KHR Au S.Fic HBD.Yama [8059] -- BiOS : 07 --

KHR Au S.Fic HBD.Yama [8059]  -- BiOS : 07 --

: KHR AU Fanfiction

: 8059

: Action  Horrors

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

“ ฉัน....จะหยุดมันเอง”

โกคุเดระพูดออกมาด้วยใบหน้านิ่ง แล้วเดินตรงดิ่งเข้าไปใกล้ประตูทางเข้าสูงใหญ่ที่เป็นบานเกล็ดอลูมิเนียมทอประกายสีเงินรับกับเส้นผมของเขา ผมลอบกลืนน้ำลายก่อนจะก้าวขาเดินตามเขาไป ในใจนึกภาวนา ถ้ากระสุนมันจะทะลุร่างของผมอย่างน้อยก็ขอให้มันพุ่งเข้าไปที่ตำแหน่งอย่างหัวใจ เอาให้ตายในนัดเดียวก็แล้วกัน

ผมก็ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงได้มั่นใจนัก เพราะดูยังไงๆไอ้ปืนกลนั่นมันก็น่าจะทำงานโดยอัตโนมัติ เพราะกล้องวงจรปิดที่ส่องมายังประตูหน้านั้นถูกใครสักคนพังซะจนไม่เหลือชิ้นดี

คงจะเป็นคนที่มาที่นี่ก่อนหน้านี้ แล้วคิดว่าถ้ากล้องนั่นพัง คนที่คอยบงการปืนกลอยู่จะได้มองไม่เห็น แล้วคนข้างนอกจะสามารถเข้าไปในนั้นได้โดยไม่ต้องโดนปืนนั่นสอยร่วงเอา

แต่มันไม่ใช่....

ในเมื่อตอนนี้ปืนกลมันยังคงทำงานตามหน้าที่ไม่มีลดละ...

เสียงกระสุนยิงทะลุลงไปที่พื้นดังจนแก้วหูผมสะเทือนไปหมด ต่อให้ไม่กลัวตายยังไงแต่ให้มาเดินฝ่าดงกระสุนแบบนี้มันก็ต้องมีขวัญผวากันบ้างแหละ

แต่ทว่า....ขาเรียวสวยของโกคุเดระก็ยังคงก้าวเดินต่อไป

......ติ้ดดดดดดด......

สัญญาณอะไรบางอย่างส่งเสียงเตือนยาวเหยียดจนผมเผลอหลับตาปี๋....ก็ไอ้เสียงแบบนี้มันคิดได้อย่างเดียวว่า พวกผมคงเดินเข้าไปเหยียบกับระเบิดที่วางเอาไว้เผื่อใครที่รอดพ้นปืนกลมาได้อะไรเทือกนั้น

ในขณะที่กำลังจินตนาการว่าอีกไม่นานคงมีเสียงระเบิดตูมใหญ่และมือไม้ของผมคงจะขาดกระเด็นออกจากกัน

แต่ไม่ว่าจะกลั้นใจรอรับความตายอยู่นานแค่ไหน....เสียงระเบิดที่ว่ามันก็ไม่ยอมดังขึ้นมาเสียที

ผมค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้นไปดู

มองเห็นเพียงแผ่นหลังบางของโกคุเดระ....กับรอบข้างที่เงียบสนิท.....

ไม่มียักกะมีเสียงระเบิด.....

แม้แต่ปืนกลเองก็หยุดยิงนิ่งไป.....

เกิดอะไรขึ้น....?

.......วีดดดดดด.......

เสียงดังขึ้นอีกครั้งทำให้ผมเผลอกระโดดถอยหลัง แต่คราวนี้กลับมีรังสีเป็นเส้นตรงฉายออกมาจากเซ็นเซอร์ที่ติดอยู่ที่ประตูรั้ว.....มันกำลังสแกนร่างกายของโกคุเดระ

นี่ผมเพิ่งรู้เลยนะว่า สถาบันวิจัยในเมืองเล็กๆอย่างนามิโมริจะมีอุปกรณ์ไฮเทคอย่างนี้อยู่ด้วย

“ ยืนยัน....โกคุเดระ ฮายาโตะ.....ยืนยัน....โกคุเดระ ฮายาโตะ”       เสียงตอบรับอัตโนมัติดังขึ้นอีกครั้งจากที่ไหนสักแห่ง แล้วอยู่ดีๆประตูแข็งกล้าบานนั้นมันก็เปิดออกหน้าตาเฉย

เฮ้ย!!! นี่เล่นเอาผมกับอีกสี่คนที่เหลืออ้าปากค้างกันเลยทีเดียว

บทจะง่าย มันก็ง่ายอะไรขนาดนี้!!

“ พวกนี้จะต้องเข้าไปกับฉันด้วย”       โกคุเดระเงยหน้าพูดกับบานประตู

“ ส่งรายงานไปยังห้องผู้อำนวยการเรียบร้อยแล้ว เข้ามาได้”

นั่นแหละ....ทำให้พวกผมทั้งหกคนสามารถมาเดินลอยชายอยู่ในสถาบันวิจัยได้โดยที่ตัวไม่พรุนด้วยรอยกระสุนไปซะก่อน

โกคุเดระเดินนำพวกเราเข้าไปในตึกรูปร่างทันสมัย เพราะรั้วสูงใหญ่ที่กั้นเอาไว้เลยทำให้ผมเพิ่งจะเคยได้เห็นมันเป็นครั้งแรก โถงของอาคารนั้นสูงขึ้นไปจนถึงชั้นสอง ส่วนต่างๆถูกกั้นเอาไว้ด้วยกระจกใส แม้แต่บันไดโค้งที่ทอดยาวลงมาก็ยังเป็นกระจก

ผมเหลือบมองเสี้ยวหน้าสวยของเขาอย่างสงสัย....ว่าที่จริงแล้วเขาเป็นอะไรกับที่นี่กันแน่ ถึงได้ดูคุ้นเคยนัก ทั้งๆที่ปกติที่นี่ก็เข้ามายากอย่างที่รู้กัน

และเมื่อขาของพวกเราเหยียบเข้าไปได้ครบ สายตาก็จับไปที่ชายสองสามคนที่ยืนต้อนรับอยู่ที่ปลายบันไดชั้นสอง

“ กำลังรออยู่เลยล่ะ โกคุเดระ ฮายาโตะคุง....”        เสียงทุ้มยิ่งก้องกังวานเมื่อรอบด้านมีแต่กระจก ชายวัยกลางคนรูปร่างสูงใหญ่อยู่ในชุดเสื้อกราวด์เอ่ยออกมาก่อนจะเดินนำหน้าก้าวขาลงบันไดมาหาพวกผม ใบหน้าภายใต้กรอบแว่นยิ้มให้แต่มันกลับทำให้ผมรู้สึกขนลุกมากกว่าจะอุ่นใจ

“ ฉัน....ทาเคดะ....ยินดีที่ได้รู้จัก...เธอควรจะดีใจนะที่ผู้อำนวยการของสถาบันวิจัยแห่งนี้อุตส่าห์ลงมาต้อนรับด้วยตัวเองเลย”       คำพูดกับรอยยิ้มบางๆนั่นดูยังไงก็ไม่รู้สึกเป็นมิตร

“ .................ไม่จริง......”       โกคุเดระปฏิเสธเสียงเข้ม ผมเพิ่งเคยเห็นเขาทำหน้านิ่วคิ้วขมวดกับคนอื่นแบบนี้เป็นครั้งแรก ปกติเขามักจะทำหน้าเย็นชาไม่รู้สึกรู้สาไม่ว่าใครจะพูดอะไรก็ตาม แล้วครั้งนี้ทำไมถึงตั้งใจปฏิเสธซะขนาดนั้น?

“ ผู้อำนวยการของสถาบัน....คือพ่อของชั้นต่างหาก....”        แล้วสิ่งที่เขาพูดออกมาก็ทำเอาผมอยากจะอ้าปากค้างอีกรอบ นี่ตกลงพ่อเขาไม่ได้เป็นแค่นักวิจัยธรรมดา แต่เป็นถึงผู้อำนวยการของที่นี่....ถ้าแบบนั้นผมก็ไม่แปลกใจละว่าทำไมเขาถึงได้เข้ามาที่นี่ได้ง่ายดายนัก ในเมื่อพ่อเขาออกจะรักเขามากขนาดนั้น

“ หมอนั่นอยู่ไหน? ไปเรียกออกมาสิ”      โกคุเดระจ้องตาอีกฝ่ายไม่ลดละ

“ อดีต...ผู้อำนวยการไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว....เขามีความผิดโทษฐานที่หนีออกไป...พร้อมกับอาวุธชีวภาพที่ทำให้ข้างนอกนั่นเกิดหายนะอย่างที่เห็น”      ผมหันไปมองหน้าของโกคุเดระโดยอัตโนมัติ นัยน์ตาเบิกกว้างอย่างที่ไม่รู้ว่าควรจะเชื่อหรือไม่เชื่อ เพราะสิ่งที่ชายในชุดกราวด์คนนั้นพูดดูเป็นเรื่องใหญ่จนผมไม่คิดว่าคนธรรมดาอย่างผมจะมีโอกาสได้มารู้เรื่องรู้ราวกับเขาด้วย

....ไม่อยากจะเชื่อ...ว่าคนที่แพร่เชื้อไวรัสจะเป็นพ่อของโกคุเดระ....

“ แกโกหก!! หมอนั่นไม่มีทางทำอย่างงั้น!!”      โกคุเดระตะโกนออกไป ร่างบอบบางทำท่าจะพุ่งเข้าใส่ทาเคดะ แต่แขนของผมก็คว้าตัวเอาไว้ได้ทัน

“ ใจเย็นก่อนโกคุเดระ”      ผมพยายามกระซิบบอกเขา แต่นัยน์ตาสีมรกตก็จ้องเขม็งไปที่ชายคนนั้นอย่างโกรธเกรี้ยว ผมเพิ่งจะเคยเห็นเขาแสดงอารมณ์ออกมามากขนาดนี้เป็นครั้งแรก

“ ฮ่าๆๆๆ ฮายาโตะคุง....จะบอกอะไรให้นะ...ความจริงเธอเองก็มีความผิดโทษฐานสมรู้ร่วมคิดกับพ่อของเธอ แต่ว่า....ที่เธอยังไม่ถูกจับ นั่นก็เพราะว่า....”       ชายในชุดกราวด์เดินเข้ามาใกล้ ผมรวบตัวโกคุเดระเอาไว้ไม่ให้กระโจนใส่หมอนั่น

“ ร่างกายของเธอ...มันยังมีประโยชน์อยู่”      แต่คราวนี้ถ้อยคำที่หลุดออกมามันทำให้ผมพลิกร่างกายบางให้ไปหลบอยู่ข้างหลังทันที....หรือพวกนี้จะรู้แล้ว ว่าโกคุเดระถูกฉีดแอนตี้ไวรัสเป็นเวลานานมาแล้ว

“ น่า...ไม่ต้องกังวลไปหรอก...ถ้าเธอยอมร่วมมือในการทดลองผลิตแอนตี้ไวรัสตัวใหม่ขึ้นมา ฉันก็จะปล่อยให้เธอมีชีวิตอยู่”      ทาเคดะยังคงเดินเข้ามาหาเขาโดยไม่กลัวเกรงคมดาบที่อยู่ในมือผมแม้แต่น้อย

ว่าแต่... “ตัวใหม่”...ที่ว่านั่นหมายความว่ายังไงกันแน่? มันไม่ได้มีอยู่แล้วหรอกหรอ? แล้วหมอนี่รู้เรื่องของพวกเขาถึงแค่ไหนกัน?

มีแต่คำถามลอยอยู่เต็มหัวผมไปหมด แต่แล้วทุกอย่างก็ถูกตอบด้วยประโยคเพียงประโยคเดียว....

“ แอนตี้ไวรัสตัวที่พ่อของเธอทำขึ้นมามันยังไม่สมบูรณ์ใช่ไหมล่ะ?”        ชายคนนั้นก็ก้มลงไปกระซิบที่ข้างหูของโกคุเดระ แต่ผมก็ได้ยินมันอย่างชัดเจน

“....เธอยังมีอาการของซอมบี้หลงเหลืออยู่...ใช่หรือเปล่าล่ะ?”      

“ ?!!”       ทำได้แค่เพียงตกใจที่รู้ว่าอีกฝ่ายรู้ความเคลื่อนไหวทั้งหมดของพวกเรา

“ โอ๊ย!!”      ยังไม่ทันจะขยับไปไหน สองมือก็ถูกพลิกไปไขว้กันอยู่ข้างหลัง พร้อมกับเสียงดัง เคร้ง เมื่อดาบในมือร่วงลงกระทบพื้น ชายร่างสูงใหญ่ที่ไม่รู้ว่าโผล่มาจากที่ไหนล็อคตัวพวกเราทั้งหกคนโดยไม่ทันจะตั้งตัว

ผมพยายามใช้แรงที่มีทั้งหมดเพื่อสะบัดให้หลุดจากการจับกุม แต่ดูเหมือนแรงของผมจะไม่ได้ทำให้อีกฝ่ายสะดุ้งสะเทือนแม้แต่น้อย....พวกนี้....ดูเหมือนทหารรับจ้างเหมือนในหนังมากกว่าจะเป็นแค่รปภ.ซะอีก ขนาดสึกิชิม่าที่แรงเยอะพอๆกับผมยังทำอะไรชายชุดดำที่จับตัวอยู่ไม่ได้เช่นกัน

“ พาเด็กคนนี้ไปที่ห้องทดลอง”       ทาเคดะบอกคนที่จับตัวโกคุเดระอยู่ ใบหน้าสวยของเขาส่ายหน้าปฏิเสธ นัยน์ตาสีมรกตมีแววสั่นไหว

ยิ่งเห็น...ผมยิ่งเจ็บใจ....ที่ทำอะไรไม่ได้เลย

“ อย่ายุ่งกับเค้านะ!!”      ผมตะโกนออกไปสุดเสียงเมื่อหมอนั่นลากร่างบางๆออกไป ผมไม่รู้ว่าตัวเองเหมือนคนบ้าแค่ไหน แต่วินาทีนั้น ทั้งแขนทั้งขาต่างดิ้นลนที่จะหลุดพ้น เพื่อที่จะวิ่งออกไปรั้งตัวของเขาเอาไว้

“ ปล่อยสิวะ!!”     ไม่นะ...พวกนั้นจะทำอะไรโกคุเดระ...ไม่ได้นะ.....ผมไม่ยอม...ผมไม่ยอมนะ!

ในหัวมีแต่ถ้อยคำนี้วนเวียนไปมา ทั้งตะโกนทั้งออกแรงขัดขืนจนกระทั่งมือที่จับผมอยู่เพิ่มมาอีกหลายคู่

“ .......ยามะ....อื้อ!”       เขาเองก็พยายามจะขัดขืน เสียงที่เปล่งเรียกชื่อผมขาดหายไปเมื่อมือหยาบกร้านตะปบปิดปากของเขาไว้

โธ่โว้ย! ถ้ารู้ว่าจะต้องเข้ามาเจอเรื่องแบบนี้ ผมจะไม่มีวันพาเขามาแน่!

“ บอกให้ปล่อย!! โกคุเดระ!!! โกคุเดระ!!”        ร่างบางๆของเขากำลังจะถูกลากไปให้พ้นสายตา เขาหันใบหน้ามามองผมเป็นครั้งสุดท้าย นัยน์ตาสีมรกตที่ดูโหยหาเล่นเอาผมแทบคลั่ง

ผลั๊วะ!!

อะไรหนักๆกดทับมาที่ลำคอ ร่างกายชาวาบก่อนที่ขาจะค่อยๆหมดแรงยืน

“ อย่าเผลอฆ่าไปล่ะ...เรายังต้องการหนูเอาไว้ทดลองแอนตี้ไวรัสอยู่นะ....”        เสียงค่อยๆเบาลงเรื่อยๆ....ตรงข้ามกับความมืดที่ค่อยๆครอบคลุมสติของผมจนในที่สุดก็มองไม่เห็นอะไรอีก....

ได้ยินเสียงน้ำหยดดัง ติ๋งๆ อยู่ไกลๆ ความหนาวเย็นเล่นเอาขนบนกายลุกชัน....

“ ไง....รู้สึกตัวแล้วหรอ?”        เสียงเรียบๆของใครสักคนพูดกับผม มันเป็นเสียงที่ผมคิดว่าเคยได้ยินจากที่ไหนแน่ๆ เพียงแต่ตอนนี้ผมมองไม่เห็นหน้าของเขา

“ ถ้าไม่ลืมตาขึ้นมา เธอก็มองไม่เห็นหน้าของฉันหรอกนะ”      จริงอย่างที่เสียงนั่นบอก ผมค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้นก่อนจะยกมือไปกุมที่ต้นคอโดยอัตโนมัติ มันยังเจ็บจี๊ดๆอยู่นิดๆ

“ นี่ผม......”        ผมยังนึกอะไรไม่ออก ได้แต่ลุกขึ้นมานั่งโงนเงน

“ เธอ....ฉันเคยได้ยินเสียงเธอ....เธอคือคนที่อยู่กับฮายาโตะที่บ้านใช่ไหม?”       เห๋?....เขารู้จักโกคุเดระ?....แถมยังพูดถึงเรื่องที่บ้าน?....ผมนึกย้อนไปย้อนมาประกอบกับเสียงของชายคนนั้นที่ผมได้ยิน.....ระ หรือว่า.....

“ คุณคือพ่อของโกคุเดระ?!”        ผมตาเบิกโพลงก่อนจะจ้องหน้าเขาตรงๆ ถึงจะไม่คล้ายกันมากนัก แต่อะไรบางอย่างบอกให้ผมรู้ว่าใช่

“ ถ้าเธอมาอยู่ที่นี่....ฮายาโตะมาหาฉันใช่ไหม? เขาก็อยู่ที่นี่ใช่ไหม?”       มือของพ่อโกคุเดระเอื้อมผ่านลูกกรงเหล็กมาจับคอเสื้อของผม ผมยังมึนงงจึงได้แต่อึกๆอักๆ

“ ที่นี่มัน....?”        ผมมองไปรอบๆ ความมืดและกลิ่นอับดูยังไงก็ไม่ใกล้เคียงกับสถาบันวิจัยที่สว่างไสวนั่นสักนิด ซ้ำยังลูกกรงเหล็กที่กั้นผมกับพ่อของโกคุเดระอยู่นี่อีก

“ เฮ้อ...คงจำอะไรไม่ได้เลยสินะ....ดูท่าว่าพวกเธอจะถูกทำให้สลบก่อนจะถูกจับมายัดไว้ที่นี่...ตอนนี้พวกเธออยู่ในคุกใต้ดินของสถาบันวิจัยไงล่ะ”      เขาอธิบายก่อนจะปล่อยคอเสื้อของผมออก

“ แล้วทำไมคุณ....เอ่อ  พ่อของโกคุเดระ ถึงได้มาอยู่ที่นี่ล่ะครับ”       จะเรียกคุณพ่อก็กะไรอยู่....เขาไม่ได้หนีออกไปอย่างที่ทาเคดะบอกสินะ

“ ก็ถูกจับมา....เหมือนพวกเธอนั่นแหละ”        ผมลอบถอนหายใจ ที่อย่างน้อยตัวการหายนะในครั้งนี้ไม่ใช่เพราะพ่อของคนที่ผมรัก

“ พวกนั้นคงรอเวลานี้อยู่นานแล้วล่ะสิ”      ใบหน้าของคนที่อยู่ตรงข้ามเข้าสู่โหมดวิชาการ ดูผ่านๆแล้วเขาก็เหมือนนักวิจัยธรรมดาๆที่ไม่น่าจะเป็นผู้อำนวยการที่นี่ได้ และยิ่งไม่น่าจะมีปืนติดบ้านไว้ตั้งสองกระบอกแบบนั้น   ในขณะที่ผมกำลังยิ้มแห้ง เสียงกุกกักอะไรบางอย่างก็ดังขึ้นข้างหลัง

“ ถ้างั้น....ช่วยเล่าเกี่ยวกับอาวุธชีวภาพนั่นให้ฟังหน่อยได้ไหมครับ....”      เสียงยานคางที่คุ้นเคยดังขึ้น เมื่อผมหันไปมองก็ถึงได้เพิ่งรู้ว่า รุ่นพี่คาซาโนริก็ถูกขังอยู่ในคุกเดียวกับผมด้วย จะว่าไปเงาดำๆอีกเงาที่ยังนอนอยู่ที่พื้นถ้าจำไม่ผิดก็น่าจะเป็นสึกิชิม่า...

“.............”        คุณพ่อของโกคุเดระเงียบไป ใบหน้าของเขากำลังครุ่นคิด อาจจะคิดว่าถึงจะเล่าไปพวกเราก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี  ผมเขี่ยสึกิชิม่าให้ตื่นก่อนจะเดินสำรวจลูกกรงเหล็กที่ขังเราเอาไว้....เรื่องอื่นจะยังไงก็ช่าง แต่ตอนนี้ผมเป็นห่วงโกคุเดระ....ต้องหาทางออกไปจากนี่ให้เร็วที่สุด

“ คาริยะ!!”      สึกิชิม่าที่เพิ่งจะลุกขึ้นมานั่งงัวเงียจู่ๆก็ตะโกนเรียกชื่อของคาริยะออกมา

“ พวกนั้นจับหมอนั่นไป....กัปตันด้วย....พวกนั้นบอกว่าสองคนนั่นเคยถูกกัดแล้วก็เคยถูกฉีดแอนตี้ไวรัส เพราะงั้นร่างกายที่มีภูมิคุ้มกันอาจจะใช้ทดลองอะไรได้...เราต้องออกไปช่วยนะ!”      หมอนั่นจับแขนผมแน่น....ถึงไม่บอกก็กำลังจะทำแบบนั้นอยู่แล้วน่า

ผมไม่คิดหรอกว่า ใบหน้าที่ยิ้มได้น่าขนลุกของเจ้าทาเคดะ จะทำแอนตี้ไวรัสออกมาเพื่อมนุษยชาติ....มันต้องมีแผนอะไรอยู่แน่ และผมจะไม่ยอมให้โกคุเดระเป็นเหยื่อการทดลองของมันแน่!

“.............มันเกิดขึ้นโดยบังเอิญ......”        เสียงเรียบๆดังมาจากอีกฝั่งของลูกกรงที่อยู่ติดกัน   ทำเอาผมกับสึกิชิม่าที่เดินพล่านไปมาถึงกับหยุดชะงัก

“ ไม่มีใครรู้ว่ามันเกิดขึ้นมาได้ยังไง แต่วันหนึ่งในหลอดทดลองของห้องวิจัยที่ 7 .....เราพบไวรัสอันตรายชนิดนี้.....มันไม่ใช่อาวุธชีวภาพอย่างที่พวกเธอเข้าใจหรอก...มันก็เป็นแค่เชื้อโรคที่รอการกำจัด...เพียงแต่....”        พ่อของโกคุเดระยังคงพูดต่อไปด้วยเสียงเรียบ ผมกับสึกิชิม่ารอฟังประโยคต่อไปด้วยร่างกายที่นิ่งงัน ส่วนรุ่นพี่คาซาโนรินั้นกำลังหยิบรถบังคับคันจิ๋วที่ไม่รู้ว่าซุกเอาไว้ได้ยังไงในเสื้อตัวนอกของชุดนักเรียนออกมา

“ เวลาผ่านมาตั้งสองปีแล้ว....แต่ไม่ว่ายังไงเราก็ทำลายมันไม่ได้”       ที่สันหลังรู้สึกเสียววาบ....ทำลายไม่ได้....หมายความว่ายังไงกัน?

“ มันเลยได้ชื่อว่า...ไวรัส...ยังไงล่ะ ตามปกติมันอาจจะมีชีวิตอยู่ในหลืบเงาไหนของเซลล์ในร่างกายสักเซลล์ และหากได้รับสารกระตุ้นบางอย่างมันก็จะแพร่ขยายจนเข้าควบคุมเซลล์จนลุกลามไปยังทุกส่วนของร่างกาย จนคนคนนั้นกลายเป็นซอมบี้อย่างที่พวกเธอเห็น”      จะบอกว่า.....เหมือนมะเร็งอย่างนั้นหรอ?

“ เพราะแบบนั้นฉันเลยลองผลิตแอนตี้ไวรัสนั่นขึ้นมา....แน่นอนว่าไม่ได้บอกให้ใครรู้ เพราะไม่อยากทำให้คนที่นี่ตื่นกลัว ว่าไวรัสนั่นไม่มีทางกำจัด...”

“ ตลอดสองปีมานี้ฉันแอบฉีดมันให้ฮายาโตะ เพราะอย่างน้อยถ้าเกิดวันดีคืนดีเชื้อโรคร้ายนี้มันแพร่ออกไป เขาจะได้รอดชีวิต....แต่ไม่นึกเลยว่า....เจ้าทาเคดะและพรรคพวกจะรู้ทันและคอยจับตาดูฉันอยู่”

“ พวกนั้นต้องการอะไรหรอครับ?”      ผมถามสิ่งที่ค้างคาใจออกไป

“ หึ....ถ้าให้ตอบมันก็คงเหมือนๆกับตัวร้ายในหนังทั่วๆไป....แต่มันเป็นเรื่องจริง ที่หมอนั่นตั้งใจจะขายแอนตี้ไวรัสให้กับพวกคนรวยๆที่ยังอยากจะมีชีวิตอยู่ ท่ามกลางดงซอมบี้พวกนี้”

......หมายความว่า คนที่ปล่อยให้เชื้อไวรัสแพร่ออกไปก็คงเป็นพวกนั้นด้วยงั้นสินะ....

ผมได้แต่กัดฟันกรอด...ยังไงก็ต้องไปช่วยโกคุเดระให้ได้ หากพวกมันทดลองจนได้แอนตี้ไวรัสจำนวนหนึ่งขึ้นมาจนสำเร็จ โกคุเดระก็จะหมดประโยชน์ทันที

“ คุณพ่อ...เอ่อ ของโกคุเดระ...พอจะรู้ไหมครับว่าโกคุเดระอยู่ที่ไหน และผมพอจะออกไปจากที่นี่ยังไง”      ยังไงซะเขาก็เคยเป็นผู้อำนวยการที่นี่ละนะ น่าจะรู้กลไกและห้องหับต่างๆมากกว่าพวกผมที่เพิ่งเคยเข้ามาที่นี่ครั้งแรก

“ คิดว่าฉันอดทนรออยู่ที่นี่เพื่ออะไรล่ะ? ฉันไม่ได้ไร้น้ำยาขนาดถูกจับมาขังเพื่อรอความตายหรอกนะ ฉันยอมให้พวกนั้นจับต่างหาก เพื่อรอให้ฮายาโตะมาที่นี่...และรอให้พวกนั้นผลิตแอนตี้ไวรัสตัวสมบูรณ์เสร็จ เพราะมันคือทางเดียวที่คนบนโลกนี้จะรอดชีวิต”     ....จะว่าไงดี....สมกับที่เป็นมนุษย์ต่างดาวอย่างที่โกคุเดระว่าจริงๆ

ผมได้แต่มองคุณพ่อ...ของโกคุเดระอย่างนับถือ

“ ฉันปลดล็อคห้องขังได้....แต่ว่า เด็กพวกนั้นจะถูกจับขังไว้อยู่ที่ห้องทดลองไหนฉันเองก็ยังบอกไม่ได้....ที่นี่มีห้องทดลองอยู่ทั้งหมด 25 ห้อง...และก่อนที่พวกเธอจะออกไปช่วยเด็กพวกนั้น ฉันต้องแน่ใจก่อนว่าพวกมันจะทำแอนตี้ไวรัสสำเร็จ....ซึ่งตอนนี้ฉันกำลังคิดอยู่ ว่าฉันจะรู้ได้ยังไง?”      หมายความว่าเขาเองก็ยังหาวิธีรู้เรื่องภายนอกไม่ได้สินะ ผมรู้สึกหมดแรงที่ขายังไงไม่รู้

“ คิดว่าพอมีเวลาแค่ไหนครับ กว่าแอนตี้ไวรัสจะทำสำเร็จ”       เป็นสึกิชิม่าที่ถามออกมา หมอนั่นเองก็คงห่วงคาริยะไม่แพ้ผมที่ห่วงโกคุเดระ

“ ความจริงมันถูกผลิตรอเอาไว้อยู่แล้ว สิ่งเดียวที่ยังขาดก็คือเลือดของฮายาโตะ”      หมายความว่ามันอาจจะเสร็จในไม่ช้าอย่างงั้นสินะ....ผมยิ่งร้อนลนขึ้นเรื่อยๆ

“ ฉันคิดว่าพอมีทางอยู่นะ.....”      ไม่ใช่เสียงของพ่อโกคุเดระแต่กลับเป็นเสียงของรุ่นพี่คาซาโนริที่เอาแต่นั่งเล่นรถบังคับวิทยุ

“ เรื่องพละกำลังฉันอาจจะสู้พวกนายไม่ได้ แต่ถ้าเป็นเรื่องรถละก็...ต่อให้คันแค่นี้ฉันก็ทำให้มันเป็นอาวุธได้”      ใบหน้าปลาตายเงยขึ้นมาจากรถคันจิ๋วให้ผมหันไปมองมันอย่างสงสัย ดูๆไปแล้วมันไม่เห็นจะต่างจากรถบังคับวิทยุธรรมดาๆเลยสักนิด

“ ดูนี่สิ...”     ประธานชมรมต่อรถเปิดฝาพับมือถือแล้ววางลงไปที่พื้น จู่ๆใบหน้าของผมก็ไปโผล่วูบไหวอยู่ในนั้น

“ เอ๋?”    ผมได้แต่อุทานด้วยความแปลกใจ เพราะไม่ว่าจะมองยังไงผมที่อยู่ในมือถือนั่นก็กำลังเคลื่อนไหวเหมือนผมที่ยืนอยู่ตรงนี้

“ ในรถคันนั้นมีกล้องวงจรปิดอย่างงั้นใช่ไหม?”     น้ำเสียงของพ่อโกคุเดระดูตื่นเต้นราวกับมองเห็นทางสว่าง

“ ไม่ใช่แค่กล้อง แต่มันยังมีไมค์เอาไว้ฟังเสียง แถมยังมีกระสุนพลาสติกของปืนลมอยู่ด้วยล่ะ”      ผมได้แต่มองไอ้รถคันจิ๋วนั่นอย่างทึ่งๆ....ว่าแต่จะทำเอาไว้ตามสโตรกใครหรือเปล่าเนี่ย?

“ รำคาญคนข้างบ้าน...ชอบบอกให้ไปตามหาลูกชายให้หน่อย เลยใช้ไอ้นี่ไปหาแทน”       เอาไว้สโตรกกัปตันของผมแหงแซะ...

“ คลื่นมันสามารถติดต่อได้ไกลแค่ไหน”

“ อือ....จากบ้านฉันไปสนามเบสบอลก็.....น่าจะเกินห้ากิโลนะ”       รุ่นพี่คาซาโนริตอบออกไปด้วยเสียงยานคาง

“ ดี! ถ้างั้นฉันจะเป็นคนคอยบอกทางให้ ส่วนเธอก็บังคับรถนั่น....เราจะตามหากันว่าเด็กสามคนนั้นถูกขังไว้ที่ห้องทดลองไหน!”      พวกเราพยักหน้าให้กันอย่างที่กำลังใจค่อยๆกลับมาเพิ่มพูน ก่อนที่นัยน์ตาทั้งสี่คู่จะหันไปจับจ้องอยู่ที่หน้าจอมือถือของรุ่นพี่คาซาโนริ

“ ประตูที่ปิดอยู่นี่...จะทำยังไงดี?”      แต่แล้วอุปสรรคแรกก็เกิดขึ้นทันทีหลังจากที่รถจิ๋วลอดออกไปจากกรงขังได้ ประตูเหล็กบานใหญ่ก็ขวางกั้นอิสระเอาไว้อีกชั้น

“ มีช่องลมหรือหน้าต่างอะไรงี้ไหม?”     รุ่นพี่คาซาโนริถามออกมาในขณะที่มือก็โยกคันบังคับ

“ น่าจะอยู่ที่ผนังทางซ้าย”      พ่อของโกคุเดระตอบออกมาทั้งที่ยังสงสัยว่ารถนั่นจะทำยังไง.....หลังจากที่มันวิ่งไปที่ผนังดังกล่าว จู่ๆจากที่วิ่งเลาะพื้นธรรมดาๆมันก็ปีนเกาะผนังไปหน้าตาเฉย

“ มันปีนกำแพงได้ เพราะวาตะจังชอบปิดประตูเอาไว้”     ยังมีหน้ามาบอกให้พวกเราอึ้งกันอีกนะ นี่กัปตันรู้ไหมเนี่ยว่ามีไอ้รถคันนี้คอยตามอยู่น่ะ?

รถคันจิ๋วปีนลงที่อีกฝั่งของกำแพง แสงไฟส่องสว่างต่างจากในนี้ลิบลับ มันวิ่งไปทางขวาตามที่พ่อของโกคุเดระบอก....และขนาดกำแพงมันยังปีนได้ เพราะงั้นการขึ้นบันไดจึงไม่ใช่ปัญหา....ผมกับสึกิชิม่าจ้องภาพในจอมือถือเขม็ง พยายามจดจำเส้นทางให้ได้มากที่สุด

“ ห้องวิจัยส่วนใหญ่จะอยู่ที่ชั้นนี้แหละ ลองเข้าไปดูทีละห้องเลยก็แล้วกัน”       รถคันจิ๋วปีนเลาะอยู่ใกล้ๆฝ้าเพดาน ก่อนจะแล่นไปเกาะอยู่ที่หน้าต่างกระจกติดตายของห้องวิจัยหมายเลข25 ไม่มีแสงไฟสว่างออกมาจากในห้อง แสดงว่าที่นี่คงจะไม่มีใครอยู่

รถจิ๋ววิ่งเกาะกำแพงไปยังห้องที่อยู่ถัดไป ถึงจะมีแสงไฟแต่ภาพในห้องนั้นกลับว่างเปล่า....มันวิ่งไปยังห้องแล้วห้องเล่า....

จนกระทั้งถึงห้องที่มีเลข 15 ติดอยู่ที่หน้าประตู...

ถึงมันจะเงียบเชียบ แต่ทว่ากลับมีคนเดินเข้าเดินออกตลอดเวลา....เหมือนกับว่ากำลังเฝ้าอะไรบางอย่างอยู่....รถจิ๋ววิ่งเกาะผนังอยู่เหนือหัวทำให้คนเหล่านั้นไม่ทันสังเกต และภาพภายในห้องที่มองเห็นก็ทำให้ผมแทบจะอยู่ไม่สุข

โกคุเดระนอนนิ่งสนิทอยู่บนเตียง....

พวกมันไม่ได้เอาไปแต่เลือด แต่กลับเสียบสายอะไรไม่รู้ระโยงรยางค์เอาไว้ตามผิวขาวละเอียดของเขา….แค่เห็น ผมยังรู้สึกเจ็บแทน....

“ กล้องซูมได้ไหม?”       พ่อของเขาเอ่ยขึ้นมา ผมรู้ว่าคุณพ่อเองก็กำลังพยายามกักเก็บความโกรธเอาไว้จากน้ำเสียงที่มันไม่ได้ราบเรียบอย่างที่เป็นมาตลอด

“ ได้นิดหน่อย”

“ ช่วยซูมไปที่หลอดทดลองบนโต๊ะนั่นที”      แล้วภาพหลอดทดลองที่อยู่ไกลๆก็ขยายใหญ่ขึ้นมาทันที มีกระดาษแปะเอาไว้ซึ่งแน่นอนว่าผมไม่มีทางอ่านเข้าใจ

“ ซูมไปที่ตู้ตรงนั้นที”     กล้องหันไปที่ตู้ที่มีไอเย็นลอยออกมาซึ่งตั้งอยู่ข้างๆ ในนั้นมีหลอดทดลองหลายหลอดถูกเสียบเอาไว้

“ เจอแล้ว!”       จู่ๆพ่อของโกคุเดระก็อุทานออกมาอย่างดีใจ

“ ฟังนะ....นี่คือแผนการที่พวกเธอต้องทำให้สำเร็จ....ในตู้นั่นมีหลอดทดลองหลอดหนึ่งซึ่งมีแอนตี้ไวรัสตัวที่สมบูรณ์อยู่....หลอดที่เขียนติดไว้ว่า XXY จำไว้นะ XXY เอาหลอดนั่นไปที่หน่วยวิจัยขีปนาวุธ กรมทหาร....เราต้องใช้ปืนของที่นั่นทำให้แอนตี้ไวรัสแพร่กระจายไปในบรรยากาศเพื่อหยุดยั้งไวรัสซอมบี้”      แค่ฟังผมก็มึนแล้ว สึกิชิม่ายกมือขึ้นมาก่อนจะบอกพ่อของโกคุเดระว่า

“ ช่วยอธิบายให้ชัดๆหน่อยได้ไหมครับ ว่าเราต้องทำอะไร ผมงงไปหมดแล้ว?”        คุณพ่อมนุษย์ต่างดาวทำหน้างงว่าทำไมเราไม่เข้าใจ ก่อนจะถอนหายใจพรางขยับตัวก่อนจะอธิบายออกมาใหม่ ช้าๆ ชัดๆ

“ ก่อนอื่น เธอไปช่วยเพื่อนของเธอ....จากนั้นก็หยิบเจ้าหลอดทดลองที่เขียนติดไว้ว่า XXY แล้วไปที่หน่วยวิจัยขีปนาวุธในกรมทหาร....บนชั้นสูงสุดของตึกA ในหน่วยวิจัยขีปนาวุธนั่น มีปืนประจุที่ชื่อไมโครอิเล็คตรอน RX ติดตั้งอยู่ เอาหลอดทดลองนั่นใส่ลงไปในรังกระสุนจากนั้นก็ยิงซะ...ปืนนั่นจะเปลี่ยนของเหลวในหลอดทดลองให้กลายเป็นโมเลกุลเล็กๆแล้วกระจายไปในอากาศ เป็นทางเดียวที่จะหยุดยั้งไวรัสซอมบี้ที่ตอนนี้ไม่รู้ว่าแพร่ไปถึงไหนแล้ว....พอเข้าใจรึยัง?”      พวกเราสามคนพยักหน้าอย่างอึ้งๆ

“ แล้วคุณรู้ได้ไงว่าที่นั่นจะมีปืนอะไรนั่นจริงๆน่ะ?”       รุ่นพี่คาซาโนริถามด้วยเสียงเหนื่อยๆตามปกติ

“ ก็ฉันเป็นคนกดดันให้หน่วยวิจัยขีปนาวุธสร้างมันขึ้นมาเองนี่...ที่สำคัญพวกนั้นไม่รู้ด้วยซ้ำว่าแปลนที่ฉันเขียนให้ไปมันทำให้ปืนนั่นปลดล็อคจากที่ห้องทำงานของฉันได้ด้วย”     คุณพ่อยกยิ้มที่มุมปากอย่างเหนือกว่า....เจอแบบนี้เข้าไปผมก็เชื่อโกคุเดระละว่า เขาสามารถทำทุกอย่างได้แม้กระทั่งน้ำจะไม่ไหล ไฟจะดับ โทรศัพท์ไม่มีจะสื่อสารน่ะ   

“ ถ้างั้นคงต้องหาก่อนว่า อีกสองคนที่เหลืออยู่ที่ไหน?”       แล้วพวกเราก็หันไปสนใจที่หน้าจอมือถือต่อ

รถคันจิ๋ววิ่งเลาะฝ้าเพดานไปยังห้องต่อไป แต่ไม่ว่าจะส่องหายังไงห้องที่อยู่ถัดไปต่างปิดไฟมืดสนิท

“ ไม่ไหว...มองไม่เห็นอะไรข้างในเลยแหะ”       รุ่นพี่คาซาโนริบ่นงึมงำ แต่เจ้าคนที่ยืนอยู่ข้างๆผมกลับมีท่าทางเครียดอย่างเห็นได้ชัด สึกิชิม่าได้แต่กำมือแน่นเมื่อมองหายังไงก็ยังไม่เห็นคาริยะ

“ ที่ชั้นบนยังมีห้องวิจัยอีก 7 ห้อง ลองขึ้นไปดูแล้วกัน”       พ่อของโกคุเดระบอกออกมา

รถคันจิ๋วปีนเกาะผนังแทนการขึ้นบันไดซึ่งเสี่ยงว่าจะมีนักวิจันเดินมาพบเข้า และยังไม่ทันที่มันจะขึ้นไปถึงชั้นข้างบน....

“ อ๊ากกกกกกกกกก!!!!!”        เสียงร้องของใครบางคนที่ได้ยินผ่านมาทางไมค์ทำให้พวกผมถึงกับนิ่งงัน

“ ฮิเดกิ....”       รุ่นพี่คาซาโนริครางชื่อชื่อหนึ่งออกมาเบาๆ มือที่บังคับคันบังคับสั่นน้อยๆ ใบหน้าซังกะตายที่เห็นเป็นปกติกลับชะงักงัน....เสียงร้องอย่างเจ็บปวดยังดังขึ้นอีกหลายครั้ง และทุกครั้งก็จะได้ยินเสียงกัดฟันกรอดดังมาจากคนที่ไม่เคยรู้สึกรู้สากับเรื่องอะไรอย่างรุ่นพี่คาซาโนริคนนี้

เพราะ “ฮิเดกิ”   คือชื่อของ....กัปตัน

มือสั่นๆพยายามบังคับรถคันเล็กต่อไป จนในที่สุดมันก็ปีนขึ้นมาจนถึงชั้นข้างบน ได้ยินเสียงเข็นเตียงเหล็กกับเสียงฝีเท้าคนอีกหลายคนกำลังวิ่งวุ่น ความสับสนวุ่นวายที่ผ่านมาทางหน้าจอยิ่งทำให้พวกผมลุกลี้ลุกลน

ชั่วพริบตาที่เตียงถูกเข็นผ่านหน้ารถที่แอบซ่อนอยู่ ภาพของคนที่สลบสไลไม่รู้ตัวก็ฉายแว่บเข้ามาสู่สายตา....ถึงแม้จะเห็นเพียงไม่กี่วินาทีแต่พวกเราก็จำได้ดีว่านั่นคือกัปตันของพวกเราอย่างแน่นอน

เกิดอะไรขึ้นกัน? พวกนั้นทำอะไรกับรุ่นพี่วาตานาเบะ?

ผมมองแผ่นหลังที่สั่นน้อยๆด้วยความโกรธของรุ่นพี่คาซาโนริอย่างนึกเห็นใจ เพราะผมกับสึกิชิม่าเองก็ไม่ได้ต่างอะไรกัน

“ ยังเหลืออีกคนสินะ.....”      ดูจากสภาพของโกคุเดระกับรุ่นพี่วาตานาเบะแล้ว....อีกคนก็คงน่าเป็นห่วงไม่แพ้กัน

รถจิ๋ววิ่งต่อไปเรื่อยๆ มีบ้างที่มันวูบไหวไปมาตามอารมณ์ที่ไม่มั่นคงนักของคนที่บังคับ จากห้องริมสุดวิ่งผ่านห้องวิจัยอีกหลายห้องแต่ก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของคาริยะ ผมหันหน้าไปมองสึกิชิม่าที่ดูเครียดและกลัว

เพราะทุกนาทีที่ผ่านไป มันหมายถึงลมหายใจของคนที่ถูกขังอยู่ที่นั่น....

ไม่มี....

ไม่มี.......

ไม่ว่ารถจะวิ่งผ่านไปสักกี่ห้องก็ยังคง....ไม่มี......

“ คาริยะ....นายอยู่ที่ไหนกัน.....”       สึกิชิม่าครางออกมาราวกับจะร้องไห้ สองมือชื้นเหงื่อที่กำเอาไว้มันเริ่มจะสั่นสะท้านจนผมมองเห็นได้

“ ข้างบนยังมีห้องอีกไหมครับ?”

“ .......มี.....ถึงไม่คิดว่าพวกนั้นจะเอาไปขังไว้ที่นั่น...แต่ขึ้นไปดูหน่อยก็แล้วกัน.....”

แล้วพวกผมก็เข้าใจ.....ว่าทำไมพ่อของโกคุเดระจะคิดว่าพวกนั้นไม่น่าจะเอาคาริยะมาขังไว้บนนี้....เพราะมันคือห้องสำหรับขังสัตว์ทดลองดีๆนี่เอง....

ในกรงเหล็กน้อยใหญ่ที่ตั้งเรียงรายสูงขึ้นไป มีทั้งเสียงร้องครางมีทั้งเสียงขู่กรรโชก ประกายตาวาววับที่เปล่งแสงออกมาจากความมืดก็ทำให้รู้ว่าที่นี่มีสัตว์ทดลองถูกขังอยู่เต็มไปหมด

“ เดี๋ยวก่อนนะ....อย่าเพิ่งถอยรถกลับ....ที่กรงสุดท้ายนั่น....มันไม่น่าจะมีอะไรอยู่ไม่ใช่หรอ?......”        พ่อของโกคุเดระบอกออกมาด้วยเสียงเต็มไปด้วยความสงสัย กรงสุดท้ายตรงสุดปลายทางเดินมีขนาดใหญ่พอสมควร มันมีแค่เงาสลัวๆของอะไรบางอย่างอยู่ในนั้น แต่กลับไม่มีประกายตาดังเช่นสัตว์ป่า

รถคันจิ๋ววิ่งฝ่ากรงมากมายเข้าไปดูใกล้ๆ....ยังดีที่มีแสงอาทิตย์รำไรลอดช่องแสงเหนือผนังเข้ามา จึงทำให้เห็นว่าในกรงนั้นมี....

“ คา...ริ...ยะ....?”        สึกิชิม่าครางออกมาอย่างไม่มั่นใจนัก

คนที่ถูกขังอยู่ในกรง...จะว่าใช่คาริยะก็ใช่....จะว่าไม่ใช่ก็ใช่.....

ผมเข้าใจสึกิชิม่าดีที่จะประหลาดใจ....เพราะหมอนั่นยังไม่เคยเห็น....เวลาที่พวกลูกครึ่งซอมบี้อาการกำเริบ....

“ รู้ตำแหน่งครบทุกคนแล้วนะ”       ผมบีบต้นคอสึกิชิม่า ให้มันหันมาฟังแผนการก่อนที่เตลิดไปกับภาพเมื่อครู่

“ ฟังให้ดีนะ....พอฉันปลดล็อคห้องขัง...พวกเธอก็แยกกันไปช่วยสามคนนั้นซะ...ใครจะไปช่วยลูกชายชั้น?”       คุณพ่อของโกคุเดระถามพวกเราสามคน แน่นอนว่าผมยกมือขึ้นทันที

“ เธอ.....”

“ ยามาโมโตะ ทาเคชิครับ”       เขาอาจจะยังไม่รู้ตัว ว่าในอนาคตเขาต้องปวดหัวกับความสัมพันธ์ของผมกับลูกชายของเขาแน่ๆ

“ นอกจากฮายาโตะแล้ว หลอดทดลองหลอดนั้นเธอก็ต้องเอามันมาให้ได้ เข้าใจใช่ไหม?”        ผมพยักหน้าแทนคำตอบ

“ พอถึงตอนนั้นฉันคงล่มระบบรักษาความปลอดภัยของที่นี่ได้หมด พวกเธอลงไปที่โรงจอดรถที่อยู่ข้างหลัง รถของพวกเธอน่าจะอยู่ในนั้นแหละ....ไปที่หน่วยวิจัยขีปนาวุธอย่างที่ฉันบอกไปก่อนหน้านี้ เข้าใจนะ”

“ เอ๋?....คุณไม่ไปด้วยกันหรอครับ?”

“ ก็อย่างที่ฉันบอกไปแล้ว....ปืนประจุนั่นต้องใช้การปลดล็อคด้วยรหัส...ฉันจำเป็นต้องอยู่ปลดล็อคมันจากที่ห้องทำงานของฉัน มันต้องใช้เวลาพอสมควร....ในขณะที่พวกเจ้าทาเคดะกำลังป่วนเพราะคิดว่าพวกเธอกำลังจะหนีไป มันคงไม่เอะใจหรอกว่าฉันจะย่องเข้าไปนั่งทำอะไรอยู่ในห้องนั้น”       เจ้าเล่ห์เหมือนหมาจิ้งจอก จนหมาบ้านอย่างผมคงได้แต่ยอมแพ้

“ เอาละ....ถ้าพร้อมแล้วก็ตะโกนออกมาดังๆ!”       

ผมลุกขึ้นยืนก่อนจะยืดเส้นยืดสาย นัยน์ตาจับจ้องไปยังประตูทางออก ก่อนจะหันหน้าไปพยักหน้าให้กับอีกสองคน

“ โอ้ส!!”

ลูกกรงเหล็กค่อยๆเลื่อนขึ้นไป เช่นเดียวกับขาของเราที่ก้าวออกเดิน

“ แล้วเจอกันที่รถ....”       ผมกับสึกิชิม่าพยักหน้ารับเสียงของรุ่นพี่คาซาโนริ สูดหายใจเข้าลึกๆก่อนที่มือเปล่าทั้งสามคู่จะเปิดประตูเหล็กออกไป!

ผมแยกทางกับสึกิชิม่าและรุ่นพี่คาซาโนริที่ต้องขึ้นไปที่ชั้นบน สายตาสอดส่องมองหาห้องวิจัยหมายเลข 15 ที่น่าจะอยู่ไม่ไกลไปจากตำแหน่งที่ผมวิ่งอยู่นัก ถึงแม้ในนี้จะปลอดภัยจากซอมบี้ แต่ก็ยังมีรปภ.ตัวยักษ์ที่อันตรายกว่าซอมบี้อยู่นะผมว่า...และถ้าไม่จำเป็นผมก็ไม่อยากจะเจอเท่าไหร่

ในเมื่อตอนนี้ผมมีแค่มือเปล่าๆ

เงาของใครบางคนวูบไหวอยู่ที่พื้น เสื้อคลุมที่ขยับไหวไปตามจังหวะการก้าวเดินที่รวดเร็วกว่าคนปกติ ทำให้ผมรู้ได้ทันทีว่านั่นคือนักวิจัย สายตาจ้องเขม็งไปยังเงาที่เดินเข้ามาใกล้ และเมื่อมันพ้นมุมทางเดินมา

ผลั๊วะ!!

ผมยกสองมือที่กุมกันไว้ก่อนจะฟาดเข้าไปที่ท้ายทอยของชายคนนั้น....เขาสลบไปในทันที

สองมือลากร่างที่แน่นิ่งให้หลบพ้นทางเดินหลัก ก่อนที่ผมจะหันหลังพิงผนังแล้วพยายามยื่นหน้าออกไปดู....แต่แค่เสียงที่ได้ยินผมก็รู้แล้วว่าที่หน้าห้องหมายเลข 15 นั้นมีคนอยู่เยอะขนาดไหน.....ผมจะเข้าใกล้ห้องนั้นได้ยังไงกัน?

ในสมองได้แต่ครุ่นคิดก่อนจะหันไปมองร่างที่ยังคงแน่นิ่งอย่างนึกอะไรขึ้นมาได้

ขอโทษด้วยน้า....ผมขอโทษขอโพยชายคนนั้นในใจก่อนจะพยายามดึงเสื้อกราวด์ที่เขาสวมใส่อยู่ออกมาแล้วตวัดใส่มาที่ร่างกายของผมแทน มืออีกข้างหยิบแว่นกรอบหนาที่สวมอยู่บนใบหน้ามีอายุมาวางไว้บนใบหน้าของผมแทน....น่าจะพอเนียนๆไปได้บ้างมั้ง?

หลังจากเตรียมการเสร็จ ผมก็วิ่งออกไปด้วยท่าทางตื่นๆ

“ แย่แล้ว!! เด็กพวกนั้นหลุดออกมาได้!! แล้วก็ทำร้ายคนจนสลบอยู่ตรงนู้นแน่ะ ไปช่วยกันจับหน่อยเร็ว!!”       แล้วผู้คนที่เดินไปเดินมาอยู่แถวนั้นก็แตกหือขึ้นทันทีอย่างที่ผมคิด

“ ดูเหมือนจะโกรธมากจนพยายามจะออกไปเปิดประตูน่ะ ถ้าเป็นแบบนั้นซอมบี้ข้างนอกต้องเข้ามาได้แน่ๆเลย”      ผมทำท่าทางละล่ำละลักอย่างที่ตัวเองก็ไม่คิดว่าจะแสดงได้เนียนขนาดนี้ พอพูดถึงซอมบี้เท่านั้นแหละ จากที่แค่แตกหือกลับวิ่งตามตัว “ไอ้เด็กพวกนั้น” กันให้จ้าละหวั่น....เพราะฉะนั้นตรงนี้จึงทางสะดวกสุดๆ

ผมรีบแทรกกายเข้าไปในห้องวิจัยหมายเลข 15  ก่อนจะตรงดิ่งไปยังเตียงเหล็กสีขาวที่ตั้งอยู่กลางห้อง

“ โกคุเดระ....”       ผมลูบใบหน้าใสแผ่วเบา สายตามองไปตามเนื้อตามตัวของเขาที่มีแต่สายอะไรห้อยระโยงรยางค์ แค่เห็นสภาพของเขาความเจ็บแปลบก็แล่นลิ่วไปที่หัวใจ....ผมจะไม่มีวันให้อภัยคนที่ทำกับเขาแบบนี้เลยคอยดู...

สะบัดหน้าสองสามทีอย่างพยายามจะตั้งสติ ตอนนี้คือต้องทำตามแผนก่อน....ผมหันไปมองตู้ที่มีไอเย็นลอยคลุ้งออกมา ก่อนจะขยับเข้าไปยืนตรงหน้า สายตาพยายามมองหาหลอดทดลองที่ว่า.....แล้วในที่สุดก็หาเจอ....XXY....

มีกล่องอะไรบางอย่างหน้าตาคล้ายกล่องยาแต่มีขนาดเล็กกว่าวางอยู่ข้างตู้....พวกนั้นอาจจะกำลังเตรียมขนย้ายก็เป็นได้ มือจึงหยิบมันขึ้นมาอย่างไม่ลังเล ก่อนที่จะใช้เสื้อกราวด์คลุมแขนเอาไว้ก่อนจะเอื้อมเข้าไปหยิบหลอดทดลอง....ยังดีที่มันมีจุกปิดเรียบร้อย ผมจึงเอามันใส่ในกล่องนั่นได้โดยปลอดภัย

ที่เหลือก็.....

“ โกคุเดระ....”     ผมก้มลงไปกระซิบเรียกเขาที่ข้างใบหู

“ โกคุเดระ.......”       นัยน์ตาสีมรกตค่อยๆเปิดขึ้นช้าๆ และเมื่อเขาเห็นเต็มตาว่าคือผม นัยน์ตาคู่นั้นก็สั่นพร่าขึ้นมาทันที

“ ไปจากที่นี่กันเถอะ”       เขาพยักหน้าให้แทนคำตอบ และเมื่อเขาพยายามจะลุกขึ้น ใบหน้าสวยก็มีแววแปลกใจเมื่อเพิ่งเห็นสิ่งที่พันธนาการร่างกายของตัวเองไว้

“ ใจเย็น....คงต้องเอาไอ้สายพวกนี้ออกก่อนนะ...”      

“ ดึงออกทีเดียวเลย”       เขามองผมด้วยสายตาจริงจัง...มะ...หมายความว่าจะให้ผมทำงั้นหรอ....ไม่มีทาง....ผมส่ายหัวปฏิเสธดิก

“ รู้สึกว่าจะแค่แปะพลาสเตอร์ไว้นะ สายพวกนี้ก็คงแค่เอาไว้วัดค่าอะไรบางอย่างเท่านั้นแหละ ดึงออกได้เลย”      เขาขยับเข้ามาใกล้ก่อนจะจ้องผมเขม็ง

“ อะ เอาจริงดิ?”       ถึงจะแค่พลาสเตอร์มันก็เจ็บนะ ถ้าผมจะต้องทำให้เขาเจ็บละก็ ขอเป็นเรื่องอื่นได้ไหม?

“ ทำสิ”      เขาขยับเข้ามาจนหน้าแทบจะชิดกับอกของผม ผมได้แต่แหกปากพร้อมสะบัดหัวไปมาอยู่ในใจ สองมือกำแน่นก่อนจะคลายออกแล้วเอื้อมไปรวบสายทั้งหมด

“ ถ้านายเจ็บ....รู้ใช่ไหมว่าต้องทำยังไง”      ผมกระซิบบอกเขาที่ข้างใบหู ใบหน้าสวยพยักน้อยๆ สองมือของเขาเอื้อมมาจับเสื้อบนแผ่นหลังของผมไว้

ผมหยุดนิ่งก่อนจะตัดสินใจดึงสายพวกนั้นในทีเดียว....พร้อมกับคมเขี้ยวของเขาที่กัดลงมาที่ไหล่ของผม

“ อึก....”       

ในที่สุดสายที่เคยระโยงรยางค์ทุกสายก็หลุดออกมาจากตัวเขาทั้งหมด....เพียงแต่....ริมฝีปากของเขายังไม่ยอมปล่อยออกไปจากลาดไหล่ของผม

“ โกคุเดระ....?”       ไม่ใช่แค่ไม่ยอมปล่อยเฉยๆนะ เขาเริ่มกัดผมเบาบ้างหนักบ้างจนผมได้แต่เริ่มมีเหงื่อหยด.....เอาจริงดิ....

โธ่ทูนหัว....ทำไมต้องมาอาการกำเริบตอนนี้ด้วยเนี่ย?!

ผมก้มลงไปมองที่ข้อพับที่แขนของเขา ตรงนั้นมีเลือดไหลซิบออกมา สงสัยว่าจะเป็นรอยที่โดนเจาะเลือดไป....หรือว่า....กลิ่นเลือดจะไปกระตุ้นอาการของเขาเข้า?

ผมรวบตัวโกคุเดระขึ้น ก่อนจะยัดกล่องยาจิ๋วไว้ที่หน้าท้องของคนที่กอดคอผมแน่น ใบหน้าของเขายังคงฝังอยู่แถวๆซอกคอของผม....ให้ตายเถอะ...ต้องมาพาเขาหนีในสภาพแบบนี้มันไม่สนุกเลยนะ....เพราะว่าสมาธิของผมมันจะแตกกระเจิงเอาซะก่อนน่ะสิ

“ อื้อ....”       ใบหน้าสวยยังมีหน้าละออกมาแล้วส่งสายตาอ้อนๆ........อ๊ากกกกก ผมอยากจะตะโกนอย่างบ้าคลั่งจริงๆ เจ้าซอมบี้ตัวนี้มันโหดร้ายที่สุดเท่าที่ผมเคยเจอมาเลย!

ผมยื่นหน้าออกไปมองซ้ายมองขวาที่หน้าประตู เมื่อเห็นว่าปลอดคนจึงรีบวิ่งออกมา....ขืนปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อ....ผมเองนี่แหละที่จะแย่

สายตาสอดส่องมองหาที่ลับตาคน แล้วผมก็มองเห็นอะไรบางอย่างเข้า จึงยัดตัวเขาเข้าไปในตู้เก็บไม้กวาดที่มีขนาดใหญ่พอที่เราสองคนจะเข้าไป

“ กัดซะให้พอใจเลยโกคุเดระ แต่อย่าส่งเสียงดังล่ะ”       ผมกระชากคอเสื้อของตัวเองออกอย่างร้อนลน มือนึงวางกล่องยาลงที่พื้นตู้ ส่วนอีกมือเลื่อนไปปลดตะขอกางเกงของเขาก่อนจะรูดซิบลง

“ อึก....อื้อ....”        โกคุเดระงับลงมาที่ไหล่เปลือยเปล่าของผมโดยไม่ต้องเชื้อเชิญ นัยน์ตาสีมรกตยามที่ได้ฝังรอยฟันลงไปบนผิวของผมนั้นดูเคลิบเคลิ้มเย้ายวนจนผมแทบจะทนไม่ไหว

“ อื้อ....”       ผมรู้ว่านั่นคือเสียงครางของเขา มันคงจะเปล่งออกมาไม่ได้ดังไปกว่านี้ตราบใดที่เขายังไม่ยอมละริมฝีปากไปจากไหล่ของผม

มือผมลูบไล้ไปตามแกนกายของเขา ทั้งกลิ่นอับ ทั้งพื้นที่คับแคบ ร่างกายของเราแนบชิดจนแทบจะหลอมรวมกัน ลมหายใจของเจ้าซอมบี้เริ่มจะติดขัด  ผมพยายามจะผ่อนลมหายใจของตัวเอง พยายามจะไม่คิดอะไร มือแค่ขยับไปตามส่วนอ่อนไหวที่ร้อนผ่าวของเขา

“ อื้อ....”      แต่เจ้าซอมบี้ตัวดีนี่สิ....แค่ไหล่ของผมมันไม่พอใช่ไหม สายตาหวานเชื่อมจึงมองมาที่หน้าผมก่อนที่ใบหน้าสวยจะยื่นเข้ามาใกล้

“ โกคุเดระ ?”        แล้วจู่ๆเขาก็งับเบาๆมาที่กลีบปากของผม....

โธ่โว้ยยยยยย ใครมันจะไปทนไหวฟ๊ะ!

ริมฝีปากของผมแนบลงไปที่ปากของเขาทันที ผมไม่รู้หรอกว่าเขาจะตั้งใจหรือว่าเป็นไปเพราะสัญชาติญาณ เรียวลิ้นถูกส่งเข้าไปควานหาความร้อนลุ่มแต่ก็ชุ่มชื่นในโพรงปากของเขา ลิ้นเล็กโต้ตอบแบบไร้เดียงสายิ่งทำให้ผมเกี่ยวพันมันจนแทบจะหมดลมหายใจ

“ ฮ้า....ฮ้า....”      เมื่อละริมฝีปากออกมา ทั้งผมทั้งเขาต่างก็หอบหายใจ

“ อื้อ!”      นัยน์ตาสีมรกตหลับตาน้อยๆเมื่อมือของผมเริ่มขยับอีกครั้ง ใบหน้าสวยยังคงไม่ยอมละไปจากใบหน้าของผม ดูเหมือนเขาจะติดใจริมฝีปากของผม เขาจึงงับมันเบาๆไปมา

โอเค.....นายผิดเองนะ ที่ทำให้ความอดทนของชั้นมันสิ้นสุดลง

จากที่ตั้งใจจะทำให้เขาคนเดียวแต่ตอนนี้....

ผมจำเป็นต้องรูดซิบกางเกงของตัวเองลงก่อนจะล้วงเข้าไปแล้วปล่อยให้ความเป็นชายออกมาเผชิญหน้ากับของๆเขา มือรวบมันให้แนบชิดกันจนเจ้าซอมบี้สะดุ้งน้อยๆเมื่อมีอะไรร้อนๆมาสัมผัสเข้า

ฝากไว้ก่อนนะโกคุเดระ.....หลังจากเรื่องคราวนี้ผ่านไป ฉันจะเอาคืนให้ลุกไม่ขึ้นไปอีกหลายๆวันเลย!

“ อื้อ!”      เขากลับไปงับอยู่ที่หัวไหล่ของผมอย่างระบายอารมณ์ เมื่อมือเริ่มขยับเร็วขึ้นเรื่อยๆ ไอร้อนที่แผ่ออกมาจากตัวของเรายิ่งทำให้ตู้ยิ่งระอุราวกับเตาอบ

“ อึก...”      ผมกัดฟันกับความรู้สึกสุขสมที่มันพุ่งพล่าน ผมยึดมือนิ่มๆของเขาให้สัมผัสมาที่แกนกายของผม ก่อนที่เขาจะขยับตามไปอย่างเผลอไผล แรงขยับเร็วขึ้นเรื่อยๆตามแรงอารมณ์ที่พุ่งสูง ทั้งกลิ่นเหงื่อทั้งเสียงหัวใจที่เต้นระรัวดังผสมกันมั่วไม่รู้ว่าของใครเป็นของใคร

“ อึก...ฮ้า....”       จนในที่สุดน้ำสีขาวขุ่นก็ถูกปลดปล่อยออกมา เขาหอบจนตัวโยนก่อนที่นัยน์ตาสีมรกตหรี่ปรือจะค่อยๆปิดลงอย่างเหนื่อยล้า

ร่างกายบอบบางเอนซบมาที่ไหล่ของผมซึ่งกำลังพยายามปรับลมหายใจให้เข้าที่อยู่

ให้ตายเถอะ....ผมต้องรีบๆจบเรื่องนี้ซะ จะได้จัดการเขาก่อนที่จะไปอาการกำเริบในที่ที่ไม่สมควรอีก

มือจับเสื้อผ้าให้เข้าที่ ก่อนจะแอบมองออกไปภายนอกที่ยังคงไม่มีใครเดินผ่านไปผ่านมา

เอาละ....ได้เวลาไปตามที่นัดกันไว้เสียที...ทั้งๆที่ผมควรจะไปถึงเป็นคนแรกแท้ๆ....

ผมอุ้มเขาขึ้นก่อนจะวางกล่องยาลงไปในสองแขนของเขา แต่ขายังไม่ทันจะก้าวพ้นออกไปจากตู้....เสียงของอะไรบางอย่างก็หล่นลงไปกระทบพื้นให้ได้ยิน

เคร้ง........

มันก้องกังวาน.....จนหัวใจผมเผลอสะท้าน....

ค่อยๆหันหน้ากลับไปดู…..

ก่อนจะพบว่ามันคือ....

.

.

.

.

.

.

.

To be Con.

กรุละเครียด....ทำไมแม่งไม่จบซักทีเว้~~~~ TT[ ]TT

โหยหวนเสร็จแล้วก็มาขอบคุณคอมเม้นต์อย่างเป็นทางการ m(_ _)m  ขอบคุณมากๆนะค้า ทุกๆคอมเม้นต์เลย น่ารักที่ซู้ดดดดด จุ๊บๆๆ =w= หมู่นี้โผล่หัวไปไหนก็มีหลายๆคนถามถึงซอมบี้ก๊ก เหะเหะเหะ ดะ ดีใจมากๆเลยค่ะ จริงๆนะ ตอนแรกไม่คิดว่าจะมีคนอ่านเรื่องนี้ด้วยซ้ำ เพราะแนวเรื่องมันไม่ใช่รักหวานแหววหรือแนวดราม่าน้ำตาไหลท่วม หรือแม้แต่ดาร์กตบจูบกดกันทั้งเรื่องก็ไม่ใช่อีก แต่งสนองนีดยามะตัวเองล้วนๆฮ่าๆๆ เพราะงั้นแค่รู้ว่ามีคนอ่าน มีคนถามหามาจนถึงตอนที่ 7 นี่ได้ก็ปลื้มใจตัวลอยแล้วค่ะ...จะว่าไป...เป็นฟิคที่แต่ง(จะ)จบภายในเดือนเดียวได้เนี่ย....ไม่ธรรมดาเลยนะ ^ ^”   ดูซิว่าตอนที่ 8 จะมาก่อนวันที่ 24 หรือเปล่า กร๊ากกก

มีคน(ชื่อพีเคซัง) บอกมาว่า อยากอ่านตอนพิเศษสองคู่ออริจินัลบ้าง =w= น่าสนๆ โดยเฉพาะคู่กัปตันเนี่ย...เท่าที่จิ้นไว้ สองคนนี้เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก อารมณ์จำใจต้องเป็นเพื่อนกันเพราะบ้านอยู่ติดกันทั้งๆที่ความชอบและนิสัยไปกันคนละทาง และคำว่า “แค่เพื่อน” มันจะต้องเปลี่ยนไปเพราะ “เชื้อไวรัส” นี่แหละ *w* บอกไว้ก่อนว่าคาซาโนริ-เมะ  ส่วนวาตานาเบะ-เคะ นะก๊ะ....วันดีคืนดีคงมีให้อ่านกันไหม? (ไหมอะไรล่ะ?!!)

ตอนนี้ยังมาคิดๆอยู่เลยค่ะ....ว่าน่าจะตั้งใจตั้งชื่อตัวละครออริมากกว่านี้อีกหน่อย ^ ^” สารภาพว่า หันไปรอบๆตัว หยิบมังงะมั่วๆมาสองสามเล่มแล้วยืมชื่อชาวบ้านเค้ามาซะงั้นอ่ะ (จะโดนตบไหมตรู *หลบหน้าหลบตา*) ถ้าใครจะจำได้ว่า อย่างน้อยๆ 3 ตัวละค่ะ ที่มาจากบลีช ฮ่าๆๆ (ยืมมาแต่ชื่อนะ แต่หน้าตาและบุคลิกบ่ใช่เลย)

แล้วก็นะ...ไวรัสเอย...ห้องวิจัยเอย....ไอ้ของพวกนี้ก็มั่วมาจากความรู้แต่ชาติปางก่อน (ซึ่งก็ไม่แน่ใจว่าจำผิดจำถูก เพราะตอนเรียนชีวะก็หลับตลอด = =) เพราะงั้นถ้ามีคุณหมอ(หึหึ) หรือคนที่ทำงานวิจัย(หึหึ) แวะมาอ่านแล้วเจออะไรผิดๆเข้าก็ทำเป็นมองไม่เห็นทีนะคะ (เฮ้ย!!) ส่วนน้องๆหนูๆก็ไปหาความรู้เพิ่มเองเด้อ อย่าเชื่อคุณมี๊นี่มากนัก 555

ส่วนตอนที่ 7 นี่ ตอนแรกตั้งใจ๊ตั้งใจว่าจะเป็นตอนจบ (แล้วก็ไม่จบ = =) ตั้งใจ๊ตั้งใจว่าจะแต่งมาให้ทันวันที่ 15 (แล้วก็ไม่ทัน = =) แหะแหะ....ถึงจะสายไปแล้วหลายวัน แต่ก็ขอแฮปย้อนหลังแล้วกันนะก๊ะ

สุขสันต์วันเกิดนะค้า บารินนี่ซัง >w<

ส่งซอมบี้ก๊กไปกัดๆๆๆ ฮี่....มีความสุขมากๆนะคะ ขอให้มีแต่เรื่องดีๆเกิดขึ้น ได้พบได้เจอแต่สิ่งที่ปรารถนาน้า....

อวยพรสั้นๆแต่รักฉันยาว (ห้ามอ้วก!) ^ ^

ส่วนฟิคซอมบี้นี่....ตอนหน้ามันจะจบ!!! (หรอ?)….มิชชั่นสุดท้ายแล้วน่า...

ก่อนไปแอบแปะรูปปก บลีช เล่ม54 หน่อย หลายคนคงเห็นในเฟสแล้วเนอะ555 เล่มนี้แบบว่าสครีมตั้งแต่ปกยันเนื้อใน อร๊ายยยยยยย หลังจากไปยืนลูบไล้เล่มฉบับญี่ปุ่นที่ร้านคิโนะมารอบนึง ในที่สุดก็ออกในไทยซักที ปกหนูลูเคียยยยย >//////< แค่ปกมี๊ก็กรีดร้องจะแย่แล้ว เปิดเข้าไปข้างใน สครีมดับตั้งแต่หน้าแรกเลยค่ะ...คำโปรยเปิดเล่มมันโฮกมากกกกกกกกกกกกกก ชาบูๆๆอ.คุโบะ....ชาบูๆๆ คุณอิศเรศ คนแปล...คมบาดใจมากๆค่ะ >w< เท่านั้นยังไม่พอ....เปิดเข้าไปข้างในๆอีก....พอเจอฉากที่พี่เบียไปหิ้วลูเคียมาเท่านั้นละ...แหกปากไปสามบ้าน....โอยๆๆ พี่เบียขราน่ารักอ่า....น้องเมียสาวคนนี้เนี่ยจะไม่ให้คลาดสายตาเลยใช่ไหมค้า....แต่ว่าท่านอนซบตักเร็นจิของอิหนูลูก็ได้ใจมี๊พอๆกันเลยค่ะ ดูน่าเอ็นดู๊ น่าเอ็นดู =w=

แถม ปิดตอนเล่ม 53 อีกนิด ความจริงก็อยู่กะตัวมานานแล้วละ เห็นทีไรก็ฮาได้อีก....เร็นจิเอ้ย....ยังไงก็อย่าเพิ่งถอดใจซะล่ะ เงินทองเป็นของนอกกาย ยังไงซะรักแท้ก็แพ้ใกล้ชิด (ยังไงของมัน?...แล้วก็...ได้ข่าวว่าพี่เบียมันอยู่ใกล้ชิดยิ่งกว่าเร็นจิอีกนะ?)

ปล.เพิ่งรู้ว่า Bleach Concept Cover 2 ออกมาแล้ว (ผ่านมาครึ่งปีได้ = =”) อัลบั้มนี้ก็โฮกมากค่ะ >w< ถึงจะน้อยกว่าอัลบั้มที่แล้วหน่อยนึงก็เหอะ....ตอนแรกที่รู้ว่ามันออกมานะ รีบบึ่งไปเปิดฟังก่อนเลยอ่ะว่า เพลง Sakurabito ใครเป็นคนได้ร้อง เพราะชอบเพลงนี้มากกกกกกกกกกก เป็นเพลงปิดที่ 21 ใช้ประกอบภาคดาบฟันวิญญาณ ซึ่งภาคนี้อิพี่เบียมันทำตัวลับๆล่อๆทำเหมือนจะหักหลังเหล่ายมทูต ทำให้น้องสาวเศร้าใจที่พี่ชายเปลี่ยนไป ตัว MV นี่....พี่เขยน้องเมีย มว๊ากกกกกกกกกกก.....ไม่เชื่อตามไปดูได้

จิ้มๆ Bleach : Sakurabito

คือ...แอบหวังไว้ว่าจะได้ยินเสียงพี่เบียที่ร้องเพลงนี้...แต่อัลบั้มนี้มันเป็นอัลบั้มของพวกอารันคาร์...เพราะงั้นก็ทำใจหน่อยๆละว่า คงไม่ใช่พี่เบีย....ตอนแรกเปิดชื่อดูก็...เอ๊ะ?...ใครฟ๊ะ?....คืออ่านไม่ออกนั่นเอง(ชื่ออาร์รันคาร์ก็มาจากภาษาสเปนบ้างอะไรบ้าง = =) ปกติอ่านตามคุณอิศเรศที่แปลไทยแล้ว พอเห็นเป็นภาษาอังกฤษถึงขั้นงง....พยามยามอ่านอยู่นานมากกว่าจะรู้ว่ามันคือ   บัก อาโรนีโร่ อาร์รันคาร์ที่สู้กับลูเคียนี่เอง ไอ้คนที่เสียบลูเคียซะเดี้ยงจนพี่เขยเค้าต้องตามไปช่วยอ่ะ ถ้ายังนึกไม่ออกก็ไอ้ตัวที่หน้าเหมือนท่านไคเอ็นนั่นแหละ แน่นอนว่าพากย์โดยคนพากย์คนเดียวกับท่านไคเอ็นด้วย.....แล้วเค้าก็ดันร้อง Sakurabito ได้โฮกบัดซบ!!! ร้องเพราะจนอยากจะ ไคเอ็นลูเคีย ขึ้นมาทันที (เฮ้ย!!!) อ๊ากกกกก เวอร์ชั่นโคฟเวอร์แบบนี้ก็ชอบอ่า....(มีลิ้งค์ให้อยู่ในแดงๆข้างบนนั่นแหละ)

ฟังแล้วเพ้อจนได้ฟิค 8059 มาเรื่องนึงเต็มๆเลยค่ะ(ได้ไงฟ๊ะ?!)....คราวที่แล้ว Sen no yoru ก็รอบนึงละ 5555 คราวนี้ มาโดน Sakurabito เล่นงานอีกระลอก โฮกกกกกกกก (ส่วนเวอร์ชั่นออริจินัลของ Sunset Swish นี่ได้ฟิคบลีช เรื่อง ศักดิ์ศรีในคมดาบทั้งสองตอนมา 555)

ละ แล้วเจอกันตอนหน้าค่ะ ^ ^”

แอบแปะรูป ฮิเดะคุง....น่าร้ากกกกกกก....นี่กำลังไปเฝ้าสึจิโนะโกะอยู่ค่ะ คือแบบ...คุณอิจิพากย์เรื่องนี้ไปต้องนึกถึงก๊กไปแน่ๆเลยอ่ะ เหมือนกันได้อีก >w<  แล้วก็นะ...เห็นคุณอิจิ ย่อชื่อตัวเองว่า  Ichi Hide แล้วก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่า คุณอิจิแกชื่อ ฮิเดคาซึ นี่หว่า....อ้า!! Ichi Hide จริงๆด้วย (อะไรจะพ้องกันได้ขนาดนี้55)