Attack on Titan. Au S.Fic HBD.Eren [Levi x Eren] พราว : 06 [END]

Attack on Titan. Au S.Fic HBD.Eren [Levi x Eren]  พราว : 06 [END]

: Attack on Titan Fanfiction 

: Levi x Eren

: Warmhearted Sweet

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

           

         

“ ฤดูร้อนของพวกเราสิ้นสุดแล้ว!!”

“ ชัยชนะมันต้องฉลองกันแบบแมนๆ!!”

“ เพราะงั้นไปปิดเกมส์เซ็นเตอร์กันเล้ย!!!”

เจ้าพวกนี้....ก็ยังคงเริงร่ากันได้เสมอต้นเสมอปลายจริงๆ....

ผมเหลือบมองเจ้าพวกที่โหวกเหวกโวยวายกันอยู่ในห้องชมรมพลางยัดเสื้อฟอร์มเบสบอลลงเครื่องซักผ้า....จากวันนั้นก็ผ่านมาเดือนหนึ่งได้แล้วที่ผมกลับมาใช้ชีวิตตามปกติ...ถึงแม้ว่าช่วงแรกๆเจ้าพวกบ้าพลังนี่จะโอ๋ผมมากกว่าเดิมนิดหน่อย แต่ปล่อยไปไม่กี่วันก็กลับมาจิกหัวใช้ผมราวกับข้าทาสเหมือนเดิม

แต่ผมก็ต้องการให้มันเป็นแบบนี้แหละนะ...ผมไม่ได้อยากเป็นภาระของใคร  ไม่ได้อยากถูกดูแลราวกับว่าเป็นคนป่วยที่ทำอะไรไม่ได้

“ เอเลน!นายก็ต้องไปด้วยกันนะ!!”

“ ห๋า?!!”   ผม...กับเกมส์เซ็นเตอร์เนี่ยนะ? ดูไม่เข้ากันเลยสักนิด

แต่จนแล้วจนรอดก็โดนลากมาด้วยจนได้ ให้ตายเถอะ!

นั่นยังไม่เท่าไหร่...แต่ไอ้การที่โค้ชอย่างเขาก็ตามมานั่งเล่นปาจิงโกะด้วยหน้าตาเฉยนี่มันยังไงกัน!

แล้วก็ท่าทางจะเชี่ยวซะด้วยนะ ดูจากลูกเหล็กที่ไหลราวกับน้ำตกลงมาซึ่งไม่รู้ว่าเขาดวงดีหรือว่าตู้มันกลัวเขาเตะเอากันแน่?!

“ มาเกมส์เซ็นเตอร์ทั้งทีมันต้องมี.......”   เสียงหนึ่งดังขึ้นมา ยังดีที่ในร้านแทบไม่มีคนผมจึงไม่ต้องไปคอยขอโทษขอโพยเหมือนที่ผ่านๆมาเวลาไปไหนด้วยกัน

“ การพนันและเกมลงโทษ!!”  คราวนี้ลูกคู่ขานรับกันให้เพี้ยบ....เสียงโหวกเหวกที่ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนทำให้ผมละสายตาจากโค้ชหันไปมองเจ้าพวกนั้นด้วยความสงสัย...เกมลงโทษอะไร?....ก็นะ...ผมเคยมาเกมเซ็นเตอร์เสียที่ไหน...

“ เอ....พนันด้วยอะไรกันดีล่ะคราวนี้?”  สองแขนยกขึ้นมากอดอกมองเจ้าพวกนั้นด้วยเครื่องหมายเควสชั่นมาร์คเต็มหน้า การพนันนี่มันเป็นเรื่องปกติของการมาเกมเซ็นเตอร์หรอ?...จะอะไรผมก็ไม่รู้ด้วยหรอก เพราะผมไม่คิดว่าตัวเองจะเล่นอะไรในเกมเซ็นเตอร์นี่ได้ ก็แค่โดนลากมาด้วยเฉยๆเท่านั้นแหละ

ผมวางกระเป๋าที่สะพายอยู่ที่ไหล่ไปกองรวมกับกระเป๋ากีฬาใบใหญ่ของเจ้าพวกนั้น...ดูพวกมันสิ...จะมาที่แบบนี้ก็ไม่รู้จักเปลี่ยนชุดวอล์มของชมรมกันเสียก่อน แบบนี้ใครๆก็รู้หมดว่าเป็นพวกสมาชิกชมรมเบสบอล...ถึงแม้ว่าปกติแล้วเจ้าพวกนั้นมันก็มักจะไปไหนมาไหนในชุดวอล์มของชมรมกันอยู่แล้วก็เถอะนะ...นัยน์ตาสีมรกตก้มลงไปมองตัวเอง...จะว่าไปผมจะไปว่าพวกนั้นก็คงไม่ได้ เพราะผมเองก็ไม่ได้ต่างกันเลย

“ นี่แล้วกัน!”  หนึ่งในนั้นพาดมือไปที่ตู้เกมที่มีลังใส่ลูกบาสกับห่วง...น่าจะเป็นเกมประมาณชู้ตบาสลงห่วงละมั้ง?

“ เออดี! แบตเตอร์บอกซ์ก็ตีกันจนรู้ไส้รู้พุงกันหมดแล้ว...ลองแข่งด้วยกีฬาอย่างอื่นบ้าง เผื่อพวกเราจะได้เห็นความพ่ายแพ้ของเจ้าเอสปีศาจนี่ ฮ่าๆๆๆ”   ผมได้แต่ยืนมองตาปริบๆด้วยไม่รู้เลยว่าที่เจ้าพวกนั้นพูดมามันหมายถึงอะไร

“ เอเลน! นายก็ต้องเล่นด้วยนะ!”

“ ห๊ะ?!!”  ริมฝีปากอุทานออกไปโดยไม่ต้องหยุดคิด จะให้ผมไปแข่งเรื่องออกแรงกับเจ้าพวกบ้าพลังนี่ไม่มีทางชนะเลยสักนิด

“ ไม่ต้องห่วงน่า...เราไม่ให้นายไปแข่งอะไรโหดร้ายๆหรอกน่า...ก็แค่พนันกันสนุกๆ...”   ท่อนแขนของใครสักคนพาดลงมาที่คอกันผมหนี...บอกตรงๆนะว่าน้ำเสียงของพวกแกมันน่าไว้ใจเสียที่ไหน

“ พนันกินเงิน?”  ผมถามออกไปด้วยความไม่รู้

“ อุ๊บ! ฮ่าๆๆๆ นายนี่ไร้เดียงสาจัง”  แล้วดูพวกมันตอบกลับมาสิ! ผมนี่แทบจะหันหลังเดินหนี!

“ น่า..อย่างอนเลยนะเอเลน...ไม่ได้เป็นการพนันกินเงินหรอก...ก็แค่คนแพ้ต้องถูกลงโทษด้วยเกมเหมือนกัน”   ทำไมต้องทำอะไรให้ยุ่งยากขนาดนั้น? แล้วทำไมผมถึงได้รู้สึกว่าใบหน้าของหมอนี่ตอนที่พูดถึงเกมลงโทษมันช่างเจ้าเล่ห์ยังไงชอบกล?

“ ก็ได้!”   ผมเม้มริมฝีปากอย่างช่างใจก่อนจะตอบออกไป...มันก็ไม่น่าจะมีอะไรนี่นา?

“ เฮ้~~~~”   เดี๋ยว?! ไอ้เสียงเฮนี่มันอะไร? แค่ผมเล่นด้วยไม่เห็นต้องดีใจขนาดนั้นนี่?

ก็แค่พนันเกมชู้ตบาสธรรมดาๆ?

“ กติกามันก็มีอยู่ว่า....เราจะให้ไอ้เจ้ากัปตันที่ควบตำแหน่งเอสเป็นคนเล่นเกมส์นี้...ส่วนพวกเราก็แค่พนันกันว่าหมอนี่มันจะทำลายสถิติของตู้นี้ได้ไหมเท่านั้นเอง...ใครที่ลงพนันข้างที่แพ้ก็ถูกเกมลงโทษไป...ง่ายๆเนอะเอเลน”  มันก็เหมือนจะง่ายแหละ ในเมื่อผมไม่ต้องออกแรงอะไร แค่ยืนดูกัปตันชู้ตลูกบาสให้ลงห่วงในเวลาที่กำหนด ว่าจะสามารถชู้ตได้มากกว่าสถิติที่เคยมีคนชู้ตเอาไว้สูงสุดของเครื่องนี้ได้หรือไม่ ถ้ากัปตันทำลายสถิติได้ก็ถือว่าชนะ แล้วถ้าผมลงพนันว่ากัปตันชนะ ผมก็จะชนะและไม่โดนเกมลงโทษ...ก็ดูเหมือนจะไม่ยากอะไรนี่?

“ ว่าไงเอเลน? นายจะพนันข้างไหน? คิดว่าเจ้าเอสปีศาจนั่นจะชนะหรือแพ้?”   อืม....เท่าที่ดูจากการที่กัปตันเป็นทั้งกัปตันและเอสของทีมเบสบอล ผมคิดว่าเขาน่าจะมีทักษะด้านกีฬาดีอยู่นะ โยนบาสลงห่วงแค่นี้....

“ ชนะแล้วกัน”

“ โอเค...นายพนันข้างกัปตันชนะนะ...มีใครจะลงข้างเดียวกับเอเลนไหม?”   แล้วเจ้าพวกสมาชิกคนอื่นๆก็ทำเอาผมแทบจะอ้าปากค้างในเมื่อไม่มีใครลงข้างกัปตันชนะกับผมเลยซักคน? เจ้าพวกนี้มันรู้อะไรอยู่หรือไง? หรือจะรู้ว่านอกจากเบสบอลแล้วกีฬาอย่างอื่นกัปตันจะห่วยหมด?

“ อ้า...ไม่ต้องห่วงนะเอเลน ชั้นจะลงเป็นเพื่อนนายเอง”  ขอบใจมากกกกเลยละ!....ผมเริ่มตงิดใจยังไงชอบกล...แต่ไอ้พวกนี้ปกติก็ชอบแซะกัปตันผู้แสนดีเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง?

“ งั้นมาเริ่มกันเลยไหม?”  แล้วเสียงเฮลั่นอย่างกับเชียร์มวยก็ดังขึ้นทันทีที่เริ่มเกม อย่างน้อยกัปตันก็ทำให้ผมอุ่นใจขึ้นมาได้บ้าง เพราะฝีมือชู้ตบาสของเขาก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรนัก

แต่ใครเลยจะรู้...

ไม่สิ...

คงจะมีแต่ผมเท่านั้นละมั้งที่ไม่รู้....

ว่าไอ้ตู้นี้มันมีสถิติอยู่ที่ 459 ลูกสำหรับเวลา 5 นาที!!

บ้าไปแล้ว!! มีแต่ยอดมนุษย์เท่านั้นแหละที่จะทำได้!

แล้วกัปตันของผมถึงจะเป็นเอสปีศาจแต่ก็ไม่ใช่ยอดมนุษย์ มันถึงได้แพ้หลุดลุ่ยแบบนี้ไง!!

คนที่แบกรับหมายเลข 1 เอาไว้บนหลังมาตลอดถึงกับทรุดลงหอบแฮ่กอยู่ที่พื้น ผมเองก็อยากจะทรุดตามลงไปด้วยจริงๆให้ตายเถอะ

เป็นอันว่าผมแพ้พนันและต้องถูกเกมลงโทษ!

โค้ช~~~ ช่วยด้วย~~~~

“ ไม่ต้องกลัวนะเอเลน...ชั้นจะอยู่เป็นเพื่อนนายเอง”  ผมได้แต่ยืนมองไอ้ตัวหัวโจกด้วยน้ำตาปริ่ม...นี่ไม่รู้ว่ามันปลอบใจผมหรือว่ายังไงกันแน่แต่ใบหน้ายิ้มกริ่มนั่นมันดูไม่เหมือนผู้แพ้เลยนะขอบอก

“ เกมลงโทษ! เกมลงโทษ!”   ไอ้เสียงเฮๆรอบๆนี่มันก็น่าหมั่นไส้นัก ผมไม่โทษกัปตันหรอกนะ ไม่โทษเลยจริงจริ๊งงงง

“ สู้ๆนะเอเลน”  ถ้าเขาจะไม่เดินมาบีบไหล่ผมด้วยรอยยิ้มละไมแบบนี้น่ะ! นี่ไม่ได้สมรู้ร่วมคิดกันใช่ไหม? ดูเหมือนผมมาคิดได้เอาตอนนี้ก็คงสายไปแล้วสินะ!

ใบหน้าหันไปมองหาโค้ชอย่างขอความช่วยเหลือ แต่ไอ้ลูกปาจิงโกะที่ยังไหลยิ่งกว่าน้ำตกนั่นมันคงไม่ทำให้เขาหันมาสนใจผมแน่

“ จะ..จะให้เล่นเกมอะไรล่ะ?!”   ว่ามาเลย! ยังไงก็แค่เล่นเกมใช่ไหมล่ะ! ผมไม่เคยเล่นเพราะงั้นถึงจะแพ้ก็ไม่ผิด!

แล้วสายตาทุกคู่ก็หันไปมองอยู่ที่ตู้ที่มีไฟระยิบระยับจนทำเอาผมได้แต่เหงื่อแตกพลั่ก....ก็ไอ้ตู้นั้นถ้าเข้าใจไม่ผิดมัน....

“ เกมเต้น!!!!” 

ไม่ต้องประสานเสียงกันขนาดนั้นก็ได้...ผมละอยากจะเดินร้องไห้ไปที่ตู้นั่นนัก...

นัยน์ตาจดๆจ้องๆอยู่ที่หน้าจอที่มีคาแรกเตอร์สาวน้อยยืนโบกมืออยู่...เดี๋ยวนี้เกมเต้นมันไม่ได้ใช้เหยียบแค่ที่เท้า แต่ต้องเต้นทั้งตัวให้ท่าเหมือนกับในมิวสิควีดีโอที่ฉายอยู่บนจอ ถ้าเต้นถูกท่าเซ็นเซอร์ที่จับมาที่ตัวเราก็จะให้คะแนนเอง...อ้า!!! พูดง่ายๆก็คือไอ้พวกนี้มันหลอกล่อให้ผมมาเต้นให้พวกมันดูนั่นแหละ!!

“ เอาเพลงนี้นะเอเลน”   จะเพลงไหนก็เลือกไปเถอะ! ผมเคยรู้จักเสียที่ไหน!

“ ในฐานะที่ไอ้เจ้ากัปตันจอมมารนี่มันทำให้นายแพ้ เพราะงั้นรอบแรกชั้นกับหมอนั่นจะเต้นให้นายดูก่อน...ดูให้ดีๆน้าเอเลน~~~”   ไอ้พวกบ้านี่มันหน้าไม่อายกันเลยหรือไงนะ ต้องมาเต้นเพลงไอดอลสาวน้อยแบบนี้ยังหน้าระริกระรี้อยู่ได้ เพลงใสๆดูสนุกสนานเริ่มขึ้นแล้วสองคนที่ยืนอยู่หน้าจอก็เริ่มยกแขนยกขาเต้นตาม...แล้วแต่ละท่ามันก็นะ...ถ้าเป็นเด็กผู้หญิง ม.ต้นมาเต้นแบบนี้มันคงน่าดูอยู่หรอกแต่นี่เป็นเด็กหนุ่มตัวสูงใหญ่ในชุดวอล์ม....แค่ยืนดูผมก็อายจะตายอยู่แล้วเนี่ย ไม่นะ.....แล้วยิ่งได้ยินเสียงหัวเราะลั่นเวลาที่สองคนนั้นทำท่าส่งหัวใจบ้าง เอียงหัวแบบสาวน้อยบ้างผมก็อยากจะเป็นลมล้มพับให้ได้....ไม่...ไม่...ม๊ายยยย

แล้วพอสิ้นเสียงเพลงผมก็แทบจะสิ้นใจมันซะตรงนั้น...ก็เพราะตาต่อไป....

“ เดี๋ยวชั้นเต้นกับนายเองน่าไม่ต้องกลัว ไอ้พวกนี้มันก็เคยเต้นเพลงนี้กันมาหมดแล้วน่า”  ห๋า? นี่พวกแกทำเรื่องน่าไม่อายแบบนี้กันมาหมดแล้วงั้นหรอ? ทำไมพอได้ฟังแล้วมันก็รู้สึกใจชื้นขึ้นมายังไงบอกไม่ถูก...เอาฮากันสินะ แต่ผมละอายเป็นบ้าเลย!

“ R you Ready~~~ Koisuru Fortune cookie~~~!!!”  แล้วเสียงเพลงน่ารักสดใสของกลุ่มไอดอลสาวที่ดังไปทั่วเกาะญี่ปุ่นอย่าง AKB48 ก็ดังขึ้นมา ถึงผมจะไม่ค่อยรู้เรื่องดาราหรือนักร้องเท่าไหร่ แต่ไม่ว่าจะเดินไปหัวมุมถนนเส้นไหนก็มักจะมีรูปพวกเธอแปะอยู่ผมจึงเคยเห็นมาบ้าง แล้วอย่างผมเนี่ยนะจะให้ไปเต้นท่าน่ารักๆแบบนั้น....อ๊าาาา!!! แทรกแผ่นดินหนีซะดีไหม?!

“ มาแล้วๆเอเลน ยกแขนซ้าย”   อะไรไม่รู้ละ ผมแอบเปิดตาดูก่อนจะหลับหูหลับตายกแขนตามไปด้วยใบหน้าร้อนผ่าว แล้วทำไมจากเสียงเฮลั่นมันถึงได้กลายเป็นเสียง แชะๆๆไปได้เนี่ย?!

“ ก้าวขาไปข้างหน้าแล้วก็ถอยหลัง จากนั้นก็ทำมือเป็นรูปหัวใจเอเลน”  ผมแอบช้อนตามองที่จอมอนิเตอร์ อายจนร้อนไปถึงหูแล้วเนี่ย แล้วไอ้มือรูปหัวใจนี่มันต้องทำยังไง? แบบนี้?

“ ฮิ้ว~~~”   ไอ้พวกบ้า!! จะฮิ้วทำไม?! หัวเราะผมแบบตอนที่กัปตันเต้นจะไม่เขินเท่านี้เลย!

แล้วทำไมไอ้คนข้างๆมันถึงได้พลิ้วขนาดนี้เนี่ย?! ดูคะแนนความเป๊ะของท่าที่หน้าจอแล้วรู้สึกหมั่นไส้ขึ้นมาตะหงิดๆ

ผมหลับหูหลับตาเต้นไปจนจบเพลงจนได้ ป่านนี้หน้าผมมันคงแดงเป็นลูกแอปเปิ้ลแล้วมั้ง!

“ โฮ่ย...”  ได้ยินเสียงโค้ชอยู่ใกล้ๆ ผมจึงเอาหน้าแดงเถือกไปหลบอยู่ที่แผ่นหลังของเขา...จัดการพวกมันเลยๆ....แล้วนี่เขาไปหอบอะไรมาเต็มสองแขนเนี่ย? ชนะปาจิงโกะจนร้านเค้าล่มจมไปแล้วใช่ไหม?

“ เอามือถือของพวกแกทุกคนใส่ถุงนี่ซะ...เดี๋ยวนี้”   หื๋อ? เขาหันไปสั่งเจ้าพวกนั้นก่อนจะยกถุงใบหนึ่งขึ้นมา ได้ยินเสียงครวญครางพลางร้องไห้กระซิกดังมาจากเจ้าพวกสมาชิกชมรมที่ค่อยๆหย่อนมือถือของตัวเองลงไป ก่อนที่จู่ๆเขาจะจับมือผมลากให้เดินตามมา

“ สองคน สองรอบ”  เขาวางแบงก์ลงไปบนเคาน์เตอร์ขายตั๋วชิงช้าสวรรค์ที่อยู่ข้างๆเกมเซ็นเตอร์ แล้วกว่าจะหายมึนงงผมก็ไปรู้ตัวอีกทีตอนที่นั่งอยู่บนกระเช้าสีชมพูที่เริ่มลอยอยู่เหนืออากาศ

“ โค้ช~~~ เอามือถือพวกเราคืนมา~~~~”  เสียงโหยหวนที่ดังอยู่ข้างล่างทำให้ผมก้มหน้าลงไปมอง

“ อย่าลบรูปเอเลนน้า~~~”

“ ขึ้นกระเช้านั่นตามไปกันเถอะ!!”

จะตามทันไหมนั่น....กระเช้าชิงช้าสวรรค์นะไม่ใช่ม้า จะได้วิ่งแซงหน้ากันได้น่ะ...ผมได้แต่นั่งส่ายหน้าให้กับความบ้าของสมาชิกชมรมแต่ละคน ทีแผนซับซ้อนอย่างการหลอกให้ผมไปเต้นเกมเต้นยังคิดได้ กับเรื่องแค่นี้ดันคิดไม่ออก!

ผมยิ้มเย้ยหยันเจ้าพวกนั้นเมื่อเห็นว่าโค้ชกำลังล้วงมือถือขึ้นมาทีละเครื่องแล้วกดอะไรบางอย่างลงไป...คงจะลบรูปที่พวกมันถ่ายผมเมื่อกี้นี้สินะ

“ งื้อ~~~”  ผมกอดแขนเขาพลางถูไถใบหน้าลงไปที่ต้นแขนซึ่งเต็มไปด้วยมัดกล้าม...รักเขาที่สุดในโลกเลย~~

เพราะเป็น Giant Wheel ทำให้เวลาที่ใช้หมุนในแต่ละรอบนั้นเกือบครึ่งชั่วโมง ผมปล่อยให้เขาทำอะไรกับกองมือถือพวกนั้นต่อไป ส่วนตัวเองย้ายมานั่งที่อีกฝั่งของกระเช้า นัยน์ตาทอดมองไปยังทิวทัศน์ที่อยู่สูงจากพื้นดินไม่รู้กี่เมตร แล้วมันก็กำลังสูงขึ้นเรื่อยๆ เรื่อยๆ ปกติแล้วพวก Giant Wheel มักจะสร้างอยู่ริมทะเลตามอ่าวต่างๆทั่วเกาะญี่ปุ่น ชิงช้าสวรรค์แห่งนี้เองก็เช่นกัน เพราะงั้นสิ่งที่อยู่รอบกายผมก็คือท้องทะเลที่กำลังส่องประกายระยิบระยับรับกับแสงแดดยามเย็น ทำให้ผืนน้ำมองเห็นเป็นสีทองสุดลูกหูลูกตา ทาวเวอร์เครนและตู้คอนเทนเนอร์ของท่าเรือส่งสินค้าเห็นเป็นเพียงเงาสีดำทอดยาวไปจนถึงปากอ่าว เรือลำใหญ่ค่อยๆล่องออกไปจนมองเห็นเป็นแค่จุดเล็กๆ

ผมนั่งมองความตระการตาที่อยู่ตรงหน้าด้วยรอยยิ้มน้อยๆ ยิ่งหันกลับมามองหน้าเขาก็ยิ่งทำให้รู้สึกมีความสุข...เพราะผมไม่คิดเลยว่าชีวิตนี้จะได้มีโอกาสมานั่งชิงช้าสวรรค์กับคนที่ได้ชื่อว่า...คนรัก

“ โค้ช...ยังไม่เสร็จอีกหรอครับ?”  ผมขยับตัวไปนั่งฝั่งเดียวกับเขาก่อนจะสอดแขนเข้าไปกอดท่อนแขนของเขาเอาไว้ ใบหน้าเอนซบอยู่ที่หัวไหล่ก่อนจะมองอย่างสนใจว่าเขาทำอะไรกับมือถือของเจ้าพวกนั้นกันแน่ถึงได้นานขนาดนี้...ถ้าแค่ลบมันก็น่าจะเสร็จแล้วนี่นา

“ เมล์?”  เขากดส่งรูปและวีดีโอทั้งหมดเข้าอีเมล์ตัวเองก่อนที่จะลบรูปพวกนั้นทิ้ง...นะ นี่มัน....หลอกใช้ให้เจ้าพวกนั้นถ่ายรูปให้?? แผนซ้อนแผนอีกที??

“ โธ่~~~ โค้ชก็เป็นไปกับพวกนั้นด้วยหรอครับ?~~”  ผมลากเสียงยาวอย่างเง้างอด...รูปน่าอายพวกนี้จะเก็บเอาไว้ทำไมก็ไม่รู้...ผมงับแขนเขาเบาๆเพื่อเป็นการทำโทษ...และกว่าเขาจะจัดการมือถือทุกเครื่องเสร็จ ชิงช้าสวรรค์ก็หมุนขึ้นไปเป็นรอบที่สอง

พอเขาเลิกยุ่งกับมือถือพวกนั้นแล้วมานั่งเฉยๆอยู่ข้างๆผม บรรยากาศมันก็ดูล่อแหลมขึ้นมาทันที...ถึงผมจะเวอร์จิ้นแต่ก็อ่านการ์ตูนเกือบทุกเรื่องที่ลงอยู่ในจั๊มป์นะ คัมภีร์เล่มนั้นมันมีตั้งแต่การ์ตูนต่อสู้ ตลกโปกฮา ดราม่า ฮาเร็ม ไปจนถึงเรื่องของเด็กผู้ชายวัยกำลังโตผู้อยากรู้อยากเห็น เพราะงั้นกับอีแค่เรื่องที่ว่าสถานที่ปิดอย่างชิงช้าสวรรค์นั้นเค้าเอาไว้ทำอะไรทำไมผมจะไม่รู้...

ถึงผมจะไม่ได้ว่าอะไรถ้าเขาจะทำ แต่มันก็เขินจนอยู่เฉยๆไม่ได้

“ ในถุงนั่นมันอะไรหรอครับโค้ช...”  ผมเลยเปลี่ยนเรื่องด้วยการหันไปชวนเขาคุยเรื่องของในถุงใบใหญ่ที่เขาหอบมาจากร้านเกมเมื่อกี้นี้ด้วย

“ รางวัลของปาจิงโกะน่ะ...ร้านมันมีเงินสดให้ไม่พอ จำนวนเงินที่เหลือเลยแลกเป็นของนั่นมาแทน....อยากได้ก็เอาไปสิ...ชั้นก็ไม่รู้จะเอาไปทำไมเหมือนกัน”  นี่เขาชนะมาขนาดไหนกันถึงกับที่ร้านมีเงินสดให้ไม่พอ แล้วเงินที่เหลือยังแลกของมาได้ตั้งขนาดนี้

ผมหยิบของในถุงซึ่งวางอยู่ที่พื้นกระเช้าขึ้นมาดู ก่อนจะดวงตาเป็นประกายเพราะตุ๊กตาตัวใหญ่ที่อยู่ในมือมันคือตุ๊กตาคาแรกเตอร์การ์ตูนเรื่องโปรดของผมที่ลงอยู่ในจั๊มป์น่ะสิ!

“ ผมเอานี่ไปได้หรอครับ...?”  แทบจะเก็บอาการดีใจไม่อยู่ เสียงที่เอ่ยออกไปจึงเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

“ นายคิดว่ามันเข้ากับชั้นหรือไง? อยากได้ก็เอาไปสิ”  เขายกขาขึ้นไขว่ห้างก่อนจะกอดอกทำทีเป็นไม่สนใจ

นัยน์ตาเหลือบมองเขาด้วยแววระยิบระยับก่อนจะกอดหมับเอาหน้าคลอเคลียลงไปบนตุ๊กตาตัวนิ่ม  ถึงเขาจะอ้างนู่นอ้างนี่แต่ผมก็รู้หรอกว่าเขาตั้งใจเอาเจ้านี่มาให้ผม เพราะเขารู้ว่าผมชอบมัน และในร้านเกมเมื่อกี้ก็มีตุ๊กตาตัวอื่นๆอีกเพี้ยบ ถ้าเขาไม่เจาะจงเลือกมันมา มีหรือจะสุ่มได้ตัวที่ผมชอบแบบนี้

“ โค้ช~~ ขอบคุณนะครับ”  ผมยื่นหน้าไปหอมแก้มเขาเบาๆด้วยความรวดเร็ว ก่อนจะละออกมามองปฏิกิริยาของเขา

ใบหน้าคมชะงักค้างเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆแดงขึ้นเรื่อยๆ เขารีบหันหน้าไปอีกทางอย่างไม่ยอมให้ผมเห็นจนผมได้แต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

“ แต่เอ...มันน่าจะมีหมวกด้วยหรือเปล่าครับ?”  ผมดึงแก้มของเจ้าตุ๊กตาไปมาพลางมองหาหมวกที่เป็นเครื่องประดับประจำตัวของเจ้านี่...ปกติแล้วมันน่าจะมีนี่นา?

“ มี...ร่วงอยู่ในถุงละมั้ง”  เขาปรับใบหน้าให้กลับมานิ่งเฉย แต่ก่อนจะได้ก้มลงมาช่วยผมหา เสียงโทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้นมาเสียก่อน

“ ฮัลโหล?”   เขากดรับก่อนจะส่งสัญญาณให้ผมหาตามถุงที่วางอยู่ ส่วนเขาหันหน้าไปอีกทางเพื่อคุยกับปลายสาย ผมจึงรื้อๆค้นๆของในถุงอยู่คนเดียว

ห่อขนมของร้านเกมถูกยัดอยู่เต็มถุง สงสัยงานนี้ที่ชมรมคงจะไม่ต้องหิวโซหลังจากซ้อมเสร็จไปอีกหลายวัน ผมแหวกมันไปเรื่อยๆแต่ก็ดูเหมือนหมวกนั่นจะไม่ได้ร่วงอยู่ในนี้....เอ....ไปอยู่ไหนหว่า?....

มือแหวกไปทีละถุงๆ แล้วด้วยความที่กระเป๋าของเขาก็วางกองรวมกันอยู่กับถุงพวกนั้น มือของผมจึงเผลอไปเปิดกระเป๋าของเขาเข้าโดยไม่ได้ตั้งใจ...พอเห็นสายคล้องคอที่มีนกหวีดเข้าผมจึงได้รู้ตัว...

มือตั้งใจจะละออกมาจากกระเป๋าของเขา แต่นัยน์ตาก็ดันเหลือบไปเห็นห่อพลาสติกแบนๆเล็กๆรูปสี่เหลี่ยมด้านเท่ามีวงกลมอยู่ตรงกลางเข้าเสียก่อน...นี่มัน....

ถุงยาง?

ผมเงยหน้าขึ้นไปมองเขาที่เหมือนจะคุยโทรศัพท์เสร็จพอดีด้วยนัยน์ตาเบิกกว้างอย่างไม่คิดว่าเขาจะพกของแบบนี้ด้วย....

เพราะมันเอาไว้ทำอะไร ใครๆก็รู้ดี

ใบหน้าของเขาชะงักค้างไปเมื่อเห็นว่าผมเจออะไรในกระเป๋าของเขา มือแข็งแรงยกขึ้นมากุมขมับก่อนจะหันหน้าหนีไปทางอื่น

ทำไมกันล่ะ?

ทำไมถึงต้องพกของแบบนี้?

“ โค้ช...กับผม...ไม่ต้องใช้ถุงยางก็ได้....”   และกว่าผมจะรู้ตัวว่าพูดอะไรออกไป ใบหน้าก็แทบจะร้อนเป็นไฟ....

ได้ยินเสียงเขาสบถก่อนจะหันมากระชากลำตัวผมเข้าไปหา ริมฝีปากประกบจูบลงมาตามด้วยเรียวลิ้นที่สอดแทรกนำพาความรุ่มร้อนเข้ามาในปากของผม ความต้องการที่ผมรู้ว่ามันแค่น้อยนิดเท่านั้นถ้าเทียบกับสิ่งที่เขาเก็บเอาไว้ข้างในมันถูกถ่ายทอดมาให้จนผมได้แต่หอบตัวโยนเมื่อเขายอมปล่อยผมให้เป็นอิสระ ริมฝีปากหิวโหยยังคงกดจูบไปตามซอกคอราวกับว่าถ้าไม่ใช่เบื้องล่างก็คงไม่อาจเติมเต็มเขาได้อีกแล้ว

แผ่นหลังของผมถูกบดเบียดจนแทบจะจมหายลงไปในผนังพลาสติกใสของกระเช้า กว่าเขาจะยอมละออกไปจากลาดไหล่ของผม ลมหายใจก็แทบจะโกยอากาศเข้าปอดแทบไม่ทัน

เขายังยื่นหน้าเข้ามาหาก่อนจะจูบเบาๆที่ริมฝีปากแดงช้ำ

“ ถ้าเป็นที่แบบนี้...บางทีก็ต้องใช้...จะปล่อยให้มันเลอะได้หรือไง?”  เขายิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปากก่อนจะหัวเราะในลำคอแล้วละออกไป...พอได้ยินเขาหยอกเย้ามาแบบนั้นถึงมันจะเป็นเรื่องจริงก็เถอะ แต่มันก็น่าอายไปไหมที่คิดจะทำกับผมทุกที่แบบนี้?!

“ .......โค้ชนี่ละก็......”   ผมได้แต่บ่นงึมงำ...ก่อนจะก้มหน้าก้มตาสงบสติอารมณ์...นี่ไม่ใช่ว่าเขาใกล้จะตบะแตกแล้วหรอกนะถึงได้พกของแบบนั้นติดตัวด้วย? เผื่อตบะแตกเมื่อไหร่หรือที่ไหนก็จัดการได้ทันทีอะไรแบบนี้?

อ้า~~~!! เขาจะคิดยังไงก็ไม่รู้ละ แต่ผมอายกับความคิดของตัวเองชะมัด!

ผมนั่งกอดตุ๊กตาแล้วก้มหน้าซุกพุงมันเอาไว้ ปล่อยใบหูแดงๆให้เขาเห็นแค่อย่างเดียว

ถึงจะอายแต่ผมก็ดีใจ...ที่เขาคิดจะใช้ถุงยางพวกนั้นกับผม

แต่พอย้อนกลับมามองตัวเองอีกที ความดีใจเมื่อกี้มันก็ค่อยๆชะงักค้างไป....เพราะผมรู้ตัว...ผมรู้ตัวเองดี...ว่าคงตอบสนองต่อความต้องการข้อนี้ของเขาไม่ได้...

จริงอยู่ที่ผมมีอะไรกับเขาได้ แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะที่ไหนก็ได้...เพราะร่างกายของผมมันไม่ใช่ว่าปุบปับนึกจะทำก็ทำได้เหมือนคนอื่น....

ทำไมจู่ๆก็รู้สึกสลดหดหู่ขึ้นมาซะแบบนั้น....

เขาจะรำคาญบ้างไหมนะ?

ที่เขาต้องอดทนขนาดนี้ ก็เพราะร่างกายที่ไม่ได้เรื่องของผมใช่หรือเปล่า?

เศร้าจัง....

กระเช้าที่เรานั่งหมุนวนมาบรรจบครบรอบพอดี ผมกับเขาจึงก้าวขาลงไปแตะพื้นอีกครั้งท่ามกลางเสียงโหยหวนของเจ้าพวกสมาชิกชมรมที่พอได้มือถือคืนต่างก็วิ่งหาวิธีกู้ข้อมูลกันให้จ้าละหวั่น พวกมันจึงแยกย้ายกันกลับบ้านไปคนละทิศละทาง...ตอนนี้...เลยเหลือแค่ผมกับเขาที่เดินอยู่ด้วยกันตามลำพัง

ความเศร้าหมองที่เกาะกินหัวใจของผมอยู่ดูเหมือนมันจะไม่ยอมหายไปง่ายๆเหมือนหลายๆครั้งที่ผ่านมา...ความรู้สึกที่ว่าอยากทำอะไรให้เขาบ้าง อยากตอบแทนความรักที่เขาให้คนอย่างผมมา มันมากเกินกว่าที่จะเก็บเอาไว้ได้อีก

เบื้องหลังเป็นชิงช้าสวรรค์ยามเย็น ทั้งโรแมนติกและชวนเหงาในเวลาเดียวกัน...เพราะงั้นเพียงแค่เขาถามผมว่า...

“ เป็นอะไรหรือเปล่าเอเลน?”  

น้ำตาของผมก็ไหลลงมาอย่างห้ามไม่ไหวอีกต่อไป...

ดูเหมือนกับเป็นคนที่อารมณ์แปรปรวนแต่อันที่จริงเราทั้งคู่ต่างก็รู้กันดี ว่าเรื่องนี้ถูกเก็บไว้ในใจของเราสองคนมานานแค่ไหน ริมฝีปากของผมจึงเอ่ยบอกกับเขาไปทั้งๆที่ยังร้องไห้สะอึกสะอื้นไม่หยุด...

“ อยากมีเซ็กส์กับโค้ชครับ...ฮึก...ฮึก...”

เขาชะงักค้างไป ก่อนที่มือที่แสนอบอุ่นของเขาเอื้อมมาจับมือของผมเอาไว้....

“ เอเลน....”

ผมได้ยินชื่อของตัวเองอยู่ในอ้อมแขนของเขา จากนั้นก็ไม่ได้ยินเสียงอะไรอีกเลยนอกจากเสียงร้องไห้โฮของตัวเอง

น่าอายชะมัด...

ผมนั่งสูดน้ำมูกอยู่บนเก้าอี้ในสวนสาธารณะข้างๆชิงช้าสวรรค์โดยมีเขาคุกเข่าอยู่ตรงหน้า สองมือแข็งแรงประคองอยู่ที่สองแก้มของผมก่อนจะเกลี่ยไล้น้ำตาให้อย่างแผ่วเบา

แล้วสองมือนั้นก็ลดลงไปกอบกุมมือของผมเอาไว้ เขาเงยหน้าขึ้นมาพูดกับผมด้วยสายตาอ่อนโยนแต่ก็แฝงเอาไว้ด้วยแววจริงจัง

“ ชั้นกลัว...”  คำพูดสั้นๆประโยคนั้นของเขามันเปล่งออกมาพร้อมๆกับสายตาที่เต็มไปด้วยความกังวล ถึงจะเป็นเพียงชั่วครู่แต่ผมก็รู้ว่าเขากลัวอย่างที่พูดจริงๆ

“ .......กลัว?”  เพียงแต่ผมไม่รู้ว่าเขากำลังกลัวอะไร...ฝ่ามือของเขาบีบมือของผมก่อนจะพูดออกมา...

“ กลัวมาตลอด...ตั้งแต่วันที่เห็นนายล้มลงไปต่อหน้าต่อตา...ชั้นกลัว...ว่าถ้าทำอะไรรุนแรงกับนายมันจะเป็นแบบวันนั้นอีก...ชั้นกลัวว่านายจะไม่ฟื้นขึ้นมา ชั้นกลัวว่านายจะทิ้งชั้นไปในที่ที่ชั้นตามไปลากนายกลับมาไม่ได้ ชั้นกลัว....เพราะถ้าไม่มีนาย...ชั้นอยู่ไม่ได้มากกว่าที่ตัวเองเคยคิดเอาไว้” 

ถึงจะเป็นสิ่งที่ผมเดามาตลอดว่ามันต้องเป็นแบบนี้ แต่พอมันออกมาจากปากของเขาผมก็อดที่จะนิ่งค้างไม่ได้

นิ่งค้างเพราะว่าหัวใจของผมกำลังลอยไปไกลด้วยความดีใจ ปลื้มใจ ตื้นตันใจ มีความสุข...เพราะสิ่งที่เขาพูดออกมามันหมายความว่าที่เขาไม่ทำเพราะเขาเป็นห่วงผม

เขารักผม...

เขารักผมมากกว่าที่ผมคิดเอาไว้เช่นกัน....

ผมหัวเราะออกไปเบาๆก่อนจะแนบหน้าผากลงไปที่หน้าผากเขา

“ โค้ช....เหมือนกันเลยนะครับ...พวกเราสองคน...”  รอยยิ้มถูกส่งไปให้ใบหน้าที่อยู่แค่คืบ

“ โค้ชไม่ยอมทำเพราะกลัวว่าผมจะอาการกำเริบอีก เลยต้องทนเก็บมันเอาไว้...ส่วนผม...ก็เอาแต่กังวล คิดแต่อยากจะตอบแทนความรักที่โค้ชให้มาบ้าง...เลยยิ่งทำให้โค้ชต้องทนหนักกว่าเดิมเลย...ฮะฮะ”  เขาส่ายหน้าผากไปมาราวกับกำลังทำโทษผมที่บังอาจไปยั่วเขาโดยที่ไม่เคยรู้ตัวเลย

“ รู้ตัวก็ดีแล้วเจ้าเด็กเหลือขอ...อยู่ไกลๆชั้นซะถ้าไม่อยากถูกกดจนต้องเข้าโรงพยาบาลอีก”  ผมได้แต่ยิ้มรับกับคำพูดของเขาก่อนจะยื่นหน้าไปกระซิบเบาๆ

“ ถ้าโค้ชจะไปอยู่เฝ้าผมที่โรงพยาบาลตลอดอย่างที่ผ่านมา...ก็ทำไปเถอะครับ...ที่จริงถ้าไม่หักโหมมากเหมือนตอนที่วิ่งไปสถานีรถไฟก็ไม่เป็นไรหรอกครับ”   เขามองผมพลางถอนหายใจเหมือนตัดใจที่จะอดทนต่อไป มือยกขึ้นมาขยี้หัวผมด้วยความหมั่นไส้

“ หึ...มันเหนื่อยยิ่งกว่าวิ่งรอบสนามอีกนะ ถ้าตายคาเตียงชั้นไม่รู้ด้วยล่ะ”  ผมพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม ในใจรู้สึกสว่างสดใสเหมือนสีรุ้งของชิงช้าสวรรค์ซึ่งอยู่ท่ามกลางแสงไฟยามค่ำคืนที่เห็นอยู่ตรงหน้า

ดีจริงๆ...ที่ต่างฝ่ายต่างยอมพูดออกมาแบบนี้...

ข้ออ้างเดิมๆถูกใช้บอกกับแม่ว่าคืนนี้ผมจะมาค้างที่บ้านของเขา

ทว่าตั้งแต่ปลายเท้าเหยียบเข้าบ้านมา...หนังสือหนังหาก็แทบจะกองอยู่ที่หน้าประตู

ริมฝีปากของผมถูกเขาจู่โจมทันที รสจูบที่เต็มไปด้วยความต้องการถูกส่งผ่านมาให้ ดูเหมือนเขาจะทนต่อไปอีกไม่ไหวแล้ว เสื้อผ้าจึงถูกถอดเหวี่ยงระเกะระกะตั้งแต่หน้าบ้าน บันได ไปจนถึงข้างเตียง

“ แฮ่ก....แฮ่ก...”  ผมนอนหอบหายใจด้วยร่างกายเปลือยเปล่าอยู่บนเตียง ก็เดินมาถึงนี่ทั้งๆที่ถูกเขาจูบมาตลอดทางมันก็ต้องหอบกันบ้างแหละ

นัยน์ตาสั่นพร่ามองตามเขาที่เปิดตู้เสื้อผ้าค้นหาอะไรบางอย่าง ท่อนล่างของเขายังมีกางเกงสีดำสวมอยู่ แต่แค่กล้ามเนื้ออันสวยงามที่ท่อนบนก็ทำเอาผมใบหน้าร้อนผ่าวได้แล้ว...ยิ่งรู้ว่ากำลังจะทำอะไรกันมันก็ยิ่ง....

“ อะไรน่ะครับ?”  ริมฝีปากแดงช้ำเอ่ยถามเมื่อเขาขยับขึ้นมาบนเตียงพร้อมขวดอะไรบางอย่าง หว่างขาถูกเขาจับอ้าออกจากกันก่อนที่เขาจะนั่งขวางลงไป

“ เจลหล่อลื่น”  เขาโยนมันลงไปบนสปริงนุ่มๆของเตียง...ถึงจะรู้ว่ามันจำเป็นก็เถอะแต่มันก็อดที่จะอายไม่ได้เมื่อคิดว่าเขาเตรียมของแบบนี้เอาไว้ในบ้านตลอดเลยน่ะ...

ฝ่ามือแข็งแรงดึงหมอนอิงใบใหญ่มาสอดไว้ใต้สะโพกและบั้นท้ายของผมราวกับจะให้มันช่วยรับแรงกระแทก แล้วริมฝีปากที่ถูกปล่อยให้เป็นอิสระเพียงชั่วครู่ก็ถูกเขายึดกลับไปอีก ความเร่าร้อนที่เรียกร้องนิดๆถูกส่งมาให้จากปลายลิ้นที่เกี่ยวพันกันแทบไม่หยุด และถึงแม้ว่ามันจะละออกไปเพราะเกือบจะทำให้ผมขาดอากาศหายใจ แต่ริมฝีปากของเขาก็ไม่ได้หยุดอยู่แค่นั้น มันกลับลากไปตามซอกคอ

ทุกสัมผัสผมรับรู้จากปลายประสาทที่ผิวหนัง ว่าเขากำลังพรมจูบลงไปตรงไหนบ้าง ดูดกลืน เน้นย้ำ หรือกัด...ลงไปตรงไหนบ้าง

ปลายลิ้นที่ลากจากซอกคอลงไปที่ลาดไหล่และเริ่มจะไล่ไปจนทั่วร่างกายราวกับเขากำลังกลืนกินผมเข้าไปทั้งตัว ความชื้นแฉะทำให้รู้สึกเสียวซ่าน เคลิบเคลิ้ม จนเสียงครางน่าอายมันหลุดออกไปจากปากเองอย่างห้ามไม่ไหว

“ ฮะ...อะ...”   แล้วมันก็ยิ่งหนักขึ้นเมื่อความเปียกแฉะนั้นมาหยุดไล้วนอยู่บนยอดอก

“ อ๊ะ...คะ...โค้ช...ตรงนั้น...”  ร่างกายแทบจะบิดเร่าเมื่อเขายังจงใจใช้ลิ้นเลียมัน นัยน์ตาสีขี้เถ้าเหลือบขึ้นมามองด้วยแววพอใจเมื่อเห็นว่าผมต้องพยายามควบคุมตัวเองไม่ให้ตื่นเต้นเกินไปหรือหายใจไม่พอ

“ อะ? อ๊า!!”  ทั้งๆที่ผมกำลังพยายามแต่เขากลับเลื่อนมือที่ลูบคลึงอยู่แถวๆบั้นท้ายให้ย้ายมาที่ต้นขาแล้วจงใจลากมันผ่านส่วนอ่อนไหวจนผมได้แต่ครางเสียงหลง ถึงผมจะพอรู้ทฤษฎีมาอยู่บ้างแต่ร่างกายของผมไม่เคยผ่านภาคปฏิบัติมาก่อน เพราะงั้นผมจึงเพิ่งรู้ว่าการแตะแค่นี้มันก็ทำให้ความต้องการไหลทะลักออกมาได้แล้ว

แล้วที่ผ่านมา...เขานอนกอดผมโดยไม่ใส่เสื้อผ้าเลยแบบนั้น...เขาต้องทนขนาดไหนกันนะ

“ อื้อ~~~!!”  ดูเหมือนเขาจะไม่ยอมให้ผมมีเวลาคิดเรื่องอื่น ฝ่ามือที่แค่ลากผ่านค่อยๆแตะปลายนิ้วลงไปบนปลายยอดก่อนจะไล่ลงไปช้าๆ...เขาละจากแผ่นอกขึ้นมามองผมที่กำลังสั่นสะท้านด้วยความเสียวซ่านสุดจะทน น้ำตาจึงปริ่มออกมาอย่างห้ามไม่อยู่...รู้สึก....ดีจัง....

“ ฮะ...อ้า....”   เขาเว้นจังหวะให้ผมมีเวลาหายใจก่อนจะกอบกุมแกนกลางลำตัวของผมด้วยทั้งฝ่ามือของเขา แล้วค่อยๆขยับขึ้นลงช้าๆ....ไม่ไหว.....รู้สึกดีจนแทบจะทนไม่ไหว...

ผมอยากจะรู้จังว่าเขากำลังรู้สึกยังไง ที่ต้องใช้สายตามองผมที่กำลังบิดเร่าด้วยมือของเขา....รู้สึกยังไง...ที่ต้องใจเย็นแล้วทำได้แค่มองผมซึ่งกำลังจะถึงฝั่งด้วยมือของเขา...

“ อะ...โค้ช...อื้อ!!”  ร่างทั้งร่างกระตุกเฮือกเมื่อถึงปลายทางแห่งความสุขสมที่เขามอบให้ ถึงจะอยากรู้ว่าเขารู้สึกยังไงแต่ในหัวของผมก็ขาวโพลนไปหมด ทั้งลมหายใจ ทั้งเสียงครางขยับขึ้นสูง ก่อนที่ความต้องการจะถูกปลดปล่อยออกมาเต็มฝ่ามือของเขา

ผมทิ้งตัวลงบนกองหมอนอย่างหมดแรง ริมฝีปากอ้าออกเพื่อกอบโกยอากาศเข้าไป ข้างในเองก็ต้องพยายามลดความตื่นเต้นลงให้มากที่สุดเพราะตอนนี้หัวใจของผมมันกำลังเต้นโครมครามจนรู้สึกได้

“ ฮ่า....ฮ่า....” ผมยังคงหอบหนักหน่วง เขาไม่เร่งรีบแต่กลับปล่อยให้ผมได้มีเวลาผ่อนลมหายใจ ระหว่างนี้เขายังคงลากไล้ปลายลิ้นกับริมฝีปากลงมาตามแผ่นอก ซอกคอ และหน้าท้องของผมด้วยใบหน้าราวกับกำลังกินอาหาร มันอาจจะเป็นเซ็กส์ที่น่ารำคาญสำหรับเขาก็ได้ที่ใช้ความรุนแรงไม่ได้แบบนี้ แต่ผมกลับดีใจที่เขาทะนุถนอมผม ให้ความสำคัญกับผม...เขาอ่อนโยน....อ่อนโยนจนครั้งแรกที่ใครก็ว่าน่ากลัวกลับเป็นครั้งแรกที่น่าจดจำสำหรับผม

แล้วก็ทั้งๆที่เพิ่งจะ....ไปแท้ๆ...แต่แค่เขาสัมผัส...ร่างกายก็เริ่มตอบรับเขาอีกราวกับมันจะไม่มีวันจบสิ้น....

ต้องการ....ผมต้องการเขาไม่จบไม่สิ้น...

“ เอเลน....”   เขาเรียกชื่อผมอยู่ที่ใบหู ริมฝีปากกดจูบลงมาที่ขมับก่อนที่เขาจะขยับเอื้อมไปหยิบของที่โยนไว้บนเตียงขึ้นมา ได้ยินเสียงเปิดฝาขวดเจลหล่อลื่นผมจึงเหลือบมองของเหลวที่กำลังไหลลงปลายนิ้วของเขาด้วยใบหน้าอายๆ

ได้เวลาที่ผมจะเป็นฝ่ายให้เขาบ้างแล้วสินะ...

เขาเริ่มปลุกเร้าผมที่แกนกลางลำตัวอีกรอบ แล้วคราวนี้มันก็ไม่ใช่แค่ฝ่ามือแต่เป็น......ด้วยปาก

“ อะ อ้า!! โค้ช...ไม่...อ้ะ....”  เสียงครางที่แทบไม่เป็นภาษาถูกเปล่งออกไป แค่ปลายลิ้นผมก็จะขาดใจตายให้ได้แล้ว แล้วนี่เขายังกลืนกินมันเข้าไป....ร่างกายของผมมันแทบจะทนไม่ไหว...ปากของเขากำลังทำให้ผมแทบคลั่ง...ฝ่ามือกำลงไปบนหมอนอย่างหาทางระบายออก ปลายเท้าจิกลงไปบนที่นอนด้วยความทรมาน...ความต้องการที่รุนแรงทำให้ทั้งร่างกายถึงกับสั่นระริก...ตอนนี้ผมไม่รู้แล้วว่าหัวใจของผมมันยังทำงานไหวแค่ไหน เพราะในหัวมีแต่ตัวเขาเท่านั้นที่เข้ามาครอบครองทุกๆอย่างของผม

“ อื้อ!! โค้ช...”   เพราะสติมุ่งสนใจแต่ส่วนที่ถูกปลุกเร้าอยู่ข้างหน้า กว่าจะรู้ตัวว่าถูกเขารุกรานข้างหลังด้วยก็เมื่อนิ้วที่สามถูกสอดใส่เข้ามา

เพราะมันอยู่ในร่างกายหรือไงนะ ผมถึงได้ยินเสียงเจลหล่อลื่นและอะไรที่มันเปียกแฉะได้อย่างชัดเจน ทั้งร่างกายทั้งใบหน้ารู้สึกร้อนราวกับถูกไฟเผา นิ้วของเขาที่เริ่มขยับเข้าออกให้ความรู้สึกที่ไม่คุ้นชิน

“ โค้ช...มันแปลกๆ...อ๊ะ...”   ได้ยินเสียงเขาหัวเราะในลำคอก่อนที่หนึ่งในนิ้วพวกนั้นจะทำให้ผมสะดุ้งเฮือกเมื่อมันกดลงไปยังผนังที่อยู่ด้านใน...จะว่ายังไงดี...ตอนนี้ผมไม่รู้แล้วว่ามันรู้สึกยังไงกันแน่ ทั้งมีความสุข ทั้งทรมาน

ริมฝีปากที่ครอบงำตัวตนของผมอยู่ถูกละออกไป รอบนี้เขาไม่ได้ปล่อยให้ผมถึงก่อนแต่กลับกดปลายมันเอาไว้ด้วยปลายนิ้วของเขา...และนั่นมันก็ทำให้ผมช้อนตามองเขาด้วยสายตาเว้าวอน....ก็ผมทรมาน...ช่วยปล่อยผมที...ผมมองเขาด้วยสายตาแบบนี้...

เขาถึงกับกัดฟันกรอด ถึงใบหน้าจะยังนิ่งเฉยแต่สายตาราวกับสัตว์ร้ายกำลังหิวกระหายของเขามันก็ทำให้ผมรู้ว่าเขาคงต่อต้านสัญชาติญาณดิบของตัวเองได้เท่านี้

แล้วก็แทบจะทันที...ที่ผมได้ยินเสียงปลดเข็มขัดกับซิปที่รูดลง

“ อื้อ~~~”  นัยน์ตาถึงกับปิดลงเมื่อเขาดึงนิ้วออกไป แรงเสียดสีทำเอาเสียววาบข้างใน แต่ยังไม่ทันจะถึงวินาที เปลือกตาที่ปิดอยู่ของผมก็ถึงกับต้องเบิกกว้าง

“ อะ...อึ๊ก?!! โค้ช?!! ฮะ...อ๊า?!”  ร่างทั้งร่างแทบจะกระตุกเมื่อเขาสอดใส่ความเป็นชายที่ขยายใหญ่มากเข้ามา ฝ่ามือของผมดันท่อนขาของเขาออกไปพร้อมทั้งขยับสะโพกหนีโดยปฏิกิริยาอัตโนมัติแต่เหมือนเขาจะทนไม่ไหว ท่อนแขนแข็งแรงจึงยึดเอวของผมไว้แล้วยังดึงดันที่จะเข้ามา

“ โค้ช...อ๊ะ!!”   เสียงสวบสาบของการสอดใส่ดังอยู่ภายในหู มันเป็นเสียงที่ดังเพียงรวดเดียวก่อนที่ความเจ็บร้าวจะแล่นลิ่วขึ้นมาจากช่วงล่างให้ผมรู้ว่าเขาเอามันเข้ามาได้สำเร็จ ร่างกายสั่นสะท้านโดยไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะเจ็บหรือเพราะอะไรกันแน่ น้ำตาที่ไหลลงไปนี่ก็เหมือนกัน....เพราะเจ็บหรือเพราะดีใจกันนะ...ที่ในที่สุดผมก็มอบสิ่งที่เขาต้องการให้เขาได้แล้ว...

สองแขนสั่นๆเอื้อมออกไปหาเขาก่อนจะโอบรอบลำคอแข็งแรงช้าๆ เขาหยุดนิ่งทั้งๆที่ยังกัดริมฝีปากอย่างพยายามอดทนเป็นครั้งสุดท้าย ปลายลิ้นไล้เลียลงมาบนแก้มของผมเพื่อซับน้ำตาที่ไหลลงไปให้

“ เอเลน...”  เขากระซิบเรียกผมราวกับกำลังร่ายมนต์เพื่อปลอบโยน แล้วก็ดูเหมือนมันจะได้ผลเสียด้วย

“ ฮ่า....โค้ช....ฮ่า.....ผมรักโค้ช....รัก....รักที่สุด....”   ต่อให้คำพูดมันจะปะปนกับลมหายใจจนแทบแยกไม่ออกแต่ผมก็อยากจะบอกกับเขา...อยากบอกเป็นร้อยเป็นล้านครั้ง...บอกซ้ำๆให้มันย้ำลงไปในใจว่าผมรักเขามากแค่ไหน

“ อื้อ!!!”  แต่ผมยังไม่ทันจะได้เอ่ยมันครบร้อยครั้งอย่างที่ตั้งใจ ริมฝีปากก็ไม่อาจจะเอ่ยอะไรได้นอกจากเสียงครางอีก

เขาขยับความเป็นชายที่อยู่ภายในตัวผม…

มันทั้งร้อนทั้งคับแน่น แรงเสียดสีที่ทำเอาน้ำตาร่วงจนผมไม่รู้ตัวเลยว่าเผลอรัดมันไปแค่ไหน นัยน์ตาที่พร่ามัวมองเห็นเพียงแค่ใบหน้าที่ดูจะรู้สึกดีของเขา ถึงจะยังนิ่งเฉยแต่รอยแดงบนแก้มกับริมฝีปากที่กัดแน่นด้วยความต้องการก็ทำให้ผมพอจะเข้าข้างตัวเองได้บ้าง ว่าเขาคงจะชอบร่างกายของผม

“ อ้า....โค้ช~~”  ผมหลับตาพร้อมกับกอดคอเขาเอาไว้เมื่อความเจ็บมันค่อยๆแปลเปลี่ยนไปเป็นความรู้สึกอย่างอื่น ยิ่งเขาขยับเข้าออกถี่ขึ้นเท่าไหร่ ยิ่งความหนักหน่วงของมันมากขึ้นแค่ไหน ผมก็ยิ่งจะขาดใจตายเพราะสำลักความสุขสมมากขึ้นเท่านั้น

หัวใจของผมคงกำลังทำงานอย่างหนักเพราะมันต้องรับความรักของเขาที่มากมายจนสะโพกแทบรับไม่ไหว เสียงครางของผมผสมผสานไปกับเสียงลมหายใจหอบๆที่แสนจะเซ็กซี่ของเขาที่ทำเอาผมยิ่งบิดเร่าด้วยความเร้าอารมณ์

ไม่ไหว...

ผมไม่ไหวแล้ว....

“ โค้ช! โค้ช!! มันจะ...อ๊า!!!”   ร่างกายถึงกับกระตุกเฮือกเมื่อเขาปล่อยมือจากส่วนอ่อนไหวของผมพร้อมๆกับกระแทกของของเขาเข้ามาอย่างหนักหน่วง ทุกความต้องการถูกปลดปล่อยออกไปเต็มหน้าท้อง ไหล่ของผมสั่นอย่างรุนแรงรับความอุ่นวาบที่ฉีดพุ่งอยู่ภายใน

ใบหน้าได้แต่เหม่อมองใบหน้าของเขาที่อยู่ด้านบน....มีความสุขจัง...

เขาก้มลงมาจูบผมเบาๆที่ริมฝีปากก่อนจะละใบหน้าที่ยังหอบถี่ออกไปเล็กน้อยพอที่ผมจะได้เห็นดวงตาของเขาที่มองมาที่ผมด้วยแววขอบคุณ...

ขอบคุณที่ผมทำให้เขามีความสุขงั้นหรอ? หรือว่าขอบคุณที่ผมไม่เป็นอะไรไป?

แต่ไม่ว่าเขาจะขอบคุณผมเรื่องอะไร ผมก็ยินดีที่จะเป็นฝ่ายให้ทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมมีกับเขา

“ โค้ช....”  ผมเอื้อมมือที่ยังสั่นระริกออกไปประคองใบหน้าของเขาก่อนจะเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

“ ผมน่ะ...อาจจะไม่ได้มีชีวิตยืนยาวพอที่จะอยู่กับคุณไปจนแก่เฒ่า...ต้องขอโทษด้วยจริงๆนะครับ”

ผมจำไม่ได้แล้วว่าผมเคยพูดกับเขาหรือเปล่า....

แต่เขาก็ตอบกลับมาด้วยถ้อยคำที่ทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนที่น่าอิจฉาที่สุดในโลก....

“ เพราะงั้นพระเจ้าถึงได้ส่งนายมาหาชั้นด้วยอายุที่ต่างกัน 15 ปีแบบนี้ไงล่ะ ถ้านายตายด้วยโรคของนาย ตอนนั้นชั้นเองก็คงจะแก่ แล้วก็ตายตามนายไปก็ได้”

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

เพราะฉันเพิ่งบอกรักไป...

และเขา...ก็รับฟังทุกอย่าง ทุกถ้อยคำ...

เหมือนความฝัน...

แต่ฉันเองก็ไม่อาจแน่ใจ...พรุ่งนี้...เรื่องของเราจะสุข...หรือแสนเศร้า...

จึงวอนขอดาวให้ช่วยฉันที....

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

พราว

FIN

จบแล้ว....ฮือออออออออ น้ำตาไหลพรากด้วยความดีใจ TTvTT ทลายไปได้สองไหติด ต่อไปอาจจะเป็นไหใบใหญ่สุดที่ค้างเอาไว้ตั้งแต่ต้นปีเพราะช่วงก่อนจบเป็นอะไรที่ปวดตับคนแต่งมาก เลยขอออกทะเลไปทำใจก่อง อิอิ

ส่วนพราว....มันคงเป็นฟิคที่หวานหยดเยิ้มที่สุดในชีวิตแล้วมั้งเนี่ยฟฟฟฟฟ ไม่เคยแต่งไปบิดไปขนาดนี้มาก่อนเลยค่ะคุณแม่ขรา >/////< คือเวลาที่ได้คิดคำพูดของคุณโค้ชในเรื่องนี้นี่เป็นอะไรที่กิ๊วก๊าวหัวใจสุดๆ คือสองคนนี้เป็นอะไรที่จีบกันได้ไม่แคร์สื่อมากอ่ะฟฟฟฟฟฟ ชอบบบบบบ >/////< นะ...เลยจากที่ตั้งใจว่าจะเป็นฟิคสั้นแค่ 3 ตอนจบ ก็เลยลากยาวมาจนตอนที่ 6 อย่างที่เห็น TvTb ถ้าคนอ่านชอบซักนิดคนแต่งกะดีใจสุดๆเบยค่ะ เหะเหะ

มาพูดถึงฉากในเรื่องนี้กันบ้าง...คุณกวางมันได้ไอเดียตอนที่ไปญี่ปุ่นรอบที่ผ่านมานี่เองค่ะ...นะ...เพราะปกติมักจะไปแต่วัด วัง ปราสาทอะไรงี้ เมื่อก่อนเลยจิ้นฟิคพีเรียดเป็นวรรคเป็นเวร แต่รอบหลังสุดได้ไปเดินในที่ที่เป็นโลกปัจจุบันมันก็เลยได้เอามาใช้ในพราวพอดี...อย่างในฟิคตอนนี้...คุณกวางไปเกมเซ็นเตอร์ที่อยู่ใกล้ๆชิงช้าสวรรค์ยักษ์ที่โอไดบะมาค่ะ คือที่จริงตั้งใจจะไปขึ้นชิงช้าสวรรค์แหละแต่พอดีมีน้องของคุณเพื่อนเค้าอยู่ที่ญี่ปุ่นแล้วก็เป็นคนพาทัวร์วันนั้นเลยมีโอกาสได้เดินเข้าไปส่องในเกมเซ็นเตอร์ที่ไม่ค่อยจะกล้าเหยียบเข้าไปมาก่อน >////< คือไอ้เราไม่ใช่คนเล่นเกมแต่ที่อยากเข้าไปเพราะอยากสัมผัสบรรยากาศเวลาเด็กผู้ชายเค้าเข้าร้านเกมกันน่ะค่ะ กร๊ากกกกกก (แต่วันที่ไปไม่มีเด็กผู้ชายสักคนถถถถถถ) คือน้องที่ไปด้วยกันเค้าขอแว่บไปเล่นเกมชู้ตบาส...นะ...ตรูจะมานั่งรอเฉยๆก็เสียเวลา ในขณะที่เหมือนจะนั่งดูอยู่เฉยๆเลยจิ้นจนได้มาเป็นฉากๆอย่างที่เห็น55555 แปะรูปตู้เกมบาสที่ว่าซะหน่อย อิอิ

แล้วตอนที่กำลังจะกลับกันก็บังเอิญเดินผ่านตู้เกมเต้นที่มีกลุ่มเด็กผู้หญิงกำลังเล่นกันอยู่ค่ะ คือมันน่ารักมาว๊ากกกกอ่ะ เลยแอบดู >////< คือในหัวตรูนี่แม่งไปนู่นแระ ตู้เกมมันต้องเต้นทีละสองคน แล้วเด็กผู้หญิงที่กำลังเต้นอยู่ก็แบบ...น่ารักอ่ะ...ส่วนเพลงที่ใช้คือตอนที่ยืนดูอยู่ไม่รู้จักค่ะ รู้แต่ว่าเป็นเพลงของ AKB48 เพราะน้องคนที่ไปด้วยกันเธอชอบ5555 นะ...กลับมาถึงบ้านเลยไปหาข้อมูล คิดว่าน่าจะ Koisuru fortune cookie นี่แหละ แต่เวอร์ชั่นที่เป็นเกมตู้คาแรกเตอร์ที่เป็นคนนำเต้นมันจะเป็นอนิเมะประมาณ 3D อ่ะนะ ไม่ใช่เหมือนในยูตูบที่จะแปะให้ดูนี่ อันนี้เป็นเกมเต้นของเครื่อง Wii ค่ะ แต่ท่าเต้นน่าจะแบบนี้แหละ

คือตอนที่ยืนดูอยู่ คาแรกเตอร์ในตู้แม่งก็น่ารักมากกกกกกกก แล้วท่าเต้นก็แบบ.......ถ้าหนูเลนกับหนูก๊กมาเต้นคู่กันตรูคงจะฟินตายไม่ต้องทำอะไรกันแล้วงานนี้ โฮกกกกกกกกกกกกกก ยืนกรีดร้องอยู่ในใจแล้วก็ได้มาอีกฉาก กร๊ากกกก >/////<

ส่วนชิงช้าสวรรค์ ความจริงรอบนี้ได้ไปขึ้นมาสองที่ค่ะ...ตอนขึ้นที่โอไดบะมันมืดแล้วเลยเห็นแต่อ่าวโตเกียวยามค่ำคืน กับหลังคาที่มีไฟรูปหัวใจไว้ให้คนที่นั่งบนชิงช้ามองลงมา กร๊ากกกกก ถ้าจะบิ้วท์กันขนาดนี้ >/////< ส่วนบรรยากาศที่บรรยายอยู่ในฟิคตอนนี้เป็นของรอบที่ไปขึ้นที่เทมโปซานในโอซาก้าค่ะ ตอนที่ไปเป็นช่วงเย็นๆเลยได้เห็นอ่าวโอซาก้ายามเย็น สวยมว๊ากกกกกกก >/////< แปะรูปๆๆ

เหม่...เรือสำเภาก็ช่างมาแล่นได้เหมาะเจาะดีจริงๆ >/////<

ส่วนอันนี้เป็นรูปชิงช้าสวรรค์ที่โอไดบะค่ะ สีรุ้งสมกับที่อยู่โอไดบะจริงๆ5555

สุดท้ายก็ต้องขอขอบคุณที่ติดตามฟิคเรื่องนี้มาจบจนนะคะ ขอบคุณทุกๆคอมเม้นต์และทุกๆเสียงทวง555 ทั้งๆที่เป็นฟิคที่เหมือนจะไม่มีอะไร ไหงคุณกวางกลับรู้สึกว่าถูกทวงโหดพอๆกะดาวตกเลยละคะ หงึกๆๆๆ

อีกนิด...จากที่เอารูปชุดยูนิฟอร์ม(?)ของทีมเบสบอลไปแปะเล่นๆในเฟสว่าอยากเห็นหนูเลนใส่บ้างจังเรยน้า ก็มีคน(ชื่อน้องปิ่น)วาดมาให้ทันทีทันใดเลยค่ะ แบบว่ากะลังคุยกันอยู่ตะกี้ หันไปอีกทีเอารูปมาแปะให้แล้ว

ง๊ากกกกกกกก น่ารักอ่า……>//////<….คือใบหน้าอายๆของหนูเลนตอนใส่นี่ทำเอานึกถึงฉากตอนที่ถูกหลอกให้ไปเล่นเกมเต้นในฟิคตอนนี้จริงจัง >/////< ขอบคุณมากๆๆๆเลยนะค้า

ก่อนจะลาแอบโฆษณานิดดดดดดนึง (ไปซะทีเถอะคุณกวาง) กำลังจะเปิดจองรวมเล่มฟิคเรื่อง Juunana Sai : 17ฝน ค่ะ น่าจะในอาทิตย์หน้านี่แหละน้า เดี๋ยวเอารายละเอียดมาแปะที่โกดังนี่อีกทีนะค้า ^ ^ แปะปกหน้ากับปกหลังฝีมือน้องสโนว์ค่ะ

งามโฮกจริงจัง งื้อออออ >////< บนปกหน้านั่นคือ ยามาโมโตะ ทาเคชิ ค่ะ5555 ถึงหน้าตาจะไปทางตัวร้ายแต่นั่นคือพระเอกของเรื่องนี้ค่ะ กร๊ากกกกก (รู้สึกว่าสีที่อัพโหลดในบลอคสปอตมันจะเพี้ยนๆแหะรูปนี้ ที่จริงมันจะม่วงดำมากกว่านี้นะคะ)  

แล้วเจอกันค่า ^ ^