Attack on Titan. Au S.Fic [Levi x Eren] ในห้อง...ที่แสงส่องไม่ถึง : 04

Attack on Titan. Au S.Fic [Levi x Eren]   ในห้อง...ที่แสงส่องไม่ถึง : 04

: Attack on Titan Fanfiction  AU

: Levi x Eren

: Dark Romance

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

“ อึก.....”      เสียงครางอย่างทรมานดังขึ้นอยู่ในลำคอ ริมฝีปากพยายามเม้มแน่นไม่ให้เสียงหลุดรอดออกไป หน่วยตาคลอด้วยน้ำใสๆเสมองลงไปที่พื้น

“ มองมาที่ฉัน”      คำสั่งถูกเอ่ยออกมาด้วยเสียงทุ้มเย็นชา คนตรงหน้ารู้ทั้งรู้ว่าเขาอายจนอยากจะหายไปกับอากาศ ก็ยังบังคับให้เขาต้องรับรู้กับความเป็นจริงนี่อยู่อีก

“ ฮึก....อึก.......”       ไหล่ทั้งสองข้างสั่นระริกอย่างห้ามไม่อยู่ เช่นเดียวกับส่วนอ่อนไหวกลางร่างกายที่เริ่มจะล้นปรี่ไปด้วยความต้องการที่ถูกบังคับให้สร้างมันขึ้นมาด้วยตัวเอง

ตัวเขาสบตากับคนที่ยังกอดอกนั่งไขว่ห้างมองมาจากเก้าอี้ไม้ได้แค่แว่บเดียว....ความอับอายก็ทำให้ต้องเสสายตาลงไปหาพื้นอีกจนได้

‘ ช่วยตัวเองให้ชั้นดูเดี๋ยวนี้’

นั่นคือคำพูดแรกหลังจากที่เขาถูกดึงเข้ามาสู่ภาพในอดีต....จากที่หลับอยู่ในห้องพักทหารบนชั้นสองของปราสาทกลับกลายมาอยู่ในคุกใต้ดินอีกแล้ว

ทั้งๆที่คำสั่งมันฟังดูยังไงก็ไม่ปกติ แต่ตัวเขากลับไม่คิดที่จะขัดขืนอย่างจริงๆจังๆ

จนบางครั้งเขาก็สงสัยนะว่า....ความไม่กลัวใครและใจเด็ดในตัวเขามันหายไปไหนหมด...เมื่ออยู่ต่อหน้าคนคนนี้

“ อึก.....”      ริมฝีปากยังคงกัดกันแน่น ใบหน้าแดงเถือกกับร่างกายที่เริ่มจะกลายเป็นสีชมพูแบบนี้ก็ยังไม่ทำให้สีหน้าของผู้ชายร่างเล็กที่เอาแต่จ้องเขาเขม็งนั้นเปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย.....การกระทำที่เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายของหัวหน้ารีไวทำให้เขาทั้งมีความหวังและหมดหวังไปในครั้งเดียวกัน....

ที่ยอมทำขนาดนี้เพราะในใจยังมีความหวัง....ว่าอีกฝ่ายจะรู้สึกอะไรกับร่างกายของเขาบ้าง....ทว่า ใบหน้าที่ยังคงนิ่งเฉยก็บ่งบอกได้เป็นอย่างดีแล้วว่าที่ทำอยู่นี้ก็คงเป็นเพียงแค่การทดสอบไททันอะไรนั่นเหมือนอย่างที่ผ่านมา......ถึงแม้ว่าใบหน้าโหดๆนั่นจะดูเหมือนโกรธเรื่องอะไรบางอย่างอยู่ก็ตาม

“ อื้อ....”      ทั้งๆที่ส่วนอ่อนไหวกำลังจะไปแล้วด้วยมือของตัวเอง แต่ในใจกลับไม่รู้สึกถึงความสุขเลยแม้แต่นิดเดียว

...ทรมาน....

จู่ๆเสียงขาเก้าอี้ที่ครูดไปกับพื้นก็เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว เช่นเดียวกับเสียงปลดเข็มขัดรวมไปถึงร่างกายของเขาที่โดนผลักลงไปกองอยู่กับพื้นเตียง

“ อุก!!”       ยังไม่ทันที่จะได้เงยหน้ามอง ความแข็งขืนที่ร้อนราวกับไฟก็สอดใส่เข้ามาในช่องทางคับแน่นโดยไม่ทันตั้งตัว ริมฝีปากที่ปิดเม้มมาตลอดกลับอ้าค้างอย่างไม่มีเสียงใดๆหลุดรอดออกไปเพราะแค่จะหอบหายใจยังแทบไม่ทัน

“ อึ๊ก....เจ็บ...ยะ อย่า.....”     ช่วงล่างถูกจู่โจมราวกับสัตว์ร้าย สองมือได้แต่ดึงโซ่ที่มัดข้อมือเอาไว้เพื่อให้ร่างกายรับแรงกระแทกที่รุนแรงจากอีกฝ่ายได้โดยไม่พลัดตกเตียง

เสียงครางไหลออกมาพร้อมกับน้ำตา การสอดแทรกที่หนักหน่วงทำเอาร่างกายแทบจะชาเพราะว่าเจ็บจนรับไม่ไหว.....

....หัวหน้ารีไวกำลังโกรธอะไรอยู่หรือเปล่า?

ถึงแม้ว่าปกติก็ป่าเถื่อนชอบใช้กำลังอยู่แล้ว แต่อย่างน้อยปากเสียๆนั่นก็จะพ่นคำร้ายๆออกมา ให้รู้ว่าที่ทำไปเพราะหวังดี.....ไม่ใช่ไม่พูดไม่จาอะไรเลยแบบนี้

“ ฮึก....อึ๊ก!!!”      ปลายเล็บจิกลงไปที่แผ่นหลังเล็กทว่าแข็งแกร่งเมื่อความรุนแรงทั้งหมดกำลังจะจบลงไปกับความอุ่นวาบที่ไหลเข้ามาในร่างกาย

เขาได้แต่หอบหายใจพร้อมกับสายตาที่เริ่มจะพร่ามัว ใบหน้าเหม่อลอยค่อยๆหงายหลังไปช้าๆตามสติที่รั้งเอาไว้ไม่ได้อีก  แต่แผ่นหลังที่ควรจะล้มตึงลงไปบนที่นอนกลับถูกอ้อมแขนของคนใจร้ายกอดกระชับเอาไว้

คำพูดที่ลอยอยู่ไกลๆทำให้เขาไม่แน่ใจว่านั่นคือสิ่งที่เกิดขึ้นจริงๆหรือเปล่า......เป็นเสียงของหัวหน้ารีไวจริงๆใช่ไหมนะ?

“ ชั้นไม่เคยอนุญาตให้แกแวะไปไหนหลังจากไปดูที่ที่ไททันสองตัวนั่นโดนฆ่าตาย เพราะฉะนั้นอย่าเถลไถลจนกลับมาค่ำมืดแบบนี้อีก”

เรื่องอะไรกันนะ?  แต่ดูเหมือนว่าหัวหน้าจะโกรธอยู่จริงๆ.....ที่เขากลับบ้านช้า?......

นัยน์ตาสีมรกตลืมตาขึ้นมาพบกับท้องฟ้าที่ขุ่นมัว....

เสียงทีสไลด์ทำให้เขารู้ว่ากลับมาอยู่ในโลกแห่งความเป็นจริงแล้ว.....ความรู้สึกที่มีต่อผู้ชายร่างเล็กคนนั้นกำลังตีกันให้ยุ่งไปหมด....ไม่เข้าใจจริงๆว่าตกลงผู้ชายคนนั้นเป็นคนยังไงกันแน่....แต่ที่รู้คือตัวเขาในอดีตคงจะรู้จักหัวหน้ารีไวเป็นอย่างดี....ถึงได้ยังไม่หนีไปไหนทั้งๆที่โดนทำร้ายขนาดนั้น

“ อรุณสวัสดิ์ เอเลน!”       อาร์มินยิ้มสดใสมาให้อยู่หลังโต๊ะดร๊าฟตัวใหญ่ เสียงทีสไลด์คงมาจากเจ้านี่เอง

“ อรุณสวัสดิ์...นี่นายเริ่มดร๊าฟผังแล้วหรอ?”     ถึงแม้จะยังรู้สึกเพลียๆแต่ก็ถือว่าได้นอนเยอะกว่าเวลาเปิดเทอม เพราะงั้นร่างกายจึงไม่ได้เหนื่อยล้าไปด้วย  ร่างโปร่งบางลุกขึ้นนั่งขยี้ตาอยู่บนที่นอน ก่อนจะหันไปมองเตียงที่ตั้งอยู่เรียงๆกัน

ไรเนอร์ยังไม่ออกจากโรงพยาบาล....และโคนี่ก็เลยต้องไปอยู่เฝ้า

“ ดร๊าฟได้แต่ผังข้างนอกของชั้นหนึ่งเท่านั้นแหละ ก็ข้างในยังไม่ได้วัดเลยนี่”     เพื่อนร่างเล็กยิ้มแห้งเพราะอุบัติเหตุทำให้งานล่าช้ากว่าที่คิด

เขาจึงได้แต่สะบัดหน้าไล่ความง่วงงุน.....ช่างมันสิ! อดีตพวกนั้นจะเป็นยังไงก็ช่างมัน!....ที่เขามาที่นี่ก็แค่มาทำงานให้เสร็จก็เท่านั้นเอง

อะไรมันจะเคยเกิดขึ้นที่นี่ก็ช่างหัวมัน เพราะความฝันพวกนั้นไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเขา!!

“ ฮึ่ม.....”      ต้องเรียกความมั่นใจและใบหน้ามุ่งมั่นกลับคืนมา

เอเลน เยเกอร์ คือคนที่ยืนอยู่ตรงนี้ต่างหาก!!

เพราะคนที่แข็งแรงปานช้างสารอย่างไรเนอร์ไม่อยู่ เขาจึงต้องค่อยๆไปทยอยขนอาหารแห้งที่แวะไปซื้อมาเมื่อวานลงจากรถมินิบัสเอง

ถุงพลาสติกที่ใส่ของจนล้นหลายใบแถมยังมีลังอาหารกระป๋องที่อยู่ในอ้อมแขนทำให้เขามองไม่เห็นว่ามีร่างเล็กๆของใครบางคนอยู่ในห้องครัวด้วย จนกระทั่งเสียงหวานๆเอ่ยทักขึ้นมาเขาจึงได้รู้ว่าคริสต้ากำลังทำอาหารเช้าอยู่

“ เอาวางไว้ตรงนั้นก็ได้จ้ะ....เดี๋ยวฉันจัดเข้าชั้นเอง”       ใบหน้าน่ารักยิ้มอ่อนหวานมาให้จนใจแทบละลาย....ไม่ว่าผู้ชายคนไหนมาเห็นเข้าก็คงต้องเคลิ้มกันบ้างละ....แล้วเขาก็คิดว่าตัวเองยังเป็นผู้ชายอยู่นะ....

“ ขอบใจนะคริสต้า”      เขาวางข้าวของลงบนโต๊ะก่อนจะหันไปสนใจของในหม้อที่มือเล็กๆกำลังคนอยู่ 

“ หอมจัง”      นอกจากรูปลักษณ์ภายนอกที่ราวกับนางฟ้าแล้วยังทำอาหารเก่งอีกต่างหาก เขาได้แต่มองหญิงสาวด้วยสายตาชื่นชม.....ทำไมผู้หญิงคณะเขาไม่มีแบบนี้บ้างนะ? แค่คิดถึงซาช่ากับแอนนี่ก็ให้รู้สึกหมดแรงยังไงไม่รู้

ที่จริงเขาก็ไม่ได้สนิทสนมอะไรกับหญิงสาวร่างเล็กตรงหน้ามากนักหรอก เพราะเรียนอยู่คนละคณะกัน....ไม่เคยคิดว่าจะได้มายืนคุยกันแบบนี้ด้วยซ้ำ....พวกผีดิบแบบเขากว่าจะเข้าคณะและมีสติพอที่จะพูดคุยกับใครได้ ชาวบ้านชาวช่องเค้าก็กลับกันไปหมดแล้ว

อ่า......แต่กรณีของเจ้าแจนอาจจะเป็นข้อยกเว้นนิดหน่อย

“ อุ๊ย?!!”       เสียงอุทานเล็กๆดังมาจากคนที่ยังยืนอยู่หน้าเตา มือข้างที่ไม่ได้ถือทัพพีแตะลงไปที่ดวงตากลมโตซึ่งปิดลงไปข้างหนึ่ง

“ เป็นไรหรือเปล่าคริสต้า?”     

“ สงสัยจะพริกเข้าตา.....”       มือเล็กขยี้ลงไปแล้วมันก็ทำให้น้ำตาปริ่มจะไหลลงมามากกว่าเดิม

“ อย่าเพิ่งไปขยี้มันสิ! เดี๋ยวนะ!”      เขาหันไปหันมาก่อนจะคว้ากระดาษทิชชูแล้วขยับเข้าไปยืนใกล้ๆหญิงสาว มือเชยคางมนขึ้นมาก่อนจะซับเอาผงสีแดงที่ดวงตากลมโตออกช้าๆ เพราะเป็นส่วนที่อันตรายจึงต้องใช้ความระมัดระวัง และนั่นมันก็ทำให้เขาต้องใช้เวลายืนจ้องหน้าหญิงสาวอยู่ไม่น้อยทีเดียว

สาบานได้ว่าเขาไม่ได้คิดอะไร.....

แต่ใครบางคนอาจจะไม่ได้คิดแบบนั้น.....

เพล้ง!!!

“ โอ๊ย?!!”      ผงพริกในดวงตาเพิ่งจะถูกเขี่ยจนออกไปไม่ทันไร จู่ๆเหยือกเซรามิคที่วางอยู่ไม่ไกลก็แตกโดยไม่ทราบสาเหตุ

เศษกระเบื้องสีขาวกระเด็นมาบาดมือหญิงสาวจนเลือดไหลซิบ...

“ คริสต้า!!”      เขาตะโกนออกไปด้วยความตกใจ สองมือรีบยึดไหล่เล็กเอาไว้ไม่ให้ถอยหลังไปเหยียบเศษเหยือกที่แตกกระจายเต็มพื้น

นัยน์ตานิ่งค้างมองน้ำที่ไหลนองไปทั่วอย่างเต็มไปด้วยความสงสัย.....อุบัติเหตุหรอ?.....นี่มันก็เป็นเพียงอุบัติเหตุใช่ไหม?

“ คริสต้า?!!”       เสียงของหญิงสาวร่างสูงยาวตะโกนอย่างตกใจเมื่อเห็นเลือดในมือเพื่อนของเธอ.....ยูมิลเดินเข้ามาดึงตัวคริสต้าออกไปทำแผล

แต่เขายังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม....

ไม่จริง.....มันคงไม่ใช่......

ความมั่นใจที่อุตส่าห์เรียกกลับมาได้ดูเหมือนจะหดหายลงไป.....

มีทางเดียวที่เขาจะหลุดจากภาพของอดีตพวกนี้ไปได้คือต้องรีบทำงานให้เสร็จแล้วก็ออกไปจากปราสาทหลังนี้เสียที

ทุกอย่างมันจะได้จบ......อยู่เพียงแค่ในอดีต

เสียงตะโกนอ่านค่าที่วัดได้จากซาช่ายังคงดังอยู่ไกลๆ.....เพราะโคนี่กับไรเนอร์ไม่อยู่เขาจึงต้องขอร้องมิคาสะที่ดูท่าทางจะเต็มใจมากให้มาช่วย....ก่อนที่ลูกพี่ลูกน้องที่ห่วงเขามากเกินไปคนนั้นจะแผ่รังสีดำทะมึนออกมาเมื่อรู้ว่าคนที่จะมาช่วยเขาโดยตรงนั้นไม่ใช่เธอแต่กลายเป็น.....

“ เพราะแกคนเดียวเลยเอเลน....”       น้ำเสียงเคืองๆเอ่ยออกมาจากร่างสูงยาวที่เขาไปบังคับให้มาช่วยส่องกล้องวัดระดับแทนไรเนอร์

ถึงจะยังไม่เชื่อเต็มร้อย แต่อย่างน้อยถ้าอยู่กับแจน.....อุบัติเหตุพวกนั้นมันก็คงจะไม่เกิดขึ้น.....

“ เดี๋ยวแจน!! ทำไมค่ามันน้อยกว่าอันเมื่อกี้วะ? บอกให้วัดระดับอะเสนะ....แกวัดตรงไหนมาเนี่ย?”     เขาโวยวายใส่เมื่อเห็นค่าที่กำลังจะจดลงไปในกระดาษสเก็ตมันดูไม่น่าจะเป็นความจริง

“ ก็แล้วอะเสมันอยู่ตรงไหนวะ? ใครจะไปรู้ฟ๊ะ?!!”      ร่างสูงยาวเถียงกลับมาทำให้เขานึกอยากจะฆ่ามันนัก....ไม่รู้ก็บอกสิฟ๊ะ! แล้วไอ้ที่วัดมาก่อนหน้านี้เนี่ย สรุปว่าจะใช้ได้หรือเปล่าเนี่ย?!

“ แกมาสลับกับชั้น...”       ถ้าไม่คิดว่ายังต้องพึ่งพามันอยู่ ป่านนี้เขาคงขอถีบมันไปสักทีสองทีไปแล้วล่ะ!

ร่างสูงยาวเดินฟึดฟัดมาประจำที่ตำแหน่งไม้วัดค่าระดับแทนเขา แน่นอนว่าหมอนั่นจะต้องเป็นคนจดบันทึกแทนเขาด้วย

นัยน์ตาสีมรกตส่องเข้าไปในกล้องก่อนจะตะโกนบอกอีกคน

“ อกไก่หนึ่ง 36.9”      แล้วไอ้ตัวปัญหาก็ตะโกนถามกลับมาแทบจะทันที

“ อกไก่นี่เขียนใส่ตรงไหนอ่ะ?”

ปื้ด!!

เล่นเอาเส้นความอดทนของเขาแทบจะขาดผึง สองมือจึงยกขึ้นเท้าสะเอวก่อนจะแหกปากด่า

“ ไม่ได้เรื่องเลยจริงๆแกเนี่ย!!”

“ ไอ้บ้า! ไม่ได้เรียนมาแล้วใครจะไปรู้ฟ๊ะ!!”

“ มิคาสะยังรู้เลย!”

“ ก็ยัยนั่นเรียนโยธา ไม่รู้ก็บ้าแล้ว!....นี่แกกำลังทับถมชั้นอยู่ใช่ไหมห๊ะ?! จะบอกว่าไม่ว่าเรื่องอะไรของแก มิคาสะก็รู้ทั้งนั้นงั้นสิ! ไอ้ตัววายร้ายขี้อิจฉา!!”

“ ห๋า?! อะไรของแกวะแจน?!! จะหาเรื่องเร๊อะ?!!”

นั่นแหละ....ก็เพราะว่าทำงานไปก็ทะเลาะกันไป เถียงกันไปตลอดเวลาแบบนั้น....มันเลยไม่มีอะไรเกิดขึ้น.....

เสียงลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอดังมาจากเตียงข้างๆ นัยน์ตาสีมรกตเหม่อมองออกไปยังท้องฟ้านอกหน้าต่างที่มืดสนิทไปนานแล้ว ทว่า เขาก็ยังข่มตาลงไม่ได้สักที

....นอนไม่หลับ....

จะว่าเป็นเพราะความกังวลใจในเรื่องคลุมเครือที่เกิดขึ้นกับไรเนอร์และคริสต้าก็ว่าได้  หลายๆอย่างมันยังค้างคาใจของเขาอย่างที่ก็ไม่สามารถสรุปได้ว่าอะไรที่เขากำลังสงสัยอยู่

เพราะมันเหลือเชื่อเกินไป....ที่จะคิดว่าผู้ชายร่างเล็กคนนั้นจะยังมีชีวิตอยู่

ถึงแม้จะหาศพไม่พบและไม่มีใครล่วงรู้วาระสุดท้ายของผู้ชายคนนั้น แต่ก็ใช่ว่าจะยังมีชีวิตอยู่ได้ตั้งพันปีขนาดนี้

หรือจะกลายเป็นวิญญาณพยาบาทสิงอยู่ที่นี่กันนะ?...ท่าทางก็ให้ซะด้วย....

เสียงหัวเราะในลำคอหลุดรอดออกมา ทั้งๆที่กำลังกังวลแต่คนคนนั้นกลับทำให้เขายิ้มได้ยามที่นึกถึงขึ้นมานี่มันยังไงกันนะ?

ร่างโปร่งบางลุกขึ้นจากเตียงของตัวเองก่อนจะเดินออกจากห้องพักทหารสมัยโบราณไปอย่างเงียบเชียบ เรียวขาก้าวไปข้างหน้าราวกับไร้ซึ่งการควบคุม ไม่รู้นึกยังไงถึงได้เดินลงไปยังชั้นใต้ดิน.....

แค่เดินเข้าไปใกล้ห้องขังที่เคยเป็นห้องนอนของเขา เสียงที่ไม่มีจริงก็เหมือนจะได้ยินชัดเจนขึ้นมา.....ชัดเจนจนรู้สึกราวกับว่า....ผู้ชายร่างเล็กคนนั้นจะอยู่ไม่ไกลไปจากที่นี่....

ร่างโปร่งบางนั่งลงไปบนเตียงเย็นเฉียบก่อนจะเหลือบมองไปรอบๆห้องที่นอกจากเตียงแล้วก็ไม่เห็นจะมีอย่างอื่นอีก....ไม่มีทางที่ใครจะมาอาศัยอยู่ได้.....ปริศนาเรื่องของหัวหน้ารีไวจึงยังคงค้างคาใจต่อไป....

" หัวหน้า!"          เสียงที่จู่ๆก็ดังก้องอยู่ในหัวทำเอานัยน์ตาเบิกกว้าง แต่คราวนี้ไม่มีภาพปรากฏให้เห็นมีเพียงเสียงเท่านั้นที่ได้ยินอย่างชัดเจน

" คุณไม่มีสิทธิ์จะขังผมไว้แบบนี้ตลอดไปนะครับ...ถ้ามันไม่จำเป็นจริงๆผมก็ไม่มีวันขัดคำสั่งหัวหน้าหรอก...ได้โปรดปล่อยผมไป....แค่ครึ่งวันก็ได้...."       กำลังทะเลาะกันอยู่อีกแล้วงั้นหรอ? ผู้ชายใจร้ายคนนั้นกำลังบังคับอะไรเขาอีก? พอไม่เห็นภาพแบบนี้ในหัวมันจึงยิ่งจินตนาการมากขึ้นไปอีก

น้ำเสียงที่กำลังต่อว่าอีกฝ่ายทำให้เขาประหลาดใจ....เพราะเพิ่งจะเป็นครั้งแรกที่เขาได้ยินว่าตัวเขากำลังดื้อดึงกับผู้ชายร่างเล็กคนนั้น....ทั้งๆที่ปกติจะทำตัวเชื่องๆให้โขกสับได้ตามใจแท้ๆ....

แสดงว่าเรื่องที่กำลังขอร้องอยู่คงเป็นเรื่องที่สำคัญกับตัวเขามากทีเดียว

" ไม่ได้!....แล้วก็จำเอาไว้ว่าชั้นมีสิทธิขังนายให้อยู่ที่นี่จนกว่าจะตายเลยก็ยังได้......ชั้นมีสิทธิในตัวนายทุกอย่างไอ้หนู..."      แล้วน้ำเสียงเย็นชาก็ปฏิเสธทุกอย่างโดยไม่ฟังอะไรเลย

" หัวหน้า!"

" ผมขอร้อง...."     น้ำเสียงของเขาฟังดูเว้าวอนจนอีกคนเริ่มเงียบไป....จะเผลอใจอ่อนให้เขาบ้างไหมนะผู้ชายคนนั้น....

" .........."

" หัวหน้ารีไว....."

" ก็ได้.......ถ้านายลุกไหว....ฉันก็จะอนุญาติให้ไป"       จากความดีใจแปรเปลี่ยนไปทันทีที่ได้ยินประโยคถัดมา

นัยน์ตาสีมรกตลืมขึ้นมาก่อนจะพบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียง.....เสียงร้องห้ามและเสียงทารุณกรรมด้วยความรุนแรงนั้นมันทำให้เขารู้....ว่าตัวเขาคงไม่ได้ออกไปจากปราสาทตามที่ต้องการแน่ๆ

....ทำไมภาพที่เห็น เสียงที่ได้ยินในวันนี้ มันถึงได้มีแต่ความรุนแรงและการบีบบังคับทั้งนั้นเลยนะ....

ร่างโปร่งบางลุกขึ้นมานั่งก่อนจะชันเข่ามากอดเอาไว้.....คนคนนั้น....ต้องการจะบอกอะไรกับเขากันแน่....

ความฮึกเหิมเมื่อวานดูเหมือนจะหายไปพร้อมๆกับสายฝนพร่ำ เช้าวันใหม่ที่ชวนให้ง่วงนอนทำให้พวกเพื่อนๆต่างเลื้อยอย่างเอื่อยเฉื่อยอยู่บนเตียงเพราะยังไงก็ออกไปนอกปราสาทไม่ได้อยู่แล้ว

ร่างโปร่งบางเลือกที่จะละออกมาจากกลุ่ม เพราะยังไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เกิดขึ้นมันจะเกี่ยวกับตัวเองหรือไม่

ใบหน้าหงอยๆเดินลอยๆไปยังอีกฝั่งของอาคาร ทางด้านนี้ค่อนข้างเงียบสงบเพราะมันถูกออกแบบมาให้เป็นห้องเก็บเอกสาร และดูเหมือนว่าพวกบันทึกต่างๆที่เป็นของกองทหารทีมสำรวจจะยังคงถูกเก็บเอาไว้ที่นี่เกือบทั้งหมด และนั่นมันก็เป็นสาเหตุให้พวกเด็กโบราณคดีอย่าง แจน คริสต้าและยูมิลมากับพวกเขาในทริปนี้ด้วย

พวกนั้นมาทำรายงานเกี่ยวกับเอกสารที่มีอยู่ในห้องนั้นนั่นเอง...

ใบหน้ามนชะโงกเข้าไปดูในห้องที่เต็มไปด้วยตู้หนังสือ แล้วก็มองเห็นเพียงแค่ร่างสูงยาวของเจ้าแจนที่นั่งอ่านบันทึกอยู่เพียงลำพัง....ถ้าอยู่กับหมอนี่ละก็คงไม่เป็นไร.....ร่างโปร่งบางจึงเดินเข้าไปนั่งแหมะลงบนกองผ้าที่คงจะเคยทำหน้าที่คลุมตู้หนังสือเอาไว้

" แกไม่ออกไปวัดอะไรของแกอีกหรือไงวันนี้?"       ใบหน้าบูดน้อยๆชายตามองมาก่อนจะถามด้วยเสียงติดจะรำคาญนิดๆ

" ฝนมันตกแกไม่เห็นหรือไงแจน?"       แล้วก็ไม่รู้ทำไมเขาถึงได้ชอบกวนประสาทมันกลับนัก

" ......ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย? จะว่าไปแถวนี้ฝนตกบ่อยนะ"      ร่างสูงยาววางบันทึกในมือลงก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมองรอบๆตัว

" ชั้นจะนอนละ ถ้าแกจะออกไปก็ปลุกด้วยล่ะ"      พูดยังไม่ทันจะจบดีเขาก็ล้มตัวลงนอนบนกองผ้า ฝ่ามือตลบผ้าสีขาวขึ้นมาคลุมหัวจนโผล่มาแค่ใบหน้า นัยน์ตาสีมรกตแทบจะหลับไปในทันทีตามประสาเด็กถาปัดที่ไม่ค่อยจะสนใจเรื่องสถานที่นอนมากมายนัก....ขอแค่ให้ได้นอนเป็นพอ

" สรุปแกเข้ามาในนี้เพื่อหาที่นอนใช่ไหมเนี่ย?"      ใบหน้าที่เพิ่งละมาจากกองบันทึกหันมามองคนที่หลับไปแล้วอย่างละเหี่ยใจ  นัยน์ตาเผลอจ้องใบหน้าที่กำลังหลับพริ้ม ริมฝีปากอิ่มที่เผยอออกน้อยๆทำให้ร่างสูงยาวขยับตัวขึ้นจากโต๊ะช้าๆ

ก่อนจะมาทรุดลงที่ข้างๆกองผ้าอย่างเงียบเชียบ ปลายนิ้วแตะลงไปบนกลีบปากสีระเรื่อแผ่วเบา ความนุ่มนิ่มทำเอาควบคุมตัวแทบไม่อยู่......เขาแปลกไปจริงๆ.....ยิ่งเข้าใกล้เอเลนมากเท่าไหร่ก็ยิ่งแปลกไป....

ทั้งๆที่แทบจะไม่เคยคุยกันด้วยดีเลยสักครั้ง ทั้งๆที่ต่อหน้าอีกฝ่ายเขาแสดงอย่างแจ้งชัดว่าชอบมิคาสะ....ทว่า....ในใจลึกๆแล้วมันไม่ใช่....เขารู้ตัวดีว่าคนที่เขาเลือกแล้วนั้นคือใคร

ฝ่ามือประคองใบหน้าของคนที่ยังหลับก่อนจะลูบไล้เบาๆ ปลายนิ้วโป้งกดแตะลงไปบนริมฝีปากนิ่มอีกครั้งก่อนจะบดเบียดจนกลีบปากล่างอ้าออกมากกว่าเดิม ที่อกซ้ายรู้สึกว่าหัวใจเต้นแรง ลมหายใจก็เริ่มจะติดขัดขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

นัยน์ตายังคงจ้องมองใบหน้าหลับพริ้มกับริมฝีปากช่างเจรจานั้นอย่างหลงใหล และด้วยความเผลอไผลทำให้ลำตัวยาวค่อยๆโน้มลงไป......

และก่อนที่ริมฝีปากจะได้แนบชิด.....

ครึก....ครึก.......

แรงสั่นสะเทือนของอะไรบางอย่างทำให้เขาต้องละใบหน้าก่อนจะหันกลับไปเห็นว่า ตู้หนังสือใบหนึ่งกำลังจะล้มลงมา....แย่ล่ะ!!!!

มือรีบคว้าลำตัวบางเข้ามาไว้ในอ้อมแขนก่อนที่เสียงดังสนั่นหวั่นไหวจะก้องไปทั่วห้อง

โครม!!!!!!

นัยน์ตาสีมรกตลืมตาพรวดขึ้นมาอย่างตระหนกตกใจ เมื่อจู่ๆก็มีเสียงดังอย่างกับฟ้าถล่ม ร่างทั้งร่างสะดุ้งโหยงก่อนจะรับรู้ว่าตอนนี้ตนจมอยู่ในอ้อมแขนของใครบางคน

" อุก........"         เสียงอุทานดังอยู่ที่หน้าผาก และเมื่อพยายามเงยมองขึ้นไปก็เห็นใบหน้าของแจนอยู่ใกล้ๆ....คนที่ช่วยเขาเอาไว้จากตู้ที่ถล่มลงมาคือหมอนี่เองงั้นหรอ?

ว่าแต่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย?

" อึก.....แฮ่ก แฮ่ก....."        เสียงครางอย่างเจ็บปวดน้อยๆกับเสียงหอบหายใจทำให้ฝ่ามือบางดันร่างของคนที่กอดตนอยู่ออกไป จึงเพิ่งเห็นว่าตู้ยังคงล้มทับอยู่บนตัวร่างสูงยาว

" แจน?!!!"      เขาเรียกชื่ออีกฝ่ายอย่างตกใจ สองแขนช่วยกันดันตู้ออกไปจนได้

" แกเป็นไงบ้างเนี่ย? ทำไมตู้นั่นมันถึงได้ล้มลงมาล่ะ?"       เขายังคงมองคนที่ดูท่าว่าจะเจ็บไม่ใช่น้อยอย่างสงสัย และเมื่อสายตามองเห็นเลือดที่ค่อยๆไหลลงมาเป็นทางจากต้นแขนของหมอนั่น นัยน์ตาก็ต้องเบิกกว้างขึ้นทันที และแทนที่จะถามไถ่เรื่องแผลต่อไป มือบางกลับตรงเข้ากระชากคอเสื้อของอีกฝ่ายก่อนจะถามออกไปด้วยเสียงดุดัน

" แจน!! บอกมานะว่าแกทำอะไรชั้นตอนที่หลับอยู่?! บอกความจริงมาให้หมด!"      ถึงขนาดได้เลือดแบบนี้มันต้องมีอะไรแน่ๆ

และคำถามของเขาก็ดูจะทำให้อีกฝ่ายนิ่งอึ้งไป ใบหน้าที่นิ่งค้างมองมาที่เขาด้วยนัยน์ตาที่สับสนก่อนจะก้มลงไปมองพื้น

" บอกมาสิวะ! ว่าแกจะทำอะไรชั้น?!!"       และเมื่อเขายิ่งคาดคั้น สองมือยิ่งเขย่าคอเสื้อของอีกฝ่ายมากเท่าไหร่ก็ยิ่งเห็นฝ่ามือของแจนกำแน่นอยู่ที่พื้น นัยน์ตาที่ลังเลกลับมาแข็งกร้าวก่อนจะกัดฟันกรอด

ใบหน้าที่ก้มอยู่เงยขึ้นมาสบตากับเขาตรงๆ ก่อนที่คำพูดมั่นคงจะถูกเอ่ยออกมาอย่างช้าๆและชัดถ้อยชัดคำ

" เอเลน....ชั้นก็ไม่รู้ว่าหลงผิดไปได้ยังไง....แต่ถ้านายอยากจะรู้นักละก็ ฉันก็จะบอกให้....ว่าสิ่งที่ชั้นกำลังจะทำกับนายก็คือแบบนี้...."       แล้วมือที่กำแน่นอยู่กับพื้นก็ย้ายมาที่ใบหน้าของเขา

ก่อนที่จะกระชากเอาริมฝีปากเขาเข้าไปหา.....แล้วแนบริมฝีปากของตัวเองลงมา

รสสัมผัสที่แนบแน่นทำให้นัยน์ตาสีมรกตถึงกับเบิกกว้าง ความร้อนจากริมฝีปากและลมหายใจไม่มีทางเป็นอย่างอื่นไปได้

แจนกำลังจูบเขา.....

ถึงจะยังมึนงงว่าอะไรเป็นอะไรและทำไมอีกฝ่ายจึงทำแบบนี้ ทว่า ฝ่ามือทั้งสองข้างก็รีบยันร่างที่ใหญ่กว่าตัวเองออกไป....ไม่ได้นะ....อย่าทำแบบนี้...ไม่งั้นตัวนายเองนั่นแหละที่จะ

โครม!!!!

ริมฝีปากที่เคยถูกขโมยจูบไปถึงกับอ้าค้างกับภาพตรงหน้า....ตั้งหนังสือเล่มหนาที่ถูกมัดอยู่ด้วยกันเป็นอย่างดีจู่ๆก็ถล่มลงมา....ฝุ่นควันตลบอบอวลจนมองแทบไม่เห็นว่าอะไรเป็นอะไร

รู้แต่ว่ามันเฉียดหน้าเขาไปนิดเดียวเท่านั้น....

“ แจน?.....”      ในเมื่อมันเฉียดเขาไปนั่นก็แสดงว่ามันน่าจะถล่มลงมาทับคนที่นั่งใกล้มันมากเขา....แจนกำลังตกอยู่ในอันตราย!

“ เฮ้ยแจน!!! ตอบชั้นมานะ!!!!”        ในใจเต้นระรัวด้วยความหวาดกลัว แค่ที่โดนมาเมื่อกี้ก็มีเลือดไหลไม่น้อยแล้วนะ....อย่ามาทำให้ชั้นกลัวไปมากว่านี้นะ....

สองมือรีบควานหาคนที่ติดอยู่ใต้กองหนังสือ ฝุ่นผงที่ยังคละคลุ้งทำให้ยังมองแทบไม่เห็นอะไร

“ เกิดอะไรขึ้นน่ะเอเลน?!!”       พวกที่เหลือวิ่งมาดูด้วยใบหน้าตื่นๆ และเมื่อเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นก็ถึงกับนิ่งค้างไปตามๆกัน

กว่าจะเอาตัวแจนที่สลบไสลออกมาจากกองหนังสือได้ก็ทุลักทุเลพอดู...แจนสลบไปไม่รับรู้อะไรอีก...ใบหน้าซีดเซียวจากการเสียเลือดยิ่งทำให้น่าเป็นห่วง

แล้ววันนี้ก็เป็นอีกครั้งที่พวกเขาต้องหามเพื่อนร่วมเดินทางไปส่งโรงพยาบาล....

อีกครั้ง...ที่เขากลับเข้ามาในปราสาทตอนพลบค่ำ ใบหน้าของคนที่ยังเหลืออยู่นั้นนิ่งงันราวกับว่าแต่ละคนกำลังจมอยู่ในความคิดของตัวเอง.....แล้วก็คงจะเริ่มรู้สึกตัวแล้วละว่ามันมีอะไรไม่ชอบมาพากล  สายตาของคนที่เดินเข้ามาด้วยกันจึงดูหวาดหวั่นไม่ใช่น้อย

เพราะไม่มีใครอยากจะเจ็บตัวหรอก.....

“ นี่....พวกเราออกไปพักข้างนอก แล้วค่อยกลับมาทำเมชเชอร์เฉพาะตอนกลางวันไหม?”       เสียงซาช่าถามออกมาให้ทุกคนต่างกันไปมอง

เปรี้ยง!!!!

จู่ๆฟ้าก็ผ่าลงมาจนทุกคนถึงกับสะดุ้งเฮือก แล้วสายฝนที่ไม่มีที่ไปที่มาก็ตกดังซ่าราวกับฟ้าถล่ม......ตกลงมาราวกับจะปิดกั้นทางไปของพวกเขา....

ใบหน้ามนได้แต่นิ่งค้าง....เพราะทุกอย่างมันจงใจเกินไป....

ถ้อยคำที่แสดงถึงความถือสิทธิ์ในตัวเขาลอยวนเวียนอยู่ในหู....ผู้ชายคนนั้นเคยกักขังเขาเอาไว้ที่นี่ ไม่ยอมให้เขาไปหาใคร ไม่ยอมให้ใครเข้าใกล้เขา...เป็นแบบนั้นมาตั้งแต่ในอดีต...แล้วถ้าในปัจจุบันก็ยังจะทำแบบนั้นอยู่ล่ะ?

นั่นแปลว่าที่ทุกคนต้องมาเจ็บตัว ต้องมาหวาดกลัวแบบนี้....มันเป็นเพราะเข้าใกล้เขา?

“ เอเลน....ไม่เป็นไรนะ ฉันจะปกป้องเอเลนเอง”       แล้วเสียงเย็นๆของมิคาสะก็ดังอยู่ข้างๆ ฝ่ามือบางจับลงมาที่มือของเขา

และนั่นก็ยิ่งทำให้ในใจสั่นสะท้านยิ่งกว่าครั้งไหนๆ....

มิคาสะ.....คือคนที่จะเป็นอันตรายมากที่สุด....

“ ถะ ถ้างั้น....พวกเรามานอนรวมกันไหม? ทำเหมือนตอนอยู่สตูไง? ฮะฮะฮะ”        ซาช่าหันไปมองสายฝนสีดำที่ยังคงเทกระหน่ำด้วยเสียงหัวเราะที่ฟังดูเหมือนจะร้องไห้เสียมากกว่า

จากใบหน้าหวาดผวาของคนที่ยังเหลืออยู่ที่นี่....ทุกคนคงกำลังคิด....ว่าตนกำลังเผชิญอยู่กับวิญญาณในปราสาทผีสิง.....ที่จะทำร้ายคนไปทีละคน....ทีละคน....

หัวหน้ารีไว.....ตกลงคุณเป็นอะไรและอยู่ที่ไหนกันแน่?

เขาไม่อยากจะเชื่อว่าวิญญาณจะทำเรื่องแบบนี้ได้และยิ่งไม่อยากจะเชื่อเข้าไปใหญ่ว่าอีกฝ่ายจะยังมีชีวิตอยู่

สรุปว่าเมื่อคืนทุกคนต่างย้ายมานอนระเกะระกะอยู่ในห้องเดียวกัน....ซึ่งสภาพแบบนั้นมันก็แทบจะเป็นเรื่องปกติของพวกเขาอยู่แล้ว

เวลาใกล้ส่งงานส่วนใหญ่เลือกจะค้างอยู่ที่สตูดิโอ แล้วก็นอนมันตามใต้โต๊ะในสตูดิโอนั่นแหละ เพราะงั้นสภาพที่ต้องมานอนรวมกันแบบนี้จึงไม่ใช่อะไรที่พวกเขาไม่เคยเผชิญ....ก็นับว่ายังดีที่ตัดสินใจให้คริสต้ากับยูมิลอยู่เฝ้าแจนที่โรงพยาบาล....เพราะสองคนที่ไม่เคยเจอสภาพแบบนี้อาจจะรับไม่ได้

และจำนวนคนที่จะโดนทำร้ายมันก็จะได้น้อยลงด้วย.....

วันนี้สายฝนก็ยังเทกระหน่ำไม่ขาดสาย พวกเขาจึงตัดสินใจที่จะวัดระยะภายในอาคารแทน

สายตาทุกคนดูมุ่งมั่นแปลกๆ เพราะความกลัวเลยคิดที่จะรีบๆทำงานให้เสร็จแล้วออกไปจากที่นี่กันอย่างนั้นสินะ ตลับเมตรในมือทุกคนต่างเตรียมพร้อม

“ แยกกันไปกลุ่มละสองคนก็แล้วกัน....วันนี้ต้องวัดให้เสร็จ!!”      เสียงของซาช่าเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น อย่างน้อยก็ยังดีที่ยังมีคนแบบนี้อยู่ ไม่งั้นปราสาทนี่คงจะวังเวงน่าดู

“ เอเลนไปกับผมไหม?”       อาร์มินเดินเข้ามาชวนด้วยใบหน้าไม่ได้คิดอะไร แต่ว่าเขากลับยืนตัวแข็ง......ถ้าไปกับเขา จะเกิดอะไรขึ้นกับอาร์มินบ้างล่ะ เพราะว่าเขาสองคนก็สนิทกันไม่ใช่น้อย....แค่คิดภาพอาร์มินในสภาพโชกเลือดเขาก็รับไม่ได้แล้ว....ริมฝีปากจึงไม่กล้าขยับที่จะตอบรับไป

“ ขอฉันไปกับเอเลนเองนะอาร์มิน”      แต่แล้วเสียงนิ่งๆของมิคาสะก็เข้ามาขวางเอาไว้ ทำให้อาร์มินได้แต่หัวเราะแล้วยอมหลีกทางให้แต่โดยดี

เขาเองก็ลอบถอนหายใจ....เพราะถึงแม้มิคาสะจะเป็นคนที่เขาไม่อยากให้เป็นอันตรายมากที่สุด แต่ความแข็งแกร่งของเธอก็ได้ถูกพิสูจน์มาหลายครั้งแล้วว่าอะไรก็ทำอะไรมิคาสะไม่ได้....แล้วเขาเอง....ก็จะไม่ยอมให้เกิดอะไรขึ้นกับครอบครัวคนสำคัญคนนี้เหมือนกัน

ถ้าได้อยู่ในสายตาอาจจะดีกว่า....

“ ถ้างั้นก็ตามนี้นะ....เบลทรูทกับแอนนี่ไปวัดห้องของชั้นสามกับใต้หลังคา......ฉันกับอาร์มินวัดชั้นสองกับโถงชั้นหนึ่ง.....ส่วนเอเลนกับมิคาสะลงไปที่ชั้นใต้ดินทั้งหมด.....เอ่อ...ยังไงสองคนก็ระวังๆหน่อยล่ะ เพราะจะว่าไปพวกเราก็ยังไม่เคยลงไปดูกันเลยนี่นะว่าที่ใต้ดินนั่นมีกี่ชั้นกันแน่ ฮะฮะฮะ”       ซาช่าแทบจะหัวเราะทั้งน้ำตาเมื่อพูดถึงส่วนที่น่ากลัวที่สุดในปราสาท

แล้วทุกคนต่างก็แยกย้ายกันไป....

เขากับมิคาสะเดินลงไปที่ชั้นใต้ดิน....จากห้องโถงค่อยๆเดินไปตามทางแยกย่อยซึ่งเป็นส่วนของห้องขัง

“ มิคาสะ....ชั้นกำลังรู้สึกเหมือนจะเป็นหวัดน่ะ....เพราะงั้นอย่าเพิ่งเข้ามาใกล้นะ”       เขาหันไปบอกเด็กสาวที่ตัวเท่ากัน ใบหน้าภายใต้กรอบผมสีดำมองมาที่เขาด้วยดวงตาเป็นประกาย

“ เอเลนเป็นห่วงชั้นงั้นหรอ? กลัวว่าชั้นจะติดไปด้วยงั้นหรอ?”      เขาพยักหน้ารับด้วยท่าทางเป็นธรรมชาติเหมือนเคย

“ ก็ต้องห่วงสิยัยบ้า”      .....ถ้าไม่ห่วงคงไม่โกหกไปแบบนี้หรอก....ยังดีที่จุดอ่อนของมิคาสะคือเรื่องชอบคิดไปเอง เพราะงั้นเด็กสาวจึงได้แต่มองเขาด้วยสายตาปลื้มใจแล้วไม่ถามอะไรอีก

เรียวขาก้าวผ่านห้องขังซึ่งในอดีตเคยใช้เป็นห้องนอนของเขา.....ยิ่งเข้าใกล้มันก็ยิ่งได้ยินเสียงชัดเจนอย่างที่เป็นอยู่....ทว่า....พอเดินห่างออกมา...เสียงกลับไม่ได้ลดลง

ถึงแม้ว่ามันจะไม่ใช่บทสนทนาเหมือนที่ได้ยินในห้องนั้น แต่ยิ่งเดินลึกลงไปใต้ดินมากเท่าไหร่ เสียงของอะไรบางอย่างกลับชัดเจนขึ้นมาแทนที่....

เสียง....ที่เหมือนกับร่างกายของเขากำลังถูกโอบอุ้มเอาไว้ในร่างกายของใครสักคน......เสียง....ราวกับการไหลเวียนของกระแสโลหิต....

นัยน์ตาสีมรกตปรายกลับไปมองหน้ามิคาสะที่ยังมีสีหน้าปลาบปลื้ม...เธอคงจะไม่ได้ยินเสียงเหมือนที่เขาได้ยินแน่ๆ....ไม่งั้นคนที่ประสาทสัมผัสไวอย่างมิคาสะจะต้องรู้แล้วว่าข้างใต้นี้....มีอะไรบางอย่างอยู่....

คบเพลิงถูกจุดต่อกันไปเรื่อยๆ....จากคุกชั้นบนจนมาถึงชั้นที่สาม....ข้างล่างนี้คงไม่ได้เอาไว้ขังนักโทษ เพราะมันเป็นเพียงแค่โถงโล่งๆเท่านั้น....ที่ด้านหนึ่งมีทางลาดสำหรับลงไปชั้นที่ลึกยิ่งกว่านี้

เขาเคยศึกษาเกี่ยวกับผังของปราสาทโบราณมาอยู่ไม่ใช่น้อย เพราะฉะนั้นจึงไม่ได้นึกแปลกใจ หากมันจะมีทางลับออกไปโผล่ข้างๆปราสาทเพื่อใช้เป็นทางหลบหนีเฉพาะกิจ

แล้วก็ไม่ได้แปลกใจ....ถ้าหากว่าข้างใต้นี้จะมีธารน้ำอยู่....

แต่ที่หัวใจเต้นระรัวทุกครั้งที่เดินลึกลงไป นั่นก็เพราะว่าความคาดหวัง....ว่าอาจจะได้เจอเงื่อนงำอะไรของผู้ชายร่างเล็กคนนั้น

ทว่า....

เมื่อลงมาถึงชั้นที่สี่....มันกลับเป็นเพียงโถงโล่งๆ.....ไม่มีอะไรเลย......

ไม่มีทางที่จะเชื่อมต่อไปไหน....ไม่มีบันไดเวียนสำหรับลงไปมากกว่านี้.....ไม่มีทางลับใดๆทั้งสิ้น

เพราะทั้งสี่ด้าน เป็นเพียงผนังปิดทึบเท่านั้นเอง

เขากับมิคาสะได้แต่ยืนอึ้งอยู่ตรงนั้น เพราะมันเป็นทางตันที่ไม่คิดว่าจะเจอในปราสาทโบราณแบบนี้...

“ น่าแปลกจัง? มาดูผนังนี่สิเอเลน”      มิคาสะยืนมองผนังด้านหนึ่งอยู่ด้วยใบหน้าสงสัย และเมื่อเขาเข้าไปดูใกล้ๆก็พบว่ามันเป็นผนังที่ดูแปลกตาเพราะว่ามันไม่มีรอยต่อเลยแม้แต่นิดเดียว....เป็นไปได้ยังไงกับวิทยาการก่อสร้างในสมัยนั้น?

เสียงเคาะก๊อกๆ ดังมาจากมือของเด็กสาว....มิคาสะเรียนวิศวกรรมโยธา เพราะฉะนั้นเรื่องโครงสร้างจึงเข้าใจดีกว่าเขาหลายเท่า

“ ไม่ใช่ผนังรับน้ำหนักที่ทำจากอิฐหรือหินธรรมดาๆแน่ๆ....ฉันไม่เคยรู้จักวัสดุแบบนี้มาก่อนเลยเอเลน....ซีเมนต์ก็ไม่ใช่....ยิ่งคอนกรีตเสริมเหล็กยิ่งไม่ต้องพูดถึง”     และดูจากคราบความชื้นและความเกรอะกรังของผนังก็ทำให้ไม่คิดว่ามันจะเพิ่งถูกสร้างขึ้นมา......แต่น่าจะอยู่ที่นี่มากว่าพันปีแล้ว

พวกเขาสองคนได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้ในใจ ก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาวัดผังของอาคารต่อไป

เพราะว่าส่วนใหญ่เป็นห้องโล่งๆจึงใช้เวลาวัดไม่นานนัก

ในที่สุดสองขาก็กลับมายืนอยู่ที่โถงชั้นหนึ่งของปราสาทอีกจนได้

“ เฮ้อ....เสร็จซักทีนะ....ที่เหลือก็เอาไปเขียนเป็นแบบ”       เขาพูดออกไปพรางปาดเหงื่อ แต่ยังไม่ทันจะได้เดินไปไหนไกลกว่านั้น มือเย็นๆของคนที่อยู่ด้วยกันมาตลอดวันนี้ก็จับลงมาที่ไหล่ของเขา

ก่อนจะกระชากร่างทั้งร่างให้หันไปหา....แล้วหน้าผากใสก็แนบลงมาที่หน้าผากของเขา....

“ ไม่มีไข้นะ?”        มิคาสะยังคงพูดด้วยใบหน้าที่เป็นห่วงเขาตามปกติ แต่ทว่า.....มันทำให้เขาถึงกับนัยน์ตาเบิกกว้าง

หยุดนะมิคาสะ......

ไม่งั้นเธอจะ......

ผึง!!!!!

เสียงลวดสลิงขาดออกจากกัน แล้วมันก็รวดเร็วเกินกว่าที่เขาจะได้อ้าปากร้องห้าม

โครม!!!! เพล้ง!!!!!!

โคมไฟโบราณที่เคยห้อยอยู่เหนือโถงชั้นหนึ่งร่วงลงมาก่อนจะแตกกระจายเต็มพื้น.....ในตำแหน่งที่เขากับมิคาสะยืนอยู่พอดี

มันเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วจนเขาเองก็มองไม่ทันและไม่มีการป้องกันตัว นัยน์ตาจึงได้แต่หลับแน่นก่อนจะรอรับความเจ็บปวดจากการโดนกระแทก

ทว่า....เมื่อเสียงทุกอย่างสงบลง....

ความเจ็บแสบก็ยังไม่มาเยือน นัยน์ตาสีมรกตจึงได้แต่เปิดขึ้นช้าๆ สภาพตรงหน้าทำเอาร่างกายถึงกับสั่นระริก

“ มะ....มิคาสะ.....”      มือสั่นสะท้านเอื้อมออกไปหาร่างของเด็กสาวที่เอาตัวเข้ามาปกป้องเขา ตำแหน่งที่เขากลิ้งออกมาถือว่าห่างจากเซ็นเตอร์ของโคมไฟพอสมควร....มิคาสะคงจะรับรู้อันตรายได้จากประสาทสัมผัสทำให้พาเขาหลบหนีออกมาอย่างที่ไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วน

แต่ว่ามิคาสะเองไม่ใช่....

ใบหน้าของเด็กสาวครึ่งหนึ่งอาบไปด้วยเลือด.....

ไม่นะ.....

“ มิคาสะ!!!”      สองแขนดึงร่างที่กำลังโงนเงนเข้ามากอดเอาไว้ ในใจราวกับจะแหลกลงไปให้ได้....อย่าเป็นอะไรนะ.....ห้ามเป็นอะไรนะ.....หัวใจที่เจ็บแปลบได้แต่เฝ้าภาวนาอย่างบ้าคลั่ง สองมือดันร่างของเด็กสาวออกมาก่อนจะเขย่าเบาๆให้รู้สึกตัว ความห่วงใยทำเอาน้ำตาแทบจะไหลลงมาให้ได้

เขารักเธอ.....เพราะเธอคือครอบครัวเขาของ คือพี่สาว คือน้องสาว คือเพื่อน คือทุกสิ่งทุกอย่างของเขา

ถ้ามิคาสะเป็นอะไรไปเขาจะไม่วันให้อภัยตัวเองเลย

และแน่นอนว่า.....เขาจะไม่มีวันให้อภัยผู้ชายคนนั้นเช่นกัน!

สองมือได้แต่กำแน่น สันกรามกัดฟันกรอดอย่างฟิวส์ขาด นัยน์ตาสีมรกตแข็งกร้าวอย่างเอาจริง

ได้ยินเสียงเพื่อนๆวิ่งมาดูด้วยท่าทางตกใจ เขาจึงฝากมิคาสะเอาไว้ก่อนจะเดินลงไปยังชั้นใต้ดิน.....

ปึง!!!

ประตูห้องขังที่เคยใช้เป็นห้องนอนของเขาถูกเปิดออกด้วยความรุนแรง

เขาโกรธ....เขาโมโห.....เขาไม่พอใจที่อีกฝ่ายทำแบบนี้

ไม่ว่าจะหวงหรือจะรู้สึกยังไงก็ไม่มีสิทธิ์มาทำร้ายเพื่อนๆของเขาแบบนี้!!

“ หัวหน้ารีไว!! คุณได้ยินผมใช่ไหม?!!”       สองมือกำแน่น ริมฝีปากตะโกนออกไปราวกับคนบ้าที่พูดอยู่ในห้องตามลำพัง ใบหน้ามนกวาดมองด้วยนัยน์ตาสั่นพร่าจนทั่วห้อง

“ ผมไม่ใช่ เอเลน เยเกอร์ของคุณ!! ไม่ใช่ได้ยินไหม!!!”       เขาตะโกนออกไปสุดเสียงอย่างคนที่ทนเก็บความรู้สึกทุกอย่างมาตลอดแล้วบัดนี้ความอดทนนั้นมันได้พังทลายลงไป

“ เลิกยุ่งกับผมสักที! ตอนนี้ผมไม่ได้อยู่ในโลกของคุณแล้ว....พวกเราไม่มีทางจะกลับไปเป็นเหมือนเมื่อก่อนได้อีก คุณได้ยินไหม....ว่าไม่มีทาง...ไม่ว่าคุณจะพยายามแค่ไหน ไม่ว่าคุณจะเป็นอะไรก็ตาม…..เรื่องของเรา.......มันจบลงไปแล้ว....”

ร่างทั้งร่างทรุดนั่งลงไปกับพื้น.....ไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆน้ำตาก็ไหลลงมา.....

“ มันจบลงไปแล้ว......มันเป็นแค่อดีตไปแล้ว.......ได้ยินไหม.....ฮึก......”

เสียงสะอื้นดังอยู่ในลำคอ....ทั้งๆที่โกรธ ทั้งๆที่กำลังตัดพ้อต่อว่า.....แต่น้ำตาก็ยังไหลลงมาไม่หยุด

เขาไม่รู้.....ไม่รู้อีกต่อไปแล้วว่าจริงๆในใจของเขานั้นมันรู้สึกยังไง

แต่หากการพบกันมันจะทำให้ทรมานขนาดนี้ ทำให้คนอื่นต้องเดือดร้อนขนาดนี้

สู้ไม่พบกันอีกเลยยังจะดีกว่า...

“ ผมขอร้อง.....ได้โปรด......หยุดสักที...........”

ทั้งภาพในอดีต ทั้งเรื่องที่คุณกำลังทำในปัจจุบัน.....ได้โปรดหยุดมันสักที.....

ผมไม่อยาก...จะรับรู้อะไรอีกต่อไปแล้ว....

หัวหน้า....

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

งั้นหรอเอเลน......

.

.

.

.

.

.

.

“ แล้วเจอกันนะครับ หัวหน้ารีไว....”       

เป็นเพราะเสียงพูดขึ้นจมูกของนายไม่ใช่หรือไง....ฉันถึงได้รอมาจนป่านนี้.....

ทั้งๆที่การรอ....ไม่ใช่วิสัยของชั้นเลยสักนิด.....

.

.

.

คนที่หนีชั้นไป คนที่บอกให้ชั้นรอ....คือนายไม่ใช่หรือไง

เอเลน.....

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

To be Con.

หงึกๆๆ ตะ ต้องขออภัยในความเยิ่นเย้อด้วยจริงๆนะคะ m(_ _)m ถึงแม้สมการมันจะเป็น Levi x Eren ตะ แต่ว่ายัยคนแต่งมันเป็นสาย All Eren ค่ะ พะ เพราะงั้น....ขอสนองนี้ดตัวเองนิดดดดดนึงนะ 5555 เอาน่า มือที่สามคืออุปสรรคไว้พิสูจน์รักแท้นะ   ถถถถถ แถไปได้....

คือ....เห็นในเฟสนิ่งๆแบบนี้แต่ที่จริงแล้วคลั่งพอสมควรเลยค่ะ555 ไม่งั้นไม่ปั่นกระจุยจนอาทิตย์เดียวออกมาตั้ง 4 ตอนรวดได้แบบนี้หรอกน่า....ก็นะ...ใครที่ตามฟิคเก๊าอยู่ก็คงรู้แหละว่ากว่ามันจะเข็นกันออกมาได้แต่ละตอนมันนานนนนนนนนนขนาดไหน แล้วมันก็ยังไม่เคยสำนึกด้วยนะ555  จริงๆฟิคเรื่องนี้ค่อนข้างใช้เวลาน้อย เพราะงั้นฉากต่างๆโดยเฉพาะช่วงพรรณนาความรู้สึก อาจจะไม่ดีเท่าฟิคเรื่องอื่นๆ ถ้าอ่านแล้วมีอะไรแปลกๆก็ขออภัยไว้ล่วงหน้าจริงๆค่ะ แหะแหะ ^ ^”” แบบว่ายัยมี๊มันคลั่งอ่ะ แทบจะเป็นฟิคสดอยู่แล้วเนี่ย กร๊ากกกก (โดนน้องการเจ้าของฟิคกระทืบ // ตุ้บๆๆ) โอยยยย อยากจิเขียนสาเหตุแห่งการพลัดพรากแล้วอ่ะ >[ ]< มันได้ใจยัยมี๊มว๊ากกกกก

แปะหลักฐานความคลั่ง  กร๊ากกกกก เล่มกลางล่างสุดยอดมากกกกก *น้ำลายไหลพราก* 

อื้อ....วันที่ 16 นี้เข้าสู่สภาวะสงครามอีกแล้วค่ะ.....สั่งโดแต่ละทีนี่อย่างกะออกรบ5555

ขอบคุณทุกๆคอมเม้นต์และทุกๆการติดตามมากนะค้า  ยัยมี๊ขอชิ่งแป๊บ แบบว่า....จะโดนประภาคารถล่มใส่แล้วค่ะ โฮวววววว  แต่บอกตามตรงว่าไม่ค่อยไว้ใจตัวเองเลยเว้ยค่า อร๊ากกกกกก ใครสนใจเอ็นซีใสๆ(?)พบกันได้ใน Light-House [8059] นะก๊ะ >////<

แล้วเจอกันตอนหน้าค่า >w<