: KHR Fanfiction [Au]
: 805918
: Comedy ???
: PG
คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ
: ตอนคิดเรื่องนี้ขึ้นมาก็แค่อยากอ่านฟิคที่มีสองด้าน ก็แค่นั้นเองค่ะ เพราะงั้น....นี่คือ ฟิคคู่แฝดค่ะ.....เรื่องราวที่เกิดขึ้นเหมือนๆกัน แต่ความรู้สึกนั้นช่างต่าง......พบกับอีกด้านของเรื่องนี้ได้ที่......
.
.
.
.
.
กลุ่มควันพวยพุ่งออกไปจากกลุ่มกระโจมที่ตั้งล้อมรอบกองไฟเพื่อสร้างความอบอุ่น แสงไฟสลัวๆเล็ดลอดออกมาจากกระโจมหลังใหญ่สีขาวสะอาดตาที่มีไม้เลื้อยที่ต่างออกดอกสีขาวบานสะพรั่งอยู่รายรอบกระโจมและพันขึ้นไปตามโครงสร้างที่ดูแข็งแรงชนิดที่ว่าต่อให้ต้องผจญแดดฝนลมแรงอีกเป็นสิบปีกระโจมหลังนี้ก็จะยังคงตั้งอยู่ได้...ว่าแต่...จะสร้างให้มันแข็งแรงสุดๆแบบนี้ไปเพื่ออะไร?...คงไม่ได้จะคิดที่จะอยู่ตรงนี้ไปอีกนานนักหรอกนะ
เสียงธารน้ำไหลเอื่อยเฉื่อยกระทบก้อนกรวดเล็กๆทำให้รู้สึกสบายๆผ่อนคลายราวกับว่าคนทั้งกองทัพกำลังมาตั้งค่ายปิกนิกกันซะแบบนั้น...สายลมสงบภายนอกกระโจมตัวปัญหาที่ว่านั่นค่อยๆพัดอย่างแผ่วเบาต่างกับบรรยากาศภายในกระโจมลิบลับ...เงาร่างสองร่างที่อยู่ภายในกำลังปล่อยจิตสังหารชนิดที่ว่าใครเดินเฉียดเข้าไปใกล้คงได้ตายโดยไม่ต้องสั่งเสีย....
คุซาคาเบะยืนมองกระโจมที่ว่านั่นพร้อมกับถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ นี่ก็มาตั้งค่ายอยู่ที่หน้าป่าสายหมอกนี่มาก็หลายวันแล้ว แต่ก็ยังไม่มีทีท่าว่าเจ้าของแผ่นดินทั้งสองจะยอมเข้าไปเลยแม้แต่น้อย...ก็พอจะเข้าใจได้อยู่...ว่าป่าสายหมอกนั้นคนธรรมดาสามัญไม่อาจจะเข้าไปได้เองตามลำพัง ต้องมีผู้ที่มีสายเลือดแห่งนภานำทางเข้าไปเท่านั้น พวกเขาและเจ้านายของเขาจึงต้องไปพึ่งพาท่านเบียคุรันอย่างที่เห็นเนี่ยแหละ...แต่ทว่า...จากที่นั่งรอให้ฟ้าเปิดในอีกไม่กี่อึดใจ...เจ้าของแผ่นดินสีขาวเจ้าปัญหาก็เกิดนึกอยากจะหาอะไรทำฆ่าเวลา จนไปกระตุกต่อมอยากขย้ำของท่านเคียวยะเข้า.....เลยเข้าไปฟาดกันอยู่ในกระโจมนั่นป่านนี้ยังไม่ยอมออกมาเลยทั้งคู่ จะเละเทะไปขนาดไหนแล้วก็ไม่รู้....เฮ้อ....ได้แต่ถอนหายใจออกมาอีกเฮือก.....
“ เอ่อ....ท่านเคียวยะ....ท่านเบียคุรัน.....คือว่า ฟ้าเปิดมาหลายรอบแล้วนะขอรับ....ยังไม่เข้าไปกันอีกหรือขอรับ...” คุซาคาเบะแง้มผ้าที่ปิดทางเข้ากระโจมออกเล็กน้อย แล้วยื่นหน้าเข้าไปเรียกคนทั้งสองที่อยู่ภายใน....
สภาพที่มองเห็นช่างน่าหวาดผวายิ่งนัก ประกายไฟดังเปรี๊ยะๆที่ออกมาจากดวงตาคมกริบที่จ้องเขม็งไปยังดวงตาสีอเมทริส สภาพรอบข้างนั้นช่างดูมืดมนราวกับถูกไฟแห่งจิตสังหารของทั้งคู่เผาจนมอดไหม้ ดวงตาทั้งสองหันควับมามองที่คุซาคาเบะโดยมิได้นัดหมายทำเอาร่างสูงใหญ่ถึงกับสะดุ้งเฮือก ก่อนที่เจ้าของแผ่นดินทั้งสองจะหันหน้ากลับไปส่งประกายไฟให้กันพร้อมกับมือของทั้งคู่ที่ต่างยกอาวุธขึ้นเตรียมพร้อมอีกครั้ง
“ จิ๊บแมนต้องชนะ!!!”
“ หื๋ม....ถ้าคิดว่าแน่ก็เข้ามาเลย....เดี๋ยวนี้น่ะเค้าเลิกฮิตพระเอกผู้พิทักษ์กันแล้วนะฮิบาริคุง มันต้องตัวร้ายหล่อเลวเท่านั้น!!!”
แล้วมือของทั้งคู่ก็รัวจอยย์เกมส์อย่างเมามันส์พร้อมกับ เจ้านกเหลืองที่ตรงเข้าฟาดฟันกับพ่อตัวร้ายหล่อเลวในหน้าจอโทรทัศน์อย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย เจ้าของแผ่นดินทั้งสองยังคงห้ำหั่นกันไม่ยอมเลิกตราบใดที่ยังไม่มีผู้ชนะตัวจริงหรือไอ้เครื่องเล่นที่ว่านั่นมันจะไม่พังไปซะก่อน....
ดูท่าทางว่าทั้งคู่จะเจอคู่ต่อสู้ที่สูสีกันเข้าให้ซะแล้ว....
แล้วแบบนี้เมื่อไหร่จะได้เข้าป่าสายหมอกกันล่ะพวกท่าน!!!...คุซาคาเบะก็ได้แต่กรีดร้องในใจโดยทำอะไรไม่ได้อยู่เช่นเดิม.....
...................................................................................................................................
…..ข้าวเช้าก็กินแล้ว....ข้าวกลางวันก็กินเผื่อแล้ว....ข้าวเย็นก็กินมาก่อนนิดหน่อย....สบายใจหายห่วงละวันนี้....
ร่างบอบบางในชุดกิโมโนสีชมพูอ่อนเดินนับนิ้วใคร่ครวญถึงสิ่งที่จำเป็นที่สุดของชีวิตไปตามระเบียงทางเดินที่เรียบโล่งไร้ผู้คน....สงสัยว่าพวกมันคงจะออกไปปล้นกันหมดแล้ว...อ้อ..ยกเว้นไอ้บ้ายามาโมโตะที่หายหัวไปหาปลา เพราะเขาบ่นกรอกหูมันตั้งแต่เมื่อคืนว่าอยากกินทูน่ารมควัน....
เพราะมัวแต่คิดเรื่องสำคัญมากกกก ร่างบอบบางจึงเดินไปเรื่อยโดยที่ไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้าง เท้าจึงเหยียบลงไปที่เปลือกสับปะรดไม่มีที่มา(?)ก่อนที่ร่างกายบอบบางจะลื่นไถลๆไปด้านหลัง แต่ด้วยความที่ทรงตัวดีจัดเนื่องจากชอบเล่นเป็นลิงมาตั้งแต่เด็กๆ แทนที่ร่างบางนั้นจะล้มหงายหลัง ลำตัวจึงกลับเด้งมาด้านหน้าก่อนที่จะถลาวืดๆ แล้วเอาหัวไปโหม่งอะไรบางอย่าง !?
“ โอ๊ย!” เสียงร้องออกมาหลังจากที่หัวโหม่งเจออะไรที่นุ่มๆก่อนที่จะเด้งถอยหลังไปตามแรงสปริงของสิ่งที่ยืดหยุ่นนั่นจนล้มลงไปกองกับพื้นจนได้....หนอย....ข้าอุตส่าห์กะว่าจะลงท่าสวย ใครมันบังอาจทำให้กลับมาล้มก้นจ้ำเบ้าอีกฟะ! แบบนี้มันต้องเจอด่ากราด!
เมื่อเงยหน้าเตรียมด่าอย่างเต็มที่ แต่นัยน์ตาสีมรกตก็ต้องเบิกตากว้าง เมื่อวัตถุปริศนาที่เห็นอยู่ตรงหน้าคือพุงขนาดยักษ์ของใครที่ตนไม่รู้จัก ร่างกายที่ยืนไม่สะทกสะท้านอยู่ตรงหน้านั้นใหญ่โตราวกับหมีในป่าลึก แถมใบหน้าโหดนั่นยังเต็มไปด้วยรอยแผล ที่แขนกล้ามเป็นมัดๆแถมยังดำเมี่ยม ดูแล้วน่าหวาดกลัวยิ่งนัก....แต่ถึงใครจะว่าน่ากลัวปานใด แต่นายน้อยแก่นกะโหลกที่ไม่เคยตักน้ำใส่กะโหลกชะโงกดูตัวบางๆของตัวเองเล้ย....อย่างนายน้อยโกคุเดระคนนี้มีหรือจะกลัว....
“ แก๊...มาเดินชนข้าแล้วไม่คิดจะขอโทษเร๊อะ!” ....ใครเดินชนใครกันแน่ฟะ!?....ได้ข่าวว่าไอ้หมอนั่นมันก็เดินของมันมาดีดี๊....
“ เอ่อ....คือว่าข้า....” ถึงรูปร่างจะดูน่าขนลุก แต่คนตรงหน้ากลับตอบโต้ด้วยท่าทางเซื่องๆราวกับหมีใหญ่แต่ไม่มีพิษภัยใดๆ
“ ใช่! เจ้านั่นแหละ เดินชนข้า...เพราะงั้นขอโทษข้าซะ!” .....น่าน....เออเองเสร็จสรรพ....ไอ้คนที่งงๆอยู่แล้วก็ก้มหน้าก้มตาขอโทษแบบมึนๆ....
“ นั่นอะไรน่ะ” เมื่อเจ้ายักษ์ก้มหัวขอโทษ ของที่อยู่ในตะกร้าที่แบกอยู่ด้านหลังจึงร่วงหล่นลงมา แล้วกลิ้งกลุกๆไปหยุดอยู่แทบเท้าร่างบาง
“ สตอร์เบอรี่ป่า” เจ้ายักษ์ตอบแบบมึนๆกลับมา ดูท่าทางว่ายังงงๆอยู่ว่าทำไมตัวเองถึงต้องมายืนอยู่ตรงนี้และทำไมตัวเองที่ไม่ได้ทำอะไรผิดถึงต้องมาก้มหัวขอโทษร่างเล็กๆตรงหน้านี่ด้วย...
นัยน์ตาสีเขียวมรกตมองเจ้าลูกสีแดงสดที่ใหญ่เท่ากำปั้นด้วยดวงตาวาวระยับ ราวกับกระต่ายน้อยเจอแครอทที่น่ากินที่สุดในโลก....มือบางค่อยๆหยิบเจ้าลูกสีแดงขึ้นมาช้าๆพร้อมกับกลืนน้ำลายดังเอื๊อกอย่างไม่สนหน้าตาที่อุตส่าห์สวยงามของตนเอง
“....ข้า....อยากได้ไอ้นี่อีก...เยอะๆเลย!”
และแล้ว.....
เจ้ายักษ์ที่ควรจะกลับถึงบ้านไปนานแล้วก็ต้องพาราชินีคนใหม่ไปเก็บสตอร์เบอรี่ซะแบบนั้น....อีกคนก็มึน อีกคนก็ซึน....เลยไปด้วยกันได้แบบงงๆ ?
ร่างยักษ์พาร่างบางมาถึงระเบียงทางเดินเปลี่ยวร้างไร้ผู้คนแห่งหนึ่ง ด้านข้างยื่นออกไปติดกับหน้าผาที่มีเถาวัลย์สีเขียวเกาะอยู่หนาแน่น...แต่ถ้ามองดูดีๆแล้วจะเห็นผลสีแดงๆห้อยอยู่ด้วย...นี่ไม่ใช่เถาวัลย์ธรรมดา เพราะมันคือต้นสตอร์เบอรี่ของป่าสายหมอกต่างหาก นัยน์ตาสีเขียวมรกตเหม่อมองขึ้นไปด้วยแววตาเลื่อนลอย ในใจกำลังนึกถึงสตอเบอร์รี่ชีสเค้กฝีมือเจ้ายามาโมโตะที่กำลังจะได้กินในคืนนี้....อย่างน้อยๆเขาก็ไม่ได้กินของมันเปล่าๆนะ...เพราะเขากำลังจะเก็บสตอเบอร์รี่พวกนี้ไปให้ไง
“ นี่!...แกน่ะ...ปีนขึ้นไปเก็บมาให้ข้าซิ! เอาเยอะๆนะ!” .......ไหนว่าจะเก็บเองไงฟะ!
“ เอ่อ.....” เจ้ายักษ์มองร่างบางสลับกับลูกสตอเบอร์รี่...ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าทำไมตัวเองถึงต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วย
“ เจ้าเดินชนข้า นี่คือการไถ่โทษ รีบๆขึ้นไปเอามาเร็วๆ” .....ถึงอยากจะเถียงแต่เจ้ายักษ์ก็เถียงไม่ออก จึงได้แต่เงยหน้าเงยตาแล้วปีนขึ้นไปเก็บสตอเบอร์รี่แบบมึนๆต่อไป....
หลังจากที่เก็บมาจนเรียบแล้ว ยักษ์ใหญ่ก็ปีนป่ายลงมายังระเบียงทางเดิน เท้าใหญ่เผลอเหยียบก้อนหินที่เล็กเกินไปกว่าที่จะรับน้ำหนักไว จึงลื่นไถลลงมา มือใหญ่เกาะเกี่ยวเถาของสตอเบอร์รี่เอาไว้ได้ แต่มันก็ไม่แข็งแรงพอที่จะทำให้ไม่หล่นลงมา......” ว๊ากกกกกก!!!!”.....แต่เสียงที่ร้องออกมากลับเป็นเสียงของนายน้อยแห่งโกคุเดระซะนี่...
“ ไอ้บ้า! จะหล่นลงมาก็ไปหล่นไกลๆสตอเบอร์รี่ของข้าสิ!” หลังจากที่สายตามองเห็นว่าร่างยักษ์นั่นกำลังจะหล่นลงมาใส่ตะกร้าสตอเบอร์รี่ ร่างบางจึงรีบกระโดดเข้าไปขวางไว้ จึงส่งผลให้ร่างของเจ้ายักษ์ล้มลงมาทับร่างบางแบบพอดีๆ...
แล้วก็ราวกับพระศุกร์เข้าพระเสาร์แทรก...จิกหัวใช้เค้าอยู่ตั้งน้าน...ก็ไม่มีใครมาเห็น พอเกิดช็อตเด็ดเข้าหน่อยตัวนงตัวเนียนโผล่มาให้สลอน....
“ โกคุเดระ!!!” เสียงทุ้มที่คุ้นเคยตะโกนเรียกร่างบอบบางที่กำลังโดนลวนลาม (ในสายตาของเจ้าตัวเองละนะ)
“ เจ้ายักษ์...ข้าไม่คิดเลยว่าเจ้าจะกล้าข่มขืนที่รักของข้า!” ....เฮ้ย! คิดไปถึงไหนแล้วเนี่ย....มือหนาของยามาโมโตะชักดาบคู่ใจออกมาจากฝักทันที ร่างสูงใหญ่วางปลาทูน่าตัวโตลงที่พื้นก่อนที่จะวิ่งโร่เข้ามาอย่างรวดเร็ว
แต่ว่านะ....ฝั่งนี้มันแค่ PG ถ้าเห็นเลือดมันก็จะเกินเรทไป...เพราะงั้น.....
ขายาวที่วิ่งพรวดพราดเข้ามาด้วยความรีบร้อนจึงเหยียบชายกางเกงฮากามะของตัวเองไถลหน้าทิ่มเป็นเสต็ปที่หนึ่ง จากนั้นจึงลื่นตกกะไดสองขั้นเป็นสเต็ปที่สอง แล้วเหยียบก้อนหินเจ้าเดิมสไลเดอร์มาข้างหน้าเป็นสเต็ปสุดท้ายก่อนที่เท้าจะยันก้นเจ้ายักษ์จนหน้าไปกระแทกกับหน้าผาดับอนาถไปในที่สุด.....
“ เจ้า...ไม่เป็นอะไรใช่ไหม โกคุเดระ...” มือใหญ่จับตัวร่างบางให้ลุกขึ้นยืนเพื่อสำรวจว่ายังไม่บุบสลายตรงไหน
“ เออ....ข้าก็แค่มาเก็บ......” ในขณะที่กำลังลุกขึ้นปัดฝุ่น สายตาเจ้ากรรมก็ดันเหลือบไปเห็นสิ่งมีชีวิตบางอย่างที่เกาะอยู่ที่ไหล่ของร่างสูงตรงหน้า....หนวดยาวสองเส้นกระดิกไปมาราวกับจะทักทาย ปีกสีน้ำตาลแดงโบกสะบัดเล็กน้อยราวกับจะบอกว่า .....ฉันกำลังจะบินไปหาเธอว์แล้วนะ....ใบหน้ากวนส้นที่ดูเหมือนจะยิ้มแย้มให้ชาวโลกอยู่ตลอดเวลา กับร่างกายที่อึดนรกฆ่ากี่ครั้งก็ยังไม่ตาย....ชัดเลย......หน้าแบบนี้มีตัวเดียวในโลก......ไอ้คุณสาป!!!!
“ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด” และแล้วร่างบางของนายน้อยโกคุเดระก็ตะบี้ตะบันวิ่งหน้าตั้งโดยไม่สนใจเสียงเรียกจากทางด้านหลัง....
“ โกคุเดระอ่ะ.....จะไปไหนล่ะ....” แล้วขายาวก็ออกวิ่งตามไป โดยไม่สนใจเสียงตะโกนด่าไล่ของคนที่วิ่งหนีเลยเช่นกัน......
การกระทำทุกอย่างตกอยู่ในสายตาของใครหลายต่อหลายคน....หนึ่งในนั้นคือดวงตาสีโลหิตของชายผู้ถูกขนานนามว่า.....นภาทมิฬแห่งป่าสายหมอก.....
“ เป็นไงล่ะ ไอ้พวกสวะทั้งหลาย...จ่ายมาซะดีๆ ฮ่ะ ฮ่า ฮ่า”
“ โหย...รู้งี้เล่นข้างไอ้เอ๋อนั่นก็ดีหรอก...ใครจะไปคิดว่าเอ๋อเนียนอย่างเจ้านั่นจะเอาชนะยักษ์แห่งหุบเขาคนโฉด(?)ได้” เสียงบ่นกระปอดกระแปดดังขึ้นจากเหล่าผู้เฝ้ามอง มือควักเงินออมจากกระเป๋าอย่างไม่อยากจะจ่ายออกไปนัก
“ ข้าเพิ่งเสียหวยหมดตูดไปแท้ๆ กะว่าจะถอนทุนคืนซักหน่อย...ไว้จ่ายรวมกับงวดหน้าไม่ได้หรอท่านแซนซัส.....”
“ อย่ามาเรื่องมาก จ่ายมา ไม่งั้นก็ไสหัวไปจากที่นี่ซะ” โหย...นี่พี่ท่านเป็นผู้นำกองโจร หรือว่าเป็นเจ้ามือรับแทงทุกอย่างทั่วราชอาณาจักรกันแน่เนี่ย......
ในขณะที่ชาวบ้านต่างกำลังชุลมุนวุ่นวายกับการเสียพนัน ยังมีใครอีกคนที่ยืนมองระเบียงที่เกิดเหตุด้วยดวงตาสองสีเป็นประกายระยิบระยับ...
“ ข้า...ประทับใจท่าสไลด์เดอร์คิกของเจ้าสุดๆเลยยามาโมโตะ....เอาไปฝึกบ้างดีไหมนะ...คึหึหึ...ข้าคิดว่าสึนะโยชิคงกรี๊ดยิ่งกว่าเจอซูเปอร์จูเนียร์แน่ๆถ้าเห็นข้าในลุคนั้น.....”
......ไปเอาความมั่นใจแบบนั้นมาจากไหนกันท่าน......
..................................................................................................................................................
หลังจากวิ่งหนีวิ่งไล่ข้ามเขามาลูกหนึ่งราวกับกำลังเล่นหนังอินเดียกันอยู่ ร่างบอบบางที่ไม่ค่อยได้ใช้แรงมากนักก็หยุดลงหอบฮั่กที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง โดยที่อีกคนกลับมายืนอยู่ข้างๆแล้วส่งยิ้มสบายๆมาให้....ข้าว่าไอ้เจ้านี่น่ากลัวยิ่งกว่าคุณสาปอีกนะ....ฆ่าก็ไม่ตายแถมยังอึดนรกยิ่งกว่าซะอีก!
“ เจ้าจะวิ่งไล่ข้าทำไม” หลังจากที่ลมหายใจเป็นปกติ ร่างบางก็เริ่มเปิดประเด็นทันที
“ ก็เจ้าวิ่งหนีข้าทำไมล่ะ...ข้าก็นึกว่าเจ้าอยากเล่นวิ่งไล่จับน่ะสิ...”
“ ข้าหนีไอ้ตัวที่เกาะไหล่เจ้าอยู่ต่างหากละโว้ย ไอ้บ้า!” อยากจะกรีดร้องจริงๆ มันมาวิ่งไล่เขาข้ามภูเขาเป็นลูกๆ เพราะคิดว่าอยากเล่นไล่จับเนี่ยนะ...มาเล่นไล่ตื้บกันดีกว่ามั๊ย!
ร่างบางที่ทั้งเหนื่อยทั้งหงุดหงิดถลกชายกิโมโนแล้วนั่งลงกับพื้นหญ้าด้วยท่าทางกุลสตรีสุดๆ ร่างสูงใหญ่จึงนั่งลงข้างๆอย่างแนบเนียน
“ เหนื่อยหรอ...มา...เดี๋ยวข้าซับเหงื่อให้นะ” แล้วมือใหญ่ก็ใช้ชายแขนเสื้อของตัวเองค่อยๆซับเหงื่อที่เกาะอยู่บนใบหน้าใสที่ขึ้นสีแดงระเรื่อจากการที่ต้องออกแรงวิ่งมาไกล ปากสีแดงสดเผยอออกเล็กน้อยเพื่อช่วยผ่อนคลายความร้อนในร่างกายนั้นช่างดูเย้ายวน มือใหญ่จับคางของร่างบางพร้อมกับอีกมือที่ซับปิดลงไปที่บริเวณสองตา ใบหน้าคมยื่นเข้าไปขโมยจูบที่ริมฝีปากแผ่วเบา
“ คลายกิโมโนออกหน่อยดีกว่านะ” ปกติเขาก็เป็นคนแต่งตัวให้กับเจ้าตุ๊กตาตัวสวยที่ทำอะไรเองไม่เป็นอยู่แล้ว เพราะงั้นจะจับถอดจับใส่เขาก็หาข้ออ้างได้หมดนั่นแหละ หึหึ...
ก็ยังเหลือแต่....จะจับกดยังไงให้มันแนบเนียนนี่แหละ......
..........................................................................................................................................................
“ นี่เคียวยะ....” น้ำเสียงนุ่มนวลของหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างๆเอ่ยเรียกร่างที่สลบไสลของเจ้าของแผ่นดินสีดำ...หญิงสาวผู้มีเส้นผมสีเงินยาวเรียบรื่นราวกับเส้นไหมรับกับนัยน์ตาสีเขียวมรกตสดใส...หญิงสาวที่เคยได้ชื่อว่างดงามที่สุดในปฐพี....ท่านหญิงโกคุเดระ....
สองมือเล็กของท่านหญิงเกาะขอบเตียงอย่างกระสับกระส่าย สองตาจ้องมองร่างที่นอนหลับแน่นิ่ง...
“ ไปช่วยลูกข้าซักทีสิ! เดี๋ยวก็เสร็จไอ้ตัวเนียนไปซะก่อนหรอก!” เสียงเรียกเบาหวิวไม่รู้ว่าจะเข้าหูอีกคนมากน้อยแค่ไหน เพราะแม้แต่ร่างกาย หญิงสาวยังไม่มีเป็นของตัวเองเลย...จะเข้ามาบอกได้ก็ตอนที่มันหลับนี่แหละ....
“ นี่!! เคียวยะ!!!” อยากจะเอามือฟาดกบาลแยกจริงๆ แต่ก็ทำไม่ได้จึงได้แต่ร้องเรียกต่อไป...รออยู่ตั้งนานกว่ามันจะยอมนอน...นี่ก็สลบเกมส์คามือเลยนะนั่น....
“ ข้าไม่อยากได้ลูกเขยเป็นมหาโจรนะ ลูกข้าแสนจะสง่างามตามราศีแล้วเป็นได้แค่ราชินีเท่านั้น!!!”
“ รีบๆตื่นแล้วไปช่วยลูกข้าซักทีสิ เคียวยะ!”
นัยน์ตาสีดำสนิทลืมขึ้นอย่างช้าๆ...ใบหน้ามีเหงื่อเกาะพราว.....
ท่านหญิงแห่งโกคุเดระผู้โปร่งใส ยกมือขึ้นกอบกุมกันอยู่ที่หน้าอกด้วยความตื้นตันใจ ดวงตาเป็นประกายระยิบระยับ ที่ความพยายามที่จะปลุกเจ้าคนตรงหน้านั้นเริ่มจะสัมฤทธิ์ผล…..ในที่สุดเจ้าก็จะตื่นไปช่วยลูกข้าแล้วสินะ.....
ฝัน ?....ฝันละสิ.....ถึงได้ยินเสียงอาเจ้มาโหวกเหวกอะไรก็ไม่รู้ ?....ดวงตาคมกริบสีดำสนิทเหลือบไปมองไอ้กองสีขาวที่สลบเหมือดอยู่ข้างๆกัน....หึ....หล่อเลวรึจะสู้จิ๊บแมนได้....แล้วดวงตาเรียวก็ค่อยๆหรี่ปรือพร้อมกับร่างที่พาดลงไปยังที่นอนดังเดิม
“ เคียวย๊า!!!!”
.....อืม.....เสียงเหมือนอาเจ้จริงๆแหะ....แต่จะเป็นไปได้ยังไงล่ะ...ก็อาเจ้นอนตายตาหลับไปแล้วนี่....ฝากลูกชายที่น่ารักเอาไว้ให้เขาดูแลแล้วซะอย่าง ยังจะมีอะไรต้องห่วงให้กลับมาเข้าฝันได้อีกล่ะ....
หารู้ไม่ว่า....เพราะข้าฝากฮายาโตะเอาไว้กับเจ้านี่แหละ ข้าเลยต้องห่วงสามเวลาหลังอาหาร...ไอ้เรารึก็อุตส่าห์หวังว่ามันจะเป็นเจ้าเมืองแน่ๆ เลยยอมลงทุนทำทุกอย่างให้อิหนูฮายะลูกรักจะได้มีอนาคตราชินีอันสดใส...ใคร๊...มันจะไปคิด ว่าไอ้เด็กโหดนี่มันจะเป็นโอตาคุ!
รู้งี้ไปสร้างความร้าวฉาน แล้วสร้างสมการใหม่เป็น 6959 ซะก็ดีหรอก...
พูดถึงไอ้สองตัวนั่นแล้วก็เคืองจริงๆ....หนอย...ไอ้พืชไร่ไร้น้ำยากับปลาทูน่าแอ๊บแบ๊ว...รวมหัวกันฆ่าข้า...เลยไม่ได้ใช้ชีวิตแม่ยายเจ้าเมืองอย่างที่ใฝ่ฝันเลย ชริ...อย่างงี้มันต้องตามไปหลอกหลอน!
ว่าแล้วเงาร่างโปร่งใสก็เลือนหายไปจากข้างเตียงทันที.....
....ทำไมถึงรู้สึกว่า...แต่ละคนจะลืมจุดประสงค์ของตัวเองไปกันหมดแล้วยังไงอย่างงั้น ?.....
.
.
.
.
.
.
.
งานนี้ใครจะอยู่ใครจะไป....
ใครจะได้กดหรือใครจะโดนกด....
.
.
.
.
.
โปรดติดตามตอนต่อไป ไป ไป......
อย่า....อย่าถามว่านี่มันญี่ปุ่นยุคไหน ทำไมถึงมีเกมส์ด้วย?
วันนี้นั่งเขมือบ บลูเบอรี่ครีมชีสเป็นอาหารเช้าบวกกลางวันค่ะ
กินไปเคาะคีบอร์ดไป...ฟังเพลงของพวกเค้าไปด้วย.....
โอกกกกกกกกกก อยากจะสิ้นลมให้มันรู้แล้วรู้รอด....กลับมาทวงบัลลังก์ที่หนึ่งในใจคืนได้อย่างสวยงาม...>.<...
หนีไปไหนไม่รอดจริงๆแหะ...เป็นซิงเกิลที่สุดตรีนมาก...ชอบมากๆเลยว่ะ...โดยเฉพาะสองเพลงที่ทำใหม่นั่น
อยากจะกรี๊ดให้บ้านแตก...ไม่ไหวแล้ว...ZAN คือเพลงที่ข้าพเจ้าไม่ชอบที่สุดแต่กลับเอามาทำใหม่ให้ชอบจนไม่รู้จะว่ายังไงได้แบบนี้...สุดยอด
อ้า....ขอนอนตายคาอ้อมอก totchiที่รัก....>.<....ว่าแต่เสียงเบสเอ็งนี่โดนกลบหมดเลยนะ....ส่วนเคียวคุงนี่ก็ยังสุดยอดเหมือนเดิม...ร้องออกมาได้ยังง๊าย...
เหอะ เหอะ...ปล่อยไอ้ข้างบนนั่นพร่ำเพ้อไป อย่าใส่ใจ555
ขอบคุณค่ะ ทั้งคนเม้นต์และคนอ่านเลยนะคะ เหะเหะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น