KHR Au.fic [8059] IF ; I LOVE [09]

KHR Au.Fic [8059]    IF ; I LOVE   [09]

: KHR Fanfiction Au

: 8059  186927  XS

: Romantic

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ 

: ยามะเนียนใสกิ๊ง....(ฉันว่าไม่ใช่เด็ดๆ)...  ส่วนหนูฮายาโตะนิสัยจะไม่ตรงกับคาร์แรคเตอร์หลักนะตัวเอง...^ ^...ก็เค้าอยากเห็นหนูฮายาโตะเวอร์ชั่นน่ารักๆเอ๋อๆมั่งอ่ะ

: อยากเปลี่ยนพระเอกจริงๆเลยค่ะ ตอนนี้....>.<…(เฮ้ย!!!)

.

.

.

.

.

.

.

ห้องพิเศษของที่โรงพยาบาลนี้ก็ยังคงเป็นเหมือนเดิม....เงียบและไร้ผู้คน....ห้องๆนี้อยู่ลึกมากกว่าห้องพิเศษทั่วไป  เนื่องจากห้องนี้จะอยู่ใกล้ห้องพักของแพทย์มากที่สุด  พี่ชายของเขามักจะอยู่ที่ห้องนี้เป็นประจำตามคำสั่งของชามาล....วันนี้ก็เช่นกัน....ร่างบอบบางของพี่ชายนอนหลับอย่างสงบนิ่งอยู่บนเตียงคนไข้  หลังจากที่เจ้าหมอชีกอนั่นฉีดยาให้พี่ชายเขา....

อากาศภายนอกคงจะหนาวอย่างไม่ต้องสงสัย  เขานั่งเหม่อมองปุยหิมะสีขาวที่โปรยปรายลงมาช้าๆ...ใกล้จะสิ้นปีแล้วสินะ....หันกลับมามองคนที่เคยหลับสนิทอยู่ข้างๆตัวเขา  จึงได้รับรู้ว่า  นัยน์ตาสีเขียวมรกตนั่นกำลังจ้องมองเขาอยู่...นายกำลังสงสัยอะไรในตัวฉันอยู่หรือเปล่า...ฮายาโตะ

“ เป็นไงบ้าง “  เขาถามออกไปพร้อมกับยกมือเกลี่ยปอยผมที่ปลกใบหน้าใสๆนั่น

“ เจ็บ “  เสียงบ่นงึมงำออกมาจากริมฝีปากแดงระเรื่อของพี่ชาย

“ อยากกินอะไรหรือเปล่า “  เปลือกตาของร่างบางหลับลงอีกครั้ง...ยาคงยังไม่หมดฤทธิ์สินะ

“ อะไรก็ได้ที่ไม่ใช่อาหารของโรงพยาบา.... “  เสียงของพี่ชายขาดหายไป เพราะสติที่หายไปอีกครั้ง...เขาเอื้อมมือไปดึงผ้าห่มมาคลุมร่างบางของพี่ชายจนถึงลำคอระหง....ถ้าเป็นที่นี่คงไม่เป็นไร....เจ้าชามาลคงไม่ปล่อยให้ใครเข้ามาได้ง่ายๆ....

.

.

.

.

.

ตอนนี้เขาค่อยๆเดินฝ่าความหนาวเย็นของหิมะ...เพื่อออกไปหาอะไรอุ่นๆมาไว้รอให้ร่างบางของพี่ชายทานหลังจากที่ตื่นขึ้นมา.....ร้านรวงต่างๆประดับไฟเพื่อแข่งกับความขาวสะอาดของหิมะโดยรอบ....ความขาวโพลนที่แสนบริสุทธิ์...ขาวสะอาดจนล่อลวงใครหลายคนให้ตายใจ...ถ้าเขามองมันให้ทะลุอีกนิด...ก็คงจะเห็นแล้วว่ามีใครบางคนกำลังเดินตามเขามา.....เพราะรังสีที่แผ่ออกมาจากตัวหมอนั่น...ช่างตัดกับสีที่แสนบริสุทธิ์ของหิมะราวกับสีคู่ตรงข้าม...

ร้านที่เขาเลือกเข้ามาซื้อนั้นคนค่อนข้างเยอะทีเดียว...อากาศแบบนี้ไม่ว่าใครก็คงต้องการอะไรที่อุ่นๆ....แต่ถึงแม้ว่าจะหนาวขนาดนี้...แต่ผู้คนที่ออกมาเดินซื้อของก็ไม่ได้ดูบางตาเลย....คงเป็นเพราะใกล้จะสิ้นปี...พวกเขาเหล่านั้นคงกำลังเดินมองหาของขวัญวันคริสมาสต์หรือวันปีใหม่ให้กับคนสำคัญ....เขาเอง....ก็อยากจะหาอะไรให้คนสำคัญของเขาบ้าง...ของขวัญ...จากคนที่รักนาย....ของขวัญ....ที่ไม่สามารถจะเป็นรูปหัวใจหรืออะไรก็ตามที่มันจะบ่งบอกว่า......ฉันรักนาย....

คำว่า “พี่ชาย” ยังคงตามมาหลอกหลอนเขาได้ไม่เว้นแม้แต่วินาทีเดียว........ทำไมกัน.....ฉันก็แค่...รัก.....

“ ขอโทษที่ให้รอนะครับ”   พนักงานของร้านถือกล่องอาหารที่เขาสั่งไว้มาให้ที่โต๊ะที่เขานั่งรออยู่

“ เอ...ไม่ทราบว่าคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นมาด้วยกันกับคุณหรือเปล่าครับ”  พนักงานเอ่ยถามขึ้น ขณะที่เขากำลังจะลุกออกจากเก้าอี้  จากนั้นจึงหันไปมองที่บานประตูว่างเปล่าของร้าน...

“ อ้าว...ไม่อยู่แล้วหรอเนี่ย...สงสัยจะไม่ใช่แฮะ...เห็นเค้ายืนมองคุณอยู่ ก็เลยนึกว่ามาด้วยกัน”   พนักงานหันกลับมายิ้มให้เขา ก่อนที่จะขอตัวเดินจากไป.....มีคน...มองเขาอยู่งั้นหรอ.....เป็นไปได้ไหมว่าเขาโดนสะกดรอยตาม....หรือว่าจะเป็นหมอนั่น....

ขายาวของเขารีบก้าวเดินอย่างเร่งรีบ....หิมะตกแบบนี้ก็เดินลำบากพอดูอยู่แล้ว...แล้วยังต้องเดินหลบหลีกผู้คนมากมายเหล่านี้อีก.....เป็นไปได้ไหมนะ...ว่าคนที่ตามเขายู่คือ ฮิบาริ  เคียวยะ...และป่านนี้...เจ้านั่นอาจจะรู้แล้วว่า....พี่ชายของเขาอยู่ที่โรงพยาบาลเพียงลำพัง...แค่คิดความกังวลก็แล่นเข้ามาจู่โจมเขาไม่ยั้ง....

ในที่สุดเขาก็เข้าเขตของโรงพยาบาลมาจนได้....ที่ตึกผู้ป่วยนอกด้านหน้าเต็มไปด้วยความวุ่นวาย...เด็กนักเรียนตีกันบาดเจ็บจนต้องหามเข้าโรงพยาบาล....เขาแลเห็นหมอหลายคนวิ่งวุ่นอยู่ที่บริเวณนั้น.....และเขาจะไม่ร้อนใจขนาดนี้เลยถ้าไม่เห็นชามาลก็เดินทำหน้าตาเบื่อหน่ายอยู่แถวนั้นด้วย....ชามาลไม่ได้อยู่กับฮายาโตะ....แล้วใครกันที่จะอยู่กับนาย....ขาก้าวออกวิ่งโดยอัตโนมัติ....วิ่งฝ่าความวุ่นวายและเสียงร้องโอดครวญโดยรอบเข้าสู่เขตห้องพิเศษ...ที่ไร้ผู้คนและเงียบสงบ....

แฮก...แฮก....แฮก....ได้ยินเสียงหอบหายใจของตัวเองดังลั่น...แต่เขาก็ไม่มีเวลามาสนใจมันอีกแล้ว...ขายังคงก้าวต่อไป...จนในที่สุดก็มาหยุดยืนอยู่หน้าห้องที่มีร่างบอบบางของพี่ชายนอนอยู่ข้างใน...แต่ก่อนที่เขาจะกระชากประตูเปิดออก....เสียงๆหนึ่งก็ทำให้เขาหยุดชะงัก.....

“ ขอโทษนะ”

“ ฉันขอโทษ...ขอโทษ....”

“ขอโทษที่ทำให้แกบาดเจ็บ....ขอโทษที่ทำร้ายแก...”

“เจ็บมากไหม.......ฮายาโตะ....”

“ขอโทษ.....”

ถ้อยคำสุดท้ายแสนสั่นเครือ...เบาบาง....ของหมอนั่น....ฮิบาริ   เคียวยะ...กลืนหายไปกับอากาศ.....มือของเขาที่กำลังจะกระชากประตูให้เปิดออกทำได้แค่ตกลงข้างลำตัวของเขาอย่างหมดแรง...หลังของเขาพิงกำแพงที่อยู่ข้างๆประตูนั่น.....หมอนั่นคงกำลังพูดกับพี่ชายของเขาที่กำลังหลับใหลอยู่ในโลกแห่งความฝันอันไร้ความเจ็บปวด

อย่างงั้นเองหรอ.....แกกับฉันมันช่างคล้ายกันจริงๆ ฮิบาริ เคียวยะ.....”รัก”  คนคนเดียวกัน.....แกที่ “รัก” โดยที่ไม่รู้ว่าจะแสดงมันออกมายังไง....แต่ฉัน “รัก” แต่ไม่สามารถแสดงออกมาได้....สุดท้ายแล้ว...แกกับฉันก็ได้แต่ “รัก”

…………………………………………………………

.

………………………………….

.

………………………

.

…………..

.

.

วันและคืนเคลื่อนผ่านไปอย่างเชื่องช้า...ราวกับว่ากำลังค่อยๆรักษาบาดแผลให้กับผู้คนนับล้าน.......บาดแผลบนร่างกายของพี่ชายค่อยๆเริ่มจางหาย.....แต่บาดแผลที่หัวใจของเขา.....ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหน...ทำไมมันถึงยังคงอยู่......

“ ไม่เอาแล้ว”   น้ำเสียงเอาแต่ใจของคนป่วยบนเตียงเอ่ยออกมาพร้อมกับหันหน้าหนีข้าวต้มในช้อนที่เขายกขึ้นจ่อที่ริมฝีปากแดงระเรื่อนั่น

“ เพิ่งจะกินไปนิดเดียวเองนะ....กินอีกหน่อยสิฮายาโตะ”    แล้วพยาบาลตลอดชีพอย่างเขา  ก็ต้องรับบทหนักอีกตามเคย...บทจะเอาแต่ใจก็เอาแต่ใจจนน่าปวดหัว.....ความจริงแล้วตอนนี้บาดแผลตามตัวของพี่ชายเริ่มจะหายสนิทดีแล้ว...โดยเฉพาะที่มือและแขนทั้งสองข้างนั้นแทบจะไร้ริ้วรอยใดๆ....แต่......คนป่วยจอมเอาแต่ใจก็ยังคงให้เขาป้อนข้าวป้อนน้ำตามปกติ......โดยไม่คิดที่จะกินเองเลยแม้แต่น้อย.....

“ ถ้าพาออกไปข้างนอก...จะยอมกินให้หมดก็ได้”    ที่แท้ก็งอแง อยากออกไปเล่นข้างนอกเหมือนเด็กๆนี่เอง....เขาได้แต่ลอบถอนหายใจ....จะมีใครในโลกนี้ตามใจนายได้เท่าฉันไหมเนี่ย.......นัยน์ตาสีเขียวสดใสที่จ้องมาอย่างอ้อนนิดๆนั่นก็อีก....จะมีใครในโลกนี้ทำให้ฉันต้องตามใจได้เท่านายไหมเนี่ย....

เขาวางถ้วยใส่ข้าวต้มหอมกรุ่นเอาไว้ที่โต๊ะข้างเตียง  ก่อนที่จะอุ้มร่างบางของพี่ชายจากเตียงนุ่มลงที่รถเข็นแทน....ถึงแม้ว่าแผลที่อื่นจะหายไปบ้างแล้ว แต่ขาที่หักก็ยังคงต้องเข้าเฝือกอยู่  นี่ก็คงเป็นอีกสาเหตุหนึ่งที่ทำให้พี่ชายของเขาหงุดหงิดเอาแต่ใจอยู่ตลอดเวลา เพราะว่าไม่สามารถเดินไปไหนมาไหนได้นั่นเอง....ช่วงที่เขาไปโรงเรียนพี่ชายของเขาคงนั่งแกร่วอยู่แต่บนเตียง....เพราะงั้นเวลาที่เขามา....จึงได้ออกอาการเอาแต่ใจยิ่งกว่าลูกแมวจอมดื้อตัวไหนๆ.....

เขาค่อยๆ เข็นรถที่มีคนป่วยนั่งอยู่ออกจากห้องพิเศษซึ่งไม่รู้ว่าอยู่มานานแค่ไหน...เข็นไปเรื่อยๆ....เหล่านางพยาบาลต่างหันหน้ามายิ้มให้เราทั้งคู่....เห็นหน้ากันมานานจนคุ้นเคยกันขนาดนี้แล้วหรอเนี่ย........

โถงทางเดินมีผู้คนบางตา....วันนี้หนาวไม่มากนัก...แต่คนป่วยส่วนใหญ่ก็คงอยากนอนอยู่ในผ้าห่มอุ่นๆกันมากกว่า......เขาพาพี่ชายของเขามาหยุดอยู่ที่มุมหนึ่งของสวนเล็กๆภายในโรงพยาบาล....ต้นไม้ต่างผลัดใบไม่มีเหลือ....แต่สำหรับคนที่ต้องทนอยู่แต่ในห้องสี่เหลี่ยมแคบๆทั้งวัน มันก็คงรู้สึกว่าดีกว่าเป็นไหนๆ.....พี่ชายของเขาเหม่อมองทิวทัศน์ข้างหน้าอย่างโหยหา....

“ อยากไปโรงเรียนจัง”    เสียงนุ่มบ่นออกมาเบาๆ....

“ งั้นนายต้องกินข้าวให้หมด จะได้มีแรงออกไปได้ไง”    อย่างกับแม่หลอกล่อให้ลูกเล็กๆกินข้าวให้หมดเลยแฮะ.....แต่....ก็ถือว่าได้ผล....คนตรงหน้ายอมกินข้าวแต่โดยดี....

ในไม่ช้าพี่ชายของเขาก็กินข้าวหมดเสียที....เขาเข็นรถกลับเข้ามาในตัวอาคารเพราะน้ำค้างเริ่มจะลงแล้ว.....คนบนรถเข็นก็ยังคงยืนยันว่าจะไม่ยอมกลับห้อง....เขาก็ได้แต่ตามใจอีกครั้ง....เพราะไม่รู้เหมือนกันว่าเจ้าลูกแมวจอมดื้อของเขาจะออกฤทธิ์อะไรมาอีกถ้าเขายังฝืนจะพากลับไปในทันที.....ปล่อยให้ร่างบางได้สูดอากาศข้างนอกบ้างก็คงดีเหมือนกัน....เขาจึงยืนคุยกับร่างบางบนรถเข็นอยู่ตรงนั้น....ไม่รู้ว่านานแค่ไหน.......

จนกระทั่ง...............

เสียงฝีเท้ามั่นคงของใครบางคนดังขึ้นท่ามกลางความเงียบงันของโถงทางเดินยาวเหยียด  ในบริเวณนั้นไม่มีใครอีกเลยนอกจากเราสองคนและ....คนที่กำลังก้าวเดินเข้ามา....ชายที่มีเรือนผมสีรัตติกาล  ชายคนที่เกือบจะพรากคนที่เขารักมากที่สุดไป....ฮิบาริ  เคียวยะ....ถ้าสายตาของเขาสามารถฆ่าคนตายได้ ป่านนี้หมอนั่นคงได้นอนจมกองเลือดอยู่ตรงนั้นไปแล้วละ.....

มือบางสั่นเล็กน้อยของพี่ชายเอื้อมมาเกาะแขนเขา....จริงสินะ....นี่เป็นครั้งแรกตั้งแต่เกิดเรื่องคราวนี้...ที่หมอนั่นเข้ามาหาพี่ชายของเขาในขณะที่มีสติ  ถึงแม้ว่า ฮิบาริ  เคียวยะ  จะมาหาพี่ชายของเขาบ่อยๆแต่ก็มักจะเป็นตอนที่พี่ชายของเขาหลับและเขาไม่ได้อยู่ข้างๆ

“ ไอ้สัตว์กินพืช....”    หมอนั่นหยุดลงตรงหน้ารถเข็นที่พี่ชายของเขานั่งอยู่

“ ฟังฉัน......หน่อยเถอะ”    หมอนั่นคุกเข่าลงตรงหน้ารถเข็นเพื่อให้ระดับสายตาอยู่ในระดับเดียวกับนัยน์ตาสีเขียวมรกต.....นัยน์ตาสีดำสนิทของหมอนั่นสบตาแน่วแน่กับคนตรงหน้า.....ไม่....แม้แต่จะสนใจ....ว่าเขาจะยืนอยู่ตรงนั้นด้วย....ถึงแม้ว่านัยน์ตาสีเขียวสดใสของพี่ชายจะจ้องตอบกลับไป  แต่มือบางที่สะดุ้งเล็กน้อยกระชับจับแขนของเขาแน่น

“ ขอโทษ”    เสียงแผ่วเบาแต่ก็หนักแน่นเปล่งออกมาจากปากของหมอนั่น....

“ ฉัน.....ไม่คิดจะ......ยกโทษให้แก...”     พี่ชายของเขายังคงจ้องตาตอบกลับไป...ถึงแม้น้ำเสียงที่ตอบกลับไปจะแฝงความหวาดกลัวอยู่ลึกๆก็ตาม

“ หึ....นั่นสินะ....แบบนี้ถึงจะสมกับเป็นสัตว์กินพืชที่ฉันรัก”   

“ เอ๊ะ”  

“ ฉันรักแก  ฮายาโตะ”  

“ อะ......”   นัยน์ตาสีเขียวมรกตเบิกกว้าง มือที่จับแขนของเขาไว้กระตุกเล็กน้อย ตามความตกใจของเจ้าของ สีหน้าตกใจผสมปนเปกับความหวั่นไหวปรากฏชัดบนใบหน้าขาวเนียนนั่น....พี่ชายของเขาได้แต่จ้องมองคนตรงหน้าด้วยความตกตะลึง....คงไม่มีใครคิด...ว่าคนอย่างฮิบาริ  เคียวยะ จะพูดประโยคนี้ออกมา....

หมอนั่น.....จงใจพูดคำคำนี้กับพี่ชายของเขา....ต่อหน้าเขา.....ราวกับว่าต้องการให้เขาได้รับรู้....แกกำลังบังคับให้พี่ชายฉันเลือกใช่ไหม....ในเมื่ออยู่ตรงนี้ทั้งสามคน....จะได้รู้กันไปเลยใช่ไหมว่า ร่างบอบบางตรงหน้าจะตกเป็นของใคร....

ความเงียบเข้ามาครอบคลุมรอบบริเวณ....ความอึดอัดอันน่าหวาดกลัวของพวกเราทั้งสามคนนี้ คงไม่มีใครอยากจะเผชิญ...เพราะไม่ว่าจะเลือกทางไหน ก็จำเป็นต้องมีคนที่เดินจากไปและเจ็บปวดอยู่เสมอ....

“ ฮายาโตะ”    มือที่เคยแต่จับทอนฟา วางลงบนมืออีกข้างของพี่ชายที่ไม่ได้เกาะแขนเขาอยู่  ใบหน้าตกตะลึงของพี่ชายยังไม่จางหายไป....ถึงแม้หมอนั่นจะไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา  แต่การกระทำทั้งหมดมันก็ราวกับว่ากำลังรอคอยคำตอบจากพี่ชายของเขา.........ไม่มีทาง........ไม่ยอม..........ฉันบอกแล้ว..........ไม่ว่าแกจะรักพี่ชายของฉันแค่ไหน........แต่ฉันไม่มีวันยกเขาให้ใครแน่.............ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหน................ก็ตาม

แขนอีกข้างของเขาที่ไม่ได้ถูกมือบางเกาะอยู่ค่อยๆยกมือขึ้นช้าๆ....แล้ววางลงบนไหล่บางของพี่ชาย.....บีบเบาๆให้คนที่นั่งอยู่บนรถเข็นรู้ว่า.....ยังมีเขา....ที่ยังคงยืนอยู่ข้างๆตลอดเวลา......

“ ฉัน...........”    ใบหน้าที่เคยตกตะลึงผ่อนคลายลงพร้อมกับนัยน์ตาสีเขียวมรกตที่เสมองไปข้างๆ......

ฮิบาริ  เคียวยะ  ละสายตาจากพี่ชายของเขา....จ้องมองไปยังมือบางที่เกาะแขนของเขาแน่น....สำหรับคนที่เฝ้ามองพี่ชายของเขามาตลอดแล้ว....มันเข้าใจได้ไม่ยากเลย....

“ หึ......”   หมอนั่นส่งเสียงหัวเราะเล็กๆ ราวกับจะเย้ยหยันตัวเอง......ปฏิเสธออกมาซะ....ยังจะมีความหวังมากกว่าท่าทางแบบนี้มากมายนัก.....เขามั่นใจว่าหมอนั่นคงจะเข้าใจกับท่าทีแบบนี้ของพี่ชายของเขา......

“ แกเป็นคนแรก....แล้วก็คนเดียวที่ฉันจะยอมปล่อยมือ”    ฮิบาริ  เคียวยะ  ลุกขึ้นยืนแล้วหันหลังเดินจากพวกเขาทั้งสองคนไปอย่างช้าๆ....สายตาเหม่อมองไปข้างหน้าราวกับว่าไม่ต้องการมองเห็นคนที่อยู่ข้างหลังอีก...ราวกับว่าสิ่งที่จ้องมองมาตลอดนั้นหายไป.....

“ เพราะว่าฉันรักแก....”    เสียงกระซิบแผ่วเบาลอยมากับสายลม.....

สายตาของพี่ชายสั่นไหวเล็กน้อย  มือบางที่เกาะแขนเขาแน่นค่อยๆคลายออก.......ฉันจะเข้าข้างตัวเองได้ไหมนะ....ว่าในที่สุดแล้ว.....นายก็เลือกฉัน......ฮายาโตะ

.

.

.

.

.

.

.

ซึ ซึ คู๊.....^ ^…..

จากไปแล้วหนึ่งราย......เป็นยังไงกันบ้างคะ.....

บอกแล้วว่าอย่าเกลียดคุณฮิ....เค้ารักจนยอมเดินจากไปขนาดนี้....>.<…แอบอิจฉาหนูฮายาโตะเล็กๆแฮะ....>.<….

.

.

.

.

แถม..............

.

.

.

“ นี่มุคุโร่”

“ อะไรครับ”

“ ฉันเห็นด้วยนะ...ที่เอาผลไม้มาเยี่ยมคนป่วยเนี่ย....แต่ว่า....ขอพูดตรงๆเลยละกันนะ”

“ อย่าดีกว่าครับ คำพูดตรงๆของสึนะโยชิคุงน่ะ ช่างทำร้ายจิตใจของผมเหลือเกิน...”

“ อย่ามาสตอเบอรี่ ไอ้สับปะรด!!!  ฉันจะไม่ว่านายเลยนะ ถ้าจะเอาผลไม้ปกติๆที่ชาวบ้านเค้าเอาไปเยี่ยมคนป่วยกัน อย่างแอปเปิ้ล สาลี่ บลาๆๆ...แต่นี่ทำไมมันถึงเป็นสับปะรดล่ะ...แถมยังเป็นสับปะรดทั้งหัวไร้การปลอกไร้การหั่นตกแต่งใดๆอีกต่างหาก....นายคิดว่าคนป่วยมันจะมีอารมณ์มานั่งปลอกสับปะรดกินไหมเนี่ย....อย่าเถียง......ถึงแม้จะมีคนเฝ้าก็เถอะ....แต่ไอ้ของแบบนี้น่ะ มันปลอกง่ายเหมือนแอปเปิ้ลซะที่ไหนเล่า”

“ คึหึหึ....ก็แล้วคนที่ไม่มีอะไรมาเยี่ยมอย่างสึนะโยชิคุง ยังมีหน้ามาว่าผมได้อีกหรือครับ....”

“ สับปะรดของผมน่ะ.....”

“ อี๋!!!!!!!”

“ อะไรครับ “

“ น่ะ....นั่นมัน...คุณฮิบาริไม่ใช่หรอ.....มาทำอะไรแถวนี้เนี่ย...วันนี้ดูท่าทางน่ากลัวกว่าปกติยังไงก็ไม่รู้แหะ “

“ คึ หึ หึ.....อย่าไปใส่ใจเลยครับ....มาทางนี้เถอะ “

.

.

.

.

ชะอ้าว....ตกลงสามคนนี้มันยังไงกันแน่ละเนี่ย.....หึ หึ....

เห็นของเยี่ยมแต่ละอย่างแล้วปวดตับแทน 8059 จริงๆ5555

อ่า.....เห็นหน้าเปิดตอน248นี่แล้วมัน......โฮกกกกกกก.....เปลี่ยนสมการตอนนี้จะโดนตบร่วงไหมคะ....>.<....ป๋าขา....ป๋าจะหล่อเลวไปไหนคะ....เห็นแล้วมันน่า 10069 ให้ดิ้นตาย.....Gyaaaaaa.....

มุ : ทำไมถึงเป็นผมอีกแล้วละครับ....10027...ก็ได้นี่ครับ

มี : หล่อเลวก็ต้องคู่กับหล่อแรดสิถึงจะเร้าใจ วะฮ่ะฮ่ะ....

มุ : โดนสามง่ามจิ้มดับไปซะเถอะครับ

มี : อย๊า!!!!!.......

และแล้ว....IF ; I LOVE ก็ต้องอวสานลงด้วยประการละฉะนี้ ...โดนตัดจบเนื่องจากผู้แต่งได้สิ้นชีพด้วยสามง่ามไปแล้ว  THE END……เฮ้ย!!!