:
KHR Fanfiction [Au]
:
805918
:
Comedy ???
:
PG
คำเตือน : เนื้อเรื่องต่อไปนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย หากไม่ต้องการรับรู้กรุณาปิดหน้านี้ไปนะคะ
: ตอนคิดเรื่องนี้ขึ้นมาก็แค่อยากอ่านฟิคที่มีสองด้าน ก็แค่นั้นเองค่ะ เพราะงั้น....นี่คือ ฟิคคู่แฝดค่ะ.....เรื่องราวที่เกิดขึ้นเหมือนๆกัน แต่ความรู้สึกนั้นช่างต่าง......พบกับอีกด้านของเรื่องนี้ได้ที่......
[AuFic][185980] ความหวังครั้งสุดท้าย....
.
.
.
.
.
“ เจอตัวแล้ว!!!” เสียงโหวกเหวกโวยวายร้องลั่น เมื่อเส้นผมสีเงินยาวที่มัดไว้กลางศีรษะ โผล่แพลมออกไปนอกพุ่มไม้
“ท่านหญิงฮายาโตะ!!!” แล้วไหงไอ้พวกขี้ข้าพวกนี้ถึงได้เปลี่ยนสรรพนามของเขาเร็วนักล่ะ เมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมาเขายังเป็น คุณชายฮายาโตะอยู่เลยแท้ๆ
.
.
.
เรื่องราวทั้งหมดนี้มันต้องโทษ ยัยนั่น.....เบียงกี้!!!!
.
.
.
ย้อนกลับไปเมื่อสองชั่วยามที่แล้ว....ต้นเหตุของเรื่องนี้.......
“ ว่าไงน๊า!!!!” เสียงโวยลั่นแหวกอากาศออกไปจากริมฝีปากบางสวย ร่างบางของเด็กหนุ่มในชุดฮากามะสีเทาเข้ม ลุกขึ้นกระชากคอเสื้อของอีกฝ่ายแน่น
“ก็อย่างที่บอกแหละ แกต้องไปเป็นเครื่องบรรณาการแทนท่านหญิงที่ 1” ใบหน้าเต็มไปด้วยหนวดเคราหลอมแหลมบอกออกมาด้วยความเหนื่อยหน่าย....เฮ้อ....มีลูกแต่ละคน.....ถึงจะสวยบาดใจเหมือนแม่กันทุกคนแต่ทว่าไอ้นิสัย ใจร้อน วีนแตก ปากไม่ตรงกับใจ แบบนี้ไม่รู้ว่าไปได้มาจากใครกัน....คุณพ่อชามาลแสนเศร้าใจ.....
“ ก็แล้วยัยนั่นอยู่ไหนล่ะ ทำไมข้าจะต้องไปทำเรื่องงี่เง่าแทนยัยนั่นด้วย!!!” ถึงจะอยู่ใกล้กันจนเคราของคนที่ได้ชื่อว่าพ่อ แทบจะทิ่มใบหน้าเนียนใสอยู่รอมร่อ แต่ร่างบางที่นิสัยสมชายก็เลือกที่จะตะโกนใส่หน้าอีกฝ่ายมากกว่า....ใบหน้าหงุดหงิดบูดเบี้ยวแบบนั้น...ไม่ว่าใครเห็นก็ต้องรู้ว่ากำลังโกรธจัด
“ พี่สาวของเจ้า เข้าไปหาเห็ดในป่า แล้วไม่กลับออกมาอีกเลย...จะเป็นตายร้ายดียังไงก็ไม่รู้ พ่อละเป็นห๊วง...เป็นห่วง” น้ำเสียงจริงใจเหลือเกินถูกส่งมาจากผู้เป็นบิดา พร้อมกับมือใหญ่แสร้งทำเป็นบิดหน้าบีบน้ำตา แค่เห็น....สี่แยกไฟแดงก็พุ่งปรี๊ดไปยังขมับของเด็กหนุ่ม คิ้วที่ขมวดเป็นปกติยิ่งขมวดแน่นมากกว่าเดิม
“ น่า....นะ....ฮายาโตะ...ถือว่าเห็นแก่ข้า เห็นแก่ประชาชนพลเมืองตาดำๆ...ถ้าเจ้าไม่ไป....ต้องเกิดสงครามขึ้นแน่ๆ....ดูสิ...เด็กๆพวกนั้นจะต้องไร้พ่อขาดแม่ แล้วเจ้าจะทนได้รึ” เด็กหนุ่มหันไปมองตามมือที่สั่นระริกของบิดาอย่างที่ใครๆก็รู้ว่ามันกำลังแหลอยู่ ชี้ไปที่กลุ่มเด็กเล็กๆที่วิ่งเล่นกันไม่รู้อิโหน่อิเหน่....แต่พอสายตาดุดันของเด็กหนุ่มผมเงินหันไปสบเข้า....เด็กพวกนั้นต่างก็แล่บลิ้นปลิ้นตากลับมาให้...เหมือนทุกครั้งที่เขาพบเจอ....ตั้งแต่โตขึ้นมายังไม่เคยญาติดีกับเด็กคนไหนเลยซักคน....แล้วจะให้ไปสนใจพวกมันนี่น่ะหรอ....ฝันไปเถอะ!!!
“ เอ่อ....งั้นก็เห็นแก่แม่ของเจ้า...ถ้าที่นี่มีสงคราม แม่ของเจ้าก็จะไม่มีที่อยู่ สุสานของตระกูลต้องพังพินาศ เจ้าจะทนได้รึ” เมื่ออ้างถึงไอ้เด็กคู่อริพวกนั้นของเขาแล้วดูท่าทางจะไม่ได้ผล เจ้าพ่อจอมแถจึงเริ่มงัดไม้ตายมาใช้อีกครั้ง
“ แม่เจ้าที่เสียไปตั้งแต่อายุยังน้อย ดูโลกได้ไม่นานก็ต้องจากไป...แล้วนี่....แม้แต่สุสานก็จะไม่มีให้อยู่แล้วรึนี่....ช่างน่าเศร้ายิ่งนัก.....” ถึงจะไม่ได้ผลร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่เด็กหนุ่มร่างบางก็ดูเหมือนจะหยุดชะงักไปเล็กน้อย
“ นี่...ถามจริงๆเถอะ....ข้าเป็นผู้ชาย...เจ้าคิดว่าจะส่งข้าไปเป็นเครื่องบรรณาการแทนท่านหญิงที่ 1 ซึ่งเป็นผู้หญิง.....เจ้าคิดว่าจะตบตาเจ้าพวกนั้นได้นานซักแค่ไหน ถ้าไอ้เจ้าเมืองโหดนั่นรู้เข้า ว่าข้าเป็นชาย และไม่ใช่ท่านหญิงที่ 1 แห่งตระกูลโกคุเดระ ...เจ้าคิดว่าสงครามมันจะไม่เกิดรึไงกันห๊ะ” เด็กหนุ่มผมเงินถามผู้เป็นบิดาด้วยความสุดทน เด็กอมมือที่ไหนมันก็รู้ว่าเรื่องนี้มันเป็นไปไม่ได้!!!!
“ นานแค่ไหนงั้นหรอ....ก็....กว่าเจ้าจะเดินทางไปถึง ก็ราวๆ10วัน รอทำพิธีมอบตัวอีกเกือบครึ่งเดือน....โอ้ย....เวลาแค่นี้มันก็ทำให้ข้าและชาวเมืองอพยพหนีไปกันได้หมดจดไม่เหลือร่องรอยแล้วล่ะ....แล้วข้าจะย้ายสุสานของแม่เจ้าไปให้ด้วยเลยเอ้า.....” งั้นเองเร๊อะ....ที่แท้ก็จงใจใช้เขาไปถ่วงเวลา เพื่อตัวเองจะได้หนีไปงั้นเองใช่มั๊ย....สี่แยกไฟแดงผุดขึ้นเต็มหัวสีเงิน ....ช่างเป็นพ่อที่แสนประเสริฐสุดหูรูด....
“ นี่พวกเจ้า....เข้ามาพาท่านหญิงฮายาโตะไปแต่งองค์ทรงเครื่อง ให้สมฐานะกับที่เป็นท่านหญิงที่หนึ่งแห่งตระกูลโกคุเดระซะสิ” ยังไม่ทันที่ร่างบางผมสีเงินจะได้โวยวายอะไร บิดาจอมเจ้าเล่ห์ก็รีบออกคำสั่งให้เหล่าคนที่ยืนรออยู่ด้านนอกเข้ามาพาตัวร่างบางออกไปแต่งตัว....เสียงประตูบานเลื่อนเปิดออกพร้อมกับชายฉกรรจ์ ร่างยักษ์สี่คนเดินเข้ามา....เฮ้ย!!!!....มันต้องเป็นนางกำนัลหรือหญิงรับใช้อะไรพวกนั้นมิใช่รึ....แล้วทำไมคนที่จะจับร่างบางๆนั่นไปแต่งตัวถึงได้กลายเป็นแบบนั้นไปได้เล่า.....
“ ปล่อยข้านะ ปล่อยสิวะ ไอ้พ่อบ้า ....ปล่อยโว้ยยยยย” เสียงแหกปากลั่นของท่านหญิงกำมะลอร้องโหยหวนไปตลอดระเบียงทางเดินยาวเหยียด อาการดิ้นพล่านไม่สมกุลสตรีแบบนั้น คงไม่ต้องบอกว่าทำไม คนที่มาพาตัวไปถึงไม่ใช่หญิงรับใช้....
.
.
.
.
แต่มีหรือที่คุณชายจอมแสบอย่างร่างบอบบางนั่นจะยอมจำนนง่ายๆ หัวสมองอันชาญฉลาดสามารถเล่นงานเจ้ายักษ์สี่ตัวนั่นจนในที่สุด ร่างบางๆของเจ้าตัวก็เป็นอิสระจนหนีมาได้จนถึงสุดเขตเมืองอย่างที่เป็นอยู่นี่แหละ.....
ถ้าไม่ติดที่ผมเจ้ากรรม ที่ดันโผล่ออกไปให้ชาวบ้านเค้าหาเจอ ราวกับสวรรค์กลั่นแกล้ง อิสระที่เพิ่งจะคว้ามาได้กลับปลิ้วสลายไปกับสายลม....นี่เขาจะต้องไปโดนเชือดเพื่อถ่วงเวลาให้ไอ้เจ้าพ่อจอมแถนั่นหนีไปได้จริงๆรึ.....ยัยเบียงกี้....ยัยพี่สาวตัวดี.....ชิ่งหนีไปซะได้ ทำไมไม่บอกไม่กล่าวเขาบ้าง.....ร่างบางได้แต่สครีมลั่นในใจในขณะที่ตัวบางโดนเชือกเส้นหนาเท่าเชือกคล้องช้างมัดร่างกายตั้งแต่หัวไหล่ยันปลายเท้า ….
ท่านแม่....ทำไมท่านไม่หาพ่อดีๆมาเป็นพ่อให้ข้าล่ะ.....ทำไมต้องเป็นตาชีกอหนวดหล่อมแหลมนั่นด้วยยยยยย!!!!
.
.
.
.
หลังจากผ่านการขัดสีฉวีวัน ด้วยเลือดและน้ำตา(?) กันจนเพียงพอแล้ว หนึ่งวันให้หลัง....ในที่สุด....ท่านหญิงที่ 1 ที่งดงามสมศักดิ์ศรีตระกูลโกคุเดระก็ปรากฏกายต่อสายตาประชาชน เส้นผมสีเงินแวววาวราวกับเส้นไหมนุ่มสลวยที่ผ่านการสางจนหนังหัวแทบจะหลุดถูกเกล้าขึ้นอย่างงดงาม.... ดอกไม้สีแดงสดดูบอบบางราวกับไม่ได้ทำมาจากแผ่นโลหะทนมือทนเท้าถูกปักลงไปข้างๆปิ่นปักผมสีดำสง่างามทั้งที่ส่วนที่อยู่ภายใต้กลุ่มผมสีเงินนั้นแสนจะหงิกงอ .....กิโมโนตัวในสีแดงสดใสถูกคลุมทับด้วยกิโมโนตัวนอกหนาหนักสีขาวบริสุทธิ์เนื้อผ้าถูกถักทอมาอย่างประณีตชนิดที่ว่าถึงแม้จะสาดน้ำคลำใส่ก็ไม่มีทางที่สีจะติด ปักด้วยดิ้นสีทองเป็นมันวาวลายดอกซากุระที่ร่วงโรยแซมด้วยดอกฮิกังราวกับจะร่วมไว้อาลัยก็ไม่ปาน โอบิสีแดงดำเส้นใหญ่ช่วยเน้นสัดส่วนให้ดูบอบบางน่าทะนุถนอมมากขึ้น ดูไม่รู้เลยสักนิดว่าข้างในจะมีเชือกเส้นเล็กแต่เหนียวราวกับโลหะพันรอบเอวบางๆนั่นอยู่ ...สรุป...ดูภายนอกแล้วช่างเป็นท่านหญิงที่งดงามราวกับดอกไม้แรกแย้ม ผิวขาวเนียนละเอียดและร่างกายบอบบาง ดูยังไงๆก็สาวงามชัดๆ ถ้าไม่ติดที่.......
ใบหน้าสวยบูดบึ้ง คิ้วเรียวขมวดจนแทบจะเป็นปม แก้มเนียนใสที่ป่องนิดๆอย่างคนที่ไม่ได้ดั่งใจ ริมฝีปากบางแดงระเรื่อที่เม้มแน่น นัยน์ตาสีเขียวมรกตงดงามแต่กลับดุดัน....
ไม่รู้ว่าเพราะความงามราวกับดอกฟ้าหรือหน้าตาบอกบุญไม่รับกันแน่...แต่ตอนนี้ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ ท่านหญิงที่ 1 คนนี้เลยสักนิด
รถเทียมวัวคันใหญ่ตั้งตระง่านอยู่หน้าประตูคฤหาสน์ พร้อมด้วยบรรดารถขนเครื่องบรรณาการอื่นๆอีกหลายคัน ร่างบอบบางของท่านหญิงกำมะลอถูกจับให้เข้าไปนั่งในรถ ...อยากจะขัดขืนก็ทำไม่ได้ ในเมื่อข้อมือบางถูกเชือกมัดอยู่อย่างแนบเนียน....นี่มันส่งลูกสาวไปเป็นเครื่องบรรณนาการหรือว่าส่งนักโทษไปให้เขาเชือดกันแน่วะ....นึกถึงใบหน้าเฉื่อยแฉะของไอ้พ่อบ้าเมื่อครู่แล้วก็ให้ปรี๊ดแตก....
“ ขอบใจมากนะฮายาโตะ...เจ้าช่างเป็นลูกกตัญญูซะจริง....พ่อและเหล่าประชาชนจะซาบซึ้งในน้ำใจของเจ้าไปจนวันตายเลยล่ะ” เสียงสุดท้ายของบิดาบอกเขาด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้นมารยาตุ๊กตาทองยกให้ทั้งโหลยังไม่พอ...
“ หึ หึ หึ....แกคงไม่ได้ซาบซึ้งกันนานนักหรอก...เพราะไปถึงไอ้เมืองนั่นเมื่อไหร่ พ่อจะป่าวประกาศให้ไวเลยว่า ข้าคือชายแท้แน่นอน วะฮะฮ่ะ....ถ้าตรูจะต้องโดนเชือดก็จะไม่ยอมตายคนเดียวหรอกเฟ้ย.....” ภายในรถเทียมวัวคันงาม เสียงหัวเราะ หึ หึ สุดสยองก็ยังคงดังต่อไป.....
.
.
.
.
กลุ่มขบวนเครื่องบรรณาการเคลื่อนตัวออกไปจากเมืองที่เคยอยู่มาตั้งแต่เกิด นึกถึงชีวิตที่ผ่านมาแล้วก็ต้องหงุดหงิด......เจ้านั่นมีสิทธิ์อะไรถึงได้มาสั่งให้หมู่บ้านของเขาส่งเครื่องบรรณนาการไปให้ปีละครั้งแบบนี้....แล้วครั้งล่าสุดนี่ถึงกับเรียกร้องให้ส่งตัวท่านหญิงที่ 1 ไปเป็นเครื่องบรรณาการด้วย เพื่อเป็นหลักประกันว่าหมู่บ้านของเขาจะไม่คิดแข็งข้อ ....อยากจะกู่ร้องบอกมันให้ก้องโลกจริงๆว่า....ต่อให้ใครจะอยากได้ดินแดนของใคร หรือใครจะรบกันตายยังไง....เจ้าพ่อชีกอจอมเฉื่อยแฉะของเขาก็คงไม่คิดจะแข็งข้อกับใครหรอกเฟ้ย
หมู่บ้านของเขาก็เป็นแค่หมู่บ้านเล็กๆ ที่เป็นเขตปกครองหนึ่งของเมืองนามิโมริ ....เมืองที่ถูกปกครองด้วยกฎของตระกูลฮิบาริ ผู้น่าเกรงขามใครกล้าขัดขืน ก็จะโดนกลุ่มซามูไรชุดดำสวมปลอกแขนสีแดงที่เขียนว่า “คุมกฎ” ไล่ตื้บจนบ้านแตกสาแหรกขาด....แค่กิตติศัพท์ราวกับยักษ์มารนั่นก็ทำให้ไอ้พ่อจอมแถนั่นกลัวจนหัวหดแล้ว....ไม่เห็นมีความจำเป็นอะไรต้องให้ส่งตัวประกันไปเลยสักนิด.....
ในขณะที่ร่างบางบนรถเทียมวัวกำลังนั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยปากบ่นขมุบขมิบสาปแช่งใครบางคนไปด้วย....ก็บังเกิดเสียงดังโครมครามพร้อมกับขบวนรถที่หยุดลง.....
“ หยุดนะ!!!....นี่คือการปล้น!!!” โห....ยุคนี้แล้วยังมีการประกาศสรรพคุณแบบนั้นอยู่อีกแหะ....ร่างบางคิดในใจด้วยใบหน้าเบื่อโลก....หนีเสือก็ไม่ได้ยังต้องมาเจอโจรอีกหรอวะเนี่ย....
แล้วเสียงการต่อสู้ก็ดำเนินต่อไป....และแล้ว......เหล่าทหารกล้าผู้คุ้มกันของร่างบางก็พิชิตเหล่าโจรร้ายได้............
ซะที่ไหนเล่า.........
ไอ้พวกปอดแหกวิ่งหนีเข้าป่าไปกันหมดแล้ว!!!.......พวกแกจะไปทำไมไม่เอาฉันไปด้วยยยยยย.......ร่างบางได้แต่กรีดร้องอยู่ในใจ ...จะหนีก็หนีไม่ได้ ไอ้ชุดหนักราวๆสิบกิโลนี่มันใช้ใส่ตอนวิ่งได้ซะที่ไหน แถมมือยังถูกมัดเอาไว้แบบนี้อีก
เสียงเดินสวบสาบใกล้เข้ามายังรถเทียมวัวที่ร่างบางนั่งอยู่....เรื่อยๆ.....เรื่อยๆ..........
ทำไงดี....จะแกล้งตายเหมือนเจอหมีก็ไม่ได้.....ถ้างั้น.....ลองแกล้งนั่งนิ่งๆเป็นตุ๊กตา...เผื่อว่าไอ้โจรหน้าโง่มันจะหลงเชื่อ.......
ว่าแล้ว ท่านหญิงกำมะลอก็นั่งนิ่งไม่ไหวติง.....ม่านที่ปิดหน้ารถเทียมวัวถูกเปิดออก พร้อมกับใบหน้าหล่อเหลารับกับเรือนผมสั้นสีดำ ยื่นเข้ามามองภายในตัวรถ
“ เอ๋......ข้าเจอตุ๊กตาด้วยละ มุคุโร่!!!” ร่างสูงหันออกไปตะโกนบอกคนข้างนอก.....เฮ้ย!!!....มันเชื่อด้วยแฮะ....อยากจะกระโดดโลดเต้นไชโยโห่ร้อง....ถ้าพวกมันคิดว่าเขาเป็นตุ๊กตา อาจจะทิ้งเขาไว้ที่นี่ แล้วทีนี้เขาก็จะได้หนีไปทีหลัง วะฮะฮ่ะ...ฉลาดกว่าเจ้ามีอีกไหม ฮายาโตะ.....
“ เอากลับไปด้วยดีกว่า...ตุ๊กตาน่ารักออก” ไอ้บร้า!!!!....แกจะเอาตุ๊กตาไม่มีหัวนอนปลายเท้ากลับไปทำแป๊ะอะไรวะ.... ตำนานเมืองทรอยน่ะ เคยอ่านบ้างม๊าย....ร่างบอบบางที่ทำเนียนเป็นตุ๊กตาได้แต่สครีมลั่นในใจ....นอกจากโง่แล้วยังปัญญาอ่อนด้วยหรอวะ....อยากจะรู้นักว่า มันเป็นโจรรอดมาจนถึงตอนนี้ได้ยังง๊ายยยยย
“ ทำเหมือนจริงๆ ตัวทั้งนิ่มทั้งหอมเลยแหะ” มือหยาบกร้านจากการจับดาบ ลูบไล้ไปตามแขนบางและใบหน้าของเจ้าตุ๊กตามนุษย์ตรงหน้า ยื่นหน้าเข้ามาสูดดมกลิ่นหอมจากเรือนผมสีเงินนุ่ม
“ไอ้โง่....ใครใช้ให้เอามือโสโครกของเจ้ามาจับข้าห๊ะ!!!” เอ่อ.....หลุดไปแล้ว......ร่างบางเหงื่อแตกพลั่ก....เผลอตะโกนออกไปแล้ว....
“ โอ้....พูดได้ด้วย....น่าสนุกจังแหะ” ควรจะดีใจดีไหม ที่ไอ้นี่มัน ....บ้า!!!
และแล้ว....เจ้าตุ๊กตาแสนสวยก็โดนหิ้วขึ้นม้าตัวโตมุ่งหน้ากลับไปยังเมืองในหุบเขาของเหล่ากองโจร พร้อมกับทรัพย์สมบัติที่มันควรจะตกไปถึงมือของท่านเจ้าเมืองโหด....
.
.
.
.
.
.
“ งั้นรึ....” มือแข็งแกร่งกำกระดาษที่อยู่ในมือจนไม่เหลือชิ้นดี กับข่าวที่ได้ฟังจากคนสนิท…..
อุตส่าห์วางแผนเอาเห็ดพิษนับพันต้นไปปลูกหลอกล่อท่านหญิงที่1ตัวจริงจนหลงใหลไม่ยอมออกมาจากป่า...แต่ดันมีไอ้โจรกินพืชมาดักฉุดร่างบอบบางของเขา...แบบนี้มันต้องตามไปขย้ำสถานเดียว!!!!
.
.
.
.
.
.
.
งานนี้ใครจะอยู่ใครจะไป....
ใครจะได้กดหรือใครจะโดนกด....
.
.
.
.
.
โปรดติดตามตอนต่อไป ไป ไป......
5555 เรื่องนี้ภาษาอาจไม่สละสลวยมากนักนะคะ.......
ตอนที่เริ่มแต่งเรื่องนี้ ยังแต่ง IF ช่วงสุดท้ายอยู่เลยค่ะ....ก็เลย.....
โดน IF ดูดพลังไปจนเกือบหมดแล้วค่ะ เหนื่อยสุดหูรูดเลยง่ะเรื่องนั้น....
อ่า...แค่อ่านไปยิ้มไปก็พอแล้วค่ะ....
เรื่องนี้มันจะใสกิ๊ง!!!!!!! จะพยายามค่า.....^ ^…..
ปล.ชื่อเรื่องของฟิคฝาแฝดคู่นี้มีความเกี่ยวข้องกันนะคะ...ใครมีความรู้เรื่องดอกไม้เล็กๆสีขาวดอกนี้บ้าง ช่วยอธิบายหน่อยเร้วววว...^ ^....
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น