KHR Au Fic [8059] Blooming Heart : 05
: KHR feat.Natural city Fanfiction AU
: TYL80 x TYL59 , TYL80x59
: Romantic Drama Sci-fi
: NC-17
คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ
ติ๊ด...ติ๊ด....
เสียงนั่นไม่ได้ดังมาจากเครื่องวัดคลื่นหัวใจ แต่มันกลับดังมาจากคอมพิวเตอร์ที่ตั้งเอาไว้อยู่ข้างๆเตียง
สัญญาณไวเรสจากแลปท็อบกำลังส่งออกไปยังหัวสมองของคนที่นอนไม่ได้สติ มือใหญ่ยังคงรัวแป้นพิมพ์ต่อไปเพื่อหาสาเหตุว่าที่ร่างโปร่งบางนั่นสลบไปมันเป็นเพราะอะไร ใบหน้าคมเต็มไปด้วยความกังวลว่าคนที่ยังหลับตาจะไม่ฟื้นขึ้นมาอีก
ฮายาโตะ....
มันยังไม่ถึงเวลาที่นายจะจากฉันไปไม่ใช่หรอ....
ตึง!
มือข้างหนึ่งทุบลงไปที่โต๊ะอย่างต้องการจะระบายความคับแน่นที่อยู่ในใจ มืออีกข้างยกขึ้นนวดที่ขมับก่อนจะลากมาจับเอาไว้ที่หัวตา
อย่าได้ไหลออกมา...
เพราะว่าฮายาโตะยังไม่ได้จากเขาไป...
พยายามกลืนก้อนสะอื้นลงไปในลำคอที่ตีบตัน ถึงจะรู้ว่ายังพอจะหาทางยื้อเวลาเอาไว้ได้ แต่ในที่สุดแล้ววันที่ฮายาโตะจะต้องสิ้นอายุขัยก็จะมาถึง....ในเมื่อรู้ทั้งรู้ว่าคนที่เป็นดั่งหัวใจกำลังจะตายจากไป....ต่อให้เข้มแข็งแค่ไหนก็ไม่อาจหยุดหัวใจไม่ให้เจ็บเจียนตายได้
และต่อให้หลอกตัวเองแค่ไหน
ความเป็นจริงที่ว่าเขารับไม่ได้ที่ฮายาโตะจะต้องจากไปมันก็ยังคงอยู่
พยายามเน้นย้ำและพร่ำบอกกับตัวเองมาโดยตลอด...ว่าให้ทำใจให้ได้...แต่เอาเข้าจริง...
เขาก็รักฮายาโตะมากเกินกว่าที่จะปล่อยให้จากไป
เขาทำไม่ได้...
เพราะด้านมืดในจิตใจที่เห็นแก่ตัวกำลังร้องบอก
ในเมื่อจะต้องมีใครสักคน...ที่ต้องมาทดแทนอีกคนที่เหลืออยู่....
แล้วจะเป็นฮายาโตะของเขาไม่ได้หรือ...ที่จะมีชีวิตต่อไป...
‘ ค้นพบอะไหล่บางส่วนที่ชำรุด...กำลังจะซ่อมแซม ณ บัดนี้ ’
เสียงดิจิตอลดังมาจากคอมพิวเตอร์ให้เขาหลุดออกมาจากความมืดดำที่ครอบงำจิตใจอยู่ สัญญาณการซ่อมแซมตัวเองถูกส่งตรงเข้าไปยังสมองของคนที่นอนไม่ได้สติ เขาขยับกายไปนั่งลงที่ขอบเตียงก่อนจะลูบใบหน้าเนียนใสที่นิ่งสงบ
แต่ไหนแต่ไรมาฉันก็ไม่ใช่คนดีอยู่แล้ว
ถ้าหากว่าครั้งนี้เรื่องเลวร้ายที่ฉันจะทำ มันทำให้เราได้อยู่ด้วยกันต่อไป
ฉันก็จะไม่ลังเลอีก...
มือเอื้อมไปกอบกุมมือบางเอาไว้ นิ้วลูบไปมาบนข้อต่อของนิ้วนางข้างซ้าย
มันจะไม่ใช่การแต่งงานเพื่อให้นายมีความสุขก่อนที่จะจากไป...แต่มันจะเป็นการแต่งงานที่จะเริ่มต้นชีวิตใหม่ของพวกเรา
นัยน์ตาสีเปลือกไม้เหม่อมองออกไปยังท้องฟ้าภายนอกหน้าต่าง
ขอโทษนะ...โกคุเดระ…
ขายาวก้าวเดินไปตามทางเท้าที่ถูกจัดแต่งเอาไว้อย่างสวยงามของย่านหรูแห่งหนึ่งในโตเกียว สองข้างทางเต็มไปด้วยห้างสรรพสินค้าชั้นแนวหน้า ใบหน้าคมยังคงเต็มไปด้วยแววอมทุกข์ ถึงแม้ว่าเมื่อเช้านี้ฮายาโตะจะตื่นขึ้นมาด่าเขาได้ตามปกติ
แต่ MR ที่ใกล้จะสิ้นอายุขัยก็จะอ่อนแอและไม่แข็งแรงเท่าเดิม
ตอนนี้ฮายาโตะจึงเรียกได้ว่าเปราะบางยิ่งกว่าแก้วที่ใกล้จะแตก
‘ MR หมายเลข 29059 HAYATO เหลือเวลาอีก 67 วัน...โปรดนำมากำจัดที่โรงกำจัด MR ที่399 ก่อนวันสิ้นอายุขัย ’
เสียงที่ดังขึ้นมาจากนาฬิกาของฮายาโตะ ยิ่งเร่งให้เขาตัดสินใจ...
ขายาวก้าวเข้าไปในห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง แล้วเดินขึ้นบันไดเลื่อนไปยังชั้นสอง
ร้านขายเครื่องเพชรสีขาวสะอาดตาแลดูหรูหราตั้งอยู่ตรงหน้า เขาก้าวขาเข้าไปด้านใน สายตากวาดมองหาของที่ต้องการจากนั้นจึงเดินไปยังตู้กระจกใสใบหนึ่ง
แหวนวงขนาดเท่านิ้วนางข้างซ้ายของฮายาโตะซึ่งมีเพชรเม็ดเล็กแต่น้ำงามประดับอยู่ถูกเขาสั่งให้นำไปใส่กล่องทันที
กล่องกำมะหยี่สีดำถูกใส่ลงไปในกระเป๋าเสื้อคลุมสีเขียวคล้ำ ก่อนที่เสียงมอเตอร์ไซค์คันใหญ่จะกระหึ่มหายออกไปจากเขตที่ 1 ของมหานครโตเกียว...
ล้อที่ใหญ่กว่ามอเตอร์ไซค์ทั่วไปจอดลงที่หน้าตึกสีมอซึ่งตั้งอย่างโดดเดี่ยวกลางท้องทุ่งที่เต็มไปด้วยซากเศษเหล็ก
ป้ายของสถาบันวิจัยที่ 3 ก็ยังคงห้อยต่องแต่งอยู่เหนือหัว
ขายาวก้าวลงมาจากมอเตอร์ไซค์ ก่อนจะเดินตรงเข้าไปในอาคาร ไฟทางเดินยังคงกระพริบติดๆดับๆไม่ต่างไปจากเมื่อครั้งก่อนที่เขามาที่นี่ มือที่ซุกอยู่ในกระเป๋าของเสื้อคลุมขยับไปจับกล่องกำมะหยี่เอาไว้เพื่อเน้นย้ำถึงความตั้งใจ
ใบหน้าคมเงยหน้ามองแสงไฟสว่างจ้าที่ลอดออกมาจากกระจกฝ้าที่ประตู ก่อนจะตัดสินใจเคาะสองสามทีแล้วเดินเข้าไป
ในเมื่อเขาเลือกแล้ว....
ก็จะไม่มีคำว่าถอยหลังกลับ
“ หื๋อ?...นาย....?” ใบหน้าที่มีหนวดเคราประปรายภายใต้กรอบแว่นทรงกลมยื่นออกมามองเขาจากด้านหลังกองคอมพิวเตอร์
“ ยามาโมโตะ ทาเคชิครับ....ดอกเตอร์เวลเด้...” เขารู้ว่าอีกฝ่ายจำเขาได้เพียงแต่คงจะไม่รู้ว่าเขาชื่ออะไร
“ มีอะไรหรอ? ฉันว่าทางเราไม่ได้ส่งอะไรไปให้ตรวจสอบนะ?” ใบหน้าเบลอๆที่ดูเหมือนจะไม่ได้นอนมาหลายคืนพยายามนึก
“ คุณไม่ได้ส่งอะไรมาให้กองทัพตรวจสอบหรอกครับ....เพียงแต่ว่า....ผมต่างหาก...ที่เป็นฝ่ายมาตรวจสอบคุณ” เขายิ้มที่มุมปาก ทั้งใบหน้าและท่าทางที่ดูเยือกเย็นทำให้อีกฝ่ายรับรู้ถึงรังสีอันตรายที่เขาพยายามส่งออกไปข่มขู่ได้ไม่ยาก พวกนักวิทยาศาสตร์ถึงแม้ว่าจะฉลาดขนาดไหนแต่ก็ไม่ใช่อาชญากร เพราะงั้นการซุกซ่อนอะไรที่ทำผิดเอาไว้จึงไม่แนบเนียนเท่าพวกผู้ต้องหาของทางการ
วูบหนึ่งที่นัยน์ตาสีเปลือกไม้เห็นว่ามือของดอกเตอร์นั่นพยายามเลื่อนแท็บเล็ตอันหนึ่งไปไว้ใต้กองเอกสาร และสายตาของเหยี่ยวล่าเนื้ออย่างเขาก็ไม่เคยพลาด
ร่างสูงเดินตรงเข้าไปหาคนที่ยังพยายามทำหน้าไม่รู้เรื่องอยู่ที่โต๊ะ มือตบลงไปที่กองเอกสารนั่นทันที
“ นะ นายจะทำอะไร...หน่วยวิจัยไม่ได้สั่งซื้ออะไรที่เป็นอันตรายเข้ามาเลยนะ ไม่เชื่อลองดูบัญชีพวกนี้ได้” ดอกเตอร์เวลเด้พยายามกลบเกลื่อน เขาหัวเราะในลำคอให้อีกฝ่ายเผลอกลืนน้ำลาย ก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปพูดเบาๆใส่หน้าที่เริ่มจะมีเหงื่อแตก
“ ฮึฮึ....ไอ้ของอันตรายที่ผมจะมาตรวจสอบน่ะ ไม่ใช่สิ่งของ...แต่ว่าเป็นสมองของคุณต่างหาก” พริบตาที่พูดจบเขาดึงแท็บเล็ตออกมาจากใต้กองเอกสารทันที ใบหน้าอดนอนของนักวิทยาศาสตร์สติเฟื่องซีดเผือดหนักกว่าเดิมอย่างเห็นได้ชัด ไม่มีคำพูดใดหลุดออกมาจากปากที่อ้าพะงาบๆ มือสั่นๆพยายามยกขึ้นมาแต่ก็ดูเหมือนจะหมดแรงไปเสียดื้อๆ
“ ผมรู้นะ....ว่าคุณกำลังคิดที่จะทำอะไรอยู่....” เขาจิ้มเปิดแท็บเล็ตอันนั้นด้วยรหัสกลางของตัวเอง แน่นอนว่ามันสามารถปลดล็อคได้ทุกอย่างมิใช่เพียงแค่นาฬิกาประจำตัว
“ เรื่องน่ากลัวๆที่อยู่ในหัวคุณน่ะ....มันผิดกฎหมายนะดอกเตอร์เวลเด้” แล้วเขาก็ยื่นหน้าจอซึ่งเปิดไปยังหน้าที่เขาเคยเห็นเมื่อครั้งที่มาคราวที่แล้วไปให้นัยน์ตาภายใต้กรอบแว่นทรงกลมเห็นเต็มๆตา...ว่าเขาล่วงรู้....ความลับของอีกฝ่าย
“ คุณคิด...ไม่สิ...อาจจะกำลังทดลองอยู่ก็เป็นได้...ไอ้เรื่องที่จะย้ายสมองและความทรงจำของ MR ไปไว้ในร่างกายของมนุษย์เป็นๆ” คำพูดเพียงแค่กระซิบแต่ก็หนักแน่นพอที่จะทำให้อีกฝ่ายเหงื่อแตกซิก
“ ว่าไง?...คุณทำมันไปถึงขั้นไหนแล้วล่ะ?” งานของเขาไม่ได้มีแค่ไล่กำจัด MR เพียงอย่างเดียว แต่การสอบสวนผู้ต้องหาเขาก็ทำมาจนไม่รู้เท่าไหร่ต่อเท่าไหร่
“ ปะ เปล่า..ฉันไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้นแหละ” การปฏิเสธพร้อมกับการหลบสายตานั้นมันคือสิ่งบ่งชี้ว่าคนตรงหน้ากำลังส่อแววพิรุธ
“ หึหึ....จะปฏิเสธ?”
“ ใช่...ปฏิเสธ...” อีกฝ่ายพูดออกมาด้วยเสียงเบาทั้งพยายามดันลูกตากลับมาประสานสู้กับนัยน์ตาของเขา
“ ถ้าคุณปฏิเสธ...ผมจะจับคุณ” เสียงที่เขาตอบกลับไปนั้นก็เบาไม่แพ้กัน เพียงแต่ว่ามันหนักแน่นจนอีกฝ่ายต้องฟังราวกับถูกสะกด
“ แต่ถ้าคุณยอมรับ...ผมจะให้ความร่วมมือด้วย” แล้วสิ่งที่เขาพูดออกไปก็ทำให้นัยน์ตาของอีกฝ่ายเบิกกว้าง
“ ผมอยากให้คุณ...ทำให้ MR ของผม...ไปมีชีวิตอยู่ในตัวมนุษย์คนหนึ่ง” ดอกเตอร์อึ้งไปกับสิ่งที่ได้ยิน ใบหน้าที่เต็มไปด้วยหนวดเครานั่นยังไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ
“ ตะ..แต่ว่า.....” มีเพียงเสียงที่แสดงถึงความไม่มั่นใจตอบกลับมา
“ ผมรับรองความปลอดภัยของคุณ ด้วยตำแหน่งและอำนาจของผม ว่าจะไม่มีใครมาทำอะไรคุณ...ขอแค่ทำสิ่งที่ผมขอร้อง...ให้สำเร็จ” ต่อให้คนโง่แค่ไหนก็คงจะรู้ว่าเขาไม่ได้ “ขอร้อง” แต่มันเป็นการบังคับ
ใบหน้าซีดเซียวนั้นดูเหมือนจะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ไม่อยากจะตอบรับแต่ก็ไม่อาจปฏิเสธ ก็คงจะรู้ตัวว่าการทดลองนี้ห้ามมีคำว่า “ผิดพลาด” อย่างเด็ดขาด
“ ฉัน...ยังไม่เคยทำการทดลองจริง...กลัวว่า....”
“ คุณไม่ต้องห่วง...เพราะว่าผมตรวจสอบมาอย่างดีแล้ว ว่าคนสองคนที่ผมต้องการจะให้คุณช่วยย้ายหน่วยความจำให้ มีดีเอ็นเอเหมือนกันทุกประการ” ใบหน้าของดอกเตอร์มีแววไม่เชื่ออย่างเห็นได้ชัด
“ เป็นไปไม่ได้หรอก...ที่จะมี MR ตัวไหนมีดีเอ็นเอเหมือนมนุษย์ ถ้าเอาแบบใกล้เคียงก็อาจจะพอเป็นไปได้อยู่บ้าง” ใบหน้าครุ่นคิดพูดงึมงำออกมา
“ เป็นไปได้สิ...ถ้าเป็นฝีมือของเพื่อนคุณ” เขายังคงจ้องหน้าอีกฝ่ายไม่ละสายตา และดูเหมือนใบหน้าของดอกเตอร์เวลเด้จะเริ่มเอะใจอะไรบางอย่างได้
“ เพื่อนฉัน....?”
“ ดอกเตอร์โกคุเดระ...เพื่อนของคุณไงล่ะ” ทันทีที่ได้ยินชื่อนี้ ดวงตาภายใต้กรอบแว่นทรงกลมเบิกกว้างขึ้นมาอีกครั้ง ในอดีตก่อนที่สถาบันวิจัยที่ 1 จะถูกปิดตัวลง ทั้งสองคนนี้เคยทำงานอยู่ด้วยกัน
“ นายหมายความว่า.....”
“ ใช่...ผมจะให้คุณย้ายความทรงจำจาก MR ที่เขาสร้างขึ้นมา ไปใส่เอาไว้ในตัวลูกชายของเขา” ดอกเตอร์เวลเด้นิ่งค้างไปหลายนาที มือสั่นๆนั่นยกขึ้นมาจับไหล่ของเขาเอาไว้ ใบหน้าที่ปกติดูจะมึนๆเบลอๆกลับยิ้มขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ
“ นะ นายหมายความว่า...เด็กนั่น....เด็กนั่นยังไม่ตายใช่ไหม?” อาการดีใจจนเกินเหตุของคนตรงหน้าทำให้เขาสะดุดใจเล็กน้อย แต่มันก็ไม่เท่ากับคำตอบรับอย่างยินดีที่อีกฝ่ายบอกเขามา
“ ตกลง!! ฉันจะช่วยนายเต็มที่เลย!”
ที่เหลือก็แค่.....
เขาก้าวคร่อมมอเตอร์ไซค์อีกครั้ง เสียงกระหึ่มดังไปตามถนนเปล่าเปลี่ยว ถึงแม้แสงแดดยามบ่ายจะร้อนแรงแค่ไหนก็ไม่เท่าจิตใจของเขา...ครั้งนี้เขาไม่ได้ไปเขต 45 ในฐานะ MP แต่ไปในฐานะ.....ฆาตกร
ส่วนหนึ่งในจิตใจของเขาก็เฝ้าภาวนา...ว่าเขาจะหาโกคุเดระไม่เจอ....
มอเตอร์ไซค์คันใหญ่พุ่งตรงไปยังโซนตะวันตกอย่างไม่คิดที่จะลดความเร็ว ผู้คนที่เดินอยู่ตามข้างถนนต่างหลบกันให้จ้าละหวั่น เสียงโครมครามจากฝาไม้ที่ล้มระเนระนาดไปตามแรงกระแทกที่เขาชนเข้าไปดังอยู่ข้างหลัง และเสียงพวกนั้นมันก็ยิ่งทำให้หัวใจกลับนิ่งสงบ เยือกเย็น และมุ่งมั่นที่จะทำในสิ่งที่ตั้งใจเอาไว้โดยไม่สนใจอะไรอีก
เขามองเห็นบ้านของโกคุเดระตั้งอยู่ไม่ไกล ใบหน้าคมภายใต้หมวกกันน็อคหลับตาแล้วสูดลมหายใจเข้าลึกๆ มือใหญ่แทนที่จะลดความเร็วลงมันกลับบิดคันเร่งเพิ่มมากขึ้น และเมื่อยามที่นัยน์ตาสีเปลือกไม้ลืมขึ้นมา เสียงปะทะระหว่างมอเตอร์ไซค์กับผนังผุๆก็ดังขึ้นในหู สิ่งก่อสร้างที่ไม่แข็งแรงซึ่งเคยถูกเรียกว่า “บ้าน” นั้นแตกกระจายและพังเละเทะไม่เหลือชิ้นดี ข้างฝาที่ทำมาจากแผ่นป้ายโฆษณาหรือจะมาสู้มอเตอร์ไซค์ที่ถูกสร้างมาให้แข็งแรงพอๆกับรถถังได้
เสียงพังครืนดังสนั่นจนคนแถวๆนั้นโผล่หน้าออกมาดู แล้วพอเห็นว่าเป็นเขา ทุกคนต่างก็รีบหนีกันกระจัดกระจาย
เขาถอดหมวกกันน็อคออกทั้งๆที่ยังนั่งคร่อมอยู่บนหลังมอเตอร์ไซค์ ตะปูตัวเล็กๆหลุดออกจากฝาไม้ก่อนจะตกลงไปสู่พื้นให้เกิดเสียงเบาๆ เขาได้แต่มองภาพสิ่งที่ทำลายไปกับมืออย่างเงียบงัน เสียงฝีเท้าหยุดอยู่ไม่ไกลเรียกให้เขาหันไปมอง
คนที่เขาไม่อยากเห็นที่สุดยืนตกตะลึงอยู่ตรงหน้า
ใบหน้าสวยอ้าปากพะงาบๆพร้อมกับนิ้วเรียวที่ยกขึ้นมาชี้หน้าเขา “ กะ...กะ....แก๊!!!! ทำอะไรของแกเนี่ยไอ้บ้า!!!” น่าแปลก...ทั้งๆที่เขาตั้งใจว่าจะมาทำร้าย แต่จนแล้วจนรอดเขาก็ไม่สามารถจะทำหน้าเย็นชาใส่โกคุเดระได้
“ อ่า..ฮะฮะ...โทษที...พอดีรถมันเบรกไม่อยู่น่ะ” ร่างเล็กบางซึ่งถือขันใส่อุปกรณ์อาบน้ำอยู่ถึงกับกำมือแน่นตัวสั่น ก็น่าจะโกรธมากอยู่แหละนะ
“ ชั้นไม่เชื่อแกหรอก! นี่ตั้งใจจะมาหาเรื่องชั้นใช่ไหม?!!” โกคุเดระตรงเข้ามาหมายจะกระชากคอเสื้อของเขา แต่มือเขาก็จับคว้ามือเล็กๆนั่นเอาไว้ได้ก่อน...ยึดมันเอาไว้ให้แน่นแล้วกระชากตัวเล็กๆเข้ามาใกล้ๆ นัยน์ตาสีเปลือกไม้จริงจังกว่าครั้งไหนๆจ้องมองลงไปในดวงตาสีมรกตที่มองมาอย่างตกตะลึง
“ โกคุเดระ....ออกไปจากที่นี่...กับฉันเถอะ” น้ำเสียงของเขาคงจะสะกดให้อีกฝ่ายนิ่งงัน ใบหน้าสวยค้างอยู่แบบนั้นเนิ่นนาน นัยน์ตาสีมรกตที่เบิกกว้างกลับค่อยๆเอ่อคลอไปด้วยประกายสวยงาม....
....ได้โปรดเถอะ...ปฏิเสธฉันแล้ววิ่งหนีไปที....ขอร้องละโกคุเดระ.....
.....ยิ่งได้เห็นดวงตาที่แค่ดูก็รู้ว่านายดีใจแค่ไหน....
.....ฉันก็ยิ่งเจ็บ....ที่จะต้องทำร้ายนาย....
“ ก็แกทำบ้านฉันพังนี่...จะ...ไปอยู่กับแก...จนกว่าจะมาซ่อมบ้านให้เสร็จก็ได้....”
ทำไม...หัวใจเขาถึงได้รู้สึกเจ็บแปลบกับคำตอบรับของเด็กคนนี้...มือข้างที่ไม่ได้จับกุมอีกฝ่ายเอาไว้เผลอกำแน่น...เขาควรจะดีใจไม่ใช่หรือที่ล่อลวงอีกฝ่ายสำเร็จ
ขอโทษ....
ขอโทษจริงๆ...โกคุเดระ...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
To be Con.
เอ้า!!! ไหนว่าตอนนี้จะยาวไง? ไหงเหลือสั้นจู๋แค่เนี๊ยะ?
คือ...คิดๆไปแล้วตัดซีนอารมณ์ประมาณนี้ดีกว่า ฮะฮะ ก็นะ...เรื่องนี้มันแต่งไปลงไป ไม่มีเหลือในสต็อคเลย (มั่นใจในพล็อตมาก 55) อย่าถือโทษโกรธกันเลยนะนะ (นานๆจะแต่งสั้นๆกะเค้ามั่ง กร๊ากก) แล้วก็...
สุขสันต์วันวาเลนไทน์ค่า...
เร็วไปแล้ว!!
คือ...ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะมาลงได้หรือเปล่า ถ้าไงก็บอกไว้เลยดีกว่าเนอะคะ ขอบคุณสำหรับทุกๆความร้ากกก ที่มีให้กันมาเสมอนะคะ ถึงจะดูเหมือนคนบ้าพูดคนเดียวอยู่ตลอดแต่ก็คิดว่าน่าจะยังมีคนรักเค้าอยู่บ้างแหละเนอะ =3= มะ ไม่งั้นคงไม่มีคนทำอะไรแบบนี้ให้...
มันโฮกจนน้ำตาไหลพรากกันเลยทีเดียว TT^TT แอ๊....
เดี๋ยวไว้เขียนขอบคุณของขวัญทุกชิ้นที่ส่งมาให้แบบเป็นทางการอีกทีนะคะ ชอบมากทุกๆอันเลยค่ะ
m(_ _)m
แล้วก็นะๆ ตอนนี้มีคนพลีชีพอัพรีโบะคอน 5 แล้วแหละค่ะ ในยูตูบโล้ด! เสิร์จด้วยคำนี้ リボコン５
ที่ไม่เอาลิ้งค์มาแปะนั่นก็เพราะว่า คนอัพเค้าล็อคลิ้งค์รายวันเลยค่ะ อัพไปล็อคไปเพราะงั้นถึงจะเอาลิ้งค์มาแปะเดี๋ยวก็จะเข้าไปดูไม่ได้อยู่ดี ใครที่อยากดูก็รีเฟรชยูตูบเอาเด้อ...
ชะ...เดี๋ยวเวิ่นจะยาวกว่าฟิค ฮา เพราะงั้นไว้เจอกันตอนหน้านะค้า ^ ^
จ้า
ตอบลบ