ทว่า ค้าแข้งอยู่ในสโมสรชื่อดังของฝั่งสเปน

เพราะงั้นจบจากทัวร์นาเม้นต์คราวนี้...เขาก็ไม่ได้กลับเยอรมนีเสียทีเดียว คงต้องกลับไปที่สโมสรก่อนจะมีเวลาพักสองสามสัปดาห์กว่าฤดูกาลใหม่จะเริ่มขึ้นหลังจากนั้นคงไม่ได้กลับบ้านเกิดไปอีกหลายเดือน

พอคิดถึงตรงนี้แล้ว...เขาถึงได้มายืนอยู่ที่นี่....

ซึ่งตัวเองก็บอกไม่ได้เหมือนกันว่าทำไม....

เงาร่างที่คุ้นเคยวิ่งกระหืดกระหอบออกมาจากซอกตึกทำให้นัยน์ตาสีขี้เถ้าตวัดขึ้นไปมอง...หัวสีน้ำตาลกระเซิงเล็กน้อยอย่างที่ทำให้รู้ว่าคงจะรีบออกมา นัยน์ตาสีมรกตเบิกกว้างเมื่อมองเห็นหน้าเขาราวกับจะไม่เชื่อว่าเขาจะรออยู่จริงๆ ท่าทางตื่นๆหันมองซ้ายทีขวาทีของเจ้าเด็กตรงหน้าทำให้เขาเผลอหัวเราะในลำคอ

ปกติแล้วเขาไม่ใช่คนที่จะทำเรื่องแบบนี้....

การที่จะฝ่าฝืนคำสั่งของโค้ชอย่างที่รู้กันดีว่าระเบียบวินัยในแคมป์เยอรมันนั้นสำคัญขนาดไหนมันไม่เคยมีอยู่ในหัวเขามาก่อน

ถึงเขาจะเป็นพวกขวางโลกและไม่เคยสนใจอะไร แต่ถ้าเป็นเรื่องของระเบียบวินัย ถ้าสั่งว่าห้ามมีเซ็กส์ก็คือห้าม และเขาก็ปฏิบัติตามมาโดยตลอด กับผู้หญิงที่ได้ชื่อว่าแฟนก็ไม่ได้รู้สึกอยากจะแอบออกไปหาด้วย

แต่แล้วเจ้าเด็กที่มีเชื้อชาติเดียวกันซึ่งยืนอยู่ตรงหน้ากลับทำให้วินัยที่เคยมีมาพังทลายไม่เหลือชิ้นดี

ไม่คิดว่าจะเลยเถิดมาขนาดนี้...

คงเป็นเพราะฟีโรโมนน่ารังแกที่แผ่ออกมาจากตัวเด็กนั่นตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกันมันทำให้เขาควบคุมตัวเองไม่ได้ ทั้งๆที่คิดว่าแค่ครั้งเดียวจบแต่กลับกลายเป็นว่าต้องออกไปหาแทบทุกคืน...

ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าใบหน้าที่ดูทรมานของเด็กนั่นมันเร้าอารมณ์เขาสิ้นดี

“ ฉันมีเวลา 1 ชั่วโมง อยากไปไหน?”   เพราะกว่าเจ้าเด็กนี่จะเลิกงาน เวลาอิสระก็ผ่านไปจนจะหมดอยู่แล้ว อีกหนึ่งชั่วโมงให้หลังเขาต้องกลับไปรายงานตัวที่แคมป์

นัยน์ตาสีขี้เถ้าจับจ้องไปมองใบหน้ามนที่มีประกายระยิบระยับ...ถ้าเขาเอ่ยประโยคนี้กับแฟนสาวของเขา คำตอบคงจะไม่พ้นห้างสรรพสินค้าชื่อดังหรือไม่ก็ร้านกระเป๋าแบรนด์เนม

แต่คำตอบของเจ้าเด็กตรงหน้ามันกลับต่างไปจากที่เขาคิดเอาไว้

“ ชายหาด! ไปเดินเล่นที่ชายหาดกับผมได้ไหมครับ!”  ใบหน้ามนที่ดูจะตื่นเต้นดีใจทำให้เขาประหลาดใจ...กะอีแค่ชายหาดจะดีใจอะไรนักหนา?...แต่เขาก็พยักหน้ารับ

“ เย้! ก็คุณฮันเนสสั่งไม่ให้ผมไปเดินที่นั่นตอนค่ำๆแบบนี้คนเดียว แต่ผมมองลงมาจากข้างบนนั่นมันสวยมากจนบางทีผมก็อยากจะแอบหนีลงมาเลยละครับ...เพราะงั้นขอบคุณนะครับที่ไปด้วยกัน”  เขาลอบมองใบหน้าที่ดีใจเหมือนเด็กๆ ทั้งๆที่มันไม่ได้มีราคาค่างวดอะไร ไม่ใช่สิ่งของหรูหราแต่เจ้าเด็กตรงหน้ากลับดีใจที่จะได้ไปเดินเล่นกับเขา...

แปลกคนจริงๆ....ทั้งเด็กนั่นแล้วก็หัวใจที่เต้นไม่ปกติของเขา...

ฝ่าเท้าเหยียบย่ำไปบนพื้นทรายในอ่าวที่ได้ชื่อว่าเซ็กซี่ที่สุดของบราซิล มองจากบรรยากาศรอบๆแล้วก็พอจะเข้าใจว่าทำไมเจ้าของร้านอาหารชาวเยอรมันนั่นถึงได้ห้ามไม่ให้เจ้าเด็กที่วิ่งนำหน้าเขาด้วยเท้าเปลือยเปล่าลงมาที่หาดแห่งนี้ตอนมืดๆค่ำๆคนเดียว

นัยน์ตาสีขี้เถ้าลอบมองใบหน้ายิ้มน้อยยิ้มใหญ่ที่ได้ลงมาแตะทรายเปียกๆและคลื่นที่พัดเข้าฝั่ง...ดูท่าจะไม่ค่อยรู้ตัวเลยสินะเด็กนั่น...

ร่างแข็งแกร่งเดินทอดน่องตามร่างโปร่งบางที่กระโดดไปมาอยู่ที่ชายน้ำ บรรยากาศสบายๆที่ไม่ได้สัมผัสมานานทำให้รู้สึกผ่อนคลายอย่างน่าประหลาด

นักบอลอาชีพอย่างเขา...ความกดดันในการลงสนามก็เป็นไปตามค่าเหนื่อยที่ได้รับ...ยิ่งมีชื่อเสียงมาก ค่าตัวแพง ความเครียดในแต่ละเกมที่ต้องแบกรับก็มีสูงไปด้วย

แต่ก็เพราะชื่อเสียงพวกนั้นแหละที่ทำให้นักบอลอาชีพอย่างพวกเขา....เลือกได้...

การจะมีแฟนสวยๆหุ่นดีๆ เป็นดารา เป็นนางแบบ เป็นนักร้องมีชื่อเสียงหรือมีหน้ามีตาในสังคมจึงเป็นเรื่องปกติของพวกเขา

เพราะยึดติดอยู่กับวิถีชีวิตแบบนั้น...มันทำให้เขามองข้ามความธรรมดาที่แสนสบายตาซึ่งอยู่ตรงหน้านี้ไป...

เด็กนี่ตรงข้ามกับแฟนของเขาทุกอย่าง...

ไม่มีทางที่เธอจะมาเดินหัวเราะเพราะเห็นทะเลแบบนี้แน่ๆ ผู้หญิงคนนั้นเป็นนางแบบชื่อดังซึ่งมีทั้งหน้าตาและหุ่นในระดับสุดยอดและเขาก็คิดว่าไม่เลวเลยที่จะมีเธออยู่ข้างๆ

จนกระทั่งได้มาเจอกับเจ้าเด็กที่ชื่อ เอเลน เยเกอร์...

คนที่ทำให้ทุกตรรกะของเขาปั่นป่วนไปหมด

นัยน์ตาสีขี้เถ้าไล่มองร่างโปร่งบางที่กำลังนั่งยองๆลงไปเก็บเปลือกหอย...ถึงแม้ว่าใบหน้าของเขาจะยังนิ่งเฉยแต่ใครเลยจะรู้ว่าข้างในมันกำลังสับสนขนาดไหน

ทำไมเขาจะไม่รู้...ว่าสิ่งที่ตัวเองทำอยู่มันเลวร้าย...กับทั้งเด็กนั่นแล้วก็กับแฟนของเขาด้วย....

เสียงฝีเท้าดังก้องทางเดินของชั้น 3 ก่อนที่ร่างโปร่งบางจะไขกุญแจห้องแล้วเดินเข้าไป

ภายในนั้นเรียบโล่งมีแค่เตียง ตู้เสื้อผ้าและโต๊ะเขียนหนังสือง่ายๆเพราะที่นี่ก็เป็นเพียงแค่ห้องเช่าและเขาก็คงอยู่อีกไม่ถึงเดือน

สองมือค่อยๆประคองเปลือกหอยลงวางบนพื้นโต๊ะ ทั้งๆที่มันเป็นแค่เปลือกหอยกาบขรุขระธรรมดาๆ หน้าตาก็ไม่สวย หาราคาก็ไม่ได้ แต่เขากลับคิดว่ามันเป็นของสำคัญ เป็นความทรงจำที่ล้ำค่า...

ต่อให้จากนี้ไป ถึงโลกของเขากับคุณรีไวจะค่อยๆห่างหายและไม่ได้เจอกันอีก แต่เขาก็จะเก็บมันเอาไว้...

ผู้ชายคนนั้น...จะอยากมีเขาอยู่ในความทรงจำบ้างไหมนะ...หรือว่าจะลืมเขาทันทีที่บอลโลกคราวนี้จบลง...ถึงอยากจะรั้งเอาไว้แต่เขาคงไม่มีสิทธิ์ เพราะเขาไม่มีอะไรเทียบกับผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างๆคนนั้นได้แม้แต่นิดเดียว

“ เฮ้อ...”  ใบหน้ามนถอนหายใจก่อนจะละใบหน้าไปจากโต๊ะ มือบางคว้าผ้าเช็ดตัวแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปเพราะคิดว่าอีกฝ่ายคงจะกลับแคมป์และไม่ออกมาอีกแล้วในคืนนี้

แต่ก็ดูเหมือนเขาจะคิดผิด...

เพราะสองสามชั่วโมงให้หลังหลังจากที่แยกกัน เสียงเคาะประตูก็ดังอยู่ที่หน้าห้อง

ใบหน้ามนละจากหน้าจอโทรศัพท์มือถือก่อนจะลุกขึ้นไปดูทั้งๆชุดนอน แล้วใบหน้าบอกบุญไม่รับที่มองเห็นจากช่องตาแมวก็ทำให้เขาเปิดประตูให้อีกฝ่ายทันที

“ คุณรีไว!”  และคงไม่ต้องถามว่าอีกฝ่ายมาที่นี่ทำไม เพราะประตูห้องยังไม่ทันจะปิดดีสองแขนแข็งแรงก็รวบตัวเขาก่อนจะดันแผ่นหลังให้ติดผนัง

ใบหน้าคมจู่โจมมาที่ริมฝีปาก...Deep Kiss ที่กระหน่ำลงมาทำเอาตั้งตัวแทบไม่ทัน กลีบปากจึงได้แต่ขยับไปตามเรียวลิ้นช่ำชองที่แล่บเลียออกมาล่อลวง บ้างหยอกเย้า บ้างก็กัดเบาๆก่อนจะสอดมันเข้ามาในปาก ต้นคอถูกสองมือแข็งแรงจับยึดเอาไว้จนกว่าอีกฝ่ายจะจูบจนพอใจ

“ คุณรีไว...เดี๋ยวครับ...”   เขาพยายามห้ามฝ่ามือที่สอดเข้ามาในเสื้อนอน...วันนี้เป็นอะไรถึงได้ดูเร่าร้อนกว่าปกติ แค่จะเดินไปให้ถึงเตียงอีกฝ่ายยังทนรอไม่ได้

“ อ้า...”   ใบหน้ามนได้แต่เงยขึ้นพร้อมกับเสียงครางอย่างห้ามไม่อยู่เมื่อใบหน้าคมซุกไซ้ลงไปที่ซอกคออย่างไม่ฟังอะไรอีก ร่างแข็งแกร่งบดเบียดจนร่างโปร่งบางแทบจะจมหายลงไปในผนังข้างประตู ฝ่ามือใหญ่เลิกชายเสื้อนอนขึ้นไปจนถึงยอดอก และเมื่อเห็นว่ามือบางยังต่อต้านอยู่นิดๆ เรียวลิ้นจึงย้ายไปโลมเล้าปลายยอดสีชมพูนั้นแทน

“ อึก...”  แล้วมือที่ขัดขืนก็ถูกกดลงกับผนัง จากยอดอกริมฝีปากร้อนย้ายมาจูบซ้ำๆลงไปที่กลีบปากสีระเรื่อก่อนจะย้ายลงไปคลอเคลียซอกคออีกระลอก

                                                                                                                                                  

แล้วมีหรือที่เด็กน้อยไร้เดียงสาจะทนต่อการล่อลวงอันหนักหน่วงนี้ได้ เพิ่งจะรู้ตัวว่ากางเกงนอนไหลลงไปกองอยู่ที่พื้นก็ต่อเมื่อสองขาถูกจับอ้าออกก่อนที่ลำตัวบางจะถูกยกลอยจากพื้นด้วยท่อนแขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามและความเป็นชายก็สอดใส่เข้ามาในช่องทางคับแน่นทันที

“ อื้อ!!!”   คิ้วสีน้ำตาลถึงกับขมวดเป็นปม ผิวเนื้อที่แนบสนิทอยู่ที่เบื้องล่างทำให้รู้ว่าอีกฝ่ายแทรกกายเข้ามาได้หมดภายในรวดเดียว นัยน์ตาสั่นพร่าไปด้วยหยาดน้ำตาเปิดมองร่างที่ไม่ได้สูงใหญ่ทว่าแข็งแกร่งยิ่งกว่าใครทั้งๆร่างกายที่สั่นระริก

“ อ้า...”   คุณรีไวขยับสิ่งที่คาอยู่ในร่างกายของเขาทันทีด้วยความรีบร้อน อาการเหมือนจะทนไม่ไหวทำให้เขาได้แต่ปล่อยอีกฝ่ายทำตามใจ แผ่นหลังยันผนังเอาไว้เช่นเดียวกับฝ่ามือที่พยายามประคองตัวด้วยการยึดขอบตู้ข้างประตู

“ ฮะ อ้า...”  ใบหน้าสะบัดเงยขึ้นไปอย่างช่วยไม่ได้ ก็ในท่ายืนแบบนี้มัน.....

ฝ่ามือแข็งแรงจับยึดบั้นท้ายของเขาแล้วขยับให้มันลงไปรับแกนกายร้อนระอุ ความรู้สึกเหมือนร่างกายจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆแต่ก็สุขสมจนเขาไม่เข้าใจ ทั้งๆที่จุกแน่นแต่กลับรู้สึกดีจนเสียงครางปล่อยออกไปเท่าไหร่ก็ไม่พอ

ไม่พอ....

ไม่พอ!

“ อะ...จะออก...อ๊า!!”   ร่างทั้งร่างกระตุกเฮือกก่อนที่น้ำสีขาวขุ่นจะพุ่งทะลักออกไปเช่นเดียวกับความอุ่นวาบที่ซาบซ่านเข้ามาในร่างกาย นัยน์ตาสีมรกตพยายามเปิดมองใบหน้าที่ดูจะรู้สึกดีของอีกฝ่าย

เขาทำให้คุณรีไวทำหน้าแบบนั้นได้....ดีใจจัง...

“ เอ๊ะ?”   แต่ลมหายใจยังไม่ทันจะเข้าที่ ท่อนแขนแข็งแรงก็อุ้มเขาไปโยนลงที่เตียง แล้วแกนกายที่ขนาดไม่ได้ลดลงก็สอดใส่เข้ามาในร่างกายเขาอีกครั้ง

ซ้ำแล้วซ้ำเล่า...

ทำซ้ำๆจนเขาไม่รู้แล้วว่า....คืนนั้นเขาโดนไปกี่รอบ....

บ้าจริง...แล้ววันนี้เขาจะลุกไหวไหมเนี่ย...

นัยน์ตาสีมรกตเปิดขึ้นมาอีกครั้งด้วยร่างกายที่รู้สึกเหนื่อยล้า...ใบหน้ามนบูดน้อยๆ...คอยดูนะถ้าหมดแรงเตะบอลจนถูกเปลี่ยนตัวออกละก็จะหัวเราะเยาะให้!

ร่างกายสั่นๆลุกขึ้นมานั่งบนเตียงได้สำเร็จถึงเพิ่งมองเห็นว่าบนโต๊ะเขียนหนังสือเปลือกหอยที่เคยวางอย่างโดดเดี่ยวในเช้านี้มันมีอีกอันมาวางอยู่ข้างๆกัน...คุณรีไวให้เขางั้นหรอ?

จู่ๆน้ำตามันก็รื้นขึ้นมา...

ทำไงดี...ไม่อยากจะให้ทุกอย่างมันจบลงแบบนี้เลย...ไม่อยากจะตื่นจากความฝันอันนี้เลย...

ทำยังไง...

เขาจะต้องทำยังไง...

เสียงเฮลั่นกับผลงานอันยอดเยี่ยมของทีมชาติเยอรมันในนัดที่ผ่านมามันยังตราตรึงอยู่ในทุกอณูของเขาอยู่เลย

เมื่อวานนี้เขาเข้าไปดูในสนาม ความรู้สึกแห่งชัยชนะมันยากจะลืมเลือนจริงๆ แล้วยิ่งมิดฟิลด์จอมดุของทีมอินทรีเหล็กก็ยิ่งเป็นคนที่ทำผลงานในนัดนั้นได้ดีจนมีแต่คนชื่นชม

ถึงเขาจะบอกใครไม่ได้ เอาไปอวดกับใครก็ไม่ได้แต่ความดีใจที่อีกฝ่ายได้รับคำชมก็ทำให้เขายิ้มไม่หุบมาตั้งแต่เมื่อวาน

และเพราะวันนี้คนในร้านอยู่กันครบทำให้เขาจัดโต๊ะเสร็จก่อนที่ร้านจะเปิด ร่างโปร่งบางถึงได้มีเวลาหยิบหนังสือพิมพ์ฉบับเช้ามาเปิดดูอยู่ในห้องสต๊าฟ แค่ได้เห็นพาดหัวข่าวที่พูดถึงผลงานของคุณรีไวก็ทำให้ปลื้มใจอย่างกับอีกฝ่ายเป็นคนในครอบครัว นี่ถ้าอยู่ที่บ้านในเยอรมันเขาคงตัดข่าวนี้เก็บเอาไว้แล้วมั้งเนี่ย

มือพลิกกระดาษหนังสือพิมพ์เปิดเข้าไปดูเนื้อข่าวข้างในซึ่งเขียนเอาไว้ไม่ต่างจากที่เขาไปดูมาเมื่อวานนัก แต่นัยน์ตาสีมรกตก็ยังอ่านมันซ้ำไปซ้ำมา

แต่แล้วใบหน้าที่กำลังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ก็ต้องหุบลงไปเมื่อฝ่ามือพลิกเปิดหน้าหนังสือพิมพ์ไปยังข่าวเก็บตกที่อยู่ข้างหลัง

เพราะมันเป็นข่าวแฟนสาวของคุณรีไวทำเซอร์ไพรด้วยการให้รางวัลการทำผลงานอันยอดเยี่ยมนี้ด้วยนาฬิกาเรือนเหยียบแสน ซ้ำภาพที่นักข่าวไปแอบถ่ายมาได้คือภาพที่ทั้งสองคนกำลังกอดกันดูหวานชื่น

ร่างทั้งร่างรู้สึกชา...มีเพียงหัวใจเท่านั้นที่ต่างไปจากส่วนอื่นๆของร่างกาย

เพราะมันเจ็บ...

รอยยิ้มจางๆเผยอยู่บนใบหน้าเลื่อนลอย...น่าสมเพชชะมัดที่มาดีใจอะไรของตัวเองอยู่คนเดียวแบบนี้ ทั้งๆที่อีกฝ่ายคงไม่รู้และคงไม่ต้องการ ช่วงเวลาแห่งความยินดี เวลาที่สำคัญแบบนี้...คุณรีไวก็คงอยากจะอยู่กับคนรักตัวจริงไม่ใช่สิ่งที่เอาไว้ระบายอารมณ์แบบเขา

คุกกี้ที่อบไว้ให้ถูกยัดใส่กระเป๋าอย่างไม่คิดจะเอามันออกมาอีก

ของแบบนี้....จะไปสู้กับนาฬิกาเรือนเหยียบแสนนั่นได้ยังไง...

ก๊อกๆๆ

เสียงเคาะประตูดังอยู่พักหนึ่งแล้วแต่ร่างโปร่งบางที่นอนหมดอาลัยตายอยากอยู่บนเตียงก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะขยับตัวลุกขึ้นไปเปิดประตู

ยังไงคนที่เคาะก็คงจะเป็นคุณป้าข้างห้องไม่ก็พนักงานของอพาทเม้นต์ ไม่มีทางเป็นคนที่อยู่ในห้วงคำนึงได้หรอก

ป่านนี้คงจะไปดินเนอร์ใต้แสงจันทร์อยู่ที่ไหนกับคนนักตัวจริงแล้วละมั้ง

ใบหน้างอนๆพลิกไปซุกลงกับหมอน เสียงเคาะประตูเริ่มรัวกระหน่ำขึ้นเรื่อยๆสองมือบางจึงยกหมอนขึ้นมาปิดหูแต่ดูเหมือนถ้าเขาไม่ยอมลุกไปเปิด คนเคาะก็จะไม่ยอมเลิกลาแน่

โธ่....อะไรกันตอนนี้เล่า?!

ร่างโปร่งลุกขึ้นมาด้วยใบหน้าบูดๆก่อนจะเดินกระแทกเท้าไปที่ประตู แต่แล้วเงาร่างของคนที่มองเห็นจากตาแมวก็ทำให้หัวใจเต้นสะดุดไป

คุณรีไว?

ทำไมมาอยู่นี่ล่ะ?

ฝ่ามือบางกำแน่นก่อนจะยื่นไปยังลูกบิดอย่างลังเล

แอ้ด....

แล้วก็เปิดมันด้วยตัวเองอีกจนได้....

“ โฮ่ย...จะให้เคาะไปถึงไหน?”  เสียงทักทายห้วนๆที่ไม่เคยนิ่มนวลทำให้นึกถึงภาพในหนังสือพิมพ์ฉบับเช้าที่ผ่านมา...เพราะท่าทางที่คุณรีไวใช้กับเขามันต่างกับที่มีให้ผู้หญิงคนนั้นลิบลับ...กับเขา...คงไม่คิดจะอ่อนโยนด้วยเลยสินะ

ทั้งๆที่เขาก็เป็นคนที่มีหัวใจเหมือนกัน เขาก็น้อยใจเป็นเหมือนกัน…

ริมฝีปากสีระเรื่อเม้มแน่นก่อนที่จะเบี่ยงกายหนีฝ่ามือที่ตั้งใจจะรวบตัวเขาเข้าไปทำอย่างทุกที และต่อให้มือคู่นั้นมันจะตามมาจับไว้แค่ไหนเขาก็หนีก็ปัดทิ้งจนอีกฝ่ายคงนึกรำคาญ

“ เป็นอะไร?”   เสียงทุ้มถึงได้ถามออกมาก่อนที่มือจะคว้าต้นแขนแล้วบีบเอาไว้ไม่ให้เขาหนีอีก

“..........”   ไม่มีคำตอบให้เพราะไม่รู้ว่าจะตอบยังไง ใบหน้ามนทำได้แค่ก้มหลบลงไปมองพื้น ได้ยินเสียงถอนหายใจของคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าก่อนที่เสียงทุ้มจะเอ่ยคำถามที่ทำร้ายจิตใจอย่างร้ายกาจออกมา

“ จะเอาอะไรหรือไง? เสื้อผ้า? กระเป๋า? หรือว่าเงิน?”   นัยน์ตาสีมรกตเบิกกว้างอย่างไม่คิดเลยว่าจะได้ยินคำถามนี้ออกมาจากปากของคนที่ตนหลงรัก ในใจรู้สึกเจ็บกว่าเมื่อเช้าหลายเท่า

เจ็บ...

สองแขนรวบรวมกำลังทั้งหมดที่มีดันตัวอีกฝ่ายที่ยังมีสีหน้าไม่เข้าใจออกไปจากห้อง

ไม่อยากเห็น...

ไม่อยากเห็นหน้าคนที่ทำร้ายเขาอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไรนั่นอีกแล้ว

“ เอเลน!”   เสียงทุบประตูปังๆยังดังอยู่ที่หน้าห้อง

ร่างโปร่งบางที่อยู่ข้างในหันหลังให้บานประตูก่อนจะค่อยๆทรุดลงก่อนจะปล่อยน้ำตาให้ไหลลงมา

เขาผิดเอง....

ผิด...ที่คิดไปไกล...ทั้งๆที่อีกฝ่ายก็บอกเอาไว้ตั้งแต่แรกแล้วว่าเราจะผูกพันกันแค่ร่างกาย...

พอกันที....

ถ้ามันจะต้องเจ็บปวดขนาดนี้ เขาก็ควรจะหยุดทุกอย่างแล้วตื่นจากความฝันอันยาวนานนี้เสียที...

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

To be Con.

ตอนนี้ก็ยังคงสั้น (โดนตบ!) อันที่จริงอยากจะปั่นอยากจะลงตั้งแต่เมื่อวาน แต่คุณกวางมันต้องดูบอลเพราะงั้นเลยต้องนอน555 เลยมีเวลาอยู่กระปิ๊ดเดียว แง๊ ยังไงก็ขออภัยในความชั่วร้ายของฟิคเรื่องนี้ด้วยนะคะถถถถถ

ว่าแล้วก็แอบเนียนแฮปให้น้องสาวเค้าก่อง

สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังนะก๊า Nnso Arts

มีความสุขมากๆๆนะค้า คิดสิ่งใดก็ขอให้สมความตั้งใจทุกๆเรื่องเรยค่า ที่ผ่านมาก็ต้องขอขอบคุณมากๆที่คอยส่งกำลังใจส่งรูปมาให้ตลอดเบย >////< ถึงฟิคนี่มันจะเรียกไม่ค่อยจะได้ว่าของขวัญแล้วก็ไม่ค่อยแน่ใจว่ายังอ่านอยู่ไหม แต่ก็อยากจะขอบคุณและอยากให้มีความสุขในวันที่ดีๆแบบนี้อ่ะนะคะ เหะเหะเหะ พี่แน่ใจนะคะ? ว่าอ่านแบ้วมันจะมีความสุขเนี่ยถถถถถ

TvT ยังไงก็ขอบคุณทุกๆการติดตามและทุกๆคอมเม้นต์มากๆเลยนะคะ ปีนี้ไม่ได้แต่งฟิคสเปนแล้วก็ยังไม่รู้ด้วยว่าใครจะได้แชมป์ แต่ไหนๆลูกชายเรามันก็เป็นเด็กเยอรมันเลยถวายฟิคเยอรมันให้แบ้วกันบอลโลกปีนี้...นะ....เยเกอร์มันโหดมาก นอกจากจะเล่นของ(?)จนทีมรักของมี๊ตกรอบระนาวแล้ว มันยังเตะแบบไม่สนใจใครถล่มชาวบ้านเป็นว่าเล่นอีก 7:1 นี่มันสกอร์ของรอบสี่ทีมสุดท้ายเร๊อะฟฟฟฟฟฟ

จับฟัดซะเลยนี่แน่ะๆๆ(<<ปล่อยมันไปค่ะ หมู่นี้ไม่ค่อยจะมีสติ = =”)

แล้วเจอกันตอนหน้าค่า  ^ ^