Attack on Titan feat.KHR Au.Fic [Levi xEren , 8059] GLIDE : 10

Attack on Titan feat.KHR Au.Fic [Levi xEren , 8059]  GLIDE : 10

: Attack on Titan feat KHR Fanfiction Au

: Levi x Eren , 8059

: Romantic Drama

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

           

          

ปัง!!!!!

เสียงปืนดังสนั่นลั่นห้องพร้อมกับเขม่าควันที่ฟุ้งกระจาย

ใบหน้าสวยไม่ได้สะทกสะท้านใดๆต่อการตัดสินใจทำเรื่องอุกอาจของตัวเองเลยแม้แต่น้อย นัยน์ตาสีมรกตยังคงมองฝ่ากลุ่มควันด้วยความนิ่งเฉย

ต่อให้หลังจากนี้จะมีอะไรเกิดขึ้นเขาก็ไม่สนใจ จะว่าเจ้าคิดเจ้าแค้นมันก็ใช่

แต่หากใครได้มาเจอกับเรื่องที่เขาต้องเผชิญมาทั้งชีวิต ก็คงไม่คิดจะให้ความแค้นนี้สลายหายไปกับอากาศแน่ๆ

เหมือนกับรอยแผลบนแผ่นหลังของรีไว...ที่มันจะไม่มีวันหายไปชั่วชีวิต

มือบางตั้งใจจะลดปืนลงเพราะคิดว่าอีกฝ่ายคงตายเพื่อชดใช้บาปของตัวเองแล้ว....แสกกลางหน้าผากแบบนั้นไม่น่าจะรอดได้

ทว่า...

เขาประเมินพวกมาเฟียผิดไป....

คนที่น่าจะล้มฟุ้บลงไปให้เลือดไหลนองพื้นกลับยังนั่งอยู่ที่เดิม...

นั่ง...แทบจะในท่าเดิม...

นัยน์ตาสีมรกตถึงกับเบิกขึ้นก่อนจะจ้องเขม็งมองคนที่นั่งอยู่บนโซฟา

สิ่งที่เปลี่ยนไปมีเพียงรอยยิ้มราวกับฟากฟ้าซึ่งหายไปจากใบหน้าที่ปรับกลับมาเรียบเฉยจนดูสมกับที่เป็นบอสของมาเฟีย กลิ่นไออันตรายโชยออกมาจากร่างกายเล็กๆนั่นจนไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นคนคนเดียวกับเมื่อครู่

แต่ถึงอีกฝ่ายจะเปลี่ยนไปยังไง คนที่ลั่นไกก็มั่นใจว่า ซาวาดะ สึนะโยชิ ไม่ได้ปัดป้องตัวเองเลยด้วยซ้ำ แล้วระยะที่จ่อหน้าผากอยู่แบบนี้ก็ไม่มีทางที่จะหลบพ้นแน่

ถ้างั้นมันเป็นเพราะอะไรกัน....

นัยน์ตาสีมรกตกวาดมองไปรอบๆห้องที่มีบรรยากาศหนักกว่าก่อนหน้านี้อย่างเพิ่งรู้ตัว...จิตสังหารมหาศาลขนาดนี้ทำให้คนที่คุ้นเคยกับมันดีถึงกับขมวดคิ้ว...

มีตัวอันตรายอยู่ที่นี่ไม่ต่ำกว่าสี่คน...

จู่ๆขนบนแขนบางก็ลุกชันขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่

ต่อให้รีไวจะห้ามแล้วห้ามอีก แต่เขาก็เคยมีเรื่องกับมาเฟียมาแล้วไม่ใช่น้อย...และไม่เคยมีแฟมมิลี่ไหนเลยที่เขาจะเอาชนะไม่ได้...ถึงได้ลำพองมาตลอดว่าอย่างวองโกเล่คงไม่เท่าไหร่

แต่ตอนนี้เพิ่งจะรู้ตัวว่ามันไม่ใช่....

ที่เคยพบก่อนหน้านี้ ที่ไม่รู้สึกถึงความน่ากลัวก็เพราะพวกมันซุกซ่อนเขี้ยวเล็บเอาไว้...

ซ่อนเอาไว้ในรอยยิ้ม ซ่อนเอาไว้ในภาพลักษณ์อันสง่างาม ซ่อนเอาไว้ในเสียงหัวเราะ...

มือบางข้างที่กำด้ามปืนถึงกับบีบเข้าหากันแน่น...บีบ...ให้เหล็กร้อนๆทำให้หัวใจที่กำลังสั่นกลัวสงบนิ่งลง

อันตรายแล้วยังไง....

อันตรายก็ใช่ว่าจะตายไม่ได้!!

นัยน์ตาสีมรกตกวาดมองหาสาเหตุที่ทำให้ ซาวาดะ สึนะโยชิ ยังนั่งอยู่ที่เดิมต่อไป ก่อนจะพบว่ากระสุนที่น่าจะฝังอยู่ในหน้าผากใสนั่นกลับไปจมอยู่ที่ฉากกั้นห้องซึ่งกระจัดกระจายไม่เหลือชิ้นดี

แล้วพอไล่สายตาหาสาเหตุที่ทำให้วิถีกระสุนเบี่ยงไป นัยน์ตาสีมรกตก็ถึงกับเบิกกว้าง

เมื่อมองเห็นดาบญี่ปุ่นที่คุ้นตา....ปักอยู่บนผนังฝั่งตรงข้าม...

ดาบ....ของยามาโมโตะ ทาเคชิ....

แล้วทำไม...หัวใจที่อุตส่าห์ทำให้สงบลงได้ถึงได้กลับมาเต้นรุนแรงอีกครั้ง...

ทั้งๆที่รู้ดีว่ามันจะต้องเป็นแบบนี้...ทั้งๆที่ไม่เคยสนใจ....

แล้วทำไม...เมื่อมองเห็นว่าร่างสูงใหญ่นั่นยืนนิ่งอยู่ที่ประตู นัยน์ตาสีมรกตถึงได้สั่นไหวอย่างห้ามไม่อยู่แบบนี้…

ยิ่งได้เห็นใบหน้าคมที่เต็มไปด้วยความเย็นชามองมาด้วยสายตาผิดหวังซ้ำยังไม่สะท้อนภาพใดๆ ไม่มีรอยยิ้มขี้เล่น ไม่มีเสียงทักกวนประสาท...มันก็ยิ่งทำให้หัวใจที่คิดว่าปิดตายไปแล้วถึงกับเจ็บแปลบขึ้นมา

มันคงเป็นความผิดของเขาเองที่ลืมไปว่า...ยามาโมโตะ ทาเคชิ...ก็เป็นคนของวองโกเล่....เป็นมาเฟีย...

ริมฝีปากสีสดกัดเม้มจนรู้สึกเจ็บ สายตาต้องพยายามละจากร่างสูงใหญ่ที่ยังคงยืนนิ่งมองเขา ไม่เข้ามาห้าม ไม่เข้ามาขวาง ไม่พูดอะไรกับเขาทั้งนั้น...ทำเหมือนเป็นคนไม่รู้จักกัน....

ใบหน้าสวยหันกลับมาหา ซาวาดะ สึนะโยชิ....จะปล่อยให้ความรู้สึกอย่างอื่นมาทำลายความตั้งใจไม่ได้...

ตั้งแต่แรกเขาก็ไม่คิดจะรู้สึกอะไรกับหมอนั่นอยู่แล้วไม่ใช่หรือไง...ตั้งแต่แรกก็กะจะฆ่าให้ตายอยู่แล้วไม่ใช่หรอ

มือบางยกปืนขึ้นมาตั้งใจจะยิงซ้ำ แต่ยังไม่ทันจะได้เหนี่ยวไก อะไรบางอย่างก็ซัดเข้ามาที่ฝ่ามือจนปืนหลุดกระเด็นไปไกล

และยังไม่ทันจะมีเวลาดูให้ดีว่ามันคืออะไร สัญชาติญาณการเอาตัวรอดที่สั่งสมมาเป็นสิบปีก็บอกให้ก้มหัวหลบ!

โครม!!!!

โต๊ะวางของจุกจิกราคาแพงที่ตั้งอยู่ข้างหลังพังยับไปในชั่วพริบตา ร่างบอบบางม้วนตัวไปกับพื้นด้วยท่าทางปราดเปรียวก่อนจะไปหยุดลงที่อีกฝั่งของห้อง แต่ไอ้ของอันตรายที่ทำโต๊ะพังก็ยังตามไปถึงตัวแทบจะทันที

และเมื่อมองดูให้ดีจึงเพิ่งเห็นว่ามันคือ ทอนฟา!!!

นัยน์ตาสีมรกตนิ่งค้าง...ถึงจะเกลียดวองโกเล่ แต่เขาก็ใช่ว่าจะบุ่มบ่ามบุกเข้ามาโดยไม่ดูตาม้าตาเรือ...อย่างน้อยๆก็พอจะรู้ข้อมูลว่าใครเป็นใครในองค์กรนี้อยู่บ้าง...เพราะงั้นถึงได้เข้าใจทันทีว่าจิตสังหารของสี่ตัวอันตรายที่รับรู้ได้ในตอนแรกมันใช่จริงๆ...ในเมื่อคนที่อยู่ในห้องมีทั้ง ซาวาดะ สึนะโยชิ , ยามาโมโตะ ทาเคชิ แล้วยังจะคนที่กำลังไล่ต้อนเขาอยู่ในตอนนี้

ฮิบาริ เคียวยะ!

ร่างบอบบางกระโดดหลบทอนฟาที่มาจากมืออีกข้างพลางมองใบหน้านิ่งที่ดูเหมือนจะแสยะยิ้มมุมปากอย่างถูกใจมากกว่าจะแค้นเคือง เพราะคนที่กล้าบุกเดี่ยวเข้ามาฆ่าบอสมาเฟียที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในอิตาลีแบบนี้ นอกจากจะใจถึงแล้วยังต้องเป็นพวกไม่กลัวตาย เหมาะแก่การไล่ขย้ำเป็นที่สุด

ใบหน้านิ่งจึงยิ้มราวกับกำลังสนุกสนาน....ยิ่งหลบได้ก็ยิ่งไล่ต้อน

ใบหน้าสวยได้แต่กัดฟันกรอด...คนตรงหน้าไม่ธรรมดาเลย...ความรวดเร็วและความหนักหน่วงของอาวุธที่ฟาดลงมาอย่างหวังผลได้นั้นทำให้นึกถึงผู้ปกครองของตนขึ้นมา...ถ้าเป็นรีไวคงไม่ต้องเอาแต่หลบแบบเขาแน่

ทอนฟาที่ฟาดเฉียดใบหน้าใสไปนิดเดียวทำเอาหายใจไม่ทั่วท้อง นัยน์ตาสีมรกตเผลอเหลือบไปมองร่างสูงใหญ่ที่ยังยืนกอดอกมองอยู่ที่ประตูโดยไม่คิดจะเข้ามาช่วย ไม่คิดจะเข้ามาห้าม ไม่มีรอยยิ้มขี้เล่นนั่นให้เห็นอีก

ทั้งๆที่บอกว่าชอบเขาไม่ใช่หรือไงกัน....

แต่คนสำคัญของหมอนั่นกลับไม่ใช่เขา....

เอาเข้าจริงสิ่งที่อยู่เหนืออื่นใดในใจของ ยามาโมโตะ ทาเคชิ ก็คงจะมีแต่ความภักดีที่มีต่อบอสของตัวเองเพียงเท่านั้น

ทุกๆอย่างที่เคยบอกเขามันคงเป็นเพียงคำโกหก เป็นแค่เรื่องล้อเล่นของหมอนั่น

เขาควรจะเชื่อรีไวตั้งแต่แรก...ว่าไม่ควรจะยุ่งกับมาเฟีย...

ไม่เช่นนั้นในอกซ้ายคงไม่เจ็บปวดอย่างหาสาเหตุไม่ได้แบบนี้หรอก...

นัยน์ตาสีมรกตสั่นระริกหันกลับมาจับจ้องประกายสีเงินของทอนฟาที่เร็วขึ้นตั้งไม่รู้กี่เท่า แค่หลบให้พ้นมันก็เต็มกลืนสำหรับเขาแล้ว แต่กระนั้นก็ยังพยายามที่จะตอบโต้

เพราะไม่อยากให้นัยน์ตาสีเปลือกไม้ได้เห็นความน่าสมเพชของเขาไปมากกว่านี้ ถึงแม้หมอนั่นอาจจะไม่ได้รู้สึกอะไร ถ้าเขาจะโดนฆ่าไปต่อหน้าต่อตาก็เถอะ!

หัวสีเงินก้มหลบทอนฟาก่อนที่มือบางจะคว้าขาตั้งโคมไฟที่อยู่ใกล้ตัวขึ้นมารับทอนฟาอีกข้าง

เพล้ง!!!

เสียงแก้วจากโคมไฟแตกกระจาย ก่อนที่ก้านทองเหลืองรมดำนั้นจะฟาดกลับไปให้เจ้าของทอนฟาถึงกับยิ้มที่มุมปาก

เพราะเขาโต้กลับได้ ทอนฟามหาภัยมันจึงใส่ความเร็วและความหนักหน่วงเพิ่มขึ้นอีก จนในที่สุดร่างบอบบางที่หลบได้มาตลอดก็หลบไม่พ้น เมื่อปลายเท้าสะดุดเข้ากับเศษโต๊ะที่พังยับจนเสียการทรงตัวทำให้ทอนฟาหวดเข้ามาที่หน้าท้อง

“ อุก!!”    ความจุกแล่นลิ่วไปทั่วร่างจนหัวเข่าถึงกับทรุดลงไป

“ แค่ก!!”   ใบหน้าสวยถึงกับไอออกมาเพราะอวัยวะภายในได้รับแรงกระแทกอย่างหนัก แล้วจู่ๆดวงตาไม่รักดีก็เผลอมองไปที่ยามาโมโตะอีกจนได้

ทั้งๆที่รู้ดีว่าผู้ชายคนนั้นจะยืนมองเขาถูกทำร้ายได้โดยไม่รู้สึกอะไร แต่พอได้เห็นใบหน้าคมที่ยังนิ่งเฉยอย่างที่คิดเอาไว้ หัวใจมันก็รู้สึกหมดแรงขึ้นมาจนทำให้ร่างกายไม่ยอมขยับหนี

ประกายสีเงินที่แว่บอยู่ที่หางตาทำให้รู้ตัวว่าคงไม่อาจจะหลบพ้นได้อีก ชั่ววินาทีที่ทอนฟาจะปะทะใบหน้า นัยน์ตาสีมรกตก็ถึงกับปิดแน่น

ต่อให้อยากจะดื้อดึง อยากจะลุกขึ้นสู้ อยากจะแก้แค้น แต่หัวใจที่ไม่ยอมแพ้กลับสู้หัวใจที่สั่นไหวเพราะนัยน์ตาสีเปลือกไม้เฉยชานั่นไม่ได้

ทั้งๆที่เคยสู้ยิบตาต่อให้ร่างกายจะบาดเจ็บแค่ไหนเขาก็ไม่เคยกลัวที่จะตาย แล้วทำไมครั้งนี้สองขากลับยืนไม่ขึ้น

ทำไม...

ทำไม!!!

เสียงตะโกนอย่างบ้าคลั่งดังก้องอยู่ในใจ แต่อากาศที่แหวกออกจากกันอย่างรุนแรงจนรู้สึกได้ทำให้รู้ว่า ฮิบาริ เคียวยะ คงไม่คิดจะออมแรง ใบหน้าที่หลับตาแน่นจึงเบี่ยงหลบตามสัญชาติญาณ

เอาสิ...แค่นี้...มันไม่มีทางเจ็บเท่าสิ่งที่เขาเคยเจอมาหรอก!

เคร้ง!!!

แต่แล้วเสียงวัตถุบางอย่างปะทะกันแทนที่จะจะเป็นความเจ็บแสบบนใบหน้าทำให้คนที่เผลอหยุดลมหายใจค่อยๆหรี่ตาขึ้นมามอง

เกิดอะไรขึ้น? ทำไมทอนฟานั่นมันยังมาไม่ถึงหน้าของเขา?

ร่างบอบบางรู้สึกเซถลาไปด้านหลังก่อนที่แผ่นหลังจะปะทะเข้ากับแผงอกอุ่นๆของใครบางคนเข้า ดวงตาก็มองเห็นภาพตรงหน้าได้ไม่ชัดเพราะสีดำๆของอะไรบางอย่างมันปิดเอาไว้

แขนเสื้อ?

ใช่...มันคือท่อนแขนแข็งแรงที่ล็อคคอเขาเอาไว้เพื่อดึงให้หลบไปด้านหลัง และเมื่อมันลดระดับลง นัยน์ตาสีมรกตจึงมองเห็นว่าเพราะอะไรทอนฟานั่นมันถึงไม่ฟาดมาที่ใบหน้าของเขา...

เพราะตอนนี้มันกำลังงัดข้ออยู่กับฝักดาบของ ยามาโมโตะ ทาเคชิ!!

จู่ๆน้ำตาก็รื้นขึ้นมาและหัวใจก็สั่นไหวอย่างรุนแรง...

ขนาดจะโดนฆ่าตาย หัวใจยังไม่หวั่นไหวขนาดนี้เลย...

ยามาโมโตะ...แกทำอะไรไว้กับชั้นกันแน่...

เคร้ง!!!!

ฝักดาบปัดทอนฟาออกไปก่อนจะเหลือแค่ไออำมหิตที่ปะทะกันอยู่ในอากาศ นัยน์ตาสีดำสนิทของฮิบาริ เคียวยะ จ้องเขม็งมาที่ร่างสูงใหญ่อย่างไม่พอใจที่เข้ามาแย่งเหยื่อของตน แต่ยามาโมโตะ ทาเคชิ ก็ไม่สน

มือใหญ่จับลงมาที่ข้อมือบางของคนที่ยังทำตัวไม่ถูกก่อนจะบีบมันจนใบหน้าสวยต้องนิ่วหน้า แรงมหาศาลลากร่างบอบบางให้เดินตามไป แล้วดาบญี่ปุ่นที่ปักอยู่บนผนังก็ถูกดึงออกมา ก่อนที่เพชฌฆาตแห่งวองโกเล่จะลากนักโทษสมควรตายออกไปจากห้องท่ามกลางสายตานิ่งสนิทของอีกสองคนที่มองอยู่....

มือใหญ่เปิดประตูห้องข้างๆก่อนจะลากร่างบอบบางเข้าไป

แรงเหวี่ยงทำให้ร่างที่ถลามาตามแรงลากล้มลงไปบนเตียงอย่างง่ายดาย และถึงแม้ว่าสปริงใต้เตียงจะทำหน้าที่ได้อย่างดีเยี่ยมแต่เมื่อบวกกับความเจ็บจากทอนฟาก่อนหน้านี้ก็ทำเอาร่างบอบบางขยับตัวแทบไม่ไหว

จนต้องปล่อยให้ร่างสูงใหญ่ก้าวขาตามมาคร่อมอย่างทำอะไรไม่ได้

มือใหญ่จับปลายคางมนเอาไว้ จากที่คิดว่าอีกฝ่ายเข้ามาช่วยแต่ดูเหมือนเขาจะคิดผิดไป เพราะนัยน์ตาสีเปลือกไม้ตอนนี้มันยังมีแต่แววมืดมน

“ อื้อ!!”   แรงบีบที่ปลายคางทำให้ใบหน้าสวยสะบัดไปมา...

ยามาโมโตะไม่ได้มาช่วยเขา แต่มารับหน้าที่สังหารเขาต่อจากฮิบาริ เคียวยะ!

“ อื้อ!!!”   ร่างกายพยายามดิ้นรนเมื่อมือใหญ่ๆนั่นมันย้ายจากปลายคางมาที่ลำคอ แรงบีบที่ค่อยๆเพิ่มขึ้นทำให้ลมหายใจเริ่มจะติดขัด

“ รู้บ้างไหม..ว่าโทษของคนที่กล้าหันปืนใส่บอสของวองโกเล่คืออะไร...”   เสียงทุ้มเอ่ยออกมาอย่างเยือกเย็นเช่นเดียวกับแรงบีบที่ทำเอานัยน์ตาสีมรกตพร่ามัวไปด้วยหยาดน้ำตา มือบางสั่นระริกตะกายอยู่ที่ท่อนแขนแข็งแรงที่ยังเพิ่มแรงบีบอยู่ที่รอบคอด้วยความทรมาน ริมฝีปากสีสดอ้าออกเมื่อจมูกไม่สามารถจะสูดเอาอากาศเข้าไปหายใจได้อีก

นัยน์ตาสีมรกตที่มองแทบจะไม่เห็นอะไรจ้องมองใบหน้าคมคายเป็นครั้งสุดท้าย....เขากำลังจะตาย....กำลังจะตายด้วยมือของผู้ชายคนนี้....

ความเจ็บปวดที่รู้ว่ายามาโมโตะสามารถมองดูเขาถูกคนอื่นฆ่าไปต่อหน้าต่อตา มันเทียบไม่ได้กับความรู้สึกในตอนนี้เลย

เทียบไม่ได้...กับการที่ได้รู้ว่าหมอนั่น...สามารถฆ่าเขาด้วยมือของตัวเอง...โดยไม่รู้สึกอะไรเลยสักนิด

ทั้งๆที่บอกว่าชอบเขา...

ทั้งๆที่บอกว่าชอบเขา...

ทั้งๆที่บอกว่าชอบเขา...

ทั้งๆที่บอกว่าชอบเขา...

“ โกคุเดระ?”   เสียงทุ้มที่กระซิบอยู่ข้างใบหูทำให้นัยน์ตาสีมรกตถึงกับเบิกโพลง แรงบีบที่คอหายไปทำให้ใบหน้าสวยถึงกับอ้าปากเพื่อรีบโกยออกซิเจนเข้าปอด

“ แค่กๆๆ”  ร่างบอบบางเด้งขึ้นมาไอพร้อมกับหอบจนตัวโยน ร่างทั้งร่างยังสั่นระริก หัวสมองยังคงมึนเบลออย่างจับต้นชนปลายอะไรไม่ถูก...ไม่รู้อีกแล้วว่านี่มันความจริงหรือความฝัน เขาตายคามือยามาโมโตะไปแล้วหรือยัง ไม่รู้ ไม่รู้เลย

“ หมอนั่นไปแล้ว......”  ใบหน้าคมเหลือบมองไปที่ประตูห้องซึ่งปิดอยู่ราวกับว่าก่อนหน้านี้เคยมีคนยืนอยู่ตรงนั้น?...แล้วหมอนั่นที่ว่ามันใครกันล่ะ?

“ มุคุโร่น่ะ”  นัยน์ตาสีมรกตถึงกับเบิกกว้าง...โรคุโด มุคุโร่ น่ะหรอ? คนคนนั้นอยู่ตรงนั้นงั้นหรอ? ทำไมเขาไม่เห็น? อย่าบอกนะว่าจิตสังหารคนที่สี่ที่เขารับรู้ได้มันคือของคนคนนั้น แล้วหมอนั่นก็อยู่ในห้องเมื่อกี้มาตลอด?

วองโกเล่นี่มันเป็นที่รวมปีศาจหรือไงกัน!

“ โกคุเดระ...”  มือใหญ่ที่บีบคอเขาอยู่จนถึงเมื่อครู่แตะลงมาที่ใบหน้า แล้วร่างกายที่จดจำรสชาติความโหดเหี้ยมของมันได้ดีก็ถึงกับสะบัดตัวหนี มือบางที่ยังสั่นระริกยกขึ้นมาปัดป้องไม่ให้มือใหญ่นั่นเข้ามาถึงตัวได้ ร่างบอบบางถอยหนีไปจนชนหัวเตียง น้ำตาที่ตกค้างอยู่ค่อยๆไหลลงมาตามสองแก้ม

“.........”   นัยน์ตาสีเปลือกไม้ได้แต่ทอดมองคนที่มีท่าทางหวาดกลัวด้วยสายตาอ่อนล้า ใบหน้าคมก้มลงไปมองพื้นเตียงโดยมีเพียงเสียงที่เอ่ยออกมาเบาๆ

“ ทำไม...ทำไมถึงทำแบบนี้...โกคุเดระ...ทำไม....”   น้ำเสียงที่เอ่ยออกมานั้นมันช่างตรงข้ามกับการกระทำเมื่อครู่นี้อย่างสิ้นเชิง...ตรงข้าม...จนเขาไม่รู้แล้วว่าแบบไหนคือยามาโมโตะ ทาเคชิ ตัวจริงกันแน่...มืดมน...หรือว่าอ่อนโยน...

“ นายก็รู้...ว่าชั้นคือคนของวองโกเล่...นายก็รู้ว่าชั้นเป็นมาเฟีย....นายก็รู้...ว่าถ้ามาเฟียทรยศต่อบอสของตัวเองแล้วเรื่องมันจะจบยังไง.......”  มันเป็นคำพูด...ของคนที่จนซึ่งหนทาง

ร่างบอบบางได้แต่นิ่งงันยามเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ก้มหน้าอยู่ตรงหน้า

เขา...กำลังบีบให้ยามาโมโตะต้องเลือก?

ตกลงว่า...หมอนั่นไม่ได้โกหกเขา?

แล้วสองมือใหญ่ที่คลายออกก็กำแน่นก่อนที่ใบหน้าคมจะเงยขึ้นมา นัยน์ตาสีเปลือกไม้นั้นมันทั้งมืดมนทั้งแข็งกร้าวราวกับพยัคฆ์

“ ช่วยอยู่นิ่งๆทีนะ”  จู่ๆมือใหญ่ก็ตรงเข้ามาฉีกกระชากเสื้อของเขาออกจากกัน

“ จะทำอะไรน่ะ?! ปล่อยนะ!!”  สองมือจึงพยายามปัดป้องไม่ให้ร่างสูงดึงเสื้อเขาออกแต่แรงที่น้อยกว่าก็สู้ไม่ไหว เสื้อผ้าที่ขาดวิ่นจึงกระจัดกระจายอยู่เต็มพื้นห้อง

แล้วจู่ๆมือใหญ่ก็เอาผ้าห่มพันร่างกายของเขาเอาไว้เผยออกมาแค่หัวไหล่ ร่างสูงใหญ่ยืนเต็มความสูงก่อนจะยกลำตัวของเขาขึ้นพาดบ่า

และเพราะสภาพที่ดูล่อแหลมแบบนั้นมันจึงทำให้ร่างสูงใหญ่เดินออกไปจากโรงแรมได้โดยที่ไม่มีลูกน้องคนไหนคิดจะห้าม...ต่างก็คิดว่ายามาโมโตะคง “ลงโทษ” เขาอย่างสาสมและคงฆ่าทิ้งในไม่ช้า...

นัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้ของบอสมาเฟียผู้ยิ่งใหญ่ทอดมองตาม BMWสีดำสนิทของ ยามาโมโตะ ทาเคชิ ไปจนลับสายตา

“ คึหึหึ...ยังใจเย็นอยู่ได้อีกนะครับ...ไม่กลัวว่า ยามาโมโตะ ทาเคชิ จะทรยศเอาหรือไงครับ?”  ร่างสูงโปร่งเจ้าของนัยน์ตาสองสีนั่งไขว่ห้างจิบชาสบายใจอยู่ที่โซฟาภายในห้องที่เละเทะไม่เหลือเค้าเดิม

“........”   ไม่มีเสียงตอบจากวองโกเล่เดซิโม่ที่ยังคงยืนมองภาพด้านนอกหน้าต่าง ไม่มีใครรู้ว่าในหัวชี้ฟูสีน้ำตาลนั่นกำลังคิดอะไรอยู่

ประสบการณ์ที่ผ่านมาอย่างโชกโชนค่อยๆเปลี่ยนให้เด็กชายชาวญี่ปุ่นผู้อ่อนโยนต้องกลายมาเป็นคนที่เด็ดขาด เพื่อที่จะยืนหยัดอยู่ในวงการเลือดนี้ให้ได้...เพราะวองโกเล่มีอำนาจมากเกินไป...หากไม่ใช่ตนแล้ว...ป่านนี้อิตาลีคงร้อนเป็นไฟ

“ ทั้งๆที่หน้าที่จัดการคนที่บุกเข้ามาทำร้ายบอสของวองโกเล่ไม่ใช่หน้าที่ของ ยามาโมโตะ ทาเคชิ แต่กลับยื่นมือเข้ามายุ่งแบบนี้...”   นัยน์ตาสองสีเหลือบมองไปที่ร่างสง่าซึ่งยืนเลี้ยงนกอยู่ข้างหลังอย่างต้องการจะสื่อความหมายในเชิงเย้ยหยัน ยังดีที่ฮิบาริ เคียวยะซึ่งรับหน้าที่นี้มัวแต่จ้องมองเจ้านกตัวป้อมสีเหลือง การทะเลาะเบาะแว้งที่ตีกันเอามันอยู่ทุกๆวันจึงหยุดเพียงแค่นี้

“ จริงๆก็น่าจะฆ่าๆไปซะก็สิ้นเรื่อง...อ้อ...ยังฆ่าไม่ได้สินะครับ...เพราะโกคุเดระ ฮายาโตะยังมีประโยชน์ในฐานะนกต่ออยู่” 

“ ยามาโมโตะจะไม่มีวันทรยศเรา”   แล้วร่างกายเล็กๆแต่มีอำนาจมากกว่าใครก็เอ่ยออกมาตัดบทให้ผู้พิทักษ์แห่งสายหมอกได้แต่ยิ้มละไมทั้งๆที่นัยน์ตานั้นเจ้าเล่ห์

“ คึหึหึ...เพชฌฆาตไร้หัวใจ...ถ้าเกิดมีหัวใจขึ้นมาคุณไม่คิดว่ามันน่ากลัวหรือครับ? คนแบบนั้นอาจจะทำได้ทุกอย่างเพื่อปกป้องของสำคัญของตัวเองก็ได้นะครับ? แล้วถ้าเกิดทรยศขึ้นมา...คุณคิดเอาไว้แล้วหรือยังละครับ ว่าจะทำยังไง?”  คนที่ฟังอยู่ถึงกับนิ่งเงียบก่อนจะเอ่ยคำตอบที่อยู่ในใจออกไป

“ ..............ชั้นตอบไม่ได้หรอกว่าจะทำยังไง...เพราะคำตอบเดียวที่ชั้นมีให้ยามาโมโตะคือ....ชั้นเป็นบอสของวองโกเล่”

ร่างที่ไม่ได้สูงใหญ่ทว่าแข็งแกร่งยิ่งกว่าใครก้าวขาลงมาจากรถ นัยน์ตาสีขี้เถ้าเหลือบมองไปข้างๆซึ่งมีเพียงความว่างเปล่า...เจ้าฮายาโตะไม่อยู่หรือไงกัน?...แต่นั่นก็ไม่ใช่ธุระกงการอะไรของเขาที่จะต้องรู้ว่าอีกฝ่ายไปไหน เจ้าเด็กนั่นมันก็เหมือนแมวเปรียวๆที่เดี๋ยวไปเดี๋ยวมาไม่เข้าหาใครแต่ก็ไม่มีใครทำอะไรมันได้

เขาเชื่อมั่นว่าเด็กในปกครองของเขาจะเอาตัวรอดได้...จึงไม่จำเป็นต้องห่วงต้องหวงตลอดเวลา แค่ดูอยู่ห่างๆก็พอแล้ว

แต่นั่นมันเป็นกรณีที่ไม่มีเจ้าหมีควายตัวดำๆเข้ามาป้วนเปี้ยนใกล้ๆเหมือนตอนนี้!

จากอารมณ์ที่กำลังดีๆเพราะได้ทำลายความหนักอึ้งในใจที่เป็นมาตลอดทั้งเดือนออกไปจากการยอมรับและปรับความเข้าใจกับเอเลน ก็ต้องมาขุ่นมัวเพราะนึกห่วงเจ้าเด็กในปกครองนั่นขึ้นมา

น่าแปลก...ทั้งๆที่ปกติไม่เคยรู้สึกแบบนี้

ลางสังหรณ์บางอย่างมันทำให้สองขาต้องรีบก้าวเข้าไปในบ้านฝั่งขวาของตัวเอง ฝ่าเท้าก้าวขึ้นบันไดในจังหวะที่เร่งรีบ จากที่กวาดตามองทุกอย่างยังเหมือนเดิม...แต่ยังมีอีกที่ที่เขาต้องตรวจดูให้ดี....ขาจึงก้าวเข้าไปที่โต๊ะข้างเตียง มือดึงลิ้นชักออกมาก่อนจะพบว่ามันว่างเปล่า....

ไม่มี....

ปืนที่น่าจะอยู่ในนี้กลับไม่มี.....

เจ้าฮายาโตะ!!

มือรีบกดโทรศัพท์หาวิศวกรสาวประจำเฟอร์รารี่ ถึงจะรู้ว่ามันเป็นการรบกวนวันหยุดของยัยนั่นแต่ความร้อนใจก็ทำให้ต้องรีบเร่ง...ถึงขั้นเอาปืนไปด้วยแบบนี้ เป็นไปได้ว่าจะไปมีเรื่องกับพวกมาเฟีย...ดีไม่ดีอาจจะเป็นวองโกเล่ด้วยซ้ำ

ไม่ได้...จะปล่อยให้เจ้าเด็กนั่นไปยุ่งกับพวกนั้นมากไปกว่านี้ไม่ได้...

เขารู้ว่าพวกมันไม่ธรรมดา...ขนาด ยามาโมโตะ ทาเคชิ มันยังไม่มีแผลสักแผลทั้งๆที่คนที่เอาเก้าอี้ไล่ฟาดมันคือเขา...แล้วเท่าที่รู้มันยังมีพวกที่ระดับสูงกว่านี้อีก...

“ รีไว?”   เสียงงงๆตอบรับจากปลายสาย เพราะปกติแล้วเขาจะไม่โทรหาอีกฝ่ายก่อน

“ ฮันซี่...ช่วยเช็คให้หน่อยว่าฮายาโตะอยู่ที่ไหน”   น้ำเสียงที่ดูจะร้อนลนนิดๆของเขาทำให้วิศวกรสาวรู้ว่านี่ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ ถึงได้ทำให้คนที่เย็นเป็นน้ำแข็งอย่างเขากังวลได้มากขนาดนี้

“ อ่า...ได้ เดี๋ยวจะลองเปิดสัญญาณติดตามตัวดู”  เป็นเพราะคนที่บอกให้หาตัวเด็กนั่นคือเขา จึงถือว่าได้รับอนุญาตแล้ว ไม่งั้นฮันซี่จะไม่สามารถเปิดระบบสัญญาณติดตามตัวเด็กนั่นได้

ก็ขนาดเจ้าตัวยังไม่รู้เลย...ว่าต่างหูที่ใส่อยู่มันมีสัญญาณติดตามตัวอยู่ด้วย

แน่นอนว่าคนที่สั่งทำมันขึ้นมาก็คือเขาเอง

“ รู้แล้วรีไว...โกคุเดระคุงกำลังมุ่งหน้าไป...........เวโรน่า...”  ชื่อสถานที่ที่ฮันซี่พูดออกมามันทำให้ใบหน้าของเขาชาวาบ

เวโรน่างั้นหรอ....

“ ขอบใจ แค่นี้นะ”   เขากดตัดสายก่อนจะสะบัดหน้าตั้งสติ

ต้องตามไป....

แล้วยังไม่ทันจะได้ก้าวขาออกจากบ้าน เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้งแต่ไม่ใช่จากฮันซี่

“ คุณรีไว! กลับถึงบ้านหรือยังครับ?!”  เจ้าเด็กเหลือขอนั่น

“ มีอะไร?”  ถึงแม้จะรู้สึกเบาใจขึ้นมาแค่เพราะได้ยินน้ำเสียงสดใสแต่เพราะกำลังรีบเลยอดที่จะพูดจาห้วนๆไม่ได้

“ คุณ....มีอะไรหรือเปล่าครับ?”  และดูเหมือนเด็กนั่นจะรู้ได้จากน้ำเสียงของเขา

“ กำลังจะไปตามเจ้าฮายาโตะน่ะ...”   เขาเลือกที่จะไม่บอกออกไปทั้งหมดเพราะกลัวว่าเอเลนจะกังวล

“ ผมไปด้วย!”   โทรศัพท์แทบจะร่วงจากมือเมื่อเสียงดื้อดึงตะโกนมาตามสาย

“ แต่ว่าชั้นกำลังรีบ”  คงจะเป็นเพราะต้องรับมือกับเจ้าเด็กเหลือขอนั่นมานาน มันเลยทำให้พูดตรงๆออกไปได้โดยไม่ต้องเกรงใจว่าอีกฝ่ายจะได้ชื่อว่าคนรัก

“ ผมอยู่หน้าบ้านคุณแล้ว”  ห๋า? เขาเพิ่งจะไปส่งเจ้าคนไข้ขึ้นเพราะมีเซ็กส์แถมยังไปนั่งตากแดดตากลมอยู่บน F138 ให้ที่บ้านเมื่อไม่ถึงชั่วโมงมานี่เองนะ แล้วกลับมาทำไมอีกเนี่ย? ทำไมไม่นอนพัก?!

และเมื่อเขาชะโงกหน้าออกไปดูก็เห็นอัลฟ่าโรเมโอสีขาวจอดอยู่หน้าบ้านจริงๆ

ให้มันได้อย่างงี้สิเจ้าเด็กเหลือขอ!!

BMW 5 – Series Sedan คันใหม่วิ่งออกจากโบโลญญ่ามุ่งหน้าขึ้นเหนือ ถึงจะไม่เร็วเท่ามือสองของเฟอร์รารี่เป็นคนขับแต่ความเด็ดขาดก็ไม่ได้แพ้กันเลย ไม่รู้ว่าเป็นเพราะสีดำสนิทของรถด้วยหรือไงที่ส่งให้ไออันตรายโชยหึ่งออกมาจนไม่มีใครกล้าเฉียดเข้าใกล้หรือไม่ก็รีบหลบให้พ้นทางตั้งแต่ยังไม่ทันจะบีบแตร

ภายในรถยังคงมีแต่ความเงียบงันและบรรยากาศที่กดดัน นัยน์ตาสีมรกตเหลือบมองคนที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัยด้วยสายตาไม่ไว้ใจ มือดึงผ้าห่มเพียงผืนเดียวที่พันกายอยู่ให้กระชับลำตัวมากที่สุด...เพราะไม่รู้ว่ายามาโมโตะจะทำอะไร ไม่รู้ว่าจะพาเขาไปไหน แล้วยิ่งเงียบไปแบบนี้ยิ่งราวกับเป็นยามาโมโตะที่เขาไม่รู้จัก

เป็นเพชฌฆาตของวองโกเล่ซึ่งเป็นด้านที่เขาไม่เคยเห็น...ใบหน้าที่เย็นชาแบบนั้นมันเลยทำให้เขารู้สึก...กลัว...

ทั้งๆที่ชีวิตนี้ไม่เคยมีคำคำนี้อยู่ในหัว แต่ชั่ววินาทีที่กำลังจะตายด้วยมือใหญ่ๆคู่นั้นมันกลับทำให้รู้สึกขึ้นมา

แต่หลังจากที่ทำให้เขากลัวจนสุดหัวใจ หมอนั่นก็ยังทำให้เขาได้รู้จักกับความรู้สึกอื่นอีก...เพราะนอกจากรีไวแล้วก็ไม่เคยมีใครปกป้องเขาอีก...ไม่เคยมีใครยอมเอาชีวิตเข้ามาเสี่ยงเพียงเพื่อให้เขามีชีวิตรอด...อย่างที่หมอนี่กำลังทำอยู่

ถึงเขาจะไม่แน่ใจ...แต่มันก็เป็นไปได้ว่ายามาโมโตะกำลังพาเขาหนีจากวองโกเล่

และการกระทำแบบนี้...การช่วยคนที่หันปืนใส่บอสของตัวเองแบบนี้...มันคงเรียกว่าอย่างอื่นไม่ได้นอกจาก....................

มือบางกำชายผ้าห่มแน่น คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันอย่างใช้ความคิด...ทั้งๆที่ตอนนี้คิดอะไรไม่ออกแล้ว...

ใช่...เพราะไม่คิดว่าเรื่องมันจะเป็นแบบนี้...ไม่ได้คิดว่าจะลากหมอนี่เข้ามาเกี่ยวด้วย...คิดแค่ว่าตัวเองจะเป็นยังไงก็ช่าง...แต่เขาไม่เคยมองไปข้างหลังเลยว่ายังมีทั้งยามาโมโตะทั้งรีไวที่คอยมองเขาอยู่

จะขอโทษตอนนี้...ทุกอย่างมันก็คงสายไปแล้ว...

อีกไม่นาน...วองโกเล่ทั่วทั้งอิตาลีคงพลิกแผ่นดินตามล่าพวกเขาอย่างแน่นอน....

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

To be Con.

=[ ]=!!!

รีบแปะแล้วรีบหนีก่อนที่จะมีอะไรลอยมา...คือว่าตอนที่ 10 นี่ก็คือตอนที่ต่อจากตอนที่ 9 นะคะ(มันก็ต้องงั้นดิว้า~~~) ส่วน GLIDE : VIRGIN นั่นมันอะไรก็ไม่รู้อ่ะ555(โดนโบก!) ขออภัยที่เอามาลงให้สับสน แต่มันก็คือเรื่องในอนาคตไม่ใกล้ไม่ไกลนี้แหละ...สะ ส่วนตอนที่ 10 นี่ก็อย่าเพิ่งดราม่าไปไกล มันอาจจะไม่มีอะไรก็ได้ TvT ยังอีกยาวค่ะสำหรับ GLIDE ขนาด ในห้อง...ที่แสงส่องไม่ถึง เป็นฟิคสั้นมันยังล่อไป11ตอน แล้วเรื่องนี้ฟิคยาวเต็มรูปแบบเพราะงั้น.....ฝะ ฝากด้วยนะค้า555

คือช่วงที่หายหัวไปนี่พยายามจะกลับไปต่อไหอื่นอย่าง Juunana Sai บ้าง คุณโคเอาโดมิเนเตอร์จ่อหัวแล้วค่ะ ง๊ากกกกก แต่หลังจากปั่นไปยังไม่ทันจะถึงตอน ก็มีใครบางคนทำให้ต้องเดินกลับมาที่ไหใบนี้อย่างหนีไปไหนไม่รอดอีก

แปะ....

รูปหนูก๊กจากน้องสโนว์ (Snow_fredel) ที่วาดให้ GLIDE ค่ะ อร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก คือเห็นครั้งแรกนี่นั่งสครีมเป็นคนบ้าอ่ะ ไม่ไหวแล้วหนูก๊กรูปนี้สวยมว๊ากกกกกกกกกกกกกก >//////< ปากโคตรน่าจูบอ่ะ คือองค์ประกอบทุกอย่างแม่งโฮกมาก ไม่ไหวแล้ว ลงไปนอนตายแป๊บ....คือก็รู้ตัวนะว่าตัวเองน่ากลัว แต่ในขณะที่นั่งมองรูปนี้อยู่ทุกวันก็ยิ่งรู้ตัว ตรูนี่โคตรน่ากลัวเลยฟ่ะ อ๊ากกกกกกก(<<เบลอมันไป)

ฮ่าๆๆ และสำหรับการโหวตแบบฮาๆ(?)ที่แปะถามไว้ในเฟสว่าคริสต์มาสนี้นอกจาก BiOS ver.Levi x Eren แล้วอยากอ่านเรื่องไหนอีกบ้าง ก็ต้องขอขอบคุณที่เข้ามาตอบกันอย่างล้นหลาม >w< ก็คิดว่า....น่าจะเป็น TYL ตามเสียงโหวต(ปนข่มขู่)อ่ะนะ  ส่วน Alice in Christmas ถ้ามีเวลาก็อยากจะต่อให้จบเช่นกัน ^ ^” จะผ่านไปสองคริสต์มาสแล้วโฟ้ยยยยย ส่วน GLIDE คงไม่ต้องรอจนถึงคริสต์มาสแล้วมั้งแบบนี้ คือ พวกที่ตอบข้อ ก.อย่างมุ่งมั่น (รวมพวกข้อ ก.และข.ไปด้วยก็ได้555) คุณกวางเห็นแล้วก็รีบกลับบ้านมาปั่นเบยค่ะ ขอบคุณทุกๆเสียงมากๆเลยนะค้า ^ ^

ปล.ใครตอบข้อ งอ งู ตรูจะจำไว้ ฮรือออออ ใจร้ายที่ฝุด >[ ]<

ขอบคุณทุกๆคอมเมนต์และทุกๆการติดตามมากๆเลยนะค้า แล้วเจอกันตอนหน้าค่า ^ ^ คิดว่าคงไม่ทิ้งช่วงนานแล้วละ เรื่องรวมเล่มเหลือเคลียร์ล็อตสุดท้ายแบ้ว เย้ๆ