Gintama S.Fic [Takasugi x Katsura] -- หัวใจสีไอแดด : Opening --

Gintama S.Fic [Takasugi x Katsura]     --- หัวใจสีไอแดด : Opening ---

: Gintama Fanfiction

: Takasugi x Katsura

: Romance

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

ซ่า.....ซ่า...........

ขาสองคู่กำลังก้าวเดินขึ้นไปตามบันไดหินท่ามกลางใบไม้ที่ถูกพัดไปตามแรงลม

เฉกเช่นเดียวกับจิตใจของคนทั้งคู่ที่ถูกพัดเตลิดไปไกล ราวกับจุดมุ่งหมายของการมีชีวิตอยู่นั้นได้สิ้นสุดลงแล้ว....สิ้นสุดลงหลังจากที่คมดาบได้ตวัดตัดคอของคนที่ฆ่าอาจารย์โชโย...ศัตรูที่ตามหามาเนิ่นนานได้สิ้นลมหายใจจากไปแล้วด้วยมือของพวกเขาทั้งสองคน ความแค้นที่ถูกสุมอยู่ในหัวใจให้ร่างกายยังคงมีชีวิตอยู่ได้กำลังมอดไหม้จนเหลือแต่เถ้าถ่าน

แล้วจากนี้ไป...พวกเขาจะอยู่ต่อไปเพื่ออะไร....

เส้นผมสีเงินพันกันจนยุ่งเหยิงต่างจากสีหน้าที่เรียบเฉย แม้ร่างกายจะเสียหายจนแทบจะเดินด้วยตัวเองไม่ไหว แต่มันกลับไม่เจ็บปวดเลยสักนิด

อีกคนที่เดินอยู่เคียงข้างกันนั้นก็ไม่ได้มีสภาพที่ต่างไป  มือที่กุมดวงตาข้างซ้ายที่สูญเสียไปนั้นไม่มีแม้แต่อาการสั่นระริก ใบหน้าคมยังคงนิ่งเฉยทั้งๆที่ใบหน้าซีกซ้ายถูกย้อมไปด้วยเลือด

เงาร่างทั้งสองต่างพยุงกันเดินต่อไปอย่างไร้จุดหมาย ทิ้งกลุ่มควันไฟและไอสงครามเอาไว้ที่เบื้องหลัง รวมทั้งจุดมุ่งหมายปลายทางของชีวิต

ซ่า.......ซ่า...........

ใบไม้ยังคงถูกพัดไปตามแรงลม

ที่ขั้นสูงสุดของบันไดหินนั้นมีเพียงแสงสว่างจ้า

และเมื่อขาทั้งสองคู่ตะเกียกตะกายขึ้นไปจนถึง ภาพของศาลเจ้าเก่าร้างก็ปรากฏอยู่ที่เบื้องหน้า....

เส้นผมสีดำขลับยาวสยายพลิ้วไหวไปบนแผ่นหลังโปร่งบางของใครบางคนปรากฏสู่สายตา และเมื่อร่างนั้นหันกลับมา....

พวกเขาก็รู้แล้วว่า....จะมีชีวิตอยู่ต่อไปเพื่ออะไร.....

“ กินโทกิ  ทากาสุงิ!!!”       เสียงร้องออกมาอย่างตกใจ ก่อนที่ร่างโปร่งบางที่เพิ่งหันกลับมาจะตรงดิ่งเข้าหาพวกเขาทั้งคู่ นัยน์ตาสีเขียวที่เหลืออยู่เพียงข้างเดียวจ้องมองใบหน้าตื่นตระหนกของคาซึระด้วยแววตาราวกับว่ารู้ดีถึงสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น

ถึงแม้จะเดินเข้ามาแต่ทว่านายคงต้องเลือกเดินไปหาใครคนใดคนหนึ่ง....ซึ่งฉันไม่อยากรับรู้

ท่อนแขนที่กอดคอคนข้างๆเพื่อช่วยพยุงกันและกันนั้นลดลงก่อนจะผลักไสชายผู้มีเส้นผมสีเงินไปข้างหน้า....ไปสู่อ้อมแขนบางที่ตรงเข้ามารับเอาไว้ได้ทันพอดี....เพราะรู้ว่าคาซึระคงเลือกที่จะเข้าไปหากินโทกิก่อน ซึ่งเขาไม่อยากเห็น....ไม่อยากรับรู้ว่าสองคนนั้นสนิทกันมากขนาดไหน

“ โอ้ย! ไอ้บ้าทากาสุงิ ถ้าตัวชั้นหลุดเป็นชิ้นๆแกจะรับผิดชอบยังไงห๋า คว้านท้องไปเลยดีไหม...อย่างแกน่ะคว้านท้องไปซะเลยดีไหม”      ร่างสูงผู้ได้รับการขนานนามว่า ‘อสูรสีขาว’ โวยขึ้นมาหลังจากถูกผลักไสโดยไม่บอกกล่าว ความรู้สึกที่ด้านชามันมลายหายไปเมื่อได้เห็นหน้าเจ้าของอ้อมแขนที่ตรงเข้ามารับตนเอาไว้ ความเจ็บปวดที่กลับคืนมานั้นราวกับว่าจะช่วยยืนยันว่าตนยังมีชีวิตอยู่

“ หึ...ถ้ามันหลุดง่ายขนาดนั้นก็ตายๆไปซะเลยก็แล้วกัน”       ได้แต่หันไปมองไอ้เจ้าของคำพูดคำจาร้ายกาจที่ส่งยิ้มกวนประสาทมาให้นั่นอย่างเคืองๆ เขากับหมอนั่นไม่ได้ญาติดีกัน แต่ก็ไม่ใช่คนที่จะปล่อยให้ตายไปโดยไม่รู้สึกรู้สาอะไรได้

“ พอเหอะน่า...พวกนายทั้งสองคนน่ะ เจ็บจะตายกันอยู่แล้ว เลิกทะเลาะกันแล้วไปทำแผลก่อนดีกว่า”       แล้วคนที่ห้ามปรามพวกเขาก็คือคาซึระเหมือนอย่างที่เป็นมาตั้งแต่เด็ก ถึงแม้จะมีอยู่ไม่น้อยที่เจ้าคนคอยห้ามนี่จะกระโดดลงมาร่วมวงทะเลาะด้วยก็ตาม

ใบหน้าสวยมีแววกังวลกับสภาพบาดแผลของพวกเขาอย่างเห็นได้ชัด นัยน์ตาสีน้ำตาลไล่มองไปตามบาดแผลของเขาโดยที่ไม่ได้รู้สึกตัวเลยว่าเขาจ้องมองใบหน้าของเจ้าตัวด้วยความรู้สึกเช่นไร

“ อ๊ะ! ทากาสุงิ นายควรจะไปทำแผล.....”        ร่างโปร่งบางที่ช่วยพยุงเขาไว้หันไปเรียกอีกคนที่ทำท่าจะเดินออกไป

“ ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน”         และเจ้าหมอนั่นก็เอ่ยตัดบทเพียงแค่นั้นก่อนจะเดินจากไปอย่างไม่ใยดี.....

ทั้งๆที่หมอนั่นมันไม่เคยใยดีนายเลย แล้วทำไมถึงได้ยังเอาแต่เฝ้ามองด้วยสายตาห่วงหาเช่นนั้นกัน คาซึระ

ประตูบานเลื่อนถูกปิดลงเพื่อปิดกั้นไม่ให้ใครก้าวเข้ามายังโลกของเขาได้  ร่างสูงเดินไปนั่งลงยังอีกฟากหนึ่งของห้องซึ่งประตูถูกเปิดออกไปสู่สวน ถึงแม้จะเป็นสวนที่รกร้างของศาลเจ้าที่ไม่มีใครอาศัยอยู่ แต่มันกลับงดงามในความรู้สึกของเขา ถึงแม้จะยุ่งเหยิงถึงแม้จะสกปรกและดำมืด....

มือบิดผ้าสีขาวให้น้ำไหลออกไปก่อนที่จะใช้มันเช็ดใบหน้าซีกซ้าย และเมื่อมันถูกแช่ลงไปในกะละมังอีกครั้ง น้ำที่เคยใสสะอาดกลับแดงฉาน ผ้าถูกบิดแล้วนำมาซับบริเวณดวงตาที่เจ็บปวด เจ็บเสียจนไม่อาจคิดได้ว่าดวงตาข้างนั้นมันจะกลับมาเป็นของเขาอีก 

ได้แต่ขบกรามแน่นเพื่อระงับความเจ็บปวดและคลุ้มคลั่ง....จนกระทั่งมีเสียงฝีเท้าเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าประตู

“ ใคร?!”

“ ฉันเอง....”        เสียงนุ่มที่ตอบกลับมาทำให้ยิ่งต้องกำมือแน่น  “ ฉันเข้าไปนะ”     และยังไม่ทันจะปฏิเสธ ร่างโปร่งบางก็ถือวิสาสะเปิดประตูเข้ามา

“ ออกไป!”       ทากาสุงิเอ่ยไล่พร้อมกับหันหลังให้คนที่เข้ามาใหม่...ทำไมไม่ไปอยู่กับหมอนั่น...ทำไมไม่ไปคอยดูแลกินโทกิอย่างที่แกต้องการ

“ ให้ฉันดูแผลให้เถอะ หรือไม่งั้นก็ควรให้หมอ....”       คาซึระเดินเข้าไปใกล้ร่างสูงที่ยังคงไม่หันกลับมาก่อนจะพยายามคว้าแขนของอีกฝ่ายเอาไว้

“ ไม่ต้องมายุ่ง!”      แต่แขนข้างนั้นก็สะบัดจนร่างโปร่งถึงกับล้มลงไปกองอยู่ที่พื้น ใบหน้าคมที่หันกลับมามองมีแววตกใจในการกระทำของตัวเองอยู่ชั่วครู่ก่อนที่มันจะกลับไปเย็นชาและหันหน้าหนีไปดังเดิม

ใบหน้าสวยก้มลงมองที่พื้นอย่างเศร้าสร้อย ก่อนจะเงยหน้ามองไปยังแผ่นหลังของคนที่ไม่เคยหันกลับมามองตนเลยแม้แต่ครั้งเดียว.....ถึงแม้จะเป็นฝ่ายไล่ตาม ถึงแม้จะต้องพยายามอีกแค่ไหน เขาก็จะทำ ขอเพียงให้ได้อยู่เคียงข้างคนคนนี้

มือบางฉุดรั้งแขนของทากาสุงิให้หันมาอีกครั้ง ในที่สุดแรงต่อต้านยื้อยุดก็ทำให้คนทั้งคู่ล้มลงไปกับพื้นเสื่อทาทามิเหม็นอับของศาลเจ้าร้างที่ไม่มีใครใช้มานาน และคาซึระก็ไม่เว้นจังหวะให้อีกฝ่ายหนีไป ขาเรียวขาวเนียนที่โผล่พ้นรอยแหวกของกิโมโนขยับไปนั่งคร่อมอยู่บนลำตัวแกร่งก่อนที่สองมือบางจะจับไหล่ของทากาสุงิให้พิงติดอยู่กับผนังห้องท่ามกลางดวงตาที่เบิกกว้างของคนถูกกระทำ

“ อย่าดื้อสิ ฉันจะทำแผลให้”     นัยน์ตาสีน้ำตาลจ้องลงไปในดวงตาที่เหลืออยู่เพียงข้างเดียวด้วยความจริงจัง แต่ทั้งอย่างนั้นมันก็แฝงเอาไว้ด้วยแววห่วงใย

“ อยากทำอะไรก็เชิญ”      ใบหน้าคมสะบัดไปอีกทางก่อนจะยักไหล่อย่างช่วยไม่ได้ ถึงแม้จะแสดงท่าทางเย็นชาและร้ายกาจแบบนั้น แต่ใบหน้าสวยกลับยิ้มออกมาน้อยๆกับการกระทำของคนตรงหน้า

ร่างโปร่งบางยังคงนั่งทับหน้าท้องของอีกฝ่ายเอาไว้ราวกับกลัวว่าจะหนี มือเรียวบิดผ้าในกะละมังก่อนอีกมือจะสัมผัสไปที่แก้มให้ใบหน้าคมค่อยๆหันกลับมา ใบหน้าสวยขยับเข้าไปใกล้เพื่อมองบาดแผลให้ถนัด ผ้าถูกซับไปที่ดวงตาซึ่งปิดสนิท ยาสมุนไพรถูกใส่ลงไปอย่างนุ่มนวล.....นัยน์ตาสีเขียวที่เหลืออยู่เพียงข้างเดียวจ้องมองทุกการกระทำที่ตั้งอกตั้งใจของคนตรงหน้าโดยที่อีกฝ่ายไม่มีทีท่าว่าจะรู้ตัว สายตาเลื่อนต่ำลงไปที่ซอกคอระหงไล่ลงไปตามรอยแหวกของคอเสื้อกิโมโน จนกระทั่งเหลือบลงไปเห็นต้นขาขาวเนียนซึ่งโผล่พ้นรอยแหวกของกิโมโนยามเมื่อต้องอ้าขาคร่อมร่างของเขาเอาไว้.....บางทีเจ้าหมอนี่มันก็ยั่วใครต่อใครโดยที่ไม่เคยจะรู้ตัว

ลมหายใจที่แทบจะเป่ารดใบหน้าของกันและกันเรียกรอยยิ้มเจ้าเล่ห์จากใบหน้าคม เมื่อมือบางผูกผ้าพันแผลเป็นครั้งสุดท้าย มือใหญ่ก็จงใจวางลงไปที่ต้นขาขาวเนียนก่อนจะลูบเบาๆให้ร่างโปร่งบางถึงกับสะดุ้ง ใบหน้าสวยแดงระเรื่อขึ้นมาทันทีที่เผลอไปสบตากับนัยน์ตาที่มองมาอย่างสื่อความหมายเข้า ริมฝีปากยกยิ้มก่อนจะโน้มตัวเข้ามากระซิบที่ใบหูแดง

“ ทำสิ...ซึระ”      นัยน์ตาสีน้ำตาลกระตุกวูบไหวก่อนจะหรี่ลงด้วยจำยอม

มันไม่ใช่ครั้งแรก....

ความสัมพันธ์ของพวกเขาเกินเลยมาหลายต่อหลายครั้งแล้ว...ไม่มีอะไรให้ต้องกลัวหรืออับอายอีก....ในเมื่อทุกครั้งก็เป็นเขาเองที่เข้าหาทากาสุงิก่อน....ใบหน้าสวยขยับเข้าไปหาใบหน้าคมอย่างเชื่องช้า ริมฝีปากทาบลงไปที่ริมฝีปากบางเฉียบอย่างแผ่วเบา ก่อนที่ร่างสูงจะเป็นฝ่ายแล่บลิ้นเลยริมฝีปากสีแดงแล้วสอดลิ้นเข้ามาในโพรงปากของร่างบางแทน เรียวลิ้นที่เกี่ยวกระหวัดกันทำให้คิ้วเรียวถึงกับขมวดแน่น ลมหายใจเริ่มจะหอบถี่ขึ้นเรื่อยๆ

ร่างสูงยอมละริมฝีปากออกด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ร่างโปร่งบางก้มใบหน้าที่แดงระเรื่อลงก่อนจะยื่นมือออกไปดึงโอบิของคนที่ยังอยู่ใต้ร่างออก ใบหน้าคมเพียงมองการกระทำที่เชื่องช้านั้นด้วยความพอใจ.....คาซึระอาจจะทำแบบนี้...ยอมที่จะมีความสัมพันธ์กับเขาเพียงเพื่อต้องการจะฉุดรั้งเขาเอาไว้ เพราะกลุ่มคิเฮไทของเขามีความแข็งแกร่งที่จำเป็นต่อกองกำลังขับไล่ต่างแดน....หรือไม่ก็....เพราะรู้ตัวว่า ตัวเองคือตัวแทนของอาจารย์โชโย คนเพียงคนเดียวที่เป็นศูนย์กลางให้กลุ่มยังคงอยู่ได้และไม่กระจัดกระจายกันไปไหน...

มือบางละจากร่างกายของเขาไปปลดโอบิของตัวเอง ก่อนจะค่อยๆปลดคอกิโมโนออกจากไหล่ของตนอย่างช้าๆ ความบอบบางและความเย้ายวนนั้นทำให้เขาไม่อาจละสายตาไปได้ ร่างโปร่งบางกดให้เขานอนราบกับพื้นก่อนจะโน้มตัวตามลงมา นัยน์ตาคู่สวยจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าของเขาก่อนจะค่อยๆขยับเข้ามาหา เส้นผมยาวสีดำขลับไหลตกลงมาปกคลุมหัวไหล่และร่างกายบอบบาง ยิ่งขับให้ใบหน้าสวยดูงดงามกว่าอิสตรีหลายเท่า ริมฝีปากแดงสดกดจูบไปตามลาดไหล่ของเขา มือบางข้างหนึ่งแหวกรอยแยกของกิโมโนเข้าไปกอบกุมความเป็นชายของเขาอย่างแผ่วเบา....ทุกการกระทำมันเย้ายวนแต่ก็เชื่องช้าไม่ทันใจ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็มักจะอดทนอดกลั้นเอาไว้เพราะอยากจะรู้ว่า คาซึระจะทำยังไงต่อไป

ความนิ่มของฝ่ามือที่ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นมือที่จับดาบได้อย่างชำนาญกำลังทำให้ความต้องการของเขาพุ่งสูงมากขึ้น และเมื่อความเป็นชายขยายใหญ่ขึ้น ใบหน้าสวยแดงระเรื่อก็ยิ่งไม่ยอมสบตา   ร่างโปร่งบางขยับขึ้นนั่งอยู่ที่กลางลำตัวของเขาก่อนจะขยับสะโพกยกขึ้นแล้วกดลงรับความเป็นชายของเขาเข้าไปในช่องทางคับแน่นของตัวเอง คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันพร้อมกับนัยน์ตาที่เอ่อคลอ...ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าคาซึระเจ็บ.....ในเมื่อร่างกายของคาซึระกำลังรัดเขาแน่นจนแทบจะขยับไม่ได้ แต่ถึงอย่างนั้นร่างโปร่งบางตรงหน้าก็ยังฝืนกดตัวลงมาอีก

และเมื่อมันเข้าไปได้จนหมด ร่างบางก็ถึงกับหอบหายใจพรางเหงื่อเกาะพราวทั่วใบหน้า นัยน์ตาสีน้ำตาลไม่อาจฉุดรั้งน้ำตาไม่ให้ไหลลงมาได้อีก แต่กระนั้นเขาก็ยังคงมองคนที่กำลังทรมานด้วยสายตานิ่งเฉย....คาซึระกัดฟันขยับตัวขึ้นลงอย่างเชื่องช้า....ทุกครั้งที่มีอะไรกันเขามักจะได้กลิ่นเลือด และคราวนี้เองก็เช่นกัน

จะเพราะทนไม่ไหวอีกต่อไปหรือไม่อยากเห็นใบหน้าเจ็บปวดแบบนั้นก็ไม่รู้ เขาตัดสินใจพลิกร่างบอบบางลงกับพื้นเสื่อทาทามิทั้งๆที่ร่างกายยังคงเชื่อมต่อกัน ผนังภายในนั้นยังคงรัดพันแกนกายของเขาอย่างแน่นหนาไม่มีทีท่าว่าจะผ่อนคลายเลย ถึงจะรู้ว่าหากทำต่อไปก็คงไม่พ้นคาซึระต้องเจ็บตัว แต่ร่างกายของเขากลับไม่อาจหยุดได้อีก

“ อึก...อ้า....”      ไม่รู้ว่านั่นคือเสียงครางหรือว่าเสียงร้อง แต่ในเมื่อคาซึระไม่เคยบอกว่าให้หยุด เพราะฉะนั้นเขาจึงไม่คิดที่จะหยุดทั้งๆที่อีกฝ่ายร้องไห้ออกมาก็ตาม

“ ฮะ อึก อา....”     ร่างกายของเขายังคงสอดใส่กระแทกกระทั้นเข้าไปอย่างไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะเป็นเช่นไร  ร่างกายของคาซึระทำให้เขารู้สึกดีอย่างที่สุด ถึงแม้จะเคยมีอะไรกับผู้หญิงหลายคนแต่ก็ไม่เคยมีร่างกายไหนที่ทำให้เขาพอใจได้เท่ากับร่างกายตรงหน้านี้เลย

“ ฮ้า อะ อ้า....อึก....อ้า....”        เขาเร่งความเร็วและความหนักหน่วงมากขึ้นตามแรงอารมณ์ จนคนถูกกระแทกเข้าใส่ต้องกดเล็บลงไปยึดกับพื้นเสื่อเอาไว้ ถึงจะรู้ว่าเขาจงใจทำร้ายแต่คาซึระก็ไม่คิดที่จะถอยหนี

“ ฮึก อะ...อ๊า....”        เสียงครางสูงบ่งบอกว่าเพลิงอารมณ์ร้อนแรงมาถึงจุดสิ้นสุด ร่างโปร่งบางนอนหอบหายใจหนักหน่วง ดวงตาที่หรี่ปรือมองมาที่เขาชั่วครู่ก่อนที่มันจะปิดลงอย่างหมดแรง  ใบหน้าสวยที่ยังคงมีเหงื่อเกาะพราวหลับไปในที่สุด เขาได้แต่จ้องมองคาซึระในสภาพนั้นอย่างไม่อาจละสายตา  เสื้อผ้าที่หลุดลุ่ย ใบหน้าสวยหลับพริ้มที่เหนื่อยอ่อน เส้นผมยาวที่แผ่ไปรอบกาย มันอดไม่ได้ที่จะฝังร่องรอยเอาไว้ที่ลาดไหล่บอบบางและต้นคอระหง

มือใหญ่เกลี่ยไล้ใบหน้าเนียนก่อนจะจับเส้นผมบางส่วนไปทัดไว้ที่ใบหู....อยากจะคิดเข้าข้างตัวเองแต่ก็ไม่อาจทำได้....ในเมื่อนายเป็นดั่งตัวแทนของอาจารย์โชโย...เป็นดั่งดวงตะวันของทุกๆคนที่นี่....เป็นคนที่ใครๆต่างก็ต้องการ....

นัยน์ตาลืมขึ้นมาท่ามกลางความมืดมิด มีเพียงแสงจันทร์สาดเข้ามาให้เห็นเงาร่างสูงที่เหยียดขาข้างหนึ่ง เอนหลังพิงกรอบประตูเลื่อนที่เปิดสู่สวน ในมือถือกล้องยาสูบที่ยังมีควันกรุ่นเอาไว้ ใบหน้าคมเหม่อมองออกไปภายนอก และถึงแม้ร่างโปร่งบางจะยันตัวเองลุกจากพื้นเสื่อที่กลางห้อง ใบหน้านั้นก็ไม่ได้หันกลับมา....

จะไปเรียกร้องอะไรได้ ในเมื่อเขาเป็นฝ่ายยอมเอง....

มือบางค่อยๆจับกิโมโนที่คลุมกายอยู่มาสวมใส่ช้าๆ ช่วงล่างนั้นเจ็บจนรู้สึกได้ ถึงจะมีอะไรกันมาหลายครั้งแล้วแต่มันก็ไม่เคยชินเสียที ความสัมพันธ์ที่ไม่ผ่านการเล้าโลมแบบนี้

ร่างโปร่งบางลุกขึ้นช้าๆ ถึงจะซวนเซบ้างแต่ก็เดินไปจนถึงประตูได้ในที่สุด หันหน้ากลับมามองที่อีกคนในห้อง ทากาสุงิก็ยังคงไม่หันมาสนใจใยดีในตัวเขาเช่นเดิม

“ แล้วพรุ่งนี้ฉันจะมาล้างแผลให้ใหม่”     

เสียงประตูเลื่อนปิดลงแล้ว ใบหน้าเย็นชาจึงหันกลับมาช้าๆ  รอยเลือดบนเสื่อทาทามิบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าเขาเลวร้ายกับอีกฝ่ายแค่ไหน....เพียงเพื่อฉุดรั้งคนที่ร้ายกาจอย่างฉันเอาไว้ นายถึงกับยอมเจ็บตัวขนาดนี้เลยหรอ คาซึระ....

มือบางเกาะไปตามผนังเก่าๆของศาลเจ้า....ถึงที่นี่จะรกร้างแต่ในอดีตคงจะเคยรุ่งเรืองมาก่อน เห็นได้จากห้องหับมากมายที่อยู่ภายใน พวกเขาใช้ที่นี่เป็นฐานที่มั่นมากว่าครึ่งปีแล้ว พวกมนุษย์ที่รู้ที่ซ่อนต่างช่วยกันปกป้องจากพวกชาวสวรรค์ ทำให้พวกเขายังอยู่ที่นี่ได้โดยปลอดภัย

ร่างโปร่งบางเดินไปเรื่อยๆ จริงอยู่ที่ว่าห้องพักของเขากับทากาสุงินั้นไม่ได้อยู่ไกลกันมาก แต่ด้วยสภาพร่างกายแบบนี้มันจึงค่อนข้างลำบากมากกว่าปกติ  ใบหน้าสวยก้มลงไปมองทางที่มืดสลัว แค่ไม่มีแสงไฟก็มองแทบจะไม่เห็นอะไรอยู่แล้ว...นี่ยังมีม่านน้ำตามาช่วยกันบดบังอีก....มือบางอีกข้างยกขึ้นเช็ดน้ำใสๆที่มันกำลังไหลลงไป ถึงจะไม่มีใครมาเห็นเขาได้ในตอนดึกดื่นแบบนี้ แต่ก็ไม่อยากจะอ่อนแอไปมากกว่านี้อีกแล้ว

“ ไปโดนใครแกล้งมาล่ะ ถึงได้เดินร้องไห้ขี้มูกโป่งมาแบบนั้นน่ะซึระ”      แต่แล้วเสียงของใครบางคนที่เอ่ยทักทำเอานัยน์ตาสีน้ำตาลเบิกกว้างก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามอง

ร่างสูงใหญ่ของชายผมสีเงินยืนกอดอกพิงผนังที่หน้าห้องของเขาอยู่ ใบหน้าด้านข้างของกินโทกิมองเห็นอยู่ในสายตา ก่อนที่ใบหน้านั้นจะค่อยๆหันมามองที่เขาด้วยแววตาจริงจังต่างจากปกติ

“ แค่เดินสะดุดรากไม้ล้มหัวฟาดแล้วไม่มีใครไปเจอจนตื่นขึ้นมาเองแล้วก็พบว่าเล็บเท้ามันฉีกก็เท่านั้นแหละ”      คาซึระพยายามเก็บความตื่นตระหนกและท่าเดินแปลกๆของตนเอาไว้แล้วกลับมาใช้ท่าทางของคุณชายตามเดิม ร่างโปร่งบางเดินไปยังประตูเลื่อนหน้าห้องของตน แต่ยังไม่ทันที่มือบางจะเปิดประตูออก ท่อนแขนของคนที่ยืนนิ่งอยู่จนถึงเมื่อครู่ก็ตวัดมาที่รอบเอวแล้วเปิดประตูเลื่อนออกอย่างรวดเร็ว  ร่างของทั้งคู่ผลุบหายเข้าไปในห้องที่มีเพียงแสงสลัวๆจากดวงจันทราลอดผ่านเข้ามา

“ กินโทกิ ปล่อยนะ เจ็บแผลจนเพี้ยนไปแล้วหรือไง”      มือบางพยายามผลักแผ่นอกของคนที่กอดรัดตนเองอยู่ แผ่นหลังบางถูกกดให้ชิดติดกับผนังห้อง

“ แกนั่นแหละที่เพี้ยนซึระ....ทำไมถึงได้ยอมให้มันทำร้าย ทำไมถึงยอมมัน!”     คนที่ได้แต่เฝ้ามองตวาดออกไปอย่างเหลืออด นัยน์ตาสีน้ำตาลกระตุกวูบ ใบหน้าสวยเบี่ยงหลบไม่ยอมสบสายตา และนั่นยิ่งทำให้อีกฝ่ายไม่พอใจ.....ใช่.....เขาไม่เคยใส่ใจกับเรื่องอะไร แต่เขาทนไม่ได้จริงๆที่จะเห็นคนคนนี้เจ็บปวดเจียนตายเพราะไอ้ผู้ชายเลวๆคนนั้น

“ ทำไมกันล่ะซึระ.....ถ้านายจะตอบว่าที่ทำแบบนั้นเพราะต้องการจะรั้งหมอนั่นเอาไว้....ถ้าเช่นนั้นก็ทำแบบนั้นกับฉันด้วย ถ้านายไม่ทำพรุ่งนี้ฉันจะไป....”       คำพูดที่เอ่ยออกมาจากปากคนที่ได้ชื่อว่าเพื่อนสนิททำให้ใบหน้าสวยถึงกับชาวาบ นัยน์ตาสีน้ำตาลพยายามเพ่งมองใบหน้าหล่อเหลาที่อยู่ในเงามืด ว่ามันมีแววล้อเล่นอย่างทุกทีหรือเปล่า

“ นะ....นาย....ล้อเล่นอะไรน่ะ กลับไปนอน อื้อ!!”       ทุกคำพูดหยุดลงเมื่อริมฝีปากของร่างสูงขยับมาปิดปากสีแดงสดเอาไว้ อ้อมแขนแข็งแรงโอบรัดร่างกายโปร่งบางให้แนบชิดกับร่างของตนมากยิ่งขึ้น ริมฝีปากที่ตั้งใจจะร้องห้ามเปิดออกทำให้ลิ้นร้อนของร่างสูงสอดเข้าไปควานหาความหอมหวานได้สำเร็จ เสียงน้ำลายที่ไหลแลกเปลี่ยนกันดังก้องอยู่ในหู แต่ถึงอย่างนั้นร่างโปร่งบางก็ไร้เรี่ยวแรงที่จะต่อต้าน

“ อึก...กินโทกิ!”      ใบหน้าหล่อเหลาที่ละออกมาจากริมฝีปากตรงเข้ากดจูบที่ซอกคอระหง ตอนนี้คาซึระรู้สึกกลัวจนร่างกายสั่นสะท้าน เขาไม่ได้เตรียมใจว่าจะมาเจอกับเรื่องแบบนี้ ความเยือกเย็นที่มีในยามปกติจึงหายไปเสียสิ้น มือบางผลักไสอีกฝ่ายอย่างเอาเป็นเอาตาย แต่ร่างสูงก็ยังไม่ยอมละไปจากลาดไหล่ที่ถูกดึงคอกิโมโนลงไปจากทางด้านหลัง

มือใหญ่แหวกกิโมโนก่อนจะลูบไปที่ต้นขาด้านในซึ่งยังมีน้ำขุ่นข้นไหลเลอะลงมา ร่างโปร่งบางสะดุ้งเฮือกก่อนจะรวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมดผลักไสอีกฝ่ายออกไป

ร่างที่สั่นระริกพยายามถอยหนีไปที่มุมห้องก่อนที่ขาทั้งคู่จะหมดแรงยืนจนร่างทั้งร่างทรุดลงไปนั่งอยู่กับพื้น ในหัวกำลังสับสนกับการกระทำของเพื่อนรัก และเมื่อเห็นอีกฝ่ายลุกขึ้นยืนแล้วเดินเข้ามาหาช้าๆ ร่างกายจึงเกิดปฏิกิริยาโต้ตอบโดยอัตโนมัติ แผ่นหลังถอยหนีจนไม่มีที่จะให้ถอยได้อีก จึงได้แต่ก้มหน้าหลับตาแน่น

แต่มันกลับมีเพียงสัมผัสเบาบางกับกลิ่นเลือดจางๆเท่านั้นที่รับรู้ได้

เมื่อลืมตาขึ้นมามองก็เห็นเพียงเสื้อคลุมสีขาวที่ถูกโยนลงมาบนหัวก็เพียงเท่านั้น กินโทกิยังคงยืนมองลงมาด้วยสายตานิ่งสนิท....สายตาที่ไม่เหมือนในยามปกติ

“ นอนซะ....”       ร่างสูงเอ่ยออกมาเพียงเท่านั้นก่อนจะหันหลังออกจากห้องไป

นี่มัน....อะไรกัน.......

ท้องฟ้าวันนี้มันไม่ได้สดใสอย่างที่ควรจะเป็น......

ทั้งๆที่เป็นวันที่ควรจะยินดีเพราะเป้าหมายแรกของพวกเขาซึ่งก็คือการกำจัดศัตรูที่ฆ่าอาจารย์นั้นสำเร็จลุล่วงไปด้วยดี แต่ทุกอย่างกลับดูอึมครึมมากกว่าเดิม

ร่างโปร่งบางเดินไปตามระเบียงทางเดินที่เงียบสนิท กลุ่มคิเฮไทส่งเสียงโวยวายอยู่ทางด้านหลังศาลเจ้า คงกำลังฝึกซ้อมกันอยู่และทากาสุงิก็คงจะอยู่ที่นั่น....ถ้าเช่นนั้น....กินโทกิล่ะ....นึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืนแล้วเขายังไม่รู้จริงๆว่าควรจะทำหน้าอย่างไรเมื่อต้องเจอกับอีกฝ่ายในเช้าวันนี้ มันอาจจะเป็นเพียงการล้อเล่นตามปกติ....แต่สายตาที่มองมาคู่นั้นมันก็ไม่อาจทำให้เขาเชื่อแบบนั้นได้อย่างสนิทใจ

“ นี่....เห็นกินโทกิบ้างหรือไม่”       ร่างโปร่งบางเอ่ยถามจากลูกน้องที่เดินเฝ้าเวรยามผ่านมาพอดี

“ เจ้าคนหน้าปลาตายนั่นน่ะหรอ...เห็นเดินลงบันไดหินไปเมื่อซักพักนี้เองน่ะครับคุณคาซึระ”       ชายหนุ่มก้มหัวให้ก่อนที่จะเดินจากไป ปล่อยให้ผู้นำกลุ่มผู้สละชีพขับไล่ต่างแดนยืนนิ่งคิดอยู่คนเดียว....บันไดหินด้านหน้า....ไม่น่าจะมีใครในกลุ่มที่คิดจะใช้เส้นทางนั้นถ้าไม่ได้.......

เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนลอยวนเวียนอยู่ในหัว หรือว่ากินโทกิจะพูดจริงๆ....ที่ว่าจะไปจากที่นี่.....

ภายในใจรู้สึกสับสนระคนเจ็บแปลบ ถึงแม้ว่าจะไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไร แต่สองขากลับก้าวออกไปอย่างไม่มีลังเล

ใบหน้าสวยหันซ้ายหันขวาจนเส้นผมเป็นประกายสะบัดไปมา สายตายังคงมองหาคนที่ราวกับเป็นแสงสว่างเจิดจ้า กินโทกิเจ็บหนักขนาดนั้นคงจะยังเดินไปได้ไม่ไกลนัก ถ้าเขาออกตามหาตั้งแต่ตอนนี้ก็คงจะ......

คงจะ.......ตามหาเจอ.....แล้ว....จะทำยังไงต่อไป......

เขาไม่ได้ยอมมีสัมพันธ์กับทากาสุงิเพียงเพื่อใช้ร่างกายผูกมัดอีกฝ่าย…..

แต่ถ้าหากคนที่เป็นเพื่อนรักร้องขอให้เขาทำเช่นนั้น...แล้วเขาควรจะทำอย่างไร.....

คิ้วเรียวขมวดแน่นอย่างคิดไม่ตก ร่างกายรู้สึกอ่อนล้าขึ้นมาทันที และแทนที่จะเดินไปตามทางดีๆขากลับก้าวออกนอกเส้นทางอย่างไม่รู้ตัว ได้ยินเสียงน้ำไหลเอื่อยๆ บางทีร่างกายของเขาคงอยากจะหยุดพักโดยสัญชาติญาณ

ร่างโปร่งบางหยุดยืนอยู่ที่หน้าโขดหินใหญ่ซึ่งจมอยู่ในธารน้ำใส นัยน์ตาคู่สวยเพียงแค่เหม่อมองไปตามสายน้ำที่ไหลรินไปเรื่อยๆ อาการเหมือนตกอยู่ในภวังค์แบบนั้นทำให้ไม่รู้ตัวว่าใครคนที่กำลังตามหานั้นนั่งอยู่ที่หลังโขดหินนั่นเอง

“ อ๊ะ!”      จนกระทั่งมือใหญ่ฉุดรั้งข้อมือเล็กกว่าเข้าหาตัว คาซึระถึงได้หลุดออกมาจากอาการเหม่อลอย ร่างโปร่งบางเซถลาไปตามแรงดึงจนล้มลงไปนั่งอยู่บนหน้าตักแข็งแกร่งของอีกฝ่าย ใบหน้าสวยที่ตื่นตกใจนั้นแดงระเรื่อขึ้นมาทันทีที่มองเห็นว่าอีกฝ่ายเป็นใคร

“ กะ...กินโทกิ....”       เพราะยังไม่ทันเตรียมใจจึงได้แต่หลบหน้าไปอีกทาง  ใบหน้าหล่อเหลาเจ้าของผมสีเงินมองใบหน้าที่ก้มหลบนั้นด้วยสายตานิ่งสนิท มือใหญ่ที่มีผ้าพันแผลกำรอบข้อมือทั้งสองข้างของคนบนหน้าตักก่อนจะออกแรงรั้งให้ร่างโปร่งบางแนบชิดเข้ามามากยิ่งขึ้น

“ นะ....นายจะไปไหน....คงไม่ได้จะทำอย่างที่พูดเมื่อคืนนี้จริงๆหรอกใช่ไหม”      ที่ท้ายประโยคนัยน์ตาคู่สวยเหลือบขึ้นมามองด้วยแววอ้อนวอน     “ อย่าไปเลยนะ.....”

“ ฉันตัดสินใจแล้วซึระ....ในเมื่อแก้แค้นให้อาจารย์ได้แล้ว ฉันก็ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องเดินทางร่วมกันกับพวกนายอีกต่อไป เดิมทีฉันก็ไม่ได้คิดจะสละชีพเพื่อขับไล่ใครอยู่แล้ว....แล้วอีกอย่าง....นายเองก็เลือกไปแล้ว....”        คำพูดสุดท้ายทำให้นัยน์ตาคู่สวยสั่นไหว คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันอย่างชั่งใจ

“ เลือก....แล้ว.......?”       ถึงแม้จะสงสัยแต่ความเป็นไปได้ว่ามันเป็นเพราะเรื่องเมื่อคืนก็มีมากกว่าเหตุผลอย่างอื่น เขาไม่รู้หรอกว่ากินโทกิหมายถึงอะไร แต่ถ้าหากว่ามันจะฉุดรั้งร่างสูงเอาไว้ได้...อย่างน้อยเขาก็อยากจะเห็นเพื่อนรักคนนี้อยู่ในสายตา อยากจะรู้ว่าตราบใดที่เขายังมีลมหายใจ คนคนนี้จะยังปลอดภัย

อีกอย่าง.....คนคนนั้นเองก็คงจะไม่รู้สึกอะไร.....ในเมื่อไม่เคยจะชายตาแลเขาเลยด้วยซ้ำ....ทากาสุงิคงไม่รู้สึกอะไร....ถ้าหากเขาจะ......

“ ถ้าฉันยอม.....นอนกับนาย....นายยังจะไปอยู่อีกหรือเปล่า กินโทกิ...”     

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

โปรดติดตามตอนต่อไป...ไป......ไป........

ขอฉันไปเลือกตั้งก่อน กลับมาแล้วค่อยมาสานต่อ ครึ ครึ

อยากจะพูดคำนี้มานานมากกกกกกแล้วค่ะ.....อยากจะพูดมาตั้งแต่เมื่อครึ่งเดือนที่แล้ว....อยากจะบอกมากๆๆๆๆว่า....

สุขสันต์วันเกิดนะคะ น้องมิยะ >[ ]<

โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกก ในที่สุดตรูก็ได้พูดแล้วเฟ้ย ครึ ครึ ดีใจมากมายที่ได้แต่งเรื่องนี้ให้น้องสาวผู้น่ารัก แต่งไปสครีมไปอยู่คนเดียวอยากจะร้องโฮกๆประกาศให้โลกรู้จริงๆว่าทากาซึระมันสุดยอดดดดดดขนาดไหน เน้อ~~~  (ท่านอื่นๆที่เข้ามาอ่านก็ไม่ต้องตกใจไป ฮ่าๆๆ เพ้อกันอยู่สองสามคนค่ะช่วงนี้ ^ ^) ถึงแม้จะเปลี่ยนของขวัญกันกลางอากาศ แต่ไม่ว่าจะเป็นชิ้นไหนๆเค้าก็ตั้งใจแต่งให้จริงๆนะ (ถึงจะดูไม่ค่อยเหมือนก็เหอะ 55555 ยังคงยืนยันว่าอีกเรื่องมันงงได้อีก ไอ้ที่งงนี่คือจะอธิบายยังไงให้ชาวบ้านเขาเข้าใจนี่แหละ  …= =….  ยมทูต(ก๊ก)กับดาบซึ่งเป็นอาวุธ(ยามะ)....จะกดกันยังไงดี (ผลั๊วะ!! ผิดประเด็นเฮ้ย!))

คำอวยพรแบบฟูลคอสก็ส่งให้ไปแล้วในวันที่ 16 เดือน 6 เพราะงั้นวันนี้ส่งภาพไปแทนทุกคำพูดก็แล้วกันเน้....>w<....

                                               

ทากาสุงิคูง~~~ โฮกกกกกกกกกกก ชอบภาพนี้มากๆเลยค่ะ ถึงแม้คุณท่านจะกำลังเล่นดนตรีอยู่ แต่ไม่มีความรู้สึกว่ามันอ่อนโยนเลยเหอะ ^ ^” แต่บรรยากาศของภาพมันกลับดูเซ็กซี่ปนอันตรายๆยังไงก็ไม่รู้อ่ะ ว่าแต่ทากาสุงิคุงเล่นเพลงอะไรให้น้องมิยะฟังก๊ะ  >w<

ฮัดช่า!  แล้วเราจะรีบกลับมา!

ปล. สองตอนจบจ้ะเรื่องนี้ ^ ^

ปล.2 เรื่องต่อไปเอา หิมะ หรือ Kiss me oniisan ดี ?