Attack on Titan feat.KHR Au.Fic [Levi xEren , 8059] GLIDE : 14

Attack on Titan feat.KHR Au.Fic [Levi xEren , 8059]  GLIDE : 14

: Attack on Titan feat KHR Fanfiction Au

: Levi x Eren , 8059

: Romantic Drama

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

     

      

         

“ หมอบอกว่าถ้าแกลุกไหวให้เข้าไปตรวจแผลที่โรงพยาบาล”

ร่างบอบบางวางโทรศัพท์มือถือกับกุญแจรถลงที่โต๊ะเตี้ยหน้าโซฟาซึ่งมีร่างสูงใหญ่นั่งอยู่ ใบหน้าคมกำลังก้มลงไปมองแผงอกแข็งแกร่งของตัวเองซึ่งบัดนี้มีแต่ผ้าพันแผลพันเอาไว้ ถึงแม้จะยังเจ็บอยู่บ้างแต่วันนี้ก็นับว่าดีกว่าเมื่อวานเยอะ.....ถ้าเป็นคนทั่วไปคงยังลุกไม่ขึ้น แต่สำหรับเขาที่ร่างกายฟื้นตัวไวแผลแค่นี้เลยไม่เท่าไหร่ สาหัสกว่านี้ก็ใช่ว่าเขาจะไม่เคย...

เสียงกรอบแกรบของถุงพลาสติกทำให้เขาละใบหน้าจากช่วงท้องไปมองร่างบอบบางที่ยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์....ดูเหมือนโกคุเดระเพิ่งจะออกไปซื้ออะไรมา?....อาหารเช้า?

ทั้งๆที่ปกติกินแต่สลัดจนแทบจะกลายร่างเป็นกระต่าย แล้ววันนี้นึกครึ้มอะไรขึ้นมาถึงออกไปซื้ออาหารเช้ากันนะ?

กลิ่นข้าวต้มหอมฉุยลอยมาแตะจมูกแล้วไม่นานถ้วยสีแดงที่มีโลโก้ของเฟอร์รารี่ก็วางลงมาตรงหน้า....ไปซื้อมาให้เขางั้นหรอ?

ในอกข้างซ้ายรู้สึกอบอุ่นจนแทบจะหุบยิ้มไม่ลง...กับคนที่ไม่น่าจะดูแลใครเป็นกลับกำลังพยายามดูแลเขา...

ยามาโมโตะ ทาเคชิ...นายนี่ช่างเป็นผู้ชายที่น่าอิจฉาที่สุดในโลกเลยจริงๆ

“ กะ ก็แค่เห็นว่าพิการอยู่หรอกนะ จะปล่อยให้หิวตายในบ้านก็ไม่ได้ด้วย เดี๋ยวเอลวินจะลำบาก”   เขาได้แต่หัวเราะเบาๆกับริมฝีปากที่ไม่ค่อยจะตรงกับใจนั่น....ตกลง เอลวิน สมิธ นี่เป็นคนเก็บศพด้วยสินะ

“ ขอบใจนะที่รัก”  แกล้งหยอกให้ใบหน้าสวยงอหงิกเล่น แล้วริมฝีปากสีสดก็แยกเขี้ยวใส่เขาอย่างไม่ต้องสงสัย

“ ใครเป็นที่รักแกไอ้บ้า! แล้วนี่ตกลงจะไปไหม?!!” 

“ ไปครับ”   เขายกถ้วยข้ามต้มขึ้นมากินด้วยรอยยิ้ม ที่จริงก็อยากจะอ้อนให้ป้อนอยู่หรอกนะแต่เกรงว่าเจ้าของสายตาอาฆาตที่ส่งมาจากบ้านอีกฝั่งนั่นจะส่งท่อนขามาฟาดแผลเขาแตกอีกรอบซะก่อน

แกร่ก....

เสียงอะไรบางอย่างวางลงมาที่โต๊ะเตี้ยตรงหน้า ทำให้เขาละสายตาจากถ้วยไปมองวัตถุสีดำเล็กๆที่หน้าตาเหมือนจะเป็นรีโมทของอะไรสักอย่าง

“ หัดเข้าทางประตูดีๆซะบ้าง! ถึงจะเป็นหมีก็เข้าประตูเป็นใช่ไหมล่ะ?!”  แล้วเสียงห้วนๆที่เฉลยว่ารีโมทนั่นมันคืออะไรก็ทำให้นัยน์ตาสีเปลือกไม้ของเขาถึงกับเบิกกว้าง

อย่าบอกนะว่านั่นมัน....รีโมทประตูรั้วบ้าน?....

“ ก็แค่ปล่อยให้มานอนตายอยู่หน้าบ้านไม่ได้เท่านั้นแหละ ฮึ!”

นี่โกคุเดระ...ให้กุญแจบ้านกับเขางั้นหรอ?....

นัยน์ตาสีเปลือกไม้จ้องมองวัตถุสีดำนั้นราวกับเป็นสิ่งล้ำค่า...ตั้งแต่จากบ้านเกิดเมืองนอนมา ตั้งแต่ที่พ่อของเขาตายไป เขาก็ไม่เคยมีกุญแจบ้านอีกเลย...ไม่เคยมีสถานที่ที่รอให้เขากลับไป...

แววตาที่ขี้เล่นอยู่เสมอเปลี่ยนกลับมาจริงจัง มือใหญ่เอื้อมออกไปคว้ามือบางเอาไว้ก่อนจะก้มลงไปจุมพิตมันเบาๆ

จุมพิตราวกับจะให้สัตย์สาบาน....

ว่าเขาจะเอาชีวิตเข้าแลกเพื่อปกป้องคนคนนี้ตราบจนชีวีจะหาไม่...

มันจะเป็นสัญญาจากหัวใจ...ของเพชฌฆาตที่มีนามว่า...ยามาโมโตะ ทาเคชิ...

อัลฟ่าโรเมโอวิ่งอยู่บนถนนลาดยางมะตอยสีเข้ม สีขาวของรถตัดกับสีเขียวของป่าที่นับว่ายังอุดมสมบูรณ์อยู่มากในแถบนี้ ป้ายบ่งบอกว่ากำลังเข้าสู่เขตของมาราเนลโลปรากฏแก่สายตา ก่อนที่ป่าสองข้างทางจะค่อยๆเปลี่ยนเป็นภาพของเมืองที่คุ้นเคย

8C Spider เลี้ยวเข้าไปจอดที่ลานจอดรถของซุปเปอร์มาเก็ตริมทางก่อนที่ร่างโปร่งบางจะก้าวขาลงไป...เขาไม่ได้ตั้งใจจะแวะมาซื้ออะไรหรอกเพียงแต่ในขณะที่จอดเติมน้ำมันอยู่ F12 Berlinetta ก็ขับผ่านหน้าไป...ถึงที่นี่จะเป็นถิ่นของเฟอร์รารี่และคงมีรถรุ่นนี้ขับกันให้เกลื่อนเมือง แต่คันที่จะขับด้วยความเร็วจนมองป้ายทะเบียนไม่เห็นแบบนี้คงมีอยู่ไม่กี่คันหรอก

ใบหน้ามนที่ยังอารมณ์ไม่ได้ดีขึ้นยิ่งต้องมาหงุดหงิดตัวเองที่ทำพฤติกรรมน่ารังเกียจอย่างการลอบสะกดรอยตามคนรักแบบนี้อีก นัยน์ตาสีมรกตได้แต่มองเงาของตัวเองที่สะท้อนอยู่บนกระจกอย่างนึกสมเพช...ถึงจะพยายามไม่คิดมากแต่ความอยากรู้มันก็มีมากกว่า...คุณรีไวกำลังทำอะไร กำลังจะไปไหน ต่อให้ถามยังไงอีกฝ่ายก็ไม่ยอมบอก...เขาเลยต้องมาทำตัวราวกับสตอลกเกอร์อยู่แบบนี้ไง

สองมือดึงรถเข็นออกมาทำทีว่ามาเดินซื้อของ แต่สองตายังคงมองหาร่างที่ไม่ได้สูงใหญ่ทว่าแข็งแกร่งยิ่งกว่าใครคนนั้นต่อไป

ทว่า...

มองยังไงก็หาไม่เจอ....

แต่คนที่เจอกลับเป็น โกคุเดระ ฮายาโตะ กับคนของวองโกเล่คนนั้น...

หรือว่าคนที่ขับ F12 Berlinetta ออกมาจะไม่ใช่คุณรีไวแต่เป็นโกคุเดระ? เพราะเขาไม่เห็น BMW หรือ Ferrari California จอดอยู่ที่ลานจอดรถเลย

“ หึ...”  เสียงหัวเราะในลำคอดังออกมาอย่างรู้สึกโล่งใจ และถึงแม้เขาจะรู้สึกอิจฉาความเอาใจใส่ที่คุณรีไวมีให้ร่างบอบบางผมสีเงินคนนั้น แต่เวลาที่เจอกัน เวลาที่ได้พูดคุยกัน ความสบายใจที่เขาได้รับจากอีกฝ่ายก็เป็นสิ่งที่ปฏิเสธไม่ได้...สองขาจึงตั้งจะเดินเข้าไปทัก

แต่แล้วบรรยากาศที่อยู่รอบๆตัวของทั้งสองคนมันกลับทำให้เขาเข็นรถหลบเข้าไปหลังชั้นวางของซะแบบนั้น

เอ๋....?

ไอ้ออร่าสีชมพูๆนี่มันอะไรกันน่ะ?

หัวสีน้ำตาลหันกลับไปดูทั้งๆที่ยังซ่อนตัวอยู่หลังชั้นวางของ...ทั้งสองคนกำลังเลือกปลาอยู่ที่โซนขายของสด...ถึงแม้โกคุเดระจะแยกเขี้ยวใส่ชายร่างสูงใหญ่ที่ยิ้มรับแถมยังหยอกล้อกลับนั่นตลอด แต่มันกลับทำให้เขาใจเต้นแปลกๆกับใบหน้าที่ไร้ซึ่งความเย็นชาของนักขับมือสองของเฟอร์รารี่...เด็กคนนั้นก็มีใบหน้าแบบอื่นด้วยหรอ?

ใบหน้ามนยังคงผลุบๆโผล่ๆอยู่หลังชั้นวางของ นัยน์ตาสีมรกตแทบจะโตเท่าไข่ห่านด้วยรู้สึกตกตะลึงไปกับความสัมพันธ์ที่ดูไม่น่าจะธรรมดาของทั้งสองคนที่ตนเพิ่งรู้...เสียงด่าทอคละเคล้าไปกับเสียงหัวเราะแต่มันก็ฟังดูราวกับคู่รักที่มีความสุข แล้วที่สำคัญบรรยากาศแบบนี้ โกคุเดระ ฮายาโตะ ก็มีให้กับผู้ชายคนนั้นแทบจะคนเดียว....เท่าที่เขาเคยเห็นน่ะนะ

“ อันนี้ๆ...ฮงมากุโร่...เนื้อจะอร่อยกว่า”  มือใหญ่หยิบชิ้นปลาที่แพคเอาไว้ขึ้นมาจากชั้นตู้เย็นที่มีเนื้อปลาเรียงเป็นตับ

“ ฮง...อะไรนะ? ไม่เห็นมีบอก? เดี๋ยว! ชั้นไม่ได้อยากจะกินปลานี่ซักหน่อย!”   ใบหน้าสวยยื่นเข้าไปดูอย่างสนใจก่อนจะรีบสะบัดหนีทำทีไม่ได้รู้สึกอยากได้แต่สายตากลับแอบเหลือบมองปลานั่นอยู่ตลอด ซึ่งก็ดูเหมือนร่างสูงใหญ่จะรู้ทัน ใบหน้าคมถึงได้อธิบายออกไปโดยไม่สนใจท่าทางของร่างบอบบาง

“ ฮงมากุโร่...ภาษาอังกฤษก็ Blue fin Tuna...ทูน่าหรือมากุโร่มันมีหลายสายพันธุ์ แต่เนี่ย...ที่สุดของมากุโร่แล้วละ เชื่อชั้น”   ใบหน้าที่มองคนอื่นด้วยสายตามืดมนกลับมองคนที่ยืนข้างๆด้วยความอ่อนโยน

“ ฮึ! ไม่ได้อยากกินหรอกนะ แค่อยากจะรู้ว่าแกโม้หรือเปล่า”  มือบางหยิบชิ้นปลาที่อยู่ในมือใหญ่เอาไปวางในรถเข็นก่อนจะสะบัดหน้าหนีไปดูอย่างอื่น

“ ฮะฮะฮะ”  แล้วต่อให้ปากไม่ตรงกับใจยังไงหรือต่อให้ถูกด่าแค่ไหน คนอารมณ์ดีที่เดินตามไม่ห่างนั่นก็ยังคงยิ้มรับ

ใบหน้ามนของคนที่ทำตัวเยี่ยงสตอลกเกอร์หดกลับมาที่หลังชั้นวางของ บรรยากาศน่ารักๆที่ชวนให้รู้สึกอบอุ่นใจทำให้เขาเผลอยิ้มออกมา หัวใจเต้นตึกตักทั้งๆที่ไม่ใช่เรื่องของตัวเอง

งั้นหรอ...เป็นแบบนั้นเองหรอ....

“ หึหึ...”  เสียงหัวเราะดังออกมาอย่างห้ามไม่อยู่เมื่อจู่ๆก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมา...เขานี่มันงี่เง่าจริงๆที่เอาแต่เฝ้ากังวลเรื่องของโกคุเดระ ฮายาโตะอย่างกับคนบ้า เฝ้าอิจฉา เฝ้าน้อยใจ ทั้งๆที่จริงแล้วความรู้สึกที่คุณรีไวมีให้เด็กคนนั้นมันแตกต่างจากที่มีให้เขา แล้วที่สำคัญ....

....น้องชาย...ไม่อาจจะอยู่กับพี่ชายไปตลอดชีวิตได้หรอก....

นั่นคือสิ่งที่โกคุเดระเคยบอกเขาเอาไว้...แล้วตอนนี้...น้องชายคนนั้นก็กำลังมีทางเดินเป็นของตัวเอง...

ทำไมเขาเพิ่งจะมาเข้าใจเอาป่านนี้กันนะ

นัยน์ตาสีมรกตปิดลงก่อนจะยิ้มออกมาด้วยใบหน้าเปี่ยมสุข และไม่ว่าจะหันไปดูอีกกี่ครั้ง บรรยากาศหวานๆนั่นมันก็ทำให้หุบยิ้มไม่ได้...แล้วก็...ไม่ได้มีแต่เขาที่มองสองคนนั้นซะด้วย...ดูเหมือนร่างสูงใหญ่กับร่างบอบบางที่เดินอยู่เคียงข้างกันจะสะกดสายตาของคนที่เดินอยู่ในนี้อย่างช่วยไม่ได้...ก็นะ...

คนของวองโกเล่คนนั้น...อือ...ยามาโมโตะ ทาเคชิ?....ที่ปกติเขามักจะเห็นอยู่ในชุดสูทซึ่งให้กลิ่นไออันตรายไม่น้อยอยู่แล้ว...แต่วันนี้ร่างสูงใหญ่นั่นกลับอยู่ในชุดประจำชาติของชาวญี่ปุ่น...ดูเหมือนมันจะเรียกว่ายูกาตะ?...เป็นยูกาตะสีดำสนิทรับกับสีผมราวกับรัตติกาลของชายคนนั้นและมันยิ่งส่งให้ใบหน้าคมดูหล่อเหลาน่าค้นหาถึงแม้ว่าจะดูมืดมนมากกว่าเดิม คอยูกาตะเปิดกว้างเผยให้เห็นแผงอกแข็งแรงซึ่งถูกพันเอาไว้ด้วยผ้าพันแผลจนเต็มพื้นที่ ถึงจะดูอันตรายแต่มันกลับเข้ากับรอยยิ้มที่ริมฝีปากนั่นจนละสายตาไม่ได้  แล้วยิ่งความแข็งแกร่งแบบนั้นมาอยู่เคียงข้างกับความบอบบางของโกคุเดระ ฮายาโตะ ซึ่งถึงแม้จะอยู่ในชุดลำลองของเฟอร์รารี่ตามปกติ แต่เสื้อเชิ้ตสีขาวรับกับผมสีเงินก็ทำให้ใบหน้าสวยนั่นดูน่าทะนุถนอมน่าปกป้อง ความแตกต่างมันก็เลยยิ่งทำให้เป็นคู่ที่น่ามองยิ่งขึ้นไปอีก

สำหรับเขาแล้วคิดว่าทั้งสองคนช่างเหมาะสมกันจริงๆ....

แต่คุณรีไวอาจจะไม่คิดแบบเขาก็ได้...ตอนไปเวโรน่าถึงได้ดูอยากจะกีดกันยามาโมโตะไม่ให้เข้าใกล้โกคุเดระนัก....จะว่าไปเขาเองก็คุ้นๆกับความรู้สึกแบบนี้อยู่เหมือนกันนะ?

มันเหมือนกับตอนที่พ่อของเขาสั่งห้ามไม่ให้เขาคบกับคนที่ดูไม่น่าไว้ใจ.....

เหมือนพ่องั้นหรอ?!

“ อุ๊บ......”   มือยกขึ้นมาปิดปากไม่ให้หลุดหัวเราะออกไป ยิ่งนึกถึงใบหน้าโหดๆของคุณรีไวที่กำลังยืนกอดอกกระทืบเท้ารอสองคนนั้นกลับบ้านก็ยิ่งขำจนตัวงอ.....ต่อไปนี้เขาจะเลิกคิดมากเรื่องของโกคุเดระก็แล้วกันนะ...เพราะพวกเราคงหัวอกเดียวกัน...

ใบหน้ามนที่แดงระเรื่อจากการกลั้นหัวเราะเงยขึ้นมาก่อนจะรีบหลบไปอีกฝั่งของชั้นวางของเมื่อเห็นว่าทั้งสองคนที่ตนมองอยู่กำลังเข็นรถเข้ามาใกล้ สองขาตั้งใจจะเดินไปหาซื้อของสดไปทำอาหารให้คุณรีไว ดูเหมือนความน้อยใจ ความคลางแคลงใจจะหายไปจนตอนนี้มีแต่ความคิดถึงอีกฝ่ายแทบจะล้นทะลักออกมา...อยากไปเจอเร็วๆแล้วกระโดดเข้าใส่อย่างไม่มีสาเหตุ

แต่ก่อนที่ขาจะได้เดินไปโซนของสดอย่างที่ตั้งใจ สองหูก็ได้ยินเสียงที่ทั้งสองคนคุยกันแล้วมันก็ทำให้ร่างทั้งร่างถึงกับชะงักงัน

“ อยากกินก็ซื้อเองสิฟ๊ะ! เป็นถึงผู้พิทักษ์ของวองโกเล่ แค่นี้ซื้อเองไม่ได้หรือไง? จนจริงๆ”   ดูเหมือนร่างสูงใหญ่นั่นจะกำลังอ้อนให้ โกคุเดระ ฮายาโตะ ซื้ออะไรสักอย่างให้

“ โกคุเดระอ่า.....ถึงจะเป็นช็อกโกแลตราคาเหยียบแสน แต่ถ้าไม่ใช่ที่ได้มาจากนายมันก็ไม่มีความหมายหรอกน่า...จริงไหม...นะ นะ ซื้อให้หน่อยนะ...”    .............ช็อกโกแลต...........นั่นแหละคือคำที่ทำให้เขาก้าวขาไปไหนไม่ออก.....วันนี้วันวาเลนไทน์งั้นหรอ?!! บ้าจริง! เขามัวแต่คิดมากจนไม่ได้สนใจรอบข้างเลยว่าวันนี้มันเป็นวันที่ทุกๆสถานที่จะเต็มไปด้วยสีชมพู

“ น่ารำคาญจริงเชียว! หมีที่ไหนกินช็อกโกแลต ฮึ่ม!!”

“ น้า~~~~”

“ หุบปาก! เดี๋ยวไปเอาที่ช็อปของเฟอร์รารี่ให้! ชั้นไม่เสียตังค์ซื้อของปัญญาอ่อนแบบนี้ให้แกหรอก!”

“ เย้~~~เอาที่เป็นรูปหัวใจสีแดงนะ”

“ ช็อป – เฟอร์ – รา – รี่ ....ฟังบ้างหรือเปล่าไอ้บ้า! รูปหัวใจมีที่ไหน มีแต่รถเอฟวันเฟ้ย!”

“ อะไรก็ได้แหละ ขอแค่เป็นช็อกโกแลตที่ได้จากนาย~~”

“ พวกนี้มันไม่ได้เรื่อง ที่เอลวินเคยเอามากินอร่อยกว่านี้แน่นอน”

“ งั้นหรอๆ”

เสียงของทั้งคู่เลยผ่านไปนานแล้วแต่ร่างโปร่งบางกลับยังยืนนิ่งค้างอยู่ที่เดิม นัยน์ตาสีมรกตก้มลงไปมองนาฬิกาข้อมือ บ่ายกว่าขนาดนี้ถ้าจะกลับบ้านไปให้แม่สอนทำช็อกโกแลตให้ก็คงไม่ทันการ อีกอย่างก็คงจะน่าสงสัยน่าดูที่จู่ๆลูกชายก็นึกอยากทำช็อกโกแลตขึ้นมาทั้งๆที่ปกติเคยสนใจเรื่องอื่นนอกจากรถบังคับวิทยุเสียที่ไหน...ใบหน้ามนหันไปมองช็อกโกแลตนานาแบบที่วางอยู่บนชั้นวางของ....คำพูดที่บอกว่ามันไม่อร่อยของโกคุเดระลอยเข้ามาในหัว ทำให้มือไม่กล้าจะหยิบมาเลือกเลยสักอัน

ยังไงมันก็เป็นของที่จะให้คนสำคัญ เพราะงั้นเขาก็อยากจะให้ของที่ดีที่สุด

แล้วชื่อของช็อกโกแลตยี่ห้อหนึ่งก็ลอยขึ้นมาในหัว.....Godiva….ถ้าเป็นนี่ละก็....

ร่างโปร่งบางหันกลับก่อนจะเก็บรถเข็นไว้ที่เดิมโดยยังไม่ทันจะได้หยิบอะไรลงไปเลยสักชิ้น สองขาก้าวเร็วๆกลับไปที่รถก่อนที่ Alfa romeo 8C Spider จะพุ่งออกจากมาราเนลโลสู่โบโลญญ่า....ที่เดียวในละแวกนี้ที่จะมีช็อกโกแลตราคาแพงระยับยี่ห้อนั้น

จากถนนเส้นเล็กๆในเมืองมาราเนลโลตัดขึ้นทางพิเศษ Autostrada A1 Milano-Napoli มอเตอร์เวย์ที่เชื่อมต่อเมืองเหนือสุดของอิตาลีอย่างมิลานลงไปสู่แดนใต้อย่างเนเปิล ถนนคู่ขนานที่มีความยาว 754 กิโลเมตรนี้ยังเชื่อมต่อเมืองสำคัญๆของอิตาลีอย่าง โบโลญญ่า ฟลอเรนซ์ และโรมอีกด้วย

นัยน์ตาสีมรกตจ้องมองถนนกว้างใหญ่ที่หาไม่ได้ในมาราเนลโลด้วยความตื่นเต้นเล็กๆ เพราะจะว่าไปเขาไม่ได้ถนัดเรื่องการขับรถออกถนนใหญ่เท่าไหร่ ที่จริง....เขายังขับรถไม่ได้ด้วยซ้ำเพราะไม่มีใบขับขี่...ก็อายุมันยังไม่ถึงนี่จะให้ทำไงได้

คราวนี้ต้องขับรถไปโบโลญญ่าคนเดียว นอกจากระวังรถคันอื่นแล้วยังต้องระวังตำรวจอีกด้วยสินะ...ใบหน้ามนได้แต่ยิ้มแห้ง...ถึงแม้ว่าปกติแล้วเขาจะดื้อจนคนรอบข้างเอือมระอา แต่ก็ไม่น่าเชื่อว่าจะทำอะไรเสี่ยงๆแบบนี้เพียงเพราะช็อกโกแลตแค่อันเดียว

ก็เขาอยากให้คุณรีไวดีใจนี่นา...

ฝ่าเท้าเหยียบคันเร่งในความเร็วแบบที่มนุษย์ปกติเค้าใช้กัน กับระยะทาง 48 กิโลเมตรที่เขาใช้เวลาขับเกือบชั่วโมง ถ้าเป็นคุณรีไวคงใช้ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงแน่.......ใบหน้ามนสะบัดไปมาก่อนจะจ้องมองถนนอย่างพยายามสลัดคนที่อยู่ในหัวออกไป...ทำไมคิดถึงแต่คุณรีไวๆๆๆแบบนี้นะ บ้าจริง!

อัลฟ่าโรเมโอสีขาวเบี่ยงลงจากมอเตอร์เวย์ก่อนจะกลับเข้าสู่ถนนที่เต็มไปด้วยหมู่ตึกของโบโลญญ่าแล้วมุ่งหน้าไปยังห้างสรรพสินค้าใหญ่ของเมือง ถ้าจำไม่ผิดที่นั่นมีร้านของ Godiva โดยเฉพาะอยู่ด้วย

สองขารีบก้าวลงจากรถเมื่อมันจอดสนิทอยู่ที่ลานจอดรถใต้ดิน  ร่างโปร่งบางวิ่งกระหืดกระหอบไปถามประชาสัมพันธ์ก่อนจะวิ่งตามหาร้านซึ่งใช่ว่าจะหาง่ายด้วยความกว้างใหญ่ของห้างสรรพสินค้า ถ้าไม่รวมเวลาที่ขึ้นลิฟต์ไปลงชั้นผิดจนวนหาอยู่ทั่วชั้นนั้นก็ไม่เจอจนต้องวิ่งลงบันไดเลื่อนมาถามประชาสัมพันธ์ใหม่แล้วก็กลับขึ้นไปหาอีกรอบ เขาก็นับว่าทำเวลาได้น่าพอใจอยู่หรอก....

ร่างโปร่งบางมาหยุดยืนหอบแฮ่กอยู่หน้าร้านเป้าหมายจนได้.....หน้าร้านสีน้ำตาลเข้มที่ภายในตกแต่งด้วยสีทองอร่ามมีคนยืนเลือกซื้อช็อกโกแลตอยู่ประปราย...ไม่ใช่ว่ามันขายไม่ได้เพราะแพงเกินไปหรอกแต่เวลามันปาเข้าไปจะหมดวันแล้วแบบนี้ แถมของก็อาจจะหมดไปแล้วก็ได้ทำให้เขาเดินเข้าไปด้วยหัวใจตุ๊มๆต่อมๆ ถึงแม้ลมหายใจหอบๆจะยังไม่เข้าที่ดีแต่เขาก็ไม่มีเวลามาสนใจมัน นัยน์ตากวาดมองหาช็อกโกแลตที่อยากได้...จะเอาเป็นกล่องรูปหัวใจสีแดงแบบที่คงจะทำขึ้นมาเป็นพิเศษสำหรับวันนี้ก็ดูน่าอายยังไงไม่รู้ตอนยื่นให้คุณรีไว...มือเลยหยิบแบบกล่องสี่เหลี่ยมดูเรียบร้อยแต่หรูหรามาแทน

แล้วถุงกระดาษที่ข้างในมีกล่องช็อกโกแลตก็ถูกวางลงไปบนเบาะข้างคนขับ ใบหน้ามนอมยิ้มน้อยๆเมื่อหันไปมองมัน...คุณรีไวจะทำหน้ายังไงนะ ตอนที่เขายื่นให้...แค่คิดก็อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้แล้ว

เพราะงั้นต่อให้ต้องขับรถฝ่าตำรวจกลับไป เขาก็ยังคงเต็มไปด้วยความสุข

ไม่เคยคิดมาก่อนเลยนะว่า เทศกาลที่เขาไม่เคยเห็นความสำคัญของมัน จะทำให้หัวใจอบอุ่นได้มากขนาดนี้....มากกว่าตอนที่แข่งชนะเสียอีก...

และกว่าอัลฟ่าโรเมโอสีขาวจะกลับเข้าสู่มาราเนลโลได้....แสงอาทิตย์ก็อ่อนแรงลงเต็มที...

8C Spider หยุดลงที่หน้าบ้านในเขตอุทยานของมาราเนลโล มือบางหันไปคว้าถุงกระดาษด้วยรอยยิ้ม ในใจกำลังจินตนาการถึงใบหน้าของคนรับช็อกโกแลตชิ้นนี้ไปต่างๆนานา ซึ่งล้วนแล้วแต่เป็นภาพที่เต็มไปด้วยความสุข

โดยที่ลืมนึกไป...ว่าโลกใบนี้มันไม่ได้มีแค่ด้านเดียว...

สองขาชะงักอยู่หน้าประตูรั้วที่วันนี้ไม่ได้ปิดเอาไว้ เพราะมีรถที่ไม่คุ้นตาจอดคาอยู่...ไม่น่าจะใช่รถของยามาโมโตะ ทาเคชิ เพราะ BMW สีดำคันนั้นขยับเข้าไปจอดอยู่ข้างๆ Ferrari California...

ถ้างั้น...รถใครกัน?

ร่างโปร่งบางเดินขึ้นบันไดก่อนจะข้ามเฉลียงไม้ไปยังบ้านฝั่งซ้ายช้าๆ...จู่ๆก็รู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาราวกับว่าเขากำลังจะก้าวขาเข้าไปรู้ความลับที่คุณรีไวไม่อยากให้เขารู้แล้วก็พยายามที่จะปิดบังมันกับเขามาตลอด...ถึงได้สั่งนักสั่งหนาว่าห้ามมาที่นี่

ความลับ...ที่ทำให้สองขาถึงกับชะงักงันเมื่อสองตามองเห็นมันเข้า...

ความลับ...ที่ทำเอามือที่ถือถุงกระดาษอยู่ถึงกับกำแน่น...

เพราะมีตู้เตี้ยบังอยู่เขาจึงไม่รู้ว่าคนในบ้านกำลังทำอะไร แต่สิ่งเดียวที่แน่ใจคือบ้านหลังนี้ที่เขาเคยคิดว่ามันคือที่ของเขา...ตอนนี้มันกลับไม่ใช่....

ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกัน.....

ร่างโปร่งที่มีผมยาวประบ่าอยู่ในบ้านของคุณรีไวทั้งๆที่ใส่เสื้อกล้ามเพียงตัวเดียว...ร่างกายในแบบที่เขาไม่อาจจะมีได้นั้นกำลังค่อมตัวลงไปคุยกับคนรักของเขาที่นั่งอยู่ที่พื้นด้วยท่าทางสนิทสนม...ภาพที่เห็นผ่านกระจกมามันทำให้นัยน์ตาพร่ามัว แล้วยิ่งใบหน้าของทั้งสองคนขยับเข้าไปชิดกันมากเท่าไหร่มันก็ยิ่งทำให้หัวใจที่กำลังมีความสุขเหมือนจะถูกฉุดลงเหวอีกครั้งมากขึ้นเท่านั้น

นี่มันอะไรกัน...

ที่ห้ามไม่ให้เขามาเพราะกลัวว่าเขาจะรู้เข้าหรือไงว่าตัวเองซ่อนอะไรเอาไว้...

ไม่สิ...

อาจจะกลับกันก็ได้...

ที่ไม่ให้เขามา เพราะกลัวว่าผู้หญิงคนนั้นจะรู้...ว่ายังมีเขาอีกคน....

ยังมีเขา...ที่คุณรีไวซุกซ่อนเอาไว้ใช้ระบายอารมณ์ที่ไม่อาจจะเอาไปลงกับคนที่เป็น “ตัวจริง” ได้...อย่างงั้นใช่ไหม...

ริมฝีปากได้แต่เม้มแน่นกับเรื่องราวที่ได้รับรู้...ที่หัวใจเหมือนจะถูกบีบจนแทบจะแหลกเละไม่เหลือชิ้นดี...นัยน์ตาต้องกระพริบถี่ๆเพื่อไม่ให้น้ำตาไหลลงมาให้ดูน่าสมเพชไปมากกว่านี้

ยิ่งใบหน้าของทั้งสองคนยื่นเข้าไปใกล้จนริมฝีปากคงจูบกันได้จากมุมที่เขามองไม่เห็น มันก็ยิ่งเจ็บแปลบจนแทบจะยืนไม่อยู่

มันไม่ง่ายเลย...ที่จะต้องมายืนดูคนรักของตัวเองกำลังจูบกับผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้แบบนี้

ต่อให้เป็นคนใจเย็นแค่ไหนมันก็ไม่ใช่เรื่องที่จะทนกันได้เลย...แล้วยิ่งเป็นคนใจร้อนแบบเขาที่ไม่เคยควบคุมตัวเองได้ในเวลาที่เลือดขึ้นหน้า

สองขาจึงก้าวฉับๆเข้าไปในบ้านทันที!

เพราะเขาไม่ใช่นางเอกผู้แสนดีที่จะวิ่งหนีไปโดยไม่คิดจะทำอะไร

ช่างมัน! ถึงจะไม่รู้ว่าเขาหรือผู้หญิงคนนั้นกันแน่ที่เป็นตัวจริง แต่เขาจะไม่ยอมยกคุณรีไวให้ใครง่ายๆแน่!

ทั้งความหึงและความหวงทำให้เขาไม่คิดอะไรอีก สองมือผลักผู้หญิงคนนั้นออกไป ก่อนจะหลับหูหลับตาตะโกนใส่ด้วยเสียงดังก้อง

“ คุณรีไวเป็นของผมนะ!!!”

“ อย่ามายุ่งกับเขา เพราะเขาเป็นของผม! ได้ยินไหม?! เขาเป็นของผม!!”

สรรพเสียงที่เงียบไปทำให้นัยน์ตาสีมรกตลืมตาขึ้นมา...ผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้ามีท่าทางชะงักค้าง ดวงตาของเธอมองสวนกลับมาด้วยความตื่นตะลึงและนั่นมันก็ทำให้ร่างโปร่งบางเพิ่งจะรู้ตัวว่าทำอะไรลงไป

ใบหน้ามนค่อยๆหันไปมองอีกคนที่ดูท่าทางจะอึ้งไม่แพ้กัน ร่างที่ไม่ได้สูงใหญ่ทว่าแข็งแกร่งยิ่งกว่าใครยังคงนิ่งงันไปกับการกระทำของเขา

คุณรีไว...คงจะเกลียดเขาแล้วแน่ๆที่ทำตัวงี่เง่าแบบนี้...

ร่างกายจึงได้แต่ถอยหนีพลางส่ายหน้าด้วยอาการสั่นกลัว

กลัว...กลัวว่าจะถูกบอกเลิก...กลัวว่าจะถูกเกลียด

กลัวจนไม่กล้าจะยืนเผชิญหน้ากับสายตาราวกับน้ำแข็งนั่น...สองขาจึงหมุนตัวกลับแล้ววิ่งออกมา....โดยไม่ฟังเสียงตะโกนที่ดังอยู่ข้างหลังอีกเลย

“ เอเลน!!!”   นักขับมือหนึ่งของเฟอร์รารี่วิ่งตามร่างโปร่งบางมาจนสุดปลายเฉลียง ได้ยินเสียงอัลฟ่าโรเมโอขับออกไปจึงได้แต่หันรีหันขวางอย่างไม่รู้จะเอายังไง.....ไม่รู้จะเลือกทางไหนดี...

แต่จนแล้วจนรอดร่างที่ไม่ได้สูงใหญ่ทว่าแข็งแกร่งยิ่งกว่าใครก็เลือกที่จะวิ่งกลับเข้าไปในบ้าน...

ก่อนที่มือจะคว้ากุญแจ F12 Berlinetta กับเจ้ารถบังคับวิทยุคันจิ๋วที่เพิ่งจะประกอบเสร็จสดๆร้อนๆขึ้นมา แล้วสองขาจึงวิ่งตามออกไป...

ไม่นานเฟอร์รารี่สีแดงก็ทะยานออกจากบ้าน คนที่อยู่หลังพวงมาลัยยังจับต้นชนปลายอะไรไม่ถูกที่จู่ๆเจ้าเด็กนั่นก็พรวดพราดเข้ามาตะโกนประโยคที่ทำเอาเขาใจเต้นจนแทบจะทะลุออกมาจากอก ก่อนจะพรวดพราดวิ่งหนีไปแถมเรียกเท่าไหร่ก็ไม่ยอมฟัง...เป็นอะไรกันนะเจ้าเด็กเหลือขอนั่น...

คิ้วสีดำขมวดเข้าหากันพลางกัดฟันกรอด มือข้างหนึ่งพยายามกดโทรศัพท์มือถือเพื่อติดต่ออีกฝ่ายให้ได้....คงต้องคุยกันให้รู้เรื่องแล้วละคราวนี้...ถ้าปล่อยเอาไว้...แผลเล็กๆมันคงจะขยายใหญ่จนอาจจะต้องตัดอวัยวะที่เรียกว่าหัวใจทิ้งไปเลยก็ได้...แล้วถ้าไม่มีหัวใจ...เขาจะอยู่ได้ยังไง...

เสียงรอสายดังเป็นครั้งที่ 4 กว่าปลายสายจะยอมกดรับได้

“ ฮึก...จะโทรมาบอกเลิกใช่ไหมละครับ...ฮึก...ไม่เอา! ผมไม่ฟังอะไรทั้งนั้น!”   บอกเลิก?......เสียงปลายสายฟังดูก็รู้ว่าคงจะพูดกันไม่รู้เรื่องแน่ แต่เขาก็ยังคงพยายามจะสอบถามสาเหตุให้ได้ว่ามันเรื่องอะไรกัน

“ ใจเย็นๆสิเอเลน”

“ ใจเย็น? คุณยังจะให้ผมใจเย็นได้อีกงั้นหรอ? ถ้าเบื่อก็บอกผมดีๆสิ ไม่ใช่โทรไปก็ไม่ค่อยรับแล้วไปอยู่กับผู้หญิงคนอื่นแบบนี้...ฮึก...”   ผู้หญิงอื่น?......น้ำเสียงปนสะอื้นยิ่งทำให้เขาสับสนไปกันใหญ่...ผู้หญิงที่ไหนกัน?...หรือว่า...

“ ฟังชั้นนะไอ้เด็กเหลือขอ...”

“ ไม่ฟัง!! ไม่ฟังอะไรทั้งนั้น!! คุณจะบอกเลิกกับผมใช่ไหมล่ะ?! ไม่ต้องบอกหรอก ไม่ต้องบอกด้วยปากของคุณผมก็รับรู้ทุกอย่างแล้ว....ก็ดี....ถ้ารักกันแล้วมันจะต้องเจ็บ จะต้องเอาแต่คิดมากอยู่แบบนี้....ผมไม่มาให้คุณเห็นหน้าแล้วก็ได้...ฮึก...” 

“ เอเลน...เดี๋ยว...อย่าเพิ่งวาง...เอเลน!!”   แล้วปลายสายก็ตัดไป โทรใหม่ก็มีเพียงสัญญาณว่าปิดเครื่อง

โธ่โว้ยไอ้เจ้าเด็กบ้านั่น!!

เลิกกันอะไร?! เขาเคยพูดแบบนั้นเสียที่ไหน?! แค่จะคิดยังไม่เคยเลยสักนิด!....ไม่งั้นเขาจะสู้อุตส่าทำรถบังคับวิทยุนี่มาให้ทำไม?!

แต่แรกก็เข้ามาอยู่ในสายตาของเขาเองไม่ใช่หรือไง มาตามตื้อเขาจนถอนตัวไม่ขึ้นไปแล้วแบบนี้จู่ๆจะให้เลิกกันนี่มันเรื่องอะไรกันล่ะ?!

ริมฝีปากได้แต่สบถออกมาอย่างหุดหงิด ฝ่าเท้าเหยียบคันเร่งมิดจนเฟอร์รารี่สีแดงแทบจะบินได้...ต้องคุยกันให้รู้เรื่อง...ไม่ว่ายังไงก็จะต้องคุยกันให้รู้เรื่อง!

และด้วยความที่คนหนึ่งขับรถไวมาก กับอีกคนหนึ่งที่ขับรถช้ามาก ทำให้ F12 Berlinetta ตาม Alfa Romeo 8C Spider ทันในที่สุด

เอี๊ยดดดดดดด!!

เสียงเบรกดังสนั่นเมื่อเฟอร์รารี่ขยับแซงก่อนจะปาดหน้าอัลฟ่าโรเมโอแบบไม่กลัวว่าจะถูกชนเลยแม้แต่น้อย กลิ่นยางไหม้ลอยหึ่งออกมาแตะจมูกเมื่อรถทั้งสองคันต่างหยุดนิ่ง เสียงเปิดประตูทำให้ใบหน้าคมเงยขึ้นมาดูก่อนจะพบว่าร่างโปร่งบางกำลังวิ่งหนีไปอีกจนได้

“ เอเลน!!”   เขาได้แต่ตะโกนไล่หลังไป...บทจะดื้อขึ้นมานี่เอาไม่อยู่เลยจริงๆ

นัยน์ตาสีขี้เถ้าหันไปมองรถบังคับวิทยุอย่างรู้สึกเหนื่อยใจ....ทั้งๆที่ทำมาขนาดนี้แต่กลับดูเหมือนจะไม่มีค่าอะไร...หรือว่าเขากับเด็กนั่นจะแตกต่างกันมากเกินไป เลยไม่เข้าใจกันสักที...

ถ้าเลิกกันไป...บางทีเอเลนอาจจะมีความสุขมากกว่า...

เสียงหอบหนักหน่วงดังขึ้นทุกจังหวะที่ก้าวขา มือยกขึ้นปาดน้ำตาตลอดทางที่หลับหูหลับตาวิ่งไปจนไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองมาอยู่แถวๆริมแม่น้ำได้ยังไง

ร่างโปร่งบางทรุดนั่งลงบนผืนหญ้าหนานุ่มที่ริมฝั่งแม่น้ำ ปล่อยให้เสียงน้ำไหลเอื่อยๆกลบสะอึกสะอื้นที่ยังดังไม่ได้หยุด สองมือที่ยกขึ้นมาปาดน้ำตาขยับมาทึ้งหัวตัวเองก่อนจะสะบัดหน้าไปมาเหมือนคนกำลังจะเป็นบ้า

บ้า! บ้าที่สุด!!

ทำไมเขาถึงได้ทำบ้าๆแบบนั้นลงไป ทั้งๆที่กว่าจะได้มาไม่ใช่เรื่องง่ายๆ ต้องดื้อดึงขนาดไหน ต้องเจ็บต้องร้องไห้มาขนาดไหน แล้วทำไมถึงไปบอกเลิกง่ายๆ ปล่อยให้ความหวงครอบงำจนทำอะไรหุนหันพลันแล่นออกไปแบบนี้!

“ ฮึก.....”  น้ำตายังคงไหลลงมาไม่หยุด ในหัวเต็มไปด้วยความสับสนจนไม่รู้จะทำยังไง มันอาจจะเป็นเพราะความรู้สึกที่เก็บอยู่ข้างในมาตลอดมันระเบิดออกมา เรื่องมันถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้

ร่างโปร่งบางนั่งเหม่อมองสายน้ำทอประกายระยิบระยับด้วยแดดยามเย็นอย่างหมดแรง เวลาเดินผ่านไปไม่รู้ว่ากี่นาที กี่ชั่วโมง...เดินผ่านไปจนหยาดน้ำตาเริ่มจะแห้งหาย...แต่ในหัวใจก็ยังคงเจ็บปวดทุลนทุลาย

จะกลับไปหาดีไหม....

แต่แบบนี้คุณรีไวคงจะมองว่าเขาเป็นเด็กเอาแต่ใจ ไม่ฟังอะไร แล้วก็คงเอือมระอาไปแล้วแน่ๆ

ฮึ...ทั้งๆที่ไม่อยากให้อีกฝ่ายมองว่าตัวเองเป็นแค่เด็กเหลือขอ แต่ดูจากความงี่เง่าที่ทำลงไปมันก็สมแล้วที่คุณรีไวจะเรียกเขาแบบนี้

อุตส่าห์เลิกคิดเรื่องพ่อได้ อุตส่าห์เลิกน้อยใจเรื่องของโกคุเดระ แล้วทำไมถึงยังคบกันต่อไปไม่ได้

ความรักมันสวยงามอะไรกัน ใครเป็นคนพูดคำนั้นออกมา อยากจะรู้นัก…

ตุบ...

ใบหน้าที่กำลังเหม่อลอยก้มลงมามองที่ต้นขาเมื่อรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างกลิ้งมาชนเข้า...ตอนแรกก็คิดว่าคงจะเป็นลูกบอลของเด็กสักคนที่เผลอเตะมา มือจึงตั้งใจจะโยนมันกลับไป

ทว่า....

สิ่งที่เห็นก็มีแต่จะทำให้นัยน์ตาสีมรกตได้แต่เบิกกว้าง...นี่มัน....

Ferrari F138….

แต่เป็น F138 ที่คันเท่าฝ่ามือ....

รถบังคับวิทยุ?....

นัยน์ตาไล่มองไปตามโครงสร้างของมันด้วยหัวใจที่เต้นระรัว...แค่โครงสร้างภายนอกก็รู้แล้วว่าไม่ใช่รถที่ประกอบด้วยมือสมัครเล่น...มันเหมือน...เหมือนกับเป็นการย่อส่วนมาจาก F138 คันใหญ่ไม่มีผิด

สีขาวของกระดาษแผ่นหนึ่งสะท้อนเข้ามาในดวงตา ทำให้รู้ว่าที่ตัวถังมีกระดาษแผ่นเล็กๆแปะอยู่....มือสั่นระริกจึงเอื้อมออกไปหยิบกระดาษที่รถคันนั้นเอามาให้แล้วคลี่ออกดู

ในกระดาษสีขาวมีเพียงลายมือหวัดๆเขียนเอาไว้เพียงประโยคเดียว....

ประโยคเดียวเท่านั้น.....

“ นายเกลียดฉันหรือเปล่า?”

แต่เป็นประโยคเดียวที่ทำให้ทำนบน้ำตาที่อุตส่าห์กั้นไม่ให้ไหลลงมาอีกแตกพ่ายไม่เหลือชิ้นดี...คำพูดห้วนๆที่ไม่เคยตรงไปตรงมาแบบนี้คงไม่ใช่ใคร...และเมื่อเขาหันกลับไปด้านหลังก็เห็นร่างที่ไม่ได้สูงใหญ่แต่รักเขามากกว่าใครยืนมองอยู่ด้วยสายตากังวล...ความหม่นหมองบนใบหน้าคมทำให้เขารู้ว่าคุณรีไวเองก็คงจะคิดเรื่องของเขาไม่ใช่น้อยเลยทีเดียว

ร่างกายจึงขยับลุกขึ้นก่อนจะกระโดดเข้าไปกอดอีกฝ่ายที่อ้าแขนรับ เขาร้องไห้ราวกับเด็กๆที่ไหล่แข็งแรงอย่างหยุดน้ำตาเอาไว้ไม่ได้...มันทั้งดีใจ โล่งใจ ที่อีกฝ่ายตามมา...

“ ใครจะไปเกลียดคุณล่ะครับ ผมน่ะ..รักคุณที่สุด”  เสียงสั่นๆปนสะอื้นพูดออกไปทั้งๆที่ยังซุกหน้าเอาไว้ที่ไหล่แข็งแรง ที่แผ่นหลังรู้สึกถึงท่อนแขนที่โอบรัดกอดเขาเอาไว้แน่น

“ ถ้ารักชั้นก็อย่าบอกเลิกกันง่ายๆสิ เจ้าเด็กบ้า”  เสียงทุ้มกระซิบบอกอยู่ที่ใบหู ฝ่ามือที่ลูบหัวเขาอยู่นั้นสั่นน้อยๆอย่างที่รับรู้ได้...คุณรีไวเองก็คงจะกลัว คงจะกังวลไม่ได้แพ้เขาแน่ๆ

ร่างของเราต่างจมอยู่ในอ้อมกอดของกันและกัน...และกว่าเขาจะหยุดร้องไห้ได้ แสงอาทิตย์ก็แทบจะลาลับขอบฟ้า...

มือที่แสนอบอุ่นจับมือของเขาเอาไว้แล้วเดินไปด้วยกัน....

แขนบางอีกข้างกอดรถบังคับวิทยุเอาไว้แน่นราวกับเป็นของที่หวงแหนยิ่งกว่าอะไร ใบหน้าที่ผ่านการร้องไห้มาอย่างหนักอมยิ้มน้อยๆเมื่อก้มลงไปมองมัน ความรู้สึกในแง่ร้ายราวกับมลายหายไปเมื่อได้ฟังเหตุผลของอีกฝ่ายว่าทำไมหลายๆอาทิตย์มานี้ถึงได้เป็นแบบนี้....นั่นก็เพราะทุ่มเททำเจ้ารถคันนี้มาให้เขานี่เอง

หัวใจที่ปวดระบมกลับถูกรักษาในชั่วพริบตา...ตอนนี้...รู้สึกมีความสุขจนไม่รู้จะบรรยายออกมายังไง...และดูจากใบหน้าคลายกังวลของคุณรีไว ก็ทำให้พอจะรู้ว่าอีกฝ่ายก็คงไม่ได้ต่างกัน

ดีจริงๆ ที่กลับมาดีกันได้เหมือนเดิม...

ไม่สิ...เขารักคุณรีไวยิ่งกว่าเดิมเสียอีก

ใบหน้าจึงซบลงไปที่ไหล่ของคนที่เดินอยู่ข้างๆพลางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ นัยน์ตาสีขี้เถ้าได้แต่มองดูท่าทางออดอ้อนเอาใจราวกับลูกหมาด้วยสายตาเอ็นดู

เขาเพิ่งจะรู้ตัวว่าทำให้เด็กนี่กังวลจนคิดไปต่างๆนานา เป็นเพราะว่าไม่เคยคบใครแบบจริงๆจังๆเท่านี้มาก่อน เลยไม่รู้ว่าการกระทำของเขาจะทำให้อีกฝ่ายต้องคิดมากขนาดนี้

“ พรุ่งนี้...ชั้นก็ต้องบินไปแข่งที่แคนาดาแล้วอาทิตย์ถัดไปก็ต่อที่ออสเตรียเพราะงั้นกว่าจะกลับมาอีกทีก็อีกสองอาทิตย์...”   เสียงทุ้มเอ่ยออกไปในขณะที่สายตาทอดมองไปยังแสงแดดสุดท้ายที่กำลังจะลาลับขอบฟ้า

“ ชั้นเลยอยากให้รถนี่กับนายก่อน...ก็ท่าทางเหมือนหมาป่วยของนายมันทำให้ชั้นไม่มีสมาธิ...ชั้นไม่รู้ว่านายกำลังกังวลเรื่องอะไร...อาจจะเป็นเรื่องรถแข่งนี่ก็ได้....แล้วทั้งๆที่ชั้นควรจะตั้งหน้าตั้งตาทำรถนี่ให้นาย...แต่ชั้นก็อยากเห็นหน้านายเลยไปดักรอที่โรงเรียน...คิดว่าแค่เห็นหน้าก็ยังดี...แต่พอเห็นหน้ามันก็อยากทำขึ้นมา....คิดว่าที่ชั้นมีสภาพแบบนี้เป็นเพราะรู้สึกยังไงกับนายกันล่ะไอ้เด็กเหลือขอ?”  ยังดี...ที่ความโพล้เพล้ช่วยปิดบังรอยแดงบนใบหน้าของเขาให้ เขาจึงไม่ต้องเสหน้าไปมองข้างทาง

“ คุณรีไว~~~”   แล้วริมฝีปากนุ่มก็จูบมาที่แก้มเขาอย่างรวดเร็วและแผ่วเบาก่อนที่ใบหน้ามนจะกลับไปซบอยู่ที่ไหล่ของเขาเหมือนเดิม....เพราะแบบนี้ไงล่ะถึงได้อยากทำขึ้นมา

เสียงหัวเราะในลำคอดังขึ้นก่อนที่ขาทั้งสองคู่จะเดินกลับไปยังรถที่จอดรออยู่

“ แล้ว...ตกลงว่าผู้หญิงที่อยู่กับคุณรีไว....”  จู่ๆเสียงใสก็ถามขึ้นมาราวกับว่าเพิ่งนึกได้ ทำให้ใบหน้าปลาตายตอบกลับไปราวกับว่านั่นไม่ใช่เรื่องที่ควรจะเก็บเอามาคิดเลยแม้แต่น้อย

“ ยัยฮันซี่ไง?  อ้อ  นายคงจำยัยแว่นที่ไม่ได้ใส่แว่นไม่ได้สินะ...รถนี่ยัยนั่นเป็นคนเขียนแบบขึ้นมา....ชั้นเลยให้มาดูหลังจากที่เพิ่งประกอบเสร็จก่อนที่จะเอาไปให้นาย...แล้วยัยแว่นนั่นก็ดันมาในสภาพที่ไม่ได้อาบน้ำมาสี่วันเพราะมัวแต่หมกตัวคิดหัวสูบของรถแข่งคันใหม่...เหม็นจนเกินจะรับได้เลยละ...ชั้นเลยไล่ไปอาบน้ำสระผม...ตอนที่นายเห็นคงจะเป็นตอนที่ยัยนั่นเพิ่งจะเดินออกมาหาแว่นที่ไม่รู้ว่าเอาไปวางไว้ไหนนั่นแหละ”

“ คะ คุณฮันซี่?”  สิ่งที่อีกฝ่ายบอกมีแต่จะทำให้ใบหน้ามนได้แต่อ้าปากค้างอย่างไม่อยากจะเชื่อว่านี่เขาดันทำตัวงี่เง่ากับวิศวกรสาวที่ดูจะรักเครื่องจักรมากกว่ามนุษย์เป็นๆคนนั้น

แล้วร่างโปร่งบางก็ยืนทำใจอยู่นานมาก......กว่าจะตัดสินใจก้าวขาเข้าไปในบ้านฝั่งซ้ายของคุณรีไว

แล้วยิ่งเห็นว่าคนที่ตนไปก่อวีรกรรมเอาไว้ด้วยยังนั่งยิ้มกริ่มอยู่ที่โซฟา ใบหน้ามนก็แดงเถือกขึ้นมาทันที....อายจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนี!

“ เอเลน~~~”  น้ำเสียงกวนๆเอ่ยเรียกก่อนที่ร่างสูงโปร่งนั่นจะถลาเข้ามาหา

“ นี่ๆ เรื่องของเธอกับรีไวน่ะ คนเค้ารู้กันทั้งเฟอร์รารี่แล้วละ ไม่ต้องเที่ยวไปตะโกนบอกใครหรอกนะว่า ‘คุณรีไวเป็นของผมนะ!’ น่ะ...อุ๊บ...ฮ่าๆๆๆๆๆ” 

“ อ๊า!!! พอทีเถอะครับผมอายจะตายอยู่แล้ว!!”   ใบหน้าร้อนผ่าวได้แต่ก้มลงไปบนฝ่ามือของตัวเอง จากนี้ไปคงโดนล้อไปตลอดชีวิตแน่ๆ บ้าจริง!

“ นี่ยัยแว่นบ้า...เมื่อไหร่จะไสหัวกลับไปซักที”  เสียงทุ้มเอ่ยไล่อย่างไร้เยื้อไย...นี่เขาไปหึงคนที่แทบจะเตะกันตายอยู่ทุกวันแบบนี้ได้ไงกันนะ!

“ แหมๆ พอใช้เสร็จก็จะถีบหัวส่งเลยนะ รีไวบ้าที่สุด!”

“ จะไปดีๆไหม?”

“ โอเคร้~~~ ไปแล้วก็ได้! ไปก่อนนะเอเลน~~ ฮ่าๆๆๆๆ ชั้นชักอยากจะมีแฟนน่ารักๆแบบนี้บ้างแล้วอ่ะรีไว ขอได้ไหม~”

“ รีบๆไสหัวไปเลย!”

แล้วบ้านฝั่งซ้ายในเขตอุทยานของมาราเนลโลก็กลับเข้าสู่ความสงบอีกครั้ง...

นัยน์ตาสีมรกตกวาดมองเศษอะไหล่ที่กระจายเกลื่อนอยู่เต็มโต๊ะหน้าโซฟารวมไปถึงอุปกรณ์ประกอบรถบังคับวิทยุที่ยึดพื้นที่กว่าค่อนของห้องนั่งเล่นไปครองด้วยความรู้สึกดีใจจนเผลอยิ้มออกมา...เพราะเขารู้น่ะสิว่าการประกอบรถมันไม่ใช่เรื่องง่ายๆ ถึงคุณรีไวจะเก่งสารพัดเรื่องขนาดไหนแต่การต้องมาศึกษาชิ้นส่วนต่างๆที่ไม่คุ้นเคยแบบนี้มันต้องใช้ความพยายามมากเขารู้ดี

แค่คิดว่าทุกอย่างนี้คุณรีไวทำเพื่อเขา ร่างกายมันก็ราวกับจะลอยขึ้นมาให้ได้...ดีใจ...ดีใจจริงๆ

เขาลอบมองแผ่นหลังกว้างที่ยืนล้างอะไรอยู่ที่เคาน์เตอร์ครัว...จริงสิ!...เขามาที่นี่ก็เพราะจะเอาช็อกโกแลตมาให้ แล้วตอนนี้ช็อกโกแลตของเขามันไปไหนแล้วล่ะ?!

มัวแต่วิ่งหนีอีกฝ่ายจนไม่รู้ว่าเอาไปวางไว้ไหน อ้า!! นายนี่มันงี่เง่าจริงๆเอเลน!

แล้วในขณะที่ร่างโปร่งบางกำลังเดินวนไปวนมาพลางกวาดสายตาหาถุงกระดาษที่ไม่แน่ใจเลยว่ามันจะอยู่แถวนี้หรือเปล่า ฝ่าเท้าของเจ้าของบ้านอีกคนก็เดินเข้ามา

“ นี่ของนายหรือเปล่า?”   น้ำเสียงนิ่งทำให้เขาเงยหน้าขึ้นไปมอง ใบหน้าสวยที่ล้อมกรอบด้วยเส้นผมสีเงินดูเย็นชาตามปกติ มือบางยื่นถุงกระดาษของเขามาให้

“ ...อ๊ะ.....ขอบคุณนะ....ของชั้นเอง....”   เขายื่นมือไปรับด้วยดวงตาเป็นประกายอย่างรู้สึกซาบซึ้งใจที่อีกฝ่ายอุตส่าห์เก็บไว้ให้

“ เอาไหม? พอดีที่ช็อปให้มาเยอะ”  แล้วมือขาวผ่องอีกข้างก็ยื่นช็อกโกแลตของเฟอร์รารี่มาให้ ทำให้เขาหลุดหัวเราะออกไป...แค่นึกถึงภาพของทั้งสองคนในซุปเปอร์มาเก็ตก็รู้สึกสุขใจอย่างบอกไม่ถูก แต่ก่อนที่จะได้ยื่นมือไปรับ เสียงแง้วๆอะไรบางอย่างก็ดังอยู่ข้างหลัง

“ ของชั้นนะ! นายเอาไปให้คนอื่นได้ไง! โกคุเดระใจร้าย~~”   มือใหญ่สอดมาจากด้านหลังก่อนจะคว้าทั้งช็อกโกแลตทั้งร่างบอบบางกลับไป

“ แกก็ได้ไปตั้งเยอะแยะแล้วไง?! เป็นหมีบาดเจ็บกินมากได้ที่ไหน?! เอามานี่นะไอ้บ้ายามาโมโตะ!”   ใบหน้าสวยที่ความเย็นชาหายไปหันไปตะโกนเรียกร่างสูงใหญ่ที่คว้าช็อกโกแลตแล้วเดินหนีกลับบ้านฝั่งขวา ก่อนที่โกคุเดระจะหันมาพยักหน้าขอโทษแล้วเดินตามร่างสูงใหญ่ไป

“ ไอ้หมีนั่นมันยังอยู่อีกหรอ?!”   เสียงทุ้มของคุณรีไวทำให้เขาสะดุ้งโหยง แล้วก่อนที่คุณผู้ปกครองจะได้ก้าวขาออกไปเขาก็รั้งตัวเอาไว้แทบไม่ทัน

“ คุณรีไว! นี่ครับ!!”   กล่องช็อกโกแลตที่เขายื่นให้ทำให้สองขาที่เตรียมจะก้าวไปยังบ้านอีกฝั่งถึงกับชะงักค้าง ใบหน้าคมจ้องมองของในมือเขาไม่วางตา ราวกับว่านี่มันเป็นช็อกโกแลตชิ้นแรกที่อีกฝ่ายเคยได้รับ

ไม่หรอก....

ถ้าเป็นช็อกโกแลตน่ะ เขาได้มาจากแฟนๆของเฟอร์รารี่จนนับไม่ถ้วน

แต่ถ้าเป็นช็อกโกแลตที่ได้จากคนที่รักละก็...ชิ้นนี้เป็นชิ้นแรก....

ความรู้สึกแปลกๆมันแทรกซึมเข้าไปในหัวใจ...ทั้งๆที่ไม่เคยสนใจเทศกาลที่ดูไร้สาระนี้เลย แต่พอได้ลองสัมผัสมันดู...ก็รู้สึกว่าไม่เลวนักหรอก

“ ชั้นไม่ชอบกินของหวาน”  แต่แทนที่มือจะรับช็อกโกแลตนั่นมาประโยคที่ฟังดูใจร้ายกลับเอ่ยออกไปพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์....ก็แค่อยากจะรู้ว่าเจ้าเด็กเหลือขอนั่นจะทำยังไง...

“ มะ......”   ใบหน้ามนชะงักไป นัยน์ตาสุกใสมองรอยยิ้มที่มุมปากของอีกฝ่ายด้วยความสงสัย....ที่บอกว่าไม่ชอบกินของหวานน่ะโกหกแน่ๆ...เพราะเมื่อวันก่อนยังแย่งเค้กที่เขาซื้อมากินอยู่เลย...ถึงวิธีแย่งมันจะ.............ไปหน่อยก็เถอะ

วิธี....งั้นหรอ?....อย่าบอกนะว่า.....

ริมฝีปากสีระเรื่ออ้าค้างน้อยๆก่อนที่สองแก้มจะขึ้นสี....ทำไมเขาถึงได้หลงกลซาตานใจร้ายนี่ได้ทุกทีกันนะ!

ถึงจะไม่เข้าใจว่าทำไมจะต้องไปอยากให้อีกฝ่ายกินมันเข้าไปขนาดนี้ด้วย แต่มือก็แกะกล่องช็อกโกแลตด้วยใบหน้าอยากเอาชนะ แก้มใสป่องออกมาเพราะริมฝีปากเม้มแน่น...ไม่ชอบของหวานใช่ไหม...ได้...เดี๋ยวเขาจะทำให้มันเป็นช็อกโกแลตที่ดีที่สุดในโลกให้เอง!

ปลายนิ้วหยิบชิ้นช็อกโกแลตใส่เข้าปากของตัวเองก่อนที่มันถูกบดขยี้ด้วยฟันแล้วคละเคล้าไปด้วยน้ำลายฉาบไล้อยู่ทั่วโพรงปาก ปลายลิ้นแลบเลียออกมานอกริมฝีปากทั้งๆที่สายตาก็ยังคงจ้องมองอยู่ที่ใบหน้าคมที่ต้องข่มความรู้สึกของตัวเองเพราะเจ้าเด็กตรงหน้าไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังยั่วเย้าอีกฝ่ายขนาดไหน ใบหน้ามนยื่นเข้าไปใกล้ใบหน้าที่ยังนิ่งเฉยก่อนจะแตะริมฝีปากลงไปช้าๆ กลิ่นที่หอมหวานโชยมาแตะจมูกพร้อมๆกับเรียวลิ้นที่สอดใส่เข้าไปเพื่อล่อลวงลิ้นของอีกฝ่ายให้ตามเข้ามากินช็อกโกแลตในปากของตัวเอง

ช็อกโกแลตค่อยๆถูกกวาดต้อนออกไปจากโพรงปากอย่างเชื่องช้าทว่าค่อยๆทวีความเร่าร้อนขึ้นเรื่อยๆจนสองมือบางต้องตวัดไปโอบรอบคอของคนที่ไม่ชอบกินของหวานเอาไว้และกว่าจะออกจากกันได้ ทั้งอากาศที่จะใช้หายใจ ทั้งช็อกโกแลตก็แทบจะไม่มีเหลือ

“ แฮ่ก..แฮ่ก...อร่อย...ไหมละครับ...”   ใบหน้ามนที่ยิ้มน้อยๆราวกับเป็นผู้ชนะนั่นมันทำให้ใบหน้าคมนึกหมั่นไส้จนยื่นปลายจมูกเข้าไปคลอเคลียกับปลายจมูกรั้นอย่างหมั่นเขี้ยว

“ ฮะ ฮะ ฮะ...”  เสียงหัวเราะคิกคักทำให้ใบหน้าคมหยุดมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มอย่างรู้สึกสุขใจ สองแขนรั้งเอวบางเข้ามากอดเอาไว้ก่อนจะกระซิบลงไปที่ใบหู

“ สำหรับชั้น...มันมีช็อกโกแลตที่อร่อยที่สุดในโลกอยู่นะ...อยากเห็นไหม?”

“ เอ๋....?”  นัยน์ตาสีมรกตเต็มไปด้วยความสงสัยอย่างปิดไม่มิด และนั่นมันก็ทำให้เขาลอบยิ้ม

ร่างที่ไม่ได้สูงใหญ่ทว่าแข็งแกร่งยิ่งกว่าใครลุกจากโซฟาก่อนจะคว้าช็อกโกแลตในมือบางไปด้านหลังเคาน์เตอร์ หม้อใบย่อมถูกวางลงไปบนเตาไฟแล้วไม่นานช็อกโกแลตก้อนที่เคยอยู่ในกล่องอย่างสวยงามก็ลงไปหลอมละลายรวมกันอยู่ก้นหม้อ ทำเอาคนที่ให้มันมาได้แต่อ้าปากค้าง

“ แน่ใจนะครับว่ามันจะอร่อยที่สุดในโลกน่ะ?”   เสียงที่ถามออกมาฟังดูไม่เชื่อเด็ดขาดแต่เขาก็ทำเพียงยักไหล่รอจนช็อกโกแลตกลายเป็นของเหลวไปจนหมด

“ อร่อยที่สุดแน่นอน”   เขาหันไปบอกเด็กนั่นก่อนจะคว้าข้อมือบางเอาไว้แล้วลากให้เดินตามขึ้นไปบนชั้นสองโดยที่อีกมือมีหม้อช็อกโกแลตที่ค่อยๆอุ่นขึ้นเรื่อยๆ

ร่างโปร่งบางถูกเหวี่ยงลงไปบนเตียงก่อนที่เขาจะจัดการถอดเสื้อผ้าคนที่ยังงงจนเหลือเพียงร่างกายเปลือยเปล่า

“ อื้อ?!”   ปลายนิ้วกวาดช็อกโกแลตเหลวขึ้นมาเล็กน้อยก่อนจะใส่เข้าไปในริมฝีปากสีระเรื่อ ใช้ทั้งความหวานทั้งนิ้วที่ช่ำชองหยอกล้อเรียวลิ้นไร้เดียงสาจนร่างโปร่งบางเคลิบเคลิ้มจนไม่ได้รู้ตัวเลยว่า....ช็อกโกแลตอุ่นๆทั้งหม้อกำลังไหลอยู่บนลำตัวของตัวเอง...

เคร้ง...

จนกระทั่งเสียงหม้อกระทบกับพื้นเมื่อเขาวางมันลงไป.... “เจ้าช็อกโกแลตที่อร่อยที่สุดในโลก” ถึงเพิ่งได้รู้ตัว

“ คะ คุณรีไว?”   นัยน์ตาสีมรกตที่โตเท่าไข่ห่านผงกหัวขึ้นมามองสภาพของตัวเอง สองมือพยายามจะห้ามแต่คงไม่ทันแล้วละ...ใบหน้าของเขาก้มลงไปใกล้ช็อกโกแลตที่ไหลย้อยอยู่ที่ต้นขาก่อนจะเสยสายตาขึ้นมามองใบหน้าที่แดงระเรื่อ

“ จะกินละนะ”

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

To be Con.

ที่เหลือไปจิ้นต่อกันเองแบ้วกันนะ กร๊ากกกกก (โดนหม้อช็อกโกแลตปาหัวแตก)

สุขสันต์วันแห่งความรักนะค้า ^ ^ ขอให้มีความรักอยู่รอบตัว ใครอยากมีรักก็ขอให้สมหวังในรัก หรือใครอยากให้ใครรักใคร(?)ก็ขอให้เป็นไปตามนั้นน้า อิอิ

ส่วนตอนนี้ก็ขออภัยในความล่าช้า ทั้งๆที่ประกาศกร้าวเอาไว้ในเฟสว่าจะลงตอนที่ 14 นี้ในวันที่ 14 เดือน 02 ปี 2014 แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่ทันจนได้ *กระซิก* นะ...เลยส่งหนูก๊กขับเฟอร์รารี่เอากุหลาบแดงไปเป็นตัวประกันไว้ก่อง แปะรูปซะเลยนี่แน่ะ

ตอนนี้หมีบาดเจ็บ เพราะงั้นเลยเปลี่ยนคนนั่งข้างๆนิดหน่อย >/////< เอาเหมียวไปเป็นเพื่อนก่องนะหนูก๊ก

แล้วเจอกันตอนหน้านะค้า ^ ^