Attack on Titan. Au S.Fic [Levi x Eren] ในห้อง...ที่แสงส่องไม่ถึง : 02

Attack on Titan. Au S.Fic [Levi x Eren]   ในห้อง...ที่แสงส่องไม่ถึง : 02

: Attack on Titan Fanfiction  AU

: Levi x Eren

: Dark Romance

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

“ เอเลน....”

เสียง?....ของใครบางคน....กำลังเรียกชื่อเขาอีกแล้วงั้นหรอ?.....ไม่อยากจะลืมตาขึ้นไปรับรู้อีกเลยแหะ......

ใบหน้าจึงซุกลงไปบนอะไรนุ่มๆที่รองรับอยู่...ถึงจะไม่นุ่มพอจะเรียกได้ว่าหมอนก็เถอะ แต่มันก็ยังดีกว่ากระจกโต๊ะดร๊าฟที่เขามักจะฟุบหลับไปเวลาปั่นงานไม่ทันเป็นไหนๆ

“ เอเลน...ตื่นเถอะ....”

คราวนี้มีแรงเขย่าที่ไหล่ตามมาด้วย...แล้วเมื่อฟังดูดีๆ....เสียงนี้มัน.....มิคาสะ?

นัยน์ตาสีมรกตจึงค่อยๆเปิดขึ้นช้าๆ และเมื่อดวงตาค่อยๆปรับโฟกัสได้จึงมองเห็นใบหน้าแดงเถือกของแจนอยู่ในระยะประชิด เสียงหัวใจเต้นระรัวดูเหมือนจะไม่ได้ดังมาจากตัวเขาแต่มันดังอยู่แถวๆที่ที่ใบหน้าซบอยู่....และเมื่อมองดูดีๆ.....

นี่มันแผงอกของไอ้คุณแจนนี่!!!

“ ว๊ากกกกกก!!! แกมาอยู่ตรงนี้ได้ไงแจน?!!!”      ร่างโปร่งบางเด้งขึ้นไปจากแผ่นอกที่เกยอยู่ก่อนจะชี้หน้าด่าอีกฝ่ายที่ยังคงหน้าแดงเถือก

“ ชะ ชั้นควรจะถามแกมากกว่านะเอเลน?!!! ชั้นก็นอนของชั้นดีๆ......เอ่อ......มั้ง?”      เพราะอาการติดหมอนข้างของตัวเองเลยทำให้ร่างสูงยาวไม่ค่อยมั่นใจนัก

“ ใครจะไปรู้ล่ะฟ๊ะ?!”      ร่างกายบางลุกพรวดพราดออกไปจากตรงนั้นด้วยความอาย ทิ้งมิคาสะที่ยังจ้องหน้าร่างสูงยาวด้วยสายตาดำทะมึนเอาไว้  เสียงเย็นเอ่ยออกไปจากใบหน้าของเด็กสาวทำเอาแจนถึงกับหนาวไปสุดไขสันหลัง

“ คงต้องหาที่นอนให้เอเลนใหม่ซะแล้ว....เพราะคนแถวนี้มันไว้ใจไม่ได้....”

“ ดะ...เดี๋ยวสิ มิคาสะ................”

ประโยคต่อไปจะเป็นอะไร เอเลน เยเกอร์ ก็ไม่ได้ยินมันอีกเมื่อระยะห่างจากการหลับหูหลับตาวิ่งออกมามันไกลขึ้นเรื่อยๆ ร่างโปร่งบางเลี้ยวเข้าไปในห้องที่ดูแล้วน่าจะเป็นห้องน้ำ ถึงแม้ว่าภายในจะทรุดโทรมจนใช้ไม่ได้แต่ในส่วนของอ่างที่เอาไว้ล้างหน้าก็ยังคงมีน้ำใสๆถูกรองไว้จนเต็ม....คงจะเป็นระบบท่อน้ำของสมัยโบราณสินะ

มือวักน้ำขึ้นล้างหน้าล้างตาเรียกสติให้ค่อยๆกลับคืนมา

จริงด้วย....มันไม่ใช่ความผิดของแจนหรอก....

แต่เขาเองต่างหากที่เป็นฝ่ายเข้าไปนอนใกล้ๆหมอนั่น.....เพราะความฝันแปลกประหลาดที่พบเจอมาในห้องขังของคุกใต้ดินทำให้ไม่อาจนอนคนเดียวได้ มือจึงเผลอไปจับเสื้อของแจนเอาไว้ตั้งแต่รุ่งสางที่เขากลับมานอนในห้องโถง

ใบหน้ามนชะโงกมองเงาของตัวเองที่สะท้อนกลับมาจากผืนน้ำ....ทำไมถึงได้ฝันพรรณนั้นได้....

ฝันว่าโดนผู้ชายด้วยกันกดเนี่ยนะ....

แถมยังเป็นความฝันที่ชัดเจนจนน่าขนลุก....คิดไม่ออกเลยว่าถ้าเขาต้องเจอกับเรื่องแบบนั้นจริงๆมันจะเป็นยังไง

ถูกมองด้วยสายตาราวกับว่าเป็นแค่ตัวอย่างการทดลองแบบนั้น.....มันจะเจ็บแค่ไหนกัน

ผู้ชายคนนั้นทำลงไป....โดยมีความรู้สึกอะไรให้เขาบ้างหรือเปล่า?

เนื่องจากที่นี่เป็นเขตโบราณสถาน ที่นานๆทีจะมีคนเข้ามาเพราะว่าไม่ได้เปิดเป็นแหล่งท่องเที่ยว ฉะนั้นโรงแรมที่อยู่ใกล้ที่สุดก็ต้องเดินทางกันกว่าค่อนวันเลยทีเดียว

เมื่อยื่นเรื่องกับทางมหาวิทยาลัยว่าจะทำเมชเชอร์อาคารหลังนี้ จึงได้รับอนุญาติให้พักค้างแรมที่นี่ได้ไปโดยปริยาย....ก็คงมีการสำรวจกันมาก่อนหน้านี้แล้วว่าปราสาทอดีตศูนย์บัญชาการทหารทีมสำรวจแห่งนี้มีสภาพดีพอที่จะพักอาศัยได้โดยไม่เกิดความเสียหายนั่นแหละ

ถึงจะบอกว่ามีสภาพดี แต่ก็ไม่มีใครอยู่ดูแลมาเป็นร้อยๆปี เพราะงั้นมันจึงไม่พร้อมที่จะเข้าพักได้ทันที....วันนี้พวกเขาจึงต้องทำความสะอาดห้องหับต่างๆให้พออยู่ได้กันไปก่อน

ร่างโปร่งบางเดินถือถังน้ำขึ้นบันไดแคบๆไปยังชั้นสอง ถ้าอยู่แค่วันสองวันละก็....สภาพแบบนี้แทบจะไม่ครณามือพวกเขาหรอก....ขอบอกว่าสตูดิโอของพวกเขารกและสกปรกกว่าปราสาทร้างกลางป่าแห่งนี้หลายเท่า....แต่ก็เอาเถอะ....ช่วยเก็บกวาดถือเป็นการขอบคุณที่จะให้พวกเขาเอาตัวไปเป็นแบบละนะ....อีกอย่างคนที่มาด้วยกันอย่างพวกโบราณคดีคงอยู่ในสภาพแบบนี้ไม่ได้ด้วย...ถ้ามีแต่เจ้าแจนคู่แค้น เขาคงไม่สงสารมันหรอก แต่นี่ยังมีเด็กผู้หญิงอย่างคริสต้ากับยูมิลมาด้วย คงปล่อยให้นอนกลางดินกินกลางทรายอย่าง ซาช่ากับแอนนี่ ของคณะเขาไม่ได้

เสียงโหวกเหวกดังมาจากนอกหน้าต่าง....ไรเนอร์ เบลทรูท แล้วก็โคนี่ คงกำลังติดตั้งเครื่องปั่นไฟกันอยู่ ยังไงซะพวกเขาก็เป็นคนยุคใหม่คงทนใช้ตะเกียงได้ไม่เกินสามวันแน่ๆ อีกอย่าง กระดาษไขกับตะเกียงไฟก็ไม่ใช่อะไรที่จะน่าเอามาอยู่ใกล้ๆกันนักหรอก

ขาหยุดลงที่หน้าห้องๆหนึ่ง ในขณะที่กำลังยืนอยู่หน้าห้องเพื่อกวาดตามองข้างในให้ทั่วว่าตัวเองจะต้องจัดการกับมันยังไงบ้าง....ซากลังไม้ที่กองอยู่ใต้หน้าต่างก็สะดุดตาขึ้นมาทันที

จะว่าไป....หลายๆห้องที่เดินผ่านมาก็จะมีอุปกรณ์ประมาณนี้วางอยู่ใต้หน้าต่างสูงๆเหมือนกัน....

เอาไว้ให้คนตัวเตี้ยขึ้นไปยืนเปิดหน้าต่าง?

แล้วภาพของผู้ชายร่างเล็กที่เห็นในความฝันก็ลอยเข้ามาอยู่ในหัว......

ตุบตุบ....ตุบตุบ.......

จู่ๆหัวใจก็เต้นด้วยความรุนแรง ร่างทั้งร่างดูเหมือนจะถูกสะกดให้ชะงักค้างอยู่อย่างนั้น นัยน์ตาที่มองตรงไปข้างหน้ากลับไม่ได้สะท้อนภาพที่อยู่ตรงหน้า

ทว่า....มันกลับกลายเป็นภาพ....ของแผ่นหลังที่ไม่คุ้นตากำลังยืนอยู่บนลังไม้อันนั้นพร้อมกับมือที่ยื่นออกไปเปิดหน้าต่างจนห้องสว่างจ้า

“ การเก็บกวาดห้องชั้นบนเสร็จเรียบร้อยแล้วครับ”        เสียงคุ้นหูทำให้เขาหันไปดูแล้วก็ต้องนัยน์ตาเบิกกว้างเมื่อมองเห็นตัวเองยื่นหน้าเข้ามาในห้องเพื่อพูดกับคนที่ยังยืนอยู่ที่หน้าต่าง

คราวนี้เขามองเห็นตัวเองอย่างชัดเจน.....ด้วยสายตาของคนนอก.....มองเห็นชัดเจน.....ว่าตัวเขาสวมกางเกงสีขาวซึ่งถูกรัดพันด้วยสายหนังจากเข็มขัด รวมไปถึงเสื้อ...ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเสื้อคอกว้างแต่สายหนังที่พันอยู่รอบตัวก็ทำให้เขารู้....ว่ามันเป็นชุดของทหาร

เขาเองก็เป็นทหาร?.....และทหารที่อยู่ที่นี่ก็คงจะเป็น.....ทีมสำรวจ?

ร่างที่ยืนอยู่ใกล้หน้าต่างหันหน้ากลับมา ถึงแม้ว่าบนหัวจะโพกผ้าสามเหลี่ยมสีขาวเอาไว้ แต่เขาก็จำได้ดีว่าผู้ชายคนนี้เป็นใคร

หัวหน้าทหารรีไว....

“ ชั้นจะไปดูห้องที่นายทำความสะอาดไว้....นายรออยู่ที่นี่”       น้ำเสียงเรียบเอ่ยออกมาจากใบหน้าที่ดูเหมือนอารมณ์ไม่ดีอยู่ตลอดเวลา ร่างกะทัดรัดก้าวขาออกจากห้องก่อนเดินขึ้นบันไดไปชั้นบน

“ ครับ”      ตัวเขารับคำแล้วยืนนิ่งอยู่ที่ข้างประตู....ด้วยใบหน้าที่กำลังอมยิ้มอยู่?

และไม่นาน....ผู้ชายร่างเล็กคนนั้นก็เดินกลับเข้ามาในห้องด้วยสีหน้าหงุดหงิดน้อยๆ

“ เฮ้ย....เอเลน....”

“ ครับ?!”

“ ไม่เห็นสะอาดเลยสักนิด....ไปทำใหม่อีกรอบซะ”

“ คุ...ฮึฮึ...”      ตัวเขายกมือขึ้นมาปิดปากพยายามกลั้นหัวเราะ...แกล้งทำไม่เสร็จ?.....กับคนที่น่ากลัวแบบนั้นก็ยังกล้าอีกนะตัวเขา....

“ นี่นาย.........”       และก็ดูเหมือนหัวหน้ารีไวจะรู้แล้วว่ากำลังโดนเขาหยอกเย้าเอา ใบหน้าบูดเลยยิ่งคิ้วกระตุกตาขวางหนักกว่าเดิม  

ร่างที่เตี้ยกว่าเขาราวๆ10เซนต์เดินเข้ามาด้วยสีหน้าทะมึน ฝ่าเท้าในบูททหารยันโครมมาที่ผนังข้างหลังเขาแบบเฉียดสีข้างไปแค่นิดดดดดเดียว

“ อ้อ....สงสัยว่าถ้าไม่มีคนคอยดู นายจะแอบอู้สินะ....ได้....งั้นไปทำใหม่ทั้งชั้นซะ และฉันก็จะไปคอยคุมเอง”       น้ำเสียงเย็นเอ่ยออกมาจากริมฝีปากที่กำลังแสยะยิ้ม ทำเอาคนที่แกล้งเขาก่อนเริ่มเหงื่อแตกพลั่ก

“ ทั้งชั้นเลยหรอครับ?!!”      เสียงโวยวายดังไปตามแรงลากจากคนตัวเล็กแต่แรงมหาศาลโดยไม่ฟังคำทัดทานใดๆ

แล้วภาพการทำความสะอาดชั้นสามทั้งชั้นของตัวเขาโดยมีผู้ชายร่างเล็กคนนั้นยืนคุมก็ปรากฏอยู่ในหัว

แล้วทำไมมันถึงได้มีแต่รอยยิ้มกันล่ะ?

บางที...นี่อาจจะเป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนที่ตัวเขาจะโดนผู้ชายคนนั้น....บังคับขืนใจ....ก็เป็นได้

เพราะรูปร่างกะทัดรัดแบบนั้นละมั้ง ต่อให้โหดขนาดไหนถึงไม่ทำให้เขารู้สึกกลัวเท่าคนตัวใหญ่ๆ

เป็นบ่วงสำหรับการล่อลวงให้ไว้ใจได้ดีเชียวละ

เพราะแบบนั้น....ตัวเขาคงไม่เคยระวังร่างกายเล็กๆนั่นเลย

สายลมวูบใหญ่พัดเข้ามาให้ใบหน้าถึงกับผงะไป

อีกแล้ว....ภาพที่เห็นนั่นมันอะไรกัน?  จะใช่ภาพหลอนที่คิดไปเองจริงๆน่ะหรอ?  ชีวิตนอนไม่พอของเด็กถาปัด 3 ปีมานี้ยังไม่เคยทำให้เขาเห็นภาพหลอนแบบนี้เลยสักครั้ง

หรือว่า....ผู้ชายคนนั้นจะเคยมีตัวตนอยู่ที่นี่

แล้วเขาเอง.....ก็เคย..............

เรียวขาตัดสินใจละทิ้งหน้าที่ของตัวเองไป...ไม่ไหว....ถ้ายังค้างคาใจอยู่แบบนี้เขาก็ไม่เป็นอันทำอะไรกันพอดี....ฝ่าเท้าก้าวเดินไวๆลงไปจนถึงชั้นล่างของปราสาท นัยน์ตากวาดมองหาร่างสูงยาวของเจ้าคนที่บูชาชุดทหารสมัยไททันยิ่งกว่าอะไร

อย่างหมอนั่น....ต้องรู้แน่......

“ แจน!!”       เสียงตะโกนเรียกทำเอาคนที่กำลังถอนหญ้าสะดุ้งโหยงก่อนจะหันมามองด้วยใบหน้าเคืองๆ

“ อะไรวะ?!! จะหาเรื่องเร๊อะ?!! เรื่องเมื่อเช้าชั้นยังไม่ได้เคลียร์กับแกเลยนะเอเลน!”      มือใหญ่ที่อยู่ในถุงมือยกเคียวเกี่ยวหญ้าขึ้นมาขู่

“ เปล่าๆ แค่อยากจะให้ช่วยเล่าเรื่องของปราสาทนี้ให้ฟังหน่อย นายคงพอจะมีข้อมูลของมันอยู่บ้างใช่ไหมล่ะ?”      ร่างโปร่งบางนั่งลงข้างๆก่อนจะมองอีกฝ่ายด้วยดวงตาใสแจ๋ว วูบหนึ่งที่ใบหน้าของคนที่ตัวใหญ่กว่าเผลอร้อนผ่าวก่อนจะยกมือขึ้นมาถูจมูกอย่างภาคภูมิใจ

“ ฮึ....จะเล่าให้ฟังก็ได้...นี่เห็นว่านายอยากรู้มากนะเนี่ย”      พอถูกยอเข้าหน่อยก็หลงกลง่ายๆเลยแหะเจ้าแจนนี่....เขาลอบยิ้มอยู่ในใจพรางตั้งใจฟังสิ่งที่อีกฝ่ายกำลังจะเล่าออกมา

“ อยากรู้เรื่องอะไรล่ะ?”      ใบหน้ามนนิ่งคิดไปนิดหนึ่ง....จริงๆแล้วเรื่องที่อยากรู้ก็มีอยู่แค่เรื่องเดียว

“ นายพอจะรู้ชื่อของทหารคนสำคัญๆของทีมสำรวจในยุคไททันไหม?....เอาเฉพาะคนที่เป็นหัวหน้าก็ได้”

“ ถ้าเรื่องนั้นละก็......พอจะมีบันทึกเอาไว้บ้างนะ....อย่างหัวหน้าหน่วยเอลวิน คนที่เป็นผู้นำของทีมสำรวจในยุครุ่งเรืองสุดๆน่ะ”      มือที่เคยถอนหญ้าอยู่หยุดลงเพราะเจ้าของมันกำลังใช้ความคิด แต่ใบหน้ามนของคนที่นั่งอยู่ข้างๆกำลังขมวดคิ้ว.....รอให้หมอนี่ไล่ชื่อทั้งหมดออกมาคงได้ใช้เวลาเป็นวันแน่...

“ เอางี้.....มีหัวหน้าทหารที่ชื่อ.....รีไว....บ้างไหม?”

ตุบ....

เคียวที่อยู่ในมือใหญ่ถึงกับร่วงลงไป เจ้าแจนหันมามองเขาด้วยดวงตาเป็นประกาย

“ ขะ ขนาดคนอย่างนาย....ยังรู้จักผู้ชายคนนั้นเลยสินะ....ฮะฮะฮะ”     ใบหน้ายาวทำท่าซึ้งใจจนเขานึกหมั่นไส้.....ว่าแต่คนอย่างเขานี่มันยังไง?....ถ้าไม่ต้องล้วงข้อมูลจากมันละก็พ่อจะต่อยให้คว่ำเลย!

“ มีสิ.....หัวหน้าทหารที่ชื่อรีไวน่ะ”

คำยืนยันที่ออกมาจากปากของร่างสูงยาวทำเอาใบหน้าชาวาบ ยิ่งคำยืนยันลักษณะที่เอ่ยตามออกมายิ่งทำให้ร่างกายของเขาหนักอึ้งจนไม่อาจขยับได้

“ เป็นผู้ชายตัวเล็ก แต่ก็แข็งแกร่งมาก ในบันทึกเขียนบอกเอาไว้ว่ามีเขาเท่ากับมีทหารถึงร้อยคน เป็นหัวหน้าทหารที่ใจร้อน หยาบคาย ชอบใช้กำลัง แต่ก็รักลูกน้องมาก”

......ผู้ชายคนนั้น.....เคยมีชีวิตอยู่ที่นี่จริงๆ.........

“ ถึงจะไม่ค่อยมีใครอยากเข้าใกล้ แต่ทุกคนล้วนชื่นชมเขา”

.....และตัวเขาเองก็คงจะเป็นหนึ่งในคนพวกนั้นสินะ.....

“ เฮ้ย เอเลน? เป็นไรไปน่ะ?”      แจนยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆเมื่อเห็นว่าเขานิ่งค้างไป

“ ปะ เปล่า....”       ปากก็ปฏิเสธแต่ในใจกลับครุ่นคิด....แสดงว่าภาพที่เขาเห็นนั้นไม่ใช่ความฝัน แต่เป็นความทรงจำที่เคยมีอยู่ที่นี่

ถึงแม้จะไม่แน่ใจว่านั่นจะเป็นตัวเขาจริงๆหรือเปล่า....แต่เรื่องราวของหัวหน้ารีไวนั้นเคยมีอยู่จริงๆ

แล้วถ้าอย่างนั้น.....ผู้ชายคนนั้นต้องการอะไร  ถึงได้ทำให้เขาเห็นภาพแบบนี้

ไม่สิ....ตอนนี้ผู้ชายคนนั้นจะยังอยู่ที่นี่.....อย่างนั้นหรอ?

นี่มันผ่านมาพันกว่าปีแล้วไม่ใช่หรือไง?

จู่ๆขนก็ลุกชันขึ้นมา.....ร่างกายรู้สึกราวกับว่าถูกดวงตาที่มองไม่เห็นจ้องมองอยู่

ไม่จริง.....ไม่น่าจะเป็นไปได้.....

เป็นไป....ไม่ได้.....

แต่ก่อนที่ลมหายใจจะติดขัดไปมากกว่านั้น ฝ่ามือของคนข้างๆก็บีบลงมาที่ไหล่เรียกเอาสติคืนกลับไปได้จนหมด

“ เฮ่ยเอเลน....ในเมื่อชั้นก็เล่าจบแล้ว แกก็ควรจะแสดงความรับผิดชอบต่อเรื่องเมื่อเช้ามาซะดีๆ....เพราะแก....ทำให้ชั้นโดนมิคาสะเมิน”      ใบหน้ามนที่ยังงงๆอยู่ถึงกับหันมามองหน้าร่างสูงยาว  ถึงแม้ในใจจะนึกขอบใจเจ้าหมอนี่อยู่บ้าง แต่ถ้อยคำกวนประสาทก็ทำให้อดที่จะกัดตอบไปไม่ได้

“ ห๋า?!! แกคิดว่าถึงจะไม่มีเรื่องเมื่อเช้า มิคาสะจะสนใจแกรึยังไง?!”      และมันก็คงจะเข้าสู่โหมดปกติที่เขาสองคนมักจะทะเลาะกันเป็นประจำ

“ ก็เออสิวะ!”

“ เหอะ....อย่าฝันไปเลยว่ะ มิคาสะน่ะไม่สนใจใครนอกจากชั้นหรอก!”       เขาลุกขึ้นยืนกอดอกอย่างผู้ที่เหนือกว่า เพราะรู้อยู่หรอกว่าสำหรับมิคาสะแล้วเขามีความสำคัญขนาดไหน และการได้ใช้จุดนี้ทำให้เจ้าแจนหัวฟัดหัวเหวี่ยงมันก็คือเรื่องจรรโลงใจสำหรับเขา

“ หนอยแก....จะเอาหรอวะ! ไอ้เด็กขี้อิจฉา!!”     ร่างสูงยาวลุกตามขึ้นมากระชากคอเสื้อเขา.....ไม่ต้องตกใจเพราะนี่คือเรื่องปกติ

“ ห๋า?!! อะไรของแกวะ? แน่จริงก็เข้ามาเด้!”

“ เรื่องมิคาสะพักไว้ก่อนก็ได้....ขอชั้นจัดการแกก่อนแล้วกัน....อย่าหาว่าไม่เตือนนะว้อย!”

แล้วร่างทั้งสองก็ตรงเข้าตะลุมบอนก่อนจะกลิ้งลงเนินไปด้วยกัน...

“ แอ่ก!....”       ร่างที่บางกว่าร้องออกมาในขณะที่ถูกทับอยู่ที่สุดปลายเนิน ร่างสูงยาวหอบหายใจก่อนจะยันตัวขึ้นมาเล็กน้อยก่อนจะพบว่าใบหน้ามนนั้นอยู่ใกล้แค่คืบ ทั้งนัยน์ตาสีมรกตกลมโต ทั้งจมูกที่ดูรั้นน้อยๆ ทั้งริมฝีปากสีระเรื่อที่เม้มเข้าหากัน....ทั้งหมดมันทำให้หัวใจเต้นโครมคราม

มือใหญ่เผลอยกขึ้นไปจับคางมนเอาไว้ก่อนจะจ้องมองอีกฝ่ายด้วยใบหน้าร้อนผ่าว

“ เอเลน....แกนี่มัน....เป็นอย่างที่ชั้นคิดจริงๆด้วย.......”        คำพูดไม่เคลียร์มีแต่จะทำให้ร่างโปร่งบางมีแต่เครื่องหมายคำถามเต็มหน้า

“ .........?”     นัยน์ตาสีมรกตจึงได้แต่มองใบหน้าที่ก้มลงมาใกล้เรื่อยๆด้วยความสงสัย

ทว่า.....ทุกอย่างยังไม่ทันกระจ่าง

เปรี้ยง!!!!

เสียงฟ้าผ่าก็ดังแหวกอากาศมาให้คนทั้งคู่ลุกพรวดขึ้นจากเนินหญ้า เม็ดฝนจู่ๆก็ตกซ่าทั้งๆที่ฟ้ายังใส ร่างทั้งสองหันไปมองหน้ากันก่อนจะตัดสินใจวิ่งเข้าไปยังตัวปราสาท

ร่างสูงยาวเหลือบมองร่างโปร่งบางที่วิ่งอยู่ข้างๆด้วยรอยยิ้มแห้ง....ในใจคิดขำๆว่าเพราะดันเผลอไปทำแบบนั้นกับผู้ชายด้วยกันอย่างเจ้าเอเลนเข้าหรือไงนะ ฟ้าถึงได้ผ่าลงมาแบบนี้

ไม่ใช่หรอก.....เรื่องราวผิดธรรมชาตินี้ไม่ได้เป็นเพราะความผิดเพศแบบนั้นหรอก

แต่มันเป็นความจงใจ......ของใครบางคนต่างหาก.......

“ อะไรกันเนี่ย? จู่ๆก็ตกลงมา?”      ร่างโปร่งบางก้าวขาเข้ามาในตัวปราสาทก่อนจะหันไปมองบรรยากาศข้างนอกที่กลายเป็นมืดฟ้ามัวดิน สายฝนก็กระหน่ำลงมาราวกับฟ้ากำลังพิโรธ

“ เปียกหมดเลยแหะ....เพราะแกนั่นแหละเอเลน”      ร่างสูงยาวบ่นขณะที่บิดชายเสื้อที่เปียกโชก

“ ห๋า?!! ทำไมแกถึงเป็นคนที่พูดอะไรไม่เคยรู้เรื่องเลยวะแจน?!”      ใบหน้ามนหันไปทำหน้าหาเรื่อง...ไหงฝนตกมันเป็นเพราะเขาไปได้ล่ะ ไอ้บ้านี่

“ ช่างเหอะ....แก....จะอาบน้ำก็ไปอาบก่อนเลยป่ะ ชั้นจะขึ้นไปดูหนังสือที่ตากไว้ข้างบน”     นัยน์ตาของร่างสูงเหลือบมองมาที่เสื้อเปียกลู่ของเขาก่อนจะหันหน้าหนี

“ อื้อ...”      เขาตอบรับไปแบบงงๆ ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำที่ถูกทำความสะอาดจนใช้ได้อีกครั้ง

ถึงจะบอกว่าใช้ได้ก็มีแต่ส่วนของบ่ออาบน้ำรวมขนาดใหญ่แบบสมัยโบราณกับบริเวณอ่างล้างหน้าเท่านั้นแหละ ส่วนห้องส้วมพวกเขาต้องใช้ส้วมเคลื่อนที่ที่เอามาด้วยต่างหาก

เสื้อผ้าเปียกโชกถูกถอดกองเอาไว้ข้างๆขอบบ่อน้ำ ขาเปลือยเปล่าก้าวลงไปในบ่อหินขนาดใหญ่ น้ำใสๆนั้นไม่ได้เย็นเฉียบอย่างที่คิด....คงเป็นเพราะอุณหภูมิของหินที่ทำให้มันอุ่นสบาย....ร่างกายบางนั่งแช่ลงไปจนน้ำกระเพื่อมอยู่แค่อก

นัยน์ตาสีมรกตกวาดมองห้องน้ำเรียบโล่ง ถึงจะเก่าไปเยอะแต่เมื่อก่อนที่นี่คงเต็มไปด้วยทหารที่เข้ามานั่งแช่น้ำพร้อมๆกันพรางพูดคุยเรื่องสบายๆ

ตึก....

หัวใจกระตุกวูบพร้อมกับภาพตรงหน้ากระชากจนพร่ามัว ในหัวเต็มไปด้วยเสียงน้ำไหลซ่าจากขอบบ่อลงไปยังพื้นด้านล่าง

“ อึก.....”      อีกแล้ว.....เขากำลังจะเห็นภาพพวกนั้นอีกแล้ว

อากาศเหนือบ่อน้ำที่เคยเรียบโล่งกลับเต็มไปด้วยไอกรุ่นที่ลอยอุ่นๆขึ้นมาจากผิวน้ำ ความแจ่มชัดเมื่อครู่ดูเหมือนตอนนี้จะถูกหมอกของไอน้ำเข้ามาบดบังจนมองแทบไม่เห็นอะไร...ห้องน้ำนี่เคยร้อนขนาดนั้นเลยหรอ?

แต่ห้องน้ำที่ควรจะเต็มไปด้วยทหารร่างสูงใหญ่กลับไม่มีใครเลยสักคน เสียงจ๋อมๆดังอยู่ที่ขอบอ่างข้างหนึ่งทำให้เขาหันหน้าไปมอง แล้วใบหน้าก็ต้องร้อนผ่าวเมื่อมองเห็นเงาร่างของตัวเองอยู่ในกระจก....

รอยแดงที่ฝังอยู่ตามตัวมีแต่จะทำให้หัวใจเต้นระรัว.....รอยกัดพวกนี้มัน......

ดูจากท่าทางโทรมๆของตัวเขาก็พอจะเดาออกได้ว่านี่เป็นเหตุการณ์หลังจากเมื่อคืนที่ผ่านมา

แล้วภาพคราวนี้มันก็ไม่ใช่แค่ถูกดึงเข้าไปรับรู้เหมือนเมื่อตอนกลางวัน....แต่ตอนนี้เขากำลังอยู่ในร่างของตัวเขาเอง....ถึงจะควบคุมสมองและความคิดไม่ได้ ต้องปล่อยให้เหตุการณ์ผ่านไปตามที่มันเคยเป็น....ทว่า....ความรู้สึกทางร่างกายกลับรับรู้ได้

น้ำที่แช่อยู่ร้อนแค่ไหน.....เขารับรู้ได้....

เข่าถูกชันขึ้นมารองรับใบหน้าที่ซบลงไป ปลายผมมีหยดน้ำเกาะจนเกือบจะเปียกลู่....แล้วจู่ๆประตูก็ถูกเปิดออกพร้อมกับการมาเยือนของใครบางคน

“ หัวหน้ารีไว.....”       เสียงถูกเปล่งออกไปจากริมฝีปากทั้งๆที่เขาไม่ได้เป็นคนควบคุม  ร่างที่เตี้ยกว่าเขายืนอยู่อีกฝั่งของบ่อน้ำ ใบหน้าภายใต้ผมรองทรงไถเกรียนครึ่งหัวยังคงเรียบเฉย....นัยน์ตาขี้รำคาญมองมาที่เขาราวกับจะพูดว่า......มาหลบอยู่ที่นี่เองงั้นหรอ?

เขาเบือนหน้าออกไปมองที่หน้าต่างเหนือผนังสูง ข้างนอกไม่มีฟ้าสีใสแต่มีเพียงหมู่ดาวพร่างพราวระยิบระยับ

นี่มัน.....กลางคืนอีกแล้วงั้นหรอ?

ถ้าอย่างงั้นก็....ถึงเวลาทดสอบ....อีกแล้วสิ

“ มานี่เอเลน”       เสียงทุ้มต่ำที่เอ่ยสั่งมีแต่จะทำให้ร่างกายของเขาขยับหนีโดยอัตโนมัติ....ไม่เอา....ไม่อยากถูกทำแบบนั้นอีกแล้ว...

“ มะ ไม่ครับ....”      ตัวเขาถอยหนีไปไกลกว่าเดิมจนใบหน้านิ่งเริ่มบ่งบอกว่ากำลังหงุดหงิด

“.................”      หัวหน้ารีไวไม่ได้พูดอะไรแต่กลับก้าวขึ้นมายืนบนขอบบ่ออย่างไม่ใส่ใจว่าเขาจะหนีไปทางไหน

แล้วชั่วพริบตา....เสียงน้ำแตกกระจายก็ดังอยู่ไม่ไกลไปจากตัวเขา หยดน้ำสาดกระเซ็นมาโดนใบหน้าจนต้องยกมือขึ้นบัง แล้วข้อมือทั้งสองข้างก็ถูกจับกุมเอาไว้....โดยร่างของชายที่เพิ่งกระโดดมาถึง

“ หะ หัวหน้า?!!”      นัยน์ตาของเขาเบิกกว้างเมื่อรู้ว่าไม่มีทางหนีได้อีก ร่างถูกกระชากเข้าไปหาแผ่นอกที่เสื้อเชิ้ตสีขาวเปียกจนแนบเนื้อ กล้ามเป็นมัดๆนูนขึ้นมาให้เห็น....ถึงแม้จะเป็นคนรูปร่างเล็ก ทว่า....กลับมีกล้ามเนื้อที่สมส่วนและสวยงามมากทีเดียว

“ เมื่อคืนคุณก็เห็นแล้วว่ามันไม่ได้ผล...ผมไม่ได้กลายเป็นไททัน.....เพราะความรู้สึกแบบนั้น....”      เขาพยายามจ้องหน้าอีกฝ่ายเพื่อให้เปลี่ยนใจ แต่ใบหน้าเฉยชาก็มองสวนกลับมาด้วยสายตาที่ดูเจ้าเล่ห์แปลกๆ

“ ใครจะไปรู้?...นายอาจจะยัง ‘ต้องการ’ ไม่พอก็ได้นะเอเลน”      เสียงกระซิบดังขึ้นที่ใบหูและนั่นมันก็ทำให้เขาสะบัดตัวหนี

“ .....?!!!”      แต่อ้อมแขนแข็งแรงก็กอดรัดตัวของเขาเอาไว้ สายหนังที่คงจะเป็นของเขาเองที่ถูกถอดกองเอาไว้กับเสื้อผ้าถูกเอามาใช้มัดที่ข้อมือ

“ ปล่อยผมนะ!”      น้ำกระเพื่อมขึ้นลงรุนแรงตามการขัดขืน มือของคนที่กอดรัดเขาจากทางด้านหลังเอื้อมมาจับที่ส่วนอ่อนไหวก่อนจะบีบเค้นมันเล็กน้อยจนเขาได้แต่ครางไม่ได้ศัพท์ ร่างกายที่เคยคิดจะต่อต้านกลับอ่อนระทวยลงในทันที

“ อึ๊ก......”      ตัวเขาถูกจับนั่งลงบนหน้าตักของอีกฝ่ายอย่างไม่อาจขัดขืนได้ น้ำอุ่นๆยังคงกระเพื่อมอยู่ใต้ราวนม แผ่นหลังได้แต่ทิ้งลงไปบนแผงอกของคนกระทำที่นั่งซ้อนอยู่ด้านหลัง ลมหายใจอุ่นๆเป่ารดอยู่ที่ต้นคอ ใบหน้าของคนที่ไม่เข้าใจว่าเขาจะขัดขืนไปทำไมเกยอยู่ที่หัวไหล่

“ อย่าเกร็งสิเอเลน...”      น้ำเสียงอ่อนโยนทำให้หัวใจอยากจะปล่อยร่างกายตามไป....หากอีกฝ่ายไม่อยากให้เขาขัดขืนเพราะสิ่งที่ทำลงไปมันมาจากหัวใจละก็......เขาก็อยากจะ...

“ ถ้านายต้องการมากกว่านี้....นายอาจจะกลายเป็นไททันขึ้นมาจริงๆก็ได้”      ทว่า....คำพูดนี้ก็ดึงให้เขากลับมารับรู้ความเป็นจริงอีกครั้ง

ทุกอย่างที่หัวหน้าทำไป....มันยังคงเป็นเพียงแค่การทดสอบร่างกายของเขาเท่านั้น.....

ไม่ได้มีค่าไปมากกว่าหนูในห้องทดลองเลยแม้แต่น้อย....

“ ฮึก....อ่ะ....อื้อ!”       ถึงอย่างนั้นร่างกายก็ไม่อาจต่อต้านสัญชาติญาณดิบได้ เมื่อถูกปลุกเร้ามันก็มีแต่จะยิ่งต้องการ มือแข็งแรงยังคงขยับขึ้นลงปรนเปรอให้หัวสมองมึนเบลอ

เสียงหอบหายใจดังคละเคล้าไปกับเสียงครางในลำคอ ริมฝีปากของคนกระทำกดจูบอยู่ที่ลาดไหล่ทั้งสองข้าง บ้างก็กัดที่แผ่นหลังกับซอกคอ

น่าแปลก....ทั้งๆที่มันคือการสร้างบาดแผล แต่ทุกร่องรอยกลับทำให้ความต้องการพุ่งสูงขึ้นจนแทบควบคุมตัวเองไม่อยู่

“ เอเลน.....”     เสียงทุ้มต่ำที่พร่ำกระซิบเรียกชื่อยิ่งทำให้เผลอไผล จนไม่ได้สนใจฝ่ามือที่ค่อยๆเลื่อนไปยังต้นขาด้านในเลยแม้แต่น้อย

จนกระทั่ง

“ อึก....หะ หัวหน้า?...อะ....อะไร....”      ปลายนิ้วกดเข้าไปในช่องทางคับแน่นทำให้เขาขยับสะโพกหนี มันก็ไม่อาจรอดพ้นจากฝ่ามือแข็งแรงไปได้

“ อื้อ!!”      ริมฝีปากเม้มแน่นเมื่อปลายนิ้วดึงดันเข้าไปจนได้  ตอนนั้นเขาไม่รู้ ไม่เข้าใจว่ามันคืออะไร รู้แต่ว่าการที่ต้องถูกทำแบบนี้มันวิปริตไปแล้ว สองแขนจึงต่อต้านเต็มที่ สายน้ำสาดกระเซ็นจนชโลมไปทั่วใบหน้าของหัวหน้ารีไว จนอีกฝ่ายคงรู้สึกหงุดหงิดถึงได้กระชากตัวเขาให้หันกลับไปเผชิญหน้ากันทั้งๆที่ยังนั่งคร่อมหน้าตักของอีกฝ่ายอยู่

นิ้วถูกถอนออกไปโดยปริยาย....

ทว่าฝ่ามือกลับกดต้นคอของเขาลงมาเพื่อรับริมฝีปากของตนเอง เรียวลิ้นสอดแทรกเข้ามาโดยไม่รอขออนุญาต แกนกายข้างหน้าก็ยังคงถูกปล่อยให้ค้างคาราวกับจะเป็นการลงโทษที่เขาไม่ยอมทำตามใจอีกฝ่าย ภายในปากถูกไล่ต้อนจนจนมุม

แล้วปลายนิ้วก็ถูกสอดเข้าไปในช่องทางที่ไม่เคยมีใครได้เห็นจนได้.....

“ อื้อ!!”      คิ้วขมวดเข้าหากันอย่างที่ตัวเองก็รับรู้ว่าข้างล่างกำลังบีบรัดสิ่งแปลกปลอมที่แทรกเข้ามาแน่น

“ ดี....”      เสียงทุ้มกระซิบอยู่ที่ใบหูพร้อมกับเสียงหอบน้อยๆเมื่อยอมละใบหน้าออกไปจากริมฝีปากของเขา

ปลายนิ้วฝืนขยับทั้งๆที่เขาไม่พร้อม สองแขนจึงได้แต่ผวากอดคอของอีกฝ่ายเอาไว้ น่าแปลก...ทั้งๆที่อึดอัดจนแทบขาดใจ แต่มันกลับแฝงเอาไว้ด้วยความรู้สึกดีที่บอกไม่ถูก

ไม่จริงน่ะ....

หรือว่าความต้องการที่มากกว่านี้ตามที่หัวหน้าบอก...มันจะคือ.....

“ อึก!!”    นิ้วที่สองถูกสอดตามเข้าไป ก่อนจะขยับตามใจคนอารมณ์ร้อน....มันแปลก...จริงๆด้วย....ที่ดันรู้สึกดี...กว่าทำข้างหน้าอย่างเดียว

ปลายนิ้วยังคงขยับเข้าออกราวกับจะล่อลวง ในขณะที่สติของเขาเริ่มจะล่องลอยอย่างไม่รับรู้อะไรอีก เสียงปลดเข็มขัดก็ดังขึ้นมาให้นัยน์ตาต้องเหลือบลงไปมอง ก่อนที่ใบหน้าจะแดงเถือกเมื่อเห็นความเป็นชายของอีกฝ่ายซึ่งขยายใหญ่ถูกดึงออกมาจากซิปกางเกง ต่อให้ร่างกายจะแช่อยู่ในน้ำแต่มันก็ใสพอที่จะเห็นว่าสิ่งนั้นมันกำลังไปจ่ออยู่ที่ที่นิ้วถูกถอนออกมา

เดี๋ยวก่อน.....นี่มันอะไรกัน?

“ หะ หัวหน้า อ๊ะ อื้อ!!!”      ความใหญ่ที่มากกว่าปลายนิ้วหลายเท่าสอดใส่เข้าไปโดยไม่ถามไถ่ สะโพกถูกสองมือกดลงเมื่อพยายามจะถอยหนี ผนังภายในเจ็บร้าวราวกับว่ามันจะฉีกขาดออกจากกัน เหมือนจะเห็นเลือดไหลออกไปเป็นสายภายในน้ำด้วยซ้ำ

“ ฮ๊ะ อึก....ยะ หยุด....ไม่....”      ช่วงล่างเจ็บจนไม่อาจห้ามน้ำตาเอาไว้ได้อีก รู้สึกได้ถึงอะไรร้อนๆแล่บออกมาเลียให้...มันคือลิ้นที่ตามมาสอดใส่ช่องปากเพื่อเบี่ยงเบนความเจ็บปวดที่เบื้องล่าง ฝ่ามือขยับไปกอบกุมส่วนไวต่อความรู้สึกที่ข้างหน้าอย่างเชื่องช้าก่อนจะขยับมันด้วยความอ่อนโยน

อ่อนโยนจนเขาเผลอลืมจุดประสงค์ของการทำเรื่องน่าอายแบบนี้ไป...รู้สึกอบอุ่นราวกับได้หัวใจของอีกฝ่ายมาครอบครอง

เมื่อเสียงร้องห้ามเริ่มเปลี่ยนไปเป็นเสียงครางครือ เปลือกตาสีมรกตหลับพริ้มไปกับความสุขสมที่มือแข็งแกร่งปรนเปรอให้ โดยที่ไม่ได้รู้เลยว่าอีกฝ่ายได้แต่จ้องมองใบหน้าแดงซ่านของตนด้วยสายตานิ่งขนาดไหน....นิ่ง....เพราะต้องใช้สมาธิอย่างมากในการกดความอดทนเอาไว้

“ เอเลน....”     เสียงทุ้มเอ่ยเรียกให้นัยน์ตาฉ่ำเปิดขึ้นมาก่อนที่จะปิดลงทันทีที่สะโพกถูกจับขยับขึ้นลง....ถึงแม้จะเชื่องช้า ทว่ามันคือครั้งแรก ความเจ็บแสบเล่นเอานัยน์ตาสีมรกตถึงกับหลั่งน้ำตา

“ หะ อ๊ะ...”      พยายามจะร้องห้ามแต่ผนังที่เสียดสีกันอยู่ข้างในก็ไม่อนุญาตให้เขาพูดได้เป็นภาษา

ไม่น่าเชื่อ....ว่าความต้องการมันจะมากกว่าที่เคยถูกทำมาเมื่อวานตั้งไม่รู้กี่เท่า

ถึงแม้จะเจ็บ ถึงแม้จะจุกแน่น แต่ส่วนลึกก็เรียกร้องให้ยิ่งขยับกายเข้าหาก่อนจะพยายามสอดรับอย่างไร้เดียงสา

“ ฮ๊ะ....อ่ะ....อึก....”       มือที่ถูกมัดอยู่ด้วยกันกอดกระชับหัวสีดำจนแทบจะชิดหน้าอก นัยน์ตาปิดลงอย่างไม่รับรู้อะไรอีกแล้วเมื่ออารมณ์กำลังถูกชักพาไปจนถึงจุดสูงสุด แรงขยับรวดเร็วหนักหน่วงคละเคล้าไปกับลมหายใจหอบถี่ และเมื่อเสียงครางสูงเปล่งออกมาสะโพกก็ถูกกดลงจนไม่มีช่องว่างเหลืออยู่อีก ร่างกายสั่นเกร็งไปกับการปลดปล่อย ความอุ่นร้อนแผ่ซ่านเข้ามาในเต็มช่องทางด้านหลังจนรู้สึกได้เช่นกัน

“ แฮ่ก...แฮ่ก.......”       ลมหายใจหอบถี่นั้นยังไม่เข้าที่ ใบหน้าอ่อนแรงจึงซบลงไปบนหัวไหล่แข็งแกร่ง หัวสมองมีแต่ความขาวโพลนจนคิดอะไรไม่ออกอีก ได้ยินเสียงกระซิบอยู่ที่ใบหู ก่อนที่ริมฝีปากของหัวหน้ารีไวจะกดลงมาที่ขมับ

“ นี่เอเลน......”    

“ นายเกลียดฉันรึเปล่า?”

ตอนนี้เขา....คงตอบอะไรไม่ได้ในเมื่อทุกอย่างในใจมันกำลังตีกันมั่วไปหมด....

แต่ตัวเขากลับส่ายหน้าช้าๆ....

“ เอเลน....จำเอาไว้นะ....ว่าอย่าให้ใครทำแบบนี้กับนายได้....ถ้าไม่ฟังละก็...จะไม่ได้มีแค่นายเท่านั้นที่จะโดนชั้นอัด....แต่คนที่ทำนายจะต้องตายด้วยมือชั้น”        เสียงทุ้มที่ฟังดูเหมือนข่มขู่กลับทำให้ใบหน้าที่แทบจะลืมตาไม่ขึ้นแล้วอมยิ้มออกมา

หัวหน้ารีไว....คุณพูดไปตามหน้าที่ที่ต้องดูแลตัวอย่างการทดลองหายากอย่างผมให้ดี.....

หรือว่า

คุณจะรู้สึกอะไรกับผมบ้างหรือเปล่า....

ถ้าคุณบอกผมว่ารักสักคำ.....ผมคง.....

เปลือกตาปิดลงไปพร้อมๆกับสติที่ค่อยๆจางหาย.....

เช่นเดียวกับสายหมอกของไอน้ำที่เคยลอยคลุ้งอยู่รอบห้องก็ค่อยๆกระจ่างชัดจนไม่เหลือแม้แต่นิดเดียว...ปราสาทที่ไม่มีใครอยู่ค่อยๆกลับมาเป็นที่ที่เต็มไปด้วยเสียงพูดคุยของเหล่านักศึกษาที่มาสำรวจพื้นที่อีกครั้ง...

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

ทว่า....

ดวงตาที่หลับใหลภายใต้ธารน้ำแข็งกลับค่อยๆเปิดขึ้นช้าๆ

อีกไม่นาน.....การรอคอยก็จะสิ้นสุดลง.....

.

.

.

.

.

ถ้าวันนั้นฉันบอกนายว่ารักสักคำ.....

เรื่องมันคงจะไม่ดำเนินมาจนถึงตอนนี้....

นายคงจะไม่หนีฉันไป.....

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

To be Con.

เอ่อ.....ต้องขออภัยหากใครจะคาดหวังอะไรไว้กับฟิคเรื่องนี้นะค้า....เพราะว่ามันมั่วมากเลยอ่ะ แง~~~ ขอโทษน้องการด้วยนะ *กระซิกๆๆ* 

คือ...ขนาดพล็อตเองยังสับสนอยู่เลยค่ะ =[ ]=!! ปกติจะวางพล็อตไว้หลวมๆงี้แหละ แต่พอดีว่าเรื่องนี้มันการสลับฉากไปมาระหว่างอดีตกับปัจจุบัน ถ้าไม่วางไทม์ไลน์ดีๆมีหวังมั่วแหลกแน่....ก็รู้ตัวนะ แต่ก็ยังไม่ยอมวางไทม์ไลน์อีกอ่ะมัน ตั้งใจจะแต่งตามใจฉันลูกเดียวเบย =”=

ส่วนคำที่เอเลนใช้เรียกรีไว ตอนแรกก็ตั้งใจใช้ เฮย์โจว แต่ทำไปทำมากลัวอะไรไม่รู้เลยใช้ หัวหน้า มันทื่อๆแบบนี้ซะงั้น *ทึ้งหัวตัวเอง*

แล้วก็ๆๆๆ ระหว่างแต่งเรื่องนี้อยู่ ไปเจอเพลงๆนึงเข้าค่ะ ไม่มีไรหรอกแค่อยากจะบอกว่า ตอนที่สองนี้ฟังเพลงนี้ตอนแต่งอ่ะ5555  Sajin no Kanata he ของ Revo & Kajiura Yuki   Revo คือ ลีดเดอร์วง Linked Horizon ที่ทำ OP ของ Attack on Titan [Guren no Yumiya] นี่แหละค่ะ  ส่วน Yuki Kajiura โอยยยย คนนี้ผลงานทำ Ost. อลังๆเพี้ยบเลยค่ะ(TRC , Madoka , บลาๆ) เป็นหนึ่งในดวงใจเก๊าพอๆกับ ซาวาโนะซังคนทำ Ost.Attack on Titan กับ GC เลยอ่ะ

แปะเวอร์ชั่นไลฟ์ (ยูกิซังคือคนที่เล่นเปียโนค่ะ ชาบูๆๆ)

ขอบคุณสำหรับคอมเม้นต์และทุกการติดตามนะค้า ^ ^ แล้วเจอกันตอนหน้าค่า (เหมือนจะมีเรื่องเม้าท์ แต่แม่งลืมทุกทีเลยเว้ยค่า)