Attack on Titan. Au S.Fic [Levi x Eren] ในห้อง...ที่แสงส่องไม่ถึง : 11 [Epilogue]

Attack on Titan. Au S.Fic [Levi x Eren]   ในห้อง...ที่แสงส่องไม่ถึง : 11 [Epilogue]

: Attack on Titan Fanfiction  AU

: Levi x Eren

: Dark Romance

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

ต้นแขนบางทั้งสองข้างถูกมือแข็งแรงจับเอาไว้ก่อนจะดันแผ่นหลังให้ชิดติดผนัง

ร่างแข็งแกร่งถึงแม้จะเตี้ยกว่า ทว่าส่วนสูงแบบนั้นก็กำลังเหมาะพอดีกับการเงยหน้าเสยขึ้นมาจูบเขา ริมฝีปากแตะลงเบาๆก่อนที่ลิ้นร้อนจะไล้เลียกลีบปากให้เผลอเผยอออก

“ หัวหน้า...เดี๋ยวแม่มาเห็นเข้า.....อื้อ!”       เขาพูดออกมาได้แค่นั้นก่อนจะเปลี่ยนเป็นเสียงครางเบาๆในลำคอ เมื่อเรียวลิ้นของอีกฝ่ายสอดใส่เข้ามาในปาก

เสียงจูบที่ผสมไปกับลมหายใจหอบหนักทำให้ใบหน้าถึงกับร้อนผ่าวราวกับถูกไฟเผา ถึงเขาจะถูกทำแบบนี้มาไม่รู้กี่ครั้งในอดีต....แต่พันปีให้หลัง....เขายังบริสุทธิ์....และจูบที่ลึกล้ำแบบนี้ก็เพิ่งจะเคยเป็นครั้งแรก

สองขาแทบจะไร้แรงยืน จนท่อนแขนแข็งแรงต้องย้ายมาโอบรอบเอวเอาไว้ให้ แต่ริมฝีปากเอาแต่ใจนั่นก็ยังคงไม่ละไปจากความหอมหวานตรงหน้า

นัยน์ตาสีมรกตที่ปิดแน่นค่อยๆหรี่ปรือขึ้นมาเห็นเพียงเสี้ยวหน้าที่ใกล้จนลมหายใจเป่ารดกัน แค่นั้นมันก็ทำให้ร่างกายรู้สึกแปลกๆได้แล้ว

ดวงตาที่พร่ามัวน้อยๆเหลือบมองข้ามแผ่นหลังของคนที่ยังคงฝังใบหน้าลงที่ซอกคอต่อจากริมฝีปาก....ตอนนี้เขายืนอยู่ในบ้าน....ถูกหัวหน้ารีไวจู่โจมอยู่ในบ้านของตัวเอง

ได้ยินเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาทำให้นัยน์ตาถึงกับเบิกกว้าง มือทั้งสองข้างดันแผ่นอกของอีกฝ่ายออกไปเมื่อมองเห็นประตูห้องนั่งเล่นกำลังเปิดออกมา....ไม่ทันแน่...แม่เห็นแน่ๆ

“ เหวอ?!!”

“ เอเลน?”      เสียงนุ่มนวลแต่เด็ดขาดของแม่เอ่ยเรียกอย่างสงสัยเมื่อมองไม่เห็นตัวเขาซึ่งน่าจะรับโทรศัพท์จากไรเนอร์อยู่ที่โถงบันได

หัวใจเต้นโครมครามจนแทบจะร่วงลงไปหาตาตุ่ม ยังดีที่หัวหน้ารีไวพลิกตัวของพวกเขาทั้งคู่ไปอีกมุมหนึ่งของโถงทางเดิน แม่จึงมองไม่เห็นว่าเรากำลัง....จูบกันอยู่

เขาถึงกับถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนจะมองไปที่ใบหน้าเฉยชาซึ่งยังคงไม่รู้สึกรู้สาอะไรอย่างคาดโทษ....จู่ๆก็ทำอะไรของเค้าเนี่ย?! กำลังรับโทรศัพท์อยู่ดีๆหัวหน้าก็มาตัดสายไปซะงั้น แถมยังจู่โจมเขาแบบไม่ทันตั้งตัวอีกต่างหาก

“ เอเลน? ถ้าโทรศัพท์เสร็จแล้วไปยกถุงที่วางอยู่ในครัวมาให้แม่ด้วยนะ”

“ ครับ!!”

แล้วการจู่โจมครั้งแรกก็จบลงแต่เพียงแค่นั้น.....

ในขณะที่ไอน้ำกำลังลอยกรุ่นอยู่เหนืออ่างและเขาก็กำลังนอนแช่พรางเอามือกวาดใต้น้ำให้ฝูงเป็ดว่ายไปมา เรียวขาของใครบางคนก็ก้าวเข้ามาคร่อมร่างของเขาเอาไว้

“ หัวหน้า?!”        เสียงน้ำไหลซ่าลงไปตามมวลกายที่เพิ่มขึ้นมา เขารีบขยับกายให้นั่งตัวตรงหลังจากเห็นสายตาหิวกระหายของผู้ชายร่างเล็กตรงหน้า.....มีแต่คำว่า “โดนกินแน่ๆ...โดนกินแน่ๆ”  ลอยอยู่ในหัว....

“ อ่ะ เอ่อ....จะ....แช่น้ำหรอครับ? งั้นเดี๋ยวผมออกไปก่อน....”       ยังไม่ทันจะพูดจบ ริมฝีปากของหัวหน้ารีไวก็ปิดลงมาที่ริมฝีปากของเขา คนตรงหน้ายังคงไมพูดไม่จา ทว่า จู่โจมเขาอย่างต่อเนื่อง

“ หัวหน้า....ทำในบ้านไม่ไหวหรอกครับ...อื้อ!”       เรียวลิ้นสอดแทรกเข้ามาทันทีที่เขาเปิดปากพูด ดูท่าว่าคนตรงหน้าก็จะรู้ว่าเขายังบริสุทธิ์ถึงได้ไล่ต้อนเขานัก

ที่ต้นขาเริ่มรับรู้ได้ถึงฝ่ามือที่ลูบไล้ไปมา ใบหน้านิ่งเฉยละออกไปจากริมฝีปากก่อนจะกดจูบลงที่ซอกคอจนเผลอห่อไหล่....ถึงจะถูกจู่โจม แต่ความนุ่มนวลของหัวหน้ารีไวที่มีให้ก็ไม่ทำให้รู้สึกกลัวเหมือน “ครั้งแรก” ในอดีตนั่นเลยสักนิด

จะว่าไปก็มีเซ็กส์ครั้งแรกในห้องน้ำเหมือนกันนี่นะ....

เดี๋ยว!!! ไม่เหมือนสิ!! เพราะนี่ยังไม่มี และจะปล่อยให้มีที่นี่ไม่ได้ด้วย!!

“ หัวหน้า....หยุดก่อนครับ ทำที่นี่ไม่ได้นะ....เดี๋ยวแม่...อื้อ!!”      ในขณะที่มือก็พยายามดันแผงอกแข็งแรงนั่นออกไป แต่มันกลับกดร่างกายลงมาชิดใกล้หนักกว่าเดิม เสียงร้องห้ามหายลงไปในลำคออีกครั้งพร้อมๆกับเสียงจูบที่ดังขึ้นมาแทน

กว่าจะยอมละออกมาเขาก็แทบจะตายคาอก

“ ฉันรอมาเป็นพันปี เพื่อที่จะได้ทำแบบนี้กับนายนะเอเลน คิดจะหนีไปไหนอีก?”     โธ่....อย่าทำให้เรื่องราวสุดแสนจะโรม๊านซ์นั่นต้องมัวหมองสิครับหัวหน้า

คนที่คร่อมอยู่ด้านบนยังคงรุกเร้าเขาหนักขึ้น ริมฝีปากลากไล้ไปตามลาดไหล่ก่อนจะกัดเบาๆทำเอาสะดุ้งเป็นพักๆ ฝ่ามือด้านล่างก็เริ่มขยับเข้าใกล้ส่วนอ่อนไหวเข้าไปทุกทีๆ

และในขณะที่เขากำลังหลับตาปี๋อย่างยอมจำนนอยู่นั้น.......

“ เอเลน?!”        เสียงตะโกนเรียกจากหน้าห้องน้ำของแม่ก็ทำเอาสะดุ้งโหยง เสียงน้ำไหลซ่าลงไปตามร่างกายที่ขยับหนีอีกฝ่ายอย่างร้อนลน....แม่คงไม่ได้สงสัยหรอกใช่ไหม? คงไม่คิดจะเข้ามาดูหรอกใช่ไหม?

ถ้าเห็นลูกชายอยู่ในสภาพแบบนี้กับผู้ชายอีกคนจะว่ายังไงเนี่ย?!

“ เอเลน! อย่ามัวแต่เล่นน้ำนะ!...รีบๆอาบแล้วไปนอนได้แล้ว!.....จริงๆเล้ยเด็กคนนี้....เมื่อไหร่จะโตซักทีนะ......”       เสียงบ่นของแม่ค่อยๆห่างออกไป เขาจึงได้แต่ถอนหายใจก่อนจะจ้องคนตรงหน้าด้วยสายตาคาดโทษอีกรอบ

ดีที่แม่มาขวางไว้ ไม่งั้นเจ้าผู้ชายตรงหน้าคงได้ทำให้ลูกชายของแม่ “โตเป็นผู้ใหญ่” แน่ๆ

แล้วการจู่โจมครั้งที่สองก็จบลงแต่เพียงแค่นั้น.....

นั่นรวมไปถึงครั้งที่สาม สี่ ห้า หก....และอีกนับไม่ถ้วน.....

ที่จะจบลงด้วยเสียงของแม่ทุกครั้งไป!

ก็เพราะแบบนั้นแหละเขาถึงได้เริ่มรู้สึกว่าหัวหน้ารีไวชักจะหงุดหงิดขึ้นทุกทีๆ...ถึงแม้ใบหน้าจะยังซังกะตายอยู่เหมือนเดิมก็เถอะ

พอฤดูใบไม้ผลิมาเยือน ก็เหมือนกับจะเป็นสัญญาณแห่งการเปิดภาคเรียนใหม่

นัยน์ตาสีมรกตมองใบเขียวขจีของต้นไม้ข้างทางสลับกับถนนที่รถของตนกำลังวิ่งอยู่ มือแตะพวงมาลัยเล็กน้อยก่อนจะบังคับให้มันเลี้ยวไปตามโค้งของถนน ดวงตาคู่โตเหลือบมองคนที่นั่งอยู่บนเบาะข้างๆ ใบหน้าเฉยชายังคงนิ่งสนิทตามเดิม ทำเอาไม่รู้ว่ากำลังดีใจหรือว่ายังหงุดหงิดอยู่กันแน่

วันนี้คือวันที่พวกเขาสองคนจะได้ออกมาใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันตามลำพัง....

ถึงจะพูดแบบนั้นแต่ในความเป็นจริงแล้ว เขาก็แค่เปิดเทอมและต้องกลับมาอยู่ที่คอนโดตามปกติ...ทว่า....ด้วยความที่แม่ของเขาเข้ากับหัวหน้ารีไวได้ดีเป็นปี่เป็นขลุ่ยโดยเฉพาะเรื่องทำความสะอาดบ้าน...แม่จึงฝากฝังลูกชายเพียงคนเดียวของตัวเองให้หัวหน้าดูแลด้วยการให้มาอยู่กับเขา....แม่คงหวังให้รังหนูสกปรกโสโครกกลับกลายมาเป็นห้องธรรมดาๆห้องหนึ่ง....โดยไม่ได้คำนึงเลยว่า....ตระกูลเยเกอร์กำลังจะสิ้นแล้วซึ่งผู้สืบทอด!

ทั้งๆที่ตัวเองก็อุตส่าห์ขวางเอาไว้โดยไม่รู้ตัวมาได้ตั้งหลายวันแท้ๆ

จู่ๆแก้มก็รู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมาก่อนจะละสายตาจากใบหน้านิ่งเฉยของหัวหน้ากลับมามองถนน....แบบนี้มัน....ก็เหมือนกับเขากำลังขับรถไปหาที่เสียตัวให้ตัวเองยังไงไม่รู้นะ?

แล้วยิ่งหงุดหงิดขนาดนี้ ไม่ต้องคิดเลยว่าเขาจะโดนขนาดไหน....แค่นึกถึงภาพในอดีตที่เคยต้องรองรับอารมณ์ของผู้ชายคนนี้มาก็ทำเอาอยากจะขับรถกลับบ้านให้รู้แล้วรู้รอด

นัยน์ตาสีมรกตเหลือบไปมองคนที่เท้าแขนเอาไว้กับประตูรถอีกรอบ

ก็ยังดีที่เวลาพันกว่าปีช่วยฝึกความอดทนให้หัวหน้ารีไวได้พอสมควร ไม่อย่างงั้นคนป่าเถื่อนใจร้อนขี้รำคาญนั่นมีหรือจะยอมให้เป็นแบบนี้....ปกติเคยสนใจอะไรเสียที่ไหน เขายังจำภาพในอดีตพวกนั้นได้ว่าเคยโดนทำที่ไหนมาบ้าง....มีแต่ที่เสี่ยงๆว่าใครจะมาเห็นเข้าทั้งนั้น....

หรือที่ยอมทนเพราะอีกคนคือแม่ของเขา?

นั่นแปลว่าหัวหน้าให้เกียรติเขาจะได้ไหมนะ?

อย่างน้อยๆเขาก็รู้ว่าหัวหน้าให้ความสำคัญกับคนในครอบครัวของเขา....

สายตาละจากเสี้ยวหน้าที่ยังนิ่งสนิทกลับมามองถนน.......จู่ๆก็นึกอยากจะยิ้มขึ้นมา.....

กุญแจห้องถูกไขด้วยหัวใจที่เต้นระรัว....

มาถึงขั้นนี้แล้วอะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดละนะ!!....

ทั้งๆที่พยายามทำใจแต่พอท่อนแขนแข็งแรงคว้ามาที่เอวก่อนจะดันร่างเขาให้เข้าไปในห้องด้วยความรวดเร็วราวกับว่าอีกฝ่ายกำลังจะทนไม่ไหวแล้ว มันก็ทำเอาสะดุ้งเฮือก

ประตูยังไม่ทันจะปิดดี ใบหน้านิ่งเฉยก็แนบริมฝีปากลงมาอย่างหิวกระหาย นัยน์ตาสีขี้เถ้าที่สะท้อนเงาของเขานั้นมันมีแต่ความต้องการ

“ อื้อ....”      แผ่นหลังถูกดันติดกับผนังเช่นเดียวกับภายในปากที่กำลังถูกไล่ต้อนอย่างหนักให้รู้ว่าอีกฝ่ายเก็บกักความปรารถนาเอาไว้มากมายแค่ไหน

เสียงเข็มขัดถูกปลดออกด้วยความเร่งรีบทำเอาเขาคว้ามือแข็งแรงข้างนั้นเอาไว้แทบไม่ทัน

“ ยะ ยังไงก็ไปที่เตียงเถอะครับ...หัวหน้า”        เขาพูดออกไปด้วยใบหน้าร้อนผ่าว หัวหน้ารีไวมองตอบกลับมาด้วยใบหน้านิ่งคิดก่อนจะดันร่างกายของเขาให้เข้าไปในห้องด้านใน

ทว่า....

เมื่อดวงตารีขวางเห็นเป้าหมายเข้าก็ถึงกับนัยน์ตาเบิกกว้าง ปากอ้าค้าง ร่างทั้งร่างนิ่งงันไปทันที....

“ เฮ้ย เอเลน....แกคิดว่าจะให้ฉันทำบนกองขยะแบบนี้มันเร้าใจดีหรือไงไอ้เด็กเหลือขอ?!”       อ้า!....ลืมไปเลยว่าเตียงของเขาน่ะมัน.....

จะว่าไปก็ไม่ได้มีแค่เตียงหรอกที่เป็นแบบนั้น.....ต้องบอกว่าห้องทั้งห้องเลยมากกว่าที่อยู่ในสภาพดูไม่จืด

จำได้ว่าเขาเพิ่งส่ง Final Project ของเทอมที่แล้วเสร็จ แล้วก็กลับมานอนตายอยู่ในห้องได้สองวันก่อนจะต้องออกเดินทางไปทำเมชเชอร์  เพราะงั้นสภาพห้องก่อนส่งงานมันเลยยังอยู่เหมือนเดิมทุกกระเบียดนิ้ว....

บนเตียงมีรอยแหวกเฉพาะร่างกายคนหนึ่งคนจะนอนได้อยู่เล็กน้อย นอกนั้นมันเต็มไปด้วยกระดาษขนาดใหญ่วางแผ่หลาอยู่เต็มพื้นที่ แล้วก็ไม่ได้มีอยู่แค่แผ่นเดียวแต่มันมีตั้งแต่แบบร่างครั้งแรกยันแบบพรีเซ็นต์ที่ใช้ส่งไฟนอลวางระเกะระกะซ้อนกันเป็นกองพะเนิน ยิ่งแบบร่างครั้งแรกๆก็ยิ่งยับเยินเกินกว่าจะเรียกได้ว่าแบบด้วยซ้ำ

ที่โซนหัวเตียงนอกจากหมอนที่ซุกซ่อนอยู่เพียงใบเดียวแล้ว มันถูกยึดพื้นที่ไปด้วยโมเดลอาคารตั้งแต่โปรเจคล่าสุดไปจนถึงโปรเจคแรกของเทอม วางแทรกๆอยู่กับ Mass Model หรือที่เรียกง่ายๆว่าโมเดลแบบร่างที่ถูกแกะ ถูกแงะ ถูกล้มแบบ ด้วยฝีมือเหล่าอาจารย์จนยับเยิน ถึงจะดูไม่ต่างจากกองซากอะไรบางอย่างแต่ก็มีค่าต่อการพัฒนาแบบขั้นต่อไปไม่น้อยทำให้เขายังทิ้งมันไปไม่ได้จนกว่าจะส่งโปรเจคเสร็จ

ไล่ลงมาที่พื้นข้างเตียงก็เต็มไปด้วยเศษกระดาษที่ถูกตัดคาเอาไว้อยู่บนแผ่นรองตัดขนาดใหญ่ ทั้งหลอดกาว ทั้งใบมีดที่ถูกหักเอาไว้วางเกลื่อนกลาดไปหมด กระดาษที่ใช้ตัดโมเดลเองก็แผ่อยู่เต็มพื้น มีตั้งแต่หญ้าเทียม ต้นไม้ปลอม อะครีลิคผิวส้ม ไปจนถึงไม้บัลซ่า  ฐานโมเดลที่ไม่ได้ใช้แล้วยังวางอยู่ไม่ไกล

เขาใช้ห้องนอนเป็นห้องทำงานด้วยเพราะงั้นคอมพิวเตอร์มันจึงวางอยู่อีกฝั่งของเตียง  กระดาษแบบร่างที่ใช้ดูก่อนจะขึ้นแบบใหม่ด้วยคอมพิวเตอร์ยังคงพาดห้อยลงมาจากบนโต๊ะ ถ้วยมาม่าราขึ้นกับขวดเครื่องดื่มชูกำลังยังคงตั้งอยู่ข้างๆคีบอร์ด  กระดาษขาวม้วนยาวที่เอาไว้พล็อตแบบก็ยังคาอยู่ที่ปริ๊นท์เตอร์ ตลับหมึกและกระดาษที่ปริ๊นท์เสียก็กองอยู่ข้างๆกันนั่นแหละ

โต๊ะดร๊าฟที่ไม่ได้ใช้เขียนแบบด้วยมือแล้วแต่มันยังคงทำหน้าที่ต่อไปด้วยการกลายเป็นที่วางโมเดล Site Surround ขนาดเท่าฝาบ้าน ตามขอบโต๊ะมีตั้งแต่กางเกงยีนส์ เสื้อยืด เสื้อกล้าม ยันเสื้อโค้ทพาดอยู่แทนราวแขวนเสื้อ

และมันไม่ได้หยุดอยู่แค่ในห้องนอน มันยังลามออกมาถึงห้องนั่งเล่น บริเวณใกล้ๆประตูระเบียงเต็มไปด้วยกระป๋องสเปรย์ทั้งที่เป็นกาวและเป็นสี พื้นระเบียงเต็มไปด้วยรอยพ่นจนไม่รู้ว่ารอยไหนเก่ารอยไหนใหม่ ถึงแม้จะมีกระดาษรองพ่นหลุดๆร่อนๆแปะอยู่บ้างแต่มันก็ยังเลอะออกไปข้างนอกอยู่ดี

ที่พื้นของห้องนั่งเล่นเองก็มีโมเดลเก่าๆวางอยู่ หลายชิ้นถูกห่อด้วยพลาสติก กองหนังสือเกี่ยวกับสถาปัตยกรรมไหลลงมาจากตู้ลามมาจนถึงบนโซฟา ที่หน้าโทรทัศน์ก็เต็มไปด้วยตลับเกมส์ที่ยังคงถูกวางเอาไว้ในสภาพราวกับคนแอบอู้มาเล่น พื้นที่ที่แห้งหน่อยก็มีแบบเก่าๆและพิมพ์เขียววางซ้อนๆกันอยู่ไม่รู้กี่โปรเจค

ที่เคาน์เตอร์ครัวเอง นอกจากกองอาหารแห้งและถ้วยจานไม่ได้ล้างที่แห้งกรังคาอ่างล้างจาน บนเตาไฟฟ้าแทนที่จะเป็นหม้ออาหารกลับเป็นหม้อที่เลอะไปด้วยเทียนเจลที่ใช้ทำโมเดล ข้างๆเตาก็ไม่ได้มีอุปกรณ์การปรุงอาหารแต่เป็นขวดเรซิ่นกับห่อเทียนเจลที่ยังไม่ได้แกะใช้

ไม่ต้องพูดถึงถังขยะที่มีกระดาษยัดอยู่เต็มจนล้นทะลักออกมากองอยู่รอบๆ

ดูจากใบหน้าตะลึงอึ้งค้างของหัวหน้ารีไวแล้วเขาก็ถึงกับอยากจะค่อยๆแอบย่องหนี เพราะรู้ดีว่าอีกฝ่ายรักความสะอาดขนาดไหน แล้วไอ้ของที่ไม่เคยเก็บเลยมาสามปีถ้าไม่ต้องใช้พื้นที่ทำโปรเจคใหม่แบบนี้มันก็ไม่ง่ายเลยที่จะเก็บกวาด

หัวหน้าอาจจะคิดว่าให้ตนอยู่ในห้องที่แสงส่องไม่ถึงนั่นน่าจะดีกว่าต้องมาอยู่ในห้องที่เต็มไปด้วยกองซากอะไรไม่รู้แบบนี้ก็เป็นได้

“ เอเลน.....”       เสียงเย็นๆเอ่ยออกมาก่อนที่มือแข็งแรงจะคว้าคอเสื้อเขาที่กำลังจะเดินหนีเอาไว้

“ ทำความสะอาด....เดี๋ยวนี้เลย”

สรุปว่าวันนั้นเขาก็รอดพ้นไปได้อีกวันเพราะขยะ...ไม่ใช่สิ....เพราะข้าวของในห้องช่วยเอาไว้?

ในที่สุดเปิดเทอมปีที่สี่ของเขาก็เริ่มต้นขึ้น

หลังจากปล่อยหัวหน้ารีไวให้อยู่ในห้องตามลำพังโดยที่เขาออกไปมหาวิทยาลัย...เรียวขาก็กำลังก้าวกลับเข้ามาในคอนโดอีกครั้ง

ใบหน้ามนยิ้มออกมาน้อยๆเมื่อนึกถึงคนที่อยู่ในห้อง....ไม่ต้องกลัวเลยว่าหัวหน้าจะเหงา....เพราะห้องของเขาเก็บไปอีกครึ่งเดือนก็ไม่เสร็จ

เสียงเครื่องดูดฝุ่นดังมาให้ได้ยินหลังจากที่ก้าวขาเข้ามาในห้อง...ดูเหมือนหัวหน้ารีไวจะถูกใจอุปกรณ์ทำความสะอาดของยุคนี้มากทีเดียว....เวลาไปซื้อของด้วยกันนัยน์ตาที่นิ่งสนิทอยู่เสมอมักจะเป็นประกายขึ้นมาทุกทีที่ไปยืนอยู่หน้าชั้นขายน้ำยาทำความสะอาดต่างๆ

จู่ๆเสียงเครื่องดูดฝุ่นก็เงียบไปแล้วกลายเป็นเสียงโทรทัศน์?....ตามมาด้วยเสียงฝีเท้าวิ่งไปมาทำให้เขาชะโงกหน้าเข้าไปมองในห้องนั่งเล่นอย่างสงสัย

หัวหน้ารีไวกำลังยืนจ้องภาพในจอเขม็งพร้อมด้วยมีดทำครัวสองเล่มในมือ ท่าที่ถืออยู่นั่นราวกับกำลังถือใบมีดที่ใช้ฆ่าไททันก็ไม่ปาน

เดี๋ยว!! กำลังจะทำอะไรโทรทัศน์ของผมเนี่ย?!!!

“ หัวหน้า?!!”     เขาไถลตัวเข้าไปขวางแทบไม่ทัน

“ จะ จะทำอะไรน่ะครับ?”   

“ ไอ้กระดานดำๆนั่นจู่ๆมันก็มีคนโผล่มา นายไม่คิดว่ามันจะเข้ามาทำร้ายบ้างหรือไง?”      ......ไม่คิดครับ......

เขาได้แต่อมยิ้มอย่างไม่กล้าจะหลุดหัวเราะออกไป เป็นเพราะว่าอยู่ด้วยกันตลอดหลายวันที่ผ่านมา เขาจึงไม่เคยได้เปิดโทรทัศน์ให้หัวหน้าดู.....หัวหน้ารีไวคงต้องเรียนรู้อะไรอีกมากทีเดียวละนะ อย่างน้อยๆก็พวกข้าวของเครื่องใช้ประจำวันเหล่านี้ที่นอกจากอุปกรณ์ทำความสะอาดซึ่งเรื่องนั้นหัวหน้าดูเหมือนจะเรียนรู้มาเป็นอย่างดีจากแม่ของเขาแล้ว

“ ชั้นรู้นะว่านายกำลังยิ้มอยู่...หัวเราะอะไรน่ะห๊า ไอ้เจ้าเด็กเหลือขอ?!”       มือแข็งแรงจับหัวของเขาโยกไปมาก่อนจะพากันล้มลงไปบนโซฟาที่เพิ่งดูดฝุ่นเสร็จใหม่ๆ ร่างกายของเขาทาบทับอยู่บนร่างของอีกฝ่าย สองมือของหัวหน้าย้ายมาดึงแก้มของเขาไปมาอย่างนึกหมั่นไส้

เขาหลุดหัวเราะออกไปจนได้ นี่ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาคงโดนฝ่าเท้ากระทืบจมดินไปแล้ว

แต่ดูเหมือนหัวหน้ารีไวก็จะรู้ดีว่าตอนนี้เขาไม่ใช่ทหาร....ไม่ได้มีร่างกายที่ถูกฝึกฝนมาให้รองมือรองเท้าได้เท่าเมื่อก่อน...แล้วเขาก็ไม่ใช่ไททันที่แขนขาจะงอกขึ้นมาใหม่ได้ รวมถึงบาดแผลจะหายไปเองได้ในเวลาไม่กี่นาทีเหมือนเมื่อก่อน

แต่ตอนนี้เขาคือ เอเลน เยเกอร์ ที่เป็นเพียงเด็กหนุ่มธรรมดาๆคนหนึ่ง

นอกจากเรื่องที่ต้องปรับตัวให้เข้ากับโลกในยุคนี้แล้ว....หัวหน้ายังต้องพยายามอย่างหนักที่จะถนอมเขาเอาไว้....เห็นได้จากตั้งแต่ที่ฟื้นขึ้นมาก็ยังไม่เคยลงไม้ลงมือกับเขาเลย

ถึงจะไม่ได้พูดออกมา แต่เราทั้งคู่ต่างก็รู้ดีว่า.....เวลาที่เหลืออยู่บนโลกใบนี้นั้นมันแสนสั้น.....หากเทียบกับเวลาพันกว่าปีที่ผ่านมา

การรอคอยที่ยาวนานขนาดนั้น มันทำให้เราต้องตักตวงเอาช่วงเวลาแห่งความสุขมาไว้ในมือให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้….

เสียงหัวเราะหยุดลงไปก่อนที่สายตาทั้งสองคู่จะสบประสานกันตรงๆ เขาเกยคางเอาไว้ที่แผงอกซึ่งยังคงเต็มไปด้วยมัดกล้ามที่สวยงาม ถึงแม้จะมีเสื้อสีดำสวมทับเอาไว้ แต่ร่างกายที่แนบสนิทกันอยู่ก็ทำให้รับรู้ได้

“ หัวหน้า....”       ถึงไม่มีเรื่องอะไรจะพูดแต่เขาก็อยากจะเรียกอีกฝ่าย.....แค่ได้เรียก หัวหน้าๆๆๆๆ อยู่แบบนี้ก็เหมือนจะสุขใจจนบอกไม่ถูก

ซึ่งนั่นเขาไม่รู้หรอก....ว่ามันคือการอ้อนอีกฝ่ายอยู่...

ไม่รู้หรอก...ว่าจะทำให้สิ่งที่นิ่งสงบกลับตื่นตัวขึ้นมาได้....

" เอเลน...."         หัวหน้ารีไวเรียกเขาด้วยใบหน้าที่ยังนิ่งเฉย

" ครับ?"        และเขาก็ยังคงเกยคางเอาไว้กับแผงอกของอีกฝ่าย

" ให้ชั้นทำซะ"       

"เอ๊ะ?"       เอ๋????  จู่ๆก็พูดออกมาแบบนี้จากที่งงอยู่สองสามวินาทีเขาก็ถึงกับผงะจนอ้าปากค้าง

ร่างที่ไม่ได้ใหญ่โตอะไรพลิกกายของตนให้กลับมาเป็นฝ่ายคร่อมเขาเอาไว้  ใบหน้าเหรอหราของเขาหันไปมองท้องฟ้าที่ยังสว่างจ้า....กลางวันแสกๆอย่างงี้เลยหรอ? ไม่นะ....

" หัวหน้า! คือเหงื่อมันออก...."        เขารีบดันแผ่นอกที่ทาบทับลงมา ที่เขาพูดนั่นเขาหมายความว่าตัวเขาที่ออกไปตะลอนๆอยู่ข้างนอกมาทั้งวันนั้นมันเต็มไปด้วยเหงื่อ แต่ดูเหมือนนัยน์ตารีขวางนั่นก็จะก้มลงมองตัวเองด้วย

" งั้นหรอ?"      แล้วร่างแข็งแกร่งก็ละออกไป แต่เขายังไม่ทันจะได้ถอนหายใจ ลำตัวก็ลอยหวือขึ้นกลางอากาศเมื่อจู่ๆท่อนแขนของหัวหน้ารีไวก็หิ้วเขาตรงดิ่งไปที่ห้องน้ำ

" อื้อ!!"       นัยน์ตาเผลอปิดลงเมื่อสายน้ำจากฝักบัวราดลดลงมาบนหัว เสื้อเชิ้ตสีขาวที่สวมอยู่เปียกลู่แนบกับลำตัว ริมฝีปากร้อนผ่าวที่ตรงข้ามกับความเย็นของน้ำแนบลงมาที่กลีบปากก่อนที่สันกรามจะถูกมือแข็งแรงบีบน้อยๆให้ค่อยๆอ้าออก ลิ้นร้อนสอดแทรกเข้ามาจนได้ ก่อนที่มันจะทำหน้าที่อย่างช่ำชอง

สองขาแทบจะทรงตัวไม่ไหวจึงได้แต่ปล่อยให้แผ่นหลังไหลครูดลงไปกับผนังกระเบื้องเย็นเฉียบ อีกฝ่ายก็ทรุดตัวตามลงมาทั้งๆที่ริมฝีปากยังคงไม่ละออกจากกัน สองมือของหัวหน้ารีไวไล่ปลดประดุมเสื้อของเขาออก

สายน้ำที่ไหลซ่าลงมาช่วยชะล้างน้ำลายที่ไหลจากมุมปากยามเมื่อริมฝีปากละออกจากกันก่อนจะเปลี่ยนมุมแนบลงมาใหม่ แค่จูบก็ทำเอาเขาแทบจะคลั่งได้ขนาดนี้ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเรื่องในอดีตนั้นมันเคยเกิดขึ้นมาจริงๆ......ไม่งั้นหัวหน้ารีไวคงไม่เชี่ยวชาญในการทำให้เขาอ่อนระทวยได้แบบนี้

เขาได้แต่นั่งหอบหายใจให้คนที่แทรกตัวอยู่ระหว่างขาทั้งสองข้างกดริมฝีปากไปตามลาดไหล่ แรงกดจูบสลับกับการฝังคมเขี้ยวเอาไว้ถึงจะเจ็บก็จริงแต่ทำไมเขาถึงได้ไม่รู้สึกกลัวอีกฝ่ายเลย ยิ่งลมหายใจเป่าลดไปตามผิวหนังเท่าไหร่ก็มีแต่จะทำให้ใบหน้าร้อนผ่าวมากขึ้นเท่านั้น

กางเกงถูกดึงออกไป บนร่างกายจึงเหลือแค่เสื้อเชิ้ตเปียกแฉะที่ติดอยู่ที่หัวไหล่ ทั้งสายน้ำ ทั้งปลายลิ้น ทั้งฝ่ามือของหัวหน้ากำลังทำให้เขาบิดเร่าเมื่อมันเข้ามาครอบงำส่วนอ่อนไหวของร่างกายทั้งด้านบนและด้านล่าง....ทั้งยอดอกและแกนกลางของร่างกายกำลังถูกชักจูงไปให้เคลิบเคลิ้ม

“ อะ....หะ หัวหน้า....”       เสียงครางถูกปล่อยออกไปอย่างเผลอไผล ฝ่ามือที่ขยับขึ้นลงอยู่เบื้องล่างทำให้รู้สึกราวกับขึ้นสวรรค์ นัยน์ตาสีมรกตหรี่ปรือแลมองคนกระทำที่มีสีหน้าถูกใจกับปฏิกิริยาของเขาอยู่ไม่น้อย

รอยยิ้มที่มุมปากนั่นมันเหมือนกับหัวหน้ากำลังดีใจ....ที่ได้พรากพรมจรรย์ของเขาอีกครั้งยังไงอย่างงั้น

“ อึ๊ก!!”      แล้วนัยน์ตาก็ถึงกับต้องปิดแน่นเมื่อที่ช่องทางด้านหลังรู้สึกได้ถึงปลายนิ้ว  สองมือยันร่างที่คร่อมทับอยู่ออกไปทันทีด้วยความกลัว

“ เอเลน.....”      เสียงทุ้มเอ่ยเรียกก่อนจะแนบริมฝีปากลงมาเพื่อหลอกล่อให้เขาละความสนใจไปจากช่องทางด้านหลัง

แล้วเรียวลิ้นที่เกี่ยวกระหวัดกับฝ่ามือที่ขยับไปตามแกนกายของเขาก็ทำเอาปลายนิ้วสอดแทรกเข้าไปจนได้  นิ้วแรกก็รู้สึกอึดอัดแล้วพอนิ้วที่สองกับสามตามเข้ามา ช่องทางคับแน่นก็ดูเหมือนจะไม่ไหวเสียแล้ว

“ อึก...อื้อ!”      แต่ปลายนิ้วก็ยังขยับต่อไปทั้งๆที่ดวงตาของเขาถึงกับปิดแน่น ฝ่ามือที่เคยกดปิดแกนกายของเขาเอาไว้ละออกไปจับอยู่ที่สะโพกก่อนที่มันจะถูกแทนที่ด้วยริมฝีปากของอีกฝ่าย

ความอุ่นร้อนและชุ่มแฉะของโพลงปากทำเอาดวงตาที่ปิดอยู่ถึงกับเบิกกว้างเพราะไม่คิดว่าหัวหน้ารีไวจะใช้ปากทำให้

“ อะ อ้า....”      เสียงครางดังขึ้นมาทันทีเพราะรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก ร่างกายแอ่นรับกับความสุขสมที่อีกฝ่ายปรนเปรอให้จนแม้แต่ช่องทางที่เคยคับแน่นก็เริ่มผ่อนคลาย ปลายนิ้วสามารถขยับเข้าออกได้ง่ายขึ้น 

แต่แล้วทุกอย่างกลับหยุดลงเมื่อริมฝีปากที่ล่อลวงเขาจนเกือบจะถึงจุดสูงสุดจู่ๆก็ละออกไป  นัยน์ตาสีมรกตได้แต่มองอีกฝ่ายอย่างเว้าวอนขึ้นมาทันที

ดูเหมือนหัวหน้าเองก็ไม่ได้อยากจะรอช้า ถึงแม้การได้เห็นเขาทรมานจากความต้องการจะเป็นความรู้สึกดีอย่างหนึ่งของคนตรงหน้า  ทว่า  เพราะครั้งนี้ต้องอดทนมานาน มือแข็งแรงจึงปลดตะขอกางเกงของตัวเองก่อนจะรูดซิปลงทันที   แกนกายที่ใหญ่กว่านิ้วหลายเท่าทำเอาเขาถึงกับนัยน์ตาเบิกค้าง ร่างกายอยากจะถอยหนีขึ้นมาเสียดื้อๆ

แต่คนที่ต้องอดกลั้นมานานก็ไม่ปล่อยให้เขาหนีไปไหนได้ มือแข็งแรงจับยึดต้นขาของเขาให้แยกออกจากกันก่อนจะสอดใส่แกนกายของตนเข้ามาในรวดเดียว

“ อ๊า!!”       เขาถึงกับร้องเสียงหลง หน้าท้องเกร็งรับพร้อมกับร่างกายที่กระตุกเฮือก นัยน์ตาที่เบิกกว้างมีหยาดน้ำตาปริ่มออกมาก่อนจะไหลลงไปตามสองแก้ม เบื้องล่างมันเจ็บจนรู้สึกราวกับร่างกายจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ

ความรู้สึกตอนถูกดึงเข้าไปในอดีตเพื่อรับรู้ความเจ็บปวดของร่างกายในตอนที่ถูกทำครั้งแรกนั่นเทียบไม่ได้เลยกับสิ่งที่เกิดขึ้นจริงๆตอนนี้

“ หะ หัวหน้า....เจ็บ....เจ็บครับ....”       เสียงสั่นพร่าบอกอีกฝ่ายด้วยร่างกายที่สั่นระริก ใบหน้านิ่งถึงกับกัดฟันแน่น กลิ่นคาวเลือดลอยมาแตะจมูกและเพราะพื้นกระเบื้องเป็นสีขาว เขาจึงมองเห็นน้ำสีแดงไหลลงท่อไปพร้อมๆกับสายน้ำจากฝักบัว

“ อึก!!”       นัยน์ตาสีมรกตหลับแน่นเมื่อคนที่ฝังร่างกายเข้ามาทำท่าจะขยับ แต่แทนที่หัวหน้ารีไวจะแทรกกายเข้ามาอย่างเอาแต่ใจเหมือนในอดีต ริมฝีปากร้อนกลับแนบจูบลงมาที่ปากเขาด้วยความนุ่มนวล เรียวลิ้นสอดแทรกเข้ามาเพื่อมอบความหอมหวานให้ เช่นเดียวกับฝ่ามือที่เริ่มล่อลวงเขาที่กลางร่างกายอีกครั้ง

ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าหัวหน้าต้องอดทนต่อความต้องการของตัวเองขนาดไหน ในเมื่อช่องทางของเขามันบีบรัดอีกฝ่ายเอาไว้จนรับรู้ได้

อยากจะบอกออกไปว่าไม่ต้องทน....เขาน่าจะไหวถึงแม้จะเจ็บแทบตายเลยก็เถอะ....แต่ริมฝีปากก็ถูกปากของหัวหน้าครอบครองอยู่ ที่ช่องทางด้านหลังเลยเผลอบีบรัดสิ่งที่คาอยู่แน่นเข้าไปอีกจนทั้งเขาทั้งหัวหน้ารีไวถึงกับผงะออกจากกัน

“ เอเลน”       ใบหน้านิ่งถึงกับเม้มปากเข้าหากันก่อนที่เขาจะมองเห็นเส้นความอดทนมันขาดผึงไปต่อหน้าต่อตา

“ อ๊ะ? หัวหน้า?!”      ร่างแข็งแกร่งไม่พูดไม่จาอะไรอีกและคงล้มเลิกเรื่องที่จะเล้าโลมให้เขาคล้อยตาม ฝ่ามือเลื่อนไปจับยึดที่สะโพกกับต้นขาของเขาเอาไว้ก่อนจะกระแทกกายเข้ามาอย่างหมดความอดทน

“ อึก...อ้า...หะ หัวหน้า....เจ็บ....อื้อ!”       เสียงครางดังสลับกับเสียงที่พยายามจะบอกให้อีกฝ่ายเบามือ ทว่า ร่างแข็งแกร่งกลับขยับเข้าออกตามแต่ใจของตัวเอง ความรุนแรงที่แฝงมากับความต้องการมันทำให้ร่างของเขาถึงกับโยกคลอนไปตามแรงของอีกฝ่าย ร่างกายร้อนราวกับไฟทั้งๆที่สายน้ำก็ยังรดลงมาจากเบื้องบน

แรงเสียดสีที่เคยเล่นเอาน้ำตาร่วงกลับค่อยๆรู้สึกดีขึ้นเรื่อยๆ ความสุขสมที่ไม่เคยพบไม่เคยเจอมาก่อนทำให้ความต้องการของเขาเองก็ทะยานสูงขึ้นจนขยับร่างกายสอดรับกับหัวหน้าไปโดยที่ไม่รู้ตัว

เสียงครางผสมผสานไปกับลมหายใจถี่กระชั้นขึ้นเรื่อยๆ จนถึงจุดสิ้นสุดของความปรารถนาสะโพกก็ถูกมือแข็งแรงจับยึดเอาไว้ก่อนจะกดมันลงไปให้รับเอาความต้องการของอีกฝ่ายเข้าไปในตัว ร่างทั้งร่างกระตุกเกร็ง ความอุ่นวาบแผ่ซ่านเข้ามาในร่างกายเช่นเดียวกับน้ำสีขาวขุ่นที่ฉีดพุ่งเลอะเต็มหน้าท้อง

เขาถึงกับทิ้งกายพิงผนังอย่างหมดแรง แผงอกขยับขึ้นลงตามลมหายใจที่หอบหนัก ท่อนแขนของหัวหน้าขยับมารวบตัวเอาเข้าไปกอดเอาไว้ ก่อนที่จะมีเสียงกระซิบแผ่วเบามาให้ได้ยิน

“ เกลียดฉันหรือเปล่า?”

นัยน์ตาสีมรกตเบิกขึ้นเล็กน้อยก่อนจะเปลี่ยนเป็นรอยยิ้ม....สองแขนโอบรอบแผ่นหลังแข็งแรงก่อนจะกอดตอบ ใบหน้าที่เกยอยู่บนไหล่ของอีกฝ่ายเอ่ยออกไปช้าๆ

“ ก็บอกแล้วไงครับ...ว่าจากนี้ไปให้บอกผมว่า...ฉันรักนาย แทนน่ะ”

สรุปว่า “ครั้งแรก” ในโลกพันปีให้หลัง ก็ยังคงเกิดขึ้นในห้องน้ำเหมือนกันสินะ

เสียงเครื่องดูดฝุ่นดังหึ่งๆอยู่ในห้องจนกลายเป็นเรื่องปกติไปแล้ว จากที่ที่เคยรกพอๆกับรังหนูกลับกลายเป็นที่ที่สะอาดวิ้งวับเป็นประกายจนไม่น่าเชื่อว่ามันจะคือที่ที่เดียวกัน

ประตูบานเลื่อนกระจกที่ติดกับระเบียงถูกเปิดออกเพื่อให้แสงแดดอ่อนๆสาดส่องเข้ามา สายลมเอื่อยเฉื่อยพัดเบาๆให้กระดิ่งที่ผูกเอาไว้ส่งเสียงดังน้อยๆ บรรยากาศสบายๆทำให้คนที่นอนกลิ้งอยู่บนพื้นถึงกับเคลิบเคลิ้ม

หมอนใบใหญ่ถูกใบหน้ามนซุกเอาไว้ นัยน์ตาสีมรกตหลับพริ้มทั้งๆที่กองหนังสือกับกระดาษร่างที่วางอยู่ข้างๆยังมีเพียงเส้นสองสามเส้นแค่นั้นที่ขีดอยู่....ช่วงเริ่มโปรเจคก็จะชิลอย่างที่เห็น....ไม่รู้เป็นไร ถ้าไม่ใกล้จะส่งงานมันก็จะยังเฉื่อยแฉะแบบนี้นี่แหละ

เสียงเครื่องดูดฝุ่นเงียบไปก่อนที่เงาร่างที่ไม่ได้สูงใหญ่จะมาทาบทับอยู่บนร่างโปร่งบางที่นอนคว่ำอยู่ นัยน์ตารีขวางจ้องมองเจ้าเด็กที่นอนกลิ้งอยู่ที่พื้นอย่างนึกหมั่นเขี้ยว....สบายใจเหลือเกินนะ ไหนว่าจะทำงาน?

ชายเสื้อเลิกขึ้นไปจนเห็นเอวบาง ร่างกายของเจ้าเด็กนี่ยังคงกระตุ้นต่อมซาดิสของเขาได้ดีจริงๆ แต่แทนที่ฝ่าเท้าจะกระทืบลงไปแรงๆ มันกลับแค่วางลงไปบนสะโพกมนก่อนจะแค่เหยียบไปมา

“ ฮะฮะฮะ  หัวหน้า....ขยับเท้าขึ้นมาบนหลังผมอีกนิดสิครับ...อื้อ...แบบนั้นแหละ”       กลายเป็นว่าเจ้าเด็กนี่มันให้เขาเหยียบนวดหลังให้ซะงั้น....ไม่รู้ว่าไม่ได้คิดอะไรหรือว่าความมาโซมันอยู่ในไขสันหลังกันแน่

“ แล้วนี่ไม่ทำงานหรือไง?”        ก่อนเขาจะเข้าไปดูดฝุ่นในห้องนอน บนกระดาษนั่นมันก็มีเส้นอยู่เท่าที่เห็นตอนนี้นี่แหละ

“ ก็มันคิดไม่ออกนี่นา.....”        เสียงสบายๆดังลอดออกมาจากหมอนใบใหญ่ให้เขานึกหมั่นไส้....ก็ดี....ถ้าไม่ทำงานจะได้ทำอย่างอื่นซะ

มือวางเครื่องดูดฝุ่นลงก่อนจะดึงผ้าปิดจมูกออกจากคอ สองขาทรุดลงไปคร่อมร่างโปร่งที่ยังนอนคว่ำอยู่ไม่รู้เรื่องรู้ราว กางเกงหลวมๆบนเอวบางถูกมือของเขาดึงลงไปจนเจ้าคนที่เพิ่งจะรู้ตัวได้แต่ร้องเสียงหลง

“ หัวหน้า?? เดี๋ยว?! อื้อ!”      ปลายนิ้วถูกสอดใส่เข้าไปในช่องทางด้านหลังราวกับจะแกล้งเล่น ทำเอาร่างโปร่งบางถึงกับสั่นระริก

“ เดี๋ยวครับ! อ่ะ!”       แล้วกิจกรรมยามว่าง? ท่ามกลางแสงแดดอ่อนๆก็ยังคงดำเนินต่อไป....

จากนั้น....

เอเลน เยเกอร์  คงต้องจำเอาไว้....ว่าถ้าไม่ทำงานก็อาจจะโดนทำอย่างอื่นแทนก็ได้

ช่วงวันสบายๆมักจะผ่านไปอย่างรวดเร็วเสมอ

เพราะตอนนี้ทุกวิชาที่เด็กนั่นลงเรียนเอาไว้ต่างกระหน่ำสั่งงานจนแทบจะต้องส่งมันทุกอาทิตย์

จากท่าทางสบายๆที่กลิ้งไปกลิ้งมาอยู่ตามพื้นหรือไม่ก็นอนอ่านการ์ตูนอยู่บนโซฟาก็ต้องย้ายตัวเองไปนั่งอยู่หลังโต๊ะเขียนแบบไม่ก็คอมพิวเตอร์  จากใบหน้ามนที่เคยสดใสก็เริ่มสโลสเลพร้อมรอยคล้ำที่ขึ้นตามใต้ตา

จากที่เคยใช้ชีวิตอย่างคนปกติก็เริ่มกลับกลางวันเป็นกลางคืน จะตื่นจนถึงรุ่งสาง พอฟ้าสว่างร่างโปร่งบางนั่นถึงจะล้มตัวลงนอน  แล้วนอนได้ไม่เท่าไหร่เสียงนาฬิกาปลุกก็จะร้องระงมจนเขาต้องคอยไปแงะออกจากที่นอนก่อนที่เจ้าตัวดีจะวิ่งกระหืดกระหอบออกไปเรียน

มีหลายครั้งที่เอเลนออกไปทั้งๆที่ยังไม่ได้นอน ในมือถือม้วนกระดาษกับโมเดลแบบร่างไปด้วย ก่อนจะกลับมาอีกครั้งด้วยซากอะไรบางอย่างที่คล้ายๆกับที่ถือติดมือไปเมื่อเช้า ใบหน้าของเจ้าเด็กนั่นมันดูทั้งหงอย ทั้งหงุดหงิด ทั้งมุ่งมั่นในเวลาเดียวกัน จากนั้นก็จะนั่งตะบี้ตะบันทำอะไรบางอย่างอยู่หลังโต๊ะเขียนแบบ

มีหลายครั้งที่เด็กนั่นไม่ได้นอนติดต่อกันหลายวัน  แล้วก็มีหลายครั้งที่นอนยาวจนเขาคิดว่ามันตายไปแล้ว

จะว่าไปวิถีชีวิตแปลกประหลาดแบบนี้ก็ดูน่าเป็นห่วงสำหรับคนที่ต้องคอยดูแลแบบเขา แต่ก็เบาใจ....ที่นัยน์ตาสีมรกตคู่นั้นมันเต็มไปด้วยความสนุกสนานมากกว่าจะเศร้าหมองอย่างที่เคยเป็นในอดีต

“ ว่าไงนะ?!!”      เสียงตะโกนใส่โทรศัพท์มือถือดังมาให้ได้ยินจนเขาต้องเหลือบไปมอง ร่างโปร่งบางยืนขยี้หัวสีน้ำตาลยุ่งเหยิงอยู่ที่ประตูระเบียง

“ ยัยซาช่าลืมขอ สตู อีกแล้วงั้นหรอ?!!!”       ถึงเขาจะไม่รู้ว่ามันมีความหมายว่าอะไรแต่เจ้าเด็กนั่นก็วางโทรศัพท์ลงไปด้วยท่าทางหงุดหงิดน่าดู  และเมื่อหันมาเห็นว่าเขามองอยู่ ร่างโปร่งนั่นก็ถลาเข้ามาหา

“ หัวหน้า~~~”      เด็กนี่ยังคงเชื่องกับเขาเสมอต่อให้จะตะโกนด่าใครอยู่ก็ตาม  คางมนเกยลงมาที่ท่อนขาของเขาซึ่งนั่งอยู่บนโซฟา

“ คือว่า....มีเรื่องจะขอร้องน่ะครับ.......”     

มาคิดดูตอนนี้....เขาไม่น่าไปหลงกลรับปากเพราะดวงตาใสแจ๋วราวกับลูกหมาของเจ้าเด็กนั่นเลย ให้ตายสิ!!!

มือจับคีมก่อนจะหนีบกระดาษอย่างระมัดระวังแล้วค่อยๆเอาไปวางลงบนกระดาษอีกแผ่น...แล้วบันไดที่จะใส่ในโมเดลก็เสร็จอย่างสวยงาม.........ซะที่ไหนกันล่ะ!!

ในเมื่อมันยังเหลืออีกตั้งหลายตัวกว่าจะครบ!

กาวถูกทาลงไปบนกระดาษอย่างระมัดระวังพร้อมๆกับคิ้วที่กระตุกถี่ขึ้นเรื่อยๆของเขา.....ถึงตอนนี้จะยังไม่มีสัมมาอาชีพที่แน่ชัด แต่เมื่อพันปีที่แล้วเขาเป็นถึงหัวหน้าทหารเชียวนะ....หัวหน้าทหาร!!.....แล้วทำไมหัวหน้าทหารอย่างเขาต้องมาช่วยเจ้าเด็กเหลือขอนั่นตัดโมเดลบันไดแบบนี้ด้วยเนี่ยห๊ะ?!!

“ อาทิตย์หน้าจะส่งโปรเจคดีไซน์แล้วน่ะครับหัวหน้า...แล้วทีนี้ สตูดิโอ มันไม่เปิดให้ใช้ เพราะงั้นก็เลยต้องทำงานที่ห้องนี้....”        เด็กนั่นบอกเขาแบบนั้น ซึ่งนั่นก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร

“ แล้วทีนี้....พอทำงานที่บ้าน พวกรุ่นพี่รุ่นน้องก็เลยมาช่วยไม่ได้....”       รู้สึกว่าจะมีระบบที่พี่น้องในคณะที่เรียนอยู่จะมาช่วยรุมทำไอ้งานที่มันไม่เสร็จนี่อยู่ด้วย เพราะเอเลนก็เคยต้องไปนอนค้างที่คณะเพื่อช่วยพี่รหัสน้องรหัสอยู่หลายครั้ง

“ เพราะงั้น....หัวหน้าจะช่วยผมได้ไหมครับ?......”       แล้วเขาก็โดนดวงตาที่อ้อนโดยไม่รู้ตัวคู่นั้นมัดมือชกจนตกมาอยู่ในสภาพแบบนี้นี่แหละ....

ให้ตายเถอะ...คราวหลังก็ทำให้มันสม่ำเสมอสิ จะได้ไม่ต้องมาปั่นเอาวันสุดท้ายแบบนี้!

แล้วอาคารอะไรของเจ้าเด็กนั่นมันถึงได้มีบันไดเป็นร้อยตัวแบบนี้เนี่ยห๊ะ?!

ยิ่งทำยิ่งหงุดหงิดอยากจะไปไล่ฟันไททันระบายความอัดอั้นนี่จริงๆ แล้วพอหันไปมองไอ้คนที่เคยเป็นอดีตไททันมันก็ทำเอาเส้นเลือดที่ขมับเต้นตุบๆ

ในเมื่อร่างบางที่ควรจะทำแบบให้เสร็จกลับหลับพาดอยู่ระหว่างเก้าอี้กับพื้นห้องซะแบบนั้น....ถ้าจะนอนก็ไปนอนให้มันดีๆสิเจ้าเด็กนี่!

เขาลุกเดินเข้าไปใกล้พรางถอนหายใจ....ฝ่าเท้ายกขึ้นมาตั้งท่าจะเตะเข้าให้สักที

ทว่า....มันก็ต้องยั้งเอาไว้

เขาจะใช้วิธีการรุนแรงแบบเมื่อก่อนไม่ได้แล้ว....เพราะตอนนี้เอเลนไม่ได้เป็นทหาร....ไม่ได้มีร่างกายที่ถูกฝึกฝนมาอย่างดีเหมือนเมื่อก่อน

แล้วยิ่งสภาพราวกับผีดิบแบบนี้ เตะทีเดียวคงลงโลงแน่ๆ

ร่างทั้งร่างทรุดลงไปนั่งยองๆเพื่อจ้องมองใบหน้าที่หลับไม่รู้เรื่อง ฝ่ามือยกขึ้นไปลูบไล้มันอย่างคิดถึง

ตอนนี้เอเลนทั้งอ่อนแอและบอบบาง เขาจึงต้องใช้ความพยายามอย่างหนักที่จะรักษาเอาไว้ให้ดีโดยไม่เผลอทำร้ายด้วยมือของตัวเองลงไป....

ซึ่งมันยากมาก.....สำหรับคนที่ไม่ได้อ่อนโยนแบบเขา

ดูเหมือนสัมผัสจากฝ่ามือจะทำให้นัยน์ตาที่ปิดอยู่ขยับเล็กน้อยก่อนจะพยายามเปิดมันขึ้นมาด้วยท่าทางเบลอๆ

“ หัวหน้า?”       เสียงยานคางเอ่ยออกมาพร้อมๆกับร่างโปร่งบางที่ลุกนั่งอย่างงัวเงีย

“ ไปนอนดีๆที่เตียงสิ”

“ กี่โมงแล้วครับเนี่ย?”       มือบางยกขึ้นขยี้ตาก่อนจะถไลตัวขึ้นไปนั่งบนเก้าอี้หน้าคอมพิวเตอร์ต่อ

“ จะตีสองแล้ว  นอนก่อนซักหน่อยสิ พรุ่งนี้ไม่ต้องไปเรียนใช่ไหม?”        ใบหน้ามนพยักเล็กน้อยก่อนจะหันไปเขียนแบบต่อ เขาได้แต่มองอย่างอ่อนใจแล้วกลับไปนั่งทำบันไดต่อ

เอเลนหลับเป็นวูบๆแบบนี้มาจะครบอาทิตย์แล้ว....เจ็ดวันที่ผ่านมาเด็กนั่นยังนอนรวมกันไม่ถึงสิบชั่วโมงด้วยซ้ำ....รู้สึกว่าไอ้การส่งโปรเจคนี่มันจะหนักกว่าไอ้ที่เรียกว่าตรวจแบบร่างอยู่เอาการทีเดียว

เพราะครั้งนี้โมเดลจำลองอาคารที่ออกแบบไว้ ทั้งสี ทั้งวัสดุ ก็ต้องทำให้เหมือนจริง....รวมทั้งแบบก็ไม่ได้มีแค่เส้นหลวมๆแต่ต้องมีทั้งผัง รูปด้าน รูปตัด และรูปสามมิติที่เขาเห็นเจ้าเด็กนั่นขึ้นจากโปรแกรมอะไรสักอย่างจนออกมาเป็นอาคารที่สวยงาม

“ หัวหน้า...ไปนอนก่อนเถอะครับ....เดี๋ยวที่เหลือผมทำต่อเอง”       เสียงงึมงำดังมาจากคนที่ยังนั่งอยู่หลังคอมพิวเตอร์ เขาแค่พยักหน้ารับก่อนจะก้มหน้าก้มตาทำบันไดต่อไป....ดูจากรูปสามมิติที่เห็นในคอมพิวเตอร์เมื่อเทียบกับโมเดลที่เพิ่งจะขึ้นไปได้หน่อยเดียวแล้วคงต้องบอกว่าอาการน่าเป็นห่วงอยู่ไม่ใช่น้อย

เพราะยังเหลือเวลาแค่พรุ่งนี้อีกวันเดียวก่อนจะถึงวันส่งโปรเจค

เขาตื่นขึ้นมาอีกทีเพราะเสียงบ่นปนด่าทอของเอเลน.....และเมื่อเหลือบตาไปมองแผ่นหลังบางที่ยังนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ถึงได้รู้ว่าเจ้าเด็กนั่นกำลังทะเลาะกับปริ๊นท์เตอร์อยู่

มือบางหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาก่อนจะกรอกเสียงร้อนลนลงไป

“ อาร์มิน! พอจะมีกระดาษยาวเหลืออยู่บ้างไหม? อื้อ! ไม่เป็นไร ที่ยังไม่ได้ตัดก็ได้ โอเคงั้นเดี๋ยวไปเอา”       ร่างโปร่งบางทำท่าจะพุ่งพรวดออกไปแต่เขาก็เรียกเอาไว้เสียก่อน

“ เอเลน?”         เขาลุกขึ้นจากเตียง มือยกขึ้นมาเสยผมที่ปรกใบหน้า....สาบานได้ว่าเขาไม่เคยนอนทั้งๆที่ยังไม่ได้อาบน้ำแบบนี้ แต่เมื่อคืนเหมือนบันไดจะหลอกหลอนจนต้องล้มตัวลงนอนอย่างช่วยไม่ได้

“ อ่ะ! ขอโทษที่ทำให้ตื่นนะครับหัวหน้า”       ใบหน้าเบลอๆแต่ก็ออกอาการหงุดหงิดหันมาหา...ไม่ต้องถามเลยว่าเด็กนั่นนอนไปบ้างหรือยัง

“ เกิดอะไรขึ้นน่ะ? จะไปไหน?”       หันไปดูนาฬิกาที่ตอนนี้เข็มมันชี้ที่เวลาเที่ยงตรง

“ กระดาษหมดน่ะครับ จะไปเอาที่อาร์มิน”       เขาถึงกับถอนหายใจ....ดูจากสภาพของเจ้าเด็กตรงหน้ากับเวลาที่เรียกได้ว่าแทบจะไม่เหลือแล้วทำให้เขาจำต้องเอ่ยปากออกไป

“ ฉันไปเอาให้ นายอยู่ทำงานไปเถอะ”        ชีวิตยังเคยคิดจะยกให้เด็กนี่ได้ นับประสาอะไรกับอีแค่ต้องไปทำเรื่องน่ารำคาญพรรณนั้น.....แต่สาบานได้ว่าเขาไม่เคยทำเพื่อใครขนาดนี้มาก่อนเลยจริงๆ.....ไว้ส่งงานเสร็จเมื่อไหร่จะเอาคืนให้ลุกไม่ขึ้นเลยคอยดู

แล้วหัวหน้าทหารรีไว.....ก็ต้องมาเดินหอบกระดาษม้วนใหญ่อยู่บนถนนที่ผู้คนจอแจ.....

นัยน์ตาเหลือบมองแผนที่ในมือ เพราะไม่ใช่ว่าจะแค่ไปเอากระดาษแล้วจะกลับได้....แต่เขายังต้องเอาไอ้กระดาษม้วนใหญ่นี่ไปตัดให้หน้ากว้างมันใส่เข้าไปในปริ๊นท์เตอร์ได้อีกด้วย

โรงพิมพ์เป้าหมายถูกหาเจอในที่สุด....ม้วนกระดาษถูกยื่นไปให้ตัดตามขนาดที่จดมา....ทำไมวิชาชีพของเจ้าเด็กนั่นมันถึงได้ยุ่งยากวุ่นวายขนาดนี้!

ถึงจะมีดีอยู่อย่างก็ตรงที่ทำให้เราสองคนได้เจอกันก็เถอะ!

และในขณะที่กำลังยืนรอตัดกระดาษ....ร้านสะดวกซื้อฝั่งตรงข้ามก็ทำให้เขานึกขึ้นมาได้ว่า กาแฟกระป๋องที่เจ้าเด็กนั่นดื่มอยู่มันเพิ่งจะหมดไป

ไม่อยากจะเชื่อก็ต้องเชื่อว่าหัวหน้าทหารรีไวจะมายืนเลือกไอ้ของพรรณนี้เพื่อใครสักคน

มันเรียกว่าอะไรนะ?

.....เอาใจใส่.....อย่างนั้นใช่หรือเปล่า?

กาแฟกระป๋องยี่ห้อคุ้นตาถูกหยิบออกมายกโหล แต่ยังไม่ทันจะได้ไปจ่ายเงินเสียงโทรศัพท์ที่เด็กนั่นบังคับให้เขาพกเอาไว้ก็ดังขึ้นมาเสียก่อน

“ มีอะไร?”       และก็คงจะมีอยู่คนเดียวนั่นแหละที่จะโทรมา

“ หัวหน้า! ฝากซื้อกาวกับใบมีดด้วยครับ!”       คราวนี้มีคิ้วกระตุกกันไปข้าง.....ทำไมไอ้เด็กเหลือขอนี่ไม่รู้จักเตรียมของเอาไว้ให้มันพอใช้เนี่ย?! ใจนึกอยากจะด่ากลับไปแต่ตอนนี้ก็ทำได้แค่พูดว่า

“ จะเอาอะไรอีกรึเปล่า?”

สองแขนหอบของพะรุงพะรังเข้าไปในห้อง ได้ยินเสียงสเปรย์ฉีดอยู่ที่ระเบียง

เขาถือกาแฟกระป๋องกระป๋องหนึ่งเข้าไปหาใบหน้าที่ดูเบลอๆแต่ก็ยังมีสมาธิอยู่กับงาน ในสายตาของเด็กนั่น ณ เวลานี้คงมองไม่เห็นอะไรนอกจากกระดาษและแบบที่อยู่ในหัว พอความเย็นของกระป๋องแนบเข้าไปที่แก้ม นัยน์ตาสีมรกตจึงเบิกขึ้นน้อยๆ

“ หัวหน้า.....”       แต่แทนที่จะรับกาแฟไป ใบหน้ามนกลับหลับพริ้มราวกับลูกหมาอยู่แบบนั้น

“ ทำเลอะอีกแล้วนะไอ้เด็กเหลือขอนี่”       เขากลิ้งกระป๋องไปมากับแก้มใสด้วยความหมั่นไส้ ให้เด็กนั่นหัวเราะออกมาเบาๆ ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาคงประเคนท่อนขาให้ไปแล้ว

คืนนั้นทั้งคืนร่างโปร่งบางก็วิ่งวุ่นระหว่างปริ๊นท์เตอร์กับโต๊ะตัดโมเดล  ยิ่งฟ้าใกล้สว่างมากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งรับรู้ได้ถึงความร้อนลนของเอเลน

จนกระทั่งชิ้นส่วนสุดท้ายถูกแปะลงไปในโมเดล....ร่างโปร่งบางก็ทรุดลงกับพื้นอย่างหมดแรง

“ เสร็จแล้วหรอ?”        เขายื่นแก้วนมอุ่นๆไปให้ ตอนนี้ฟ้าข้างนอกสว่างใสเพราะใกล้จะแปดโมงเต็มที

“ พอแล้วครับ....”       พูดแบบนี้แปลว่าไม่ถึงกับเสร็จดี? แต่เท่าที่ดูเขาก็รู้สึกว่ามันน่าจะใช้ได้แล้วแหละนะ.....อย่างน้อยบันไดที่เขาทำไว้มันก็ถูกใช้จนครบ

“ ต้องไปส่งกี่โมง?”        เขาถามคนที่ดื่มนมด้วยสภาพไร้สติ ตอนนี้ไม่ว่ายื่นอะไรไปต่อให้เป็นของที่ไม่ชอบขนาดไหน เจ้าเด็กนั่นก็คงกินมันเข้าไปโดยไม่รู้ตัวแน่ๆ

“ เก้าโมงครับ....วันนี้แค่ส่ง....พรุ่งนี้จูลี่”       ริมฝีปากสีระเรื่อนั่นจะพึมพำอะไรออกมาก็ไม่รู้ละ แต่ว่าตอนนี้นัยน์ตาสีมรกตมันใกล้จะปิดลงเต็มที ราวกับว่าพอทำงานเสร็จก็โล่งอกจนสติและสมาธิที่ลงกับงานมานานจู่ๆมันก็ถูกปิดสวิตซ์

ร่างโปร่งบางโงนเงนก่อนจะล้มลงจนเขาขยับไปรับแทบไม่ทัน

“ เฮ้ย เอเลน......เอเลน!”       มือตบเบาๆลงไปบนแก้มใส นัยน์ตาที่กำลังจะปิดลงจึงฝืนเปิดขึ้นมาอีก

“ ไปส่งงานก่อน อย่าเพิ่งหลับ”      เขาลากร่างโปร่งเข้าไปยัดเอาไว้ในห้องน้ำ มือจับแปรงสีฟันมาทายาสีฟันแล้วยื่นไปให้

“ อย่างน้อยก็แปรงฟันซะ”        จะว่าไปเจ้าเด็กนี่ไม่ได้อาบน้ำมากี่วันแล้วนะ? ล่าสุดเขาจำได้ว่าเพิ่งจับอาบไปเมื่อสองวันก่อน?

ร่างโปร่งเดินโซเซออกมาจากห้องน้ำอีกทีโดยมีเพียงกางเกงยีนส์ตัวเดียวที่ถูกสวมอยู่ เสื้อเชิ้ตถูกลากมากับพื้น ก่อนที่เจ้าเด็กนั่นจะมายืนนิ่งอยู่แบบนั้น

" โฮ่ย เอเลน!"       ดูเหมือนจะเบลอจนจำไม่ได้แล้วว่าต่อไปตัวเองจะต้องทำอะไร

" ใส่เสื้อซักทีสิ เดี๋ยวก็ไปไม่ทันหรอก"

" ครับ......."       แต่มือก็ยังไม่ยอมขยับไปจากกระดุมเม็ดแรก จนคนมองเริ่มทนไม่ไหว มือแข็งแรงดึงกระชับสาบเสื้อของร่างโปร่งบางเข้าหากันก่อนจะติดกระดุมให้ไล่ลงไปเรื่อยๆ

สายตาไล่มองขอบกางเกงยีนส์ที่เอวบางก่อนจะถามออกไปด้วยความสงสัย

" ใส่ชั้นในหรือยัง?"     

" ครับ....."       เสียงลอยๆที่ตอบกลับมายิ่งไม่น่าไว้ใจ มือแข็งแรงจึงล้วงลงไปที่บั้นท้ายก่อนจะพบว่าใส่แล้วอย่างที่ว่าจริงๆ

" หะ หัวหน้า?!"       ปกติจะต้องมีรีแอคชั่นมากกว่านี้ แต่เจ้าเด็กนี่ก็เพียงมองเขาด้วยสีหน้าเบลอๆ

สติที่แทบไม่มีเหลือแบบนี้คงปล่อยให้ขับรถไปเองไม่ได้แน่

ถึงจะรำคาญแต่มือก็คว้ากุญแจรถในมือของคนที่ยังยืนเหม่อขึ้นมา ก่อนจะยกโมเดลข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างหนึ่งก็ลากร่างโปร่งบางให้เดินมาด้วยกัน

แล้วหัวหน้าทหารรีไว.....ก็ต้องเป็นคนขับรถไปส่งเด็กนั่นจนได้

“ เอเลน”        

“ เอเลน!”        เสียงทุ้มเอ่ยเรียกคนที่ยังหลับเป็นตายอยู่บนเบาะข้างๆ กว่านัยน์ตาสีมรกตจะเปิดขึ้นมาเขาก็ต้องเขย่าจนหัวแทบหลุด

“ หัวหน้า?”

“ ตื่นไปส่งงานได้แล้ว! แล้วก็ถ้าเสร็จแล้วก็โทรมา เดี๋ยวชั้นมารับ”     ใบหน้ามนพยักหน้าหงึกหงักก่อนจะเดินลอยๆลงจากรถไป

แต่รอเท่าไหร่ เจ้าเด็กนั่นมันก็ไม่โทรมาสักที.....

และไม่ว่าจะโทรไปกี่รอบก็ไม่รับเสียด้วยนะ

เขาเริ่มเดินหงุดหงิดงุ่นง่านอยู่ในห้อง...ไหนว่าวันนี้แค่ส่งงานไม่ใช่หรือไง? แล้วสภาพแบบนั้นก็ไม่น่าจะไปไหนได้?

ต่อให้จะผ่านไปพันปี แต่นิสัยใจร้อนของคนเราก็ใช่ว่าจะแก้กันได้ง่ายๆ

แล้วหัวหน้าทหารรีไว.....ก็คว้ากุญแจรถออกไปอีกรอบจนได้

ร่างแข็งแกร่งตัดสินใจบุกขึ้นไปบนตึกคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์

นัยน์ตากวาดมองรอบข้างด้วยคิ้วที่กระตุกเข้าหากัน สองมือรู้สึกคันยิบๆขึ้นมา ใบหน้านิ่งที่เหมือนอยากจะกระทืบคนทำให้บรรดาสิ่งมีชีวิตที่เดินเหมือนวิญญาณสวนไปสวนมาต่างไม่มีใครกล้าทัก

ที่นี่มันอะไรกันเนี่ย.....

เขานึกว่าสภาพดูไม่ได้แบบนี้มันจะมีอยู่แต่ในห้องของเด็กนั่นคนเดียวเสียอีก

“ นี่....เห็นเอเลน เยเกอร์ บ้างไหม?”       เขาคว้าคอของคนที่เดินสวนมาก่อนจะถามออกไปด้วยใบหน้าหงุดหงิด ปกติก็น่ากลัวอยู่แล้ว ยิ่งต่อมรักความสะอาดของเขาทำงานขึ้นมาเมื่อไหร่มันก็ยิ่งทำให้ดูน่ากลัวขึ้นอีกหลายเท่า จนเด็กหนุ่มผู้น่าสงสารคนนั้นได้แต่ตอบกลับมาด้วยท่าทางละล่ำละลัก

“ นะ น่าจะอยู่ที่สตูปีสี่ เอ่อ  ซ้ายมือนั่น”       ดูท่าทางจะเป็นที่รู้จักไม่น้อยเลยนะเจ้าเด็กนั่น....คนที่เขาคว้าคอเสื้อเอาไว้ถึงได้ตอบกลับมาทันทีแบบแทบจะไม่ต้องคิด....เป็นที่รู้จักของใครๆ.....มาตั้งแต่สมัยก่อนแล้ว เอเลนของเขา

เขาปล่อยคอหมอนั่นก่อนจะจ้ำอ้าวไปหาประตูที่ว่า

และเมื่อภาพตรงหน้าปรากฏแก่สายตา ใบหน้าก็ต้องถึงกับอึ้งค้างไป.....

ไอ้ความสกปรกรกรุงรังน่ะเขาทำใจเอาไว้แล้วว่าคงต้องเจอแน่ๆ แต่สิ่งที่เขาไม่คิดว่าจะเจอนั่นก็คือ.....ซากศพที่นอนตายกันเกลื่อนพื้นห้องแบบนี้!

จะว่าไปก็ไม่ได้มีแต่ที่พื้นหรอก เพราะทั้งบนเก้าอี้ บนโต๊ะ หรือแม้แต่ล็อคเกอร์ที่ล้มลงมาก็มีร่างของคนนอนอยู่ ถึงจะสงสัยอยู่หน่อยๆก็เถอะว่าไอ้ที่นอนหมอนมุ้งที่บางคนก็ปูนอนอยู่นั่นมันคือของใช้จำเป็นที่ต้องขนมาไว้ที่คณะด้วยหรือยังไงกัน?

หลังจากยืนอึ้งอยู่พักใหญ่ก็เริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมเขาถึงติดต่อเอเลนไม่ได้....เจ้าเด็กนั่นก็คงจะเป็นหนึ่งในศพที่นอนตายอยู่ในห้องนี้สินะ....

เขาค่อยๆเดินข้ามสิ่งกีดขวางเข้าไปโดยพยายามไม่เฉียดเข้าไปใกล้กองอะไรต่อมิอะไรที่ดูท่าว่าจะล้มโครมลงมาได้ง่ายๆพวกนั้น

นัยน์ตาสีขี้เถ้ากวาดมองหาร่างโปร่งบางเป้าหมายของเขา.....เจ้าเด็กนั่นไปนอนอยู่ตรงไหนกัน?

ถึงแม้จะเป็นห้องโถงกว้างที่มีแต่โต๊ะเขียนแบบวางระเกะระกะ แต่มันก็ไม่ถึงกับจะใหญ่โตอะไรให้เขาต้องใช้เวลาตามหานานนัก เพราะในที่สุดเขาก็มองเห็นร่างที่คุ้นตากำลังหลับเป็นตายอยู่ตรงหน้า

แล้วก็เหมือนจะได้ยินเสียงเส้นเลือดที่ขมับขาดดังผึง

เพราะถ้าจะนอนธรรมดาๆมันก็คงไม่กระตุกต่อมโมโหของเขาเท่าไหร่....แต่นี่....

ร่างโปร่งบางของ เอเลน เยเกอร์ นอนหันข้างโดยที่ข้างหลังถูกประกบด้วยร่างสูงใหญ่หัวสีทองส่วนข้างหน้าก็เป็นร่างเล็กๆของเจ้าเด็กที่เป็นเพื่อนสนิท....แล้วมือของทั้งคู่ก็วางอยู่บนเอวของเอเลน....ยิ่งไอ้คนข้างหลังมันแทบจะสอดมือเข้าไปใต้เสื้อที่เลิกขึ้นมานั่นอยู่แล้ว!

คิ้วกระตุกถี่ขึ้นมาทันที ฝ่าเท้าเขี่ยอีกสองคนออกไปจากคนของเขา ก่อนที่จะหิ้วร่างโปร่งบางขึ้นมาพาดบ่า โดยที่ใบหน้ามนเองก็ไม่มีทีท่าว่าจะรู้สึกตัว

หลับจนใครลากไปข่มขื่นก็ไม่รู้เรื่องแบบนี้มันน่าสั่งสอนให้รู้สำนึกนัก!

แล้วหัวหน้าทหารรีไว.....ก็บุกเข้ามาแบกศพศพหนึ่งออกไป โดยตัดหน้ามิคาสะไปแค่นาทีเดียว

ต้องลงโทษ....

แบบนี้มันต้องลงโทษสถานหนัก!

ร่างโปร่งบางที่พาดอยู่บนไหล่ถูกโยนลงไปบนเตียง

เสียงอืออาพึมพำออกมาเล็กน้อยก่อนที่เจ้าตัวดีจะซุกหน้าลงไปบนหมอน นัยน์ตาสีมรกตยังคงหลับพริ้มต่อไปอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว

เขาได้แต่ก้าวคร่อมร่างที่ยังแน่นิ่งนั้นเอาไว้แล้วมองลงไปจากมุมสูง

ก็รู้อยู่หรอกว่าไม่ใช่ความผิดของเด็กนี่....เพราะเท่าที่เคยฟังเอเลนเล่ามา รู้สึกว่าการใช้ชีวิตกินนอนด้วยกันแบบนี้มันจะมีมาตั้งแต่ปีแรกที่เข้าเรียน แล้วไอ้สภาพศพเกลื่อนกลาดอย่างที่เขาไปเห็นมาในวันนี้ก็ยืนยันได้เป็นอย่างดี  ว่าเจ้าเด็กพวกนี้ไม่มีใครถือ เรื่องที่ว่าจะต้องนอนรวมกัน เพราะขอแค่ให้ได้นอนเท่านั้นแหละที่มันสำคัญกว่า

ก็รู้อยู่หรอก....ว่าไม่ใช่ความผิดของเด็กนี่....แต่เขาก็แค่หงุดหงิดที่เอเลนไม่ค่อยจะระวังตัว....ปล่อยให้ใครต่อใครมาตอดมาแทะเอาได้ง่ายๆ

เพราะเป็นผู้ชายเลยไม่คิดว่าจะมีใครคิดอะไรเกินเลยกับตัวเองเกินเพื่อน?

ไม่คิดอะไร....ไม่คิดว่าใครจะสนใจ....ไม่คิดว่าตัวเองสำคัญ....นอกจากนั้นยังไม่เคยรู้ตัว....ว่าตัวเองมีคนรักที่ขี้หึงมาก!

หึ....ต้องลงโทษ.....แบบนี้มันต้องลงโทษ...

มือปลดเสื้อผ้าที่เขาเป็นคนสวมให้ออกไป ก่อนจะควานหาเจลหล่อลื่นในลิ้นชักหัวเตียงเพื่อใช้มันชะโลมที่นิ้วก่อนจะสอดใส่เข้าไปในร่างกายของคนที่ยังไร้สติ

คิ้วเรียวขมวดมุ่นแต่นัยน์ตาสีมรกตก็ง่วงงุนเกินกว่าที่จะเปิดขึ้นมา จนกระทั่งเรียวขาถูกแยกก่อนจากกัน...

“ อื้อ?!!!”       ร่างโปร่งบางสะดุ้งเฮือก สองแขนไขว่คว้าหาหลักยึดก่อนที่จะมาเจอคอของเขา มันจึงกอดเอาไว้แน่น นัยน์ตาสีมรกตเปิดขึ้นมาทันทีพร้อมกับน้ำตาปริ่ม

เมื่อจู่ๆเขาก็สอดแทรกความเป็นชายเข้าไปรวดเดียว

“ ดูเหมือนใช้วิธีนี้ปลุกจะได้ผลนะ?”       เสียงทุ้มเอ่ยหยอกเย้าทั้งๆที่ลมหายใจเริ่มจะติดขัด

“ หัวหน้า....”       เสียงเหนื่อยอ่อนเอ่ยออกมาแผ่วเบา  นัยน์ตาที่เพิ่งเปิดขึ้นมานั้นมันยังคงเหม่อน้อยๆ สติที่เลื่อนลอยทำให้ใบหน้ามนดูเซ็กซี่อย่างที่เขาคาดไม่ถึง

ลำคอลอบกลืนน้ำลายไปกับใบหน้าทรมานที่ซบลงมาที่ไหล่ ร่างกายสั่นระริกนี่ก็ยิ่งเร้าอารมณ์.....แล้วก็คงเป็นเพราะเหนื่อยเกินไป เพราะฉะนั้นไม่ว่าเขาจะให้ทำอะไรร่างโปร่งบางจึงไม่มีขัดขืน

ท่อนแขนแข็งแรงพลิกร่างโปร่งบางให้ขึ้นมานั่งคร่อมอยู่ยนหน้าตักทั้งๆที่แกนกายของเขายังคงคาอยู่ในช่องทางคับแน่น ใบหน้ามนยู่ยี่เล็กน้อยก่อนจะปล่อยเสียงคางออกมาโดยที่ไม่รู้ตัวเมื่อเขาจับสะโพกมนกดลงรับความเป็นชายให้ลึกเข้าไปอีก

ใบหน้าขยับเข้าไปคลอเคลียที่ซอกคอระหงก่อนจะกัดลงไปให้เห็นรอยฟันอย่างชัดเจน ลิ้นร้อนแล่บเลียเลือดที่ไหลซิบออกมาก่อนจะละมามองผลงานของตัวเองด้วยความพอใจ

รอยกัดเอาแค่รอยเดียวก็พอ ส่วนที่เหลือ.....

ริมฝีปากกดจูบจนขึ้นสีแดง คิสมาร์คถูกฝากเอาไว้ทั่วคอของเอเลน.....เอาให้เห็นมันทุกด้านเลย!

ฝ่ามือค่อยๆลูบไล้ไปเรื่อยๆก่อนจะจับยึดบั้นท้ายกระชับให้ขยับตัวยกขึ้นก่อนจะกดลงมาอีก เสียงครางดังขึ้นมาทันทีพร้อมๆกับใบหน้าเร้าอารมณ์ของเด็กนั่นที่ในยามนี้ไม่มีปิดบังด้วยความที่สติไม่ค่อยจะอยู่กับเนื้อกับตัว

“ ขยับเองสิ เอเลน.....ทำด้วยตัวของนายเอง”      เขากระซิบไปที่ใบหูแดงระเรื่อของคนที่นั่งอยู่บนหน้าตัก ถ้าเป็นปกติเด็กนี่คงอิดออดจนเป็นเขาที่หมดความอดทนไปเอง

“ อึก....อ่า.....”        แต่เพราะไม่มีสติทำให้ฝ่ามือบางจับยึดไหล่ของเขาเอาไว้ก่อนจะขยับตัวตามที่เขาชักนำ

ทั้งใบหน้าเหม่อน้อยๆกับดวงตาเลื่อยลอยที่ดูสุขสม ทั้งริมฝีปากที่เผยออ้าปล่อยเสียงครางออกมา ทั้งเหงื่อที่เกาะพราวทั่วใบหน้าและลำตัว ทั้งร่างกายที่ขยับขึ้นลงไปตามอารมณ์และความต้องการที่พุ่งสูงขึ้น ทั้งช่องทางคับแน่นที่โอบรัดรวมทั้งยินยอมให้เขาฝังเข้าไปจนลึกกว่าทุกที ผนังภายในที่อ่อนนุ่มและร้อมลุ่ม.....ทุกอย่างของเด็กนั่นมันกำลังทำให้เขาคลั่ง!!

คลั่งจนชักไม่แน่ใจว่าตกลงใครเป็นฝ่ายลงโทษใครอยู่กันแน่!

เสียงครางสูงดังขึ้นมาเมื่อร่างโปร่งบางกดตัวลงเป็นครั้งสุดท้าย ความอุ่นวาบฉีดพุ่งเข้าไปในร่างกายที่รอรับอยู่ทันที  ใบหน้าเหม่อๆขยับเข้ามาหาพร้อมด้วยปลายลิ้นที่แล่บเลียริมฝีปากของเขาเหมือนลูกหมา 

เขากดต้นคอระหงเข้ามาก่อนจะเป็นฝ่ายสอดลิ้นเข้าไปในปากของเจ้าเด็กตรงหน้า ลมหายใจที่ยังไม่ทันจะเข้าที่เลยยิ่งหอบถี่หนักกว่าเดิม....หึ...คราวหลังก็อย่ามายั่วกันแบบนี้

ร่างโปร่งแทบจะหงายหลังไปทันทีที่ละริมฝีปากออกมา เขาประคองร่างกายที่เหนื่อยล้าจนสลบไปให้นอนลงดีๆ ก่อนจะล้มตัวนอนลงเคียงข้าง

ฝ่ามือเกลี่ยไล้ใบหน้าที่รักแสนรักพรางจ้องมองแพขนตาของดวงตาที่หลับพริ้ม

ร่องรอยที่ต้นคอนั่นคงจะเพียงพอที่จะป้องกันใครต่อใครไม่ให้เข้ามาใกล้เด็กนี่ได้

ไม่น่าเชื่อเลยนะ....ว่าผ่านมาตั้งพันกว่าปี....เขายังต้องคอยมาทำเรื่องแบบนี้ให้ไอ้เจ้าเด็กที่ไม่ค่อยจะรู้เรื่องรู้ราวนี่เหมือนเดิม

ริมฝีปากเผลอยิ้มออกมาอย่างที่หาดูได้ยาก  ดวงตายังคงจ้องมองอยู่ที่ใบหน้าของคนเพียงคนเดียวที่จะสะท้อนเข้ามาในดวงตาของเขา ก่อนจะขยับไปจูบที่ขมับอย่างแผ่วเบา

“ ต้องให้คอยดูแลอยู่เรื่อยเลยนะ...ไอ้เด็กเหลือขอนี่.....”

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

FIN

แถม.....

ไอ้สายตาแปลกๆที่มองมานี่มันอะไรกันนะ?

เอเลน เยเกอร์ นักศึกษาปีที่สี่ของคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ กำลังเดินไปตึกคณะด้วยความรู้สึกเย็นที่แผ่นหลังชอบกล

ก็รู้อยู่หรอกว่าถูกมองมาตั้งแต่อนุบาล แต่วันนี้นอกจากมองแล้วมันยังมีรีแอคชั่นแปลกๆตามมาให้ขนแขนลุกชันยังไงไม่รู้อยู่ด้วยนี่สิ

หัวสมองพยายามนึกทบทวนว่าตั้งแต่ตื่นขึ้นมามันก็ไม่น่าจะมีอะไรผิดปกติกับตัวเขา?  ถึงจะไม่รู้ก็เถอะว่าเมื่อวานเขากลับถึงบ้านได้ยังไง แต่วันนี้หัวหน้ารีไวก็ปลุกให้เขาตื่นขึ้นมาตามเวลาปกติ

พิษจากวันส่งโปรเจคยังคงเล่นงานให้หัวมึนเบลอ เพราะงั้นหัวหน้ารีไวจึงเป็นคนจับเขาแต่งตัวแล้วหิ้วมาส่งที่หน้ามหาวิทยาลัยให้

แล้วต่อให้เขาก้มลงไปสำรวจตัวเองแค่ไหน มันก็ยังไม่เห็นว่าจะมีอะไรผิดปกติ?

สองขาเดินผ่านหน้าคณะโบราณคดีเป็นที่แรก....แล้วก็ไม่ต้องแปลกใจถ้าจะเจอเจ้าแจนซึ่งสองแขนมักเต็มไปด้วยหนังสือเล่มใหญ่

“ ว่าไงไอ้เจ้าผีดิบ....วันนี้โผล่จากหลุมแต่เช้าเชียวนะ มีจูลี่หรอ?”        น้ำเสียงกวนประสาทเอ่ยออกมาทำให้ใบหน้าเขาบูดสนิท นึกอยากจะตวัดเตะท่อนขามันให้หนังสือร่วงกราวลงมาจริงๆ

“ เออ!!”       เขาตอบกลับไปด้วยใบหน้ากระฟัดกระเฟียด สองขาตั้งใจจะเดินหนีไปเพราะไม่อยากประทุษร้ายใคร ทว่า นัยน์ตาที่เบิกกว้างของเจ้าแจนที่มองมาที่เขาราวกับเห็นผีก็มีแต่จะทำให้เขาชะงักไปด้วย

“ อะ เอเลน.........”        นอกจากเสียงจะสั่นพร่าแล้วสองแขนที่หอบหนังสืออยู่ยังสั่นระริก แล้วมันก็ปล่อยให้หนังสือร่วงผล็อยลงมาทั้งๆที่เขายังไม่ได้เตะขามันเลยสักที

“ อะไรฟ๊ะ? จะหาเรื่องหรอแจน?!”      เขาขยับเข้าไปหาด้วยท่าทางที่ไม่มีกลัวเกรง.....แต่แทนที่แจนจะเข้ามาคว้าคอเสื้อของเขาอย่างทุกที ร่างสูงยาวกลับผงะถอยหลังอย่างหวาดกลัวคอเสื้อของเขา

“ กะ แก๊!! คิดว่าตอกย้ำแผลใจของคนอื่นเค้าได้แล้วจะชนะใช่ไหมวะ?! จำเอาไว้เลยนะไอ้เด็กขี้อิจฉา!!”       แล้วร่างสูงยาวนั่นก็วิ่งหนีไป  ทิ้งให้เขายืนอึ้งอย่างไม่เข้าใจเลยซักกะนิดกับสิ่งที่ไอ้บ้านั่นมันคิดอยู่แล้วก็พูดออกมา

อะไรของมันวะ?  พูดอะไรไม่เคยจะรู้เรื่อง?

สองขายังคงเดินต่อไป และคราวนี้ก็กำลังจะผ่านหน้าคณะวิศวกรรมศาสตร์

แน่นอนว่าคนที่ไวต่อกลิ่นของเขายิ่งกว่าใครจนวิ่งลงมาดักเขาได้ทุกครั้งอย่างมิคาสะ คงจะส่งเสียงทักมาแน่ๆ

“ เอเลน”       นั่นไง...ว่าเอาไว้ไม่มีผิด....

เด็กสาวเดินออกมาจากตึกคณะก่อนจะมองมาที่เขาด้วยสายตาปลาบปลื้มเป็นปกติ ทว่า.....เมื่อสายตาที่มักจะจ้องมองเขาทุกกระเบียดนิ้วไล่กวาดมาตั้งแต่หัวจรดลำคอ ใบหน้าสวยนั่นก็ถึงกับตะลึงอึ้งค้างไป  รังสีดำทะมึนโชยหิ่งออกมาจากใบหน้าของเด็กสาวทำเอาเขาถึงกับผวา

แล้วสองขาของมิคาสะก็เดินดุ่มๆเข้าไปหากำแพงตึก

โครม!!!!

ก่อนที่หมัดหลุนๆจะซัดเข้าไปจนอิฐร่วงกราวลงมา

เขาได้แต่มองเด็กสาวที่พึมพำๆว่า....ไอ้เตี้ยๆ.....อะไรสักอย่างด้วยปากอ้าค้างกับขนลุกชัน

ถึงอยากจะถามเด็กสาวว่าเป็นอะไรหรือเปล่า แต่ดูท่าว่าเขาไม่ควรจะยื่นขาเข้าไปสอดตอนนี้ยังไงก็ไม่รู้

“ ชะ ชั้นไปจูลี่ก่อนนะ มิคาสะ?”       เขาเอ่ยบอกเบาๆก่อนจะเลี่ยงออกมา

จนแล้วจนรอดสองขาก็พาร่างกายของตัวเองมาถึงตึกคณะสถาปัตย์จนได้....

สองคนนั้นเป็นอะไรกันนะ....?

“ เอเลน! มาพอดีเลย มาถ่ายรูปคู่กับโปรเจคนายหน่อยสิ”      เสียงของไรเนอร์เรียกเขาให้เดินงงๆเข้าไปหา

“ อะไร? นายจะถ่ายงานก็ถ่ายไปสิ ต้องมีรูปชั้นด้วยหรอ?”     

“ จะได้รู้ว่าใครเป็นคนทำไงเล่า”       เขาพยักหน้าหงึกงักอย่างไม่ได้คิดอะไร ก่อนจะไปยืนนิ่งๆอยู่ข้างๆโมเดล

ทว่า...เลนส์กล้องที่ส่องมายังใบหน้าของเขามันก็ถึงกับนิ่งค้างไปเช่นเดียวกับดวงตาที่อยู่หลังเลนส์ จู่ๆร่างสูงใหญ่ผมทองก็ชะงักกับภาพที่เห็นผ่านเลนส์  แล้วท่าทางสลดหดหู่จนไหล่ตกลู่ก็เกิดขึ้นมาทันที ก่อนที่ไรเนอร์จะหันกล้องหนีไปจากตัวเขาแล้วก้มลงถ่ายแต่โมเดลราวกับคนอกหัก

เสียง แชะแชะ ดังเป็นจังหวะที่เชื่องช้าจนฟังดูน่าสงสารยังไงก็ไม่รู้

จู่ๆก็เป็นอะไรไปน่ะ?

แต่ยังไม่ทันจะได้ถาม เสียงของอาจารย์ที่ปรึกษาก็เรียกเขาให้เข้าไปในห้อง

“ เอเลน....จูลี่คนแรกนะ เตรียมตัวรึยัง?”       ร่างสูงใหญ่ส่งยิ้มใจดีมาให้

“ ครับ! อาจารย์เอลวิน”      เขาได้แต่ยิ้มรับให้กับความใจดีของอาจารย์ที่ปรึกษาคนนี้....ถึงจะเข้มงวดอยู่บ้างแต่ความใจเย็นของคนตรงหน้าก็ทำให้โปรเจคของเขาผ่านมาด้วยดีตลอด....เรียกว่าเป็นอาจารย์ที่ฮ็อตในหมู่นักศึกษาทีเดียวเชียวละ เพราะไม่ว่าใครก็อยากจะได้มาเป็นที่ปรึกษา

นี่เขายังคิดอยู่เลยนะว่า....วิทยานิพนธ์ที่ต้องทำในปีหน้า ถ้าได้อาจารย์คนนี้มาเป็นที่ปรึกษาให้ก็คงดี

เขาออกไปยืนอยู่หน้าห้อง.....การจูลี่ก็คือการพรีเซ็นต์แบบพร้อมกับตอบคำถามของอาจารย์ในกลุ่มที่จะรุมถามเขาเกี่ยวกับโปรเจคที่ทำมา แล้วก็ให้คะแนน ความน่ากลัวของมันก็อยู่ตรงที่ต้องคอยตอบคำถามของอาจารย์ 5 คนนี่แหละ

แต่ดูเหมือนการจูลี่ของเขาในวันนี้จะผ่านไปด้วยดีเกินคาด จะมีแปลกๆหน่อยก็ตรงที่อาจารย์หลายท่านหน้าแดงระเรื่อเหมือนจะเป็นไข้ขึ้นมาพร้อมๆกัน?

มันแปลกจริงๆด้วยแหละ....สายตาที่มองมาที่เขาในวันนี้?

สองขาก้าวเดินไปตามระเบียงหน้าห้องเรียนด้วยความครุ่นคิด  ประตูห้องตรงหน้าเปิดออกมาพร้อมด้วยเงาร่างที่คุ้นตาของอาร์มิน

“ อ้าวเอเลน จูลี่เสร็จแล้วหรอ? ไปหาไรกินกันไหม?”      เพราะอยู่คนละกลุ่มเลยจูลี่แยกกัน เขาพยักหน้าให้ก่อนที่จะเงยขึ้นมาเห็นใบหน้าที่ตกตะลึงของอาร์มิน

อีกแล้วหรอ?  มันมีอะไรติดอยู่ที่หน้าเขาหรือไง? แล้วคราวนี้คงต้องถามให้รู้เรื่อง!

“ อาร์มิน! บอกชั้นมาซิ ว่ามันมีอะไรติดอยู่ที่หน้าของชั้นหรือไง? ทำไมใครๆก็มองกันแปลกๆ?!”      เขาถามใบหน้าที่ยังอึ้งด้วยสายตาจริงจัง  ใบหน้าที่ล้อมกรอบไปด้วยผมสีทองยิ้มแหยๆก่อนจะส่ายหน้าไปมา

“ มันไม่ได้ติดอยู่ที่หน้าของนายหรอก....แต่มันติดอยู่ที่ “คอ” น่ะเอเลน”      ถ้อยคำเน้นย้ำทำให้เขาได้แต่งงงวย....

และเมื่อพาร่างกายของตัวเองไปส่องกระจกในห้องน้ำให้ความสงสัยมันหายไป

ริมฝีปากของเขาก็ต้องอ้าค้างยิ่งกว่าใครๆที่ได้เจอมา

อะ ไอ้รอยพวกนี้นี่มันอะไรกันเนี่ย?!!!

และไม่ว่าจะหันไปมองมุมไหน ก็เห็นรอยคิสมาร์คได้จากทุกด้านของคอ........

ใบหน้าถึงกับร้อนผ่าวขึ้นมาทันที....รู้สึกอายจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนี เมื่อคิดว่าใครๆต่างก็คงเห็นรอยพวกนี้ไปกันหมดแล้วแน่ๆ

และไอ้คนที่จะทำแบบนี้ได้......คงไม่ใช่ใครที่ไหน

เสียงตะโกนโวยวายยังคงดังอยู่ในห้องน้ำไปอีกพักใหญ่   โดยที่คนกระทำได้แต่นั่งกระดิกขาสบายใจอยู่ในคอนโด….

“ อ๊ากกกกกกกก หัวหน้า!!!!!”

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

FIN กว่า

ขะ ขออภัยนะคะถ้าตอนนี้มันจะหลายรอบไปหน่อย(อะไรฟร๊ะ?!!) ฮ่าๆๆ ก็แบบ....ยิ่งเห็นหน้าเอเลน ต่อมหื่นก็เหมือนจะตื่นขึ้นมาไงก็ไม่รู้อ่ะ ทำไมถึงได้รู้สึกว่ามันน่ากระทำชำเรางี้!! เอายัยมี๊ไปเก็บทีหนูก๊ก....

ก็...ไหนๆก็เป็นตอนสุดท้ายของเรื่องฟิคเรื่องนี้แล้วเนอะ ขอหื่นหวานๆทิ้งทวนกันซักหน่อย กร๊ากกกก แต่ถึงจะบอกว่าเป็นตอนสุดท้าย แต่ก็ไม่ได้ท้ายที่สุดอ่ะนะ *w* ยังมี Sugarplum and Tuberose ตอนพิเศษที่จะว่าไปก็เหมือนจะเป็นอีกเรื่องนึงได้สำหรับคนที่ไม่ได้อ่าน ในห้อง...ที่แสงส่องไม่ถึง ค่ะ (ทำไมชอบทำอะไรให้งงอยู่เรื่อยเลยฟ๊ะ) เป็นส่วนขยายของพาร์ทในอดีต ที่จะเล่าถึงจุดเริ่มต้นของความรักกับวิธีการบอกรักของคนปากแข็ง แอร๊ยยยย แค่พูดก็เขิล >////< แต่เรื่องมันอยู่ในพาร์ทอดีตเพราะงั้นมันจะหน่วงทีเดียวค่ะ ^ ^””  ยะ ยังไงก็ฝากติดตามกันอีกหน่อยน้า

และนอกจากนี้.....หลังจากที่ตัดสินใจรวมเล่มเป็นที่แน่นอนแล้ว ตามที่ประกาศอย่างเป็นทางการ(?)ไปใน >>MAD : Attack on Titan [Levi x Eren] พลังทำลายล้างหมายเลข 14(?)

ก็เลยยังมีตอนที่ 11.5 ที่จะอยู่ในรวมเล่มอีกตอนนึงค่ะ จริงๆก็ไม่ได้มีอะไรมากหรอกสำหรับ 11.5 มันก็เป็นตอนเบาๆ สบายๆ เหมือนตอน 11 นี่แหละ ^ ^

แอบแปะว่ามันเกี่ยวกับอะไร...

.

.

.

“ นี่มันคืออะไรน่ะ?”       เสียงทุ้มถามออกมาก่อนที่หน้าหนึ่งในหนังสือนิตยสารถูกวางลงมาตรงหน้า ภาพของรถไฟเหาะในสวนสนุกแห่งหนึ่งเด่นชัดขึ้นมาในสายตา....หรือว่าหัวหน้ารีไวจะสนใจอะไรที่มันเร็วๆ อีกทั้งเจ้ารถไฟเหาะนี่มันยังดิ่งลงมาจากที่สูง....บางทีอาจจะคิดถึงอุปกรณ์เคลื่อนย้ายสามมิติก็เป็นได้

.

.

“ ขอโทษนะครับ.....หัวหน้า...ทั้งๆที่มาถึงนี่แล้วแต่ผมก็ยัง.....”

“ ไม่เป็นไร....จริงๆก็ไม่ได้อยากจะขึ้นไอ้ของเด็กเล่นนั่นนักหรอก”

“ เอ๋?”

ถ้าไม่ได้อยากขึ้นแล้วจะชวนมาสวนสนุกทำไม?..........หรือว่า........!!!!

.

.

.

.

*w*

ตอนนี้กำลังตะบี้ตะบันปั่นไฟลุกกันอยู่เลยค่ะ รวมเล่มนี้5555 คือแบบ...ไม่เคยพายุเข้าขนาดนี้มาก่อนเลยค่ะ....ฟิคเรื่องนี้นี่ พายุตั้งแต่ตอนแต่งยันรวมเล่มเลยจริงๆ ^ ^” แต่งจบภายในเดือนเดียวได้นี่ก็ปาฏิหาริย์แล้วนะ แล้วนี่ยังรวมเล่มเสร็จในทันทีอีกด้วยอ่ะ =[ ]=!! เอเลนดาเมจจจจจจ

แอบแปะอีกหน่อย.....หน้าสารบัญของ ในห้อง...ที่แสงส่องไม่ถึง ค่ะ .....นับวัน...หน้าสารบัญก็จะอ่านยากขึ้นทุกที = =”  เป็นหน้าคู่ 2-3 ในเล่มอ่ะนะ อันนี้ยังไม่ได้ใส่เลขหน้าของตอนพิเศษกับบทส่งท้าย

^ ^” 

ก็ไว้ประกอบการตัดสินใจอ่ะเนอะ แต่ไม่อยากให้คาดหวังกับเล่มนี้มากนักนะคะ 555 ไม่รู้จะมีผิดพลาดเยอะไหม แต่เนื้อเรื่องนี่ส่วนตัวแล้วคิดว่าพลาดอยู่หลายจุดเบย แง๊~~~~ ปัญหาของฟิคที่เป็นไทม์ไลน์มันเป็นแบบนี้นี่เอง ขอโทษค่ะ TT^TT

ขอบคุณทุกๆคอมเม้นต์และทุกๆการติดตามมากๆนะคะ >w< อ่านแล้วกำลังใจพุ่งปรี๊ดมากอ่ะ แอร๊ยยยยย >/////<   แล้วเจอกันตอนหน้าค่า