Gintama S.Fic [Takasugi x Katsura] -- หัวใจสีไอแดด : Ending --

Gintama S.Fic [Takasugi x Katsura]     --- หัวใจสีไอแดด : Ending ---

: Gintama Fanfiction

: Takasugi x Katsura

: Romance

: NC-17

คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ

“ ถ้าฉันยอม.....นอนกับนาย....นายยังจะไปอยู่อีกหรือเปล่า กินโทกิ...”     

เขาก้มหน้าหลบจึงไม่อาจเห็นสีหน้าของอีกฝ่าย ชั่วครู่ที่ชะงักงันไปนั้น เพียงไม่นานมือใหญ่ก็ตรงเข้าจับยึดที่ไหล่บางแน่น

ริมฝีปากทาบทับลงมาโดยไม่ทันตั้งตัว ถึงแม้ร่างโปร่งบางจะสะดุ้งอยู่บ้างแต่ก็พยายามที่จะไม่ขัดขืน ริมฝีปากสีแดงอ้ารับลิ้นร้อนของอีกฝ่ายเข้ามาแต่โดยดี รสจูบที่นุ่มนวลทำให้ร่างกายที่ไม่เคยได้รับถึงกับอ่อนแรง มือใหญ่โอบกอดไปที่แผ่นหลังก่อนจะแทรกเข้าไปในกลุ่มผมที่นุ่มสลวยดั่งแพรไหมแล้วกดยึดให้ศีรษะของคาซึระให้รับจุมพิตที่หอมหวานเนิ่นนาน

ร่างโปร่งบางหอบหายใจเมื่อริมฝีปากถูกปล่อยให้เป็นอิสระ ใบหน้าของกินโทกิซุกไซร้อยู่ที่ซอกคอระหง มือใหญ่แหวกสาบเสื้อกิโมโนเข้าไปลูบไล้แผ่นอกบาง ผิวเนื้อนิ่มยิ่งกระตุ้นความรู้สึกของคนที่รุกล้ำได้เป็นอย่างดี มือลากผ่านยอดอกก่อนจะลากไล้มาที่ลาดไหล่โดยมีคอกิโมโนถูกดึงออกตามที่มือลากไป บัดนี้ไหล่ขาวนวลนั้นกำลังเปลือยเปล่า

สัมผัสที่อ่อนโยนนั้นทำให้ร่างโปร่งบางเผลอไผล ร่างกายที่สั่นกลัวในตอนแรกเริ่มจะผ่อนคลายมากขึ้น

แต่ถึงอย่างไร...ลึกๆแล้วในจิตใจก็ยังไม่อยากที่จะยอมรับกับเรื่องแบบนี้

ร่องรอยสีกุหลาบถูกฝังลงไปที่ลาดไหล่ มือใหญ่แหวกชายกิโมโนเข้าไปลูบไล้ต้นขาที่อยู่บนหน้าตัก ริมฝีปากประกบจูบล่อลวงให้ผู้ถูกกระทำไม่รู้ตัว ก่อนที่มือจะกอบกุมแกนกายของร่างบาง ลิ้นร้อนปรนเปรอความหอมหวานอยู่ในโพรงปาก เสียงครางในลำคอผสมผสานกับเสียงหอบหายใจเมื่อมือใหญ่เริ่มขยับขึ้นลง แกนกายที่เริ่มจะขยายตัวทำให้ร่างโปร่งบางเริ่มจะขาดสติ สะโพกเผลอยกขึ้นทำให้มือใหญ่อีกข้างที่กดเน้นอยู่ที่บั้นท้ายมีช่องว่างที่จะแทรกกายเข้ามา 

“ อึก...อื้อ....”       ริมฝีปากยังไม่ยอมละออกจากกัน นัยน์ตาคู่สวยหรี่ปรือ เส้นผมดำขลับทิ้งตัวคลอเคลียไปกับแผ่นอกที่แนบชิดซึ่งกันและกัน   ความสุขสมจากฝ่ามือทำให้คนที่ไม่เคยได้รับคล้อยตามไปโดยง่าย

“ อื้อ!...”      ร่างสูงยังไม่ยอมปล่อยริมฝีปากร่างบางให้เป็นอิสระ เสียงครางครือจึงดังอยู่ในลำคอด้วยความทรมาน นัยน์ตาคู่สวยเว้าวอนเมื่ออารมณ์กำลังพุ่งสูงขึ้นเรื่อยๆ ฝ่ามือที่ขยับเร็วขึ้นๆ ส่งผลให้ในที่สุดก็ถึงจุดสูงสุดของอารมณ์ น้ำสีขาวขุ่นพุ่งทะลักออกมาเต็มฝ่ามือใหญ่ ให้คนกระทำยิ้มอย่างพึงพอใจ

“ อึก...ฮ้า....ฮ้า......”      ใบหน้าสวยหอบหายใจหนักหน่วงเมื่อถูกละริมฝีปากออกไป แก้มเนียนใสนั้นแดงระเรื่อ

“ อ๊ะ!”     และเพิ่งรู้สึกตัวว่าที่ช่องทางด้านหลังกำลังถูกรุกรานด้วยนิ้วเรียวยาวของกินโทกิ มือบางเผลอผลักไสแผ่นอกกว้างอย่างลืมตัว

“ เป็นไรไปซึระ....”     ใบหน้าหล่อเหลาเจ้าของผมสีเงินเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงนิ่ง ให้คนที่ต่อต้านด้วยสัญชาตญาณ เริ่มรู้สึกตัว

“ ปะ...เปล่า....”      ใบหน้าสวยไม่อาจสู้สายตาคมกล้านั้นได้ด้วยรู้สึกผิดอยู่ในใจจึงได้แต่ก้มหน้าหลบ

พอแล้ว....

แค่นี้ก็รู้แล้วว่าในใจแกเลือกใคร...ซึระ

“ เอ๊ะ....ดะ เดี๋ยว กินโทกิ!”      ใบหน้าสวยมีแววแปลกใจระคนตื่นตระหนกเมื่อเรียวนิ้วที่ค้างคาอยู่ในร่างกายถูกถอนออกมา ถ้าเขาทำให้อีกฝ่ายโกรธจนจากไปอย่างที่ว่าจริงๆจะทำยังไง มือบางจึงพยายามที่จะรั้งมันเอาไว้...ในเมื่อมาถึงขั้นนี้แล้ว....คนที่ไม่ได้บริสุทธิ์ผุดผ่องแบบเขา.....ก็ไม่มีอะไรให้เสียอีกต่อไป

แต่ทว่ามือใหญ่กลับวางลงมาบนหัวก่อนจะลูบมันแผ่วเบา....

“ พอได้แล้ว....ซึระ...”       ใบหน้ามืดมนเปลี่ยนไปเป็นอ่อนโยนตามปกติ รอยยิ้มอบอุ่นที่หายไปตั้งแต่เมื่อคืนนั้นกลับมาอยู่บนใบหน้าหล่อเหลาอีกครั้งให้ร่างโปร่งบางนั้นมึนงงไปหมด...

“ ทำไม....”     เสียงนุ่มถามออกมาอย่างเลื่อนลอย มือใหญ่ขยับคอกิโมโนให้กลับมาเข้าที่เข้าทางก่อนที่ใบหน้าของกินโทกิจะจ้องมองลงมาที่ใบหน้าสวยอย่างอ่อนโยน

“ เรื่องที่ฉันจะไปนั้นเป็นเรื่องจริง....”      ใบหน้าที่เคยมีแต่ความเฉื่อยชาบัดนี้มันกลับเต็มไปด้วยความจริงจัง

“ เป้าหมายของฉันจบสิ้นแล้ว....และฉันก็จะอยู่ต่อไปในโลกใบนี้ให้ถึงที่สุด...เพราะงั้นแกไม่ต้องกลัวว่าฉันจะไปตายเหมือนหมาข้างถนนอยู่ที่ไหน”      คำพูดของร่างสูงทำให้นัยน์ตาสีน้ำตาลเบิกกว้าง กินโทกิยังคงเป็นคนที่เข้าใจเขามากที่สุดอยู่เช่นเดิม

“ ฉันไม่อยากจะจับดาบเพื่อเอาชีวิตใคร...แต่ดาบของฉันมันมีไว้เพื่อปกป้องคนที่ฉันอยากปกปักก็เท่านั้น”      สายตาที่จริงจังจ้องมองมาที่ใบหน้าสวยอย่างสื่อความหมาย

“ แล้วก็นะซึระ....”       มือใหญ่ที่วางอยู่บนหัวสีดำเริ่มโยกไปมาอย่างอ่อนโยน รอยยิ้มเผยออกมาก่อนที่หน้าผากจะขยับไปชนกับหน้าผากมนของคนที่นั่งอยู่บนหน้าตัก

“ ฉันจะให้เวลาหมอนั่น...แต่ถ้ามันยังไม่รู้จักรักษาของ....สักวันฉันจะมาทวงคืน”      คำพูดที่เอ่ยออกมาทำเอาใบหน้าสวยแดงระเรื่อ นัยน์ตาสีน้ำตาลถูกดึงดูดให้จ้องสบกับดวงตาของร่างสูงอย่างมิอาจหลบเลี่ยงได้ รู้สึกได้ถึงความร้อนผ่าวตั้งแต่ใบหูจรดหน้าผาก

“ จำไว้ล่ะซึระ....ถ้าวันใดแกร้องไห้เพราะมันอีก...ฉันจะมาลักพาตัวแกไป....”      รอยยิ้มปรากฏอยู่บนใบหน้าหล่อเหลานั้นอีกครั้งก่อนที่มันจะละออกไป มือใหญ่ยังคงลูบหัวของร่างโปร่งอย่างแผ่วเบา

“ ไม่ใช่ซึระ....คาซึระต่างหาก.....”      ความอบอุ่นจากฝ่ามือใหญ่และความจริงใจที่ถูกส่งมอบมาให้ ทำให้ท้องฟ้าที่มืดมนนั้นกลับมาสดใสอีกครั้ง ใบหน้าสวยก้มลงอย่างยอมรับในการตัดสินใจของอีกฝ่าย ถึงอยากจะร้องไห้แต่ใบหน้ากลับอมยิ้มอย่างกลั้นไม่อยู่

“ กินโทกิ....”

“ อ๊า...ได้เวลาต้องไปแล้ว ขืนอยู่ต่อคงมีคนร้องไห้ขี้มูกโป่งมายืนส่งแน่ๆ”        และก็เป็นร่างสูงที่ไม่ยอมให้คาซึระได้เอ่ยอะไรออกมา

ไม่ต้องบอกฉันว่าขอบคุณ....เพราะฉันจะทำอย่างที่พูดนั่นแน่ๆ....ถึงฉันจะยอมจากไปแต่ก็ไม่ใช่จะยอมปล่อยมือ

ไม่ต้องบอกฉันว่าลาก่อน เพราะเราคงได้พบกันอีกแน่นอน....

ร่างสูงหันมายกมือให้ร่างโปร่งที่ยืนส่งอยู่ที่ขั้นบันได รอยยิ้มอบอุ่นไร้แววเศร้าหมองนั่นคือสิ่งที่เขาอยากเห็นและมันจะดีกว่าถ้าเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มที่สดใสยิ่งกว่าท้องฟ้าเวลานี้... ใบหน้าหล่อเหลาหันกลับมาเหม่อมองไปยังทางข้างหน้า ไม่รู้สึกเสียใจเลยที่ต้องจากมา

เพราะถ้าหากว่าคาซึระมีทีท่าว่าจะมีใจให้เขาสักนิด เขาคงไม่คิดลังเลเลยที่จะบุกเข้าไปช่วงชิงหัวใจดวงนั้นให้มันตกเป็นของเขาทั้งหมด....แต่ทว่า....

คาซึระไม่ได้รักเขา.....

มันเปล่าประโยชน์ที่จะดึงดันต่อไป ในเมื่ออยู่อย่างนี้ก็มีแต่จะทำให้เจ็บปวดกันทั้งสามคน....

ภายในเขตศาลเจ้าร้างเงียบสงบลงแล้ว นั่นหมายความว่ากลุ่มคิเฮไทคงได้เวลาเลิกซ้อม ร่างโปร่งบางเดินไปตามระเบียงทางเดินก่อนที่จะหยุดยืนอยู่ที่หน้าห้องที่คุ้นเคย และยังไม่ทันที่จะได้เคาะประตูก็มักจะมีเสียงถามว่า  “ ใคร?!”    ดังมาจากข้างในเสียทุกทีไป

ทากาสุงิจะไม่รู้เชียวหรือว่าเป็นเขา ในเมื่อคนที่ใส่ถุงเท้าเดินไปเดินมา ณ.ที่แห่งนี้ ก็มีเพียง คาซึระ โคทาโร่ คนเดียวเท่านั้น

“ ฉันเอง...”       และเขาก็ยังคงพูดออกไปด้วยประโยคเดิมๆก่อนที่มือจะเลื่อนประตูเปิดออก ท่อนแขนอีกข้างอุ้มกะละมังใส่น้ำเอาไว้แล้วเดินตรงไปยังร่างสูงที่นั่งเหม่อมองสวนสีเขียวด้วยท่าทางปกติ....ใบหน้าคมที่เย็นชาอยู่ตลอดเวลาแบบนั้น มันทำให้เขาเดาความคิดของทากาสุงิไม่ออกเลย....

“ ยังเจ็บอยู่รึเปล่า”      ร่างโปร่งบางนั่งทับส้นลงที่ข้างกายแข็งแกร่ง มือบิดผ้าสะอาดเหนือกะละมังก่อนจะบรรจงเช็ดให้ที่ดวงตาซึ่งปิดสนิท

“ .............”       ไม่มีเสียงใดๆตอบกลับมา แต่คาซึระก็รู้ดีว่าคนตรงหน้ากำลังรู้สึกเช่นไร  แค่เหลือบตาลงไปมองมือใหญ่ที่กำแน่นนั่นก็รู้แล้วว่า ทากาสุงิกำลังเจ็บใจ...ที่สูญเสียดวงตาให้กับศัตรูไป  นิ้วเรียวเผลอแตะลงไปที่ดวงตาปิดสนิทราวกับกำลังตกอยู่ในภวังค์...........อยากจะปลอบโยน....

ใบหน้าสวยเลื่อนขึ้นไปช้าๆก่อนที่จะประทับริมฝีปากลงที่เหนือขอบตาที่ไม่อาจมองเห็นอย่างแผ่วเบา ความรู้สึกที่อ่อนโยนราวกับปุยนุ่นทำให้นัยน์ตาสีเขียวที่เหลืออยู่ข้างเดียวกระตุกเล็กน้อย มือที่เคยกำแน่นถูกมือบางวางทับลงมาก่อนที่จะกุมมันเอาไว้

หัวใจที่กำลังร้อนราวกับไฟถูกชโลมด้วยสายน้ำบริสุทธิ์จนดูเหมือนจะผ่อนคลายลง....

นัยน์ตาสีเขียวจับจ้องมองใบหน้าสวยที่ค่อยๆเลื่อนลงมาอยู่ในระดับเดียวกัน ราวกับถูกใบหน้านิ่งๆที่แฝงแววกล้าๆกลัวๆนั่นดึงดูด นัยน์ตาสีน้ำตาลที่เสไปด้านข้างพร้อมแก้มใสที่แดงระเรื่อทำให้ผู้นำกลุ่มคิเฮไทที่ได้ชื่อว่าเด็ดขาดที่สุดถึงกับควบคุมตัวเองไม่อยู่ ใบหน้าคมเลื่อนเข้าไปใกล้ใบหน้าสวยก่อนที่ริมฝีปากจะจุมพิตลงไปที่กลีบปากนุ่ม ให้นัยน์ตาสีน้ำตาลถึงกับเบิกกว้าง

เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ทากาสุงิจูบเขาอย่างอ่อนโยน....

ไม่ได้ฝืนบังคับ.....ไม่มีการรุกล้ำ....ไม่มีความรุนแรงเร่าร้อน.....มีแต่เพียงสัมผัสนุ่มละมุนที่หลงเหลืออยู่

เสียงหัวใจเต้นระรัวนี้ไม่รู้ว่าดังมาจากใคร ใบหน้าที่ละออกไปดูจะผงะเล็กน้อย ดูเหมือนทากาสุงิเองก็ไม่คิดว่าตัวเองจะทำเรื่องแบบนี้ลงไปได้ มือใหญ่คว้าผ้าพันแผลที่วางอยู่บนหน้าตักของคาซึระแล้วลุกออกไปจากที่ตรงนั้น หันเพียงแผ่นหลังกว้างมาให้ในขณะที่พันผ้าปิดตาที่รอบหัวด้วยตัวเอง

ร่างโปร่งบางยังคงนั่งอยู่ที่พื้นเสื่อทาทามิด้วยทำอะไรไม่ถูก ใบหน้านั้นแดงกล่ำและร้าวผ่าวราวกับจะระเบิดออกมา หัวใจยังคงเต้นระรัวไม่หยุด....นี่น่ะหรือความรู้สึกที่เรียกว่า....เขิน....สองมือยังคงบิดกันอยู่ที่หน้าตัก ความเงียบเริ่มจะโรยตัวลงมา เมื่อทากาสุงิก็ยังคงไม่พูดอะไร

“ อ่ะ...เอ่อ.....”        คาซึระเอ่ยออกไปเพื่อทำลายความเงียบ ถึงจะไม่รู้ว่าอยากจะพูดอะไรแต่ก็ไม่อยากให้จิตใจของตนจดจ่อกับเรื่องเมื่อครู่นี้มากนัก...ก่อนที่ใบหน้ามันจะร้อนจนไหม้ไปเสียก่อน...

ใช่...เขาควรจะบอกเรื่องนั้น....

“ กินโทกิไปแล้ว.....”        ร่างโปร่งบางพูดออกไปอย่างไม่ได้คิดอะไร แต่หารู้ไม่ว่ามันทำให้ใบหน้าคมถึงกับชะงัก ความสับสนในจิตใจกับการกระทำของตนเองเมื่อครู่ดูเหมือนจะถูกเมฆดำมืดลอยมาครอบงำจนไม่เหลือเค้าของท้องฟ้าที่สว่างใส....ทำไมเวลาอยู่กับฉัน นายต้องพูดถึงเจ้านั่นด้วย

“ ฮึ....แล้วทำไมแกไม่ตามมันไปล่ะ....”        และกลับเป็นประโยคนี้ที่ทำให้ร่างโปร่งบางถึงกับจุกอยู่ในอก ความดีใจเมื่อครู่พลันหายไปในชั่วพริบตา ใบหน้าสวยก้มลงอย่างน้อยใจ สองมือบางกำแน่นก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วหันหลังเดินไปยังบานประตู.....ฉันคงไม่มีค่าอะไรในสายตานายเลย ถึงได้อยากจะผลักไสไปให้พ้นๆ

การกระทำเมื่อครู่นี้...ก็คงไม่มีความหมายอะไรเลยเช่นกันสินะ

“ นายไม่รู้จริงๆน่ะหรอ...ว่าเพราะอะไร.....”      ร่างโปร่งบางที่หยุดยืนอยู่หน้าประตูหันมาหาคนที่ยังคงอยู่ในห้องด้วยสายตาตัดพ้อ มือเรียวยกขึ้นแตะที่บานประตู

“ อ๊ะ!!”      แต่ยังไม่ทันที่จะได้เปิดมันออกไป มือใหญ่ก็คว้าที่ข้อมือเล็กก่อนจะออกแรงดึงให้ร่างโปร่งบางเซถลากลับมาที่แผงอกแข็งแกร่ง ใบหน้าสวยเงยมองใบหน้าคมด้วยความไม่เข้าใจแล้วก็ต้องสบไปเห็นนัยน์ตาสีเขียวที่จับจ้องลงมาอย่างน่ากลัว

และยังไม่ทันที่จะรู้เรื่องอะไร ร่างโปร่งก็ถูกเหวี่ยงให้ลงไปกองอยู่ที่กลางห้อง ทากาสุงิก้าวมาคร่อมร่างที่ได้แต่ยันตัวขึ้นมาอย่างมึนงง

“ อะไร....อ๊ะ!”       คำถามยังไม่ทันจะจบประโยค มือใหญ่ก็กระชากคอกิโมโนให้เปิดออก แล้วสายตาน่ากลัวนั่นก็จ้องเขม็งไปที่ลาดไหล่บอบบาง คาซึระนัยน์ตาเบิกกว้างขึ้นมาทันทีเมื่อนึกขึ้นได้ว่า ที่ลาดไหล่และซอกคอของตนเองนั้นมีอะไรอยู่

ร่องรอยที่กินโทกิฝากเอาไว้.....

“ โอ๊ย! ทากาสุงิ เดี๋ยว!”       มือใหญ่กดร่างบางลงกับพื้นก่อนจะกระชากกิโมโนออกจากร่างกายขาวราวกับบ้าคลั่ง สายตาที่ปกติถึงจะเย็นชาแต่ก็มักแฝงเอาไว้ด้วยความเจ้าเล่ห์ของหมาป่าที่ต้องการแค่จะต้อนให้เจ้ากระต่ายจนมุม....ไม่ใช่สายตาของหมาป่าที่จ้องจะฆ่าเหยื่อแบบนี้

“ ไปนอนกับใครมา….”       เสียงทุ้มกดดันจนคนถูกกระทำเริ่มจะขวัญผวา......น่ากลัว.....คาซึระเพิ่งเคยรู้สึกถึงความน่ากลัวของชายตรงหน้าก็คราวนี้เอง...ทั้งๆที่เคยโดนทำร้ายมามากมายแต่ทากาสุงิไม่เคยทำให้เขารู้สึก....กลัว....

“ ปะ....เปล่า...”      เสียงที่ตอบออกไปนั่นสั่นน้อยๆเฉกเช่นเดียวกับร่างกายเปลือยเปล่าที่สั่นระริกอย่างห้ามไม่อยู่

“ ตอบมา!”       ร่างแข็งแกร่งตะคอกออกมาด้วยใบหน้านิ่งสนิท....แต่ใบหน้าแบบนั้นคาซึระรู้ดีว่าอีกฝ่ายกำลังโกรธ....มือที่แข็งแรงราวกับคีมเหล็กกดลงมาที่ต้นคอระหงจนรู้สึกอึดอัด ใบหน้าสวยพยายามส่ายไปมาเพื่อปฏิเสธ

“ ก็บอกว่า...ไม่ได้...อึ๊ก”       เรียวขาถูกแยกออกอย่างรวดเร็วก่อนที่ร่างกายของทากาสุงิจะแทรกเข้าไปในช่องทางคับแคบด้วยความรุนแรง นัยน์ตาสีน้ำตาลเบิกกว้างพร้อมกับน้ำตาที่เอ่อคลอและไหลลงมาในทันที....เจ็บ....มากกว่าครั้งไหนๆ

“ หะ....อะ...อึก....”       ลมหายใจติดขัดหอบถี่เพราะความจุกแน่น ร่างกายท่อนล่างที่ถูกกระแทกเข้ามาอย่างไร้ซึ่งความปราณีนั้นราวกับจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ รอยแผลที่ถูกร่างสูงสร้างเอาไว้ตั้งแต่เมื่อคืนยังไม่ทันจะจางหาย เมื่อโดนซ้ำเข้าไปแบบนี้หยดเลือดมากมายจึงไหลลงมาตามเรียวขาได้อย่างไม่ยากเย็น

“ ทากา...สุงิ....ยะ...หยุด......อึก...มัน...เจ็บ...”       เป็นครั้งแรกที่คาซึระวอนขอให้อีกฝ่ายหยุดทั้งน้ำตา แต่พายุคลั่งก็ยังโหมกระหน่ำไม่ได้สนใจในสิ่งที่ร่างโปร่งบางพูดแม้แต่น้อย

“ ฉันไม่ชอบใช้ของร่วมกับใคร...จำเอาไว้ซึระ...”     ใบหน้าคมก้มลงมากระซิบที่ใบหูด้วยน้ำเสียงเย็นเฉียบจนรู้สึกหนาวไปจนสุดขั้วหัวใจ....ทั้งๆที่ร่างกายท่อนล่างยังคงสอดใส่เข้ามาด้วยความหนักหน่วงและรุนแรง ราวกับต้องการกระทำให้เขาหลาบจำ

“ ถ้าแกคิดจะฉุดรั้งไอ้ผู้ชายหน้าไหนเอาไว้ด้วยร่างกาย เหมือนอย่างที่แกทำกับฉัน....บอกได้เลยว่ามันจะไม่มีวันสำเร็จ”

“ เพราะว่าฉันจะ....ไปฆ่ามันทิ้งซะ.....แม้แต่หมอนั่นก็ไม่มีข้อยกเว้น”

นัยน์ตาสีน้ำตาลเบิกกว้างกับสิ่งที่ได้ยิน....เขาไม่ได้ตกใจที่ทากาสุงิจะจับดาบขึ้นมาฆ่าคนได้อย่างง่ายดาย....แต่ที่ทำให้หัวใจกลับมาเต้นระรัวนี่คือความหมายของการกระทำพวกนั้นต่างหาก

ฉันจะเข้าข้างตัวเองได้ไหม...ว่าที่นายทำไปเพราะว่านาย.....หึง

ยังไม่ทันที่จะได้เอ่ยอะไรออกไป ร่างกายท่อนล่างของอีกฝ่ายก็กระหน่ำกระแทกเข้ามา น่าแปลกที่ตอนนี้หัวใจของเขากลับลอยคว้างราวกับอยู่กลางปุยนุ่น ความเจ็บปวดดูเหมือนจะหายไป จิตใจค่อยๆล่องลอยไปเรื่อยๆ จากเสียงร้องไห้อ้อนวอนให้หยุดกลับกลายเป็นเสียงครางแผ่วเบา

“ อ๊า.....”        ทุกอย่างสิ้นสุดลงพร้อมกับสติที่เริ่มจะเลือนราง ร่างโปร่งบางนอนหอบหายใจอย่างไร้เรี่ยวแรง ดวงตาที่เหม่อลอยนั้นค่อยๆหรี่ปรือลงเรื่อยๆ

ร่างแข็งแกร่งหยิบกิโมโนของร่างบางมาคลุมกายขาวผ่องเอาไว้ให้ก่อนที่จะหันไปจัดการกับเสื้อผ้าของตัวเอง อารมณ์ร้ายถูกระบายเอาไว้กับร่างบางและเมื่อเตรียมจะลุกออกไป มือของคนที่คิดว่าสลบไปแล้วกลับจับยึดเอาชายกิโมโนของทากาสุงิเอาไว้

“ ฉัน...ไม่ได้ทำ....จริงๆนะ.........”        เสียงอ่อนแรงเอ่ยออกมาให้ใบหน้าคมหันไปมอง  ใบหน้าสวยนั่นหลับนิ่งไปแล้ว แต่มือก็ยังคงฉุดรั้งเขาเอาไว้อยู่  ใบหน้าคมจึงก้มลงไปกระซิบที่ข้างหูของคนที่คงจะไม่ได้ยิน

“ ฉันรู้....ก็แกไม่เคยโกหกฉันนี่ซึระ....”      

นัยน์ตาสีน้ำตาลเปิดขึ้นมาอีกครั้งท่ามกลางความเมื่อยล้าของร่างกาย แค่จะยันกายให้ลุกขึ้นนั่งก็ยังลำบาก  ใบหน้าสวยหันไปมองที่รอบๆกาย...เขายังคงอยู่ในห้องของทากาสุงิ....ถึงแม้ว่าจะไม่มีแม้แต่เงาของเจ้าของห้อง แต่ร่างกายของเขาที่ถูกจับใส่กิโมโนอย่างเรียบร้อยกับกิโมโนตัวนอกสีม่วงที่คลุมกายเขาอยู่มันก็ทำให้เผลออมยิ้มออกมา

เขาคงบ้าไปแล้ว....

ทั้งๆที่โดนทำร้ายตั้งมากมายขนาดนั้น....แต่ทำไมถึงยัง.....

ใบหน้าสวยก้มลงด้วยรอยยิ้ม เรียวนิ้วไล่สัมผัสไปบนลวดลายผีเสื้อสีเหลืองที่ปักอยู่บนพื้นสีม่วงของกิโมโน กลิ่นยาสูบจางๆลอยออกมาจนทำให้เผลอนึกถึงใบหน้าของเจ้าของมัน

แต่ยังไม่ทันที่จะได้สัมผัสยามเช้าที่สดใส เสียงของอะไรบางอย่างก็ทำให้ร่างโปร่งบางถึงกับสะดุ้งเฮือก

ตู้ม!  ตู้ม!  ตู้ม!!!

เสียงระเบิดดังอยู่ไม่ไกลและตามมาด้วยเสียงการต่อสู้ คาซึระหันซ้ายแลขวา ทว่าที่ศาลเจ้ากลับเงียบสนิท.....หรือว่า.....มีพวกชาวสวรรค์บุกมาแล้วกลุ่มคิเฮไทของทากาสุงิจะออกไปขับไล่  มือบางคว้ากิโมโนตัวนอกของตนขึ้นมาสวมใส่ ก่อนจะเหน็บดาบเอาไว้ที่ข้างเอว ถึงแม้จะยังเดินโซไปเซมาอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ใช่เวลาที่จะมาห่วงตัวเอง

“ เกิดอะไรขึ้น!”       เสียงนุ่มตะโกนถามลูกน้องของตนที่วิ่งวุ่นอยู่ข้างนอก

“ ชาวสวรรค์ครับคุณคาซึระ....ดูเหมือนจะโผล่มาไม่ไกลจากที่นี่เท่าไหร่!”

“ แล้วทากาสุงิกับพวกคิเฮไทล่ะ”

“ ออกไปไหนกันตั้งแต่เช้าแล้วครับ....มีความเป็นไปได้ว่าจะไปปะทะเข้ากับพวกชาวสวรรค์พวกนั้น”

“ ถ้างั้นฉันจะตามไป....”        ร่างโปร่งบางสวมรองเท้าแล้วเตรียมจะเดินออกไปจากศาลเจ้า

“ ให้พวกเราไปด้วยนะคุณคาซึระ”

“ ไม่ได้! พวกนายยังบาดเจ็บกันอยู่ ออกไปก็มีแต่จะตายเปล่าเท่านั้น รอฉันอยู่ที่นี่แหละ”        ใบหน้าสวยหันมาสั่งการ ก่อนที่แผ่นหลังบางจะค่อยๆจางหายไป

เวลาผ่านไปหลายต่อหลายชั่วโมง.....

เสียงของการต่อสู้นั้นจบลงนานแล้ว....

แต่คาซึระก็ยังคงไม่กลับมา.....

“ เกิดอะไรขึ้น?!”          ผู้นำกลุ่มคิเฮไทถามลูกน้องของคาซึระที่ดูลุกลี้ลุกลน

“ คุณทากาสุงิ! เสียงการต่อสู้เมื่อสักพักใหญ่ๆนั่นไม่ใช่พวกคุณหรือครับ?!”

“ เปล่า...ฉันลงไปที่หมู่บ้านเพื่อขนเสบียงกลับมา...ไม่ได้ปะทะกับพวกชาวสวรรค์สักคน...แล้วมีอะไร?”       ใบหน้าคมเริ่มจะขมวดคิ้ว เมื่อสีหน้าของเหล่าผู้สละชีพขับไล่ต่างแดนแต่ละคนนั้นดูจะเป็นกังวลมากจนเกินไป หันไปทางไหนก็ไม่มีวี่แววของผู้นำคนสำคัญ...คาซึระยังลุกไม่ขึ้นหรือว่า.....เกิดอะไรขึ้นกันแน่?

“ คือว่า....”       คนตรงหน้าตอบออกมาอย่างอ้ำๆอึ้งๆ ยิ่งทำให้ความร้อนใจยิ่งมีมากขึ้นเป็นเท่าทวี

“ มันเกิดอะไรขึ้น รีบๆบอกมาสิ...แล้วคาซึระอยู่ที่ไหน?!”       ชายผู้น่ากลัวกระชากคอเสื้ออีกฝ่ายขึ้นมาตะคอกถามอย่างหมดความอดทน...ปกติทากาสุงิจะขึ้นชื่อเรื่องความเย็นชา ไม่ว่าใครจะเป็นตายร้ายดีก็ไม่สน แต่หากเป็นเรื่องของคาซึระแล้วละก็....

“ คะ...คือว่า...คุณคาซึระนึกว่าคุณกับกลุ่มคิเฮไทออกไปต่อสู้กับชาวสวรรค์ เลยรีบตามออกไปช่วย...เพียงลำพัง....”         มือปล่อยคอเสื้ออีกฝ่ายออกด้วยชะงักงัน นัยน์ตาสีเขียวเบิกกว้างพร้อมกับใบหน้าที่นิ่งค้างหลังจากฟังเรื่องราวทั้งหมดจบ หัวใจเต้นระรัวหวาดกลัวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

“ บ้าเอ้ย!”       ร่างแข็งแกร่งผลักอีกฝ่ายล้มลงก่อนที่จะหันหลังแล้วออกวิ่งไปในทันทีโดยไม่มีการสั่งการจากสมอง....

มีเพียงหัวใจที่ต้องการรู้แค่ว่านายปลอดภัยดีหรือไม่เท่านั้นที่สั่งการ....

เขม่าควันไฟยังคงลอยครุกรุ่นเป็นวงกว้าง ถึงสภาพตรงหน้าจะบ่งบอกว่ามีการต่อสู้เกิดขึ้นแน่นอน แต่ทว่ากลับไม่มีศพของมนุษย์อยู่เลย จะมีก็เพียงซากของสิ่งมีชีวิตจากต่างแดนกองระเกะระกะ อีกทั้งสภาพโดยรอบที่ไม่ใช่ทุ่งกว้างแต่กลับไปเป็นกลางป่าทึบ....มองได้เพียงว่า....หากไม่ใช่พบกันโดยบังเอิญ ก็เป็นการล่อศัตรูอย่างพวกเขาให้ออกมาติดกับ

“ กระจายกำลังออกค้นหา ถ้าเจอพวกมันก็ฆ่าให้หมด!!”      ทากาสุงิออกคำสั่งให้กับลูกน้องที่ตามมาด้วย

ยิ่งความคิดจับต้นชนปลายถึงกันมากขึ้นเท่าไหร่ หัวใจก็ยิ่งเต้นระรัวมากขึ้นเท่านั้น  สายตากวาดมองหาร่างของคนที่สำคัญที่สุดในชีวิต

ได้แต่ภาวนาว่าคาซึระจะยังคงปลอดภัย.....

ร่างแข็งแกร่งได้แต่กำมือแน่น ในใจทั้งเจ็บแค้นที่ไม่อาจป้องกันให้คาซึระไม่ตกอยู่ในอันตราย รวมทั้งยังหวาดกลัวจับใจว่าอีกฝ่ายจะเป็นอะไรไป

ที่ผ่านมาเขาทำเพียงมองข้ามความรู้สึกของตัวเองและอีกฝ่ายมาโดยตลอด....นั่นก็เพราะคาซึระเป็นดั่งตัวแทนของอาจารย์โชโย เป็นคนที่ทุกๆคนในกลุ่มต่างก็ต้องการ....เขารู้ดีว่าไม่อาจทำให้คาซึระมีความสุขได้หากยังต้องใช้ชีวิตเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายอยู่แบบนี้....และไม่อาจจะครอบครองคาซึระเอาไว้คนเดียวอย่างที่ใจปรารถนาได้....ถึงได้ปล่อยให้คาซึระมีอิสระ ปล่อยให้เลือกเอง....แต่ถึงอย่างนั้นคาซึระกลับไม่ไปไหน กลับยังคงอยู่เคียงข้างเขา ยอมให้เขาทำร้ายและเอาแต่ใจต่างๆนานา

จากที่ไม่กล้าคิด....แต่เพราะการจากไปของหมอนั่น มันทำให้เข้ารับรู้ได้ว่า....

คาซึระรักเขา.....

ที่ยอมมีสัมพันธ์กับเขาก็เพราะว่ารัก.....ไม่ใช่เพียงเพราะต้องการฉุดรั้งเขาเอาไว้....

ทั้งๆที่กำลังคิดว่าจะเริ่มต้นใหม่ เพราะตัดสินใจแล้วที่จะยึดครองทั้งตัวและหัวใจของคาซึระเอาไว้เป็นของตัวเอง...โดยแลกกับร่างกายและหัวใจของเขาเช่นกัน....ทั้งๆที่เพิ่งจะคิดได้แบบนั้น....แต่ตอนนี้กลับ....

มือใหญ่กำแน่นสั่นระริก ใบหน้าคมกัดฟันแน่นอย่างระงับทั้งความโกรธและความหวาดกลัว.....

พวกมันจะพรากของสำคัญของเขาไปอีกเท่าไหร่....ทั้งอาจารย์โชโย ทั้งดวงตา....แล้วนี่ยังจะ….

พราก....หัวใจ.....ของเขาไปอีกอย่างนั้นหรือ

“ หัวหน้า! พวกมันตั้งค่ายอยู่ที่หลังเนินเขาครับ มีความเป็นไปได้ว่า...”

“ ชั้นจะ...ไปเอาตัวคาซึระกลับมา และจะฆ่าพวกมันให้หมด!”

ความแค้นและจิตสังหารถูกหลอมรวมกันจนไม่อาจมีอะไรมาต้านทานได้ ใบหน้าโหดเหี้ยมของผู้นำทำให้กลุ่มคิเฮไทกระหายเลือดมากยิ่งขึ้น ดาบในมือเปล่งประกายก่อนจะมุ่งหมายไปที่หัวของศัตรู  เสียงการต่อสู้เกิดขึ้นมาในเวลาไม่นาน

มือใหญ่ชักดาบคู่ชีพออกมาก่อนจะฟาดฟันศัตรูพวกนั้นอย่างบ้าคลั่ง ในเวลานี้ทากาสุงินั้นราวกับเทพแห่งสงครามที่ไม่ว่าศัตรูหน้าไหนก็จะฟันฝ่าไปจนหมด...เหล่าลูกน้องได้แต่มองผู้นำของตนอย่างตกตะลึงด้วยไม่เคยเห็นความน่าหวาดหวั่นจนถึงขั้นขนทั้งร่างลุกชันขนาดนี้

ดาบที่ต้องการปกป้องคาซึระ โคทาโร่ นั้นแข็งแกร่งและน่าหวาดกลัวยิ่งกว่าดาบเล่มไหนๆ แม้แต่ดาบมุ่งสังหารยังมิอาจเทียบเคียงได้

แต่แท้จริงแล้วคนที่น่ากลัวที่สุดกลับเป็นร่างโปร่งบางคนนั้น....เพราะท่านคือหัวใจของปีศาจที่สามารถบงการให้ชายผู้นั้นบ้าคลั่งได้....คาซึระ โคทาโร่

เลือดไหลนองทาทั่วทั้งแผ่นดินพร้อมกับการจบสิ้นของกองกำลังชาวต่างแดน

ซากศพที่กองเป็นภูเขาไม่ได้ทำให้เท้าของทากาสุงิหยุดลงได้ นัยน์ตาสีเขียวที่เหลืออยู่เพียงข้างเดียวยังคงกวาดมองหาคาซึระอย่างไม่ยอมแพ้ กลิ่นไหม้ของอะไรบางอย่างลอยมาแตะจมูก ใบหน้าคมเงยขึ้นมองไปยังเนินด้านหลัง กระโจมหักพังกำลังถูกไฟไหม้ไปทีละน้อย ร่างแข็งแกร่งรีบสาวเท้าเข้าไปหาอย่างเร็วไว เพราะมัวแต่ต่อสู้จึงไม่ได้สังเกตเห็นมันเลย

“ ซึระ!!!”          ทากาสุงิตะโกนเรียกท่ามกลางเสียงปะทุของเปลวไฟ โซ่ตรวนที่ถูกผูกไว้ที่หน้ากระโจมถูกตัดขาดภายในดาบเดียว

“ คาซึระ! นายอยู่ไหน!”      ปากยังคงตะโกนเรียกด้วยความร้อนใจ มือแหวกผ้าบังกระโจมเข้าไปเรื่อยๆ ไอร้อนระอุเริ่มลุกลามไปทั่ว ควันก็คละคลุ้งจนแทบมองไม่เห็นอะไร

“ คาซึระ!”       เสียงเรียกยังคงดังแข่งกับเสียงของเปลวไฟ นัยน์ตาคมแลมองไปรอบกาย ณ ที่ใจกลางกองเพลิงกลับมีกลิ่นที่คุ้นเคยให้ร่างสูงหยุดชะงัก

“ กลิ่นนี่.....”         ใบหน้ายิ่งหันซ้ายแลขวาหนักกว่าเก่า ทำไมเขาจะจำไม่ได้ในเมื่อได้สัมผัสมานับครั้งไม่ถ้วน....กลิ่นของคาซึระ

และเมื่อเพ่งมองเข้าไปที่ด้านในสุด ท่ามกลางความมืด มีเงาของอะไรบางอย่างกองอยู่ที่พื้น ยิ่งมองก็ยิ่งเห็นว่ามันเป็นสีขาว...ราวกับเสื้อคลุมของคาซึระ....ขาขยับเข้าไปใกล้ด้วยหัวใจที่สั่นระรัว แม้หมอกควันจะหนามากเท่าไหร่ แต่มันก็ไม่สามารถจะบดบังหัวใจของเขาได้

“ ซึระ......”        เสียงที่เรียกออกไปนั้นแผ่วเบาและแหบแห้ง ยิ่งเห็นสภาพของคนที่นอนคว่ำสลบอยู่ที่พื้น มือยิ่งสั่นระริก เส้นผมสีดำยาวสลวยบัดนี้กลับเกรอะกรังไปด้วยเลือด เสื้อคลุมที่มองเห็นไกลๆว่าเป็นสีขาวแต่แท้ที่จริงแล้วมันกลับมีแต่รอยขาดวิ่นและกลิ่นของชีวิต  

“ ซึ...ระ.....”      ร่างสูงคุกเข่าลงข้างๆร่างที่ยังคงไม่ได้สติ มือที่สั่นสะท้านเอื้อมออกไปโอบอุ้มร่างกายโปร่งบางขึ้นมากอดไว้แนบอก  “ ซึระ....”      พร่ำกระซิบเรียกที่ใบหูหวังว่าอีกฝ่ายจะลืมตาขึ้นมา แต่ทุกอย่างก็ยังคงนิ่งสนิท ริมฝีปากกดจูบลงไปที่ขมับด้วยหัวใจที่หวาดกลัวและเจ็บแปลบ เลือดที่ไหลเลอะเต็มฝ่ามือยิ่งทำให้ร่างกายแข็งแกร่งสั่นไหวอย่างห้ามไม่ได้อีกต่อไป    “ ซึระ.....”   พร่ำเรียกซ้ำไปซ้ำมาราวกับคนบ้า และตอนนี้หยาดน้ำตาของลูกผู้ชายคนนี้กำลังหยดลงไปที่ใบหน้าซึ่งไม่มีทีท่าว่าจะรับรู้........

“ ซึระ......”

“ คาซึระ!!!!”

เสียงตะโกนก้องในห้วงคำนึงทำให้นัยน์ตาสีน้ำตาลเบิกโพลง แต่แสงสว่างจ้าที่เหมือนจะไม่ได้เห็นมานานก็ทำให้นัยน์ตาคู่สวยปิดลงอีกครั้งก่อนจะพยายามหรี่ขึ้นมองที่รอบกาย

ตอนนี้เขาอยู่ภายในห้องที่สะอาดสะอ้านด้วยร่างกายที่หนักอึ้ง ในหัวก็ยังมึนเบลอไปหมด....ที่นี่....ที่ไหนกัน.....

แล้วใบหน้าที่หันไปอีกด้านอย่างช้าๆก็ทำให้มองเห็น ใบหน้าคมที่มองมาด้วยนัยน์ตาเบิกกว้างของทากาสุงิ ร่างแข็งแกร่งที่เคยนั่งพิงอยู่ที่บานประตูกลับลุกพรวดพราด เข้ามาหา  

“ ซึ....ระ......”       เสียงที่แผ่วเบาที่ดูเหมือนจะกำลังตกตะลึงดังขึ้นเมื่อทากาสุงินั่งลงที่ข้างๆฟูก ในหัวที่ขาวโพลนเริ่มจะนึกเรื่องราวคร่าวๆออก....เขาโดนกลลวงของศัตรูให้ออกไปต่อสู้เพียงลำพัง ก่อนจะถูกจับไปขังเอาไว้ในที่มืดๆแห่งหนึ่งทั้งๆที่เจ็บปางตาย....แล้วนี่....เหตุใดเขาจึงยังมีลมหายใจอยู่อีก....

มือบางลองขยับดู ถึงจะยากลำบากแต่มันก็ยังทำตามคำสั่งของเขา นัยน์ตาสีน้ำตาลค่อยๆมองขึ้นไปหาคนที่ยังคงนั่งมองมาที่เขาด้วยดวงตาสั่นไหว....วูบหนึ่งก่อนที่จะหมดสติไป....ใบหน้าของทากาสุงิคือสิ่งที่เขาอยากจะเห็นเป็นครั้งสุดท้าย....และนั่นทำให้มือที่สั่นระริกค่อยๆเอื้อมออกไป....หาใบหน้าที่มองลงมาราวกับกำลังจะร้องไห้

และเพียงแค่ปลายนิ้วแตะลงที่ใบหน้า....ความอดกลั้นที่ร่างแข็งแกร่งพยายามระงับเอาไว้ก็พังทลายลง.....

อ้อมแขนแข็งแรงโอบรั้งร่างบอบบางขึ้นมาแนบอกอย่างรวดเร็ว ถึงแม้จะเจ็บแผลแต่ความอบอุ่นที่แผ่ซ่านเข้ามามันก็ทำให้ความเจ็บปวดมลายหายไป ใบหน้าคมซุกลงที่ไหล่บาง ร่างที่เป็นฝ่ายโอบกอดกลับสั่นเทามากกว่าคนในอ้อมแขนเสียอีก

“ ซึระ.....ฉัน.....กลัว....กลัวมาตลอด....ว่าแกจะไม่ฟื้นขึ้นมา.....”        เสียงสั่นพร่ากระซิบบอกอยู่ที่ข้างใบหูให้ร่างบางถึงกับนัยน์ตาเบิกกว้าง

“ อย่าทิ้งฉันไป....แกเท่านั้นที่ห้ามหายไปจากข้างกายฉัน....”        ท่อนแขนที่เคยสังหารใครต่อใครมามากมายบัดนี้มันกลับสั่นเทา ชายที่เคยได้ชื่อว่าโหดร้ายเลือดเย็นที่ทำให้เขาร้องไห้มานับครั้งไม่ถ้วนบัดนี้กลับกำลังหลั่งน้ำตาอยู่ที่หัวไหล่ของเขา.....ใบหน้าสวยหายจากการตกตะลึงก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มอบอุ่น มือบางยกขึ้นอย่างช้าๆก่อนจะวางไว้ที่แผ่นหลังกว้าง มืออีกข้างยกขึ้นลูบหัวของอีกฝ่ายอย่างปลอบโยน

“ ฉันเคยหายไปจากข้างกายนายที่ไหนกัน....ต่อให้ไร้ซึ่งลมหายใจ...ฉันก็จะกลับมาหานาย...ทากาสุงิ....”        รู้สึกถึงอ้อมแขนที่กระชับแน่นขึ้นกว่าเดิม มันคือสิ่งที่เขาไม่เคยคิดว่าจะได้รับ...ความดีใจจึงเอ่อล้นออกมาจากดวงตา

“ เจ็บหรอ? แกร้องไห้?”      อ้อมแขนผงะออกไปเมื่อท่อนแขนรับรู้ถึงหยาดน้ำตาที่ไหลหยดลงไป ใบหน้าสวยได้แต่ส่ายเบาๆก่อนจะจ้องลงไปในดวงตาสีเขียวด้วยรอยยิ้ม

“ ฉันดีใจต่างหาก”       รอยยิ้มนั้นช่างงดงามจนฝ่ายที่ถูกจ้องมองกลับเป็นฝ่ายหน้าแดงขึ้นมาเอง

“ ดีใจเรื่องอะไร....นอนลงไปได้แล้ว”       ใบหน้าคมที่ไม่รู้จะปั้นสีหน้าออกไปยังไงจึงได้แต่จับอีกฝ่ายนอนลง....นอกจากรอยยิ้มร้ายๆแล้ว....เขาไม่รู้หรอกว่าจะทำหน้ายังไงได้อีก

“ ฉันจะออกไปสั่งให้คนทำอาหารให้ หลับซะ”       ทากาสุงิเตรียมจะลุกออกไป แต่มือบางกลับคว้าชายกิโมโนเอาไว้เสียก่อน ใบหน้าสวยนั้นยังคงซีดเซียว นัยน์ตาสีน้ำตาลหรี่ปรือทั้งๆที่ยังอมยิ้ม

“ ตอนที่ตื่นขึ้นมา....ฉันอยากจะเห็นหน้าคนที่ฉัน...รัก.....เพราะงั้น....นายช่วยนั่งอยู่ตรงนี้จนกว่าฉันจะตื่นได้ไหม ทากาสุงิ....”     

คำพูดนั้นหายไปพร้อมกับการหลับใหลของคาซึระ แต่ทว่ามันกลับวนเวียนอยู่ในศีรษะของคนที่ยังคงนั่งนิ่งค้างอยู่ตรงนั้น....ถึงความสัมพันธ์และการกระทำจะบ่งบอกว่าคาซึระรู้สึกกับตนเช่นไร แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ได้ยินคำว่า “รัก”   คำที่ทำเอาปีศาจร้ายอย่างเขากลายเป็นแค่ผู้ชายธรรมดาๆคนหนึ่ง.....หัวใจยังคงเต้นราวกับจะทะลุออกมา....ใบหน้าก็ร้อนผ่าวอย่างที่ไม่เคยเป็น....ฝ่ามือวางลงที่เส้นผมสีดำขลับก่อนจะลูบไล้อย่างแผ่วเบา

“ คิดว่ามีแต่แกเท่านั้นหรือไง....ที่รักฉันได้น่ะซึระ.....”         รอยยิ้มเจ้าเล่ห์แปรเปลี่ยนไปเป็นอ่อนโยน ใบหน้าคมก้มลงจูบเบาๆที่หน้าผากของคนที่หลับใหล

“ หากแกตื่นขึ้นมา....แกจะได้พบกับใบหน้าของคนที่รักแก....และฉันจะนั่งอยู่ตรงนี้จนกว่าจะถึงเวลานั้น....คาซึระ....”

ความรัก....มักทำให้คนสวยขึ้น....

ไอ้คำพูดแบบนั้นน่ะ มันคงจะใช้ไม่ได้ผลกับเจ้าคนที่สวยอยู่แล้วตรงหน้า.....

สำหรับ คาซึระ โคทาโร่....

ความรัก....มักทำให้มัน........รั่ว

นัยน์ตาที่เหลืออยู่เพียงข้างเดียวไล่มองเจ้าหมีตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้า ....เขายืนสงสัยมาตั้งแต่เมื่อสักพักใหญ่ๆแล้วว่าตัวอะไรมันมายืนอยู่ที่หน้าห้องของเขา และเมื่อออกมาดูก็พบกับใบหน้าสวยที่คุ้นเคยอยู่ในชุดตุ๊กตาหมีทั้งตัว โผล่มาแต่ใบหน้าและเส้นผมสีดำยาว

“ทำอะไรของแกอยู่น่ะ ซึระ”

“ ไม่ใช่ซึระ  แต่เป็นตุ๊กตาหมีที่เป็นของขวัญวันเกิดต่างหาก”       ใบหน้าสวยตอบกลับมานิ่งๆแบบไม่อิงความอาย....พักหลังๆมานี่ไม่รู้ว่าเป็นเพราเขาตามใจมากไปหรือเปล่า เจ้าหมอนี่มันเลยชักจะทำอะไรที่ไม่ได้เข้ากับหน้าตาอยู่เรื่อยๆ

“ อ่า....วันเกิดของฉันสินะ”       ทากาสุงิทำท่าทางราวกับเพิ่งนึกขึ้นได้ ก่อนจะไล่สายตาไปมองที่เจ้าหมีอีกรอบด้วยแววตาเจ้าเล่ห์

“ บังเอิญว่าฉันชอบตุ๊กตาหมีไส้ทะลักเลือดสาดน่ะซึระ”

รอยยิ้มเจ้าเล่ห์เผยออกมาหลังจากใบหน้าคมก้มไปกระซิบที่ใบหู ดาบถูกตวัดออกมาจากฝักก่อนจะแทงลงไปในชุดหมีจนไส้ทะลักอย่างที่เจ้าตัวว่า ปลายดาบค่อยๆลากผ่านจากต้นคอลงมาตามหน้าอกให้ชุดหมีที่ใส่อยู่ค่อยๆแหวกออกจากกัน และปลายดาบนั้นก็ไม่ได้ตัดเฉพาะชุดหมีแต่มันตัดไปถึงกิโมโนของผู้ที่อยู่ด้านใน แผ่นอกขาวค่อยๆปรากฏแก่สายตาก่อนจะตามมาด้วยไหล่เนียนที่ทั้งชุดหมีทั้งกิโมโนต่างหลุดลุ่ยลงไปกองอยู่กับพื้นด้วยคมดาบที่แม่นราวกับจับวาง

เจ้าหมีไส้ทะลักถูกดึงตัวเข้าไปในห้อง ใบหน้าสวยยังดูงงๆ แต่เมื่อถูกจับให้นอนลงที่พื้นจึงเริ่มจะเข้าใจ

“ เดี๋ยวก่อน  นี่มันยังกลางวันแสกๆ....”        คำพูดหยุดลงแค่นั้นเมื่อริมฝีปากถูกปิดด้วยริมฝีปากของอีกฝ่าย ลิ้นร้อนสอดเข้ามาควานหาความหอมหวานโดยไร้ซึ่งการบีบบังคับ สัมผัสที่ได้รับจึงทำให้คาซึระคล้อยตามได้โดยง่าย

“ กลางวันแล้วไง...แกเป็นตุ๊กตาหมีที่เป็นของขวัญของฉันนี่...เพราะงั้นฉันจะเล่นตอนไหนก็ไม่เห็นเป็นไร....หึหึ....”      คำพูดที่ทำเอาหน้าแดงและเสียงหัวเราะที่ไม่น่าไว้วางใจทำให้เจ้าหมีเริ่มจะตะกุยตะกายหนีออกจากห้อง....

แต่เจ้าของมันมีหรือจะยอม......

เสียงครางยังคงดังก้องผสมผสานกับเสียงหอบหายใจ

ตราบใดที่เสียงเต้นของหัวใจยังคงอยู่....เราก็จะเคียงคู่กันเช่นนั้น

ตลอดไป....

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

...จบบริบูรณ์....

จบแล้วววววว โฮกกกกกกกกกกกกก รู้สึกว่าหมู่นี้ไม่ค่อยได้เขียนคำว่า FIN ซักเท่าไหร่เลยออกแนวดีใจน้ำตาไหลพราก....เมื่อไหร่ไหอื่นๆจะได้เขียนคำนี้บ้าง T^T...

เอาเป็นว่าของขวัญชิ้นนี้ข้าพเจ้าก็ได้ส่งมอบมันจนหมดแล้วนะคะ น้องมิยะ ดีใจจริงๆที่หนูชอบ TT[ ]TT ซบไหล่พร้อมเอาหน้าถูไถ

ขอบคุณสำหรับทุกๆคอมเม้นต์จากเมื่อตอนที่แล้วและจาก หัวใจสีเลือดด้วยนะคะ  บอกตามตรงว่าไม่คิดว่าจะมีคนอ่านมากขนาดนี้ เพิ่งรู้ว่าในหมู่เฮาชาว 8059 ก็มีคนที่อ่านกินทามะและสครีมคู่เกือบแรร์คู่นี้อยู่มากเหมือนกัน โฮกกกกกกกก แทคมือกับทุกคน >w< แอบกระซิบว่าฟิคทากาซึระเรื่องต่อไปตามได้ที่บลอคน้องมิยะ miya8059  เลยค่ะ คึหึหึ (ทวงฟิคกลางอากาศ วะฮะฮ่า จงเอามาลงๆๆ) เจ้าของบลอคเค้ามีสโลแกนกดทั้งน้ำตา....แล้วฟิคทากาซึระจะรอดพ้นสโลแกนนี้ไปได้อย่างไร ใช่ไหมๆๆ

ส่วนทางนี้ ฟิคกินทามะที่จะลงเรื่องต่อไป หากไม่มีอะไรมาทำให้ไขว้เขว(?) น่าจะเป็น To be Continue ซักทีนะคะ 5555 ฟิคกินทามะเรื่องแรกที่แต่งนะน่ะ แต่งแม่งไม่เสร็จซักที พอดีว่าปลายเดือนนี้มีวันเกิดของคนที่เค้าชอบ โซโกะคางุระอยู่  เลยตามกระแสซะหน่อย อิอิ (โดนโบก) ที่สำคัญคือ เมื่อวันก่อนนั่งดูอนิเมะภาคโยชิวาระมาค่ะ (อนิเมะกินทามะนี่ไม่ได้ดูแบบเรียงตอนหรอกนะ นึกจะดูตรงไหนก็ดู 555 เพราะงั้นตอนที่ยังไม่ได้ดูเลยยังมีอีกบานตะไท) แน่นอนว่าคุณกินเท่ห์ที่ซู้ดดด แต่ทว่า.....สครีมหมดใจไปกับพี่น้องยาโตะเลยค่ะ คางุร้า~~~~ คามุอิ~~~~~ สุดๆอ่า...เล่นเอาเพ้อกันไปเลยทีเดียว คางุระเท่ห์มากๆๆๆเลยเหอะ เพราะปกติจะเป็นอาหมวยเสื่อมที่แต่งชุดจีน เลยทำให้ดูเด็กๆ แต่ในภาคนี้ถูกจับแต่งกิโมโนสั้นและมวยผมใหม่ โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก เท่ห์ขาดใจเหมาะกับเจ้าชายดาวเอสสุดๆ  ส่วนคามุอิก็สครีมไม่หยุดเช่นกัน แบบว่าภายใต้ใบหน้าโหดร้ายที่บอกว่าไม่สนใจน้องสาวแบบนั้น มันมีอะไรซุกซ่อนอยู่หรือเปล่าคะ.....มันเลยจิ้นค่ะ! ไม่ได้จิ้นพี่น้องนะ เรื่องนี้ไม่ incest เพราะว่าเป็น โซโกะคางุระ  เพราะงั้นคามุอินี่เลยเอาไว้ตบซาดิสพ่อน้องเขยโดยเฉพาะ 55555

จะว่าไปในอนิเมะตอนนี้ (215) ทากะคุงเค้าร่วมมือกับคามุอิแล้ว....โอยยยย....ถ้าได้โซโกะมาร่วมแก๊งอีกคนนี่....ครองโลกไปเหอะ!!! 5555

  

อ้อ....เพิ่งได้ข่าวน่าสครีมสำหรับหมู่เฮาชาว 8059 และรีบอร์นทุกท่าน....มันกำลังจะมีซีดีออกมาอีกเซตนึงค่า~~~  เป็น CD Box ซึ่งรวบรวมเพลงคาแรคเตอร์ทั้ง 77 เพลงเอาไว้ มีทั้งหมด 8 แผ่น และมีเพลงใหม่ซึ่งให้ตัวละครร้องเพลงเปิดเพลงปิดของเรื่อง โฮกกกกกกกกกกกกกก อย่างกะ Bleach concept cover เลย อยากสครีมมากกกกกกกตรงนี้ >w<  มาลองดูรายชื่อกันว่าใครร้องเพลงอะไรมั่ง อิอิ

- Canvas [Reborn & Tsuna]
- Famiria [Gokudera & Yamamoto & Ryohei]
- ONE NIGHT STAR [Hibari & Mukuro]
- Yume no Manual [Kyoko & Haru & Lambo & I-Pin]
- Funny Sunny Day [Squalo & Belphegor & Lussuria]
- gr8 story [Byakuran & Irie]

อ๊ากกกกกก อยากฟังแฟมมิเลียเวอร์ชั่นนี้มากๆๆๆๆๆ คุณพี่เคยร้องเพลงนี้ในรีโบะคอนเอาไว้ซึ่งเพราะขนาดไหนก็รู้ๆกัน ที่สำคัญคืออีกสองคนนั่นน่ะ อร๊ายยยยยยย ไม่ว่าจะซิงเกิ้ลไหนๆ พวกเขาก็ยังอยู่คู่กัน...กัน.....กัน.....>//////<

อีกอย่างคือ ในซีดีแผ่นที่สอง ก็ราวกับเป็นซีดีคู่รักของ 8059 กันเลยทีเดียว เพราะส่วนใหญ่เป็นเพลงของ 80และ59 (ยังคงมองไม่เห็นคุณพี่และดีโน่วต่อไป555) ตามนี้ อิอิ....

http://www.ponycanyon.co.jp/rebocon/cd_info.html

วันนี้ก็ยังคงเวิ่นยาวอีกแล้วนะเรา ฮ่าๆๆๆ แล้วเจอกันค่า....