KHR S.Fic [1859] คุณภรรยา(กำมะลอ)ที่รัก : 02

KHR S.Fic [1859]  คุณภรรยา(กำมะลอ)ที่รัก : 02

: KHR Fanfiction

: 1859

: Romantic Comedy?

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

นัยน์ตาสีมรกตจ้องเขม็งไปที่แผ่นหลังของคนที่เดินอยู่ตรงหน้า

ใบหน้าใสยังคงแดงเถือกไปกับไอ้สัมผัสที่ใครๆก็รู้ว่ามันเรียกว่า “จูบ” ที่เพิ่งจะได้มาจากไอ้บ้าหัวรังนกนั่น หนอย..... “ก็แค่อยากรู้ว่าลิปสติกมันติดแน่นแค่ไหน?” .....บ้านแกสิ! ถ้าอยากรู้แค่นั้นเอานิ้วจิ้มเอาก็รู้เฟ้ย ไม่เห็นจะต้องเอาปากมาแนบให้เขาหัวใจจะวายแบบนี้เลย!

สองมือกำแน่นอย่างรู้สึกหงุดหงิดใจกับคำตอบของไอ้บ้านั่น

จะจูบทั้งทีก็ช่วยหาข้อแก้ตัวที่มันโรแมนติกๆกว่านี้หน่อยไม่ได้หรือไงวะ?!

ชะ??!

เดี๋ยว?!!

ไอ้สิ่งที่เขาต้องกังวลมันไม่น่าจะใช่เรื่องนี้นี่หว่า?

อ๊ากกกกก ก็นั่นมันเป็น “จูบแรก” ที่แสนสำคัญของชั้น! เรื่องนั้นต่างหากที่สำคัญกว่า!!

รุ่นที่สิบครับ...ขอโทษนะครับ...ที่มือขวาผู้แสนสง่างามคนนี้เสียจูบแรกให้กับผู้ชายไม่รู้หัวนอนปลายเท้าไปซะแล้ว ถ้ารุ่นที่สิบที่เคารพรู้เข้าเขาจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน แค่คิดก็อยากจะวิ่งร้องไห้ท่านางเอกหนีไปให้รู้แล้วรู้รอด

“ แก....”       สายตาอาฆาตจ้องไปที่ท้ายทอยของไอ้บ้าที่เดินอยู่ตรงหน้า แต่ก่อนที่มือจะได้หยิบไดนาไมต์ออกมา เสียงพูดคุยกระหนุงกระหนิงก็ดังให้ได้ยินมาจากในห้องนั่งเล่น

“ วาเลนไทน์ ?”        แล้วหัวข้อของการสนทนาก็ทำเอาร่างบอบบางแทบจะสะดุดหัวทิ่ม

“ ใช่จ้ะแม่...วาเลนไทน์”       เหงื่อเหมือนจะแตกพลั่กลงมาตามไรผมสีเงิน

“ ว๊ายยยย มันเป็นเทศกาลของเด็กๆนะ คุณนี่ละก็....”      คุณแม่ยังสาวที่มีท่าทีเขินอายตีมือลงไปที่ไหล่ของผู้เป็นสามี และเมื่อทั้งสองคนรับรู้ว่าลูกชายและว่าที่ลูกสะใภ้เดินอยู่ใกล้ๆ สายตาที่มีเลศนัยจึงส่งมาหาอย่างคาดหวังแปลกๆ......เอาแล้วไง....ไอ้เทศกาลแห่งความรักบ้าๆนั่นมันกำลังจะมาสร้างความวิบัติให้ชีวิตมือขวาที่แสนเพอร์เฟคอย่างเขาแล้วไง

“ แหม...คิดถึงวันที่แม่ให้ช็อกโกแลตพ่อครั้งแรกจริงๆเลยน้า....”        ไม่รู้ละว่าสองคนนั้นจะตั้งใจแค่ไหน แต่ไอ้ลูกชายมันทำท่าชะงักพร้อมกับทำหน้าเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้จนทำเอาว่าที่ลูกสะใภ้กำมะลอแทบจะน้ำตาไหลพรากในโชคชะตาที่โหดร้ายของตัวเอง

“ ไม่รู้ว่าเจ้าเคียวยะจะได้ช็อกโกแลตจากฮายาโกะจังบ้างหรือเปล่าน้า.....”       เท่านั้นแหละ ก็ราวกับจะมีองค์ลง มือใหญ่จับหมับมาที่ต้นแขนก่อนจะออกแรงลากเขาไปจนถึงมุมอับของบ้าน ไหล่บางถูกตวัดจนแผ่นหลังติดกับผนัง ใบหน้าคมก้มมองลงมาถึงจะนิ่งเฉยเหมือนเดิมแต่ทำไมไอ้ดวงตาดำๆคู่นั้นมันถึงได้ดูเจ้าเล่ห์นัก? แล้วคำพูดที่ออกมาจากปากยิ้มยากนั่นมันก็ทำเอาเขาอยากจะกระโดดหน้าผาตายไปซะให้รู้แล้วรู้รอด

“ แกต้องทำช็อกโกแลตให้ฉัน”      

“ ทำ – ด้วย – มือ – ของแก”      ริมฝีปากได้แต่อ้าค้าง....จะมีผู้ชายที่ไหนบังคับให้แฟนทำช็อกโกแลตให้ตัวเองเหมือนไอ้บ้านี่ไหมเนี่ย?!! ใครได้เป็นเมียมันมีหวังเป็นทาสไปทั้งชีวิตแน่!

“ ใครจะไปทำฟ๊ะไอ้บ้า!”

“ แกไง...ใช้ห้องครัวที่บ้านฉันได้ ไม่มีปัญหา อุปกรณ์ก็มีพร้อม”       ปัญหามันไม่ได้อยู่ที่ตรงนั้นเฟ้ย!! เขาหอบหายใจอย่างพยายามระงับอารมณ์

“ ถ้าแค่จะหลอกพ่อแม่แกละก็ แค่ไปซื้อมาถือไว้ก็พอแล้วไม่ใช่เร๊อะ?!”

“ ไม่เอา....ฉันไม่ชอบของโหลๆที่มีขายตามท้องตลาด”       ปื้ด!! เหมือนได้ยินเสียงเส้นเลือดที่ขมับมันกระตุกขึ้นมายังไงไม่รู้....ตรูก็เพิ่งจะบอกอยู่ไม่ใช่หรือไงว่านี่มันเป็นแค่เรื่องหลอกๆ แล้วทำไมกะอีแค่จะทำเรื่องหลอกๆถึงจะต้องสนใจว่าแกจะชอบหรือไม่ชอบด้วยละวะ!!

“ ฮึ่ม....ถ้าอย่างงั้น...แกก็รอเด็กผู้หญิงซักคนทำมาให้สิวะ หน้าตาอย่างแกน่าจะมีคนชอบอยู่หรอกใช่ไหม ซักคนน่ะ?!”       พยายามจะใช้หัวสมองอันชาญฉลาดช่วยหาทางให้ไอ้บ้านี่อยู่...แล้วดูมันตอบกลับมานะ....

“ มี  เพราะแกกำลังจะไปซื้อของมาทำให้อยู่นี่ไง”       ฟังที่คนอื่นเค้าพูดบ้างสิว้อยยยย!!! แล้วชั้นไปชอบแกตั้งแต่เมื่อไหร่?! อย่ามามั่วนะ!!!

จนแล้วจนรอด ร่างบอบบางในเดรสสายเดี่ยวกระโปรงโปร่งเบาเหนือเข่าก็ต้องมาเดินอวดไหล่ขาวๆตามหลังคนบ้าที่พูดไม่รู้เรื่องอยู่ในตัวเมืองนามิโมริอย่างช่วยไม่ได้

ถึงแม้จะมีร่างกายราวกับสาวน้อยแรกแย้ม แต่ท่าเดินราวกับนักเลงคุมบ่อนของเจ้าคนหัวเงินก็มีแต่จะทำให้ใบหน้าคมต้องลอบถอนหายใจ ทอนฟาสะกิดลงไปที่เอวคอดก่อนจะหันไปกระซิบที่ข้างหู

“ เดินให้มันดีๆหน่อย กระโปรงเลิกจนเห็นกางเกงในลายกระต่ายแล้ว”      ใบหน้าสวยถึงกับผงะ....ไอ้ที่ทำเอาอ้าปากค้างไม่ใช่ท่าเดินมาดแมนที่แสนจะมั่นใจของตัวเอง แต่เป็นความสงสัยว่าไอ้บ้าหัวรังนกนั่นมันจ้องเขาขนาดไหนถึงได้รู้กระทั่งว่ากางเกงในมันเป็นลายอะไรต่างหาก!!

“ แก......”        พยายามข่มเสียงด่าลงไปในลำคอ คงจะมาชวนตีกับมันในสภาพนี้ที่นี่ไม่ได้ เดี๋ยวท่านรุ่นที่สิบเผลอมาเจอเข้าจะทำไง

ถึงรุ่นที่สิบจะมีสมองเท่าปลาทูน่า แต่ปลาทะเลนั้นมีโอเมก้า3ที่ชื่อว่าสุดยอดลางสังหรณ์(?) คงจะดูรู้แน่ๆว่าเขาคือมือขวาผู้น่าภาคภูมิใจของตัวเอง!

แต่ก่อนที่ร่างบอบบางจะได้เปลี่ยนท่าเดิน ต้นแขนเล็กก็ถูกจับเอาไว้ก่อนร่างทั้งร่างจะโดนลากเข้าไปในร้านหวานแหววร้านหนึ่ง.....ซึ่งแต่เดิมนั้นมันเต็มไปด้วยเด็กสาวแน่นขนัด....แต่พ่อคุณท่านฮิบาริเดินเข้าไปเท่านั้นแหละ สภาพราวกับผึ้งแตกรังก็เกิดขึ้นทันที

เด็กสาวต่างวิ่งหนีออกไปนอกร้านราวกับไททันบุกก็ไม่ปาน...จนในที่สุดร้านทั้งร้านก็ว่างเปล่าไร้เงาหัวใครในบัดดล

อือ...ควรจะขอบใจไอ้ทอนฟาฟ้าประทานคู่นั้นดีไหมนะ ที่ทำให้เขาเดินช็อปอุปกรณ์การทำช็อกโกแลตได้อย่างสบายใจขนาดนี้!

ตะกร้าถูกยื่นมาให้ก่อนที่ร่างสูงจะเดินไปยืนกอดอกรออยู่ที่หน้าประตู

แล้วตรูจะรู้ได้ไงฟร๊ะ ว่าต้องซื้ออะไรบ้างเนี่ย?!!

ร่างบางเอาตะกร้าคล้องไว้ที่แขนก่อนจะฟึดฟัดเดินไปที่ชั้นหนังสืออย่างไม่คิดจะพึ่งพาไอ้ตัวปัญหาหัวดำนั่นอีก! ยังดีที่ในหนังสือพวกนี้ยังพอมีวิธีการทำช็อกโกแลตบอกอยู่บ้าง นัยน์ตาสีมรกตจึงไล่อ่านไปเรื่อยๆ

โดยที่ไม่ได้รู้ตัวเลยว่า....มีสายตาของคนที่ยืนกอดอกรอนั้นจ้องมองอยู่...

นัยน์ตาสีดำค่อยๆมองไล่ลงไปตั้งแต่หัวจรดเท้า ร่างในเดรสสายเดี่ยวดูยังไงก็ไม่ต่างไปจากเด็กผู้หญิงทั่วไปเลยจริงๆ แขนผอมบางที่คล้องตะกร้าสีชมพูอยู่ก็ดูไม่รู้เลยว่ามันเคยก่อความวินาศสันตะโลกับโรงเรียนของเขามาแล้ว ใบหน้าที่ดูตั้งอกตั้งใจไล่สายตาไปตามหน้าหนังสือนั่นก็ดูราวกับเป็นคนละคนกับเจ้าตัวขี้โวยวายที่ได้แต่ด่าเขาทุกครั้งที่เห็นหน้า แล้วยังจะเรียวขาขาวๆที่โผล่พ้นกระโปรงมานั่นอีก.....

มือใหญ่ยกขึ้นมาปิดปากอย่างไม่รู้ว่าข้างในมันเกิดอะไรขึ้นมา

ทำไมสายตาของเขาถึงละไปจากเจ้าตัวขี้โวยวายนั่นไม่ได้?

ทั้งที่ความสัมพันธ์ของพวกเขาก็เป็นแค่เรื่องที่ถูกสมมติขึ้นมา....ทว่า.....ลึกๆในใจกลับอยากให้มันกลายเป็นเรื่องจริง

นี่เขา...........

ใบหน้าคมเสไปมองข้างกายอย่างที่มองร่างบางตรงหน้าต่อไปไม่ได้...เพราะความรู้สึกบางอย่างมันดันชัดเจนขึ้นมาจนน่ากลัว....

ส่วนเจ้าคนที่ยังไม่รู้เรื่องรู้ราวก็ยังขะมักเขม้นกับการอ่านวิธีทำช็อกโกแลตต่อไป มือบางก็ไล่หยิบวัตถุดิบลงตะกร้าทั้งๆที่ตาก็ยังไม่ละจากหนังสือ

หางตารู้สึกว่าเจ้าบ้าฮิบาริเอาอะไรบางอย่างมาเทใส่ตะกร้าที่ถืออยู่แต่ก็ไม่ได้หันไปสนใจ....มันก็คงจะซื้ออะไรไร้สาระกลับบ้านไปนั่นแหละ!

และเพราะแบบนั้น....ถึงเพิ่งจะมารู้ตัวเอาเมื่อสายว่าตนได้พลาดไปครั้งใหญ่!!

ตะกร้าถูกวางลงไปบนเค้าเตอร์คิดเงิน.....แล้วพนักงานผู้แสนดีก็ถามออกมาว่า

“ ยานี่....ซื้อไปเยอะขนาดนี้จะหมดอายุซะก่อนที่จะใช้หมดได้นะคะ”        ยา?....ยาอะไร?......แล้วทำไมยัยพนักงานถึงหน้าแดงซ่านขนาดนั้น?

และเมื่อก้มลงไปมองของในตะกร้าเท่านั้นแหละ!....ถึงได้รู้! ว่ามันเต็มไปด้วยถุงยางอนามัยสีไล่กันอย่างกับลูกกวาดและยาคุมกำเนิดนับสิบแผง!!!

ใบหน้าสวยแดงเถือกขึ้นมาทันที.....อายจนแทบจะพลิกแผ่นดินหนี!

อ๊ากกกกกก!!!! นี่มันอะไรก๊านนน ไม่ใช่ของชั้นนะ! อย่าเข้าใจผิด!!

นัยน์ตาสีมรกตตวัดกลับไปมองไอ้คนที่ยืนหน้าตายราวกับว่าไม่ได้ทำอะไรผิดอยู่ที่หน้าประตูอย่างเคียดแค้น

ใครใช้ให้แกซื้อไอ้ของน่าอายแบบนี้ฟร้าาาาา ถ้าจะซื้อก็มาซื้อเองสิโว๊ยไอ้บ้าฮิบาริ! ชั้นจะฆ่าแก๊!!!

แล้ว....แกจะซื้อมาทำบ้าอะร๊ายยยยย ต่อให้ทำยังไงชั้นก็ไม่ท้องขึ้นมาหรอกโว๊ยยยย!!!

สองมือบางได้แต่กำแน่น ถึงแม้ขาจะก้าวออกจากร้านมานานแล้วแต่นัยน์ตาสีมรกตก็ยังจ้องท้ายทอยใต้กลุ่มผมสีดำเขม็ง....อย่าให้เผลอนะแก....ชั้นจะโดดปาดคอแกแน่ไอ้บ้าฮิบาริ!

ต่างจากคนที่เดินนำอยู่ข้างหน้า ถึงแม้ว่าจะรับรู้ได้ถึงสายตาอำมหิตกับจิตสังหารที่ส่งมาจากข้างหลัง แต่ใบหน้าคมก็ยังลอบอมยิ้ม มือกระชับถุงกระดาษใส่ของที่เพิ่งซื้อมาจากร้านเมื่อครู่อย่างพยายามห้ามตัวเองไม่ให้หัวเราะออกมา....กะแล้วเชียวว่าการแกล้งเจ้าตัวขี้โวยวายนี่มันสนุกกว่าการต้องอยู่กับผู้หญิงจริงๆเป็นไหนๆ

นัยน์ตาสีดำแอบเหลือบมองคนที่เดินดุ่มๆตามมาอยู่ข้างหลัง ถึงแม้จะยังเดินไม่ได้เข้ากับร่างกายที่คล้ายกับเด็กผู้หญิงนั่น แต่เพราะตอนออกมาจากบ้านก็รีบร้อนจนไม่ได้หยิบเสื้อคลุมมาด้วย ไหล่สวยๆเลยเริ่มจะแดงเพราะแสงแดดที่แผดเผา

อีกทั้งเขาเองก็รู้สึกได้ตั้งแต่ก้าวขาออกจากบ้านมาแล้วละว่า....มีสายตาของผู้ชายไม่น้อยเลยที่ลอบมองเจ้าสัตว์กินพืชตัวดี ถึงแม้จะเดินมากับเขาแบบนี้ก็ตาม

เจ้าปัญหาแม้แต่เวลาที่ไม่รู้ตัวขนาดนี้เลยหรอเนี่ย เจ้าตัวขี้โวยวายนี่...

มือปลดกักกุรันออกจากไหล่ของตัวเองก่อนจะโยนไปคลุมหัวสีเงินนั่น

“ ร้อนน่ะ เอาไปพาดไว้บนตัวแกแทนแล้วกัน”       ใบหน้าสวยได้แต่กระฟัดกระเฟียดเพราะไม่รู้เจตนาที่แท้จริงของร่างสูง

“ นี่ชั้นไม่ใช่ราวแขวนผ้านะเฟ้ยไอ้บ้านี่!”        แล้วเสียงบ่นก็ดังให้ได้ยินไปตลอดทาง

อุปกรณ์การทำช็อกโกแลตถูกวางเอาไว้บนโต๊ะกลางห้องครัว

มือบางหลับหูหลับตาหยิบผ้ากันเปื้อนมาใส่โดยพยายามไม่สนใจสายตาเจ้าเล่ห์ที่มองมานั่น กลุ่มผมสีเงินที่ยาวระติ่งหูทำให้ดูลำบากอยู่ไม่น้อย เพราะงั้นมือบางเลยพยายามรวบผมตัวเองขึ้น

“ มียางมัดผมไหม?”        ถึงจะรู้ว่าถามมันไปก็คงเปล่าประโยชน์ แต่ใบหน้าคมดันพยักหน้าให้ต้องอ้าปากค้าง.....อย่างแกเนี่ยนะจะมีที่มัดผมด้วย?

“ ที่มัดผมไม่มี มีแต่ที่คาดผมที่ยึดมา จะเอาไหม?”        ตรูว่าแล้ว....นอกจากรีดไถเงินแล้วมันคงเอาของที่ยึดมาไปขายทอดตลาดต่ออีกด้วยสินะ บ้านมันถึงได้รวยผิดปกติขนาดนี้!

แล้วเมื่อพยักหน้าส่งๆไป ร่างสูงก็หายไปจากห้องครัวพักนึงก่อนจะกลับมาพร้อมกับที่คาดผมซึ่งมีโบว์สีชมพูอันใหญ่ติดอยู่ยื่นมาให้ มือบางที่ตั้งใจจะยื่นไปรับถึงกับผงะไปชั่วขณะ

ที่คาดผมรูปโบว์ริบบิ้นที่ติดบนกล่องของขวัญ...............

นี่แกต้องการจะสื่ออะไรกับชั้นกันแน่วะ?!!

มีดในมือบางสับช็อกโกแลตแท่งด้วยแรงแค้น.....บรรยากาศดำมืดนั้นช่างต่างจากรูปลักษณ์ราวฟ้ากับหุบเหว

สภาพอย่างกับของขวัญที่ยืนทำของขวัญอยู่นี่มันอะไรก๊านนนนน!

หลังจากสครีมราวกับคนบ้าก็ต้องมานั่งละเหี่ยใจต่อ

มือก็คนหม้อไปในใจก็ร้องไห้กระซิกๆไป....ทำไมมือขวาผู้สง่างามที่ปกติแล้วได้แต่นั่งไขว่ห้างรอช็อกโกแลตจากผู้หญิงงี่เง่าทั้งหลายแหล่ ต้องมาทำไอ้ของแบบนี้เองด้วยเนี่ย?! ครัวก็เคยเข้ากับเค้าซะที่ไหน ตอนนี้ในหัวสมองมันเลยกำลังคิดหาแผนการชิ่งแบบเนียนๆอยู่....หรือว่าจะแกล้งทำห้องครัววินาศสันตะโลแล้วไปบีบน้ำตาต่อหน้าว่าที่แม่สามี ว่าฮายาโกะจังมันเป็นผู้หญิงไม่ได้เรื่อง ขอไปซื้อช็อกโกแลตมาให้แทนได้ไหม?

ในขณะที่กำลังโอดครวญกับหม้อไหกะละมังอยู่นั้น ว่าที่แม่สามีที่กำลังนินทาอยู่ในใจก็เดินลั้ลลาเข้ามาในห้องราวกับใครใช้คาถาอัญเชิญ!

“ ว๊าย!! นี่ฮายาโกะจังกำลังทำช็อกโกแลตวาเลนไทน์ให้เคียวยะอยู่หรอจ๊ะ? แม่ละปลื้มใจจริงๆ”       ผ้าเช็ดหน้าผืนน้อยถูกยกขึ้นมาซับน้ำตา.....ในเมื่อคุณแม่เห็นแล้วเนี่ย....เขาก็ทำแค่นี้พอได้ไหมนะ?

“ ค่ะ....”     แล้วก็หันไปยิ้มหวานราวกับลูกสะใภ้ที่ดีให้ซักที

“ งั้นขอแม่ทำด้วยคนนะ รำคาญพ่อน่ะ เซ้าซี้จะเอาอยู่ได้ โฮะโฮะ”

“ ค่ะ”       เฮ้ย!! ไม่ใช่เซ่! คุณแม่ต้องรีบไสหัวออกไป ตรูจะได้เลิกทำไอ้ช็อกโกแลตบ้าๆนี่ซักที๊!!

คุณแม่ยังสาวเดินไปหยิบกะละมังใส่ช็อกโกแลตแท่งก่อนจะมาวางลงบนโต๊ะด้วยใบหน้าร่าเริง.....ไม่ทันละ.....จะไล่ออกไปตอนนี้ก็คงไม่ทันแล้วละ.....ว่าที่ลูกสะใภ้เลยได้แต่ร้องไห้กระซิกๆในใจต่อไป...

เสียงฮั่มเพลงอย่างอารมณ์ดีดังออกมาจากลำคอระหงของคุณแม่ยังสาว นัยน์ตาสีมรกตลอบมองคนที่ได้ชื่อว่าแม่ซึ่งยืนอยู่ข้างๆ ความรู้สึกบางอย่างทำให้หัวใจที่เคยโดดเดี่ยวกลับอบอุ่นขึ้นมา

แม่.....อย่างงั้นหรอ....

ถ้าแม่เขายังอยู่....แม่จะทำอาหารด้วยท่าทางแบบไหนกันนะ

จะยิ้มให้เขาแบบที่แม่ของฮิบาริ เคียวยะทำหรือเปล่า?

“ ดูพิมพ์รูปหัวใจนี่สิฮายาโกะจัง...น่ารักเนอะ”        ใบหน้าสวยของคุณแม่อมยิ้มจนทำให้เขาเผลอยิ้มตาม ความอ่อนโยนทำให้มือเผลอยื่นออกไปรับมันมาด้วยความยินดี

ความรู้สึกแบบนี้ที่เขาโหยหามาตลอด.....

แม่....

จู่ๆก็อยากจะเรียกคนคนนี้แบบนั้นขึ้นมาจริงๆ....

ในที่สุดช็อกโกแลตที่แข็งตัวแล้วก็ค่อยๆถูกแกะออกมาจากพิมพ์ มือบางวางมันลงในกล่องเรียบๆแต่ก็ดูหรูหรา

“ แม่ดีใจนะจ๊ะที่ได้เจอฮายาโกะจัง....ดีใจมากๆที่หนูยอมมาอยู่ด้วยกันที่นี่”       จู่ๆคนที่ยืนอยู่ข้างๆก็พูดขึ้นมา ทำให้ใบหน้าสวยหันไปมองด้วยดวงตาที่เบิกขึ้นน้อยๆ ใบหน้าของคุณแม่ไม่ได้มีแววเล่นๆเหมือนทุกที แต่สายตาที่มองมายังเขานั้นมันอ่อนโยนราวกับกำลังพูดอยู่กับลูกสาวจริงๆ

“ แม่น่ะ เป็นห่วงมาตลอด....ว่าเคียวยะจะต้องอยู่คนเดียว.....เพราะงั้นจึงอยากจะบอกกับหนูว่า....”        ดวงตาค่อยๆเบิกกว้างกับคำพูดของผู้เป็นแม่ ในใจนั้นทั้งอบอุ่น ทั้งรู้สึกผิด

“ ขอบใจนะ ที่รักเคียวยะ”

ไม่รู้ทำไม....เมื่อได้ฟังคำคำนี้น้ำตาถึงรื้นขึ้นมา ทั้งๆที่ความสัมพันธ์มันก็แค่เรื่องกำมะลอ

มือบางของคุณแม่ยกขึ้นมาลูบหัวเขาเบาๆก่อนจะดึงตัวเขาไปกอดเอาไว้หลวมๆ ทั้งกลิ่นไอทั้งความอบอุ่นมีแต่จะยิ่งทำให้คิดถึง ให้โหยหา และให้รู้สึกผิด

ได้แต่พร่ำขอโทษอยู่ในใจกับการโกหกของเขา ร่างกายค่อยๆดันตัวเองออกมาก่อนจะก้มหน้าขอบคุณคุณแม่อีกครั้ง

รอยยิ้มอ่อนโยนค่อยๆเปลี่ยนกลับมาเป็นขี้เล่นเหมือนเดิม

“ เสร็จแล้ว...เดี๋ยวแม่เอาอันนี้ไปให้พ่อก่อนนะ ฮายาโกะจังก็พยายามเข้าล่ะ!”         คุณแม่ดันแผ่นหลังบางเบาๆ  พยายาม?  ต้องพยายามอะไรด้วยหรอ?

ใช่....เมื่อกี้เขายังมึนงง ว่ามันต้องใช้ความพยายามยังไง?

แต่ตอนนี้เขาชักจะเริ่มรู้แล้วว่า.....ไอ้ความพยายามที่ว่าน่ะ มันคืออะไร...

ในเมื่อการเอาจะช็อกโกแลตไปให้ใครสักคนนั้น มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลยน่ะสิ!

ทั้งๆที่คิดว่า ก็แค่เอาไปปาใส่หน้าไอ้บ้าฮิบารินั่นเท่านั้นก็พอ....แต่เอาเข้าจริง....ทั้งๆที่หมอนั่นก็นั่งอ่านหนังสืออยู่ตรงหน้าแท้ๆ....แล้วทำไมเขาไม่ก้าวขาเข้าไป ทำไมถึงต้องมาหลบๆซ่อนๆอยู่หลังตู้แบบนี้ด้วยเนี่ย?!!

“ โกคุเดระ ฮายาโตะ”        แล้วน้ำเสียงนิ่งก็ทำให้เผลอสะดุ้งเฮือก....หูตาแพรวพราวยิ่งกว่าตาสับปะรด จมูกไวยิ่งกว่าจมูกหมา  ตกลงไอ้บ้านี่มันเป็นตัวอะไรกันแน่เนี่ย?!

แล้วจู่ๆร่างสง่าที่เปลี่ยนจากชุดนักเรียนมาเป็นยูกาตะสีดำก็มายืนอยู่ตรงหน้า

“ เอามาสิ...จะรับไว้ให้ก็ได้”       อื้อหื๋อ....ไอ้ประโยคอวดดีนั่นมันอะไรน่ะ? เล่นเอามือขวาผู้สง่างามจี๊ดจนอยากจะเดินกลับไปยกช็อกโกแลตมาให้มันทั้งหม้อเลย!

ช็อกโกแลตที่อุตส่าห์แอบเอาไว้ข้างหลังถูกร่างที่สูงกว่าล้วงมือไปคว้ามาจนได้ ใบหน้าสวยได้แต่คิ้วกระตุกอย่างหงุดหงิด อยากจะเดินหนีไปแต่ก็ไม่รู้จะไปไหนได้จึงกระแทกตัวนั่งลงไปที่อีกฝั่งของโต๊ะญี่ปุ่นอย่างช่วยไม่ได้

แล้วดูใบหน้าอมยิ้มของไอ้บ้านั่นสิ.....ทำไมมันช่างน่าหมั่นไส้จนอยากจะควักไดนาไมต์ออกมาปาหัวมันให้ไอ้เจ้านกนั่นไม่มีรังให้กลับสุดๆ

“ หวานไปนิดนะ คราวหน้าทำให้ขมกว่านี้”       ไม่มีคราวหน้าแล้วเฟ้ย!! นี่คิดว่าเขายังจะต้องให้ช็อกโกแลตมันอีกหรือไงฟ๊ะ?! ปีหน้าเขาก็หลุดจากสัญญาทาสบ้าๆนี่แล้วเฟ้ย

“ อื้อ?!”       ปากที่กำลังบ่นขมุบขมิบ จู่ๆก็มีช็อกโกแลตชิ้นเล็กยัดเข้ามา นัยน์ตาสีมรกตนิ่งค้างมองใบหน้าคมในขณะที่ปล่อยให้ช็อกโกแลตละลายในปาก

มัน....หวานจริงๆด้วย....

“ อะไออองแออีก?!”      และช็อกโกแลตที่เขาทำเองยังไม่ทันจะหมดปาก นิ้วเรียวยาวก็ยัดช็อกโกแลตหน้าตาไม่คุ้นใส่เข้ามาอีก มือบางที่พยายามต่อต้านยื้อยุดจนมันไปหยุดอยู่ที่มือแข็งแรงนั่นตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ตัว

“ คราวหลังก็ทำให้ได้แบบนี้”        นัยน์ตาสีมรกตระยิบระยับขึ้นมาทันทีเมื่อช็อกโกแลตชิ้นใหม่เริ่มละลายอยู่ในปาก.....มันอร่อยมากกกกเลยเว้ยครับ!

และเมื่อก้มลงไปมองซากกล่องที่วางอยู่บนโต๊ะ ก็ถึงกับต้องผงะไปอีกรอบ

....Godiva….

นี่แกตั้งใจจะให้เมียแก...แน่นอนว่าไม่ใช่ชั้น...ทำช็อกโกแลตระดับ Godiva ให้แกกินเนี่ยนะ?!!

ตื่นได้แล้วโว้ย!!

“ ออแอ้ว!”      นิ้วยาวยังคงจับช็อกโกแลตยัดใส่ปากสีระเรื่อไม่หยุด นี่ตั้งใจจะให้เขากินขนาดไหนกันแน่เนี่ย?!  มือบางพยายามปัดมือใหญ่แต่ก็ดูเหมือนไม่ค่อยจะได้ผลเพราะท้ายทอยถูกยึดเอาไว้ด้วยมืออีกข้าง.....จนกระทั่งช็อกโกแลตในกล่องหรูที่ราคามหาศาลหมดไม่เหลือแม้แต่ชิ้นเดียวนั่นแหละ ริมฝีปากนิ่มถึงได้หยุดพัก

นัยน์ตาสีมรกตดุดันมองไปที่อีกฝ่ายอย่างคาดโทษ....ถึงจะอร่อยก็เหอะนะ

ว่าแต่....หมอนี่ไปได้ ช็อกโกแลตราคาแพงขนาดนี้มาได้ยังไง? แล้วยิ่งช่วงวาเลนไทน์แบบนี้ด้วย ไม่น่าจะหามาได้ง่ายๆ…อีกอย่าง ปากก็บอกออกมาเองแท้ๆว่าไม่ชอบช็อกโกแลตที่มีขายตามท้องตลาด?

นี่คง....ไม่ได้ไปสรรหามาให้เขาหรอกนะ?

ไม่ๆๆๆ ไม่น่าจะเป็นไปได้ อย่างไอ้บ้านี่มันคงไปยึดมาจากนักเรียนหญิงที่น่าสงสารซักคนนั่นแหละ

มือใหญ่ยัดหลอดที่เสียบอยู่ในแก้วน้ำใส่เข้าไปในริมฝีปากที่ยังมีแต่ความหวานของช็อกโกแลต....ถึงจะแปลกใจที่คนโหดโฉดเลวอย่างไอ้บ้าฮิบาริจะมาทำอะไรแบบนี้ให้ แต่ริมฝีปากสีระเรื่อก็ได้แต่ดูดน้ำตามเข้าไปอย่างลืมตัว

และเมื่อหลอดถูกดึงออกไป ปลายนิ้วแข็งแรงก็เตรียมจะยัดอะไรบางอย่างเข้ามาในปากที่เผลออ้ารับอีกรอบ

ยังดีที่นัยน์ตาสีมรกตเหลือบมองมันก่อน ถึงได้เพิ่งรู้ว่าไอ้เม็ดเล็กๆที่ปลายนิ้วนั่นคือยาอะไรบางอย่าง

“ เฮ้ยแก! ยาอะไรฟ๊ะ?!!”     มือบางรีบยันมือใหญ่ที่ยังดึงดันจะเอาไอ้ยาน่าสงสัยนั่นเข้าปากตนอย่างเอาเป็นเอาตาย....ใบหน้าสวยเม้มปากแน่นจนแก้มป่อง....นี่แกคิดจะวางยาเมียตัวเองงั้นเร๊อะ?! จะทำทีเป็นว่าเขาตายโดยไม่ทราบสาเหตุ แล้วมันก็จะได้เชิดเงินประกัน(?)พร้อมทั้งยังเป็นอิสระจากการแต่งงานกำมะลอนี่อีกต่างหาก! ทำไมถึงได้เป็นผู้ชายที่ชั่วร้ายแบบนี้!! แล้วฮายาโกะจังที่น่าสงสารก็ต้องตายจากไปโดยที่ไม่ได้สมบัติแม้แต่เยนเดียว....

เดี๋ยว!!

ไม่ใช่สิ...เขาควรจะดีใจที่ฮายาโกะจังมันจะตายโหงไปซะ! ว่าแต่...แกควรจะปรึกษาชั้นก่อนสิวะ! จะได้แค่แกล้งตาย! ไม่ต้องกระเดือกยาพิษเข้าไปจริงๆแบบนี้!

แต่แล้ว....ก่อนที่มโนบรรเจิดของมือขวาผู้มีจินตนาการเป็นเลิศจะได้ฉากโศกนาฏกรรมอำพรางออกมา นัยน์ตาสีมรกตก็เหลือบไปเห็นแผงยาที่วางอยู่บนโต๊ะเข้าเสียก่อน....

แผงยา....ที่ซื้อมาเมื่อตอนกลางวันนั่นอย่างไม่ต้องสงสัย

ไอ้แผงยาที่ทำเอาเขาต้องอายจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนี.....

“ แก๊!!!!จะเอายาคุมมาให้ชั้นกินทำไมฟร๊าาาาาา!!!”        ใบหน้าสวยแยกเขี้ยวแหกปากตะโกนใส่ใบหน้าคมที่ยังนิ่งเฉย มือบางปัดมือใหญ่อย่างหัวฟัดหัวเหวี่ยง ร่างที่บางกว่าเยอะกระโดดขึ้นไปคร่อมร่างแข็งแกร่งก่อนที่มือทั้งสองข้างจะกระชากคอเสื้ออีกฝ่ายเอาไว้โดยที่ไม่ได้รู้ตัวเล้ยยยย ว่าตอนนี้ท่ามันล่อแหลมขนาดไหน ชายกระโปรงตัวบางเลิกขึ้นไปถึงไหนต่อไหน

“ ไอ้พ่อบ้านั่นจะได้ไม่สงสัยไง...ยานี่มันต้องลดจำนวนลงไปทุกวันๆสิถ้าแกต้องใช้มันคุมกำเนิดน่ะ....อย่าลืมว่าเราได้กันแล้ว”      อื้อหือ....เหตุผลมันช่างน่าฟังแถมยังเถียงไม่ออก!

“ ไอ้บ้า! แกก็เอามันไปกดทิ้งลงชักโครกไปสิวะ!”        จะต้องเอามาให้ชั้นกินจริงๆไปทำม๊ายยยย

“ ถึงไม่กินชั้นก็ไม่ท้องขึ้นมาได้หรอก!!”      มือบางคว้าไปที่เม็ดยาด้วยใบหน้าหงุดหงิด ร่างบอบบางตัดสินใจลุกเดินเอามันไปปาใส่อ่างล้างหน้า โดยที่อีกคนยังคงนั่งพูดด้วยใบหน้านิ่ง....แต่ไอ้สิ่งที่มันพูดออกมานี่สิ...

“ ความประมาทเป็นหนทางของสัตว์กินพืชอ่อนแอ แกอาจจะท้องไม่มีพ่อก็ได้นะ”       ทนไม่ไหวแล้วโว้ยยยย แบบนี้มันคงต้องกระชากคอมาบอกให้เข้าใจว่า!

“ มันจะไม่มีพ่อได้ไง! ถ้าชั้นท้องขึ้นมาแกนั่นแหละเป็นพ่อมัน!!”       เฮ้ย!!....ไม่ใช่!!....ไอ้ที่เขาอยากจะบอกคือ ตรูเป็นผู้ชายยยย ท้องไม่ได้ว้อยยยยย!!

แฮ่ก...แฮ่ก....แฮ่ก......ใบหน้าเนียนใสได้แต่สครีมอยู่คนเดียวในใจ....ไอ้คนบ้านนี้นี่มันยังไง? ถึงได้พูดไม่รู้เรื่องกันซักคน!!

ร่างบางเดินกระแทกเท้าไปนั่งลงที่เดิม....เถียงกับมันไปก็เปล่าประโยชน์ เอาเวลาไปคิดหาแผนการชิ่งหนีแบบเนียนๆดีกว่า!

“ แต่นี่ก็ถือว่าดีพอใช้นะ”      ใบหน้าคมเอ่ยขณะที่หันมามองพร้อมทั้งหยิบกล่องช็อกโกแลตที่เขาทำให้ขึ้นมา ในขณะที่เขากำลังเหวอๆกับคำที่เหมือนจะชม จู่ๆใบหน้าคมนั้นก็ยื่นเข้ามาใกล้มาก ก่อนที่เสียงทุ้มจะกระซิบออกมาแผ่วเบา เป็นถ้อยคำกำกวมที่ทำเอาใบหน้าร้อนผ่าว

“ ฉันชอบ”

“ เอ๊ะ?”

เอ๋?

เอ๋?????

เอ๋????!!!!

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

To be Con.

วันเกิดคุณฮิแล้วทำไมเป็นวาเลนไทน์?

อื้อ....ก็อย่างที่คิดนั่นแหละ....ว่าความจริงแล้วตอนนี้แม่งแต่งตั้งแต่วาเลนไทน์แล้วว้อยค่า แต่มันไม่เสร็จ!!!

ก็เลยนะ....ไหนๆก็วันเกิดคุณฮิทั้งที >w< เลยไปขุดมาเขียนให้เสร็จ 5555

สุขสันต์วันเกิดนะค้าคุณท่านฮิบาริ

ปีนี้ก็ขอให้โรงเรียนนามิโมริอายุยืนเป็นหมื่นๆปีเช่นเดิม กร๊ากกกกก

แล้วเจอกันค่า ^ ^