KHR AuFic HBD.Hayato [8059 1827] Ryuusei : 12

KHR AuFic HBD.Hayato [8059 1827]   Ryuusei : 12

: KHR Fanfiction Au

: 8059  1827

: Period Drama

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

นัยน์ตาสีมรกตเหม่อมองออกไปที่สระน้ำเล็กๆภายในสวน....อยู่ที่นี่ก็ไม่ได้ต่างไปจากตอนอยู่ที่อิสุเลย....ไม่ว่าจะยังไงเขาก็ยังคงโดนขังเอาไว้ราวกับนกน้อยที่ทำได้เพียงแค่มองท้องฟ้าอยู่ในกรง

ชีวิตเขามีประโยชน์แค่เพียงให้ยามาโมโตะเอาไว้เชยชมเท่านั้นสินะ....

ใบหน้าหงอยๆถอนหายใจพรางแกว่งขาที่ห้อยอยู่บนพื้นระเบียงเล่น แล้วจู่ๆที่หางตาก็เห็นอะไรสีแดงๆแว่บเข้ามา

กังหันลมที่ทำจากกระดาษสีแดงอันน้อยถูกยื่นมาตรงหน้า...นัยน์ตาสีมรกตเบิกขึ้นเล็กน้อยก่อนจะสะบัดหน้าหนีทำเป็นไม่สนใจ

ใบหน้าคมของคนที่ยื่นมันมาให้ยิ้มอย่างไม่ถือโทษ ก่อนจะกระโดดลงจากพื้นระเบียง  กังหันอันน้อยถูกปักลงไปที่พื้นดินซึ่งหญ้ามอสขึ้นหนาจนดูเขียวชอุ่ม...มันถูกปักเรียงต่อจากห้าอันก่อนหน้า...กังหันสีแดงหมุนเล่นลมตัดกับสีเขียวของมอสจนดูโดดเด่นไม่ว่าจะมองจากตรงไหนของเรือนก็เห็น

นัยน์ตาสีมรกตแอบเหลือบมองกังหันอันที่หกอย่างพยายามไม่ให้ร่างสูงรู้

‘ ข้าจะทำให้เจ้าวันละอัน...แทนคำบอกรักจากข้า...ที่อยากจะบอกเจ้าทุกวัน ’

นั่นคือคำพูดที่ยามาโมโตะพูดออกมาตอนที่ยื่นกังหันอันแรกมาให้....และตอนนี้มันก็มีอยู่ทั้งหมดหกอัน นั่นก็แสดงว่าเขาอยู่ที่นี่มาหกวันแล้วนั่นเอง...ใบหน้าใสต้องพยายามห้ามใจตัวเองไม่ให้มันเต้นแรงไปกับการกระทำของคนตรงหน้า

ต่อให้เจ้าจะทำกังหันจนแดงเต็มคามาคุระ...มันก็ไม่อาจสู้กังหันจากกระดาษห่อยาอันนั้นได้หรอก...

“ วันนี้ข้าต้องออกไปลาดตระเวนนะโกคุเดระ”       ร่างสูงเอ่ยบอกคนที่ยังนั่งหน้าบูดอยู่ที่ระเบียง....ถ้าเป็นเมื่อก่อนร่างบอบบางคงต้องตามออกไปด้วยกันอย่างไม่ต้องสงสัย

แต่คามาคุระนั้นอันตรายเกินไป....เขาไม่กล้าเสี่ยงที่จะพาโกคุเดระออกไปด้วย

ยังไงซะ ในสายตาของคนที่นี่....โกคุเดระก็เป็นเพียงแค่เชลยศึก

“ เจ้าอยู่กับสึนะได้ไหม?”      และแค่เขายอมเอ่ยนามของผู้เป็นพี่ชาย...ใบหน้าสวยก็ดูจะมีชีวิตชีวาขึ้นมาทันที....เพราะแบบนี้แหละเขาถึงไม่ค่อยอยากปล่อยให้ไปหาสึนะโยชิ

เขาอิจฉา...และอยากให้โกคุเดระเป็นของเขาแค่คนเดียวเท่านั้น...ถึงแม้สึนะจะเป็นพี่ชาย...เขาก็หวง

จะว่าไป...เขาคงจะไม่สามารถญาติดีกับพี่ชายคนไหนของโกคุเดระได้เลยสินะ...ทั้งๆที่สึนะเองก็ดูน่าจะเข้ากับเขาได้ ก็ยังมิวายเขม่นเขาแปลกๆตั้งแต่ที่เขาพาโกคุเดระมา

ช่างเป็นที่รักเสียจริงๆเลยนะเจ้าเนี่ย...โกคุเดระ

และเพราะแบบนั้น เมื่อร่างสูงใหญ่พาร่างบอบบางมาส่งให้พี่ชายแล้ว ทั้งสองคนจึงได้อยู่ด้วยกันตามลำพังเสียที

“ เจ้าอยากเดินดูภายในคฤหาสน์นี้ไหม? ข้าจะพาไป”       ผู้เป็นพี่ชายที่ตัวเล็กกว่าน้องชายนิดหน่อยถามออกมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม....นานแล้วที่ไม่มีเพื่อนคุยแบบนี้....ดีจริงๆที่เจ้ามาที่นี่

“ อื้อ!”      ใบหน้าสวยพยักรับรัวๆราวกับเด็กๆ นัยน์ตาสีมรกตเหลือบมองใบหน้าที่ส่งยิ้มมาให้ราวกับท้องฟ้าด้วยประกายตาระยิบระยับ

น่าแปลก....ที่ถึงแม้จะล่วงรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นพี่ชายต่างแม่ แต่ความรู้สึกเหินห่างมันกลับไม่เกิดขึ้นในใจเลย....เขาคุ้นเคยกับรอยยิ้ม คุ้นเคยกับความอ่อนโยนของคนตรงหน้ามาตั้งแต่ตอนที่อยู่ด้วยกัน ถึงแม้มันจะเป็นเวลาสั้นๆแค่ปีเดียว แต่มันก็เป็นอีกช่วงเวลาที่มีความสุข

“ จริงๆแล้วข้าน่ะ อยากจะฟังเจ้าเล่นโกโตะอีกนะ...เจ้ายังเล่นมันอยู่ใช่ไหม?”       ร่างบอบบางสองร่างเดินคู่กันไปบนระเบียงทางเดิน ทั้งๆที่เป็นตัวประกันกับเชลยศึกที่ถูกจับมาจากต่างบ้านต่างเมือง แต่บรรยากาศอบอุ่นที่ออกมาจากร่างทั้งสองนั้นกลับชวนมองจนข้ารับใช้ต่างก็แอบดูกันอยู่ไกลๆ

คฤหาสน์ที่เคยมืดมนกลับค่อยๆดูมีชีวิตชีวาขึ้นมาเมื่อมีรอยยิ้มของสองคนที่เดินคุยกันไปตามระเบียงทางเดิน

“ ใช่...ข้ายังเล่นมันอยู่ แต่ว่านะ.....”       แล้วเรื่องราวที่ผู้เป็นพี่ถูกฮิบาริ เคียวยะ ทรมานต่างๆนานาก็ถูกเล่าให้กับผู้เป็นน้องชายฟังอย่างกับแม่บ้านนินทาสามีให้เพื่อนฟัง  ใบหน้าสวยของน้องชายฟึดฟัดไม่พอใจเมื่อได้ฟังเรื่องที่ผู้เป็นพี่ชายเล่ามา แต่ใบหน้าน่ารักของพี่ชายกลับเล่าด้วยท่าทางสบายๆผสมกับรอยยิ้ม พอผ่านมันมาได้แบบนี้แล้วกลับคิดว่ามันก็เป็นเพียงอุปสรรคหนึ่งที่ต้องข้ามผ่านเท่านั้น

เป็นอุปสรรคชั้นดีที่ทำให้เขาเข้มแข็งขึ้นได้ขนาดนี้....

เป็นบททดสอบชั้นดีว่าเขาจะเหมาะสมกับตำแน่งเจ้าของ...ของหัวใจที่เย็นชาดวงนั้นหรือไม่....

“ นี่แหละ...ห้องดนตรีที่ข้าเคยโดนพี่ชายของยามาโมโตะสั่งให้เล่นโกโตะสามวันสามคืนจนสลบไปในที่สุดน่ะ”      มือบางแง้มประตูบานเลื่อนออกให้น้องชายมองเห็นสภาพภายในห้องซึ่งถูกทำความสะอาดอย่างเรียบร้อย เครื่องดนตรีทุกชิ้นเงาวับเพราะตัวประกันจากอิสุหมั่นแวะเวียนมาดูแล แล้วตอนนี้เองห้องนี้ก็แทบจะกลายเป็นของร่างเล็กไปแล้วด้วย ฮิบาริ เคียวยะ ไม่มาสนใจมันอีก....ถึงจะไม่ได้เอ่ยปากว่ายกให้....แต่ไม่ว่าร่างเล็กจะทำอะไรกับมันก็ไม่ได้ว่าอะไร

“ ข้า....ขอโทษนะ...ที่ข้าไม่เคยรู้เลย....ว่าเจ้าต้องมาทนทุกข์ทรมานอยู่ที่นี่....”      ใบหน้าสวยสลดลง มือของผู้เป็นพี่จึงได้แต่แตะปลายนิ้วลงบนใบหน้าใสเพื่อให้มันเงยขึ้นมา

“ ข้าอยากให้เจ้าคิดในแง่ดีว่า...เพราะข้าอยู่ที่นี่ ข้าจึงยังมีชีวิตอยู่”       รอยยิ้มอ่อนโยนถูกส่งมาให้  นัยน์ตาสีมรกตได้แต่มองใบหน้าของพี่ชายด้วยสายตาสั่นพร่า

“ และข้าก็คิดว่าดีแล้วละ...ที่คนที่ถูกส่งมาที่นี่คือข้า...ไม่ใช่เจ้า”      มือบางลูบหัวสีเงินอย่างเอ็นดู ใบหน้าสวยของฮายาโตะทำหน้าอย่างกับจะร้องไห้จนเขาเผลอยิ้มออกไป...เด็กคนนี้ยังคงเป็นห่วงใครต่อใครโดยไม่ค่อยจะนึกห่วงตัวเองเหมือนเดิมเลยนะ

“ ข้ารู้จักที่ดีๆด้วยนะ...เอาไว้ตอนกลางคืน....เราไปดูดาวด้วยกันไหมฮายาโตะ?”     ใบหน้าของน้องชายนิ่งค้างไปก่อนจะยิ้มออกมาในที่สุด มือที่ลูบเส้นผมนิ่มยังคงลูบต่อไปทั้งรอยยิ้ม

เพราะเสียงใสๆที่ตะโกนบอกข้าว่า  ‘อธิษฐานสิ!’ ของเจ้ามันจะดังขึ้นมาทุกครั้งที่ข้าล้มลงไป...มันทำให้ข้าลุกขึ้นยืนขึ้นมาได้ครั้งแล้วครั้งเล่า...

อยากจะไปนั่งดูดาวกับเจ้า...

อยากจะขอบคุณดาวตกพวกนั้น...ที่ส่งเจ้ามาหาข้าในที่สุด...

ร่างสองร่างยังคงเดินพูดคุยกันไปตามระเบียงทางเดินก่อนจะชักชวนกันดูนั่นดูนี่….มองไปแล้วก็คล้ายๆนกน้อยสองตัวที่ไม่ว่าจะขยับกายไปทางใดต่างก็น่ารักน่าเอ็นดู ข้ารับใช้หลายต่อหลายคนแอบมองกันอยู่ตามประตูหน้าต่างด้วยรอยยิ้ม....แต่ทว่า....

เมื่อมีฝ่ายที่ยิ้มให้ก็ต้องมีฝ่ายที่ไม่ต้อนรับ....

นัยน์ตาสีดำกลมโตจ้องมองคนที่มาจากต่างเมืองด้วยใบหน้าบึ้งตึง....อีกคนยังไม่เท่าไหร่แต่กับเจ้าของผมสีเงินคนนั้น....แค่เห็นหน้าก็รู้สึกชิงชังขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ ยิ่งคิดว่าคนที่เป็นถึงคู่หมั้นของตนนอนกกกอดมันเอาไว้ทั้งคืนก็ยิ่งเผลอกำมือแน่น

“ ไปบอกท่านสึนะโยชิ...ให้มาเอาไหมที่จะใช้ปักผ้าครั้งต่อไปทีสิ”       ริมฝีปากสีแดงที่แต่งแต้มเอาไว้ด้วยเครื่องสำอางเอ่ยบอกกับข้ารับใช้ที่นั่งอยู่ด้วยกัน

และไม่นาน....ร่างสองร่างของตัวประกันกับเชลยศึกจากอิสุ ก็เดินเข้ามายังศาลาโล่งกว้าง ที่ท่านหญิงมิซึโกะนั่งรออยู่  หญิงสาวในบ้านที่กำลังเตรียมไหมและผ้าอยู่แถวๆนั้นต่างหันไปมองสองคนที่มาใหม่เป็นตาเดียว

โดยเฉพาะร่างบอบบางเจ้าของผมสีเงิน....ที่เพิ่งจะถูกปล่อยออกมาจากเรือนของยามาโมโตะ ทาเคชิ ให้เห็นชัดๆเป็นครั้งแรกนี่แหละตั้งแต่มาอยู่ที่นี่เป็นอาทิตย์แล้ว

“ เจ้าคิดหรือยังละว่าจะปักลายอะไร? หึ...แต่ไม่ว่าจะลายอะไรก็คงจะออกมาเหมือนๆกันหมดนั่นแหละ”       ร่างเพรียวระหงของท่านหญิงมิซึโกะลุกขึ้นยืนก่อนจะเอ่ยทักทายตัวประกันจากอิสุด้วยน้ำเสียงเหยียดๆตามเดิม  ใบหน้าน่ารักยิ้มเนือยๆรับแบบไม่ได้คิดจะใส่ใจอะไรอีกฝ่ายมากนัก

แต่ไหนแต่ไรก็เป็นแบบนี้มาโดยตลอด....เขาถูกหาเรื่องสารพัดจากท่านหญิงผู้ร้ายกาจคนนี้....แต่เพราะไม่ค่อยอยากจะมากเรื่อง อีกทั้งมันก็ไม่ใช่วิสัยของเขาที่จะไปต่อล้อต่อเถียงกับผู้หญิง จึงได้แต่ยอมรับคำเสียดสีอย่างไม่ตอบโต้อะไรกลับไปมาโดยตลอด

“ คราวนี้ข้าจะปักผ้าเป็นลายพยัคฆ์ให้กับท่านพี่ทาเคชิ....”        ใบหน้าเชิดหยิ่งหันไปหาโกคุเดระ ฮายาโตะ อย่างจงใจให้รู้ว่าเธอพูดประโยคนี้กับเขา....แต่ใบหน้าสวยของเชลยศึกเพียงแค่มีแววแปลกใจเล็กน้อยกับคิ้วที่ขมวดหน่อยๆเมื่อได้ยินชื่อของยามาโมโตะ ทาเคชิ อยู่ในประโยคนั้นด้วย

นัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้เหลือบมองหน้าน้องชาย.....ดูเหมือนฮายาโตะจะยังไม่รู้ว่าประเพณีการปักผ้านั้นมันคืออะไร

“ เอ้า! รับไปสิ ไหมของเจ้า!”        ใบหน้าของหญิงสาวหันกลับมาหาเขาอีกครั้งก่อนที่มือของเธอจะหยิบตะกร้าใส่ไหมส่งมาให้

และมันก็ยังคงเป็นไปเหมือนเดิม....

ท่านหญิงมิซึโกะ ยังคงจงใจปล่อยตะกร้าก่อนที่มันจะมาถึงมือของเขาเหมือนเดิม....

เพราะคราวนี้เธอรู้ว่า ฮิบาริ เคียวยะ ออกไปลาดตระเวนทางเหนือ ส่วนยามาโมโตะ ทาเคชิ ไปลาดตระเวนทางใต้....ไม่มีใครอยู่ช่วยพวกเขาสองคนได้....

ใบหน้าน่ารักได้แต่ก้มมองตะกร้าไหมที่ร่วงลงไปกระทบพื้นก่อนที่กลุ่มไหมจะกระจัดกระจายเต็มไปหมด ร่างเล็กได้แต่ลอบถอนหายใจ...ทั้งๆที่รู้ว่าเขาจะไม่ตอบโต้อะไร ทำไมถึงยังได้เฝ้ากลั่นแกล้งอยู่ได้....ไม่เบื่อบ้างหรือไงนะ?

หรือจะเป็นเพราะว่าเขาไม่ตอบโต้ เลยยิ่งสนุก?

คนตระกูลนี้นี่มันยังไงกัน?

แต่แล้วในขณะที่ตัวประกันจากอิสุเตรียมจะก้มลงไปเก็บกลุ่มไหม แขนบางของคนที่ยืนอยู่ข้างๆกลับกางกั้นห้ามเอาไว้เสียก่อน

“ เจ้าไม่จำเป็นต้องก้มลงไปเก็บ”       น้ำเสียงห้วนๆของฮายาโตะเอ่ยออกมาทำให้ทั้งเขาทั้งท่านหญิงมิซึโกะผงะไป

นัยน์ตาสีมรกตจ้องเขม็งไปยังใบหน้าที่แต่งแต้มเอาไว้อย่างสวยงามของเด็กสาวอย่างไม่มีกลัวเกรง ทำให้ผู้เป็นพี่ชายอึ้งไปเล็กน้อย...คำว่าเชลยศึกไม่ได้ทำให้ร่างบอบบางหวาดผวาต่อสิ่งใด ทั้งๆที่ตอนนี้ก็แทบจะเป็นแกะขาวเพียงตัวเดียวอยู่ในฝูงแกะดำอยู่แล้ว

น้องชายคนเล็กของเขาคนนี้ก็ยังเหมือนเดิม....ไม่เคยกลัวอะไร และไม่ยอมใครถ้าตัวเองไม่ได้เป็นฝ่ายผิด

“ ใครที่เป็นคนทำมันตกลงไป  คนคนนั้นก็สมควรที่จะต้องเป็นคนเก็บสิ!”        ริมฝีปากสีระเรื่อยังคงปากกล้ากับหญิงสาวตรงหน้า และเพราะเธอไม่คิดว่าเจ้าเชลยศึกที่น่าจะกลัวหงอและยอมให้เธอกลั่นแกล้งจะกลายเป็นแบบนี้ หญิงสาวจึงได้แต่ยืนกำมือแน่นอย่างทำอะไรไม่ถูก

ใบหน้าขาวพยายามระงับอารมณ์ก่อนจะเรียกใบหน้าที่เชิดหยิ่งกลับคืนมาได้อีกครั้ง นัยน์ตาสีดำสนิทจ้องตอบกลับมาที่ดวงตาสีมรกตอย่างไม่มีใครยอมใคร จนข้ารับใช้ที่ยืนอยู่รอบๆต่างเริ่มวิตกกังวล....คนนึงก็ท่านหญิง...อีกคนนึงก็สินสงครามที่ห้ามใครแตะต้อง...แล้วจะให้พวกเธอทำยังไงดี?

“ ถึงข้าจะเป็นคนทำมันตกลงไป แต่คนที่จะต้องก้มหัวลงไปเก็บก็คือเชลยศึกต่ำชั้นอย่างเจ้าไงล่ะ!”       หญิงสาวเชิดหน้าใส่ แต่คนที่ได้ชื่อว่าเชลยกลับหาได้เกรงกลัวไม่

“ ถึงข้าจะเป็นเชลย...แต่ข้าจะก้มหัวให้เฉพาะคนที่ข้าเคารพเท่านั้น และจะไม่มีวันก้มลงไปเก็บไหมให้เจ้าด้วย!”      เชลยคนสวยก็ยังคงเถียงกลับมาอย่างไม่ลดละ

“ หึ....ถ้าเช่นนั้นเจ้าก็ควรจะทำยิ่งกว่าก้มลงไป...อย่างเจ้าควรจะต้องคาราวะแทบเท้าข้าด้วยซ้ำ....เพราะคนที่เจ้าจะต้องเคารพคือข้า!”      หญิงสาวเริ่มจะคุมอารมณ์ไม่อยู่เมื่ออีกฝ่ายก็ไม่ได้มีทีท่าว่าจะกลัวหรือยอมง่ายๆ ริมฝีปากร้ายกาจจึงเอ่ยเสียดสีต่อไปเป็นชุด

“ สงสัยว่าตระกูลโกคุเดระที่ล่มสลายไปแล้วของเจ้าจะไม่ได้สั่งสอนมา ว่าอย่าบังอาจเถียงว่าที่นายหญิงอย่างข้า”       และเมื่อถูกพูดใส่หน้าแบบนั้นมีหรือที่ลูกชายคนเล็กของตระกูลโกคุเดระจะยอม

“ ตระกูลข้าสอนสั่งเอาไว้ว่า ให้เคารพผู้ที่ควรเคารพ...แล้วเจ้าเป็นใคร...ทำไมข้าต้องเคารพเจ้าด้วย....นายหญิงของบ้านเท่าที่ข้าเคยรู้จักไม่มีคนไหนที่ทำนิสัยเช่นเจ้า”    นัยน์ตาสีมรกตที่หยิ่งผยองยิ่งทำให้หญิงสาวถึงกับขบเม้มที่มุมปาก มือบางสั่นระริกก่อนพยายามระงับอารมณ์แล้วกลับมาเชิดหน้าใส่ทั้งๆที่ในใจมันกำลังลุกเป็นไฟ

ยังไงก็จะต้องทำให้มันรู้...ว่ามันไม่มีทางเทียบเธอได้!

“ ใครงั้นหรอ...หึ...ข้าจะบอกเจ้าเอาบุญ เจ้าจะได้ไม่คิดหลงตัวเองว่าสำคัญ”     ใบหน้าที่แต่งแต้มจนดูงดงามยิ้มเย้ยหยันอย่างพยายามจะบอกให้รู้ว่าตนเหนือกว่า

“ ข้าก็คือ.....คู่หมั้นของท่านพี่ทาเคชิ”

“ คือคนที่จะแต่งงานกับท่านพี่ทาเคชิ...คนที่จะเป็นนายหญิงเพียงหนึ่งเดียวของท่านพี่”

“ มิใช่สินสงคราม...ที่มีค่าเพียงแค่ใช้ระบายอารมณ์เช่นเจ้า”

ประโยคที่เน้นทุกคำพูดทำให้ใบหน้าสวยของคนที่เคยเถียงฉอดๆนิ่งค้างไป....นัยน์ตาสีมรกตเบิกกว้างกับคำศัพท์ใหม่ที่เพิ่งเคยคิดจะบัญญัติไว้ในหัว

....คู่หมั้น.....

หมายถึงคนที่จะแต่งงานกันอย่างงั้นหรอ?  หมายถึงคนที่จะมาเป็นคู่ครองโดยชอบธรรม? หมายถึงคนที่จะเป็นที่เชิดหน้าชูตามิใช่คนที่ต้องซุกซ่อนเอาไว้ดั่งเชลยเช่นเขา?

จู่ๆร่างกายก็เหมือนจะหมดแรง....

ใบหน้าสวยยังคงนิ่งค้าง ในใจมันรู้สึกเคว้างคว้างราวกับทำที่ยึดเหนี่ยวหายไป

เขาไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้เลย...ไม่เคยคิดเลยว่ายามาโมโตะจะมีคู่หมั้น....

เพราะตั้งแต่เจอหน้ากัน ผู้ชายคนนั้นก็บอกเขาเพียงคำเดียวว่า....รัก....

บอกเขาแค่นั้นโดยปิดบังทุกอย่างเอาไว้

ไม่สิ...

ยามาโมโตะ เคยบอกกับเขาว่า....

“ นี่โกคุเดระ....ถึงเจ้าจะเป็นเจ้าสาวของข้าไม่ได้...แต่ข้าจะยกให้เจ้าอยู่เหนือใครๆ...ในหัวใจของข้า”

ร่างบอบบางซวนเซไปเล็กน้อยจนผู้เป็นพี่ชายต้องเข้ามาประคองไว้

เพราะแบบนี้เองน่ะหรอยามาโมโตะ....

ถึงแม้ข้าจะอยู่เหนือใครๆในหัวใจของเจ้า...แต่ข้าก็เป็นเจ้าสาวของเจ้าไม่ได้....

ทำไมในใจถึงได้เจ็บขนาดนี้....เจ้าจะต้องทำให้ข้าเจ็บอีกสักกี่ครั้งถึงจะพอใจ ยามาโมโตะ...

และยิ่งเห็นเชลยศึกร่างบางดูชะงักค้างไป ใบหน้าเชิดหยิ่งก็มีแต่จะยิ่งได้ใจ คำพูดร้ายๆถูกขุดออกมาซ้ำเติมอีกนับไม่ถ้วน

“ ข้ามาก่อนเจ้าไม่รู้ตั้งกี่ปี....คนที่เป็นมือที่สามอย่างเจ้าไม่คิดจะสำนึกในฐานะของตัวเองหน่อยหรอ?”

“ ในอนาคต.....ข้าจะเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฏหมาย ถูกต้องตามจารีตประเพณี....เป็นนายหญิง...เป็น แม่ของลูก ให้ท่านพี่....แล้วตัวเจ้าล่ะ? เจ้าทำได้หรอ? เจ้ามีทายาทให้ท่านพี่ได้อย่างนั้นหรอ?...หึ....จะบอกเอาไว้ให้นะ....ฐานะของเจ้ามันก็แค่เอาไว้ระบายอารมณ์ของท่านพี่เท่านั้นแหละ เจ้าจะไม่มีทางได้รับการยกย่อง ไม่มีทางโงหัวออกมาจากกรงสกปรกนั่นได้หรอก!!”

“ กลับไปที่ของเจ้าซะ....ข้ารู้....ว่าไม่ใช่ว่าเจ้ากลับไปไม่ได้....แต่เจ้าไม่ยอมหาทางกลับไปเองต่างหาก เลิกหวังได้แล้วท่านพี่จะรักเจ้า จะเชิดชูเจ้า!....กลับไปซะ!!...ที่นี่ไม่มีที่ให้คนอย่างเจ้า!”

“ พอได้หรือยังท่านหญิงมิซึโกะ!!”       แต่แล้วถ้อยคำซ้ำเติมก็ถูกหยุดลงด้วยเสียงตวาดของตัวประกันจากอิสุ ที่ไม่มีใครคิดว่าจะได้เห็นร่างเล็กที่เป็นแบบนี้ ใบหน้าน่ารักที่เคยอ่อนโยนยิ้มใจดีไม่ถือสาหาความกับใครกำลังจ้องเขม็งไปที่ท่านหญิงตรงหน้าอย่างเอาเรื่อง

“ ข้าทนให้ท่านดูถูกเหยียดหยามน้องของข้ามามากพอแล้ว เพราะคิดว่าเจ้าที่เป็นถึงท่านหญิงตระกูลสูงส่งจะสำนึกได้ด้วยตนเอง....แต่ดูเหมือนว่าข้าจะคิดผิด!”       และเพราะใบหน้าที่เอาจริงซึ่งไม่เคยเห็นมาก่อนแบบนั้นของสึนะโยชิ ทำให้หญิงสาวถึงกับชะงักงัน

“ หากเจ้ายังเอ่ยล่วงเกินอะไรฮายาโตะอีกละก็....อย่าหาว่าข้าไม่เกรงใจ....ข้าสามารถทำให้หัวของเจ้าหลุดออกจากบ่าได้”      และเมื่อนัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้จ้องเขม็งเข้าใส่ ใบหน้าเชิดหยิ่งนั้นก็มีแววหวาดผวาขึ้นมาเล็กน้อย เพราะเป็นที่รู้กันดีว่าร่างเล็กบางของตัวประกันจากอิสุคนนี้แหละที่เคยทำให้ ข้ารับใช้หลายคนโดนลงโทษแค่เพราะเผลอเข้าไปใกล้หรือเผลอไปถูกเนื้อต้องตัวแค่นิดเดียวเท่านั้น....และนั่นร่างเล็กก็ไม่ได้เป็นฝ่ายไปเอ่ยฟ้องเองด้วย

ฮิบาริ เคียวยะ เองก็หวงของ ไม่ได้น้อยไปกว่าน้องชายเลย

“ กลับกันเถอะฮายาโตะ....และข้าคงต้องสั่งเจ้านะท่านหญิง....”         ใบหน้าน่ารักนิ่งเฉยในยามนี้น่ากลัวเสียยิ่งกว่าทำหน้าดุๆออกมาเสียอีก

“ เก็บไหมขึ้นมา...แล้วเอาไปให้ข้าที่เรือนของ ฮิบาริ เคียวยะ ด้วย”         ปกติแล้วร่างเล็กบางจะไม่เคยสู้หรือแม้แต่จะใช้อำนาจเข้าข่มเธอทั้งๆที่สามารถทำได้ แต่คราวนี้กลับใช้มันต่อหน้าข้ารับใช้มากมาย....เพียงเพราะต้องการจะปกป้องเจ้าเชลยศึกนั่น

หญิงสาวได้แต่โกรธจนเนื้อเต้น แต่ก็ได้แต่เก็บความไม่พอใจใส่กำมือที่สั่นระริกเอาไว้

ให้เอาไปให้ที่เรือนของ ฮิบาริ เคียวยะ งั้นหรอ....จงใจพูดชื่อนั้นออกมาเพื่อให้เธอไม่สามารถจะขัดขืนหรือต่อกรได้ จงใจทำให้รู้ว่าใครที่เป็นฝ่ายเหนือกว่า

นัยน์ตาสีดำได้แต่จ้องมองสองคนที่ค่อยๆเดินจากไปด้วยใบหน้าเคียดแค้น

ก็ได้...วันนี้เธอจะยอมหยุดแค่นี้....เพราะใครๆต่างก็รู้ดีว่านอกจาก ฮิบาริ เคียวยะแล้ว คนที่ไม่ควรจะไปยุ่งเกี่ยวอีกคน ก็คือร่างเล็กๆที่ดูไร้พิษสงนี่แหละ!

วันนี้....เธอจะยอมหยุดให้แค่วันนี้เท่านั้น...ถ้าเจ้าคิดว่าจะตามปกป้องกันได้ตลอดเวลาก็ลองดู!!

“ ข้า....ไม่ควรจะอยู่ที่นี่อย่างงั้นหรอ?”        คำพูดแผ่วเบาถามลงไปกับกังหันสีแดงอันน้อยที่อยู่ในมือ

ผู้เป็นพี่ชายขอตัวกลับไปตั้งนานแล้ว ทำให้ร่างบอบบางของเชลยศึกจากอิสุนั่งเหม่อลอยอยู่ที่ชานไม้ของเรือนตามลำพัง ในหัวยังคงมีแต่ถ้อยคำของท่านหญิงคนนั้นลอยอยู่เต็มไปหมด

นอกจากคำพูดที่ทิ่มแทง ยังมีความกังวลใจ ความไม่แน่ใจ ความเชื่อมั่นที่นับวันก็จะยิ่งสั่นคลอน

ตอนนี้หัวใจมันเหมือนกับแก้วที่เต็มไปด้วยรอยร้าว

ทั้งพ่อแม่พี่ชายที่ต้องตายด้วยน้ำมือคนที่รัก

ทั้งบ้านเมืองที่ถูกทำลายจนวอดวายด้วยน้ำมือคนที่รัก

ทั้งร่างกายที่ถูกย่ำยีจนไม่เหลือชิ้นดีด้วยน้ำมือคนที่รัก

แล้วนี่หัวใจยังจะมาถูกทำร้าย.....ด้วยน้ำมือคนที่รัก....อีกอย่างนั้นหรือ

จู่ๆน้ำตาก็ไหลลงมาตามแก้มอย่างไม่อาจห้ามได้....

ความรักมันทำให้ทรมานจนเหมือนตายทั้งเป็นแบบนี้น่ะหรือ?

“ โกคุเดระ?”      แล้วเสียงที่ไม่อยากได้ยินที่สุดในตอนนี้ก็ดังอยู่ข้างหลัง ไหล่บางจึงสั่นสะท้านด้วยแรงสะอื้นอย่างช่วยไม่ได้

“ ใครทำอะไรเจ้าน่ะ? บอกข้ามาสิว่าเจ้าร้องไห้ทำไม?”       สองมือตรงเข้าประคองไหล่เล็กก่อนจะดึงเข้ามากอดเอาไว้ ใบหน้าคมพรมจูบกระหม่อมผมสีเงินด้วยความกังวล ปกติเจ้าคนดื้อจะต้องไม่ยอมให้กอดดีๆแต่ทำไมคราวนี้ถึงได้ร้องไห้แล้วยังไม่ต่อต้านอะไรด้วย

เหมือนหมดแรงจะโต้เถียง....

ยิ่งเห็นยิ่งน่าเป็นห่วง....

“ ข้าจะกลับอิสุ....”        เสียงอู้อี้ดังออกมาจากอกเสื้อโดยใบหน้าของคนที่ถูกกดให้ซุกอยู่ที่แผงอก

“ เลิกพูดเรื่องนี้ซักทีเถอะโกคุเดระ...เจ้าก็รู้ว่าข้าไม่มีวันให้เจ้าไป”       ร่างสูงใหญ่พูดออกไปนิ่งๆโดยที่ยังไม่ยอมปล่อยร่างบอบบาง

“ ข้าจะหนีเจ้าไป”       โกคุเดระเถียงกลับมานิ่งๆเหมือนคนหมดแรง แต่กระนั้นอีกคนก็ยังคงดึงดันต่อไปโดยไม่สนใจว่าร่างบอบบางจะรู้สึกยังไง

“ เจ้าไม่มีวันหนีข้าได้พ้น”     

“ ไม่เชื่อก็ลองดู...และถ้าข้าจับเจ้ากลับมาได้...คงรู้นะว่าอะไรจะรอเจ้าอยู่”

คำพูดร้ายกาจทำเอาใบหน้าสวยถึงกับเม้มปากแน่น ทำไมถึงได้รู้สึกทรมานเหลือเกิน...ทรมานจนไม่อาจจะเก็บมันเอาไว้ในใจได้อีก...ทรมานจนอยากจะบ้าคลั่งไปซะให้รู้แล้วรู้รอด

“ เจ้า....จะเก็บข้าเอาไว้ทำไม?!”       มือบางผลักร่างกายตัวเองออกมาจากแผงอกของอีกฝ่ายก่อนจะตะโกนใส่หน้าถามออกไปทั้งน้ำตา

“ ข้าก็บอกเจ้าอยู่ทุกวันแล้วไง ว่าเพราะข้ารักเจ้า”       รักข้าจนมองไม่เห็นน้ำตาที่ไหลลงไปของข้าเลยใช่ไหม...

“ รัก?  รักงั้นหรอ?...เจ้าบอกว่าที่เจ้าฆ่าพ่อแม่ข้าเพราะว่าเจ้ารักข้า? เจ้าทำลายบ้านเมืองข้าเพราะว่าเจ้ารักข้า? เจ้าข่มขืนข้าเพราะเจ้ารักข้า?....ถ้างั้นช่วยบอกข้าทีเถอะว่าคำว่ารักสำหรับเจ้าแล้ว...มันคืออะไรกันแน่? มันไม่เหมือนกับคำว่ารักของข้าเลยใช่ไหม?!”       คำพูดที่เคยถูกกดเอาไว้ในใจมันกำลังพรั่งพรูออกมาราวกับเขื่อนแตก....ทนไม่ไหวแล้ว....ทุกความรู้สึกมันกำลังระเบิดออกมาให้ยามาโมโตะรู้ว่าเขากำลังทรมานขนาดไหน...

ร่างบอบบางดิ้นรนถอยหนีออกไปจากมือใหญ่ที่พยายามจะจับเอาไว้ ใบหน้าสวยที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดส่ายไปมาจนเส้นผมสีเงินสะบัดกระจาย ท่าทางที่ต่อต้านราวกับกำลังบ้าคลั่งมีแต่จะทำให้ร่างสูงใหญ่ต้องใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดตะครุบตัวเอาไว้

อ้อมแขนแข็งแรงกดร่างบอบบางที่ตะกุยตะกายทุลนทุลายจะออกไปให้กลับเข้ามาอยู่ภายในอ้อมแขน กอดเอาไว้แน่นๆจนอีกฝ่ายไม่อาจขยับกายได้อีก

“ เกิดอะไรขึ้นกันแน่น่ะโกคุเดระ? ทำไมวันนี้เจ้าดูขัดขืนข้ามากขนาดนี้”     แล้วก็ดูราวกับว่าจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆมากขนาดนี้.....ต้องมีใครทำอะไรหรือพูดอะไรใส่แน่ๆ....ไม่เช่นนั้นโกคุเดระที่เริ่มจะนิ่งลงบ้างแล้วคงไม่อาละวาดขนาดนี้

คิดว่าเขาไม่รู้สึกอะไรเลยหรือไงที่เห็นร่างบอบบางเป็นแบบนี้  คิดว่าเขาอยากจะใช้กำลังบังคับโดยไม่สนใจความรู้สึกของโกคุเดระเลยหรือไง  คิดว่าเขาทนได้หรอกับน้ำตาที่ไหลลงมาเป็นสายเลือดแบบนั้น

แต่เพราะคิดถึงโกคุเดระมากกว่าใครๆ เขาเลยต้องทำแบบนี้....

หรือว่าจะถึงเวลา....ที่เขาควรจะสารภาพความจริงออกไปเสียที....

ว่ามีเหตุผลอะไรข้าถึงต้องทำให้เจ้า “เกลียด” ข้า

“ ไม่ได้เกิดอะไรขึ้นทั้งนั้น! ข้าก็แค่ถามเจ้าว่าคำว่ารักของเจ้ามันคืออะไร?! แค่ได้ตัวข้าเอาไว้ในครอบครองเท่านั้นก็พอแล้วใช่ไหม?!!”       ถึงแม้ร่างกายจะถูกกอดเอาไว้จนไม่อาจขยับได้อีก แต่ใบหน้าสวยที่ยังคงเต็มไปด้วยน้ำตาก็เงยหน้าขึ้นมาคาดคั้นไม่หยุด

“ ใช่ไหม?!!”       ใบหน้าที่ตะโกนถามนั้นเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ใบหน้าคมจึงพยายามตอบกลับปด้วยความใจเย็น

“ มันจะไปใช่ได้ไงเล่า”

“ ทำไมจะไม่ใช่! ในเมื่อสิ่งที่เจ้าทำลงไปทุกอย่าง เจ้าก็แค่อยากได้ตัวข้า อยากได้ร่างกายของข้า!”       ฝ่ามือเล็กพยายามจะดันแผงอกกว้างออกไปอีก เรี่ยวแรงที่ดูเหมือนจะหมดลงกลับฮึดสู้ขึ้นมาอีกครั้งจนมือใหญ่ได้แต่จับข้อมือบางเอาไว้ก่อนจะตะโกนออกไปบ้าง

“ หยุดโกคุเดระ!!”

“ ฮึก.....”       ใบหน้าสวยชะงักไปที่โดนอีกฝ่ายตะคอกใส่ ในใจยิ่งคิดไปต่างๆนานาจนในที่สุดก็ได้แต่ร้องไห้ออกมา

“ เจ้าไม่รู้จริงๆน่ะหรอ...ว่าสิ่งที่ข้าอยากได้จากตัวเจ้ามากที่สุดคืออะไร?”       น้ำเสียงทุ้มพยายามพูดอย่างนุ่มนวลที่สุดแต่ดูเหมือนในเวลานี้อะไรก็ไม่อาจส่งเข้าไปถึงจิตใจของร่างบอบบางได้อีก

“ ไม่รู้!! ข้าไม่รู้อะไรทั้งนั้น!!”        จากที่ดูเหมือนจะสงบกลับขัดขืนขึ้นมาอีก สภาพเหมือนคนที่กำลังบ้าคลั่งทำเอาหัวใจที่เคยแข็งแกร่งของยามาโมโตะเจ็บแปลบ

“ โกคุเดระ”      ร่างสูงใหญ่ต้องพยายามทำใจให้เย็นที่สุด จะเผลอใช้กำลังกับแก้วที่กำลังจะแตกแบบนี้ไม่ได้

เขาก็รู้ว่าที่โกคุเดระเป็นแบบนี้สาเหตุทั้งหมดมันเกิดจากเขาเอง....แต่บางทีมันน่าจะมีอะไรบางอย่างที่เข้าไปสะกิดใจของร่างบางเข้า ความเชื่อมั่นลึกๆในใจที่เคยมีให้เขาเลยสั่นคลอน  ซึ่งเขาต้องรีบจัดการกับมันให้ได้ก่อนที่โกคุเดระจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆไปเสียก่อนที่จะได้รู้ความจริง

“ ปล่อยข้า!! เจ้าจะบอกว่าเจ้ารักข้า อยากได้หัวใจของข้างั้นหรอ?! เจ้าจะเอาไปทำไมในเมื่อเจ้าไม่สามารถจะดูแลมันได้ ปล่อยให้มันตายอยู่กับข้าไม่ดีกว่าหรอ?!”

“ เจ้าเป็นอะไรเนี่ย? พูดอะไรไม่รู้เรื่อง?!”        ยิ่งเถียงกันก็ยิ่งคิดว่าเรื่องมันกำลังจะไปกันใหญ่

“ ทำไมข้าจะดูแลหัวใจของเจ้าไม่ได้? ไหนลองบอกข้ามาซิ?”

“ ไม่รู้ๆๆๆ!!”        พอถามออกไปร่างบอบบางก็บ่ายเบี่ยงไม่ยอมตอบ

“ ถ้าพูดด้วยปากมันไม่รู้เรื่อง ให้ข้าใช้ร่างกายพูดกับเจ้าดีไหมโกคุเดระ?!”       ร่างบอบบางที่จู่ๆก็ถูกกดลงกับพื้นเสื่อทาทามิสะดุ้งเฮือก 

“ อื้อ!!”        ใบหน้าคมแกล้งกดจูบลงไปที่ซอกคอยิ่งทำให้อีกฝ่ายสั่นกลัว

“ ยามะ อ๊ะ! ปล่อยข้านะ!!”       มือบางพยายามรวบรวมแรงทั้งหมดก่อนจะผลักคนที่คร่อมอยู่ข้างบนออกไป ร่างกายรีบลุกขึ้นก่อนจะกระถดกระถอยหนี

“ เพราะข้าเป็นแค่เชลยใช่ไหม? เจ้าถึงได้ไม่ให้เกียรติข้าแบบนี้ นึกจะย่ำยีเมื่อไหร่ก็ได้?! ใช่สิ ข้ามันไม่ใช่คู่หมั้น ไม่ใช่เจ้าสาวที่เจ้าจะแต่งงานด้วย ไม่ใช่คนที่เจ้าจะยกย่องเชิดชูให้ใครๆได้รู้....ใช่สิ...ข้ามันก็เป็นแค่คนที่อยู่เหนือใครๆแค่ในหัวใจของเจ้าเท่านั้นนี่! แค่ในใจของเจ้าที่ข้าไม่รู้แล้วว่ามันมีอยู่จริงหรือเปล่า!!”

คู่หมั้น?....

ร่างสูงใหญ่ชะงักค้างไป.....ในที่สุดก็รู้แล้วว่าสาเหตุที่ทำให้โกคุเดระไม่เชื่อใจเขาจนสิ่งที่พยายามกักเก็บเอาไว้ในหัวใจที่ลึกๆยังคงรักเขาอยู่มันระเบิดออกมา

ท่านหญิงมิซึโกะ....สินะ

ใบหน้าคมฉายแววเย็นยะเยือกชั่ววูบหนึ่งก่อนจะหันมาหาคนตรงหน้าด้วยสายตาที่ราวกับกำลังถอนหายใจ

มือใหญ่กระชากมือบางข้างหนึ่งขึ้นมาก่อนจะจับมันมาวางเอาไว้บนหน้าอกข้างซ้าย....ในตำแหน่งเดียวกับหัวใจ

นัยน์ตาสีเปลือกไม้จริงจังจ้องมองเข้าไปในดวงตาสีมรกตที่กำลังสั่นพร่า

จังหวะของหัวใจที่กำลังเต้นอยู่ถูกส่งผ่านมือข้างนั้นไป

“ มีสิ....หัวใจของข้า.....”

“ และเจ้าเห็นหรือยัง....ว่ามือของเจ้ากำลังกุมมันเอาไว้....โกคุเดระ”

ใบหน้าสวยชะงักค้างไป...ตอนนี้ทั้งในใจและในสมองของร่างบอบบางคงกำลังตีกันยุ่ง เสียงหนึ่งคงกำลังอยากจะลองเชื่อเขาเหมือนเดิมแต่อีกหลายๆเสียงคงจะกำลังบอกว่าให้ปฏิเสธความเชื่อใจนั้นไปซะ

แขนแข็งแรงดึงร่างที่นิ่งงันเขามากอดเอาไว้เบาๆ ใบหน้าคมฝังใบหน้าเอาไว้กับเส้นผมสีเงินหอมกรุ่นก่อนจะกระซิบออกไปแผ่วเบา

“ ข้าไม่ขอให้เจ้ากลับมารักข้าในตอนนี้ แต่สิ่งเดียวที่ข้าอยากจะขอคือช่วยเชื่อใจข้าเหมือนที่เจ้าเคยเชื่อจะได้หรือไม่....”        ร่างสูงใหญ่ขยับกายออกมาเล็กน้อยเพื่อให้สามารถจ้องมองลงไปในดวงตาสีมรกตได้

“ ข้าไม่เคยรักใครนอกจากเจ้า....เรื่องคู่หมั้นนั่นมันก็เป็นแค่ธรรมเนียมของชนชั้นปกครองอย่างที่เจ้าก็รู้ว่า คนในตระกูลนักรบอย่างพวกเราไม่อาจจะรักใครได้เพราะโตขึ้นไปอาจจะถูกส่งตัวให้ไปแต่งงานเพราะการเมือง....มันเป็นเรื่องที่ถูกจัดการโดยผู้ใหญ่ตั้งแต่ที่ข้ายังไม่ทันจะจำความได้เลยด้วยซ้ำ”

“ ข้าถูกส่งไปอิสุตอนอายุเก้าปี.....เก้าปีที่อยู่ที่นี่ข้าไม่เคยเห็นผู้หญิงคนนั้นอยู่ในสายตาแม้นาทีเดียว....แต่แปดปีที่ข้าอยู่ที่อิสุ ข้ากลับมีแต่เจ้าอยู่ในหัวใจทุกวินาที...และก็ใช่ว่ากลับมาจากอิสุแล้วข้าจะรักเจ้าน้อยลงเสียเมื่อไหร่....ข้าอยากให้เจ้าเชื่อ...ว่าคนที่ข้ารัก คนที่ข้ายกให้อยู่เหนือใครๆคือเจ้าคนเดียวเท่านั้น โกคุเดระ ฮายาโตะ”

ใบหน้าสวยนิ่งค้างอย่างที่ยอมสงบลง ในหัวสีเงินคงกำลังคิดอะไรต่อมิอะไรจนร้อนเป็นไฟอยู่แน่ๆ

“ แต่เจ้า....ก็จะต้องแต่งงานกับนาง.....”        ใบหน้าสวยก้มลงไปก่อนจะพูดออกมาด้วยเสียงงึมงำ

“ หึ....เจ้าคิดว่าอย่างข้าจะแต่งงานกับนางงั้นหรอ?....พ่อข้าไม่มีชีวิตอยู่แล้ว และไม่ต้องกลัวว่า ฮิบาริ เคียวยะ จะบงการชีวิตข้าได้”       อ้อมแขนดึงร่างบอบบางเข้ามากอดไว้หลวมๆ   ใบหน้าสวยที่แนบอยู่บนแผงอกยอมสงบลงในที่สุด

“ แต่ถึงพี่ข้าจะบงการข้าได้ก็เถอะ เจ้าคิดว่าพี่เจ้าจะไม่ช่วยอะไรเจ้าเลยงั้นหรอ?”       

“ แล้วเรื่องทายาท......”  

“ นั่นมันเป็นเรื่องของพี่ข้า....ข้าเป็นลูกชายคนรองนะ เพราะงั้นจะมีลูกหรือไม่มีก็ไม่ใช่ปัญหาอะไร...แต่ถ้าเจ้าอยากมีข้าก็ยินดีทำให้จนกว่าจะมี ดีไหม?”       เสียงทุ้มพูดออกมาทีเล่นทีจริงทำเอาบรรยากาศที่เคยตึงเครียดเริ่มจะผ่อนคลาย

“ เจ้าบ้า.....จะไปมีได้ไงเล่า......”         เสียงงึมงำเอ่ยออกมา น่าแปลกที่มันกลับไม่ได้รู้สึกเจ็บเหมือนตอนที่ได้ฟังผู้หญิงคนนั้นพูด

ต่อให้ถูกทำร้ายที่ร่างกายหรือที่ไหนๆ แต่ถ้าหัวใจยังคงเชื่อมั่น....อะไรก็มิอาจสั่นคลอนมันได้

“ สรุปว่าเจ้าหึงอย่างงั้นหรอโกคุเดระ?”       น้ำเสียงหยอกเย้าทำเอาใบหน้าสวยแดงเถือกเมื่อคิดถึงพฤติกรรมที่ผ่านมาของตัวเอง

“ โอ๊ย!!”       มือบางบิดเข้าไปที่ท่อนแขนแกร่งก่อนจะฝังใบหน้าร้อนผ่าวเอาไว้กับแผงอกเพื่อไม่ให้อีกคนเห็น

“ ไม่ต้องกลัว...ข้าจะปฏิเสธเรื่องนี้กับอาข้าให้ชัดเจน.....เมื่อถึงเวลานั้นเจ้าก็เตรียมตัวเป็นนายหญิงของข้าให้พร้อมด้วยล่ะ รับรองว่าใครต่อใครในคามาคุระจะต้องรับรู้เรื่องนี้แน่ๆ”      ถ้อยคำหยอกเย้ายิ่งทำเอาคนที่ยังซุกหน้าอยู่ที่แผงอกยิ่งซุกเข้าไปใหญ่

ใบหน้าคมยิ้มน้อยๆเมื่อก้มลงมองกลุ่มผมสีเงินของคนที่ยังไม่ยอมละใบหน้าออกมาจากแผงอกของตน ก่อนที่นัยน์ตาสีเปลือกไม้มืดมนจะเหม่อมองออกไปที่ประตู

เห็นที....คงปล่อยเรื่องนี้เอาไว้ไม่ได้เสียแล้ว....

เรือนที่ใช้ว่าราชการซึ่งอยู่ด้านหน้าของคฤหาสน์เจ้าเมืองคามาคุระบัดนี้กำลังมีประชุมขุนนางและนายทหารระดับสูง

แผนที่ของเมืองอิสุถูกกางอยู่บนโต๊ะ เพื่อหารือเรื่องแนวทางในการใช้งานเมืองที่เพิ่งจะไปยึดมาได้ให้เกิดประโยชน์สูงสุด

นัยน์ตาสีดำคู่คมของเจ้าเมืองคามาคุระจับจ้องไปบนแผนที่ก่อนจะเอ่ยสิ่งที่คิดอยู่ในหัวออกไป

“ อิสุเป็นเมืองใหญ่ที่อยู่ใกล้ทะเลมาก เพราะฉะนั้นข้าจึงวางแผนให้มันกลายเป็นเมืองท่าในอนาคต”      คำพูดของ ฮิบาริ เคียวยะ เรียกเสียงหือฮาออกมาจากคนที่นั่งอยู่ในห้อง

เพราะคำว่าเมืองท่า ก็เท่ากับเป็นเมืองเศรษฐกิจซึ่งนับเป็นหัวใจของแผ่นดิน ตอนนี้คำว่าตำแหน่งหน้าที่ต่างลอยกันอยู่เต็มหัวขุนนางและนายทหาร  เพราะหากใครถูกส่งให้ไปดูแลที่นั่นก็จะมีแต่ความเจริญก้าวหน้าอย่างแน่นอน

อีกทั้งยังหวังได้ เพราะยังไงฮิบาริ เคียวยะก็ไม่มีทางส่ง ยามาโมโตะ ทาเคชิ ไปอยู่ที่นั่นเป็นการถาวรแน่นอน เนื่องจากความร้ายกาจของผู้เป็นน้องชายก็ปรากฏให้เห็นแล้ว....ยังไงก็ต้องเก็บเอาไว้ข้างกาย ด้วยไม่อาจไว้ใจได้ว่าจะไม่คิดกบฏ

“ เรื่องคนที่จะต้องไปดูแลที่นั่นข้าจะคิดอีกที แต่ในระหว่างนี้จะให้สมุหกลาโหมไปดูแลก่อน เพราะในอิสุเองก็ยังไม่ถือว่าสงบนัก อีกทั้งยังไม่เคยมีการเปิดเส้นทางที่จะใช้เชื่อมต่อไปยังทะเล คงต้องจัดตั้งคณะสำรวจและบุกเบิกการทำท่าเรือขึ้นมาเสียก่อน”

จริงอย่างที่ร่างสีดำพูด....ในอิสุที่เพิ่งถูกทำลายยังคงเต็มไปด้วยอันตรายจากสภาวะการขาดแคลนที่อยู่และอาหาร ทำให้ชาวบ้านกลายเป็นโจรก่อความวุ่นวายไม่ได้หยุดหย่อน อีกทั้งเส้นทางสายใหม่กว่าจะทำขึ้นมาก็ไม่ใช่เรื่องง่าย  ใครที่ต้องถูกส่งไปตอนนี้จึงถือว่าเป็นงานหนักทีเดียว

“ ข้าจะให้ ยามาโมโตะ ทาเคชิ ไปกับพวกเจ้าด้วย”      และพอชื่อนั้นถูกเอ่ยออกมาก็ทำให้สมุหกลาโหมและนายทหารระดับสูงที่ต้องถูกส่งตัวไปโล่งใจทันที

เพราะนอกจากร่างสูงใหญ่นั่นจะเชี่ยวชาญเส้นทางและรู้เรื่องในอิสุเป็นอย่างดีแล้ว ชื่อเสียงของเด็กหนุ่มเองก็เป็นที่เกรงกลัวในอิสุอยู่มากทีเดียว

“ เจ้าคงไม่ขัดข้องอะไรใช่ไหม?”      ผู้เป็นพี่ชายหันไปหาผู้เป็นน้องชายด้วยรอยยิ้มที่มุมปาก  สายตาดุดันยังคงถูกใช้เวลาจ้องมองกันและกัน

“ ข้าจะให้สึนะโยชิดูแล โกคุเดระ ฮายาโตะ เป็นอย่างดีในระหว่างที่เจ้าไม่อยู่”      ใบหน้าคมยกยิ้มอย่างรู้ทันคำพูดของพี่ชาย...ถ้าจะพูดให้ถูกคือ จะจับโกคุเดระเป็นตัวประกันอยู่ที่นี่ และถ้าเขาเกิดทำเรื่องน่าสงสัยที่อิสุ โกคุเดระก็จะไม่ปลอดภัยงั้นสินะ?

เจ้าดูถูกพี่น้องคู่นั้นมากไปหรือเปล่า...พี่ชายข้า

คิดหรือว่าสึนะจะยอมให้เจ้าทำอะไรโกคุเดระ หากข้าคิดกบฏขึ้นมาจริงๆน่ะ?

แต่ก็นั่นแหละ....เขาไม่มีเหตุผลอะไรจะต้องแย้งเพราะเขาก็ไม่ได้คิดจะพาโกคุเดระไปด้วยอยู่แล้วเพราะมันอันตราย...แล้วอีกอย่าง...เขาเองก็มีเรื่องที่จะต้องไปทำที่อิสุ โดยเรื่องนี้แม้แต่โกคุเดระก็จะให้รู้ไม่ได้

ใบหน้าคมของผู้เป็นน้องชายจึงพยักหน้ารับด้วยท่าทางสบายๆ

ในทางกลับกัน....ถ้าโกคุเดระอยู่ที่นี่…..

จากสิ่งที่ข้าทำลงไป...ฮิบาริ เคียวยะย่อมต้องรู้ว่าเจ้าคือจุดอ่อนของข้า...เพราะฉะนั้นตราบใดที่เขายังกักขังหน่วงเหนี่ยวเจ้าเอาไว้ในคามาคุระ...ข้าจะไม่กล้าทำอะไรไม่ดีแน่    

นั่นคือเจ้าจะปลอดภัยอย่างแน่นอน โกคุเดระ....

ในระหว่างที่เรือนด้านหน้ากำลังประชุมเรื่องการบ้านการเมือง เรือนที่อยู่ด้านหลังเองก็ใช่ว่าจะไม่ได้ทำอะไร

เสียง ปึก ปึก ดังมาจากแรงเสียดสีของเส้นไหมที่ปักลงไปในเนื้อผ้าชั้นดีที่ถูกขึงจนตึงแน่น คราวที่แล้วเป็นนกกระเรียนสีทองโผบินอยู่อย่างโดดเดี่ยว แต่คราวนี้นกกระเรียนสองตัวกำลังบินคู่กันไปอยู่บนผืนผ้า

มือเล็กทุ่มเทความใส่ใจปักเส้นไหมลงไปด้วยใบหน้าอมยิ้มน้อยๆ

อย่างแรกที่ยิ้มเพราะนึกถึงใบหน้าคนที่จะต้องสวมใส่ผ้าปักผืนนี้....ส่วนอย่างที่สองที่อมยิ้มนั่นก็เพราะ....

“ ตรงนี้เว้นไว้ทำไม?”        เสียงนุ่มของคนที่นอนกลิ้งเล่นอยู่ข้างๆถามขึ้นมา นัยน์ตาสีมรกตจ้องเขม็งไปที่ลายปักบนเนื้อผ้าอย่างสนใจ  จะว่าไปตอนที่อยู่บ้านใหญ่ในอิสุก็ไม่เคยเห็นพวกผู้หญิงของที่นั่นปักผ้าแบบนี้กันเลยนี่นะ

“ จะเอาไหมสีอื่นปักลงไปน่ะสิ ถ้าปักโดยใช้สีเดียวมันก็ดูไม่มีมิติใช่ไหมล่ะ?”      ร่างเล็กของผู้เป็นพี่ชายตอบออกไปด้วยความเอ็นดู

หมู่นี้เองทั้งงานราชการ ทั้งงานลาดตระเวนก็มีให้พี่น้องแห่งคามาคุระคู่นั้นต้องออกไปสะสางไม่เว้นแต่ละวัน เพราะฉะนั้นตัวประกันและเชลยศึกที่แสนจะว่างงานจึงมานั่งเล่นอยู่ด้วยกันบ่อยๆ และเพราะแบบนั้นโกคุเดระจึงต้องนั่งมองพี่ชายปักผ้าที่จะใช้สำหรับศึกครั้งหน้าไปโดยปริยาย

“ ข้ากำลังสงสัย...ว่าทำไมเจ้าต้องปักผ้าเองด้วย? ที่คามาคุระไม่มีร้านขายผ้าหรือยังไง?”       เมื่อได้ฟัง ผู้เป็นพี่ชายจึงยิ้มออกมา

“ มันเป็นประเพณีของที่นี่น่ะ....การปักผ้ามันก็เหมือนเป็นพิธีกรรมอย่างหนึ่งซึ่งเอาไว้สร้างขวัญและกำลังใจให้ทหารที่กำลังจะออกไปรบ โดยผ้าผืนนี้จะถูกนำไปตัดเป็นกิโมโนตัวในให้ทหารสวมใส่ในขณะที่ออกรบ....จะได้คิดถึงคนปักแล้วอยากกลับบ้านจนมีแรงฮึกเหิมให้ทำศึกชนะยังไงล่ะ....แล้วก็คนที่จะปักผ้าให้ไม่ใช่ว่าจะเป็นใครก็ได้นะ...จะต้องเป็นหญิงสาวในบ้านเท่านั้น...ก็อย่างเช่นภรรยาปักให้สามี แม่ปักให้ลูก...ส่วนคนที่ยังไม่ได้แต่งงานก็สามารถไปร้องขอให้หญิงสาวที่ตนหลงรักปักผ้าให้ก็ได้”      ใบหน้าน่ารักอธิบายพร้อมรอยยิ้ม ทำเอาใบหน้าสวยที่กำลังคิดตามถึงกับลุกขึ้นมานั่งจ้องหน้าของผู้เป็นพี่ชาย

“ งั้นก็หมายความว่า ฮิบาริ เคียวยะ ให้เจ้าปักผ้าให้?”      พี่ชายเพียงแค่ยิ้มแทนคำตอบ และนั่นมันก็ทำให้ผู้เป็นน้องชายใบหน้าร้อนผ่าวแทนขึ้นมาทันที

ช่างน่าอิจฉาจริงๆน้า....

ร่างบอบบางล้มตัวลงไปนอนกลิ้งบนเสื่อทาทามิเหมือนเดิม เห็นคนข้างๆมีความสุขก็พลอยสุขใจไปด้วย

แต่แล้วจู่ๆร่างกายที่กำลังกลิ้งไปมาก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อดันนึกถึงคำพูดๆหนึ่งขึ้นมาได้

‘ คราวนี้ข้าจะปักผ้าเป็นลายพยัคฆ์ให้กับท่านพี่ทาเคชิ...’

นัยน์ตาสีมรกตชะงักค้างไป....ตอนนั้นเขายังไม่เข้าใจประเพณีการปักผ้าแบบนี้ เขาถึงได้ไม่รู้สึกอะไรกับคำพูดของท่านหญิงคนนั้น

แต่ตอนนี้ในเมื่อรู้มันแล้ว....

ใบหน้าที่เคยอมยิ้มบูดลงอย่างแง่งอนทันทีเมื่อนึกถึงใบหน้าของยามาโมโตะ

ทำไมเจ้าไม่เคยร้องขอให้ข้าปักผ้าให้....แต่กลับไปร้องขอให้ท่านหญิงคนนั้นทำให้ ?

ประตูเลื่อนฝั่งระเบียงทางเดินถูกเปิดออกก่อนที่ร่างสูงใหญ่จะเดินเข้ามา นัยน์ตาสีเปลือกไม้ปรายมองร่างบอบบางที่กำลังนั่งใช้ตะเกียบตักข้าวเข้าปาก ใบหน้าสวยไม่แม้แต่จะสนใจคนที่เดินเข้ามาใหม่จนยามาโมโตะนึกแปลกใจ

เพราะปกติต่อให้โกรธแค้นชิงชังเขาแค่ไหน แต่โกคุเดระก็มีมารยาทพอที่จะรอเขามากินข้าวพร้อมกัน

“ ทำไมวันนี้เจ้ากินข้าวไม่รอข้าเลยล่ะโกคุเดะระ?”       ริมฝีปากเอ่ยถามออกไปในขณะที่ดวงตาก็จ้องมองใบหน้างอหงิกของอีกฝ่ายอย่างพิจารณา

“ เรื่องอะไรข้าต้องรอเจ้าด้วย?!”

“ งอนอะไรอีกล่ะ?”

“ อย่ามาพูดเหมือนข้าเป็นผู้หญิงนะ!”        ก็กำลังงอนเหมือนผู้หญิงเลยไม่ใช่หรือไงกัน?

ร่างสูงใหญ่นั่งลงที่ฝั่งตรงข้ามโต๊ะอาหารด้วยรอยยิ้มน้อยๆ นัยน์ตาสีเปลือกไม้จ้องมองแก้มใสที่ยังเคี้ยวข้าวตุ้ยๆไม่พูดไม่จา....ช่วงนี้ถึงจะไม่ยิ้มไม่แย้มให้เขาอยู่แล้วแต่อย่างน้อยคิ้วเรียวนั่นก็ไม่ได้ขมวดตลอดเวลาแบบนี้

“ พรุ่งนี้ข้าต้องเดินทางไปอิสุ”       ใบหน้าสวยมีท่าทางตกใจ แต่ก่อนที่จะได้พูดอะไรร่างสูงใหญ่ก็ชิงพูดออกมาเสียก่อน

“ แน่นอนว่าเจ้าจะไม่ได้ไปด้วย....ฮิบาริ เคียวยะ ต้องการให้เจ้าอยู่ที่นี่....เพราะเค้ารู้ดีว่าเจ้าคือจุดอ่อนของข้า ตราบใดที่เจ้ายังอยู่ในกำมือเค้า ข้าจะไม่กล้าทำอะไรไม่ดีต่อคามาคุระแน่”       รอยแดงระเรื่อปรากฏอยู่บนแก้มใสของโกคุเดระวูบหนึ่งก่อนที่ใบหน้าสวยนั่นจะพยายามกลบเกลื่อนด้วยความบูดบึ้ง

“ ฮึ! กิโมโนที่ท่านหญิงคนนั้นปักให้อยู่ที่ไหนซะล่ะ? พรุ่งนี้เจ้าคงใส่มันออกไปสินะ?”      ใบหน้าสวยพูดจาประชดประชันก่อนจะเอาถ้วยใส่ข้าวบังหน้าเอาไว้ แต่แค่พูดออกมาแบบนั้นร่างสูงใหญ่ก็ได้แต่ยกยิ้มอย่างรู้ทัน

“ อยู่ไหนน้า.....”

ปึ้ง!!

ชามข้าวถูกกระแทกลงบนโต๊ะก่อนที่ร่างบอบบางจะลุกขึ้นเดินพรวดๆเข้าไปยังห้องด้านในด้วยใบหน้างอหงิกยิ่งกว่าเก่า

มือบางคว้ายูคาตะสีขาวเตรียมจะเข้าไปอาบน้ำให้หัวเย็นลงสักนิด ไม่รู้ทำไมเขาถึงได้หงุดหงิดแบบนี้ จะว่าเป็นเพราะว่างมากเลยฟุ้งซ่านก็ไม่น่าใช่ ในเมื่อตอนถูกขังอยู่ที่อิสุเขาก็ว่างแบบนี้แต่ไม่เคยหงุดหงิดใจแบบในครั้งนี้เลย

ในหัวมีแต่คำว่าทำไมๆๆๆ

ทำไมยามาโมโตะที่บอกว่ารักเขาถึงไปให้ผู้หญิงคนอื่นปักผ้าให้ หรือจะเห็นว่ายังไงเขาก็ทำไม่ได้ เป็นแค่คนไร้ประโยชน์ที่อยู่ไปวันๆ

แล้วทำไมเขาที่บอกว่าเกลียดหมอนั่นนักหนาถึงต้องมานั่งคิดเรื่องพรรณนี้ด้วย

ทำไมๆๆ!!!

มือบางปลดโอบิออกก่อนจะแหวกคอกิโมโนให้พ้นไหล่ ผ้าเนื้อดีไหลลื่นตามผิวกายขาวผ่องลงไปกองอยู่ที่พื้นทันที เรียวขาก้าวไปยังอ่างอาบน้ำแล้วก้าวลงไปโดยไม่สนใจจะล้างตัวก่อนเลยสักนิด มือบางวักน้ำใส่หน้าจนกระเซ็นไปทั่ว

สภาพเหมือนนกน้อยลงเล่นน้ำทำให้ร่างสูงใหญ่ที่แอบตามเข้ามาอมยิ้มเจ้าเล่ห์

ดูท่าทางว่าร่างบอบบางนั่นจะไม่รู้ว่าตัวเองกำลังหึง?

ถึงจะอยากให้เกลียดยังไงก็ไม่อยากให้เข้าใจผิดไปมากกว่านี้ มือใหญ่จึงปลดกิโมโนของตัวเองออกก่อนจะเดินฝ่าไอน้ำเข้าไปโดยที่เจ้าคนที่ยังคงวักน้ำล้างหน้าอย่างบ้าคลั่งนั่นไม่ได้รู้ตัวเลยสักนิด

แผ่นหลังบางมาสะดุ้งเฮือกอีกทีก็ต่อเมื่อมันถูกกดแนบไปกับแผงอกแข็งแกร่ง กล้ามเนื้อได้รูปสมชายกำลังแนบไปกับผิวขาวนุ่มจนแทบจะไม่มีช่องว่าง เอวบางถูกอ้อมแขนแข็งแรงกอดกระชับเอาไว้ก่อนที่ใบหน้าคมจะก้มลงมาเกยคางไว้ที่หัวไหล่นวลเนียน

“ จะ...เจ้า!!”      ใบหน้าสวยเริ่มมีท่าทีตื่นตระหนก ร่างบอบบางพยายามจะดิ้นหนี แต่ลำตัวที่ถูกยึดเอาไว้ด้วยร่างกายของอีกฝ่ายก็ขยับไปไหนไม่ได้ง่ายๆเอาเสียเลย

ถึงแม้ร่างกายจะยังจดจำรสชาติความเจ็บร้าวของการถูกข่มเหงได้ดี แต่จากครั้งนั้นมายามาโมโตะก็ไม่ได้ทำอะไรอีก

“ ข้าทนไม่ไหวแล้วโกคุเดระ...ขอข้าเข้าไปในตัวเจ้าได้ไหม...แลกกับสิ่งที่เจ้าอยากรู้เป็นไง?”       ร่างที่กำลังดิ้นชะงักค้างก่อนจะหน้าแดงเถือกไปกับคำพูดออดอ้อนของคนที่กอดตนอยู่ข้างหลัง...วันนี้จะมาไม้ไหนกัน? ทั้งๆที่ใช้กำลังรังแกเขามาแล้ว แล้วคราวนี้ทำไมถึงมาอ้อนเหมือนลูกหมาป่า?

“ ขะ...ข้าไม่ได้อยากรู้อะไรทั้งนั้น”      

“ กิโมโนตัวนั้นข้าทิ้งมันไปตั้งนานแล้ว ข้าไม่เคยร้องขอให้ใครปักผ้าให้ เพราะประเพณีแบบนี้มันไม่มีความจำเป็นสำหรับข้าเลยโกคุเดระ”        เสียงทุ้มแหบพร่ากระซิบอยู่ที่ใบหู มือใหญ่รวบเส้นผมสีเงินไพล่ไปด้านข้างก่อนที่ใบหน้าคมจะก้มลงไปกดจูบที่หลังคอให้ร่างบอบบางสะดุ้งเล่น

“ กะ ก็ข้าบอกแล้วไงว่าไม่ได้อยากรู้เรื่องอะไรทั้งนั้น แล้วข้าก็ไม่มีวันยอมให้เจ้าเข้ามะ...อ๊า!!! ข้าเกลียดเจ้าได้ยินไหม!!”        ใบหน้าสวยยิ่งแดงหนักเมื่อรู้ตัวว่าพูดคำน่าอายออกไป นอกจากเจ้าบ้ายามาโมโตะแล้วตอนนี้กลับรู้สึกเกลียดตัวเองยิ่งกว่า ที่ดันรู้สึกดีไปกับสัมผัสที่คลอเคลียอยู่ที่ซอกคอ...ที่ดันรู้สึกโล่งใจไปกับคำพูดของอีกฝ่าย

“ ไม่รู้ละ ข้าบอกเจ้าไปแล้ว เพราะงั้นถือว่าการแลกเปลี่ยนเริ่มต้นขึ้นแล้ว”       น้ำเสียงเจ้าเล่ห์เอ่ยกระซิบ ร่างสูงใหญ่ไม่ปล่อยให้ร่างบอบบางปฏิเสธหรือโวยวาย มือกอบกุมไปที่ส่วนไวความรู้สึกของคนที่นั่งซ้อนอยู่ข้างหน้าจนลำตัวขาวผ่องถึงกับสะดุ้งเฮือก

“ อึก....”      มือยกขึ้นมาปิดปากแทบไม่ทันเมื่อร่างกายที่ไร้เดียงสาถูกฝ่ามือใหญ่ๆนั่นลูบไล้ไปมา ถึงจะโตมาจนป่านนี้และมีพี่ชายถึงหกคน รวมทั้งยังอยู่กับผู้ชายอย่างยามาโมโตะมาตลอด แต่ดูเหมือนพวกนั้นรวมทั้งคนในตระกูลโกคุเดระจะพยายามไม่สอนอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ให้เขาเลย ไม่เคยรู้เลยด้วยซ้ำว่าผู้ชายกับผู้หญิงเขามีอะไรกันยังไง

“ อื้อ...”      นัยน์ตาสีมรกตจึงได้แต่ปิดแน่นเมื่อแกนกายถูกชักนำ เรี่ยวแรงที่จะใช้ต่อต้านกลับหายไปในพริบตา ใจที่บอกว่าเกลียดนักหนากลับแพ้ฝ่ามือคู่นั้น

ลมหายใจเริ่มจะติดขัดเช่นเดียวกับร่างที่เริ่มจะสั่นระริก ความรู้สึกดีที่ไม่เคยได้พบมาก่อนทำเอาต้องเม้มริมฝีปากแน่นเพราะไม่แน่ใจว่าถ้าเปิดปากออกไปมันจะมีเสียงอะไรออกไปหรือไม่

สองมือสั่นน้อยๆจับอยู่ที่ข้อมือใหญ่ที่ยังคงขยับขึ้นลง ใบหน้าคมยังคงคลอเคลียอยู่แถวๆแก้มใสกับซอกคอ ยิ่งทำเอาสติเตลิดเปิดเปิง ใบหน้าสวยดูทรมานแต่มันก็ต่างจากเมื่อตอนที่ทะเลาะกันมากมายนัก เพราะถึงแม้ว่าคิ้วเรียวจะขมวดเข้าหากันแต่ใบหน้านั้นก็ดูแฝงเอาไว้ด้วยความรู้สึกดี

“ ฮึก....อื้อ!”       ร่างขาวผ่องที่เริ่มจะแดงระเรื่อกระตุกน้อยๆเมื่อถึงจุดสูงสุดของอารมณ์ ความสุขสมที่ไม่เคยรู้จักกำลังแผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย ริมฝีปากสีแดงอ้าออกเพื่อผ่อนลมหายใจ นัยน์ตาสีมรกตที่กำลังหรี่ปรือต้องเบิกกว้างเมื่อมือใหญ่ยกขึ้นมาจากน้ำที่นั่งแช่กันอยู่

ของเหลวสีขาวขุ่นยังคงค่อยๆไหลลงไปจากฝ่ามือใหญ่....ของเหลวที่ดูยังไงก็ไม่ใช่น้ำที่กำลังอาบอยู่นี่แน่ๆ

แก้มใสแดงระเรื่ออย่างเต็มไปด้วยความอับอาย เพราะรู้ทั้งรู้ว่านั่นคือของของตน

“ ข้าจะค่อยๆสอนให้เจ้าเองโกคุเดระ...บทเรียนที่พี่ชายของเจ้าไม่มีใครยอมสอนให้...ข้าเลยได้ร่างกายที่แสนบริสุทธิ์ของเจ้ามาครอบครอง”        เสียงทุ้มที่กระซิบอยู่ที่ใบหูยิ่งทำเอาใบหน้าร้อนผ่าว สติที่เคยขาวโพลนยังคงเบลอๆจนเผลอเอ่ยปากถามสิ่งที่อยากรู้ออกไป

“ ทำไม...ทำไมเจ้าถึงไม่ให้ข้าปักผ้าให้เจ้าล่ะ?”      เสียงลอยๆทำให้ใบหน้าคมรู้ว่านั่นคือสิ่งที่ค้างคาอยู่ในใจของโกคุเดระและถ้าไม่อยู่ในสภาวะแบบนี้ ร่างบอบบางนี่จะไม่มีวันถามออกมาแน่

เจ้าน้อยใจที่ข้าไม่ให้เจ้าปักผ้าผืนนั้นให้ทั้งๆที่ใจจริงของข้าน่ะ....

“ แล้วเจ้าทำเป็นรึไง?”     ใบหน้าคมอมยิ้มก่อนจะกระซิบถามออกไป

“ ก็....ไม่เป็น”     ใบหน้าสวยก้มงุดอย่างรู้ความสามารถของตัวเองดี

“ อย่างเจ้าน่ะ คงจะฝืนทำจนมือโดนเข็มตำมีแต่แผลเต็มไปหมดแน่ๆ...”     มือใหญ่เอื้อมไปจับมือบางมากุมเอาไว้ก่อนอีกข้างจะลูบมันอย่างแผ่วเบา

“ ของที่ต้องแลกมาด้วยบาดแผลของเจ้าน่ะ...ข้าไม่เอาหรอก”       ใบหน้าสวยเงยขึ้นมาหาทันที นัยน์ตาสีมรกตเบิกกว้างกับคำพูดที่ได้ยินก่อนที่มันจะสั่นพร่าเพราะว่าเข้าใจเหตุผลของเขาแล้ว

เพราะข้ารักเจ้า...ถึงต้องเฝ้าทะนุถนอมเอาไว้....

“ อีกอย่าง...ถึงจะไม่มีผ้านั่น...ยังไงข้าก็จะกลับมาหาแต่เจ้าอยู่ดี...เพราะหัวใจของข้าอยู่ตรงนี้”     ใบหน้าคมกระซิบเน้นย้ำลงไปที่ใบหูแดงระเรื่อเพื่อให้รู้ว่า “ตรงนี้” คือที่ไหน

“ ข้า.....”        และดูเหมือนเมื่อโล่งใจทั้งยังอ่อนเพลียที่ร่างกายทำให้จู่ๆนัยน์ตาสีมรกตก็ค่อยๆปิดลง แผ่นหลังบางทิ้งตัวอยู่ในแผงอกของร่างสูงใหญ่ที่รองรับเอาไว้

ริมฝีปากกดจูบลงไปที่แก้มใส ก่อนจะอุ้มคนที่หลับไปแล้วขึ้นจากน้ำ

ขอแค่เจ้ายังสามารถหลับตาลงได้ในอ้อมแขนของข้า....ในตอนนี้แค่นี้ก็พอแล้ว....

กองทัพสีดำที่คราวนี้ไม่ได้มีแต่ทหารกับอาวุธเพียงเท่านั้น ที่ด้านหลังของขบวนยังเต็มไปด้วยอุปกรณ์การก่อสร้างมากมาย ทั้งยังข้าวของเครื่องใช้ที่บ่งบอกให้รู้ว่าคนที่กำลังจะเดินทางไปในกองทัพครั้งนี้คงอีกนานเลยกว่าจะได้กลับมา

ร่างบอบบางของเชลยศึกจากอิสุรวบเสื้อคุลมฮาโอริให้อยู่ในสภาพที่เรียบร้อยที่สุดเท่าที่จะทำได้ก่อนจะวิ่งไปตามระเบียงทางเดินอย่างไม่สนใจว่าใครจะคิดว่าไร้มารยาท

เจ้าบ้ายามาโมโตะนั่นออกไปโดยไม่ยอมปลุกเขา!

ถึงจะไม่รู้ว่าทำไมตัวเองจะต้องมาวิ่งอยู่แบบนี้ แต่หากไม่ยอมก้าวขาออกมา...กว่าจะได้เห็นหน้าเจ้าคนที่เกลียดแสนเกลียดนั่นก็คงจะอีกหลายเดือน

ร่างบอบบางหยุดหอบแฮ่กอยู่ที่ระเบียงทางเดินไกลๆแต่ยังพอจะมองเห็นขบวนม้าที่จะออกจากคฤหาสน์คามาคุระเพื่อไปสมทบกับกองทัพหลักที่ประตูเมืองได้....ดูเหมือนจะทันเวลาพอดี เพราะตอนนี้ม้าสีดำซึ่งมีร่างสูงใหญ่ที่คุ้นตาของยามาโมโตะนั่งอยู่กำลังก้าวขาออกเดิน

ใบหน้าคมหันกลับไปมองด้านในเรือนอย่างไม่ได้คาดหวังอะไร แต่แล้วนัยน์ตาสีเปลือกไม้ก็ต้องเบิกกว้างเมื่อมองเห็นร่างบอบบางที่ผลุบๆโผล่ๆอยู่หลังเสาต้นหนึ่ง

มาส่งข้าหรอโกคุเดระ...

รอยยิ้มน้อยๆปรากฏอยู่บนใบหน้าคมอย่างหาดูได้ยากสำหรับเหล่าทหาร

ถึงจะบอกเจ้าออกไปตอนนี้ไม่ได้ แต่ข้าจะฝากสายลมช่วยบอกเจ้าที....ว่าข้าจะรีบกลับมา

ขบวนม้าหายลับสายตาไปนานแล้ว คนที่ออกมายืนส่งจึงทยอยกันกลับเข้าสู่ตัวเรือน

และดูเหมือนจะไม่ใช่ยามาโมโตะคนเดียวที่รับรู้ว่า โกคุเดระ ฮายาโตะออกมายืนส่งกองทัพด้วย

“ ท่านพ่อ....”         น้ำเสียงเย็นๆของท่านหญิงมิซึโกะเอ่ยเรียกร่างท้วมที่เดินอยู่ด้านหน้า ใบหน้าอวบอูมหันมามองด้วยสายตาสงสัยทำให้ผู้เป็นลูกสาวพูดต่อไป

“ ในระหว่างที่ท่านพี่ทาเคชิไม่อยู่...ทำไมเราไม่จัดงานชิงดาบของปีนี้ขึ้นมาเสียตอนนี้เลยละคะ?”        รอยยิ้มร้ายถูกส่งให้ผู้เป็นพ่ออย่างรู้ทันกัน ใบหน้าอวบอูมพยักลงรับช้าๆ

ข้าจะทำให้เจ้าอับอายจนไม่มีหน้ามาเดินอยู่ในบ้านนี้ได้อีกเลยละ เจ้าเชลยศึก!

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

โปรดติดตามตอนต่อไป....

มะ  ไม่ได้ตั้งใจเก็บตอนที่ 12 ไว้ลงวันที่ 12 หรอกนะ  แต่ว่ามันเพิ่งเสร็จ = =””

เอาเป็นว่าสุขสันต์มากๆละกันนะตัวฉัน 55555 (<<คนแบบนี้ก็มีด้วย =[ ]=) แหม...คนเราถ้าไม่ให้ของขวัญตัวเองก่อนแล้วจะไปมีแรงให้ใครได้ง๊ายยยยย เพราะงั้นขอลาไปหาเค้กกินซักสองเดือนนะ //โดนตบรัวๆ

ละ ล้อเล่นกะได้....

สำหรับฟิค...ช่วงนี้ก็ทนหมั่นไส้ในความดาร์กของอิเนียนไปก่อนนะ ^ ^” อย่าเพิ่งปาหม้อไหอะไรมาให้คนแต่งนะคะ กลัวแล้วๆๆ  ต้องสารภาพว่าที่ตอน 11 มันออกมาช้าเพราะว่าตัดสินใจไม่ได้นี่แหละค่ะ ว่าจะให้ยามะมันเก็บความลับไว้แล้วดาร์กต่อไป หรือให้มันบอกความจริงหนูก๊กแล้วหวานๆกันไป สำหรับใครที่ไม่ชอบยามะที่เป็นแบบนี้ก็ต้องขออภัยด้วยนะคะ m(_ _)m ทั้งๆที่ก๊กร้องไห้แล้วทำไมแกยังข่มเหงเค้าอีก! เลวที่สุด! ยัยคนแต่งก็แต่งออกมาได้ ชั่วร้ายไม่มีใครจะเกิน!   เอ่อ....ไว้เรื่องหน้าจะให้ยามะมาอย่างฮีโร่เลยเค่อะ >/\<

ต้องขอขอบคุณของขวัญที่ส่งมาให้กันแต่หัววันเลยนะคะ ดีใจมากๆเลยค่ะ ไม่ว่าจะเป็นอะไรก็แล้วแต่แค่ตั้งใจให้เก๊ามาก็ดีใจมากๆๆแล้วค่ะ *กอดรัด* รวมถึงคำอวยพรในเฟสด้วยนะคะ แหะแหะ เขิลเลย >////<

ใครสนใจฟิคของขวัญของเก๊าที่น้องมิยะเขียนให้มา ก็เชิญอ่านกันโล้ดที่ >> [8059] Skyfall by Miya

รับรองความเพอร์เฟ็ค(?!!) 555 (ที่ข้าพเจ้าลิ้งค์ไว้เป็นตอน intro นะก๊ะ ความจริงน้องมิยะยังลงต่ออีกสองพาร์ทน่ะ อย่าลืมเปิดดูนะ *w*

ขอบคุณฟิคที่ส่งมาทางหลังไมค์จากน้องนันดากับน้องเฟย์ด้วยนะค้า ไว้เก๊าอ่านแล้วจะเม้นต์เป็นหางว่าวกลับไปเลย รอฟังเสียงสครีมให้ดี ฮี่ๆ

ปล.ตอนแรกตั้งใจว่าจะแต่งฟิคเถื่อน(?)ให้ตัวเองอีกซักเรื่อง...ทว่า....สามสี่วันมานี้โดนรูปแฟนอาร์ตของ 7menzippo ล่อลวงค่ะ โฮรกกกกก คุณโคกิโนะ!!! ไม่ไหวแล้วอ่ะ ตบะแตกจากฟิคเถื่อนขอกลับไปฟิครักเพื่อน(?)เรื่องเดิม ชื่อ...ของสัตว์ที่ไร้นาม หมายเลขยี่สิบห้า เร็วๆนี้ >////< ตามไปดูรูปที่ว่าได้ที่นี่ก๊ะ >> คุณโคกิโนะ  

ปล.2 Psycho Pass ตอนที่ 12 มันโฮกมากกกกกก กิโนะสมัยยังเด็กๆโคตรน่ารักเลยว้อยค่า...สครีมในเฟสยังไม่พอ เอามาต่อที่นี่อีก กรั่กๆๆๆ ผมสั้นอย่างน่ารักอ่า >/////<

 อีกซักรูป....

มาอีดิทแบบสดๆร้อนๆก่อนจะไปนอน เมื่อกี้มีเพื่อนรักส่งของขวัญวันเกิดมาให้อีกชิ้น โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก เก๊าดีใจมากเลยอ่ะ ใครสนใจเชิญไปอ่านได้นะก๊ะ เจ้าตัวเค้าว่าเป็นฟิคโชตะนะ(น้ำลายไหลพราก) ที่นี่เลยก๊ะ  >> [8059] A Thousand Wish by kuwa[R]i...

กรี๊ดๆๆๆๆๆๆ >/////<