KHR Au Fic [8059] Blooming Heart : 04
: KHR feat.Natural city Fanfiction AU
: TYL80 x TYL59 , TYL80x59
: Romantic Drama Sci-fi
: NC-17
คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ
คำว่า “ทำไม” กำลังรบกวนจิตใจของเขาอย่างที่สุด....
ตั้งแต่ที่ได้เห็นชื่อ ID บนหน้าปัดนาฬิกาของเด็กคนนั้น เขาก็ไม่อาจสลัดคำถามนี้ออกไปจากหัวได้...จนแล้วจนรอดเมื่อเช้าวันใหม่มาถึงเขาก็กลับมายืนอยู่ที่โซนตะวันตกของเขต 45 อีกจนได้...ทั้งๆที่ตั้งใจเอาไว้แล้วว่าจะไม่มาพบกันอีก...แต่ยิ่งเขาได้รู้จักตัวตนของเด็กคนนั้นมากขึ้นเท่าไหร่ หัวใจของเขาก็ยิ่งถลำลึกมากขึ้นเท่านั้น...ภาพของสถาบันวิจัยที่ 3 ที่พยายามสะบัดทิ้งไปกลับยิ่งฉายชัดเจนมากยิ่งขึ้นจนเขาเริ่มที่จะกลัวใจตัวเอง
รีบๆหาคำตอบแล้วรีบๆลาจากกันไปดีกว่า
เพื่อตัวของเด็กคนนั้นเอง...
“ โกคุเดระ!” เขาตะโกนเรียกร่างเล็กบางที่เดินหอบกิ่งไม้น้อยใหญ่มาเต็มสองแขน ใบหน้าสวยดูจะงงๆเมื่อหันมาเห็นเขา
“ แกมาทำอะไรที่นี่น่ะ?” แขนเล็กวางกิ่งไม้ลงที่หน้าเพิงของตัวเองก่อนจะหันมายืนเท้าสะเอวเตรียมหาเรื่อง เขาถึงกับยกมือยอมแพ้พร้อมหัวเราะแหะแหะ มืออีกข้างยกถุงใบใหญ่ให้อีกฝ่ายดู
“ เสบียงน่ะ...เอามาไถ่โทษที่ฉันจับนายไปผิด”
“ ฮึ! ก็ยังมีสำนึกอยู่บ้างนะ เอาวางไว้ตรงนั้นเลย” นิ้วเรียวชี้ไปที่ด้านในของทางเข้า
“ แล้วนี่นายจะเอากิ่งไม้พวกนี้ไปทำไมกัน?” เขามองกองกิ่งไม้แห้งอย่างสงสัย
“ นี่แกคิดว่าในเพิงโกโรโกโสนั่นมันมีฮีตเตอร์หรือไง? ถ้าชั้นไม่เตรียมไอ้กิ่งไม้พวกนี้เอาไว้ก็ได้หนาวตายกันพอดี ถามอะไรไม่คิด!” จะอธิบายดีๆก็ได้แต่ก็ยังมิวายเหน็บเขาตามประสาคนปากดี
“ ฮะฮะ งั้นหรอ...แล้วนี่จะไม่ชวนฉันเข้าไปนั่งพักซักหน่อยหรอ” ใบหน้าสวยบ่นขมุบขมิบเล็กน้อยก่อนจะเดินไปหยิบขนมปังในถุงออกมาแล้วเดินนำหน้าเขาไป
“ ตัวโตเป็นก็อตซิล่าแบบแกน่ะ เข้าไปนั่งในบ้านฉันก็พังกันพอดี ถ้าอยากจะพักนักละก็ตามมาสิวะ! ยุ่งจริง”
ร่างบางกระโดดปีนป่ายไปตามกองเหล็กที่สูงขึ้นไปไม่รู้กี่เมตรอย่างชำนาญ รวดเร็วและคล่องตัวสมกับที่มีร่างกายเล็กๆแบบนั้น นอกจากเศษเหล็กขึ้นสนิมแล้วที่นี่ยังมีของที่ทิ้งแล้วสารพัด เรียกว่าเป็นกองขยะอิเลคโทรนิคขนาดใหญ่เลยก็ว่าได้ สงสัยว่าโซนตะวันตกจะเป็นโซนแยกขยะละมั้ง เพราะถึงแม้ว่าเขต 45 จะเป็นเขตของคนที่อันตราย แต่ก็ยังจำเป็นที่จะต้องมีอาชีพให้คนพวกนี้ทำเพื่อหาเลี้ยงชีวิต
เขากระโดดตามขึ้นไป และเมื่อขึ้นไปยืนอยู่บนจุดสูงสุด เขาก็ต้องเบิกตากว้างอย่างแปลกใจกับความงดงามที่แปลกประหลาดซึ่งเขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยจริงๆว่าแม้แต่ขยะก็จะสามารถสร้างภาพที่สวยงามเช่นนี้ได้ แสงสะท้อนวิบวับของเศษเหล็กขึ้นสนิมราวกับประกายระยิบระยับของท้องทะเล เศษขยะที่แผ่ไกลสุดลูกหูลูกตาก็แต่งเติมสีสันหลากหลายราวกับภาพวาดในเชิงอาร์ตซึ่งประกอบด้วยจุดมากมายหลายสี
โกคุเดระนั่งลงไปบนท่อนเหล็กด้วยท่าทางสบายๆ ทำให้เขาค่อยๆหย่อนกายลงไปนั่งข้างๆ ได้ยินเสียงแกะห่อขนมปังดังขึ้นก่อนที่ริมฝีปากสีระเรื่อจะค่อยๆแทะมันเข้าไป
“ ไม่ชวนกันซักคำเลยน้า...”
“ เรื่องสิ! แกเอามาให้ฉันนี่ ไม่ได้เอามากินเอง!” นึกอยากจะปิดปากดีๆนั่นขึ้นมาตะหงิดๆ เขาเงยหน้ามองท้องฟ้าก่อนจะถามคนข้างๆออกไปลอยๆว่า
“ นี่...โกคุเดระ...นายไม่อยากออกไปจากที่นี่บ้างหรอ?” เสียงเคี้ยวขนมปังหยุดลง ก่อนที่เสียงนาฬิกาของร่างบางจะดังขึ้นมา
‘ กรุณาเลือกหมวดหมู่การรับรู้ ’
“ เปิด ID” เสียงเล็กสั่งนิ่งๆให้เขาหันไปมองอย่างสงสัย แล้วไม่นานนาฬิกาเรือนนั้นก็ถูกยื่นมาตรงหน้า เขารับมาอย่างงงๆ
“ ลองดูที่บรรทัดสุดท้ายสิ...แล้วแกจะหมดคำถามว่าทำไมฉันถึงไม่ออกไปจากที่นี่”
เขาก้มลงมองตามที่โกคุเดระบอก....แล้ววันนี้เขาก็ต้องตกใจยิ่งกว่าเมื่อวาน...ตกใจยิ่งกว่าตอนที่รู้ว่าเด็กคนนี้มีชื่อเดียวกับ ฮายาโตะ MR ของเขา
เพราะบรรทัดสุดท้ายของหน้า ID นี้มันระบุเอาไว้อย่างชัดเจนว่า...
GOKUDERA HAYATO .....เสียชีวิตแล้ว....
“ ไม่ใช่ว่าไม่อยากจะออกไป...แต่ฉันออกไปไม่ได้ต่างหาก” เสียงเหงาๆดังมาจากคนข้างๆ....หมายความว่ายังไงกัน?....ร่างเล็กๆนี่มีเลือดเนื้อ มีชีวิต มีลมหายใจแน่นอน...แล้วทำไม...
“ ฉันถูกแม่พามาที่นี่ตั้งแต่เด็กๆ แล้วพอเข้ามาอยู่ในเขตนี้เพียงไม่กี่วัน ID ของฉันก็เปลี่ยนไปเป็นแบบนั้นโดยที่ไม่รู้สาเหตุ....แกเป็น MP ก็คงรู้ดีใช่ไหมล่ะ...ว่าคนที่ถูกระบุว่าเสียชีวิตแล้วก็เหมือนกับถูกลบตัวตนออกไปจากโลกใบนี้แล้วน่ะ” สิ่งที่ได้ฟังยิ่งทำให้สับสนจนจับต้นชนปลายไม่ถูก เขาก็แค่อยากรู้ว่าทำไมเด็กนี่ถึงมีชื่อเหมือนฮายาโตะของเขา...แต่ยิ่งสืบยิ่งรู้เรื่องที่ลึกลงไปแบบนี้มันยิ่งมีแต่ปริศนาที่ลอยเต็มหัวไปหมด
“ เห๊อะ! ถึงจะออกไปจากที่นี่ไม่ได้ก็ไม่เห็นเป็นไร ได้ใช้ชีวิตแบบที่อยากจะอัดใครก็ได้ไม่ผิดกฎหมายน่ะ มันก็สนุกดี” แล้วจากน้ำเสียงเหงาๆมันก็เปลี่ยนมาอวดดีตามเดิม ความเข้มแข็งของโกคุเดระทำให้เขาอึ้งไป....แล้วก็ต้องอึ้งยิ่งกว่าเมื่อจู่ๆขนมปังที่ถูกฉีกครึ่งก็ยื่นมาตรงหน้า
“ กินเซ่ะ มันเหลือน่ะ” รอยยิ้มน้อยๆที่ไม่คิดว่าจะได้เห็นถูกส่งมาให้พร้อมกัน
ชั่ววินาทีนั้นเขาได้แต่ย้ำกับตัวเอง....ว่าเขาไม่ได้รู้สึกอะไร....กับเด็กคนนี้....
ร่างสูงกลับมาอยู่ที่กองทัพสำนักงานใหญ่อีกครั้งเมื่อเวลาบ่ายกว่าๆ ยังไม่ทันที่มอเตอร์ไซค์จะจอดดีเสียงคุ้นเคยก็ดังมาจากนาฬิกา
“ ไงผู้พันยามาโมโตะ...นายจะมาฟังข้อหาเรื่องทำ LCD พังได้หรือยัง?” เป็นเสียงผู้บังคับบัญชาจอมเฉื่อยแฉะที่ดีแต่เอาเวลามาบ่นเขาในเรื่องที่ไม่เป็นเรื่อง แทนที่จะสางไอ้งานที่สุมจนจะติดเพดานนั่นให้มันเสร็จๆ
“ มีอะไรล่ะ?” เขาถามออกไปอย่างหน่ายๆ
“ แวะกดมาชมาโล่ที่ตู้แล้วเอาลงมาให้ฉันหน่อยซี่” ได้ข่าวว่าถ้าตัวเองเดินออกมาจากห้องมันน่าจะใกล้กว่าให้เขาเอาลงไปนะ แต่เขาก็ตอบรับส่งๆไป
แล้วไม่นานมือที่หนีบถุงขนมสีขาวก็เปิดประตูห้องที่อยู่ใต้ดินเข้าไป คราวนี้ใบหน้ายิ้มแย้มและร่างสีขาวย้ายไปนอนเอกเขนกอยู่ที่โซฟา เขาโยนถุงขนมลงไปบนโต๊ะกระจกอย่างที่ไม่เคยคิดว่าจะต้องใช้คำว่ามารยาทกับเจ้าคนที่อยู่ตรงหน้านี้
“ ขอบใจน้า” เขานั่งลงที่โซฟาฝั่งตรงข้ามอย่างไม่คิดจะรอคำเชิญ วันนี้เขาเหนื่อยกับข่าวหลายๆอย่างมามากพอแล้ว ถ้าหมอนี่จะบ่นอะไรก็ขอนั่งฟังสบายๆหน่อยก็แล้วกัน
“ และเพื่อเป็นการขอบคุณ...ฉันมีข่าวน่าสนใจจะบอกนายด้วยละ ยามาโมโตะคุง” นัยน์ตาสีอเมทริสเจ้าเล่ห์ฉายแววจริงจังขึ้นมาจนเขาขยับกายเข้าไปฟังอย่างตั้งใจ
“ เรื่องของเด็กคนนั้น...กับฮายาโตะของฉัน?”
“ ก็...ประมาณนั้นแหละ...พอดีว่าเมื่อวานฉันไปที่สถาบันวิจัยที่ 1 แล้วก็ได้เจออะไรดีๆมา”
“ ฉันเจอไอ้นี่...ที่โต๊ะซึ่งเต็มไปด้วยคราบเลือดของเจ้านักวิทยาศาสตร์เพื่อนซี้ของฉันซึ่งเป็นคนสร้างฮายาโตะขึ้นมา” มือขาวยื่นสมุดโน้ตเล่มหนึ่งมาให้เขา มันถูกจดอะไรมากมายซึ่งเขาดูแทบจะไม่รู้เรื่องเพราะรอยเลือดนั้นเลอะเต็มไปหมด แต่ทว่าท่ามกลางคราบแห้งกรังกลับมีกระดาษแผ่นหนึ่งซึ่งแทบจะไม่ถูกสีของชีวิตนั้นฉาบทับเลยแม้แต่น้อย
มันคือรูป....ของเด็กชายคนหนึ่ง....ซึ่งมีเส้นผมสีเงินและนัยน์ตาสีเขียวมรกตสุกใส...
เด็กในรูปอายุประมาณ 8-9 ขวบ
ไม่ต้องสงสัยเลยว่า ถ้าจำลองใบหน้าของเด็กคนนี้ให้มีอายุสัก 24 ปี...ใบหน้าจะต้องออกมาเป็นพิมพ์เดียวกับ ฮายาโตะของเขาอย่างแน่นอน
จากภาพที่เห็นทำให้น้ำลายเริ่มจะเหนียวฝืดคอ...ภาพในหัวที่ไม่เคยประติดประต่อเริ่มจะชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ
“ ดอกเตอร์นั่นถูกฆ่าตายเมื่อ 6 ปีที่แล้ว....จากช่วงเวลานั้นมาจนถึงตอนนี้ 6 ปี....นายคิดว่าเด็กในรูปจะอายุเท่าไหร่?” มือที่ถือรูปเริ่มชื้นเหงื่อ เขาตอบออกไปด้วยเสียงเบาหวิว
“ 14 ถึง 15....” อายุเท่ากับโกคุเดระ ในตอนนี้...
“ ลองพลิกหลังรูปดูสิ...มีชื่อของเด็กคนนั้นอยู่ด้วยละ” เขาพลิกตามที่เบียคุรันบอก แล้วมันก็มีชื่อภาษาอังกฤษเขียนเอาไว้จริงๆ แน่นอนว่ามันคือคำว่า....GOKUDERA HAYATO....
“ แล้วนายรู้ไหม? ว่าเจ้าดอกเตอร์คนที่สร้าง MRฮายาโตะของนายขึ้นมามีชื่อว่าอะไร?” เขาได้แต่ส่ายหน้าให้กับคำถามนั้น
“ ดอกเตอร์โกคุเดระยังไงล่ะ....หมอนั่นมีชื่อว่าโกคุเดระ...” ราวกับจิ๊กซอว์ชิ้นสุดท้ายถูกวางลงไปในช่องว่าง เขาเผลอกลืนน้ำลายกับคำเฉลยที่ได้รับรู้
“ คนที่สร้าง MR ฮายาโตะขึ้นมา คือพ่อของเด็กคนนั้น....คือพ่อของโกคุเดระ ฮายาโตะนั่นเอง”
“ โดยจำลองแบบ....มาจากลูกชายของตัวเอง...อย่างงั้นสินะ...” หัวใจเขาเต้นตุบๆกับเรื่องที่ได้รู้
“ ฉันก็ไม่รู้หรอกนะ ว่าเขามีสาเหตุอะไรให้ต้องทำถึงขนาดนั้น นายก็รู้...ว่าการสร้าง MR ที่มีใบหน้าเหมือนมนุษย์ที่ยังมีชีวิตอยู่มันผิดกฎหมาย...อีกอย่างลูกชายเขาก็ยังไม่ตายเสียหน่อย?” เรื่องนั้นแหละที่ทำให้เขาขนลุก
“ ตายแล้ว....” เมื่อเขาพูดออกไป คนตรงหน้าดูจะอึ้งไปไม่ใช่น้อย
“ เขาทำให้ ID ของเด็กนั่นระบุว่า โกคุเดระ ฮายาโตะ ตายแล้ว...” มัน....หมายความว่ายังไงกันแน่?
“ อืม....” ผู้บังคับบัญชาของเขาเกาคางอย่างใช้ความคิด
“ มันอาจจะเป็นอย่างงี้ก็ได้นะ....เขาต้องการสร้าง MR ที่หน้าเหมือนลูกชายขึ้นมาเพื่ออะไรสักอย่าง แต่ถ้าลูกชายยังไม่ตาย MR ตัวนี้ก็จะต้องถูกกำจัด เพราะงั้นเขาจึงต้องแจ้งความเท็จว่าลูกชายเขาตายแล้ว และส่งเด็กนั่นไปอยู่ที่เขต 45 ซึ่งแทบจะเรียกได้ว่าเป็นเขตของคนเถื่อนนอกกฎหมาย” และมันก็เป็นเขตที่อันตรายเกินไปที่จะให้เด็กอายุแค่นั้นไปอาศัยอยู่....เรื่องแบบนี้...มันไม่ตลกเลยนะ...จะมีพ่อที่ไหนทำกับลูกชายตัวเองแบบนั้นเพื่อตุ๊กตาได้บ้าง
ตุบตุบ...
จู่ๆหัวใจก็เต้นผิดจังหวะขึ้นมา....เพราะใช่ว่าสิ่งที่ดอกเตอร์นั่นทำลงไป...เขาจะไม่เคยคิด...
เขาเองยังเคยคิดที่จะทำเพื่อตุ๊กตา โดยต้องฆ่าเด็กคนนั้นเลย...
มือเผลอกำแน่นให้กับโชคชะตาของโกคุเดระ...
ทั้งเขาทั้งเบียคุรันต่างก็นิ่งงันไปทั้งคู่
“ นี่....ยามาโมโตะคุง....คราวที่แล้วที่นายสแกนร่างกายของเด็กคนนั้นเอาไว้...ฉันลองเอามันไปเทียบกับ MRฮายาโตะของนาย....ผลปรากฎว่า...ไม่ใช่มีแค่รูปร่างหน้าตาเท่านั้นที่ถูกจำลองมา...” ประเด็นที่อีกฝ่ายเพิ่งจะเปิดขึ้นมาทำให้เขาเผลอกลืนน้ำลายอีกรอบ
“ เพราะแม้แต่ดีเอ็นเอ....ยังเหมือนกันทุกตัวอีกต่างหาก” ในใจรู้สึกวูบโหวงอย่างแปลกประหลาดกับปริศนาที่พ่อของเด็กคนนั้นทำลงไป
ถ้าจำลองถึงขั้นดีเอ็นเอ...อาจจะไม่ใช่ทางเลวร้ายอย่างที่พวกเขาคิดกันเอาไว้ตั้งแต่ทีแรก
บางที...
ถ้าดอกเตอร์ไม่ได้หลงใหลตุ๊กตาจนคิดจะสร้างขึ้นมาแทนลูกชาย...
ก็อาจจะเป็นการสร้างตุ๊กตาขึ้นมาเพื่อเป็นอะหลั่ยให้แก่ลูกชายที่อาจจะป่วยร้ายแรงอะไรบางอย่าง...
แต่ไม่ว่าจะทางไหน....
ก็จะต้องมีใครสักคน...ที่ต้องมาทดแทนอีกคนที่เหลืออยู่....
เขาเดินกลับมาถึงบ้านด้วยสภาพหมดเรี่ยวหมดแรง
เป็นเพราะว่าพ่อของโกคุเดระตายไปเสียก่อน เขาจึงไม่อาจรู้ได้ว่า ระหว่าง MRฮายาโตะของเขา กับเจ้าเด็กที่ชื่อโกคุเดระ ฮายาโตะ....ใคร...จะเป็นผู้ที่ได้รับความรักจากคนที่ได้ชื่อว่าพ่อ
แต่เรื่องนั้นจะเป็นยังไงก็ช่าง เพราะถึงแม้ว่าพ่อของพวกนั้นจะรักใคร....หัวใจของเขาก็เป็นของ MR ที่ชื่อฮายาโตะเพียงเท่านั้น
เพียงเท่านั้น....
เขาปรับสีหน้านิ่งสนิทที่กำลังครุ่นคิดออกไปให้กลับมาสดใสก่อนจะเปิดประตูห้องเข้าไปแล้วก็พบว่ามัน
....เงียบ...และมืดสนิท.....
....ฮายาโตะ?
“ ฮายาโตะ!!!” เขาตะโกนออกไปด้วยเสียงเป็นกังวล หัวใจราวกับว่าจะหล่นวูบ ปกติแล้วหมอนั่นไม่ชอบอยู่ในที่มืดๆ เพราะฉะนั้น.....ในห้องไม่น่าจะมืดขนาดนี้
“ นายอยู่ไหนน่ะ ฮายาโตะ!” เขาเอามือคลำไปเปิดสวิตซ์
แล้วภาพตรงหน้าก็ทำให้เขาต้องเบิกตากว้างอีกครั้งในวันนี้ และมันก็ตื่นตระหนกและตกใจยิ่งกว่าครั้งไหนๆ
ร่างโปร่งบางของคนที่เขารักนอนสลบไสลอยู่ที่พื้น...
ใบหน้าที่ควรจะยิ้มหรือไม่ก็แยกเขี้ยวใส่เขากลับนิ่งสนิท...
“ ฮายาโตะ....ฮายาโตะ!!!”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
To be Con.
น่าน...เมื่อวานยังบ่นอยู่เลยว่าตอนหน้าจะทันวาเลนไทน์ไหมนะ? แล้วไหงวันนี้เอามาลงแบบสายฟ้าแล่บแบบนี้ฟ๊ะ?!
แหะแหะ...ตอนนี้อาจจะสั้นไปหน่อยนะคะ เพราะว่าตอนหน้าท่าจะยาว (เอิ่ม..ไม่เคยมีความพอดีในชีวิตสินะยัยนี่) ไม่รู้ว่าอ่านแล้วจะงงกันไหมนะถ้ามันจะสับสนทำให้งงยังไงก็ต้องขออภัยนะค้า...โค้งงงง....สังเกตง่ายๆว่า ยามะจะเรียกก๊กโตว่า “ฮายาโตะ” ส่วนก๊กเล็กมันจะเรียกว่า “โกคุเดระ”
ส่วนสาเหตุของการปั่นฟิคดับเครื่องชนในครั้งนี้ก็คือ....เมื่อคืนในขณะที่กำลังค่อยๆเขียนไปดูนารุโตะ(ห๊ะ?!)ไป ก็มีคน(ชื่อคุณอ้อม)ส่งลิ้งค์อะไรบางอย่างมาให้....แค่เปิดเท่านั้นละ
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด สครีมบ้านแตก!!!!!!
คุณอิจิ...คุณอิจิ๊!!!!! ทั้งหล่อทั้งเท่ห์บัดซบเลยเว้ยค่า....ไม่ไหวแล้ว คุณอิจิตัดผมทรงนี้แล้วหล่อกระชากใจมว๊ากกกกกกก
นี่เลยค่ะ...ตามไปที่นี่เลย สครีมสุดหูรูดมากๆๆๆอ่ะ >w<
http://www.youtube.com/watch?v=4-FrskOqvX4&feature=mfu_in_order&list=UL
แล้วก็อันนี้เผื่อว่าที่ลิ้งค์นั่นโดนยูตูบอุ้มไป
http://www.mediafire.com/?093k7i77cnjcyyt
คือคุณอิจิ จะพูดอะไรอินี่ไม่รู้แล้วค่ะ นั่งสครีมจนไม่รับรู้เรื่องอะไรอีก โฮกกกกกกกกกกกก แหมๆๆอยู่กับคนที่ใช้ดาบ(?)บ่อยๆจนอธิบายเรื่องดาบได้เลยสินะคะ *w* กร๊ากกกก (แซวเล่นน่ะ เพราะจริงๆแล้วคุณอิจิเค้าแสดงพวกละครเวทีหรือไม่ก็หนังที่เกี่ยวกับซามูไรค่อนข้างบ่อย เพราะงั้นน่าจะจับดาบใส่ฮากามะอยู่เรื่อยๆจนชำนาญ55)
โอยๆๆ เมื่อคืนก็เลยค่าพลังทะลุปรอทจนปั่นฟิคเป็นบ้าอยู่คนเดียว ฮ่าๆๆ
เอาละ...วันนี้ก็ยังคงเป็นบ้าปั่นฟิคต่อไป...แล้วเจอกันตอนหน้านะค้า....
เครียดตามแล้วนะ เอาไงดี
ตอบลบ