เำพลงแรงบันดาลใจของฟิคเรื่อง หิมะ...หยดน้ำ...ความรัก ค่ะ...
เอนทรีนี้จะยาวหน่อย เพราะรวม 4 เอนทรีเอาไว้ด้วยกัน 555 ก็อย่างที่รู้ว่าฟิคเรื่องนี้มันใช้เวลาแต่งมาอย่างยาวนาน (= =") เพราะงั้นเพลงมันเลยมาทีละเพลงสองเพลง เวิ่นกันยาวเลยแต่ละเพลง55
เริ่มจากเพลงแรก
Jay Chou : Huo Yuan Chia
เพลงของ Jay Chou ค่ะ รู้สึกจะใช้ประกอบหนังเรื่องหนึ่งนะ แต่จำไม่ได้ว่าเรื่องอะไร ข้าพเจ้าชอบเสียงกลองตอนขึ้นต้นเพลงมากกกกเลยอ่ะ แบบว่าฟังแล้วฮึกเหิมสุดๆ อิอิ แล้วก็เสียงซอ(ใช่ไหมนะ?)อันโหยหวนนั่นอีก ไม่พอยังมีเสียง...เอ่อ...ของจีนเรียกว่าอะไรอ่ะไอ้ที่เหมือนจระเข้บ้านเรา(โกโตะของญี่ปุ่นอ่ะ)นั่นด้วย รวมกันแล้วมันโฮกอ่ะ ชอบฟังเพลงของเจโชวหลายๆเพลงเลยค่ะ ข้าพเจ้าว่าเค้าเก่งอ่ะที่เอาเครื่องดนตรีของจีนหรือเครื่องดนตรีพื้นเมืองโบราณมาผสมผสานกับเครื่องดนตรีสมัยใหม่ได้แบบลงตัวมากกกกก
กร๊ากกกก ฟังแล้วก็อย่าเพิ่งไปนึกถึงหนังจีนอะไรงี้นะ555 จิ้นไปซะว่าไอ้เสียงกระบี่โช้งเช้งนั่นเป็นเสียงปะดาบก็แล้วกัน ^ ^
เป็นเพลงที่ฟังแล้วนึกถึงฉากที่พระเอกของเรายืนอยู่ท่ามกลางสนามรบเลยอ่ะ เหมาะกับฉากต่อสู้อย่างแรง แต่มันเป็นการต่อสู้ที่ถึงแม้ร่างกายจะแทบยืนไม่อยู่แต่ยังคงเต็มเปี่ยมไปด้วยใจสู้ แบบว่าจะต่อสู้จนตัวตายเพื่อปกป้องเจ้าเอาไว้ หรือไม่ก็จะคว้าชัยชนะให้ได้เพื่อจะกลับไปโอบกอดเจ้าอีกครั้ง โฮกกกกกกก
พูดแค่นี้มันอาจจะไม่เห็นภาพ....
เพราะงั้นแอบแปะซะหน่อย อิอิ.....อ้อ.....สปอยด์นะจ๊ะ *w*
ท้องฟ้าหมุนวนฉาบไล้ไปด้วยสีอันแดงฉาน ควันไฟพวยพุ่งจากทั่วสารทิศจนทำให้ไม่อาจมองเห็นสิ่งใด รู้สึกได้เพียงแผ่นหลังของคนที่ไว้ใจและเสียงโกลาหลดังกึกก้องไปทั่วสมรภูมิรบ
เสียงหัวเราะอารมณ์ดีเผยออกมาพร้อมกับรอยยิ้มมืดมนก่อนที่สองมือจะจับกระชับดาบมั่น....เช่นเดียวกับใบหน้าเรียวที่ยังคงยิ้มละไมทั้งๆที่เหงื่อไหลโทรมกาย ปลายคมของสามง่ามยังคงส่องประกายหิวกระหาย....แผ่นหลังสูงใหญ่ของทั้งคู่นั้นหันให้แก่กัน ใบหน้าต่างหันออกไปเผชิญกับศัตรู
ฝุ่นควันที่เริ่มจะจางหายทำให้นัยน์ตาสีเปลือกไม้เริ่มจะมองเห็นได้อย่างชัดเจนว่าทั้งตนและเจ้านายตกอยู่ท่ามกลางวงล้อมของข้าศึกนับร้อยนับพัน ถึงแม้เรี่ยวแรงเริ่มจะถดถอย ร่างกายเริ่มจะเหนื่อยล้า แต่ทว่ากำลังใจนั้นยังคงแข็งแกร่ง....สายตาเหลือบลงไปมองผ้าเช็ดหน้าผืนน้อยที่พันอยู่ที่ด้ามดาบให้นึกถึงใบหน้าสวยของคนที่เป็นดั่งหัวใจ....สัมผัสอ่อนนุ่มจากร่างกายบางยังคงตกค้างอยู่ในทุกส่วนของร่างกาย....รวมทั้งนัยน์ตาสีมรกตที่มองมาอย่างเว้าวอนในค่ำคืนก่อนที่จะลาสู่สนามรบ.......ข้า....จะแพ้ไม่ได้
“....ท่าน...พร้อมจะไปเยือนนรกหรือยัง....” มือใหญ่กระชับดาบก่อนจะพูดลอยๆไปถึงคนที่ยืนหันหลังชนกัน
“ คึหึหึ....เจ้าคิดว่าพูดอยู่กับใคร....” เช่นเดียวกับสามง่ามที่ขยับไปข้างหน้า ประกายคมกล้าไม่ได้ยิ่งหย่อนไปกว่าประกายจากดวงตาสองสี .....ต่อให้ต้องเสียเหงื่ออีกแค่ไหน ต่อให้ต้องเสียเลือดอีกกี่หยด ต่อให้ร่างกายต้องแหลกสลายจนหมดสิ้น
ข้าก็จะกลับไป....
เพราะทุกสิ่งทุกอย่างยังคงดังก้องอยู่ในหัว....
‘ เจ้ารู้หรือไม่ว่าทำไมข้าจึงส่งเจ้าไปเป็นแม่ทัพในสงครามที่แทบจะไม่มีหวังในชัยชนะครั้งนี้ ‘
‘ เหตุผลหนึ่งคือกองทัพของเจ้านั้นแข็งแกร่งไม่ได้แพ้กองทัพของเคียวยะ....แต่อีกเหตุผลหนึ่งคือ.....ข้าต้องการให้เจ้าอยู่ห่างจากสึนะโยชิมากที่สุด...’
นัยน์ตาสองสีจับจ้องมองศัตรูอย่างไม่ลดละ หยาดเหงื่อไหลลงมาตามขมับ ฝุ่นและควันไฟลอยละล่องคละเคล้าไปกับกลิ่นคาวเลือดให้ทุกสิ่งทุกอย่างรอบกายดูน่าสะอิดสะเอียน สายตามากมายที่จ้องกลับมานั้นเต็มไปด้วยจิตสังหาร....มือแค่สองคู่จะไปสู้กับคนนับร้อยนั้นได้อย่างไร.....แทบจะไม่มีหวังในชัยชนะเลยแม้แต่น้อย....
แต่กระนั้นเขาก็ยังคงยิ้มละไมอย่างไม่สะทกสะท้าน....
จะกลับไป....
จะเอาชัยชนะกลับไปให้ได้.....
และครั้งนี้จะไม่ให้ใครหน้าไหนมาแยกพวกเขาได้อีก....
‘ คึหึหึ......ท่านพ่อ....ในฐานะที่ข้าเองก็เป็นลูกชายของท่านและเป็นแม่ทัพที่กำลังจะออกไปสู้เพื่อท่าน.....’
‘ หากข้านำชัยชนะกลับมาให้ท่านได้.....ข้าจะขอสิ่งหนึ่งเพื่อเป็นของรางวัลได้หรือไม่....’
ถึงจะรู้ว่าท่านคงจะโกรธจนแทบอยากจะฆ่าข้าให้ตาย แต่ตอนนั้นข้ากลับเอ่ยขอออกไปอย่างไม่มีลังเล
‘ สิ่งที่ข้าจะขอท่านนั้นก็คือ................สึนะโยชิ ‘
รอยยิ้มละไมเผยออกมาอีกครั้ง ก่อนจะส่งสัญญาณให้แก่คนที่ยืนอยู่ด้านหลัง....
หลังจากขยับเท้าก้าวออกไปในครั้งนี้.....
หากมือของข้าไม่อาจคว้ามือของเจ้าเอาไว้ได้....
เราคงต้องลาจากกันไกลตลอดกาล.....
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ครึ ครึ.....อีกนานนนนนนค่ะ กว่าจะมาถึงตรงนี้ อิอิ....และแน่นอนว่า เดอะลาสบอส ของฟิคเรื่องนี้ไม่ใช่คุณฮิ แต่เป็นคุณป๋าจักรพรรดินี่เอง เคี๊ยกกกก (คุณฮิเองก็โดนคุณป๋าสอยร่วงเช่นเดียวกัน แต่จะสอยยังไงและจะร่วงแน่หรือไม่นั้น.....คึหึหึ.....) สปอยด์ที่ยกมานี่เป็นของคุณมุ ไม่รู้ว่าจะรอดมือพญายมไปได้หรือไม่กันน้า.... หรือว่าตอนจบทูน่าจะถูกจับแต่งงานกับเจ้าหญิงแห่งดินแดนอันไกลโพ้น....(โดนโบกเหอะ!) อันนี้ก็ต้องมาลุ้นกันดู เหะเหะ
ก็แบบนี้แหละนะ...คนเป็นพ่อมักจะรักลูกสาว(?)มากกว่าลูกชาย กร๊ากกกกก
อ่า....ขอบคุณที่เข้ามาฟังมันเวิ่นอยู่เรื่อยๆ ^ ^” ต้องขอขอบคุณกับกำลังใจที่ให้กันมาเสมอนะคะ ลุกขึ้นมาได้ก็เพราะทุกๆคนนี่แหละค่ะ โค้งงงงง
ยังค่ะ....มันไม่ได้มีแค่เพลงเดียวหรอกค่ะ ที่เป็นแรงบันดาลใจในการแต่งฟิคเรื่องนี้ ไว้จะมาเวิ่นเรื่อยๆค่า...
The Path of Wind (Instrumental) : Joe Hisaishi
เพลงประกอบอนิเมะเรื่อง Totoro ของ Studio Ghibli
เป็นเพลงที่ข้าพเจ้าติดใจมาตั้งแต่ตอนที่ดูอนิเมะเรื่องนี้ครั้งแรก เป็นเพลงที่ทำให้นึกถึงบรรยากาศของญี่ปุ่นโบราณกับเรื่องราวของเด็กสองคนที่จับมือกันเอาไว้และไม่ว่าจะผ่านไปอีกสักกี่ปีสัญญานั้นก็ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง.....ฮะฮะ ตอนฟังน่ะมันจิ้นไปแบบนั้น ทั้งๆที่อนิเมะน่ะออกจะน่ารัก (ใครมีลูกหลานแนะนำให้ดูเรื่องนี้เลยนะคะ เป็นงานที่ยอดเยี่ยมจริงๆค่ะ) แต่ก็นะ...เพลงมันออกจะเหงาๆเล็กน้อยนะข้าพเจ้าว่า ซึ่งตรงจุดนี้แหละที่คิดว่าเป็นเสน่ห์ของเพลงนี้
ความจริงมีเวอร์ชั่นที่มีเนื้อร้องด้วยนะคะ แต่ว่าเอาไว้มาลงช่วงย้อนอดีตของคุณเคียวกับคุณมุดีก่า...อิอิ....
ส่วนเวอร์ชั่นเพลงบรรเลงแบบนี้เอาไว้ประกอบการจิ้นในฉากที่....มือใหญ่จับมือเล็กๆแล้วพากันวิ่งหนีไปท่ามกลางพงหญ้าป่าเขา แม้จะล้มลุกคลุกคลานแค่ไหนก็จะไม่มีวันปล่อยมือข้างนั้นไป....อะไรแบบนี้ (สปอยด์นี่เฮ้ย)
อ้า....ลองจิ้นภาพที่ทั้งคู่(6927)ต่างหนีอย่างลำบากลำบนเพราะโดนไล่ล่า แล้วฟังเพลงนี้ไปด้วยจิ....>w<....
แล้วพบกันในตอนที่ 7 เร็วๆนี้ค่ะ!
เหตุผลที่ฉันต้องรักเธอ : เอิร์น เดอะสตาร์
ฟังเพลงนี้จบแล้วจะเข้าใจ....ว่าทำไมฉันต้องรักเธอ
เพลงนี้คือแรงบันดาลใจของฟิคเรื่อง หิมะ หยดน้ำ ความรัก ตอนที่ 8 ซึ่งเป็นตอนย้อนอดีตของยามะก๊กค่ะ เหตุผลทั้งหมดว่าทำไมอิเนียนมันถึงได้ตามล่า เอ้ย ตามหาก๊กมานานนั่นมันเพราะอะไร แต่ให้ตายเหอะ แต่งคู่นี้ในฟิคเรื่องนี้ทีไรก็สุขใจทุกที มันน่าร้ากกกก เหมือนเพลงนี้นี่แหละ จังหวะน่ารักดีอ่ะ >_<
เจอกันในตอนที่ 8 ค่ะ
[8059] ทุกเหตุผล....ที่ข้าต้องรักเจ้า...
ในขณะที่เข้าไปเช็คสเตตัสของ เนียนชวนก๊กแต่งงาน(เชี่ยไรเนี่ย?) ในยูตูบ ก็บังเอิญเหลือบไปเห็น เพลงของสาวน้อยชาวจีนธิเบตที่แอบ(สโตรก)หลงรักอยู่
คือแบบ...แค่ชื่อเพลงก็อดไม่ได้ที่จะจิ้มเข้าไปแล้วอ่ะ
Sakura Modern by Alan dawa dolma
แล้วยิ่งเห็นหน้าอลันบนภาพแนะนำของคลิปนั้น อ๊ากกกกกกกก ถึงงานจะสุมหัวแค่ไหน ตรูก็จะต้องตามไปดูให้ได้!!
แล้วมันก็เสร็จเลยค่ะ.....เจอเส้นเสียงที่สวยขนาดนั้นเข้าไป...เสร็จเลย โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก เพราะอ่า.........
แล้วที่สำคัญคือเพลงนี้ฟังแล้วดันนึกถึงฟิคที่แต่งค้างเอาไว้ด้วยนี่สิ
กระซิกๆๆ
หิมะ หยดน้ำ ความรัก....>_<....
ฟังแล้วภาพไหลออกมาอย่างกะสายน้ำเลยค่ะ ทำไงดี๊!!!!
โอยยยย ตรูอยากมีปากกาจดทันใจเหมือนในแฮร์รี่ พ็อตเตอร์ว่ะค่ะ โอยๆๆๆ...ทูน่าหนีไป..ในขณะที่ใครอีกคนที่มัวแต่ซึนก็ตามไปท่ามกลางกลีบซากุระที่เวียนมาบรรจบอีกปี อ๊า.....
อ๊ะ...สำหรับคนที่ไม่รู้จักอลัน (ซึ่งเก๊าเองก็เพิ่งจะรู้จักได้ไม่นานหรอก ต้องขอบคุณ คุณ Gintaman เค้าละที่แนะนำกันมา >w< (จริงๆต้องบอกว่าเอ็งแหละที่ไปสโตรกเค้าอยู่)) เธอคือนักร้องชาวจีนธิเบต ซึ่งถูกปั้นโดยค่ายเพลงของญี่ปุ่นค่ะ (เรียกว่าจ้องกันไว้ตั้งแต่ยังเรียนไม่จบเลย 55) เพราะงั้นร้องเพลงภาษาญี่ปุ่นชัดเป๊ะค่ะ เป็นคนที่เสียงเพราะมากกกก ค่ายก็ทำเพลงออกมาให้เพราะมากกกก แล้วหน้าตาเธอยังน่าร้ากกกกกก >w<
ยังไงก็ลองฟังดูนะค้า...
ลิ้งค์เพลงเดี๋ยวเก๊ามาแปะให้นะ กำลังอัพอยู่ค่าาาา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น